Kocie Worki

– Ty, słuchaj – powiedziała do mnie Alicja dosyć złym głosem na swoim tarasiku Birkerød. – Ja może i miałam Alzheimera, ale już mi przeszło. Zdaje się, że na ciebie. Może byś jakoś uporządkowała ten cały mętlik, którego udało ci się narobić?

– Który mętlik? – spytałam beznadziejnie, usiłując usiąść jakoś nieco wygodniej na jej kretyńskim fotelu ogrodowym, nie wiadomo do czego przeznaczonym, bo ani siedzieć, ani leżeć się na nim nie dawało.

Alicja, pochylona, próbowała doprowadzić do pionu fuksję, przewróconą dzikim wichrem parę miesięcy temu i rosnącą bardzo dziwnie, jakby pod kątem prostym. Rosła dziwnie, ale kwitła, na co patrzyłam z zazdrością.

Wyprostowała się. Fuksji nie. Zrezygnowała.

– Ten, którego narobiłaś w swoich książkach. I wzmogłaś autobiografią. Nikt już nie wie, co było rzeczywiście, a co wymyśliłaś, ale ja to, wbrew pozorom, pamiętam…

– O, nie! – zbuntowałam się gwałtownie. – Jeżeli mnie przypisujesz spodnie, których domagała się Dagmar…

– Spodnie zostały skorygowane – przerwała mi zimno Alicja. – I nawet ten, jak mu tam… Baobab… Bełkot…

Łypnęła na mnie okiem wyczekująco. Spróbowałam odgadnąć.

– Sądzę, że masz na myśli Blekota…?

– Blekota? Możliwe. On się nazywał Blekot?

– Blekot. O Baobabie nie słyszałam.

– Blekot… No, możliwe… Mała różnica, i to, i to roślina.

– Baobab trochę większy. I co ten Blekot?

Alicja porzuciła fuksję i z troską zaczęła teraz obmacywać suchą gałąź jabłoni, rosnącej nad naszymi głowami.

– Powinno się to ściąć. Złamie się samo i zleci komuś na łeb…

– Zleci gwarantowanie – zapewniłam ją, nastroszona nieco, bo sprawa Blekota dała mi się we znaki przed laty i do tej pory nie przestała mnie denerwować. – Należało ją ściąć już dawno. I co ten Blekot, pytam?

– Jaki Blekot…? A, Blekot! Blekot też został skorygowany. Nigdy nie był twoim przyjacielem, ani nawet gachem, pamiętam doskonale. Zdaje się, że on miał jakoś nietypowo na imię? Jeremiasz…? Alfred…?

– Ernest.

– Ernest, może być. Ale żadnego szczura ani żadnej nornicy nigdy tu nie było. Ponadto wszyscy mnie pytają, czy ze strony Anity to nie jest okropny nietakt, bywać u mnie, i dlaczego ją w ogóle wpuszczam za próg domu, skoro zamordowała tyle osób. Żadne wyjaśnienia nie pomagają i w końcu szlag mnie trafi.

– Dlaczego ciebie? – zdziwiłam się. – Nie ją? Niech ona wyjaśnia, a nie ty. Jej nie pytają?

– Oszalałaś, jej się boją. Zrobiłaś z niej wariatkę, a wariatów boją się wszyscy. Chociaż… – zastanowiła się. – Zdaje się, że ze mnie zrobiłaś jeszcze większą wariatkę.

– W takim razie za próg domu nie powinnaś wpuszczać i siebie…

Nie przyszło nam jakoś do głowy, że przede wszystkim za próg domu nie powinna wpuszczać mnie. Tymczasem wpuściła bez najmniejszego oporu i nawet ucieszona.

Przyjechałam do niej tym razem na samym początku lata po roślinki. Ogród Alicji kwitł, szalał i rozrastał się w dżunglę, zawierając w sobie okazy, jakich nigdzie w Europie nie mogłam dostać. Na innych kontynentach nie szukałam, bo przestało mi się podobać latanie samolotem, a pływać po oceanie mój samochód nie chciał.

Brałam od niej te cholerne roślinki już mnóstwo razy, od wielu lat, ale, nie wiadomo dlaczego, z reguły na jesieni. Nie chciały się przyjmować, nie rosły i zdychały, niezadowolone być może z zimy, która stanowczo za wcześnie nadchodziła. Poszłam w końcu po rozum do głowy i postanowiłam zacząć w czerwcu, żeby dać im dłuższy oddech.

Alicja od pierwszej chwili oprócz uciechy okazała i niezadowolenie, bo miałam zostać krótko, najwyżej tydzień z małym hakiem, a u niej właśnie wytworzył się luz i chętnie widziałaby dłuższą wizytę.

– Od paru dni jest cisza aż do dwudziestego czwartego lipca – oznajmiła. – Mogłabyś tu posiedzieć cały miesiąc, żadnych gości nie zapraszałam, pusto jakoś i jeszcze mi się zacznie w głowie przewracać od takiego świętego spokoju. Może zostań dłużej, co?

– Przecież cię denerwuję!

– No to co? Stęskniłam się za tobą. Dlaczego musisz wracać?

– Bo w tym roku goście przyjeżdżają do mnie. Poza tym, chcę posadzić zielska, te, które ukradnę u ciebie…

– Wcale nie musisz kraść, możesz wziąć zwyczajnie.

– Kradzione lepiej rosną. Wykopię je sobie, jak będziesz odwrócona tyłem. W ostatniej chwili.

Na razie niczego jeszcze nie wykopywałam, siedziałam na tarasiku i napawałam się atmosferą. Alicja w skupieniu obmacywała drzewo, nie porzucając w pełni tematu.

– Ten kretyn tu był – powiadomiła mnie nagle. – Ten Blekot. I dopytywał się o czerwoną lampę.

Prawie podskoczyłam, chociaż na tym właśnie ogrodowym krześle było to wręcz niemożliwe.

– Żartujesz…!

– Nie. Wcale. Był i pytał.

– Kiedy?!

– Nie pamiętam. Ale niedawno, w kalendarzu mam zapisane. Gdzieś na początku maja, jak kwitły tulipany. Przyjechał znienacka, bez zapowiedzi, i od razu uczepił się lampy…

– Przecież ci mówiłam, że to idiota!

– Idiota – zgodziła się Alicja. – Tyle zdołałam zauważyć sama, i to już dawno. Ale, prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, o co mu chodziło.

Zainteresowałam się z lekkim wstrętem, bo Ernest Blekot, z którym miałam krótki kontakt zawodowy w samej wiośnie życia i którego nie widziałam potem na oczy przez prawie trzydzieści lat, pozostał w mojej pamięci jako postać obrzydliwa. Nie zewnętrznie, broń Boże! Zewnętrznie był wysokim, przystojnym facetem, z bujną czupryną i całkiem dorzeczną twarzą, charakter natomiast posiadał wredny, jak rzadko. Oszust, lizus, donosiciel, łgarz i złodziej. Nie kradł wprawdzie zegarków i portfeli, ale przywłaszczał sobie cudze pomysły, cudze osiągnięcia, cudze zasługi, cudze wszystko, jeśli tylko było warte zabiegów. Mojego własnego kuzyna wykolegował artystycznie, odbierając mu koncepcję projektu, inwestora i zyski materialne, a działo się to w moich oczach, właśnie wtedy, kiedy z nimi krótko pracowałam i też poniosłam straty, całe szczęście, że niewielkie. Jeszcze się chwalił paryską, tiulową halką żony, prezentowaną na fotografiach…! Odrażający zbuk.

I to ohydne indywiduum ośmieliło się w dziesięć lat później pojawić u Alicji i powołać na przyjaźń ze mną! Alicja rychło wywęszyła jego zalety wewnętrzne i przy najbliższej okazji rzuciła się na mnie z pazurami, jakich to ja, do cholery, przyjaciół na nią nasyłam, czym najpierw wpędziła mnie w kompletne osłupienie, a potem omal nie przyprawiła o apopleksję.

Trochę potrwało, zanim zdołałam wyjaśnić sprawę, za to uczyniłam to rzetelnie. Wśród wściekłych ryków i dzikich awantur udało mi się wreszcie wpoić w nią wiedzę o moim prawdziwym stosunku do wciąż jeszcze w tamtych czasach uroczego młodzieńca.

– Wyłysiał może? – spytałam teraz z dużą nadzieją.

– Nie, osiwiał trochę. Nawet mu z tym do twarzy.

– Szkoda.

– Ale utył. Gruby jak… powiedzmy… trzy czwarte wieprza.

– Wolałabym półtora. I co? Mam potworne podejrzenia, że nocował u ciebie.

– A jak? Oni wszyscy przecież nocują u mnie. Hotel dla nich nie istnieje, a do tego coś mi się widzi, że Blekot jest skąpy. Ze strasznym wysiłkiem wyciągnął butelkę wina. Oczywiście z promu.

– Jedną?

– Jedną.

– I nie koniak ani whisky! Zawsze był skąpy i widzę, że mu nie przeszło. Zaprosiłaś go?

– Skąd! – oburzyła się Alicja i wreszcie usiadła po drugiej stronie stołu. – Sam się przymówił.

– A ty z radosnym uśmiechem…

– Nie z żadnym uśmiechem, tylko z rezerwą. I nie mogłam odżałować, że łóżko w gościnnym pokoju jest przygotowane, bo byłabym nieprzyzwoicie zwlekała z wyciągnięciem pościeli. Nie miałam z czym zwlekać i zła byłam.

Zdziwiłam się.

– Łóżko miałaś przygotowane? Kto cię tak urządził?

– Ania była krótko przedtem i posprzątała po sobie. Te dziewczyny mają jakąś manię sprzątania. Któraś mi przestawiła i gdzieś upchnęła ostatnie koty w worku, nie mogę ich teraz znaleźć.

Zdziwiłam się ponownie.

– Ostatnie? Jeszcze je kupujesz? Urządzają licytacje?

– Urządzają, czasem na nich bywam po kumotersku. No dobrze, możliwe, że te ostatnie są sprzed paru lat, chociaż niektóre młodsze. Ale nie zdążyłam ich wypatroszyć i ciekawa jestem, co w nich jest.

– Podejrzewam, że masz więcej takich, których nie zdążyłaś wypatroszyć…

– Możliwe – zgodziła się Alicja i pomachała ręką koło ucha. – Komary latają, ja idę do domu. Zdaje się, że dawno nie piłam kawy. Jakby przyszedł jakiś facet, przypomnij mi, żeby ściąć tę gałąź…

Bardzo chętnie podniosłam się z okropnego fotela, pozbierałam ze stołu szklanki i papierosy i poszłam za nią do domu.

Koty w worku była to jedyna forma hazardu tolerowana, a nawet uwielbiana przez Alicję. Raz albo dwa razy w roku duńska kolej urządzała licytacje przedmiotów pogubionych w pociągach, w ten sposób, że przedmioty pakowano do worków jak leci, po czym licytowano worek, którego zawartości już nikt nie pamiętał i nie znał. Rzecz jasna, były to rzeczy, po które przez jakiś ustawowy okres czasu nikt się nie zgłosił, a znajdowało się wśród nich właściwie wszystko. Proszku do prania i rajstop Alicja miała już zapas na najbliższe dwieście lat, zaś oprócz tych podstawowych produktów raz trafiła na srebrnego lisa, raz na złoty zegarek, raz na złotą bransoletkę, raz na cudowną wełnę do tkania kilimów, którą oddała mi z wielką przyjemnością, dwa razy na złote obrączki, a mnóstwo razy na kosmetyki, kawę, żarówki, długopisy, paski do spodni, nowe majtki, bluzki, filiżanki, świeczniki i diabli wiedzą co jeszcze. Uciechę miała z tego nieziemską, a koszty opłacał już sam proszek do prania, bo cenę wywoławczą worka wyznaczano bardzo niską.

Sama byłam ciekawa, co zawierały w sobie te uprzątnięte koty w worku, ale nie zamierzałam ich szukać, nie rwąc się zbytnio do prac syzyfowych. Usiadłyśmy przy stole między kuchnią a salonem, Alicja wstawiła wodę na kawę.

Ściśle biorąc, usiadłam i natychmiast się podniosłam, bo usiadłam na czymś. Wyciągnęłam to spod tyłka i obejrzałam.

– O, ładne! – ucieszyłam się. – Co to jest?

Zajęta, kawą Alicja nie zwróciła uwagi na moje pytanie. Położyłam kolorowe czasopismo obok siebie na stole i przypomniałam sobie coś innego.

– Czekaj, mnie tu nie gra. Blekot był dopiero co, w maju, a ty zdążyłaś zapomnieć, jak się nazywa? I twierdzisz, że nie masz sklerozy?

– Nie przedstawiał mi się przecież – odparła Alicja cierpko. – Przedstawił się poprzednio, dwadzieścia lat temu, i widocznie uważał, że to wystarczy, drugi raz nie musi. Rozpoznałam go z twarzy i pamiętałam właśnie, że jakoś tak się nazywa, Bukłak, Baobab, takie coś. Węszył po kątach.

Zainteresowałam się gwałtownie.

– Jak węszył?

– Podstępnie. I wydawało mu się, że nieznacznie.

– Powiedz to porządnie, bo węszenie Blekota jest niepokojące. MUSI być niepokojące!

Alicja usiadła z kawą przy stole i znienacka wróciła do pierwotnego tematu.

– O, właśnie! Napisałaś, że u mnie został zrobiony porządek i jeszcze sama byłaś taka strasznie pracowita, przeglądałaś papiery, układałaś, może nawet pedantycznie, co? A ja tak to puściłam na żywioł i robiłam tylko bałagan…

– Nic podobnego. Napisałam, że przeglądałaś i układałaś więcej.

– Nigdzie nie było napisane, że więcej. I taki porządek z tego wyszedł, jakiego nigdy dotychczas u mnie nie było…

– No i co ci to szkodzi, przecież od samego napisania on się nie zrobił.

– Ale Blekot się go czepiał!

– Blekot się czepiał porządku u ciebie? – zdumiałam się śmiertelnie. – A cóż go, do cholery, obchodził twój porządek?!

– Też bym to chciała wiedzieć. Wypytywał o tę kretyńską lampę, w ogóle nie słuchał jak mówiłam, że w życiu takiego paskudztwa nie miałam, koniecznie chciał ją zobaczyć, szukał i ględził, że przecież u mnie już jest porządek, więc i lampę powinno się łatwo znaleźć, usiłował latać po całym domu i łypał okiem. Mało mnie szlag nie trafił, dlatego jestem zła na ciebie. Jedyna pociecha to ta, że ukłuł się w kaktus.

Z wielkim zainteresowaniem odwróciłam się ku kwiatkom.

– W który?

– Nie tu – zniecierpliwiła się Alicja. – W pokoju telewizyjnym.

– Pozwolisz, że spojrzę…?

Zerwałam się i popędziłam do pokoju telewizyjnego. Ściśle biorąc, przedarłam się tam przez rozmaite przeszkody.

Pokój telewizyjny nosił to miano od chwili, kiedy stanął w nim i pozostał na zawsze telewizor. Wcześniej zwany był pokojem ostatnim, nie wiadomo dlaczego, bo wcale nie był ostatni, za nim znajdowało się jeszcze ogromne atelier. Nazwa „ostatni” przeszła na drugi pokój gościnny, na końcu korytarzyka, co było o tyle słuszne, że z niego już przejścia dalej nie było.

W pokoju telewizyjnym, niczym, poza telewizorem, nie różniącym się od pozostałych pomieszczeń, wśród licznych asparagusów i dracen, znajdował się tylko jeden kaktus, za to bardzo rozrośnięty. Stał na oknie, w kącie, za kanapą. Jego widok sprawił mi szaloną przyjemność, bo był to kaktus o malutkich igiełkach, które przy najlżejszym dotknięciu niezauważalnie wchodziły w człowieka i za skarby świata nie pozwalały się wydłubać. Blekot prawdopodobnie do tej pory pozbywał się kłucia wszędzie i możliwe, że jeszcze mu trochę miłej rozrywki zostało.

– Jakim cudem przelazł aż do kaktusa? – spytałam, wróciwszy do stołu, szczerze zaintrygowana. – Górą, po pudłach, czy jakoś usuwał je z drogi?

Alicja miała przy filiżance czasopismo, które przed chwilą wyciągnęłam sobie spod tyłka. Przeglądała je z zaciekawieniem.

– Nie wiem – odparła w lekkim roztargnieniu.

– Co to jest? To twoje?

– Nie. Twoje. Pytam, bo mnie interesuje, słuchaj, jak on wlazł aż do kaktusa i po cholerę się tam pchał?

– Szukał lampy. Myślał, że może leży gdzieś pod kanapą albo co. To znaczy, nie wiem co myślał, ale tak mówił. Zdaje się, że odsunął fotele i pogniótł trochę pudło z cebulkami. Zepchnął ze stołu uprane poszewki na poduszki i pudełka z nasionami, miałam je posegregowane i musiałam potem zbierać z podłogi, nie wiem, czy mi się trochę nie pomieszały. Skąd wiesz, że to moje? Nic takiego nie miałam.

– Bo po duńsku – wyjaśniłam uprzejmie. – Trudno przypuścić, że czytam duńską prasę. Bardzo ładne rzeczy tam są, chciałam cię właśnie zapytać, co jest przy nich napisane.

Alicja odwróciła kartki do początku.

– Zaginione klejnoty – przeczytała. – Cały artykuł o zaginionych drogocennościach. No rzeczywiście, ładne. Efektowne. Złota kolekcja z Arki Noego.

– Gdzie kolekcja?

– A o, tu. Proporcje trochę niedokładnie zachowane…

Wydarłam jej czasopismo, na które patrzyłam do góry nogami i obejrzałam zdjęcie. Mnóstwo figurek zwierząt, od słoni do pcheł, owszem, wyglądały na złote. Odruchowo spojrzałam na podpis, z czego nic mi nie przyszło, odwróciłam zatem czasopismo znów ku niej.

– Czytaj porządnie. To pierwsze, to co?

– Szmaragd. Naszyjnik szmaragdowy królowej Cecylii Renaty. Była taka?

Gwałtownie usiłowałam sobie przypomnieć. Imiona brzmiały znajomo, ale z nikim nie mogłam ich na poczekaniu skojarzyć.

– Chyba była, skoro tak piszą. I co tam dalej?

– Rubinowy komplet księżnej Nataszy. Nawet niezła ta oprawa, nie zabija kamieni. O, a to… Kolekcja diamentów królowej Wiktorii, popatrz, pięć sztuk, każdy w innym kolorze. Od dwudziestu ośmiu do czterdziestu trzech karatów, nie słyszałam o czymś takim. Szafir gwiaździsty pani de Pompadour… Miała szafir gwiaździsty?

– Dużo miała, widocznie i szafir…

– Naszyjnik królowej Klemencji z Andegawenów. Rubiny, szafiry, perły i szmaragdy. To cały napierśnik, a nie naszyjnik. Za bardzo pstrokate. Co to za królowa?

– Tyle przynajmniej mogę ci powiedzieć. Klemencja Węgierska, druga żona Ludwika Kłótliwego, matka Jana Pogrobowca, czternasty wiek. Po Ludwiku, Filipie i Karolu nastali we Francji Walezjusze. Klemencja, owdowiawszy, dostała podobno szmergla na tle biżuterii i kupowała ją na tony, grzęznąc w długach…

Alicja nie miała nabożeństwa do historii, nie słuchała, co mówię. Czytała artykuł od początku.

– Te wszystkie rzeczy zaginęły w podejrzanych okolicznościach – powiadomiła mnie. – Szmaragdy Cecylii Renaty, robota podobno Inków albo Azteków, płynęły do Europy na zlecenie cesarza Ferdynanda II, jako część posagu dla córki, która miała poślubić polskiego króla…

– A…! – przerwałam jej żywo, bo przypomniałam sobie. – Cecylia Renata, pierwsza żona Władysława IV, on z Wazów, syn kolumny Zygmunta. Owszem, królowa. Ciągle poślubialiśmy cesarskie córki i gówno nam z tego przychodziło, bo dzieci im się jakoś nie darzyły…

– Tu jest mowa o szmaragdach, nie o dzieciach – zwróciła mi uwagę Alicja. – Hiszpański galeon ze skarbami zatonął w tej podróży blisko Portugalii. W siedemnastym wieku. Pod koniec dziewiętnastego wieku wygrzebali go, bo… zaraz… płytko leżał. Znaleźli wszystko…

– Jakie wszystko?

– Wszystko, co wiózł. Spis się zachował w korespondencji cesarskiej, więc wiadomo. Naszyjnik szmaragdowy Cecylii Renaty też się w tym znajdował, ktoś go widział, taki ten, no, intendent…? Wszystko jedno, widział i zapisał. I zaraz potem znikł, naszyjnik, nie intendent, czekaj… O, intendent też znikł. I więcej ludzkie oko nie widziało ani jednego, ani drugiego.

– Ale to już było na lądzie? – upewniłam się. – Z wody wylazło?

– Na lądzie. Zdaje się, że wszystko poginęło na lądzie. Zaraz, Arka Noego… Franciszek I zażyczył sobie kolekcji zwierzątek i zostało to wyrzeźbione w złocie, możliwe, że przez Benvenuta Celliniego, mnóstwo osób widziało tę menażerię w komplecie, ale krótko ją oglądali, bo znikła. Nie w czasie wojny ani w żadnym pożarze, tylko zwyczajnie, wśród życia dworskiego. Pewno ktoś ją podwędził…

– Diana de Poitiers – mruknęłam.

– Skąd wiesz? – zaciekawiła się Alicja.

– Nie wiem, rzucam podejrzenia. Nie lubię jej, Dumas ją obszczekał i wywarł na mnie wpływ, chociaż właściwie powinna wprawiać w podziw. Kurtyzana dwóch królów przez dwa pokolenia, duża rzecz. Nie każdy tak potrafi.

– Iiii tam, przy królach…? Czekaj, księżna Natasza, ona z Romanowów, to rewolucja. Żadne dziwo, że klejnoty zginęły, chociaż podobno, zaraz, tak tu piszą, uratowała je, wywiozła i przepadły zaraz potem. W czasie jej podróży przez Szwajcarię. Ja skracam, nie tłumaczę ci przecież wszystkiego. Diamenty królowej Wiktorii, te kolorowe, jakiś radża jej wysyłał w prezencie, żeby się podlizać, i nigdy nie dotarły do Anglii, Wiktoria o nich nawet nie wiedziała, bo to miała być niespodzianka.

– Nie utopiły się? Bo wysyłał chyba drogą morską?

– Morską, ale nie. Okręt dopłynął w całości, ale szkatułki z diamentami już na nim nie było. Zrobiła się uciążliwa afera, głównie starali się ukryć sprawę przed królową i zdaje się, że im się udało, za to prezent szlag trafił. Szafir gwiaździsty pani de Pompadour uchował się aż do rewolucji, prześledzili nawet jego drogę, kolejne osoby go ratowały razem z innymi precjozami, aż wreszcie coś mu się stało. Wygląda na to, że ślad się urwał w jakiejś oberży pod Marsylią. No i ten naszyjnik królowej Klemencji… O, wygląda na to, że chodził po jubilerach i lombardach, najpierw zabrali go jej za długi, potem go miał Karol de Valois, też mu zabrali za długi, co oni tak się zadłużali…? Potem przeleżał w ukryciu prawie dwieście lat…

– Przetrzymał wojnę stuletnią.

– To wtedy była wojna stuletnia?

– Mniej więcej wtedy. Za Filipa się zaczęła, jak Robert d’Artois podpuścił angielskiego Edwarda, a skończyła się na Joannie d’Arc.

– No to naszyjnik królowej Klemencji spokojnie ją przespał. Wiadomo, kto go miał kolejno aż do połowy osiemnastego wieku, po czym znikł tajemniczo. Tak tu piszą w tej całej opowieści, nie chce mi się tłumaczyć szczegółowo słowo po słowie, już mi się to znudziło. Czy ja wypiłam tę kawę? Bo wiem, że miałam zamiar?

– Wypiłaś, ale bardzo małą, możesz wypić jeszcze jedną. Czekaj, skoro te rzeczy poginęły w dawnych czasach, skąd mają ich zdjęcia? Fotografia wtedy nie istniała. Odnaleźli je czy jak? I zgubili ponownie?

Alicja powstrzymała swój ruch w kierunku czajnika i zajrzała do czasopisma.

– Wszystkie były widziane – zakomunikowała. – Wielokrotnie. I opisywane. A niektóre, o, szafir pani de Pompadour, rubiny Nataszy, naszyjnik Klemencji… znalazły się na jakichś portretach czy miniaturach. A resztę rysowano, te zwierzątka i szmaragdy… Diamenty Wiktorii opisano z detalami, fachowo. Komputerowo odtworzyli i zrobili z tego zdjęcia, tak to powinno było wyglądać, mogą istnieć różnice, ale minimalne. Niezły pomysł, swoją drogą…

Pozwoliłam jej zrobić następną kawę, oglądając komputerowe osiągnięcia i szczerze żałując, że duński język jest mi niedostępny. Na ile zdołałam się zorientować, w tekście podane były daty, kiedy cenny przedmiot ostatni raz widziano. Także miejsce i, być może, nazwisko osoby oglądającej. Nazwisko zresztą niepewne, bo ten ostatni oglądacz mógł się zwyczajnie nie przyznać, szczególnie jeśli zarazem był złodziejem.

– No i tą lampą Bełkot mnie zdenerwował ostatecznie… – podjęła Alicja.

– Blekot – poprawiłam.

– Wszystko jedno. To przez ciebie, więc teraz odkręcaj.

– Mnie się zdaje, że już odkręciłam, ale Blekot widocznie nie czytał. Ty im mów, żeby się złapali za słowo pisane i poza tym na ich gadanie nie zwracaj uwagi.

– Jak mam nie zwracać uwagi, skoro mi taki przygłupek lata po całym domu i rozwala pudła!

Z wielką energią zaprotestowałam przeciwko obarczaniu mnie winą za poczynania Blekota. Alicja zlekceważyła moje protesty, z nową kawą usiadła przy stole i ponownie sięgnęła po czasopismo.

– To jest w ogóle tłumaczenie angielskiego felietonu – oznajmiła, odwracając strony. – Z ich czasopisma. The Sun. Poniżej National Geographic, ale jeszcze nie brukowiec. Nie miewam tego, więc skąd się wzięło? Naprawdę nie ty przywiozłaś?

– Gdybym miała przywozić cokolwiek w obcym języku, to chyba prędzej po angielsku niż po duńsku, nie? Ale odczep się, nie przywoziłam. Blekot ci podrzucił.

– I do tej pory leży?

Przyjrzałam się jej z politowaniem, co i tak się zmarnowało, bo Alicja akurat nie patrzyła na mnie. Musiałam jednak wysyłać jakieś fluidy, skrzywiła się bowiem niecierpliwie.

– Oj, dobrze już, dobrze, możliwe, że różne rzeczy jakiś czas tu leżą…

– Ćwierć wieku.

– …ale i tak to nie moje. Po cholerę Blekot miał mi podrzucać?

– Nie wiem. Wymyśliłam to przed chwilą. Mnie bardziej intryguje, po co właściwie on tu przyjechał. Nie wierzę, że z wizytą do lampy. I, bardzo cię przepraszam, ale nie wierzę, że z czystej miłości do ciebie. Miał jakieś interesy do pozałatwiania i potrzebne mu było darmowe lokum? Mówił coś? A…! A w ogóle czym przyjechał?

– Samochodem. Darmowe lokum wydaje mi się najbardziej prawdopodobne. Coś tam bredził o interesach, nie słuchałam, bo co mnie jego interesy obchodzą. Tylko nie wiem, kiedy miał je załatwiać, bo cały czas tu siedział.

– Długo?

– Trzy dni.

– Niczego nie ukradł?

– Co mógł ukraść?

– Nie wiem. Cokolwiek. Do znikania przedmiotów z twojego domu masz oko jastrzębia. Żaden brak nie zwrócił twojej uwagi?

– Nie strasz mnie – zaniepokoiła się Alicja. – Nie sprawdzałam wszystkiego. Ale chyba nie, bo latałam za nim i patrzyłam mu na ręce, pilnowałam, żeby mi nie poprzekładał i nie poprzestawiał, w ceramikę patrzył jak sroka w gnat, ale jakoś z ceramiki nic nie zginęło. Czepiał się czerwonej lampy, jak jakiś maniakalny paranoik, i upierał się ją znaleźć. I tyle.

– Nie wierzę w lampę – orzekłam stanowczo.

Bez żadnych wyraźnych powodów wizyta Blekota u Alicji wcale mi się nie podobała. Nie stanowiła wielkiej niezwykłości, zarówno wizyty, jak i mój stosunek do nich, były zjawiskami, przytrafiającymi się dość często, gdybym chciała policzyć osoby, których, moim zdaniem, należało za próg jej domu nie wpuszczać, zabrakłoby mi palców u rąk i nóg. Ustawicznie przyjmowała u siebie szkodliwe jednostki, rekordem zaś był najprawdziwszy w świecie psychopata. Wówczas to, jeden raz w życiu, pierwszy i zapewne ostatni, Alicja dobrowolnie i z własnej inicjatywy skorzystała z pomocy policji, ponieważ psychopata, za pomocą podstępu i lekkiej presji, oddalił się jej ukochanym samochodem i znikł w sinej dali. Znaleźli, owszem, jedno i drugie, psychopatę i samochód, w całkiem niezłym stanie, samochód jej zwrócono, psychopata zaś poprzebywał sobie troszkę we właściwym zakładzie. Po czym znów objawił się przed jej drzwiami…

Nie wiadomo, co ją skłoniło do skutecznego protestu przeciwko tej dość uciążliwej znajomości, resztki własnego rozumu czy duży nacisk ze strony przyjaciół, rodziny i powinowatych, możliwe, że miała dosyć awantur, sobaczeń i w ogóle gadania, w każdym razie odcięła wreszcie psychopatę od siebie. Wpływu na jej gościnność nie miało to żadnego.

Blekot w obliczu psychopaty zgoła się nie liczył, a mimo to zaniepokoił mnie bardziej. Pracował, zrobił karierę, nie taką może, jakiej pragnął, ale całkiem niezłą, stać go było nawet na Angleterre, po jaką cholerę ugrzązł na trzy dni w małym, spokojnym Birkerød, gdzie nic się właściwie nie działo…?

Czerwona lampa wystąpiła w charakterze pretekstu, tego byłam pewna. O co mu chodziło naprawdę…?

Zdecydowałyśmy się zjeść kolację, względnie spóźniony obiad, i przeżyłam chwilę śmiertelnego zdumienia, oglądając wnętrze lodówki. Jak zwykle, każda z nas miała ochotę na coś innego, Alicja wetknęła do mikrofalowej kuchenki naczynie z kartoflami i postawiła na płycie patelnię, żeby usmażyć sobie do tych kartofli jedno sadzone jajko, ja zaś, włożywszy do tostera dwie grzanki, postanowiłam poszukać pasztetu i sałatki jarzynowej, wiedząc, że te produkty znajdują się u niej zawsze. Musiałam skorzystać z jej zapasów, bo przyjechałam zaledwie tego samego dnia, wczesnym popołudniem, i ze zwykłego lenistwa nie udałam się jeszcze do sklepu w celu nabycia dla siebie ulubionego pożywienia: duńskiego salami, sałatki z curry i nadziewanych czymś tajemniczym, panierowanych filetów z nie znanej mi ryby, które uwielbiałam. Alicja do ryb odnosiła się z żywiołowym wstrętem i upierała się, że nie będzie ich kupować.

Zajrzawszy do lodówki, osłupiałam doszczętnie. Połowa jednej półki zajęta była jakąś szaloną ilością mrożonych filetów z ryby, zwyczajnych, nie panierowanych, zaczynających się już rozmrażać. Pomyślałam, że chyba mi się w oczach mieni.

– Alicja, czy ja mam omamy? – spytałam niespokojnie.

– To chyba sama powinnaś lepiej wiedzieć? – odparła Alicja znad patelni. – Nie stój tak i nie trzymaj jej otwartej, ile razy mam powtarzać, że ona tego nie lubi!

Czym prędzej zamknęłam lodówkę, po czym otworzyłam ją ponownie.

– Myślałam, że tamtą grymaśną zdążyłaś zamienić na jakąś nowszą. Pozwolisz, że jednak coś wyjmę…? Skąd, na litość boską, wzięło się tu tyle ryby?!

– Ze sklepu.

– Zgaduję, że nie łowiłaś jej w morzu osobiście. Czy to ja ją mam zjeść?

– Oszalałaś! Nie bierz tego do ust!

– Mam jeść uszami…?

– Głupia jesteś, to nie do jedzenia. Mam na myśli, nie dla ludzi.

Znalazłam pasztet i sałatkę i zamknęłam lodówkę, odgradzając się od niepojętego zjawiska. Toster mi brzęknął grzankami.

– A można wiedzieć dla kogo? – spytałam ostrożnie.

– Dla nich – odparła Alicja i łopatką do teflonowych patelni machnęła w kierunku tarasu. – O, proszę, już są. Czekają na kolację.

Położyłam na stole produkty spożywcze, popatrzyłam na otwarte drzwi do ogrodu i osłupiałam po raz drugi.

Na tarasie, tuż za drzwiami, siedziały nieruchomo trzy potwornie wielkie, czarne koty i wpatrywały się we wnętrze mieszkania. Widok był mi bliski i całkowicie zrozumiały, ale przecież nie u Alicji…!!!

Po dłuższej chwili wydobyłam z siebie głos, w którym chyba dźwięczała zgroza…

– Własnym oczom nie wierzę i co to ma znaczyć?! Alicja! Czy to coś, co tam siedzi, to są koty?!

– A uwierzysz, jeśli ci powiem, że żyrafy?

– Przecież ty nienawidzisz kotów!

Alicja wyjęła kartofle z mikrofalówki i wyrzuciła swoje jajko z patelni na talerz.

– Kto tak powiedział? – spytała z zimną irytacją.

– Ty sama!

– Nic podobnego. Wcale nie nienawidzę kotów samych w sobie. Lubię wszystkie zwierzęta. Nienawidzę tylko takiego czegoś, co poluje na ptaki.

– A te, tam, nie polują na ptaki? – zainteresowałam się delikatnie i spróbowałam usiąść przy stole bokiem, żeby mieć widok na ogrodowe wyjście. – Takie są oryginalne? Roślinożerne?

Alicja usiadła normalnie, twarzą do ogrodu.

– Nie wiem, czy są oryginalne, za to na pewno leniwe. Nie łażą po drzewach i nie pchają się do ptaków. Zwabiłam je tu specjalnie.

Musiałam się nieźle wysilić, żeby wreszcie ochłonąć.

– Bardzo popieram ten szlachetny czyn, ale jakiś powód musiał przecież istnieć. Po tylu latach zwabiłaś do siebie koty, które do tej pory przeganiałaś na wszystkie strony świata? Co ci się stało?

– Bełkot – odparła Alicja krótko.

– Bełkot to, mam wrażenie, tu w powietrzu brzęczy – skrytykowałam, po krótkiej chwili opanowawszy zaskoczenie. – Rozumiem, że masz na myśli Blekota. Co on tu ma do rzeczy?

– Jest uczulony na koty i dostawał wysypki, jak jakiś kot przechodził ulicą. Zabezpieczyłam się przed jego następnym przyjazdem. A w ogóle powodów było trzy, Blekot, myszy i ogród. Oprócz Blekota, rozmnożyły mi się myszy, nie mam nic przeciwko myszom, ale trochę się ich zrobiło za dużo i zaczęły żreć papiery. Koty łapią myszy, bardzo zręcznie im to idzie, także krety i nornice. Nornice zeżerały mi cebulki tulipanów…

– Zaraz, chwileczkę. Mówiłaś, że nornic nie było. Ani myszy. Że to ja je wymyśliłam.

– Bo wtedy nie było, pokazały się dopiero ostatnio, ze trzy lata temu. I wymyśliłaś szczura, a to nie żaden szczur, tylko zwyczajne myszy. A ogród już tak się rozrósł, że nawet stado kotów mu nie zaszkodzi, więc niech sobie będą, niczego złego nie robią, za to jest z nich pożytek.

Nareszcie zrozumiałam. Faktem było, że Alicja kochała wszystkie zwierzęta, z robakami włącznie, z wykluczeniem tylko komarów, być może dlatego, że komary nadmiernie kochały ją. Jednakże bardziej kochała ogród.

Znałam ją dostatecznie długo, żeby pojąć ogrom rozterki, jaka nią miotała. Chętnie by widziała u siebie całą menażerię, zaprzyjaźniła się z lisem, który czasami składał jej wizyty, na szczęście rzadko, omal nie rozebrała domu na kawałki, kiedy jeż ugrzązł w przewodzie wentylacyjnym, zawarła ścisłą znajomość z wielkim pająkiem, zamieszkałym na stałe po zewnętrznej stronie kuchennego okna, i nader często wspólnie konsumowali lunch, ona tu, on tam, bo jakoś im to wypadało równocześnie. Rzecz jasna, każde z nich jadło co innego, ale to już było bez znaczenia. Uwielbiała psy. No i żadnego zwierzątka nie pozwalał jej hodować ogród.

Wiadomo powszechnie, że zwierzęta niszczą ogród, szczególnie młody i dopiero tworzony. Psy z szalonym upodobaniem tarzają się w świeżo posadzonych i wschodzących z nasion roślinkach, starannie omijając zielska i gładką trawę, koty bawią się łodygami lilii i tulipanów, łamiąc wszystko, także, w celach sanitarnych, kopią potężne doły i usypują góry wszędzie tam, gdzie jest to szkodliwe dla roślinności, wiewiórki namiętnie kradną orzechy laskowe, a roślinożerne wrąbią w ogóle wszystko, cokolwiek wyrośnie. Albo zwierzę, albo ogród.

Alicja wybrała ogród i dla własnego zdrowia psychicznego musiała wmówić w samą siebie, że nie cierpi kotów. Nie chce ich. Posługiwała się pretekstem ptaków, które tolerowała w pełni, niewątpliwie dzięki temu, że nie miała ani wiśni, ani czereśni, ani porzeczek i nie było czego jej wydziobywać. Ale serce musiało ją boleć przez te wszystkie lata i teraz wreszcie, kiedy ogród rozszalał się tak, że chyba tylko stado bawołów dałoby mu radę, mogła puścić wodze upodobaniom.

Z wielkim zainteresowaniem i równą mu tkliwością przyglądałam się teraz procedurze karmienia. Jedna mała kocia puszka i trzy fileciki rybne, bardzo racjonalnie. Chociaż ja z pewnością dałabym im sześć filecików, po dwa na głowę, ponieważ zawsze lubiłam karmić zwierzątka.

Z jej wyjaśnień wywnioskowałam, że koty pojawiły się po wizycie Blekota, a zatem bardzo niedawno, ileż to…? Zaledwie dwa miesiące temu! Jakim cudem zdążyła je już wytresować? Koty są nieufne…

Wcześniej siedziały nieruchomo w progu, teraz, na widok puszki z mięskiem i ryby, którą Alicja pomachała w ich kierunku, zanim włożyła ją na chwilę do mikrofalówki, ruszyły jak na komendę i wbiegły do domu. Do kuchni. Otarły się o jej nogi i usiadły dookoła dużego, płaskiego, jednorazowego talerza, na mnie nie zwracając najmniejszej uwagi. Jeść zaczęły równocześnie i bardzo zgodnie.

– Przez dwa miesiące tak je przyuczyłaś? – spytałam podejrzliwie.

Alicja zachichotała.

– Wcale nie przez dwa miesiące, tylko przez całą zimę. Od jesieni. Zakradały się, głodne, no więc dawałam im jeść na tarasie. To mądre koty, przyniosły mi w prezencie trzy myszy…

– Wiedziały, czym się zasłużyć!

– Przecież mówię, że mądre. W marcu były wichry i talerze fruwały po całym ogrodzie, więc musiałam dawać im jeść w domu. A przez Blekota zwabiłam je całkiem, zaraz zobaczysz, co będzie. Ty chyba rzeczywiście masz jakieś pozytywne cechy, bo im nie przeszkadzasz, z obcych osób nie każdego lubią.

– Ja żyję z kotami w symbiozie od urodzenia – powiadomiłam ją z lekką urazą. – Te są dzikie, nie domowe, z daleka widać. Odrobaczyłaś je?

Alicja zawahała się, najwyraźniej w świecie z trudem wyciskając z siebie intymny sekret.

– No dobrze, przyznam się. Zrobiłam to samo co ty. Ściągnęłam weterynarza, dostały lekarstwa, nawet je zaszczepił. Tylko z antykoncepcją są kłopoty, ale jakoś się od jesieni nie okociły i, prawdę mówiąc, do tej pory nie jestem pewna ich płci. Teoretycznie powinny to być dwie kotki i jeden kocur albo odwrotnie, z tym że nie wiadomo, które jest które. Sama widzisz, że są jednakowe.

Istotnie, były jednakowe, kompletnie czarne, bez jednego białego włoska. Skończyły posiłek i rozlazły się po salonie i przedpokoju, lekceważąc kuchnię. Zapewne wydawała im się za ciasna.

Jeden ulokował się na górnej półce regału, gdzie wlazł ze zdumiewającą zręcznością, nie tykając kwiatków, lamp ani koni, których ustawiona tam była cała kolekcja, zapoczątkowana przed dwudziestu laty i wciąż przez Alicję uzupełniana. Drugi wlazł na wierzch wąskiego, wysokiego, żelaznego bałwana, będącego kominkiem, w którym nigdy nie widziałam ognia. Zdaje się, że użytkowanie bałwana zgodnie z przeznaczeniem było niemożliwe, ponieważ gdzieś tam, w przewodzie kominowym, jakiś ptaszek dawno temu uwił sobie gniazdko i Alicja nie miała serca niszczyć mu domostwa. Trzeci wybrał na swoją sjestę ogromne pudło, leżące na fotelu przy salonowym stole i ukoronowane poduszką, i utkwił tam jak przyrośnięty, aczkolwiek cała konstrukcja wydawała się mocno chwiejna.

– Czasem włażą na tę szafkę w kącie – poinformowała mnie Alicja. – Lubią siedzieć na wysokościach.

Zmieniłam zdanie.

– One nie są całkiem dzikie. Są półdzikie. Były kiedyś domowymi kotami, zostały wyrzucone na ulicę i połowicznie zdziczały, a teraz chętnie udomowią się z powrotem.

– Skąd wiesz?

– Mam podobną sytuację u siebie. Zostawiasz je na noc w środku czy na zewnątrz?

– Na zewnątrz. One lubią się bawić w nocy, a tu jest za dużo rzeczy do zrzucania. Sypiają w składziku, na zimę dałam im dwa stare piernaty i etolę z norek.

– Gronostai nie miałaś?

– Głupia jesteś, ta etola pochodzi sprzed trzydziestu lat, raz mi wpadła pod samochód i sama ją przejechałam, a potem zleciała na nią paląca się świeca. Każdy kretyn by ją wyrzucił, a ja nie, i proszę, jak się przydała.

Zgodziłam się z nią bez wahania. Odżałować nie mogłam, że wyrzuciłam kiedyś gruby i ciepły kostium, przypalony papierosem, bo dla moich kotów byłby teraz jak znalazł. Przemyśliwałam właśnie nad obdarowaniem ich starą pelisą na futrze, która była wprawdzie jak nowa, ale nie zamierzałam się w nią ubrać już nigdy w życiu, przed tym podarunkiem jednakże wciąż byłam powstrzymywana.

– Te u mnie mają aktualnie kołdrę i dywan Marii – pochwaliłam się. – Moja kołdra, dywanik i dwa koce już poszły, ale ja mam ich więcej.

– Dywaników czy kotów?

– Kotów. Latają po drzewach.

– To znaczy, że twoje są niedobre.

– Możliwe. Zniszczyły klon. Obdrapały korę, ostrząc sobie pazury, ale żadnego ptaka jeszcze nie tknęły. Za to złapały mysz. I kretowiska w okolicy nie uświadczysz.

– No to można wytrzymać – zaopiniowała Alicja łaskawie.

Trzy czarne kupy futra siedziały w bezruchu w różnych punktach salonu i przyglądały się nam przymrużonymi, zielonymi oczami. Były tak identyczne, że musiały pochodzić z jednego miotu. Pomyślałam, że tym razem pobyt u Alicji będzie dla mnie przyjemniejszy niż zwykle, i nawet cień przeczucia na tle złej godziny nie zaświtał mi w głowie.

Brzęknęła furtka na zewnątrz i ktoś zapukał do drzwi, które, oczywiście, jak zwykle były otwarte.

– Proszę! – wrzasnęłam gromko i całkowicie bez sensu, bo mógł to przecież być tubylec, a dla Duńczyka polskie „proszę” stanowi po prostu niezrozumiały szelest. Alicja nie zareagowała wcale.

Nie był to tubylec, tylko Anita.

Ucieszyłam się na jej widok, ale zarazem ogarnęła mnie zazdrość. Anita z wiekiem zdecydowanie wypiękniała, kiedyś była zbyt chuda i patrząc na nią, minio woli myślało się o wnętrzu, posiadanym przez każdą istotę ludzką. Nie, nie wyglądała jak szkielet, ale sam ten szkielet jakoś natrętnie o sobie przypominał. Teraz utyła odrobinę, tyle ile trzeba, wyglądała normalnie, a w dodatku jej czarne włosy zrobiły się szpakowate, z czym jej było nadzwyczajnie do twarzy.

Alicja spojrzała w głąb przedpokoju i wyszczerzyła zęby w radosnym uśmiechu, dzięki czemu od razu wiedziałam, że w głębi duszy się rozzłościła, ale chce okazać uprzejmość. Zupełnie inaczej wyglądał jej uśmiech, kiedy cieszyła się naprawdę.

Anita też ją znała.

– Nie, nie – powiedziała uspokajająco. – Nie zamierzam u ciebie nocować. Chciałam ci złożyć spóźnione życzenia imieninowe i mam tu takie coś…

Uczyniła kilka kroków, zatrzymała się obok kominkowego kloca i wyciągnęła rękę z małą paczuszką. Futrzany kłąb na wierzchu kominka poruszył się, zasyczał wściekle i błyskawicznie machnął łapą w jej kierunku. Nie chciał jej podrapać, tylko odpędzić od siebie, ale zahaczył pazurem o rękaw jedwabnej bluzki i słychać było, jak pękły co najmniej dwie nitki. Anitę rzuciło w bok, odskoczyła i oparła się o stół.

– Nie wiedziałam, że tu leżysz – zwróciła się do kota z wyrzutem. – Wcale się nie pcham do ciebie. Cholera, te stworzenia mają gryfie szpony!

Zobligowana dobrym wychowaniem, Alicja zerwała się od stołu.

– Bardzo cię przepraszam, nie podrapał cię…? Podarł ci rękaw…?

– On nie miał na myśli nic złego, chciał tylko odepchnąć twoją rękę, bo się przestraszył – usprawiedliwiłam kota równocześnie.

Anita nie była kłótliwa ani przesadnie nerwowa. Obejrzała się na kominek, gdzie czarna kupa futra spokojnie zastygła w poprzedniej pozie.

– Nie wygląda na przestraszonego – zauważyła z lekkim powątpiewaniem. – Nic mi nie zrobił, a to w ogóle stara bluzka i nigdy jej nie lubiłam. Alicja, wszystkiego najlepszego i może ci się taki jeszcze jeden przyda. Witaj, Joanno, wiedziałam, że się tu wybierasz, i miałam nadzieję, że cię zastanę…

Po szarży kota Alicja nie mogła już stroić grymasów, chociaż nad rękawem Anity nie wydziwiała zbytnio. Prztyknęłam czajnikiem i wyjęłam filiżankę, kiedy rozwijała paczuszkę.

W środku znajdował się prześliczny, włochaty konik, stający dęba na kawałeczku trawy. Alicja mogła nie lubić Anity, ale wiadomo było, że konikowi się nie oprze. Zachwyciła się nim uczciwie.

– Coś pięknego! Takiego nie miałam! Zaraz go ustawię, siadaj, napijesz się kawy. Czekaj, zdaje się, że mam jakieś czekoladki, Joanna, jeśli dosięgniesz drzwiczek od szafki, to tam stoi Napoleon…

Zrozumiałam, że robimy przyjęcie, konik i kot przysłużyły się Anicie, która najwidoczniej czymś się musiała ostatnio Alicji narazić. Żadnych informacji na ten temat chwilowo jeszcze nie miałam.

Owszem, udało mi się dosięgnąć drzwi szafki, tyle że trzeba było w tym celu wedrzeć się pomiędzy dwa pudła. Od trzech lat Alicja tonęła w pudłach, przeznaczonych na rozmaite rzeczy, których jeszcze nie zdążyła do tych pudeł powtykać. Tymczasową ich zawartość stanowiły rośliny w różnej postaci, to cebulek, to nasionek, to ususzonych kwiatów i owoców, mieszcząc się w nich raczej z wielką łatwością. Chociażby jedna łodyżka ostróżki, ulokowana w pudle po telewizorze…

Nic już o tym nie mówiłam, żeby Alicji nie drażnić, aczkolwiek osobiście przeniosłabym tę ostróżkę przynajmniej do pudełka po butach. U siebie miałam odwrotność, na jesieni cebule i nasiona wysypywały mi się wierzchem ze znacznie mniejszych zasobników, a zasuszone wiechcie wykluczały korzystanie z półki w garderobie. Zważywszy jednak mój ogólny stosunek do porządku, byłam ostatnią osobą na świecie, która mogłaby Alicję krytykować.

Wyjęłam czekoladki i kieliszki, nie stłukłam butelki Napoleona i wróciłam do stołu, rozdeptując po drodze tylko jedną małą makówkę, nie wiadomo, skąd pochodzącą.

Anita usiadła na czasopiśmie z klejnotami. Uniosła się, pomacała i wyciągnęła je spod siebie.

– O, a skąd to się tu wzięło? – zdziwiła się, przerzucając strony. – Mnie zginęło gdzieś w domu. Też to prenumerujesz?

Alicja odstawiła pudełko z kawą.

– Co…? A, to. Nie, i właśnie sama się dziwię. Nie wiem, czyje to, myślałam, że Joanny, ale ona się wypiera. Może twoje?

Anita zajrzała na koniec.

– Pewnie, że moje. O, tu zapisałam wizytę u kosmetyczki, dobrze chociaż, że pamiętałam datę i godzinę. Jakim sposobem przyszło do ciebie? To kwietniowy numer, mnie przecież od kwietnia w ogóle nie było, krążyłam między Szwecją i Polską, wróciłam dopiero trzy dni temu. Kto ci to przyniósł?

– Pojęcia nie mam. Możesz sobie zabrać z powrotem.

– Nie, mnie na tym nie zależy, z ciekawości pytam. Jestem dociekliwa.

– Ja też – powiedziała Alicja z lekkim naciskiem. – Na ogół własny dom zapełniam sama…

– I to dość dokładnie – mruknęłam pod nosem i pozwoliłam sobie nalać koniaku do kieliszków.

– …więc jeśli coś się pojawia bez powodu, chciałabym wiedzieć, skąd się wzięło. Był u ciebie ktoś z moich gości?

– Nie mam pojęcia, jakich miałaś gości, a jeśli nawet ktoś był u mnie, nic o tym nie mogę wiedzieć, skoro mnie nie było.

– Niemożliwe, żebyś nie wpadała czasem chociaż na chwilę. Jasio wymaga wiktu i opierunku.

– Jasio umie sam jeść i korzystać z pralki. Ale masz rację, wpadałam na dzień albo dwa chociażby dla zmiany odzieży, nie wożę ze sobą kufrów. Czekaj, niech się zastanowię…

Słuchałam bez niepokoju, bo nie powinny były się pokłócić, dążąc do tego samego celu. Chyba że o Jasia.

Jasio właśnie przekroczył osiemnasty rok życia i był jedynym synem Anity, całkowicie sprawnym i w pełni przystosowanym do normalnej, ludzkiej egzystencji, Anita zaś nigdy nie należała do matek nadopiekuńczych. Poza tym, w razie potrzeby, dbał o niego ojciec, Henryk, jej rozwiedziony mąż, znacznie bardziej troskliwy. Dla Alicji jednakże sama wzmianka o potrzebach najbliższego członka rodziny stanowiła objaw histerii i nie tolerowała najniklejszego nawet cienia niepokoju o własne dziecko, męża, matkę czy brata. Szczególnie tępiła zmartwienia na tle mężów i możliwe, że miała trochę racji, to oni powinni martwić się o nas, a nie my o nich. Jasio stanowił mniejsze zagrożenie.

Anita usiłowała sobie przypomnieć własne pobyty w domu.

– Wyjechałam w końcu kwietnia, raz wpadłam tak jakoś na przełomie kwietnia i maja, potem w drugiej połowie maja na dwa dni, potem dopiero na początku czerwca… Czy ktoś był wtedy? Zaraz… Jeden mój współpracownik papiery przywiózł, ale on cię nie zna. Była Ewa, kupiłam dla niej takie ziołowe na twarz i przyjechała odebrać…

– Ewy na oczy nie widziałam od zeszłego roku – przerwała słuchająca z wyjątkową uwagą Alicja.

– Raz zastałam dwóch kumpli Jasia…

– Nie było u mnie żadnych kumpli Jasia.

– …a raz Henryka. Henryk nie składał ci wizyty?

– Nie. A w każdym razie nie ostatnio.

– Bywał w domu ten mój aktualny, Lars, możemy go nazwać mężem, też się nie znacie, słyszał o tobie, ale nawet nie wie, gdzie mieszkasz. Więcej nikogo sobie… A, nie, zaraz, tuż przed moim wyjazdem… a może to było między kwietniem i majem… Jakoś tak wtedy wpadł na chwilę Ernest.

– Jaki Ernest?

– Blekot. Ernest Blekot. Znasz przecież Blekota?

– Aaaaaa…! – powiedziałyśmy obie z Alicją równocześnie.

– A co? – zainteresowała się Anita. – Ernest był u ciebie?

– Miałaś już wtedy tę rzecz? – spytałam szybko, wskazując palcem czasopismo.

– Miałam od początku kwietnia. Właściwie nie tyle miałam, ile po prostu było w domu. Prenumerują to Jasio z Larsem, a ja sobie czytam przy okazji. Rozumiem z tego, że Ernest tu był?

– Był – odparła Alicja, siadając przy stole i popadając w nagłą zadumę. – Wygląda na to, że problem został rozwiązany. Wziął sobie lekturę od ciebie i zostawił ją u mnie… Skąd ty go właściwie znasz?

– O, z dawnych czasów, jeszcze z wczesnej młodości. Przez mojego pierwszego męża obracałam się w tym środowisku i niektóre znajomości mi zostały.

– Pogratulować tej jednej…

– Wnioskuję, że Ernesta Blekota nie cenisz najwyżej? – rzekła Anita beztrosko. – Zapewne słusznie. Spadł ci na głowę i pewnie zamieszkał?

– Skąd wiesz?

– Ciągle wnioskuję. Nie pozwoliłam mu zamieszkać u mnie, ponieważ wyjeżdżałam, znalazł sobie zatem inne ciepłe gniazdko. Alicja, pod tym względem jesteś niezawodna. Chciał czegoś konkretnego czy może udawał, że czegoś chce?

– Co do udawania, nie jesteśmy pewne – mruknęłam.

– Owszem – odparła równocześnie Alicja cierpko. – Czerwonej lampy.

– Przecież nie masz czerwonej lampy? – zdziwiła się Anita.

– No proszę – wytknęłam. – Istnieje przynajmniej jedna osoba postronna, która wie, że jej nie masz!

– Jedna osoba nie czyni wiosny – uparła się Alicja. – A wyjątki potwierdzają regułę. Nie będę ogłaszać w prasie swojego stanu posiadania, mimo że Bełkot szukał tej lampy tak, jakby od tego zależała reszta jego życia.

– Albo jakby się z kimś założył – podsunęłam.

– Czekajcie, bo zaczynam się gubić – powiedziała Anita. – Bełkot…? No nie, on się nie jąka ani nie sepleni… Ale nie będę drobiazgowa. Bełkot, tfu, Blekot przyjechał do ciebie, żeby odnaleźć czerwoną lampę, której nigdy w życiu nie miałaś? Przypuszczam, że chciał po prostu pomieszkać za darmo i taki idiotyczny pretekst sobie wymyślił? Cokolwiek by o nim sądzić, to przecież nie debil!

– Zachowywał się jak debil.

Anita, najwyraźniej w świecie, intensywnie myślała.

– I tylko to? Tylko lampa? O niczym innym z tobą nie rozmawiał? Niczego innego nie chciał? O nic nie pytał?

– Wydziwiał nad porządkiem.

Anita odruchowo rozejrzała się dookoła.

– Nad jakim porządkiem?

– Nad tym, którego nie ma – wyjaśniła Alicja z zimną krwią. – Upierał się, że powinien być. To przez nią wszystko – wskazała mnie oskarżycielskim gestem. – Powypisywała różne brednie i cała banda kretynów święcie w nie uwierzyła, a teraz się czepiają!

– Wielka mi banda, jeden Blekot – skrzywiłam się krytycznie.

– No i cóż takiego, a mnie pytają, jak długo siedziałam w domu wariatów i kiedy zostałam wypuszczona – pocieszyła Alicję Anita. – Nikt nie wierzy, że wcale. Masz się czym przejmować, rzeczywiście!

– Bo to mnie latają po całym domu, grzebią po kątach i niszczą rzeczy!

Postanowiłam nie przyznać się do tej rozdeptanej makówki.

– Ale i tak nie rozumiem, czego on właściwie od ciebie chciał – ciągnęła swoje Anita. – Ernest Blekot nie jest osobnikiem, którego można lekceważyć, bywa szkodliwy, podstępnie i perfidnie. Sama jestem podstępna i perfidna, więc te cechy u innych z łatwością wywęszę. Osobiście nie mam do Blekota żadnych pretensji ani żadnej szczególnej niechęci, ale nie mam także i złudzeń. Czy naprawdę o niczym innym z tobą nie rozmawiał, tylko o lampie?

– Anita, ty coś wiesz? – powiedziałam nieufnie. – O coś go podejrzewasz?

– O wszystko najgorsze.

– Możliwe, że o czymś tam jeszcze próbował ze mną rozmawiać, ale ja nie słuchałam – wyznała Alicja. – Byłam zajęta patrzeniem mu na ręce.

Wysunęłam supozycję, że prawdziwym celem Blekota było podrzucenie Alicji czasopisma, które powinno się teraz przeczytać od deski do deski. Nie wziął, rzecz jasna, pod uwagę tego, że lektura może gdzieś leżeć nietknięta i nawet nie zauważona przez całe dwa miesiące.

– I w strasznych nerwach czeka teraz na reakcję, a tu nic…

– Ja to już czytałam, chociaż nie całkiem od deski do deski – zauważyła Anita. – Nie wydaje się, żeby było tam coś wstrząsającego dla Alicji. Chyba że odmiana porostu islandzkiego, w którym jakieś cechy lecznicze ostatnio odkryto. Nie wiem jakie, bo nad odmianą przeleciałam dość niedbale.

Porostem islandzkim Alicja zainteresowała się znacznie żywiej niż Blekotem, wydarła Anicie czasopismo z rąk i usiadła na nim.

– O poroście poczytam sobie w spokojnej chwili. Nie potrafię odgadnąć, o czym Blekot chciał rozmawiać, i gówno mnie to obchodzi. Mam nadzieję, że następną wizytę złoży mi nie wcześniej niż za następne dwadzieścia lat, a do tego czasu może umrę albo co.

– Wolałabym albo co – powiadomiłam ją. – Byłoby bardziej interesujące.

– Dlaczego?

– Umrzeć każdy jełop potrafi. A ty może, w ramach albo co, zrobiłabyś z tego domu coś takiego, czego jeszcze na świecie nie było.

Alicja łypnęła na mnie gniewnym okiem, ale nie zdążyła nic powiedzieć, bo wtrąciła się Anita.

– Boję się, że masz złudne nadzieje – rzekła, kręcąc głową. – Teraz sobie przypominam, że Ernest był ponownie, nie wiem, raz czy więcej. Jasio coś o nim mówił, mnie nie było, podobno ma tu jakieś konsultacje i stąd częstsze przyjazdy. Możliwe, że znów cię zaszczyci.

– Wypluj te słowa. Żebyś nie wymówiła w złą godzinę…

Anita odjechała, kiedy już zaczynało się robić ciemno. Wychodząc, ostrożnym łukiem ominęła kota na kominku.

– Tak naprawdę, daję im jeść w kuchni, bo lubię patrzeć, jak one żrą – przyznała się Alicja, zbierając ze stołu naczynia. – Nie chce mi się sterczeć w drzwiach i gapić się na taras, tu mi wygodniej. Ale teraz sama widzisz, zawsze mówiłam, że Anita ma zły charakter i koty są tego samego zdania. Nie lubią jej.

– Może nikogo nie lubią? Czekaj, zobaczymy, czy mam taki sam charakter jak Anita…

– Na pewno nie!

– W sensie jakości ogólnej. Bo może inaczej, ale też zły…?

Odczepiłam się od stołu, powoli podeszłam do kominka i powoli wyciągnęłam rękę do kota.

– No…? Też mnie dziabniesz?

Kot patrzył na mnie z wielką uwagą, ale nie ruszał się. Dotknęłam go delikatnie i pogłaskałam po głowie. Drgnął w pierwszej chwili i cofnął się odrobinę, po czym znów zamarł w bezruchu, nie protestując.

– Widzisz? – powiedziała z satysfakcją Alicja, bardzo zainteresowana sceną. – Nie mówiłam?

– No dobrze, pociechą jest mi myśl, że mam ten charakter lepszy. Przynajmniej w pojęciu kotów. Zobaczymy, co powie drugi.

– Przy okazji schowaj resztę tego Napoleona, bo nie będziemy już chyba więcej piły…?

Zabrałam butelkę ze stołu jadalnego, postawiłam na stole salonowym i zbliżyłam się do kota na fotelu. Wstrzymałam pieszczotliwe gesty, bo dopiero teraz zauważyłam, że rusztowanie na meblu składało się co najmniej z dwóch pudeł, a nie z jednego, i nabrałam obaw, że poleci, jeśli kot zareaguje gwałtownie. Równocześnie Alicja dostrzegła swojego kudłatego konika i postanowiła od razu ulokować go na właściwym miejscu, zostawiając w spokoju filiżanki. Podeszła do regału, przeciskając się doń wprawnym ruchem i na trzeciego kota nie zwracając żadnej uwagi, i zaczęła przesuwać figurki, żeby zyskać trochę luzu na jeszcze jedną.

Kot na górnej półce ruszył się, podniósł i wygiął grzbiet w wysoki łuk. Sam wyglądał przez chwilę jak dodatkowa rzeźba. Przeciągnąć się nie miał gdzie, wobec tego zdecydował się zejść, wykorzystując w tym celu postać ludzką, przemknął po ramieniu Alicji, bezbłędnie trafił między kwiatki, nie tknął niczego i już był na podłodze. Patrzyłam na to w podziwie, bo takie zachowanie kotów nawet tylko pół, a nie całkiem dzikich, można osiągnąć dopiero po latach starań.

Kot przede mną i kot z kominka ruszyły się również, wszystkie razem zakończyły sjestę, zlazły z podwyższeń i bez pośpiechu opuściły dom.

– Chyba u mnie panuje bardziej nerwowa atmosfera – powiedziałam smętnie. – Albo osobowość społeczeństwa objawia się w zwierzętach. Albo te twoje są starsze i lepiej znają świat, wiedzą wszystko i w nosie mają nieufność.

– Na pewno wiedzą wszystko – odparła Alicja i wydostała się z ciasnoty. – No dobrze, dopiero teraz widzę, że słusznie uważałam cię za jednostkę w gruncie rzeczy przyzwoitą i mogę cię w pełni zaaprobować. Te koty to sprawdzian.

– Oślica ze spóźnionym zapłonem. Szkoda, że ich nie miałaś przy Kacprze, przy Marianku, przy tym od papierosów, mam na myśli pasożyta, przy psychopacie, przy Mai, przy Edycie, przy Stefanie, przy cholera wie kim tam jeszcze…

– Że też ich tak pamiętasz?

– Bo potem na mnie było. Nawet pudełko Krystyny mi przyłożyłaś. I kakao Małgosi. To z szafki, skamieniałe.

– Skoro ty też pijasz rozmaite świństwa…? A propos pijasz, napiłabym się jeszcze trochę kawy…

Wszystkie kawy Alicji, wypijane w ciągu dnia, nie zapełniłyby dwóch szklanek, a możliwe, że z trudem osiągnęłyby półtorej. Używała do ulubionego napoju filiżaneczek o pojemności trzech łyżek od zupy, a i to przyrządzała sobie ledwo połowę naczynia, na ogól zaś nawet mniej. Motylkowi ta ilość nie mogłaby zaszkodzić!

Poszłyśmy wreszcie spać, Alicja zabrała do swojego pokoju czasopismo z klejnotami i porostem islandzkim. Napoczęta butelka Napoleona została na stole salonowym.

Kiedy wróciłam z miasta po dokonaniu zakupów spożywczych, na tarasiku siedziała Marzena, zaprzyjaźniona z Alicją od dziesięciu lat. Młodsza była od nas, mniej więcej w połowie drogi do następnego pokolenia, i przynajmniej jej duńskie małżeństwo w pełni aprobowałam, ponieważ wybrała sobie osobnika wielkiej urody i sympatycznego charakteru. Obydwoje zajmowali się muzyką i znienacka przyszła mi do głowy odkrywcza myśl.

– Co za szczęście, że grasz na harfie – powiedziałam do niej na przywitanie. – Gdybyś grała, nie daj Boże, na gitarze, latałabyś wszędzie z instrumentem, harfa stwarza niejakie trudności. A Werner na pianinie, też tego ze sobą nie nosi.

Marzena zachichotała.

– Ale i tak gitara i pianino, to nie perkusja – zwróciła mi uwagę. – Gdybym tak grała na bębnie…?

– O Jezu. Wyjeżdżam.

W drzwiach pojawiła się Alicja z butelką w ręku.

– Czy ty wstawałaś w nocy i piłaś brandy? – spytała, spoglądając podejrzliwie to na mnie, to na butelkę.

– Zwariowałaś? – zdumiałam się.

– Ktoś wypił drugie tyle tego Napoleona, przecież nie koty. Samo nie wyszło, a doskonale pamiętam, ile zostało.

Nie zgłosiłam żadnych wątpliwości, Alicja miała straszliwe oko do szczegółów, dostrzegała najdrobniejszą zmianę, wprowadzoną bez jej zezwolenia. Jeśli twierdziła, że płynu w butelce ubyło, musiało go ubyć rzeczywiście. Ponadto sama ujrzałam pozostałą ilość i na logikę uznałam, że, gdybyśmy we trzy z Anitą wytrąbiły przeszło połowę rzetelnej flachy, wszystkie byłybyśmy kompletnie pijane.

– A ty nie…?

– Miałabym kaca. A nie mam.

– To ja też miałabym kaca. Nikogo nie było, jak mnie nie było?

– Nikogo. Marzena przyszła dopiero przed chwilą.

– Nie piłam tego, słowo daję! – zaprzysięgła się Marzena. – Nawet nie wiem, gdzie stało.

– Na stole. Jeśli nie wy, to kto?

Zainteresowałam się. Tego jeszcze nie było, żeby u Alicji nocą znikał wysokoprocentowy alkohol, szczególnie w obliczu całkowitego braku gości. Posądzenie mnie o wypicie piwa miałoby jeszcze jakiś sens, Napoleona – żadnego.

– Ktoś się zakradł w nocy – wysunęłam niepewne przypuszczenie. – Drzwi pozamykałaś?

Alicja postawiła butelkę na ogrodowym stole i przyglądała się jej w zadumie.

– Niektóre tak, ale nie dam głowy czy wszystkie. Nie zaglądałam do atelier.

– To ja spojrzę.

Zeszłam do ogrodu, obleciałam potężny klomb i popatrzyłam na wejście do atelier. Wielkie, przesuwne drzwi wydawały się zamknięte, ale podeszłam bliżej i przyjrzałam się dokładniej. Przy futrynie widniała szpara szerokości pół centymetra, były zatem tylko przymknięte, a nie zamknięte, i przejście przez nie w dowolną stronę nie napotykało najmniejszych trudności.

Z wielkim zadowoleniem powiadomiłam o tym Alicję.

– Cieszę się bardzo, że miałaś dom otwarty, bo inaczej sama siebie zaczęłabym podejrzewać. Albo ciebie, kaca nie masz, więc wylałaś, żeby zwalić na mnie, z tym że nie wiem po co i dlaczego.

– A na jak długo przyjechałaś? – spytała bystro zaciekawiona sprawą Marzena.

– Skojarzenia masz prawidłowe – pochwaliłam ją. – Ale tylko na tydzień. A ona sama mnie wczoraj zachęcała, żebym została dłużej.

– To nie, zwalanie odpada.

Alicja też miała skojarzenia.

– A propos, rano dzwonił Paweł, jutro wieczorem przyjeżdża, na parę dni. Trzeba opróżnić łóżko w ostatnim pokoju.

Ucieszyłam się, bo bardzo lubiłam Pawła, a w Warszawie widywałam go rzadko. Nie grywaliśmy już w przeczekiwaną ruletkę, najwyżej od czasu do czasu w normalnego brydża, do którego skład graczy musiałam kompletować z największą starannością, żeby mi się nie spotkało przy stole dwoje albo nawet troje zakamieniałych wrogów. Trochę to było skomplikowane i dla osiągnięcia celu używałam dwóch osób, doskonale neutralnych, Pawła i mojej przyjaciółki Ani.

– Sam przyjeżdża czy ze swoją Ewą?

– Mówił, że sam.

– Szkoda. Gdyby jeszcze przyjechała Ania, moglibyśmy zagrać w brydża.

– Która Ania?

– Moja, warszawska. Znasz ją, była już u ciebie. Sympatyczna i nieszkodliwa.

– A…! – przypomniała sobie Alicja. – Pamiętam ją, taka łagodna blondynka, sędzia, tak…? Owszem, bardzo miła, może przyjechać. Najlepiej razem z Pawłem.

– Ja też gram w brydża – powiedziała Marzena. – Mogłabym dołączyć?

– Nie ma przeszkód…

– Co nie zmienia faktu, że dzisiejszej nocy ktoś tu wlazł i wychlał pół butelki Napoleona – wróciła do tematu Alicja. – Wcale mi się to nie podoba i chciałabym wiedzieć, kto to był.

– Wrócił do ciebie psychopata – podsunęła Marzena ostrzegawczo.

– On pijał tylko piwo…

– Blekot – mruknęłam równocześnie. – Nie rwał się przypadkiem do szlachetnych trunków?

– Może się i rwał, ale ja go nie częstowałam…

Marzena o Blekocie słyszała, chociaż nie znała go osobiście. Zaciekawiła się jego wizytą i spróbowała usiąść wygodniej, co na ogrodowym fotelu było niemożliwe.

– Alicja, nie wiem, co w tym jest, ale zawsze u ciebie przytrafiają się jakieś dziwne rzeczy…

– To tylko jak ona przyjeżdża – zaprotestowała Alicja, wskazując mnie palcem.

Też zaprotestowałam energicznie.

– Nic podobnego, przy psychopacie mnie nie było, na oczy go nie widziałam! Przy Blekocie też mnie nie było! Przestań wreszcie uważać, że wszystko ja, całe tabuny plączą się dookoła ciebie beze mnie, nie odpowiadam za te tłumy!

– Czekajcie, skoro trzeba przygotować łóżko dla Pawła, może ja wam pomogę? – zaproponowała wspaniałomyślnie Marzena i z wyraźną ulgą podniosła się z fotela. – Nie wymawiając, jestem najmłodsza.

– Nie wam, tylko jej – skorygowałam uczciwie. – Zawsze się sama szarpie, a ja unikam dotykania przedmiotów, niekoniecznie z lenistwa…

– No owszem, zachowujesz się dość przyzwoicie – przyznała Alicja łaskawie. – Zaraz, może i rzeczywiście… Sama nie wiem. Gdzie ja to wszystko położę…? Wolałabym odkryć, kto wychlał brandy…

Zniecierpliwiłam się.

– Ten sąsiad, który cię nie lubi i truje odwłok leszczynami. Mieszka obok i widzi, że nie zamykasz drzwi, ciesz się, że nie wychlał więcej. No i co z tego, że Duńczyk, tak liczne towarzystwo naszych, przez tyle lat, musiało go zdemoralizować, poza tym nie kradł, tylko się poczęstował…

– A, właśnie! – zaniepokoiła się Marzena. – Nic więcej ci nie zginęło, tylko ten napój?

– Nie wiem, jeszcze nie sprawdzałam. Ale chyba nie…

Bardzo popierałam propozycję Marzeny, orientując się mniej więcej w rozmiarach pracy, jaką należało wykonać. Dziewczyna była jak łania i na widok jej wysiłków nie gryzłyby mnie wyrzuty sumienia, w przeciwieństwie do wysiłków Alicji. Ponadto Marzena bywała tu częściej i lepiej ode mnie wiedziała, gdzie należy upłynnić cały chłam z gościnnego łóżka, czego na razie nie wiedziała jeszcze sama Alicja. Zwlekała i wahała się, niechętna podejmowaniu natychmiastowych decyzji.

Wspólnymi siłami dopchnęłyśmy ją do ostatniego pokoju. Butelkę z resztą Napoleona wyjęłam jej z ręki i wstawiłam do narożnej szafki.

Gościnnego łóżka właściwie nie było w ogóle widać, mimo iż składało się z dwóch części, jednej wysuwanej spod drugiej. Zakrywał je gruntownie potężny stos najrozmaitszych rzeczy, głównie pudeł i tekstyliów. Rozpoznałam także metalowy stojak pod doniczkę, stary, pusty futerał od aparatu fotograficznego, który Alicji zapewne zginął, bo inaczej znajdowałby się w futerale, rulon papieru pakowego w ozdobne gwiazdki, niewielką, drewnianą półeczkę na wspornikach, do przyczepienia na ścianie, i nowe żelazko, częściowo rozpakowane. Reszta pokoju, poza łóżkiem, również nie była pusta.

– Trochę dużo tego – zauważyłam delikatnie.

– Dużo – zgodziła się Alicja. – I popatrz, a przy Blekocie tyle nie miałam… I co ja mam z tym zrobić?

– Ręczniki, bieliznę pościelową i firanki można umieścić w szafie – zaopiniowała Marzena. – Poduszki… Co najmniej jedną upchnie się w kufrze…

– Nie wiem, czy się zmieści. I nie wiem, czy da się otworzyć szafę…

– Spróbujemy. Czekaj, ja przejdę, a ty mi podasz.

Z dużym wysiłkiem i trochę jakby górą, częściowo po zawalonym łóżku, Marzena przedostała się do szafy przy oknie. Ugrzęzła tam i uchyliła drzwi, które nie chciały się szerzej otworzyć.

– Nie mam się gdzie ruszyć – zaraportowała. – I coś tu tym drzwiom przeszkadza, ale to dosyć miękkie. Alicja, co to jest? To na samym dnie?

– Skąd mam wiedzieć, co jest na samym dnie, skoro nawet nie wiem, co jest wyżej! – zirytowała się Alicja. – Mówiłam, że będzie kłopot. Ugnieć może to miękkie, cokolwiek to jest.

– Albo wyjmę i ustawimy w pionie… Zaraz, to pudło na dole jest prawie puste, da się tam coś włożyć. Potrzymajcie przez chwilę te papiery…

– Tylko żebyś potem ułożyła tak, jak były! Stąd widzę, to jest cała Grenlandia, a obok powinien był Nordkapp, jeśli przemieszasz, ja do nich nie trafię!

– Nic nie przemieszam, ułożę, jak były…

Odstałyśmy czas jakiś z rozmaitymi ciężarami w rękach, Marzena zaś z dużym wysiłkiem dostała się do wielkiego pudła, otworzyła je i zajrzała. Zawartość musiała jej się spodobać, bo kiwnęła głową i, nic nie mówiąc, spod drzwi szafy wyszarpnęła jeden szary wór. Raczej chyba ciężki. Zaczęła go upychać w pudle.

– Jest jeszcze drugi taki – oznajmiła. – Nie zmieści się, ale go ubiję na wierzchu. Daj mi te papiery z łóżka, oprą się o ścianę…

– Czy to nie są przypadkiem koty w worku? – zainteresowała się równocześnie Alicja. – Ciekawe, kto je tu wtrynił?

Marzena nie zwróciła uwagi na jej pytanie, była w rozpędzie. Obejrzała się na nas.

– Daj tę Grenlandię, póki tu jestem. I tę drugą kupę, bo potem się nie dojdzie. No, mam kawałek podłogi…

Po usunięciu worów szafa dała się otworzyć. Okazała się w połowie pusta, całe pranie z łóżka zmieściło się w niej zatem doskonale, razem z żelazkiem i futerałem po aparacie fotograficznym, weszła także jedna mała poduszka. Łóżko zaczęło być widoczne, obie z Alicją miałyśmy już wolne ręce, zajrzałam zatem do jednego z pozostałych na nim pudeł.

Oczywiście też było puste. Postanowiłam nie robić Alicji ukradkowych świństw.

– To – powiedziałam, potrząsając stojakiem pod doniczkę – przyjrzyj się, to ci wkładam do tego pudła!

– Po co? – spytała Alicja cierpko.

– Żeby zyskać więcej miejsca. Akurat się mieści. I całą resztę wyniosłabym do atelier.

– Popieram ten pogląd – powiedziała Marzena, wyłażąc z ciasnoty przy szafie. – Te pudła wejdą jedno w drugie, a jeśli okażą się niepotrzebne, łatwo je będzie wyrzucić, chociażby spalić w tej twojej beczce na ogień. No, w jednym coś jest… Trochę tu jeszcze za dużo poduszek. Gdzie jest kufer na pościel, bo jakoś go dawno nie widziałam?

– W atelier.

– No to nie ma siły, użytkujemy atelier.

W atelier, niegdyś prawie pustym, obecnie dziada z babą brakowało, ale kufer dał się zauważyć. Leżały na nim koce, stara kurtka grenlandzka Alicji, dwie tajemnicze deski i kilka pudeł. Patrzyłam na to z lekką zgrozą, bo w zeszłym roku tylu pudeł jeszcze nie było i wyglądało to na jakąś epidemię.

– Alicja, co to za maniactwo? – spytałam nieufnie. – Też uważam, że pudła w domu bywają przydatne, ale czy ty nie przesadzasz? Na cholerę ci taka ilość tego towaru? Co masz zamiar z nim robić? Będziesz się przeprowadzać?

Alicja zaczęła zdejmować te z wierzchu.

– Odczep się. No dobrze, powiem. Mam zamiar uporządkować książki, te z gościnnego pokoju. Sama mnie do tego namawiasz od dwudziestu lat, więc ściągnęłam faceta z antykwariatu i on powiedział, że trzeba je posegregować. Niektóre chętnie wezmą. W co mam je pakować, jak nie w pudła?

– Nie żartuj! – ożywiła się Marzena. – Nic mi o tym nie mówiłaś! A ja ci chętnie pomogę, Joanna chyba ma rację, regały ci się przydadzą na twoje własne rzeczy.

– Jeśli usuniesz książki, a ja nie padnę trupem ze zdumienia, przytargam skrzynkę Dom Perignon – obiecałam uroczyście. – I może także kupię fajerwerki, chociaż nie umiem ich puszczać. Zaczynamy od razu? Mogę obwiązywać sznurkiem, znajomości języka sznurek nie wymaga.

Rzecz polegała na tym, że cała jedna ściana w chwilowo moim, a ogólnie gościnnym pokoju zajęta była półkami, na których ciasno upchnięte stały zabytkowe duńskie dzieła, przeważnie traktujące o sztuce i architekturze, przez nikogo od wieków nie oglądane i nawet nie dotykane. W dodatku zdublowane dziełami w innych językach, po niemiecku, po angielsku i po polsku. Cała ta biblioteka spadła na Alicję jako spadek, a potrzebna jej była jak dziura w moście, i od samego początku mówiło się, że należy ją sprzedać, bo komuś innemu może okazać się przydatna. Główną kłodę pod nogami stanowiła konieczność dokonania spisu z wymienieniem autora, tytułu, edytora i roku wydania, o ile te dane gdzieś na wiekowych kartach istniały. Akurat taki rodzaj pracy napełniał Alicję żywiołowym wstrętem i książki ciągle zajmowały ścianę, zwiększając ciasnotę.

Alicja kontynuowała zwierzenia.

– Ponadto poginęły mi nasiona, pomieszały się cebule i bulwy i nie mogę sobie dać rady z ogrodem. To wszystko powinno być w pudłach, tak jest najwygodniej, i niech ja mam wreszcie tych pudeł dostateczną ilość, a nie ciągle za mało. Te na dole, tam, już są wszystkie zapełnione i też to trzeba posegregować, na wiosnę nie zdążyłam. Więc przestań się czepiać i nie zawracaj głowy. O, proszę! Mówiłam, że do kufra już nic nie wejdzie!

Obarczywszy mnie kurtką i kocami, uchyliła wieka i natychmiast ugnieciona zawartość kufra wyprztęczyła się z wnętrza. Marzena westchnęła ciężko, nic nie powiedziała, odłożyła byle gdzie piastowane w objęciach poduszki, wybrała największe z pudeł, wytrząsnęła z niego jakieś suche źdźbła i wepchnęła poduszki do środka, ubijając je pięściami. Alicja popatrzyła na to, też się nie odezwała, usiadła na dociśniętym z powrotem wieku i zamknęła kufer. Po czym całą piramidę ułożyłyśmy, jak była, dokładając do niej pudło z poduszkami, pudełko ze stojakiem i wspornikową półeczkę, dzięki czemu całość zaczęła niepokojąco wystawać nad balustradę. Alicja przed samą sobą udała, że tego nie widzi.

– No to mamy z głowy – rzekła z zadowoleniem. – Łóżko dla Pawła prawie gotowe. Chodźcie stąd, napijemy się kawy.

Ruszyłam do wyjścia, ale po drodze pociągnęłam nosem.

– Czekaj, zaraz. Czy nie warto by tu otworzyć drzwi? Na całą szerokość.

– Po co?

– Wywietrzyć. Jakieś takie mam wrażenie, że atmosfera jest zatęchła. Nie czujecie? Jakby długo nie używane…

Powęszyły obie.

– No, może trochę – zgodziła się Alicja. – To przyrodnicze, ale jak chcesz, możesz otworzyć. Na noc się zamknie.

Chciałam. Bez powodu. Na wszelki wypadek.

– Alicja, ale o książkach ja mówiłam poważnie – podjęła Marzena, wchodząc do salonu. – Naprawdę chętnie ci pomogę. Wiem, że trzeba skatalogować, umiem po duńsku, mogę zacząć zaraz dzisiaj. Jutro nie, bo mam koncert, ale dzisiaj proszę bardzo.

– Dzisiaj nie mam do tego serca. Później. Gdybyś zaczęła teraz, Joanna nie będzie miała gdzie spać.

– Dlaczego?

– A gdzie to będziesz kładła? Te książki trzeba powyjmować, tam jest miejsce tylko na łóżku.

Z całej siły usiłowałam się nie wtrącać, ale nie wytrzymałam. Rozzłościłam się.

– Gówno prawda, wcale nie trzeba ich wyjmować wszystkich razem. Wyjmuje się jedną, zapisuje na papierze co trzeba i wstawia z powrotem. Potem wyjmuje się drugą, zapisuje, potem trzecią…

– Potem się zapomina, która jest która i na której skończyłaś…

– Niczego się nie zapomina, bo pomiędzy wtyka się kartkę, a na grzbietach uczepia takie przylepne kawalątko z numerem…

– …przy tym, jak wyjmiesz jedną, nie wstawisz jej z powrotem, bo za ciasno siedzą…

– Owszem, wstawisz. A jeśli nie, jedną, tę pierwszą, możesz zostawić na wierzchu…

– Na twoim łóżku.

– Zmieścimy się razem. Ona nie gryzie, a ja schudłam!

– Nie kłóćcie się – poprosiła Marzena, ustawiając na stole filiżanki. – Możemy spróbować od razu, czy się zmieszczą z powrotem. Bo może rzeczywiście wystarczy wyjąć jedną, żeby już nie siedziały tak ciasno.

– Nie mam przylepnego kawalątka – uparła się Alicja nad czajnikiem.

– Owszem, masz – wytknęłam z zimną satysfakcją i sięgnęłam na półeczkę pod portretem pradziadka, bo dotarłam już do swojego krzesła. – Proszę bardzo.

Położyłam na stole malutki, żółty notesik z przylepnymi kartkami. Wpadł mi w oko tylko dzięki temu, że już wczoraj, wieszając obok siebie torebkę, zrzuciłam z półeczki na podłogę plik jakichś kopert. Podniosłam je od razu i ulokowałam na poprzednim miejscu, ale dostrzegłam notesik, leżący pod nimi. Przez swoją żółtą barwę rzucał się w oczy i pozwalał zapamiętać.

Alicja z czajnikiem w ręku obejrzała notesik.

– To nie jest żadne kawalątko, tylko notes.

– Ale przylepny! Można odcinać paskami. Kupię ci drugi.

– Nie chcę.

– To nie chciej, ale i tak kupię. I podrzucę gdziekolwiek!

– Joanna, możesz sięgnąć po kawę? – poprosiła Marzena. – Ja lubię gorącą…

Podałam jej puszkę z kawą, Alicja nalała wody do filiżanek, do tego stopnia wytrącona z równowagi, że sobie nalała prawie pełno. Kłóciłyśmy się nadal.

– To się nie będzie długo trzymać…

– Nie musi się trzymać przez wieki! Parę dni wystarczy, notatka prowizoryczna!

– Wymyślasz robotę głupiego, sięgać, wyjmować, pisać, wstawiać… W dodatku trzeba na drabinie!

– Tylko górną półkę. Niżej drabina niepotrzebna.

– Jak komu. Tam nie ma na czym pisać.

– Na miedzianym stole.

– Na miedzianym stole leżą twoje rzeczy.

– Wyrzucę je przez okno. Wgarnę pod łóżko. Wepchnę w siebie. Raz w życiu przyznaj, że stwarzasz trudności!

– Mowy nie ma, niczego absolutnie nie stwarzam. To ty żyjesz głupimi złudzeniami!

– Albo przestaniecie się kłócić, albo zrobię coś okropnego – zapowiedziała energicznie Marzena. – Sama pójdę i sprawdzę, czy one ciasno siedzą! Obie jesteście nieznośne!

– My się wcale nie kłócimy, tylko omawiamy sprawę – wyjaśniła jej rzeczowo Alicja i napiła się trochę kawy. – Fuj, jakie to gorące!

W rezultacie wszystkie trzy udałyśmy się do mojego aktualnego pokoju. Zgarnęłam z połowy wielkiego, marokańskiego blatu swoje lekarstwa, papierosy, zapalniczkę, popielniczkę, długopis, książkę, pilnik do paznokci i dość duży notatnik bez okładek, notatnik przysunęłam z powrotem i wetknęłam Marzenie długopis.

– Ty pisz, a ja będę wyjmować i wkładać. Ty znasz język, nie ja. Możesz z tego wyrywać dowolną ilość kartek. Nikt nie twierdzi, że trzeba to zrobić jednego dnia, ale póki się czegoś nie zacznie, na skończenie nie ma szans!

Wlazłam na krzesło, bo Alicja zatrzymała się w drzwiach i odmówiła poszukiwania teraz drabinki, i sięgnęłam po pierwszą książkę na górnej półce z lewej strony, pod samym sufitem. Dłoń mi od razu ugrzęzła w pajęczynach tak gęstych, że wyglądały jak wata. Rozszarpałam je z trudem, bo były przylepne, wypłoszyłam niedużego pajączka, wytarłam rękę o spódnicę i spróbowałam ruszyć dzieło.

Na głowę zleciało mi coś małego i cienkiego, podartego porządnie, zdumiewająco zakurzonego. Alicja podniosła to z podłogi.

– Katechizm – przeczytała jadowicie. – Pewno babci. Raczej zużyty i niekompletny. Powiedzmy, część katechizmu. Wnioskuję, że pierwsza, bo ma stronę tytułową, i dziwię się, że nie Biblia.

Zgniewało mnie, złamałam sobie paznokieć i wyrwałam z półki książkę. Brązową, w ozdobnej, twardej oprawie, dekoracyjnie oplecionej resztkami pajęczyn.

– Mam rzucać w Marzenę czy zechcesz łaskawie jej podać? – spytałam ze żrącą słodyczą.

Alicja łaskawie zechciała. Zlazłam z krzesła, znalazłam w kosmetyczce własne nożyczki i zabrałam ze sobą na wyżyny żółty notesik. Na pierwszej kartce wypisałam numery od jednego do czterech, na oko oceniwszy szerokość pasków.

Marzena z Alicją zdążyły przez ten czas zainteresować się pierwszym dziełem, jak się okazało naukowym, dotyczącym geometrii przestrzennej. Zaczęły je omawiać po duńsku, zajęłam się zatem dalszym ciągiem czynności praktycznych. Zostawiając w spokoju numer jeden, przylepiłam na następnych książkach numery dwa, trzy i cztery i przygotowałam do wyjęcia numer dwa. Przykleił się do numeru trzy i musiałam go odszarpnąć. Przy okazji stwierdziłam, że po pierwsze, wyjęcie numeru jeden rzeczywiście stworzyło dziwnie mało miejsca, a po drugie, numer cztery wydaje się książką trochę nietypową, raczej grubą i dużego formatu. Uznałam, że może to być wolumen mocno staroświecki, możliwe, iż cenny, który stworzy wielkie nadzieje i przysporzy Alicji nieco przyjemności. Zawsze miło wiedzieć, że dysponuje się czymś, co można spylić za niezłe pieniądze. Postanowiłam zaczekać z informacjami o nim do właściwej chwili.

– To tak właśnie jest – powiedziała Alicja bez żadnej przyjemności, a za to solidnie zirytowana. – Te wszystkie stare książki mają same braki, konkretnej daty nie ma, wydawca niepewny, stopki trzeba szukać gdzieś w środku, a i tak, jak to stopka, to ja jestem królowa Małgorzata. Łatwo powiedzieć skatalogować, niech sami spróbują!

– Część danych jest – spróbowała ją ułagodzić Marzena. – Czekaj, zobaczmy, co dalej. Joanna, jak tam z miejscem?

– Skolko ugodno – odparłam kłamliwie i podałam im drugą książkę.

Były to matematyczne zasady perspektywy, porządnie wydane w dziewiętnastym wieku. Poszły szybko. Podałam im trzecią.

– Co? – zakłopotała się Marzena. – Trochę to chyba nie na temat albo mnie duński język zanika. Wydzielina przyrodnicza jako surowiec barwny… Czy może barwiący… To co to jest? Sztuka czy botanika?

– Jedno i drugie – mruknęłam spod sufitu.

– I to, i to – powiedziała równocześnie Alicja, nareszcie zainteresowana. – Barwiący. Ty – zwróciła się do mnie. – Sepia i czerwiec?

– Otóż to – przyświadczyłam. – I te od purpury fenickiej, jak im tam było…?

– Któryś ślimak. Nie pamiętam. Murex trunculus.

– Co…?

– Chodzi mi po głowie murex trunculus, ale mogę się mylić. Ciekawe, ja to chyba przeczytam…

Temat, ogólnie biorąc, znany był nam obu, i jej, i mnie. Wysiliłam pamięć.

– Żadnego trunkowego ślimaka sobie nie przypominam, może słyszałam grecką nazwę. Przeczytaj, przeczytaj, bardzo cię zachęcam. Widzisz, jakie ładne rzeczy tu stoją?

– Tysiąc osiemset sześćdziesiąty drugi rok – przeczytała Marzena. – Tak tu jest napisane. Zaraz. Podtytuł. Przedruki z niektórych starożytnych przepisów sporządzania barwników naturalnych, długo utrzymywanych w tajemnicy. Kropka. To co?

– Nic. Zostaw na wierzchu, bardzo interesującą lektura…

– Jak trafisz na grecką nazwę, powiedz mi, jak brzmi – poprosiłam. – Bo ten trunkowy mi nie pasuje. Zapisałaś co trzeba? Jedziemy dalej?

– Możemy, dawaj następną. Co tam masz?

– Otóż to – rzekłam z triumfem. – Tu jest coś… Co, u diabła…?

Wyjęłam czwartą książkę i zastopowało mnie. Poruszyłam nią przy wyjmowaniu i jakoś mi w środku zagrzechotała brzękliwie. Grzechocząca książka…? Potrząsnęłam nią przy uchu, grzechotała, jak w pysk dał.

– Ej, panienki, to jest coś dziwnego – powiedziałam ostrzegawczo. – Nie chcę wnikać… kłamię jak świnia, chcę, ale uważam, że nie wypada… w tajemnice szacownej, duńskiej rodziny, ale same popatrzcie…

Podałam im książkę. Obie, Alicja i Marzena, pochyliły się nad nią z zainteresowaniem, Alicja, wręczając Marzenie, też nią potrząsnęła, Marzena uczyniła to samo. Popatrzyłyśmy na siebie wzajemnie, ja z góry, one z dołu.

– Książka…? – powiedziała Alicja z powątpiewaniem.

Marzena spróbowała dzieło otworzyć.

– Gówno – oznajmiła. – Żadna książka, chyba że w czymś. To jest pudełko.

– Świetne znalezisko – zdążyłam pochwalić. – Alicja ma za mało pudełek, jedno więcej się przyda…

Stropiona nieco Alicja przyglądała się scenie. Marzena w skupieniu obmacywała przedmiot na wszystkie strony.

– Alicja – spytałam spod sufitu. – Kiedy ostatni raz te książki były przeglądane?

– Nie mam pojęcia – odparła jakoś trochę bezradnie. – Thorkild budował dom czterdzieści lat temu, może nawet czterdzieści pięć. Kiedy wyszłam za niego, wszystko już było. Ale chyba… czekaj… chyba coś mówił… Mamusia była wtedy młodsza i jeszcze sprawna…

Thorkild był starszy od Alicji o dychę. Zaliczał się do najmłodszych dzieci mamusi, tylko jedna siostra, Kirsten, była młodsza od niego, reszta rodzeństwa znacznie starsza, możliwe zatem, że w owym czasie mamusia doszła już do siedemdziesięciu wiosen, syn trzydzieści, rodzicielka w chwili jego urodzenia dobiegała czterdziestki, Duńczycy są długowieczni. Kirsten jeszcze w pięć lat później…

Wysiliłam pamięć, bo w końcu coś niecoś w dawniejszych czasach słyszałam. Budując dom, Thorkild był już rozwiedziony, zatem samotny, nie licząc jego syna, Thurego, Vivian porzuciła ich razem, męża i dziecko. Któryś tam raz zastanowiłam się przelotnie, co tą idiotką kierowało, krowa z urody, kura z umysłu, ameba z charakteru… Czort ją bierz, mało ważne, samotnemu synowi mamusia z zapałem pomaga, reszta dzieci miała ustabilizowane rodziny… Sama, osobiście, słyszałam od Thorkilda, jakich kłopotów przysporzyło mu kładzenie podciągu wzdłuż domu przy pomocy wyłącznie dziesięcioletniego syna, rozmawialiśmy wtedy, głównie metodą obrazkową, o rozmaitych problemach budowlanych…

– I mamusia w pewnym stopniu meblowała mu dom – zgadłam teraz, wciąż z wyżyn. – Stąd portret frywolnej prababci, który mnie straszył po nocach, stąd fisharmonia, stąd ten zbiór literacki. Mamusia własną ręką… Stąd testament! Bardzo cię przepraszam, ale po tylu latach to już nie może być tajemnica, znam twoje stosunki z teściową, byłam przy tym, cholera, ona cię kochała! To ona chciała, żebyś ty odziedziczyła to wszystko!

Patrzyły na mnie obie, Marzena z szalonym zainteresowaniem, Alicja nieżyczliwie.

– Niektóre ludzkie uczucia należałoby może uszanować? – powiedziała złym głosem.

– Nawet większość – odparłam głosem, wątpię czy sympatyczniejszym. – Ale zupełnie nie pojmuję, dlaczego trzeba z nich robić wściekłą tajemnicę. Szczególnie przy uczuciach szlachetnych, to w końcu żaden wstyd, że całość tutejszego mienia przeszła na ciebie, Thure to w pełni uznał, a teraz w ogóle nie żyje. Dzieci nie miał. Zostałaś jedyną spadkobierczynią i musisz się z tym pogodzić.

Z wyraźnym oporem Alicja uległa. Machnęła ręką na moje nietakty, wzruszyła ramionami i odwróciła się do Marzeny, która na nowo przystąpiła do prób otwierania pudełka.

– Do tego powinien być kluczyk – oznajmiła. – Widzę zameczek. Alicja, na pewno masz w domu jakieś małe kluczyki! Przynieś parę sztuk, wypróbujemy…

– Mam coś lepszego niż kluczyki – odparła Alicja dumnie i znikła za drzwiami.

Z dźwięków sądząc, udała się do kotłowni. Zlazłam z krzesła, bo też chciałam obejrzeć z bliska grzechoczącą książkę, zapaliłam papierosa i sprawdziłam zawartość kosmetyczki, bo mógł mi się tam utaić jakiś użyteczny przedmiot, ale niczego odpowiedniego nie znalazłam. Usiadłam na łóżku, obok Marzeny, i czekałyśmy w napięciu pełnym nadziei.

Alicja wróciła nawet dość szybko i przyniosła malutkie, zniszczone etui, w którym spoczywał elegancki komplecik nie tyle może wytrychów, ile wytryszków. Prawie miniaturowych.

– Rany boskie! – zdumiałam się. – Złodziejskie narzędzia w Danii! Alicja, skąd to masz?

– Głupie pytanie. Skąd, jeśli nie z kotów w worku? Mówiłam, że wszystko może się przydać.

– Któreś powinno pasować – orzekła nadzwyczajnie rozweselona Marzena i przystąpiła do wtykania wytryszków w dziurkę od klucza.

Już przy drugim pyknęło i zameczek się otworzył. Marzena uniosła okładkę, będącą wiekiem. Wszystkie trzy zachłannie zajrzałyśmy do środka.

Gdyby nadal uważać przedmiot za książkę, ciemnozielona pluszowa płaszczyzna stanowiłaby pierwszą stronę. Z łatwością dała się wydłubać moim pilniczkiem do paznokci, leżącym pod ręką, rozchylając się zarazem i prezentując swoje wnętrze.

– Szachownica! – wykrzyknęła Marzena.

– Coś takiego! – powiedziała Alicja, zaskoczona. – Ciekawe…

Pod ową pierwszą stroną, po rozłożeniu z jednej strony pluszową, a z drugiej gładką i pokratkowaną, spoczywały trzydzieści dwie prześliczne figurki szachowe, lśniące srebrem. Nie tkwiły ciasno i miały prawo grzechotać. Ręce nam się same do nich wyciągnęły.

– Ależ to piękne! – zachwyciła się Marzena. – Popatrzcie, jak precyzyjnie wyrzeźbione… albo może odlane, nie wiem, nie znam się, ale to zegarmistrzowska robota!

– Odlane – zawyrokowała Alicja i zapaliła kreślarską lampę na stole, chociaż na zewnątrz panował jasny dzień. – Rzeczywiście, bardzo ładne. I musiały być kiedyś używane, bo spójrzcie, na szachownicy widać ślady, nie jest nietknięta.

Jak zwykle, dostrzegła szczegóły. Trzeba się było dobrze przyjrzeć, żeby na gładkich, czarnych i białych kwadratach zauważyć minimalny cień szurania czy przesuwania, rzędu włoska albo zgoła drobinek kurzu. I, jak zwykle, dla dokładnego obejrzenia figurki pod lampą, zsunęła okulary.

– Jakim cudem widzisz takie rzeczy, w dodatku bez okularów, jest dla mnie nie do pojęcia – powiedziałam z niesmakiem. – Masz tam przecież tysiące dioptrii!

– Tylko trzy i pół. W drugim oku cztery i pół, ale to bez znaczenia.

– Mam gdzieś tam tylko trzy czwarte, ale do czytania okulary raczej wkładam, a nie zdejmuję…

Podsunęłam pod żarówkę króla i też przyjrzałam mu się dokładnie. Miał na głowie koronę, w koronie podejrzanie błysnęło.

– Hej, panienki – zwróciłam im uwagę. – Albo mnie coś mami, albo to są diamenciki! Niech ja pęknę trzy razy i w szałasie nocuję, arcydzieło jubilerskie!

– Wariatka – powiedziała Alicja, ale wzięła do oglądania drugiego króla.

– Powinny być czarne i białe – zauważyła Marzena. – Tymczasem wydają się… nie, chciałam powiedzieć jednakowe, ale nie. Widać różnicę, są czarne i białe!

– Żadnych diamencików on nie ma, tylko malutkie rubinki – stwierdziła równocześnie Alicja.

Przyłożyłyśmy się do oglądania rzetelnie, odpychając się wzajemnie od żarówki. Wszystkie figurki były srebrne, ale białe prezentowały gładkość idealną, czarne zaś co najmniej w połowie miały inną fakturę. Szorstką. Chropowatą. Dającą przy lśniącej bieli wrażenie czerni. Płaszcze króla i królowej, wysokie cokoły i zwieńczenia wież, grzywy i ogony koników, dolne części pionków… Ponadto biały król i biała królowa mieli w koronach diamenciki, czarni monarchowie zaś rubinki. W masie całe to towarzystwo wyglądało niemal identycznie, po rozdzieleniu dawało się już z łatwością rozróżnić.

– Słuchajcie, to jest skarb – powiedziała Marzena, ochłonąwszy z przejęcia. – Srebrne szachy! Jestem dumna z tego, że udało mi się uczestniczyć w odnalezieniu!

– Wątpię – mruknęła Alicja, jakoś mało wstrząśnięta.

– W co wątpisz? – spytałam podejrzliwie.

– Czy one są srebrne. Mają co najmniej pół wieku, jeśli nie znacznie więcej. Srebro powinno być sczerniałe, a to świeci.

– Bez powietrza i światła…

– Masz w domu starą, srebrną łyżkę?

– Mam nawet widelec. Dwa. Razem trzy sztuki, przedwojenne.

– Używasz ich? Trzymasz na oknie?

– Nie używam i trzymam w szufladzie.

– I co?

– Nic. Powinno się je oczyścić. Podobno można kredą.

– No właśnie…

– To uważasz, że co to jest? Chromowany zderzak samochodowy?

– Jakieś żelastwo…

– Wysadzane diamentami? – skrytykowała Marzena.

– Diamenty pewno sztuczne. Rubiny też. W każdym razie w srebro nie wierzę.

– Co nie przeszkadza, że są prześliczne…!

Jakieś łomoty rozległy się od strony drzwi wejściowych. Ktoś energicznie pukał w szybę i szczękał klamką, nie wchodząc, chociaż, jak zawsze, drzwi stały otworem. Alicja oderwała się od znaleziska i ruszyła korytarzykiem, mamrocząc coś gniewnie pod nosem.

– Lepiej to schowajmy – poradziła przezornie Marzena.

Wrzuciwszy do pudełka oglądanego skoczka, zostawiłam ją z całym szachowym chłamem i udałam się za Alicją z pustej ciekawości, kto to może być. Ktoś obcy chyba, bo wszyscy znajomi, jeśli drzwi były otwarte, wchodzili od razu. Już ze środka korytarzyka usłyszałam głosy.

– …że pani każdego przyjmuje i każdemu pomaga – mówił błagalnie i po polsku ten obcy, a ściśle biorąc, ta obca. – Ja przepraszam z całej siły, ale znalazłam się w takiej kretyńskiej sytuacji, że nie pozostało mi nic innego. Jeśli tylko pozwoli mi pani skorzystać z telefonu, wszystko załatwię, zadzwonię do Joanny, ona mnie poratuje, koszty, oczywiście, zwrócę…

– Nie jestem żadna pani, tylko Alicja – usłyszałam Alicję. – Powinnaś to wiedzieć. Wchodź, wchodź, Joanna akurat jest u mnie…

Wyszłam z korytarzyka i ujrzałam osobę.

– Beata! – krzyknęłam ze zdumieniem. – Jezus Mario, skąd się tu wzięłaś?

– O Boże! – jęknęła Beata równocześnie. – Co za szczęście, że tu jesteś!

Alicja natychmiast skorzystała z okazji, żeby przystąpić do produkcji kawy. Odłożyła na stół białą damę, którą trzymała w ręku, i zajęła się czajnikiem i filiżankami, Beata upuściła na podłogę niewielką walizkę. Wrzasnęłam w głąb domu do Marzeny, żeby dała spokój sprzątaniu i przyszła na kawę. Beata usiłowała wyjaśnić wszystko naraz.

– Właściwie jestem tu przejazdem, wracam ze Szwecji i postanowiłam skorzystać, jechać trochę okrężną drogą i raz wreszcie zobaczyć Kopenhagę. I zgubiłam torebkę, zostawiłam ją w pociągu, który pojechał dalej, za to pamiętałam o walizce i już myślałam, że będę musiała ją sprzedać razem z zawartością, ale nie ma w niej nic cennego, a bardzo wątpię, czy ktoś by poleciał na moją nocną koszulę i używane majtki. Ocalał mi paszport i jedenaście koron drobnymi, bo to akurat miałam w kieszeniach, reszta, pieniądze, karty kredytowe, komórka, prawo jazdy, klucze od domu, wszystko zostało w torebce. Wysiadłam na dworcu głównym i zorientowałam się za późno, a tu przyjechałam na gapę. Istny cud, że pamiętałam, gdzie Alicja mieszka…

– Zaraz – przerwała jej Alicja. – Co to był za pociąg?

– Z Helsingør, chyba do Berlina, a może nawet do Warszawy, nie jestem pewna.

– O której miał odjazd z Helsingør?

– O dwunastej czterdzieści.

– To jeszcze nie wjechał na prom. Może uda się go złapać…

Z korytarzyka wyłoniła się Marzena, Alicja zaś usiadła przy telefonie. Pokazałam ją im obu.

– Popatrzcie, gdyby miała zadzwonić dla siebie, nie zebrałaby się do jutra, ponieważ załatwia dla kogoś innego, robi to natychmiast. Co za gangrena jakaś, żeby działać tak kontrastowo na własną niekorzyść! Nie mam do niej zdrowia.

– Zróbmy jej kawę, zasługuje na to – powiedziała Marzena i od razu zajęła się gospodarstwem domowym.

Beata wpatrywała się w Alicję niemal bez tchu.

– Ona naprawdę myśli, że uda jej się odzyskać moją torebkę…?

– Tu jest Dania – mruknęła Alicja półgębkiem.

– Owszem, jest to możliwe, chociaż nie całkiem pewne – wyjaśniłam równocześnie. – Niczego nie wyrzuca, więc ma jeszcze rozmaite kolejowe telefony, pracowała przecież w kolejowym biurze projektów. Marzena, to jest Beata, ta plastyczka z Warszawy, złotnik, oprawiała moje bursztyny, robi zachwycające rzeczy.

– To ta? – ucieszyła się Marzena. – Pokazywałaś je, mówiłaś o niej w zeszłym roku. Ale nie mówiłaś, że to taka piękna dziewczyna!

– Może nie zdążyłam…

Alicja już zaczęła rozmawiać po duńsku. Przerwała na chwilę.

– Beata, na tym twoim prawie jazdy jest jakieś nazwisko?

– Owszem, moje. Beata Karmal. Na kartach kredytowych też jest.

– W którym wagonie jechałaś?

– Nie w pierwszym i nie w ostatnim. Gdzieś w środku. Drugą klasą.

– Przynajmniej nazwisko masz łatwe dla Duńczyków – zauważyła Marzena pocieszająco.

Zrobiła tę kawę. Wygrzebałam z lodówki piwo i coś do zjedzenia dla Beaty. Alicja gawędziła radośnie, co stwarzało wielkie nadzieje. Na końcu podała swój numer telefonu.

– Pociąg jest jeszcze w Gedser – oznajmiła, odkładając słuchawkę. – Jeśli ją znajdą, to zadzwonią i odeślą. O, zrobiłyście mi kawę!

– Alicja, jesteś wielka! – powiedziała Beata z uwielbieniem. – Przepraszam was bardzo, ale czy ja mogłabym pójść do tego, no…

– Do wychodka? Nie ma przeszkód. To zaraz tutaj, na prawo. Albo tamtędy, przez łazienkę.

– Trzeba ją będzie położyć gdzieś spać – powiedziała Marzena, siadając przy stole. – Chyba na razie na łóżku Pawła, skoro on przyjeżdża dopiero jutro. A gdyby została dłużej, to co? Rozkopujemy pokój telewizyjny?

– Nie tak zaraz – odparła stanowczo Alicja. – Do jutra wieczorem jeszcze się zdąży, a gotowa pościel tam leży w kanapie. Zjadłabym coś. Co to jest…? O, sałatka z kartofli, może być.

Wyjęłam z maszynerii tosty i też usiadłam przy stole. W tym samym momencie potworny, grzmiący, przeciągły ryk wstrząsnął całym domem. Błysnęła mi straszna myśl, że sama go spowodowałam siadając, przeraziłam się, już uczyniłam ruch, żeby się zerwać, ale w sekundę później wykryłam źródło. Wychodek. Beata…! Przeraziłam się jeszcze bardziej, pewna, że musiało jej się tam coś stać, oberwała rezerwuar czy co…? Ale to byłby jeden rumor, a nie długa walka z murami Jerycha!

– Matko jedyna, co to…?!

Alicja i Marzena nawet nie drgnęły, chociaż ryk ciągle trwał.

– Znów zaczyna – westchnęła z troską Marzena.

– Nic, rezerwuar – odpowiedziała mi smętnie Alicja. – Myślałam, że już się naprawił, ale okazuje się, że nie. Robi tak czasem, tam jakieś uszczelki poszły, trzeba je będzie w końcu zmienić.

– Powinnaś uprzedzać ludzi, bo na serce można umrzeć…

Z łazienki wypadła przez kuchnię śmiertelnie wystraszona Beata.

– Boże drogi, co to jest?! Co się stało? Czy to ja coś zrobiłam nie tak…? Alicja, przebacz mi, ja to odkupię!

– Uspokój się i siadaj, nie masz mi co odkupywać, rezerwuar nawala sam z siebie. Masz tu kawę i piwo, zjedz, co chcesz.

Ryk powoli przycichał. Beata ochłonęła i usiadła, nalałam jej piwa do szklanki, bo byłam zdania, że miły napój odświeży ją po wstrząsie.

– Ale to chyba od niedawna? – zauważyłam. – W zeszłym roku czegoś takiego jeszcze nie było. Ciekł tylko permanentnie, ale woda się lała prawie bezszelestnie.

– Tak gdzieś w zimie przestał ciec, za to zaczął ryczeć. Nie zawsze ryczy, tylko co któryś tam raz.

– Przeważnie w nocy – uzupełniła uprzejmie Marzena.

Beata, wciąż spragniona ekspiacji, zaczęła z detalami opowiadać, jak to było z tą torebką, i nagle urwała. Oko jej padło na białą damę, leżącą na środku stołu. Gwałtownie sięgnęła po nią, od razu roziskrzona zachwytem, chciwie zaczynając oglądać.

– A cóż za prześliczność! Co za robota…! Skąd to macie? To dama szachowa, prawda? Super! Oczom nie wierzę… Alicja, czy to nie przesada, żeby coś takiego turlało się u ciebie po stole…?

– Bo z czego to jest? – spytała szybko Marzena.

Beata zważyła figurkę w ręku.

– Platyna – orzekła stanowczo. – Świetna robota.

– A nie srebro? – upewniła się Alicja.

– Jakie tam srebro, srebro jest lżejsze. I nie białe złoto…

– Skąd wiesz?

– Jak to skąd wiem, ja jestem złotnik. Raz w życiu robiłam broszkę z platyny, nie mam warunków, wysoka temperatura do tego potrzebna, ona rusza od tysiąca siedmiuset stopni w górę… Ale w srebrze i złocie robię często. I te diamenciki, przecież one są oszlifowane, dlatego tak świecą. Fantastyczne!

– A mówiłam, że to nie może być srebrne – wytknęła Alicja z satysfakcją.

– Ale platyny nie wymyśliłaś…

– To ja się robię jeszcze dumniejsza – oznajmiła Marzena. – Uczestniczyłam w czymś takim, że sama w to nie wierzę. Jesteś pewna, że to nie fałszowane? Jakaś imitacja albo co?

– Możemy sprawdzić – zaofiarowała się ochoczo Beata. – Ja jestem pewna, ale wy nie musicie. Przekonacie się na własne oczy. Alicja, masz może kwas z kapusty albo ocet, albo mydło siarkowe…?

– Kwas z kapusty! – westchnęła nostalgicznie Alicja, podnosząc się od stołu. – Czy ja mieszkam w niebie? Ale mydło chyba się znajdzie. Coś innego siarkowego też może być?

– Może. Lekarstwo na trądzik młodzieńczy, na przykład…

Znikła w korytarzyku, skąd zaczęły dobiegać jakieś głuche łomoty.

– A miałyśmy to schować – mruknęłam do Marzeny, bo zalęgła się we mnie troska. – Słuchajcie, trzymajmy gęby na kłódkę i nie mówmy o tym nikomu, Beata, chyba rozumiesz, ty też niekiedy miewasz w domu cenne przedmioty. Macie pojęcie, ile to może być warte? A gdyby się, na przykład, taki Blekot dowiedział…

– Nie mów! – zaniepokoiła się Marzena. – Jeszcze trafisz na złą godzinę!

– Wiem, co to jest blekot, nie wiem, co tu ma do rzeczy trująca roślina, ale na pewno nikomu nie powiem – obiecała Beata. – Ale niech ona tego nie zostawia tak na stole, żeby każdy widział. Chociaż… gdyby się poniewierało byle gdzie, nikt by nie uwierzył, że to cenne.

– Ale mógłby podwędzić, bo ładne…

– Nie będzie się poniewierało – zapowiedziała Marzena. – Już ja tego dopilnuję.

Wróciła Alicja, przynosząc różne dziwne rzeczy, w tym mydło, jakieś tubki z lekarstwami i buteleczkę z przezroczystą zawartością, wszystko niewątpliwie pochodzące z kocich worków. Moje potępienie dla jej maniactwa bardzo wyraźnie się zmniejszyło.

Beata przystąpiła do prób, które niezbicie wykazały trafność jej oceny, szachy okazały się platynowe. Ich wiek, obejrzawszy całość, oceniła na jakieś sto do stu dwudziestu lat, kto je robił, nie zdołała odgadnąć, z pewnością złotnik europejski, bo nie miały żadnych cech chińskich, hinduskich, perskich ani w ogóle żadnych znamion innych kontynentów.

Wartość znaleziska docierała do nas stopniowo. Na litość boską, platynowe szachy…! Kto słyszał o czymś takim…?! Musiały stanowić majątek i bezsprzecznie należały do Alicji, każda normalna osoba co najmniej zachłysnęłaby się takim bogactwem, ale przecież nie ona. Myśl o sprzedaży, o korzystaniu z pieniędzy, nie zaświtała jej nawet na horyzoncie, główne źródło satysfakcji stanowił fakt niewiary w srebro. Znaleźć coś podobnego we własnym domu… Oszołomienie przyszło stopniowo i stopniowo zaczęło znikać, majątek, niewątpliwie, tyle że zamrożony. Któż by sprzedawał coś takiego bez groźby śmierci głodowej…?! Posiadać miło, czemu nie, ale nie ma powodu wpadać w jakieś szały, chociaż wydarzenie, owszem, imponujące…

Udało nam się zniechęcić właścicielkę niezwykłości do pomysłu ustawienia koników w jej ukochanej kolekcji i odczepiłyśmy się wreszcie od skarbu. Katalogowanie książek, rzecz jasna, poszło w zapomnienie.

Przez cały ten czas kolej odpracowała swoje i zadzwonił telefon.

– Twoja torebka już jedzie – zawiadomiła Beatę Alicja, odłożywszy słuchawkę. – Znaleźli ją tuż przed wjazdem na prom i najbliższym pociągiem wysłali w przeciwną stronę.

– Mam gdzieś jechać? Coś zrobić? – poderwała się Beata.

– Owszem, udać się na stację. Jedzie pociągiem do Helsingør i będzie w Birkerød… zaraz, policzę… Osiemnasta trzydzieści w Kopenhadze, przekażą ją sobie, za dziesięć godzina… Osiemnasta pięćdziesiąt… Powinna dojechać pociągiem dwadzieścia po siódmej, będzie ją miał ten taki służbowy facet w pierwszym wagonie. Po jakiemu ty mówisz?

– Po angielsku.

– To dasz sobie radę…

– Podrzucę ją – powiedziałam. – Co ma latać na piechotę, jak będzie chciała, polata sobie jutro. Niech już ma z głowy.

– Jesteście cudowne – zaopiniowała Beata z najgłębszym przekonaniem i bezgraniczną ulgą.

– To ja skorzystam i też pojadę – ucieszyła się Marzena. – Muszę wreszcie wrócić do domu, a jutro naprawdę mam koncert. Alicja, schowaj te szachy porządnie, tylko, na litość boską, nie zapomnij gdzie!

– Niech schowa, jak wyjdziemy – zaproponowała Beata. – Żeby było pewne, że nie podglądamy.

– Zawracanie głowy – powiedziała Alicja.

Zważywszy, iż wieczorem, kiedy kładłam się spać, po szachach w moim pokoju nie było najmniejszego śladu, musiała je gdzieś ukryć i miałam wielką nadzieję, że z sensem…

Torebki natomiast Beata nie odzyskała. Osobnik prowadzący pociąg, nie wiadomo, jak go nazwać, kierowca czy maszynista, grzecznie oznajmił, że nic nie wie o żadnym pakunku i niczego mu na dworcu głównym nie wetknięto do ręki. Po angielsku mówił nieźle, wyjaśnień Beaty wysłuchał z uwagą i wysunął supozycję, że z tamtym pociągiem, nadjeżdżającym z Gedser, minął się o jedną minutę. Więc niech ona zadzwoni do dyspozytora na Hovedbanegård.

Rada była świetna, ale okazało się, że nie musimy się do niej stosować. Zaraz po naszym odjeździe na stację zadzwonił do Alicji dworzec główny i, uprzejmie przepraszając, powiedział to samo, pociągi minęły się o włos. Torebka Beaty znajduje się u dyżurnego ruchu i zostanie odesłana jutro o dość nawet ludzkiej godzinie, dziesiątej dziesięć.

– Chcieli już o szóstej rano, ale im wytłumaczyłam, że to nie będzie dobrze – pochwaliła się Alicja. – Uzgodniliśmy dziesiątą. Już ją tam mają, więc powinna przyjechać. Zjemy kolację, co…?

Straszny ryk wyrwał mnie ze snu późną nocą. Na moment zastygłam w obawie, że dom się wali, ale zaraz przypomniałam sobie o rezerwuarze. Uspokojona, doczekałam chwili zamilknięcia urządzenia i zasnęłam na nowo.

– Proponuję, żeby w nocy powstrzymywać się od spuszczania wody – rzekłam o poranku. – Co wy na to? Wśród nocnej ciszy grzmi dubeltowo.

– A kto spuszczał? – zainteresowała się Alicja.

– Nie wiem. Ty albo Beata.

– Przysięgam, że ja nie – zarzekła się Beata. – Spałam jak kamień, a poza tym czuję się intruzem i z całej siły staram się być cicha, bezwonna i nieszkodliwa.

– Nie czuj się – poradziła jej Alicja. – Wyróżniałabyś się za mocno. Ja też nie, to kto? Joanna, może ty sama?

– Nie sądzę. Trudno spuszczać wodę w wychodku, zarazem leżąc w łóżku.

– A jesteś pewna, że poleciała?

– Mam pokój najbliżej, tuż obok, niemożliwe było nie słyszeć. Żadna z was nie słyszała?

– Ja nie – odparła Beata.

– Coś mnie chyba obudziło, ale nie wiem co – wyznała Alicja. – Możliwe, że ryk, ale widocznie ucichło, zanim się zdążyłam zastanowić. Czy to możliwe, że poleciało samo? Chcecie jajko?

Nie chciałam jajka na śniadanie. Beata również nie wyglądała na osobę, która miałaby w głowie śniadanie i jajka. Jajko stanowiło osobisty i ukochany posiłek Alicji.

– Możliwe, niestety – rzekłam z westchnieniem. – Odczep się ode mnie z tym jajkiem. Miałam taką sytuację u siebie w domu już wiele lat temu. Woda spuszczała się sama z przerażającą regularnością, z tym że zwyczajnie, bez takiego przeraźliwego akompaniamentu, ale i tak ciężko było wytrzymać. Z czego wynika, że zjawisko nie zalicza się do nadprzyrodzonych.

– I co zrobiłaś?

– Nic, wezwałam hydraulika i zmieniłam rezerwuar. Rozregulowało się w nim coś tam nie do naprawienia.

Alicja niechętnie wzruszyła ramionami.

– Wszystko można naprawić. No nic, zobaczymy, czy zadziała i w dzień.

– Jeśli będzie ryczało samo z siebie, wyjeżdżam natychmiast – zapowiedziałam stanowczo. – Nie mam słuchu, ale całkiem głucha nie jestem i długo nie wytrzymam. I tobie też przepowiadam rychłe wariactwo, chyba że uciekniesz z domu.

– Zastanowię się…

Beata nie wtrącała się do rozmowy, niespokojnie wpatrzona w zegar. Być może, cały poranek spędziłaby na peronie, gdyby nie to, że znów wybierałam się do sklepu i przy okazji mogłam ją zawieźć na stację. Piechotą do sklepów nie chodziłam, chociaż odległość wynosiła niecały kilometr, z tego prostego powodu, że nabyte produkty nie chciały same iść do domu. W drodze powrotnej musiałabym dygować kartofle dla Alicji, piwo, mleko i owoce dla wszystkich, mrożoną rybę i różne inne produkty dla siebie, niekiedy w szklanych opakowaniach. Można było, oczywiście, udawać się do sklepu, wlokąc za sobą wózeczek na kółkach, co nagminnie czyniła Alicja, ale jakoś nie miałam serca do tego rodzaju spacerów.

Tym razem Beata odzyskała torebkę. Z pierwszych drzwi pierwszego wagonu wychylił się facet z wielką, foliową torbą w ręku, spytał ją o nazwisko, usłyszał je, wręczył jej torbę, chętnie przyjął żywiołowy uścisk i ruszył w dalszą drogę. Oszalała ze szczęścia i ulgi, Beata gotowa była teraz na wielkie czyny i z radością przyjęła propozycję towarzyszenia mi przy zakupach.

– Popatrz, jest wszystko! – mówiła ze wzruszeniem, przeglądając w czasie jazdy zawartość dużej, myśliwskiej torby. – Nic absolutnie nie zginęło, Boże, co za niebiański kraj! Jakim cudem nikt mi tego nie ukradł, leżało przecież bez opieki!

Zgadłam bez trudu.

– Demoralizacja też potrzebuje trochę czasu, żeby ogarnąć cały naród. Paskudzimy im charakter, my i te nacje południowe, zaledwie od trzydziestu pięciu lat, a umoralniani byli przez trzysta pięćdziesiąt…

– Demoralizacja postępuje znacznie szybciej!

– Toteż idzie nieźle, ale daleko jej do końca. Poza tym na dworcu głównym w Kopenhadze pasażerowie się wymieniają, ci, co wysiedli razem z tobą, na twoją torbę nie zwrócili uwagi, a ci, co wsiedli, nie wiedzieli, czy właściciel nie tkwi gdzieś w pobliżu. Z jadącego pociągu trudno uciec z łupem. A na końcu już tam wleciała obsługa kolejowa i ewentualny złodziej stracił szansę.

– Zwyczajna łaska boska i ślepy fart. Rzadko mi się przytrafia, przeważnie mam pecha…

Wracając z zakupami spożywczymi, znienacka postanowiłam wstąpić do sklepu przemysłowego. W pobliżu domu Alicji był taki zachwycający sklep z nadzwyczajnymi narzędziami, w którym od lat zaopatrywałam się w rozmaite końcówki szlifierskie do minicrafta, także w nożyczki, sekatory, pudry polerskie, przyrządy do manikiuru i tym podobne czarujące zabawki. Od dawna już podobno sprzedawca dopytywał się o mnie, bo dość długo mnie nie było, a taka idiotyczna klientka musiała mu sprawiać żywą uciechę, zdecydowałam się zatem odnowić stosunki handlowe w towarzystwie Beaty, niewątpliwie fachowca. W mglistych planach majaczyły mi różne drobnostki do szlifowania bursztynu, które ona znała znacznie lepiej niż ja i mogła coś podpowiedzieć, ocenić i wybrać.

Beata do pomysłu odniosła się zgoła entuzjastycznie. Odzyskawszy gotówkę i karty kredytowe, poczuła wręcz skrzydła, szumiące u ramion.

No i przepadła. Trafiła na coś, co niesłychanie trudno było dostać, a co okazywało się niezbędne do prac w twardym materiale. Nie znałam się na tym, w metalu nigdy nie umiałam pracować, Beata zaś doskonałe dawała sobie radę nawet z miedzią. Ów wymarzony przedmiot był, niestety, atrapą, bo coś się w nim zepsuło, leżał, żeby było wiadomo, że istnieje, i mogli go sprowadzić, i dostarczyć za dwa dni. Niezwykłość jakaś, równie rzadko spotykana, co użyteczna, Beata dostała bielma na oczach i małpiego rozumu, z miejsca postanowiła, że nie wyjeżdża, zostaje, będzie czekać na przedmiot. Tylko Alicja… Ma jej siedzieć na głowie…? Może hotel…? Hotel zapchany był po dziurki w nosie i najbliższy możliwy termin rezerwacji wypadał za dwa tygodnie. Zaczynał się okres turystyczny.

– Mnie głupio – zdenerwowała się Beata. – Chciałam jej złożyć wizytę, ale przecież nie w taki sposób! Zwalam się na nią jak trąba powietrzna!

– Trąba powietrzna ciągnie w górę. W ostateczności znajdziesz może coś w Lyngby albo w Holte, ale prawdziwej ostateczności na razie nie widzę.

Alicja na wieść o problemie Beaty popukała się palcem w głowę i zarządziła obiad w postaci filetów z piersi indyka, które zaczęły mi się rozmrażać w bagażniku jako pierwsze. Co do mojej osobistej ryby, uznałam, że jeszcze trochę wytrzyma.

– Zabrałam już nasiona z pokoju telewizyjnego – powiadomiła nas. – Jest dostęp do kanapy, no, prawie jest. Z wysuwaniem możemy poczekać na Pawła, nie chce mi się już teraz z tym szarpać.

– Ja mogę wysunąć, tylko pokaż mi, co – zaofiarowała się gorliwie Beata, spragniona własnej użyteczności.

– Nie ma pożaru. Na razie możemy się napić kawy.

– Wychodek ryczał? – zainteresowałam się.

– Nie, sam z siebie ani razu. Natomiast przy mojej pomocy owszem. Boję się, że tak łatwo nie przestanie.

– Pozwolisz, że sprawdzę…

Mimo iż był środek dnia i nocna cisza nie panowała, ryk zagrzmiał ogłuszająco. W tym właśnie momencie w drzwiach pojawił się oczekiwany Paweł, uczynił krok do wnętrza i cofnął się, niczym gromem rażony.

– Czy to fanfary na moje powitanie? – spytał z niepokojem. – Ja aż tyle nie wymagam! Czym zrobiłyście te odgłosy?!

– O, Pawełek! – ucieszyła się Alicja. – Jak to dobrze, że już jesteś, akurat zdążyłeś na śniadanie…

– Na co…?

– No, może na podwieczorek. Nie zwracaj uwagi na te dźwięki, to wychodek.

– Pomyślałem w pierwszej chwili, że przestawiłaś się na taki rodzaj muzyki. Nie rozumiem wprawdzie, co mówisz, ale nie szkodzi…

– Jak sama łatwo zgadniesz, to jest Paweł – powiedziałam do Beaty.

Paweł witał się z nami, dotarł do Beaty. Spojrzeli na siebie.

W piorunującym tempie, jak zwykle, zdążyło mi przelecieć przez głowę mnóstwo różnych błysków. Beata rzeczywiście była piękną kobietą, nie blondynką wprawdzie, włosy i oczy miała ciemne, ale za to cerę zgoła reklamową, aksamit przy niej to było szorstkie świństwo, poza tym wszystko inne posiadała na swoim miejscu. Paweł z ładnego chłopaka wyrósł na niezwykle przystojnego mężczyznę, na którego baby leciały z poślizgiem, w dodatku był sympatyczny i budził zaufanie. Konglomerat okropny. Obydwoje zostawili w Warszawie swoje drugie połowy, Beata męża, Juliana, a Paweł żonę, Ewę, obydwoje, na ile wiedziałam, zachowywali się przyzwoicie, ani Paweł nie był dziwkarzem, ani Beata nimfomanką.

Ale spojrzeli na siebie…

Cholera. Jeśli z tego nie wynikną jakieś dramaty, niech się przemienię w Dalaj Lamę! Szczęście jeszcze, że nie mają dzieci, żadne niewinne istotki nie doznają krzywd moralnych… Krótko tu będą, pracują, są zajęci, może nie zdążą się zasupłać doszczętnie… Z pokoju telewizyjnego do drugiego gościnnego trzeba latać dookoła, przez salon, bo Alicja zastawiła gruntownie drzwi w korytarzyku…

– Alicja, jaka ty jesteś mądra! – wyrwało mi się z podziwem, podszytym lekką zgrozą.

– Dawno to mówię – zgodziła się Alicja. – Beata, rozstaw talerze… Na razie zjemy przekąskę, Paweł, będziesz spał w pokoju telewizyjnym, bo nie ma sensu przenosić pościeli, możesz od razu zanieść tam swoje rzeczy. Dlaczego jestem taka mądra?

– Przyczyn nie znam, ale widzę skutki…

Zajęłyśmy się produkcją posiłku, ściśle biorąc, Alicja zorganizowała pożywienie, a Beata uporządkowała stół. W jednym i drugim brałam nikły udział zarówno z lenistwa, jak i z przewidywanego zmartwienia na tle komplikacji uczuciowych. Ograniczyłam się do wyciągnięcia z torby na zakupy odpowiednich butelek.

Paweł urządził się jakoś na dostępnym mu metrze kwadratowym, umył ręce i spowodował kolejny wybuch orkiestry.

– Alicja, ja myślałem, że ty stosujesz jakąś przenośnię, ale to sama dosłowność – powiedział z lekkim przestrachem i dużym zakłopotaniem. – Rzeczywiście, strasznie ryczy. Musi tak być?

– Otwórz wino – poleciła mu Alicja. – Do wszystkiego można się przyzwyczaić. Tam pewnie trzeba wymienić uszczelki, a ja sama nie dam rady.

– Prościej byłoby kupić nowy rezerwuar – mruknęłam. – To nie jest najkosztowniejszy przedmiot świata.

– Wcale nie prościej, bo takich, jak ten mój, już nie produkują i trzeba by przerabiać całą instalację. Korkociąg jest w szufladzie.

– Ja w ogóle nie chcę być niegrzeczny i wcale nie mam zamiaru wybrzydzać – kontynuował Paweł, posłusznie sięgając po butelkę – ale czy tam u ciebie, w atelier, nie zdechło przypadkiem jakieś zwierzę?

Alicja wsunęła do piecyka indycze piersi.

– Jakie zwierzę? – zainteresowała się podejrzliwie.

– Nie wiem. Chyba dosyć duże.

Odruchowo obejrzałam się na koty. Siedziały na tarasie, wszystkie trzy, i wygrzewały się na słońcu, zdechniecie któregoś w atelier odpadało. Beata, bez zadawania głupich pytań, znalazła w szufladzie korkociąg i podała go Pawłowi.

– Żadnego zwierzęcia tam nie było – rzekła Alicja stanowczo. – Skąd ci przyszedł do głowy taki idiotyczny pomysł?

– To nie do głowy, to do nosa. Ja naprawdę staram się być uprzejmy, ale z atelier zalatuje, jak by tu powiedzieć, o…! Delikatny odorek. Trochę trupi.

– Co za brednie opowiadasz? Byłyśmy tam wczoraj i nic takiego nie czułam.

– On nie pali – przypomniałam jej. – A my wszystkie owszem. On ma lepszy węch. Poza tym owszem, zwróciłam ci uwagę, że pomieszczenie jakby zatęchło. Sama czułaś i Marzena też. Mówiłaś, że to przyrodnicze.

– Otworzę sobie to okno nad głową i będę miał świeże powietrze – obiecał pocieszająco Paweł. – Nie przejmuj się…

– Okna nie otworzysz, bo jest zastawione kwiatkami…

– Może sprawdzić? – zaproponowała niepewnie Beata.

Alicja wzruszyła ramionami, porzuciła kuchnię i ruszyła do pokoju telewizyjnego. Ruszyliśmy za nią, Paweł z otwartą butelką wina, którą po drodze odstawił na stół salonowy. Stłoczyliśmy się z pewnym wysiłkiem na podejrzanym terenie.

Przy starannym węszeniu dawało się wyczuć cień woni, istotnie, już nie zatęchłej, raczej trupiej niż kwietnej. Perfumerią w każdym razie nie zalatywało. Alicja odkopała sobie spod nóg jedno z licznych pudeł i otworzyła drzwi do atelier.

Woń wzmogła się i nabrała wyraźnego oblicza.

– O, do licha… – mruknęła z troską Beata.

Alicja cofnęła się i obejrzała na mnie z wyrazem twarzy pełnym niesmaku.

– Zrobiłaś coś czy tylko wymyśliłaś? Ile razy przyjeżdżasz, zawsze mi tu upychasz jakieś zwłoki. Co to ma być, tym razem? Śmierdzi obrzydliwie.

Nawet się nie oburzyłam na krzywdzące podejrzenie.

– Odczep się, żadnych zwłok nie miałam w planach. Lepiej sprawdź, czy coś tam jednak nie leży niżej. Już ci się kiedyś jeż wrąbał w przewód wentylacyjny…

– Wyciągnęłam go!

– Ale i lis przychodził. Może znalazł tu sobie spokojne miejsce, żeby zdechnąć ze starości. Nie mam z tym nic wspólnego.

– Myślicie, że jeden lis dałby z siebie aż tyle? – spytał z powątpiewaniem Paweł.

– To idzie z dołu – zauważyła Beata. – I nie jestem pewna, czy takie całkiem trupie… Mam wrażenie, że jakby trochę siarkowodór…

Alicja w zadumie spojrzała w dół. Wąskie schodki do niższej części atelier zastawione były nie całkowicie, tylko częściowo, jakimś rusztowaniem przy ścianie i małymi pudełkami, z których wystawały kawałki zdrewniałych łodyg, można było obok nich się przecisnąć, dalej jednak teren przedstawiał się gorzej. Okolice biurka wydawały się słabo dostępne, głównie szalała tam ceramika, przemieszana z pudłami większych rozmiarów, długi i niski regał ginął pod orgią kwiatów w pełnym rozkwicie, a początek schodków do piwnicy był w ogóle niewidoczny. Usiłowałam rozpoznać zawalające go przedmioty, ale poza ziemią w skrzynce, donicami i kłębem jakichś korzeni niczego nie umiałabym nazwać. No, jeszcze pudła z tajemniczą i niezrozumiałą zawartością…

– Przy pewnym wysiłku da się przejść – zaopiniowałam. – Jeśli coś leży, to tam.

Alicja się wyraźnie wahała.

– I sądzisz, że koniecznie musimy to obejrzeć…?

– A co? Zostawisz ten smród?

Odór z chwili na chwilę intensywniał, co napawało niepokojem, bo wczoraj jeszcze ledwo było coś czuć, a dziś już takie natężenie…? Myśl o trupie pchała się coraz natrętniej, szczególnie że wielkie drzwi do ogrodu wciąż pozostawały otwarte i komunikacja z wnętrzem domu nie napotykała żadnych trudności. Lis lisem, ale mógł wejść, na przykład, zagłodzony bezdomny…

– Zdaje się, że padlina przestaje śmierdzieć już po dwóch latach – powiedziała rzeczowo Beata. – Ale nie jestem pewna, czy nie musi mieć do tego suchego klimatu.

– Pustynia? – zainteresował się żywo Paweł.

– Na pustyni wcale nie śmierdzi, tylko wysycha – skorygowała Alicja. – Przestańcie bredzić, jesteśmy w Danii. No dobrze, niech będzie…

– Jeśli rzeczywiście coś leży, to chyba od niedawna – zauważyłam. – Wczoraj w południe jeszcze tak bardzo nie śmierdziało. Ale zdaje się, że upał panuje dopiero od dwóch dni?

– Od trzech. Przedtem było zimno.

– No to nic dziwnego…

Z wyraźną niechęcią Alicja zaczęła schodzić po dostępnej części schodków. W tym samym momencie w głębi domu rozległy się jakieś hałasy, łomotanie czymś i okrzyki.

– Hej, Alicja! – wołała ludzka istota. – Gdzie wy jesteście?! Joanna! Jest tu któraś z was?

Alicja zatrzymała się na trzecim stopniu, rozpoznałam głos Anity, cofnęłam się i obejrzałam. Anita, nieco zaniepokojona, przedzierała się ku nam przez pokój telewizyjny, dostrzegła mnie za drzwiami.

– O, tu jesteś! Rany boskie, już myślałam, że poszłyście gdzieś, zostawiając wszystko otwarte! Gdzie Alicja? Na chwilę wpadłam po drodze…

– Jestem, jestem – powiedziała pośpiesznie Alicja, przepychając się obok mnie. – Dużo nas jest. Chodźcie, napijemy się kawy!

Łatwo dawało się zgadnąć, że wizytę Anity powitała tym razem z niezwykłą radością, bo odsuwało to chwilę penetracji piwnicy pod atelier. Podejrzewałam ją o nadzieję, że cudowny aromat sam zniknie i nie będzie potrzeby badać jego źródła. Nie upierałam się, pomyślawszy, że w końcu mogę osobiście, bez niej, zejść na dół i zaspokoić ciekawość, czego nie zamierzałam się wyrzec, ponieważ intrygowało mnie bez granic, co, na litość boską, mogło tam tak śmierdzieć. Przecież nie dawne rysunki Thorkilda, nie jego rzeźby, nie piec do wypalania gliny, nie zepsuta pralka, choćby i najstarsza, i nie nawóz do kwiatków, o którym doskonale wiedziałam, że na sucho nie wydziela z siebie żadnej woni, na mokro zaś kojarzy się ze zwyczajnym krowim łajnem. Zatem co? Rzeczywiście trup…? Czyj, do pioruna?!

Anita rzuciła palenie już co najmniej dziesięć lat temu i węch zdążył jej wrócić. Poruszyła nosem, ale jeszcze nie uczyniła żadnej uwagi na temat, który mógł się okazać nieco drażliwy. Z wielkim zainteresowaniem obejrzała Beatę i ucieszyła się na widok Pawła, znanego jej od lat i zawsze obdarzanego wielką sympatią. Pawła wszyscy lubili.

– Wpadłam po drodze – poinformowała Alicję. – Znów kursuję między Hillerød i Kopenhagą i mam cię na trasie. Korciło mnie, więc przeprowadziłam śledztwo i wyobraź sobie, to faktycznie był Blekot!

Wygłosiła te słowa z takim triumfem, że nie można ich było zlekceważyć. Alicja zatrzymała się nad stołem z filiżankami w dłoniach.

– Co Blekot? – spytała nieufnie.

– Blekot ci podrzucił to czasopismo z porostami! Podwędził Jasiowi i przywiózł tutaj. Myślałam, że sobie robię dowcip, a okazuje się, że dobrze zgadłam.

– I na co mu to było? Przecież ten kretyn nie zna duńskiego.

– Owszem, zna.

– Od kiedy? Dwadzieścia lat temu słowa jednego po duńsku nie umiał!

– Teraz już umie, zaczął się gwałtownie uczyć jakieś pięć lat później. Z tym że wyłącznie w piśmie, mówić nie potrafi, to przez akcent, akcentowi nie daje rady. I nie rozumie gadania, no, może trochę. Za to przy tekstach pisanych mógłby wręcz robić za tłumacza, więc możliwe, że zabrał to dla siebie, a nie dla ciebie. I zostawił przez roztargnienie.

Alicja ustawiła filiżanki na stole i sięgnęła po zasobnik z kawą. Czajnik prztyknął, Beata, wciąż usiłując być użyteczna, już nad nim stała i przystąpiła do nalewania ukropu. Zdecydowałam się dać sobie spokój z herbatą i też napić się kawy.

– W lodówce jest śmietanka – mruknęłam w przestrzeń. – Na drzwiczkach stoi.

Po śmietankę skoczył Paweł, chociaż kuchnia Alicji była zdecydowanie jednoosobowa i dwie sztuki personelu robiły już w niej tłok. Najwyraźniej w świecie jednakże Beacie i Pawłowi obijanie się o siebie wzajemnie nie sprawiało najmniejszej przykrości, na co starałam się nie patrzeć, żeby sobie nie przysparzać troski. Obsłużyli towarzystwo do końca, z łyżeczkami i cukrem włącznie.

Alicja usiadła przy stole, nie zwracając na nich uwagi.

– O poroście poczytałam, chociaż nie do końca, bo zasnęłam. Nawet interesujące, ale wątpię, czy dla Blekota. O co tu chodzi?

– Otóż to! – rzekła Anita konfidencjonalnie. – Okazuje się, że Jaś to zbiera, ma już jeden rocznik i kompletuje drugi, dlatego zauważył stratę. Egzemplarz znikł z domu razem z Ernestem.

– Z jakim Er… A…!

– Z Blekotem. Ukradł go. A rzecz w tym, że przedtem pytał, czy Jaś mu to pożyczy, Jaś odmówił, no więc rąbnął w ostatniej chwili. I uważam, że coś tu śmierdzi.

Upojna woń z atelier zaczynała powolutku docierać do końca salonu.

– Mówisz to w przenośni czy masz na myśli rzeczywistość? – spytałam grzecznie.

– Mówiłam w przenośni, ale skoro już poruszasz temat… Alicja, wydaje mi się, że coś ci się chyba zepsuło…? Jeśli to nietakt, wycofuję pytanie.

– No dobrze, możliwe, że śmierdzi – zgodziła się niechętnie Alicja. – Oni twierdzą, że coś zdechło w atelier…

– Byłabym skłonna ich poprzeć…

– …i musimy to sprawdzić. Nie ma pośpiechu, jeśli już zdechło, nic mu nie pomożemy. Pośmierdzi i przestanie.

– Beata mówi, że dopiero po dwóch latach – przypomniałam bez nacisku. – Ja wyjeżdżam, ale ty się zastanów, czy wytrzymasz.

– Jak się pozamyka wszystkie drzwi… – zaczęła Beata pocieszająco.

– Przy odrobinie wysiłku te okna da się otworzyć – podsunął równocześnie Paweł.

– Czy to śmierdzi z atelier? – zainteresowała się Anita.

– Z atelier – potwierdziłam. – Z dołu.

– Zwłoki…?

– Na to wygląda. Na razie nie wiadomo czyje.

– To ja się waham, uczestniczyć w oględzinach czy odjechać wcześniej. Musiałabym robić za świadka, a trochę mi brakuje czasu. Ale nie mogę odjechać, dopóki nie załatwię interesu, bo tak naprawdę chciałabym to czasopismo zabrać ze sobą. Jaś pytał nieśmiało, czy nie mógłby go odzyskać…

Skierowała wzrok na Alicję. Wszyscy spojrzeliśmy na Alicję, która popadła w jakieś roztargnione zamyślenie i przestała słuchać rozmowy. Gotowa byłam założyć się o cały stan posiadania, że w kwestii odoru zaczyna podejrzewać coś konkretnego i zastanawia się, jak by tu zajrzeć do własnej piwnicy samotnie, bez świadków. Raczej nie miała szans.

– Nie będę się jej narażać – zadecydowała Anita. – Poczekam chwilę.

Podniosła się od stołu i poszła do łazienki. Wypadła z niej w przerażeniu, kiedy dziki ryk wstrząsnął domem w posadach, bo, jak się okazało, na fanaberie urządzenia, trafiła po raz pierwszy. Należało ją uprzedzić, ale jakoś wyleciało nam to z głowy.

Ogólny skutek był jednakże pozytywny, bo Alicja się przecknęła.

– No dobrze – rzekła, odsuwając krzesło. – Niech wam będzie, pójdę sprawdzić.

Anita znów się zawahała, stwierdzając, że wali się na nią zbyt wiele atrakcji naraz. Tu czasopismo dla Jasia, tu ciężki smród, a tu wściekłe ryki, to za dużo na jedną osobę, ale w oględzinach będzie uczestniczyć, bo inaczej jeść i spać by nie mogła. Ostatecznie, ciekawość ma prawo być podstawową cechą dziennikarza.

Starając się nie oddychać głęboko, zeszłam kawałek za Alicją i popatrzyłam w dół. Reszta zainteresowanych zgromadziła się za mną, nieco wyżej. Alicja pokonała całe jedenaście stopni, przedarła się przez barykadę na ostatnich trzech metrach i dotarła do olbrzymiego zamrażalnika, stojącego przy samej ścianie. Jak sięgałam pamięcią, ten zamrażalnik stał tu zawsze i stanowił coś w rodzaju studni bez dna, względnie jaskini głodnych ludożerców, cokolwiek tam weszło, na zewnątrz już nie wychodziło. Pazurami i zębami broniłam zamrożonych produktów, które zamierzałam zjeść, a które Alicja życzliwie usiłowała przechować w zamrażalniku na dole, wiadomo było bowiem, że jeśli je tam zaniesie, więcej ich na oczy nie zobaczę.

Zatrzymała się teraz na moment przed kobylastą machiną i pomamrotała coś pod nosem. Po czym z determinacją, straceńczym gestem, otworzyła drzwiczki.

Woń, która runęła na pomieszczenie, przekroczyła wszystko. Gwałtownie zatkałam sobie nos, za plecami usłyszałam jakieś rumory i zdławione okrzyki. Alicja usiłowała jeszcze przez chwilę mężnie wytrwać na stanowisku, ale i jej wytrzymałość miała swoje granice, po trzech sekundach odmówiła usług.

– Zdaje się, że noga barania ma wreszcie swój wielki dzień – powiedziałam z mieszaniną współczucia i jadowitej satysfakcji, kiedy już udało nam się zgromadzić przed domem, na końcu tarasiku, gdzie z trudem, bo z trudem, ale jednak udawało się oddychać. – Co teraz? Istnieją tu jakieś specjalne ekipy śmieciarzy? Albo ktoś z obsługi prosektorium?

– Przepraszam, muszę splunąć – zawiadomił Paweł. – A może straż pożarna…?

– A tak mi się wydawało, że trup śmierdzi inaczej – przypomniała Beata.

– Jaka noga barania? – zainteresowała się Anita. – Ja też splunę. Tfu!

– Od trzydziestu pięciu lat leżała tam noga barania, przeznaczona na jakąś specjalną okazję – wyjaśniłam uprzejmie. – Do tej pory, chwalić Boga, dostatecznie specjalnej okazji nie było…

– Głupia jesteś! – rozzłościła się Alicja. – Ktoś ten zamrażalnik wyłączył! Chciałabym wiedzieć, kto?!

– Nie ja! – odpowiedzieliśmy wszyscy równocześnie z wielkim pośpiechem.

– Ja też nie, więc kto…?

– Jesteś pewna, że został wyłączony, a nie że sam się zepsuł…?

– Może się wyłączył automatycznie, z przegrzania – podsunęła Anita.

– Automatycznie i z przegrzania sam wylazł z kontaktu? Bo jest wyjęty, leży, na własne oczy widziałam! Musiał go ktoś wyciągnąć!

– Ale tam przecież nawet dojścia nie było – zauważył Paweł całkiem rozsądnie.

– A ja doszłam!

– Ale nie do samej ściany!

– Nie trzeba było pchać się do samej ściany, żeby szarpnąć za sznur…

Beata miała inne wątpliwości.

– Czekajcie, ale czy naprawdę jedna noga, niechby nawet i barania, może dać taki efekt…?

– Jaka tam jedna, coś ty! Tam było wszystko, głównie mięso, które Alicja zamrażała sobie sukcesywnie przez te trzydzieści pięć lat. Także jakieś gotowe potrawy, także lody, także bób nasienny nie wiadomo do czego, bo ani do siania, ani do jedzenia, także ryby, które zostały mi od ust odjęte sześć lat temu…

– I ta szynka, którą miałaś zabrać dla swojej mamusi – wytknęła mi Alicja złośliwie. – A mówiłam, że zapomnisz!

– Samotna szynka w obliczu nogi w ogóle się nie liczy. Trzeba ją było wyrzucić.

– Nie wyrzucam cudzych rzeczy!

– Swoich też nie, ale to już teraz bez znaczenia. Co robimy? Bo wytrzymać się tego nie da…

Anita przypomniała sobie nagle, że jest w podróży służbowej i bardzo się śpieszy. Z czasopisma dla Jasia chwilowo zrezygnowała, rozumiejąc, iż teraz, w obliczu kataklizmu, nikt go nie będzie szukał. Beata wzięła głęboki oddech, starając się zaczerpnąć powietrza od strony sąsiada, i szlachetnie zgłosiła swój udział w usuwaniu z atelier przerażającej zawartości. Na delikatne napomknięcie, iż w nodze baraniej zapewne zalęgły się robaki, odparła dzielnie, że nic nie szkodzi, ona lubi łapać ryby, a robaki z rybami ściśle się kojarzą. Więc wytrzyma. Pawłem szarpnęło, sprężył się w sobie i głosem nieco zdławionym zadeklarował pomoc, co od razu nasunęło mi pocieszającą myśl: nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

W Alicji zapewne odezwało się sumienie, bo wyjawiła wstydliwą tajemnicę. Przychodzi tu mianowicie pewna osoba południowego pochodzenia, nie wiadomo jakiej narodowości, może Turczynka, może Arabka, może jeszcze coś innego, i uprzejmie pyta, czy nie ma jakiejś trudnej pracy do wykonania, ona się chętnie podejmie. Trudnej pracy dla niej Alicja dotychczas nie miała, ale teraz, zdaje się, może zaspokoić pod tym względem najbardziej wygórowane wymagania. Chyba trzeba będzie zaangażować hipotetyczną Turczynkę.

– A kiedy ona przychodzi? – spytałam ostrożnie. – Mam na myśli, jak często?

– Raz albo nawet dwa razy dziennie. Zdaje się, że tędy chodzi do sklepu, więc co jej szkodzi zajrzeć. Zagląda i tylko patrzy, a ja kręcę głową, więc sobie idzie. Nie jest natrętna. Tym razem mogę pokiwać głową.

– Chinka byłaby lepsza – zauważyła Anita. – Do robaków oni są przyzwyczajeni.

– Może. Ale żadna Chinka akurat tędy nie chodzi.

– To co robimy? – spytał Paweł. – Czekamy na Turczynkę czy tego…? Bo jeśli czekamy, to może w jakimś innym miejscu? Z wiatrem… Zaraz, z której strony wieje?

Nie wiało z żadnej, dzień się nam przytrafił bezwietrzny, imponujący odór rozchodził się, można powiedzieć, łagodnie i równomiernie. Ciekawiło mnie, kiedy zainteresują się nim sąsiedzi, a ściśle biorąc, jeden sąsiad, bo posiadłość Alicji stanowiła narożnik. Drugi sąsiad, na tyłach ogrodu, odgrodzony był od nas taką ilością zieleni, że bez pomocy wiatru mogło do niego nie dotrzeć, a po ulicach z dwóch stron rzadko się ktoś pętał.

– Obiad będziemy jedli na kolację – powiedziała znienacka Alicja, której myśl widocznie również biegła za wonią. – Zapomniałam włączyć piecyk i ten indyk tam siedzi i wcale się nie piecze. To chyba lepiej, bo teraz trochę by się zapachy mieszały.

– Lepiej, lepiej – przyświadczyła gorliwie Anita. – Mnie to nie dotyczy, ale wam radzę przeczekać. Już zaczynam być spóźniona, jadę. Wpadnę jutro.

– Wpadnij – mruknęła Alicja i podrapała się w głowę. – Usiadłabym gdzieś. Może się zastanowimy przy kawie?

– O ile przeniesiemy stolik ogrodowy pod zasobniki z kompostem… – zaczęłam zachęcająco.

Więcej powiedzieć nie zdążyłam, bo litościwa opatrzność zesłała rozwiązanie, za pnącą różą przy furtce pojawiła się Turczynka. Od razu zgadłam, że to ta, ponieważ Alicja z szaloną energią zaczęła kiwać głową. Turczynka się rozpromieniła i też kiwnęła głową, po czym pociągnęła nosem i kiwnęła ponownie, nawet dwa razy. Porozumienie zostało osiągnięte.

– Ty, słuchaj, po jakiemu ona właściwie mówi? – zainteresowałam się, kiedy zesłana z niebios istota przystąpiła do szorowania zamrażalnika i części piwnicznej wszelkimi możliwymi środkami chemicznymi, jakie Alicja miała w domu.

– Po różnemu, wszystkim po trochu – odparła Alicja z lekkim roztargnieniem. – Czekaj, zastanawiam się właśnie, gdzie mam odpowiednie dezodoranty, te z kotów w worku są takie obrzydliwe, że zabiją wszystko, a przeciągu tam przecież nie zrobię…

– Masz wentylację mechaniczną.

– Zepsuła się przy jeżu. No nic, może uda się otworzyć górne okno i drzwi na dole, zawsze trochę wywieje. Ale dezodoranty się przydadzą.

Poświęciwszy na usuwane z atelier pożywienie dwa pudła i ogromną ilość foliowych toreb, udała się na poszukiwania. Wielki stos, wciąż jeszcze kłopotliwy, legł na dziedzińczyku przy furtce, w pobliżu śmietnika.

– Ona chyba lubi sprzątać – rzekłam z lekkim powątpiewaniem, podziwiając z daleka pracowitość Turczynki. – Znam osoby, które lubią sprzątać, co jest o tyle zrozumiałe, że jeśli istnieją jednostki, które nienawidzą sprzątania, muszą istnieć i takie, które je kochają. Dla zachowania równowagi w przyrodzie.

– A propos przyrody, nie wiesz przypadkiem, co Alicja zamierza zrobić z tym nabojem pod śmietnikiem? Tak to będzie leżało?

Popatrzyłam na nieforemną górę przy furtce. Szczelne opakowanie tłumiło trochę woń produktów, ale i tak atmosfera wokół panowała raczej nieludzka. Nawet koty żywiły wyraźne wątpliwości, wszystkie trzy zbliżyły się, powęszyły ostrożnie i wolały się oddalić.

– Mam zupełnie straszliwe przeczucia – oznajmiłam melancholijnie. – Wynikłe z doświadczeń. Jeśli nie wolno podetknąć śmieciarzom nawet zgniłych jabłek, to co mówić o czymś takim? Paweł, obawiam się, że ona każe nam rozwozić to po odrobinie do rozmaitych odległych śmietników i podrzucać ukradkiem, najlepiej w nocy. Proceder jest nielegalny, ale za to skuteczny.

– Nie ma żadnych większych restauracji w pobliżu – zmartwił się Paweł. – W restauracyjnych śmietnikach byłoby najlepiej…

– Kto jada takie rzeczy? – zastanowiła się Beata. – Chyba tylko hieny i szakale. Nikt tu nie hoduje sobie w domu małej hienki albo szakalka?

– Jako ulubione zwierzątko…?

– No, jeśli koło mnie, dwa domy dalej, facet trzyma rodzinę najprawdziwszych skunksów i bardzo się z nimi przyjaźni…

– I sąsiedzi nie protestują? – zaciekawił się Paweł.

– Już teraz nie, bo on bardzo dobitnie wyjaśnił, że skunksy wydzielają z siebie te swoje perfumy tylko wtedy, kiedy są zdenerwowane albo przestraszone, jeśli spokojne, to nie. Więc wszyscy pilnują, żeby ich przypadkiem nie zdenerwować, i rzeczywiście nic się nie dzieje.

– Skunksy na nic – orzekłam stanowczo. – Nie zeżrą tego. Ale hiena i szakal owszem. Jeśli prywatnie nikt ich nie posiada, to przecież istnieje tu gdzieś ogród zoologiczny…?

Rozważaniom, czy dałoby się przyprowadzić do ogrodu Alicji hienę, względnie szakala na smyczy, poświęciliśmy tyle czasu, że Alicja zdążyła znaleźć upragnione dezodoranty. Niektóre z nich okazały się przedawnione i nie chciały psikać, ale dwa zdały egzamin. Nowa woń, wymieszana z poprzednią, dała skutek absolutnie piorunujący.

Definitywne opuszczenie domu nie wchodziło w rachubę, nie mielibyśmy się gdzie podziać, z dwojga złego lepiej już było wysilić się trochę i pootwierać wszystkie okna. Także drzwi. Już po godzinie sukces został osiągnięty, nie zniszczyliśmy nawet żadnego kwiatka, tyle że Paweł wlazł nogą w coś, z czego uniosła się w górę gęsta chmura osobliwego pyłu. Znałam podobne pyły, pochodziły z nasion nieśmiertelników i mleczy, ale ten był nieco inny.

Alicja na widok chmury okazała mieszane uczucia.

– A, to tutaj było! – rzekła zarazem z zadowoleniem i gniewnie. – Oczywiście, ktoś mi przestawił i nie mogłam tego znaleźć, jak chciałam posiać. Teraz już chyba przepadło, ale może jeszcze spróbuję.

– A co to jest? – spytałam podejrzliwie.

– Taki rodzaj tropikalnego ostu. Zginął mi jakieś sześć lat temu, więc nie wiem, czy wzejdzie, bo może za stary? Ale co mi szkodzi… Pozbierajcie to.

Pozbieranie okazało się możliwe wyłącznie za pomocą odkurzacza, z tym że odkurzacza nie było gdzie postawić, nigdzie się nie mieścił. Paweł trzymał go w powietrzu, Beata zaś usiłowała wciągać chmurę. Razem z chmurą udało jej się wciągnąć kłąb splątanych nici, jedną parę rajstop, dwa papierosy Alicji i stary banknot dziesięciokoronowy. Wybrałam mniejsze zło i wywiozłam dwie torby spod naszego śmietnika do zasobników w centrum miasta. Samochód nie zdążył mi przejść czarowną wonią, bo wiozłam je nie w zamkniętym bagażniku, tylko w środku, przy otwartych wszystkich oknach.

– Myślałam, że przesadzasz w tych opowieściach o Alicji – powiedziała po moim powrocie Beata, wytrząsając w krzakach zawartość worka z odkurzacza. – Ale ona rzeczywiście jest niepowtarzalna.

– Kiedyś miała mniejszy bałagan – westchnęłam smętnie. – Za to więcej gości…

W czasie tych wszystkich zabiegów indyk się dopiekł i udało nam się zasiąść do posiłku. Aromat z atelier tracił swoje natężenie, rozpraszając się po okolicy i dobitnie udowadniając, że do wszystkiego można się przyzwyczaić.

Alicja była wściekła, zacięta i jakoś mało roztargniona…

– No to teraz skupcie się – zażądała z wielkim naciskiem. – Ja bym chciała poważnie porozmawiać. Jakieś dziwne rzeczy dzieją się w moim domu i nie zamierzam tego tak zostawić. Co to wszystko znaczy…?

Siedzieliśmy przy stole salonowym, ponieważ w kuchni koty musiały zjeść kolację. Nadmiar nóg plączących się po podłodze sprawiał, że miały za mało miejsca i trzeba było przenieść się do salonu. Zdaniem Alicji, nie należało zmieniać przyzwyczajeń wytresowanych zwierzątek, ponadto przejście do salonu okazało się korzystne, stała tam bowiem otwarta i nie napoczęta butelka wina, o której udało nam się wcześniej zapomnieć.

Alicja wyjęła z szafki kieliszki, usiadła na kanapie i twardo powtórzyła swoje pytanie. Odpowiedzi nie uzyskała.

– No…? – ponagliła nas zgoła złowieszczo.

– Sprecyzuj, które wszystko – zaproponował Paweł po kolejnej, długiej chwili milczenia. – Mnie osobiście dziwne wydaje się tylko jedno…

– Jakie jedno?

– No… wiesz… od dzieciństwa wiem, że masz świetny słuch…

– No to co? Mam, i co z tego?

– Gdyby komuś głuchemu rezerwuar tak ryczał, nie dziwiłbym się… Ale osoba ze słuchem…

– Ja nie mam słuchu i też tego nie wytrzymuję – zauważyłam sucho.

– Nie zmieniajcie tematu! Nie podoba mi się ta cała sytuacja i mogę sobie być roztargniona, ale to nie oznacza, że straciłam pamięć i nic nie myślę. Wszyscy wiecie…

– Nie wszyscy – zaprzeczyłam cichutko. – Paweł ma braki.

– A co…? – zainteresował się Paweł i zaczął nalewać wino.

– Zamknij się. Zaraz mu wyliczę. Po pierwsze, po dwudziestu latach przyjeżdża do mnie znienacka Bełkot i nachalnie szuka po całym domu czerwonej lampy…

Już samo to uporczywe przekręcanie świadczyło o stosunku Alicji do człowieka. Musiała kogoś bardzo nie lubić, żeby tak twardo wyrzucać jego nazwisko z pamięci.

– W tym miejscu też mam jakieś braki – mruknęła Beata. – Czerwoną lampę rozumiem, ale nic nie wiem o bełkotaniu…

– Cicho bądź! Bełkot…

– Blekot – skarciłam ją. – Przestań mylić w ważnych chwilach.

– W nieważnych mogę?

– W nieważnych bez różnicy.

– Dobrze. Bełkot… Blekot, niech będzie, przywozi mi tu i podrzuca jakąś idiotyczną prasę, rzekomo ukradzioną Jasiowi…

– Dlaczego rzekomo?

– Anicie nie wierzę. Przestaniecie mi przerywać czy nie? Podrzuca czasopismo z porostem islandzkim i klejnotami jakiejś Konstancji…

– Klemencji…

– Wszystko jedno. Bardziej mi do niego pasują klejnoty niż porosty. Wygląda na to, że lata mi po domu i pod pozorem lampy szuka klejnotów tej, jak jej tam…? Klemencji…

– Zwariował? – zdziwił się Paweł.

– Cicho bądź! Po drugie, one obie, Joanna z Marzeną, upierają się nagle robić mi porządek w książkach i znajdują platynowe szachy…

Paweł zachłysnął się winem i prychnął na stół.

– Co takiego…?!

– Cicho bądź. Platynowe szachy. Ona – Alicja kieliszkiem wskazała Beatę, która już serwetkami śniadaniowymi gorliwie usuwała ślady prychnięcia – mówi, że to platynowe i możliwe, że ma rację. Po trzecie, wychodek sam z siebie nie ryczał nigdy, a teraz nagle ryczy w nocy, chociaż żadna z nas go nie używała. Po czwarte, ktoś wypił pół butelki koniaku…

– Jedną trzecią – poprawiłam.

– Więcej. Prawie pół. Też w nocy. Po piąte, ktoś wyłączył zamrażalnik w piwnicy i żadna siła we mnie nie wmówi, że on wylazł ze ściany sam…

– Czekaj! – przerwałam jej stanowczo. – W złej kolejności wyliczasz. Zamrażalnik musiał być pierwszy, bo w pięć minut by się nie zaśmiardło. Musiał się rozmrozić, to co najmniej doba, musiał zacząć śmierdzieć w środku, to druga doba, musiało się zacząć wydzielać, a te drzwiczki są szczelne, więc cztery doby stanowią absolutne minimum. Ja tu jestem trzeci dzień, więc lepiej się zastanów, co się działo przede mną. Bo całą resztę widziałam.

– Nonsens. Pierwszy był Blekot, wcale go nie widziałaś, drugie było czasopismo Jasia…

– Wcale nie. Na czasopiśmie usiadłam zaraz po przyjeździe. Przedtem w ogóle nie wiedziałaś, że je masz!

– Ale miałam, skoro Blekot je przyniósł. Więc drugie.

– No to zamrażalnik trzeci…

– Nic podobnego. Trzeci był wychodek.

– Przecież ci go Blekot nie zepsuł! Sama mówisz, że ryczało już wcześniej! W zimie! Wychodek był pierwszy!

– Bzdura. Z własnej inicjatywy w zimie nie ryczał. Dopiero teraz!

– Jeśli mamy liczyć samotne ryki, to i tak zamrażalnik wychodzi na prowadzenie. Zaraz po Blekocie i Jasiu!

– Ale objawił się na końcu!

Pokłóciłyśmy się o kolejność wydarzeń do tego stopnia, że Alicja poszła szukać instrukcji obsługi zamrażalnika, gdzie powinno być napisane, jak długo machina się rozmraża. Instrukcja pochodziła sprzed trzydziestu ośmiu lat i niegdyś leżała w biurku Thorkilda, obecne miejsce jej pobytu natomiast nie było znane. Instrukcji, rzecz jasna, nie znalazła, trafiła za to na tajemniczą torbę foliową, zawierającą w sobie jeden drewniany sabot, starannie i grubo opakowany ceramiczny lichtarz, skamieniałą ze starości suchą kiełbasę i dość wiekową butelkę burgunda. To ostatnie znalezisko bardzo się przydało, bo w trakcie prowadzonych przez Alicję poszukiwań zdążyliśmy wykończyć wino wcześniej otwarte.

– Coś takiego! – powiedziała, uradowana. – Sama robiłam ten lichtarz i potem gdzieś mi zginął. A całkiem dobrze wyszedł, popatrzcie, widać na nim tulipany!

Jak wszystkie produkcje ceramiczne Alicji lichtarz był oryginalny i pełen wdzięku. Wetknęłam do niego zieloną świecę i zapaliłam, żeby uczcić wyrób, Paweł przez ten czas z zapałem otworzył burgunda.

– Ale instrukcji obsługi nie masz?

– Nie mam, bo tu każdy sprząta i coś mi gdzieś przekłada…

– Nie, zaraz – przerwała z determinacją Beata. – Jeśli chcesz naprawdę to wszystko omówić, kolejność wydarzeń trzeba ustalić porządnie. Możesz mnie zaraz wyrzucić z domu, ale powiem. Joanna ma rację…

– Wcale nie ma racji, bo w żadnym wypadku zamrażalnik nie mógł być pierwszy!

– Nie był pierwszy, ale wszyscy wiemy, że prąd może wysiąść na parę godzin, a w zamkniętej lodówce jeszcze nic się nie dzieje. Tym bardziej w zapchanym zamrażalniku. Ile tam miałaś? Dwanaście stopni?

– Więcej. Co najmniej osiemnaście, a możliwe, że trzydzieści…

– Odpada – przerwał stanowczo Paweł. – Trzydzieści, to statek-chłodnia, a nie takie domowe. Osiemnaście najwyżej.

– Właśnie dlatego chciałam znaleźć instrukcję obsługi…

– I bez instrukcji wiadomo, że więcej niż osiemnaście niemożliwe.

– Osiemnaście też wystarczy – zaopiniowała Beata. – Wyobraźcie to sobie i wytężcie pamięć, jestem pewna, że każdy z nas miał jakieś kłopoty na tym tle.

Wytężyliśmy pamięć i wyszło nam, że zamrażalnik Alicji musiał zostać wyłączony co najmniej dwa tygodnie temu. Alicja przypomniała sobie, że w zaginionej instrukcji było coś o wyciekaniu wody dołem, rzecz jasna, przy rozmrażaniu i myciu, możliwe zatem, iż woń zaczęła wydostawać się na zewnątrz razem z wyciekającą zawartością. Rozchodziła się powoli, bo nie było upałów.

– Ale na pierwszym miejscu nie stoi – uparła się Alicja. – Blekot był wcześniej. I razem z nim ten szmatławiec Jasia. Mogę się zgodzić, że samoczynne ryki w wychodku są późniejsze, chociaż zepsuło się dawno.

Paweł zażądał uściślenia.

– Niech ja to sobie ułożę. Ile razy ryczało samo z siebie, bez ludzkiej pomocy?

– Ja słyszałam raz – odparłam stanowczo.

– Ja też raz – potwierdziła Alicja. – W tym samym czasie.

– I w nocy to było?

– W nocy.

– I tej samej nocy ktoś wytrąbił brandy?

– Nie, poprzedniej. Beaty jeszcze nie było, a Marzena w ogóle nie wchodziła do domu. Od razu usiadła na tarasie.

– I wtedy znalazłyście platynowe szachy?

– Zaraz potem. W dwie godziny później. Nie na tarasie, tylko w domu.

– Znaczy, tak: pierwszej nocy po przyjeździe Joanny znikła brandy, w dzień znalazłyście szachy i przyjechała Beata, drugiej nocy wychodek ryczał. Nic mi się nie zgadza. Kto w ogóle wie o tych szachach?

– Osoby tu obecne i Marzena. Na pewno nikomu nie powiedziała.

– I myślicie, że wcześniej nikt o nich nie wiedział?

– Wnioskując z ilości i mocy pajęczyn – wyjaśniłam zgryźliwie – nie tknęło ich ludzkie oko ani ludzka ręka od chwili, kiedy je tam mamusia ustawiła.

Paweł zastanawiał się przez chwilę.

– Alicja, ty podejrzewasz, że ktoś ci się zakrada do domu po nocach i grzebie, tak? Od kiedy tak podejrzewasz?

– Wcale nie powiedziałam, że coś takiego podejrzewam – zaprotestowała natychmiast Alicja. – Chciałabym tylko wiedzieć, po jaką cholerę przyjechał tu Bełkot, do czego miał służyć brukowiec Jasia, kto wypił koniak, kto spuszczał wodę w wychodku i kto mi wyłączył zamrażalnik. Dwa tygodnie temu nikogo nie było…

– Ejże! – przerwałam jej. – A jak przyjechałam, mówiłaś, że jest spokój dopiero od paru dni. To kto był przedtem?

– To zależy w jakim sensie.

– W jakimkolwiek. Ktoś mógł nocować albo przychodzić z wizytą. Robić zamieszanie. Zawracać ci głowę. Kto?

Alicja zawahała się.

– Różne osoby. Nie pamiętam kolejności, musiałabym zajrzeć do kalendarza.

– To zajrzyj. Skoro chcesz wyjaśnić sprawę, wysil się nieco.

Alicji najwyraźniej w świecie okropnie nie chciało się wysilać, wyczerpały ją zapewne poszukiwania instrukcji obsługi i miała nadzieję dokonać odkryć na drodze dedukcji, za pomocą samego gadania przy stole. Nagle zalęgło się we mnie straszne podejrzenie, że może przyjmowała psychopatę, do czego nie chce się przyznać.

– Alicja, kto tu był? – spytałam z wielkim naciskiem.

– Edith przychodziła codziennie i radziła się mnie, co ma wziąć ze sobą, bo jedzie do Australii. Jakieś kiecki przynosiła, pokazywała i pytała, czy brać. Mnie pytała, już nie miała kogo…! Na szczęście pojechała wreszcie, przeszło tydzień temu. Małga była przez trzy dni, przyjechała po swoje obrazy, zabrała je…

– Gdzie były?

– Leżały na pawlaczu.

– Znalazła je od razu?

– Od pierwszego kopa. Wiedziałam, że tam są.

– I trzy dni jej to zajęło?

– Zmusiłam ją, żeby wszystko powkładała z powrotem…

– Że Małga nie pchała się do atelier, to pewne…

– A pewnie, że pewne, bo cały czas jej zajęły histerie na tle opakowania, latała i szukała sztywnych kartonów, one były oprawione. Bez problemu weszły jej do samochodu i nie wiem, po co urządzała te rozpacze.

Małga była jedyną siostrzenicą Alicji, najbliższą jej z całej rodziny, ale charakterami zgadzały się nie najlepiej. Wspólny pobyt w jednym domu przez trzy dni zaczynał się uściskami i okrzykami radości, kończył zaś wzajemnym wypominaniem wszystkich wad i gwałtownym pragnieniem rozstania. Alicja ambicji pedagogicznych nie żywiła najmniejszych i wcale nie miała ochoty siostrzenicy wychowywać, ale z upływem czasu coraz silniej żądała od niej umiarkowania i rozsądku, troskę, może i rzeczywiście nieco przesadną, o męża, dzieci, dom, pracę i rozmaite inne problemy, uważając za wybuchy wariactwa. Małga, sama bałaganiara życiowa, za to w urządzeniu domu absolutna pedantka, namiętnie tępiła pudła i makulaturę Alicji, bezskutecznie usiłując nakłonić ją do zrobienia porządku. Rozpacze w kwestii pakowania obrazów mogłam doskonale zrozumieć, bo były to jej własne, wczesne dzieła, a malowała, trzeba przyznać, znakomicie i trudno było się dziwić, że chce swoją twórczość uchronić przed zniszczeniem. Zarazem oczyma duszy ujrzałam, jak rwie włosy z głowy, doprowadzając Alicję do szału i ucieszyłam się, że mnie przy tym nie było.

– No dobrze, weszły jej, wyjechała. Kto był jeszcze?

Alicja się zawahała.

– Marianek wpadł na trochę – wyznała z oporem. – Zaraz się będziesz czepiać.

Zgrzytnęłam lekko zębami.

– Będę, owszem. Co to znaczy, wpadł? Mieszkał? Jak długo?

– A właśnie wcale nie mieszkał, zatrzymał się u siostry…

– Nie wierzę.

– Oszalałaś? To uważasz, że co, na dworcu nocował? Bo u mnie nie.

– Ciepło było, spał w ogrodzie. Albo się zakradł do atelier.

– Wariatka. Mieszkał u siostry, bo oni wyjechali na trzy dni, może cztery, nie pamiętam.

– A…! Rozumiem. Pilnował im domu, żeby się nie zakradli telefoniarze. Ale żywił się u ciebie?

Alicji udało się nie udzielić odpowiedzi, ponieważ wtrąciła się Beata.

– Jacy telefoniarze…? O, przepraszam, nie chciałam wam przerywać…

– Nie szkodzi – uspokoiła ją żywo Alicja. – Tacy różni, młodzież głównie, włamują się do pustych domów, których właściciele wyjechali na urlop, niczego nie kradną i tylko korzystają z telefonu. Dzwonią do Kalifornii, do Australii, gdzie popadnie, do rodziny i przyjaciół, a potem ludzie wracają z urlopów i dostają rachunek na osiemdziesiąt tysięcy koron albo i więcej. Apele są w prasie, żeby, wyjeżdżając, ukrywać gdzieś telefon. Wstyd przyznać, ale zdaje się, że wymyślili to nasi.

– O Boże, co za naród…

– Wracajmy do Marianka – zażądałam kąśliwie. – Posiłki konsumował u ciebie, tego jestem pewna. Czy wykonywał także jakieś prace zlecone?

Paweł zachichotał, bo znał Marianka. Beata, nic już nie mówiąc, patrzyła pytająco. Alicja spróbowała opanować wściekłość na mnie.

– Odczep się. Obsesjonistka. Owszem, wykonywał. Targał ze sklepu ciężkie zakupy…

– We własnym interesie. W to chętnie wierzę.

– …i uciął jedną suchą gałąź…

I tu Alicja nie wytrzymała, też zachichotała. Pogląd na Marianka w gruncie rzeczy miałyśmy jednakowy, tyle że ja wypowiadałam się ostrzej, a ona protestowała tylko dla zasady. No i Marianek grymaśny nie był, żarł wszystko, co znajdowało się w zasięgu ręki, bez wyboru, możliwe, że zeżarłby nawet tę nogę baranią w jej obecnym stanie. Alicji się to bardzo podobało, zapewne dlatego, że nigdy w życiu nie była zmuszona do gotowania obiadów i codziennego karmienia ukochanych najbliższych, ponadto, jako robotnik na pracach zleconych, był bardzo miły, czas spędzał z wielkim zapałem na pogawędkach przy kawie. Nazywało się to, że pracuje. Kiedyś przez cały dzień, od rana do wieczora, malował olejną farbą deskę o powierzchni trzy czwarte metra kwadratowego, czyniąc to, rzeczywiście, nad wraz porządnie i dokładnie. Alicja wysoko oceniła precyzję, nie zważając na tempo, co było dla mnie niezbitym dowodem, że, najzwyczajniej w świecie, chciała go zaopatrywać w jakieś pieniądze i musiała mieć pretekst. Głupio było trochę dawać mu za nic, płaciła zatem za, pożal się Boże, robotę.

Idiotyzmy, jakie się przy tych okazjach Mariankowi przytrafiały, przerastały wszystko. Biedny chłopiec do myślenia był zdolny tylko w jednym kierunku, mianowicie, jak osiągnąć jakąś korzyść dla siebie, jeśli zatem przy powierzonym mu zajęciu należało pomyśleć, pewne było jak w banku, że zrobi głupotę. Zaciekawiłam się gwałtownie, jaki też numer wywinął tym razem.

– Którą gałąź?

Alicja doceniała uciechy, nawet szkodliwe.

– Miał uciąć tę nad stołem, ja, w każdym razie, ją miałam na myśli…

– Sterczy nadal. Widziałam na własne oczy.

– Toteż właśnie. Uciął patyk, który sterczał nad tamtym żelaznym stołem w ogrodzie. Z tym że patyk nie należał do żadnego drzewa, sama go tam położyłam, był długi i miał służyć jako podpórka dla gałęzi z jabłkami, z dwóch stron wystaje i gałęzie na nim leżą, utrzymuje się w równowadze. To znaczy, utrzymywał. Marianek uciął z jednej strony, strasznie się namęczył, bo mu to latało, nie było przymocowane, a wtedy druga strona, oczywiście, zleciała. Okropnie się zdziwił.

– Marianek przebija wszystkie możliwości mojej wyobraźni – powiedziałam, kręcąc głową w podziwie. – Co jeszcze robił? Nie ucinał chyba tego patyka przez cztery dni?

– Nie. Zwierzał się. Ma kłopoty.

– Ale, zaraz! Miałam ci przypomnieć, żeby uciąć to suche nad tarasem, jak się pojawi jakiś silny facet. Pawłowi, mam wrażenie, nic nie brakuje…?

– Paweł…

Paweł zareagował, jakby mu ktoś chlusnął wiadrem wody na głowę. Szarpnął się jakoś, zamrugał oczami.

– Tak, słucham cię…?

Nie słuchali. Ani on, ani Beata nie słyszeli jednego słowa z naszej rozmowy. Diabli wiedzą czy coś do siebie mówili, ale między nimi iskrzyło. I wcale nie siedzieli tuż obok, tylko naprzeciwko, Paweł na kanapie, a Beata w fotelu, pochylali się ku sobie nad stołem, wyprostowali się teraz gwałtownie. Rzuciłam okiem na Alicję, nie spojrzała na mnie, prezentowała roztargnienie konkursowe.

– Paweł, nie teraz, bo już się robi ciemno, ale jutro. Nie uciąłbyś tej suchej gałęzi, która lada chwila zleci komuś na głowę, tam, na tarasie?

– Nie ma sprawy, bardzo chętnie. Piłę masz?

– Mam, nawet kilka. Jutro znajdę.

– No to bez problemu. Zaraz, na czym stoimy w tych gościach Alicji? Jako ostatni, był tu Marianek. I co?

– I właśnie masz uciąć gałąź, którą ucinał Marianek – wyjaśniłam kąśliwie. – Co do gości, z Mariankiem jeszcze nie koniec. Z czym się zwierzał, jakie ma kłopoty?

Alicja pomacała po stole w poszukiwaniu papierosów. Paczka była pusta, ale odkryła pod talerzem jeszcze jedną połówkę. Od lat trwała w manii przełamywania papierosów bez filtra na pół.

– Jakieś dziwne i nie wszystko zrozumiałam. Znalazł sobie przyjaciela albo może wspólnika, nie wiem do czego, i ten wspólnik ma wymagania, których Marianek nie może zaspokoić. Starszy od niego, to pamiętam. Mazał mi się tu w kamizelkę, że mogłabym chyba pomóc albo co, ale tego już starałam się nie słuchać.

– Pieniądze…!

– A właśnie nie, wcale mu nie chodziło o pieniądze i nawet nie umizgał się o pożyczkę. Czegoś ten wspólnik od niego żąda, Marianek coś zgubił i teraz ma odnaleźć, czy coś w tym guście. Wyszło mi, że zgubił u mnie w domu, więc sama rozumiesz, że tym bardziej starałam się nie słuchać.

– Osobiście zgubiłam u ciebie w domu popielniczkę na przyssawce…

– Trzeba było pilnować. A Marianek tak snuł się za mną i marudził, koniecznie chciał mi pomagać, z tym że nie wiem w czym, ale chyba w porządkach.

– W jakich porządkach?

– Nie wiem. Wszyscy czepiają się moich porządków, maniactwo jakieś, istna paranoja. Dopytywał się o koty w worku, może mam jakieś i jak to wygląda, bo on też by chciał brać udział w licytacjach…

– Może potrzebny mu proszek do prania. Trzeba było dać mu trochę, zapas masz duży.

– Proszku do prania nie chciał. Proponowałam. Myślałam, że z wiekiem zmądrzeje, ale zdaje się, że przez ostatnie piętnaście lat do reszty mu się w głowie poprzewracało. Chyba rzeczywiście czegoś szukał, bo z natężeniem wpatrywał się w różne kąty.

– Nie posuwając się do czynów?

– Nie, dlaczego? Jedno pudło z podłogi przestawił na fotel.

– A, to dlatego tu leżała taka chwiejna piramida! Któryś kot na niej spał.

– Kotów bał się panicznie, bo go nie lubiły. Niczego nie znalazł i pojechał.

– A kto to był, ten jakiś starszy wspólnik?

– Nie mam pojęcia. Też pewnie kretyn. Nawet nie wiem, tutejszy czy z Polski.

– No dobrze, Marianka mamy z głowy, chociaż zalicza się do grona podejrzanych. Wątpliwości wprowadza jego szalona pracowitość, wątpię, czy zdobyłby się na to, żeby się przedrzeć do piwnicy i wyłączyć zamrażalnik, ale wykluczyć tego nie można. Co dalej?

– Jakie co dalej?

– Z gośćmi co dalej. Kto jeszcze był? Nie psychopata przypadkiem?

– Oszalałaś! Psychopaty bym nie wpuściła. Poza tym, o ile wiem, on znów siedzi, to znaczy leczą go w zakładzie zamkniętym, bo podobno zamieszkał w cudzym domu podczas nieobecności właścicieli i zdewastował im mieszkanie. Tak mi się o uszy obiło, jak mnie policja o niego pytała.

– Dawno?

– Nie, ze trzy miesiące temu. Na narty wyjechali. Na krótko, ale zdążył przez ten czas zalać wodą połowę pomieszczeń, zepsuć wszystko w kuchni i porąbać meble ogrodowe, żeby palić ogień w kominku. Ale ten kominek był sztuczny, na prąd, więc istny cud, że nie spalił im całego domu.

Pokiwałam głową z politowaniem.

– A ty go chciałaś hodować u siebie…

– Wcale nie chciałam, sam się zagnieździł. W każdym razie przy moim zamrażalniku, jako sprawca, odpada.

Westchnęłam ciężko, podniosłam się i poszłam do kuchni po papierosy dla niej i dla siebie. Koty już zjadły kolację i porozkładały się w różnych punktach mieszkania. Jeden wlazł na narożną szafkę i patrzył na nas z góry ze wzgardliwym wyrazem twarzy.

Beata i Paweł z wyraźnym wysiłkiem oderwali się od siebie, gorliwie starając się symulować zainteresowanie sytuacją i kłopotami Alicji. Włączyli się w rozważania.

– Znaczy – podsumował Paweł – ja pamiętam, ostatnio pętały się tu trzy osoby. Edith, Małga i Marianek. Osobiście wykluczyłbym tę całą Edith, ona nie z tych, co łażą po piwnicach. Małga mogła, skoro szukała opakowań, zdaje się, że w atelier leżą jeszcze takie sztywne kartony Thorkilda…

– Ale nie rzucają się w oczy, bo stoją przy ścianie, przyciśnięte komodą – przypomniałam.

– To nie wiem. Skoro jednak Alicja twierdzi, że ktoś się zakrada i grzebie…

Rozważania nam okulały, Alicja zaś nagle zamilkła. W zadumie wpatrywała się w kota na kominku, nie odpowiadając na pytania aż do chwili, kiedy zrobiłam następną kawę i podetknęłam jej filiżankę. Wówczas się jakby przecknęła.

– No nie wiem – rzekła. – Marianek… Ględził mi o kotach w worku, a tam, na dole, stoi w kącie wypchany koci worek i chyba trudno się do niego dostać. Ale go widać. No, nie cały, kawałek.

– I myślisz, że Marianek lazł do niego?

– Możliwe. Z tym że tam już nie ma pierwotnej zawartości.

– Tylko co?

Alicja zawahała się, wypiła trochę kawy i stłumiła lekkie zakłopotanie.

– To stary worek. Wepchnęłam do niego rajstopy i pończochy, te, które dawno temu oddawało się do repasacji. Myślałam, że przy jakiejś okazji zabiorę to ze sobą do Warszawy, albo może ty zabierzesz…

– O Jezu… – powiedziałam cichutko.

– Ale zaraz potem okazało się, że już oczek nie łapią…

– I nic tam więcej nie ma? – spytał Paweł.

– Nic, o ile pamiętam.

– No to chyba taką rzecz mogłabyś wyrzucić?

Alicja się prawie obraziła.

– Po pierwsze, to ciężkie i jak ja mam to wydostać, przygniecione jest workami z gliną i dużym kołem garncarskim. A po drugie, gdzie wyrzucić? Śmieciarze tego nie wezmą, za duże, do pojemnika nie wchodzi.

– Po kawałku – zaproponowałam żywo, pełna obaw, że do domu odjadę z worem podartych rajstop i też nie będę wiedziała, gdzie je wyrzucić. – Po trochu, w foliowych torbach. W końcu to mięso spod furtki też upłynniłam tylko częściowo, dwie torby wzięłam, a reszta została i śmierdzi.

W Pawła wstąpiła nagle energia. Zerwał się z kanapy.

– Czekajcie, przypomniałaś mi, trzeba to załatwić. Jest ciemno, też zabiorę parę sztuk. Gdzie wyrzuciłaś tamte?

– Do śmietnika przy parkingu. Za wychodkiem miejskim.

– To ja pojadę do Brugsena. I może za Netto, wezmę więcej.

– Weź pudło z nogą baranią, ja mu nie dałam rady. A w ogóle lepiej wyrzucać w dwie osoby, jedna podnosi pokrywę, a druga wrzuca, siup i już. Mnie było trudno, jedną ręką pokrywę, drugą torby… To ciężkie.

– Pojedziemy razem – zaproponowała natychmiast Beata i wystrzeliła z fotela.

Pomyślałam, że wonie na tej randce będą mieli niezmiernie romantyczne.

– Tylko niech was nikt nie złapie – zaniepokoiła się Alicja.

– Co ma kto łapać…

Znikli nam z oczu. Podeszłam do kominka, pogłaskałam kota, który przyjął to łaskawie, po czym wróciłam do Alicji.

– Czekaj, załóżmy, że Marianek narwał się na wór z pończochami. Potknął się o przewód, wyrwał go z kontaktu, wyłączył zamrażalnik, do wora się nie dostał i potem co? Przyszedł ponownie wczoraj i spuszczał wodę w wychodku?

– Do Marianka to podobne…

– Ale niemożliwe, żeby przyszedł i niczego nie zjadł. Nie zauważyłaś dziś rano braków w pożywieniu?

Alicja wzruszyła ramionami i zdecydowała się sprzątnąć z salonowego stołu. Przeniosłyśmy się na stół kuchenny. Zastanawiałyśmy się nad sytuacją każda we własnym zakresie i nic nam się z tego nie chciało ulegnąć.

– Zakładając, że naprawdę ktoś czegoś szuka… – powiedziałam z namysłem, robiąc sobie wreszcie herbatę, bo kawa już mi się znudziła. – Blekot mi taką myśl nasuwa… To właściwie czego mógłby szukać?

Alicja siedziała nad kolejną kawą.

– Nie mam pojęcia. Niczego takiego nie mam.

Teraz ja wzruszyłam ramionami z irytacją i politowaniem. Po Alicji można się było spodziewać wszystkiego, skoro kiedyś zginęło jej dwa tysiące dolarów w gotówce i odnalazła je przypadkiem cztery lata później w stosie makulatury. A szachy…?

– A szachy? – wytknęłam z wyrzutem.

– O szachach nikt nie może wiedzieć. Ja bym też nie wiedziała, gdyby nie wasz głupi upór.

– Ty nie, ale ktoś inny mógł. Kiedyś były używane, sama mówiłaś. Jakiś stary list, ktoś coś wyznał na łożu śmierci… Mam skojarzenia, zaginione klejnoty, Blekot, może i te szachy, zaginione… On coś wie i szuka…

– Przez Marianka?

– Przecież nie upieramy się przy Marianku. Zakradać się mógłby ktokolwiek, drzwi do atelier rzadko bywają zamykane.

Alicja łypnęła na mnie złym okiem i wzruszyła ramionami.

– W każdym razie z pewnością nie zamknę ich teraz…

Zdecydowałyśmy się w końcu iść spać, nie czekając na powrót Pawła z Beatą. Żadna z nas nie miała złudzeń, że ten powrót nastąpi tak od razu, i oczekiwanie na nich wydało nam się nawet dość nietaktowne. Wtykać wścibski nos i włazić z butami w uczucia może i naganne, ale w końcu intymne…

– Dorośli są – powiedziała Alicja stanowczo, ruszając do swojego pokoju – i powinni wiedzieć, co robią. Inna sprawa, że Ewa ci oczy wydrapie, a jak ten Julian Beaty, to nie wiem…

Od razu postanowiłam, że kontaktu z Ewą Pawła przez jakiś czas będę starannie unikać. Juliana, na szczęście, osobiście nie znałam.

Potężny ryk wychodka wyrwał mnie z pierwszego snu i natychmiast potem usłyszałam gdzieś w głębi domu brzękliwy łomot, nieco cichszy, ale za to dziwniejszy. Zrozumiałam, że Paweł z Beatą wrócili, któreś z nich przez roztargnienie i odruchowo spuściło wodę w toalecie, a na to prawdopodobnie zareagowały koty. W nerwach musiały coś potrącić.

Idąc spać, dom zostawiłyśmy otwarty, można powiedzieć, na przestrzał. Drzwi wejściowe zamknięte tylko na klamkę, drzwi na taras otwarte na oścież, drzwi w atelier i małe okno naprzeciwko nich uchylone, koty miały dostęp do wnętrza swobodny, a Paweł i Beata mogli wchodzić wszystkimi stronami. Zlekceważony, hipotetyczny intruz również.

Wahałam się przez chwilę, wstawać czy nie, ale usłyszałam ruch w kuchni i ciekawość przemogła lenistwo. Chwyciłam szlafrok i wyszłam z pokoju.

Alicja zapaliła, już wszystkie światła. Beata była w salonie, Paweł w kuchni, ciężko skruszony, błagał o przebaczenie, pomylił się, to znaczy zapomniał, przypomniało mu się o ryku, kiedy już pociągał za ten cholerny sznurek i nie zdołał wstrzymać gestu.

Zakłopotana i przestraszona Beata zawiadamiała, że łomoty dobiegły z atelier, wyraźnie słyszała…

– Przestańcie mówić równocześnie – zażądała Alicja. – Jak to, z atelier? Przecież koty są tutaj?

Trzy czarne kupy futra wpatrywały się z tarasu w oświetlone wnętrze. Nie robiły wrażenia spłoszonych.

– Ale rumor był w atelier – uparła się Beata.

Poparłam ją, też mi się wydawało, że łomoty rozległy się w tamtej stronie. Przecisnęliśmy się wszyscy w pośpiechu przez pokój telewizyjny.

Stosu na kufrze, wznoszącego się nad barierką, nie było. Pieczołowicie ułożone przez nas pudła, półeczka, stojak pod doniczkę i diabli wiedzą co jeszcze, wszystko razem zleciało w dół na zbity pysk. Stojak musiał wypaść z opakowania, skoro brzęczał, ponadto Alicja przypomniała sobie nagle, że w jednym pudle leżały zapasowe armatury kuchenne i łazienkowe. Taktownie przyhamowałam pytanie, ile też wiosen owe armatury sobie liczyły, bez względu bowiem na wiek brzęczeć miały prawo, szczególnie że wszystkie przedmioty, lecąc, obijały się o poziom pośredni, pomiędzy górą a piwnicą. Tam również znajdowała się balustradka.

– Samo z siebie nie zleciało – zaopiniowała zimno Alicja. – Ktoś musiał potrącić.

– O! – powiedziałam żywo, spojrzawszy w dół. – I drzwi są inaczej odsunięte. Było mniej, teraz jest więcej.

Alicja popatrzyła z uwagą, zeszła po schodkach i zajrzała za wielkie, stare biurko, niewidoczne pod zgromadzonym na nim balastem.

– Oczywiście, że jest więcej. Paproć zleciała. Specjalnie odsunęłam tylko do kwiatka, jakiś kretyn popchnął i proszę. Wszystko na ziemi. Nikt we mnie nie wmówi, że te drzwi ruszył przeciąg.

W nikogo nie dałoby się wmówić, że ciężkie, przesuwne drzwi zareagowały na jakikolwiek przeciąg, choćby to nawet była trąba powietrzna. Mogły polecieć razem z całym domem, ale nie same.

Spokój i beztroska przepadły. Musieliśmy pogodzić się z okropnym faktem, że przestrzeń mieszkalną Alicji noc w noc profanuje jakaś obca siła, dokonująca zniszczeń i bez wątpienia łasa na koniak. Głupia ta siła musi być beznadziejnie, jeśli wydaje się jej, że działa niezauważalnie.

– Albo jest mu, temu jakiemuś, wszystko jedno – podsunął Paweł, wracając do salonu. – Gówno go obchodzi, wiemy o nim czy nie, robi swoje i cześć.

– I węchu nie ma – zauważyła z niesmakiem Beata. – Tam jeszcze ciągle strasznie śmierdzi.

Zła jak diabli Alicja usiłowała opanować prawdziwe uczucia, żeby we własnych oczach nie zasłużyć przypadkiem na miano histeryczki. Wyeksponowała tylko jeden kłopot, zręcznie udając, że żadne inne nie istnieją.

– No więc właśnie, mnie też się wydaje, że świeże powietrze do piwnicy tak całkiem nie doszło i wściekła jestem, bo nie mogę tego zamrażalnika zamknąć i włączyć. Myślicie, że dobrze mi się wydaje?

– Doskonale ci się wydaje, jak rzadko – pochwaliłam ją czym prędzej.

– A zamknięty nie wywietrzeje…

– Z pewnością nie. I cokolwiek tam wetkniesz, przejdzie tym apetycznym aromatem.

– To jak mam zamknąć dom? Przecież muszę zostawić przewiew, inaczej nie wywietrzeje do sądnego dnia! Słuchajcie, może postawić tam wentylator?

– A może naprawić… – zaczął Paweł ugryzł się w język. – To znaczy, tego… Zastanowić się…

Doskonale zgadłam, że miał na myśli naprawę wentylacji mechanicznej, wykonanej kiedyś pieczołowicie przez Thorkilda, zdewastowanej później przez jeża i pozostawionej odłogiem, ponieważ nienawiść Alicji do wszelkich tego rodzaju napraw znał równie dobrze, jak ja. Wolał jej się w tej chwili nie narażać.

– Może otwierać szeroko tylko w dzień – zaproponowała nieśmiało Beata. – A na noc zamykać… A zostawiać samo okno, tak odrobinę uchylone…

– Nie chcę tu nikomu wymawiać, ale przez takie odrobinę uchylone okno Joanna kiedyś wlazła – wytknęła grzeczniutko Alicja.

– Byłam młodsza – przypomniałam z westchnieniem.

– No to co? Skąd wiesz, w jakim wieku jest ten jakiś kretyn?

– Jeśli to Blekot, wiośnianą młodość ma już raczej za sobą.

– Nie wiem czy Blekot. Skoro robimy naradę produkcyjną, ja bym się napiła kawy. Zaraz, ustalmy, jak to było, myśmy poszły spać, wy wróciliście… A…! Jak wam poszło ze śmieciami?

– Śpiewająco – zapewnił ją Paweł. – Udało nam się upłynnić trzy torby i nogę, każdą sztukę gdzie indziej. Wróciliśmy prawie całkiem bez hałasu i nic by nie było, gdyby nie to, że zapomniałem o tej twojej orkiestrze…

– Zgadza się – przyświadczyłam. – Najpierw zaryczało w wychodku, a potem runęło w atelier. Z czego wynika, że ktoś był w atelier na samej górze…

– Myślał, że wszyscy śpią, bo w domu panowała cisza…

– Otóż to! Spłoszył się rykiem, może usłyszał jakiś ruch, bo trudno tu się przemieszczać bezszelestnie, potrącił piramidę na kufrze i uciekł. Czegoś tam chyba szukał?

– I nawet wiem czego – powiadomiła nas Alicja z zimną krwią, wyjmując z mikrofalówki filiżaneczkę z odrobiną zagrzanej wody. – Nie chcecie kawy? W mikropiecu woda gotuje się w minutę, zrobić wam?

– Zrób, przecież i tak teraz nikt nie zaśnie.

Prztyknęłam czajnikiem, żeby zrobić sobie herbatę.

– Uważasz, że czego szukał?

– Kota w worku. Zaczynam być tego pewna. Nie zauważyłaś może, ale tam, w kącie, koło balustrady, stoi jeszcze jeden worek, zostawiałam sobie te worki, bo są bardzo dobre na różne rzeczy. No owszem, nie rzuca się w oczy, bo coś na nim leży, ale kawałek wystaje, a one są dość charakterystyczne. Pchał się do niego i przeciskał obok kufra.

– A w tym worku jest co? – spytałam z szaleńczym zaciekawieniem.

Beata i Paweł zamarli nad stołem z łyżeczkami w rękach, wpatrzeni w Alicję.

– Nie pamiętam dokładnie – wyznała Alicja w zadumie. – Ale zdaje się, że jakieś resztki odzieżowe, tak mi się jakoś majaczy. To jeszcze z dawnych czasów… a może mydło Siedem Kwiatów…

– Myśl, że do dziś dnia posiadasz cały wór mydła Siedem Kwiatów, wydaje mi się ogłuszająca – powiadomiłam ją po chwili ogólnego milczenia.

– Nie cały wór! – zniecierpliwiła się Alicja. – Trochę. No, ileś tam. Podobno, tak słyszałam albo może czytałam, zostało stwierdzone, że ono jest dobre na mole. To znaczy, mole od niego uciekają. No to przywiozłam sobie… różne osoby mi przywoziły z Polski, bo co szkodzi sprawdzić, i włożyłam je tam na wszelki wypadek. Dobre czy nie, nie wiem, w każdym razie mole mi się jakoś nie zalęgły.

– I to się znajduje w tamtym worze – powiedział słabo Paweł po kolejnej chwili milczenia.

– Takie mam wrażenie. Różne resztki mi się plątały, futerko po teściowej, zdaje się, kołnierz od żakietu… Coś tam jeszcze, chyba jakaś farba i pędzle, możliwe, że wszystko razem do któregoś worka wepchnęłam i tak mi się wydaje, że to właśnie ten worek. Nawet kiedyś o nim myślałam.

– Destruktywnie…?

– Co?

– Myślałaś, żeby może wyrzucić…?

– Nie, żeby sprawdzić, czy tam nie ma starych, roboczych spodni Thorkilda.

Zabrzmiało mi to jeszcze bardziej ogłuszająco.

– I do czego ci miały służyć robocze spodnie Thorkilda?

– Nie wiem, nie pamiętam. Może dla Dagmar? A może chciałam coś podłożyć przy malowaniu klapy na antresolę. Co to ma za znaczenie i w ogóle dlaczego w środku nocy rozmawiamy o starych spodniach Thorkilda?

– Nie rozmawiamy o spodniach Thorkilda, tylko o workach na koty – skorygował Paweł. – To znaczy, o kotach w worku. Ale wiecie… Coś mi się chyba pomieszało, bo też nie wiem dlaczego.

Z wysiłkiem wydobyłam się spod wpływu mydła Siedem Kwiatów i roboczych spodni Thorkilda.

– Bo Alicja ma skojarzenie kota w worku z Mariankiem. Między nami mówiąc, sama również używałam na mole mydła Siedem Kwiatów, bezskutecznie, mole czuły się z nim doskonale, ale to może dlatego, że w grę wchodziły mole arabskie…

– Skąd, na litość boską, wzięłaś mole arabskie i czym się różnią od naszych? – zainteresowała się gwałtownie Alicja, która z molami miała dość dużo do czynienia.

– Przywiozłam razem z wełną z Algierii, a czym się różnią, nie wiem. Może właśnie stosunkiem do mydła Siedem Kwiatów.

– I jak się ich pozbyłaś?

– Wszystkie tekstylia wystawiłam w foliowych torbach na balkon akurat, jak była jedna z zim stulecia i przez miesiąc temperatura podchodziła pod dwadzieścia stopni mrozu, a w nocy nawet lepiej. Stały tak aż do wiosny i podziałało radykalnie. Potem już mola nie widziałam na oczy, chyba że takie spożywcze.

– Miałaś spożywcze?

– No pewnie. Latały po całej kuchni i myślałam, że to są te moje szare komórki, które z wiekiem opuszczają umysł człowieka.

– Dobrze myślałaś – pochwaliła Alicja z wielkim uznaniem. – I co zrobiłaś?

– Nic, wyrzuciłam wszystko jadalne, na szczęście nie były to produkty cenne, i cały bufet wyszorowałam spirytusem salicylowym. A także zwykłym, jadalnym. Substancji trujących wolałam nie używać. Czy możesz uprzejmie odczepić się od moli i wrócić do Marianka?

– No dobrze, mogę. Z dwojga złego wolę chyba Marianka niż mole. Nie żre wełny.

Paweł odzyskał głos.

– Już wiem. Zrozumiałem, że Marianek grawitował w kierunku kocich worków, a w atelier stoi coś takiego. Drogą logicznych skojarzeń dochodzimy do poglądu, że do Alicji nocami wdziera się Marianek i powoduje różne szkody, usiłując tych worków dopaść. Ale, Alicja, on tu przecież bywał, mieszkał, przez parę lat się pętał, naprawdę pcha się do starych spodni Thorkilda? Przecież to nie ma najmniejszego sensu!

Bez żadnego trudu Alicja zachowała zimną krew i najdoskonalsze opanowanie.

– Bo ani Marianek, ani nikt inny… no, teraz wy, ale nie wytruje was przecież… nie ma pojęcia o tym, co robiłam z workami po licytacjach. Jest to moja prywatna sprawa, ale mogę wam powiedzieć. Patroszyłam je różnie, czasem od razu, a czasem z opóźnieniem, a trwało to, zwracam wam uwagę, przez trzydzieści lat…

– Trzydzieści cztery – poprawiłam bezlitośnie.

– No, może. Nie jest wykluczone, że któreś tam udało mi się zaniedbać i do tej pory nie wiem, co w nich jest. Ale niewiele, o ile pamiętam, trzy do czterech. Wobec kupionych osiemdziesięciu sześciu, procent jest nikły, i wypatroszyłabym je nawet zaraz, gdybym wiedziała, gdzie są. W te wypatroszone natomiast wkładałam różne inne rzeczy… o, siedem sztuk leży przy kompoście, tam jest specjalna ziemia pod imbir i akantusy…

Rzuciło mną.

– Co…?! Pod imbir i akantusy musi być specjalna ziemia?! Alicja…!!!

Alicja uparcie prezentowała kamienny spokój.

– Przecież ci mówiłam, że to nie są łatwe rośliny. Jednym uchem słuchasz, a drugim wypuszczasz. Zlekceważyłaś, powiedziałaś, że w dupie masz ziemię i sama sobie zrobisz na krowim łajnie…

– One się teraz pokłócą o ziemię i ogród – powiedział Paweł do Beaty zgnębionym tonem. – Nie wiem, czy uda się je oderwać od tematu, może się pozabijają na poczekaniu. Nie znam sedna rzeczy i pojęcia nie mam, jak przeciwdziałać.

– Ja znam – powiedziała bardzo przejęta Beata. – Też mam ogród, widziałam takie szczątki u Joanny… Słuchajcie, ale przecież…

O, nie, nie mogłam się tak od razu uspokoić.

– A ja się męczę ósmy rok! Jak chora krowa! Skąd, dłużej, od dwunastu lat się z tym gównem kotłuję! A ty mi teraz mówisz, że siedem worków w twoim kompoście leży, teraz, od kiedy leży, ty zołzo?! Od wczoraj…?! A nie mogłaś powiedzieć w zeszłym roku, dwa lata temu, niech mi łeb odpadnie, jeśli to nie leży od pięciu lat…!

– Popatrzcie, czy się tu gdzieś coś nie turla, bo leży od dwóch – poprosiła Alicja, spoglądając pod stół i ociekając trującą słodyczą. – Więc ten łeb już jej odleciał, może trzeba znaleźć, bo się ktoś potknie. Uspokój się, idiotko, dwa lata temu dostałam to od człowieka, sama robiłam, ale gorsze. Mogę ci dać cały worek, w zeszłym roku bym ci dała, ale nie chciałaś…

– Zabiję ją – obiecałam z ponurą zaciekłością. – Przyjaciółka, nie przyjaciółka, ale muszę ją zabić, bo inaczej szlag mnie trafi! Dajcie mi czegoś! Jest jeszcze jedna butelka wina, wiem na pewno!!!

Problem był o tyle skomplikowany, że wielostronny, i emocje we mnie w mgnieniu oka utworzyły kłębowisko nie do rozwikłania. Ponuro i bez słowa, zadławiona nieco, słuchałam wyjaśnień Beaty, udzielanych Pawłowi, jak to na własne oczy widziała w moim ogrodzie zdychające imbiry trujące, akantusy długolistne i parę innych roślinek, wszystko przywożone z różnych stron Europy, jak wysłuchiwała dramatycznych opowieści o moich staraniach, wysiłkach i klęskach, jak to Alicja z dna absolutnego i zerowej wiedzy w ciągu dziesięciu lat przeskoczyła na szczyty fachowości ogrodniczej, jak mnie gnębił głupi pech, jak własną ręką produkowałam kompost naukowy, jak mi do tego miejsca brakowało. Paweł przez ten czas otwierał butelkę, ja zaś z rozgoryczeniem wspominałam zeszły rok, kiedy to Alicja rzeczywiście proponowała mi worek, a ja jechałam z dziećmi, w cztery osoby, z potwornym bagażem, a w dodatku nie do Polski, tylko do Paryża. Co niby miałam z tym workiem zrobić, posadzić go na miejscu kierowcy…?! A teraz mi ta gangrena wymawia! A wcześniej o specjalnej ziemi w ogóle mowy nie było!

Do tego Marianek, koty w worku, ryczący wychodek, niebiańskie wonie po nodze baraniej, platynowe szachy i Blekot! Co za myśl kretyńska mnie naszła, że to będzie przyjemny pobyt…!!!

– Zawsze, jak nie powiem, to chociaż pomyślę w złą godzinę – wymamrotałam pod nosem. – Dobrze, zabiję ją później, możemy wrócić do tematu…

– Czekajcie, zanim co – powiedział niespokojnie Paweł, któremu ogród nie stał kością w gardle i nie ćmił umysłu. – Ta noc i tak zmarnowana, która godzina…? Już po trzeciej. Może jednak wywieźć gdzieś tę resztę do końca, bo mam wrażenie, że teraz śmierdzi w całym Birkerød. Zaczną szukać źródła subtelnej woni i znajdą pod twoją furtką, to chyba nie będzie dobrze, nie? Padną na ciebie podejrzenia…

– Nic z tego – przerwała zimno Alicja. – Z tamtych śmietników jeszcze nie wywieźli i nie ma tego gdzie utykać. Musimy poczekać do wieczora. Zdążymy, w takim tempie poszukiwań nie zorganizują. W tym kraju nikt się nie śpieszy.

– Sąsiad doniesie – mruknęłam złowieszczo. – Już też, cholera, nie miało kiedy się zaśmiardnąć, tylko akurat teraz, kiedy mamy na głowie Marianka! A, prawda, jedno z drugim się wiąże…

– Nie dam głowy za Marianka – przerwała znów Alicja z nagłą determinacją. – Nie powiedziałam wam jeszcze, że w okolicy grasuje pasożyt. Zdaje się, że mieszka u Pameli.

Teraz się już zdenerwowałam poważnie. Beata i Paweł patrzyli pytająco.

– Alicja, ja rozumiem, że masz swoje życie prywatne i rozmaite tajemnice – powiedziałam z gniewnym wyrzutem. – Ale jakiś umiar zachować należy. Pasożyt…! Owszem, kompromitacja, ale nie czas teraz na wstydliwe ukrywanie minionych błędów, errore humanum est, jak mogłaś o nim nie wspomnieć?!

– To ten od papierosów i śniadań? – upewnił się żywo Paweł.

– Ten. Skąd wiesz, że jest i że mieszka u Pameli? Był tu u ciebie?

Alicja zdołała stłumić zakłopotanie. Zapaliła papierosa, mimo iż poprzednia połówka dymiła na popielniczce.

– Mnie unika jak morowej zarazy, ale widziałam go na mieście. Razem z Pamelą wychodził ze sklepu, to uważasz, że co? Przywarł do niej jak rzep, jedno warte drugiego.

– I myślisz, że ona mu robi drugie śniadanka?

– Jak ona mu robi drugie śniadanka, to ja śpiewam w operze. Mają wspólne interesy, to wiem przypadkiem, i nie chcę wiedzieć jakie, a w ogóle widziałam go dwa razy, w odstępie paru dni, więc wnioskuję, że znów się tu gdzieś zaczepił. Możliwe, że powinno się go brać pod uwagę.

– Możliwe…! – prychnęłam wzgardliwie.

Teraz na Pawła przyszła kolej wyjaśniać Beacie, że przed paroma laty, krótko przed psychopatą, pasożyt, młodzieniec bystry i zaradny, spróbował pożerować na Alicji. Próba powiodła mu się doskonale, przez trzy miesiące miał darmowe lokum, darmowy wikt i opierunek, wypalał Alicji papierosy i dostawał posiłki do pracy. W ramach wdzięczności usiłował sprzedać jej flachę whisky i zaoszczędzone dwa kartony własnych papierosów, pochodzące ze strefy bezcłowej, zatem o połowę tańsze, z tym że cenę wymyślił sobie obniżoną zaledwie o dziesięć procent. Pozostałby zapewne na jej utrzymaniu do końca życia, gdyby nie to, że wreszcie musiał wyjechać, a ponowna próba zagnieżdżenia się w jej domu już mu nie wyszła.

Zgodnie doszliśmy teraz do wniosku, że w kwestii przeszukiwania domu Alicji pasożyta, na wszelki wypadek, należy dołączyć do grona podejrzanych. Jest znacznie bardziej prawdopodobny niż Marianek.

Aczkolwiek godzina robiła się już zgoła poranna, a może właśnie dlatego, na poczekaniu wymyśliłam sensacyjną historię.

– Ktoś zgubił cenny przedmiot – ogłosiłam tajemniczo. – Dawno temu i sam nie wiedział, gdzie. Dostał na przechowanie jajeczko Fabergé…

– Dlaczego na przechowanie? – przerwała nieufnie Alicja.

– Bo tak mi wychodzi. Testamentowo przynależne jakiemuś dziecku, miał przechować do pełnoletności dziecka, powierzone mu zostało urzędowo, a on to zgubił. Dziecko zaczęło dorastać, robiło mu się gorąco, więc przypomniał sobie, że zgubił w pociągu. No i zaczął szukać po zgubach kolejowych, dowiedział się o licytacjach kotów w worku, zaangażował pomocników i nadal szuka…

– Tylko u Alicji? – zainteresował się Paweł.

– Kto tak powiedział? Może u wszystkich, którzy w tych licytacjach uczestniczyli, może wyliczył sobie czas i wypadło mu, że ostatnie lata pracy Alicji akurat pasują. Może wszystkich innych już obskoczył i tylko Alicja mu została…

– Dlaczego nie przyjdzie i zwyczajnie nie zapyta? Albo nie da ogłoszenia?

– Po pierwsze, może myśleć, że zełgasz i znalezisko ukryjesz, a po drugie, może nie chce się przyznać do zguby, bo to kompromitacja. Podejrzewam, że ty jedna masz jeszcze nie wybebeszone koty w worku, inni ludzie na ogół rozpakowują takie rzeczy od razu. Więc liczy na to, że o jajku sama nie wiesz i on ci to podwędzi bezszmerowo.

– A dlaczego właśnie jajko Fabergé?

– Nie wiem. Nic innego mi do głowy nie przyszło. Nie upieram się przy jajku, jak chcesz, może to być cokolwiek innego. Pamiątkowy zegar po pradziadku, welon prababci, może w ogóle coś kradzionego, zostawionego dziecku jako pamiątka rodzinna. Przechowanego w prywatnych rękach, żeby się nie rozeszło, że kiedyś tam komuś coś ukradli. Stąd niechęć do szukania publicznie.

– Bardzo ładna historia – pochwaliła Beata.

– Ma to swój sens – przyznał Paweł. – Alicja, może jednak warto obejrzeć resztę tych twoich kotów w worku?

– O ile zdołasz je znaleźć, proszę bardzo – zgodziła się sucho Alicja. – Ja całego domu rozwalać nie będę, nie mam teraz w planach generalnego remontu. Poza tym w żadne jajka i welony nie wierzę. I nic mnie nie obchodzi ten idiotyczny zgubca… Co tak patrzycie? Jeśli istnieje znalazca, powinien istnieć i zgubca, nie? To jakiś kretyn, skoro wyszukał sobie takich pomocników jak Blekot, i niech się wypcha. Nie chcę mieć z nim do czynienia.

Na tym konferencja została zakończona, wino wyszło, zdecydowaliśmy się pójść spać.

Wczesnym popołudniem przyjechała Marzena. Pytania, którymi niewątpliwie była wypełniona, już od furtki zamarły jej na ustach, bo resztki z zamrażalnika nie zaniechały działalności i dawały się wywęszyć nawet komuś z silnym katarem. A zdawałoby się, że Dania to jest wietrzny kraj, tymczasem nic, wiatru ciągle nie było, ledwo jakiś zefirek chwilami powiewał i atmosferze nie dawał rady.

– Rany boskie, co tu tak śmierdzi? – wykrzyknęła z przerażeniem w progu domu, zastawszy nas przy posiłku. – Alicja, to jakieś mięso! Albo ryby…? Jak wy to możecie wytrzymać, Boże drogi, i jeszcze macie apetyt…?!

– Do wszystkiego można się przyzwyczaić – odparł filozoficznie Paweł. – Cześć, jak się masz?

– Dobra kawa przebija wszystkie inne zapachy – pouczyła równocześnie Alicja.

– Zapachy… – prychnęła Marzena. – Jeśli to jest zapach… Skąd się to wzięło? Czy nie można tego wyrzucić?

– Noga barania straciła cierpliwość i postanowiła udać się w siną dal – oznajmiłam uroczyście. – W zasadzie już poszła, ale zostały drobiazgi towarzyszące. Siadaj, siadaj, damy ci kawy. A może koniaczku? Powąchasz sobie.

O istnieniu zamrażalnika w piwnicy i jego zawartości Marzena wiedziała doskonale, zaciekawienie przebiło w niej inne doznania, bez grymasów usiadła nad kawą i koniaczkiem i wysłuchała całej opowieści o wydarzeniach, z supozycjami i wnioskami włącznie. Przejęła się bardzo.

– Gdyby nie to, że ten ubytek brandy nastąpił wcześniej… Alicja, jesteś pewna…? Wierzę w twoją spostrzegawczość… Naprawdę myślałabym, że ktoś nas podglądał przy szachach i teraz ich szuka…

– Podglądanie odpada – przerwałam jej energicznie. – Rozejrzyj się po otoczeniu. Oglądałyśmy je w moim pokoju, zauważyłaś, co się tam dzieje przed oknem? Pnąca róża, dzikie wino i to dziwne zielsko na dwa metry wysokie, tam się w ogóle do szyby przedrzeć nie można. A od ulicy żywopłot, urósł i bardzo zgęstniał, w tym kawałku ogrodu można grób kopać albo bitwę toczyć i nikt niczego nie zauważy. Ale ktoś mógł o tych szachach wiedzieć…

– Gdyby wiedział, miał ćwierć wieku na znalezienie – przerwała mi z kolei Alicja. – Przypominam ci, że w tym pokoju spał pasożyt, Bełkot, Marianek, psychopata, Małga, Stasia, ty i jeszcze parę innych osób. Wymieniam jak leci, podejrzane i głupie.

– Ja w tym domu sypiałam wszędzie – wytknęłam z lekkim rozgoryczeniem.

– No więc szachy niepewne, ale prawdopodobne – zadecydowała Marzena stanowczo. – Bo rzeczywiście wygląda na to, że ktoś czegoś szuka. Od kiedy? Może to nam coś da… Alicja, od kiedy zaczęłaś dostrzegać rozmaite zmiany?

– Od lat. Ustawicznie ktoś mi tu coś przestawiał, przekładał i sprzątał…

Rozzłościłam się znienacka i postanowiłam sprostować.

– Gówno prawda i nie mądrzyj się teraz. Policzę porządnie. Zaczęło się dopiero po twojej pierwszej Grenlandii, kiedy tam pojechałaś…? Zaraz. Osiemdziesiąt pięć… Siedemnaście lat temu. Zdjęcia, slajdy, oglądałam je w miesiąc po twoim powrocie, wszystko leżało na swoim miejscu, nietknięte, sięgałaś ręką w ślepo, nikt niczego nie ruszał, bo jeszcze było dużo wolnej przestrzeni. Dopiero później… O, w rok później, jak przyjechałam, pyskowałaś, że masz poprzekładane, ale wtedy było dużo osób. No i potem, stopniowo, jak się urwała półka w kotłowni, jak przywiozłyśmy te dwa regały z targowiska, jak wróciłaś z Kalifornii z tobołem jakichś bulw i cebulek, jak Krystyna zostawiła swoje rzeczy, jak wyrzuciłaś fisharmonię…