Журавінка

Сонца,

Выглянь з-за хмар!

Ёсць чаму весяліцца:

Твой мільённы жыхар

Нарадзіўся,

Сталіца.

Мінск на подзвіг гатоў

З самым добрым намерам,

Аж праз дзевяць вякоў

Раптам стаў —

Мільянерам!

Паддаюцца вякі

Маладзёжным законам.

Што там халасцякі?

Слава —

Маладажонам!

Хай ім носяць буслы —

Толькі не з этыкетак! —

Паслухмянейшых дзетак.

Мінск цяпер —

Не малы!

А братам-гарадам

Быць не варта ў зайздросці.

Час за вопытам вам!

Калі ласка,—

У госці!

Пашчырэлі

Як след!

Праўда, ў тым вімаваты

Не адзін гарсавет —

Трошкі мамы i таты!..

Мінск у верасні,

Мінск у верасні.

Зарапад,

Лістапад залаты.

Як не хочаш таго,

a ўверышся,

Што даўно ўжо не юны ты.

Арабіначкі-першакурсніцы.

Вочы самі

просяцца ўбок.

Хто вас толькі прыдумаў,

спакусніцы,

Ці міністр асветы, ці бог?

Hi пра сесію,

ні пра пенсію

Дбаць не трэба —

няма калі!

Спадарожнікі вашы веснія,

Быццам новенькія рублі.

Давядзецца, гордым,

дарэмна йсці

На спатканне —

не ўбачыць вас.

На арбіты адчаю,

рэўнасці

«Спадарожнікі»

ўзыдуць не раз.

...Сціх быстрак —

прыспала адмеліна.

Ёсць вачам паглядзець куды.

На арбіце ўзаемнасці

ўсхмелена

Закружыцца б...

Смяюцца гады.

Запрашае гасцяваць

Cycвет.

Шмат планет —

дык выбірай любую!

Сон не ў сон

аматарам анкет,

Клопат ix зямны

даўно турбуе:

Як графу такую ўвесці,

дзе

Ставілася б рубам

запытанне:

«Лёталі у космас?

Час i дзень.

У халастым,

a ці ў жанатым стане?»

На якой планеце

што чуваць?

Каб ніякіх не было

сумненняў,

Назву па-старому указаць

Адміністрацыйнаму дзяленню.

Даўжнікі не мараць

ні аб чым,

Бо, надзеяй трапяткой

сагрэты,—

Пэўна, лёгка будзе

уцячы

Ад даўгоў

На іншыя планеты.

Пазірае ў неба бюракрат.

Ён жадае сціпла

для пачатку:

Вось займець

такую б акурат,

Нібы поўня,

круглую пячатку.

Толькі ix арбіт

замалы круг,

Не для ix

касмічныя прасторы —

I для бюракратаў,

для хапуг

Светафор чырвоны

ўключаць зоры.

Мы ў гасцях у Наднямоння.

Наваколле,

як нямое.

Нашых пальцаў

не расцяць?

Пад нагамі храбусцяць

Леташнія жалуды.

Зараз пойдзем —

хоць куды.

А паром на прывязі.

Толькі крыкні:

— Прывязі!

Прывязе на бераг той,

Стане, толькі скажаш:

— Стой!

Ён не кепскі, бераг той —

Хата на гары крутой.

Там цябе чакае маці,

Там я звацца буду

зяцем...

Дый на гэтым беразе

Хораша на верасе!..

Па канату —

тапаром!

Хай адзін плыве паром.

Хай плыве

між строгіх стром.

Потым неяк разбяром!

Спрадвечнай тэмы пераказ

Вусны:

Не трэба слоў,

Не трэба фраз,—

Вусны ў вусны.

Спрадвечны шэпт,

Спрадвечны ўздых

I піск рамесніц.

Напаў на маладых

Лізун-месяц.

Змялі вятры ўвесь снег

Ca стрэх.

Пералянелы лёд збіваюць.

Нібыта грэх,

Зімовы грэх,

З плячэй

Хутчэй

Збываюць.

Сябе за локаць укусі,

Хто ад спакусы утрывае!

Вясна садзіцца

У таксі,

Тралейбусы,

Трамваі...

Я ездзіў на новабудоўлі,

Пісаў рэпартажы вершамі,

Дзе вобразы i дэталі

Былі па парадку развешаны,

Як на святочных ёлках

Рознакалёрныя цацкі.

Былі туманы ў мяне золкія,

Героі —

ударнікі працы.

Даваў «на-гара» рамантыку,

Наколькі быў толькі здатны.

У рыфмаваныя рамкі

Ставіў герояў дадатных.

Помню, ў вагоне аднойчы

Клапы мяне елі едма,

А потым пісаў,

што ноччу

Адчуў я з прыродай еднасць.

Калі ж намякаў на брудныя

Інтэрнаты новабудоўляў,

Услед дадаваў,

што будуць

Тут хутка святліцы добрыя.

У ямб заганяў біяграфіі —

Выходзіла гэта суха.

А хлопцы ламалі графікі,

Хаду абганялі сутак.

Жыццё вывучаў я,

вучыўся

Лакіраваць

i ракіравацца.

Ды рад, што для хлопцаў чэсных

Мая невядома праца.

Яе Няўмольнасць Хімія

Штодзень бярэ разгон.

Далей, мядзведзі-схімнікі!

Бары,

Палеткі сінія —

Ну чым не палігон?!

Навошта ёй баласт такі,

Як песня жаўрука,

Я к шчабятанне ластаўкі,—

Сып,

Шчодрая рука!

Няхай сабе пад кручамі

Драчы кустоў праз пяць

Будзільнікі падкручваюць —

Світанне б не праспаць!

Кустоўнікі алешніка —

Галоўны корань зла —

Знішчаюцца паспешліва,—

Была ці не была!

Драчоў,

Як душы грэшныя,

Абсыпляць з-пад крыла!

A калі план даведзены —

Выконваць будзь ласкаў!

Паляны ўсе аб'едзены,

Нібыта на агледзіны,

Пажар хутчэй скакаў.

A поплаў будзе марніцца

Пярэч ці не пярэч!

Пчала-самаахвярніца,

Ад медуніцаў — прэч!

Запэўнілі вучоныя,

Што крохкі штучны Алёд,

Духмяны лес капронавы

i сінтэтычны мёд!..

Што ні дзень —

Сандзень.

Можна й пасандзеніцца!

Пакупнік —

не цюлень,

Дзе ён дзенецца?!

Пераўлік.

Пераўлік.

Пераўлік за пераўлікам.

Быццам сам ix пакупнік

На сваю бяду наклікаў.

Што ж, бывайце,

Дачы, ўдачы!

Пачынаюць перадачы.

Толькі б пасля перадачы

Не насіць бы перадачы!

Быццам бы па просьбе мае,

Закрываюцца старанна

У адзін дакладна час

I сталоўкі,

й рэстараны,

I кафэ,

i магазіны,—

Ахапіў парыў адзіны!

...Даўней,

Каб быў спакой i мір,

Вісела б шыльда на прыпынку:

«Закрыт дзявочы манастыр —

Усе ў дэкрэтным адпачынку!»

Ураджай ці недарод,

Лівень лье,

Сухмень лютуе,—

A шаноўнейшы гарод

Вас заўсёды пачастуе.

Толькі трэба нездарма

Помніць акалічнасць тую,

Гультаям дарог няма,—

Іx шчадрун

Не пачастуе.

Любіць працу,

А таму,

Каб не звёўся род зялёны,

Скарбы аддае таму,

Хто штодзённа б'е паклоны.

A іначай бы не змог,

Бо ў яго —

Паганскі бог!

Самай ранняю вясною

Забуяе барышное.

Прададуць расаду цёткі —

I замоўкнуць звады,

Плёткі.

I замочаць барышы

Кухлем піва ад душы!

А гарод сабе расце.

Хутка вус гарбуз закруціць.

Ка прыслонку ў духаце

Галаву замятаруціць.

Памідор прысмяг такі.

Наліваецца, пуляты.

А на прывязі гуркі,

Як падласыя цяляты.

Сонца йдзе на вадапой —

Пахне кменам,

Пахне кропам.

Як расол, круты настой

Б'ецца пад нябесным стропам.

A сланечнік ля грады,

Непапраўна аблавухі,

Як салдацік малады,

Каля дзеўкі-векавухі...

Пераходзіць каторы раз

Чорны кот радыёлам дарогу.

Недзе ў змроку трактар заграз,

Цягне ўпарта сябе самога.

Хай бы норму сваю ўзараў —

Я жадаю трактару ўдачы.

I ад спраў

i ад тэлестраў

Засынаюць мае Ушачы.

Хоць багата ўжо лютых зім,

Жарка ў грубках гарыць алешнік,

З расцяробаў,

на злосць усім,

Зноў сваё заладзіў насмешнік:

— Цімох,

Цімох,

Павёў дзяўчыну ў мох,

у мох,

Прытуліў,

паваліў

Ох-ох-ох-ох-ох!..

«Непапраўны стары звадыяш!» —

Салаўя лагодна ўшчуваю.

Болей цягне сказаць:

— Ды я ж...

Я сябе юнаком адчуваю.

Гэта хлусяць,

што пастарэў,

Што чаканую

ўжо сустрэў.

Салаўі не лічаць гадоў,

Салаўі не пяюць калыханку.

Зноў праводзіць

яе гатоў

Да світання

ад весніц да ганку...

Хоць на хрэсьбінах не

(Што там зменіцца!),

Чорт жывучы,

Як на здзіў,—

Чэрці жэняцца!

Калі хоча стары

Паджэньшэніцца,

Тут да трох не гавары,—

Чэрці жэняцца!

Да сівой барады

Прыкішэніцца

Хоча юная,

Тады,—

Чэрці жэняцца!

Маладая

З маладым

Зноў каршэняцца,

Значыць,

Сварка йдзе на ўздым,

Чэрці жэняцца!

Хлопец юны,

A ў гадах

Шэфава пляменніца:

Будзе месца,

Будзе дах,—

Чэрці жэняцца!

Хай пярун

Віры знясе,

Там дзе чэрці водзяцца.

Вас да д'ябла,

Чэрці ўсе,—

Час разводзіцца!

На галавы з'інелы луг

Нахабніста-вясёлы,

Спадае дзьмухаўцовы пух,

Садзіцца без дазволу.

Машын —

Вясёлых сакатух

Аснежыліся колы.

Спадае дзьмухаўцовы пух

Цнатліваю назолай.

На дзьмухаўца адзіны дзьмух

Ён, як Адам той,

Голы.

Спадае дзьмухаўцовы пух —

Святлее ўсё наўкола...

Змяняўся з лютым сакавік

У згодзе ды ў дамове.

Завёўся неяк дамавік,

Завёўся ва ўстанове.

Смерць крытыканам-крыкунам

Ён лепшы выручальнік.

Сам ведаў,

Што абедаў нам,

А нам —

Што сніў начальнік.

Настаў спакой.

Навошта злосць!

Навіны ўсе прымалі

На самай зручнай

Што ні ёсць

Ультракароткай хвалі.

I так стараўся дамавік,

Адвык

Ад рэзкіх рухаў.

Знік

Цень яго,

Прапаў язык.

Маўчаў i толькі слухаў.

Віноўнікаў шукаць дарма!

Зацішша на выгодзе.

Паклёпнікі?

Такіх няма!

Ёсць дамавік, дый годзе.

Каму, як кажуць,

Па каму,

Каму па два нібыта.

Ды што казаць,

Калі,

Каму,

Аднойчы пераблытаў.

Перастараўся дамавік,

Як той каваль няўдалы,

Што звёў калісь лямех

на пшык,

I справа заняпала.

У гнева цяжкая рука,

Ён пасмяяцца рады,

i выгналі дамавіка,

Або знялі з пасады.

Што шаптуны?

Што маўчуны?

Бяда адміністрацыі!

Ішла зарплата i чыны.

i раптам —

Ён без працы!

Ён не спакойны тылавік,

Знаём з франтамі ўсімі.

Пакуль свабодны дамавік...

Хто

на пасаду

прыме?..

Цырк,

Вядома ўсім здаўна,

Быць не можа

Без слана.

Слон —

Галоўная персона,

Слон —

Заўсёды цвік сезона.

Па персоне —

Рацыён.

З апетытам слынным

Слон.

Цёпла ў Афрыцы яму,

Толькі ж слон —

Не Мішка белы.

Не пашыеш на зіму

Футра,

Каб. як лета, грэла.

Слон — персона,

А таму,

Гэта факт,

Не чуткі,—

Прапісалі на зіму

Літр гарэлкі ў суткі.

Што ж,

Разумнаму слану

Добра ведалі цану!

i аўтарытэт рос,

Вылятаў корак.

Сорак градусаў мароз,

I гарэлка — сорак!

Кожны дзень

Хістаўся слон.

I яно не дзіва,—

«Белая» не столькі тон

У бакі вадзіла.

Чуткі

Горш за злых варон

Каркаюць спрадвеку.

Паляцелa:

«Спіўся слон...»

Крыўдна недарэку.

І ў мароз,

І без марозу

Малаватай стала доза!

Як жа памагчы слану?

Што рабіць тут будзеш?

Як каня цыгану,

Ты слана не збудзеш.

А калі і збудзеш,

Дзе яшчэ набудзеш?

Не паклічаш на мясцком,—

Трэба ж перакладчык.

...Што так вечарам крадком

Стаў хадзіць даглядчык?

З папугаем цвеліцца,

Раніцою —

Хмеліцца.

Хобатам матляе слон

Ды вачыма лыпае.

Сам, напэўна,

Звыкся ён

З гэтакаю «ліпаю».

Хітра шчэрыцца адна

Злосная ваўчыца.

Пастанова ёсць:

Слана

Пасылаць лячыцца...

Не шукаў я спарышоў,

А балот, імшарын,

Аж пакуль цябе знайшоў —

Вельмі шмат абшарыў.

Ой ты, ягадка мая,

Ой ты, журавінка.

I якой жа цябе я

Напаткаў часінкай?

Спёку выцерпеў, імжу.

Мая баравая,

Анікому не скажу,

Дзе цябе сарваў я.

Вобраз твой з сабой насіў,

Сніў i ўдзень, i ўночы.

А цябе як раскусіў —

Аж заплюшчыў вочы...

Так пачалося гэта

(Што галаву ўжо вешаць!):

Быў вечар факультэта —

Сустрэча з курсам першым.

Адна ў душу запала...

На пасяджэннях потым

Успамінаў, бывала,

Ды ўздыхаў употай.

Заўсёды мала часу,

Баляць заўсёды ногі —

Быў старшынёю касы

Ўзаемадапамогі.

Бяда! —ўступаць у касу

Дзяўчына не спяшала.

Аднойчы з ёй спаткаўся,

Агітаваў з запалам.

Выказванняў дэкана

Працытаваў ёй шэраг.

Сказала нечакана:

— А мне пара вячэраць!..

Хвала грамадскай справе,

ТыМ, хто кіруе масай!

Дзяўчына неўзабаве

Усё ж стала членам касы.

Але няўмольным лёсам

Пастаўлена плаціна —

Нерэгулярна ўзносы

Яна заўжды плаціла.

На пасяджэнні клікаў

(А засядаў ён многа!),

Пытаў,

як на заліках

Выкладчык самы строгі:

— Дзе крыецца прычына

Такой пратэрміноўкі?

Ўсміхалася дзяўчына.

I так плаціла зноўку.

За вокнамі марозы

I снежныя заносы.

А ён заняты прозай —

Ўсё ведамасці,

ўзносы.

За вокнамі у белі

Стаяць —

як глянуць —

вішні.

Грыміць, пяе вяселле.

Дзяўчына замуж выйшла.

Эх, ведамасці,

ўзносы!

Астаўся хлопец з носам...

Дождж рунь спаласкаў,

Вяз

пакарабаціла.

Для мяне з Полацка

Ясь

прывёз пацеркі.

Рыжанькі, кірпаценькі

Любы Ясенька.

Іскрынкі-пацеркі

Павязаў пад ясенем.

Шыю мне апяклі

Пацеркі Ясевы.

Ад чаго, як жар, былі,

Не ведаю я сама,—

Ці ад палкіх губ,

Ці ад дужых рук.

Дождж ступаў

туп-туп,

Гром гручэў

грук-грук,

На паўнеба ясная

Бліскавіца бліскала.

Да мяне Ясенька

Туліўся блізенька.

Я ж, на ласку ласая,

Сэрца не сцешыла —

Ясенькава, Ясева

Муравее сцежка.

Я ж у Яся адна,

Нас не пяцерка.

Камянькамі са дна

Блішчаць пацеркі.

Зоранькі-пацеркі,

Не магу спацейкі...

Ледзь пачую крокі —

Ложак шырокі.

Як згадаю рукі —

Сяннік мулкі.

Хай вось толькі прыйдзе Ясь

Буду недачэпаю!

Пацеркі блісь ды ясь.

Брамка не зашчэплена...

Ветрык шустры змоўк, заціх.

Спяць кусты прырэчныя.

Мне казаў:

— Ты лепш за ўсіх,—

Не пярэчыла.

Потым вочы называў

Спелымі парэчкамі.

Потым губы цалаваў,—

Не пярэчыла.

Адпіхнуць яго шкада:

Слабая парэнчына

I сцюдзёная вада,—

Не пярэчыла.

Выпадку нечаканы гром —

Ісці, знайсці лазу

I выціснуць з даспелых грон

Вясёлую слязу.

Шукай, упартасць, зноў i зноў!

Пасмейцеся, багі!

Валіла стома смертных з ног,

Вадзіла у бакі.

Іскрыстай песні корань сох,

Гарчэў палын дарог.

I ўзбунтаваўся грозны сок,

Заціснуты ў астрог.

Стагнаў,

хаця не знаў хвароб,

Шалеў

у сто залеў.

Зняў пробу першы вінароб

I першы захмялеў.

Сакрэт святога рамяства

Адолеў для вякоў.

Хадзіла кругам галава,

Спявала ўсё вакол.

Падужацца

i знаць, i голь

Хмель клікаў —

хто каго?!

Пасля ўжо словам

«алкаголь»

Абразілі яго.

Майстэрства цяжкія азы,

Як i майстры,

ў гадах.

Імкнула памаладзь лазы

Абвіць нябесны дах.

Ты цешыўся,

што так расла,

Наіўны Дыяніс.

Я п'ю за бараду казла,

Які лазу абгрыз.

Прыземлены, пачаў расці

Буйнейшы вінаград.

Хаця казёл аб адкрыцці

Здагадваўся наўрад.

Рог не ўцяжарылі вянком,

Адказвала спіна —

I адкрывальніку кійком

Аддзячылі спаўна.

Нашчадак

ніву славы

жне.

Казла не без падстаў

На стол узнялі на ражне,

Пасля —

на п'едэстал.

Ім закусілі — паўбяды,

Са збродлівых братоў

Ляпілі хмарку барады

I чаркі капыткоў.

Пазнялі ўсе грахі з казла,

І помнік дождж абмыў —

Як маршал, толькі без жазла,

Ён, бронзавы, застыў.

І валадар сівых дзяржаў,

Адтуль, з сівых вякоў,

Вакх

да сябе у світу ўзяў

Рагатых сваякоў.

І прадзедаў маіх наўздзіў

Ля роднага сяла

Па багне, п'яных, чорт вадзіў

Стрыечны брат казла.

Ды крыўдзіцца на лёс адно

Увесь казліны род —

Па барадзе цякло віно,

А не папала ў рот.

Чарэпай,

шчодры вінадар,

Як вока поўны коўш!

Застолле смягне —

хмель, удар,

Дажджом прайдзіся ўздоўж!

Настрою дзіўная шкала:

Ртуць чаркі ўверх,

то ўніз.

Дык зноў —

за бараду казла,

Які лазу абгрыз?!

Лёгкая хмурынка, як паром,

Праплыла па небе неабсяжным.

Свой даклад вясновы

робіць гром

Голасам кіруючым, паважным.

Пачынае з дасягненняў ён

(Выступае год ужо каторы!).

З любасцю лагодны, ўзнёслы тон

Слухае нябесная кантора.

Раптам загрымеў —

i ўшыр, i ўдоўж

Прабіраць узяўся абібокаў:

Уцірае акуляры дождж,

А прагноз маніць —

не моргне вокам.

Алілуйшчык слухае:

— Эх, брат,

Свой бы вопыт перадаў я грому,

Як на цэлы дзень рабіць даклад,

Не сказаўшы крыўднага нікому.

А перастрахоўшчык спалатнеў:

— Можа, й праўда дождж разленаваўс

Ды рызыкаваць навошта мне,—

I хутчэй

страхой застрахаваўся...

— Мы недахопы разбяром

Ды люба так, ды міла.

I засядала рацбюро,

I думала, й дыміла.

Мы рваліся ў прарыў, сябры,

Наш тэлефон алёкаў.

Ды застаюцца канчары —

Агрызкі ад алоўкаў.

Шукаць не будзем мудраца!

Як грыфель сэканомім?

Мы не паставім да канца

Яго ў алоўку новым.

Ён спішацца, як мае быць,

Адно пішы з прыціскам.

Аловак трэба надтачыць

На даўжыню агрызка.

Няўрымсныя не бачаць сноў

У папку спаць не трэба.

Рацдумка працавала зноў:

— Забылі мы на дрэва!

Хутчэй накласці каранцін —

Да шкодніцтва тут блізка!

Аловак трэба скараціць

На даўжыню агрызка.

Каб вольна дыхалі дубы

I пушчы не каналі...

Аловак стаў такім, як быў,

Аж двойчы ўдасканалены.

Ты шэпчаш:

— Назола... Спакою няма...

Каб чула суседка:

— Ідзіце дахаты!

Я сцішана:

— Крык падымаеш дарма...

І ў голас:

— Прабачце, прыйшоў пазнавата...

Вецер аб вугал вытнецца,

Памкнецца назад

Да прысад.

Слуцкая брама.

Мытніца.

Дукаты сып,

Лістапад!

...Аж сонца задзівілася,

Хавае ў хмары твар.

З размахам радзівілаўскім

Гудзе, шуміць базар!

Як з бібліі,

Аблудная

Авечка спіць з ягнём.

I верабей палуднуе

Дармовым ячмянём.

Хапае тлуму, лопату.

Ды не зважай на ўсё!

Не мела баба клопату —

Купляе парасё!

Ну што ж, малеча, енчы.

Зарохкаць прыйдзе час...

— Малы, затое ешчы,

Усе ручаць у нас...

Тост вясельны дзядзька рэжа,

Замачыў рашоты:

— Каб ламіўся стол ад ежы,

Ложак — ад пяшчоты!..

І цягнуць

(Як не зрынецца

Воз ад гульбы такой?!)

Свінню, што імянінніцу,

За вушы талакой.

На вагі не адважыцца

Ісці сама «мадам».

Не так і лёгка ўзважыцца

Трынаццаці пудам!

Прывёз хлапец на ровары

Курэй i мёду збан.

Пытаюць густабровага:

— Як здароўе, пане Ян?,.

...Певень будзіў мяне ўранні,

К абеду на стол паспеў.

Да берага быстрай Лані,

Кажуць, даносіў спеў...

...Плыві, маладжавая поўня

Бывайце,

І тлум,

I ціш!

Яшчэ раз вецер напомніў,

Услед прасвістаў:

— Няс-сві-жж!..

Шаноўны прафесар!

Адкіньце кульбу!

Чытайце лозунг:

«Усе —

на бульбу!»

I аспіранты —

Усе на бульбу!

Хай тэм кандыдацкіх

Спачыне бабулька!

Хай тэм кандыдацкіх

Бабулька спачыне.

У снах кандыдат

Хай павысіцца ў чыне!

А бульба —

Паважная вельмі кабета.

Уважлівых любіць —

Запомніце гэта!

А вы, гараджане,

Паменей бунтуйце,

Азяблую бульбу

Ашчадна буртуйце!

Азяблую бульбу

Ашчадна буртуйце.

На кволыя пальцы

Пальчаткі рыхтуйце!

Але не падумайце,

Што вы —

Калумбы.

Тут i да вас

Зачыналіся клубні!

Тут зоры такія

Міргаюць уночы.

Запомніць навек ix,

Хто ўбачыў аднойчы

Хай бульба

Марозліва

Пальцы халодзіць,

А верасень

Зманліва

Сэрца малодзіць...

Нібыта ў эфіры, бунтуе, плыве

Тлум надакучлівы ў галаве.

У спелым калоссі,

Траве-мураве

Транзістар галосіць,

Транзістар раве.

Ах, містар транзістар,

Крыху цішыні!

Ды толькі слухаць містар

Ані

Наіўнай просьбы маёй

Не хоча,

Па-французску пяе,

Па-англійску рагоча.

Ліхвярскай рукой

Забірае спакой.

Што яму салавей

Над прыціхлай ракой?!

Аж хочацца ўшацкаму салаўю

Для рыфмы выгукнуць:

— Ай лаўлю!.. [¹]

Хто не знае,

Што жанчыны

Не збяруцца без прычыны.

Тут навіны ні пры чым —

Ёсць штодня зашмат прычын

На павестцы дня мужы —

Для прамоў няма мяжы!

Летам,

Восенню,

Зімой

Толькі й чуеш:

— Ну, а мой!..

— Гэта што,

Нічога ў вас,—

Дама важная ўздыхае,—

Мой, паверце, кожны раз

Пахне новымі духамі!

— Валацугі, лайдакі,

Завяліся мухі ў носе!

Мой вынослівы такі —

З забягайлавак выносяць.

— Мой гаворыць:

Многа «спраў».

Цягнецца дамоў пад ранак.

— Мой таксама,—

«Шэфства» ўзяў...

А над кім?

Над рэстаранам!

— Мой, хоць кепскі гаспадар,

Праўда, не бярэ ні кроплі.

— Ну, а мой, як той камар,

Столькі п'е —

Пакуль не лопне.

— Дарагая, не кажы.

Хай бы жлукціў, хоць заліўся.

«Запісаўся я ў маржы!» —

Летась, дурань, пахваліўся.

У палонку як нырне

(А бадай ты не памёр!),

Думаю, сядзі.на дне.

Выплыў,

Фыркнуў, як бабёр!

Паспрабуй пазнаць,

Што горш?

Быў Мікіта,

Зараз — «морж»!

П'юць гарэлку на ігрышчах

Людзі,

Ну, а мой — баржом.

Круціць вус

Ды носам свішча:

«Мне не можна,

Стаў маржом!»

Людзі больш пра гаражы,

Пра сервізы

Ды пра дачы.

Ну, а мой сабе —

ў маржы.

A ні ў вус не дзьме,

Лайдача.

Хоць пагрэлі б раз кійком,

Хоць бы ўкралі порткі,

Каб дадому галяком

Ён патросся, порсткі!

Дома ты за ўсім сачы.

Дрэмле ліха ціха.

Вось махну адна ў Сачы,

Буду й я маржыха!

Там рахманыя «маржы».

Выйдзе з рэстарана —

Хоць з яго гужы

Вяжы,

Хоць кладзі да раны!

Летам,

Восенню,

Зімой

Толькі й чуеш:

— Ну, а мой...

У мужчын заўсёды лад,

Жонак у спакоі

Пакідаюць, мыркнуць: «Ат!»

I махнуць рукою...

У гераіні славы шмат.

А бацька ўсё заценены.

Нібыта ён не вінават,

Як той казаў,—

Уцэнены.

Я ўжо не буду пра сябе,

Хоць кошка у душы шкрабе.

Як не ўрасці ў зямлю,

Калі

Чаўпе другі па-шчырасці:

— Бач, гераініны пайшлі,

Турбот хапіла вырасціць...

Як бы не бацька

Я, Максім,

Як бы мяне

Няма зусім!

Яно, вядома,

Нервы,

Час,

Вядома,

Клопат — клопатам.

Мяне

Паклікалі б хоць раз,

Каб падзяліўся вопытам,—

Як гадаваць,

Як бедаваць,

Як дочак замуж выдаваць.

Не звык я змалку якаць,

Ды ў справе важна —

Якасць!..

Ідуць

турботы

чарадой...

I ўсе яны —канкрэтныя!

Не грэх сустрэцца мне парой

З сябрамі —

За дэкрэтныя!

Кар'еры салодкі спадман

Вясёлая камандзіроўка:

Спачатку

Таксі,

Рэстаран,

А потым—

Трамвай,

Сталоўка...

— Ты ж такі,

Як твае лайдакі-дружбакі...

— Ну i што,

Калі піва вып'ю...

Размяняю зарплату на медзякі

i грашыма цябе засыплю!

— Сябе яшчэ персонай важнай лічыш!

Мне не хапае зла!

Ты страціў чалавечае аблічча.

— Аддай,

Калі знайшла!

Казёл

Ca збродлівай пароды

Не пільнаваўся хаты,

Любіў чужыя агароды,

Таму i сам

Рагаты.

Ну што ўдавец,

Hi тпру, ні ну...

Узяў сабе ўдавіцу.

Ёсць на каго ўзваліць віну

І ёсць з кім пасварыцца.

У хаце,

быццам у вуллі,

Тут

сумаваць няма калі!

На нейкі міг

Вулей заціх —

Рой

высыпаў на сонца...

— Глядзі, як б'юць мае тваіх!

Мікіта кажа жонцы.

— От, цешыцца надумаў хто!

Здзяцінеў (бачаць людцы).

Лепш прыкусі язык,

а то —

Да нашых дабяруцца!..

Спакойна клённікам ідзе,

Зялёны ліст смакуе,

Глядзіць,

Надраць бы лыкаў дзе,

Зглыдаць кару б якую...

Ды здрыганулася каза —

Трывожны ўчула шорах.

Хутчэй бяжыць схавацца

За

Пагорак.

Раптам — вораг!

Трасе ад страху

Барадой!

Над ёй дрыжыць

Асіна!

Каза радзілася казой —

Цікаўнасць перасіліць:

Яна вяртаецца назад,

На тое ж месца акурат,

Каб паглядзець

хто там такі?

...Вось так i ловяць коз ваўкі.

Кожны раз

На Новы год

Робіць Дзед

Мароз абход...

Ёсць размова

ў мамы з татам:

— Свята быць павінна

святам

Дзеда для дзяцей бяром —

Сазваніся ты з бюром.

Раз завецца так яно —

Добрымі паслугамі,

I сябруем з ім даўно,—

Нас бюро паслухае!

Каб было ўсё з глагадзе,

Грошы плацяць загадзя.

I вясёлы Дзед Мароз

Пачынае мотакрос.

— З Новым годам!

З Новым годам!

З новым снегам!

З новым лёдам!

З ліўнямі, з пасатамі!

З новымі пасадамі!

Дзед Мароз дае пакункі,

Дарагія падарункі.

Побач з Дзедам механоша.

Дзед ласкавы, Дзед харошы

Як на дзіва Дзед багаты!

А Снягурка — не для таты!

Усміхаецца малая.

Мама тату больш не лае.

Аж падскоквае малы.

Дзеда просяць за сталы.

Слаўны Дзед Мароз вусаты!

Налівае Дзеду тата.

Весялее мотакрос.

Весялее Дзед Мароз.

Ад квартала да квартала

Сагразаецца памалу.

Выступае пот на твары,

Горача, нібы ў Сахары!

Тостаў Дзеду не шкада.

Замінае барада.

Просіцца кажух з плячэй,

Трэба ўсё канчаць хутчэй...

I яшчэ ў адной кватэры

Дачакаліся вячэры.

Плачуць дзеці нездарма,

Бо Мароза ўсё няма!

— Дзе вясёлы Дзед Мароз?.

Міліцыянер павёз...

Ты пад вакном не стой

Да самай раніцы.

Я не пайду з табой —

Ты горкі п'яніца.

Я не хачу з табой

Быць i хвіліначкі,

Бо ў цябе любоў

Да чацвярціначкі.

Ужо не раненька,

Не страш пагрозамі,

Ты хлопец п'яненькі,

А я цвярозая.

Ну як з табой мне быць,

Ты, мой міленечкі,

Умееш ты хадзіць

На чацвярэнечках.

З табой нам не гуляць

Густым бярэзнікам —

Ты любіш начаваць...

У выцвярэзніках...