La Smeralda Urbo de Oz

Ĉapitro 15 Kiel Doroteo Hazarde Perdighis

ESTIS bela vespero, do ili kunaranĝis siajn tendoseĝojn cirkle antaŭ unu el la tendoj kaj komencis rakontadi por distri sin kaj pasigi la tempon antaŭ ol enlitiĝi.

Baldaŭ zebro videblis venante el la arbaro, kaj li trotis rekte al ili kaj diris ĝentile:

“Bonan vesperon, homoj. ”

La zebro estis neta besteto kaj havis maldikan kapon, mallongajn kolharojn kaj brosaspektan voston —tre similan al tiu de azeno. Lia belforma blanka korpo estis kovrata de laŭordaj strioj malhelbrunaj, kaj liaj hufoj estis delikataj kiel de cervo.

“Bonan vesperon, amiko Zebra, ”diris Ombi Ambi, responde al la saluto de la besto. “Ĉu ni povas iel helpi vin? ”

“Jes, ”respondis la zebro. “Mi deziras ke vi solvu disputon kiu de longe ĝenas min, pri ĉu ekzistas pli da akvo aŭ tero en la mondo. ”

“Kun kiu vi disputas? ”demandis la Sorĉisto.

“Kun molŝela krabo, ”diris la zebro. “Li loĝas en lageto kien mi iras ĉiutage por trinki, kaj li estas tre impertinenta krabo, mi certigas tion al vi. Mi diris al li multfoje ke la tero estas multe pli vasta ol la akvo, sed li rifuzas konvinkiĝi. Eĉ hodiaŭ vespere mem, kiam mi diris al li ke li estas sensignifa besto loĝanta en malgranda lageto, li asertis ke la akvo estas pli granda kaj pli grava ol la tero. Do, vidinte vian tendaron, mi decidis peti vin ĉesigi la disputon fin fine, por ke min ne plu ĝenu tiu senscia krabo. ”

Aŭskultinte tiun klarigon Doroteo demandis:

“Kie estas la molŝela krabo? ”

“Ne tre for, ”respondis la zebro. “Se vi akceptos juĝi inter ni mi kuros venigi lin. ”

“Do kuru, ”diris la knabineto.

Do la besto trotkuris en la arbaron kaj baldaŭ revenis trotante al ili. Kiam li proksimiĝis ili vidis molŝelan krabon firme kroĉintan sin al la rigidaj haroj de la kapo de la zebro, kie ĝi tenis sin per unu pinĉilo.

“Nu, do, S-ro Krabo, ”diris la zebro, “jen la homoj pri kiuj mi parolis al vi; kaj ili scias pli ol vi, kiu loĝas en lageto, kaj pli ol mi, kiu loĝas en arbaro. Ĉar ili veturis tra la tuta mondo, kaj konas ĉiun parton de ĝi. ”

“La mondo ampleksas pli ol Ozon, ”deklaris la Krabo per obstina voĉo.

“Estas vere, ”diris Doroteo; “sed antaŭe mi loĝis en Kansas, en Usono, kaj mi vizitis Kalifornion kaj Aŭstralion —ankaŭ Onklo Henriko. ”

“Kaj mi, ”aldonis la Vilulo, “mi vizitis Meksikon kaj Bostonon kaj multajn aliajn fremdajn landojn. ”

“Kaj mi, ”diris la Sorĉisto, “vizitis Eŭropon kaj Irlandon. ”

“Do komprenu, ”daŭrigis la zebro, parolante al la krabo, “jen homoj vere gravaj, kiuj scias pri kio ili parolas. ”

“Do ili scias ke ekzistas pli da akvo en la mondo ol da tero, ”asertis la krabo, per akra, malafabla voĉo.

“Ili scias ke vi eraras per tiu absurda deklaro, kaj verŝajne ili kredos vin omaro anstataŭ krabo, ”respondis la besto kolere.

Aŭdinte tiun de fion la krabo etendis sian alian pinĉilon kaj kaptis orelon de la zebro, kaj la besto ekkriis pro doloro kaj komencis kuri tien kaj reen, penante deskui la krabon, kiu forte kroĉis sin.

“Ĉesu pinĉi! ”kriis la zebro. “Vi promesis ne pinĉi se mi alportos vin ĉi tien! ”

“Kaj vi promesis trakti min respektoplene, ”diris la krabo, forlasante la orelon.

“Nu, ĉu mi ne faras tion? ”demandis la zebro.

“Ne; vi nomis min omaro, ”diris la krabo.

“Gesinjoroj, ”daŭrigis la zebro, “bonvolu pardoni mian povran amikon, ĉar li estas senscia kaj stulta, kaj ne komprenas. Ankaŭ lia pinĉado estas tre ĝena. Do bonvolu informi lin ke la mondo enhavas pli da tero ol da akvo, kaj post via decido mi reportos lin kaj ĵetos lin en lian lageton, kie espereble li estos de nun pli modesta. ”

“Sed ni ne povas diri tion al li, ”diris Doroteo, serioze, “ĉar estus malvere. ”

“Kio? ”kriis la zebro, miregante; “ĉu mi ĝuste aŭdis? ”

“La molŝela krabo pravas, ”deklaris la Sorĉisto.

“Ekzistas multe pli da akvo ol da tero en la mondo. ”

“Neeble! ”protestis la zebro. “Nu, mi povas kuri dum tagoj sur la tero, kaj trovi nur malmulte da akvo. ”

“Ĉu foje vi vidis oceanon? ”demandis Doroteo.

“Neniam, ”agnoskis la zebro. “Nenia oceano ekzistas en la Lando Oz. ”

“Nu, ekzistas pluraj oceanoj en la mondo, ”diris

Doroteo, “kaj oni velas en ŝipoj sur tiuj oceanoj dum semajnoj post semajnoj, tute sen vidi eĉ iomete da tero.

Kaj la gegra fioj informos vin ke ĉiuj oceanoj kune estas pli grandaj ol ĉiuj landoj kune. ”

Aŭdinte tion la krabo komencis ridi per kuriozaj sonoj kiuj memorigis al Doroteo la manieron de la kelkfoja gakado de Vilĉincjo.

“Nun ĉu vi cedos, S-ro Zebro? ”ĝi kriis, moke; “nun

ĉu vi cedos? ”

La zebro aspektis multe humiligita.

“Kompreneble mi ne kapablas legi geogra fiojn, ”li diris.

“Vi povus gluti Lernejan Pilolon de la Sorĉisto, ” sugestis Vilĉinjo, “kaj tio klerigus kaj saĝigus vin sen studado. ”

La krabo rekomencis ridadi, kaj tio tiom provokis la zebron ke li penis deskui la besteton. Tio okazigis pli da orelpinĉado, kaj fine Doroteo diris al ili ke se ili ne povos bone konduti ili nepre devos reiri en la arbaron.

“Mi bedaŭras ke mi petis vin decidi la demandon, ” diris la zebro malafable. “Dum neniu el ni povis pruvi sian pravon ni plene ĝuis la disputon; sed de nun mi neniam povos denove trinki ĉe tiu lageto sen esti priridata de la molŝela krabo. Do mi devos trovi alian trinkejon. ”

“Trovu! Trovu, sensciulo! ”kriis la krabo, per voĉo tiom laŭta kiom li kapablis. “Ĝenu alian lageton per viaj mallertaj hufoj, kaj de nun lasu en paco viajn superulojn! ”

Do la zebro retrotis en la arbaron, portante kun si la krabon, kaj malaperis en la la arboplena mallumo. Kaj

ĉar nun komencis senlumiĝi la veturantoj bonannoktonis unu la alian kaj enlitiĝis.

Doroteo vekiĝis ĝuste kiam la lumo komencis fortiĝi dum la sekva mateno, kaj ne dezirante dormi pli ŝi senbrue eliris la liton, vestis sin, kaj eliris la tendon en kiu plu pace dormis Onklino Em.

Ekstere si rimarkis Vilĉinjon okupi sin per

ĉirkaŭbekado por akiri insektojn aŭ aliajn manĝaĵojn, sed neniu el la viroj en la alia tendo ŝajnis esti vekaj. Do la knabineto decidis promeni en la arbaro kaj provi trovi iun padon aŭ vojon sekveblan kiam ili rekomencos sian veturon.

Ŝi jam atingis la randon de la arbaro kiam la Flava

Kokino venis flugetante kaj demandis al kie ŝi iras.

“Mi nur promenas, Vilĉinjo; kaj eble mi trovos padon, ” diris Doroteo.

“Do mi kuniros, ”decidis Vilĉinjo, kaj apenaŭ ŝi diris tion kiam Toto alkuris kaj ankaŭ kuniris.

Toto kaj la Flava Kokino jam fariĝis amikoj, kvankam unuatempe ili ne amike kunestis. Vilĉinjo iom suspektemis pri hundoj, kaj Toto supozis ke ĉiu hundo havas devon ĉasi ĉiun vidatan kokinon. Sed Doroteo parolis al ili kaj riproĉis ilin pro ilia manko de interafableco, ĝis ili pli bone interkonatiĝis kaj fariĝis amikoj.

Mi ne diras ke ili ekore amis unu la alian, sed ili almenaŭ ĉesis kvereladi kaj nun sukcesis tute afable kunestadi.

La tago plilumiĝis ĉiun minuton forpelante la nigrajn ombrojn el la arbaro; do Doroteo trovis ke estas tre agrable promeni sub la arboj. Ŝi iris iom longe unudirekte, sed ne trovinte padon, ŝi baldaŭ turnis sin alidirekten. Ankaŭ ne estis pado tie, kvankam ŝi eniris tre longe la arbaron, vagante tien kaj reen inter la arboj kaj gapante tra la arbustoj penante trovi ian faritan padon.

“Mi opinias ke ni reiru, ”proponis la Flava Kokino, post iom da tempo. “Oni estos jam ellitiĝintaj kaj pretaj manĝi. ”

“Bone, ”konsentis Doroteo. “Mi pensu —la tendoj devas esti tiudirekte. ”

Ŝi verŝajne eraris pri tio, ĉar irinte su fiĉe por atingi la tendojn ili ankoraŭ trovis sin plene en la arbaro. Do la knabineto ekhaltis kaj ĉirkaŭrigardis, kaj Toto rigardis ŝian vizaĝon per siaj brilantaj okuletoj kaj svingis sian voston kvazaŭ sciante ke io malĝustas. Li mem ne povis scii multon pri la direkto, ĉar li okupadis sin per ĉasado inter la arbustoj kaj kurado tien kaj tien; nek Vilĉinjo multe atentis sian irvojon, ĉar ŝin interesadis bekado de insektoj el la mosko dum ili marŝis. La Flava Kokino nun turnis okulon al la knabineto kaj demandis:

“Ĉu vi forgesis kie estas la tendaro, Doroteo? ”

“Jes, ”ŝi agnoskis; “ĉu ankaŭ vi, Vilĉinjo? ”

“Mi ne penis memori, ”respondis Vilĉinjo. “Mi tute ne anticipis ke vi perdiĝos, Doroteo. ”

“Tio kion ni ne anticipis, Vilĉinjo, plejofte okazas, ” komentis la knabino penseme. “Sed ne utilas staradi ĉi tie. Ni iru tiudirekte, ”ŝi gestis per fingro hazardadirekte.

“Eble ni eliros la arbaron tie. ”

Do ili plumarŝis, sed ĉifoje la arboj estis pli densaj, kaj la rampoplantoj estis tiom interplektitaj ke ofte ili stumbligis Doroteon.

Subite voĉo kriis akre:

“Halt! ”

Unue Doroteo nenion vidis, kvankam ŝi ĉirkaŭrigardis tre atente. Sed Vilĉinjo kriis:

“Ho, nekredeble! ”

“Kio estas? ”demandis la knabineto:ĉar Toto komencis boji pro tio, kaj sekvante lian rigardon ŝi vidis kio okazas.

Vico de kuleroj ĉirkaŭis la trion, kaj tiuj kuleroj staris rekte per siaj teniloj kaj portis glavojn kaj musketojn. Iliaj vizaĝoj videblis en la poluritaj kavaĵoj kaj ili aspektis tre seriozaj kaj severaj.

Doroteo ridis pro la kuriozaĵoj.

“Kiuj vi estas? ”ŝi demandis.

“Ni estas la Kulero-Brigado, ”diris unu.

“Ni servas lian Moŝton Reĝo Viandohakilo, ”diris alia.

“Kaj vi estas niaj kaptitoj, ”diris tria.

Doroteo sidiĝis sur malnova stumpo kaj rigardis ilin, kaj ŝiaj okuloj scintilis pro amuziĝo.

“Kio okazus, ”ŝi demandis, “se mi ordonus ke mia hundo ataku vian Brigadon? ”

“Li mortus, ”respondis kulero akre. “Unu pafo el niaj mortigaj musketoj mortigus lin, malgraŭ lia grandeco. ”

“Ne risku tion, Doroteo, ”konsilis la Flava Kokino.

“Memoru ke ni estas en felando, sed neniu el ni estas feo. ”

Doroteo sobriĝis pro tio.

“Eble vi pravas, Vilĉinjo, ”ŝi respondis. “Sed kiom kurioze estas, esti kaptitaj de grupo de kuleroj! ”

“Mi tute ne trovas tion kurioza, ”deklaris kulero. “Ni estas la regula militobrigado de la regno. ”

“Kiu regno? ”ŝi demandis.

“Manĝilio, ”diris li.

“Ĝis nun mi neniam aŭdis pri ĝi, ”asertis Doroteo.

Post tio ŝi pludiris pensoplene, “mi kredas ke ankaŭ Ozma neniam aŭdis pri Manĝilio. Diru al vi, ĉu vi ne estas regataj de Ozma de Oz? ”

“Ni neniam aŭdis pri ŝi, ”malafable respondis kulero.

“Ni estas regataj de Reĝo Viandohakilo, kaj obeas nur liajn ordonojn, kiuj diras ke ni konduku ĉiujn kaptitojn al li tuj kiam ili kaptiĝis. Do paŝu vigle, knabino, kaj marŝu kun ni, alie eble nin tentos detranĉi kelkajn pied fingrojn viajn per niaj glavoj. ”

Tiu minaco denove ridigis Doroteo. Ŝi ne kredis esti en ia ajn danĝero; sed jen nova kaj interesa aventuro, do ŝi konsentis kondukiĝi al Manĝilio por vidi kia estas la regno de Reĝo Viandohakilo.