Eŭgeno Onegin (Fragmentoj)

Lin ekobsedis maltrankvilo,

neretenebla vojaĝem'

(turmenta, vere, vivostilo,

ne multaj ĝin elektas mem).

Do li forlasis la bienon,

de kampoj kaj arbar' serenon —

kun sanga ombro en imag',

hantinta lin je ĉiu tag',

kaj ekvojaĝis li sencele,

kun sola sento en obsed';

sed ankaŭ pro vojaĝoj ted'

subpremis baldaŭ lin kruele;

samkiel Ĉackij, por final'

revenis li — de ŝip' al bal'.

Sed jen la homamas' ektremis

flustreto kuris tra la hal'…

Al la mastrino dam' alvenis

ŝin sekvis grava general'.

Ŝi estis tute ne rapida,

ne parolema kaj ne frida,

sen arogeco por impres',

sen pretendemo je sukces',

sen afektetoj laŭ la rolo,

sen la imita fals-kondut'…

Kviete simplis ŝi en tut',

aspektis ŝi kiel simbolo

du comme il faut…

“Do vi edziĝis! Ag' ne vana!

Delonge?” — Pasas dua jar'. —

“Al kiu?” — Larina. — “Tatjana!” —

— Ĉu vi ŝin konas? — “Jes, najbar'

mi estas.” — Venu. — Princo iras

al la edzino, kaj altiras

amikon sian por prezent'.

Ŝi lin rigardas… Stranga sent'…

Sed pro konsterno enanima,

konfuz', perplekso kaj mireg'

ŝin ne perfidis la memreg',

kaj restis la sinten' kutima:

la sama tono kaj ĝentil',

kaj klinsaluto en trankvil'.

Jes ja! neniom ŝi ektremis,

ŝin ne atakis ruĝ aŭ pal'…

Ne movis brovon, ne kunpremis

eĉ lipojn je eventual'.

Eŭgen' rigardis diligente,

sed li ne povis eĉ momente

rekoni trajtojn de l' fraŭlin'.

Li volis alparoli ŝin,

sed — ne kapablis. Ŝi enketis,

ĉu jam delongas la alven',

de kiu lok' — ĉu de l' bien'?

Kaj poste al la edzo ĵetis

rigardon lacan; glitis for…

Kaj li senmovis en angor'.