Śmierć Achillesa

Rozdział pierwszy

Poranny pociąg z Petersburga nie zdążył jeszcze całkiem wynurzyć się z kłębów pary i zatrzymać przy peronie Dworca Nikołajewskiego, konduktorzy nie zdążyli odstawić stopni wagonów i przyłożyć palców do daszka, a już z wagonu pierwszej klasy wyskoczył młody człowiek o nader interesującej powierzchowności. Wyglądał, jakby go wycięto z okładki paryskiego żurnala, zwiastującej sezon letni 1882 roku: jasnopiaskowy czesuczowy garnitur, słomkowy kapelusz włoski z szerokim rondem, trzewiki z ostrymi czubkami i białe kamasze ze srebrnymi zatrzaskami, a w ręku – wytworna laseczka, też ze srebrną gałką. Ale uwagę przyciągał nie tyle elegancki strój pasażera, ile znakomity, rzec nawet można – efektowny wygląd. Młody człowiek był wysoki, szczupły, szeroki w ramionach i spoglądał na świat jasnymi, błękitnymi oczami. Do twarzy było mu z cienkimi podkręconymi wąsami, a czarne, starannie przyczesane włosy miały dziwną cechę – intrygująco srebrzyły się na skroniach.

Numerowi sprawnie wyładowali jego bagaż, który zasługuje na odrębny opis. Oprócz walizek i sakwojaży na peron wyniesiono składany welocyped, ciężarki gimnastyczne i paczki z książkami w różnych językach. Jako ostatni wyszedł z wagonu niski, krzywonogi i mocno zbudowany Azjata o nadzwyczaj dostojnej, pyzatej twarzy. Ubrany był w zieloną liberię, bardzo nie pasującą do drewnianych sandałów z rzemykami i papierowego wachlarza w kwiaty, zwisającego z szyi na jedwabnym sznurku. W rękach trzymał czworokątną lakierowaną doniczkę z drobną sosenką, która, rzekłbyś, przybyła na moskiewski dworzec prosto z królestwa liliputów.

Po obejrzeniu smętnych budynków dworca młody człowiek z nie całkiem zrozumiałym wzruszeniem wciągnął w płuca dobry haust zadymionego powietrza i wyszeptał: „Boże, to sześć lat”. Nie pozwolono mu jednak długo oddawać się wspomnieniom. Pasażerów ze stołecznego pociągu już opadli fiakrzy, w większości przypisani do moskiewskich hoteli. Do walki o ślicznego bruneta, który wyglądał na cennego klienta, ruszyły zuchy z czterech hoteli, uważanych w pierwszej stolicy za najszykowniejsze – z „Metropolu” „Łoskutnego”, „Dresden” i „Dussault”.

– Zapraszamy uprzejmie do „Metropolu”! – zawołał pierwszy. – Najnowszy hotel z czysto zachodnimi porządkami! A w sąsiednim pokoiku może zamieszkać ten pański Chińczyk!

– To nie Ch-chińczyk, tylko Japończyk – wyjaśnił młody człowiek, który, jak się okazało, lekko się zacinał. – I chciałbym, żeby mieszkał razem ze mną.

– To prosimy do nas, do „Łoskutnego”! – Drugi fiakier odepchnął konkurenta. – Jeśli zajmie pan pokój powyżej pięciu rubli, zawieziemy bezpłatnie. Migiem dojedziemy!

– W „Łoskutnym” już się kiedyś zatrzymywałem – powiedział młody człowiek. – Dobry hotel.

– Po cóż pan, dobrodzieju, będzie jeździł do tej nory? – wstąpił w szranki trzeci. – U nas w „Dresden” jest cicho, aligancko, a okna wychodzą wprost na Twerską, na dom księcia gubernatora.

Pasażer zainteresował się.

– Naprawdę? To bardzo wygodne. Bo widzisz, przyjacielu, akurat mam pracować u jaśnie oświeconego księcia. Chyba…

– E tam, panie! – zawołał ostatni z dorożkarzy, młody frant w malinowej kamizelce, z nabrylantowanym aż do blasku przedziałkiem. – W „Dussault” zatrzymywali się wszyscy najsławniejsi pisarze: i Dostojewski, i hrabia Tołstoj, a nawet sam pan Kfiestowski.

Hotelowemu psychologowi, który zwrócił uwagę na paczki z książkami, udał się fortel. Pięknego bruneta rzeczywiście to zaciekawiło.

– Naprawdę hrabia Tołstoj?

– A jakże, proszę pana! Jak tylko w Moskwie się zjawi, od razu do nas zajeżdża. – Malinowy już złapał dwie walizki i krzyknął na Japończyka: – Dali dali, twoja za moja nosić!

– No, jak „Dussault”, to „Dussault”. – Młody człowiek wzruszył ramionami, nie wiedząc, że decyzja ta stanie się pierwszym ogniwem w fatalnym łańcuchu zdarzeń. – Ej, Masa, jakże się ta Moskwa zmieniła – powtarzał piękniś po japońsku, nieustannie wiercąc się na obitym skórą siedzeniu wolanta. – Po prostu nie do poznania. Jezdnia cała brukowana, nie to co w Tokio. Ilu przyzwoicie ubranych przechodniów! Popatrz, zaczęły kursować tramwaje konne. Nawet jakaś pani siedzi u góry, na imperiale! A kiedyś pań tam nie wpuszczano, bo to nieprzyzwoite.

– Dlaczego, proszę pana? – spytał Masa, który naprawdę nazywał się Masahiro Shibata.

– No, jak to? Żeby z dolnej platformy nikt nie podglądał, jak pani wchodzi po schodkach.

– To wszystko barbarzyńskie, europejskie przesądy. – Sługa wzruszył ramionami. – Mam pomysł. Jak tylko przyjedziemy do zajazdu, trzeba będzie prędko wezwać dla pana kurtyzanę, i to koniecznie pierwszego sortu. A dla mnie może być trzeciego. Tutaj są ładne kobiety. Wysokie, grube, o wiele ładniejsze od Japonek.

– Skończże z tymi bzdurami – rozeźlił się młody człowiek. – Obrzydzenie bierze słuchać.

Japończyk z dezaprobatą pokręcił głową.

– Jak długo można rozpaczać po Midori-san? Wzdychać do kobiety, której nigdy już się nie zobaczy – to nie zda się na nic.

Ale jego pan mimo wszystko westchnął, potem jeszcze raz i – najwyraźniej, żeby oderwać się od smutnych myśli – zapytał stangreta (akurat mijali monaster Męki Pańskiej):

– A czyj to pomnik stoi na bulwarze? Czyżby lorda Byrona?

Stangret odwrócił się z przyganą w głosie.

– To jest Puszkin, Aleksander Puszkin.

Młody człowiek pokraśniał i znowu zaczął coś paplać nie po naszemu, zwracając się do skośnookiego niziołka. Dorożkarz zrozumiał tylko trzykrotnie wypowiedziane słowo „Pusikin”.

„Dussault” nie różnił się od najlepszych paryskich hoteli – miał własną restaurację, w obszernym hallu rosły w donicach azalie i magnolie, a przed głównym wejściem stał szwajcar w liberii. Pasażer z petersburskiego pociągu zajął ładny pokój za sześć rubli dziennie, z widokiem na Pasaż Teatralny; wpisał się do księgi jako asesor kolegialny Erast Pietrowicz Fandorin i z ciekawością podszedł do dużej czarnej tablicy, na której zgodnie z zachodnim obyczajem wypisano kredą nazwiska gości.

U góry, dużymi literami z zakrętasami, data: 25 czerwca. Piątek – 7 juillet, vendredi. Trochę niżej, na honorowym miejscu, wykaligrafowane: Adiutant generalny, generał piechoty M.V. Sobolew – ni 47.

– To niemożliwe! – krzyknął asesor kolegialny. – Co za traf! – Po czym, zwracając się do portiera, zapytał: – Czy jego ekscelencja jest u siebie? Jesteśmy d-dawnymi znajomymi!

– Tak jest, proszę pana, u siebie – ukłonił się pracownik. – Dopiero wczoraj do nas zawitał. Ze świtą. Zajął wszystkie pomieszczenia w narożniku, cały korytarz za tamtymi drzwiami. Ale teraz odpoczywa i nie wolno go, proszę pana, niepokoić.

– Michel? Wpół do dziewiątej rano? – Fandorin był zdumiony. – To do niego niepodobne. A zresztą… ludzie się zmieniają. Proszę przekazać g-generałowi, że zatrzymałem się pod numerem dwudziestym – z pewnością zechce się ze mną zobaczyć.

Młody człowiek odwrócił się, żeby pójść do siebie, ale wtedy zdarzył się wypadek, któremu sądzone było stać się drugim ogniwem w uknutej przez los intrydze. Drzwi prowadzące na korytarz, gdzie kwaterował dostojny gość, nagle się uchyliły i wyjrzał z nich czarnobrewy oficer kozaków, z czubem na głowie, orlim nosem i zapadniętymi, sinymi, wyraźnie nieogolonymi policzkami.

– Ej, człowieku! – zawołał głośno, niecierpliwie potrząsając kartką papieru. – Wyślij to telegrafem! Żywo!

– Gukmasow, to pan? – Erast Pietrowicz rozwarł ramiona. – Ileż to lat! No, co tam, ciągle jako Patrokles przy naszym Achillesie? Proszę, już esauł! G-gratuluję!

Jednakże ten przyjazny okrzyk nie zrobił na oficerze żadnego wrażenia, a jeśli nawet zrobił, to złe. Esauł o czarnych cygańskich oczach z wyraźną niechęcią popatrzył na młodego eleganta i nie mówiąc ani słowa, zatrzasnął drzwi. A Fandorin zastygł z rozpostartymi rękami – jak gdyby chciał ruszyć do tańca i nagle się rozmyślił.

– Rzeczywiście – wymruczał zmieszany. – Jak to się wszystko z-zmieniło. I miasto, i ludzie.

– Nie każe pan sobie przynieść śniadania do pokoju? – zapytał portier, udając, że nie zauważył konfuzji asesora.

Ten odrzekł:

– Nie, nie trzeba. Niech lepiej przyniosą z piwnicy wiadro lodu. A może nawet d-dwa.

W pokoju, przestronnym i bogato umeblowanym, gość zachował się dosyć dziwnie. Rozebrał się do naga, stanął na rękach i prawie nie dotykając ściany nogami, dziesięć razy opuścił się i podniósł z powrotem. Zachowanie pana ani trochę nie zdziwiło japońskiego służącego. Odebrał od numerowego dwa wiadra lodu, wysypał równiutkie szare sześciany do wanny, nalał tam zimnej wody z mosiężnego kranu i czekał, aż pan asesor zakończy swoją dziwaczną gimnastykę.

Po chwili zaczerwieniony od ćwiczeń Fandorin wszedł do łazienki i desperacko zanurzył się w lodowatej cieczy.

– Masa, wyjmij wicemundur. I ordery. W aksamitnych pudełkach. Pojadę przedstawić się księciu.

Mówił krótkimi zdaniami, przez zaciśnięte zęby. Taka kąpiel wymagała oczywiście wielkiej siły woli.

– Do samego namiestnika cesarza, pańskiego nowego przełożonego? – spytał z szacunkiem Masa. – To wyjmę także miecz. Bez miecza absolutnie nie wolno. Z rosyjskim posłem w Tokio, któremu pan służył przedtem, można było sobie nie robić subiekcji. Ale gubernator takiego dużego murowanego miasta to co innego. Proszę mi się tylko nie spierać.

Wyszedł i zaraz wrócił z paradną urzędniczą szpadą, z nabożeństwem niosąc ją na wyciągniętych dłoniach.

Erast Pietrowicz zrozumiał, że jakikolwiek spór jest bezcelowy, i tylko westchnął.

– A co z kurtyzaną? – zapytał Masa, z niepokojem patrząc na siną z zimna twarz swego pana. – Zdrowie przede wszystkim.

– Idź do diabła. – Fandorin wstał, szczękając zębami. – R-ręcznik i ubranie.

– Wejdź pan, kochaneczku, proszę bardzo. Czekamy tu na pana. Tajny, że tak powiem, sanhedryn w komplecie, he, he.

Takimi słowami powitał przyodzianego jak należy asesora kolegialnego wszechmocny gospodarz matki Moskwy, książę Władimir Andriejewicz Dołgorukoj.

– Cóż pan tak stoi w progu? Proszę usiąść tutaj, na fotelu. I niepotrzebnie wystroił się pan w mundur, w dodatku ze szpadą. Do mnie można zwyczajnie, w surducie.

Przez te sześć lat, które Erast Pietrowicz spędził w zagranicznych wędrówkach, generał-gubernator mocno się postarzał. Kasztanowe kędziory (wyraźnie sztucznego pochodzenia) kłóciły się zawzięcie z pooraną głębokimi zmarszczkami twarzą, w obwisłych wąsach i bujnych bokobrodach podejrzanie brakowało jakichkolwiek śladów siwizny, a nadmiernie młodzieńcza sylwetka przywodziła na myśl gorset. Książę rządził pierwszą stolicą półtora dziesiątka lat; rządził łagodnie, ale sprytnie, za co nieprzyjaciele, czyniąc aluzję do chytrych książąt moskiewskich, przezywali go Jurijem Dołgorukim albo Wołodią Wielkie Gniazdo, życzliwi zaś – Czerwonym Słoneczkiem, przez pamięć o świętym Włodzimierzu.

– Zjawił się więc nasz zamorski gość – powiedział gubernator, zwracając się do dwóch statecznych osobistości, wojskowego i cywila, siedzących w fotelach przy trudnym do ogarnięcia wzrokiem biurku. – To mój nowy urzędnik do zadań specjalnych, asesor kolegialny Fandorin. Przydzielono mi go z Petersburga, a przedtem pracował w naszym poselstwie aż na końcu świata, w cesarstwie Japonii. Kochany, proszę, poznajcie się. – Książę zwrócił się do Fandorina. – Jewgienij Osipowicz Karaczencew, oberpolicmajster moskiewski. Ostoja ładu i porządku. – Zrobił gest ręką w stronę rudego generała świty, spokojnie i uważnie spoglądającego czarnymi, lekko wypukłymi oczami. – A to mój Piotruś, dla pana – Piotr Parmienowicz Churtinski, radca dworu i zarządca tajnego oddziału kancelarii generała-gubernatora. O wszystkim, co się w Moskwie zdarzy, Piotruś zaraz się dowiaduje i mi donosi.

Tłustawy czterdziestoletni jegomość, z misterną fryzurą na wydłużonej głowie, ze spasioną, podpartą krochmalonym kołnierzykiem twarzą i sennie półprzymkniętymi powiekami, grzecznie ukłonił się Fandorinowi.

– Nieprzypadkowo, kochaneczku, poprosiłem tu pana właśnie w piątek – rzekł gubernator. – Akurat w piątki o jedenastej przywykłem omawiać wszelakie tajne i delikatne sprawy. Teraz właśnie mamy rozważyć bardzo drażliwy problem: skąd wziąć pieniądze na dokończenie malowideł w świątyni Chrystusa Zbawiciela? To święte dzieło, krzyż, który dźwigam na barkach od wielu lat. – Przeżegnał się nabożnie. – Malarze intrygują nawzajem przeciw sobie, a i złodziejstwa też jest tam niemało. Będziemy radzić, jak z moskiewskich grubych ryb wycisnąć milion ku chwale bożej. Cóż, moi tajni panowie, było was dwóch, teraz będzie trzech. Jak to mówią, żyjcie w miłości i zgodzie. Pana przecież, Fandorin, przysłano właśnie do tajnych spraw, prawda? Rekomendacje ma pan znakomite, zwłaszcza jak na taki wiek. Czuję, że z pana człowiek doświadczony.

Pytająco spojrzał w oczy nowicjuszowi, ale ten wytrzymał spojrzenie, chyba nawet bez specjalnej tremy.

– Pamiętam przecież pana. – Dołgorukoj znowu stał się dobrotliwym dziadkiem. – Byłem na pańskim ślubie, a jakże. Wszystko, wszystko pamiętam… Bardzo się pan zmienił, zmężniał. No i ze mnie już nie młodzik. Siadajże pan, kochaneczku, siadaj, nie lubię ceremonii…

I jakby niechcący przysunął sobie kartę przebiegu służby – nazwisko zapamiętał, ale imię i imię ojca wyleciały mu z głowy. A w takich sprawach, doświadczony Władimir Andriejewicz dobrze to wiedział, nie można robić omyłek. Każdemu byłoby przykro, gdyby ktoś pomylił jego imię, a już tym bardziej podwładnym nie można robić przykrości bez potrzeby.

Erast Pietrowicz – tak się nazywał piękniś. Patrząc na otwartą kartę, książę nachmurzył się, bo przebieg służby nie przedstawiał się ładnie; wyraźnie czuło się coś niebezpiecznego. Już któryś raz zerkał generał-gubernator na akta swego nowego współpracownika i nadal niewiele rozumiał.

Karta wyglądała doprawdy bardzo tajemniczo. Owszem, dwadzieścia sześć lat, prawosławny, szlachcic rodowy, urodzony w Moskwie. W porządku. Kiedy ukończył gimnazjum, policja moskiewska, na jego prośbę, przyjęła go w randze rejestratora kolegialnego na stanowisko kancelisty w Urzędzie Śledczym. To też jasne. Ale potem zaczynały się istne cuda. Co znaczy, niech mi ktoś powie, taka rzecz – już po dwóch miesiącach: Za gorliwą i znakomitą pracę poza wszelką kolejnością i z pominięciem wysługi lat z rozkazu Najjaśniejszego Pana mianowany radcą tytularnym i przeniesiony do Ministerstwa Spraw Zagranicznych? A dalej, w rubryce „Odznaczenia”, jeszcze lepiej: Order Świętego Włodzimierza czwartej klasy za sprawę „Azazel” (tajny fundusz Korpusu Specjalnego Żandarmerii); Order Świętego Stanisława trzeciego stopnia za sprawę „Turecki gambit” (tajny fundusz Ministerstwa Wojny); Order Świętej Anny czwartego stopnia za sprawę „Diamentowa kolasa” (tajny fundusz Ministerstwa Spraw Zagranicznych). Wszystko tajne!

Erast Pietrowicz delikatnie, ale uważnie popatrywał na przełożonego i już wiedział, co o nim sądzić – ogólne wrażenie bardzo dobre. Książę, owszem, jest stary, lecz umysł ma jeszcze sprawny, a do tego, jak się zdaje, spore zdolności aktorskie. Uwagi asesora kolegialnego nie uszło zakłopotanie malujące się na twarzy jaśnie oświeconego, kiedy ów przeglądał przebieg służby. Fandorin westchnął ze współczuciem, bo chociaż nie czytał nigdy swoich akt, mniej więcej wyobrażał sobie, co tam może być napisane.

Wykorzystał chwilową przerwę, by przyjrzeć się dwóm urzędnikom, którzy z racji obowiązków mieli znać wszystkie tajemnice Moskwy. Churtinski mrużył oczy, uśmiechał się samymi wargami – niby przyjaźnie, ale jakby nie do Fandorina, tylko do własnych myśli. Na uśmiech radcy dworu Erast Pietrowicz nie odpowiedział – bardzo dobrze znał ten typ ludzi i bardzo go nie lubił. Już prędzej podobał mu się oberpolicmajster, toteż lekko uśmiechnął się do generała, nie było w tym jednak cienia pochlebstwa. Generał uprzejmie skinął głową, ale, dziwna rzecz, popatrywał na młodego człowieka jakby ze współczuciem. Erast Pietrowicz nie przejął się tym (z czasem wszystko się wyjaśni) i znowu zwrócił się w stronę księcia. Ten również brał udział w niemych, ale nie wykraczających poza ramy przyzwoitości, rytualnych oględzinach.

Na czole księcia pokazała się jedna szczególnie głęboka bruzda, świadcząca o najwyższym stopniu zadumy. Główną myślą księcia pana było: „Czy nie kamaryla mi cię tu podesłała, kochany chłopcze? Nie będziesz ty kopał pode mną dołków? To całkiem możliwe. Czy nie dość mam kłopotów z Karaczencewem?”

Współczucie we wzroku oberpolicmajstra miało inną przyczynę. W kieszeni Jewgienija Osipowicza leżał list od bezpośredniego przełożonego – dyrektora departamentu policji państwowej – Plewako. Stary przyjaciel i protektor, Wiaczesław Konstantinowicz, pisał w prywatnym liście, że Fandorin to człowiek rozgarnięty i zasłużony; w swoim czasie cieszył się zaufaniem zmarłego cesarza, a jeszcze większym – byłego szefa żandarmerii. Przez lata służby za granicą stracił jednak łączność z wielką polityką, w stolicy nie znaleziono więc dlań zajęcia i wysłano go do Moskwy. Na pierwszy rzut oka wydał się Jewgienijowi Osipowiczowi sympatyczny – bystry młody człowiek, no i zachowuje się z godnością. Nie wie, biedaczek, że wyższe sfery postawiły na nim krzyżyk. Przydzielili go temu staremu kaloszowi, który już wkrótce powędruje na śmietnik. Takie myśli miał generał Karaczencew.

A co myślał sobie pan Piotr Churtinski – Bóg jeden raczy wiedzieć. To był wielce tajemniczy człowiek.

Kres tej niemej scenie położyło zjawienie się nowej postaci, która bez hałasu wypłynęła skądś z prywatnych pokojów gubernatora. Był to wysoki, chudy staruszek w wytartej liberii; miał łysą, świecącą się czaszkę i lśniące, rozczesane bokobrody. W rękach trzymał srebrną tacę z jakimiś flaszeczkami i szklankami.

– Wasza książęca mość – rzekł gderliwie. – Czas wypić ziółka na zatwardzenie. Potem będzie się książę skarżył, że Froł pana nie zmusił. Zapomniał książę, jak wczoraj stękał i płakał? No właśnie. Bardzo proszę otworzyć buzię.

Taki sam tyran jak mój Masa – pomyślał Fandorin. Chociaż wygląda całkiem inaczej. Cóż to za plemię się przeciw nam sprzysięgło!

– Tak, tak, mój Frołku. – Książę od razu skapitulował. – Wypiję, wypiję. To jest, panie Eraście, mój kamerdyner, Froł Grigoriewicz Wiediszczew. Opiekuje się mną od małego. A wy, panowie? Nie spróbujecie? Znakomity wywar. Smak ma ohydny, ale jest bardzo dobry na niestrawność i pracę jelit wspomaga arcydzielnie. Nalej im, Froł.

Karaczencew i Fandorin stanowczo wymówili się od ziółek, ale Churtinski wypił i nawet stwierdził, że smak nie jest pozbawiony pewnych zalet.

Froł pozwolił księciu zapić wywar słodką nalewką i zakąsić tartynką (Churtinskiemu tego nie zaproponował), po czym batystową chusteczką otarł usta jaśnie oświeconemu.

– No więc, Eraście Pietrewiczu, jakież to zadania specjalne mam panu przydzielić? Doprawdy nie wiem. – Rozochocony nieco po nalewce, Dołgorukoj rozłożył ręce. – Doradców w tajnych sprawach mam, jak pan widzi, dosyć. No, nic, nie ma kłopotu. Niech się pan zadomowi, rozejrzy…

Machnął w nieokreślony sposób ręką i dodał w myśli: A my tymczasem zobaczymy, co z ciebie za ptaszek.

Nagle stary zegar z płaskorzeźbą z czasów Katarzyny głucho wybił jedenastą, a wtedy pojawiło się trzecie ogniwo, wieńczące fatalny łańcuch.

Drzwi do przedpokoju bez najmniejszego szmeru otworzyły się na oścież, po czym ukazała się w nich wykrzywiona grymasem twarz sekretarza. Wszyscy wyraźnie odczuli powiew Czegoś Niezwykłego.

– Nieszczęście, wasza książęca mość! – oznajmił urzędnik drżącym głosem. – Generał Sobolew nie żyje! Jest tu jego osobisty adiutant, esauł Gukmasow.

Na obecnych ta wiadomość oddziałała w różny sposób – zależnie od natury każdego z nich. Generał-gubernator machnął na przynoszącego złą wieść – a idźże, nie wierzę! – i tą samą ręką się przeżegnał. Szef tajnego oddziału na chwilę otworzył szeroko oczy i zaraz znowu przymknął powieki. Rudy oberpolicmajster zerwał się na równe nogi, na twarzy zaś asesora kolegialnego odmalowały się dwa uczucia: najpierw bardzo silne wzruszenie, a zaraz w ślad za nim głęboka zaduma, która nie opuściła go już do końca opisanej tu sceny.

– Wezwij no mi esauła, Innokientij. – Dołgorukoj łagodnym głosem wydał polecenie sekretarzowi. – Co za nieszczęście!

Do pokoju, stukając obcasami i dzwoniąc ostrogami, wszedł dziarski oficer, który dopiero co w hotelu nie raczył rzucić się w objęcia Erastowi Pietrewiczowi. Teraz był wygolony do czysta i miał na sobie paradny lejbkozacki mundur z całym ikonostasem krzyży i medali.

– Wasza ekscelencjo, starszy oficer ordynansowy adiutanta generalnego Michaiła Dmitrycza Sobolewa, esauł Gukmasow! – przedstawił się oficer. – Smutna wieść… – Wysiłkiem woli zapanował nad sobą, poruszył czarnym, zbójeckim wąsem i mówił dalej: – Dowódca czwartego korpusu przybył wczoraj z Mińska, jadąc do swojej riazańskiej posiadłości, i zatrzymał się w hotelu „Dussault”. Dzisiaj rano Michaił Dmitrycz długo nie wychodził z pokoju. Zaczęliśmy się niepokoić, pukać do drzwi – nikt nie odpowiadał. Wtedy ośmieliliśmy się wejść, a on… – Esauł zrobił jeszcze jeden tytaniczny wysiłek i osiągnął tyle, że do końca raportu głos mu się nie załamał. – A pan generał siedzi w fotelu. Martwy. Wezwaliśmy lekarza. Powiedział, że nic się nie da zrobić. Nawet ciało już ostygło.

– Ajajaj. – Gubernator podparł policzek. – Jak to? Przecież Michaił Dmitrijewicz był młody. Zdaje się, nie miał nawet czterdziestki?

– Skończył trzydzieści osiem lat, teraz szedł mu trzydziesty dziewiąty – zameldował Gukmasow tym samym napiętym, na granicy załamania głosem i zaczął szybko mrugać oczami.

– A jaka przyczyna śmierci? – spytał nasępiony Karaczencew. – Czyżby generał chorował?

– Nigdy w życiu. Zdrowy był, dziarski i wesoły. Lekarz orzekł: atak albo paraliż serca.

– Dobrze, idź już, idź. – Przybity wieścią książę zwolnił adiutanta. – Zrobię wszystko, co należy, i zawiadomię najjaśniejszego pana. Idź. – A kiedy za esaułem zamknęły się drzwi, westchnął ze smutkiem. – Oj, panowie, teraz się zacznie. To nie żarty – taki człowiek, ulubieniec całej Rosji. Co tam Rosja, cała Europa zna Białego Generała… A ja dziś wybierałem się do niego z wizytą… Piotrusiu, wyślij depeszę do jego cesarskiej mości, no, sam już wiesz jaką. Zresztą, może nie, przedtem mija pokaż. A potem wydaj polecenia w sprawie żałoby, panichidy i… No, sam wiesz. Pan, Jewgieniju Osipowiczu, zadba o porządek. Jak się rozejdzie wieść, to cała Moskwa pogna do „Dussault”. Musi więc pan pilnować, żeby nikogo nie zadeptali, jak się rozrzewnią. Już ja znam naszych ludzi. I żeby wszystko było jak trzeba, przyzwoicie.

Oberpolicmajster skinął głową i podniósł z fotela teczkę z raportami.

– Czy mogę odejść, wasza książęca mość?

– Może pan. Ohoho, a to się zrobi hałas, oj zrobi! – Książę nagle się otrząsnął. – Bo pewnie sam cesarz, panowie, do nas zawita. Nie ma wątpliwości! W końcu nie byle kto oddał duszę Bogu, tylko sam bohater Plewny i Turkiestanu. Rycerz bez trwogi i zmazy, nie na darmo zwali go Achillesem. Trzeba przygotować pałac na Kremlu. To już ja sam…

Churtinski i Karaczencew ruszyli w stronę drzwi, gotowi spełniać otrzymane polecenia, asesor kolegialny natomiast, jak gdyby nigdy nic, siedział w fotelu i patrzył na księcia z pewnym niedowierzaniem.

– Ach, tak, kochany Eraście Pietrowiczu. – Dołgorukoj przypomniał sobie o nowicjuszu. – Sam pan widzi, nie mam teraz czasu. Na razie niech się pan przyzwyczaja. No i trzyma się w pobliżu. Może zlecę coś i panu. Spraw wystarczy dla wszystkich. Oj, jakie nieszczęście…

– Chwileczkę, wasza książęca mość, to nie będzie śledztwa? – nieoczekiwanie spytał Fandorin. – Taka osobistość. I zgon dziwny. Trzeba by wyjaśnić.

– Jakie znowu śledztwo? – Książę zmarszczył brwi ze złością. – Mówię przecież panu, że cesarz przyjedzie.

– Mam jednak podstawy sądzić, że sprawa nie jest czysta – oświadczył ze zdumiewającym spokojem asesor kolegialny.

Skutek jego słów był mniej więcej taki, jakby w gabinecie rozerwał się granat.

– Cóż za niedorzeczny pomysł! – krzyknął Karaczencew, tracąc w jednej chwili całą sympatię do młodego człowieka.

– Podstawy? – rzucił lekceważąco Churtinski. – Jakie pan może mieć podstawy? Skąd w ogóle może pan coś wiedzieć?

Erast Pietrowicz nawet nie spojrzał na radcę dworu, tylko zwrócił się wprost do gubernatora:

– Wasza książęca mość powinien wiedzieć, że przypadkiem również zatrzymałem się w „Dussault” – to raz. Michaiła Dmitrijewicza znam od dawna. Zawsze wstaje o świcie i jest absolutnie nie do pomyślenia, by miał wylegiwać się do tak późnej pory; ordynansi zaczęliby się niepokoić już o szóstej rano – to dwa. Poza tym o wpół do dziewiątej widziałem esauła Gukmasowa, którego też doskonale znam; był nieogolony – to trzy.

Tutaj Fandorin zrobił znaczącą pauzę, jak gdyby ostatnia informacja była szczególnie ważna.

– Nieogolony? I co z tego? – spytał zdziwiony oberpolicmajster.

– A to, wasza ekscelencjo, że nigdy, w żadnych okolicznościach Gukmasow nie mógłby być nieogolony o wpół do dziewiątej rano. Przeszedłem z tym człowiekiem kampanię b-bałkańską. Jest porządny aż do pedantyzmu i nigdy nie wychodził z namiotu, póki się nie ogolił, nawet jeśli brakło w pobliżu wody i trzeba było topić śnieg. Przypuszczam, że już od wczesnego ranka wiedział, że jego dowódca nie żyje. Jeśli wiedział, to dlaczego tak długo milczał? – to cztery. Trzeba zbadać sprawę. Tym bardziej że ma przyjechać c-cesarz.

Ostatnia uwaga, zdaje się, podziałała na gubernatora mocniej niż cała reszta. Wstał i powiedział:

– Cóż, Erast Pietrewicz ma rację. To jest rzecz wagi państwowej. Zarządzam tajne śledztwo w sprawie śmierci adiutanta generalnego Sobolewa. I bez sekcji widocznie się nie obejdzie. Tylko bardzo pana proszę, Jewgieniju Osipowiczu, ostrożnie, bez rozgłosu. I tak zaczną się plotki… Piotrusiu, będziesz je zbierał i osobiście mi przedstawiał. Śledztwem, ma się rozumieć, pokieruje Jewgienij Osipowicz. Aha, proszę nie zapomnieć o dyspozycjach w sprawie balsamowania ciała. Wielu zechce pożegnać bohatera, a lato jest gorące. Za godzinę trup zacznie cuchnąć. Co zaś się tyczy pana, Eraście Pietrowiczu, to skoro już los zaprowadził pana do „Dussault” i w dodatku dobrze znał pan nieboszczyka, proszę również wszystko zbadać, działając, że tak powiem, w sposób partykularny. Na szczęście w Moskwie jeszcze pana nie znają. Jest pan przecież urzędnikiem do spraw specjalnych – no więc ma pan sprawę. Trudno o bardziej specjalną.

Rozdział drugi

Sposób, w jaki Erast Pietrowicz rozpoczął śledztwo w sprawie śmierci sławnego dowódcy i ulubieńca narodu, był raczej dziwny. Z wielkim trudem asesor kolegialny dotarł do hotelu, ze wszystkich stron otoczonego podwójnym kordonem policji i zrozpaczonymi mieszkańcami Moskwy (od niepamiętnych czasów złe wieści szerzyły się po tym grodzie szybciej niż zachłanne sierpniowe pożary), po czym, nie rozglądając się, wszedł na górę do numeru dwudziestego, rzucił czapkę i szpadę służącemu, a zagadywany przezeń tylko kiwał głową. Przyzwyczajony do tego Masa ukłonił się ze zrozumieniem i prędko rozścielił na podłodze słomianą matę. Krótką szpadę owinął z szacunkiem w jedwab i położył na szafce, sam zaś, nie mówiąc ani słowa, wyszedł na korytarz i stanął plecami do drzwi w pozie groźnego boga Fudomo, opiekuna płomieni. Kiedy ktoś szedł korytarzem. Masa przykładał palec do ust i cmokał z naganą, pokazując to na zamknięte drzwi, to gdzieś w okolice własnego pępka.

W rezultacie po całym piętrze w mgnieniu oka rozeszła się wieść, że pod dwudziestką zatrzymała się chińska księżniczka w odmiennym stanie i podobno nawet już zaczęła rodzić.

A Fandorin tymczasem siedział na macie absolutnie bez ruchu. Rozstawił równo kolana, rozłożył ręce grzbietami dłoni do góry; rozluźnił wszystkie mięśnie. Wzrok skierował na własny brzuch, dokładnie mówiąc, na dolny guzik wicemunduru. Gdzieś tam, pod złotym dwugłowym orłem, znajdował się magiczny punkt tandei, źródło i ośrodek energii duchowej. Jeśli człowiek wyrzeknie się wszystkich pragnień i całkowicie poświęci zrozumieniu siebie samego, to jego dusza dostąpi oświecenia, a najbardziej skomplikowany problem stanie się prosty, jasny i da się rozwiązać. Erast Pietrowicz ze wszystkich sił starał się poświęcić i oświecić, jest to jednak bardzo trudne i może być osiągnięte wyłącznie drogą długich ćwiczeń. Wrodzona bystrość i wynikająca stąd niecierpliwość sprawiały, że skupienie się na sobie samym przychodziło mu ze szczególnym trudem. Ale, jak powiada Konfucjusz, szlachetny mąż unika łatwej drogi, obierając właśnie tę, która jest trudna; dlatego też Fandorin z uporem wpatrywał się w przeklęty guzik i czekał na rezultat.

Z początku myśli nigdzie nie zamierzały się wynosić; przeciwnie, pluskały się i rzucały jak rybki na płytkiej wodzie. Potem zbędne dźwięki zaczęły się coraz bardziej oddalać i zniknęły całkiem, rybki odpłynęły na głęboką wodę, a w głowie zakłębiła się mgła. Erast Pietrowicz oglądał złoty metalowy krążek z herbem i o niczym nie myślał. Po sekundzie, minucie, a może i godzinie, orzeł cesarski wyraźnie kiwnął obiema głowami, korona zabłysnęła iskierkami, a Erast Pietrowicz się ocknął. Plan działania powstał bez jego udziału.

Fandorin zawołał Masę, kazał podać surdut i przebierając się, wyjaśnił służącemu, o co chodzi. Dalej poruszał się wyłącznie w granicach hotelu, i to tylko na trasie: hall-portiernia-restauracja. Rozmowy ze służbą hotelową zajęły mu niejedną godzinę, tak że pod drzwiami korytarza, któremu w „Dussault” już nadano imię Sobolewa, pojawił się pod wieczór, kiedy cienie się wydłużyły, a światło słoneczne zgęstniało i nabrało konsystencji miodu lipowego.

Fandorin przedstawił się żandarmowi, pilnującemu wejścia na korytarz, po czym został wpuszczony do królestwa smutku, gdzie porozumiewano się jedynie szeptem, a chodzono na palcach. Apartament numer czterdzieści siedem, który zajął wczoraj dzielny generał, składał się z pokoju gościnnego i sypialni. W pierwszym z pomieszczeń ludzi było sporo – Erast Pietrowicz zobaczył Karaczencewa z oficerami żandarmerii, adiutantów i ordynansów zmarłego, dyrektora hotelu; w kącie, chowając twarz w portierę, głucho szlochał kamerdyner Sobolewa, znany całej Rosji Łukicz. Wszyscy jakby na coś czekali, co chwila spoglądając na zamknięte drzwi sypialni. Do Fandorina podszedł oberpolicmajster i cichym basem powiedział:

– Profesor medycyny sądowej Welling przeprowadza sekcję zwłok. Coś bardzo długo. Mógłby już skończyć.

Jak gdyby spełniając życzenie generała, białe drzwi z wyrzeźbionymi lwimi pyskami otworzyły się ze skrzypieniem. W pokoju od razu zrobiło się cicho. Na progu stanął siwy jegomość z grubymi wargami i niezadowoloną miną, ubrany w skórzany fartuch, nad którym połyskiwała emaliowana „Święta Anna”.

– Ano skończyłem, wasza ekscelencjo – rzekł posępnie jegomość, najwidoczniej profesor Welling. – Mogę zdać sprawę.

Generał obejrzał pokój i nieco weselszym głosem rzekł:

– Wejdą ze mną: Fandorin, Gukmasow, no i pan. – Niedbale poruszył szczęką, wskazując dyrektora hotelu.

Pierwszą rzeczą, jaką Erast Pietrowicz zobaczył w przybytku śmierci, było przewiązane czarną szarfą lustro w figlarnej ramie z brązu. Ciało zmarłego leżało nie na łóżku, tylko na stole, widocznie przeniesionym tu z pokoju gościnnego. Zerknąwszy na zarys ciała pod białym prześcieradłem, Fandorin przeżegnał się i na chwilę zapomniał o śledztwie, bo oczyma duszy ujrzał pięknego, dzielnego i silnego człowieka, którego kiedyś znał i który teraz zmienił się w podłużny przedmiot o niewyraźnych konturach.

– Sprawa jest oczywista – zaczął sucho profesor. – Nic podejrzanego nie stwierdzono. Zrobię jeszcze analizy w laboratorium, ale jestem całkowicie przekonany, że czynności życiowe ustały w wyniku paraliżu mięśnia sercowego. Stwierdziłem także paraliż lewego płuca, ale to najprawdopodobniej nie przyczyna, lecz skutek. Śmierć nastąpiła momentalnie. Nawet gdyby w pobliżu znalazł się medyk, nie udałoby się uratować generała.

– Ale przecież był młody i pełen sił, przeszedł przez ogień i wodę! – Karaczencew zbliżył się do stołu i odchylił trochę prześcieradło. – Czyżby tak po prostu nagle umarł?

Gukmasow odwrócił się, żeby nie widzieć martwej twarzy swego dowódcy, za to Erast Pietrowicz i dyrektor podeszli bliżej. Twarz była spokojna i poważna. Nawet owe bujne bokobrody, z których żartowali sobie liberałowie i natrząsali się zagraniczni karykaturzyści, po śmierci były bardzo na miejscu – obramowały woskowe oblicze i przydały mu wielkości.

– Oj, jaki bohater, prawdziwy Achilles – mruknął dyrektor, wymawiając z francuska literę „r”.

– Kiedy nastąpiła śmierć? – spytał Karaczencew.

– Między pierwszą a drugą w nocy – odrzekł z przekonaniem Welling. – Nie wcześniej, a z całą pewnością nie później.

Generał odwrócił się do esauła.

– Cóż, teraz, kiedy przyczyna śmierci została ustalona, możemy zająć się szczegółami. Niech pan opowiada, Gukmasow. Trochę bardziej szczegółowo.

Esauł najwyraźniej już bardziej szczegółowo opowiadać nie potrafił. Jego opowieść była krótka, ale i wyczerpująca.

– Przyjechaliśmy z Dworca Briańskiego o szóstej. Michaił Dmitrycz odpoczywał do wieczora. O dziewiątej jedliśmy kolację w tutejszej restauracji. Potem, już nocą, zrobiliśmy przejażdżkę po Moskwie. Nigdzie nie wstępowaliśmy. Wkrótce po północy Michaił Dmitrycz powiedział, że chce wrócić do hotelu. Chciał sporządzić jakieś notatki, pracował nad nowym regulaminem wojskowym…

Gukmasow zerknął na biurko stojące pod oknem. Na wysuniętej desce rozłożone były papiery, trochę z boku stał niedbale odsunięty fotel. Jewgienij Osipowicz podszedł, wziął zapisaną kartkę i z szacunkiem pokiwał głową.

– Rozkażę, żeby wszystko zebrano i przesłano najjaśniejszemu panu. Proszę mówić, esaule.

– Michaił Dmitrycz zwolnił panów oficerów. Powiedział, że wróci piechotą, bo chce się przespacerować.

Karaczencew nasrożył się.

– I puściliście generała samego? Nocą? Dosyć to dziwne!

Popatrzył znacząco na Fandorina, ale tego, jak się zdaje, ów szczegół ani trochę nie zaciekawił; asesor kolegialny podszedł do biurka i nie wiadomo w jakim celu wodził palcem po kandelabrze z brązu.

– Spróbowałby pan mu się przeciwstawić. – Gukmasow uśmiechnął się gorzko. – Ja chciałem, to tak na mnie spojrzał, że… Co tam Moskwa, wasza ekscelencjo, on przecież potrafił galopować w pojedynkę po górach w Turcji albo po tekińskich stepach… – Esauł ponuro podkręcił długiego wąsa. – Michaił Dmitrycz wrócił do hotelu. Ale do rana nie dożył…

– Jak znaleźliście ciało? – spytał oberpolicmajster.

– Siedział, o, tutaj. – Gukmasow wskazał na fotel. – Ciało odrzucone w tył. I pióro na podłodze…

Karaczencew przykucnął, dotknął plam z atramentu na dywanie, westchnął.

– Taaak, niezbadane są wyroki Pańskie…

Pełną smutku ciszę, jaka teraz nastąpiła, bezceremonialnie naruszył Fandorin. Wpół obrócony w stronę dyrektora hotelu i wciąż głaszczący nieszczęsny kandelabr, donośnym szeptem spytał:

– Czemuż to u was nie ma światła elektrycznego? Już wczoraj mnie to zdumiało. Taki nowoczesny hotel, a w pokojach świece; nawet g-gazu nie ma.

Francuz zaczął tłumaczyć, że świece są w lepszym stylu, a światło elektryczne jest już w restauracji i do jesieni niezawodnie pojawi się na piętrach, ale Karaczencew pełnym złości pochrząkiwaniem przerwał tę nie mającą związku ze sprawą paplaninę.

– A jak pan spędził tę noc, esaule? – wznowił przesłuchanie.

– Pojechałem do starego towarzysza broni, pułkownika Dadaszewa. Posiedzieliśmy, pogadali. Do hotelu wróciłem o świcie i od razu zwaliłem się na łóżko.

– Tak, tak – dodał Erast Pietrowicz. – Nocny portier powiedział mi, że wrócił pan już za widna. Jeszcze posłał go pan po butelkę wody selcerskiej.

– Zgadza się. Uczciwie przyznaję, wypiłem za dużo. Suszyło mnie. Zawsze wstaję wcześnie, ale dzisiaj, jak na złość, zaspałem. Idę się zameldować, a Łukicz mówi, że generał jeszcze nie wstał. Pomyślałem, że widocznie Michaił Dmitrycz wczoraj długo pracował. Potem, już o wpół do dziewiątej, mówię: „Idziemy, Łukicz, zbudzimy go, bo potem będzie zły”. A i coś to do niego niepodobne. Wchodzimy, a on leży, o tak – Gukmasow odrzucił głowę do tyłu, zmrużył oczy i otworzył usta – i już zimny. Wezwaliśmy lekarza, wysłaliśmy depeszę do korpusu. Wtedy właśnie mnie pan zobaczył, Eraście Pietrowiczu. Proszę wybaczyć, że nie przywitałem się ze starym towarzyszem – sam pan teraz widzi, że co innego miałem na głowie.

Zamiast przyjąć przeprosiny, prawdę mówiąc, zupełnie w takich okolicznościach niepotrzebne, Erast Pietrowicz lekko przekrzywił głowę w bok, założył ręce do tyłu i powiedział:

– A mnie w tutejszej restauracji powiedziano, że wczoraj jakaś pani śpiewała dla jego ekscelencji i podobno nawet siedziała przy waszym stole. Zdaje się, że to znana w Moskwie osoba. Jeśli się nie mylę, ma na imię Wanda. I podobno pojechaliście z nią wszyscy, z g-generałem włącznie?

– Tak, była jakaś szansonistka – oschłym tonem odpowiedział esauł. – Podwieźliśmy ją i wysadzili. A dalej jechaliśmy sami.

– Dokąd zawieźliście, do „Anglii”, na Stolesznikową? – Asesor był, jak się okazuje, doskonale poinformowany. – Mówiono mi, że pani Wanda tam właśnie mieszka.

Gukmasow ściągnął groźnie brwi, a głos jego stał się tak oschły, że prawie zazgrzytał.

– Nie znam dobrze Moskwy. Było niedaleko, dojechaliśmy w pięć minut.

Fandorin pokiwał głową i najwyraźniej przestał się zajmować esaułem – na ścianie koło łóżka zauważył drzwiczki do sejfu. Podszedł, przekręcił klamkę, a drzwiczki się otworzyły.

– Jak tam, pusty w środku? – spytał oberpolicmajster.

Erast Pietrowicz skinął głową.

– Tak, wasza ekscelencjo. O, jest i klucz.

– No cóż. – Karaczencew potrząsnął rudą głową. – Papiery, które znajdziemy, trzeba opieczętować. Potem zbadamy, co należy oddać rodzinie, co do ministerstwa, a co samemu cesarzowi. Profesorze, niech pan zawoła pomocników i zajmie się balsamowaniem.

– Jak to, tutaj? – zdziwił się Welling. – Balsamowanie, panie generale, to nie kwaszenie kapusty!

– To mam panu wieźć trupa do akademii przez całą Moskwę? Proszę spojrzeć na ulicę, tłum taki, że szpilki nie ma gdzie wetknąć. Trudno i darmo, musi pan tutaj sobie jakoś poradzić. Dziękuję, esaule, jest pan wolny. A pan – zwrócił się do dyrektora hotelu – niech spełnia wszystkie życzenia profesora.

Kiedy Karaczencew i Fandorin zostali sami, rudy generał wziął młodego człowieka pod rękę, odciągnął od przykrytego prześcieradłem ciała i półgłosem, jakby nieboszczyk mógł podsłuchiwać, spytał:

– No i co pan sądzi? Jeśli dobrze zrozumiałem z pytań i zachowania, wyjaśnienia Gukmasowa pana nie zadowalają. Gdzie dopatrzył się pan nieszczerości? Przecież to, że był rano nieogolony, wyjaśnił całkiem przekonująco. Nie sądzi pan? Zaspał po nocnej pijatyce – rzecz najzwyklejsza w świecie.

– Gukmasow nie zaspał. – Fandorin wzruszył ramionami. – Nie jest z tych, którzy mogą zaspać. No i tym bardziej nie poszedłby, jak twierdzi, z meldunkiem do Sobolewa, póki by się nie doprowadził do porządku. Esauł kłamie, to jasne. Ale sprawa, wasza ekscelencjo…

– Jewgieniju Osipowiczu – przerwał mu generał, który słuchał z najwyższą uwagą.

– Sprawa, Jewgieniju Osipowiczu – ciągnął Fandorin z uprzejmym ukłonem – jest jeszcze poważniejsza, niż myślałem. Sobolew nie umarł tutaj.

– Jak to nie tutaj?! – krzyknął oberpolicmajster. – A gdzie?

– Nie wiem. Pozwoli pan wszakże spytać, dlaczego nocny portier – rozmawiałem z nim – nie widział, jak Sobolew wrócił?

– Może odszedł gdzieś na chwilę i nie chce się do tego przyznać – zaoponował Karaczencew, bardziej dla zasady niż na serio.

– To niemożliwe, później wytłumaczę panu dlaczego. Ale jest zagadka, której pan już na p-pewno nie rozwikła. Gdyby Sobolew wrócił do pokoju, a potem jeszcze siedział za stołem i coś pisał, zapaliłby z pewnością świece; a proszę spojrzeć na kandelabr – są całe!

– W samej rzeczy! – Generał klepnął się po obciągniętym kawaleryjskimi spodniami udzie. – Zuch z pana, Eraście Pietrewiczu. Za to ze mnie ładny śledczy. – Uśmiechnął się rozbrajająco. – Przecież do żandarmów odkomenderowano mnie niedawno, przedtem należałem do gwardii konnej. Cóż więc mogło się stać według pana?

Fandorin kilka razy w skupieniu poruszył gęstymi brwiami.

– Nie mogę z-zgadywać, jest jednak oczywiste, że po kolacji Michaił Dmitrijewicz nie wchodził do pokoju, bo do tego czasu zrobiło się już ciemno, a świec, jak wiemy, nie zapalał wcale. Również kelnerzy potwierdzają, że Sobolew i jego świta pojechali zaraz po uczcie. W to, że nocny portier, człowiek solidny i bardzo d-dbający o swoje miejsce, mógł się oddalić i przegapić powrót generała, nie wierzę.

– „Wierzę, nie wierzę” to nie argument – sprzeciwił się Jewgienij Osipowicz. – Zechce pan przedstawić fakty.

– Proszę bardzo – uśmiechnął się Fandorin. – Po północy drzwi hotelu zamykane są na zasuwę. Każdy może sobie przez nie wyjść, kiedy chce, ale jeśli zapragnie wejść – musi zadzwonić.

– Tak, to już jest fakt – przyznał generał. – Ale proszę mówić dalej.

– S-sobolew mógł wrócić tylko w jednym momencie: kiedy nasz dzielny esauł wysłał portiera po wodę selcerską. Ale jak wiemy, było to już o świcie, czyli z całą pewnością nie wcześniej niż o czwartej. Jeśli zaś wierzyć panu Wellingowi – dlaczego mielibyśmy podawać w wątpliwość opinię z-zasłużonego profesora? – Sobolew nie żył wtedy już od paru godzin. Jaki wniosek?

Oczy Karaczencewa błysnęły nieżyczliwym blaskiem.

– No, jaki?

– Gukmasow odesłał portiera, żeby można było wnieść m-martwe ciało Sobolewa. Podejrzewam, że pozostali oficerowie świty w tym czasie znajdowali się na zewnątrz.

– W takim razie trzeba przesłuchać łajdaków! – zaryczał oberpolicmajster tak groźnie, że usłyszano go w sąsiednim pokoju; dolatujący stamtąd głuchy gwar w jednej chwili ucichł.

– To bezcelowe, zmówili się. Donieśli o śmierci z takim opóźnieniem właśnie dlatego, że się naradzali. – Erast Pietrewicz dał rozmówcy chwilę na ochłonięcie i przyswojenie sobie sensu tego, co mu powiedział, a potem skierował rozmowę na inne tory. – Cóż to za jedna, ta Wanda, którą wszyscy znają?

– No, wszyscy jak wszyscy, ale w pewnych kręgach jest to osoba znana. Niemeczka z Rygi. Śpiewaczka, piękność, nie całkiem kokota, ale coś w tym rodzaju. Taka dame aux camelias. – Karaczencew energicznie pokiwał głową. – Rozumiem, o czym pan myśli. Wszystko wyjaśni nam owa pani Wanda. Rozkażę, by ją niezwłocznie wezwano.

Generał zdecydowanie ruszył ku drzwiom.

– Nie radziłbym – rzucił w ślad za nim Fandorin. – Jeśli coś tam było, to z policją owa osoba nie będzie szczera. I na pewno jest w zmowie z oficerami. Rozumie się, jeśli w ogóle m-ma coś wspólnego z tym wypadkiem. Lepiej, Jewgieniju Osipowiczu, sam z nią porozmawiam. Na swój partykularny sposób, dobrze? Gdzie jest ta „Anglia”? Róg Stolesznikowej i Pietrowki?

– Tak, idzie się pięć minut. – Oberpolicmajster patrzył na młodego człowieka z wyraźnym zadowoleniem. – Będę czekał na wieści, Eraście Pietrowiczu. Z Bogiem.

Asesor kolegialny wyszedł, pobłogosławiony znakiem krzyża przez szefa policji.

Rozdział trzeci

Dojść do „Anglii” w pięć minut jednak się nie udało. W korytarzu, za drzwiami fatalnego pokoju numer czterdzieści siedem, czekał na niego ponury Gukmasow.

– Chciałbym zamienić z panem kilka słów, proszę ze mną – powiedział do Fandorina, po czym silnie ścisnął młodego człowieka za łokieć i zaprowadził do pokoju sąsiadującego z apartamentem generała.

Pokój był kropka w kropkę taki sam jak ten, który zajmował Fandorin. Na kanapie i krzesłach rozłożyło się całe towarzystwo. Erast Pietrowicz powiódł spojrzeniem po twarzach i rozpoznał oficerów ze świty nieboszczyka, których przed chwilą widział w apartamencie. Asesor kolegialny powitał zebranych lekkim ukłonem, ale nikt mu nie odpowiedział; w zwróconych nań oczach czytało się nawet wyraźną wrogość. Wówczas Fandorin skrzyżował ręce na piersi, oparł się o futrynę, przy czym jego twarz zmieniła wyraz – z grzecznej, a nawet przyjaznej, stała się zimna i nieżyczliwa.

– Panowie – rzekł esauł surowym, wręcz uroczystym tonem. – Pozwólcie, że przedstawię wam Erasta Pietrowicza Fandorina, którego mam zaszczyt znać jeszcze z czasów wojny tureckiej. Obecnie przy generale – gubernatorze Moskwy.

Znowu żaden z oficerów nawet nie ruszył głową. Erast Pietrowicz też powstrzymał się od ponownego ukłonu. Czekał, co nastąpi teraz. Gukmasow zwrócił się do niego.

– A to, panie Fandorin, moi współpracownicy: starszy adiutant podpułkownik Baranow, adiutant porucznik książę Erdeli, adiutant sztabskapitan książę Abadzijew, oficer ordynansowy rotmistrz Uszakow, kornet oficer ordynansowy baron Eichholz, oficer ordynansowy kornet Gall, oficer ordynansowy sotnik Markow.

– Nie zapamiętam – odrzekł na to Erast Pietrowicz.

– To wcale nie będzie potrzebne – oznajmił Gukmasow. – A przedstawiłem wszystkich dlatego, że musi pan nam złożyć wyjaśnienie.

– Muszę? – spytał Fandorin drwiąco. – Patrzcie państwo!

– Tak, łaskawy panie. Zechce pan wyjaśnić przy wszystkich, jaki był powód poniżającego przesłuchania, któremu poddał mnie pan w obecności oberpolicmajstra.

Głos esauła był groźny, ale asesor kolegialny zachował spokój, przestał się nawet zacinać.

– Powodem przesłuchania, esaule, było wydarzenie wagi państwowej, jakie stanowi śmierć Michaiła Dmitrijewicza Sobolewa, która, co więcej, ma znaczenie historyczne – to raz. – Fandorin uśmiechnął się karcąco. – Pan zaś, Prochorze Achramiejewiczu, mydlił nam oczy, i to bardzo nieudolnie – to dwa. Książę Dołgorukoj polecił mi zbadać tę sprawę – to trzy. I zbadam ją, może pan być pewny, zna mnie pan – to cztery. Czy jednak powie pan prawdę?

Kaukaski książę w białej czerkiesce ze srebrnymi ładownicami – trudno było przypomnieć sobie, który z dwóch wymienionych – poderwał się z kanapy.

– Raz-dwa-trzy-cztery! Panowie! Ten cywil, zwyczajny szpicel, drwi sobie z nas! Prochor, na moją matkę, ja go zaraz…

– Siadaj, Erdeli! – warknął Gukmasow, a syn Kaukazu zaraz usiadł, nerwowo targając brodę.

– Istotnie, znam pana, Eraście Pietrewiczu. Znam i szanuję. – Wzrok esauła był ponury i ciężki. – Michaił Dmitrycz także pana szanował. Jeśli droga jest panu jego pamięć, niech się pan do tej sprawy nie miesza. Tylko ją pan pogorszy.

Fandorin odpowiedział tak samo szczerze i poważnie.

– Gdyby chodziło wyłącznie o moją próżną ciekawość, bez wątpienia spełniłbym pańską prośbę, ale w tej sprawie, proszę wybaczyć, nie mogę – służba.

Gukmasow założył ręce do tyłu. Chrzęszcząc splecionymi palcami i podzwaniając ostrogami, chodził po pokoju. Znowu zatrzymał się przed asesorem kolegialnym.

– No to ja też nie mogę. Nie mogę dopuścić, żeby kontynuował pan śledztwo. Policja może sobie węszyć, ale nie pan. Pański talent, Fandorin, jest tu bardzo nie na miejscu. Proszę przyjąć do wiadomości, że powstrzymam pana wszelkimi środkami, nie zważając na dawną znajomość.

– Na przykład jakimi, Prochorze Achramiejewiczu? – zapytał zimnym tonem Erast Pietrowicz.

– Jest znakomity środek! – Porucznik Erdeli znowu poderwał się z kanapy. – Szanowny panie, obraził pan honor oficerów czwartego korpusu, więc wyzywam pana na pojedynek! Tu i teraz, na pistolety! Na śmierć, przez chusteczkę!

– O ile pamiętam reguły pojedynków – powiedział oschle Fandorin – warunki określa wyzwany. W porządku, zabawię się z panem w tę idiotyczną grę, ale później, kiedy zakończę śledztwo. Może pan przysłać sekundantów, numer mojego pokoju: dwadzieścia. Do widzenia panom.

Chciał się odwrócić, ale książę, z okrzykiem: „A ja cię zmuszę, żebyś się ze mną strzelał!”, podskoczył ku niemu, próbując go spoliczkować. Erast Pietrowicz z zadziwiającą zręcznością schwycił uniesioną do ciosu rękę i ścisnął nadgarstek dwoma palcami; niby nie silnie, ale na twarzy porucznika pojawił się grymas bólu.

– Łajdak! – zakrzyknął Erdeli falsetem i zamachnął się lewą ręką.

Fandorin odepchnął upartego księcia i rzekł pogardliwie:

– Niech się pan nie trudzi. Przyjmujemy, że policzek został wymierzony. Sam pana wyzywam i zmuszę, by krwią zmył tę obrazę.

– To świetnie – po raz pierwszy otworzył usta flegmatyczny oficer sztabowy, którego Gukmasow przedstawił jako podpułkownika Baranowa. – Wymień warunki, Erdeli.

Rozcierając nadgarstek, porucznik wycedził pełnym nienawiści głosem:

– Strzelamy się zaraz. Przez chustkę.

– Jak to przez chustkę? – spytał Fandorin z ciekawością. – Słyszałem o tym obyczaju, ale przyznam się, że nie znam szczegółów.

– To bardzo proste – odpowiedział uprzejmie podpułkownik. – Każdy z przeciwników chwyta wolną ręką jeden z dwóch przeciwległych końców zwykłej chustki. Niech pan weźmie choćby moją, jest czysta. – Baranow wyciągnął z kieszeni dużą chustkę do nosa w czarno-białą kratkę. – Bierze się broń… Gukmasow, gdzie masz pistolety Lepage’a?

Esauł wziął ze stołu podłużny futerał, widocznie już zawczasu przygotowany, i podniósł wieko. Błysnęły długie, inkrustowane lufy.

– Przeciwnicy losują pistolety – ciągnął Baranow, uśmiechając się pokojowo. – Celują, chociaż z takiej odległości co tu mówić o celowaniu? Strzelają na komendę. To właściwie wszystko.

– Losują? – upewnił się Fandorin. – To znaczy: jeden pistolet jest nabity, a drugi nie?

– Oczywiście – przytaknął podpułkownik. – Na tym rzecz polega. Inaczej byłby to nie pojedynek, tylko podwójne samobójstwo.

– Cóż. – Asesor kolegialny wzruszył ramionami. – Żal mi w takim razie porucznika. Jeszcze się nie zdarzyło, żebym przegrał przy losowaniu.

– Nad wszystkim czuwa Pan Bóg, a tak lepiej nie mówić, bo się zapeszy – rzekł Baranow pouczającym tonem.

Chyba to on jest tu najważniejszy, a nie Gukmasow – pomyślał Erast Pietrowicz.

– Potrzebuje pan sekundanta – rzekł ponury esauł. – Jeśli pan chce, mogę jako stary znajomy zaproponować swoje usługi. I proszę nie mieć wątpliwości, losowanie będzie uczciwe.

– Nie mam najmniejszych wątpliwości, Prochorze Achramiejewiczu. Co zaś się tyczy usług sekundanta, pan się nie nadaje. Jeśli mi się nie poszczęści, rzecz zanadto będzie przypominała morderstwo.

Baranow przytaknął.

– Ma rację. Miło mieć do czynienia z mądrym człowiekiem. Ale i ty, Prochor, miałeś rację: naprawdę jest niebezpieczny. Co pan proponuje, Fandorin?

– Czy odpowiada panom poddany cesarza Japonii w roli sekundanta? Wiedzą panowie, dopiero dzisiaj przyjechałem do Moskwy i jeszcze nie zdążyłem nawiązać znajomości…

Asesor kolegialny rozłożył bezradnie ręce.

– Choćby cesarza Papuasów! – zawołał Erdeli. – Byle szybciej!

– Czy będzie lekarz? – zapytał Erast Pietrowicz.

– Lekarz nie będzie potrzebny – westchnął podpułkownik. – Przy takiej odległości śmierć jest gwarantowana.

– No tak. Właściwie nie chodziło mi o siebie, martwię się tylko o księcia…

Wzburzony Erdeli zawołał coś po gruzińsku i odszedł do najdalszego kąta.

Erast Pietrowicz wyraził istotę sprawy w krótkiej notatce, zapisanej dziwacznymi znaczkami z góry na dół i z prawej strony do lewej, po czym poprosił, by zaniesiono ją pod dwudziestkę.

Masa zjawił się nie od razu, ale po piętnastu minutach. Oficerowie już zaczęli się denerwować i co więcej, podejrzewać asesora o nieuczciwość.

Zjawienie się sekundanta strony wyzywającej wywarło niemały efekt. Masa, który był wielkim miłośnikiem pojedynków, wystroił się w paradne kimono z wysokimi, nakrochmalonymi ramionami, wciągnął białe skarpetki i przewiązał się najlepszym pasem, z wzorkiem w pędy bambusowe.

– A to co za koczkodan? – Erdeli wyraził zdumienie w niezbyt uprzejmy sposób. – Zresztą mniejsza z tym. Dalej, do rzeczy!

Masa ceremonialnie ukłonił się obecnym, wyciągnął ręce i podał swemu panu przeklętą urzędniczą szpadę.

– Oto pański miecz.

– Obrzydłeś mi już z tym swoim mieczem! – westchnął Erast Pietrowicz. – Pojedynkuję się na pistolety. Z tym oto jegomościem.

– Znowu na pistolety? – spytał rozczarowany Masa. – Co to za barbarzyński zwyczaj! I kogo chce pan zabić? Tego włochatego człowieka? Jest zupełnie podobny do małpy.

Świadkowie pojedynku stanęli wzdłuż ściany a Gukmasow odwrócił się i chwilę coś robił z pistoletami, po czym wyciągnął je do obu przeciwników. Erast Pietrowicz odczekał, aż Erdeli się przeżegna i weźmie broń do ręki, a wtedy dwoma palcami niedbale ujął drugi pistolet.

Na komendę esauła obaj przeciwnicy chwycili za końce chustki i oddalili się, jak to tylko było możliwe, nawet przy wyciągniętych rękach nie przekraczając odległości trzech kroków. Książę podniósł pistolet na wysokość barku i celował Fandorinowi prosto w czoło. Ten zaś trzymał pistolet przy biodrze i w ogóle nie celował, co zresztą przy takim dystansie było zupełnie zbędne.

– Raz, dwa, trzy! – Esauł szybko odliczył i cofnął się.

Pistolet księcia sucho szczęknął, za to broń Fandorina wysunęła złowrogi płomienny język. Porucznik zawył i poturlał się po dywanie, trzymając się za przestrzeloną prawicę i miotając ciężkie przekleństwa.

Kiedy wycie zmieniło się w głuche jęki, Erast Pietrowicz rzekł tonem przestrogi:

– Tą ręką już nikogo więcej nie będzie pan policzkował.

W korytarzu rozległ się hałas, krzyki. Gukmasow uchylił drzwi i powiedział do kogoś, że zdarzył się niefortunny wypadek: porucznik Erdeli rozładowywał pistolet i zranił się przypadkowo w rękę. Rannego wysłano na opatrunek do profesora Wellinga, który szczęściem nie zdążył jeszcze pojechać po materiały potrzebne do balsamowania, a potem wszyscy wrócili do pokoju Gukmasowa.

– Co teraz? – spytał Fandorin. – Są panowie zadowoleni?

Gukmasow pokręcił głową.

– Teraz będzie się pan strzelał ze mną. Na tych samych warunkach.

– A potem?

– A potem, jeśli znowu się panu poszczęści, kolejno z pozostałymi. Dopóki pana nie zabijemy. Eraście Pietrowiczu, proszę uwolnić mnie i moich kolegów od tej próby. – Esauł prawie błagalnie patrzył w oczy młodemu człowiekowi. – Niech pan da słowo honoru, że nie weźmie pan udziału w śledztwie, to rozejdziemy się jako przyjaciele.

– Poczytywałbym sobie za zaszczyt, gdybym był pańskim przyjacielem, ale żąda pan rzeczy niemożliwej – powiedział Fandorin ze smutkiem.

Masa szepnął mu na ucho:

– Panie, nie rozumiem, co do pana mówi ten człowiek z pięknymi wąsami, ale czuję niebezpieczeństwo. Czy nie będzie roztropniej, jeśli zaatakujemy tych samurajów pierwsi i pozabijamy ich, zanim się przygotują? Mam w rękawie pański mały pistolet i jeszcze kastet, który kupiłem sobie w Paryżu. Bardzo chciałbym go wypróbować.

– Masa, porzuć rozbójnicze zapędy – odpowiedział słudze Erast Pietrowicz. – Będę walczył z tymi panami uczciwie, z każdym po kolei.

– Ooo, to długo potrwa. – Japończyk odszedł pod ścianę i usiadł na podłodze.

– Panowie – Fandorin spróbował przemówić oficerom do rozsądku – wierzcie mi, to nic nie da, tracicie tylko czas…

– Nie traćmy go na zbędne słowa – przerwał mu Gukmasow. – Ten pański Japończyk potrafi nabijać pistolety do pojedynków? Nie? To nabij ty, Eichholz.

Przeciwnicy znowu wzięli pistolety i rozciągnęli chustkę. Esauł był ponury i zdecydowany, Fandorin wyglądał raczej na zakłopotanego. Na komendę (teraz liczył Baranow) w pistolecie Gukmasowa szczęknął tylko kurek, a Erast Pietrowicz nie wystrzelił w ogóle. Śmiertelnie blady esauł wycedził:

– Strzelaj pan, Fandorin, i niech pana diabeł porwie. A wy, panowie, ustalcie, kto następny. I zabarykadujcie drzwi, żeby nam tu nie wleźli! Nie może stąd wyjść żywy.

– Nie chcą mnie panowie wysłuchać, a to niedobrze – rzekł asesor kolegialny i machnął nabitym pistoletem. – Mówię wam, z losowaniem się wam nie uda. Mam rzadki dar, panowie: diabelnie mi się szczęści we wszelkich grach hazardowych. Fenomen nie do wyjaśnienia. Już do tego przywykłem. Oczywiście wszystko dlatego, że mojemu zmarłemu ojcu w równej mierze się nie szczęściło. Wygrywam zawsze i we wszystkich grach, dlatego też ich nie znoszę. – Pogodnym spojrzeniem obrzucił chmurne twarze oficerów. – Nie wierzą panowie? Widzicie ten imperiał? – Erast Pietrowicz wyciągnął z kieszeni złotą monetę i podał Eichholzowi. – Niech pan rzuca, baronie, a ja zgadnę: orzeł czy reszka.

Baron, młody oficerek z ledwie przebijającym się wąsikiem, obejrzał się na Gukmasowa i Baranowa, wzruszył ramionami i podrzucił monetę.

Jeszcze kręciła się w powietrzu, a Fandorin już powiedział:

– Nie wiem… No, powiedzmy, orzeł.

– Orzeł – potwierdził Eichholz i jeszcze raz rzucił monetę.

– Znowu orzeł – rzekł asesor kolegialny znudzonym głosem.

– Orzeł! – krzyknął baron. – Jak Boga kocham, popatrzcie, panowie!

– No, Mitia, spróbuj jeszcze raz – powiedział Gukmasow

– Reszka – stwierdził Fandorin, patrząc gdzieś w bok. Zapadła grobowa cisza. Fandorin nawet nie spojrzał na rozpostartą dłoń barona.

– Przecież mówiłem. Masa, ikoo. Owari da [1]. Żegnam panów.

Oficerowie z zabobonnym lękiem patrzyli, jak urzędnik i jego japoński służący idą ku drzwiom. Blady Gukmasow rzucił za nimi:

– Fandorin, niech pan obieca, że nie użyje swego talentu detektywistycznego na szkodę ojczyzny.

Erast Pietrowicz przez chwilę nic nie mówił.

– Gukmasow, obiecuję, że nie zrobię nic, co mogłoby mi przynieść ujmę, i myślę, że to wystarczy.

Asesor kolegialny zniknął za drzwiami, a Masa odwrócił się na progu, skłonił się uroczyście w pas i poszedł w ślady swego pana.

Rozdział czwarty

Hotel „Anglia” był urządzony równie wspaniale co renomowany „Dussault”, a już inwencji jego architekci wykazali może nawet więcej; wszelako obfitość złoceń na sufitach i marmurowych ozdób budziła pewne podejrzenia lub przynajmniej wątpliwości. Za to wejście lśniło elektrycznymi światłami, na trzy ostatnie piętra można było wjechać windą, a w westybulu co chwila rozlegał się przenikliwy dźwięk nowego cudu techniki – telefonu.

Erast Pietrowicz przeszedł się po szerokim hallu z lustrami i safianowymi kanapami, po czym zatrzymał się przed tablicą z nazwiskami gości. Tutaj, odmiennie niż w „Dussault”, trafiali się najrozmaitsi zagraniczni handlowcy, maklerzy giełdowi, aktorzy renomowanych teatrów. Żadnej śpiewaczki o imieniu Wanda w spisie jednak nie było.

Fandorin przyjrzał się posługaczom, krzątającym się między kontuarem a windą, i wybrał najbardziej żwawego, o bystrej, ruchliwej twarzy.

– A cóż to, pani Wanda już tutaj nie m-mieszka? – Asesor kolegialny udał lekkie zdziwienie.

– Czemu nie, mieszka – odrzekł z ochotą zagadnięty, po czym, podążając spojrzeniem za wzrokiem pięknego pana, wskazał palcem tablicę. – O tam, proszpana: pani Helga Iwanowna Tolle to jest właśnie ona. A „Wanda” to takie przezwisko, żeby było ładniej. Zamieszkuje w skrzydle. Pan szanowny pozwoli przez te drzwi na podwórze, tam pani Wanda ma pokoik z oddzielnym wejściem. Tylko że jej, proszpana, o tej porze jeszcze nima. – Posługacz chciał już się wyślizgnąć, ale Erast Pietrewicz zaszeleścił w kieszeni banknotem i zuch w jednej chwili znieruchomiał.

– Nie będzie, proszpana, jakiego polecenia? – spytał, patrząc na młodego człowieka wzrokiem pełnym czułości i oddania.

– A kiedy wraca?

– Rozmaicie, proszpana. Przecież śpiewa w „Alpejskiej Róży”. Każdego dnia oprócz poniedziałków. A pan, proszpana, niech siądzie sobie póki co w bufeciku, popije herbatki czy co tam pan życzy, a ja niezawodnie dam znać, jakby mamzel przyszła.

– No, i cóż ona? – Erast Pietrewicz znacząco pokręcił palcami. – Jaka jest? Rzeczywiście t-taka ładna?

– Jak z obrazka, proszpana. – Posługacz cmoknął tłustymi wargami. – Jako specjalny gość u nas mieszka. Płaci za mieszkanko trzysta rubelków miesięcznie i napiwki daje bardzo chętnie.

Zrobił psychologiczną pauzę, a Fandorin powoli wyciągnął dwa rublowe papierki, ale jak gdyby przez roztargnienie wsunął je do kieszeni na piersi.

– Pani Wanda u siebie bele kogo nie przyjmuje, bardzo, proszpana, surowa – podkreślił posługacz, wpijając się wzrokiem w surdut rozmówcy. – Ale ja mogę zameldować, bo mam u niej względy.

– To dla ciebie. – Erast Pietrewicz podał mu banknot. – Drugi d-dostaniesz potem, kiedy wróci mademoiselle Wanda. A ja pójdę teraz poczytać gazetę. Gdzie, mówiłeś, macie bufet?

Dwudziestego piątego czerwca 1882 roku „Moskowskije Gubiernskije Wiedomosti” donosiły, co następuje:

Telegram z Singapuru

Sławny podróżnik Nikołaj Nikołajewicz Mikłucha-Makłaj zamierza wrócić do Rosji na kuprze „Strzelec”. Zdrowie pana Mikłuchy-Makłaja wyraźnie się pogorszyło. Bardzo wychudł, cierpi na ustawiczną gorączkę i neuralgię. Nastrój przeważnie zły. Podróżnik powiedział naszemu korespondentowi, że ma po dziurki w nosie wszelkich podróży i marzy tylko, by jak najprędzej wrócić do ojczyzny.

Erast Pietrowicz pokiwał głową, bo udręczona, wstrząsana nerwowym tikiem twarz pioniera etnografii stanęła przed nim jak żywa. Bluźniercza reklama w Ameryce

ŚMIERĆ PREZYDENTA – taki napis, ułożony z liter wielkości jednego arszyna, pojawił się nad Broadwayem, główną ulicą Nowego Jorku. Wstrząśnięci przechodnie stawali jak wryci i dopiero wtedy mogli przeczytać to, co było napisane dalej, mniejszymi literami: „nastąpiłaby szybko i niechybnie, gdyby nie nosił tak potrzebnej w naszym niezdrowym klimacie bielizny wełnianej, wyprodukowanej przez kompanię «Garland». Przedstawiciel Białego Domu wystąpił do sądu, oskarżając niecną firmę o wykorzystanie prestiżu najwyższego urzędu do celów komercyjnych”.

Dzięki Bogu, takich rzeczy u nas jeszcze nie ma i wątpliwe, żeby się kiedykolwiek pojawiły – pomyślał z zadowoleniem asesor kolegialny. Mimo wszystko jego cesarska mość to nie jakiś tam prezydent.

Jako miłośnik pięknego słowa zainteresował się nagłówkiem: Odczyty literackie

W obszernej sali domu księżnej Trubieckiej profesor Iwan Nikołajewicz Pawłow wygłosił odczyt, który zgromadził wielu słuchaczy zainteresowanych współczesną literaturą. Odczyt poświęcony był analizie ostatnich dzieł Iwana Siergiejewicza Turgieniewa. Pan Pawłów pokazał, jak nisko upadł talent autora pod wpływem fałszywej tendencji realistycznej. Następny odczyt poświęcony będzie analizie dzieł Szczedrina jako czołowego przedstawiciela wulgarnego realizmu.

Fandorin przeczytał i mocno się skonfundował. Wśród dyplomatów rosyjskich w Japonii w dobrym tonie było chwalić panów Turgieniewa i Szczedrina. Okazuje się jednak, że przez te sześć lat strasznie został w tyle za krajowym życiem literackim. A co tam nowego w technice? Tunel pod kanałem La Manche

Pod kanałem La Manche wykopano już 1200 metrów tunelu kolejowego. Inżynier Brunton drąży chodniki świdrem-taranem, pracującym przy użyciu sprężonego powietrza. Według projektu długość podziemnej trasy wynosić ma nieco ponad trzydzieści wiorst. Pierwotny projekt zakładał, że galerie angielska i francuska połączą się za pięć lat, sceptycy wszelako twierdzą, że wskutek pracochłonnych robót przy licowaniu i układaniu szyn otwarcie linii nastąpi najwcześniej w roku 1890.

Fandorina, jako zwolennika postępu, problem budowy tunelu anglo-francuskiego zajął nadzwyczajnie, nie dane mu było wszakże dokończyć interesującego artykułu. Przy kontuarze od kilku minut kręcił się pewien jegomość w szarym garniturze, którego Erast Pietrowicz zauważył już wcześniej, w hallu, obok głównego recepcjonisty. Pojedyncze słowa, które do asesora kolegialnego dolatywały (a słuch miał wyśmienity), wydały się mu na tyle ciekawe, że zaraz przestał czytać, chociaż nadal trzymał przed sobą rozłożoną gazetę.

– Tylko mi nie kręć – nastawał szary jegomość na bufetowego. – Dyżurowałeś wczoraj w nocy czy nie?

– Spałem, waszmożność – zahuczał chłopina z wielką gębą, różowymi policzkami i rozczesaną na dwie strony wytłuszczoną brodą. – Z nocnych tutaj jest tylko Sieńka. – Ruchem głowy wskazał chłopaka, który roznosił herbatę i ciastka.

Szary przywołał palcem Sieńkę, to filer – określił bezbłędnie Erast Pietrowicz i niespecjalnie się zdziwił. Pan policmajster, Jewgienij Osipowicz, jest zazdrosny i nie chce, żeby wszystkie laury dostały się urzędnikowi do zadań specjalnych.

– A powiedz no mi, Sienią – rzekł przymilnie natrętny jegomość. – Czy minionej nocy był u mamzel Wandy generał z oficerami?

Sienią pociągnął nosem, zamrugał białymi rzęsami i powtórzył pytanie:

– Nocą? Gienierał?

– Tak, gienierał – przytaknął filer.

– Tu? – Chłopak zmarszczył czoło.

– Tu, tu, a niby gdzie?

– No a dzie gienierały nocami jeżdżom? – zapytał Sieńka z niedowierzaniem.

– A czemu by mieli nie jeździć?

Chłopak z absolutnym przekonaniem odpowiedział:

– Gienierał w nocy śpi. Bo to gienierał.

– Ty… uważaj, durniu! – rozzłościł się szary. – Jak cię zabiorę do cyrkułu, to mi inaczej zaśpiewasz!

– Ja jestem sierota, proszę pana – odpowiedział Sieńka, a jego bezmyślne oczy od razu napełniły się łzami. – A do cyrkułu mnie nie można, bo od tego padaczki dostaję.

Agent splunął.

– Zmówiliście się wszyscy, czy jak? No nic, ja was nauczę rozumu!

Wyszedł, głośno trzasnąwszy drzwiami.

– Poważny pan – powiedział Sieńka, patrząc w ślad za nim.

– Wczoraj był poważniejszy – szepnął bufetowy i klepnął chłopaczka po ostrzyżonym karku. – To tacy panowie, że mogą ci łeb urwać bez żadnej policji. Tylko pamiętaj, Sieńka, gęba na kłódkę. Dali ci w łapę, co?

– Prowie Siemionyczu, na Pana Jezusa przysięgam – zaczął paplać chłopak, szybko mrugając oczami. – Na świętą ikonę przysięgam! Żem dostał tylko piętnaście kopiejek, i te żem do kaplicy zaniósł, żeby świeczuszkę za duszę matuli nieboszczki postawić…

– Akurat! Piętnaście! Innym opowiadaj, nie mnie. Do kaplicy! – Bufetowy zamachnął się na Sieńkę, ale ten zręcznie się uchylił, złapał tacę i prędko pobiegł, bo wołał go jeden z klientów.

Erast Pietrowicz odłożył „Moskowskije Wiedomosti” i podszedł do kontuaru.

– Ten człowiek był z policji? – spytał z najwyższym nieukontentowaniem w głosie. – Ja tu, kochany, nie herbatkę popijać przyszedłem, tylko czekam na p-panią Wandę. Dlaczegóż to policja się nią interesuje?

Bufetowy zmierzył go wzrokiem i ostrożnie spytał:

– A co, pan szanowny ma tutaj spotkanie?

– A jakżeby inaczej? Przecież mówię, że na nią czekam. – Błękitne oczy młodego człowieka wyrażały najwyższy niepokój. – Ale za policję uprzejmie dziękuję. Polecano mi mademoiselle Wandę jako przyzwoitą panienkę, a tutaj p-policja! Dobrze jeszcze, że nie w mundurze, tylko w surducie.

– Niech się pan szanowny nie obawia – bufetowy uspokoił nerwowego gościa. – To nie jakaś panienka z żółtą książeczką, wszystko w najlepszym porządku. Poniektórzy nawet w mundurze przychodzą, wcale się nie wstydzą.

– W mundurze? – Młody człowiek nie chciał uwierzyć. – Co, oficerowie?

Bufetowy i Sieńka, który znowu zjawił się w pobliżu, wymienili spojrzenia i wybuchnęli śmiechem.

– Zdarzajom się i wyższe – parsknął chłopak. – Przychodzom i gienierały. Tak przychodzom, że ratuj Panie Boże. Przychodzom pieszo, a potem ich stąd wynoszom pod pachy. Taka wesolutka mamzela!

Prow Siemionycz wyciął wesołkowi policzek.

– Oj, Sieńka, pleciesz byle co. Powiedziałem: gęba na kłódkę.

Erast Pietrowicz skrzywił się z obrzydzeniem i wrócił do stolika, ale już nie miał ochoty czytać o tunelu. Pilno mu było porozmawiać z mademoiselle Helgą Tolle.

Nie musiał długo na to czekać. Po jakichś pięciu minutach do bufetu wślizgnął się znajomy posługacz, zgiął w ukłonie i szepnął na ucho:

– Przyszła, proszpana. Kogo mam zameldować?

Fandorin wyciągnął z szylkretowego notesu wizytówkę, chwilę pomyślał, po czym napisał kilka słów małym srebrnym ołówkiem.

– Masz, p-przekaż to.

Posługacz w mig wykonał polecenie, a po powrocie zameldował:

– Prosi. Pozwoli pan za mną. Zaprowadzę.

Na dworze już zaczynało się ściemniać. Erast Pietrowicz obejrzał przybudówkę, której cały parter zajmowała tajemnicza pani Wanda. Do czego było jej potrzebne oddzielne wejście – wiadomo. Goście wolą dyskrecję. Nad wysokimi oknami zawisł balkon pierwszego piętra, spoczywający na barkach całego stadka kariatyd. Sztukaterii na fasadzie w ogóle było aż nadto, w kiepskim guście lat sześćdziesiątych, kiedy to wedle wszelkich oznak wzniesiony został ów budyneczek.

Posługacz nacisnął dzwonek elektryczny, dostał swojego rubla i oddalił się z ukłonem. Delikatność i całkowite zrozumienie okazywał tak gorliwie, że z powrotem przez podwórze szedł na palcach.

Drzwi się otwarły i Fandorin ujrzał przed sobą szczupłą, wiotką kobietę o nastroszonych popielatych włosach i olbrzymich, zielonych oczach z wyrazem drwiny. W tym momencie zresztą we wzroku ich właścicielki czytało się nie tyle drwinę, ile czujność.

– Niech pan wejdzie, zagadkowy gościu – powiedziała kobieta niskim, piersiowym głosem, dla którego poetycki epitet „czarujący” byłby najzupełniej odpowiedni. Pomimo niemieckiego imienia gospodyni Fandorin nie dostrzegł w jej wymowie żadnych śladów akcentu.

Apartamenty zajmowane przez mademoiselle Wandę składały się z przedpokoju i obszernej bawialni, pełniącej, jak się zdaje, również funkcję buduaru. Erast Pietrowicz pomyślał, że wobec profesji gospodyni jest to całkiem naturalne, i sam się zawstydził takiej myśli, bo Wanda wcale nie wyglądała na osobę podejrzanej konduity. Pani domu zaprowadziła gościa do pokoju, usiadła w miękkim tureckim fotelu, zarzuciła nogę na nogę i wyczekująco wpatrywała się w stojącego w drzwiach młodego człowieka. Teraz, przy świetle elektrycznym, Fandorin mógł lepiej obejrzeć i Wandę, i jej mieszkanie.

Nie jest piękna – to pierwsze, co stwierdził. Nos chyba trochę zadarty, usta zbyt szerokie, a kości policzkowe wydatniejsze, niż dopuszczają klasyczne kanony. Ale wszystkie te niedoskonałości w niczym kobiecie nie szkodziły, przeciwnie, w osobliwy sposób sprawiały, że była tym bardziej ponętna. W szczególności uwagę przyciągała jej twarz, tyle w niej było życia i tego nie dającego się opisać, ale przez każdego mężczyznę nieomylnie wyczuwanego czaru, który nazywa się kobiecością. Cóż, pomyślał Erast Pietrowicz, skoro mademoiselle Wanda jest w Moskwie tak popularna, to znaczy, że gust mieszkańców pierwszej stolicy nie jest wcale taki zły. Z żalem więc oderwał wzrok od zadziwiającej twarzy i uważnie obejrzał wnętrze: bordowo-purpurowa tonacja, puszysty dywan, wygodne drogie meble, mnóstwo mniejszych i większych lamp z różnokolorowymi abażurami, chińskie statuetki, a na ścianie – ostatni krzyk mody – japońska grafika z gejszami i aktorami teatru kabuki. W odległym kącie za dwiema kolumnami mieściła się alkowa, delikatność jednak nie pozwoliła Fandorinowi patrzeć dłużej w tamtym kierunku.

– Jakie „wszystko”? – Gospodyni przerwała ciągnącą się zbyt długo ciszę, a Erast Pietrowicz wzdrygnął się, prawie fizycznie czując, że ten magiczny głos potrąca w jego sercu jakieś tajne, głęboko ukryte struny.

Na twarzy asesora kolegialnego pojawiło się uprzejme zdziwienie, a Wanda niecierpliwie powiedziała:

– Na pańskiej wizytówce, panie Fandorin, jest napisane: „Wiem wszystko”. Jakie wszystko? Kim pan w ogóle jest?

– Urzędnik do zadań specjalnych przy generale-gubernatorze, księciu Dołgorukoju – odrzekł spokojnie Erast Pietrowicz. – Polecono mi zbadać okoliczności zgonu adiutanta generalnego Sobolewa.

Fandorin dostrzegł, jak cienkie brwi gospodyni poderwały się do góry.

– Tylko proszę nie udawać, że nie wiedziała pani o śmierci generała. Co się tyczy d-dopisku na wizytówce, to oszukałem panią. Wcale nie wiem wszystkiego, ale najważniejsza sprawa jest mi znana. Michaił Dmitrijewicz Sobolew umarł w tym pokoju wczoraj około pierwszej w nocy.

Wanda wzdrygnęła się i przyłożyła szczupłe ręce do szyi, jak gdyby nagle zrobiło jej się zimno, ale nic nie odpowiedziała. Erast Pietrowicz skinął głową z zadowoleniem.

– Nikogo pani nie wydała, mademoiselle, i nie złamała danego słowa. Panowie oficerowie sami są sobie winni: zbyt nieudolnie zacierali ślady. B-będę z panią szczery i liczę na taką samą szczerość z pani strony. Dysponuję następującymi wiadomościami. – Zamknął oczy, żeby nie widzieć delikatnej gry odcieni bieli i różu na wzburzonym obliczu rozmówczyni. – Z restauracji „Dussault” wraz z Sobolewem i jego świtą przybyła pani wprost tutaj. Działo się to na krótko przed północą. A po godzinie g-generał był już martwy. Oficerowie wynieśli go stąd, udając, że niosą pijanego, po czym zawieźli z powrotem do hotelu. Proszę uzupełnić obraz wydarzeń minionej nocy, a oszczędzę pani przesłuchań na policji. Nawiasem mówiąc, policja już tu była; służący z całą pewnością o tym pani opowiedzą. Tak że, zapewniam, o wiele lepiej będzie wytłumaczyć się przede mną.

Asesor kolegialny umilkł, uznając, że powiedział już wystarczająco dużo. Wanda zerwała się gwałtownie, zdjęła z oparcia krzesła perski szal i narzuciła na ramiona, chociaż wieczór był ciepły, nawet nieco duszny. Dwa razy przeszła się po pokoju, co chwila spoglądając na czekającego urzędnika. W końcu zatrzymała się przed nim.

– Cóż, przynajmniej nie jest pan podobny do policjanta, proszę siadać, opowieść może być długa.

Wskazała mu wspaniałą, obłożoną wyszywanymi poduszkami kanapę, ale Erast Pietrowicz wolał usiąść na krześle. Mądra kobieta – ocenił. Mocna. Zimnokrwista. Nie powie całej prawdy, ale i nie będzie kłamać.

– Z bohaterem poznałam się wczoraj, w restauracji „Dussault”.

Wanda wzięła nieduży brokatowy puf i usiadła koło Fandorina, w dodatku w taki sposób, że znalazła się blisko niego i spoglądała nań z dołu. W takiej pozycji była kusząco bezbronna, jak wschodnia niewolnica u nóg padyszacha. Erast Pietrowicz niespokojnie wiercił się na krześle, ale nie bardzo mógł się odsunąć.

– Piękny mężczyzna. Oczywiście wiele o nim słyszałam, ale nawet nie podejrzewałam, jaki jest piękny. Szczególnie te chabrowe oczy. – Wanda z rozmarzeniem przeciągnęła ręką po brwiach, jak gdyby odpędzała wspomnienia. – Śpiewałam dla niego. Zaprosił mnie do swojego stołu. Nie wiem, co panu o mnie naopowiadano, ale na pewno wiele kłamstw. Nie jestem świętoszką, jestem nowoczesną kobietą i sama decyduję, kogo mam kochać. – Spojrzała wyzywająco na Fandorina, który zobaczył, że teraz mówi bez aktorstwa. – Jeśli mężczyzna mi się spodoba i stwierdzę, że powinien być mój, nie ciągnę go do ołtarza, jak to robią wasze „przyzwoite kobiety”. Tak, nie jestem „przyzwoita”. W tym sensie, że nie uznaję waszej przyzwoitości.

Gdzie tam niewolnica, gdzie tam bezbronna! – zdumiewał się w myślach Erast Pietrowicz, patrząc z góry na błyskające szmaragdowe oczy. To jakaś królowa amazonek. Łatwo było sobie wyobrazić, jak doprowadza mężczyzn do szaleństwa takimi szybkimi przejściami od dumy do łagodności i z powrotem.

– Proszę, żeby mówiła pani b-bardziej do rzeczy – rzekł oschle Fandorin, nie chcąc poddawać się niestosownym uczuciom.

– B-bardziej już nie mogę – zaczęła go przedrzeźniać amazonka. – To nie wy mnie kupujecie, tylko ja was biorę i jeszcze każę sobie za to płacić! Ileż waszych „przyzwoitych” pań poczytałoby sobie za szczęście zdradzić męża z samym Białym Generałem, ale wyłącznie potajemnie, jak złodziejki. Ja zaś jestem wolna i nie mam co się ukrywać. Tak, Sobolew mi się spodobał. – Nagle znowu zmieniła ton z wyzywającego na frywolny. – A i cóż tu ukrywać, bardzo mi pochlebiało mieć w kolekcji taki okaz. A potem… – Wanda targnęła ramieniem. – Zwyczajnie. Przyjechali do mnie, wypili wina. Co było potem, słabo pamiętam. W głowie mi się zakręciło. Patrzę, a już jesteśmy tam, w alkowie. – Zaśmiała się ochrypłym głosem, ale śmiech prawie od razu się urwał, a spojrzenie stało się mroczne. – Potem było coś okropnego, nie chcę tego wspominać. Proszę mnie uwolnić od szczegółów fizjologicznych, dobrze? Czegoś takiego nikomu nie życzę. Kiedy kochanek w samym zenicie pieszczot nagle zastyga i martwym ciałem przygniata kobietę…

Wanda chlipnęła i ze złością strąciła łzę.

Erast Pietrewicz uważnie śledził jej mimikę i intonację. Zdaje się, że owa panna mówiła prawdę. Wytrzymując odpowiednią chwilę ciszy, Fandorin spytał:

– Czy p-pani spotkanie z generałem było przypadkowe?

– Tak. To znaczy niezupełnie. Słyszałam, że Biały Generał zatrzymał się w „Dussault”. Chciałam go zobaczyć.

– A czy dużo wina wypił u pani Michaił Dmitrijewicz?

– Wcale nie. Pół butelki château-d’yqueme.

Erast Pietrowicz się zdziwił.

– Przywiózł wino ze sobą?

Teraz zdziwiła się gospodyni.

– Nie, skąd to panu przyszło do głowy?

– Nieźle znałem zmarłego, mademoiselle. Château-d’yqueme to było jego ulubione wino. Skąd pani mogła o tym wiedzieć?

Wanda jakoś bez przekonania klasnęła cienkimi palcami.

– Wcale nie wiedziałam. Ale też lubię château-d’yqueme. Zdaje się zresztą, że mieliśmy z generałem sporo wspólnych cech. Szkoda tylko, że znajomość trwała tak krótko. – Uśmiechnęła się z goryczą i jak gdyby przypadkiem zerknęła na stojący na kominku zegar.

Nie uszło to uwagi Fandorina, który teraz specjalnie zwlekał, zanim wznowił przesłuchanie.

– No, dalej sprawa jasna. Przestraszyła się pani. Prawdopodobnie krzyknęła. Przybiegli oficerowie, s-starali się przywrócić Sobolewa do życia. Wezwali lekarza?

– Nie, było widać, że nie żyje. Omal mnie nie rozszarpali. – Znowu się uśmiechnęła, ale już nie z goryczą, tylko ze złością. – Zwłaszcza jeden, w czerkiesce. Wszyscy powtarzali o hańbie, o zagrożeniu dla sprawy, o śmierci w łóżku nierządnicy. – Wanda uśmiechnęła się lekko, obnażając białe, idealnie równe zęby. – Był jeszcze groźny esauł. Najpierw się rozpłakał, a potem powiedział, że mnie zabije, jeśli komuś o tym powiem. Proponował pieniądze. Zresztą wzięłam je. Gróźb też się przestraszyłam. Bo grozili mi bardzo przekonująco, szczególnie ten esauł.

– Tak, tak, wiem – przytaknął Fandorin.

– No właśnie. Ubrali zmarłego, wzięli go pod ręce jak pijanego i powlekli ze sobą. Bohater był, ale się zbył. Chciał pan poznać prawdę? Proszę, ma pan. Niech pan zamelduje swemu gubernatorowi, że pogromca bisurmanów i nadzieja Rosji padł śmiercią walecznych w łóżku nierządnicy. Tylko patrzeć, jak wejdę do historii w roli nowej Dalili. Jak pan myśli, monsieur Fandorin, czy gimnaziści będą o mnie czytali w podręcznikach?

Zaśmiała się już całkiem wyzywająco.

– Wątpię – powiedział z zadumą Erast Pietrowicz.

Wszystko układało się w dosyć wyraźny obraz. Zrozumiały stał się również upór, z jakim oficerowie chronili swoją tajemnicę. Bohater narodowy – i taka śmierć. Nieładnie. Jakoś nie po rosyjsku. Francuzi swojemu bożyszczu wybaczyliby coś takiego, u nas uznają to za hańbę.

Cóż, pani Wanda nie ma się o co niepokoić. O jej łosie oczywiście rozstrzygnie gubernator, ale można ręczyć, że władze nie będą dokuczać oficjalnymi przesłuchaniami kochającej wolność śpiewaczce.

Sprawę właściwie można było uznać za zakończoną, ale Erastowi Pietrowiczowi, jako człowiekowi dociekliwemu, nie dawał spokoju pewien drobny szczegół: Wanda już kilka razy ukradkiem spojrzała na zegar. Asesorowi kolegialnemu wydało się, że w tych przelotnych spojrzeniach widać rosnący niepokój. Tymczasem strzałka na zegarze po cichutku zbliżała się do dziesiątej – do równej godziny brakowało pięciu minut. Czy przypadkiem ktoś nie miał odwiedzić pani Wandy akurat o dziesiątej? Czy nie to właśnie jest przyczyną takiej uległości i szczerości? Fandorin się wahał. Z jednej strony ciekawe byłoby się dowiedzieć, kogo oczekuje gospodyni o tak późnej porze. Z drugiej strony Erasta Pietrewicza od dziecka uczono, że nie należy się narzucać paniom ze swoją obecnością. Dobrze wychowany człowiek w podobnej sytuacji żegna się i wychodzi, zwłaszcza gdy dostał już to, po co przyszedł. Co robić?

Wahaniom kres położyła trzeźwa myśl: jeśli posiedzi do dziesiątej i doczeka się gościa, to owszem, zobaczy go, ale już w rozmowie na pewno nie weźmie udziału. A posłuchać, o czym będzie się tu mówiło, miał Erast Pietrowicz wielką ochotę.

Dlatego też wstał, podziękował za szczerość i pożegnał się, czym sprawił mademoiselle Wandzie wyraźną ulgę. Na podwórzu jednak nie poszedł dalej, tylko zatrzymał się, jak gdyby po to, żeby strząsnąć pyłek z ramienia, i obejrzał, chcąc sprawdzić, czy Wanda go nie obserwuje. Nie, nie patrzyła. Co zresztą nie było niespodzianką – każda normalna kobieta, kiedy wychodzi od niej jeden gość, a za chwilę ma ją odwiedzić następny, nie biegnie do okna, tylko do lustra.

Na wszelki wypadek Erast Pietrowicz popatrzył jeszcze na oświetlone okna w pokojach hotelowych, następnie postawił nogę na bordiurze muru, potem zręcznie oparł się na parapecie, podciągnął i po chwili znalazł nad oknem sypialni-bawialni pani Wandy, na wpół leżąc na poziomym występie, który stanowił górną część obramowania okna. Bokiem ułożył się na wąskim gzymsie, nogę oparł o biust jednej z kariatyd, a ręką chwycił się tęgiej szyi innej. Trochę się powiercił i w końcu zamarł, to znaczy zgodnie z nauką japońskich nindża, „skradających się”, zmienił się w kamień, w wodę, w trawę. Roztopił się w krajobrazie. Pod względem strategicznym pozycja była idealna: z podwórza nikt go nie mógł zobaczyć, bo było ciemno, a i cień balkonu zapewniał mu ochronę; z pokoju tym bardziej był niewidoczny. Sam natomiast widział całe podwórze i przez otwarte, jak to zwykle bywa latem, okno mógł słyszeć rozmowy w bawialni. Przy odrobinie chęci i pewnej giętkości – nawet zawisnąć i zajrzeć przez szparę między zasłonami.

Był jeden minus: niewygoda położenia. Normalny człowiek w takiej pozycji i w dodatku na kamiennym łożu o szerokości czterech cali długo by nie wytrzymał. Najwyższy stopień mistrzostwa w starej sztuce „skradających się” nie polega wszakże na umiejętności zabicia przeciwnika albo zeskoczenia z murów twierdzy – o nie! Najważniejszą rzeczą, jaką może osiągnąć nindża, jest sztuka bycia nieruchomym. Jedynie wielki mistrz może stać przez sześć czy osiem godzin, nie poruszając ani jednym mięśniem. Erast Pietrowicz nie był wielkim mistrzem, bo tej szlachetnej sztuki uczył się zbyt późno, ale w tym wypadku mógł mieć nadzieję, że „zjednoczenie się z przyrodą” nie potrwa długo. Tajemnica każdej trudnej rzeczy jest prosta: trzeba ją przyjąć nie jako coś złego, lecz jako coś dobrego. Największą rozkoszą szlachetnego męża jest przecie zwycięstwo nad niedoskonałością własnej natury. O tym właśnie należy rozmyślać, kiedy niedoskonałość nazbyt już dokucza, na przykład strasznie uwiera w bok.

W drugiej minucie rozkoszy tylne drzwi „Anglii” się otwarły; pojawiła się w nich sylwetka mężczyzny – tęgiego, szybkiego, pewnego siebie. Twarz Fandorin zobaczył tylko przelotnie, kiedy przed samymi drzwiami mężczyzna znalazł się w prostokącie światła padającego z okna. Twarz jak twarz, bez szczególnych znaków: owalna, oczy blisko osadzone, włosy jasne, łuki brwiowe lekko wystające, wąsy podkręcone na sposób pruski, nos średni, w kwadratowym podbródku – dołek. Nieznajomy wszedł do Wandy bez pukania, co samo w sobie było ciekawe. Erast Pietrowicz wytężył słuch. Prawie od razu z pokoju dobiegły głosy, a wtedy okazało się, że słuch to za mało: trzeba też wytężyć znajomość niemieckiego, bo rozmowa odbywała się w języku Goethego i Schillera. Jako gimnazista Fandorin nieszczególnie celował w tej dziedzinie, tak że główny punkt przezwyciężania niedoskonałości przeniósł się z niewygody położenia w sferę umysłową. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – jakoś udało się zapomnieć o kamiennym występie.

– Źle pani dla mnie pracuje, fräulein Tolle – rzekł surowo baryton. – Oczywiście to dobrze, że poszła pani po rozum do głowy i zrobiła, co jej kazano. Ale po co było certować się i niepotrzebnie mnie denerwować? Nie jestem maszyną, tylko żywym człowiekiem.

– Naprawdę? – spytał drwiąco głos Wandy.

– Niech pani sobie wyobrazi. Mimo wszystko wykonała pani zadanie znakomicie. Ale dlaczego muszę dowiadywać się o tym nie od pani, tylko od znajomego dziennikarza? Specjalnie chce mnie pani złościć? Nie radzę. – Baryton zadźwięczał metalicznie. – Czy pani pamięta, co mogę z nią zrobić?

W głosie Wandy czuło się zmęczenie.

– Pamiętam, herr Knabe, pamiętam.

Wówczas Erast Pietrowicz ostrożnie się przechylił i zajrzał do pokoju, ale tajemniczy herr Knabe stał odwrócony plecami. Zdjął cylinder, tak że mało co było widać: gładko zaczesane włosy (blondyn trzeciego stopnia z lekkim odcieniem rudości – tym policyjnym terminem określił go Fandorin) i grubą czerwoną szyję (z wyglądu co najmniej szósty numer kołnierzyka).

– Dobrze, dobrze, wybaczam pani. No, niech się pani nie dąsa.

Dłonią o krótkich palcach gość poklepał gospodynię po policzku i pocałował poniżej ucha. Twarz Wandy była oświetlona, toteż Erast Pietrowicz zobaczył, jak jej delikatne rysy zniekształcił grymas obrzydzenia.

Niestety, obserwację trzeba było zakończyć – jeszcze chwila, a Fandorin gruchnąłby na ziemię, co w danej sytuacji było absolutnie niewskazane.

– Niech mi pani wszystko opowie. – Głos mężczyzny stał się przymilny. – Jak pani to zrobiła? Za pomocą preparatu, który pani dałem? Tak czy nie?

Milczenie.

– Oczywiście nie. Sekcja nie stwierdziła śladów trucizny – to już wiem. Kto by pomyślał, że dojdzie do sekcji! No więc, co się w takim razie stało? Czy może poszczęściło się pani i sam umarł? W takim wypadku to bez wątpienia ręka Opatrzności. Bóg czuwa nad Niemcami. – Baryton zadrżał ze wzruszenia. – Ale czemu pani ciągle milczy?

Wanda głuchym głosem powiedziała:

– Niech pan idzie. Nie chcę pana dzisiaj oglądać.

– Znowu te kobiece sztuczki. Już mnie to męczy! Dobrze, dobrze, niech pani nie błyska oczami. Została zrobiona wielka rzecz i to najważniejsze. Już sobie idę… Zuch z pani, fräulein Tolle. Ale jutro mi pani wszystko opowie. Przyda się do raportu.

Odgłos długiego pocałunku. Erast Pietrowicz zmarszczył się, kiedy przypomniał sobie wstręt malujący się na twarzy Wandy. Drzwi trzasnęły.

Pogwizdując sobie, herr Knabe przeszedł przez podwórze i zniknął.

Fandorin zeskoczył bez hałasu, z ulgą rozprostował ścierpnięte członki, po czym ruszył w ślad za znajomym Wandy. Sprawa przedstawiała się teraz w zupełnie innym świetle.

Rozdział piąty

– …a moje p-propozycje są następujące – podsumował Fandorin swój raport. – Trzeba niezwłocznie rozpocząć dyskretną obserwację poddanego niemieckiego, Hansa Georga Knabe, i ustalić, z kim jest związany.

– Jewgieniju Osipowiczu, czy nie lepiej będzie aresztować łajdaka? – Generał-gubernator ściągnął farbowane brwi.

– Aresztowanie bez dowodów absolutnie nie wchodzi w grę – odpowiedział oberpolicmajster. – Nie ma też najmniejszego sensu, bo to chytra sztuka. Ja bym, wasza książęca mość, przymknął lepiej tę Wandę i przycisnął jak należy. Zaraz znalazłyby się i dowody.

Czwarty uczestnik tajnej narady, Piotr Parmienowicz Churtinski, nic nie powiedział.

A naradzali się już długo, od samego rana. Erast Pietrowicz zameldował o wydarzeniach wczorajszego wieczora i o tym, jak śledził tajemniczego gościa, którym okazał się niemiecki handlowiec, Hans Georg Knabe. Mieszkał na Wielkiej Karietnej i reprezentował w Moskwie biuro bankowe „Kerbel i Schmidt”. Kiedy asesor kolegialny przekazał treść złowieszczej rozmowy między Knabem a Wandą, raport trzeba było na jakiś czas przerwać, bo książę, ogarnięty gniewem, zaczął wygrażać pięścią i krzyczeć:

– A łajdacy, a łotry! Naprawdę zabili rycerza ziemi rosyjskiej?! Cóż za potworny czyn! Skandal na cały świat! No, już Niemcy za to zapłacą!

– Niechże wasza książęca mość się uspokoi. – Naczelnik tajnego oddziału zgłosił nieśmiały sprzeciw. – To zbyt wątpliwa hipoteza. Otruć Białego Generała? Bzdura! Nie wierzę, że Niemcy mogli pójść na takie ryzyko. To przecież cywilizowany naród, a nie jakiś Teheran!

– Cywilizowany? – Karaczencew złośliwie wyszczerzył zęby. – Rosyjska Agencja Telegraficzna przysłała mi właśnie wycinki z dzisiejszych gazet, brytyjskiej i niemieckiej. Jak wiadomo, Michaił Dmitrijewicz nie lubił obu tych krajów i nie czynił sekretu ze swoich poglądów. Porównajcie wszakże, panowie, ton. Pozwoli pan, ekscelencjo? – Oberpolicmajster włożył pince-nez i wyjął kartkę z teczki. – Angielski „Standard” pisze: Rodakom Sobolewa trudno będzie go zastąpić. Samo jego pojawienie się na białym koniu wystarczało, żeby wzbudzić w żołnierzach entuzjazm, na jaki zdobyłaby się chyba tylko gwardia Napoleona 1. Śmierć takiego człowieka w prawdziwie krytycznym okresie jest niepowetowaną stratą dla Rosji. Sobolew był wrogiem Anglii, ale w naszym kraju śledzono jego sukcesy z zainteresowaniem nie mniejszym chyba niż w jego ojczyźnie.

– Cóż, szczerze i szlachetnie – pochwalił książę.

– Właśnie. A teraz przeczytam, co pisze sobotni „Börsen Kurier”. – Karaczencew wziął kolejną kartkę. – Mm… O, choćby coś takiego: Rosyjski niedźwiedź nie jest już groźny. Nad trumną Sobolewa niech sobie płaczą panslawiści; co się tyczy nas, Niemców, uczciwie przyznajemy, że śmierć zaciekłego wroga nas cieszy Nie wyrażamy najmniejszego współczucia. Umarł jedyny w Rosji człowiek, który rzeczywiście zdolny był zamienić słowo w czyn… No i dalej w tym samym duchu. Cywilizowany naród, prawda?

Gubernator był oburzony.

– Bezwstydni! Oczywiście antygermańskie nastawienie zmarłego było znane. Wszyscy pamiętamy, że jego paryska mowa na temat Słowian wywołała prawdziwą furię i omal nie poróżniła cesarza z kajzerem. „Droga na Konstantynopol wiedzie przez Berlin i Wiedeń”. Mocno powiedziane, bez owijania w bawełnę. Ale poważyć się na morderstwo! To niesłychane! Niezwłocznie doniosę o tym najjaśniejszemu panu! I bez Sobolewa zaordynujemy tym piwożłopom taką miksturę, że…

– Wasza książęca mość… – Jewgienij Osipowicz łagodnie powstrzymał rozgorączkowanego gubernatora. – Może najpierw wysłuchamy do końca pana Fandorina?

Wysłuchano zatem Erasta Pietrowicza, nie przerywając mu, ale jego ostateczna propozycja – ograniczyć się do śledzenia Knabego – wyraźnie obecnych rozczarowała, o czym świadczyły przytoczone wyżej repliki.

Fandorin odpowiedział oberpolicmajstrowi:

– Areszt Wandy oznaczałby skandal. W ten sposób znieważymy p-pamięć zmarłego i raczej nic nie zyskamy. Co najwyżej wystraszymy pana Knabe. A poza tym z podsłuchanej rozmowy wyniosłem wrażenie, że mademoiselle Wanda nie zabiła Sobolewa. Przecież sekcja p-przeprowadzona przez profesora nie wykryła żadnej trucizny.

– Właśnie – powiedział dobitnie Piotr Parmienowicz, zwracając się wyłącznie do księcia. – To najzwyklejszy paraliż serca, wasza książęca mość. Smutne, ale się zdarza. Nawet w kwiecie wieku, jak w przypadku nieboszczyka. Zastanawiam się, czy aby pan asesor kolegialny się nie przesłyszał. Albo, co gorsza, nie pofantazjował? Przecież sam wspominał, że z niemieckim jest na bakier.

Erast Pietrewicz popatrzył na mówiącego ze szczególną uwagą i nic nie odpowiedział. Poderwał się za to rudy żandarm.

– Jakie znowu fantazje! Sobolew był absolutnie zdrowy! Na niedźwiedzia z rohatyną chodził, kąpał się w przeręblu! I co niby – przeszedł przez ogień pod Plewną, przeszedł turkiestańską pustynię, a nie wytrzymał miłosnych igraszek? Bzdura! Niech już pan, panie Churtinski, zbiera plotki po mieście, a sprawy szpiegowskie lepiej zostawi.

Tak otwarta konfrontacja zdziwiła Fandorina, ale gubernator zdaje się dawno przywykł do podobnych scen. Pojednawczo uniósł dłonie.

– Panowie, panowie, proszę się nie kłócić. I tak w głowie mi się kręci. Tyle spraw mamy z tym zgonem. Telegramy, kondolencje, delegacje, cały plac Teatralny zapełniony wieńcami – ani przejść, ani przejechać. Na pogrzebie będą dostojni goście, trzeba ich powitać i jakoś ulokować. Dziś wieczór przyjadą minister wojny i szef sztabu generalnego. Jutro rano, wprost na pogrzeb – wielki książę Kiriłł Aleksandrowicz. A teraz muszę iść do księcia Lichtenburskiego. Bo akurat znalazł się przypadkiem w Moskwie razem z małżonką – hrabina Mirabeau jest rodzoną siostrą zmarłego. Trzeba pojechać z kondolencjami; już uprzedziłem ich przez posłańca. Pan, kochany Eraście Pietrowiczu, pojedzie ze mną, w karecie opowie mi wszystko jeszcze raz. Razem się zastanowimy, co robić. A pan, Jewgieniju Osipowiczu, proszę, niech już się tym zajmie i śledzi oboje: i tego Niemca, i pannę. Nieźle byłoby przechwycić raporcik, o którym wspominał Knabe. Wie pan co? Niech pan pozwoli mu napisać raport dla swoich szpiegowskich mocodawców, a potem aresztuje go na gorącym uczynku. A jak zarządzi pan wszystko w sprawie obserwacji, proszę znowu tutaj, do mnie. Kiedy wrócimy z Era stem Pietrowiczem, zdecydujemy co dalej. Żeby jakiego głupstwa nie palnąć, bo tu sprawa pachnie wojną.

Generał stuknął obcasami i wyszedł, a wtedy zaraz do biurka gubernatora podskoczył Churtinski.

– Wasza książęca mość, mam tu papiery, które trzeba niezwłocznie podpisać – powiedział, nachylając się do samego ucha księcia.

Ten warknął:

– Ejże, naprawdę niezwłocznie? Słyszałeś przecież, Piotrusiu, że się spieszę; książę czeka.

Radca dworu przyłożył dłoń do nakrochmalonej piersi z orderem.

– Naprawdę niezwłocznie. Władimirze Andriejewiczu, tutaj, zechce pan spojrzeć, jest preliminarz kosztów dokończenia malowideł w świątyni. Proponuję dać zamówienie panu Gegeczkori, to świetny malarz, no i jego sposób myślenia zasługuje na pochwałę. Prosi o niemałą sumę, ale przecież zrobi na czas – jest solidny. Proszę tutaj podpisać i uznać sprawę za skończoną.

Piotr Parmienowicz zręcznie podsunął gubernatorowi papier i już wyciągał z teczki następny.

– A to, Władimirze Andriejewiczu, projekt przebicia kolei podziemnej na wzór londyńskiego metra. Przedsiębiorca – radca handlowy Zykow. To wielka sprawa. Miałem zaszczyt składać panu raport.

– Pamiętam – burknął Dołgorukoj. – Jakieś metro wymyślili. Dużo tam potrzeba pieniędzy?

– Drobiazg, mości książę. Zykow na prace eksploratorskie prosi tylko o pół miliona. Patrzyłem na kosztorys, jest rozsądny.

– „Tylko” – westchnął książę. – Od kiedyś ty, Piotrusiu, taki bogaty, że pół miliona to dla ciebie drobiazg? – Zauważywszy jednak zdziwione spojrzenie Fandorina, zaskoczonego familiarnym stosunkiem gubernatora do szefa tajnego oddziału, wyjaśnił: – Ja tak z Piotrem Parmienowiczem po swojsku, jak w rodzinie. Wychował się u mnie w domu. To syn mojego zmarłego kucharza. Żeby tak Parmien, Panie świeć nad jego duszą, usłyszał, jak ty, Piotruś, milionami szastasz!

Churtinski ze złością zerknął na Erasta Pietrewicza, wyraźnie niezadowolony, że mu się wypomina plebejskie pochodzenie.

– I jeszcze co się tyczy cen gazu. Zrobiłem, Władimirze Andriejewiczu, dokładną notatkę. Nieźle byłoby obniżyć taryfę, żeby potaniało oświetlenie ulic. Do trzech rubli za tysiąc stóp sześciennych. I tak dużo biorą, mości książę.

– Dobrze, dawaj swoje papierki, w karecie przeczytam i podpiszę. – Dołgorukoj wstał. – Pora jechać. Chodźmy, Eraście Pietrowiczu, po drodze porozmawiamy.

W korytarzu Fandorin z szacunkiem zapytał:

– A co to, wasza książęca mość, cesarz nie zechciał przybyć? Mimo wszystko umarł nie byle kto, sam Sobolew.

Dołgorukoj z ukosa popatrzył na asesora kolegialnego i rzekł znacząco:

– Nie uznał za możliwe. Posłał brata, Kiriłła Aleksandrowicza. A dlaczego – nie nasza sprawa.

Fandorin tylko skłonił się w milczeniu.

„Porozmawiać” po drodze się nie udało. Kiedy już zasiedli w karecie – gubernator na miękkich poduszkach, Erast pietrowicz naprzeciwko, na obitej skórą ławeczce – drzwi nagle otworzyły się znowu i do karety, postękując, wgramolił się kamerdyner, Froł Wiediszczew. Bezceremonialnie usiadł obok księcia i krzyknął na stangreta:

– Dalej, Miszka, dalej!

Potem, nie zwracając najmniejszej uwagi na Erasta Pietrowicza, zwrócił się do Dołgorukoja.

– Władimirze Andrieiczu, ja z panem – oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu.

– Frołeczku – przemówił łagodnie książę – lekarstwo wypiłem, a teraz nie przeszkadzaj, mam ważną rozmowę z panem Fandorinem.

– To nic, rozmowa poczeka. – Despota machnął ręką ze złością. – Co to panu za papierki Piotruś podsunął?

– Ano patrz, Froł. – Władimir Andriejewicz otworzył teczkę. – Zamówienie dla artysty Gegeczkoriego na dokończenie malowideł w świątyni. Już kosztorys zrobiony, widzisz? A to kontrakt dla kupca Zykowa. Będziemy kolej kopać pod Moskwą, żeby wszędzie można było szybciej dojechać. I jeszcze – obniżka cen na gaz.

Wiediszczew zajrzał do papierów i zdecydowanie oświadczył:

– Po co oddawać świątynię temu Gegeczkori? To skończony łajdak! Lepiej by pan dał któremu z naszych, z Moskwy. Też muszą z czegoś żyć. I taniej będzie, i nie gorsze od tamtego. Skąd weźmiemy pieniądze? Przecież nie mamy. A Gegeczkori obiecał pańskiemu Piotrusiowi ozdobić daczę w Alabinie, to się Piotruś stara.

– Myślisz więc, że nie ma co dawać zamówienia Gegeczkoriemu? – spytał zamyślony Dołgorukoj i schował papier na spód.

– Tu nie ma co myśleć – uciął Froł. – A i całe to metro – głupstwa i tyle. Po co kopać dziurę w ziemi i wsadzać tam parowóz? Tylko wyrzucanie w błoto rządowych pieniędzy. Czego to nie wymyślą!

– Nie, nie masz racji – sprzeciwił się książę. – Metro to dobra rzecz. Patrz, jak jedziemy: prawie nie ruszamy się z miejsca.

Co prawda, to prawda: kareta gubernatora utknęła przy skręcie w Nieglinną i chociaż konwojujący żandarmi bardzo się starali, w żaden sposób nie mogli utorować jej drogi, bo, jak zwykle w sobotę, zapełniona była wozami i powozami kupców z Ochotnego Riadu.

Wiediszczew pokręcił głową, jakby książę sam powinien był zrozumieć, że na próżno się upiera.

– Przecież radni w Dumie powiedzą, że Dołgorukoj całkiem rozum stracił. I wrogowie w Pitrze też nie przegapią okazji. Niech pan nie podpisuje, Władimirze Andrieiczu.

Gubernator smętnie westchnął, po czym odłożył i drugi papier.

– A co z gazem?

Wiediszczew wziął dokładną notatkę, odsunął ją od siebie i zaczął ruszać wargami.

– To w porządku, można. Korzyść dla miasta, a dla ludzi ulga.

– I ja tak myślę – rozpromienił się książę, otworzył przymocowany do drzwi pulpit z przyborami do pisania i złożył zamaszysty podpis.

Wstrząśnięty tą sceną Erast Pietrowicz z niebywałą uwagą patrzył przez okienko, udając, że nic specjalnego się nie dzieje. Akurat przyjechali pod dom księżnej Biełosielskiej-Biełozierskiej, gdzie zatrzymali się herzog Lichtenburski i jego żona, Zinaida Dmitrijówna z domu Sobolew, w morganatycznym małżeństwie używająca tytułu hrabiny Mirabeau.

Erast Pietrowicz wiedział, że Eugeniusz Lichtenburski, generał-major gwardii rosyjskiej i szef poczdamskiej gwardii przybocznej kirasjerów, jest rodzonym wnukiem cara Mikołaja I. Sławnego wzroku bazyliszka jednak nie odziedziczył – oczy jego wysokości miały barwę błękitnej saskiej porcelany i patrzyły przez pince-nez łagodnie, uprzejmie. Za to hrabina okazała się bardzo podobna do swego wielkiego brata. Niby i figura nie ta, i postawa raczej nie wojownicza, i owal twarzy delikatny, niebieskie oczy były jednak dokładnie takie same; no i rasa ta sama, bez wątpienia sobolewowska. Audiencja od początku przebiegała nie tak, jak powinna.

– Przyjechaliśmy z hwabiną do Moskwy w zupełnie innej spwawie, a tutaj takie nieszczęście – zaczął książę Eugeniusz, bardzo przyjemnie wymawiając „r” i wymachując ręką ze starodawnym szafirem na palcu serdecznym.

Zinaida Dmitrijówna nie pozwoliła mężowi dokończyć.

– Jakże to się mogło zdarzyć?! – krzyknęła, a po czarującej, chociaż zapuchniętej od płaczu twarzy popłynęły duże łzy. – Książę, Władimirze Andriejewiczu, cóż to za nieszczęście!

Usta hrabiny wygięły się jak koromysło, tak że dalej już nie mogła mówić.

– Wola boża nad nami wszystkimi – wymamrotał z zakłopotaniem książę Eugeniusz i w panice spojrzał na Dołgorukoja i Fandorina.

– Eugeniuszu Maksymilianowiczu, zapewniam waszą wysokość, że okoliczności zgonu pańskiego krewnego są skrupulatnie badane – rzekł gubernator ze wzruszeniem. – Oto pan Fandorin, mój urzędnik do zadań specjalnych, który się tym zajmuje.

Erast Pietrowicz ukłonił się; wówczas książę Eugeniusz zatrzymał wzrok na twarzy młodego urzędnika, a hrabina zalała się jeszcze obfitszymi łzami.

– Zinaido Dmitrijówno, kochana moja – chlipnął i gubernator. – Erast Pietrowicz to towarzysz bojów pani braciszka. Z wyroków losu zatrzymał się w tym samym hotelu, w „Dussault”. Bardzo przemyślny i doświadczony śledczy, wszystko zbada i zamelduje. A płacz… no cóż, nie przywróci…

Pince-nez Eugeniusza Maksymilianowicza błysnęło zimno i władczo.

– Jeśli pan, Fandorin, dowie się czegoś ważnego, proszę niezwłocznie zameldować o tym mnie osobiście. Póki nie przybył wielki książę Kiriłł Aleksandrowicz, ja reprezentuję tutaj osobę cesarza.

Erast Pietrowicz jeszcze raz ukłonił się w milczeniu.

– Tak, cesarz… – Zinaida Dmitrijówna trzęsącymi się rękami wyciągnęła z torebki zmięty telegram. – Przywieźliśmy depeszę najjaśniejszego pana. Jestem wstrząśnięty i przybity śmiercią adiutanta generalnego Sobolewa. – Chlipnęla i wytarła nos w chustkę, po czym czytała dalej: – Jest to strata dla armii rosyjskiej trudna do powetowania i oczywiście przez wszystkich prawdziwych żołnierzy gorzko opłakiwana. To smutne tracić tak pożytecznych i oddanych swojej sprawie działaczy Aleksander.

Fandorin lekko uniósł brwi. Telegram wydał mu się nieco zimny. „Trudna do powetowania”? To znaczy, że jednak możliwa? „Smutne”, i tyle?

– Jutro pogrzeb i panichida – powiedział Dołgorukoj. – Mieszkańcy Moskwy pragną oddać hołd bohaterowi. Potem oczywiście pociąg przewiezie ciało do stolicy? Najjaśniejszy pan zechce z pewnością urządzić państwowy pogrzeb. Wielu zapragnie pożegnać się z Michaiłem Sobolewem. – Gubernator wyprostował się. – Zarządzenia, wasza wysokość, zostały wydane. Ciało zabalsamowano, tak że nie będzie żadnych przeszkód.

Książę Eugeniusz z ukosa spojrzał na żonę, której chwilowo wyczerpały się łzy. Rzekł półgłosem:

– Widzi pan, książę, cesarz wyszedł naprzeciw naszym oczekiwaniom i pozwolił urządzić pogrzeb w gwonie wodziny, w wjazańskiej posiadłości Michela.

Władimir Andriejewicz z trochę nadmiernym, jak się Fandorinowi wydało, pośpiechem podchwycił:

– I słusznie, tak będzie bardziej po ludzku, bez pompy. Bo to był taki człowiek, po prostu dusza człowiek.

Tego akurat nie należało mówić. Hrabina, która już się zaczęła trochę uspokajać, rozszlochała się jeszcze bardziej niż przedtem. Gubernator zamrugał nerwowo, wyciągnął olbrzymią chustkę, po ojcowsku otarł twarz Zinaidzie Dmitrijównie, po czym tak się rozczulił, że sam się z hałasem wysmarkał. Eugeniusz Maksymilianowicz z pewnym zakłopotaniem spoglądał na słowiańską szczerość uczuć.

– Cóż to pan, Władi… Władimirze… Andrie… jewiczu? – Hrabina przypadła do uwypuklonej przez gorset piersi gubernatora. – Przecież był ode mnie tylko o sześć lat starszy… Uuuu… – zawyła zupełnie jak nie arystokratka, tylko zwykła wiejska baba, a Dołgorukoj całkiem się rozkleił.

– Kochany – powiedział nosowym głosem do Fandorina sponad jasnowłosej głowy Zinaidy Dmitrijówny. – Pan tego… Niech pan jedzie. Ja tu zostanę. Jedźcie sobie z Frołem, jedźcie. Proszę potem odesłać po mnie karetę. A pan niech tam pomówi z Jewgienijem Osipowiczem. Sami zdecydujcie. Widzicie, jak tutaj…

Przez całą drogę powrotną Froł Grigorijewicz skarżył się na intrygantów (których nazywał jentrygantami) i złodziei grosza publicznego.

– Przecież co te herody wyrabiają! Każdy chciałby urwać kęs dla siebie! Chce otworzyć kupiec sklepik, na przykład – handlować pluszowymi portkami. Niby nic prostszego. Płać, bracie, piętnaście rubelków podatku miejskiego i handluj. To nie! Daj cyrkułowemu, daj akcyźnikowi, lekarzowi sanitarnemu! I nic z tego do skarbu nie trafia! Portki zupełnie dobrze mogłyby iść po półtora rubla, a idą już za trzy. To nie Moskwa, tylko prawdziwa żungla.

– Co? – Fandorin nie zrozumiał.

– Żungla. Zwierz na zwierzu i zwierzem pogania! Albo weźmy choćby wódkę. E, mój panie, z wódką cała tragedyja. Powiem panu…

Tu nastąpiła dramatyczna opowieść, jak kupcy, naruszając boskie i ludzkie prawa, kupują u urzędników akcyzy herbowe znaki po kopiejce za sztukę, naklejają na butelki i sprzedają potem samogon jako produkt państwowego monopolu. Erast Pietrowicz nie wiedział, co odpowiedzieć, ale na szczęście nikt odeń nie oczekiwał, że będzie podtrzymywał rozmowę.

Kiedy kareta, dudniąc po bruku, stanęła przed paradnym wejściem do rezydencji gubernatora, Wiediszczew urwał nagle swoją filipikę.

– Niech pan idzie sobie prosto do gabinetu. Policmajster już pewnie korzenie zapuścił. A ja mam robotę. – I z nie pasującą do jego wieku i dostojnych bokobrodów szybkością zniknął gdzieś w bocznym korytarzu.

Rozmowa w cztery oczy była udana, profesjonalna; Fandorin i Karaczencew rozumieli się w pół słowa i to obu się podobało.

Generał usadowił się w fotelu pod oknem, Erast Pietrowicz usiadł naprzeciw na aksamitnym krześle.

– Najpierw powiem panu, kto to jest herr Knabe – zaczął Jewgienij Osipowicz. Trzymał w pogotowiu teczkę, ale na razie do niej nie zaglądał. – To osoba dobrze mi znana. Po prostu nie chciałem mówić w takim tłoku. – Tu skrzywił się znacząco, a Fandorin zrozumiał, że mówi o Churtinskim. Generał poklepał dłonią swoją teczkę. – Mam tu tajny okólnik jeszcze z zeszłego roku. Z departamentu, z trzeciego referatu, który, jak panu wiadomo, zarządza wszystkimi politycznymi sprawami, polecono mi śledzić Hansa Georga Knabe. Żeby się nie rozzuchwalił.

Erast Pietrowicz pytająco przekrzywił głowę.

– To szpieg – wyjaśnił oberpolicmajster. – Według naszych informacji, kapitan kajzerowskiego sztabu generalnego. Jest rezydentem wywiadu niemieckiego w Moskwie. Wiedząc o tym, uwierzyłem w pańską opowieść od razu i bez zastrzeżeń.

– Nie aresztujecie go, bo wolicie rezydenta znanego od nieznanego? – Asesor kolegialny nie tyle spytał, ile uściślił.

– Właśnie. A w dyplomacji obowiązują pewne zasady przyzwoitości. No, powiedzmy, aresztuję go, wyrzucę z kraju. I co? Niemcy też ekspulsują jakiegoś naszego. A komu to potrzebne? Rezydentów nie nęka się bez wyraźnego rozkazu. Ale ten wypadek przekracza wszelkie granice dżentelmenerii.

Erast Pietrowicz mimo woli uśmiechnął się wobec takiego understatement.

– Delikatnie powiedziane, ale tak.

Uśmiechnął się i generał.

– Pana Knabe więc aresztujemy. Pytanie tylko: gdzie i kiedy. – Jewgienij Osipowicz uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Myślę, że dzisiaj wieczorem, w restauracji „Róża Alpejska”. Chodzi o to, że według posiadanych przeze mnie danych – znowu poklepał zamkniętą teczkę – Knabe wieczorami często tam bywa. Dzisiaj też telefonował, zamówił stolik na siódmą. Nie wiedzieć czemu na nazwisko Rosenberg, chociaż, jak pan się domyśla, w restauracji doskonale go znają.

– Ciekawe – zauważył Fandorin. – No i rzeczywiście, trzeba go aresztować.

Generał skinął głową.

– Mam rozporządzenie generała-gubernatora w sprawie aresztu. Jestem żołnierzem: dowództwo kazało – ja wykonuję rozkaz.

– Skąd wiadomo, że Knabe t-telefonował i zamówił stolik na obce nazwisko? – zapytał Erast Pietrowicz po chwili namysłu.

– Postęp techniczny. – Oczy oberpolicmajstra błysnęły chytrze. – Rozmowy telefoniczne można podsłuchiwać ze stacji. Ale to tylko między nami. Jeśli ktoś się dowie, stracę połowę doniesień. Nawiasem mówiąc, pańska przyjaciółka Wanda też dzisiaj będzie występować w „Róży”. Kazała portierowi wezwać kolaskę przed szóstą. Zapowiada się ciekawe spotkanie. Należałoby tę parę gołąbków aresztować razem. Pytanie: jak działać?

– Zdecydowanie, ale nie robiąc głupstw.

Karaczencew westchnął.

– Co do zdecydowania, to moim orłom go nie brak. Gorzej z tym drugim.

Erast Pietrowicz zaczął mówić urywanymi zdaniami:

– A gdybym ja sam? Jako prywatna osoba? W ten sposób unikniemy skandalu dyplomatycznego. Pańscy ludzie będą mnie ubezpieczać, dobrze? Tylko, wasza ekscelencjo, bez d-dublowania, jak wczoraj w „Anglii”.

A niech cię diabli, pracować z tobą to sama przyjemność – pomyślał generał, a na głos powiedział:

– Za wczorajsze przepraszam. To się nie powtórzy. A co do dzisiejszego… Dwóch na ulicy, dwóch w sali, dobrze? Jak pan myśli?

– W sali są w ogóle zbyteczni. Zawodowiec zawsze ich rozpozna – rzekł z przekonaniem asesor kolegialny. – A na ulicy: jeden w kolasce przed głównym wejściem, drugi przy tylnym. Na wszelki wypadek. Myślę, że to wystarczy. To tylko rezydent, nie terrorysta.

– Jak pan zamierza działać?

– Doprawdy nie wiem. Zależy od sytuacji. Przyjrzę się, poobserwuję. Nie lubię wróżyć z fusów.

– Rozumiem. – Generał kiwnął głową. – I całkowicie zdaję się na pański osąd. Ma pan broń? Pan Knabe jest w rozpaczliwym położeniu. Samo wydalenie nie wystarczy, a szefowie w razie czego się go wyprą. Chociaż nie terrorysta, może się zachowywać nerwowo.

Erast Pietrowicz wsunął rękę pod surdut, a w następnej chwili w jego dłoni znalazł się mały zgrabny rewolwer z rowkowaną rękojeścią, wytartą od częstego używania.

– Gerstal-agent? – spytał z szacunkiem Jewgienij Osipowicz. – Niezła rzecz. Pozwoli pan zerknąć?

Generał wziął rewolwer, zręcznie odsunął bębenek, cmoknął z podziwem.

– Nie trzeba repetować? Pięknie! To można palić choćby sześć razy z rzędu. A bezpiecznik nie za słaby?

– Tutaj jest bezpiecznik – pokazał Fandorin. – Tak że nie wystrzeli w kieszeni. Celność zresztą taka sobie, ale przecież w naszym fachu najważniejsza jest szybkość. Nie celujemy do tuza, prawda?

– Święta prawda – zgodził się Jewgienij Osipowicz, zwracając broń Fandorinowi. – Ale przecież ona pana rozpozna, ta Wanda?

– Niech się p-pan nie obawia, wasza ekscelencjo. Mam ze sobą całą charakteryzatornię. Nie rozpozna mnie.

Całkowicie zadowolony Karaczencew opadł na fotel i chociaż rozmowa służbowa była chyba skończona, nie zamierzał się pożegnać. Poczęstował rozmówcę cygarem, ale ten wyciągnął swoje, w eleganckim zamszowym futerale.

– Prawdziwe „Batawia”, Jewgieniju Osipowiczu. Może pan spróbuje?

Oberpolicmajster wziął cienką pałeczkę czekoladowej barwy, zapalił i z rozkoszą wypuścił smużkę dymu. Pan Fandorin zdecydowanie mu się podobał, uznał więc, że można skierować rozmowę na mniej pewne tory.

– Jest pan nowym człowiekiem w naszej moskiewskiej dżungli… – zaczął ostrożnie.

Co, i ten o dżungli? – zdziwił się w duchu Erast Pietrowicz, ale nie dał nic znać po sobie. Powiedział tylko:

– No, i w rosyjskiej też.

– Właśnie. Wiele się zmieniło podczas pańskich wojaży.

Fandorin z uważnym uśmiechem czekał na dalszy ciąg – wszystko wskazywało na to, że rozmowa nie będzie czczą paplaniną.

– Jak panu się podoba nasz Wołodia Wielkie Gniazdo? – nieoczekiwanie spytał oberpolicmajster.

Erast Pietrowicz z wahaniem odpowiedział:

– Myślę, że jego książęca mość nie jest taki naiwny, jak by się wydawało.

– Niestety. – Generał energicznie wypuścił w górę gęsty strumień dymu. – W swoim czasie książę nie był naiwny, był, że się tak wyrażę, bardzo nienaiwny. To nie żarty: przez szesnaście lat żelazną ręką trzymać pierwszą stolicę. Ale staremu wilkowi zęby zaczynają się chwiać. Nie ma się czemu dziwić: ósmy krzyżyk na karku. Postarzał się, nie jest już taki twardy. – Jewgienij Osipowicz pochylił się do przodu i konfidencjonalnie zniżył głos. – Dożywa ostatnich dni. Sam pan widzi: kręcą nim, jak chcą, te jego pompadury, Churtinski i Wiediszczew. A sławetna świątynia! Wyssała z miasta wszystkie soki. I po co to, pytam? Ile szpitali i sierocińców za takie pieniądze można by zbudować! Nie, nasz nowy Cheops koniecznie chce sobie postawić piramidę.

Erast Pietrowicz słuchał uważnie, ust nie otwierał.

– Rozumiem, panu o tym nie bardzo wypada dyskutować. – Karaczencew znowu odchylił się na oparcie fotela. – Proszę więc po prostu wysłuchać człowieka, który żywi do pana szczerą sympatię. Nie ukrywam, że na dworze nie są zadowoleni z Dołgorukoja. Niech no tylko popełni jaką nieostrożność – to koniec. Na odpoczynek, do Nizzy. A wtedy, panie Eraście, rozleci się cała jego moskiewska junta. Przyjdzie nowy człowiek, nie taki jak ten. Przywiezie swoich ludzi. Zresztą ci ludzie już tutaj są. Torują drogę.

– Na przykład pan?

Jewgienij Osipowicz z aprobatą zmrużył oczy.

– Łapie pan wszystko w lot. A to oznacza, że mogę nie kończyć. Istotę propozycji rozumie pan doskonale.

Rzeczywiście, nie żadna pierwsza stolica, ale prawdziwa dżungla – pomyślał Erast Pietrowicz, patrząc w lśniące życzliwością oczy rudego oberpolicmajstra, człowieka najwyraźniej niegłupiego i uczciwego.

Uśmiechnął się bardzo mile i rozłożył ręce.

– Cenię pańskie zaufanie i nawet czuję się z – zaszczycony. Możliwe, że z nowym gubernatorem nastaną w Moskwie lepsze czasy. Zresztą nie próbuję oceniać, bo na razie w tutejszych sprawach zupełnie się nie orientuję. Ale, wasza ekscelencjo, p-przeżyłem cztery lata w Japonii i, wie pan, zupełnie się zjaponizowałem, aż sam się sobie czasem dziwię. U Japończyków samuraj… a pan i ja według ich pojęć jesteśmy samurajami… powinien dochowywać wierności swemu panu, jakkolwiek złym ów byłby panem. Bez tego nic się nie zrobi, runąłby cały system. Władimir Andriejewicz niezupełnie jest moim suwerenem, ale nie mogę czuć się wolny od pewnych zobowiązań w stosunku do niego. Proszę nie mieć mi tego za złe.

– Cóż, szkoda – westchnął generał, rozumiejąc, że próżno byłoby dalej namawiać. – Czekałaby pana wielka przyszłość. No, nic. Może zresztą czeka. Na moje poparcie zawsze proszę liczyć. Czy wolno mi sądzić, że treść rozmowy zostanie między nami?

– Tak – odpowiedział krótko asesor kolegialny, a Karaczencew od razu mu uwierzył.

– Już czas – oznajmił, wstając. – Wydam polecenia w sprawie „Róży”. Wybiorę panu co bardziej rozgarniętych pomocników, a pan ze swej strony…

Wyszli z gabinetu gubernatora, omawiając po drodze ostatnie szczegóły przygotowywanej operacji. Po sekundzie otwarły się niewielkie drzwi w kącie – za nimi znajdował się pokój, w którym stary książę lubił podrzemać po obiedzie.

Stąpając bezszelestnie w wojłokowych pantoflach, wyszedł z niego Froł Grigorijewicz Wiediszczew. Jego krzaczaste, siwe brwi były surowo nasępione. Kamerdyner księcia podszedł do fotela, na którym chwilę wcześniej siedział oberpolicmajster, i energicznie splunął brązową tytoniową śliną prosto na obite skórą siedzenie.

Rozdział szósty

W hotelu czekała Erasta Pietrowicza niespodzianka. Kiedy młody człowiek zbliżył się do swojego numeru dwudziestego, drzwi znienacka się otwarły i tęga pokojówka wybiegła mu naprzeciw. Patrzyła jakoś w bok, więc Fandorin nie dostrzegł twarzy, ale uwagi bystrego asesora kolegialnego nie uszły wymowne detale: fartuch włożony na drugą stronę, przekrzywiony koronkowy stroik na głowie i krzywo zapięta sukienka. Na progu stał zadowolony Masa, ani trochę nie zmieszany nagłym powrotem pana.

– Rosyjskie kobiety są bardzo dobre – rzekł służący z głębokim przekonaniem. – Tak myślałem już wcześniej, a teraz wiem to na pewno.

– Na pewno? – spytał z ciekawością Fandorin, przyglądając się błyszczącemu obliczu Japończyka.

– Tak, proszę pana. Są gorące i nie żądają podarków za miłość. Nie to, co mieszkanki francuskiego miasta Paryż.

– Przecież ty nie umiesz po rosyjsku. – Erast Pietrowicz pokręcił głową. – To jak się z nią porozumiałeś?

– Po francusku też nie umiałem. Ale żeby się porozumieć z kobietą, słowa nie są potrzebne – powiedział Masa z poważną miną. – Najważniejsze są oddech i wzrok. Jeśli oddycha się głośno i często, kobieta rozumie, że mężczyzna jest w niej zakochany. A oczami trzeba robić o tak… – Zmrużył i bez tego wąskie oczka, przez co w zdumiewający sposób zaczęły się jakby iskrzyć. Fandorin tylko chrząknął. – Potem zostaje trochę się pozalecać i kobieta już się nie oprze.

– A jak się zalecałeś?

– Do każdej kobiety, proszę pana, trzeba podejść inaczej. Chude lubią słodycze, grube – kwiaty. Tej pięknej kobiecie, która uciekła, kiedy usłyszała pańskie kroki, podarowałem gałązkę magnolii, a potem zrobiłem masaż szyi.

– Skąd wziąłeś magnolię?

– Stamtąd. – Masa pokazał gdzieś na dół. – Rosną w donicach.

– A po co masaż szyi?

Służący spojrzał na pana z politowaniem.

– Masaż szyi przechodzi w masaż karku, potem – pleców, a potem…

– Jasne – westchnął Erast Pietrowicz. – Możesz nie kończyć. Podaj mi lepiej kuferek z przyborami do charakteryzacji.

Masa się ożywił:

– Będziemy mieli przygodę?

– Nie my, tylko ja. Poza tym rano nie zdążyłem zrobić gimnastyki, a muszę być dzisiaj w formie.

Japończyk zaczął zdejmować bawełniany szlafrok, który przeważnie nosił w domu.

– Panie, pobiegamy po suficie czy znowu będziemy się bić? Lepiej po suficie. Tu jest bardzo dobra ściana.

Fandorin obejrzał oklejoną tapetą ścianę, modelowany sufit, i zgłosił wątpliwości:

– Bardzo wysoko. Co najmniej dwanaście siaku. No, nic, spróbujemy.

Masa już stał w samej przepasce na biodrach. Głowę przewiązał czystą białą szmatką, na której czerwonym tuszem wypisany był hieroglif „pilność”. Erast Pietrowicz zaś przebrał się w obcisły pasiasty trykot, włożył kauczukowe pantofle, potem zrobił kilka podskoków, przysiadów i rozkazał:

– Iti, ni, san!

Obaj razem poderwali się z miejsca, wbiegli na ścianę i odbili się od niej, gdy już prawie dotknęli sufitu. Zrobili salto w powietrzu i spadli na nogi.

– Panie, wbiegłem wyżej! Do tamtej różyczki, a pan o dwie różyczki niżej – pochwalił się Masa, pokazując na tapety.

Zamiast odpowiedzieć, Fandorin wykrzyknął:

– Iti, ni, san!

Oszałamiający pokaz został powtórzony; służący i tym razem, koziołkując, dotknął nogą sufitu.

– Ja dotknąłem, a pan nie! – ogłosił swój sukces. – Mimo że pańskie nogi są znacznie dłuższe od moich.

– Bo ty jesteś zrobiony z gumy – warknął lekko zziajany Fandorin. – Dobrze, teraz powalczymy.

Japończyk ukłonił się w pas i bez szczególnego zapału stanął w pozycji bojowej: nogi ugięte w kolanach, stopy rozstawione, ręce rozluźnione.

Erast Pietrowicz podskoczył, przekręcił się w powietrzu i czubkiem pantofla dosyć mocno zaczepił o głowę partnera, który nie zdążył się uchylić.

– Trafienie raz! – krzyknął. – Dalej!

Masa odwrócił jego uwagę – zerwał z czoła i odrzucił na bok białą opaskę, a kiedy wzrok Fandorina mimo woli pobiegł za lecącym przedmiotem, służący z gardłowym okrzykiem przetoczył się jak piłka po podłodze i spróbował podciąć nogi swemu panu. Erast Pietrowicz jednak w ostatnim momencie odskoczył do tyłu i jeszcze zdołał leciutko stuknąć przeciwnika kantem dłoni w ucho.

– Trafienie dwa!

Japończyk zgrabnie zeskoczył na równe nogi i zaczął drobić po pokoju, opisując półokrąg. Fandorin dreptał w miejscu, trzymając wykręcone dłonie na wysokości talii.

– Ach, panie, całkiem zapomniałem – powiedział Masa, nie przestając się poruszać. – Nie ma dla mnie wybaczenia. Godzinę temu przyszła do pana kobieta. Cała w czerni.

Erast Pietrowicz opuścił ręce.

– Jaka kobieta?

Zaraz potem dostał uderzenie nogą w pierś i odleciał na ścianę. Masa triumfalnie zawołał:

– Trafienie raz! Niemłoda i nieładna. Ubranie miała całe czarne. Nie zrozumiałem, czego chce, więc odeszła.

Fandorin stał, rozcierając pierś.

– Czas najwyższy, żebyś się nauczył po rosyjsku. Kiedy mnie nie ma, bierz słownik, który ci podarowałem, i naucz się osiemdziesięciu słów.

– Wystarczy czterdzieści! – oburzył się Masa. – Pan po prostu mści się na mnie! I poza tym dwóch słowów już się nauczyłem: kuchani-muji, co znaczy „szanowny panie”, i hinicik – to po rosyjsku „Japończyk”.

– Domyślam się, kto cię uczył. Tylko żeby ci do głowy nie przyszło nazywać mnie „kuchani muji”! Osiemdziesiąt słów, powiedziałem, osiemdziesiąt. Następnym razem będziesz walczył uczciwiej.

Erast Pietrowicz usiadł przed lustrem i zajął się charakteryzacją.

Przejrzał kilka peruk, wybrał jedną, ciemnoblond, z przedziałkiem pośrodku i włosami równo opadającymi na boki. Opuścił swoje podkręcone czarne wąsiki, nakleił na nie jaśniejsze, gęste; potem przykleił sobie brodę przypominającą miotłę. Przemalował nawet brwi na odpowiedni kolor. Poruszał nimi w dół i w górę. Wydął wargi, spojrzał nieco mniej bystrym wzrokiem, pomiętosil rumiane policzki, rozwalił się na krześle i nagle, jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zmienił się w chamowatego kupczyka z Ochotnego Riadu.

O ósmej wieczorem pod niemiecką restaurację „Alpenrose” na Sofijce podjechał elegancki fiakier: lakierowany wolant na stalowych resorach, dwójka wronych koni z czerwonymi wstążkami w grzywach, szprychy malowane ochrą. Fiakier rozdarł się: „prrr”, i jeszcze dla fasonu strzelił z bicza.

– Przebudźcie się, panie, jesteśmy, gdzie trzeba!

Z tyłu, na aksamitnym siedzeniu, pochrapywał pasażer: młody kupczyna w granatowym surducie z długimi połami, malinowej kamizelce i rozszerzanych u góry butach. Hulaka miał na głowie cylinder, zawadiacko włożony na bakier. Otworzył zaspane oczy, a potem czknął.

– G-gdzie?

– Tam, gdzie sobie szanowny pan życzył. To właśnie jest „Róża”.

Przed znaną w całej Moskwie restauracją stały rzędem dorożki. Woźnice patrzyli na hałaśliwego zucha z niezadowoleniem – nawrzeszczał, postrzelał z knuta i tylko konie innym przestraszył. Jeden z dorożkarzy, młody chłopak z wygoloną nerwową twarzą, w połyskującym deszczowcu, podszedł do bałamuta i naskoczył nań ze złością:

– Ty, coś taki wesoły? Tu nie jarmark! Przyjechałeś, to stój spokojnie jak wszyscy! – A półgłosem dodał: – Jedź, Sinielnikow. Przywiozłeś, to wynoś się, nie ściągaj na siebie uwagi. Mam tu kolaskę, Jewgienijowi Osipowiczowi powiedz: wszystko zgodnie z planem.

Kupczyk zeskoczył na chodnik, zatoczył się i machnął ręką do stangreta.

– Jedź! Ja tu będę nocował.

Fiakier strzelił z bicza i pogwizdując, czym prędzej odjechał, a pijany przedstawiciel handlu zrobił kilka niepewnych kroków i zaczął się chwiać. Wygolony był tuż-tuż, podtrzymał go za łokieć.

– Ja pomogę. Bo tylko patrzeć, jak się pan szanowny potknie.

Troskliwie wziął go pod rękę i szybko zaczął szeptać:

– Agent Klujew, wasza wielmożność. To moja kolaska, ta z rudym konikiem. Będę czekał na koźle. Przy tylnym wejściu agent Nieznamow. Przebrany za szlifierza, w ceratowym fartuchu. Obiekt przybył przed dziesięcioma minutami. Ma przyprawioną rudą brodę. Jakiś mocno roztrzęsiony. I ma broń, pod pachą widać, pod ubraniem. A to przekazuję od jego ekscelencji.

Już przed samymi drzwiami „dorożkarz” zręcznie wsunął kupcowi do kieszeni złożoną w ośmioro kartkę, zdjął czapkę, nisko się ukłonił, ale napiwku nie dostał, więc tylko ze złością odchrząknął, kiedy zatrzaśnięto przed nim drzwi. Słuchając drwin fiakrów („Co, bratku, dwie dychy ci wpadły?”), poczłapał z powrotem do swojego wolanta i ponuro wdrapał się na kozioł.

Restauracja „Róża Alpejska” w ogóle uważana była za lokal przyzwoity, europejski. W każdym razie w dzień. W porze śniadaniowej i obiadowej przychodzili tu Niemcy moskiewscy, zarówno handlowcy, jak i urzędnicy. Jedli golonkę z kiszoną kapustą, pili prawdziwe bawarskie piwo, czytali gazety: berlińskie, wiedeńskie i ryskie. Ale pod wieczór nudni żłopacze piwa rozchodzili się do domów: zrobić bilans w księgach rachunkowych, zjeść kolację i jeszcze za widna – pod pierzynę, a do „Róży” zaczynała ściągać weselsza i hojniejsza klientela. Dominowali cudzoziemcy, tyle że swobodniejszych obyczajów i przy tym tacy, którzy wolą się weselić nie po rosyjsku, tylko po zachodniemu, bez pijackich okrzyków i rozchełstania. Rosjanie, jeśli zaglądali tutaj, to głównie z ciekawości, a od pewnego czasu także dlatego, żeby posłuchać, jak śpiewa mademoiselle Wanda.

Kupczyna zatrzymał się w foyer z białego marmuru, czknął, obejrzał kolumny i wysłane dywanem schody, cisnął lokajowi swój olśniewający cylinder i przywołał maître d’hôtel.

Najpierw wsunął mu papierowego rubla. Potem, roztaczając zapach koniaku, zażądał:

– Hej, Niemcu – odmieńcu, znajdź mi jaki stolik, i to nie taki, co nigdy przy nim nie siadają, ino coby mi się spodobał.

– Dużo gości mamy, proszę pana… – rozłożył ręce maître d’hôtel, który rzeczywiście był Niemcem, ale mówił po rosyjsku, jakby urodził się w Moskwie.

– Znajdź. – Kupiec pogroził mu palcem. – Bo jak nie, to wam bałaganu narobię! No i tego… gdzie tu macie wychodek?

Maître d’hôtel kiwnął palcem na lokaja, po czym z całą atencją zaprowadzono awanturniczego gościa do toalety, ostatniego słowa zachodniej techniki: z porcelanowymi siedzeniami, spłuczką i lustrami przy umywalkach. Ale nasz Cham Chamowicz nie zainteresował się niemieckimi nowinkami: kazał lokajowi czekać na zewnątrz, wyjął z kieszeni zwiniętą kartkę i w skupieniu zaczął czytać.

Był to zapis rozszyfrowanej rozmowy telefonicznej. 2 godziny 17 minut po południu. Abonent 1 – płci męskiej, abonent 2 – płci żeńskiej.

Al: Panienko, proszę numer 762…Anglia” Mówi Georg Knabe. Proszę wezwać do telefonu panią Wandę.

Głos (płeć nieustalona): Chwileczkę, proszę poczekać.

A2: Wanda przy telefonie. Kto mówi?

Al (adnotacja: „Od tego momentu wszystko po niemiecku”): To ja. Pilna sprawa. Bardzo ważna. Proszę mi tylko powiedzieć, czy pani coś z nim robiła. Rozumie pani, o co mi chodzi. Robiła czy nie? Proszę mówić prawdę, zaklinam!

A2 (po dłuższej przerwie): Nie robiłam tego, o czym pan myśli. To wszystko stało się samo. Ale co z panem? Taki ma pan głos…

Al: Nie, naprawdę nic pani nie robiła? No, dzięki Bogu! Nie ma pani pojęcia, w jakim jestem położeniu, To koszmarny sen.

A2: Bardzo się cieszę. (Jedno zdanie nie do rozszyfrowania).

Al: Proszę nie żartować. Wszyscy ode mnie się odwrócili! Zamiast pochwały za inicjatywę – czarna niewdzięczność. A nawet gorzej. Może się skończyć tak, że wiadome wydarzenie nie tylko nie oddali konfliktu, ale wręcz przeciwnie – przybliży. Tak mi powiedziano. No, ale pani nic nie zrobiła?

A2: Przecież powiedziałam: nic.

Al: A gdzie flaszeczka?

A2: W moim pokoju. I ciągle tak samo zapieczętowana.

Al: Powinienem ją zabrać od pani. Jeszcze dzisiaj.

A2: Dzisiaj śpiewam w restauracji i nie mogę wyjść. I tak opuściłam dwa wieczory.

Al: Wiem. Zjawię się. Już zamówiłem stolik. Na siedem godzin. Proszę się nie dziwić – będę zamaskowany. Tak trzeba dla konspiracji. Proszę wziąć flaszeczkę ze sobą. I co jeszcze, fräulein Wanda, w ostatnim czasie coś za dużo zaczęła pani sobie pozwalać. Proszę wziąć pod uwagę, że nie należę do osób, z którymi można żartować.

(A2 nie odpowiada, odkłada słuchawkę).

Stenografował i przełożył z niemieckiego Julij Szmidt.

Poniżej ukośnym, gwardyjskim charakterem: Czy ze strachu przypadkiem jej nie sprzątnie?

Z toalety kupczyna wyszedł wyraźnie odświeżony. Odprowadzony przez maître d’hôtel, wszedł do sali. Potoczył mętnym spojrzeniem po stolikach z obrusami o niewiarygodnej wprost białości, zastawionych srebrami i kryształami. Splunął na wyfroterowany parkiet (maître d’hôtel tylko się nastroszył) i w końcu pokazał palcem na stolik (chwalić Boga, akurat wolny) pod ścianą. Po lewej dwóch bogatych studencików w towarzystwie zaśmiewających się modystek, po prawej rudobrody jegomość w kraciastej marynarce. Siedzi, patrzy na ścianę, sączy wino mozelskie.

Gdyby go agent Klujew nie uprzedził, Fandorin w ogóle by nie rozpoznał herr Knabego. Też mistrz charakteryzacji, co nie dziwi, jeśli wziąć pod uwagę jego zasadniczą profesję.

W sali rozległy się gromkie, chociaż dość bezładne oklaski. Na niewysoką scenę wyszła Wanda – szczupła, sprężysta, w mieniącej się cekinami sukni przypominająca księżniczkę zamienioną w żmiję.

– Ale chuda, patrzeć nie ma na co – fuknęła pulchniutka modystka przy sąsiednim stole, obrażona, że obaj studenci wlepili oczy w Wandę.

Wanda powiodła po sali szeroko otwartymi, błyszczącymi oczami i bez żadnego słownego czy muzycznego wstępu zaczęła śpiewać niskim, ale do głębi duszy przenikającym głosem. Pianista dopiero po chwili podchwycił melodię i zaczął ją oplatać lekką koronką akordów.

Na drogach śpi rozstajnych,

Kto z własnej dłoni padł.

Rośnie tam kwiat błękitny,

Grzeszników biednych kwiat.

Wzdychałem na rozstaju.

Noc zimna, głuchy był świat.

W księżycu chwiał się powoli

Grzeszników biednych kwiat [2].

Dziwny repertuar jak na restaurację – pomyślał Fandorin, kiedy wsłuchał się w niemieckie słowa pieśni. To zdaje się z Heinego?

W sali zrobiło się bardzo cicho, potem wszyscy zaczęli klaskać, a zazdrosna modystka krzyknęła nawet: „Brawo!” Erast Pietrowicz spostrzegł się, że wypadł z roli, ale chyba nikt nie zauważył dziwnie poważnego wyrazu twarzy kupca pijaczyny. W każdym razie rudobrody, siedzący przy stoliku z prawej strony, patrzył tylko na scenę.

Jeszcze brzmiały ostatnie akordy smutnej ballady, a Wanda już strzelała palcami, podając szybki rytm. Pianista potrząsnął kudłatą głową, połknął końcówkę melodii, uderzył w klawisze wszystkimi dziesięcioma palcami, a publiczność zaczęła się kołysać w takt rubasznej paryskiej szansonetki.

Jakiś Rosjanin, sądząc z wyglądu fabrykant, zrobił coś dziwnego: zawołał kwiaciarkę, wziął z koszyka bukiecik niezapominajek, po czym zawinął go w sturublową asygnatę i posłał Wandzie. Ta, nie przerywając śpiewu, powąchała bukiecik i kazała go odesłać razem ze sturublówką. Fabrykant, do tego momentu zachowujący się jak król, wyraźnie się stropił i od razu wychylił duszkiem dwa spore kielichy wódki. Spoglądano nań z wyraźną drwiną.

Erast Pietrowicz już nie zapominał o swojej roli. Trochę poudawał głupiego: nalał szampana do filiżanki, a stamtąd przelał na spodek. Wydymając policzki, wypił – wprawdzie tylko troszeczkę, żeby mu w głowie się nie zakręciło, za to głośno siorbiąc. Kelnerowi kazał podać jeszcze szampana („Nie łanińskiego, ino prawdziwego mołeta”), a ponadto pieczonego prosiaka, tylko żeby zarżnęli żywego i przedtem pokazali, że żywy, „bo już ja was, Niemiaszków, znam, ścierwo z chłodni mi wepchniecie”. Fandorin liczył na to, że żywego będą musieli długo szukać, a tymczasem sytuacja w taki czy inny sposób się wyklaruje.

Zamaskowany Knabe popatrywał z niezadowoleniem na hałaśliwego sąsiada, ale specjalnego zainteresowania nie okazywał. Rezydent wywiadu czterokrotnie wyciągał z kieszonki brégueta; widać było, że się denerwuje. Za pięć ósma Wanda zapowiedziała ostatnią piosenkę przed przerwą i zaśpiewała sentymentalną irlandzką balladę o Molly, która nie doczekała się powrotu ukochanego z wojny. Ten i ów z siedzących na sali ocierał łzy.

Teraz skończy i przysiadzie się do Knabego – pomyślał Fandorin i poczynił przygotowania: opuścił głowę, jak gdyby omdlał, podparł ją przedramieniem, ale odrzucił lok znad prawego ucha i zgodnie z nauką o koncentracji wyłączył wszystkie zmysły oprócz słuchu. Śpiew Wandy dolatywał teraz jak gdyby z daleka, za to najmniejsze ruchy herr Knabego słychać było szczególnie wyraźnie. Niemiec siedział niespokojnie: skrzypiał krzesłem, szurał nogami, potem nagle zastukał obcasami. Erast Pietrowicz na wszelki wypadek podniósł głowę i zdążył jeszcze zobaczyć, jak rudobrody wymyka się przez boczne drzwi. W sali zahuczały oklaski.

– Bogini! – krzyknął rozrzewniony student. Modystki głośno biły brawo.

Cicha rejterada herr Knabego bardzo nie spodobała się asesorowi kolegialnemu. W połączeniu z maskaradą i fałszywym nazwiskiem wyglądało to alarmująco.

Kupczyk gwałtownie wstał, przewrócił krzesło i konfidencjonalnie rzekł do wesołej kompanii przy sąsiednim stole:

– Załatwić się muszę. – Po czym, lekko się chwiejąc, poszedł do bocznego wyjścia.

– Proszę pana! – Z tyłu podbiegł kelner. – Toaleta jest gdzie indziej.

Barbarzyńca odepchnął go, nawet się nie odwracając.

– Odejdź. Załatwiam się tam, gdzie mi się podoba.

Przerażony kelner zastygł w miejscu, a kupiec szedł dalej, szeroko stawiając nogi. Oj, niedobrze, trzeba się spieszyć. A Wanda już zniknęła za kulisami.

Przed samymi drzwiami wyrosła nowa przeszkoda. W stronę kapryśnego gościa niesiono piszczącego rozpaczliwie prosiaczka.

– Tak jak pan zamawiał! – dumnie przedstawił trofeum zasapany kucharz. – Żywiusieńki. Ma iść na rożen?

Erast Pietrowicz spojrzał w przerażone różowe oczka prosiaka i nagle zrobiło mu się żal malca, który przyszedł na świat tylko po to, by trafić do brzucha jakiegoś żarłoka.

Kupiec warknął:

– Mały jeszcze, niech tłuszczu nabierze!

Kucharz bezradnie przycisnął do piersi parzystokopytne stworzenie, awanturnik zaś rąbnął się o futrynę i wyleciał na korytarz.

Dobrze – gorączkowo rozmyślał Fandorin. Na prawo to do hallu. Czyli pokoje obsługi i garderoba Wandy są na lewo.

Pędem pobiegł korytarzem. Za rogiem, w zaciemnionym kącie, rozległ się krzyk – coś się najwyraźniej wydarzyło.

Erast Pietrowicz rzucił się w tamtym kierunku i zobaczył, że rudobrody, obejmując Wandę od tyłu i zatykając jej usta dłonią, zbliża do gardła śpiewaczki podłużny stalowy przedmiot.

Wanda wczepiła się obiema rękami w szeroki, porośnięty rudawymi włoskami nadgarstek, ale odległość między ostrzem i cienką szyją prędko się zmniejszała.

– Stój! Policja! – krzyknął Fandorin ochrypłym ze wzburzenia głosem, a wtedy herr Knabe popisał się nie byle jakim refleksem: popchnął szamoczącą się Wandę wprost na Erasta Pietrowicza. Ten mimowolnie chwycił za szczupłe ramiona dziewczynę, która, drżąc, uczepiła się kurczowo swego wybawiciela. Niemiec zaś dwoma susami wyminął ich i pomknął korytarzem, szukając pod pachą rewolweru. Fandorin dostrzegł, że ręka biegnącego wynurza się z czymś czarnym, ciężkim, i ledwie zdążył przewrócić Wandę, przygniatając ją całym ciężarem swego ciała. Jeszcze ułamek sekundy, a kula przeszyłaby ich oboje. Asesor kolegialny na chwilę ogłuchł od huku, który wypełnił korytarz. Wanda rozpaczliwie pisnęła i zaczęła wić się pod młodym człowiekiem.

– To ja, Fandorin! – wysapał, wstając. – Niech mnie pani puści.

Poderwał się na równe nogi, jednak leżąca na podłodze Wanda mocno trzymała go za nogę i szlochała histerycznie:

– Za co, za co? Oj, niech pan mnie nie zostawia!

Nie było mowy, żeby się uwolnić. Wówczas Erast Pietrowicz zdobył się na wysiłek i spokojnym głosem powiedział:

– Sama pani wie za co. Dzięki Bogu, udało się pani.

Delikatnie, ale stanowczo rozgiął jej palce i pobiegł ścigać rezydenta. No nic, Klujew pilnuje przy drzwiach. Tak czy owak, zatrzyma zbiega.

Kiedy jednak Fandorin wyskoczył z restauracji na bulwar, okazało się, że sprawa wygląda marnie. Knabe już siedział w angielskiej jednomiejscowej kolasce, tak zwanej egoistce, i podcinał batem chudego bułanego konika. Konik przez chwilę przebierał kopytami w powietrzu, a potem ruszył do przodu tak ostro, że Niemca odrzuciło na oparcie powozu.

Zmyślny agent Klujew siedział na chodniku, trzymając się za głowę, a między palcami ciekła mu krew.

– Wymknął mi się, proszę wybaczyć – zajęczał głucho. – Ja do niego „stój!”, a on mnie w łeb rękojeścią…

– Wstawaj! – Erast Pietrowicz szarpnął uderzonego za ramię. – Bo ucieknie!

Klujew zmusił się do powstania, rozmazał na twarzy bordową ciecz i kuśtykając, powlókł się do wolanta.

– Nic, nic, tylko wszystko pływa – zamruczał, gramoląc się na kozioł.

Fandorin wskoczył na tylne siedzenie, Klujew machnął lejcami, a rudy konik dźwięcznie zastukał kopytami po bruku, rozpędzając się stopniowo coraz bardziej. Ale wolno, zbyt wolno. Egoistka już wyprzedziła ich o sto kroków.

– Goń go! – krzyknął Erast Pietrowicz do osłabionego Klujewa. – Goń!

Oba powozy z szaleńczą szybkością – migały domy, szyldy sklepowe, osłupiali przechodnie – wyjechały z krótkiej Sofijki na szeroką Łubiankę, a wtedy zaczęła się pogoń na całego. Stójkowy na posterunku koło zakładu fotograficznego Möbiusa na próżno dął co tchu w gwizdek, ale mógł tylko powygrażać pięścią naruszającym porządek. Ej – mimochodem pomyślał Fandorin – żeby tak mieć w wolancie aparat telefoniczny i zadzwonić do Karaczencewa, to wysłałby z urzędu parę kolasek, odcięliby tamtemu drogę i tyle. Idiotyczna fantazja i bardzo nie na czasie: cała nadzieja była teraz w rudej szkapinie. A ta, gołąbeczka, starała się, jak mogła: rozpaczliwie wyrzucała krzepkie nogi, powiewała grzywą, popatrując do tyłu szaleńczo wybałuszonym okiem – już dobrze czy jeszcze przyspieszyć? Jeszcze, jeszcze, kochana – błagał Erast Pietrowicz. Klujew, zdaje się, trochę przyszedł do siebie i na stojąco strzelał z bicza, pokrzykując tak, jakby na ulicę wjechała nagle horda Tatarów.

Odległość dzieląca ich od egoistki po trochu się zmniejszała. Knabe z niepokojem obejrzał się dwa razy; chyba zrozumiał, że nie umknie. Kiedy zostało trzydzieści kroków, odwrócił się, wystawił do tyłu lewą rękę z rewolwerem i wystrzelił. Klujew pochylił się do przodu.

– Celny jest, diabeł! Tuż nad uchem mi świsnęło! Wali z reichsrevolveru! Niech wasza wysokość strzela! Do konia! Bo nam drań ujdzie!

– A co koń winien? – warknął Fandorin, wspomniawszy prosiaka. Ale naprawdę nie pożałowałby bułanka dla ojczyzny, tyle że jak na złość gerstal-agent nie nadaje się do celnego strzelania z takiej odległości. Jeszcze, nie daj Boże, zamiast konika trafi człowiek samego herr Knabego i cała operacja na nic.

Na rogu bulwaru Srietienskiego Niemiec znowu się odwrócił i wypalił jeszcze raz, celując nieco dłużej. W tym momencie Klujew runął do tyłu, wprost na Erasta Pietrowicza. Jedno oko z przestrachem patrzyło na asesora kolegialnego, a miejsce drugiego zajmowała czerwona jama.

– Wasza wiel… – Agent poruszył ustami i nie dokończył.

Kolaskę rzuciło w bok, więc Fandorin zmuszony był bezceremonialnie odtrącić postrzelonego. Złapał lejce, ściągnął, i uczynił to w samą porę, bo wolant roztrzaskałby się o żeliwną balustradę przy bulwarze. Rozgrzany koń chciał galopować dalej, ale lewe koło zaczepiło o słupek.

Erast Pietrowicz nachylił się nad agentem i zobaczył, że jedyne zdrowe oko już nie jest przerażone, tylko skupione, jak gdyby Klujew dostrzegł w górze coś bardzo ciekawego, ciekawszego niż niebo i obłoki.

Fandorin chciał odruchowo zdjąć kapelusz, ale nie miał czego zdejmować; swój wspaniały cylinder zostawił w „Róży Alpejskiej”.

Nie ma co, znakomity rezultat: agent zabity, Knabe uciekł. Ale dokąd właściwie? Do domu na Karietnej, innej możliwości nie miał. Z pewnością powinien był wpaść tam choćby na pięć minut – zabrać zapasowe dokumenty, pieniądze, zniszczyć kompromitujące materiały.

Nie było czasu na żałobę. Erast Pietrowicz wziął zmarłego pod pachy i wyciągnął z wolanta. Oparł Klujewa plecami o kratę.

– Posiedź tu na razie – wymamrotał, po czym, nie zwracając uwagi na zdrętwiałych z przerażenia przechodniów, wsiadł na kozioł.

Przed bramą pięknej kamienicy czynszowej, gdzie na drugim piętrze kwaterował przedstawiciel domu bankierskiego „Kerbel i Schmidt”, stała znajoma egoistka. Bułanek, cały zmydlony, nerwowo przestępował w miejscu i targał mokrym łbem. Fandorin rzucił się do bramy.

– Stój, gdzie? – zatrzymał go odźwierny z wielką gębą; natychmiast dostał w nią pięścią i odleciał na bok.

U góry trzasnęły drzwi. Chyba właśnie na drugim! Erast Pietrowicz przeskakiwał po dwa stopnie. Gerstala trzymał w pogotowiu. Strzelać trzeba dwa razy: w prawą i w lewą rękę. Tamten przecież trzymał Wandę prawą, a strzelał lewą. To znaczy, że w równym stopniu włada obiema.

Fandorin dotarł do drzwi z tabliczką „Hans Georg Knabe”. Szarpnął mosiężną klamkę – mieszkanie było otwarte. Dalej poruszał się szybko, ale zachowywał ostrożność. Odbezpieczył rewolwer, rękę wystawił do przodu.

W długim korytarzu panował mrok; światło padało tylko z otwartego okna na samym końcu. Właśnie dlatego Erast Pietrowicz, oczekujący niebezpieczeństwa od frontu i z boków, ale nigdy z dołu, nie zauważył pod nogami podłużnego przedmiotu, potknął się i omal nie runął na ziemię. Szybko odzyskał równowagę, gotów do strzału, ale to okazało się zbyteczne.

Na brzuchu, z jedną ręką wysuniętą daleko do przodu, leżała na podłodze znajoma postać w kraciastej marynarce z rozpostartymi połami. Chyba jakieś czary – pomyślał w pierwszej chwili Erast Pietrowicz. Przekręcił leżącego na plecy i od razu zobaczył drewnianą rękojeść tasaka, wystającą z prawego boku. Nie wyglądało to na żadne czary. Rezydent został zabity, a krew płynąca z rany świadczyła, że zabito go przed chwilą.

Fandorin zmrużył oczy i zaczął biegać po pokojach. Bałagan był niesamowity: wszystko wywrócone do góry nogami, książki porozrzucane na podłodze, w sypialni puch z rozdartej pierzyny przypominał unoszone wiatrem płatki śniegu. Ani żywego ducha.

Erast Pietrowicz wyjrzał przez okienko, służące wyłącznie do oświetlania korytarza, i zobaczył w dole daszek przybudówki. A więc to tędy!

Zeskoczył, aż zadudniła żelazna blacha. Widok z daszku był wspaniały: jasnoczerwony zachód nad dzwonnicami i wieżami Moskwy, a na tle czerwieni – wrony jak czarne piegi. Ale asesor kolegialny, zazwyczaj dosyć na piękno wrażliwy, nawet nie spojrzał na cudowną panoramę.

Dziwna sprawa. Morderca zniknął, a tymczasem nie bardzo było którędy zejść z dachu. Przecież nie uleciał do nieba?

Po dwóch godzinach nie można było poznać mieszkania na Karietnej. Po ciasnych pokojach snuli się urzędnicy śledczy; pracownicy działu szyfrów numerowali i wkładali do kartonowych teczek wszystkie znalezione papiery; fotograf-żandarm robił zdjęcia trupa z coraz to innej pozycji. Dowództwo – oberpolicmajster, szef tajnego oddziału i urzędnik do zadań specjalnych – poszło do kuchni, bo tam już zakończono rewizję.

– Jakie wnioski mają panowie śledczy? – spytał Churtinski, zażywając niuch tabaki.

– Wszystko jasne. – Karaczencew wzruszył ramionami. – To upozorowany rabunek. Obliczone na idiotów. Urządzili pogrom mieszkania, ale nie wzięli nic cennego. I sejfów nie ruszyli: broń, księga szyfrów, środki techniczne – wszystko jest na miejscu. Mieli widać nadzieję, że nie znajdziemy.

– A psik! – ogłuszająco kichnął radca dworu, ale nikt mu jakoś zdrowia nie życzył.

Generał odwrócił się od niego i ciągnął zwrócony w stronę Fandorina:

– Najbardziej „przekonujący” szczegół to narzędzie zbrodni. Nóż został zdjęty stąd. – Wskazał kołki, na których wisiały noże różnych rozmiarów. Jeden hak był pusty. – Niby że bandyta chwycił to, co mu wpadło w rękę. Pomysł przyciężki, iście niemiecki. Cios w wątrobę zadano w najwyższym stopniu profesjonalnie. Ktoś czatował na naszego herr Knabego w ciemnym korytarzu.

– Ale kto, za pozwoleniem? – spytał Piotr Parmienowicz, pilnie napychając tabaką drugie nozdrze.

Oberpolicmajster nie zniżył się do wyjaśnień, tak że odpowiedzieć musiał Erast Pietrowicz.

– Prawdopodobnie swoi. Właściwie p – poza nimi nikt inny nie mógł.

– Stchórzyły Niemiaszki, boją się konfliktu dyplomatycznego. – Jewgienij O Sipowicz pokiwał głową. – Włamanie to oczywiście fikcja. Po co rozpruwać pierzynę? Tak, na pewno chcieli zatrzeć ślady. Nieładnie, meine Herren, nie po chrześcijańsku: własnego rezydenta zarżnąć jak świnię. Ale przyczynę paniki rozumiem. Bo w wypadku zdemaskowania pachnie już nie skandalem, ale wojną. Kapitan sztabu generalnego się zagalopował. Nadmierna gorliwość jest zawsze niebezpieczna. Cóż, karierowicz ma za swoje. Tyle że nasza praca, panowie, została zakończona. Wyjaśniliśmy okoliczności śmierci generała Sobolewa. Co dalej – niech postanowią najwyższe czynniki. Co robić z tą Wandą?

– Nie p-przyłożyła ręki do śmierci generała Sobolewa – rzekł Fandorin. – A za swoje kontakty z wywiadem niemieckim została dostatecznie ukarana. Omal nie straciła życia.

– Nie ruszać szansonistki – poparł go Churtinski. – Inaczej wyjdzie na jaw dużo niepotrzebnych faktów

– A zatem – podsumował oberpolicmajster, zastanawiając się oczywiście, co zamelduje przełożonym. – Śledztwo w ciągu zaledwie dwóch dni całkowicie ustaliło łańcuch wydarzeń. Pragnąc zasłużyć się swoim szefom, niemiecki rezydent wywiadu Knabe na własne ryzyko zamyślił usunąć najlepszego z rosyjskich dowódców, dobrze znanego germanofoba i wodza rosyjskiej partii narodowej. Kiedy Knabe dowiedział się o przyjeździe Sobolewa do Moskwy, podstawił generałowi damę z półświatka, której wręczył flaszeczkę z jakąś silnie działającą trucizną. Agentka nie chciała czy też nie zdążyła użyć owej trucizny. Zapieczętowana flaszeczka została jej odebrana i znajduje się obecnie w moskiewskim urzędzie żandarmerii. Śmierć generała nastąpiła z przyczyn całkowicie naturalnych, Knabe jednak o tym nie wiedział i spodziewając się nagrody, zameldował Berlinowi o przeprowadzonej akcji. Kierownictwo berlińskie wpadło w przerażenie, po czym, przewidując możliwe skutki zabójstwa politycznego, postanowiło jak najszybciej pozbyć się nadgorliwego agenta, co też nastąpiło. Brak jest wyraźnych powodów do dyplomatycznego démarche pod adresem rządu niemieckiego, tym bardziej że do zamachu faktycznie nie doszło. – Jewgienij Osipowicz zakończył wywód zwykłym już, odległym od raportu tonem. – Sprytnego hauptmanna zgubił fatalny splot okoliczności. No i należało się łajdakowi.

Churtinski wstał.

– Amen. No, panowie, wy tutaj kończcie sprawy, a ja się, jeśli pozwolicie, oddalę. Jego wysokość czeka na mój raport.

Erast Pietrowicz dotarł do hotelu już grubo po północy. W korytarzu przed drzwiami stał nieruchomo Masa.

– Panie, ona znów jest tutaj – oznajmił lakonicznie.

– Kto?

– Kobieta w czerni. Przyszła i nie chce odejść. Zajrzałem do słownika i powiedziałem, że nie wiadomo, kiedy pan przyjdzie: Pan telas nie. Puzini byci. Usiadła i siedzi. Siedzi trzy godziny, a ja tu stoję.

Erast Pietrowicz westchnął, uchylił drzwi i zajrzał przez szparę. Przy stole, z rękami złożonymi na kolanach, siedziała złotowłosa dziewczyna w czarnej sukni i kapeluszu z szerokim rondem, z woalką. Było widać opuszczone długie rzęsy, cienki nos z lekkim garbkiem, kształtny owal twarzy. Kiedy usłyszała skrzypnięcie, uniosła oczy, a Fandorin zamarł – tak były piękne.

Asesor kolegialny instynktownie cofnął się od drzwi i wysyczał:

– Masa, mówiłeś, że jest niemłoda. Przecież ma najwyżej dwadzieścia pięć lat!

– Europejskie kobiety wyglądają tak staro. – Masa pokręcił głową. – A poza tym jak może być młoda, skoro ma dwadzieścia pięć lat?

– Ale mówiłeś, że brzydka!

– Bo jest brzydka, biedaczka. Ma żółte włosy, duży nos i wodniste oczy – całkiem takie jak pan.

– Tak – wyszeptał obrażony Erast Pietrowicz. – Poza tobą nie ma tu nikogo pięknego.

Jeszcze raz westchnął głęboko, ale już całkiem inaczej, a potem wszedł do pokoju.

– Pan Fandorin? – spytała dziewczyna, gwałtownie się zrywając. – To pan prowadzi śledztwo w sprawie śmierci Michaiła Dmitrijewicza Sobolewa? Tak mi powiedział Gukmasow.

Erast Pietrowicz skłonił się bez słowa i wpatrzył w oblicze nieznajomej. Takie połączenie woli i delikatności, kobiecości i inteligencji niezbyt często spotyka się w dziewczęcych rysach. Panna w jakiś sposób przypominała Wandę. Tylko w linii ust nie było żadnych oznak okrucieństwa ani cynicznej drwiny.

Podeszła całkiem blisko do młodego człowieka, zajrzała mu w oczy i drżącym czy to z gniewu, czy też wskutek powstrzymywanego płaczu głosem spytała:

– Czy pan wie, że Michaił Dmitrijewicz został zabity? Fandorin zmarszczył brwi.

– Tak, tak, zabity. – Oczy dziewczyny błyszczały gorączkowo. – To przez tę przeklętą teczkę!

Rozdział siódmy

W niedzielę, od wczesnego ranka, pod bezchmurnym i białym od blasku słońca niebem słyszało się nieustanny dźwięk moskiewskich dzwonów. Dzień był niby pogodny, a złote kopułki niezliczonych świątyń błyszczały tak, że człowiek oczy mrużył, ale położone na niewysokich wzgórzach miasto czuło w sercu chłód i smutek. Ponuro, melancholijnie brzmiały sławne dzwony – bo pierwsza stolica odprawiała nabożeństwo żałobne po zmarłym słudze bożym, Michaile.

Zmarły długo mieszkał w Petersburgu, w starej stolicy bywał tylko przelotnie, ale Moskwa kochała go mocniej niż zimny, urzędniczy Piter; kochała zapamiętale, po babsku, nie bardzo zastanawiając się nad zaletami swego bożyszcza. Wystarczyło, że był piękny i odnosił sławne zwycięstwa. A najbardziej kochała go za to, że czuła w nim prawdziwego, prostolinijnego Rosjanina, bez cudzoziemskich fanaberii. Dlatego też litografie, przedstawiające Białego Generała z rozłożystą brodą i obnażoną szablą w ręku, wisiały niemal w każdym moskiewskim domu – i u drobnych urzędników, i u kupców, i u zamożnych obywateli.

Takiego żalu nie okazywano nawet w marcu ubiegłego roku, podczas panichidy po zamordowanym podstępnie cesarzu Aleksandrze Wyzwolicielu, kiedy zapanowała całoroczna żałoba, a ludzie nie stroili się, nie bawili, nie chodzili na komedie i nie robili sobie ozdobnych fryzur.

Jeszcze na długo przed tym, zanim kondukt żałobny przeszedł do Krasnej Bramy, gdzie w cerkwi Trzech Świętych miało się odbyć nabożeństwo żałobne, chodniki, okna, balkony, a nawet dachy na Pasażu Teatralnym, Łubiance i Miasnickiej były pełne widzów. Chłopcy powspinali się na drzewa, a najśmielsi na rynny. Wzdłuż całej trasy ustawili się szpalerami żołnierze garnizonu moskiewskiego i wychowankowie szkół Aleksandrowskiej i Junkierskiej. Na Dworcu Riazańskim już czekał pociąg żałobny: piętnaście wagonów, ozdobionych flagami, krzyżami świętego Jerzego i dębowymi liśćmi. Skoro Petersburg nie chciał pożegnać się z bohaterem, to niechże mu się pokłoni matka Rosja, której samo serce znajduje się między Moskwą a Riazaniem, tam gdzie w powiecie ranienburskim, we wsi Spasskoje, Biały Generał miał znaleźć wieczny odpoczynek.

Kondukt rozciągnął się na dobrą wiorstę: samych poduszek z orderami zmarłego były dwa dziesiątki. Gwiazdę Świętego Jerzego pierwszego stopnia niósł dowódca Petersburskiego Okręgu Wojskowego, generał piechoty Ganiecki. A ileż wieńców, ile wieńców! Olbrzymi od kupców z Ochotnego Riadu, i od Klubu Angielskiego, i od Moskiewskiego Urzędu Mieszczańskiego, i od kawalerów świętego Jerzego – nie sposób wszystkich wymienić. Przed lawetą armatnią, wysłaną malinowym aksamitem i uwieńczoną złotym baldachimem, jechali heroldowie z odwróconymi pochodniami, potem kierujący pogrzebem: generał-gubernator i minister wojny. Za trumną, samotnie, na karej arabskiej klaczy jechał brat i osobisty przedstawiciel najjaśniejszego pana, wielki książę Kiriłł Aleksandrowicz. Za nim adiutanci prowadzili okrytego żałobnym czaprakiem śnieżnobiałego Bajazeta, sławnego achałtekińskiego rumaka Sobolewa. A dalej maszerowała wolnym krokiem straż honorowa, niesiono skromniejsze wieńce i z obnażonymi głowami szli najważniejsi goście – dostojnicy, generałowie, radni dumy miejskiej, finansiści. Widowisko było imponujące, z niczym nieporównywalne.

Czerwcowe słońce, jak gdyby zawstydzone, że świeci tak promiennie, ukryło się za chmurami, dzień zrobił się szary, a kiedy procesja dotarła do Krasnej Bramy, gdzie stutysięczny tłum pochlipywał i żegnał się znakiem krzyża, zaczął siąpić drobny deszczyk. Natura dostosowała się do nastroju mieszkańców.

Fandorin przedzierał się przez gęsty tłum, usiłując znaleźć oberpolicmajstra. Skoro świt, o ósmej, zawitał do domu generała przy bulwarze Twerskim, ale się spóźnił; powiedziano mu, że jego ekscelencja pojechał już do „Dussault”. To nie żarty: taki dzień, taka odpowiedzialność. I wszystko na głowie jednego Jewgienija Osipowicza.

Odtąd już pech nie opuszczał Fańdorina. Przy wejściu do hotelu „Dussault” kapitan żandarmerii powiedział, że generał „był przed chwilą i dopiero co pojechał do urzędu”. W urzędzie, na Małej Nikickiej, Karaczencewa też już nie było; popędził, żeby dopilnować porządku przed świątynią – nie dopuścić do powstania ścisku.

Rozwiązać ten pilny, arcyważny problem mógł generał-gubernator. Tego nie trzeba było szukać – na czele konduktu, zewsząd widoczny, siedział w pomnikowej pozie na swym siwojabłkowitym ogierze. Ani mowy o tym, żeby się do niego dostać.

W cerkwi Trzech Świętych, dokąd Fandorin wszedł tylko dzięki sekretarzowi księcia, który się akurat napatoczył, nie było nic a nic lepiej. Asesor kolegialny wykorzystał naukę „skradających się”: przecisnął się prawie do samej trumny, ale dalej ludzkie plecy tworzyły już prawdziwy mur. Władimir Andriejewicz stał obok wielkiego księcia i księcia Lichtenburskiego, uroczysty, wypomadowany, ze starczą łzą w wybałuszonych oczach. Nie było żadnej możliwości, żeby z nim porozmawiać, a gdyby nawet była, nie zorientowałby się raczej, o jak ważną sprawę chodzi.

Tłumiąc złość z powodu własnej niemocy, Fandorin wysłuchał wzruszającej mowy przewielebnego Amwrosija, który mówił o niezbadanych wyrokach Opatrzności. Blady ze wzruszenia kadecik dźwięcznym głosem wyrecytował długie wierszowane epitafium, zakończone słowami:

Zali nie pierzchał wróg chełpliwy,

Kiedy bohater natarł śmiało?

Choć w trumnie dziś spoczywa ciało,

To jego duch pozostał żywy!

Wszystkim dookoła znowu łzy stanęły w oczach, nie pierwszy i nie ostatni raz. Zaczęli pociągać nosem, wyciągnęli chustki. Ceremonia przebiegała powoli, stosownie do okoliczności.

A czas mijał nieubłaganie.

Minionej nocy Fandorin poznał nowe okoliczności, które ukazały sprawę w zupełnie innym świetle. Kobieta, którą nieprzywykły do europejskich kanonów służący uznał za niemłodą i nieładną, natomiast jego skłonny do romantyzmu pan – za piękną i intrygującą, nazywała się Jekatierina Aleksandrowna Gołowin i była nauczycielką żeńskiego gimnazjum w Mińsku. Mimo delikatnej budowy i wyraźnego przygnębienia, Jekatierina Aleksandrowna mówiła z niezwykłą dla nauczycielek gimnazjalnych energią i otwartością – czy to z natury taka była, czy też nieszczęście przydało jej mocy.

– Panie Fandorin – zaczęła, wyraźnie podkreślając każdą sylabę – od razu winna jestem panu wyjaśnienie, jakiego rodzaju związek łączył mnie z… ze… zmarłym. – Ostatniego słowa jakoś nie mogła wymówić. Ale głos jej nie zadrżał, choć na wysokim czole zarysowała się bruzda, oznaka cierpienia. Spartanka, pomyślał Erast Pietrowicz. Prawdziwa Spartanka. – Inaczej nie zrozumie pan, dlaczego wiem to, czego nie wiedział nikt inny, nawet najbliżsi pomocnicy Michaiła Dmitrijewicza. Kochaliśmy się z Michelem. – Pani Gołowin spojrzała pytająco na Fandorina i niezadowolona widać z uprzejmego i skupionego wyrazu jego twarzy, uznała za stosowne uściślić: – Byłam jego miłością.

Jekatierina Aleksandrówna przyłożyła do piersi zaciśnięte piąstki i w tym momencie wydała się Erastowi Pietrowiczowi podobna do Wandy: kiedy tamta mówiła o wolnej miłości, patrzyła tak samo wyzywająco, gotowa znieść obelgę. Asesor kolegialny spoglądał wciąż na pannę – uprzejmie i bez potępienia. Ta westchnęła i wyjaśniła tępakowi raz jeszcze:

– Żyliśmy z sobą jak mąż i żona, rozumie pan? Dlatego ze mną był bardziej szczery niż z innymi.

– Zrozumiałem, proszę, niech p-pani mówi dalej. – Erast Pietrowicz po raz pierwszy otworzył usta.

– Ale pan przecież wie, że Michel miał legalną żonę – mimo wszystko zapragnęła dodać Jekatierina Aleksandrówna, całą sobą okazując, że chce uniknąć niedomówień i swojego statusu ani trochę się nie wstydzi.

– Wiem, z domu księżniczka Titow. Ale Michaił Dmitrijewicz już dawno się z nią rozstał, nie p-przyjechała nawet na pogrzeb. Niech pani mówi o teczce.

– Tak, tak – opamiętała się panna Gołowin. – Ale chciałam opowiedzieć po kolei. Dlatego, że najpierw powinnam wyjaśnić… Miesiąc temu pokłóciliśmy się z Michelem… – uniosła się. – W ogóle rozstaliśmy się i od tej pory nie widzieli. Wyjechał na manewry, potem wrócił na dzień do Mińska i od razu…

– Wiem o wszystkich podróżach Michaiła Dmitrijewicza w ostatnim miesiącu – Erast Pietrowicz grzecznie, ale stanowczo skierował rozmówczynię na właściwy tor.

Ta zwolniła i nagle wyrecytowała:

– A czy pan wie, proszę pana, że w maju Michel zamienił na gotówkę wszystkie swoje akcje i papiery wartościowe, pobrał z kont wszystkie pieniądze, napisał list zastawny na swój riazański majątek i jeszcze wziął dużą pożyczkę w banku?

– Po co? – zmarszczył się Erast Pietrowicz.

Jekatierina Aleksandrówna spuściła głowę.

– Tego nie wiem. Miał jakąś ważną sprawę, w którą nie chciał mnie wtajemniczać. Byłam zła, kłóciliśmy się… Nigdy nie podzielałam jego poglądów politycznych: Rosja dla Rosjan, zjednoczeni Słowianie, własna, a nie zachodnia droga i inne takie dziwactwa. Nasz ostatni spór był spowodowany po części właśnie tym. Ale było i coś innego… Czułam, że nie jestem już na pierwszym miejscu w jego życiu. Pojawiło się w nim coś ważniejszego… – Poczerwieniała. – Może zresztą nie coś, tylko ktoś… Mniejsza z tym, to nieistotne. Istotne jest co innego. – Panna Gołowin zniżyła głos. – Wszystkie pieniądze leżały w teczce, którą Michel kupił w Paryżu, w czasie swojego lutowego tournée. Brązowa, skórzana, z dwoma srebrnymi zamkami na małe kluczyki.

Fandorin zmrużył oczy, starając się przypomnieć sobie, czy taka teczka znajdowała się pośród rzeczy zmarłego w czasie oględzin numeru czterdziestego siódmego. Nie, z pewnością jej nie było.

– Mówił mi, że pieniądze przydadzą się podczas podróży do Moskwy i Petersburga – ciągnęła nauczycielka. – Podróż miała się odbyć w końcu czerwca, od razu po manewrach. Pan chyba nie znalazł teczki w jego rzeczach?

Erast Pietrowicz przecząco pokręcił głową.

– Gukmasow też mówi, że teczka przepadła. Michel przez cały czas nie wypuszczał jej z rąk, a w hotelu zamykał w sejfie. Gukmasow to widział, ale potem… już po… kiedy Prochor Achramiejewicz otworzył sejf, były tam tylko jakieś papiery, teczki brakowało. Nie przydał temu znaczenia, bo był wystarczająco wstrząśnięty, zresztą nawet nie wiedział, jaka suma znajdowała się w teczce.

– N – no a jaka? – spytał Fandorin.

– O ile mi wiadomo, ponad milion rubli – powiedziała cicho Jekatierina Aleksandrówna.

Zdumiony Erast Pietrowicz aż gwizdnął, za co natychmiast przeprosił. Wszystkie te nowiny bardzo mu się nie podobały. Tajemnicza sprawa? Jaką tajemniczą sprawę może mieć adiutant generalny, generał piechoty i dowódca korpusu? I cóż to za papiery, które, jak się okazuje, leżały w sejfie? Kiedy Fandorin zaglądał tam w obecności oberpolicmajstra, sejf był całkiem pusty. Dlaczego Gukmasow zdecydował się zataić papiery przed prowadzącymi śledztwo? To przecież nie błahostka. I co najważniejsze – olbrzymia, po prostu niesamowita suma! Do czego była potrzebna Sobolewowi? A co najistotniejsze – gdzie się podziała?

Patrząc w zafrasowaną twarz asesora kolegialnego, Jekatierina Aleksandrówna zaczęła mówić szybko, namiętnie.

– Zabili go, wiem. Przez ten przeklęty milion. A potem w jakiś sposób upozorowali naturalną śmierć. Michel był silny, to był prawdziwy heros, jego serce wytrzymałoby sto lat wstrząsów i bitew, dla tego był stworzony!

– Tak. – Erast Pietrewicz ze współczuciem skinął głową. – Wszyscy to mówią.

– Nie nalegałam na małżeństwo. – Nie słuchając go, ciągnęła zaróżowiona od emocji panna Gołowin. – Właśnie dlatego, że czułam: nie mam prawa, on ma inną misję, nie może należeć do jednej kobiety, a ochłapów nie potrzebuję… Boże, co ja wygaduję! Proszę wybaczyć… – Zasłoniła ręką oczy i dalej mówiła już wolniej, z wysiłkiem. – Kiedy wczoraj przyszedł telegram od Gukmasowa, od razu pobiegłam na dworzec. Nawet wtedy nie wierzyłam w paraliż serca, a kiedy dowiedziałam się o zniknięciu teczki… Zabito go, nie ma wątpliwości. – Nagle chwyciła Fandorina za rękę, a ten zdziwił się, ile siły kryje się w tych szczupłych dłoniach. – Niech pan znajdzie zabójcę! Prochor Achramiejewicz mówi, że z pana geniusz analityczny, że pan może wszystko. Proszę to zrobić! Nie mógł umrzeć na serce! Nie znał pan tego człowieka tak, jak ja go znałam!

Wtedy dopiero się rozszlochała, po dziecięcemu przypadając do piersi asesora kolegialnego. Niezręcznie obejmując dziewczynę, Erast Pietrewicz przypomniał sobie, jak całkiem niedawno, w zupełnie innych okolicznościach, obejmował Wandę. Tak samo delikatne, bezbronne ramiona, taki sam aromat włosów. Chyba zrozumiałe, dlaczego Sobolewa urzekła śpiewaczka – musiała mu przywieść na myśl mińską ukochaną.

– To oczywiste, że nie znałem go tak, jak pani – rzekł łagodnie. – Znałem jednak Michaiła Dmitrijewicza wystarczająco dobrze, by wersję o jego naturalnej śmierci uznać za wątpliwą. Tacy ludzie nie umierają własną śmiercią.

Erast Pietrowicz usadził roztrzęsioną, szlochającą pannę w fotelu, a sam przeszedł się po pokoju i nagle osiem razy klasnął w dłonie.

Jekatierina Aleksandrówna wzdrygnęła się i błyszczącymi od łez oczami spojrzała z przestrachem na młodego człowieka.

– Proszę nie zwracać uwagi. – Fandorin pospiesznie ją uspokoił. – To wschodnie ćwiczenie k-koncentracji. Pomaga oddalić rzeczy drugorzędne i skupić się na zasadniczych. Chodźmy.

Od razu wyszedł na korytarz, a zdumiona taką nieoczekiwaną decyzją panna Gołowin rzuciła się za nim. Idąc, Erast Pietrowicz polecił czekającemu za drzwiami Masie:

– Weź sakwojaż z narzędziami i dogoń mnie.

Pół minuty później, kiedy Fandorin i jego towarzyszka byli jeszcze na schodach, Japończyk ich dopędził; szedł z tyłu drobnymi kroczkami i chuchał w kark swemu panu. W ręku trzymał mały sakwojaż, zawierający wszystkie potrzebne czy wręcz niezbędne dla detektywa przyrządy.

W hallu Erast Pietrowicz wezwał nocnego portiera i kazał otworzyć numer czterdziesty siódmy.

– To absolutnie niemożliwe. – Pracownik hotelowy rozłożył ręce. – Panowie żandarmi opieczętowali pokój, a klucz zabrali, proszpana. – Zniżył głos. – Przecież tam jest nieboszczyk, Panie świeć nad jego duszą. O świcie przyjdą po ciało. Rankiem pogrzeb.

– Pieczęcie? Dobrze, że chociaż nie postawili warty honorowej – burknął Fandorin. – Głupio by było: warta w sypialni. No dobrze, sam otworzę. Idź za mną, zapalisz świece.

Asesor kolegialny wszedł na „korytarz Sobolewa”, pewnymi ruchami zerwał z drzwi pieczęć lakową, wyjął z sakwojażu wiązkę wytrychów i po chwili był w pokoju.

Portier zapalił świece, zerkając z obawą na zamknięte drzwi sypialni i ukradkiem się żegnając. Jekatierina Aleksandrówna też patrzyła na biały prostokąt, za którym leżał zabalsamowany trup. Jej czarujące spojrzenie zamarło, wargi bezdźwięcznie się poruszały, ale Fandorin nie mógł teraz zajmować się nauczycielką i jej przeżyciami – pracował. Z drugą pieczęcią uporał się równie bezceremonialnie, a wytrych okazał się niepotrzebny – sypialnia nie była zamknięta.

– No, co stoisz? – Erast Pietrowicz niecierpliwie obejrzał się na portiera. – Przynieś świece.

Po czym wszedł do królestwa śmierci.

Na szczęście trumna była zamknięta – inaczej musiałby zajmować się nie pracą, tylko panną. U wezgłowia stała gruba cerkiewna świeca; przy niej leżał otwarty modlitewnik.

– Proszę pani! – zawołał Fandorin w stronę salonu. – Proszę tutaj nie wchodzić, będzie pani przeszkadzać! – Do Masy natomiast rzekł po japońsku: – Daj latarkę, prędzej!

Uzbrojony w angielską latarkę elektryczną, od razu ruszył do sejfu. Oświetlił dziurkę od klucza i rzucił przez ramię:

– Lupa numer cztery.

No tak. Drzwi obmacywali długo – proszę, ile odcisków. W pozaprzeszłym roku w Japonii, badając odciski palców na miejscu zbrodni, Erast Pietrowicz i profesor Harding wyjaśnili sprawę zagadkowego podwójnego morderstwa w angielskim settlement. Nowa metoda zrobiła prawdziwą furorę, ale w Rosji… Zanim powstanie laboratorium daktyloskopijne, miną lata. Szkoda, bo ślady są takie wyraźne. I akurat koło dziurki od klucza. No, co tam mamy w środku?

– Lupa numer sześć.

W dużym powiększeniu widać było liczne zadrapania – widocznie otwierano nie kluczem, tylko wytrychem. A co więcej, dziwna sprawa, w dziurce zostały ślady jakiejś białej substancji. Fandorin wziął jej próbkę miniaturową pęsetą, przyjrzał się. Chyba wosk. Ciekawe.

– Czy to tam siedział? – rozległ się z tyłu cienki, napięty głos.

Erast Pietrowicz odwrócił się ze złością. W drzwiach stała Jekatierina Aleksandrówna. Ręce skrzyżowała i zdawała się drżeć z zimna. Nie patrzyła na trumnę, starała się nawet odwracać od niej wzrok, oglądała natomiast fotel, w którym podobno miał umrzeć Sobolew. Lepiej, żeby nie wiedziała, gdzie to się stało naprawdę – pomyślał Fandorin.

– Prosiłem, żeby pani tutaj nie wchodziła! – skarcił surowo nauczycielkę, bo surowość w takich sytuacjach daje lepszy skutek niż współczucie. Niech ukochana generała przypomni sobie, po co tutaj przyszli. Przypomni i weźmie się w garść.

Panna Gołowin w milczeniu odwróciła się i poszła do drugiego pokoju.

Fandorin rzekł głośno:

– Niech pani usiądzie. To może potrwać.

Staranne oględziny apartamentu zajęły ponad dwie godziny. Portier dawno przestał lękać się trumny; siedział w kącie i sennie kiwał głową. Masa chodził jak cień za panem, mrucząc jakąś piosenkę, i od czasu od czasu podawał potrzebne przyrządy. Jekatierina Aleksandrówna już się w sypialni nie pokazała. Kiedy Fandorin wyjrzał na chwilę, siedziała przy stole, podpierając dłońmi czoło; jakby poczuła na sobie jego uważny wzrok, bo podniosła głowę i rzuciła mu gniewne spojrzenie, ale o nic nie pytała.

Dopiero o świcie, kiedy latarka nie była już potrzebna, Fandorin znalazł punkt zaczepienia. Na parapecie ostatniego okna od lewej dostrzegł odcisk podeszwy – wąskiej, jak gdyby kobiecej, ale obuwie było wyraźnie męskie. Przez lupę udało się obejrzeć ledwie zaznaczający się wzór z krzyżyków i gwiazdek. Erast Pietrowicz podniósł głowę: lufcik był uchylony. Strasznie wąski otwór – pewnie by go nie dostrzegł, gdyby nie ślad.

– Ej, kochany, obudźże się – zawezwał sennego portiera. – Sprzątaliście w pokoju?

– Nie, skądże – odpowiedział tamten, przecierając oczy. – Jakie sprzątanie? Sam pan widzi. – Skinął głową na trumnę.

– A okna otwierano?

– Tego nie wiem. Chyba nie, bo tam, gdzie leży nieboszczyk, okien się nie otwiera.

Erast Pietrowicz obejrzał i dwa pozostałe okna, ale na nic godnego uwagi już nie natrafił.

O wpół do piątej oględziny trzeba było skończyć. Zjawił się charakteryzator z pomocnikami – szykować Achillesa w ostatnią podróż.

Asesor kolegialny zwolnił portiera i pożegnał się z Jekatierina Aleksandrówna, nic jej w końcu nie mówiąc. Ta mocno uścisnęła mu rękę i pytająco spojrzała w oczy, obywając się bez zbędnych słów. Spartanka, cóż się dziwić.

Erast Pietrowicz nie mógł się doczekać, kiedy zostanie sam – chciał przemyśleć rezultaty rewizji, opracować plan działania. Chociaż noc spędził bezsennie, wcale nie chciało mu się spać ani też nie czuł zmęczenia. Wrócił do siebie i od razu rozpoczął analizę.

Niby te nocne oględziny numeru czterdziestego siódmego nie dały wiele, w rezultacie jednak wyłaniał się dość przejrzysty obraz.

Owszem, z początku pomysł, że bohater narodowy został zabity dla pieniędzy, wydał się Erastowi Pietrowiczowi niedorzeczny, a nawet szalony. Ale przecież ktoś tej samej nocy wlazł do pokoju przez lufcik, otworzył sejf i ukradł teczkę. Polityka nie ma z tym nic wspólnego. Złodziej nie zabrał przechowywanych w ogniotrwałej skrzynce papierów, chociaż były tak ważne, że Gukmasow uznał za konieczne ukryć je przed okiem władz. A zatem włamywacza interesowała tylko teczka?

Rzecz szczególna: złodziej otwierał sejf bez pośpiechu, Wiedział zatem, że Sobolewa nocą w pokoju nie będzie i że nagle nie wróci. A co jeszcze bardziej charakterystyczne: ograbiony sejf nie był otwarty, tylko starannie zamknięty, na co, jak wiadomo, potrzeba o wiele więcej czasu i wprawy niż na otwarcie. Po co to zbędne ryzyko, skoro właściciel i tak zauważy utratę teczki? I czemuż wychodzić przez lufcik, skoro można było oknem? Wnioski…

Fandorin wstał i przeszedł się po pokoju.

Złodziej wiedział, że Sobolew już nie wróci do pokoju, w każdym razie żywy – to raz.

Wiedział też, że nikt oprócz generała nie ruszy teczki, czyli że o milionie wie tylko Sobolew – to dwa.

Widać stąd, że poinformowany był nie tylko dobrze, ale wręcz fantastycznie – to trzy.

No i oczywiście cztery: złodzieja trzeba koniecznie znaleźć. Choćby dlatego, że może jest nie tylko złodziejem, ale i mordercą. Milion to potężny bodziec.

Łatwo powiedzieć – znaleźć. Ale jak?

Erast Pietrowicz usiadł przy stole i przysunął paczkę papieru piśmiennego.

Do tej chwili Masa nieruchomo stał pod ścianą i nawet sapał ciszej niż zazwyczaj: nie chciał przeszkadzać panu w zrozumieniu sensu Wielkiej Spirali, do której przyczepione są wszystkie istotne przyczyny i skutki, zarówno wielkie, jak i całkiem małe. Teraz podbiegł i spytał:

– Pędzelek i tusz?

Fandorin skinął głową i dalej rozmyślał. Czas jest cenny. Wczoraj w nocy ktoś wzbogacił się o cały milion. Być może złodziej ze zdobyczą jest już daleko. Ale jeśli ma olej w głowie – a wszystko na to wskazuje, że ma – nie robi gwałtownych ruchów, tylko przyczaił się i czeka.

Kto może znać profesjonalnych kasiarzy? Jego ekscelencja Jewgienij Osipowicz. Złożyć mu wizytę? Nie, generał teraz śpi, nabiera sił przed ciężkim dniem. Poza tym przecież nie trzyma kartoteki przestępców u siebie w domu. A w Urzędzie Śledczym tak wcześnie też nikogo nie będzie. Czekać, aż zaczną pracę?

Oj, ale czy w Śledczym mają kartotekę? Kiedyś, gdy Fandorin tam pracował, nikt o takich wymysłach nie słyszał. Nie, nie warto czekać do rana.

Masa tymczasem wziął laseczkę suchego tuszu, roztarł w kwadratowej miseczce z laki, nalał trochę wody, zamoczył pędzelek i z szacunkiem podał Fandorinowi, sam natomiast stanął z tyłu, żeby nie odciągać uwagi pana od ćwiczenia kaligraficznego.

Erast Pietrewicz powoli uniósł pędzelek, odczekał sekundę i nakreślił na papierze hieroglif „cierpliwość”, starając się myśleć tylko o jednym – żeby znak wypadł idealnie. Wyszło diabli wiedzą co: kreski zbyt grube, brak harmonii między elementami, z boku kleks. Zmięta kartka poleciała na podłogę. Za nią druga, trzecia, czwarta. Pędzelek poruszał się coraz szybciej, coraz pewniej. Za osiemnastym razem hieroglif był już całkiem bez zarzutu.

– Masz, schowaj to. – Fandorin podał Masie swoje arcydzieło.

Ten przyjrzał się, z aprobatą cmoknął parę razy i włożył kartkę do specjalnej teczki z papieru ryżowego.

Erast Pietrewicz tymczasem już wiedział, co trzeba zrobić. Proste i właściwe rozwiązanie napełniło jego duszę spokojem. Właściwe rozwiązania zawsze są proste. Przecież powiedziane jest: mąż szlachetny nie przystąpi do nieznanego dzieła, póki nie spyta o radę nauczyciela.

– Zbieraj się, Masa – powiedział Fandorin. – Jedziemy w gości do mojego dawnego nauczyciela.

Ksawierij Fieofiłaktowicz Gruszyn, były prystaw Urzędu Śledczego – ten był cenniejszy niż kartoteka. Pod jego ojcowską, wyrozumiałą opieką młody Erast Pietrowicz zaczynał karierę detektywa. Niedługo razem pracowali, ale nauczył się wiele. Gruszyn jest stary, dawno na emeryturze, jednak na wylot zna całą złodziejską Moskwę, poznał ją w ciągu długich lat służby. Dwudziestoletni Fandorin szedł z nim nieraz przez Chitrowkę, albo, powiedzmy, rozbójniczą Graczowkę, i nie mógł wyjść z podziwu: do prystawa podchodzą to jakieś ostatnie bandziory, to koszmarni oberwańcy, to wypomadowane eleganciki z rozbieganymi oczkami, a każdy zdejmuje czapkę, kłania się, pozdrawia. Z jednym Ksawierij Fieofiłaktowicz poszepcze, innego żartobliwie potarmosi za ucho, trzeciemu uściśnie rękę. I od razu, jak tylko odejdą, wyjaśnia kanceliście żółtodziobowi: „To Tiszka Kolejarz, czatuje pod dworcami, ściąga walizki z jadących wolantów. A to Gula, zmieniacz pierwszej klasy”. „Zmieniacz?” – pyta nieśmiało Erast Pietrowicz, oglądając się na jegomościa o przyzwoitym wyglądzie, w cylinderku i z laseczką. „No, złoto sprzedaje z ręki do ręki. Bardzo sprytnie potrafi podmienić prawdziwy pierścionek. Pokaże złoto, a wsunie tombakową podróbkę. To cenione rzemiosło, wymaga niemałej praktyki”. Gruszyn zatrzymuje się koło „grających”, którzy prostaków ogrywają w trzy naparstki, i pokazuje: „Widzisz, młodzieńcze, jak Stiopka wsadza kulkę chleba pod lewy kołpaczek? To nie wierz własnym oczom – przykleił kulkę do paznokcia, a pod naparstkiem nic nie ma”. „To dlaczego nie aresztujemy oszustów?!” – woła oburzony Fandorin, a Gruszyn tylko się uśmiecha: „Każdy musi żyć, kochaneczku. Ja żądam tylko, żeby mieli sumienie i nikogo nie obdzierali ze skóry”.

Wśród moskiewskich złodziei prystaw cieszył się szczególnym szacunkiem, bo był sprawiedliwy, pozwalał żyć każdemu stworzeniu bożemu, ale przede wszystkim dlatego, że nie był chciwy. Ksawierij Fieofiłaktowicz nie brał w łapę, nie to co inni policjanci. Dlatego nie wybudował sobie murowanego pałacu i na emeryturze zamieszkał na Zamoskworieczu, w skromnym domku z ogrodem. Jako sekretarz ambasady w dalekiej Japonii, Erast Pietrowicz od czasu do czasu dostawał kartki od dawnego przełożonego, a po powrocie do Moskwy zamierzał złożyć mu wizytę, gdy tylko się po ludzku urządzi. Ale wyszło tak, że wizytę trzeba było złożyć już teraz.

Kiedy dorożka dudniła po moście Moskworieckim, zalanym pierwszym, jeszcze niepewnym brzaskiem, Masa zapytał z troską:

– Proszę pana, czy Gurusin-sensei to tylko sensei, czy onsi? – A wątpliwość wyjaśnił, kręcąc głową z dezaprobatą: – Na wizytę u sensei jest jeszcze za wcześnie, a u onsi tym bardziej.

Sensei to zwykły nauczyciel, a onsi – ktoś nieporównanie ważniejszy: nauczyciel, wobec którego odczuwamy głęboką i szczerą wdzięczność.

– Chyba onsi. – Erast Pietrowicz popatrzył na czerwony, zajmujący pól nieboskłonu pas zorzy porannej i niefrasobliwie przyznał: – Pewnie trochę wcześnie. Ale Gruszyn chyba i tak cierpi na bezsenność.

Ksawierij Fieofiłaktowicz rzeczywiście nie spał. Siedział przy oknie ciasnego, ale własnego domu, położonego w labiryncie uliczek łączących dwie Ordynki, i rozmyślał o osobliwej naturze snu. Z jednej strony to, że na starość człowiek mniej śpi niż za młodu, jest słuszne i rozsądne. Po co ma tracić czas na darmo – i tak wkrótce wyśpi się do woli. Z drugiej strony – w młodości czas jest o wiele bardziej potrzebny. Nieraz chodzi się od rana do nocy, z nóg pada, jeszcze godzina, dwie, i wszystko by się zrobiło, a tu trzeba chrapać przez osiem godzin. Czasem aż żal bierze, ale nic się nie poradzi – natura domaga się swego. Za to teraz jak się ze dwie godzinki podrzemie wieczorem w ogródeczku, to potem można nie zmrużyć oka przez całą noc, a zająć się nie ma czym. Nowe czasy, nowe porządki. Wygnali starą szkapę, żeby w ciepłej stajni dokonała żywota. Niby dobrze, grzechem byłoby się skarżyć. Tylko że nudno. Małżonka, niech jej ziemia lekką będzie, już od trzech lat nie żyje. Jedyna córka, Saszeńka, wyszła za mąż za miczmana pędziwiatra i pojechała z nim na koniec świata, do Władywostoku. Kucharka Nastasja oczywiście ugotuje i opierze człowieka, ale przecież pogadać też z kimś by się chciało. A o czym tu z głupią gadać? O cenach na olej i naftę?

A przecież Gruszyn mógłby się przydać, i to jak jeszcze! I siły nie całkiem go opuściły, i mózg, chwalić Boga, nie zardzewiał. Zawiedzie się pan, panie policmajstrze. Wielu złodziei pan złapał z tymi pańskimi głupimi „identyfikacjami”? Po Moskwie strach teraz chodzić – zaraz portmonetkę buchną, a wieczorem to i kastetem po łbie można oberwać.

Kiedy Ksawierij Fieofiłaktowicz pospierał się w myślach z byłym przełożonym, popadał zwykle w melancholię. Emerytowany prystaw nie miał złudzeń: służba się bez niego jakoś obejdzie, a jemu ckni się bez niej. Kiedyś szedł sobie człowiek rano badać sprawę i tak się czuł, jakby miał w środku jakąś sprężynę. Głowa po kawie i pierwszej fajeczce jasna, sama podpowiada, w jakiej kolejności co trzeba robić. To właśnie było szczęście, to było prawdziwe życie. Boże, niby to niemało przeżyłem i przeszedłem, a żyć jeszcze ciągle się chce, westchnął Gruszyn, nieprzyjaźnie spoglądając na słońce, które wyjrzało zza dachów. Znowu będzie długi, nudny dzień.

Bóg wysłuchał Gruszyna. Ksawierij Fieofiłaktowicz popatrzył dalekowzrocznymi oczami na niebrukowaną ulicę – tumany kurzu od strony Piatnickiej… chyba jakaś kolaska? Siedzi w niej dwóch ludzi: jeden ma krawat na szyi, drugi, niski, w zielonym stroju. Któż to tak rano?

Po obowiązkowych uściskach, pocałunkach i pytaniach, na które Gruszyn odpowiadał najobszerniej, jak mógł, a Fandorin przeciwnie – jak najkrócej, przeszli do sedna sprawy Erast Pietrowicz nie wdawał się w szczegóły historii, osobę Sobolewa tym bardziej przemilczał; naszkicował tylko problem. W pewnym hotelu okradziono sejf. Szczegóły rabunku: zamek otwarty niezbyt starannie; sądząc po zadrapaniach, złodziej nieźle się musiał namęczyć. Co najbardziej charakterystyczne: w dziurce zostały ślady wosku. Przestępca odznacza się bardzo drobną budową – prześlizgnął się przez lufcik o wymiarach siedem na czternaście cali. Na nogach miał buty albo sztyblety ze wzorem na podeszwie w postaci krzyżyków i gwiazdek, długość stopy przypuszczalnie dziewięć cali, szerokość – mniej niż trzy… Fandorin nie zdołał jednak dokończyć, bo Ksawierij Fieofiłaktowicz nagle mu przerwał.

– Buty.

Asesor kolegialny przestraszonym wzrokiem zerknął na drzemiącego w kącie Masę. Czy nie na darmo jechali, czy stary onsi przypadkiem nie stracił rozumu?

– Co?

– Buty – powtórzył prystaw. – Nie sztyblety. Chromowe buty, z lustrzanym połyskiem. Innych nie nosi.

Serce zamarło w Eraście Pietrowiczu. Ostrożnie, jak gdyby nie chcąc zapeszyć, zapytał:

– Czy to znany panu osobnik?

– Doskonale znany. – Zadowolony Gruszyn uśmiechnął się całą swoją łagodną twarzą, na której skóry było o wiele więcej, niż potrzeba. – To Misza Malutki, nikt inny. Dziwne tylko, że długo bawił się z sejfem, hotelowy sejf to dla niego zabawka. Z kasiarzy jedynie Misza przelezie przez lufcik, a wszystkie wytrychy smaruje woskiem, bo taki wrażliwy; nie znosi zgrzytania.

– Misza Malutki? K – kto to taki?

– No jak to? – Ksawierij Fieofiłaktowicz rozwiązał kapciuch z tytoniem i nie spiesząc się, nabił fajkę. – Król moskiewskich „błatnych”. Pierwszy do sejfów, a i mokrą robotą nie pogardzi. Także alfons, paser i herszt bandy. Mistrz rzemiosł wszelakich, taki złodziejski Benvenuto Cellini. Małego wzrostu, dwa arszyny i dwa werszki. Szczuplutki. Ubiera się z szykiem. Chytry, zwinny, a w dodatku okrutny, prawdziwa bestia. Na Chitrowce jest to osobistość nawet bardzo znana.

– Taka znakomitość i nie na katordze? – zdziwił się Fandorin.

Prystaw chrząknął i z rozkoszą przyssał się do fajki – pierwsze poranne pociągnięcie, najlepsze.

– A spróbuj pan go wsadzić. Mnie się nie udało i tym, co są dzisiaj, też się nie uda. Bo ma, łajdak, swoich ludzi w policji, za to ręczę. Ile razy już starałem się go ucapić… gdzie tam! – Gruszyn machnął ręką. – Wymknie się każdej obławie, ktoś go zawsze ostrzeże. A i boją się Miszy, oj, jak boją. Jego szajka to jeden w drugiego sami zbóje. W końcu na Chitrowce mnie szanują, a o Miszy Malutkim nikt pary z gęby nie puści, choćbyś ich pan nożem krajał. A ja przecież krajał nie będę, najwyżej w gębę dam, a Misza potem… mało nożem… rozżarzonymi obcęgami rozszarpie takiego na kawałki. Kiedyś, cztery lata temu, całkiem już niewiele mi brakowało. Urobiłem jego „brzanę”, jedną z podopiecznych; ładna była, jeszcze nie całkiem zepsuta. No i przed samą akcją, kiedyśmy mieli Misze nakryć w melinie, podrzucili mi worek do Urzędu. A w nim moja informatorka, pokrajana równiutko na dwanaście kawałków… Ej, panie Eraście kochany, ja bym panu wiele takich rzeczy o jego wyczynach naopowiadał, ale pan, jak widzę, nie ma czasu. Inaczej by pan nie przyjechał do mnie o wpół do szóstej.

Ksawierij Fieofiłaktowicz, dumny ze swojej przenikliwości, chytrze zmrużył oczka.

– Bardzo mi potrzebny ten Misza Malutki – nachmurzył się Fandorin. – Wydaje się to niewiarygodne, ale w jakiś sposób związany jest z… Zresztą, nie mam prawa… Zapewniam pana jednak, sprawa jest wagi p-państwowej i przy tym bardzo pilna. Może by pojechać teraz i zgarnąć naszego Benvenuta, co?

Gruszyn rozłożył ręce.

– Proszę, czego to się zachciewa. Znam wszystkie przejścia na Chitrowce, ale nie wiem, gdzie nocuje Misza Malutki. Tu potrzebna jest generalna obława. Tylko żeby rozkaz szedł z samej góry, bez prystawów i dzielnicowych, bo ci uprzedzą. Trzeba otoczyć całą Chitrowkę i porządnie, bez pośpiechu popracować. I jeśli nie samego Misze złapiemy, to kogoś z jego szajki albo którąś z „brzan”. Ale do tego potrzeba z pół tysiąca strażników, co najmniej. No i żeby do ostatniej chwili nie wiedzieli, o co chodzi. Bez tego nic nie wyjdzie.

Tak więc od samego rana Erast Pietrowicz myszkował po mieście pogrążonym w żałobie, miotał się między bulwarem Twerskim a Krasną Bramą, szukając możliwie najwyższego rangą przełożonego. A cenny czas uciekał, uciekał! Z taką bajońską sumą Misza Malutki mógł już drapnąć do wesołej Odessy, do Rostowa albo do Warszawy. Cesarstwo jest duże, fartowny człowiek ma gdzie pohulać. Od przedwczorajszej nocy Misza siedzi ze zdobyczą, jaka mu się dotąd nawet nie śniła. Rozsądek podpowiadałby, że trzeba trochę odczekać, przyczaić się, rozejrzeć – czy zrobił się szum, czy nie. Misza to stary wyga, wszystko to na pewno wie. Ale kłują go w bandyckie serce takie pieniądze. Długo nie wytrzyma, da drapaka. Jeśli już nie drapnął. Ach, jak nie w porę ten pogrzeb…

Raz tylko, kiedy do trumny podszedł Kiriłł Aleksandrowicz, a w cerkwi zapanowała pełna szacunku cisza, Fandorin poczuł na sobie spojrzenie generała – gubernatora i z rozpaczą zaczął kiwać głową, żeby zwrócić uwagę księcia, ale jaśnie oświecony odpowiedział takim samym kiwaniem, ciężko westchnął i ze smutkiem zapatrzył się na żyrandol z płonącymi świecami. Gestykulacja asesora kolegialnego nie uszła za to uwagi jego wysokości księcia Lichtenburskiego, który stał pośród całego tego bizantyjskiego przepychu trochę skonfundowany, żegnał się nie jak wszyscy, tylko z lewej strony w prawą, i zdaje się w ogóle czul się jak nieproszony gość. Eugeniusz Maksymilianowicz lekko uniósł brew i zatrzymał wzrok na dającym jakieś znaki urzędniku, po czym szturchnął palcem Churtinskiego, którego przylizana fryzura wyzierała znad epoletu gubernatora. Piotr Parmienowicz okazał się bardziej domyślny: w lot zrozumiał, że zdarzyło się coś niezwykłego, i wskazał głową w stronę bocznego wyjścia – proszę tam, to porozmawiamy.

Erast Pietrowicz znowu zaczął się prześlizgiwać przez gęsty tłum, ale już w innym kierunku – nie do środka, tylko na ukos, tak że tym razem poszło szybciej. I przez cały czas, kiedy przeciskał się przez żałobników, pod sklepieniem świątyni dźwięczał głęboki, iście męski głos wielkiego księcia, którego wszyscy słuchali z wielką uwagą. Nie chodziło tylko o to, że Kiriłł Aleksandrowicz był rodzonym i ukochanym bratem cara. Wielu obecnych na panichidzie doskonale wiedziało, że ten piękny, postawny generał z trochę drapieżną, jastrzębią twarzą nie tylko dowodzi gwardią, ale jest prawdziwym, rzec można, zarządcą cesarstwa: kieruje i ministerstwem wojny, i departamentem policji, a co jeszcze istotniejsze – specjalnym korpusem żandarmerii. Mówiono, że car nie podejmuje ani jednej ważnej decyzji, jeśli uprzednio nie omówi jej z bratem. Przedzierając się do wyjścia, Erast Pietrowicz przysłuchiwał się mowie wielkiego księcia i myślał, że natura złośliwie zażartowała sobie z Rosji: gdyby jeden brat urodził się o dwa lata wcześniej, a drugi – o dwa później, to samowładcą kraju stałby się nie powolny, niemrawa ponury Aleksander, tylko mądry i przewidujący Kiriłł. Jakże inaczej wyglądałoby wówczas życie w ojczyźnie! Jak zabłysnęłaby na światowej arenie! Ale nie było co skarżyć się na matkę naturę, bo jeśli już złorzeczyć, to nie jej, tylko Opatrzności. Opatrzność zaś nic bez istotnego powodu nie zrządza i jeśli nie jest sądzone cesarstwu rozkwitnąć na skinienie nowego Piotra, to znaczy, że Bóg sobie tego nie życzy. Widać szykuje Trzeciemu Rzymowi inny, nieznany los. Oby szczęśliwy i radosny. Przy tej myśli Fandorin przeżegnał się, co czynił nadzwyczaj rzadko, ale ten ruch nie zwrócił niczyjej uwagi, bo wszyscy co chwila robili znak krzyża. Może myśleli o tym samym?

Pięknie mówił Kiriłł – same ważkie, szlachetne, niebanalne słowa.

– …Wielu użala się, że ten sławny bohater, nadzieja ziemi rosyjskiej, odszedł od nas tak nieoczekiwanie i – cóż ukrywać – niedorzecznie. Ten, którego nazywano Achillesem, bo jego legendarne szczęście wielokrotnie ratowało go od niechybnej śmierci, nie padł na polu bitwy, tylko umarł śmiercią zwykłą, prawdziwie cywilną. Ale czy na pewno? – Głos zabrzmiał antycznym spiżem. – Serce Sobolewa pękło dlatego, że było utrudzone latami ciężkiej służby dla ojczyzny, osłabione licznymi ranami, które bohaterowi zadali wrogowie. Nie Achillesem należało go nazwać, o nie! Achillesa chroniła woda Styksu, nie imały się go strzały i miecze, do końca życia nie przelał ani kropli własnej krwi. A Michaił Dmitrijewicz nosił na ciele ślady czternastu ran, z których każda niepostrzeżenie przybliżała godzinę jego zgonu. Nie, nie ze szczęśliwcem Achillesem należałoby Sobolewa porównać, prędzej z Hektorem – zwykłym śmiertelnikiem, ryzykującym życie tak samo jak jego żołnierze!

Erast Pietrowicz nie usłyszał końca tej wzruszającej mowy, bo akurat w tym momencie dotarł do upragnionych drzwi, gdzie już czekał nań szef tajnego oddziału kancelarii gubernatora.

– No, co się stało? – spytał radca dworu, marszcząc wysokie blade czoło, a potem pociągnął Fandorina na podwórze, dalej od ludzkich uszu.

Erast Pietrowicz ze zwykłą matematyczną jasnością i zwięzłością przedstawił istotę sprawy i zakończył:

– Przeprowadzić masową obławę należy niezwłocznie, nie później niż dzisiaj w nocy – to sześć.

Churtinski słuchał w napięciu, dwa razy jęknął, a pod koniec nawet rozpiął ciasny kołnierzyk.

– Zgubił mnie pan, Eraście Pietrowiczu, po prostu zgubił – rzekł. – To gorsze od szpiegostwa. Jeśli bohatera Plewny uśmiercono z powodu marnego kruszcu, zhańbiliśmy się przed całym światem. Choć oczywiście milion marną sumą nie jest… – Piotr Parmienowicz zacisnął palce, zastanawiając się. – Boże, co tu robić, co robić…? Do Władimira Andriejewicza nie warto się pchać, nie takie rzeczy mu teraz w głowie. A i Karaczencew nie pomoże – nie ma w tej chwili ani jednego wolnego stójkowego. Wieczorem z tej smutnej okazji wszędzie zrobi się spory ruch, no i będzie tylu dostojnych gości – każdego trzeba ochraniać i strzec przed terrorystami. Nie, kochany panie, nic dzisiaj z obławy nie wyjdzie, proszę to sobie wybić z głowy.

– To się nam wymknie. – Fandorin omal nie zajęczał.

– Najprawdopodobniej już się wymknął – westchnął ponuro Churtinski.

– Jeśli nawet uciekł, to ś-ślad jest świeży. Byle szybko, to coś tam jeszcze chwycimy.

Piotr Parmienowicz bardzo delikatnie wziął rozmówcę pod rękę.

– Ma pan rację. Tracić czas byłoby zbrodnią. Przecież nie od wczoraj zgłębiam tajemnice Moskwy Znam i tego Miszę Malutkiego. Dawno się do niego dobieram, ale to sprytna bestia. I co jeszcze panu powiem, drogi Eraście Pietrowiczu… – Głos radcy dworu zadźwięczał przyjaźnie, konfidencjonalnie, zawsze przymrużone oczy otwarły się szeroko, zdradzając mądrość i przenikliwość. – Szczerze mówiąc, z początku mi się pan nie podobał. Wcale a wcale. Fircyk, pomyślałem, delikacik. Przyleciał na gotowe, krwią i potem zdobyte. Ale Churtinski zawsze gotów jest przyznać, że nie miał racji. Co do pana się pomyliłem, wydarzenia dwóch ostatnich dni świadczą o tym wymownie. Widzę, że z pana człowiek bardzo mądry, doświadczony, no i detektyw pierwszej klasy. Fandorin lekko się ukłonił, oczekując dalszego ciągu.

– Mam zatem dla pana pewną propozycję. Jeśli oczywiście pan się nie boi… – Piotr Parmienowicz przysunął się blisko i zaszeptał. – Żeby nie zmarnować dzisiejszego wieczora, może przeszedłby się pan po chitrowskich jaskiniach i zrobił rekonesans? Wiem, że jest pan nieprześcignionym mistrzem charakteryzacji, więc udać mieszkańca Chitrowki to dla pana błahostka. Znam jedno takie miejsce, gdzie najprawdopodobniej natrafi pan na ślad Malutkiego. Wiem to ze swoich źródeł. Przydzielę panu obstawę, najlepszych swoich agentów. No jak, nie pogardzi pan taką robotą? Czy może boi się pan?

– Nie pogardzę i nie boję się – odparł Erast Pietrowicz, któremu propozycja radcy dworu wydała się nawet niegłupia. W rzeczy samej, jeśli już operacja policyjna jest niemożliwa, dlaczegóż by nie popróbować samemu?

– A jeśli pan coś znajdzie – ciągnął Churtinski – to o świcie można by nawet zrobić obławę. Niech no mnie pan tylko powiadomi. Pięciuset stójkowych panu oczywiście nie zbiorę, ale tylu nie będzie potrzeba. Przez ten czas przecież zdoła pan chyba ograniczyć teren poszukiwań? Niech pan mi pośle jednego z moich ludzi, a resztę już sam zrobię. Bez jego ekscelencji Jewgienija Osipowicza też sobie świetnie poradzimy.

Erast Pietrowicz zmarszczył się, bo to znowu dawały o sobie znać moskiewskie intrygi, o których teraz lepiej byłoby zapomnieć.

– Dziękuję za p-pomoc, ale pańscy ludzie nie będą mi potrzebni – powiedział. – Przywykłem radzić sobie sam. Mam znakomitego pomocnika.

– Ten pański Japończyk? – Churtinski był, jak się okazuje, świetnie poinformowany. Chociaż co się dziwić, taka już jego rola: o wszystkich wszystko wiedzieć.

– Tak. On mi w z-zupełności wystarczy. Od pana potrzebuję tylko jednej wskazówki. Gdzie mam szukać Miszy Malutkiego?

Radca dworu nabożnie się przeżegnał, słysząc płynący z góry dźwięk dzwonu.

– Jest na Chitrowce takie zakazane miejsce. To gospoda, nazywa się „Katorga”. W dzień jest tam zwyczajna, ohydna piwiarnia, a na noc schodzi się „ferajna” – tak się to bandyckie towarzystwo nazywa. Misza Malutki też często tam zagląda. Jak nie będzie jego, to zjawi się na pewno któryś z jego zbirów. Niech pan zwróci uwagę także na gospodarza, to łotr spod ciemnej gwiazdy.

Churtinski z dezaprobatą pokręcił głową.

– Z moich agentów niepotrzebnie pan rezygnuje. Miejsce jest naprawdę niebezpieczne. To nie żadne tajemnice Paryża, tylko Chitrowka. Ciach nożem, i po sprawie. Niechże choć któryś z moich ludzi doprowadzi pana do „Katorgi” i poczeka na zewnątrz. Proszę się nie upierać, ja nie żartuję.

– Dziękuję uprzejmie, jednak sam jakoś sobie poradzę. – Fandorin najwyraźniej ufał we własne siły.

Rozdział ósmy

– Nastasja, czego się drzesz, jakby cię ze skóry obdzierali? – powiedział ze złością Ksawierij Fieofiłaktowicz, zaglądając na jej krzyk do przedpokoju.

Kucharka była głupia, miała niewyparzoną gębę, a swego gospodarza traktowała bez szacunku. Gruszyn trzymał ją głównie z przyzwyczajenia, no i dlatego, że durne babsko świetnie piekło pierogi z rabarbarem czy z wątróbką. Tyle że jej donośny głosik, którego Nastasja nie skąpiła w swoich wiecznych bataliach z Głaszką z sąsiedztwa, ze stójkowym Siłyczem czy z żebrakami, niejeden raz przerywał Ksawierijowi Fieofiłaktowiczowi lekturę „Wiedomosti Moskowskoj Policyi”, rozważania filozoficzne, a nawet słodką przedwieczorną drzemkę.

Teraz też przeklęta baba rozwrzeszczała się tak, że Gruszyn musiał przerwać miły sen. Szkoda, śniło mu się, że nie jest żadnym prystawem na emeryturze, tylko kapustą rosnącą w ogrodzie. Głowa mu wystaje z grządki, a obok siedzi kruk i dziobie go w lewą skroń, ale jego wcale to nie boli, tylko właśnie jest bardzo miło. Nigdzie nie trzeba iść, spieszyć się, bać się też nie ma czego. Błogostan. Ale potem kruk zaczął dokazywać: dziobać go już nie na żarty, lecz okrutnie, aż zaczęło chrzęścić, w dodatku przeraźliwie się rozkrakał, więc Gruszyn obudził się z bólem głowy i z wrzaskiem Nastasji w uszach.

– Żeby cię jeszcze gorzej pokręciło! – krzyczała kucharka za ścianą. – A ty, poganinie, czego oczy mrużysz? Zaraz wam tutaj dam szmatą przez łeb, to zobaczycie!

Ksawierij Fieofiłaktowicz wysłuchał tej filipiki i zainteresował się. Niby kogo tam pokręciło? Jakiż znowu poganin? pochrząkując, wstał i poszedł robić porządek.

Sens zagadkowych słów Nastasji wyjaśnił się, kiedy Gruszyn wyjrzał na ganek.

No jasne, znowu żebracy. Tacy właśnie się włóczą od rana do wieczora po litościwych zamoskworieckich uliczkach. Jeden to stary garbus, skręcony w ośmioro, podpierający się dwoma krótkimi kosturami. Drugi – umorusany Kirgiz w wytłuszczonym chałacie i podartej czapce z nausznikami. Boże, kogo już niesie do tej matki Moskwy!

– Dosyć, Nastasja, ogłuchnąć można! – huknął Gruszyn na awanturnicę. – Daj im po kopiejce i niech sobie idą.

– Ale oni z panem chcą gadać! – odwróciła się ogarnięta gniewem kucharka. – Ten tam – pokazała garbusa – powiada mi: obudź pana, mamy do niego sprawę. Ja ci dam „obudź”! Bezczelny! Pospać człowiekowi nie dadzą!

Ksawierij Fieofiłaktowicz przyjrzał się kalekom uważniej. Stop! Ten Kirgiz jakiś znajomy! No i żaden z niego Kirgiz. Prystaw złapał się za serce.

– A z Erastem Pietrowiczem co? Gdzie jest? Eee tam, przecież on po naszemu nie rozumie.

– Ty stary, od Fandorina? – Gruszyn pochylił się nad garbusem. – Coś się stało?

Inwalida wyprostował się i okazało się, że jest od emerytowanego detektywa o pół głowy wyższy.

– No, jeśli już pan, Ksawieriju Fieofiłaktowiczu, mnie nie poznał, to znaczy, że maskarada się udała – powiedział głosem Erasta Pietrowicza.

Gruszyn wpadł w zachwyt.

– A jakże tu poznać! No nieźle, nieźle. Gdyby nie pański służący, nigdy bym się nie domyślił. Tylko że, tak chodząc, musiał pan się chyba zmęczyć?

– To nic. – Fandorin machnął ręką. – Pokonywanie trudności to jedna z rozkoszy życia.

– Co do tego chętnie bym się pospierał – powiedział Gru – szyn, wpuszczając gości do domu. – Nie teraz oczywiście, ale kiedy indziej, przy samowarze, owszem. Jak rozumiem, wyrusza pan właśnie na wyprawę?

– Tak. Chcę zajrzeć na Chitrowkę, do pewnej gospody o romantycznej nazwie „Katorga”. M-mówią, że Misza Malutki ma tam coś w rodzaju sztabu.

– Kto tak mówi?

– Piotr Parmienowicz Churtinski, szef tajnego oddziału kancelarii gubernatora generalnego.

Ksawierij Fieofiłaktowicz tylko rozłożył ręce.

– O, ten dużo wie. Wszędzie ma uszy i oczy. To znaczy, że się pan wybiera do „Katorgi”?

– Tak. Niech pan powie, co to za gospoda, jakie tam panują obyczaje, no i najważniejsze, jak się tam dostać – poprosił Fandorin.

– Niech pan siada, kochaneczku. Lepiej nie na fotelu, tylko na ławeczce, bo ten pański strój… – Ksawierij Fieofiłaktowicz sam też usiadł, zapalił fajeczkę. – Po kolei. Pytanie pierwsze: co to za gospoda? Odpowiadam: własność rzeczywistego radcy tajnego Jeropkina.

– Jak to? – zdumiał się Erast Pietrowicz. – A ja myślałem, że to jakaś k-kloaka, złodziejska spelunka.

– Słusznie pan myślał. Ale dom należy do generała i przynosi jego ekscelencji niezły dochód. Sam generał go oczywiście nie odwiedza, tylko wynajmuje. Jeropkin ma dużo takich domów w Moskwie. Jak pan zapewne wie, pieniądze nie śmierdzą. U góry są pokoje z tanimi dziewczynami, za pół rubla, a w suterenie – gospoda. Nie to stanowi jednak główną wartość domu pana generała. W tym miejscu za cara Iwana Groźnego były lochy więzienne z izbą tortur. Więzienie dawno zburzono, ale podziemny labirynt pozostał. A przez trzysta lat przebito mnóstwo nowych przejść, sam diabeł by pobłądził. No i niech kto teraz znajdzie tam Misze Malutkiego. Teraz pańskie drugie pytanie: jakie tam panują obyczaje? – Ksawierij Fieofiłaktowicz pocmokał ustami. Dawno już nie czuł się tak dobrze. I głowa go już nie bolała. – Potworne. Zbójeckie. Ani prawo, ani policja nie mają tam wstępu. Na Chitrowce mogą się utrzymać tylko dwa rodzaje ludzi: taki, co się płaszczy przed silniejszym, i taki, co gnębi słabszego. Trzeciej możliwości nie ma. A „Katorga” to jest ich wielki świat. Tam i handluje się kradzionym towarem, i obraca niemałymi pieniędzmi, i spotkać można wszystkich najszacowniejszych bandziorów. Churtinski ma rację, przez „Katorgę” trafi się na Misze Malutkiego. Pytanie tylko – jak? Tak po prostu się nie wejdzie.

– Trzecie p – pytanie dotyczyło czego innego. – Fandorin przypomniał mu uprzejmie, ale stanowczo. – Tylko tego, gdzie „Katorga” się znajduje.

– No, tego już panu nie powiem. – Ksawierij Fieofiłaktowicz uśmiechnął się i zagłębił w fotelu.

– A to dlaczego?

– Dlatego, że sam tam pana zaprowadzę. I proszę nie protestować, nie chcę słyszeć o niczym. – Prystaw udał, że zatyka uszy, kiedy dostrzegł gest sprzeciwu rozmówcy. Po pierwsze, beze mnie i tak jej pan nie znajdzie. Po drugie, jeśli znajdzie, to nie wejdzie do środka. No, a jeśli nawet pan wejdzie, to nie wyjdzie stamtąd żywy.

Widząc, że na Erasta Pietrowicza te argumenty nie podziałały, Gruszyn zaczął błagać:

– Niech pan mnie nie gubi, kochaneczku! Po starej znajomości, co? Niech pan się zlituje i sprawi staruszkowi przyjemność, usycham z nieróbstwa. Przeszlibyśmy się we dwóch.

– Kochany Ksawieriju Fieofiłaktowiczu. – Fandorin przemawiał cierpliwie, jak do małego dziecka. – Niechże się pan zlituje, przecież wszystkie psy na Chitrowce pana znają.

Gruszyn chytrze się uśmiechnął.

– A to już nie pański kłopot. Myśli pan, że pan jeden tak się potrafi przebierać?

Zaczął się długi, nużący spór.

Kiedy podeszli pod dom Jeropkina, już się ściemniło. Nigdy jeszcze Fandorin nie był po zmroku na smutnej sławy Chitrowce. Miejsce było okropne: jakieś podziemne królestwo, gdzie mieszkają nie żywi ludzie, tylko cienie. Na krzywych uliczkach nie paliła się ani jedna latarnia, niepokaźne domki pochylały się to w lewo, to w prawo, kupy śmieci roztaczały ohydną woń. Tutaj się nie chodziło, tylko kuśtykało, prześlizgiwało, przemykało wzdłuż ścian: z bramy albo niewidocznych drzwi wynurzy się szary cień, rozejrzy tu i tam, smyrgnie ulicą i znowu zniknie w jakiejś szparze. Kraina szczurów – pomyślał Erast Pietrowicz, chromając na swoich szczudełkach. Tyle że szczury nie śpiewają przepitymi głosami, nie drą się na całe gardło, z przekleństwami i łzami, i nie mruczą niejasnych gróźb pod adresem przechodniów.

– Ma pan „Katorgę”. – Gruszyn wskazał ponury piętrowy dom, ze złowieszczo świecącymi się ślepawymi okienkami, i przeżegnał się. – Daj Boże wykonać zadanie i cało głowę unieść.

Weszli tak, jak się umówili: Ksawierij Fieofiłaktowicz i Masa najpierw, Fandorin chwilę po nich. Taki warunek postawił asesor kolegialny „Niech pan nie zważa na to, że mój Japończyk nie mówi po rosyjsku – wyjaśnił Erast Pietrowicz. – Niejeden raz bywał w opałach i niebezpieczeństwo wyczuwa instynktem. Sam był w p-przeszłości jakuza, to tacy japońscy bandyci. Reaguje błyskawicznie, a nożem operuje jak Pirogow lancetem. Z Masą może się pan nie obawiać o plecy. A jak wepchamy się we trójkę, będzie podejrzane, bo to już cała drużyna, jak z policji”.

W końcu go przekonał.

Ciemno w tej „Katordze”, tutejsi nie lubią zbyt ostrego światła. Tylko na kontuarze stoi lampa naftowa, żeby można było liczyć pieniądze, a na zbitych z desek stołach – po jednej grubej łojowej świecy. Kiedy się płomień zachwieje, po niskich kamiennych sklepieniach miotają się pokraczne cienie. Ale oku, które przywykło, półmrok nie przeszkadza. Posiedzi się, popatrzy i zobaczy wszystko, co trzeba. O, tam, w kącie, przy obficie zastawionym, a nawet nakrytym obrusem stole, siedzi milcząca „ferajna”. Piją z umiarem, jedzą jeszcze mniej, między sobą przerzucają się krótkimi, niezrozumiałymi dla postronnych frazami. Na pewno zuchy czekają na coś: albo idą na robotę, albo muszą odbyć jakąś zasadniczą rozmowę. A reszta to klientela mało ciekawa, drobna. Dziewki, pijani oberwańcy, no i, rozumie się, stali bywalcy – doliniarze z „tycerami”. Dzielą jak się należy „zjuchcone” dzisiaj „fanty”, jeden drugiego tarmosi, bo trzeba dokładnie ustalić, kto ile wziął i co po ile wychodzi. Jednego już wepchnęli pod stół i kopią ze złością. Ten wyje i chce wyleźć, ale zapędzają go z powrotem i dogadują: „Nie szlamuj, nie szlamuj!”

Wszedł garbaty staruszek. Postał na progu, pokręcił garbem tak i siak, obejrzał się i pokuśtykał do kącika, podpierając się szczudełkami. Na szyi ma ciężki krzyż na pozieleniałym łańcuszku i jakieś brzemiona pokutne – jak żelazne gwiazdy. Zakaszlał, usiadł za stołem. Dobre miejsce: z tyłu ma ścianę, a sąsiedzi spokojni. Po prawej – ślepy żebrak wybałusza niewidzące, bielmem pokryte oczy, miarowo rusza szczęką; przyszedł na wieczerzę. Po lewej – jakaś dziewka oparła na stole czarnowłosą głowę, objęła pusty sztof i śpi jak zabita; na pewno „brzana” kogoś z ferajny. Ubrana jest czyściej niż reszta nierządnic, ma nawet kolczyki z turkusami, a przede wszystkim nikt się do niej nie przystawia. Widać nie wolno. Zmęczyła się, to śpi. Jak się obudzi – znowu wypije.

Podszedł posługacz, podejrzliwie zapytał:

– Skądeście, dziadku, przyszli? Jakoś żem was tu wcześniej nie widział.

Garbus wyszczerzył zgniłe zęby i pospiesznie zaczął paplać:

– Hę?… I stamtąd, i z siamtąd, raz w górę podskoczę, raz się z góry stoczę. Mój chłopcze złociutki, przynieś no mi wódki. Boć to smutna mina, kiedy się plecy zgina. Tylko się nie bój, pieniążki mam. – Zadzwonił miedziakami. – Litują się prawosławni nad biednym kaleką.

Dziarski staruszek mrugnął porozumiewawczo, wyjął zza pleców watowany wałek, wyprostował się i przeciągnął. Po garbie nie było śladu.

– Człek boży się męczy, kiedy długo jęczy. Teraz chlebka krzynę i z babą pod pierzynę.

Żartowniś pochylił się w lewo, szturchnął śpiącą.

– Hej, Marusia, przytul no dziadusia! Czyjaś ty, duszko? Masz cieplutkie łóżko?

A dalej jeszcze plótł takie rzeczy, że posługacz tylko parsknął: nie ma co, wesoły dziadek. Dał mu radę:

– Ty Fiskę zostaw, nie dla ciebie preporcja. A jak chcesz kobitkę popieścić, to idź po schodkach na górę. Ino weź pół rubla i pół butelki.

Staruszek dostał sztof wódki, ale na górę mu się nie spieszyło – widać i tutaj było mu dobrze. Opróżnił szklaneczkę. Zamruczał cienkim głosem piosenkę i dalej strzelać na boki sprytnymi, po młodzieńczemu błyszczącymi oczkami. W mig obejrzał całe towarzystwo, zatrzymał wzrok na „fartownych” i zwrócił głowę w stronę lady, gdzie karczmarz Abdul, spokojny, żylasty Tatar, znany i budzący respekt na całej Chitrowce, półgłosem rozprawiał o czymś z wędrownym handlarzem starzyzną. Mówił głównie ten ostatni, a karczmarz odpowiadał monosylabami, bez zapału, brudną ścierką powoli wycierając rżniętą szklankę. Ale siwobrody handlarz, w solidnym nankinowym palcie i kaloszach włożonych na buty, nie chciał się odczepić – ciągle coś szeptał, pochylony ponad ladą, i od czasu do czasu pokazywał palcem kosz wiszący na ramionach jego towarzysza, małego Kirgiza, który wąskimi, bystrymi oczami czujnie popatrywał wokoło.

Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Erast Pietrowicz wiedział, że Gruszyn udaje tandeciarza, który okazyjnie nabył komplet narzędzi kasiarskich, a teraz szuka dobrego, znającego się na rzeczy kupca. Pomysł był niezły, ale Erast Pietrowicz mocno niepokoił się tym, że „fartowni” z taką uwagą przypatrują się handlarzowi i jego pomocnikowi. Czyżby coś przewąchali? Ale jakim cudem? Ksawierij Fieofiłaktowicz zamaskował się po mistrzowsku – chyba nikt go nie poznał?

O, Masa też czuje zagrożenie – wstał, wsunął ręce w rękawy, przymknął grube powieki. W rękawie ma nóż, a poza oznacza gotowość do odparowania ciosu, z którejkolwiek strony zostałby zadany.

– Hej, skośnooki! – krzyknął jeden z „ferajny”, wstając. – Ty z jakiego plemienia?

Tandeciarz żwawo się odwrócił.

– To Kirgiz, dobry człowieku – odrzekł uprzejmie, ale bez żadnego lęku. – Biedny sierota, bisurmanie mu język ucięli. A dla mnie on w sam raz. – Ksawierij Fieofiłaktowicz zrobił jakiś chytry znak palcami. – Facjendę opylam, żólteczko, to mi nie potrzeba takich, co za dużo dziobem kłapią.

Masa też odwrócił się plecami do lady, poczuł, skąd płynie główne zagrożenie. Oczy w ogóle zamknął, ale jakaś iskierka czasem spod powiek błyskała.

„Fartowni” spojrzeli po sobie. Zagadkowe słowa handlarza wyraźnie podziałały na nich uspokajająco. Erastowi Pietrewiczowi spadł kamień z serca – Gruszyn nie cielę, daje sobie radę. Fandorin westchnął z ulgą i wyjął spod stołu rękę, którą już kładł na rękojeści gerstala.

A właśnie trzeba było nie wyjmować.

Karczmarz wykorzystał to, że obaj odwrócili się do niego plecami, znienacka porwał z lady dwufuntowy odważnik na sznurku i lekkim, zdawałoby się, ruchem, ale ze straszną siłą, walnął „Kirgiza” w tył głowy. Rozległ się przyprawiający o mdłości trzask i Masa jak wór osunął się na podłogę, a podły Tatar zręcznie rąbnął w lewą skroń Gruszyna, który nie zdążył się nawet odwrócić.

Nic nie rozumiejąc, Erast Pietrowicz przewrócił stół i wyrwał zza pazuchy rewolwer.

– Nie ruszać się! – wrzasnął z wściekłością. – Policja!

Jeden z „ferajny” wsunął rękę pod stół, a wtedy Fandorin strzelił. Chłopak krzyknął, złapał się obiema rękami za pierś, zwalił na podłogę i zaczął wić w konwulsjach. Pozostali zastygli bez ruchu.

– Kto się ruszy – zabiję!

Erast Pietrowicz szybko wodził lufą, celując to w „fartownych”, to w karczmarza, i gorączkowo zastanawiał się, czy starczy mu kul na nich wszystkich i co ma teraz robić. Lekarza, potrzebny jest lekarz! Chociaż uderzenia odważników były tak silne, że raczej lekarz już na nic… Obrzucił spojrzeniem salę. Z tyłu ściana, po bokach niby też wszystko w porządku: ślepy jak siedział, tak siedzi, tylko kręci głową i przewraca swoimi okropnymi oczami; dziewka na głos strzału się ocknęła, podniosła ładną, ale zapijaczoną twarz. Oczy czarne, błyszczące – widać, że Cyganka.

– Dla ciebie, ścierwo, pierwsza kula! – zawołał Fandorin do Tatara. – Na sąd nie będę czekał, od razu cię…

Nie dokończył, bo Cyganka po cichu, jak kotka, wstała i walnęła go butelką w ciemię. Erast Pietrowicz tego zresztą nie widział. Dla niego zapadła ciemność – nagle i bez żadnego powodu.

Rozdział dziewiąty

Erast Pietrowicz przychodził do siebie stopniowo, zmysły wracały mu po kolei. Pierwszy pojawił się węch. Pachniało kwasem i kurzem. Potem zmartwychwstał dotyk – detektywa piekły nadgarstki, pod policzkiem miał szorstką, drewnianą powierzchnię. W ustach czuł słony smak – to na pewno krew. Na końcu wróciły mu słuch i wzrok, a razem z nimi zaczął pracować i umysł.

Fandorin zrozumiał, że leży na podłodze twarzą w dół, a ręce ma skrępowane na plecach. Asesor kolegialny odemknął jedno oko, zobaczył obskurny stół, uciekającego rudego karalucha i kilka par butów. Jedne były eleganckie, chromowe, ze srebrnymi podkówkami i jakoś bardzo małe, jak gdyby chłopięce. Trochę dalej, za butami, Erast Pietrowicz zobaczył coś takiego, że od razu wszystko sobie przypomniał: wprost na niego patrzyło martwe oko Ksawierija Fieofiłaktowicza. Prystaw też leżał na podłodze, a twarz miał niezadowoloną, nawet pełną złości, jakby chciał powiedzieć: „No, to już jakaś kompletna bzdura”. Obok widniała zalana krwią czarnowłosa głowa Masy. Erast Pietrowicz zamknął oczy. Miał ochotę znowu wrócić do ciemności, żeby już nic nie widzieć i nie słyszeć, ale nie pozwalały mu ostre, świdrujące mózg głosy.

– …No, Abdul ma łeb! – mówił jeden, pobudzony, gęgający jak syfilityk. – Jak ten po naszemu zagadał, już pomyślałem, że nie ten, a Abdul jak go nie rąbnie!

Bas mówił wolno, po tatarsku łykając końcówki wyrazów:

– Jak nie ten, głup twoja głów! Mówił, przyjdzie ktoś i Kitaj ze skośny ok, to bić.

– To nie Kitajec, tylko Kirgiz.

– Ty sam Kirgiz! Ile na Chitrowce łudź ze skośny ok? A jakby pomylił, to mały szkód. Rzuciliby w rzek i nie ma kłopot.

– A Fiska klawa dziewucha – powiedział trzeci głos, niby przypochlebny, ale z histerycznym odcieniem. – Jakby nie ona, dziad by nas ukokosił. A tyś, Misza, mówił, że będzie dwóch, co nie? A ich, wisz, bracie, było trzech. Kropnęli Pajdusa. Pajdus zaraz kitę odwali. Kula w brzuch.

Słysząc imię „Misza”, Fandorin ostatecznie porzucił myśl o powrocie do ciemności. Bolało go uderzone ciemię, ale odpędził ból, zagnał go w próżnię, w tę samą ciemność, skąd sam niedawno wypłynął. Na ból nie było czasu.

– Batem po gębie by cię trzeba, Fiska, żebyś nie chlała – ospale, powoli zapiał falset. – Ale za coś takiego ci wybaczam. Nieźleś meta dziachnęła.

Podeszły dwa safianowe buciki, stanęły przed chromowymi.

– Mogę i po gębie, Miszeńka – zaśpiewał ochrypły kobiecy głos. – Tylko mnie nie przepędzaj. Trzy dni ciebie, sokolika, nie widziałam. Ckni mi się. Chodź ze mną, to cię utulę.

– Później będziemy się tulić. – Eleganckie buciki zbliżyły się o krok do Fandorina. – A teraz popatrzymy, co za robaczek nas odwiedził. Obróć no go, Szucha. Zobacz, oczkiem błysnął.

Obrócili Erasta Pietrowicza na plecy.

Taki jest Misza Malutki. Sięga Cygance ledwie ponad ramię, a przy chłopakach z ferajny to zupełny pokurcz. Twarz ma wąską, nerwową, kącik ust podryguje. Paskudne oczy, jakby nie był człowiekiem, tylko rybą. Ale w ogóle chłopak ładny. Przedziałek dzieli włosy dokładnie na połowy, kręcą się na końcach. Niemiły szczegół: czarne wąsiki ma takie jak Erast Pietrewicz i tak samo podkręcone. Fandorin niezwłocznie obiecał sobie, że przestanie usztywniać wąsy fiksatuarem. I od razu następna myśl: chyba już nie będzie okazji.

W jednej ręce król bandytów trzymał gerstala, a w drugiej sztylet, który Fandorin nosił przy kostce. Widocznie już go obszukali.

– No, i coś ty za jeden? – spytał przez zęby Misza Malutki. Jak się patrzyło z dołu, to wcale nie wydawał się mały, przeciwnie, wyglądał jak istny Guliwer. – Z jakiej dzielnicy? Z Miasnickiej? Pewnie stamtąd. Wszystkie moje katy tam się zebrały, wampiry niedopite.

Erasta Pietrowicza zastanowiły te „katy” i „wampiry”, a ponadto zapamiętał, że na Miasnickiej nie biorą łapówek. Pożyteczna informacja, jeśli oczywiście uda się ją kiedyś wykorzystać.

– Czego was trzech przyszło? – zadał Misza niezupełnie jasne pytanie. – Czy może ty sobie, a tamci sobie?

Fandorina kusiło, żeby kiwnąć głową, ale uznał, że lepiej milczeć. Zobaczy, co będzie dalej.

Dalej było źle. Misza zrobił lekki zamach i z całej siły kopnął leżącego w pachwinę. Erast Pietrowicz widział ten zamach i zdążył się przygotować. Wyobraził sobie, że skacze do przerębla. Woda była tak lodowata, że w porównaniu z tym kopnięcie wydało się bagatelą. Fandorin nawet nie jęknął.

– Twardy staruszek – zdziwił się Misza. – Pomęczymy się z nim. No nic, tak nawet jenteresująco będzie, a czas też mamy. Na razie rzućcie go, chłopaki, do piwnicy. Zjemy dary boże, a potem sobie poużywamy. Ja się rozochocę, rozigram, a Fiska mnie potem utuli.

Kiedy asesora kolegialnego wleczono za nogi po podłodze, najpierw za ladę, a potem jakimś ciemnym korytarzem, słychać było cienki chichot kobiecy. Skrzypnęły drzwi do piwnicy, a w następnej chwili Erast Pietrowicz runął w zupełną ciemność. Skulił się, ale i tak rąbnął o coś bokiem i ramieniem.

– Trzymaj swoje kuśtyki, garbusku! – zawołano ze śmiechem z góry. – Pochodź tam sobie, może grosików nazbierasz.

Jedno po drugim upadły na Fandorina oba krótkie szczudełka. Mętny kwadrat u góry zniknął z hukiem, a Erast Pietrewicz zamknął oczy, bo i tak nic nie było widać.

Zgiął rękę w nadgarstku i pomacał palcami krępujące go więzy. Głupstwo, to zwykły sznur. Potrzebna jest choć trochę twardsza powierzchnia, najlepiej z ostrym kantem, no i trochę wytrwałości. Cóż tam znowu? Aha, drabina, o którą się uderzył. Obrócił się plecami i zaczął szybko pocierać sznur o boczną listwę. Pół godziny roboty, nie więcej.

Erast Pietrewicz zaczął liczyć do tysiąca ośmiuset, i to nie dlatego, żeby skrócić sobie czas, ale żeby nie myśleć o tym co najstraszniejsze. Liczenie jednak nie przeszkadzało czarnym myślom wbijać się igłami w biedne serce asesora kolegialnego.

Co pan narobił, panie Fandorin?! Nie ma i nigdy nie będzie dla pana wybaczenia.

Jak można było przywlec do tego bestiarium dawnego nauczyciela! Dobry Ksawierij Fieofiłaktowicz zawierzył młodemu przyjacielowi, ucieszył się, że jeszcze może popracować dla ojczyzny, a tu proszę, jak się skończyło! I nie przypadek temu winien, nie zły los, tylko nieostrożność i niekompetencja tego, komu emerytowany prystaw wierzył jak samemu sobie. A chitrowskie szakale czekały na Fandorina. Ściśle mówiąc, na tego, kto przyjdzie z „Kitajcem”. Nieudolny detektyw poprowadził bliskich sobie ludzi na pewną zgubę. A przecież Gruszyn uprzedzał, że Misza Malutki przekupił całą policję. Niesympatyczny Churtinski wygadał się komuś ze swoich ludzi, a tamten dał znać na Chitrowkę. Prosta sprawa. Później oczywiście wyjaśni się, co za judasza mają w tajnym oddziale, ale to nie przywróci życia Masie i Gruszynowi. To niewybaczalna nieostrożność! Mało nieostrożność – to zbrodnia!

Erast Pietrowicz zajęczał, czując w sercu niesłychaną udrękę, i zaczął jeszcze silniej pracować rękami, tak że więzy puściły wcześniej, niż można się było spodziewać.

Asesor kolegialny wszakże nie ucieszył się, tylko zasłonił twarz uwolnionymi dłońmi i zapłakał. Ach, Masa, Masa…

Przed czterema laty, w Jokohamie, Fandorin, drugi sekretarz ambasady rosyjskiej, ocalił życie chłopakowi z jakuzy. Odtąd Masahiro został jego – mało rzec: wiernym – jedynym przyjacielem i wielokrotnie wyciągał z opresji skłonnego do przygód dyplomatę. Wciąż jednak uważał, że ma do spłacenia dług. I po cóż pan, panie Fandorin, przywiózł tutaj za trzy morza, do obcego świata, tego poczciwego mieszkańca Japonii? Żeby zginął od zdradzieckiego ciosu, i to tak głupio, z pańskiej winy?

Gorzko, strasznie gorzko było Erastowi Pietrowiczowi i jeśli nie rozbił sobie głowy o oślizgłą ścianę piwnicy, to tylko w imię bliskiej zemsty. Jakże bezlitosna będzie rozprawa z zabójcami! Może Ksawierija Fieofiłaktowicza jako chrześcijanina to nie obchodzi, ale japońska dusza Masy z pewnością uraduje się w oczekiwaniu następnych narodzin.

O własne życie Fandorin już się nie obawiał. Misza Malutki miał znakomitą okazję go wykończyć – tam u góry, kiedy detektyw leżał na podłodze, ogłuszony, związany i bezbronny. A teraz wasza bandycka mość wybaczy: karta nie do koloru, jak mówią gracze.

Miedziany krzyż na łańcuchu i cudaczne brzemiona jak przedtem wisiały na szyi niedawnego garbusa. W dodatku ci durnie zrobili mu prezent, wrzucając drewienka do loszku. A to oznaczało, że Erast Pietrowicz ma do dyspozycji cały japoński arsenał.

Zdjął żelastwo z szyi i teraz miał w rękach dwie gwiazdy. Pomacał krawędzie – były naostrzone jak brzytwa. Celne rzucanie tymi gwiazdami, noszącymi nazwę „siarinken”, należy do podstawowych umiejętności każdego nindża. W poważniejszych przypadkach krawędzie smaruje się dodatkowo trucizną, ale Fandorin uznał, że obejdzie się bez tego. Teraz pozostawało tylko przygotować nunczaku – broń straszniejszą od szabli.

Erast Pietrowicz zdjął z łańcuszka krzyż, odłożył go na bok, a łańcuszek rozciągnął i przymocował do niego swoje szczudełka – do jednego i drugiego końca. Okazało się, że drewienka mają specjalnie w tym celu przymocowane haczyki. Nie wstając z ziemi, zrobił nad głową błyskawiczną ósemkę. Był całkiem zadowolony. Przyjęcie gotowe, teraz wypada poczekać na gości.

Wymacując w ciemnościach szczeble, wszedł po drabinie. Uderzył głową o właz – z tamtej strony zamknięte. Cóż, poczekamy. Owies sam do konia nie chodzi.

Zeskoczył na dół; na czworakach zaczął obmacywać rękami podłogę. Po chwili natknął się na jakiś przegniły rogożowy wór, od którego nieznośnie jechało stęchlizną. To nic, nie ma co się pieścić.

Erast Pietrowicz odchylił głowę na zaimprowizowaną poduszkę. Było bardzo cicho, tylko smyrgały w mroku zwinne zwierzątka – pewnie myszy, a może nawet szczury. Oj, żeby już szybciej – pomyślał Fandorin i nawet nie zauważył, kiedy zapadł w sen; minionej nocy przecież nie spał w ogóle.

Obudziło go skrzypienie otwieranego włazu; natychmiast przypomniał sobie, gdzie się znajduje i dlaczego. Nie wiedział tylko, ile czasu minęło.

Po drabince, chwiejąc się, schodził człowiek w kapocie i juchtowych butach. W ręku trzymał świecę. Erast Pietrowicz poznał jednego z „fartownych” Miszy. Za nim we włazie pokazały się znajome chromowe buciki ze srebrnymi podkówkami.

W sumie gości było pięciu, z samym Miszą Malutkim na czele. Do kompanii brakowało tylko Abdula, co sprawiło, że Fandorin zmartwił się trochę i nawet westchnął.

– Powzdychaj sobie, łapiduchu, powzdychaj. – Misza wyszczerzył perłowe zęby. – Zaraz się tak rozedrzesz, że szczury po norach się pochowają. Co, kumasz się ze zdechlakiem? I dobrze robisz. Niedługo sam tak będziesz wyglądał.

Fandorin popatrzył na wór, który posłużył mu za poduszkę, i usiadł przerażony. Zapadłymi oczodołami patrzył na niego jakiś zasuszony trup. „Fartowni” zaczęli rechotać. Każdy oprócz Miszy trzymał w ręku świeczkę, a jeden – jeszcze jakieś obcęgi albo szczypce.

– Co, nie spodobał ci się? – spytał z kpiną w głosie pokurcz. – Zeszłej jesieni złapaliśmy szpika, też z Miasnickiej. Może twój znajomek? – Znowu rozległ się rechot, a głos Miszy stał się łagodny, przeciągły. – Długo się męczył, kochany. Jak zaczęliśmy kiszeczki wyciągać, to i tatusia, i mamusię wolał.

Erast Pietrowicz mógłby go zabić jeszcze w tej sekundzie, miał siarinken w każdej ze schowanych za plecami dłoni. Ale poddawać się nierozsądnym uczuciom to rzecz niegodna szlachetnego męża. Z Miszą trzeba było porozmawiać. Jak mawiał Aleksander Iwanowicz Pelikan, konsul w Jokohamie, „nazbierało się pytań” do niego. Może oczywiście najpierw unieszkodliwić świtę jego chitrowskiej mości. Bo stanęli bardzo szczęśliwie: dwóch po prawej, dwóch po lewej. Żaden nie ma broni palnej, tylko Misza ciągle bawi się zgrabnym gerstalem. Ale to nic groźnego, przecież nie wie, że rewolwer nie wystrzeli, jak się nie zdejmie bezpiecznika.

Chyba jednak lepiej będzie czegoś się dowiedzieć, dopóki Misza Malutki czuje się silny. Bo później nie wiadomo, czy zechce coś mówić. Wszystko wskazuje na to, że chłopak jest charakterny A jak stanie okoniem?

– Teczuszki szukam, Miszka. A w niej pieniążki, grube tysiączki – zaśpiewał Fandorin głosem pechowego garbusa oszusta. – Gdzieś no ty ją podział, co?

Misza zmienił się na twarzy, a jeden z jego pomocników spytał, gęgając:

– Co on zgrzyta, Miszka? Jakie tysiączki?

– Jur struga, suka legawa! – warknął „król”. – Chce wbić klina między nas. Ty mi tu zaraz, ścierwo, krwią zaczniesz pluć.

Malutki wyciągnął z buta wąski, długi nóż i zrobił krok do przodu. Erast Pietrowicz byl pewien: teczkę zabrał Misza – to raz. W szajce o tym nie wiedzą, co oznacza, że nie zamierza dzielić się zdobyczą – to dwa. Przestraszył się, że zostanie zdemaskowany, i zaraz zamknie jeńcowi usta, na zawsze – to trzy. Trzeba było więc zmienić taktykę.

– Ej, poczekaj, chłopczyku, nie boi się dziadek krzyku – zaczął paplać Fandorin. – Jak ty go w zęby, to on pary z gęby. A jak ty po dobroci, to cię dziadek ozłoci.

– Zaczekaj, Misza, jeszcze go nie kończ. – Gęgacz złapał herszta za rękaw. – Niech podzwoni.

– Piotr Parmienycz Churtinski przesyła niskie ukłony.

Asesor kolegialny mrugnął do Malutkiego i wbił wzrok w jego twarz: czy hipoteza jest słuszna? Ale tym razem Miszy nawet powieka nie zadrżała.

– E tam, świerka odstawia. Parmienycza jakiegoś przyplątał. To nic, już my mu wstawimy mózgowinę na miejsce. Ty, Kur, siadaj na nogi. A ty, Pronia, dawaj cążki. Zaraz nam ptaszysko zakracze.

Erast Pietrowicz zrozumiał, że chitrowski monarcha nie powie mu nic ciekawego; obawia się swoich.

Westchnął głęboko i na moment zamknął oczy. Radosna niecierpliwość to najbardziej niebezpieczne z uczuć. Wiele spraw się przez nie zepsuło.

Fandorin otworzył oczy, uśmiechnął się do Miszy i wyrzucił zza pleców prawą, a po niej lewą dłoń. Szast, szast – świsnęły dwa małe kręcące się cienie. Pierwszy wbił się w gardło Kurowi, drugi – Proni. Ci jeszcze chrypieli, bryzgając krwią, jeszcze się chwiali, jeszcze wcale nie rozumieli, że umierają, a już asesor kolegialny podniósł z ziemi nunczaku i poderwał się na równe nogi. Misza Malutki nie tylko nie zdjął bezpiecznika, ale nawet nie zdążył podnieść ręki – drewienko stuknęło go w ciemię: niezbyt mocno, tak żeby ogłuszyć. Tęgi chłop, którego wczoraj nazwał Szucha, ledwie otworzył usta, jak dostał w głowę uderzenie tak potężne, że upadł na wznak i leżał bez ruchu. Ostatni z „fartownych”, którego przezwiska Fandorin nie poznał, okazał się sprytniejszy od koleżków – uchylił się przed nunczaku, wyciągnął finkę zza cholewy, uniknął następnego ciosu, ale bezlitosna ósemka podbiła rękę, w której trzymał nóż, a potem rozwaliła spryciarzowi czaszkę. Erast Pietrowicz zastygł i uregulował oddech. Dwóch bandytów skręcało się na ziemi, wierzgając nogami i na próżno starając się zacisnąć rozerwane gardła. Dwaj leżeli nieruchomo. Misza Malutki siedział, tępo potrząsając głową. Rowkowaną stalą pobłyskiwał z boku gerstal.

Fandorin powiedział do siebie w myśli: „Przed chwilą zabiłem czterech ludzi i wcale tego nie żałuję”. Stwardniała dusza asesora kolegialnego przez tę straszną noc.

Najpierw Erast Pietrowicz wziął Miszę Malutkiego za kołnierz, dobrze potrząsnął ogłuszonym i wlepił mu dwa siarczyste policzki – nie ze złości, tylko żeby się szybciej ocknął. Wywarło to skutek wręcz magiczny. Misza wciągnął głowę w ramiona i zaczął jęczeć:

– Dziadku, nie bij! Wszystko powiem! Nie zabijaj! Nie gub młodego życia!

Fandorin patrzył na ładną, skrzywioną jak do płaczu mordkę i nie mógł wyjść z podziwu. Ludzka natura ciągle zdumiewała go swymi zagadkami. Któż by pomyślał, że bandycki samowładca, postrach policji moskiewskiej, tak się rozklei po dwóch policzkach. Tytułem eksperymentu Fandorin tylko zakołysał swoim nunczaku, a Misza od razu przestał lamentować – jak zaczarowany gapił się na okrwawione, rozkołysane drewno, skulił się i zadrżał. No i proszę – podziałało. Skrajne okrucieństwo jest odwrotną stroną tchórzostwa – pomyślał filozoficznie Erast Pietrowicz. Co nie dziwi, bo to dwie najgorsze cechy rodu ludzkiego.

– Jeśli chcesz, żebym cię dostawił na policję, a nie ukatrupił od razu, odpowiadaj na pytania. – Asesor kolegialny już nie udawał głupka, tylko mówił swoim zwykłym głosem.

– A jak powiem, to nie zabijesz? – spytał z przestrachem Misza i pociągnął nosem.

Fandorin się nachmurzył. Coś tu się nie zgadzało. Przecież taki oferma nie mógł trzymać w szachu całego świata przestępczego w wielkim mieście. Do tego potrzebna jest żelazna wola, nieprzeciętna siła charakteru. Albo coś innego, doskonale zastępującego obie te cechy. Ale co?

– Gdzie jest milion? – spytał ponuro Erast Pietrowicz.

– Jest tam, gdzie był – szybko odpowiedział Malutki.

Nunczaku znowu groźnie się zakołysało.

– Żegnaj, Misza. Uprzedzałem cię. Dla mnie tak nawet lepiej, rozliczę się z tobą za swoich przyjaciół.

– Prawdę mówię, jak na spowiedzi! – Mały, wystraszony człowieczek zasłonił głowę rękami, a Fandorinowi na ten widok zrobiło się niedobrze. – Dziadku, jak Boga kocham, to prawda. Towar jak był w teczce, tak jest.

– A gdzie teczka?

Misza przełknął ślinę, poruszył wargami. Ledwie dosłyszalnie odpowiedział:

– Tutaj, w tajnym schowku.

Erast Pietrewicz odrzucił nunczaku – już się nie przyda. Podniósł z podłogi gerstala, szarpnął Miszę i postawił go na nogi.

– Idziemy, a ty pokazuj drogę.

Kiedy Malutki wchodził po drabince, Fandorin z dołu kłuł go lufą w pośladki i dalej wypytywał:

– Od kogo się dowiedziałeś o „Kitajcu”?

– Od Piotra Parmienycza. – Misza się odwrócił, podniósł ręce. – Co my tam znaczymy, myśmy wszyscy jego ludzie. On nasz dobroczyńca, obrońca nasz. Ale i żąda dużo, pewnikiem połowę zabierze.

Znakomicie – zgrzytnął zębami Erast Pietrowicz. I to jak jeszcze: naczelnik tajnego oddziału, prawa ręka gubernatora generalnego – to szef i opiekun moskiewskich kryminalistów. Teraz jasne, dlaczego takiego śmiecia jak Misza nie można w żaden sposób złapać i dlaczego ma na Chitrowce taką władzę. To ci radca dworu, no, no!

Wyleźli na ciemny korytarz, ruszyli labiryntem wąskich, zatęchłych przejść. Dwa razy skręcili w lewo, raz na prawo. Misza zatrzymał się przed niskimi, słabo widocznymi drzwiami i zapukał w nie chytrym, umówionym sposobem. Otworzyła sławetna Fiska – w samej koszuli, włosy miała rozpuszczone, twarz senną i pijaną. Gościom wcale się nie dziwiła, na Fandorina nie spojrzała w ogóle. Poczłapała po klepisku do łóżka, zwaliła się na nie i od razu zachrapała. W kącie stało eleganckie tremo, najwyraźniej trofeum z buduaru jakiejś damy. Na nim kopciła lampka oliwna.

– Chowam u niej – powiedział Malutki. – Głupia jest, ale nie wyda.

Erast Pietrowicz chwycił mocno cherlaka za cienką szyję, przyciągnął do siebie; popatrzył prosto w okrągłe, rybie oczy i wymawiając z osobna każdą sylabę, spytał:

– A coś zrobił z generałem Sobolewem?

– Nic. – Misza trzy razy lekko się przeżegnał. – Żebym tak na szubienicy skonał! Nic o tym generale nie wiem. Piotr Parmienycz powiedział, żebym teczkę wziął z sejfu i żebym zrobił wszystko, jak się należy. Powiedział, że nikogo tam nie będzie i że się nie połapią. No i wziąłem, na swoje nieszczęście. Jeszcze mówił, że jak się wszystko uciszy, to pieniądze na pół i wtedy wyprawi mnie z Moskwy z czystymi papierami. A w razie czego spod ziemi mnie wydostanie. Oj, Piotr Parmienycz wydostanie, ten nie żartuje.

Misza zdjął ze ściany kilimek, wyobrażający Stieńkę Razina z perską księżniczką, otworzył w ścianie jakieś drzwiczki, wsadził za nie rękę i zaczął grzebać. A Fandorin stał zlany zimnym potem, starając się dociec całego potwornego sensu tego, co usłyszał.

Nikogo tam nie będzie i się nie połapią? Tak powiedział Churtinski swemu pomagierowi? A zatem wiedział, że Sobolew nie wróci żywy do „Dussault”!

Erast Pietrowicz nie docenił chitrowskiego władcy. Misza wcale nie był takim fajtłapą, jakiego udawał, tylko szczwanym lisem. Obejrzał się przez ramię i zobaczył, że detektyw jest, jak należało oczekiwać, tak oszołomiony wieścią, iż opuścił rękę z rewolwerem. Sprytny chłopaczek gwałtownie się odwrócił, Erast Pietrowicz zobaczył wycelowaną lufę obrzyna i ledwo zdążył podbić ją od dołu. Rozległ się huk, a płomień wystrzału niemal opalił Fandorinowi twarz. Z sufitu posypało się próchno. Palec asesora kolegialnego mimo woli nacisnął cyngiel i niezabezpieczony gerstal posłusznie wypalił. Misza Malutki złapał się rękami za brzuch, usiadł na podłodze i cienkim głosem zaczął jęczeć. Erast Pietrowicz pamiętał o butelce i dlatego obejrzał się na Fiskę. Ale ta na huk nawet nie podniosła głowy, tylko przykryła ją poduszką.

Teraz wyjaśniła się niespodziewana uległość Miszy. Sprytnie zagrał, uśpił czujność detektywa i przyprowadził go tu, gdzie chciał. Tylko skąd miał wiedzieć, że Erast Fandorin nawet „skradających się” zaskakiwał szybkością reakcji?

Pytanie, czy tutaj rzeczywiście jest teczka. Erast Pietrowicz odepchnął nogą wijące się w konwulsjach ciało, wsunął rękę do schowka. Palce wymacały nierówną skórzaną powierzchnię. Jest!

Pochylił się nad Miszą. Ten mrugał oczami i gorączkowo oblizywał zbielałe wargi. Na czoło wystąpiły mu krople potu.

– Dochtóra! – zajęczał ranny. – Wszystko powiem, niczego nie zataję.

Rana jest ciężka, ocenił Erast Pietrowicz, ale gerstal ma mały kaliber, tak że jeśli szybko zawiozłoby się rannego do szpitala, to może wyżyje. Dobrze byłoby; w końcu świadek z niego nie byle jaki.

– Siedź i nie szarp się – powiedział głośno Fandorin. – Zawołam fiakra. A jak zechcesz uciec, to życie z ciebie ucieknie.

W gospodzie było pusto. Przez mętne, do połowy zasłonięte murem okna przebijało się światło wczesnego ranka. Na brudnej podłodze, na samym środku, leżeli objęci chłop i baba. Erast Pietrowicz odwrócił wzrok: baba miała zadartą spódnicę. Poza nimi nie było chyba nikogo. Nie, w kącie na ławce spał ów ślepiec: torba nad głową, na ziemi kostur. Właściciela gospody, Abdula, z którym Fandorin bardzo chciał się spotkać, nigdzie nie było widać. Ale co to? Chyba ktoś gdzieś pochrapuje.

Erast Pietrowicz ostrożnie odchylił kretonową zasłonę, a wtedy mu ulżyło – jest, drań. Rozłożył się na skrzyni, broda sterczy do góry, tłuste wargi rozchylone.

– Wstawaj, Abdul. Kto wieczorem skacze, ten z rana płacze.

Tatar otworzył oczy. Były czarne, matowe, pozbawione jakiegokolwiek wyrazu.

– No, dalej, uciekaj – poprosił go Fandorin. – To cię zastrzelę jak psa.

– Czego uciek – odrzekł spokojnie morderca i ziewnął szeroko. – Ja nie dzieck.

– Pójdziesz na stryczek – powiedział Erast Pietrowicz, z nienawiścią patrząc w małe obojętne oczka.

– Jak Allah da – zgodził się gospodarz. – Na wszystko jego wol.

Asesor kolegialny z trudem się powstrzymywał, by nie zgiąć wskazującego palca.

– Gadaj mi jeszcze o Allahu, ścierwo! Gdzie są zabici?

– Do komórk ja wziął – skwapliwie rzekł potwór. – Chciał później rzut do rzek. Tam komórk. – Pokazał drzwi z desek.

Drzwi zamykały się na zasuwę. Erast Pietrowicz skrępował Abdulowi ręce jego własnym rzemykiem, a sam, z zamierającym sercem, odemknął drzwi. Wewnątrz było ciemno.

Asesor kolegialny odczekał chwilę, a potem zrobił krok, jeden, drugi, i nagle dostał potężny cios kantem dłoni w szyję. Nic nie rozumiejąc, na wpół ogłuszony runął twarzą na podłogę, a ktoś przygniótł go z góry i dysząc do ucha, spytał:

– Gudzie pan? Ty piesu zabici!

Uderzenie było solidne, a wczorajszy guz na głowie też dawał o sobie znać, z trudem więc Fandorin wymamrotał po japońsku:

– A jednak się uczysz, leniuchu? I nie wytrzymał – rozpłakał się.

Na tym wstrząsy się nie skończyły. Kiedy Fandorin przewiązał Masie głowę, odszukał dorożkarza i wrócił do komórki po Miszę Malutkiego, Cyganki już tam nie było, a Misza nie siedział pod ścianą, tylko leżał na podłodze. Nieżywy. Umarł nie od rany w brzuch – królowi bandytów ktoś bardzo sumiennie poderżnął gardło.

Z rewolwerem gotowym do strzału Erast Pietrowicz zaczął się miotać po mrocznym korytarzu, ale ten miał liczne odnogi i ginął gdzieś w zupełnej ciemności. Nie było można nikogo znaleźć, i jeszcze Bogu dzięki, jak się samemu nie pobłądzi.

Fandorin wyszedł z „Katorgi” i zmrużył oczy, bo słońce właśnie wyjrzało zza dachów. Masa siedział w wolancie, jedną ręką przyciskając powierzoną jego opiece teczkę, a drugą mocno trzymając za kołnierz związanego Abdula. Obok sterczał nieforemny wór – owinięte kołdrą ciało Ksawierija Fieofiłaktowicza.

– Ruszaj! – krzyknął Erast Pietrowicz, wskakując na kozioł obok dryndziarza. Byle szybciej wyjechać z tego przeklętego miejsca. – Prędko na Małą Nikicką, na żandarmerię!

Rozdział dziesiąty

Wachmajster, dyżurujący przed drzwiami moskiewskiego urzędu żandarmerii (Mała Nikicka 20), z ciekawością, ale bez specjalnego zdziwienia spojrzał na dziwną trójkę, która wyłaziła z wolanta – na takim posterunku widuje się różne rzeczy. Pierwszy, potykając się na schodku, wygramolił się czarnobrody Tatar ze związanymi z tyłu rękami. Za nim, poszturchując jeńca w plecy, zszedł jakiś skośnooki w podartym beszmecie, białym turbanie i z drogą skórzaną teczką w ręku. Ostatni – zadziwiająco lekko jak na swój wiek – zeskoczył z kozła staruszek obdartus. Wachmajster przyjrzał się im uważniej i zobaczył, że staruszek ma w ręku rewolwer, skośnooki zaś – wcale nie turban na głowie, tylko ręcznik, miejscami nasiąknięty krwią. Wiadoma rzecz – to tajniacy wracają z operacji.

– Jewgienij Osipowicz u siebie? – spytał staruszek młodzieńczym i pańskim głosem.

Doświadczony żandarm nie zadał żadnych pytań, tylko zasalutował.

– Tak jest, już od pół godziny.

– Wezwij, b-braciszku, oficera dyżurnego – powiedział przebieraniec, lekko się jąkając. – Niech się zajmie aresztowanym. A tam macie – wskazał z ponurą miną jakiś wielki wór leżący w kolasce – jednego z naszych, nie żyje. Niech go na razie zaniosą do chłodni. To Gruszyn, emerytowany prystaw śledczy.

– Jakże, wasza wielmożność! Doskonale Ksawierija Fieofiłaktowicza pamiętam, niejeden rok służyliśmy razem. – Wachmajster zdjął kepi i przeżegnał się.

Erast Pietrewicz szedł prędko przez szeroki hall. Masa ledwie za nim nadążał, wymachując grubą teczką, wypchaną paczkami asygnat, aż się miało wrażenie, że zaraz pęknie. W urzędzie o tak wczesnej porze było raczej pustawo – a i nie takie to miejsce, żeby się w nim mieli tłoczyć interesanci. Z odległego końca korytarza, gdzie na zamkniętych drzwiach widniała tabliczka „Oficerska sala gimnastyczna”, dolatywały krzyki i szczęk metalu. Fandorin sceptycznie pokręcił głową: rzeczywiście, oficerom żandarmerii bardzo przyda się sztuka walki na rapiery. Niby z kim? Z rzucającymi bomby? Wszystko to przeżytki starego. Lepiej by się uczyli dżiu-dżitsu albo przynajmniej angielskiego boksu. Zanim wszedł do gabinetu oberpolicmajstra, powiedział do Masy:

– Siedź tu, dopóki cię nie zawezwą. Pilnuj teczki. Głowa boli?

– Mam mocną głowę – odparł dumnie Japończyk.

– No i Bogu dzięki. Tylko uważaj, ani kroku stąd.

Obrażony Masa wydął policzki, najwyraźniej uważając tę ostatnią uwagę za zbędną. Za wysokimi dwuskrzydłowymi drzwiami znajdował się sekretariat, z którego, sądząc po tabliczkach, można było pójść albo prosto do gabinetu, albo na prawo, do tajnego działu. Jewgienij Osipowicz miał zresztą jeszcze własną kancelarię, na bulwarze Twerskim, wolał wszelako gabinet na Małej Nikickiej – bliżej miał stąd do ukrytych sprężyn machiny państwowej.

– Dokąd? – Dyżurny adiutant podniósł się na widok oberwańca.

– Asesor kolegialny Fandorin, urzędnik do zadań specjalnych przy generale-gubernatorze. W bardzo pilnej sprawie.

Adiutant skinął głową i pobiegł zameldować. Pół minuty później do sekretariatu wszedł sam Karaczencew. Na widok naszego włóczęgi stanął jak wryty.

– Erast Pietrowicz? To ci przebranie! Co się stało?

– Niejedno.

Fandorin wszedł do gabinetu i zamknął za sobą drzwi.

Adiutant odprowadził niezwykłego interesanta zaciekawionym wzrokiem. Wstał, wyjrzał na korytarz: nikogo nie ma, tylko naprzeciwko siedzi jakiś Kirgiz. Wówczas oficer podszedł na paluszkach i przytknął ucho do drzwi przełożonego. Słychać było spokojny głos urzędnika do zadań specjalnych, od czasu do czasu przerywany basem generała. Niestety, chociaż krzyczał, nie można było zrozumieć, o co chodzi.

Repliki brzmiały tak:

– Jaka znowu teczka?

– …

– Jak pan mógł!

– …

– A on co?…

– …

– Na Chitrowkę?!

Wówczas ktoś otworzył drzwi wejściowe, adiutant zaś ledwo zdążył odskoczyć – udał, że akurat zamierzał zapukać do generała. Z niechęcią odwrócił się do wchodzącego. Nieznajomy oficer z teczką pod pachą podniósł uspokajająco dłoń i wskazał boczne drzwi, prowadzące do tajnego działu: proszę sobie nie przeszkadzać, ja tylko tam. Szybko przeszedł przez obszerny pokój i zniknął. Adiutant znowu nadstawił ucha.

– Koszmar! – krzyknął ze wzburzeniem Jewgienij Osipowicz. A po chwili znowu jęknął: – Churtinski? To nie do wiary!

Adiutant przywarł do drzwi, mając nadzieję, że podsłucha chociaż cząstkę opowiadania asesora kolegialnego, ale teraz, jak na złość, wlazł kurier z pilnym pakietem i trzeba było pokwitować odbiór.

Po kolejnych dwóch minutach z gabinetu wyszedł generał – wzburzony, czerwony na twarzy. Sądząc jednak po błyszczących oczach, nowiny nie były złe. Za Jewgienijem Osipowiczem szedł tajemniczy urzędnik.

– Trzeba zapoznać się z teczką, a wtedy zajmiemy się naszym Kainem – powiedział oberpolicmajster, zacierając ręce. – Gdzie ten pański Japończyk?

– Czeka na k-korytarzu.

Adiutant uchylił skrzydła i zobaczył, jak generał i urzędnik zatrzymują się przed oberwanym Kirgizem. Ten wstał, ceremonialnie się ukłonił, kładąc dłonie na udach.

Asesor kolegialny z widocznym niepokojem zapytał go o coś w owym dziwnym narzeczu.

Azjata znowu się ukłonił i odpowiedział, uspokajając urzędnika. Ten podniósł głos, wyraźnie niezadowolony.

Na twarzy skośnookiego odbiło się zakłopotanie. Chyba się usprawiedliwiał.

Zbity z tropu generał zmarszczył rude brwi i spoglądał to na jednego, to na drugiego.

Asesor kolegialny złapał się za głowę i zwrócił się do adiutanta:

– Czy do gabinetu wchodził oficer z teczką?

– Tak jest. Poszedł do tajnego działu.

Urzędnik dosyć ordynarnie odepchnął najpierw oberpolicmajstra, a potem adiutanta, i rzucił się ku bocznym drzwiom sekretariatu. Reszta pobiegła za nim. Za drzwiami z tabliczką ukazał się wąski korytarz, którego okna wychodziły na podwórze. Jedno z nich było uchylone. Asesor kolegialny przechylił się przez parapet.

– Na ziemi są ślady butów! Wyskoczył przez okno! – jęknął porywczy urzędnik i ze złością rąbnął pięścią w ramę. Uderzenie było tak silne, że całe szkło z żałosnym dźwiękiem wysypało się na zewnątrz.

– Ale co się stało, Eraście Pietrowiczu? – przestraszył się generał.

– Nic nie rozumiem. – Asesor kolegialny rozłożył ręce. – Masa mówi, że w korytarzu podszedł do niego oficer, wymienił jego imię, wręczył zapieczętowaną kopertę, zabrał teczkę i rzekomo zaniósł do mnie. Oficer rzeczywiście był, ale wyskoczył przez okno razem z teczką. To jakiś koszmarny sen!

– Pakiet! Gdzie pakiet? – spytał Karaczencew. Urzędnik otrząsnął się i znowu zaszwargotał po azjatycku. Chałaciarz, który przejawiał oznaki najwyższego niepokoju, wyciągnął zza pazuchy urzędowy pakiet i kłaniając się, wręczył go generałowi. Jewgienij Osipowicz spojrzał na pieczęcie i adres.

– Hmm. Do Moskiewskiego Gubernialnego Urzędu Żandarmerii. Z Oddziału Ochrony Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego Urzędu Miasta Stołecznego Sankt Petersburga. – Otworzył kopertę, zaczął czytać. – Tajne. Do Pana Oberpolicmajstra Moskiewskiego. Na podstawie szesnastego artykułu zarządzenia Najjaśniejszego Pana w sprawie ochrony porządku państwowego i spokoju publicznego oraz po uzgodnieniu z generałem-gubernatorem Sankt Petersburga, z uwagi na niewłaściwą postawę polityczną położnej, Marii Iwanowny Iwanow, zabrania się wyżej wymienionej zamieszkiwać w Sankt Petersburgu i Moskwie, co niniejszym mam zaszczyt przekazać do wiadomości Waszej Ekscelencji. Za naczelnika oddziału rotmistrz Szypow. Co to za bzdury!

Generał obracał kartkę w dłoniach.

– Jakiś zwykły okólnik. Co to ma wspólnego z teczką?

– Cóż tu jest do z-zrozumienia – smętnie rzekł przebrany asesor kolegialny i tak się rozstroił, że zaczął się jąkać. – Ktoś sprytnie wykorzystał fakt, że Masa nie rozumie po rosyjsku i żywi b-bezgraniczny szacunek wobec munduru wojskowego, zwłaszcza kiedy widzi szablę przy boku.

– Niech pan go spyta, jak wyglądał oficer – nakazał generał.

Urzędnik przez chwilę słuchał zawiłych wyjaśnień Azjaty, po czym machnął ręką.

– Mówi, że włosy żółte, wodniste oczy… My d-dla niego wszyscy wyglądamy jednakowo.

Teraz zwrócił się do adiutanta:

– A pan p-przyjrzał się temu człowiekowi?

Ten rozłożył ręce i lekko poczerwieniał.

– Proszę wybaczyć, nie przyglądałem się. Blondyn. Wzrost więcej niż średni. Zwykły mundur żandarma. Miał dystynkcje kapitana.

– Cóż to, nie uczono pana, jak się sporządza portret pamięciowy? – zapytał ze złością urzędnik. – Przecież od biurka do drzwi jest ledwie dziesięć kroków!

Adiutant milczał, rumieniąc się jeszcze bardziej.

– Katastrofa, wasza ekscelencjo – stwierdził przebieraniec. – Milion przepadł. Ale jak, w jaki sposób? Po prostu niepojęte! Co teraz robić?

– Bzdura. – Karaczencew machnął ręką. – Czy chodzi o ten milion? Znajdzie się, nigdzie nie przepadnie. Są ważniejsze sprawy, trzeba złożyć wizytę kochanemu Piotrowi Parmienyczowi. To ci figura! – Jewgienij Osipowicz uśmiechnął się złowrogo. – Odpowie nam na wszystkie pytania. No proszę, jak ciekawie się wszystko układa. Uuu, teraz to i na naszego Jurija Dołgorukoja przyjdzie kryska. Na własnej piersi hodował tę żmiję, i to z jaką czułością!

Asesor kolegialny otrząsnął się.

– Tak, tak, idziemy do Churtinskiego. Byle się nie spóźnić.

– Najpierw trzeba do księcia – westchnął oberpolicmajster. – Bez jego zezwolenia to niemożliwe. To nic, z przyjemnością popatrzę, jak stary lis będzie się wykręcał. Akurat, nie wykręcisz się, ekscelencjo! Swierczinski! – Generał spojrzał na adiutanta. – Jak najszybciej wezwij karetę. I wolant z ekipą do aresztu – niech jadą za mną do domu gubernatora. Po cywilnemu. Chyba trzech wystarczy. Myślę, że w tym wypadku obejdzie się bez strzelaniny. – Znowu zjadliwie się uśmiechnął.

Adiutant rzucił się, żeby wykonać rozkaz, toteż w pięć minut później zaprzężona w czwórkę koni kareta już dudniła po bruku. Za nią łagodnie kołysała się resorowana kolaska z trzema agentami w cywilu.

Adiutant odprowadził ten orszak spojrzeniem, po czym zdjął słuchawkę telefoniczną i zakręcił korbką. Wymienił numer. Obejrzał się na drzwi i rzekł półgłosem:

– Wiediszczew, to pan? Mówi Swierczinski.

Na audiencję trzeba było czekać w gabinecie. Sekretarz gubernatora najmocniej przeprosił oberpolicmajstra, niemniej stanowczo oświadczył, że jaśnie oświecony książę jest bardzo zajęty, zabronił wpuszczać kogokolwiek, a nawet meldować. Karaczencew spojrzał na Erasta Pietrowicza ze znaczącym uśmieszkiem: no, niech się stary puszy, póki jeszcze może. W końcu – upłynął co najmniej kwadrans – zza okazałych złoconych drzwi doleciał dźwięk dzwoneczka.

– Teraz mogę zameldować waszą ekscelencję. – Sekretarz wstał zza biurka.

Kiedy weszli do gabinetu, okazało się, jaką to pilną sprawą zajmował się książę: jadł śniadanie. Właściwie ze śniadaniem już się uporał, tak że niecierpliwi petenci przybyli na ostatni akt uczty: Władimir Andriejewicz pił kawę. Siedział ze starannie zawiązaną pod brodą lnianą serwetką, maczał w filiżance bułeczkę od Filipowa i spoglądał na gości nadzwyczaj dobrodusznie.

– Dzień dobry. – Przełknął kawałek bułki i łaskawie się uśmiechnął. – Nie miejcie mi, panowie, za złe, jeśli musieliście czekać. Mój srogi Froł nie pozwala mi odwracać uwagi od jedzenia. Może kawy? Bułeczki są znakomite, po prostu rozpływają się w ustach.

Wówczas gubernator przyjrzał się towarzyszowi generała uważniej i zdziwiony zamrugał oczami. W drodze na Twerską Erast Pietrowicz odczepił wprawdzie siwą brodę i perukę, ale nie mógł zdjąć łachmanów, tak że wyglądał w samej rzeczy niezwykle.

Władimir Andriejewicz z dezaprobatą pokręcił głową i odkaszlnął.

– Eraście Pietrowiczu, mówiłem panu co prawda, że do mnie można zwyczajnie, bez munduru, ale to już, kochaneczku, przesada. Cóż to, zgrał się pan w karty? – Nieoczekiwanie głos księcia zabrzmiał surowo. – Jestem człowiekiem bez przesądów, ale w takim stroju proszę więcej do mnie nie przychodzić. To nieładnie.

Pokręcił głową i znowu zaczął mamlać w ustach bułeczkę. Ale twarze oberpolicmajstra i asesora kolegialnego miały wyraz tak dziwny, że Dołgorukoj przestał żuć i spytał ze zdziwieniem:

– Ale co się stało, panowie? Pożar czy co?

– Gorzej, wasza ekscelencjo. O wiele gorzej – rzekł z lubością Karaczencew, po czym, nie czekając na zaproszenie, usiadł w fotelu. Fandorin stał nadal. – Pański szef tajnej kancelarii jest złodziejem, zbrodniarzem i opiekunem wszystkich moskiewskich kryminalistów. Pan asesor kolegialny ma na to niezbite dowody. Taki wstyd, wasza książęca mość, taki wstyd! Po prostu nie wiem, jak się po czymś takim pozbieramy. – Wytrzymał małą pauzę, żeby do staruszka dotarł należycie sens tego, co usłyszał, po czym ciągnął przymilnym głosem: – Miałem zaszczyt niejednokrotnie meldować waszej książęcej mości o nieodpowiednim zachowaniu się pana Churtinskiego, ale wasza książęca mość nie słuchał. Chociaż oczywiście do głowy mi nie przyszło, że poczynania Piotra Parmienowicza są aż tak zbrodnicze.

Generał-gubernator wysłuchał tej krótkiej, efektownej przemowy z na wpół otwartymi ustami. Erast Pietrowicz czekał na krzyk, oburzenie, pytania o dowody, ale książę ani na moment nie stracił spokoju. Kiedy oberpolicmajster zamilkł wyczekująco, książę w zadumie dokończył bułkę i popił kawy. Potem westchnął z przyganą w głosie.

– Bardzo źle, Jewgieniju Osipowiczu, że panu to do głowy nie przychodziło. W końcu jest pan szefem moskiewskiej policji, ostoją prawa i porządku. A ja nie jestem żandarmem, więcej spraw mam na głowie niż pan, zarządzam całym miastem, ale Piotrusia Churtinskiego podejrzewałem od dawna.

– Czyżby? – spytał drwiącym tonem oberpolicmajster. – Od kiedy to?

– Ho, ho! – ciągnął książę. – Piotruś dawno mi się przestał podobać. A trzy miesiące temu napisałem do pańskiego ministra, hrabiego Tołstowa, że według posiadanych przeze mnie wiadomości radca dworu Churtinski to nie tylko zwykły łapownik, ale złodziej i zbrodniarz. – Książę zaszeleścił papierami na stole. – O, tutaj gdzieś była kopia tego listu… O, właśnie. – Podniósł kartkę, pomachał nią z daleka. – I dostałem odpowiedź od hrabiego. Gdzież ona jest? Aha. – Chwycił drugą kartkę, z monogramem. – Przeczytać? Minister pisze, żebym był spokojny i nie przejmował się Churtinskim.

Gubernator włożył pince-nez.

– Niech pan posłucha. W związku z wątpliwościami, jakie mogłyby w Waszej Ekscelencji wzbudzić poczynania radcy dworu Churtinskiego, spieszę zapewnić, że jeśli nawet urzędnik ów zachowuje się czasem w sposób trudny do wytłumaczenia, nie dopuszcza się bynajmniej żadnych przestępstw, wykonuje natomiast sekretne zadanie wagi państwowej, o czym wiadomo i mnie, i Jego Cesarskiej Mości. Dlatego chciałbym uspokoić Pana, najdroższy Władimirze Andriejewiczu, a ponadto podkreślić, że misja, którą zlecono Churtinskiemu, w żaden sposób nie jest skierowana przeciwko… mmm… to już się do sprawy nie odnosi. No więc widzą panowie sami – jeśli ktoś tu zawinił, to nie Dołgorukoj, ale raczej pański resort, Jewgieniju Osipowiczu. Czyż miałem podstawy, by nie ufać ministrowi spraw wewnętrznych?

Wstrząśnięty oberpolicmajster nie wytrzymał i gwałtownie powstał, wyciągając rękę po list, co było dosyć głupie, ponieważ w tak poważnej sprawie należało wykluczyć blef – zbyt łatwo byłoby rzecz sprawdzić. Książę z życzliwością podał kartkę rudemu generałowi.

– Tak – wymamrotał tamten. – Podpis Dmitrija Andriejewicza. Nie ma najmniejszych wątpliwości…

Książę spytał współczującym tonem:

– Czyżby przełożeni nie uznali za stosowne powiadomić pana o tym? Aj, to nieładnie. To brak szacunku. To znaczy, że nie wie pan, jakie tajne zadanie wykonywał Churtinski?

Karaczencew milczał, całkiem przybity.

Fandorin zaś rozmyślał nad intrygującym szczegółem: jakim to cudem korespondencja sprzed trzech miesięcy znalazła się u księcia wśród bieżących papierów? Głośno zaś powiedział:

– Ja również nie wiem, na czym polegała tajna misja p-pana Churtinskiego, ale tym razem wyraźnie wykroczył poza jej granice. Jego związki z chitrowskimi bandytami są niewątpliwe i nie dadzą się usprawiedliwić żadnymi interesami państwowymi. A co najważniejsze: Churtinski w jawny sposób jest zamieszany w sprawę śmierci generała Sobolewa.

Po czym krótko, w punktach, przedstawił historię skradzionego miliona. Gubernator słuchał bardzo uważnie. W końcu zdecydowanie powiedział:

– Łajdak z niego, bez wątpienia łajdak. Trzeba go aresztować i przesłuchać.

– Po to właśnie p-przyszliśmy do pana, Władimirze Andriejewiczu.

Zupełnie innym niż do tej pory tonem – dziarskim, pełnym szacunku – oberpolicmajster zapytał:

– Czy mam wykonać ten rozkaz, wasza książęca mość?

– Oczywiście, kochany. – Dołgorukoj skinął głową. – Już ten łotr za wszystko odpowie.

Teraz szybko szli długimi korytarzami. Z tyłu dudniły kroki maszerujących w nogę agentów. Erast Pietrowicz nic nie mówił i w ogóle starał się nie patrzeć na Karaczencewa. Rozumiał, jak boleśnie żandarm przeżywa porażkę i jeszcze gorszy, a nawet alarmujący fakt: okazuje się, że są jakieś tajne sprawy, które przełożeni powierzyli nie jemu, moskiewskiemu oberpolicmajstrowi, tylko jego odwiecznemu rywalowi, szefowi tajnego oddziału.

Weszli na piętro, gdzie znajdowały się gabinety. Erast Pietrowicz spytał dyżurującego przy wejściu pracownika, czy zastali pana Churtinskiego. Okazało się, że od samego rana jest u siebie.

Karaczencew nabrał otuchy i jeszcze przyspieszył kroku: leciał korytarzem jak kula armatnia, aż pobrzękiwały ostrogi i postukiwały akselbanty.

W poczekalni szefa tajnego oddziału było mnóstwo interesantów. Generał rzucił sekretarzowi krótkie pytanie:

– Jest u siebie?

– Jest, wasza ekscelencjo, prosił jednak, żeby go nie niepokojono. Czy mam zameldować?

Oberpolicmajster machnął nań ręką. Obejrzał się na Fandorina, uśmiechnął pod wąsem i otworzył drzwi.

Początkowo Erastowi Pietrowiczowi wydało się, że Piotr Parmienowicz stoi na parapecie i patrzy przez okno. Ale już po chwili zrozumiał: nie stoi, tylko wisi.

Rozdział jedenasty

Władimir Andriejewicz Dołgorukoj ściągnął brwi, już po raz trzeci czytając linijki napisane dobrze znanym mu charakterem:

Ja, Piotr Churtinski, ponoszę winę za to, że z chciwości zbrodniczo nadużyłem swego stanowiska i zdradziłem tego, komu powinienem był wiernie służyć i wszelkimi siłami pomagać w trudnej pracy. Niech mnie Bóg sądzi. Linijki były krzywe, właziły jedna na drugą, a ostatnia nawet kończyła się kleksem, jak gdyby ten, który to pisał, tak się kajał, że na ostatek stracił siły.

– I co zeznał sekretarz? – spytał powoli gubernator. – Proszę jeszcze raz opowiedzieć, Jewgieniju Osipowiczu, i, kochaneczku, trochę więcej szczegółów.

Karaczencew już po raz drugi, tylko nieco składniej i spokojniej, przedstawił to, co udało się wyjaśnić.

– Churtinski przyszedł do pracy jak zwykle o dziesiątej. Wyglądał normalnie, sekretarz nie zauważył żadnych oznak rozstroju nerwowego czy też podniecenia. Radca dworu zapoznał się z korespondencją i zaczął przyjmować petentów. Mniej więcej za pięć jedenasta podszedł do sekretarza oficer żandarmerii, który przedstawił się jako kapitan Piewcow, kurier z Petersburga, który przybywa do radcy dworu w pilnej sprawie. Kapitan trzymał w ręce brązową teczkę, która według jego słów wyglądała dokładnie tak samo jak skradziona. Piewcowa niezwłocznie wpuszczono do gabinetu, przyjęcia przerwano. Wkrótce wyjrzał Churtinski i zabronił wpuszczać kogokolwiek, póki sam nie zawoła, i w ogóle pod żadnym pozorem nie przeszkadzać. Według tego, co mówił sekretarz, jego szef wyglądał na niezwykle wzburzonego. Po dziesięciu minutach kapitan wyszedł i powiedział, że pan radca dworu jest zajęty przeglądaniem tajnych papierów i nie wolno mu przeszkadzać. A w kwadrans później, dwadzieścia po jedenastej, byliśmy tam już obaj z Erastem Pietrowiczem.

– Co powiedział lekarz? Czy to nie zabójstwo?

– Mówi, że to typowy obraz świadczący o samobójstwie przez powieszenie. Przywiązał do szyi sznur od framugi i zeskoczył. Charakterystyczne złamanie kręgów szyjnych. A i list, sam książę widzi, nie pozostawia wątpliwości. Fałszerstwo wykluczone.

Generał-gubernator przeżegnał się i zauważył filozoficznie:

– „I rzuciwszy one srebrniki w świątyni, odszedł, a odszedłszy, powiesił się”. Teraz, panowie, los zbrodniarza jest w ręku Sędziego sprawiedliwszego niż ja i wy.

Erastowi Pietrowiczowi wydało się, że podobne rozwiązanie jest dla księcia najwygodniejsze ze wszystkich. Za to oberpolicmajster wyraźnie upadł na duchu: myślał, że uchwycił akurat nitkę, która doprowadzi go do kłębka, a tu nitka trach – urwała się.

Sam asesor kolegialny rozmyślał nie o tajemnicach państwowych i kłótniach między resortami, tylko o zagadkowym kapitanie Piewcowie. Było absolutnie oczywiste, że to właśnie on czterdzieści minut przed odwiedzinami u Churtinskiego wyłudził od biednego Masy nieszczęsny milion. Z Małej Nikickiej kapitan żandarmerii (czy raczej, jak skłonny był przyjąć Fandorin, ktoś, kto przebrał się w granatowy mundur) ruszył prosto na Twerską. Sekretarz przyjrzał mu się lepiej niż adiutant oberpolicmajstra i opisał następująco: wzrost mniej więcej dwa arszyny siedem werszków, szerokie ramiona, włosy barwy słomkowej. Znak szczególny: bardzo jasne, niemal przezroczyste oczy. Ten szczegół sprawił, że Erast Pietrowicz aż się skulił. Z człowiekiem, który miał dokładnie takie oczy, zetknął się jako młodzieniec; nie lubił jednak wspominać tamtej historii, bo zbyt wiele go kosztowała. Zresztą niedobre wspomnienie nie miało związku ze sprawą, tak że czym prędzej odegnał ponury cień.

Pytania układały się w następujący łańcuch: Czy rzeczywiście ten człowiek jest żandarmem? Jeśli tak (a tym bardziej, jeśli nie), to jaka jest jego rola w sprawie Sobolewa? A najważniejsze – skąd taka niesamowita wszechwiedza, takie fantastyczne wszędobylstwo?

Akurat w tym czasie generał-gubernator również postawił pytania, które go interesowały. Brzmiały jednak trochę inaczej:

– I cóż, panowie detektywi? O czym według was mam powiadomić „górę”? Sobolew został zabity czy umarł własną śmiercią? Czym Churtinski zajmował się tuż pod naszym, to znaczy pańskim, Jewgieniju Osipowiczu, nosem? Gdzie się podział milion? Kim jest ów Piewcow? – W głosie księcia za zewnętrzną dobrodusznością wyczuwało się nutę groźby. – Cóż pan powie, ekscelencjo, nasz drogi obrońco?

Wzburzony generał otarł chustką spocone czoło.

– W moim urzędzie nie ma żadnego Piewcowa. Może naprawdę przyjechał z Petersburga i załatwiał sprawy z Churtinskim wprost, pomijając instancję gubernialną. Myślę, że było tak… – Karaczencew nerwowo pociągnął za jeden ze swych rudych bokobrodów. – Churtinski w tajemnicy przed panem i przede mną… – oberpolicmajster przełknął ślinę -…wypełniał jakieś poufne zlecenia z góry. Należała do nich także opieka nad przyjazdem Sobolewa. Do czego to było potrzebne, nie wiem. Oczywiście Churtinski skądś się dowiedział, że Sobolew ma przy sobie olbrzymią sumę pieniędzy, a jego świta nie ma o tym pojęcia. W nocy z czwartku na piątek ktoś zameldował Churtinskiemu o nagłej śmierci Sobolewa w hotelu „Anglia” – prawdopodobnie agenci, prowadzący cichą obserwację kroków generała, no i… jak wiemy, radca dworu był chciwy i nie przebierał w środkach. Uległ pokusie zawładnięcia taką gotówką i posłał kasiarza Misze Malutkiego, swego poplecznika, żeby wykradł teczkę z sejfu. Tyle że afera, którą sprokurował Churtinski, została wykryta przez kapitana Piewcowa, który najprawdopodobniej miał za zadanie obserwować obserwatora – u nas w resorcie często tak się robi. Piewcow odzyskał teczkę, zjawił się u Churtinskiego i zarzucił mu złodziejstwo oraz podwójną grę. Od razu po wyjściu kapitana radca dworu zrozumiał,, że to już koniec, pokajał się w liście pożegnalnym, a potem powiesił… To jedyne wytłumaczenie, jakie przychodzi mi do głowy.

– Cóż, to brzmi dosyć prawdopodobnie – przyznał Dołgorukoj. – Co pan proponuje?

– Natychmiast wysłać zapytanie do Petersburga w odniesieniu do osoby i pełnomocnictw kapitana Piewcowa. A my z Erastem Pietrowiczem zajmiemy się na razie oględzinami papierów samobójcy. Wezmę do siebie zawartość jego sejfu, a pan Fandorin przestudiuje notes Churtinskiego.

Asesor kolegialny mimo woli się uśmiechnął, bo generał podzielił zdobycz nader sprytnie: w jednej połowie zawartość całego sejfu, a w drugiej zwyczajne notatki służbowe.

Dołgorukoj pobębnił palcami po stole i machinalnie poprawił perukę, która trochę się przekrzywiła.

– Widzę, Jewgieniju Osipowiczu, że pańskie wnioski sprowadzają się do następującej rzeczy: Sobolew nie został zabity, tylko umarł naturalną śmiercią. Churtinski jest ofiarą własnej interesowności. Piewcow to człowiek z Petersburga. Czy pan, Eraście Pietrowiczu, zgadza się z tymi wnioskami?

Fandorin odrzekł krótko:

– Nie.

– Ciekawe – ożywił się gubernator. – Nuże, mów pan, coś tam powyliczał – „to raz”, „to dwa”, „to trzy”.

– Pozwoli pan, wasza książęca mość… – Młody człowiek zamilkł, widocznie dla lepszego efektu, i zaczął zdecydowanym tonem: – Generał Sobolew uczestniczył w jakimś tajnym przedsięwzięciu, którego istota na razie nie jest dla nas jasna. D-dowody? W tajemnicy przed wszystkimi zebrał olbrzymią sumę – to raz. W sejfie hotelowym przechowywano tajne papiery, które świta generała ukryła przed władzami – to dwa. Sam fakt dyskretnej obserwacji Sobolewa – a myślę, że Jewgienij Osipowicz ma rację i taką obserwację prowadzono – to trzy. – Erast Pietrowicz dodał w myśli: „Świadectwo panny Gołowin – to cztery”, ale nie wplątał w to dochodzenie nauczycielki z Mińska. – Nie wyciągam na razie wniosków, odważę się natomiast wysunąć p-pewne przypuszczenia. Sobolew został zabity. W jakiś przemyślny sposób, imitujący śmierć naturalną. Churtinski jest ofiarą chciwości, bezkarność sprawiła, że stracił głowę. Tutaj znowu zgadzam się z Jewgienijem Osipowiczem. A prawdziwy przestępca, główna zakulisowa sprężyna – to ten, którego znamy jako „kapitana Piewcowa”. Tego człowieka śmiertelnie przestraszył się Churtinski, chytrus i z-zbój, jakich mało. Ten człowiek ma teczkę. „Piewcow” wszystko wie i wszędzie zdąży. Taka nadprzyrodzona zręczność bardzo mi się nie podoba. Blondyn z jasnymi oczami, który dwukrotnie pokazał się w mundurze żandarma – oto kogo za wszelką cenę należy odnaleźć.

Oberpolicmajster zmęczonym ruchem przetarł oczy.

– Nie wykluczam, że Erast Pietrowicz ma rację, a ja się mylę. W sprawie dedukcji pan asesor kolegialny może mi dać sto punktów for.

Książę, pochrząkując, wstał zza stołu, podszedł do okna i przez pięć minut patrzył na ekwipaże, które jak rzeka płynęły ulicą Twerską. Odwrócił się i w niezwykłej dlań służbowej manierze powiedział:

– Zamelduję górze. Niezwłocznie, szyfrowaną depeszą. Kiedy tylko odpowiedzą – zawezwę panów. Proszę być u siebie, nigdzie się nie oddalać. Jewgieniju Osipowiczu, gdzie pan urzęduje?

– U siebie, na bulwarze Twerskim. Będę grzebał w papierach Churtinskiego.

– Będę w „Dussault” – zameldował Fandorin. – Szczerze mówiąc, padam z nóg. Nie spałem prawie dwie doby.

– Niech pan idzie, kochaneczku, pośpi ze dwie godzinki. I niech się pan doprowadzi do porządku. Przyślę po pana.

Erast Pietrowicz właściwie nie zamierzał się kłaść, ale odświeżyć w lodowatej kąpieli – i owszem; potem nieźle byłoby wziąć masaż. A sen… Co tam myśleć o śnie, kiedy dzieją się takie rzeczy! Któż by zasnął?

Fandorin otworzył drzwi do pokoju i odskoczył do tyłu – prosto pod nogi rzucił mu się Masa, przypadł owiniętą łepetyną do podłogi i zaczął powtarzać:

– Panie, nie ma dla mnie przebaczenia, nie ma przebaczenia, nie ma przebaczenia. Nie ustrzegłem pańskiego onsi i nie umiałem ochronić ważnej skórzanej teczki. Ale to wcale nie koniec moich występków. Nie byłem w stanie znieść hańby i chciałem zadać sobie śmierć, w dodatku ośmieliłem się użyć pańskiego miecza, ale miecz się złamał i tym samym popełniłem jeszcze jedną straszną zbrodnię.

Na stole leżała przełamana na pół paradna szpadka.

Erast Pietrowicz usiadł na podłodze obok nieszczęśnika. Ostrożnie pogłaskał go po głowie – nawet przez ręcznik wyczuwało się olbrzymi guz.

– Masa, nie jesteś niczemu winien. Gruszyn-sensei zginął przeze mnie, nigdy sobie tego nie wybaczę. Z teczką też nie ty zawiniłeś. Nie stchórzyłeś, nie okazałeś słabości. Po prostu tutaj jest inne życie i inne reguły, do których jeszcze nie przywykłeś. A szpada to głupstwo, drut do robótek, nie można się nią zabić. Kupimy inną, kosztuje pięćdziesiąt rubli. To nie jest miecz rodowy.

Masa wyprostował się, po jego wykrzywionej twarzy płynęły łzy.

– A jednak nalegam, panie. Nie mogę teraz żyć, jeśli tak straszliwie pana zawiodłem. Zasłużyłem na karę.

– Dobrze – westchnął Fandorin. – Nauczysz się na pamięć następnych dziesięciu stron słownika.

– Nie, dwudziestu!

– Dobrze. Ale nie teraz, tylko potem, kiedy głowa ci się zagoi. Na razie przygotuj lodowatą wannę.

Masa pobiegł na dół z pustym wiadrem, a Erast Pietrowicz usiadł przy stole i otworzył notes Churtinskiego. To właściwie nie był notes, tylko angielski Schedule-book, kalendarz – dziennik, z jedną stroną na każdy dzień. Niezła rzecz, Fandorin takie już widywał. Zaczął go kartkować bez specjalnej nadziei na coś istotnego. Wszystko, co tajne i ważne, radca dworu przechowywał oczywiście w sejfie, a do książki wpisywał różne drobiazgi, żeby nie zapomnieć – godziny spotkań służbowych, audiencji, raportów. Liczne osoby były oznaczone jedną lub dwiema literami. Trzeba będzie wszystko to przestudiować. Asesor kolegialny zatrzymał wzrok na 4th July, Tuesday (to znaczy po naszemu 22 czerwca, wtorek), zaciekawiony dziwnym podłużnym kleksem. Do tej pory w książce nie było żadnego kleksa, nawet jednej poprawki – najwidoczniej Churtinski odznaczał się wyjątkową starannością. Kształt kleksa też wydawał się dziwaczny – jak gdyby atrament nie kapnął z pióra, tylko został specjalnie rozmazany. Fandorin obejrzał kartkę pod światło. Nie, nie da się odczytać. Ostrożnie przesunął palcem po kleksie. Zdaje się, że coś tam było napisane. Nieboszczyk używał stalówki, mocno przyciskał pióro. Ale odczytać zapisu nie sposób.

Masa przyniósł wiadro lodu; w łazience rozległ się huk, potem zaszumiała woda. Erast Pietrowicz wziął sakwojaż z narzędziami i wyjął potrzebne przybory. Odwrócił stronicę z kleksem, z drugiej strony przyłożył kartkę najcieńszego papieru ze słomy ryżowej i kilka razy przejechał po nim kauczukowym wałeczkiem. Papier nie był zwyczajny, tylko nasączony specjalnym roztworem, reagującym na najmniejsze nierówności powierzchni. Drżącymi z niecierpliwości palcami asesor kolegialny uniósł papier. Na matowym tle zarysowały się słabe, ale wyraźne litery: Metropol No 19 Klonow.

Zapisane 22 czerwca. Co było wtedy? Dowodzący czwartym korpusem piechoty generał Sobolew zakończył manewry i napisał raport w sprawie urlopu. A w hotelu „Metropol”, w numerze dziewiętnastym, mieszkał jakiś pan Klonow. Czy coś łączy te dwa fakty? Prawdopodobnie nie. Ale po co w takim razie Churtinski zamazywałby nazwisko i adres? Bardzo ciekawe.

Erast Pietrowicz rozebrał się i wlazł do lodowatej wody, która od razu uwolniła go od ubocznych myśli i, jak zazwyczaj, kazała mu skupić wszystkie siły duchowe i fizyczne. Fandorin zanurzył się z głową i doliczył do stu dwudziestu, a kiedy wystawił głowę i otworzył oczy, krzyknął i zalał się szkarłatem: na progu łazienki stała zdumiona i też zawstydzona małżonka jaśnie oświeconego księcia Eugeniusza Lichtenburskiego.

– Proszę wybaczyć, monsieur Fandorin – wyszeptała hrabina po francusku. – Pański służący wpuścił mnie do pokoju i wskazał te drzwi. Myślałam, że tu jest pański gabinet…

Ponieważ dobre wychowanie nie pozwala siedzieć w obecności damy, Erast Pietrowicz zerwał się na równe nogi; ale w tejże sekundzie, ogarnięty paniką, chlupnął z powrotem do wody. Hrabina, dosłownie cała w pąsach, wycofała się za drzwi.

– Masa! – ryknął Fandorin z wściekłością. – Masa!!!

Łajdak i kat przyszedł ze szlafrokiem w rękach i ukłonił się.

– Czego pan sobie życzy, proszę pana?

– Ja ci dam „czego życzy”! – wrzeszczał Erast Pietrowicz, zupełnie nad sobą nie panując. – Każę ci za to rozpruć sobie brzuch! I nie żadną szpadą, tylko pałeczką do ryżu! Mówiłem ci, bałwanie, że w Europie wanna to sprawa intymna! Postawiłeś mnie w idiotycznym położeniu, a pani płonie teraz ze wstydu! – Asesor kolegialny przeszedł na rosyjski i krzyknął: – Proszę wybaczyć! Niech się pani rozgości, hrabino, zaraz przyjdę! – I znowu po japońsku: – Ty przeklęta pokrako, podaj spodnie, koszulę i surdut!

Wszedł do pokoju już całkiem ubrany i z przedziałkiem bez zarzutu, ale ciągle jeszcze zaczerwieniony. Nie wiedział, jak po czymś takim spojrzy damie w oczy. Ale wbrew oczekiwaniom hrabina zupełnie się uspokoiła i z ciekawością oglądała rozwieszone na ścianach grawiury japońskie. Zerknęła na skonfundowaną twarz urzędnika i w jej niebieskich, sobolewowskich oczach mignęła wesoła iskierka, która zresztą od razu ustąpiła miejsca absolutnej powadze.

– Panie Fandorin, ośmieliłam się przyjść do pana, dlatego że jest pan starym towarzyszem Michela i prowadzi śledztwo w sprawie jego śmierci. Mąż wyjechał wczoraj wieczorem z wielkim księciem. Jakieś pilne sprawy. A ja mam zawieźć ciało brata do majątku, żeby je pogrzebać. – Zinaida Dmitrijówna zamilkła, jak gdyby wahała się, czy mówić dalej. Potem nagle, z miną desperatki, powiedziała: – Mąż pojechał bez bagażu. A w jednym z jego surdutów, które tutaj zostały, służąca znalazła coś takiego. Jakiż ten Eugene jest roztargniony!

Hrabina podała złożoną kartkę, a Fandorin zauważył, że w ręce ma jeszcze jakiś papierek. Na blankiecie czwartego korpusu armijnego ręką Sobolewa, zamaszyście, było napisane po francusku:

Eugene, bądź 25 nono w Moskwie, żeby ostatecznie, wszystko wyjaśnić w znanej ci sprawie. Pora nadeszła. Zatrzymam się w „Dussault”. Ściskam cię. Twój Michel.

Erast Pietrowicz pytająco spojrzał na gościa, oczekując wyjaśnień.

– To bardzo dziwne – powiedziała, nie wiadomo czemu szeptem, księżna. – Mąż nie mówił mi, że w Moskwie spotka się z Michelem. W ogóle nie wiedziałam, że brat jest w Moskwie. Eugene powiedział tylko, że musimy złożyć jakieś wizyty, a potem wrócimy do Petersburga.

– Rzeczywiście dziwne – zgodził się Fandorin, który odczytał ze stempla, że depesza wysłana została z Mińska jeszcze szesnastego. – Ale dlaczego nie zapytała pani o to jego wysokości?

Hrabina zagryzła usta i podała drugą kartkę.

– Dlatego, że Eug?ne ukrył przede mną… to.

– Co to jest?

– Liścik Michela, adresowany do mnie. Oczywiście został dołączony do depeszy. Nie wiem, czemu Eugene mi go nie przekazał.

Erast Pietrowicz wziął kartkę do ręki. Widać było, że pisana była w pośpiechu, w ostatniej chwili:

Kochana Uzi, koniecznie, przyjedź razem z Eugene’em do Moskwy. To bardzo ważne. Teraz nie mogę ci nic wyjaśnić, ale, może się, zdarzyć tak, (dalej pół linijki przekreślone) że długo się nie zobaczymy.

Fandorin podszedł do okna i przyłożył liścik do szyby, żeby przeczytać to, co zostało wymazane.

– Niech się pan nie trudzi, już odczytałam. – Drżącym głosem powiedziała za jego plecami Zinaida Dmitrijówna. – Tam jest napisane: że to spotkanie będzie ostatnim.

Asesor kolegialny zmierzwił mokre, dopiero co uczesane włosy. A więc najwyraźniej Sobolew wiedział, że grozi mu niebezpieczeństwo? I książę też o tym wiedział? No, proszę… Odwrócił się do hrabiny.

– Teraz nic nie mogę pani powiedzieć, madame, ale obiecuję, że wyjaśnię wszystkie okoliczności. – Spojrzał Zinaidzie Dmitrijównie w oczy, a dostrzegłszy w nich zmieszanie, dodał: – Ma się rozumieć, działając tak d-delikatnie, jak tylko będę mógł.

Kiedy tylko hrabina wyszła, Erast Pietrowicz usiadł przy biurku i chcąc zgodnie ze swym zwyczajem skupić się za pośrednictwem kaligrafii, zaczął kreślić hieroglif „spokój”. Przy trzeciej wszelako kartce, kiedy do doskonałości miał jeszcze bardzo daleko, do drzwi znów ktoś zapukał – energicznie, natarczywie.

Masa lękliwie obejrzał się na zajętego ważnym obrzędem pana, na palcach podreptał do drzwi i otworzył.

Stała za nimi Jekatierina Aleksandrowna Gołowin, złotowłosa ukochana zmarłego Achillesa. Płonęła gniewem, przez co wyglądała jeszcze piękniej.

– Pan zniknął! – zawołała zamiast powitania. – Czekam, odchodzę od zmysłów przez tę niewiedzę. Co pan wyjaśnił, Fandorin? Przekazałam panu takie ważne wiadomości, a pan siedzi tu i rysuje! Żądam wyjaśnień!

– Proszę pani – przerwał jej ostro asesor kolegialny. – To ja żądam od pani wyjaśnień. Zechce pani usiąść.

Wziął za rękę nieoczekiwanego gościa, zaprowadził do fotela i usadowił. Sobie przysunął krzesło.

– Powiedziała mi pani mniej, niż wie. Co planował Sobolew? Dlaczego bał się o swoje życie? Dlaczego jego p-podróż miała być tak niebezpieczna? Po co mu było potrzebne tyle pieniędzy? Po co w ogóle te wszystkie sekrety? No i wreszcie – o co się pokłóciliście? Te p-pani niedomówienia, Jekatierino Aleksandrówno, sprawiły, że źle oceniłem sytuację i przez to z – zginął pewien bardzo dobry człowiek. Nie mówiąc już o kilku złych, którzy przecież też mieli dusze.

Panna Gołowin spuściła głowę. Na jej delikatnej twarzy odbiła się cała gama silnych i najwyraźniej sprzecznych uczuć. Zaczęła od przyznania się do winy:

– Tak, skłamałam, mówiąc, że nie wiem, czym się zajmował Michel. Uważał, że Rosja ginie, i chciał ją ratować. W ostatnim czasie mówił tylko o Carogrodzie, o groźbie ze strony Niemiec, o wielkiej Rosji… A miesiąc temu, w czasie naszego ostatniego spotkania, nagle zaczął mówić o Bonapartem i prosił, żebym była jego Józefiną… Przeraziłam się. Zawsze mieliśmy różne poglądy. On wierzył w historyczną misję Słowian i jakąś szczególną rosyjską drogę, ja zaś uważałam, że Rosji potrzebne są nie Dardanele, tylko oświata i konstytucja. – Nie zdołała zapanować nad głosem i machnęła piąstką, jak gdyby rozdrażniona tym, że nie może poradzić sobie z nieoczekiwaną przeszkodą. – Kiedy powiedział o Józefinie, przestraszyłam się. Przestraszyłam, że wiedziony ambicją Michel spali się w tym ogniu jak ćma… Jeszcze bardziej przestraszyłam się, że zrobi to, co zamierza. A mógłby to zrobić. Był konsekwentny, silny, fortuna mu sprzyjała… Taki właśnie był. W kogo by się zmienił, gdyby miał możność rządzenia milionami ludzi? Strach myśleć. To byłby już nie Michel, tylko ktoś całkiem inny.

– I doniosła pani na niego? – zapytał bezceremonialnie Erast Pietrowicz.

Panna Gołowin cofnęła się przerażona.

– Jak pan mógł pomyśleć coś takiego? Nie, po prostu powiedziałam: wybieraj – albo ja, albo to, co planujesz. Nie miałam wątpliwości, jaka będzie odpowiedź. – Ze złością otarła łzy. – Ale do głowy mi nie przychodziło, że wszystko skończy się taką ohydną i banalną farsą. Niedoszłego Bonapartego zabije ktoś dla paczki asygnat… Powiedziano w Biblii: „i porazi dumnych”.

Zamachała rękami, dając do zrozumienia, że ma już dosyć, po czym wybuchnęła niepohamowanym płaczem.

Fandorin odczekał, aż się trochę uspokoi, i rzekł półgłosem:

– Prawdopodobnie wcale nie chodziło o asygnaty.

– A o co? – chlipnęła Jekatierina Aleksandrówna. – Przecież go zabito, prawda? Jakoś wierzę, że pan dojdzie do prawdy. Niech pan przysięgnie, że powie mi całą prawdę o jego śmierci.

Stropiony Erast Pietrowicz odwrócił się i pomyślał, że kobiety są nieporównanie lepsze od mężczyzn – bardziej oddane, szczere, harmonijne. Rzecz jasna, jeśli naprawdę kochają.

– Tak, tak, oczywiście – wymamrotał, choć dobrze wiedział, że nigdy nie powie Jekatierinie Aleksandrównie całej prawdy o śmierci ukochanego.

Nagle rozmowę trzeba było skończyć, bo po Fandorina przyszedł posłaniec od generała-gubernatora.

– Jak zawartość sejfu, ekscelencjo? – spytał asesor kolegialny. – Znalazł pan coś ciekawego?

– Masę rzeczy – rzekł z zadowoleniem oberpolicmajster. – Ciemne sprawki zmarłego w dużej mierze się rozjaśniły. Trzeba będzie jeszcze poślęczeć nad deszyfracją zapisów pieniężnych. Nasza pszczółka zbierała nektar z wielu kwiatków, nie tylko z Miszy Malutkiego. A co u pana?

– No, coś tam jest – odpowiedział skromnie Fandorin.

Rozmowa odbywała się w gabinecie gubernatora. Samego Dołgorukoja jednak nie było; według tego, co mówił sekretarz, jego książęca mość jadł jeszcze obiad.

Kiedy w końcu się pojawił, wyglądał dosyć zagadkowo. Usiadł, odkaszlnął i zaczął oficjalnym tonem.

– Panowie, na swój szczegółowy raport otrzymałem odpowiedź telegraficzną z Petersburga. Jak widzicie, sprawę uznano za tak ważną, że nie było najmniejszej zwłoki. W tym wypadku jestem jedynie ogniwem pośrednim. Pisze hrabia Tołstow: Wielce szanowny Władimirze Andriejewiczu, w odpowiedzi na Pańską depeszę powiadamiam wielce szanownego Pana, że kapitan Piewcow rzeczywiście służy w Korpusie Żandarmerii i w chwili obecnej przebywa w Moskwie w misji specjalnej. W szczególności kapitan miał za zadanie dyskretnie przejąć teczkę, w której mogły znajdować się dokumenty wagi państwowej. Śledztwo w sprawie śmierci adiutanta generalnego M.D. Sobolewa z rozkazu Najjaśniejszego Pana należy uznać za zakończone, a oficjalne zawiadomienie w tej sprawie zostanie wysłane także do Jewgienija Osipowicza. Urzędnika do zadań specjalnych Fandorina za samowolny postępek – dopuszczenie osoby prywatnej do tajnego śledztwa, co spowodowało śmierć wymienionej osoby – z rozkazu Najjaśniejszego Pana należy zwolnić ze stanowiska i osadzić w areszcie domowym, póki nie nadejdą inne zarządzenia. Minister spraw wewnętrznych DA. Tołstow.

Książę ze smutkiem rozłożył ręce i rzekł do wstrząśniętego Fandorina:

– No, kochaneczku, taki obrót przyjęła sprawa. Cóż, przełożeni lepiej wiedzą.

Erast Pietrewicz pobladł i powoli wstał. Nie, to nie surowa, chociaż w istocie sprawiedliwa monarsza kara sprawiła, że poczuł się zupełnie zdruzgotany. Najgorsze, że z hukiem upadła hipoteza, którą wysunął z takim przekonaniem. Wziąć tajnego agenta rządu za największego złoczyńcę! Jakaż zawstydzająca pomyłka!

– My tu z Jewgienijem Osipowiczem porozmawiamy, a pan już, proszę wybaczyć, niech idzie do siebie do hotelu i odpoczywa – powiedział ze współczuciem Dołgorukoj. – I niechże pan nie spuszcza nosa na kwintę. Wstawię się u nich za panem, boś mi pan przypadł do serca.

Przybity asesor kolegialny ruszył w stronę wyjścia. Gdy był przy samych drzwiach, zwrócił się doń Karaczencew.

– A co pan znalazł w notesie? – spytał i dyskretnie mrugnął: nie ma się co przejmować, wszystko się jakoś ułoży.

Erast Pietrowicz odczekał chwilę i odpowiedział:

– Nic specjalnego, w-wasza ekscelencjo.

W hotelu Fandorin oświadczył od progu:

– Masa, straciłem honor i wzięto mnie pod areszt. Przeze mnie zginął Gruszyn – to raz. Nie mam już żadnych pomysłów – to dwa. Życie się skończyło – to trzy.

Dotarł do łóżka. Nie rozbierając się, opadł na poduszkę i momentalnie zasnął.

Rozdział dwunasty

Kiedy otworzył oczy, pierwszą rzeczą, jaką ujrzał, był prostokąt okna, a za nim różowy zachód słońca. Na podłodze przy łóżku, ceremonialnie złożywszy ręce na kolanach, siedział Masa w czarnym paradnym kimonie, twarz miał surową, na głowie – świeżą opaskę.

– Co się tak wystroiłeś? – spytał Erast Pietrewicz z ciekawością.

– Pan powiedział, że stracił honor i nie ma więcej pomysłów.

– To co z tego?

– Ja mam dobry pomysł. Wszystko przemyślałem i mogę zaproponować godne wyjście z ciężkiej sytuacji, w której się obaj znaleźliśmy. Do swoich licznych przewinień dodałem jeszcze jedno: naruszyłem europejską etykietę, która zabrania wpuszczać kobietę do łazienki. Nie usprawiedliwia mnie to, że nie rozumiem waszych dziwnych obyczajów. Nauczyłem się całych dwudziestu sześciu stron ze słownika: od łatwego słowa bulu-wa, oznaczającego „nabrzmiałą część łodygi podziemnej”, do trudnego słowa haraku-teri-sticini oznaczającego „mający swoją osobną cechę”, ale nawet ta próba nie zdjęła brzemienia z mojej duszy. Co zaś się tyczy pana, sam pan powiedział: moje życie się skończyło. W takim razie, panie, odejdźmy razem z tego życia. Wszystko przygotowałem, nawet tusz i pędzelek, żeby napisać pożegnalny wiersz.

Fandorin przeciągnął się, czując błogie zmęczenie w stawach.

– Daj spokój, Masa – powiedział i ziewnął rozkosznie. – Mam lepszy pomysł. Co to tak smakowicie pachnie?

– Kupiłem świeże obuwa-zianki, najlepszą rzecz w Rosji poza kobietami – odrzekł służący ze smutkiem. – Zupa ze skisłej kapusty, którą tutaj wszyscy się odżywiają, jest po prostu okropna, ale obuwa-zianki to piękny wynalazek. Chcę na koniec ucieszyć swoją hara, zanim rozetnę ją kindżałem.

– Ja ci rozetnę – pogroził asesor kolegialny. – Daj no tego obwarzanka, bo jestem strasznie głodny. Przekąsimy i do roboty.

– Pan Klonow, spod dziewiętnastego? – upewnił się ober (w „Metropolu” na modłę germańską tak nazywano starszych pracowników). – A jakże, doskonale pamiętam. Był taki gość, kupiec. A pan, mister, jest jego znajomym?

Idylliczny zachód słońca pod wieczór nagle zrejterował, ustępując miejsca zimnemu wiatrowi i szybko gęstniejącemu mrokowi. Niebo straciło dobry nastrój, zaczęło siąpić drobnym deszczykiem, który mógł jeszcze zmienić się w nie byle jaką ulewę. Dlatego Fandorin ubrany był tak, by przeciwstawić się żywiołom: kepi z ceratowym daszkiem, nieprzemakalna kurtka szwedzka z glansowanej skóry, gumowe kalosze. W rezultacie wyglądał jak patentowany cudzoziemiec i tym oczywiście tłumaczyła się niespodziewana replika obera. Raz kozie śmierć – zdecydował asesor kolegialny i zbiegły aresztant w jednej osobie, przechylił się nad kontuarem i wyszeptał:

– Nie jestem żadnym jego znajomym, kochany. Jestem k-kapitan Piewcow z korpusu żandarmerii, a sprawa jest bardzo ważna i ściśle tajna.

– Rozumiem – również szeptem odrzekł kelner. – W tej chwileczce mówię.

Zaczął przewracać karty w książce meldunkowej.

– Taak. Kupiec pierwszej gildii, Nikołaj Nikołajewicz Klonow. Przyjechał rankiem dwudziestego drugiego, z Riazania. A wyjechał nocą z czwartku na piątek.

– Co?! – krzyknął Fandorin. – Z dwudziestego czwartego na dwudziesty piąty?! I to już nocą?

– Tak jest, szanowny panie. Mnie samego przy tym nie było, ale tutaj ma pan zapis, proszę spojrzeć. Rachunek podsumowano rankiem o wpół do piątej, podczas nocnej zmiany.

Erast Pietrowicz poczuł w duszy wielki zapał, znany tylko zawołanym myśliwym. Z udanym lekceważeniem zapytał:

– A jaki był ten Klonow?

– Poważny taki jegomość, solidny. Cóż tu mówić – kupiec pierwszej gildii.

– Co, broda, duży brzuch? Niech pan opisze jego powierzchowność. Czy miał jakieś znaki szczególne?

– Nie, szanowny panie, brody nie miał i wcale nie był gruby. To nie jakiś Iwan Dorobkiewicz Chamow, tylko taki nowoczesny handlowiec. Ubiera się po zachodniemu. Powierzchowność… – Ober się zastanowił. – Zwyczajna, włosy blond. Znaki szczególne… Chyba że oczy, proszę pana. Takie bardzo jasne, jakie czasem mają Finowie.

Fandorin drapieżnie klepnął dłonią po ladzie. Trafił w dziesiątkę! Mamy głównego bohatera. Przyjechał we wtorek, na dwa dni przed Sobolewem, a wyniósł się dokładnie o tej porze, kiedy oficerowie wnosili martwego generała do obrabowanego numeru czterdziestego siódmego. Gorąco, bardzo gorąco!

– Mówi pan zatem, że to solidny człowiek? Pewnie jacyś ludzie, inni k-kupcy, przychodzili do niego w interesach?

– Żadnych nie było, proszę pana. Tylko parę razy umyślni z depeszami. Od razu było widać, że człowiek nie przyjechał do Moskwy załatwiać sprawy, tylko raczej trochę się rozerwać.

– Dlaczego od razu?

Ober uśmiechnął się konspiracyjnie i powiedział na ucho:

– Ledwo przyjechał, to się zaraz o płeć piękną rozpytywał. Gdzie tu, powiada, są w Moskwie jakieś eleganckie damulki? Żeby koniecznie była blondynka, tylko trochę szczuplejsza, z talią, proszę pana. Widać, że jegomość z dobrym gustem.

Erast Pietrowicz nachmurzył się. To było coś nieoczekiwanego. Kapitan Piewcow raczej nie powinien się interesować blondynkami.

– Mówił o tym z panem?

– Nie, skąd, proszę pana, to mi opowiadał Timofiej Spiridonowicz. Też u nas pracował, na tym samym miejscu – westchnął z wymuszonym smutkiem. – W sobotę odszedł od nas, Panie świeć nad jego duszą. Jutro, proszę pana szanownego, panichida.

– Niby jak „odszedł”? – Fandorin pochylił się do przodu. – Co się stało?

– Nic nadzwyczajnego, proszę pana. Szedł wieczorem do domu, poślizgnął się i uderzył głową o kamień. Tutaj niedaleko, w przechodnim podwórzu. Był człowiek i nie ma człowieka. Wszystko w ręku Boga. – Ober się przeżegnał. – Byłem u niego pomocnikiem. A teraz dostałem awans. Szkoda Timofieja Spiridonowicza…

– To znaczy Klonow rozmawiał z nim o damulkach? – spytał asesor kolegialny, czując wyraźnie: właśnie teraz, za chwilę, spadnie zasłona z oczu, a wtedy będzie mógł ujrzeć obraz wydarzeń w całej okazałości. – A nic bliższego Timofiej Spirydonowicz nie mówił?

– A jakże, szanowny panie, nieboszczyk lubił ozorem mleć. Mówił, że kiedy powiedział dziewiętnastce… my tak między sobą gości nazywamy, po numerach… o wszystkich moskiewskich blondynkach wysokiej klasy, to dziewiętnastka najbardziej interesował się mamzel Wandą z „Róży Alpejskiej”.

Erast Pietrewicz na chwilę zamknął oczy. Nitka była bardzo zaplątana, ale jej koniuszek wreszcie się pokazał.

– To pan?

Wanda stała w drzwiach, otulając się koronkową mantylą, i patrzyła z przerażeniem: mokra skórzana kurtka odbijała światło lampy i wydawało się, że asesora kolegialnego otacza aureola. Za plecami późnego gościa szemrała ruchoma ściana deszczu, a za nią była już tylko ciemność. Strumienie wody spływały z kurtki na podłogę.

– Niech pan wejdzie, panie Fandorin, przemókł pan zupełnie.

– Najdziwniejsze – powiedział Erast Pietrowicz, zamiast się przywitać – że pani, mademoiselle, do tej pory jeszcze żyje.

– To dzięki panu. – Szczupłymi ramionami śpiewaczki targnął dreszcz. – Do tej pory mam przed oczami nóż, który nieuchronnie zbliża się do mojego gardła… Nie mogę spać po nocach. Śpiewać też nie mogę.

– Nie miałem wcale na myśli herr Knabego, tylko Klonowa. – Fandorin patrzył jej prosto w ogromne zielone oczy. – Niech mi pani opowie o tym interesującym osobniku.

Wanda zdziwiła się, czy też udała zdziwienie.

– Klonow? Nikołaj Klonow? A co on ma do rzeczy?

– A nad tym teraz się zastanowimy.

Weszli do pokoju gościnnego, usiedli. Paliła się tylko lampa na stole, nakryta zielonym szalem, i dlatego cały pokój przypominał świat podwodny. Królestwo morskiej czarodziejki – pomyślał Erast Pietrowicz, ale zaraz odegnał te niestosowne myśli.

– Proszę mi opowiedzieć o kupcu pierwszej gildii, Klonowie.

Wanda odebrała od niego mokrą kurtkę i położyła na podłodze, ani trochę nie litując się nad puszystym perskim dywanem.

– Bardzo pociągający – powiedziała marzycielskim tonem, a Erast Pietrowicz poczuł coś w rodzaju zazdrości, do której skądinąd nie miał żadnych praw. – Spokojny, pewny siebie. Dobry człowiek, z tych najlepszych; rzadko spotyka się takich mężczyzn. Ja w każdym razie prawie nigdy. W czymś przypomina pana. – Lekko się uśmiechnęła, a Fandorinowi zrobiło się nieswojo: stara się rzucić czar. – Ale dlaczego pan się nim interesuje?

– Człowiek ów nie jest tym, za kogo się podaje. Nie jest żadnym k-kupcem.

Wanda odwróciła się trochę, patrzyła gdzieś przed siebie.

– To mnie nie dziwi. Ale przywykłam do tego, że każdy ma swoje tajemnice. Staram się nie mieszać do cudzych spraw.

– Jest pani przenikliwą kobietą, mademoiselle, bez tego nie miałaby pani sukcesów w swojej… profesji. – Erast Pietrewicz zawstydził się, bo słowo nie było najwłaściwiej dobrane. – Czyżby nigdy nie odczuła pani g-grozy bijącej od tego człowieka?

Śpiewaczka szybko zwróciła się w jego stronę:

– Tak, tak. Czasami. Ale skąd pan o tym wie?

– Mam wszelkie podstawy, by sądzić, że Klonow jest bardzo niebezpieczny. – I od razu spytał wprost: – Proszę powiedzieć, czy to on zetknął panią z Sobolewem?

– Nie, wcale nie – odparła Wanda równie szybko. Czy aby nie za szybko?

Zdaje się, że sama to poczuła, bo uznała za niezbędne się poprawić:

– W każdym razie ze śmiercią generała nie ma żadnego związku, przysięgam panu! Wszystko odbyło się właśnie tak, jak panu opowiedziałam.

Teraz mówiła prawdę – albo wierzyła, że mówi prawdę. Wszystkie znaki – modulacja głosu, gesty, ruchy mięśni twarzy – były akurat takie, jak trzeba. Niewykluczone zresztą, że w pannie Tolle marnowała się nieprzeciętna aktorka.

Erast Pietrowicz zmienił taktykę. Mistrzowie psychologii śledczej uczą: jeśli istnieje podejrzenie, że przesłuchiwany nie jest szczery, tylko udaje szczerość, trzeba zasypać go gradem szybkich, niespodziewanych pytań, wymagających monosylabowych odpowiedzi.

– Klonow wiedział o Knabem?

– Tak. Ale jakie…

– Czy mówił o teczce?

– O jakiej teczce?

– Wspominał o Churtinskim?

– Kto to jest?

– Czy nosi broń?

– Chyba tak. Ale czy prawo tego zab…

– Pani z nim jeszcze się spotka?

– Tak. To znaczy…

Wanda zbladła, zagryzła usta. Erast Pietrowicz zrozumiał: teraz zacznie kłamać. Czym prędzej zatem, póki jeszcze nie zaczęła, przemówił inaczej – bardzo poważnie, jakby w zaufaniu, z przejęciem nawet:

– Powinna pani powiedzieć, gdzie on przebywa. Jeśli się mylę i nie jest tym, za kogo go uważam, lepiej, żeby oddalił od siebie podejrzenie. Ale jeśli się nie mylę, jest to człowiek straszny, wcale nie taki, za jakiego pani go uważa. O ile rozumiem ów sposób myślenia, nie zostawi pani wśród żywych, byłoby to wbrew jego zasadom. Jestem zdumiony, że jeszcze nie trafiła pani do kostnicy policyjnej w dzielnicy Twerskiej. No więc, jak mogę znaleźć tego Klonowa?

Wanda milczała.

– Niech pani mówi. – Fandorin wziął ją za rękę. Ręka była zimna, ale puls bił bardzo szybko. – Raz już panią uratowałem i zamierzam zrobić to jeszcze raz. Przysięgam, jeśli nie jest zabójcą, to go nie ruszę.

Wanda patrzyła na młodego człowieka rozszerzonymi źrenicami. Wyraźnie toczyła ze sobą walkę, a Fandorin nie wiedział, jak przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę. Kiedy gorączkowo o tym myślał, wzrok śpiewaczki nabrał twardości – górę wzięła jakaś myśl nieznana Erastowi Pietrewiczowi.

– Nie wiem, gdzie jest – powiedziała tonem, który wykluczał jakąkolwiek dyskusję.

Fandorin natychmiast wstał i ukłonił się, nie mówiąc już ani słowa. Bo i po co?

Najważniejsze, że jeszcze się z Klonowem-Piewcowem spotka. Żeby wyjść na cel, wystarczy rozpocząć umiejętną obserwację. Asesor kolegialny zatrzymał się na środku Pietrowki, nie zwracając uwagi na deszcz, który co prawda padał już mniej gwałtownie niż przedtem.

Jakaż, u licha, obserwacja?! Przecież jest pod aresztem i nie wolno mu wychodzić z hotelu. Pomocników nie będzie, a obserwować w pojedynkę nie ma większego sensu – tutaj potrzebnych jest z pięciu czy sześciu doświadczonych agentów.

Żeby myśl skręciła z utartych kolein, Fandorin ośmiokrotnie szybko i głośno klasnął w dłonie. Schowani pod parasolami przechodnie odskoczyli od szaleńca, a na ustach asesora kolegialnego pojawił się uśmiech zadowolenia. Przyszedł mu do głowy oryginalny pomysł.

Kiedy Erast Pietrewicz wszedł do obszernego hallu „Dussault”, od razu skręcił w stronę kontuaru.

– Przyjacielu – zwrócił się do portiera głosem nieznoszącym sprzeciwu. – Połącz no mnie z hotelem „Anglia”, tym na Pietrowce, a sam odejdź, mam p-poufną rozmowę.

Portier, który zdążył przywyknąć do tajemniczego zachowania poważnego urzędnika spod dwudziestki, ukłonił się, powiódł palcem po wiszącym na ścianie spisie posiadaczy telefonów, znalazł żądany numer i zdjął tubkę.

– „Anglia”, tutaj pan Fandorin – powiedział i podał asesorowi kolegialnemu słuchawkę.

Ktoś tam zapiszczał:

– Kto przy telefonie?

Erast Pietrowicz wyczekująco popatrzył na portiera, ten zaś grzecznie przeniósł się w najdalszy kąt hallu.

Dopiero wtedy Fandorin zbliżył usta do tubki i powiedział:

– Proszę zawołać panią Wandę. Proszę powiedzieć, że pilnie prosi ją pan Klonow. Tak, tak, Klonow!

Serce młodego człowieka biło w przyspieszonym tempie. Pomysł, który przyszedł mu do głowy, był nowy i bezczelny w swojej prostocie. Łączność telefoniczna, w szybkim tempie podbijająca Moskwę, była na razie, mimo wielkich udogodnień, daleka od doskonałości. Prawie zawsze udawało się zrozumieć sens wypowiedzianych słów, ale membrana nie przekazywała brzmienia głosu. W najlepszym wypadku – a i to nie zawsze – można było się zorientować, czy głos należy do kobiety, czy do mężczyzny. Gazety pisały, że wielki wynalazca, mister Bell, opracowuje nowy model, który będzie przekazywał dźwięk o wiele lepiej. A jednak, jak głosi chińska mądrość, nawet w niedoskonałości można się doszukać zalet. Erast Pietrowicz nigdy jeszcze nie słyszał, żeby ktoś w rozmowie telefonicznej podawał się za kogoś innego. Dlaczego więc nie spróbować?

W stożkowatej słuchawce zadźwięczał piskliwy, przerywany trzaskami głos, wcale niepodobny do kontraltu Wandy.

– Kola, to ty? Jakie szczęście, że wpadłeś na pomysł, by zatelefonować!

„Kola”? „Ty”? No, no!

A Wanda szybko, połykając sylaby, krzyczała do telefonu:

– Kola, grozi ci niebezpieczeństwo! Dopiero co był u mnie człowiek, który cię szuka!

– Kto? – spytał Fandorin i zamarł. Teraz go zdemaskuje. Ale Wanda odpowiedziała jak gdyby nigdy nic:

– Detektyw. Bardzo mądry i sprytny. Kola, mówił o tobie straszne rzeczy!

– Bzdura – odezwał się Erast Pietrowicz, pomyślawszy, że owa kobieta fatalna, jak się zdaje, nie na żarty zakochała się w kapitanie pierwszej gildii.

– Prawda? Wiedziałam! A jednak strasznie się zdenerwowałam! Kola, dlaczego telefonujesz? Czy coś się zmieniło?

Milczał, gorączkowo zastanawiając się, co powiedzieć.

– Co, nie spotkamy się jutro-utro? – Na linii powstało echo, a Fandorin zatkał drugie ucho, bo z trudnością docierały doń szybko wypowiadane słowa. – Ale obiecałeś, że nie wyjedziesz bez pożegnania-ania? Spotkanie odwołane-ane?

– Nie. – Nabrał odwagi i wydobył z siebie dłuższe zdanie: – Chciałem tylko sprawdzić, czy wszystko dobrze zapamiętałaś.

Widocznie Wanda też źle słyszała, co Fandorinowi było bardzo na rękę.

– Czy wszystko dobrze zapamiętałaś?! – krzyknął Fandorin.

– Tak, tak, oczywiście-iście! „Zajazd Świętej Trójcy”, o szóstej, numer siedem, od podwórza, zapukać dwa razy, trzy i jeszcze dwa-a. Może lepiej jednak nie o szóstej, tylko później-óźniej? Od lat nie wstawałam o takiej porze-orze.

– Dobrze – powiedział ośmielony asesor kolegialny, powtarzając w myślach: szósta, siódmy, od podwórza, dwa-trzy-dwa. – O siódmej. Ale nie później. Mam ważne sprawy.

– Dobrze, o siódmej! – krzyknęła Wanda. Echo i trzask nagle znikły, jej głos rozległ się bardzo wyraźnie i dawał się chyba nawet rozpoznać. Dźwięczał tak radośnie, że Fandorin się zawstydził.

– Kończę rozmowę – powiedział.

– Skąd telefonujesz? Gdzie jesteś?

Erast Pietrowicz wetknął rożek do gniazda i przekręcił korbkę. Okazało się, że telefoniczna mistyfikacja jest nader łatwa. Trzeba wziąć to pod uwagę na przyszłość, żeby samemu nie dać się nabrać. Wymyślić dla każdego rozmówcy hasło? No, powiedzmy, nie dla każdego, tylko dla agentów czy też wyłącznie w poufnych sprawach.

Ale teraz nie miał czasu o tym myśleć.

O areszcie domowym można zapomnieć. Teraz ma co przedstawić szefom. Nieuchwytny, prawie bezcielesny Klonow-Piewcow jutro o szóstej będzie w jakimś „Zajeździe Świętej Trójcy”. Diabli wiedzą, gdzie to jest, no i w żadnym wypadku nie obejdzie się bez Karaczencewa. Aresztowanie powinno się odbyć należycie, ze wszystkimi szykanami. Żeby nie uciekł, bo to jednak wielki spryciarz.

Dom oberpolicmajstra na Twerskim uważany był za jedną z rzeczy godnych obejrzenia w pierwszej stolicy. Wychodził fasadą na elegancki bulwar, gdzie w pogodne dni spacerowało najlepsze moskiewskie towarzystwo; piętrowy dom urzędowej żółtej barwy jak gdyby strzegł, a poniekąd nawet błogosławił, przyzwoitych ludzi, ażeby mogli spędzać czas wytwornie i spokojnie. Spacerujcie sobie, światłe panie i światli panowie, po wąskiej zachodniej promenadzie, wdychajcie aromat lip i niech was nie trwoży sapanie olbrzymiego, na wpół azjatyckiego miasta, zamieszkanego głównie przez osobników ciemnych i niewychowanych; patrzcie, władza jest na miejscu, stoi na straży cywilizacji i porządku, władza nigdy nie śpi.

O tym ostatnim Erast Pietrowicz miał możność przekonać się tuż przed północą, kiedy dzwonił do drzwi sławnej willi. Otworzył nie szwajcar, tylko żandarm z szablą i rewolwerem. Ze srogą miną wysłuchał nocnego petenta i nic nie mówiąc, zostawił go na progu; potem elektrycznym dzwonkiem przywołał dyżurnego adiutanta. Na szczęście adiutant okazał się znajomym – był to kapitan Swierczinski. Nie bez trudu rozpoznał w anglizowanym jegomościu obdartego żebraka, który rankiem wywołał taki alarm w urzędzie, i od razu stał się wcieleniem uprzejmości. Okazało się, że Jewgienij Osipowicz jak zwykle spaceruje przed snem po bulwarze. Lubi nocne przechadzki i w żadną pogodę, choćby i w deszcz, z nich nie rezygnuje.

Erast Pietrowicz wyszedł na bulwar i ledwie ruszył w stronę spiżowego Puszkina, zobaczył idącą z naprzeciwka niespiesznym krokiem znajomą postać w kawaleryjskim szynelu i nasuniętym na czoło baszłyku. Wystarczyło, żeby asesor kolegialny rzucił się generałowi na spotkanie, a już po bokach, jak spod ziemi, bezszelestnie wyrosły dwa cienie, a za plecami oberpolicmajstra pojawiły się jeszcze dwie równie energiczne sylwetki. Erast Pietrowicz pokręcił głową: tak, to właśnie rzekoma samotność urzędnika państwowego w epoce terroryzmu. Ani kroku bez ochrony. Boże, ku czemu zmierza Rosja…?

A cienie już podchwyciły asesora kolegialnego pod ręce – łagodnie, ale mocno.

– Erast Pietrowicz, o wilku mowa! – ucieszył się Karaczencew, a na agentów krzyknął: – Precz! Proszę, a ja tu właśnie sobie chodzę i rozmyślam o panu. Co, nie wytrzymał pan w areszcie?

– Nie wytrzymałem, wasza ekscelencjo. Jewgieniju Osipowiczu, chodźmy do domu, nie ma chwili do stracenia.

Generał nie zadawał zbędnych pytań: od razu zawrócił w stronę domu. Szedł żwawym krokiem, co chwila spoglądając na rozmówcę.

Weszli do obszernego owalnego gabinetu, usiedli naprzeciw siebie przy stole obitym zielonym suknem. Oberpolicmajster krzyknął:

– Swierczinski, niech pan zostanie za drzwiami! Może się pan przydać.

Kiedy obite skórą drzwi bezszelestnie się zamknęły. Karaczencew niecierpliwie spytał:

– No co tam? Jest ślad?

– Jeszcze lepiej – rzekł Fandorin. – Jest zbrodniarz. We własnej osobie. P-pozwoli pan, że zapalę?

Puszczając dym z cygara, asesor kolegialny przedstawił wyniki swoich poszukiwań.

Karaczencew coraz bardziej się chmurzył. Kiedy wysłuchał do końca, zakłopotany podrapał się w okrągłe czoło, odrzucił nieposłuszny rudy kosmyk.

– I jak pan widzi całą tę łamigłówkę?

Erast Pietrowicz strząsnął słupek popiołu.

– Sobolew organizował jakieś zuchwałe wystąpienie. Może przewrót w osiemnastowiecznym stylu. Mniej więcej to, co Niemcy nazywają Putsch. Sam pan wie, jak p-popularny był Michaił Dmitrijewicz w wojsku i wśród ludu. Autorytet zaś władzy najwyższej upadł teraz tak nisko… Co zresztą będę panu tłumaczył, cały urząd żandarmerii dla pana pracuje, zbierając plotki.

Oberpolicmajster skinął głową.

– O samym spisku nic mi na dobrą sprawę nie wiadomo. Czy to Sobolew zapragnął zostać Napoleonem, czy też, co bardziej prawdopodobne, wprowadzić na tron któregoś z krewnych cesarza? Nie wiem i nie chcę z-zgadywać. A i nie jest to istotne dla naszego zadania.

Karaczencew targnął głową i rozpiął obszywany złotem kołnierz. Nad obojczykiem generała pokazały się kropelki potu.

– W ogóle nasz Achilles planował coś niebagatelnego – jak gdyby nigdy nic ciągnął asesor kolegialny i puścił pod sufit taki elegancki strumyczek dymu, aż miło było patrzeć. – Miał jednak jakichś ukrytych, p-potężnych przeciwników, którzy wiedzieli o jego planach. Klonow vel Piewcow to ich człowiek. Przy jego pomocy partia antysobolewowska postanowiła usunąć nowego Bonapartego, ale bez hałasu, pozorując naturalną śmierć. I tego udało się dokonać. Egzekutorowi pomagał nasz z-znajomy Churtinski, który związany był z partią antysobolewowską i wedle wszelkich oznak reprezentował w Moskwie jej interesy.

– Eraście Pietrowiczu, nie tak szybko – poprosił oberpolicmajster. – Bo kręci mi się w głowie. Jaka partia? Gdzie? U nas, w ministerstwie spraw wewnętrznych?

Fandorin wzruszył ramionami:

– To bardzo możliwe. W każdym razie bez pańskiego szefa, hrabiego Tołstowa, się nie obyło. Proszę przypomnieć sobie list usprawiedliwiający Churtinskiego i depeszę wspierającą Piewcowa. Radca dworu okazał się marnym wykonawcą. Zanadto był chciwy: połakomił się na milion Sobolewa, postanowił połączyć przyjemne z pożytecznym. Ale centralną postacią w całej tej historii jest niewątpliwie jasnooki blondyn.

Nagle asesor kolegialny wzdrygnął się, olśniony nowym pomysłem.

– Chwileczkę… A może wszystko jest jeszcze b – bardziej skomplikowane! No pewnie!

Zerwał się i szybko przeszedł po gabinecie z kąta w kąt – generał tylko wodził spojrzeniem za miotającym się Fandorinem, bojąc się zakłócić bieg myśli przenikliwego urzędnika.

– Minister spraw wewnętrznych nie mógł organizować zabójstwa adiutanta generalnego Sobolewa, cokolwiek by ten planował! To nonsens! – Wzburzony Erast Pietrewicz przestał się jąkać. – Nasz Klonow to zdaje się nie ten Piewcow, o którym pisał książę. Prawdziwego Piewcowa najpewniej nie ma już wśród żywych. Pachnie tu nader chytrą intrygą, obmyślaną w taki sposób, żeby w razie fiaska wszystko można było zwalić na wasz resort! – Asesor kolegialny fantazjował niepowstrzymanie. – Aha, aha, aha.

Kilka razy szybko klasnął w dłonie, a zaskoczony generał, który przez cały czas słuchał go w napięciu, omal nie podskoczył.

– Załóżmy, że minister wie o spisku Sobolewa i zarządza tajną obserwację generała – to raz. Ktoś inny też wie o spisku i chce zabić Sobolewa – to dwa. W odróżnieniu od ministra ten człowiek, a najprawdopodobniej ci ludzie, których nazwiemy kontrspiskowcami, nie działają w ramach zakreślonych przez prawo i mają jakieś własne cele.

– Jakie cele? – zapytał słabym głosem skołowany ostatecznie oberpolicmajster.

– Z pewnością władzę – niedbale odrzekł Fandorin. – Jakież inne mogą być cele, kiedy intryga rozwija się na takim szczeblu? Kontrspiskowcy mieli do dyspozycji niezwykle przedsiębiorczego i pomysłowego osobnika, którego znamy jako Klonowa. Co do tego, że nie jest żadnym kupcem, można nie mieć wątpliwości. To człowiek nieprzeciętny, o zdolnościach wręcz niebywałych. Niewidzialny, nieosiągalny, nieuchwytny. Wszechobecny, nieodmiennie zjawiał się przed nami i pierwszy zadawał cios. Chociaż my dwaj działaliśmy zawsze szybko, odchodziliśmy z kwitkiem.

– A jeśli mimo wszystko jest kapitanem żandarmerii i działa z upoważnienia ministra? – spytał Karaczencew. – I jeśli… – przełknął ślinę -…jeśli usunięcie Sobolewa ma najwyższą sankcję? Proszę wybaczyć, panie Eraście, ale obaj jesteśmy profesjonalistami i doskonale wiemy, że dla dobra państwa czasem trzeba się uciekać do nietradycyjnych metod.

– Po co w takim razie wykradać teczkę, i to jeszcze z urzędu żandarmerii? – Fandorin wzruszył ramionami. – Przecież teczka, tak czy owak, już trafiła do urzędu, a pan drogą służbową przesłałby ją do Petersburga, do tegoż hrabiego Tołstowa. Po cóż tyle zachodu? Nie, ministerstwo nie ma z tym nic wspólnego. A i zabić bohatera narodowego to nie to, co udusić w więzieniu jakiegoś generała Pichegru. Podnieść rękę na Michaiła Sobolewa? Bez sądu i śledztwa? Nie, Jewgieniju Osipowiczu, nasza władza nie jest święta, ale coś takiego przekraczałoby już wszelkie granice. Nie wierzę.

– Tak, ma pan rację – przyznał Karaczencew.

– A poza tym zręczność, z jaką Klonow dokonuje zabójstw, coś mało przypomina służbę jego cesarskiej mości.

Oberpolicmajster podniósł dłoń:

– Chwileczkę, chwileczkę, bo się pan zagalopuje. Jakie właściwie zabójstwa? Przecież w końcu nie wiemy, czy Sobolew został zabity, czy umarł własną śmiercią. Wyniki sekcji zwłok wskazują na to drugie.

– Nie, został zabity – odparł Erast Pietrowicz. – Chociaż nie mam pojęcia, jak udało się zatrzeć ślady. Gdybyśmy wtedy wiedzieli to, co wiemy teraz, kazalibyśmy pewnie profesorowi Wellingowi zrobić sekcję dokładniej. Przecież z góry zakładał, że śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych, a takie założenie ma duży wpływ na rezultaty A poza tym – asesor kolegialny zatrzymał się przed generałem – przecież na śmierci Sobolewa się nie skończyło. Klonow zatarł wszystkie możliwe ślady. Jestem pewien, że tajemnicza śmierć Knabego była jego dziełem. Niech pan sam osądzi, czy Niemcy, nawet bardzo wystraszeni, zabiliby oficera własnego sztabu generalnego? Tak się w cywilizowanych krajach nie postępuje. W najgorszym wypadku zmusiliby go do samobójstwa, ale rzeźnickim nożem w bok? To nieprawdopodobne! Klonowowi zaś było to nawet bardzo na rękę: przecież obaj uznaliśmy, że zagadka została rozwiązana. Gdyby nie wypłynęła sprawa teczki z milionem, zakończylibyśmy na tym śledztwo. Wielce podejrzana jest także nagła śmierć obera z „Metropolu”. Ów nieszczęsny Timofiej Spiridonowicz winny był najwyraźniej tylko temu, że pomógł Klonowowi znaleźć wykonawczynię, Wandę. Ach, Jewgieniju Osipowiczu, wszystko teraz wydaje mi się podejrzane! – zawołał Fandorin. – Nawet śmierć Miszy Malutkiego! Nawet samobójstwo Churtinskiego!

– No, to już przesada – skrzywił się oberpolicmajster. – Jest list pożegnalny.

– Niech pan powie, tak z ręką na sercu, czy zagrożony zdemaskowaniem Piotr Parmienowicz targnąłby się na swoje życie? Co, taki z niego już był honorowy człowiek?

– No, rzeczywiście, chyba nie. – Teraz to Karaczencew zerwał się i zaczął chodzić wzdłuż ściany. – Raczej próbowałby uciec. Sądząc po znalezionych u niego w sejfie papierach, nieboszczyk miał konto w zuryskim banku. Gdyby nie udało się uciec – błagałby o zmiłowanie, próbował przekupić sędziów. Ja ten rodzaj ludzi dobrze znam, to żywotny naród. Churtinski poszedłby raczej na katorgę, niż się wieszał. List jednak został napisany jego ręką, nie ma wątpliwości…

– Najbardziej przeraża mnie to, że zawsze albo nikt nie podejrzewa morderstwa, albo, jak w przypadkach Miszy i Knabego, podejrzenie pada nieuchronnie na kogoś innego: za pierwszym razem na niemiecką agenturę, za drugim na Fiskę. To oznaka profesjonalizmu najwyższej klasy. – Erast Pietrowicz zmrużył oczy. – Jednego tylko nie pojmuję: jakim cudem zostawił przy życiu Wandę… Przy okazji, Jewgieniju Osipowiczu, trzeba bez zwłoki wysłać patrol i zabrać ją z „Anglii”. A jak zatelefonuje do niej prawdziwy Klonow? Albo, co gorsza, zechce naprawić swoją zdumiewającą niefrasobliwość?

– Swierczinski! – krzyknął generał i poszedł do pokoju przyjęć wydać rozkazy.

Kiedy wrócił, asesor kolegialny stał przed wiszącym na ścianie planem miasta i wodził po nim palcem.

– „Zajazd Świętej Trójcy” to gdzie?

– „Zajazd Świętej Trójcy” to hotelik na Pokrowce, niedaleko cerkwi Świętej Trójcy. O, tutaj – pokazał generał. – Uliczka Chochłowska. Kiedyś naprawdę był tam zajazd klasztorny, teraz to niemal rudery: labirynt przybudówek, skrzydeł, baraków. Zwykle na ten hotelik mówi się po prostu „Trójca”. Miejsce niebezpieczne, do Chitrowki stamtąd tylko parę kroków. Ale w „Trójcy” mieszkają osobnicy nie całkiem straceni – aktorzy, modystki, zbankrutowani kupcy. Nie zatrzymują się tam na długo: albo wydostaną się i wrócą między przyzwoitych ludzi, albo stoczą się jeszcze niżej, w przepaść Chitrowki.

Obszernie odpowiadając na zwykłe pytanie, oberpolicmajster myślał o czym innym i widać było, że niełatwo mu podjąć decyzję. Kiedy skończył, zapadła cisza. Erast Pietrowicz zrozumiał, że rozmowa wchodzi w zasadniczą fazę.

– Oczywiście jest to krok arcyryzykowny, Jewgieniju Osipowiczu – rzekł cicho asesor kolegialny. – Jeśli moje p-przypuszczenia są mylne, ryzykuje pan karierę, będąc przecież człowiekiem ambitnym. Ale dlatego właśnie przyszedłem do pana, a nie do Władimira Andriejewicza, bo ten z pewnością by nie zaryzykował. Jest nadzwyczaj ostrożny, wiek robi swoje. Z drugiej strony jego położenie nie jest tak niezręczne jak pańskie. Za pana plecami ministerstwo splotło intrygę, w której, proszę wybaczyć, miał pan zagrać rolę ddurnia w kartach. Hrabia Tołstow nie uznał za wskazane wtajemniczyć pana, szefa moskiewskiej policji, w sprawę Sobolewa, a zaufał Churtinskiemu, człowiekowi podłemu, a co więcej – złoczyńcy. Ktoś jeszcze od ministra sprytniejszy przeprowadził własną operację. Pan był na uboczu tych wydarzeń, ale w ostatecznym rachunku odpowiedzialność spada na pana. Boję się, że to pan zapłaci za wszystkie szkody. A najbardziej przykre jest to, że nie dowie się pan, kto ich narobił i dlaczego. Żeby zrozumieć prawdziwy sens intrygi, trzeba złapać Klonowa. Wtedy będzie miał pan atut w ręku.

– A jeśli to rzeczywiście agent rządowy, wylecę z hukiem ze służby. W najlepszym wypadku – zaoponował ponuro Karaczencew.

– Jewgieniju Osipowiczu, zatuszować sprawy i tak raczej się nie uda, zresztą nie wolno. Chodzi nie tyle o Sobolewa, ile o straszne pytanie: cóż to za tajemnicza siła kręci losem Rosji? Jakim prawem? I co ta siła jutro wymyśli?

– Myśli pan o masonach? – zdziwił się generał. – Hrabia Tołstow istotnie jest członkiem loży, to samo Wiaczesław Plewako, dyrektor departamentu policji. Chyba z połowa wpływowych ludzi w Petersburgu należy do masonerii. Tylko po co im zabójstwo polityczne, skoro i tak wszystkich za łeb trzymają, całkiem legalnie?

– Jacyż tam masoni! – Fandorin ze złością zmarszczył czoło. – O nich wszyscy wiedzą. Tutaj mamy do czynienia z prawdziwym, nie operetkowym sprzysiężeniem. A w wypadku sukcesu, ekscelencjo, może pan zdobyć klucz do takiej komnaty Aladyna, że dech zapiera.

Jewgienij Osipowicz ze wzburzeniem poruszył rudymi brwiami. To kuszące, bardzo kuszące. I judaszowi Plewako (ładny kolega!), i samemu hrabiemu Tołstowowi można wypłatać niezłego figla. Żeby nie kpili z Karaczencewa, nie wystawiali go do wiatru. Doigraliście się, panowie, doskakaliście. No, tajna obserwacja spiskowca – to jasne: w takiej sprawie potrzebna jest dyskrecja. Ale żeby pod nosem waszych agentów zabito bohatera narodowego – to już skandal. Prześlepiliście, petersburskie mądrale. Teraz pewnie włosy z głowy rwiecie, trzęsiecie się ze strachu. A tutaj Jewgienij Osipowicz przyprowadza łotra: macie, panowie. Hmm, a może pójść z łotrem do kogoś jeszcze wyższego? Ho, ho, to rzeczywiście nie byle jaka sprawa!

Oberpolicmajster dotarł w wyobraźni na szczyty tak niebotyczne, że zaparto mu dech w piersi. Ale i zaczęło ssać w dołku. Ze strachu.

– No dobrze – powiedział ostrożnie. – Przypuśćmy, że aresztujemy Klonowa. A on pary z ust nie puści. Bo liczy na swoich protektorów. Co wtedy zrobimy?

– Słuszna uwaga. – Asesor kolegialny skinął głową, ukrywając zadowolenie z faktu, że rozmowa ze stadium teoretycznego przeszła w praktyczne. – Też o tym myślałem. Złapać Klonowa będzie bardzo trudno, a zmusić do mówienia – po s-stokroć trudniej. Dlatego mam propozycję.

Jewgienij Osipowicz nastawił uszu, wiedząc z doświadczenia, że obrotny detektyw nie zaproponuje byle czego i najtrudniejsze weźmie na siebie.

– Pańscy ludzie otoczą „Trójcę” ze wszystkich stron, żeby mysz się nie prześlizgnęła – Fandorin z zapałem zajął się mapą. – Tutaj będzie kordon, tutaj i tutaj. W całej okolicy należy zamknąć podwórza przechodnie; na szczęście jest wczesny ranek, wielu będzie jeszcze spało. Koło samej „Trójcy” – kilku najlepszych agentów; trzech, czterech ludzi, nie więcej. Powinni działać wyjątkowo ostrożnie, dobrze się maskując, żeby, broń Boże, nie wystraszyć obiektu. Mają czekać na mój sygnał. Ja zaś p-pójdę do pokoju Klonowa i zaproponuję mu zabawę w szczerość. Nie zabije mnie od razu; będzie chciał wyjaśnić, skąd się wziąłem, czy dużo wiem i o co mi chodzi. Tak więc zatańczymy z nim wytworne pas de deux: ja mu trochę uchylę rąbka tajemnicy, to i on ze mną leciutko się odsłoni; p-potem znowu ja – znowu on. Mając pewność, że może mnie sprzątnąć w każdej chwili, Klonow będzie rozmowniejszy niż w przypadku aresztowania. Innego sposobu nie widzę.

– Ale to duże ryzyko – powiedział Karaczencew. – Jeśli ma pan rację, że jest takim wirtuozem zabójstw, to niech pana Bóg strzeże…

Erast Pietrowicz niefrasobliwie wzruszył ramionami.

– Jak mówi Konfucjusz, szlachetny mąż powinien sam odpowiadać za swoje błędy.

– Cóż, z Bogiem. To wielka sprawa. Albo żyć, albo gnić. – Niespodziewanie w głosie oberpolicmajstra dało się słyszeć nutę współczucia. Mocno uścisnął Fandorinowi rękę. – Niech pan wraca, Eraście Pietrowiczu, do hotelu i porządnie się wyśpi. Proszę się o nic nie martwić, osobiście przygotuję operację. Wszystko będzie w najlepszym porządku. Rano pójdzie pan do „Trójcy” i sam sprawdzi, czy moje zuchy dobrze się zamaskowały.

– Pan, ekscelencjo, zupełnie jak ta Mądra Wasylisa. – Asesor kolegialny pokazał w uśmiechu białe zęby. – Śpij, Iwanku, kto wieczorem płacze, ten się rano śmieje. Cóż, naprawdę jestem trochę zmęczony, a jutrzejsza sprawa to nie bagatelka. Punkt szósta jestem w „Trójcy”. Umownym sygnałem, na który pańscy ludzie przybiegną na pomoc, będzie gwizdek. Wcześniej niech się pod żadnym pozorem nie pokazują… No, a w razie czego – żeby się nie wymknął. To już, Jewgieniju Osipowiczu, moja osobista p-prośba.

– Proszę się nie martwić – odrzekł poważnie generał, ciągle jeszcze trzymając młodego człowieka za rękę. – Zrobimy wszystko po jubilersku. Z agentów wybiorę samo złoto i w takiej ilości, jaka będzie potrzebna. Tylko niech pan, ryzykancie, zachowa ostrożność.

Erast Pietrowicz już dawno nauczył się budzić o wyznaczonej przez siebie porze. Dokładnie o piątej rano otworzył oczy i uśmiechnął się, gdyż zza parapetu akurat wyjrzała sama krawędź słońca, co sprawiało wrażenie, jakby przez okno zaglądał ktoś z okrągłą, łysą głową.

Pogwizdując arię z Napoju miłosnego, Fandorin ogolił się i nie bez zadowolenia przyjrzał w lustrze swojej pięknej twarzy. Samurajowi nie wolno jeść śniadania przed walką, toteż zamiast wypić poranną kawę, asesor kolegialny trochę popracował z ciężarkami i bez pośpiechu zajął się gruntownym przygotowaniem ekwipunku. Uzbroił się najsolidniej, jak tylko mógł, bo przeciwnik był poważny.

Masa pomagał się panu szykować, okazując coraz wyraźniejszy niepokój. W końcu nie wytrzymał.

– Panie, taką twarz ma pan zawsze, kiedy śmierć jest blisko.

– Przecież wiesz, że prawdziwy samuraj każdego ranka powinien budzić się gotowy na śmierć – zażartował Erast Pietrowicz, wdziewając jasną czesuczową marynarkę.

– W Japonii zawsze brał mnie pan ze sobą – poskarżył się służący. – Wiem, że już dwa razy pana zawiodłem, ale to się więcej nie powtórzy. Przysięgam, inaczej obym w przyszłym życiu został meduzą! Niech pan mnie zabierze. Bardzo proszę.

Fandorin żartobliwie połaskotał go po małym nosie.

– Tym razem w niczym nie możesz mi pomóc. Powinienem być sam. Wcale zresztą nie będę sam, będzie ze mną cała armia policjantów. To mój przeciwnik jest sam.

– Niebezpieczny?

– Bardzo. Ten, który wyłudził od ciebie teczkę.

Masa zaczął sapać, ściągnął rzadkie brwi i nic już nie powiedział.

Erast Pietrowicz postanowił dojść do Pietrowki pieszo. Ach, jaka ładna była Moskwa po deszczu! Świeżość, różowy welon świtu, cisza. Jeśli umierać, to tylko w tak cudowny ranek – pomyślał asesor kolegialny i od razu zganił się za melodramatyczne skłonności. Spacerowym krokiem, pogwizdując, wyszedł na plac Łubianki, gdzie przy fontannie fiakrzy poili konie. Skręcił na Solankę, z rozkoszą wciągnął aromat świeżego chleba, który dolatywał z otwartych okien mieszczącej się w suterenie piekarni.

Teraz trzeba skręcić. Domy już biedniejsze, chodnik węższy, a przed samą „Trójcą” krajobraz w ogóle przestał być idylliczny: kałuże na jezdni, przekrzywione płoty, odrapane ściany. Tak spostrzegawczy zazwyczaj Erast Pietrowicz nie widział nigdzie policyjnego kordonu i bardzo się z tego ucieszył.

Przy wejściu na podwórze popatrzył na zegarek: za pięć szósta. Akurat w porę. Drewniana brama, na niej skrzywiony szyld: „Zajazd Świętej Trójcy”. Wszystkie budynki są parterowe, każdy numer ma oddzielne wejście. Numer pierwszy, drugi, trzeci, czwarty, piąty, szósty. Siódmy w takim razie chyba za węgłem.

Tylko żeby Klonow nie zaczął strzelać od razu, bez żadnej rozmowy. Trzeba mieć w pogotowiu jakieś zdanie, które zbije go z tropu. Na przykład: „Ukłony od mademoiselle Wandy”. Albo coś bardziej wymyślnego: „Czy wiadomo panu, że Sobolew nadal żyje?” Byle nie wypuścić inicjatywy z rąk. A potem już intuicja podpowie. Pewności siebie dodawał ciążący w kieszeni gerstal.

Erast Pietrowicz szybko skręcił do bramy. Stróż w brudnym fartuchu leniwie przesuwał miotłą po kałuży. Na eleganckiego pana popatrzył spode łba, a Erast Pietrowicz dyskretnie mrugnął do niego. Stróż jak się patrzy, czego chcieć. Pod bramą siedział jeszcze jeden agent, ten udawał pijanego: chrapał, nasunąwszy czapkę na twarz. Też nieźle. Fandorin obejrzał się do tyłu i zobaczył, jak ulicą drepce grubawa babulinka w bezkształtnym worku i nasuniętej na oczy chuście w kwiaty. No, to już przesada, pokręcił głową asesor kolegialny. Trąci farsą.

Numer siódmy w istocie był pierwszy za węgłem, w wewnętrznym podwórzu. Ganeczek z dwoma schodkami, na drzwiach białą olejną farbą namalowane: „No 7”.

Erast Pietrowicz zatrzymał się, wciągnął duży haust powietrza, i wypuścił je małymi, równymi porcjami.

Podniósł rękę i niegłośno zapukał.

Dwa razy, trzy, a potem jeszcze dwa.