Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Раздзел другі. ПАВОДКА ПАЧУЦЦЯЎ

Тады я, узбуджаны i неўгамонны, паехаў у камандзіроўку на два дні раней, чым трэба было.

Жонка прадчувала, што неспакой мой незвычайны, не хацела, каб я пакідаў дом нават на кароткі час, знаходзіла для мяне сотню ўсякіх клопатаў, ды я, разумеючы ўсё, але ў той жа час амаль ненавідзячы справядлівую жонку, настаяў на сваім. Я ўжо не мог не вырвацца са сталіцы, дзе мне да адчаю надакучыла амаль усё: работа, хатнія турботы, газеты, дзе глумілі «нацыяналістаў i нефармалаў» i ca слязамі пісалі пра былое «святое». Мне хацелася трапіць у незнаемы мне горад, да іншых людзей, з якімі не было яшчэ цяжару сустрэч, размоў i непрыязі да ix, урэшце, выйсці з кватэры з дарожнай сумкай у руцэ.

«Ты імкнешся да жанчыны, — нарэшце сказала мне тое, што думала, жонка. — Едзь, гуляй, калі я i дзеці табе ўжо не самыя дарагія».

«Еду!» — абурана адказаў я, хоць, калі выскачыў з кватэры i ехаў на метро на чыгуначны вакзал, адчуў пякучы сорам за свае паводзіны, за тое, што крыўджу жонку, добрую маці i гаспадыню, з якой нашьм дзецям, як кажуць, уежна i ўлежна.

Праўда, ужо ў плацкартным вагоне, у паўкупэ, дзе я сядзеў толькі адзін, крыху паспакайнеў, настроіўся на даўгаватую дарогу, на сустрэчу з іншым, меншым горадам i з Ёю. Жонка мела рацыю: я хацеў пабачыцца з той, з якой яшчэ ні разу не пазіралі адно аднаму ў вочы, толькі даволі часта летась i сёлета размаўлялі па тэлефоне. Я зусім не ведаў, якая яна: высокая альбо нізкая, стройная ці нязграбная, вабная або непрыгожая. Зразумеў толькі, што яна недзе майго веку — пад сорак гадоў. Гэта значыць — у тым узросце, калі яшчэ можна захаваць свежасць i маладосць пачуццяў, нават больш — у гэты чалавечы век пачуцці ўжо не бяздумныя i сляпыя, а развітыя, могуць адгукнуцца на чыесьці шчырыя пачуцці ca сталай глыбінёю, якая ў маладыя гады яшчэ недасяжная.

Спачатку мы з гэтай Ксеняй гаварылі толькі пра яе манаграфію (яна хацела выдаць яе кнігай, а мяне прызначылі быць рэдактарам рукапісу), а пасля паступова пачалі азнаёмлівацца як людзі. Яна зацікавіла мяне як суразмоўца, як чалавек-жанчына. Можа, i таму, што я ў гэты час, маючы ўжо неблагую пасаду ў выдавецтве, прыстойны на той час аклад, прыгодную для сям'і кватэру, — адным словам, пры сваім дабрабыце нібы апамятаўся: ці не запыніць свой імклівы бег i пачаць жыць іначай?

Я яшчэ i да нефармалаў адчуваў: не зусім так i не тое раблю, мая кандыдацкая па гісторыі амаль нічым не лепшая за іншыя кандыдацкія i доктарскія, у ix зусім мала навукі, амаль адна, як можна сказаць на зэкаўскім жаргоне, туфта — фальш i фальсіфікацыя. Трэба ўсё рабіць нанова. I галоўнае, шчыра ды праўдзіва. A калі стала сорамна за тое, за што набыў кар'еру i заробак, кілзанула i іншае адчуванне: ты пражыў ужо сорак гадоў, але i ў сваім, асабістым, мабыць, жыў не так, але жыццё не чакае, калі ты разбярэшся, як трэба жыць, а шпарка праносіцца побач, усё адчувальней выяўляючы, што ў цябе ўсё менш i менш здароўя ды сілы.

Да ўсяго гэтага, скажу шчыра, мяне начала стрэмчыць яшчэ адна рэч, пра якую я не толькі нікому не мог сказаць, але намагаўся нават не думаць сам. У свой час я даволі выпадкова, пашкадаваўшы, ажаніўся са старэйшай на дзесяць гадоў дзяўчынай. Яна, мая жонка, была цнатлівая i, як казаў ужо, гаспадарлівая. Першы час мы жылі дружна, ніяк не заўважалі розніцы ў нашых гадах, але пазней, калі ёй мінула за сорак, а мне наблізілася да трыццаці, усе вакол i мы таксама пачалі адчуваць гэта. Далей мы ўжо не святкавалі яе юбілеі — сорак пяць i пяцьдзесят гадоў; жонка, ведаючы, што паміж намi няма ранейшай інтымнасці (калі я, бывала, гарэзаваў, расштурхоўваў яе, яна ўжо вельмі не адгукалася, магла сказаць: «Які ты ненатольны. Я магла б ужо жыць i без гэтага»), што мой суцішак яшчэ зусім ненатуральны, што я на гулянках пачынаю цягнуцца да маладзейшых i прыгажэйшых за яе, дык вось яна нібы мякка i лагодна, але на самай справе чэпка пачала кіраваць мною. Адпрацаваў — ніякіх кампаній, адразу дадому, калі хочаш узяць чарку, калі ласка, кульні, я не хаваю, у бары ўсё ёсць; калі якія госці альбо паездка на дачу — толькі ўдваіх. Яшчэ я ўсё болей i болей пачаў адчуваць: яна ідзе наперадзе мяне ў жыццёвай развазе i ў разліку — нібы маці перад сынам. Усё гэта паволі начало прыгнятаць мяне, я пакутліва адчуваў: у мне не вырас, як след не выпрастаўся мужчына, гаспадар, я мушу толькі спраўджваць тое, што ўжо добра абдумала жонка.

Душу маю яшчэ болей развярэдзіў знаёмы, старэйшы гадамі паэт. Калі аднойчы мы стаялі з ім каля аўтобуснага прыпынку i нязмушана гаварылі пра жыццё-быццё, я не вытрываў i заўважыў: «Колькі ў Мінску прыгожых жанчын!» Той, глыбакадумна ўздыхнуўшы, адказаў: «Пачакай, у маім узросце ты ўбачыш, што ix, маладых i пекных, вельмі шмат. А заадно зайздросна падумаеш: «А ix жа хтосьці кахае i галубіць!»

Што да нашага з Ксеняй знаёмства, дык яно пачалося з яе. Яна не толькі званіла мне наконт кнігі, але, маючы вольную часіну паміж лекцыямі, магла абзыўнуцца i зусім нечакана: «Як жывеш, Васіль? Выбачай, але мне хочацца пачуць твой голас, пагутарыць з табою».

З гэтых яе частых тэлефонных званкоў я хутка ўведаў амаль пра ўсё, што дзеецца ў ix на кафедры i ў інстытуце, хто яе прыяцель i вораг, пра мужа i дзяцей. Да слова, яе муж — дырэктар маторнага завода, уладны i жорсткі, але гулюн; Ксеня ненавідзіць яго, жыве з ім дзеля дзяцей, хоць пакуль што вялікага шчасця ад ix не мае: дачка зарана, у семнаццаць гадоў, зацяжарала, выйшла замуж за такога ж юнага, як i сама, а праз год развялася, сын-школьнік трапіў у абы-якую кампанію, праз яго яе літаральна замучвае міліцыя, ёй прыходзілася ўжо разы два выбаўляць яго ад турмы.

Так вось, па тэлефоне, мы амаль за год сталі незнаёмымі знаёмцамі i сябрамі. Па яе шчырасці i ў той жа час хітраватасці, па нясмеласці i дзёрзкасці, па меланхалічнасці i ажыўленасці я зразумеў: жанчына яна жвавая, хуткая на смех i на слёзы i, мабыць, ахвотніца да мужчынскай балбатні i ласкі.

На днях я пазваніў ёй сам: віншую, ёсць карэктура тваёй кнігі. «Васілёк, дзякую, цалую, — усцешылася яна, а пасля нечакана запрасіла: — Слухай, прыедзь на канферэнцыю на дні два раней. Убачым адно аднаго, пасядзім-пагаворым, а то i гульнём добра».

Я, паўтару яшчэ, загарэўся, панёсся. Меў рацыю паэт Максім Багдановіч:

Я, канечне, дагэтуль не «піў да дна», але цяпер мне захацелася прыгубіць болей...

...Цягнік дацягнуўся туды апоўдні.

Я ўзяў свой партфель, букет кветак i рушыў на сыры, але без снегу, студзеньскі перон, з яго — у мокры i халодны ад цэменту i белай пліткі падземны пераход, а ім — на прывакзальную плошчу, пільна ўзіраючыся на сустрэчных жанчын: хто ж з ix яна, гэтая загадкавая Ксеня?

Ды ніхто з гэтых жанчын нікога не сустракаў. Выйшаўшы з падземкі, я паўзіраўся вакол: адразу за шклянымі дзвярыма паходжвалі маладыя цыганкі ў яркай апратцы i выбіралі тых, да каго можна прычапіцца i ўзяць здабычу, воддаль, на жалезным бардзюры, звесіўшы ногі, сядзелі таксісты ў аднаго фасону куртках i фуражках, смела, нават нахабна выцікоўвалі патрэбных пасажыраў, найбольш кладучы вока на загарэлых i абчапляных валізкамі ды клункамі людзей з поўдня, a калі бачылі просьбу ў іхніх позірках, дык тут жа саскоквалі на дол i задаволена паціралі рукі: «Куда, шэф, нада?»

Я затрымаўся пры вакзале, паворочаў галавою — сярод тых, хто быў паблізу, каля цётак-прадаўшчыц у белых халатах за скрынкамі з калёсікамі i каля кіёскаў-буфетаў таксама не было той маладзіцы, якая чакала б госця. Праз некалькі хвілін пасажырскі натоўп разышоўся, з новых людзей я застаўся адзін. Стаяў i пазіраў на замглёны ў бясснежную зіму горад, па бліжэйшых вуліцах якога цяжка паўзлі аўтобусы i тралейбусы, шнуравалі грузавікі i борздка бегалі легкавікі, сюды-туды сноўдаліся людзі, i адусюль гучэла паўруская, паўбеларуская, з палескім акцэнтам мова — мова якраз гэтага горада, дзе тутэйшы люд амаль чарнявы.

Мабыць, праз паўгадзіну мне надакучыла падпіраць вакзальную сцяну; я збіраўся падацца ўжо ў недалёкую гасцініцу i ўладкавацца ў ёй, як згледзеў: з тралейбуса, што падпоўз амаль да самага вакзала, выйшла жанчына i не пайшла спакойна, як усе, а падняла галаву, агледзелася i, выхапіўшы позіркам мяне — гэта значыць таго, хто чакае i нудзіцца, — імкліва памкнулася сюды.

Падышоўшы, крыху схіліла галаву i ўсміхнулася:

— Васіль Данілавіч?

— Васіль, — я таксама крыху схіліўся.

— А я — вашая аўтарка, Ксеня Адамаўна, альбо Ксеня, — гарэзна прамовіла i падала руку ў чорнай пальчатцы.

Спачатку я паціснуў, а пасля паўжартоўна адгарнуў краёк пальчаткі i пацалаваў руку — ужо не зусім маладую» але, як адчувалася, дагледжаную, а пасля падняў вочы i агледзеў яе: Ксеня, як выходзіць, невысокая, мне па плячук, не поўная, але i не танклявая, яркая бландзінка з блакітнымі вачыма, з расцвілай, але ўжо затухаючай красою; раней, летам, мабыць, добра загарэлая пад паўднёвым сонцам, а цяпер крышку з пабляклым сонечным налётам, пад заліхвацкім чорным капелюшом, у скураной чорнай куртцы з белымі металічнымі заклёпкамі, у чорнай спадніцы i прыгожых чорных ботах на высокіх абцасах.

Калі прыгледзеўся лепш, заўважыў: на яе твары зашмат пудры i памады. Вочы жвавыя, нос дзёрзка задзірысты.

— Ну — што? — усміхнулася. Цёпла, але смела, а то i з жартам. — Старая я ўжо? Не спадабалася?

Хоць я, як казаў, быў ужо не маладзён, але ад такога бойкага запытання крыху разгубіўся.

— Вельмі прыемна пазнаёміцца, — адказаў я, адпускаючы яе караткаватую i лёгкую руку.

— Выбачай, — сказала яна, — ехала на машыне, а яна сапсавалася. Выклікала свайго майстра, а сама дабіралася сюды на гарадскім транспарце. Так што не думай, што наўмысна запазнілася, набіваю сабе цану. Што ёсць, тое ёсць: ты — сталічны гусак, а я ўсяго толькі правінцыйны верабей. Праўда, напачатку, чуючы твой голас па тэлефоне, слухаючы, як ты мудра разважаеш, я ўяўляла: ты — нізкі i лысы кансерватар. Ажно ты — відны мужчына. Ты павінен падабацца жанчынам.

— Калі ласка, гваздзікі, — падаў ёй букет.

— Дзякую. Да ўсяго яшчэ, бачыш, i добра выхаваны, — узяла кветкі, зноў схіліла галаву. — Хораша ўразіў. Люблю такіх мужчын. Але... Якую жадаеш праграму?

— Перш-наперш, як кожны камандзіровачны, хачу ўладкавацца ў гасцініцы. А пасля — да тваіх паслуг.

— Да ўсіх? — какетліва нахіліла ўбок галаву.

— Да ўсіх.

— Добра, — задаволілася. — Хадзем.

Крочачы ў гасцініцу, я ўяўляў, што будзе наперадзе: уладкуюся, а пасля мы педзем да Ксені, дзе мяне сустрэне яе нібы кампанейскі, а на самай справе няшчыры муж, мы пасядзім, вып’ем, пагутарым пра тое, што могуць гаварыць незнаёмыя, але партэбные адно адному людзі, — пра надвор’е, пра палітыку, — а пасля я вярнуся ў гасцініцу, пасплю, назаўтра паблукаю па горадзе, а паслязаўтра мы зноў сустрэнемся з Ксеняй. Ужо на канференцыі ў іхнім інстытуце, дзе будуць маскоўскія, мінскія і тутэйшыя гісторыкі, а сярод ix i я — пасланец навуковага выдавецтва. Затым — банкет, пасля яго — на цягнік, i гайда дадому, да маёй абачлівай жонкі-апякункі, да смачна прыгатаваный ёю страў, да тэлевізара і да бялюткай халоднай пасцелі. Калі будзе ўсё якраз так, то мне не варта было рвацца сюды, бо такое «мы праходзілі ўжо», яно, як правіла, амаль нічога не дае i хутка забываецца. Як штосьці часовае і не зусім шчырае ды сур'ёзнае, пасля якога жывеш сваімі клопатамі. Але... Што загадваць? Цяпер іншы выпадак: мой падапечны аўтар — не мужчына, а жанчына. І жанчына вабная ды жвавая.

У гасцінічным вестыбюлі, калі аформіў дакументы, я сказай Ксені:

— Хадзем са мной. Я ўрачыста ўручу табе карэктуру.

— Не, Васіль Данілавіч, — жвава абсекла яна мяне. — Я да мужчын у гасцініцу не хаджу. Уручай тут мне маё дзецішча.

— Тут? У калідоры?

— Тут. Віншаванні, падзякі, каньяк будуць пазней, — усміхнулася Ксеня. Паспрабуй вось зразумець яе: i адштурхоўвае, i заадно штосьці дакляруе.

Я не настойваў, аддаў ёй таўставаты стос паперы тут, у вестыбюлі.

— Гэта — маё? — па-дзіцячаму ўсклікнула яна, зачаравана гартаючы старонкі i пазіраючы на друкарскія адбіткі. — Палавіна люду на нашай кафедры лопне ад зайздрасці. Дзякуй! —Нечакана ды парывіста цмокнула ў шчаку i хуценька пальцам сцерла там след фарбы. — Ідзі, Васілёк, пакінь свой партфель i выходзь. Думаю, мой майстра хутка паправіць машыну i падгоніць сюды. Сёння я дзень i вечар прысвячаю табе.

Крыху пазней, калі я вярнуўся са свайго асобнага нумара, мы выйшлі з гасцініцы і, сапраўды селі ў падагнаную ўжо Ксеніну машыну. У «Волгу». Ксеня паказала мне горад, звадзіла ў краязнаўчы музей, у толькі што адноўленыя царкву i касцёл, у знакаміты гарадскі парк, дзе ў падземным бары мы папілі кавы.

— Ідзі, адпачні крыху ад мяне, балаболкі, — з мужчынскай зухаватасцю прывёзшы мяне зноў да гасцініцы, сказала яна. — У гадзін сем вечара мы сустракаемся ў вестыбюлі. — Убачыўшы мой запытальны позірк, загарэзіла: — Хочаш ведаць: куды паедзем? Дзе i як правядзём час?

— Канечне, — адказаў я.

— Не скажу. Гэта — мой сакрэт. Але, думаю, табе будзе добра.

Я мусіў падпарадкавацца. Вярнуўся ў свой гасцінічны пакой, асвяжыўся вадой, крыху вольна паляжаў i каля сямі спусціўся ўніз, думаючы, што маёй гаваркой i, як здаецца, крыху мітуслівай гаспадыні не будзе. Але яна ўжо сядзела на выцертай гасцінічнай канапцы, чытала газету.

Паколькі яна не сказала, на якой вуліцы яе дом, прыехала сюды сама, значыць, дадому не запрашала. Мабыць, не хацела хатніх турботаў, палічыла за лепшае звадзіць у рэстаран. Аднак я не ўгадаў. Калі мы выйшлі на двор, дзе ўжо гарэлі вулічныя ліхтары, а пры іхнім святле хораша церусіўся рэдзенькі снег, Ксеня адразу сказала свой сакрэт:

— Паедзем да маёй лепшай сяброўкі.

Бачачы, што я сумеўся ад таго, што трэба ехаць да незнаёмага чалавека, супакоіла:

— Яна жыве адна. Да ўсяго выдатны чалавек. Мы з ёй як сёстры.

Скажу шчыра, я не зразумеў, што i дзеля чаго Ксеня задумала ўсё гэта, чаму сабралася павячэраць са мной на кватэры адзінокай жанчыны?

Назаўтра я прачнуўся даволі позна.

Пасля ўчарашняй позняй гулянкі я адчуваў сябе добра, дык як толькі адплюшчыў вочы, убачыў у шчыліне сярод зацягнутых штор ужо яркае дзённае святло, пачуў звыклыя гарадскія гукі i шум, адразу ж успомніў усё да драбніц.

Ксеніная сяброўка (недзе нашых гадоў, разведзеная, дачка яе вучыцца ў Мінску ў інстытуце) сустрэла нас у сваёй двухпакаёўцы вельмі прыязна. Калі мы зайшлі, нас ужо чакаў багаты стол. Але за ім былі мы не ўтраіх, неўзабаве сюды ўкуліліся яшчэ дзве Ксеніныя сяброўкі — як я потым зразумеў, тая згуртаваная кампанія, якой яны зрэдку сустракаюцца i бавяць свой вольны час, не дапускаючы сюды ні мужчын, ні іншых жанчын. Я трапіў сюды з-за міласці Ксені, галоўнай завадатаркі кампаніі.

Сапраўды, Ксеня была душой нашай бяседы. Мала таго што была шыкоўная ў цёмнай доўгай сукенцы з глыбокім дэкальтэ, з яркім ланцужком караляў, дык яшчэ першая заводзіла размовы, жартавала, а пазней, калі прыгубілі крыху каньяку, i спявала. Адно, што трошкі бянтэжыла мяне, было тое, што яна чамусьці не толькі намякала, але i перабольшвала: мы з ёй больш чым знаёмыя, зусім блізкія людзі, увесь час натхняючы, каб я любаваўся ёю.

Вярталіся з гасцей ужо апоўначы. На таксі. На лёгкім падпітку, зачараваны Ксенінай жвавасцю, я туліў яе да сябе. Яна, тут ужо раптоўна аспакайнелая, нават нібы стомленая, не адсоўвалася, але заціскала мае пальцы пад пахай, каб не бачыў ix шафёр, ды час ад часу прыемна казытала мне шчаку каўняром паліто i пышнай шапкай. Праўда, калі рука мая стала ўжо засмелая, Ксеня папрасіла:

— Не трэба, Васілёк. Мы ж сталыя людзі.

— Няпраўда. Мы з табой яшчэ зусім маладыя. Мне сёння вельмі прыемна, чуеш?

— Я рада, што ты задаволены.

— Я не пра тое, Ксеня, — шчыра прамовіў я. — Мне прыемна якраз з табой.

Яна нібы не чула гэтага, перавяла гутарку на іншае:

— Глядзі, якая цудоўная цёмна-белая ноч! Можа, нарэшце зіма стане снежная.

— Для мяне цудоўная ты, — вёў сваё я. — Мы павінны сустрэцца яшчэ i заутра. — I ёй на вуха: — У гасцініцы. Чуеш?

— Вадзіцель, — зноў нібы не пачула мяне Ксеня, — мне вось за той высокі дом.

— Давай яшчэ паездзім, як ты кажаш, у цудоўную цёмна-белую ноч! — папрасіў я. Мне вельмі не хацелася разлучацца з Ксеняй.

Аднак каля свайго дому яна тут жа пацалавала ў шчаку i борздка вышмыгнула з таксі:

— Спакойнай ночы, Васіль Данілавіч. Я вам заўтра пазваню.

Калі мы ад'ехаліся ад Ксенінага дома, малады таксіст дазволіў сабе пажартаваць:

— Чаго не ўзялі з сабой? Красівая бабёнка! Далі б швейцару сотню — прапусціў бы...

Я такой размовы з чужым чалавекам, які, відаць, нагледзеўся ўжо ўсяго, не падтрымаў.

Цяпер вось, калі прачнуўся i ляжаў зусім цвярозы i зямны, мне было сорамна. За свае ўчарашнія захопленыя позіркі на Ксеню, за абдымкі i шэпты ў таксі. З гэтай няёмкасцю мыўся, снедаў у гасцінічным кафэ, купляў, а затым чытаў новыя газеты. Адчуваў: я — патрэбны для Ксені чалавек, але не больш. Яна нямала пастаралася, каб улагодзіць мяне як рэдактара яе кнігі, але як толькі я дазволіў большае, дык яна даволі нязмушана абсекла мяне. Я не ведаў, што яна скажа, калi пазвоніць мне. Бадай, будзе прыкідвацца, што між намі нічога не было глыбей за сяброўскія стасункі, будзе пра штосьці гаманіць, жартаваць, што рабіць ёй не зусім цяжка. Я не ведаў, як буду паводзіцца ў адказ. Што ні кажы, яна спадабалася мне, i я міжволі загарэўся зноў пабачыцца з ёю.

Ксеня доўга не званіла. Абзыўнулася толькі пад вечар.

— Гэта я, — голас яе быў бадзёры. — Як правёў цудоўную цёмна-белую ноч?

— Дзякуй. Няблага.

— А чаму не добра?

— Было сумнавата аднаму пасля такога вясёлага вечара, — прыглушана, з адпаведным намёкам адказаў я.

— Якраз пасля вясёлай успышкі патрэбен спакой, a часамі i добры смутак, — адразу ж астудзіла мяне Ксеня.

— Але не адразу. Ва ўсім гэтым патрэбен плаўны пераход.

— А ты, скажу шчыра, небяспечны.

— Чаму?

— Бач ты, яшчэ прыкідваецца, што нічога не разумее.

— Дык у чым я небяспечны?

— Нібы мяккі, далікатны, але настойлівы. Такія мужчыны, як ты, бываюць пераможцамі-сэрцаедамі. Я цябе пабойваюся ўжо.

— Не бойся, я не людаед. Хачу вось бачыць, чуць цябе, — прамовіў яшчэ больш прыглушана i мякка. — Заходзь, калі ласка, у маю келлю.

— Пакахаў? — усміхнулася. — Альбо толькі адчуў жаданне?

— Ты жартуеш ці кпіш, а я сапраўды хачу пасядзець i пагутарыць з табой. Сам не ведаю чаму, але мне з табой легка i добра.

— Што ж, — уздыхнула. — Мужчына ты ўплывовы i відны, не магу адмовіць. Іду.

Праз паўгадзіны была ўжо тут, у цеснаватым асобным гасцінічным нумары. Зноў у новым уборы — у чорных боціках з раменьчыкамі i металічнымі спражачкамі, у боцікі былі запраўлены маладзёжныя джынсы, у пуховай куртачцы, пад вялікім чорным берэтам. Калі скінула куртку, дык засталася ў цесным сінім свэтарчыку, што хаваў яе шыю i нацягваўся на поўных грудзях. Калі павесіў у шафу адзенне, я прытуліў Ксеню. Яна рэзка ўскінула галаву, але падставіла трошкі патрэсканыя вусны.

— Добры дзень, — тут жа адхілілася. — Кажаш, сумнавата пасля вясёлага вечара?

— Сумнавата.

— Тады трэба падняць настрой, — падышла да стала, паклала на яго сваю сумку i дастала адтуль пляшку каньяку, пачак цукерак. Села на крэсла, па-заліхвацку паклала нагу на нагу.

— Закурыць дазволіш?

— Калі ласка.

— Ты вось мужчына, не курыш, а я смалю. — Па-свойму, гарэзна i ў той жа час прыязна пасміхнулася. — Часамі не абураешся, не зелянееш ад злосці на нас, кур... жанчын, што кураць?

— Так i быць, куры.

Закурыла.

— Я, Васілёк, жанчына больш чым дзіўная, — прамовіла. — Прыйшла вось да цябе, да мужчыны, але мушу перасцерагчы: мы — сябры. Я люблю бяседы, люблю жартаваць i спяваць, люблю пакакетнічаць з вамі, рослымі i прыгожымі, але не больш. Чуеш?

— Чую, — усміхнуўся я, сеў насупраць на ложку.

— Значыць, адразу дамовімся: будзем піць, гаманіць, але ніякай спробы да шураў-мураў.

75

— Чаму ты гаворыш мне якраз пра гэта? Лічыш мяне разбойным донжуанам?

— Кажу ж, — пыхнула ўбок дымам, — я перасцерагаю. Бо крыху ўжо ведаю вас, мужчын. Усміхніся, прыхіліся — а вы нас у пасцель...

— I ўсе так? — пацвеліўся я.

— Амаль. Значыць, па-добраму дамовіліся пра ўзаемапавагу? A калі так, адкаркоўвай, вып'ем за наша большае сяброўства.

Калі крыху выпілі, яна змусіла мяне есці цукеркі, А сама зноў закурыла.

— Ты, бачу, прыстойны чалавек, дык раскажу табе, пра што дасюль не гаварыла, — здаецца, заспавядалася. — Ты ўжо ведаеш: я свайго мужа ненавіджу. Зараз скажу — за што. Я, калі вучылася ў апошнім класе, закахалася ў аднаго маладзенькага i прыгожанькага курсанта-лётчыка! Ой, каб ты ведаў, як я ўтрэскалася! Свету не бачыла з-за яго, гатова была бегчы за ім на край зямлі! А як раўла, калі ён на мой ліст адказаў, што не можа са мной сябраваць, бо мае ўжо прыгожую, добрую дзяўчыну i думае з ёю жаніцца. Я яшчэ была юная, але ўжо глыбока па-жаночаму ўразілася: я, мабыць, не толькі не самая прыгожая, але i ўвогуле без красы. Іначай мяне не адштурхнулі б. Ад гэтай роспачы я яшчэ на першым курсе інстытута замуж выскачыла. На студэнцкім вечары ён, ужо старшакурснік, раз за разам запрашаў мяне танцаваць, а пасля прычапіўся: «Я хачу правесці дамоў самую прыгожую студэнтку нашага інстытута». Дазволіла. А пазней крыху, калі пачаў ухажорыць, прасіць стаць ягонай жонкай, дакляроўваць, што я ўсё жыццё буду для яго каралевай, згадзілася на шлюб з ім. Зусім хутка адумалася, убачыўшы, што цяжка жыць з чалавекам без кахання. Хацела развесціся, ды бацькі адгаварылі. У мяне такі характер, што я магла б настаяць на сваім, але паасцерагалася: раптам у хворай маці будзе інфаркт i яна пойдзе з-за мяне на той свет. Без кахання нарадзіла дачку, сына, а потым пачала ўхіляцца, каб не быць з ім блізкай. A калі ўведала, што ён завёў сабе цыпу, зусім адвярнулася. «А ты мяне не кахаеш, — спрабаваў апраўдацца ён. — Ты да мяне халодная...» — «Ну ж чорт з табою! — адказала яму. — Жыві як хочаш, але да мяне нават не дакранайся...»

Павер, вельмі не пакутавала, што ён аддае свае ласкі не мне, а нейкай іншай. Не, я тады не думала быць манашкай, тады была я яшчэ маладая, гарачая, адчувала, што маю цела i што яно прагне мужчынскай пяшчоты. Але i яно, цела, i душа мая яшчэ драмалі, не разгарнуліся, як бутон маладзенькай ружы. Павяла туды-сюды галавою: дзе хто варты, у каго калі не закахацца, дык з кім можна стаць жанчынаю, адчуць тое, што адчуваюць закаханыя шчасліўчыкі. Убачыла: ёсць мужчыны-хваты, ёсць мужчыны-сарамліўцы. Першыя адчуваюць усё з аднаго позірку i з паўслова, але не ўсім з ix можна даверыцца. Многія з ix адразу ж кідаюцца, як на лёгкую здабычу, але пастаяннымі бываюць нядоўга. Другія добрыя, шчодрыя душой, здольныя на глыбокае пачуццё, але баяцца самі сябе i ўсяго свайго лепшага. Быў i ў нас адзін такі на кафедры. Без званняў i тытулаў, не прыгажун, але працавіты, сумленны i прыемны чалавек. Падступаюся да яго, заводжу гутаркі пра гісторыю (не магу ж я, жанчына, узяць i сказаць: «Не жадаеце завесці са мной раман?!»), а ён, ідэаліст-прастак, не бачыць, чаго баба хоча, з захапленнем, нават з уюшанасцю талкуе мне пра новую, неабэцэдараўскую канцэпцыю ў гісторыі Беларусі... Некалькі тыдняў паслухала яго, хітаючы ў знак згоды галавою, а пасля пачала спакваля адыходзіць ад яго... А тут заявіўся ў нас новы выкладчык. Прыехаў ажно з Масквы, каб тут у нас, як лічыў, у глыбокай правінцыі, хутчэй абараніць доктарскую дысертацыю па камуністычнаму выхаванню працоўных (i пасля абараніў, быў у абкомаўскім актыве прапагандыстаў). Ён з першага нашага знаёмства як рэнтгенам прасвяціў мяне, пачаў ліпнуць. Я адчула, што ён за птах. «Ладна, — думаю, — хлюст ты, на добры толк цябе не трэба падпускаць на пушачны стрэл, але, так i быць, станавіся палюбоўнікам. Зрэшты, з такімі амурнічаць лягчэй, чым з сур'ёзнымі людзьмі. Толькі, дарагі, прыйдзецца табе папахадзіць вакол мяне, уюном павіцца, пакуль я лягу з табою». I, злыдзень, павыгінаўся i папрасіў! Карацей, аддалася яму. Мужчына як мужчына, нічога незвычайнага. Можа, нейкі час гуляла б з ім — не для душы, толькі для цела, цярпела б яго пашлаватасць, каб не пачаў падбіваць мяне не на «дзедаўскае», а на «сучаснае» каханне, змушаць, каб я рабіла тое i тое... Не. На гэта пайсці я не магла. Не згадзілася больш i сустракацца з ім. «Ты — распуснік i мярзотнік, — так i сказала яму, — ганьбіць сябе як жанчыну, ганьбіць сваё пачуццё не буду». Сказала — зрабіла. Але гэта не толькі абурыла мяне. Яно выклікала ў мяне непрыязь да ўсіх мужчын, i я пачала паволі глушыць у сабе ўсё жаночае. I заглушыла. Я магу жыць без мужчыны. Верыш?

Я змаўчаў. Мяне ўразіла Ксеніна шчырасць, шчырасць жанчыны, якая зведала ў жыцці вялікія душэўныя ўзрушэнні, ды яшчэ здзівіўся: свет вялікі, шмат у ім люду, мужчын i жанчын, у кожнага з ix усё сваё, але тое-сёе нібы паўтараецца.

Гадоў пяць таму я з дзесяткам іншых сваіх супрацоўнікаў паехаў у падшэфны калгас на сенакос. Сярод нас былі пажылыя i маладыя, сямейнікі i вольныя птахі. Адным словам, там я нават нечакана для сябе сышоўся з малодшым рэдактарам з суседняга аддзела, з Сімай — на гадоў дзесяць, а то i яшчэ болей маладзейшай, замужняй, не красуняй, але i не брыдкой, паўнаватай i, здавалася, ціхмянай маладзіцай. Мала-памалу мы з ёй зблізіліся. Першы раз яна аддалася мне так, як звычайна аддаюцца жанчыны, спадабалася, i я падумаў, што якраз яна будзе мая каханка, з ёй буду мець тое, чаго яшчэ не меў. Але другі раз (а мы з Сімай удваіх былі позна вечарам каля возера), як толькі яна скончыла свае страсныя охі i ахі, нечакана смела i настойліва павяла мяне зноў у ваду, сама памыла з мылам, вывела на бераг, выцерла, свядома зноў узбуджаючы мяне, а пасля... як толькі што казала Ксеня, пачала спакушаць на «сучаснае» каханне... Я ашаламіўся, што ў яе няма ніякага сораму, усё ў маёй душы паўстала супраць бессаромнасці, i я груба адштурхнуў яе.

«Дурань! — авечачка накінулася ваўчыцаю. — Ты — дужы мужык, але мала цяміш, што i як павінна быць паміж мужчынам i жанчынаю! Ты хочаш любові, кахання, а трэба хацець сексу! Я магу навучыць цябе, i ты станеш майстрам, будзэш мець поспех у элітных слаях грамадства! »

«I гэтак ты жывеш з мужам? — запытаў я.

«Гэтак, — прызналася. — I я, i ён без комплексаў».

Як i Ксеня, я не пачаў вучыцца таму, супраць чаго бунтарыла душа. Але цяпер не сказаў Ксені, што i я зведаў тое, што i яна.

— Я, Васілёк, люблю мары, уяўленні, нават ілюзіі, — зноў падала голас яна. — Інтэлігенцкая, нават эстэцкая гамана мне цікавей за сувязь з мужчынам. — Усміхнулася, з чорцікамі ў вачах. — А ведаеш, чаго я цябе да сябровак патарабаніла?

— Хто можа ведаць цябе, такую загадкавую.

— Загадка, Васілёк, тут простая. Яны ж, мае сяброўкі, ведаюць: я са сваім не жыву як жонка. Ведаюць i іншае: новых раманаў не заводжу. Час ад часу спрабуюць вярнуць ува мне жанчыну, раяць якога-небудзь хахаля. Я — толькі не. Дык вось, каб не лічылі мяне непаўнацэннай, я ім цябе i прывезла: глядзіце, зайздросьце, які ў мяне відны каханец! Не з перыферыі, а са сталіцы! Так што ты, Васілёк, выратаваў мой жаночы гонар!

Скажу шчыра, гэта не зусім мне спадабалася. Цяпер я зразумеў: Ксеня ўчора вечарам калi не вадзіла мяне за нос, дык гуляла ў свае гулі. Я, канечне ж, насупіўся.

— Ты пакрыўдзіўся?

Я не адказаў.

— Пакрыўдзіўся? — перапытала яна, паклала руку на маю, гарэзна зазірнула ў вочы. — Не трэба. Я абы-каго ім не паказала, бо яны, хітрыя, адразу ж разгадалі б мой падман. Мы сёння перазвоньваліся: ты ім вельмі спадабаўся. Сталасцю i сур'ёзнасцю.

Адчуваючы, што цяпер якраз той момант, калі можна дазволіць такую-сякую вольнасць, я паціснуў яе руку, i яна згадзілася патрымаць яе ў маёй далоні. Пазіраючы вочы ў вочы, я прыцягнуў яе да сябе i прыпаў да яе вуснаў. Яны, пахкія памадай, цыгарэтным дымам, раскрыліся, але былі халодныя.

— А ты ўмееш цалавацца, — адхіліўшы мяне, зусім спакойна прамовіла яна. — Дарэчы, ты ўжо дзед? Я табе расказвала пра сябе шмат, а ты вось пра сябе амаль нічога мне не сказаў.

— Мае дзеці яшчэ халасцякуюць.

— А я, як казала, бабуля ўжо.

— Маладзенькая бабуля, — я падняўся, абышоў i моцна абняў яе, сціснуўшы далоньмі яе важкія грудзі. Нахіліў з крэслам i зноў прыпаў да яе вуснаў.

Яна дала ix, але стрымана, а то, можа, толькі для прыліку, каб не пакрыўдзіць мяне. Хутка зноў выцерабілася, амаль загадала:

— Сядзь. Давай забудзем, што мы жанчына i мужчына, давай пагаворым як сябры. Скажы вось мне, як ты жывеш са сваёй жонкай? Ты яе кахаеш?

Канечне, яна мела права пра гэта запытаць: мне ж пра свайго мужа яна расказала нямала. Ды пасля майго прызнання ёй будзе відаць лепш, як паводзіць сябе са мною.

— Я яе паважаю, — шчыра адказаў я.

— Дык кахаеш ці не?

— Я ж кажу: я яе паважаю.

— Але ж для сапраўднай сям'і гэтага мала. Дарэчы, яна маладзейшая, старэйшая, твая равесніца?

— Старэйшая за мяне на дзесяць гадоў.

— Ясна, — прамовіла яна. — Тады я цябе разумею... У нечым мы з табой роднасныя. I я, i ты, мабыць, жывём найперш дзеля дзяцей. Праўда, толькі матывы ў нас розныя.

Я змаўчаў, не хацеў больш нічога расказваць пра сваю жонку.

— Давай яшчэ крыху вып'ем, — падахвоціла Ксеня. — Мне з табой вельмі добра. Мне здаецца: мы знаёмыя ўжо даўно-даўно, i ты для мяне надзейны сябра. Давай вып'ем на брудэршафт!

Пераплялі рукі, выпілі каньяку.

— Трэба змацаваць усё добрым пацалункам, — калі паставілі шклянкі на стол, сказаў я i змусіў яе падняцца. A калі яна паслухала, устала, я моцна прытуліў яе i ўжо ўпіўся ў яе вусны. Яна спрабавала адхіліцца, але я не адпускаў, разгараючыся ад таго, што адчуваю яе калені, грудзі, што мяне хмеліць водарны пах яе валасоў.

Ды яна зноў вызвалілася, папрасіла:

— Супакойся. Ты пераходзіш сяброўскую мяжу, парушаеш наша пагадненне.

— Мы не проста сябры, — адказаў я. — Ты жанчына, я — мужчына. Я зачараваны табою, я не магу сядзець каля цябе спакойна, як статуя. У мяне па-маладому б'ецца сэрца, кружыцца галава, я хачу гаварыць табе пяшчотныя словы, лашчыць цябе.

— Усё-такі я гаварыла праўду: i ты небяспечны, — баранілася яна.

— Кажу ж, я не статуя, а жывы чалавек. Кажу ж, я прагну цябе.

Яна давалася ў рукі, адказвала на пацалункі, але як толькі я пачынаў вызваляць яе ад свэтарчыка, з хваляваннем бачыць станік, пад якім поўніліся яе снежнай белізны грудзі, яна зноў i зноў рэзка адхілялася, папраўляла на сабе адзенне i, здаецца, ні кроплі па-жаночаму незапалымнелая, астуджвала мяне:

— Вазьмі сябе ў рукі, Васілёк, Не змушай мяне згаджацца на тое, да чаго я амаль абыякавая.

— Не веру, — гаварыў я, адчуваючы, што ўсё болей распаляюся i не магу не дабіцца свайго. — I ты не статуя, а жанчына. Нагаворваеш вось абы-што пра сябе.

Праз хвіліну-другую акно было зашторанае; мы, з разутай ужо Ксеняй, апынуліся на ложку; я даў поўную волю рукам, а яна адчайна абаранялася, просячыся ўжо:

— Не-не. Прашу: не трэба... Хочаш, я знайду табе прыгожую i страсную жанчыну? З кватэрай!

— Мне не трэба іншая, — я ўжо не адступаў. — Мне трэба ты, толькі ты.

— Ты дабіваешся свайго супраць маёй волі.

— Няўжо я табе зусім не падабаюся?

— Падабаешся, але...

— Ксеня, шчырая i добрая жанчына, не адмаўляйся, будзь маёй, — задыхаўся ад барацьбы i страсці я.

— Не. I не насільнічай, калі ласка.

— Мы ж з табой абое не зусім шчаслівыя людзі, добра не ведаем, што такое каханне, — настойваў я. — Сам лёс збліжае нас, каб мы разам адчулі вялікі дар кахання i радасці.

— Гэта — словы, што насачынялі пісьменнікі. Я не чытаю тыя мясціны, дзе яны пішуць пра «вялікі дар кахання i радасці». Няма гэтага.

— Ёсць. Якое жыццё было без гэтага? Дык не трэба самім абкрадваць сябе, глушыць у сабе чалавечае, пачуццёвае i пяшчотнае.

— Цябе можна аддаць пад суд. За спакусу, — Ксеня была па-ранейшаму разважлівая, не дазваляла скінуць з яе джынсы, але, здаецца, пачала ужо змагацца слабей.

— Судзі, — прашаптаў я ўзнёсла, прадчуваючы блізкую перамогу. — Судом любові.

— Нядобры ты... — паскардзілася i ў гэты ж час нават крышку прыпаднялася, каб быць без цеснаватых i каляных джынсаў. — Непаслухмяны... Упарты... Настойлівы...

— Ды не магу ўжо я без цябе, — вёў сваё я. — Сам лёс зводзіць, каб мы былі разам. Я цябе даўно ўжо шукаў...

— Я зусім не тая, — адказала яна, ужо дазваляючы лашчыць калені, сцёгны.

— Тая. Толькі ты сама абы-што нагаворваеш на сябе, — прамовіў я і, адгарнуўшы свэтарчык, прагна прыпаў вуснамі да яе ў меру паўнаватага, вабнага жывата;

Ксеня спачатку, здаецца, абурылася ад такога майго учынку, а пасля ўздыхнула, паднялася крыху i прытуліла мяне да сябе, дазваляючы, каб я стаў яе ўладаром. Аддаючыся, зноў уздыхнула:

— Колькі гадоў ужо адбівалася ад мужчын, а табе вось саступаю ў першую ж сустрэчу. Ты, мусіць, зусім легка бярэш жанчын.

— Павер, Ксенечка, я не донжуан, але не магу без цябе, — мабыць, крыху па-мужчынску эгаістычна я быў задаволены ад поспеху i заадно пачаў спрабаваць скінуць з яе свэтарчык.

— Гэтага не трэба, — папрасіла яна. — Чуеш? Я ніколі i нікому гэтага не дазваляла. Нават мужу.

— А мне дазволь, — не адступаў я. — У цябе маладыя i прыгожыя грудзі. Дазволь прыласкаць ix.

— Не сачыняй, — нібы не згадзілася, але перестала запыняць мае рукі. — Тугія i прыгожыя яны былі некалі. Цяпер яны вялікія i цяжкія.

Яе грудзі, сапраўды, былі буйныя, ужо не стромкія, але ўсё роўна вабілі вока паўнатой i пяшчотнай белізною.

— Гэта ж трэба так нагаворваць на сваю жаноцкасць!— прамовіў я.

— Казак-разбойнік!

Я, дагэтуль не спешчаны жаночай страсцю i ласкай, шаптаў Ксені, здаецца, самыя цёплыя i ўзнёслыя словы, быў пяшчотны, а яна была спакойная, ні разу не ўсклікнула, толькі заплюшчыла вочы ды лёгка сашчаміла на маёй шыі рукі.

Пазней, калі ляжалі побач i я ўжо супакоіў трымценне, Ксеня, прыкрыўшы прасцірадлам грудзі, павярнулася i доўга пазірала мне ў вочы.

— Расчараваўся?

Я, як i кожны мужчына, адчуваючы ў такія хвіліны адменную няёмкасць, вытрымаў яе дапытлівы позірк, пагладзіў яе па распушчаных, даўгаватых, прыгожых яркаю жаўцізною валасах.

— Гавары праўду, — папрасіла, але, здаецца, з не меншай, чым у мяне, няёмкасцю. — Я зусім не тая жанчына, якая табе трэба?

— Жанчына як жанчына, — адказаў я i, можа, нават зусім натуральна. — Першы раз, мабыць, ва ўсіх не зусім так выходзіць...

— Я не пра тое, — нявесела сказала яна. — Што да цябе, ты мужчына як мужчына... Ад цябе нармальныя жанчыны павінны быць у захапленні. А я, адчуў, была халодная, не магла адказаць агнём на твой агонь. Сорамна, але мушу сказаць: я не магу быць з мужчынам ва унісон, не ведаю, што такое, калі казаць мовай адпаведнай літаратуры, пік ды фініш... Дваіх дзяцей нарадзіла, але не адчувала таго, што адчуваюць многія жанчыны.

— Ca мной зведаеш, — усміхнуўся я, схіліў яе на свой плячук. — Я ж таксама яшчэ многага не адчуў як мужчына, дык мы з табой разам амалодзімся...

— Ты — слаўны, — цёпла прамовіла Ксеня. — Ты спадабаўся мне i па тэлефонных размовах, i тут, у першую нашу сустрэчу на вакзале. Была радая, нават шчаслівая, калi ты любаваўся мною ў гасцях у сяброўкі, калi прытуляў у таксі. Я засумавала без мужчынскай пяшчоты. Праўда, ідучы ў гасцініцу, вагалася: сустрэцца з табой тут альбо не? Мне хацелася пасядзець побач сам-насам, убачыць твае цёплыя позіркі, шчыра i даверліва пагаманіць. Але я адчувала: ты, здаровы i паўнацэнны мужчына, не задаволішся толькі гэтым, захочаш, каб я стала тваёй, i мне будзе цяжка засмуціць цябе. Не згаджуся — будзеш пакутаваць, згаджуся — вялікай радасці не адчуеш. Скажы вось шчыра: нам добра, што мы блізкія душой, але i табе, i мне цяжка, што я не падыходжу табе як жанчына?

— Падыдзеш! — я гарэзна адкінуў убок прасцірадла, асыпаў пацалункамі яе шчокі, вусны, шыю i грудзі, зноў узбудзіўся.

Цяпер яе пацалунак у адказ быў ахватнейшы, а плоць была не толькі падатная, але нібы нават спрабавала затрымцець.

Ксеня, удзячная за маю пяшчоту, гладзіла далонню мне шыю i плечы, але зноў не страціла развагі, не адчула страсці, толькі пазней пяшчотна прамовіла:

— Ты зусім стаміў мяне. Ты яшчэ малады i дужы.

— I ты яшчэ маладая, — наўмысна пахваліў яе я.

— Не, — адказала. — Я не ўмею, не магу кахаць як след. Я ж не маніла, гаварыла праўду: не падыходжу да кахання, нявартая палюбоўніца...

— Быць не можа, каб я не ўваскрасіў у табе жанчыну! — знарочыста бадзёра сказаў я.

— Мабыць, не. Такая ўжо мая планіда, — уздыхнула. — Не крыўдуй, калі больш не захачу быць тваёй. Павер, я не хачу расчароўваць цябе, глуміць у табе мужчыну. Кажу зусім шчыра: я магу пазнаёміць цябе з жанчынай, з якой ты зведаеш тое, чаго, мабыць, яшчэ не зведаў. Пажыві, пацешся жыццём i маладымі яшчэ гадамі. Я ж заўсёды i ва ўсім буду табе надзейным сябрам.

— Я ж, Ксеня, не проста жадаю жанчыну, а тую, без якой не магу, — адказаў я. — Жанчына можа быць прыгожая, страсная, але калі яна не будзе шчырая i добрая, сапраўднага кахання з ёй не будзе.

— Я ўсё разумею. Але я не магу ашчаслівіць цябе. Ёсць у прыроды няўдалыя асобіны. Я — адна з ix. Сама я з гэтым ужо змірылася, але засмучаць такога слаўнага чалавека i мужчыну, як ты, не хачу.

Ужо не саромеючыся, прыўзнялася, паўлегла на мяне i ўзяла са стала цыгарэты. Я палашчыў яе рукі, грудзі, пакатую спіну.

— Дзякуй, ласкавы мой, — пацалавала мяне ў шчаку. — Ты не супраць, я закуру?

— Куры.

Запаліла цыгарэту, пыхнула дымам i зноў стала звычайнай Ксеняй — гаваркой i гарэзнай.

...Я сустракаўся з Ксеняй амаль год. Мы, бывала, сазвоньваліся, дамаўляліся сустрэцца ў яе горадзе альбо ў Мінску, падоўгу сядзелі ў гасцінічным нумары, патрошку смакавалі каньяк ці віно, гаманілі, былі блізкія. Ксеня ўжо не супраціўлялася, была даступная, нават спрабавала, як я адчуваў, тое-сёе імітаваць, але ў рэшце рэшт папрасіла: «Васілёк, кажу ж, ты скарб, толькі дурная жанчына можа адмовіцца ад цябе. Але я ніколі не стану такой, якой ты спадзяешся мяне ўбачыць. Дык панічна баюся ўжо: ты хутка адвернешся ад мяне. Як ад жанчыны, так i ад чалавека. Я не хачу, нават баюся гэтага. Я палюбіла цябе, як добрую душу, як сябра. А што да кахання, дык паслухай мяне, дай згоду пазнаёміцца з адной мілай жанчынаю. Я ж табе абы-каго не параю...»

Не ведаю, можа, ты, мой слухач, не паверыш, што магло такое адбывацца паміж мужчынам i жанчынаю. Павер, было. Мы з Ксеняй перасталі быць каханкамі, хоць перазвоньваемся, зрэдку сустракаемся i цяпер. Думаю, яна не мае іншага палюбоўніка, аддае душу рабоце, дзецям i сяброўскай жаночай кампаніі, дзе гарэзуе i хораша спявае, я таксама іншай палюбоўніцы не завёў, здаецца, неблагі службовец i сем'янін.

Я ні на кога не крыўдую, але часамі возьме i накоціць нечаканы смутак, а то i жаль: кроплі гадоў капаюць адна за адной, ix для цябе становіцца ўсё менш i менш, а ты так i не зведаў, што такое любоўны жар...

1991 — 1992

1.

Рэгіна ішла-ішла, а пасля міжволі зірнула ўверх: за белыя, што гурбы снегу, толькі па краях падсіненыя воблакі заплыло невялікае няяркае сонца i раптоўна ўзвіўся налётны дзьмухавей. Здаецца, прамчаўся, гонячы замець, па доле, ударыўся аб сцяну, падскочыў угору, засвістаў пад страхою, а пасля выскачыў на дах i змёў з яго сухі снег. Ён, сыплючыся з даху, лёгка падаў долу, церусіўся i выснежваў абкладзеную рудою пліткаю сцяну, высокую елку, рослага мужчыну ў чорнай пыжыкавай шапцы i ў чорным паліто. Ён стаяў паблізу дома i пазіраў на сваю руку — на гадзіннік.

Як убачыла, што мужчына ад неўспадзеўкі ўгнуўся, ледзь не ўцягнуў у плечы шыю, Рэгіна развесялілася i ўсміхнулася, хутчэй пакрочыла да яго па рыпкім снезе. Яшчэ нядаўна яна адчувала стомленасць ад доўгай працы, ад непрыемнай спрэчкі са сваім мармытлівым намеснікам, але цяпер адразу ўсё — i стома, i спрэчка — забылася, з'явілася лёгкасць, тая сіла, вера, з якімі не толькі хацелася жыць, працаваць, але i ахватней верылася ў такое блізкае i такое няўлоўнае жаночае шчасце...

Як толькі аціхнуў узвей, Сяргей зняў вушанку, строс з яе белы пух, рукаўкамі змёў снежны пыл з бабровага рыжаватага каўняра, азірнуўся — і, як згледзеў яе, вочы ды вусны яго кранула ўсмешка. Усміхнуўся і, здаецца, вельмі пахарашэў, хоць i так быў прыгожы мужчына.

— Нарэшце бачу вас... — ён наблізіўся, хуценька цмокнуў у шчаку, ахаладзіў яе скронь настылай поўсцю абснежанай вушанкі. — Ну, добры дзень, радасць мая!

— Здароў, Сярожка! — ціха сказала яна, падала руку, з радасцю адчула, як ён моцна сціснуў яе ў сваёй гарачай далоні. — Прабач, калі ласка, што запазнілася. У другі раз бяруся хоць на хвіліну, але прыходзіць раней...

— Што ж, i гэта добра, — усцешыўся ён, не выпусціў яе рукі, i яны пайшлі поплеч. — Хоць калі трэба i ўзбунтавацца... — ён пацягнуў яе за руку i прытуліў да сябе.

Рэгіна, прыхіляючыся, наўмысна дзюбнула яму ў шчаку раз-другі носам: я ж жанчына, маўляў, i мяне трэба разумець, a ўзбунтавацца не дазволю...

— На нас жа глядзяць людзі, Сярожа, — потым прашаптала яна. — Ды не ў нашы гады так ужо гарэзнічаць...

— Ну i няхай! — махнуў ён рукою. — Ніякі я яшчэ не стары, я закаханы... А закаханым усё можна... Хто скажа, што гэта не так? Хіба той, хто ніколі не кахаў...

— Ладна табе, — яна ўзяла яго пад рукі, i яны — моўчкі, толькі ўсміхаючыся — паволі пайшлі па расчышчанай сцяжыне.

У прасторным, выкладзеным бела-рудою пліткаю, светлым ад белых сцен i дзённага святла фае Сяргей памог ёй скінуць футра, падаў яго — доўгае, цяжкое — старому гардэробшчыку, распрануўся сам i ўзяў пададзеныя ленаватым гордым старым два нумаркі; Рэгіна за гэтую пару падышла да вузкага, але высокага люстэрка, аблямаванага чырвона-карычневым дрэвам з рознымі ўзорамі, паглядзелася. Спачатку, крышку адышоўшыся, зірнула на ладныя, як прыліплыя да ног, замшавыя высокія боты, а тады падышла ўжо бліжэй, узняла рукі i пачала папраўляць на галаве чорны парык, заадно i любавацца сваім прыгожанькім, як яна лічыла, тварыкам. I ў гэтую хвіліну ў люстэрка ўбачыла Сяргея. Убачыла не ўсяго, а толькі яго вочы, гарэзны позірк, ім ён, ловячы хвіліну, што яна падымала рукі i ўзнімала міжволі сукенку, акідаў яе з ног да галавы i, здаецца, лашчыў яе гэтым позіркам лепш рук ды ўсякіх слоў.

Яна наўмысна пастаяла так яшчэ крышку, каб ён паглядзеў на яе з захапленнем, а пасля «грозна» паківала яму ў люстэрка пальцам: хіба можна так, бессаромнік?! — i павярнулася да яго.

— Каюся... — пацвеліўся ён. — Больш не буду.

— Ну-ну, так я табе i паверыла! — адказала яна i ўбачыла, што ён сёння ў новым чорным касцюме, белым світэры, загнутым пад барадою ў прыгожую складку.

Яны падняліся па шырокай лесвіцы на другі паверх, дзе ў шырокай, як акінуць вокам, зале з высокімі круглымі калонамі, на баках якіх віселі гаршчочкі з кветкамі, было ўжо даволі шмат людзей. Падаліся ў «свой куток», дзе яны, ужо даўно дамовіўшыся ca знаёмай афіцыянткай Жэнечкай, сядзяць раз ці два ў тыдзень — калі сустракаюцца.

Як праходзілі па цэнтры залы, дык i сустрэліся з невысокай маладзенькай Жэнечкай. Тая ў гэтую хвіліну несла паднос ca стравамі. Усміхнуліся ёй, прайшлі крыху i селі ў самым кутку, ля высокага фікуса, за невялічкі столік. На ім стаялі графінчыкі, чаркі — пасуда была для вока, каб трымаць столік для патрэбных людзей.

— Прывітанне! — неўзабаве падышла Жэнечка, забрала ca стала графінчыкі, чаркі, занесла непадалёку на шафку, вярнулася адтуль з вазачкаю са складзенымі ў ёй салфеткамі, з дзвюма беленькімі сурвэткамі. Тут жа паслала ix перад імі на стале, паклала доўгае i вузкае, белае, з буйнымі сінімі літарамі — назвай рэстарана — меню.

— Выбірайце па сваім гусце, а я зараз падыду, — сказала яна i адышлася, усміхнулася, як гадаючы: хто ж яны на самай справе? Брат i сястра, муж i жонка, жаніх i нявеста ці патаемныя каханкі?

— Ты імяніннік, дык i выбірай... — усміхнулася Рэгіна. — А я пагляджу, які ў цябе густ...

— З'есці смачна люблю, але гаспадарыць на кухні не.

— Ведаеш, i я не лепшая... — прызналася Рэгіна. — Вельмі ж неяк крыўдна, што яна, гэтая кухня, забірае ў нас, жанчын, кожны дзень гэтулькі часу, цярпення... Вары, смаж, з'еў — мый пасуду i зноў пачынай тое самае: вары, смаж... Ды гадай: што ж сёння зварыць? Я сплавіла ўсе гэтыя клопаты на маму-пенсіянерку, даручыла ёй хадзіць у магазіны, стаяць у чэргах, а сама з вялікім задавальненнем за гэты час ці кніжку пачытаю, ці ў кіно схаджу. У наш век неяк i боязна многа часу сядзець у хаце, стаяць ля пліты ці мыць бялізну ў ваннай... Лепш ужо болей пасядзець у цырульні, схадзіць у кіно, у тэатр, з'ездзіць куды...

Сяргей не паспеў ёй нічога адказаць: падышла Жэнечка.

— Разумееш, Жэнька, ён сёння юбіляр, дык і прынясі што-небудзь лепшае, — з жартам сказала ёй Рэгіна.

— Вшыстке бендзе ў пажондку! — усміхнулася тая і адышлася.

— Ну, як табе на новай пасадзе? — Сяргей перамяніў гутарку. — Прыемна ці цяжка кіраваць?

— Яшчэ не разабралася ... — паціснула яна плячыма, з любасцю пазірала яму ў вузкаватыя блакітныя вочы, у куточках якіх было ўжо крыху сталых маршчын. Ix ёй цяпер чамусьці вельмі хацелася пагладзіць пальцам, а то i пацалаваць — хоць яе на рабоце лічылі строгай жанчынай, але яна была не строгая, парою адчувала вельмі вялікія прылівы чуллівасці i пяшчоты. — Пакуль што няёмка, Сярожа, што начальнік над многімі сталымі людзьмі, маю большую за ўсіх плату. Няёмка, што равесніцы крышку зайздросцяць, а пажылыя недалюбліваюць: як гзта так, што не з ix каторую, a дваццацісямігадовую, не надта яшчэ ўмелую, як яны лічаць, бухгалтарку паставілі галоўбухам такога вялікага выдавецтва. Хоць людзі ёсць людзі: паставілі б на маё месца старэйшую —зайздросцілі б i ёй. Такія яны ўжо, гэтыя зайздроснікі... На мяне нават туды, — яна ўсміхнулася, паказала пальцам угору, — напісалі ананімку. Маўляў, разведзеная, a кіруе калектывам... Праўда, у мяне адтуль толькі далікатна спыталі, чаму я развялася...

— Прывыкнеш, — усміхнуўся ён. — Пройдзе год, другі, дык i думаць не зможаш, як гэта ты магла раней без такой працы... Як я цяпер не ведаю, як гэта мог раней не быць галоўным канструктарам нашага заводзіка...

— Праца мне падабаецца, толькі вось, можа, зашмат усякай пісаніны, — прамовіла Рэгіна. — Кліенты нашы — народ вучоны, са званнямі ды ўзнагародамі. Глядзіш на іх, вырачыўшы вочы, што ні чалавек, дык талент-выкапень! Адзін такі мілы барадаты дзядуля-ўдавец вельмі сімпатызуе мне: як толькі атрымае ганарар, дык цукеркі прыносіць, у рэстаран запрашае...

— Ты глядзі! — Сяргей кіўнуў на яе пальцам. — Не пагляджу, што ён творац, геній, так трасяну ў рэўнасці, што не толькі згубіць свой талент... Я i ў наш касмічны век па-старамоднаму раўнівы... Трымайся лепш мяне — звычайнага служачага са звычайным акладам...

— А я вось думала: а што, каб i пайсці замуж за гэтага дзядулю? «Волга», дача, кватэра люкс, жонка акадэміка, бібліятэка i яшчэ спецыфічная кніжка з кругленькай сумай... Колькі там яшчэ ён працыльгікае?..

Сяргей як разгубіўся ці праглынуў язык, бо нічога не адказаў. Толькі мармытнуў нешта, варухнуў вуснамі ды сціснуў ix з крыўдаю.

— Не злуйся, раўнівец старамодны, — яна ўсміхнулася, пагладзіла яго па руцэ, што нервова застукала пальцамі на стале. — Я ж ніколі гэтага не зраблю... Адно, што саграшу ў думках...

Вярнулася Жэнечка. Прынесла маленечкі графінчык каньяку, пляшку мінеральнай вады, па дзве талерачкі ca свежымі гуркамі i сухою калбасою, бутэрброды з чорнай ікрой.

— Булён, эскалоп ды каву пасля, — сказала яна, ставячы ім стравы на стол. — Смачна вам есці i піць!

— Дзякуем, — амаль у адзін голас адказалі яны.

— Ну, мілы, за твае слаўных трыццаць годзікаў! — калі Жэнечка адышлася i Сяргей наліў у чаркі пітва, ціха сказала Рэгіна, пазіраючы то на рудую пахкую вільгаць у кілішку, то на пачырванелага ад хвалявання Сяргея. — Будзь i ў сорак, i ў пяцьдзесят гэтакі ж здаровы, шчаслівы, май вялікія ўдачы па рабоце i ніколі не забывай ды не пакідай аднаго знаёмага табе чалавека...

— Дзякую! — усміхнуўся i ён. — Але давай толькі дамовімся, каб гэты знаёмы чалавек, з якім мы хутка будзем святкаваць гадавіну першай сустрэчы, таксама не забываў мяне, не меў больш ніколі такіх... ну, грозных думак у галаве...

— Ён абяцае табе гэта... — усміхнулася, дакранаючыся да яго кілішка, Рэгіна.

— Вось i добра, — узрадаваўся ён. — Мне болей нічога i не трэба.

Яна плюснула яму раз-другі вачыма, ціхенька пацмокала вуснамі — маўляў, моцна-моцна цалуе яго.

...Як пасядзелі яшчэ, пагаварылі ды натанцаваліся, выйшлі адсюль яны не позна, але i не рана для яшчэ кароткага лютаўскага дня — сама згусцілася, паніжэла над горадам шэрае, як туманістае, неба, неяк жаўцеючы ад агнёў. Ля тратуараў i надта ля дрэў прычарнеўся снег; вакол пакрысе пачаў аціхаць, здаецца, няўмоўчны гарадскі шум, i таму ўжо добра чулася, як i далекавата на шырокіх вуліцах праходзілі аўтобусы ды тралейбусы. Тралейбусы гучна ляскалі падпоркамі аб дрот, бліскалі на стыках агнём, кідаючы долу яркія іскры.

Падхапіўся, паціснуў марозік, пачаў шэрхнуць снег, што крышку прыадтаў за сонечны дзень. Але ўсё роўна неяк адчувалася, трывожыла душу няяснае пачуццё, што свяціла сонца, падалі ў зацішку з дахаў кроплі вады, што цяпер, нанач, загусцелася, правісла яшчэ маленькімі i тоненькімі ледзяшамі, што праталіўся снег ля нагрэтых камлёў дрэў, што мякка ўжо дымеліся стрэхі маленькіх дамоў, што стаялі між высокіх гмахаў, словам, трывожыла, што пара ішла да цяпла... Як гарачым, сухім летам прагнеш халоднай, снежнай ды мяцелістай зімы, гэтак такою вось зімою чакаеш вялікага святла, зелені ды сонечнага прыпёку...

— Спыняем таксі i едзем... — лагодна сказаў Сяргей, тулячы яе ды моцна абдымаючы за спіну i, як толькі засталіся адны на вузкай цемнаватай вуліцы, пацалаваў яе ў куточак вуснаў. — Чуеш?

— Не цалуйся на марозе... — усміхнулася яна. — I давай, мілы, пройдземся. Такі слаўны вечар! Хочацца некуды ісці i ісці, як да блізкага свайго шчасця...

— Я вельмі хачу хутчэй быць дома... — ён шапнуў ёй у вуха перарывістым голасам, даткнуўся вуснамі да яе мочкі вуха, што яна аж уздрыгнула.

— Вельмі хочаш хутчэй паехаць? — запытала яна крышку з какецтвам, бо хацела, каб ён гаварыў i гаварыў ёй пяшчотныя словы, туліўся, ад чаго ў яе заўсёды аж перахоплівала дыханне, крышку кружылася галава i на душы станавілася легка.

— Вельмі! — шэптам адказаў ён, прыгарнуў да сябе, пацалаваў.

— Паехалі тады хутчэй, міленькі... — ca згодаю прашаптала яна, адчуваючы, што ў яе чамусьці раптоўна аслаблі ногі, але на душы напраўду стала легка, шчасліва, як яна была ў якім харошым сне...

2.

З ціхай вуліцы — праз не зусім шчыльна зацягнутыя занавескі на акне — струменілася ў цёмны i ціхі пакой ліхтарнае святло, рассявалася, ад чаго тут выстойваўся жоўты паўзмрок.

Рэгіна, зусім ахмялелая, стомленая, але вельмі лёгкая, як зусім бязважкая, легла на Сяргееў смуглы плячук i пазірала яму ў твар, як не верыла ўсё роўна, ці тут яна, ці побач з мілым чалавекам, ці яны іменна зведваюць гэтакае шчасце, гадала, a ці паўторацца яшчэ калі такія цудоўныя хвіліны?

Сяргей, заклаўшы рукі пад галаву, ціха i спакойна ляжаў побач, накрыўшыся па грудзі цёплай коўдрай, ледзь-ледзь прыкметна пасміхаўся, а пасля прыхіліў яе за шыю да свайго пляча i пагладзіў далоняю па спіне.

Яна тулілася шчакою да яго грудзей, слухала, як там, аціхаючы, тахкае сэрца, i ўспамінала, нават не ўспамінала, а здаецца, усё яшчэ чула, што гаварыў Сяргей ёй, што сама з пяшчотаю шаптала. Чамусьці цяпер засаромелася, што была такая i што Сяргей быў такі. Заплюшчыла вочы, усміхнулася: вось такія яны абое...

Але не хацелася ні пра што гаварыць, цягнула памаўчаць, паляжаць прытуліўшыся i нават ні пра што не марыць, а хутка заснуць. Каб i цяпер, i прачнуўшыся, адчуць сябе шчаслівай, адчуць, што зноў будзе наперадзе любімая работа, сям'я, зноў будуць такія вось жаданыя сустрэчы з Сяргеем...

Рэгіна паляжала крыху, моўчкі пацешылася сваім шчасцем, а пасля пачала соладка драмаць, паглыбляцца ў нейкае салодкае, лёгкае i жаданае мроіва-цяпло, як неспадзявана, аж уздрыгнула, пачула рэзкі званок у дзверы.

I Сяргей, які гэтаксама сонна ўжо дыхаў, падхапіўся, сеў, пачаў шукаць позіркам, дзе цяпер ляжыць поспехам скінутая кашуля.

— Я пагляджу... — сказала Рэгіна, села, лёгка паваліла яго локцем на падушку, пасля азірнулася, прыкрыла грудзі коўдраю, з сорамам усміхнулася: — Не глядзі, пакуль не адзенуся. — Палэпала вольнаю рукою па коўдры, па нагах, абмацала там сваю беленькую сарочку, нацягнула яе праз галаву i, абхінаючы яе на клубы, перакулілася цераз яго, хуценька босая пайшла з пакоя ў калідор.

Яна зрэдзь, надта ў астаткія месяцы, моўчкі ды з рэўнасцю пакутавала, што ў Сяргея, можа, ёсць яшчэ i другая жанчына. Да свайго былога мужа, за якога, здаецца, выйшла па каханні i з якім пражыла разам чатыры гады, ніколі не мела рэўнасці, хоць ён у апошнюю пару вяртаўся дамоў i за поўнач: яна душою адчувала, што ў яго няма жанчыны-каханкі, што ён i не імкнецца яе завесці, у яго толькі ёсць прагавітасць да гарэлкі, што губіла i яго, i сям'ю. А вось амаль непітушчага Сяргея раўнавала, не раз далікатна распытвала пра знаёмых яму жанчын, але ён, калі чуў яе гэтыя сумненні, у вернасці ёй не кляўся, толькі пасміхаўся i з усмешкаю ківаў галавою.

«Эх, жанчыны вы, жанчыны!» — гаварыў ён.

I гэта яе трывожыла: падумай, калі табе, жанчыне, мужчына гаворыць зашмат пяшчотных слоў, але неяк i насцярожвае, калі ён надта ж ашчадны на ix — ці не мае ён другой жанчыны?

I вось нечаканы званок. Пра тое, што ён будзе, Сяргей дагэтуль нічога не гаварыў. Нешта трывожна ёкнула ў душы: гэта не суседка ці Сяргеева былая жонка, а гэта яна, тая таемная, грозная красуня суперніца!

Рэгіна наўмысна ішла да дзвярэй з распушчанымі валасамі, босая, у сарочцы: няхай тая ведае, што тут лішняя, што тут яна, Рэгіна, свой чалавек, што яна так доўга шукала сваё шчасце, знайшла i так лёгка яго не аддасць. Уключыла ў калідоры святло, хутка i нервова адчыніла дзверы.

У калідор напраўду зайшла дзяўчына. Маладая, прыгожая. Паштарка.

— Вам тэлеграма, — сказала яна мяккім, прыемным голасам, здаецца, са здзіўленнем акінула Рэгіну позіркам.

— Заходзьце, — ужо спакойна, нават з сорамам запрасіла Рэгіна, адступілася.

Адчуваючы, як палаюць шчокі, узяла з паштарчыных рук самапіску, блакнот, прыклала яго да сцяны i хацела хутка распісацца, але самапіска не пісала. Яна, чырванеючы, патрэсла яе i нарэшце распісалася. Узяла тэлеграму, зачыніла за паштаркаю дзверы i прыпынілася.

«Татка віншую днём нараджэння твой Косцік».

Рэгіна ведала, што гэты сямігадовы Косцік — Сяргееў сын. Ведала, што Сяргей вельмі любіць яго, сумуе па ім i дзеля гэтага нават мусіць бачыцца з былой жонкай. Hi раней, ні цяпер яна, Рэгіна, не крыўдавала за гэта: сама была маці — мела дачку, вельмі любіла яе, — дык спачувала Сяргею, ніколі не стаяла яму на дарозе, каб адвярнуць яго ад сына. I ведала, што ніколі i не стане.

Праўда, Рэгіна ўсё ж з рэўнасцю падумала пра былую Сяргееву жонку: яна ў апошнюю пару просіць дараваць, хоча сысціся з ім, ужо згодна жыць на яго новую плату i, ведаючы, што ён любіць сына, стараецца гэтым як прывязаць яго да сябе.

Вось i наўмысна такую чуллівую тэлеграму падаслала...

Рэгіна паклала тэлеграму ля тэлефона i, не выключаючы святла, вярнулася ў пакой.

— Хто прыходзіў? — папытаў Сяргей.

— Угадай... — сказала яна, падняла з падлогі свой парык, падабрала — колькі абмацала ў паўцемені — заколкі, паклала ўсё гэта на стол, перакулілася цераз Сяргея на канапу да сцяны, зноў зашылася пад цёплую коўдру, прытулілася.

— Суседзі?

— Не. Не ведаеш? Ах ты, хітрун гэтакі, падманшчык! — i з жартам застукала па яго грудзіне кулаком. — Твая яшчэ адна знаёмая прыходзіла. Згледзела мяне — i ходу... Так што зараз я дам прачуханкі, a заўтра яна дасць...

— Ну як яна табе, мая другая знаёмая? — ён не даў больш стукаць па грудзіне, злавіў яе руку i сціснуў у далоні.

— Ну, нічога... Бадай, лепшая за мяне...

— Не так, радасць мая, ты гаварыла б, каб ведала, што ў мяне ёсць яшчэ i другая... — усміхнуўся ён. — Так мільгнула б адгэтуль ды ляснула б дзвярмі, што яны i з завесаў зляцелі б...

— Няўжо я такая... ну, такая ўжо злючка-калючка?

— A хіба я гавару так? — усміхнуўся ён. — Я хачу сказаць, што ты вельмі... ну, надта ж шчырая, строгая...

— Ніякая я не строгая, — ужо не жартам, а сур'ёзна адказала яна. — Я гэтулькі выпакутавала са сваім п'яніцам, гэтулькі пасля баранілася ад бабнікаў, што маю права на нейкае... А табе я ўсё аддаю: маладосць сваю, душу... Таму ніколі не дарую падману. Выйдзе так, што надакучу, дык не хітруй, а прызнайся — i я сама сыду з тваіх вачэй... — яна прамовіла так са шчырасцю i падумала: не дай бог, каб так выйшла. Сам ён, можа, добра не ведае, што значыць цяпер для яе, яшчэ нядаўна расчараванай ва ўсім жанчыны...

— Тады i я шчыра, — ён усміхнуўся, але гэтая усмешка выйшла нейкая самотная. — Гаворыш вось так, мне ўсё гэта вельмі добра чуць, але... Але не хочаш, каб мы былі разам, былі муж i жонка...

— A хіба, мілы, нам цяпер блага? — як здзівілася яна, зірнула яму ў вочы, пацалавала ix у куточкі. — Ці мы абманваем каго, прыносім некаму пакуты? Не, не абманваем. Мы вольныя людзі... Але не гулякі-адзіночкі, не эгаісты ды пустазелле нейкае... У нас жа ёсць дзеці: у цябе сын, у мяне дачка. Мы любім ix i зробім усё, каб яны былі шчаслівыя.

— Але тваёй дачцэ я не бацька, а ты майму сыну не маці... Жывём паасобку, сваімі клопатамі. Толькі вось сустракаемся...

— Я разумею цябе, мілы... — сказала цяпер Рэгіна, пагладзіла яго па дужым плячы. — I я дзеля нашага будучага, дзеля цябе магу радзіць сына ці дачку...

— Але ўсё роўна не станеш маёй жонкай, не будзем жыць пад адной страхой? — самотна ўсміхнуўся ён.

— Так лепш, мілы, — адказала яна. — Станем мы жыць пад адной страхой, як ты кажаш, дык хутка надакучым адно аднаму, пачнём бачыць адно ў адным кепскае, спачатку моўчкі пакутаваць ад гэтага, а пасля i папікаць... А так мы кожны раз будзем сустракацца, як у першы раз, развітвацца — як назаўсёды... Ці як надоўга... А нашы дзеці, наша работа, нашы мары пра сустрэчу, пра нешта светлае ў нашым жыцці дадуць нам паўнату, радасць... Нашай платы нам хапае, мне гатуе, мые мама, ты схадзі ў кафэ, бялізну здавай мыць...

— Усё гэта так, — уздыхнуў ён. — Але нечага няма ў гэтым... Пакутліва, што жывеш, як дзік-бадзяга...

— Мяне чакай, жыві гэтай сустрэчай...

— A хіба я цябе не чакаю? Яшчэ як...

Яны з хвіліну памаўчалі.

— Ты пакрыўдзіўся, мілы? — спытала пасля Рэгіна.

— Не, — адказаў ён. — Але ўсё ж хто прыходзіў?

— Прынеслі сынаву тэлеграму з віншаваннем. Ляжыць ля тэлефона.

Сяргей з хвіліну зноў памаўчаў, ляжаў, гладзіў яе па шыі.

— Ідзі зірні, — ціха сказала яна, разумеючы, што ў яго цяпер на душы.

Сяргей з падзякаю пацалаваў яе ў шчаку, устаў, накінуў на сябе кашулю i пайшоў у калідор. А яна, застаўшыся тут, чула, як ён крочыў, узяў тэлеграму i заціх. Пашкадавала, што, можа, недзе чытае i ў яго падрыгваюць рукі, а пасля падумала, што не лягчэй i ёй: i яна вось мусіла дзеля любімага чалавека ўцячы ад любімай дачкі. Яна засумавала па сваёй светлавалосай дачушцы-красуні, падумала, што вось гэтак, знябыўшыся, сумуе дома без Сяргея, імкнецца да яго...

1977

Жонка, развітваючыся ў вагоне, i жартам, i ўсур'ёз паківала перад ягоным носам пальцам:

— Глядзі, каб тут без мяне ніякіх шураў-мураў!

Ён у адказ гэтаксама гулліва перасцярог:

— Глядзі, каб там без мяне ніякіх шураў-мураў!

— За мяне не хвалюйся, — запэўніла яна.

— А ты за мяне, — ва унісон ёй прамовіў ён.

— Я табе буду часта званіць. У любую хвіліну дня i ночы.

— На жаль, — пахітаў галавой ён, — я не ведаю тэлефона твайго дома адпачынку.

Пажартавалі, далі адно аднаму сямейны наказ; жонка паехала на поўдзень, a Міхась, бадай, упершыню за свае пятнаццаць гадоў сямейнага жыцця, застаўся дома адзін: сыноў яшчэ раней, на пачатку лета, калi скончылі вучобу ў школе, яны адвезлі ў вёску да ягонай маці.

Першыя дні ён амаль не адчуваў сваёй нечаканай мужчынскай волі: як i заўсёды, рана падымаўся, рабіў гімнастыку, абліваўся вадой, лёгка снедаў і, уплішчыўшыся ў перапоўнены аўтобус, ехаў на завод у канструктарскае бюро, карпеў над чарцяжамі альбо біў лынды, разгадваючы красворды ці трацячы нямала часу на балбатню на розных патрэбных i пустых сходах, абедаў у заводская сталоўцы, а пасля рабочага дня вяртаўся дадому, вячэраў, чытаў газеты, глядзеў тэлевізар i клаўся спаць. Мабыць, жыў так, як жылі многія тэхнакраты i іншыя насельнікі вялікага горада.

Але недзе праз тыдзень пачаў адчуваць: яму адзінока i сумнавата без жонкі i дзяцей, без таго хатняга тлуму, што часамі ўжо надакучаў. Як i дамовіліся з жонкай, падфарбаваў кухонныя сцены, адрамантаваў канапу, якую разгайдалі жвавыя сыны, падправіў крэслы i табурэткі, ды супакаенне не прыходзіла. Усё, што рабіў, было патрэбнае, але пачаў тачыць душу непакой: жыве ён вельмі ж звычайна i будзённа. Як ні круці, усе ягоныя клопаты пра рубель, кавалак хлеба i апратку ды пра машыну — яна для ўсёй сям'і ўяўляецца найбольшай марай ды найвялікшым шчасцем. Усе трызняць найперш ёю: ён, жонка, сыны. I дзеля чаго трэба яна ім? Каб было зручней ездзіць у вёску i больш прытарабаніць дадому ўсякага дабра. «Была б машына, — не раз, да слова, гаварыла жонка, — можна было б не купляць бульбу ў магазіне альбо на рынку, a прывезці з вёскі». Альбо: «Была б машына — з'ездзілі б па журавіны. Людзі вунь вёдрамі цягаюць, a ў нас i шклянкі журавін няма на капусту».

Першыя гады яны, здаецца, па-сапраўднаму закаханыя, жылі ўзбуджана i нібы ў заўсюдным руху, амаль зусім адарваныя ад зямнога побыту: не прапускалі ніводнага новага, асабліва замежнага фільма, гучных спектакляў сваіх i гастрольных тэатраў, хадзілі ў турпаходы, млелі па спеваках, што адзін за адным станавіліся кумірамі моладзі. Пазней, калі пайшлі дзеці, калі навалілася процьма хатніх турботаў, жонка неяк адразу змянілася, пацягнула за сабой яго, пачала глядзець на сваю, настаўніцкую, працу толькі як на заробак, a ў вольны час шаравала кухню ды ванную, гатавала абед альбо бегала па магазінах, шмат трацячы часу i энергіі на тое, каб дзе купіць ці «дастаць дэфіцыт» — i тады ўжо, у брэжнеўскія часы, было модным насіць на сабе не сваё, а замежнае. Яно пачало ўсё больш i больш лічыцца не толькі праявай добрага густу, але i прэстыжам. Невыпадкова ж сярод такога люду была пахвальба: «На наш мільённы Мінск прыйшло сто такіх сукенак (паліто, ботаў, футраў альбо шапак), адна дасталася мне». Тых, каму штосьці даставалася ў ліку дваццаці пяці, дзесяткі, тройкі, у адной асобе, ён, Міхась i ў вочы не бачыў. Казалі, найбольш «дэфіцытнае», як кажушкі, спачатку размяркоўваў міністр гандлю, а пасля пачалі ўжо дзяліць гэта ў ЦК. Жартавалі, як адзін народны пісьменнік пайшоў да дырэктара ЦУМа папрасіць новую шапку. Той запытаў: «Хто вы?» Класік назваўся. «Мне не трэба ваша прозвішча, — сказаў гаспадар уплывовага кабінета. — Назавіце сваю пасаду». — «Я — народны пісьменнік». Дырэктар дастаў з сейфа блакнот з тайным спісам, пагартаў яго i непарушна прамовіў: «Я магу даць вам шапку не вышэй андатравай». Міхасёва жонка не трапляла ні ў якія спісы, у ix не было для гэтага знаёмстваў, a калі той-сёй мог штосьці дастаць, дык не кідаўся памагчы: дапускаў у сваё кола патрэбных людзей толькі тых, хто мог быць нечым карысны.

Што да інтымнага жыцця, яны, здаецца, зведалі малады шал, любоўную ўцеху i радасць, але паволі пачалі спакайнець (у першыя гады не маглі вытрымаць адно без аднаго да вечара, змаўляліся i сустракаліся дома ўполудзень), маглі дзень, два, а то i тыдзень спаць спіной адно да аднаго. Неяк самі па сабе зніклі заляцанні i гуллівасць.

Жонка за пятнаццаць гадоў сямейнага жыцця паправілася, нават памажнела, стала ўжо саліднай цёткаю; год за годам пачаў мяняцца i яе характар. Яна ўсё больш станавілася рэзкай, успыльчывай, магла нават з-за дробязі накрычаць на дзяцей i на яго, без канца наракала на тое, што зашмат турботаў выпадае на яе жаночую долю.

Раней яны любілі хадзіць у госці да яе i яго сяброў, да родных, запрашаць ix да сябе; амаль заўсёды, як лічыў ён, нават у «застойный гады» бяседы былі з добрым пітвом i закускаю, доўгія, вясёлыя, з песнямі i танцамі, але паступова якраз жонка пачала разбураць усё гэта. Ён мала прыглядаўся да таго, хто ў што апрануты, хто як зірнуў ці што сказаў, а яна прыкмячала ўсё да драбніц, год за годам перабірала i адпрэчвала ад сябе знаёмы люд. Яны пачалі ўсё радзей хадзіць да кагосьці, a іншыя прыходзіць да ix. «У цябе сябры альбо няўдачнікі, альбо выпівохі, — дакарала яна, калі ён, скажам, пасля зарплаты прыводзіў каго з канструктарскага бюро дадому ці зазіраў з ім у бар. — Разумныя з такімі не валаводзяцца, разумныя заводзяць дружбу не абы з кім, а з патрэбнымі людзьмі». — «Але гэта не дружба, гэта хаўрус». — «Твой дружбак нічым табе не паспрыяе, пагняце толькі сваімі нараканнямі i папрокамі табе душу, а вось патрэбны чалавек памог бы дастаць мне добрае паліто». Даставалася не толькі ягоным сябрам, але i ягонай, як жонка лічыла, хітраватай i эгаістычнай радні, яму самому, па яе словах, вельмі даверліваму i простаму, якога абводзяць вакол пальца нават малодшыя брат i сястра. Калі ён, бывала, гаварыў ёй насуперак, абараняўся, што якраз ён атрымаў іхнюю трохпакаёвую кватэру, прыносіць асноўны сямейны заробак, яна толькі злавалася: «Ай-яй-яй! Ашчаслівіў! Жыву ў палацы, ем на серабры i золаце, езджу на лімузіне, фаршу ў леапардавым футры, а за мяне гарбаціць спіну на кухні i ў ванне пакаёўка!»

Што да апошняга, дык гэта вельмі хвалявала Міхася. Ён адчуваў, што не ўсяго дабіўся, што мог, штосьці яму i не на сіле, не так сябе паводзіць, аде не мог зразумець, адкуль столькі злосці ў жонкі. У запале яна выгаворвала яму нават за тое, з чаго раней жартавала альбо на што нібы зусім не зважала; раней ён у спрэчцы ці гарачыўся, ці адступаў, прасіў нават выбачэння, а цяпер зацята замаўкаў, цярпліва ўсё выслухоўваў i гэтым яшчэ болей распаляў яе. «А яму, бач, усё роўна!» Некалькі разоў, калі спрэчка пераходзіла ў сварку, жонка пісала заяву на развод, кідала яе яму, але далей смеццевага вядра гэтая паперына не ішла.

«Распесціў ты сваю Алёну, — сказаў яму аднойчы падпіты яго былы сябрук, якога жонка сустрэла не вельмі ветліва. Лепш сказаць, ніяк не сустрэла, не выйшаўшы са спальні на кухню. — Паганяў бы добра раз-другі — зусім іншая была б! Дурэе ад дастатку i вольніцы, не ведаючы сапраўднай бяды, з якой жывуць іншыя бабы!»

Ён ніколі не падымаў i не думаў падымаць на жонку руку, не думаў i пра развод, бо любіў дзяцей, хацеў трымацца за сям'ю, але ў душы асядала штосьці калі не ненавіснае, дык не зусім прыязнае да жонкі. Нават яе хуткае прымірэнне, нечаканыя пяшчоты i загульванні ўжо не суцешвалі яго: ён чуў, бачыў ужо ад яе не толькі гэта, але i іншае. Далей — болей. Паступова адчуваў: мусіць, яму не абысціся без іншай жанчыны.

За сямейнае жыццё ён ні разу не здраджваў жонцы, не меўся рабіць гэта, як бы там ні было, не пакутаваў ад неспатоленасці плоці, але душа прагнула пяшчоты, новых пачуццяў.

Цяпер, калі застаўся адзін, той сум не толькі ўсплыў з-пад пакладзенага ім жа каменя, але i пачаў развярэджваць сэрца. Ён здзівіўся: многія ж са знаёмых жанчын — а сярод ix ёсць i абаяльныя, ахвотныя да старонніх раманаў — ведаюць, што ён адзін дома, але ні адна вось не пазвоніць, не намякне, што згодная сустрэцца. Вагаючыся, ён асмеліўся пазваніць сам адной, жончынай сяброўцы, якая падабалася яму. Праўда, не мог прызнацца, чаго падае свой голас, сачыняў абы-што — да слова, пытаўся, як трэба варыць варэнне з трускавак. Тая падказвала, але не пажартавала, скажам, вось так: «Слухай, а можа, прыйсці i памагчы табе?» Мабыць, яка лічыла яго вельмі сур'ёзным i верным сем'янінам: ён з ёю дагэтуль больш гаварыў пра палітыку, чым пра штосьці гуллівае. Карацей, не загульваў i не зусім умеў гэта рабіць. Як з ёй, так i з іншымі. Мабыць, трэба мець адпаведны дар, каб ладзіць з жанчынамі i дабівацца ад ix таго, чаго жадаеш.

Недзе праз тыдзень пасля гэтага няўдалага званка, калі яго сум па іншай жанчыне пабольшаў, Міхась узяў загадзя падрыхтаваную жонкай валізку з ужыванай бялізнай i парашком, талон i паехаў у пральню, каб там сустрэцца з былым службоўцам i ягонай жонкаю ды мыць, прасаваць з імі наўлечкі, прасцірадлы, чахлы i абрусы. Але ў пральню ягоны былы саслужбовец не заявіўся, яго i іншых з іхняга завода паслалі ў падшэфную вёску на працу, з сумкай прыбыла яго жонка (якраз яна, выпадкова сустрэўшы Міхасёву жонку ў горадзе, падакляравала дастаць ім абанемент у пральню).

Гэтая жанчына была з тых, з кім яны некалі сустракаліся. Яе ён не бачыў ужо гадоў пяць. Яна была i тая, што раней, — невысокенькая, русявая, жвавая, але за гэты час з дробнага i худога вераб'я аформілася ў паўнаватую i стройную для свайго росту кабетку. Усё добра пасавала ёй: караткаватыя, але ладныя ногі, шыракаватыя клубы, падцягнуты жывот, высокія грудзі, прадаўгаватая шыя i спрытная галоўка, паўнаватыя свежыя шчокі, раўнаваты нос i карыя вясёлыя вочы.

«Як змянілася! — як толькі ўбачыў яе, падумаў Міхась. — Як пахарашэла!»

Успомніў: пра гэта гаварыла яму i жонка. «Алеся ўмее стварыць свой вобраз. Паколькі малая, дык не носіць сукенак i паліто, a толькі спадніцы, блузкі ды курткі. Любіць выставіць грудзі. А на ix ёй патрэбен станік ажно сёмага ці нават восьмага нумару».

Сапраўды, прыгледзеўся Міхась, Алесі добра пасуюць да яе постаці караткаватая спадніца i блузка, што нібы падвышаюць яе, рухавасць і, здаецца, заўсюдная ўсмешка.

«Няўжо чаканая іншая жанчына — яна, Алеся?»

Алеся, адчуваючы яго захопленыя позіркі, усміхалася, пунсавела, хораша пры гэтым прыгажэючы i аж пырскаючы маладым здароўем, але нібы мала зважала на яго, увесь час была засяроджаная — на пральных машынах, на сушыльных цэнтрыфугах, на рабоце каля прасавальнага станка. Ён жа ўпершыню тут, у пральні, успомніў адзін даўні эпізод, што здарыўся на Алесінай кватэры: аднойчы, калі яны гасцявалі ў ix, пры развітанні ён выпадкова сустрэўся з гэтай Алесяй на кухні. Яна, вось гэтак хораша ўсміхаючыся i пунсавеючы, гарэзна шчыканула яго за бок, ён, на лёгкім падпітку, узнёслы, молада абхапіў яе, высока падняў, ды яна рэзка вырвалася, палахліва паказала вачыма на калідор: што ты, там жа твая жонка i мой муж! Цяпер той гарэзны эпізод не толькі нагадаўся, але здаўся i шматзначным. Чаму яна шчыканула? Чаму гэтак адскочылася? Хіба не магло тое быць за жарт?

З пральні вярталіся адным тралейбусам, стаялі побач на задняй пляцоўцы каля сваіх валізак, размаўлялі.

— «Я помню чудное мгновенье: передо мной явилась ты...» — нечакана нават для сябе працытаваў ён пушкінскія радкі, любуючыся яе пунсовымі шчокамі, а таксама схаванымі пад блюзкай высокімі грудзямі, што вельмі хораша пасавалі ёй.

— Што гэта з табой? — нібы здзівілася яна. — Нечакана на паэзію перайшоў!

— Алеся, — ціха сказаў ёй. — Ты адна, я адзін, давай разам пасядзім. Вып'ем добрага віна, пагамонім. Карацей, паехалі да мяне.

Тут жа яна кемна паківала яму перад носам пальчыкам:

— Ну-ну, халасцяк! Дакладу Алёне!

— Алеся, — прамовіў усхвалявана, з тым хваляваннем, што накочвалася некалі, у маладосці. — Мне вельмі хочацца пасядзець i пагаварыць з табой.

— Вось вернуцца Алёна i Юра — давай сустрэнемся, адновім нашы сяброўскія традыцыі, — адвяла ўбок гамонку яна.

— Я не пра тое. Я хачу сустрэцца з табой сам-насам.

Алеся, адчуўшы, як адмыслова змяніўся яго голас, чэпка i трошкі палахліва (як тады, на сваёй кухні) зірнула:

— Ты штосьці задумаў...

— Задумаў...

— Засумаваў без Алёны? — пагарэзавала.

— Не зусім. Я засумаваў па табе.

— Вось як! Так сумаваў, што за пяць гадоў ні разу не пазваніў!

— Але гэтыя гады зрабілі сваё...

— Што?

— Без ix не была б такая радасная сённяшняя наша сустрэча. Яна ўразіла i абудзіла мяне.

— Чым? — усміхнулася Алеся. — Тым, што мы дружна працавалі?

— Мяне ўразіла ты. Рухавасцю, спрытам, сваёй жаноцкасцю. Я сёння адчуў: кахаю цябе. Лепш сказаць, я кахаў цябе i раней, толькі не прызнаваўся ў гэтым нават самому сабе.

— А цяпер прызнаешся?

— I сабе, i табе.

— Не трэба, Міхась, — сказала яна. — Ты жанаты, я замужам. З тваёй Алёнай мне няпроста, яна ганарлівая, але я паважаю яе. Я не магу зрабіць ёй дрэнна.

— Я разумею цябе. Але ж, павер, я адчуў: кахаю.

— Ты ж, усе кажуць, ідэальны муж, бацька. Вы — узорная сям'я.

— Але ж я, Алеся, жывы чалавек, i мне ўсё чалавечае не чужое. Ці ты лічыш, трэба змагацца з тым, што ў сэрцы?

— Можа, i трэба.

— Можа. Але гэта глуміць пачуццё, збядняе свет, радасць, шчасце, жыццё.

Карацей, колькі ехалі, Міхась угаворваў завітаць да яго, але Алеся адмаўлялася. Дома сёння ён не толькі адчуваў неспакой, ён быў сам не свой. Ён не проста жадаў, каб быць з Алесяй побач, ён адчуваў маладое хваляванне, а разам з гэтым усё глыбей i глыбей тануў у супярэчнасці: што рабіць? Калі будзе дабівацца Алесі, дык будзе мець грэх перад жонкаю i дзецьмі, ступіць на шлях распусніка, ці што. Ці, можа, пачуццё да Алесі нечаканае i нямоцнае? Можа, яно паволі ацішэе i адыдзе?

Назаўтра чакаў: можа, Алеся пазвоніць першая. Скажам, з жартам запытае: «Прайшло тваё каханне, выкліканае нашай сустрэчай?» Але яна не падала голасу. Паслязаўтра, хвалюючыся, як хлапчук, ён пазваніў ёй на працу сам (дома ў яе не было тэлефона).

— Ты — што? — здзівілася яна. — Сур'ёзна? Я ўжо забылася пра тую нашу размову. Палічыла: яна — жарт.

— Не жарт.

— Дык няхай будзе жартам. На гэта ёсць сотня прычын.

— Але ёсць сто першая, каб ты ўсё ж была маёй жаданаю госцяй.

— Не-не.

На наступны дзень ён узмацніў тэлефонную атаку.

— Міхась, — папрасіла Алеся, — паразваж, астудзіся. Падумай: што будзе, калі гэта здарыцца? Я маю на ўвазе не толькі, што пра гэта могуць уведаць Алёна i Юра... Гэта ж — вялікі пералом. Ты гатовы да яго?

— Здаецца, гатовы.

— Бачыш, сам кажаш: «здаецца...» А я не гатовая. Я — сем'янінка ад пят да галавы.

— Але ж ты ад пят да галавы чалавек, жанчына. А я — мужчына.

Ён настойваў i ўрэшце дабіўся ад яе: «Я падумаю».

Як ён чакаў канца рабочага дня ў яе бухгалтэрыі! Вярнуўшыся дамоў, падыходзіў да аднаго i іншага акна — выцікоўваў Алесю сярод люду на тратуары ці ў сваім двары, то падыходзіў да тэлефона альбо да дзвярнога вочка: вось-вось яна пазвоніць ці будзе цокаць абцасікамі, падымаючыся на іхні другі наверх! Ён i баяўся, i жадаў гэтай сустрэчы, што, канечне ж, павінна шмат змяніць у ягоным жыцці.

Дачакаўся. Пазваніла. Па тэлефоне.

— Гэта я, — падала голас толькі тады, калі ён, можа, разоў сем выдыхнуў «алё». — Я не магу прыйсці.

— Чаму? — запытаў апалым голасам.

— Ну, як ты не разумееш усяго?

— Разумею, але...

— ...але, — перахапіла яна ход ягонай думкі, — у цябе ёсць Алёна, Валерык i Дзімка, a ў мяне — Юра, Сярожка. Разумееш гэта, муж i бацька?

— Разумею, але ёсць i Яны — Ён i Яна. Я i ты. Яшчэ маладыя людзі, якія мала чаго бачылі ў жыцці. Што да мяне, кажу ж, я закахаўся. Не па-юнацку, слепа, а па-сталаму, глыбока. Чуеш?

— Ты, мабыць, прыдумаў штосьці сам сабе.

— Можа, прыдумаў. А можа, i не. Ды гэта не тэлефонная размова.

— Я званю з вуліцы. Пераканай мяне, што трэба прыйсці, дык прыйду.

— У трубку, Алеська, усяго не скажаш. Трэба бачыць цябе, лашчыщь позіркам, прытуліць i прашаптаць на вуха патаемнае.

— Ты — распуснік альбо летуценнік?

— А як ты лічыш?

— Не ведаю. Ты здзіўляеш мяне.

— Мабыць, хачу быць летуценнікам.

Змаўчала.

— Алеся, кажу ж, не давай волі цвярозай развазе i разліку, дай волю пачуццю! Не заўсёды трэба быць прагматыкам, калі-нікалі варта i палетуценіць.

— Ты адчуў захапленне? Тoe, што вядома з літаратуры як увлечение?

— Не толькі. Больш.

— Удовлетворение страсти?

— Больш.

— Закаханасць? Влюбленность?

— Больш.

— Хочаш сказаць: закахаўся?

— Закахаўся.

— A ці было яно калі, гэтае славутае каханне? Ці не выдумка яно, ідэалізацыя альбо жаданая мара кожнага?

— Я думаю: яно — i мара, i існасць.

— I ёсць цяпер? У наш час? Калі i Яна вымушана пастаянна дбаць пра кавалак хлеба i часта спрачацца з-за дробязей, калі Дом — усяго толькі шпакоўня, калі Радасць — газеты, тэлевізар ці бяседы, калі Шчасце — няўлоўнае штосьці, калі, урэшце, цягнеш сямейны воз, стамляешся, але церпіш i сам сябе падганяеш: пляціся, бо трэба ж плесціся наперад!

— Я думаю: усё падуладна нам i цяпер. Заземленасць, лірыка, сантыменты i эрас.

— Дык мы — нармальныя людзі?

— А чаму не, Алеська? Трэба, кажу, толькі крыху летуценнасці.

Змаўчала.

— Шчырае, страснае памкненне даецца як вялікі дар, як светлы пробліск душы. А значыць...

— Ты ўсё паэт!

— А ты няўжо не жадаеш памарыць, закахацца?

Зноў не адказала. Мабыць, думала, вагалася.

— Чакаю. Ідзі сюды, да мяне, — прашаптаў. — I хутчэй. Цяпер, бадай, тая хвіліна, якая вырашае наш далейшы лёс.

— Не баішся: сустрэча абцяжарыць яго?

— А ты?

— Баюся.

— А ты не бойся.

— А ты не думаў пра тое, што, можа, ускладаеш на мяне лішнія надзеі? Я — звычайная. З таго, з чаго i ўсе жанчыны.

— Але ў цябе ёсць i сваё, непаўторнае.

— Што?

— Чароўнае.

— Не выдумляй.

— Я не выдумляю. Бачу яго ў табе.

— Слухаць цябе — безразважнасць. Ты літаральна спакушаеш, збіваеш з тропу.

Міхась яшчэ болей захваляваўся: значыць, i ён Алесі неабыякавы, яна, мабыць, вагаецца i сама дакарае сябе.

— Чакаю, — папрасіў шэптам. — Зайдзі.

— Добра, — здалася. — Іду.

Ён паклаў трубку i адчуў: падрыгваюць рукі. Ад хвалявання i боязі: сюды ўпершыню ў ягоным жыцці ідзе каханка. Лепш сказаць, тая жанчына, што можа стаць ёю, шмат чаго змяніць. Ён не ведаў, як яе сустрэць, якое сказаць першае слова, як паводзіцца. Памахаў рукамі, утаймаваў дыханне i падышоў да дзвярэй i зірнуў у вочка. Неўзабаве пачуў, як на першым паверсе ляпнулі ўваходныя дзверы, як марудна зацокалі жаночыя абцасікі, а пасля ўбачыў яе, Алесю, на лесвічнай пляцоўцы — значыць, яна званіла зусім блізка каля ягонага дома.

Каля дзвярэй яна запынілася, прыклала руку да грудзей — мабыць, супакойвала прыліўное хваляванне. Каб яна не адумалася, раптам не павярнулася i не пабегла ўніз, далей ад яго, Міхась, не чакаючы званка, адчыніў дзверы.

Алеся аж устрапянулася, з асцярогай азірнулася па баках, на суседскія кватэры, сарамліва сустрэлася з ягонымі вачыма i нібы адрачона зайшла ў знаёмую прыхожую. Калі ён зачыніўся, прыціснулася спіной да сцяны i зноў прыклала руку да грудзіны.

— Малайчына! — пахваліў яе.

— Ніякая не малайчына, — адказала. — Сама не разумею, што раблю...

Як i на днях, была ў сваім улюбёным уборы — у туфліках на высокіх абцасах, у новенькая клятчатай жоўта-карычневай спадніцы i бэзавай блюзачцы з кароткімі рукавамі — блюзачка i цяпер хораша i спакусліва акрэслівала яе паўнагруднасць i абаяльнасць.

— Алеська, ты — сама вабнасць! — захоплена прашаптаў ён.

Запунсавелася i нават нібы зніякавела.

Ён жа ступіў, прытуліўся. Яна са згодай дала вусны — праўда, паднятымі кулачкамі захавала мяжу паміж ім i сабою.

— Мы ж будзем разумныя, ці не так? — прашаптала неўзабаве. — Не дазволім сабе нічога лішняга?

— Але ж тое-сёе дазволім. — Ён не адступіўся i прагна ўжо прыпаў да яе пакорлівых вуснаў, а рукой смела нырнуў пад яе блюзачку i сціснуў важкія грудзі ў станіку.

— Ты звар'яцеў... — нібы папікнула, але зусім міралюбна, пачакала крыху, а пасля дастала з-пад блюзачкі ягоную руку i лёгка ўдарыла яе. — Яна не будзе болей даваць сабе такую волю?

— Яна не можа не цягнуцца да цябе, — калі зноў пацалаваліся, прамовіў ён, адчуваючы, як закалацілася сэрца ды сухая цяплынь хлынула да твару ад гэтай хвалюючай гульні. — Хадзем...

Не выпускаючы з абдымку, павёў яе, паслухмяную, у залю.

— Шаленец, — прамовіла Алеся ўжо там, бачачы, якую волю ён дае рукам. — Пачакай. Не спяшайся. Чуеш, не спяшайся. Ну, чаму ты зусім не слухаеш?

Міхась усё чуў, разумеў, што, сапраўды, варта быць больш спакойным, але ад узбуджэння ўсё болей i болей траціў развагу, ажно затрымцеў ад таго, што яна вось ужо ляжыць, дазваляе яму ўсё — прагінае спіну, прыпадымае клубы i ўскідвае ўверх рукі i, урэшце, застаецца толькі ў станіку. Яе целу зусім непатрэбныя змрок альбо якая-небудзь накідка, цяпер, пры дзённым святле, Алеся выглядала зусім не мініяцюрнай, а мела ўсё, што трэба для прывабнай жанчыны: ёмкія пруткія загарэлыя сцёгны i акруглыя клубы з палоскай ад купальнага касцюма, не поўны, але i не худы, з аксамітнай гладдзю ды з прыгожым пупком жывот, а пад станікам цясніліся, як адчувалася, моцныя грудзі, што вельмі ўпрыгожвалі яе цела, рукі былі спрытныя, як i шыя, якую яшчэ амаль не кранулі маршчыны. Алеся заплюшчыла вочы, ужо дазваляючы яму i любавацца ёю, i моцна сціскаць ды імкнуцца плоццю да яе яшчэ не зусім падатной плоці, трымцець i пазнавацца імкліва ды ўтрапёна. Як i трэба было чакаць, раптоўная гарачыня запаліла ды азарыла, але i неўзабаве асляпіла найвышэйшай сваёй успышкаю...

— Выбачай, — праз хвілю прашаптаў з вялікім, можа, вядомым толькі адным мужчынам сорамам, уткнуўся ў яе пульсуючую шыю. — Сам не ведаю, чаму ўсё якраз так... Мабыць, успыхнуў порахам...

— Мабыць, — ціхенька прамовіла Алеся i спагадна пагладзіла далоняй па яго шыі. — Я ж табе казала: не спяшайся. Але ж ты не паслухаў...

— Ты — добрая, — сказаў з падзякай, што яна ўсё разумее i даруе яму такi прыкры промах.

— Якая ж я добрая? — запытала гулліва. — Аддалася чужому мужчыне. Адразу ж. Як толькі ён зажадаў.

— Не адразу. Але цяпер я табе ўжо не чужы.

— Цяпер — не чужы.

— Твой. А ты ўжо мая.

— Твая, спакуснік ты гэтакі.

Пазней, калі ён вярнуўся з ваннай, Алеся ўжо стаяла каля люстэрка ў адзенні i, здаецца, зусім спакойна расчэсвала доўгія рудаватыя, з залацістым бляскам валасы. Праўда, была не толькі пунсовая, а чырванелася вялікімі плямінамі. Калі яна таксама памкнулася ў ванную, дык ён пяшчотна прытуліў яе, i яны аддана, як блізкія ўжо людзі, пацалаваліся.

Затым зайшлі на кухню, дзе ix чакалі загадзя адкаркаваная пляшка венгерскага віна, фужэры, цукеркі.

— Тое, што здарылася, шмат зменіць у нашым заземленым жыцці, Алеся, — калі селі, сказаў ён. — Відаць, нам не варта разводзіцца са сваімі, але... Я ўжо не магу без цябе. А ты?

Яна апусціла галаву i моўчкі слухала ягоную не зусім удалую казань і, перажываючы здраду мужу, пакручвала рукой крышталёвы фужэр. Мусіць, аддалася на волю лёсу ды ягонай, Міхасёвай, апецы.

— Не дакарай сябе, што ты мне такая жаданая, — папрасіў, цягнучыся да яе вуснаў.

— Позна ўжо пра гэта гаварыць, — прамовіла, даючы халаднаватыя пасля віна вусны. — Каб ты быў не такі, дык... Сама ж прыйшла сюды.

— Я кахаю цябе, вабнасць мая. I хачу кахаць зусім па-новаму, так, як яшчэ не кахаў. Павер, у мяне яшчэ нямала пачуццяў, i ix я хачу аддаць табе.

Зноў аддана пацалаваліся, яшчэ трохі выпілі i вярнуліся ў залю. Ён уключыў тэлевізар, сеў каля Алесі, i яны, сплёўшы пальцы, глядзелі на экран — там па першай, маскоўскай, праграме ішоў футбольны матч на чэмпіянаце свету. Адна з каманд была польская, i ў ёй гуляў футбаліст з прозвішчам Алесінага мужа; пачуўшы гэта, яны абое аж уздрыгнулі — канечне ж, ад затоенай віны перад сваімі сямейнікамі, але ўголас не сказалі ні слова, толькі мацней сплялі пальцы i гэтым самым адно аднаму гаворачы без слоў, што яны кахаюць, што іхняя сённяшняя сустрэча не апошняя. Час ад часу цалаваліся — моўчкі, падоўгу. Яе вусны былі спакойныя, столькі ў ягонай уладзе, колькі хацеў ён, але пажадныя. Неўзабаве новы іхні пацалунак зноў закружыў яму галаву, узбудзіў — праз імгненне Алеся была ўжо нават без станіка, асляпіла белізною сваіх сапраўды ёмкіх i тугіх грудзей, апынулася ў ягоным, цяпер ужо спакойным i пяшчотным, абдымку. Яна вельмі чуйна адчула ягоную пяшчотную страсць, ягонае захапленне ёю i жаданне прынесці ёй уцеху i радасць. Цяпер яе плоць ужо не чакала, a ўспыхнула, прагла ягонай разгарачанай плоці; вочы яе былі не заплюшчаныя, нават шырока разамкнутыя, i ў ix заззяў шчаслівы бляск.

Яшчэ нейкі міг Міхась шаптаў ёй пяшчотныя словы, яна таксама адказвала шэптам, а пасля яны заціхлі, аддаючыся пазнанню, здзіўленню i нават нейкай велізарнай урачыстасці, што была спасціжэннем таго, выпеставанага ў марах...

Нечакана Алеся замёрла i паслабіла поціск рук на ягонай шыі: рэзка зазваніў тэлефон. Званок быў міжгародні. Трэба ж, якраз у такую хвіліну.

— Мяне няма дома, — прашаптаў Міхась. — Так?

Яна не адказала, але аддана i ўдзячна сціснула мацней.

— Баюся пакінуць цябе нават на хвілінку. Баюся, што ты больш не будзеш маёй.

— Буду, харошы мой.

Даўшы, можа, дзесяць доўгіх трывожных поклічных гудкоў, тэлефон заціх. Міхась з Алесяй зноў хутка з рэальнасці пачалі адплываць у іншы, пачуццёвы свет.

— Жаданая...

— I ты жаданы...

Абое то шапталі адно аднаму ўцешныя словы, то падоўгу заміралі ў страсным пацалунку i ў радаснай гульні, не заўважаючы, што гудзе тэлевізар, цямнее ў пакоі i большае матавае святло. Урэшце Алеся зняможана выдыхнула:

— Паміраю...

Пасля гэтага вечара Міхась i Алеся правялі амаль два мядовыя тыдні — ездзілі ўдваіх некалькі дзён на Мінскае мора, пабылі ў тэатрах, кіно i ў рэстаране і, канечне ж, Алеся амаль кожны дзень прыязджала да яго дадому то ў абед, то пасля работы. Калі зноў i зноў трымцелі ў абдымках адно аднаго, яна не раз радасна i шчасліва выкрыквала адно i тое ж:

— Я не магу, Міхасёк. Я згару ў гэтым полымі альбо памру. Чуеш? Ты будзеш адказваць за маю смерць!

— А ты — за маю...

— Міхасёк, ласунец! Колькі нам гадоў? Няўжо вярнуліся нашыя васемнаццаць?

— У васемнаццаць таго не адчуць. Ды мы нарэшце знайшлі адно аднаго!

— Праўда! Я такога яшчэ не адчувала!

— I я.

Калi перад самым жончыным прыездам ён сядзеў на «іхняй» канапе, а Алеся паўляжала ў яго на каленях i з ахвотай дазваляла, каб ён пад кофтачкай легка ціснуў, песціў яе пышныя грудзі, нечакана задаволена, а можа, нават трошкі какетліва запытала:

— Табе сапраўды падабаюцца поўныя грудзі?

— Я магу паўтарыць толькі тое, што сказаў адзін паэт: хіба вялікія грудзі ў маёй каханай, калі яны месцяцца ў маёй далоні?

Алеся вельмі ўсцешылася, зірнула на яго з любоўю:

— Ты, мабыць, таксама хацеў стаць паэтам?

— Хацеў, але не стаў.

— Дык табе падабаюцца мае грудзі?

— Вельмі. Я аж заміраю, калі бачу, лашчу ix: павер, упершыню бачу такое хараство, — шчасліва адказаў ён. — А каб быў паэтам, дык не пісаў бы пра заводскія трубы альбо пра грукат станкоў, a толькі пра каханне. Паспрабаваў пра яго, пра нас з табою напісаць вялікую паэму «Міхась i Алеся». Пра вялікае каханне.

— A хіба ў нас вялікае каханне?

— A хіба — не? Хіба ты не адчуваеш азарэнне душы, страсць, прагу да пяшчоты i ласкі, да дабрыні?

— Адчуваю. Але ці доўга ў нас так будзе? Ці не астынеш ты раптам да мяне?

— Я сама прыгубіў з чашы жыцця, дык адчуваю яшчэ вялікую смагу.

— I я сама прыгубіла, Міхасёк, — прамовіла яна. — Маладая была я зусім несамавітая — дробная, худая, з тоненькімі нагамі i вузкімі, нібы ў хлапчука, клубамі, з маленькімі грудзямі. Мабыць, i ад гэтага была сарамлівая, не любіла такое няскладнае сваё цела. Я трымцела, калi на мяне кідалі позіркі рослыя i прыгожыя хлопцы ў школе i ў інстытуце, але замірала, аж плакала душой, калі гэтыя позіркі толькі на міг былі ca здзіўленнем i тут жа халаднелі, выяўлялі абыякавасць. Я адчула: у мяне ніколі не будзе не толькі прынца, але таго мужа, якога я захачу. Мяне, мабыць, ніхто не пакахае, не будзе мне апірышчам у жыцці. Дык я павінна ўстояць адна. З Юрам я пазнаёмілася выпадкова ў сяброўкі, куды ён прыйшоў з сябрам. Сяброўка была прыгожая рагатуха, Юраў сябра застаўся ў яе, а Юра пайшоў мяне праводзіць. Высокі, тонкі, у акулярах — як i я, студэнт-выдатнік. Толькі іншага інстытута. Крыху пагаварылі.

«Сучасная моладзь мне зусім не падабаецца, — зусім стала сказаў ён мне, — а вось вы разумная i сур'ёзная дзяўчына. Вы не супраць, калі мы з вамі заўтра сходзім у кіно?»

Юра здаўся мне таксама разумным i сур'ёзным, спадабаўся, але я адчула: не пакахаю яго. Я для прыліку паадмаўлялася, а пасля згадзілася. Потым мы пачалі сустракацца часцей, у адзін вечар зайшлі да яго бацькоў (на ix я вялікага ўражання не зрабіла, але яны, бачачы, што сын іхні раўня мне, запрасілі яшчэ заходзіць), i Юра папрасіў выйсці за яго замуж.

«Юра, — шчыра сказала я яму, — я ж зусім непрывабная».

«Для мяне важней краса духоўная, — спакойна адказаў ён, — а не цялесная».

Асмелілася, пайшла за яго замуж (на вяселлі міжволі я пачула ад адной госці: «Боже, какие они оба невзрачненькие!»). Першы час мы разам з ім хадзілі ў бібліятэку, пісалі дыпломныя, гаварылі-спрачаліся пра сусветныя навукова-тэхнічныя i экалагічныя клопаты, былі рашуча супраць побыту i заземленасці, хочучы жыць «не для страўніка, а для душы». Калі я нарадзіла, усё пачало мяняцца. Нідзе я не дзелася, пачала ўрастаць у жыццёвую прозу, ён таксама пачаў найперш дбаць пра капейчыну: выйшла, куды ні зірні, усё трэба — ад лыжкі ды відэльца да стала i ложка! Як спрыяльнае сонца, паветра, вада паволі спрыяюць налівацца, красавацца яблыку, так гэтак год за годам нават нялёгкае сямейнае жыццё пачало мяняць мяне — я паволі пакруглела, у мяне папаўнелі ногі, сцёгны i клубы, адскочыліся i наліліся грудзі, паспраўнеў твар. Нават нечакана для сябе я стала жанчына як жанчына. Няёмка каму, табе таксама гаварыць, але прызнаюся: бывала, пабудзем з ім блізкія, ён дабіўся свайго, задаволены, а я сама пачынаю палымнець, адчуваць страсць. Я хачу, каб ён не адвальваўся ўбок, а лашчыў-лашчыў, гаварыў, што я прыгожая, жаданая i мілая, што ён ганарыцца мной, кахае, я не адпускаю, сама лашчуся, але яго ўжо не раскатурхаць. На першым часе i ў гэтыя хвіліны ў нас былі нібы жарты ды гарэзнасць. Але аднойчы ён аж ускіпеў: «Чаму ты не можаш быць разам са мной ва ўсім? Чаму ты адстаеш?» — «Я хачу адчуць, што адчуў i ты». — «Адчувай». — «Але я не паспяваю за табой». — «Дык што? — крыўдзіцца. — Я абы-які мужчына?» — «Я не кажу так. Ты павінен думаць не толькі пра сябе, але i пра мяне», — адказваю, a ў душы растуць крыўда i прыкрасць: як ён не разумее такога простага? Як ён абыходзіцца з маёй жаноцкасцю?

Яна, гэтая мая жаноцкасць, стала для мяне цяжарам. Я не ведала, што з ёй, такой нечаканай i прагнай да пяшчоты, рабіць. Можа, i ад яе пачаў мяняцца мой характар. Аж здзіўлялася сама з сябе: магла ні з таго, ні з сяго ўзарвацца, накрычаць альбо заплакаць, накінулася чытаць кнігі i глядзець фільмы пра каханне, марыць i летуценіць пра тое, што i як магло б быць... Знаходзіліся пажаднікі, мабыць, нюхам адчувалі, што ў мяне на душы, бачылі маё хваляванне, частую чырвань на маіх шчоках ад чыйгосьці позірку альбо слова-камплімента, але я абсякала ўсякія залёты i дамаганні. Але вось лёс звёў з табой, i ты збянтэжыў душу маю ласкай i пяшчотай.

Праўда, калі ты, калі мы вярталіся з пральні, запрасіў да сябе, я яшчэ моцна трымала сябе ў руках, не дазваляючы сабе ніякай волі. Калi ж ты не адступіўся, зусім збянтэжыў душу, я адчула: мусіць, супраць лёсу не пойдзеш, мусіць, прыйдзецца цераз штосьці пераступіць i пайсці насустрач новаму, невядомаму. Як толькі ты пазваніў, мне хацелася сустрэцца з табой, даверыцца, але я з апошніх сіл стрымлівала сябе, дакараючы: што ты хочаш зрабіць? Ты — жонка, маці? Пашкадуй блізкіх табе людзей, не думай толькі пра сваё, асабістае! Але ж яно, гэтае асабістае, зноў разгубіла, узяло ў палон, калі ты зноў i зноў загаварыў пра сваё, асабістае, калі пачаў клікаць да сябе. Урэшце не вытрывала, кінулася з высокага берага ў раку i вось ужо трапіла ў яе вір, у вір пачуццяў i любові. Грэшнікі мы з табою, спакуснік i палюбоўнік мой!

— Бяру ўвесь грэх на сябе. Не змог я без цябе, Алеся. Кажу ж, у новую нашу сустрэчу ты проста зачаравала мяне.

— Прызнацца табе, Міхасёк, пра іншае сваё патаемнае? — прашаптала.

— Калі можаш, прызнайся.

— Калі мы першы раз сталі блізкія, я мала сказаць была ашаломленая, разгубленая. Я была ў адчаі. Па-першае, за тое, што зусім хутка аддалася табе. А па-другое, ад расчаравання: i гэта — усё?! Толькі мая сталасць ды твая новая страсць суцешылі. Дома доўга не магла звесці вачэй: бічавала сябе за слабасць ды за грэх, а заадно адчувала: паклічаш — зноў прыйду, што ўжо належу i табе. Чым далей, тым менш дакораў i большая цяга да цябе. Я з табой пазнаю тое, што пісьменнікі з любоўю апісваюць як страсць, i яна, гэтая страсць, адчуваю, узвышае, высакародзіць мяне. Я хачу быць добрай. Да ўсіх. Да свету, да людзей, да сына і, павер, нават да мужа. Праўда, часамі шкадую, што пазнала гэта не з ім, але... Вось якая я, Міхасёк. Грэшніца альбо нават распусніца.

— Калі ты будзеш адчуваць сапраўднае каханне толькі са мной, то гэта ніколі не будзе распустай.

— I не грэхам?

— Я ж кажу, увесь грэх бяру на сябе. З-за любові i страсці да цябе.

— Цяпер я пачынаю разумець, чаму я такая, — Алеся затрымала ягоную руку на грудзях. — Я некалі марыла стаць спявачкай, паступала ў тэатральна-мастацкі інстытут, але не паступіла, даволі выпадкова трапіла ў фінансава-бухгалтарскі свет, дзе пануюць цвярозы розум, дакладнасць i закон лічбаў. Але ў маёй душы застаўся мастак, свет пачуццяў i эмоцый, бо, казала ж, увесь час жыла з нейкімі іншымі, чым у жыцці, уяўленнямі, ілюзіямі, без чаго, мабыць, не можа абысціся сапраўднае мастацтва. Карацей, у мяне заўсёды была прага да больш паўнакроўнага жыцця, да большай гармоніі цела i душы. A хіба гэтыя паўнакроўнасць i гармонія могуць быць без пачуццяў, без страсці перажыванняў, уцех i радасці? Ты, Міхасёк, вярнуў мяне да мастацтва...

— Я — тэхнакрат, але, мабыць, таксама ўва мне ажыў нейкі мастак. У гармоніі з табой.

— Калі ты астудзішся альбо здрадзіш мне, усё гэта адразу ж знікне, Міхасёк, — задумліва прамовіла Алеся. — Я, вось пабачыш, адразу ж пастарэю.

— Я не змагу здрадзіць табе, чароўная мая.

— У жыцці ўсяк бывае, харошы мой. Мужчына можа i заганарыцца ды распусціцца.

— Не буду гаварыць за ўсіх, але я першы не пакіну тую, якая гэтак хораша азарыла душу.

— Гэта, Міхасёк, мусіць, мая апошняя, лебядзіная песня. Услед за маёй маладосцю.

...Міхась не астудзіўся i не адышоў ад Алесі. Яны, бывае, не бачацца тыдзень, другі, а то i месяц, бо часамі зацягвае жыццёвы вір, але рана-позна знемагаюць без сустрэчы, без пяшчоты i кахання, з'язджаюцца, парыўна кідаюцца адно да аднаго i ажно заміраюць у прагным слодычным пацалунку. Сёлета вось будзе ўжо дзесяць гадоў, як яны першым пацалункам запалілі ў высозным паднябессі сваю зорку закаханых...

1991 — 1992

1.

Доўгае, але вузкае люстэрачка густа запацела — i Навіцкаму, каб паглядзецца, прыйшлося выцерці яго мяккімі ручніковымі матузкамі. Цярнуў улева-ўправа, адлюстрыў шкло, пасля адпіхнуў на падстаўцы ў бакі павільгатнелыя шампуневыя бутэлечкі, слоік з зубнымі шчоткамі — i зірнуў на сябе.

Спачатку здалося, што адтуль, з люстэрка, глядзіць зусім яшчэ маладун з апалымі на шчокі мокрымі валасамі. Але як падняў, залізаў ix расчоскаю на патыліцу, адкрыў твар з буйным носам, пасля адкрыў высокі лоб, дык адразу пастражэў i стаў падобны на самога сябе, на саракадвухгадовага мужчыну. Так раптоўна пастарылі яго сур'ёзнасць, задумлівасць ды, відаць, i маршчыны. Ix было вельмі шмат на лобе, ля i пад вачыма, дзе яны цямнеліся глыбокімі плямкамі.

Калі папхнуў дзверы на калідор-прыхожую i ў цёплую, запараную ванную ўварваўся свежы струмень, пакрысе пачаў астываць ад цёплага душа, суха палымнець i чырванецца на жаўлаках. Не выціраўся, a толькі прыкладаў ручнік да цела. Бачыў: яно белае-белае, не крамянае ды дужае, як было яшчэ гадоў пяць назад, a залішне нейкае мяккае i вялае, як ва ўсіх людзей яго веку, што больш сядзяць, чым ходзяць, лянуюцца раніцай памахаць рукамі ды раз-другі нагнуцца-разагнуцца.

Як зусім абсох, тут жа надзеў адпрасаваныя жонкаю штаны, белую кашулю, гальштук — што ўсё вісела дасюль на дроце, — i вось цяпер, прыбраўшыся, ён неяк памаладзеў, схаваў сваю заранаватую паўнату, стаў, здаецца, зноў «ніц собе», як жартуюць яго жанчыны-падначаленыя. Яны кажуць, што ён не маладзёнак ужо, але яшчэ надта не пастарэў.

Прыбіраўся i чуў, што жонка — на кухні. Ляскала там то вечкамі каструль, то рэзала ды шаткавала, стукала нажом па кружку, часта пускала ваду ў ракавіну — i тады тут, у ваннай, гулі трубы, a калі рабіла моцны струмень гарачай вады, дык верхняя труба трэслася, падкідала падстаўку, i на ёй з'язджалі ўбок бутэлечкі. Ён узлаваўся на жонку, не вытрываў, выцягнуў руку i пастукаў пальцам у запацелае акенца — i Валя адразу паменшыла струмень.

Навіцкі крыху супакоіўся, падумаў, што не трэба затрымлівацца, а варта хуценька выйсці з ваннай, апрануць пінжак, плашч i, каб не бачыла жонка, падацца з кватэры. Не хочацца не толькі гаварыць з ёю, але i гэтак жа не хочацца нават сустракацца з яе самотным позіркам. Глядзець у вочы — не тое што не хочацца, а неяк сорамна. Сорамна ад таго, што яна — вельмі спагадлівая, чулая, добрая характарам жанчына — даўно ўжо, можа, ведае, чаго ён кожную пятніцу прыходзіць з працы раней дадому, мыецца, прыбіраецца i куды з'язджае на цэлы вечар, яшчэ даўней, можа, адчула, што яна яму надакучыла. Ведае, але маўчыць. Маўчыць, каб не зналі пра гэта дарослыя дзеці, каб быў лад у сям'і.

Як патушыў святло, Навіцкі стараўся ціха выходзіць з ваннай, але маснічыны пад нагамі ўсё роўна зарыпелі. Можа, i ад таго, што ішоў крадучыся, на пальчыках, i больш ціснуў на падлогу. Толькі калi ступіў на тоўсты, жоўты, з рудымі палоскамі дыван, стаў усёй падэшвай, маснічыны не азваліся. Падумаў, што на добры толк трэба было б падціснуць падлогу, замяніць у вокнах паколатыя шыбіны, яшчэ паправіць тое-сёе, але неяк няма часу i ахвоты, усё адкладвае i адкладвае на пазней.

Навіцкі падышоў у зале да ненакрытага стала, да вазы з чырвонымі кветкамі, узяў свой пінжак, што вісеў на спінцы крэсла, ускінуў на плечы, зашпіліў, зусім так схаваў свой паўнаваты жывот i цяпер ужо напраўду стаў «ніц собе». I толькі ціха падаўся з залы ў калідор, як адчыніліся дзверы, напусцілі салодка-прэснай пары, i тады ўжо выйшла ў калідорчык жонка — невысокая, паўнаватая, у доўгім цёмна-квятастым халаце, што вельмі старыў яе, маўклівая, некалі сімпатычная, а за апошнія гады вельмі пастарэлая жанчына.

Жонка акінула яго позіркам з ног да галавы, але нічога не сказала ні пра яго адзенне, ні пра абутак. Толькі, можа, падумала, што ён вось маладзей, дужэй выглядае, не мае такога хворага сэрца, як яна, зірнула на яго з журботаю. I ён адчуў душою яе гэтую скаргу на сваю раннюю старасць, хваробу, адчуў, што яна хоча расказаць яму пра нейкія хатнія клопаты, але не расказвае, бо ведае, што яму будзе непрыемна. Ён, разумеючы яе, вінавата лыпаў вачыма, не ведаў, куды пазіраць. Адышоўся, надзеў кароткі жаўтаваты плашч, белую брылёўку.

Валя зірнула на яго мокрыя валасы, хацела, мусіць, сказаць, што нельга так выходзіць на халодны восеньскі двор, але не сказала, загаварыла, відаць, пра самае важнае:

— Можа б, ты сёння, Тамаш, дома застаўся б? Ад навукі я цябе ніколі не адрываю, а вось... Няўжо ўсе не прапускаюць ніводнага паседжання камісіі? Гэтая грамадская работа... трэба яе, канечне, рабіць, рабі на здароўе, але, можа, сёння застанься дома, не пайдзі хоць з раз...

— Ну, што трэба? — буркнуў Навіцкі.

— Не думай, калі ласка, што гэта мае капрызы ці, можа, нават i нейкая рэўнасць... — ціха, як апраўдваючыся, прамовіла яна, разгубілася, зацерабіла ў руках крысо кароценькага фартушка. — Даўно па доме абыходжуся i без тваёй помачы... Як i без увагі... Я ўжо i не спадзяюся на гэта, бо век адна хаджу па магазінах, вару есці, абмываю ўсіх, прыбіраю ў хаце, i ўсе, i я сама прывыклі, што гэта толькі мая работа... А цяпер ужо i без пары старая стала... Але ж у нас дзеці... З імі я ўжо адна не магу зладзіць. З імі нешта няладнае робіцца. Душа мая чуе, што Тоня пакіне інстытут, а Вова абы-як скончыць школу. Ты ж бацька, пагавары з імі... — дагаварыла i ўсхліпнула.

— Пагавару... — каб усё ж сёння не застацца дома, прамовіў ён, зморшчыўся. — Заўтра i пагавару. Усе разам пагаворым.

Навіцкі патаптаўся ў калідоры, адчуваў, што напраўду варта было б застацца дома i пагаварыць з дзецьмі, хацеў запытацца, а дзе яны цяпер, але стрымаўся: ведаў што жонка будзе доўга скардзіцца на ix i яму доўга прыйдзецца стаяць i слухаць.

Каб Валя яшчэ што сказала i зноў папрасіла ўсё ж нікуды не пайсці, дык, можа, з невялікай неахвотаю i застаўся б, а раз яна прамаўчала, можа, бачыла, як ён ірвецца сысці, дык перасіліў нерашучасць, падаўся да дзвярэй. Падаўся i стараўся як можна хутчэй пакінуць пакой: раней, калi адыходзіў, кожны раз цалаваў жонку, гаварыў, што пастараецца хутка вярнуцца. Сёння не пацалаваў, бо не мог.

Калі збягаў з пятага паверха ўніз, падумаў, што калі быў малады, гадаў-разважаў: пройдзе вось пяць—дзесяць гадоў, большага даб'ецца ў навуцы, падгадуе дзяцей — i можна будзе пажыць без клопатаў. Ажно прайшлі гэтыя дзесяць гадоў, a клопатаў не меншае, а яшчэ i большае. То дзеці, то жонка, то работа... Вось колькі чаго было за сённяшні дзень!..

Яшчэ з раніцы паклікаў яго да сябе дырэктар інстытута. Не загаварыў спачатку, як заўсёды, пра надвор'е, футбол, пра навіны ў навуцы, а адразу — далікатна, але строга — пачаў распытваць, што цяпер робіць яго лабараторыя крышталаоптыкі, пасля папрасіў прабачыць i сказаў, што ён, Навіцкі, сам вельмі добры вучоны, але слаба кіруе сваімі супрацоўнікамі, якія мала займаюцца навукай, a толькі прыходзядь на працу, у рабочы час ходзяць у кіно, становяцца ў чэргі па памідоры ці модныя боты...

«Прыміце, Тамаш Францавіч, меры...»

Цяпер Навіцкі, як спусціўся i выйшаў на двор, падумаў, што зашмат сабралася назаўтра клопатаў. I па рабоце, i дома...

2.

Ён паехаў не на сваіх «Жыгулях», а на гарадскім аўтобусе. Дабраўся да патрэбнага прыпынку, сышоў, павярнуў направа i ўздоўж пяціпавярховага дома пайшоў па ціхай вуліцы, хутка трапіў у гэты, добра знаёмы ўжо за апошнія тры гады, вузкі двор, абгароджаны ад завода бетоннай сцяной i ўсаджаны вішнямі, яблынямі, грушамі-дзічкамі, вербалозам, рабінамі — яшчэ раз убачыў: ужо звосенілася. Хоць насады былі яшчэ зялёныя на першы позірк, але ўжо шмат ад першых вераснёўскіх начных халадоў i дзённых сонечных прыпёкаў парудзела на ix лісце, што чамусьці зажаўцелася раней, яшчэ ў жніўні, апала долу — i шмат ужо яго, пачарнелага ад зямлі, ляжала на дарожцы ды пад дрэвамі i яшчэ болей, змеценага ветрам, — у кустах бэзу, што рос пры самым доме. Чырвона стракацелі сярод зелені рабіны, ягадак з якіх, відаць, натрэсеных дзецьмі, гэтаксама шмат ляжала на зямлі. На шнуры, што быў нацягнуты на камлі дрэў, вісела мокрая бялізна, i на ўвесь двор пахла мылам i сырасцю.

Навіцкі парадаваўся, што нікога няма ля пад'езднай лаўкі, хутка шмыгнуў у пяціпавярховы дом, пераступаючы аж па дзве прыступкі, подбегай падаўся на трэці паверх.

На пляцоўцы націснуў на кнопку ля дзвярэй пад нумарам «30», апусціў галаву, пазіраў на круглы, шэры, з чырвоным асяроднічкам ходнічак, стараючыся аддыхацца перад тым, як яму адчыняць дзверы. Пачуўшы, што нехта спускаецца вверху, яшчэ раз пазваніў, павярнуўся спіною да пляцоўкі.

— Зараз, зараз... — пачуўся за дзвярыма прыемны знаёмы голас, i амаль тут жа шчоўкнуў замок.

Навіцкі сам лёгенька піхнуў дзверы. Яны зарыпелі (і ён у каторы раз падумаў, што пара ўжо змазаць ix). Зайшоў у невялікі калідор, убачыў наблізу высакаватую ды танкаватую прыгожанькую Элу — яна была сёння ў доўгай жоўтай, у клеткі спадніцы, белай цеснаватай блузцы з кароткімі рукавамі. Ён усміхнуўся, з радасцю глядзеў на прыгожы, з маленькім прамым носікам твар, з чорна-чорнымі брывамі i валасамі, любаваўся, што яна маладая, свежая, вабная ў свае трыццаць гадоў. Папхнуў плячыма дзверы, прымусіў ix зашчапіцца, ступіў крок наперад.

— Ну, добры вечар табе!

— Здарова, Том! — усміхнулася тая, падняла лёгкія даўгаватыя прыгожыя рукі, моцна абшчапіла імі за шыю, гэтак жа моцна прыціснулася шчакою да яго шчакі.

Навіцкі прыгарнуў яе да сябе, адчуў, як хвалюe яго гэта маладзічка — i яму становіцца добра, прыемна на душы, хочацца жаночай пяшчоты. Заплюшчыў вочы, правёў вуснамі па яе далікатненькай мяккай шчацэ, крышку пахкай ад духоў i пудры, знайшоў яе мяккія паўраскрытыя вусны i прыпаў. Ад пацалунка ў яго, як у маладзёнка, закружылася галава.

— Засумаваў без мяне, Томе? — Эла першая адхілілася ад яго, прыклалася да яго шчакі вухам — амаль адразу ж ён пачуў прыемны халадок ад яе залатой завушніцы.

— Засумаваў, малютка... — З пяшчотаю пагладзіў яе па спіне, можа, крышку i з дураслівасцю, але са шчырасцю прашаптаў ён, зноў пашукаў яе вуснаў.

— Не трэба... Пасля... — гэтак сама шэптам, не то сур'ёзна, не то з жартам, сказала яна, разняла яго рукі. — Распранайся, праходзь. Будзь, як i ў кожную пятніцу, гаспадаром маёй сціплай двухпакаёвачкі.

Навіцкі зняў брылёўку, плашч, разуўся i падаўся за ёю ў невялікую залю, дзе справа, пры глухой сцяне, пафарбаванай у жоўты колер, стаяла зялёная, з рудаватымі падлакотнічкамі канапа, пасярод — ненакрыты стол, ля акна ў кутку — тэлевізар на журнальным століку i злева, ля кухоннай сцяны, стаяла невялікая шафка на посуд i кнігі. Гэтую зальку, спальню пакінуў гаспадыні былы яе муж. Пра яго, праўда, яна ніколі не расказвала, i ён, Навіцкі, ніколі не распытваўся.

Ён сеў на канапе, Эла — ля яго.

— Што з табою, Том? — спытала яна, узіраючыся ў яго твар, узяла яго правую руку ў свае маленькія белаватыя ручкі. Нa ix было аж чатыры пярсцёнкі. Глядзела як па-мацярынску, з клопатам, хоць гэта ёй не зусім удалося, бо была вялікая розніца ў ix гадах, i як яна ні старалася быць надта сталай, усё роўна, гэтулькі не пражыўшы, не магла столькі ведаць, адчуваць, так думаць, як адчуваў, думаў ужо ён. Таму яе гэтая наўмысная сталасць была крышку смешнаватай.

— Абы-што... — адказаў Навіцкі, бо не хацеў усяго расказваць. — Непрыемнасці, словам. На рабоце, дома...

— ЧП якое ў нашай лабараторыі? — усё не выпускаючы яго рукі, спытала Эла. — Бо сёння, сам ведаеш, не была там.

«I з-за гэтага перапала...» — хацеў пажартаваць, але стрымаўся, бо ўжо добра ведаў, што лепш памаўчаць, чым лішне сказаць, толькі прамовіў: — Не, няма ніякага ЧП, дзякуй Богу. Але трэба наводзіць, як сказаў шэф, дысцыпліну...

— Думаю, што ты згодзішся, каб я i надалей засталася гэтакай недысцыплінаванай?

Ён нічога не адказаў, толькі з жартам паківаў пальцам.

— А дома — што? — зноў сур'ёзна спытала яна, трымаючы яго за палец, на якім быў шлюбны, пацямнелы ўжо за многія гады пярсцёнак. — Жонка здагадваецца? Пілуе?

— Ай! — ён зморшчыўся, махнуў рукою. — Сямейныя нелады... A ў мае гады, прызнацца, нялёгка пераносіць адмоўныя эмоцыі...

— Ты ніколі мне нічога не расказваеш пра сваё, Том... — як пакрыўдзілася Эла, надзьмула прыгожыя вусны, зірнула з дакорам. — Усё тоішся... Ці не верыш мне, ці лічыш лішнім расказваць. Маўляў, нашто мне ўсё ведаць?

— Не крыўдуй, малютка, — папрасіў ён. — Напраўду, не заўсёды хочацца табе расказваць пра непрыемнасці...

Яна прыхілілася, памаўчала крыху.

— Але табе заўсёды калі цяжка на рабоце ці дома, то добра ў мяне. Так, Том? — спытала шэптам. — Іменна ў мяне ты сярод жыцейскай прозы знаходзіш паэзію. Так? Бо я вельмі люблю цябе, свайго маленькага Томіка, заўсёды чакаю i ніколі не злуюся, не папікаю... Так, Том?

— Так, малютка, так, — шапнуў ён, пакратаў вуснамі яе мяккія пахкія валасы, i яна скокнула яму на калені, прытулілася. Яны моцна пацалаваліся.

— Яшчэ што скажы, мілы, — шапнула яна, з жартам кратаючы вуснамі яго вузкаваты падбародак.

— Што табе сказаць, малютка? — усміхнуўся Навіцкі, бо ведаў, пра што яна думае.

— Ці любіш ты яшчэ мяне, мілы?

— Ты ж ведаеш... — прамовіў ён. — I даўно ўжо.

Яна ўсміхнулася i саскочыла на падлогу, узяла яго за руку.

— Хадзем, я пачастую цябе за такія добрыя словы.

Яны зайшлі ў невялікую кухню, дзе стаялі халадзільнік, белая шафка, светла-зялёны стол, няроўна накрыты белым ватманскім лістом.

Эла ўзняла ліст — i паказаліся стравы: сухая кілбаса, сыр, нарэзаныя i аблітыя смятанаю памідоры, чорная ікра, масла, чорны i белы хлеб, на беленькіх, з чырвонымі абадкамі талерачках стаялі чарачкі. Ля ix ляжалі відэльцы i нажы.

— О! — здзівіўся ён, цмокнуў яе ў шчаку. — Ты цуд, малютка!

— Ведаю, мілы, якія ты любіш прысмакі, — усміхнулася яна, села насупраць яго. — Каб дагаджаць табе, дык наўмысна завяла знаёмствы ў магазінах.

— Ты малайчына! — ён працягнуў руку i пагладзіў яе па плечуку.

— Еш, будзь дужы... — пасля, калі крыху выпілі i закусілі, шапнула Эла, паднялася, пацалавала яго ў шчаку i падалася з кухні.

Схадзіла ў ванную, уключыла там святло, пусціла з кранаў ваду — ён, пазіраючы ўверх, на невялікае акенца, з хваляваннем бачыў, як зажаўцелася за шклом. Пасля Эла выйшла з ваннай.

Навіцкі выпіў чорнай кавы, выцер сурвэткаю губы, тут жа, у кухні, спаласнуў пад кранам пальцы, выцер ix беленькім ручніком. Пасля дастаў з унутранай кішэні пінжака прыхаваную дзесятку, адчыніў пазногцем шыбіну ў шафцы i, як заўсёды, паклаў яе туды — на верхнюю маленькую талерачку.

I на кухні, i ў зале было ўжо даволі цемнавата; як ішоў, ён бачыў, што ў спальні на акно апушчана цёмная штора i там зусім морачна, ледзь відаць справа белая падушка, краёк беленькай коўдры, пад якой, як i заўсёды ў такую хвіліну, з галавою схавалася Эла.

Так i было: Эла ляжала ўжо накрыўшыся, толькі плямінкаю цямнеўся на падушцы хвосцік яе валасоў. Навіцкі прыпыніўся, зачыніў дзверы — i ўжо ў цемені пачаў хуценька распранацца, кладучы адзенне на загадзя пастаўленае сюды Элаю крэсла.

...Прачнуўся ён раптоўна, як i заснуў. Спачатку не мог разабрацца, што цяпер: ноч ці ранне. Але пасля, калі ўбачыў, што ляжыць не дома, у сваім пакоі-кабінеце, дык адразу ўведаў, што цяпер пазнаваты вечар, уведаў, дзе ён, адчуў з трывогаю, што затрымаўся, што павінен ужо гэтай хвілінай быць дома.

Эла — ужо ў доўгім расшпіленым халаце — стаяла паблізу, ля шафы, адна яе нага была на падлозе, другая — на крэсле. Яна пазіралася ў люстэрка, што было на дзверцах шафы, i расчэсвала доўгія валасы. Праз расчыненыя дзверы з залы падала сюды жаўтаватае святло, асвятляла Эліну спіну, шафу, а тут, дзе ляжаў ён, быў паўзмрок.

Пакуль ён спаў, Эла прыбрала на кухні, памылася i нават высушыла валасы. Як здагадалася, што ён ужо не спіць, хуценька захінула грудзі i жывот халатам.

Не раз засынаў ён i раней (толькі разам з Элаю), i тады, калі прачыналіся, яна лашчылася, старалася не адпускаць дадому, баялася, можа, застацца адна. Але сёння яна расхвалявалася, злавалася на яго, колькі разоў таўхала ў плячо, каб ён не спаў, а пасля здалася, заціхла, ляжала з заплюшчанымі вачыма...

Навіцкаму было сорамна цяпер загаварыць, бо адчуваў, што ўсякае яго слова можа ёй не спадабацца, i гэтаксама нельга было хітраваць — прыкідвацца, што ён яшчэ спіць. Было мулка ляжаць вось так ціха на спіне, баяцца нават паварушыцца, i ён не вытрымаў, крыху павярнуўся на левы бок, да ружаватай у паўзмроку сцяны. Падумаў, што па-добраму дык i не ведае, якога колеру тут, у спальні, сцены, бо заходзіць сюды заўсёды ў цемнаце.

— Табе пара ўжо... Падымайся, — прамовіла Эла, i яго, хоць i не адчуў у яе спакойным голасе злосці, усё ж апанавала крыўда, што яна не назвала па імені, не падышла ды не прытулілася. — Хутка дзесяць гадзін вечара — цябе чакаюць ужо дома...

Яна не падыходзіла, моршчылася, пазірала ў цьмянае люстэрка i расчэсвалася, i ён не падклікаў, бо не мог цяпер дураслівіцца, ведаў, што яна пакрыўдзілася, а то, можа, болей ужо i не кахае яго. Можа, расчаравалася ў ім.

— Бяжы, мілы... — як адумалася, што ёй не трэба крыўдзіцца, ужо ласкавей сказала яна, хоць зноў не падышла, падалася ў залу, каб ён змог падняцца i адзецца, i — ужо не то сур'ёзна, як разумеючы яго, не то з крыўдаю на свой лес — загаварыла адтуль: — Ідзі, Том, бо ты ўсё ж сем'янін... А я... Я адзінокая. Ніхто не спытае, чаму i дзе я позна затрымалася ці чаму дома заседзелася...

Навіцкі з сорамам падхапіўся, адзеўся. Адчуў, што валасы высахлі, збіліся ад лежатні на адзін бок. Расчасаўся i выйшаў: Эла чакала яго ў калідоры, стаяла ля вешалак, прыпёршыся спіною да сцяны ды склаўшы рукі на грудзях.

Ён падышоў, яшчэ больш засаромеўся, стараўся вытрымаць Элін спакойны, але незразумелы позірк, абуўся, адчуваючы, што спяшаецца i ад гэтага становіцца горача ў твар, паўз яе ўзяў свой плашч, брылёўку. Апрануўшыся, хацеў прытуліць Элу i не змог. Як не мог i нешта сказаць.

— Ну... Ты... — як бачыў, што i яна чамусьці маўчыць, ён паспрабаваў неяк па-людску развітацца. — Я... Я табе...

— Прыходзь, мілы,. — яна, відаць, зразумела, што ён хацеў сказаць, абняла яго за плячо, усміхнулася. — Буду чакаць... Калі абараню дысертацыю, дык тады, можа, не пушчу, маладога якога знайду... — I, як паказваючы, што жартуе, паляпала яго, разгубленага, зусім асаромленага, па плячах. — Ну, будзь! Да той пятніцы, мілы! — цмокнула ў шчаку, адхінулася, сама адчыніла дзверы i легка падштурхнула яго на калідор, адразу ж, як ён выйшаў, i зашчапілася...

3.

Калі вярнуўся дадому, Навіцкі яшчэ ў калідоры адчуў, што дома дачка i сын: на вешалцы віселі іхнія белыя плашчы. Але чамусьці ні галасоў ix, ні музыкі, ні спеваў ды гамонкі з тэлевізара ці з магнітафона, без чаго, здаецца, жыць не маглі дагэтуль дзеці, не чулася. У чатырохпакаёвай кватэры стаяла нязвыклая вячэрняя цішыня.

Ён распрануўся, разуўся i ўжо ў мяккіх тапачках зайшоў у ванную, паглядзеўся ў люстэрка — i не спадабаўся сабе. Памыў пунсовы твар, прымачыў злеглыя валасы i расчасаўся. Тады ўжо, думаючы, што трэба здацца вельмі стомленым, зайшоў у вялікую, агульную для ўсіх залю, дзе яны звычайна глядзелі тэлевізар, сядзелі з гасцямі, i здзівіўся: тут, а не ў сваіх пакоях, далека адно ад аднаго, нахмурыўшыся, сядзелі дачка i сын: Тоня — танклявая, дробная на твары, сімпатычная, як i яе маці ў маладыя гады, з вузкімі плячыма дзяўчына — падкурчыўшыся, паўляжала на канапе i падпілоўвала нефарбаваныя пазногці, Вова — не па гадах высокі, з шырокімі плячыма, увесь у яго, у бацьку, з чарнаватымі ўжо вусамі пад буйным носам, з доўгімі, амаль па плечы, чорнымі валасамі — сядзеў на крэсле ля шырокага акна, уткнуўшыся ў газету.

«Відаць, усе паспрачаліся... — падумаў Навіцкі, зайшоў у залю i адчуў перад дзецьмі вялікую няёмкасць, бо яны, надта ж дачка, пільна акінулі яго з ног да галавы позіркамі. — Валя разнервавалася, сышла ў спальню, а яны тут... Панадзімаліся во, як сычы...»

— Ну, што тут у вас? — запытаў ён, хоць перад гэтым думаў прывітацца: усё ж не бачыўся з імі сёння, сеў пасярод пакоя — ля стала.

Дзеці прамаўчалі, як i не пачулі яго запытання. Гэта крышку пакрыўдзіла: настрой настроем, а яго ж, бацьку, павінны паважаць. Ён апусціў галаву, зірнуў сабе на грудзіну — i адчуў, як хлынула цяплынь да твару: верхнія гузікі кашулі былі зашпілены няроўна: адна палавіна кашулі была вышэй, а другая — ніжэй. Падняў рукі і, не здымаючы гальштука, перашпіліў гузікі.

— Маці дзе? — пасля падняў галаву i запытаў, стараючыся вытрымаць позіркі дзяцей.

— «Хуткая» забрала... — буркнула дачка. — Нешта з сэрцам.

— Што? — з разгубленасцю i вінавата шапнуў ён, адчуў, што задрыжалі рукі, і, каб не паказаць гэтага, хутка апусціў ix пад стол — сабе на калені.

— Проста... Расхвалявалася во з-за яго, нашага дзесяцікласніка... — Тоня перастала падпілоўваць пазногці, неяк вельмі ж стала зірнула на яго, на бацьку, i нават змусіла яго апусціць галаву. — Паперка прыйшла пад вечар з міліцыі, каб на тым тыдні прыбыў туды з бацькамі... «За недастойныя паводзіны ў грамадскіх месцах...»

— Пачакай, — разгубіўшыся ад такіх навін, Навіцкі спыніў дачку. — Скажы спачатку пра маці... Няўжо інфаркт? Ці яшчэ што?

— Можа, i не інфаркт, — адказала яна, — але ў яе раптоўна забалела сэрца. Урачы сказалі, што ёй трэба паляжаць у бальніцы, ёй трэба спакой.

Ён, крышачку супакоіўшыся, моўчкі, але з крыўдаю зірнуў на сына: «Вось да чаго ты, сын, давёў матку! Вось які ты! Я ў твае гады стараўся вучыцца, працаваць, цяпер такою цяжкою працаю зарабляю для вас усіх грошы, даю, колькі i на што каму трэба, маці корміць, абмывае, а ты... «Недастойныя паводзіны...» Ды гэта ўжо адзін крок да...»

— А тады з-за цябе... — сын не пакаяўся, а, здаецца, са злосцю агрызнуўся на сястру. — Напалохала, што пераводзіцца на завочнае i выходзіць замуж... Вось мама i адгаворвала яе, плакала... А пасля схаваліся ад мяне на кухні, яшчэ пра нешта гаварылі. А потым мама ўскрыкнула i павалілася...

Навіцкі слухаў дзяцей ды пазіраў на ix, сёння ўпершыню падумаў, што яны маленькія былі такія дружныя, любілі адно аднаго, а цяпер нібы розныя людзі. I яшчэ скеміў, чаго магла ўскрыкнуць чуллівая жонка: Тоня, можа, прызналася ёй, што яна ўжо... Не толькі маці, жанчыне, але i яму, мужчыне, цяжка паверыць, вытрываць, што іхняе дзіця, зялёнае дзяўчо, хоча выходзіць замуж.

— Што ж вы так, дзеці? — спытаў ён з дакорам, зірнуў спачатку на дачку, i тая мігам апусціла ад яго позірку галаву, а пасля глянуў на сына, ён не ведаў, што з імі, такімі вялікімі ўжо, рабіць, што ім гаварыць. — Ты ж, сын, вучань, брыдка табе хуліганіць. Пасядзі лепш лішнюю гадзіну з кнігаю, рыхтуйся ўжо да экзаменаў. I боксам сваім больш займайся...

— Не смяшы, ён даўно ўжо кінуў займацца ім, як раней пакінуў лыжы, футбол... — асекла яго дачка. — А прыахвоціўся да цыгарэт, да чарачкі, прывык хадзіць па парках i заводзіць бойкі...

— Гэта, гэта ж... — у Навіцкага ад гневу аж сціснула дыханне, прапалі самыя патрэбныя словы. — Ты ведаеш, куды можа прывесці гэтая твая дарога?

— Яму сумна, бачыце, хочацца прыгод... — ухмыльнулася Тоня, якая, як ён помніць, яшчэ змалку мела такую нядобрую звычку — пакепліваць з другіх.

— А табе — вельмі хочацца замуж? — папікаў сын.

— Хочацца, — спакойна адказала тая. — Хоць табе яшчэ гэтага не зразумець.

— Ты гэта сур'ёзна? — Навіцкі павярнуўся да дачкі. — За маімі i за мамінымі плячыма табе ўжо кепска?

— Па-першае, я не маленькая ўжо, а маю дваццаць гадоў, якраз гэтулькі, у колькі мама выходзіла за цябе... — Смела, з гонарам сказала дачка, строга зірнула на яго. — Так што магу ўжо тое-сёе i сама... Па-другое, я люблю яго, i ён мяне любіць. А гэта, як ведаеш, нешта значыць...

— I даўно ў вас гэтая любоў? — з іроніяй спытаў Навіцкі.

— Ды другі год ужо...

— I хто ж ён, твой Рамэо? — ужо спакайней спытаў Навіцкі.

— Студэнт... Нашага інстытута...

— I дзе, на што вы, абое студэнты, думаеце жыць? — запытаў ён. — Ці добра ўжо абдумалі, на чый усесціся карак?

— Не пакеплівай, калі ласка... — незалюбіла дачка, успыхнула злосным чырванцом на маладых, свежых шчоках. — У нас гэта сур'ёзна. Пажывём першую пару тут, у маім пакойчыку. Калі будзеце прыдзірацца — сыдзем, знойдзем прыватную кватэру. Пойдзем працаваць, дык будуць i грошы. Ды i вы, i яго бацькі, якія жывуць у вёсцы i жывуць добра, не чужыя нам, паможаце. Так што мы ўжо пра ўсё напраўду дамовіліся, застаецца толькі адно — каб вы згадзіліся. А не будзе вашай згоды, дык мы i без яе... А цяпер я хачу пагаварыць з табой адным... — прамовіла i, не чакаючы, што ён скажа, падалася з залі ў калідор i, як чуваць было, пайшла ў самы крайні пакой — у яго рабочы кабінет.

Навіцкі адчуў, што ні крыкам, ні просьбамі даччыной задумы ўжо не зменіш, дык спачатку як разгубіўся, не ведаў, што рабіць, а пасля паслухаўся, пайшоў за дачкою. Як толькі ўвайшоў у кабінет, яна, чакаючы яго пры дзвярах, зашчапілася.

— Садзіся, тата... — строга сказала яна, i ён зноў паслухаўся, апусціўся на невялікую, абабітую дэрмацінам канапку, якая стаяла насупраць засланага дарагім пакрывалам ложка. — Цяпер пагаворым пра маму i цябе... Я сталая ўжо, дык магу... Чуў, што з ёю? Чуў. Усе мы — i я, i Вова, i ты — пакрысе давялі яе да гэтага... I сёння гэтаксама... Я, Вова, ты... Толькі што ты справядліва папікаў нас, цяпер дазволь папікнуць i цябе...

Ён спачатку здзівіўся, а пасля з гневам зірнуў на дачку; як яна можа гаварыць гэта, хто ёй даў такі дазвол? Бацькі могуць папракаць дзяцей, а не дзеці бацькоў...

— Паслухай, тата, не гарачыся... — сказала Тоня, склала тонкія рукі на грудзях i зрабілася нейкай доўгай ды тонкай у чорных штанах i чорным світэры. — Пагаворым сур'ёзна. Сёння мама разгневалася не толькі з-за нас, дзяцей, а яшчэ i... Разумееш, адна адной мы па-жаночаму даказвалі, i мама папракала, што я мала думаю пра цябе, расхвалюю. А табе трэба займацца навукай.

— Я ж не раз гаварыў вам, што i ваша маці была здольная студэнтка, займалася ў навуковых гуртках, магла б гэтаксама быць вучоным, i някепскім вучоным, але i я, i яна не маглі самааддана прысвяціць сябе навуцы, бо некаму трэба было гадаваць вас... Вось яна i ўзяла на сябе гэты клопат, памагла мне... I вам гэтаксама... Ну, а я стараўся з усіх сіл i, можа, тое-сёе i зрабіў. Так што віна мая — яшчэ трэба падумаць, ці віна...

— Я не пра гэта... — ціха прамовіла дачка. — Але я скажу праўду. Мне аж забалела сэрца, што мама лічыць цябе за самага справядлівага, толькі i думае пра цябе, слепа табе верыць, а мае пачуцці ды пачуцці майго жаніха не ставіць i ў грош. Дык я ў злосці не стрымалася i сказала ўсё...

— Што такое? — не зразумеў ён. — Кажы ясна.

— Я сказала, які ты на справе, як дзякуеш, — голас яе задрыжаў. — Сказала, што ты абманваеш, маеш жанчыну...

Навіцкі i зазлаваўся, i разгубіўся:

— Што ты пляцеш, зялёнае дзяўчо?

— Ладна, тата, перада мною не трэба... — Тоня прыплюшчыла вочы, ківала перад сабою праваю рукою. — Я ўсё ведаю. I Элачку тваю прыгожанькую знаю...

Навіцкі не дапытваўся, адкуль яна гэта ўведала. А дазнацца яна магла «па сакрэце» ад некаторых знаёмых супрацоўніц, якія, можа, пра ўсё ўжо i здагадваліся; ён прамаўчаў, адвярнуўся, апусціў галаву i абхапіў твар рукамі: вось гэтая звестка i падкасіла ўражлівую жонку.

Адчуў, як хіснулася, нібы ў землятрус, пад ім зямля і, здаецца, паплыла-паплыла.

— Ідзі адгэтуль... — без злосці i без крыўды шапнуў ён, адчуў, што яму стала горача-горача ў твар, нешта цёплае, цяжкае хлынула ў скроні i ў патыліцу, ад чаго раптоўна пацямнела ў вачах.

— Гэта, ведаеш... Сам ведаеш, што гэта... — дачка не пайшла, а засталася i не змаўкала, гаварыла: — Але я вельмі каюся, што не стрымалася. Як толькі мама ачуняе, я папрашу ў яе прабачэння, пастараюся даказаць, што я згарача зманіла. А ты... Сам думай, што рабіць...

Навіцкі чамусьці неяк раптоўна аглух, хіснуўся i ўпаў тварам на халодны падлакотнік каналы, ударыўся пераноссем — але болю не было, зрабілася неяк мляўка, лёгка, i гэтая слабасць нібы зацягвала ў глыбокую ваду.

— Та-та! — як з-пад зямлі ці з-за тоўстай сцяны пачуў ціхі даччын голас, пасля зусім перастаў яе чуць, як заснуў.

Пасля нешта халоднае закапала на твар — i ён, здаецца, прачнуўся, адчуў, што яму не лёгка, a вельмі цяжка: вельмі моцна тахкае сэрца, коле, i водгаласкі гэтага болю аддаюцца аж у скронях. Але ён з радасцю адчуў, што сэрца яшчэ вытрымала моцнае ўзрушэнне.

Тоня, якая налівала з кубка на далонь ваду i пырскала ёю ў твар, падала кубак, i ён узяў яго дрыготкаю рукою, звонка стукаючы ім аб зубы, адпіў крыху, адчуў, як адразу яму лягчэе.

— Дзякую, — прашаптаў ён, выцер рукавом мокры падбародак, убачыў, што прыбег сюды i сын, стаіць i ca сполахам лыпае на яго велікаватымі вачыма. — Ідзіце. Я хачу пабыць адзін. Скажы толькі, калі ласка, — ён зірнуў на дачку, — у якую бальніцу забралі маці...

Тоня сказала, кіўнула брату ды яшчэ раз зірнула на яго i выйшла з пакоя.

Навіцкі, як застаўся адзін, адчуў, як мацней закалацілася рука, якая трымала кубак. Ён яшчэ крыху выпіў вады, абліў ёю грудзіну, падняўся, паставіў кубак на стол. Хіснуўся, абапёрся рукамі аб сцяну. Асцярожна падаўся ў дзверы, а пасля па калідоры ў прыхожую — да плашча.

Ішоў, пераадольваў дрыготку ў каленях i адчуваў, што за сёння не толькі сіламі, здароўем, але i душою пастарэў, самае малое на пятнаццаць гадоў, хоць — добра разумеў — гэтыя бясчасныя гады прыйшлі не толькі за сённяшні дзень...

1976

Я, як і кожны з нас, чуў шмат гісторый пра мужчын i жанчын, пра страснае, ашаламляльнае, вялікае альбо, наадварот, нешчаслівае ці трагічнае каханне, пра непазбежную ці выпадковую блізкасць — адным словам пра тое чалавечае, што было, ёсць i будзе, бо без яго не было б жыцця, пачуццяў, радасці i смутку, нейкай глыбокай тайны, якую мы адчуваем, але не можам як след зразумець. I ў тым, што мы не ўсё адчуваем ды разумеем, ёсць свой сэнс, вабнасць, магутная сіла, што робіць нас людзьмі альбо, на жаль, недачалавекамі, якія не могуць вытрымаць тое, што ім даецца Богам i падсоўваецца д'яблам: яшчэ нашы даўнія прародзічы ўсвядомілі самі, наказалі нам, што нідзе не дзенешся, такія рэчы, як каханне i голад, кіруюць светам. Чуеце, не толькі намі — мной, табою, — але ўсімі людзьмі!

Не хачу ды i не магу больш, глыбей пра гэта гаварыць, бо не здолею, а па-другое, i не зажадаю сказаць усю праўду (помніце, нават Леў Талстой, пачаўшы свой жыццяпіс, запыніўся на тым адрэзку, калі ён пачаў пераходзіць з дзяцінства ў юнацтва, карацей, станавіцца мужчынам), але табе, паколькі цябе паважаю i табе веру, раскажу адзін свой сакрэт. Тое, што ў маёй душы, — сапраўды, глыбокі сакрэт, табе першаму я агольваю яго, а ты, знаўца чалавечай душы, рабі што хочаш: разумей мяне альбо дакарай.

Я, браце мой, як i ты, чалавек, мужчына. Скажу шчыра, не гуляка, не жаночы сэрцаед, сем'янін у поўным сэнсе гэтага слова, але...

Я — жывы чалавек, рана пазнаў, што ёсць свет, мужчыны i жанчыны, што ад таго, як у ix усё складзецца, шмат значыць; я сябраваў з дзяўчаткамі ў школе, той-сёй пісаў лісты з войска, але пазней, калі шафёрыў на цаліне, жаніўся з той, якую блізка пазнаў першай, i жыў з ёю больш-менш дружна гадоў дзесяць. Жонка мая, як сам бачыў, не красуня пісаная, не пава з белымі ручкамі ды белымі шчочкамі, а звычайная здаровая i наглядная маладзіца, неблагая жонка, маці i гаспадыня. Канечне, бачыў я нямала прыгожых i спрытных дзяўчат, жанчын, бывала, на якой гулянцы, дзе свой, адмысловы настрой, каля якой-небудзь міледзі плыў лебедзем, але да граху не даходзіў: i сам стрымліваўся ад настойлівага заляцання, i мая Ірына ў час асаджвала, запыняла мае лёгкае галавакружэнне — разы са два са слязамі i ўзрыўной сямейнай вайною, калі яна не дапускала мяне да сябе ў спальню, падоўгу не гаварыла, а то нават збіралася пакінуць мяне.

Жончыныя рэўнасць, гнеў рана-позна праходзілі; я зноў вяртаўся ў спальню на наша сямейнае ложа, калі здраджваў жонцы, дык толькі ў думках. Бывае, едзеш, рулюеш, дарога доўгая, пустая, дык узбрыдзе тое-сёе ў галаву — надта пасля таго, калі паглядзіш перад гэтым кіно, дзе кахаюцца маладыя Ён i Яна. Вось i ты, марачы пра нейкае іншае, больш высокае ды летуценнае каханне, пачынаеш плесці ў розуме нейкія фантазіі, уяўляць сябе якім-небудзь гусарам альбо нават разбойнікам i маляваць сустрэчы, пацалункі i абдымкі з самай што ні ёсць красуняй... Праўда, мінаў час, i гэтыя трызненні знікалі. Да новага ўяўлення, што заяўлялася нечакана i часамі з такой сілай, што, здаецца, усё гэта было, ёсць у тваім жыцці, што ты, бадай, упершыню як след закаханы... у прыдуманы жаночы вобраз. Можа, i сорамна пра гэта гаварыць, можа, палічыш мяне калі не маньякам, дык дзіваком, але, далібог, што было, то было. Нават больш — бачыў у сне ix, гэтых стройных, прыгожых, высакагрудых маладзіц i адчуваў з імі такую радасную пяшчоту, такую ўцеху ад блізкасці, чаго не адчуваў у жыцці. Але хутка мае трызненні, сны скончыліся, i я нібы апусціўся з неба на зямлю, пачаў цвяроза i цвёрда хадзіць па ёй...

Ды, як кажуць, пачну з самага пачатку. Калі помніш, я гаварыў ужо: у маладыя гады жыў далека адгэтуль, у адным з цалінных пасёлкаў, шафёрыў, завочна вучачыся ў аўтатэхнікуме. Праўда, у той час, калі ўсё гэта адбылося, я ўжо дажываў там: сабраўшы грошай i апытаўшы праз сваіх родзічаў у родных мясцінах хаціну, адправіў туды сям'ю, з паўмесяца жыў адзін амаль у пустой кватэры, маючыся праз тыдні два дачакацца разліку i выехаць.

I трэба ж так, браце, здарыцца, што аднаго разу даволі позна, калі ўлеглася ноч i ярка свяціліся вокны пасялковых кватэр, а вакол, за платамі i тылавымі сценамі, чарнелі цені, я вяртаўся з гаража дадому i набрыў на вуліцы на недалёкіх суседзяў — на Жэню i на яе Сашу. Жанчына крычала, плакала, спрабуючы падняць з долу i валачы мужчыну, а той, як заўсёды, п'яны, што гразь, не мог устояць на нагах, падаў, злосна мацюкаўся, а то i адбіваўся, брыдка абражаючы i адштурхоўваючы жонку.

Гэтая Жэня — так называлі яе мы, прыезджыя са славянскіх мясцін, а яна на самай справе была Жамал, — дачка былога зэка-рускага i тутэйшай казашкі, недзе мая равесніца, гадоў за трыццаць, працавала ў нашай канторы бухгалтарам, была добрая i паважлівая кабеціна, а вось яе Сашка-разанец, шафёр, слесар, пастух, a ў апошні час Куды Пашлюць альбо Хто Падасць, быў зусім непуцёвы. Цвярозы быў ціхі, замкнёны, нават паслужлівы, а вось на падпітку мяняўся. Не раз i не два біў Жэню, ганяўся за ёй у двары i па вёсцы з сякерай, глуміў мэблю, падпальваў кватэру. Яго часта брала міліцыя, нават адседзеў тры гады, але са сваёй цяжкай планіды не вылузаўся, падаў усё ніжэй i цяжэй. Спачатку яго ўшчувалі, спрабавалі памагчы яму ачалавечыцца, а пасля, калі знясіліў усіхнае цярпенне, махнулі на яго рукой, як на прапалага ўжо. Яго нават не ўстрапянула i не змусіла ўзяцца за розум тое, што з-за яго п'яных дэбошаў захварэла дачка на нервовую хваробу, не змагла хадзіць у школу, надоўга трапіла ў бальніцу, а пасля памерла. Жэня з бяды i гора, з-за мужавых паводзін марнела проста на вачах.

Хоць было цёмна, Жэня мяне папрасіла:

— Вась, помоги дотянуть домой этого негодяя.

Сашка быў дробны, ад п'янства, курэння i недаядання худы i выпетраны, дык я, значна вышэйшы i дзебялейшы, легка падхапіў яго, закінуў ягоную руку сабе за шыю, другой рукой падчапіў яго пад паху i панёс. Той, адчуўшы, што трапіў у дужыя лапы, здаўся, толькі раз за разам брыдка лаяўся, плёў-вёрз штосьці бесталковае. Жэня ішла збоку i, плачучы, скардзілася мне як блізкаму суседу i сябру:

— Божа, як гэты мярзотнік скалечыў мне жыццё! Лепш бы я ўтапілася альбо трапіла пад машыну малая, чым пасля згадзілася звязаць з ім свой лёс! Многія выпіваюць, п'юць, але такога прагнага жлукты, бацай, нідзе больш няма. Калі бывае паўцвярозы, больш-менш пры розуме, дык дзень-два ў месяц.

У невялікі двор, дзе заўсёды былі паломаныя вароты i частаколіны ў плоце, дзе ўсё валялася абы-як i абы-дзе, Жэня зайшла першая, адчыніла дзверы ў недабудаваную цагляную веранду, a ў ёй — у сваю двухпакаёвую кватэру, уключыла святло ў калідоры.

— Кідай, Вась, яго тут. На падлогу.

Які ні гнюсны гэты Сашка, але ўсё ж чалавек. Дык няёмка было апускаць яго проста на старэнькі ходнік; я нейкі міг пачакаў, падумаўшы, што Жэня скажа зараз інакш, запаліць святло ў залі ці ў спальні i пакажа, куды пакласці там мужа.

— Кідай, Вась, — яна, аднак, i не збіралася адумвацца. — Ён пагнаіў ужо ўсе пасцелі. Яго месца тут, як цюцьку.

Што зробіш, асцярожна апусціў п'яніцу на дол. Сашка — даўно ўжо няголены, нездарова-чырвоны — адразу ж скруціўся ў абаранак, прыціснуўся да сцяны, хвіліну-другую памармытаў, а потым праваліўся не то ў сон, не то ў забыццё. Жэня, па-ранейшаму плачучы, адступіла ў паўасветленую залю, паспрабавала ўключыць там люстру, каб, можа, хвіліну-другую пасядзець са мной i выплакаць мне свой боль, a калі лямпачкі не загарэліся, прыперлася да вушака i цяжка застагнала:

— Вась, каб ты ведаў, як я яго ненавіджу, колькі разоў хацела накінуць яму, п'янаму, на твар падушку i задушыць! Сама не ведаю, чаму я ўсё цярплю, не кідаю яго i не бягу адсюль у свет божы? Ён загубіў дзіця, маю i сваю маладосць, ужо наперад атруціў кожны мой дзень. Мне трыццаць першы год, а я ўжо, здаецца, зусім старая, у маёй душы ўсё перагарэла. Там адзін попел... Твая Ірынка — аднагодка мне, у адзін год разам у школу пайшлі, але хіба цяпер параўнаеш яе i мяне? Яна здаровая, поўная, як кажуць, кроў з малаком, а я... Я ж гадоў сем ужо спакойна не сплю, усмак не ем, весела не ўсміхаюся. Я заўсёды нібы пад зямлёй, не магу адкрыта зірнуць людзям у вочы.

Што так, то так. Каму-каму, a Жэні дастаецца нашмат больш, чым іншай якой жанчыне. Хоць кажуць, што мужчынскае сэрца не вельмі мяккае ды чуллівае, нават эгаістычнае, але маё цяпер зашчымела ад шкадобы. Не ведаў i не ведаю, браце, чаму, але ступіў да яе, паспачуваў:

— Трымайся, Жэнечка.

Мала таго што прамовіў якраз вось так спагадліва, але яшчэ легка прытуліў — праўда, як брат альбо сябра, i яна, шукаючы спачування, з даверам падалася да мяне па-сястрынску, здаецца, яшчэ болей жалобна заліваючыся слязьмі. Я супакойліва пагладзіў яе па худаватых плячах, а пасля легка пацалаваў яе салёныя ад слёз шчокі. Але калі міжволі сустрэліся нашы вусны, дык яны нечакана былі не самкнутыя, a паўраскрытыя. Наш пацалунак выйшаў захоплены, ад яго пайшоў-пабег па целе цёплы ток, i мы мацней прытуліліся адно да аднаго. Я абняў яе, як жонку, i яна падалася да мяне выгнутым станам, як да мужа; мы пацалаваліся ўжо як саўдзельнікі; у мяне раптоўна закружылася галава, i я настойліва скрануў яе з месца і, зусім легка перагінаючы, апусціў на блізкую знаёмую канапу. Наш пацалунак стаў ужо слодычны, узбудзіў плоць, i мы моўчкі зблізіліся. Праўда, неўзабаве нам стала замінаць наша напаўскінутая апратка; я цярпеў, а вось Жэня, перастаўшы плакаць i ўздрыгваць, пазмоўніцку прашаптала:

— Давай, Васька, раскладзём канапу.

Праз хвіліну-другую, калі яна вызвалілася ад туфель i ніжняга адзення, а я, адчуваючы лёгкую дрыготку ў руках, расклаў канапу, мы зноў, але ўжо вольна, леглі i прыпалі адно да аднаго.

Браце мой, я не верыў сам сабе, што маю вось такое з Жэняй: як казаў, дагэтуль я мроіў пра каханне з красунямі, а тут трымаў у абдымку нешчаслівую i, можна сказаць, несамавітую аднавяскоўку — невысокую, бадай, нават малога росту, па-ўсходняму з вузкаватымі вачыма i выпуклаватымі шчокамі, як здавалася, з упалымі грудзямі, заўсёды сціпла, а то i бедна апранутую, — але зусім нечакана гэтая несамавітая жанчына не толькі тулілася ды лашчылася. Яна імкнулася да мяне ўсім целам, трымцела і, паволі ўзгарачаючыся, вабіла мяне ўсё больш i больш, i я ўжо зусім забыў, што з Жэняю, нырнуў у мора жаданай страсці.

— Вась, не спяшайся, — прашаптала яна. Я паслухаў, i мы ўжо абое паплылі-паплылі па чароўным моры, а з яго глыбіні чуўся мне ўзнёслы шэпт: — Вась, мілы, харошы! Як я цябе адчуваю!

Пасля яе стогн змяніўся на ўсклікі, плач, а то i на маленне, просьбу не губіць яе, — яна, маўляў, знемагае, нават памірае, але хто зважаў на гэта — наадварот, яшчэ болей палымнеў сам і, канечне, змушаў быць у полымі i яе.

Калі праз нейкі час мне стала зусім невыносна, але калі ўсё ж з апошніх сіл паспрабаваў быць па-мужчынску абачлівым, Жэня адразу ж адчула гэта i яшчэ мацней стуліла рукі на маёй шыі ды цясней прытулілася. Заміраючы ад найвышэйшай уцехі, мы сталі нібы адным целам i, моцна цалуючыся, дыхаючы адным паветрам, аддана слухалі мой часты пульс. Калі гарачая хваля адплыла, шал i ўтрапенне ўлягліся, Жэня ўжо абдумана, шчасліва задыхала мне на вуха:

— Мой! Увесь мой!

Выбачай, браце, што расказваю пра тое з такімі драбніцамі, я не хвалюся, не маю схільнасці да нейкіх нездаровых адхіленняў, я спрабую толькі расказаць, што адчуў тады як чалавек, як мужчына якраз з Жэняй, з якой так нечакана звёў нас лёс. Праўда, ёй не гаварыў нічога, доўга ляжаў побач моўчкі, толькі трымаў руку на яе папрутчэлых грудзях.

— Вась, ты жывы?

— Жывы.

— Табе добра было са мной?

— Мала сказаць — добра.

— I мне, Вась. Я, мабыць, разоў пяць амаль страчвала прытомнасць ад пачуццяў. Я ж, бадай, ужо з год не адчувала сябе жанчынаю... А ты такі дужы i пяшчотны... Ды яшчэ нібы маланка асляпіла, нібы полымя апякло... Я такога ніколі не адчувала.

— I я такога не адчуваў.

— Я нават падумаць не магла, што на такое здатная.

— Ты ж — жанчына. Маладая яшчэ.

— Сапраўды, яшчэ жанчына, магу быць маладой. Значыць, i нарадзіць змагу. Ты згодзен, каб я нарадзіла ад цябе?

— Не ведаю, — шчыра прызнаўся я. — Нечакана гэта ўсё...

— Для цябе, мілы i харошы, можа, i нечакана. Але толькі не для мяне. Я марыла, каб вось так сустрэцца з табой...

«А я i не думаў, што Жэня мае на мяне вока!»

— Бывае, ляжыш, ные-баліць душа, не спіш, дык самыя розныя думкі прыходзяць у галаву. Жыццё ідзе абы-як, я гібею, старэю, дык дзеля чаго жыву? Дзеля гэтага п'яніцы? Але ці варты ён таго, каб гэтулькі мне пакутаваць? Урэшце надумалася: знайшоўся б добры чалавек — я нарадзіла б ад яго i паехала б адгэтуль. Дык ты згодзен, Вась, вярнуць мне ахвоту да жыцця'?

— Згодзен.

— Дзякуй, Вась. Я не хітрую, гавару праўду. Дык ты можаш смела даверыцца мне. А заадно ведай: ні на цябе, ні на тваю сям'ю не пасягну. Усё гэта будзе нашай тайнай.

Узяла маю руку i, скажу шчыра, пацалавала яе, уздыхнула:

— Божа мілы, усё ж колькі мала трэба жанчыне: жменьку ласкі i любові! Спакою! Веры i надзеі!

Заціхла: загрукатаў у калідоры, застагнаў-завыў, можа, i ад сардэчнага болю, Сашка. Ды мне не было сорамна за тое, што ён ляжыць не тут, на сямейным ложы, а там, у калідоры: сам сябе асудзіў на такую долю. Хоць, канечне, па-чалавечаму было шкода яго, няшчаснага i непуцёвага.

...Тыя тры тыдні, што быў я там, на цаліне, мы з Жэняй сустракаліся амаль кожную ноч. Забегшы да мяне, яна нібы саромелася: «Я да цябе на хвілінку...», а затым, ужо ў маіх абдымках, не раз радасна стагнала: «Вась, я не ведаю, што са мной... Я ніяк не магу наталіць свой голад на ласку...»

Жэня не толькі разняволілася, але акрыяла: больш раскаванай i лёгкай стала яе хада, заявіліся бляск, усмешка ў яе чорных, як смоль, вачах, пахарашэў яе твар. «Вась, — цешылася, — я зноў жанчына! Я пазнала, што такое гарачае каханне! Я ўжо не магу не нарадзіць ад цябе!»

Калі я прыехаў дадому, у родную вёску, доўга не мог апамятацца ад нашай нядоўгай, але ашаламляльнай любові з Жэняй. Я сумаваў па ёй, яна бачылася мне нават тады, калі меў блізкасць са сваёй жонкаю, хоць, прызнаюся, ува мне абудзіўся мужчына, i я нібы набыў другую маладосць.

Праз год Жэня даслала мне i Ірыне ліст, расказала, што яе Сашка не ацалеў, загібеў пад плотам i што яна пераехала да маці-ўдавы, гадуе з ёю сына. У лісце быў здымак, дзе яна была з дзіцем (пазіраючы на яго, Ірына, між іншым, заўважыла: «Нешта ў ім i казахскае, i наша славянскае»). У самым канцы ліста Жэня тройчы вялікімі літарамі напісала: «СПАСИБО! СПАСИБО! СПАСИБО!»

«Добры яна чалавек», — лічы, пусціла слязу мая Ірына, хоць, бедная, не ведала добра, што гэтая падзяка не столькі ёй, а мне.

Гады са два я ўпотай пасылаў Жэні заробленыя мной не ў рабочы час грошы; яна ix не вяртала, значыць, мела ў ix патрэбу; яшчэ праз год прыслала віншавальную паштоўку, дзе пісала, што выйшла замуж. У канцы кароценькага ліста зноў паўтарыла тыя прыемныя мне тры словы.

1991 — 1992