Ксю

VI.

Вечарам Аляксей сядзеў у Жэні на ганку, і размяклы, добры, назіраў, як сонца заходзіць у хмару. Да Жэневай хаты пад’ехаў знаёмы дачнік, пасігналіў — маўляў, еду ў горад, у машыне ёсць месца, ці не трэба падкінуць. Жэня яшчэ раней, у чаканні выхадных, напакаваў пляменніцам гасцінцаў. На агародзе ўжо расла маладая бульба, раннія гуркі, познія цыбуля і часнок. Плюс «прысмакі» (яны з Рэвутам нядаўна растрыбушылі чарговы вагон).

Жэня — знарок, вядома, бо не такія цяжкія былі гасцінцы, каб самому не ўправіцца, прапанаваў Аляксею:

— Збірайся, паможаш, — а калі той пачаў муляцца, сказаў цвёрда, загадным тонам: — За кампанію!

На ўездзе ў горад пацямнела, пайшоў дождж, дачнік уключыў дворнікі. Каля ўніверсама Жэня папрасіў яго спыніцца, сунуў Аляксею грошы: «На, збегай. Адной вам хопіць?» Пад’ехалі да блочнага пяціпавярховіка, дачнік у машыне застаўся чакаць, Аляксей з Жэнем падняліся на трэці паверх. Дзверы адчыніла Ксю, і адразу ж на пляцоўку прашмыгнула Наста. Адна шчака ў яе была тоўстая ад ваты і перакрыжаваная лейкапластырам:

— А ў мяне — во!

— Бесталковая, — сказала Ксю, радасна, адкрыта гледзячы на Аляксея.

— Дагулялася, дабегалася, пакуль у дзвярах на кухню ледзь шкло галавой не вынесла. Тры швы наклалі.

— Тры! — пацвердзіла з гонарам Наста, растапырыўшы пальчыкі.

Не заходзячы ў кватэру, Жэня паставіў долу ношку.

— Ну, ты пабудзеш? — дзелавіта, нібы між іншым сказаў Аляксею. — Яшчэ два аўтобусы вячэрнія, дабярэшся. А я з дачнікам. Мяне там унізе машына чакае, — патлумачыў ён Ксю. — А дзе Света?

— Спытай што лягчэйшае. У чэха свайго.

— А! Ну, прывітанне ёй, — Жэня нязграбна, віхляючы задам, пайшоў уніз.

— Дык чэх існуе? — разгублена спытаў Аляксей. — Я думаў, ты падманваеш, разыгрывает мяне…

— Яшчэ як існуе. Знайшоў каму верыць — Свеце. Не ведаю, што яна табе абяцала, але верыць ёй — сябе не паважаць.

— Тады, можа, і я паеду? З імі? Пакуль машына…

— Вось смешны. Куды ты паедзеш? Праходзь! Кавы пап’ем.

У дзвярах на кухню шкла ў ніжняй палавінцы не было зусім. Цікаўная Наста і цяпер круцілася пад нагамі.

— Наста, ідзі спаць, — Ксю ўключыла святло, бо за вакном цямнела. — Дождж пачынаецца.

— А ў мяне парасона няма.

— Можа, ён не спатрэбіцца.

— Як гэта?

— Начуй тут.

— А Света?

— У нас два пакоі. Усім хопіць месца. Ды можа яшчэ і не прыйдзе яна. Наста, спаць ідзі…

Ён падумаў пра маці, што не папярэдзіў яе. Як малы. Маці пачне хвалявацца, пабяжыць да Жэні. Што ёй Жэня скажа? Што твой сын у маіх пляменніц начуе? Ксю сірата, не разумее, як гэта — калі за цябе перажывае родны чалавек.

— Аляксей, ты есці хочаш? Катлеты з макаронамі.

— Ты ўмееш гатаваць?

— З дванаццаці гадоў усё, што хочаш, — з гонарам адказала яна. — Наста, ты ж паела! — ідзі спаць…

У яго адразу пацяплела на душы. Ён не чакаў, што яна можа быць такой хатняй. Разам з тым яго не пакідала адчуванне, што ўсё, што тут адбываецца, трохі несапраўднае — вось як нібы дзеці гуляюць у «абедкі», ці ў «тату-маму».

Але катлеты, макароны, і яго гарэлка, і Жэневы каўбаса з памідорамі — усё аказалася сапраўдным. Аляксей піў, і еў, а насупраць яго, стараючыся пераймаць яго рухі, ела Наста. Сама Ксю, як і належыць гаспадыні, за стол не прысела, пакуль не здаволяцца госці. Яна стаяла, скрыжаваўшы на грудзях рукі. Дождж даўно барабаніў па шыбах. Залева! І ад гэтага, ды яшчэ ад хмелю ў галаве, знікала адчуванне часу — здавалася, што вельмі позна ўжо. Нарэшце Ксю адвяла малую Насту з парэзанай шчакою спаць.

«Давай святло выключым і будзем глядзець на дождж», — прашаптала яна, вярнуўшыся.

Выключылі, пачалі глядзець. Не змаўляючыся, абое перайшлі на шэпат: ці то ад таго, што чалавек спіць, ці то прыцемкі, такія ўтульна-інтымныя, спрыялі гэтаму.

«А ведаеш, можа, мы разам будзем вучыцца. Я таксама паслала дакументы ў Мінск. І мне адказалі! Адказалі, што нават калі не паступлю, увосень, як будзе недабор, мяне могуць прыняць як сірату і як з чарнобыльскай зоны. Праўда, пасля вучобы абавязкова давядзецца вярнуцца назад…»

«І ты думаеш вяртацца?»

«Я думаю, мы абое паступім і будзем разам», — прашаптала яна.

Яму ўспомнілася Свеціна сватаўство. Ад прыцемак, ад роўнага стуку кропляў па шыбіне, ад спіртнога, а галоўнае, ад дзявочага блізкага шэпту так цёпла, так спакойна было. Ён выпіваў грамаў па пяцьдзясят перыядычна.

«Сядзь мне на калені».

«А, хітры», — і адразу ж села.

На яго найшло нейкае да слёз замілаванне; хацелася шкадаваць усіх і ўсё, каяцца ў нечым, прасіць прабачэння за штосьці і даказваць камусьці, што ён вельмі добры, што ў яго і ў думках няма нячыстых намераў.

«Ксю! Можа, ты баішся, што я пакрыўджу цябе? Пачну рабіць тое, чаго ты не хочаш?»

«Нічога я не баюся. Калі б баялася, не запрашала б, і не сябравала б з табою».

«Не! Кажы праўду! Я магу пайсці. Хочаш, я пайду?»

«Сядзі!»

І засядзеліся да дванаццаці. Ён забыў пра аўтобусы, пра Свету, пра маці; ён цалаваў яе, смелай рукою лазіў ёй па ўсіх месцах, якія можна было дастаць, якія яна дазваляла яму — а дазваляла яна многае; і бялелі ў цемры трусікі, адцяняючы загарэлыя, рухавыя дзявочыя ногі… «Аляксей… Пачакай! Ты можа думаеш, што я шлюшка?»

«Як можна, Ксю…»

«Калі так думаеш, правільна робіш — я і ёсць шлюшка… Калолася, лячылася… Я халодная. Ну, фрыгідная. Мяне за дзяўчыну не лічаць. Я пішу вершы — пра дахі, раскрыжаваныя антэнамі!..»

«Выдатная метафара».

Ён дакрануўся вуснамі да яе вачэй, вочы былі мокрыя і салёныя.

«Ксю! Ты што?! Я ж нічога ад цябе не хачу… Рабі так, каб табе добра было!»

«Прабач… Я такая дурная… Усё нахлусіла… Хіба так дзяўчына павінна рабіць, як я раблю? Сама запрашала цябе… Добра, я прызнаюся — Света можа прыйсці ў любы час, і не адна… Толькі гэта! Ты ж не пакрыўдзішся?»

«Якія крыўды! Як ты скажаш, так і будзе. Хачу дачакацца Свету!»

Прага дабрыні да ўсіх і да ўсяго не знікала. Ён і Свеце, і яе чэху таксама хацеў выказаць, як іх любіць.

«Аляксей… Можна, я цябе пацалую на развітанне, і ты пойдзеш?»

«Толькі гарэлку дап’ю…»

Дапіў; яна пацягнулася пацалаваць яго, ён выставіў руку:

«Не трэба, уяўляю, як ад мяне гарэлкаю нясе».

«Ты цудоўны хлопец! Праўда, я такіх ніколі не бачыла яшчэ. Смешны толькі», — і голас у яе быў мяккі, пяшчотны.

Калі ён выйшаў на цёмную вуліцу, дождж скончыўся, з неба падалі апошнія рэдкія кроплі.

Абмінаючы калюжыны, ён дабраўся да шашы, якую перасякала чыгунка. Па шашы да вёскі было пятнаццаць кіламетраў, напрасткі, па чыгунцы сем. Пайшоў напрасткі, па шпалах. Час ад часу даводзілася спыняцца, каб вытрусіць з кедаў каменьчыкі, ды яшчэ двойчы саступаў дарогу цягнікам, таварнаму і пасажырскаму. Вось і станцыя, будка, склад… Якія яны ўночы чужыя, адзінокія!

Сам Аляксей зусім не адчуваў сябе ні адзінокім, ні падманутым, ні няшчасным.

Ён нават ганарыўся сабой, сваім высакародствам, што вось не стаў карыстацца момантам, а мог бы. Цэлае жыццё наперадзе. Колькі ўсяго яшчэ будзе!..