Uczta dla wron

BRIENNE

To Hyle Hunt uparł się, żeby zabrali głowy.

— Tarly będzie chciał je zatknąć na murach — oznajmił.

— Nie mamy smoły — przypomniała mu Brienne. — Ciało zgnije. Zostawmy je.

Nie miała ochoty wędrować przez mroczny, zielony, sosnowy las z głowami ludzi, których zabiła.

Hunt nie chciał jednak jej słuchać. Osobiście odrąbał zabitym głowy, związał je razem za włosy i przytroczył sobie do siodła. Brienne nie miała innego wyboru, jak udawać, że ich nie widzi. Czasem jednak, zwłaszcza nocami, czuła na plecach martwe spojrzenia. Raz też śniło się jej, że słyszy, jak szepczą do siebie.

Podczas ich podróży powrotnej na Szczypcowym Przylądku było zimno i wilgotno. W niektóre dni padało, a w inne zanosiło się na deszcz. Nigdy nie było im ciepło. Nawet gdy rozbijali obóz, mieli trudności ze znalezieniem suchego drewna do ogniska.

Kiedy dotarli do bram Stawu Dziewic, Huntowi towarzyszył rój much, oczy Shagwella wyjadła wrona, a po Pygu i Timeonie łaziły czerwie. Brienne i Podrick jechali sto jardów przed Huntem, żeby nie czuć smrodu zgnilizny. Ser Hyle twierdził, że utracił już zmysł węchu.

— Pochowaj je — powtarzała mu za każdym razem, gdy zatrzymywali się na noc, ale Hunt był wyjątkowo uparty. Zapewne powie lordowi Randyllowi, że sam zabił wszystkich trzech — myślała wówczas. Rycerz zachował się jednak honorowo i nie zrobił nic w tym rodzaju.

— Giermek jąkała rzucił kamieniem — oznajmił, gdy zaprowadzono ich na dziedziniec zamku Mootona, gdzie czekał Tarly. — Resztę zrobiła dziewka.

— Wszystkich trzech? — zapytał z niedowierzaniem lord Tarly.

— Walczyła tak, że mogłaby załatwić trzech więcej.

— A czy znalazłaś Starkównę? — zapytał ją Tarly.

— Nie, panie.

— Za to zabiłaś kilka szczurów. Spodobało ci się to?

— Nie, panie.

— Szkoda. No, ale posmakowałaś krwi. Udowodniłaś, czego tam chciałaś dowieść. Pora już, żebyś zdjęła tę zbroję i ubrała się, jak przystoi kobiecie. W porcie stoją statki. Jeden z nich zawija do Tarthu. Znajdę ci na nim miejsce.

— Dziękuję, panie, ale nie.

Wyraz twarzy lorda Tarly’ego sugerował, że najchętniej zatknąłby on głowę Brienne na palu nad bramą Stawu Dziewic, razem z głowami Timeona, Pyga i Shagwella.

— Zamierzasz kontynuować to szaleństwo?

— Zamierzam odnaleźć lady Sansę.

— Jeśli łaska, wasza lordowska mość — wtrącił ser Hyle. — Widziałem, jak walczyła z Komediantami. Jest silniejsza niż większość mężczyzn i szybka...

— To miecz jest szybki — warknął Tarly. — Taka jest natura valyriańskiej stali. Silniejsza niż większość mężczyzn? To prawda. Jest wybrykiem natury, temu bynajmniej nie przeczę.

Tacy jak on nigdy mnie nie polubią, cokolwiek bym uczyniła — pomyślała.

— Panie, niewykluczone, że Sandor Clegane wie coś o tej dziewczynie. Gdyby udało mi się go znaleźć...

— Clegane został wyjęty spod prawa. Wygląda na to, że przystał do Berica Dondarriona.

Albo i nie. Krążą różne opowieści. Pokaż mi, gdzie się ukrywają, a z radością otworzę im brzuchy, wypruję trzewia i spalę ich. Powiesiliśmy już dziesiątki banitów, ale przywódcy nadal nam się wymykają. Clegane, Dondarrion, czerwony kapłan i teraz ta kobieta Kamienne Serce... Jak zamierzasz ich znaleźć, skoro ja nie potrafię tego dokonać?

— Panie, mogę... — Na to pytanie nie miała dobrej odpowiedzi. — Mogę tylko spróbować.

— No to próbuj. Masz ten list, więc nie potrzebujesz mojego pozwolenia, ale i tak ci go udzielę. Jeśli ci się poszczęści, otrzymasz w nagrodę za fatygę tylko odparzenia od siodła. W przeciwnym razie może Clegane pozwoli ci żyć, gdy on i jego banda skończą już cię gwałcić.

Będziesz mogła poczołgać się z powrotem do Tarthu z bękartem jakiegoś psa w brzuchu.

Brienne zignorowała te słowa.

— Panie, czy mógłbyś mi powiedzieć, ilu ludzi ma Ogar?

— Sześciu, sześćdziesięciu albo sześciuset. Zależy, kogo spytasz.

Randyll Tarly miał już wyraźnie dosyć tej rozmowy. Zaczął się odwracać.

— Czy mój giermek i ja moglibyśmy prosić o gościnę pod twoim...

— Proście, ile chcecie. Nie wpuszczę cię pod swój dach.

Ser Hyle Hunt podszedł bliżej.

— Wasza lordowska mość, jeśli łaska, mam wrażenie, że to nadal jest dach lorda Mootona.

Tarly obrzucił rycerza jadowitym spojrzeniem.

— Mooton ma odwagę robaka. Nie życzę sobie, byś o nim wspominał w mojej obecności.

A jeśli chodzi o ciebie, pani, powiadają, że twój ojciec jest dobrym człowiekiem. Jeśli to prawda, współczuję mu. Niektórzy mężczyźni są pobłogosławieni synami, inni córkami. Nikt nie zasługuje na to, by przeklęto go takim dzieckiem jak ty. Może przeżyjesz, a może zginiesz, lady Brienne, ale nie wracaj do Stawu Dziewic, dopóki ja tu władam.

Słowa to tylko wiatr — powiedziała sobie Brienne. Nie mogą mnie zranić. Niech po prostu po mnie spłyną.

— Wedle rozkazu, wasza lordowska mość — zaczęła odpowiadać, ale Tarly zdążył się już oddalić. Zeszła z dziedzińca jak we śnie, nie wiedząc, dokąd idzie.

Ser Hyle podążył za nią.

— W mieście są gospody.

Potrząsnęła głową. Nie miała ochoty rozmawiać z Hyle’em Huntem.

— Pamiętasz gospodę „Pod Śmierdzącą Gęsią”?

Płaszcz Brienne nadal zachował jej odór.

— Dlaczego pytasz?

— Spotkajmy się tam jutro w południe. Mój kuzyn Alyn był jednym z ludzi, których wysłano na poszukiwania Ogara. Pogadam z nim.

— Dlaczego miałbyś to robić?

— A czemu by nie? Jeśli uda ci się tam, gdzie Alyn przegrał, będę mógł z niego drwić przez długie lata.

Ser Hyle miał rację, w Stawie Dziewic rzeczywiście były jeszcze gospody. Niektóre jednak spłonęły, gdy miasto splądrowano, raz, a potem drugi, a w pozostałych było pełno ludzi z zastępu lorda Tarly’ego. Brienne i Podrick odwiedzili po południu wszystkie, ale nigdzie nie znaleźli noclegu.

— Ser? Pani? — odezwał się Podrick, gdy słońce już zachodziło. — Są jeszcze statki. Na statkach są łóżka. To znaczy hamaki. Albo koje.

Portu nadal pilnowali ludzie lorda Randylla. Było tu od nich gęsto jak od much na głowach trzech Krwawych Komediantów. Ich sierżant znał jednak Brienne z widzenia i przepuścił ją. Miejscowi rybacy cumowali już łodzie przed nocą, ją jednak interesowały większe jednostki, pływające po burzliwych wodach wąskiego morza. W porcie stało ich sześć, choć jeden z nich, galeasa zwana „Córką Tytana”, odcumowywał już, by wypłynąć na morze z wieczornym odpływem. Oboje z Podrickiem ruszyli odwiedzić pozostałe. Kapitan „Dziewczyny z Gulltown” wziął Brienne za kurwę i oznajmił jej, że jego statek to nie zamtuz, a harpunnik z ibbeńskiego statku wielorybniczego zaproponował, że kupi od niej chłopca. Na innych statkach mieli jednak więcej szczęścia. Na „Morskim Obieżyświacie” Brienne kupiła Podrickowi pomarańczę. Koga przypłynęła ze Starego Miasta, zawijając po drodze do Tyrosh, Pentos i Duskendale.

— Teraz płyniemy do Gulltown — oznajmił kapitan. — Potem ominiemy Paluchy i popłyniemy do Sisterton i Białego Portu, jeśli sztormy pozwolą. „Obieżyświat” to czysty statek, jest tu mało szczurów. Będziemy też mieli na pokładzie świeże jaja i masło. Szukasz transportu na północ, pani?

— Nie.

Jeszcze nie. Kusiło ją to, ale...

Gdy szli ku następnemu nabrzeżu, Podrick zaszurał nagle nogami.

— Ser? Pani? — odezwał się. — A co, jeśli pani wróciła do domu? To znaczy ta druga pani.

Ser. Lady Sansa.

— Spalili jej dom.

— Wszystko jedno. Tam są jej bogowie. A bogowie nie mogą umrzeć.

Bogowie nie mogą umrzeć, ale dziewczynki tak.

— Timeon był mordercą i okrutnikiem, nie sądzę jednak, by kłamał w sprawie Ogara. Nie możemy popłynąć na północ, dopóki się nie upewnimy. Będą jeszcze inne statki.

Na wschodnim końcu portu udało im się wreszcie znaleźć schronienie na noc na pokładzie uszkodzonej przez sztorm handlowej galery o nazwie „Dama z Myr”. Statek przechylał się paskudnie, jako że stracił podczas sztormu maszt i połowę załogi, ale kapitan potrzebował pieniędzy na remont, z radością więc przyjął kilka groszy od Brienne i pozwolił jej oraz Podrickowi przespać się w pustej kajucie.

Noc minęła im niespokojnie. Brienne budziła się trzy razy. Raz, gdy zaczęło padać, a raz, gdy usłyszała jakieś skrzypnięcie i pomyślała, że Zręczny Dick skrada się do niej, by ją zabić.

Za drugim razem obudziła się z nożem w ręku, ale okazało się, że niepotrzebnie. W ciasnej kajucie było ciemno i minęła chwila, nim Brienne sobie przypomniała, że Zręczny Dick nie żyje. Gdy w końcu udało się jej znowu zasnąć, śnili się jej ludzie, których zabiła. Tańczyli wokół niej, drwili z niej i próbowali jej dotknąć, podczas gdy ona uderzała w nich mieczem.

Pocięła wszystkich na plasterki, ale nadal nie przestawali wokół niej krążyć... Shagwell, Timeon i Pyg, ale również Randyll Tarly, Vargo Hoat i Rudy Ronnet Connington. Ronnet trzymał w palcach różę. Gdy spróbował podać ją Brienne, ucięła mu rękę.

Obudziła się zlana potem. Resztę nocy spędziła zwinięta pod kocem, słuchając szumu deszczu uderzającego o pokład nad jej głową. To była szalona noc. Od czasu do czasu słyszała w oddali huk gromu i myślała o statku z Braavos, który odpłynął z wieczornym odpływem.

Rano udała się „Pod Śmierdzącą Gęś”, obudziła niechlujną oberżystkę i zapłaciła jej za kilka tłustych kiełbas, podsmażany chleb, pół kubka wina, dzban przegotowanej wody i dwa czyste kubki. Stawiając wodę na ogniu, właścicielka przyjrzała się uważnie Brienne.

— Pamiętam cię. Jesteś tą wielką kobietą, która wyruszyła w drogę ze Zręcznym Dickiem.

Oszukał cię?

— Nie.

— Zgwałcił?

— Nie.

— Ukradł ci konia?

— Nie. Zabili go banici.

— Banici? — Kobieta wyglądała raczej na zaciekawioną niż na wstrząśniętą. — Zawsze myślałam, że go powieszą albo wyślą na Mur.

Zjedli podsmażany chleb i połowę kiełbas. Podrick Payne popił je wodą z dodatkiem wina, podczas gdy Brienne ściskała w dłoniach kubek wina rozcieńczonego wodą, zastanawiając się, dlaczego tu przyszła. Hyle Hunt nie był prawdziwym rycerzem. Jego szczera twarz okazała się jedynie komediancką maską. Nie potrzebują jego pomocy, nie potrzebuję jego opieki i jego też nie potrzebuję — powtarzała sobie. Pewnie w ogóle nie przyjdzie. To był tylko kolejny żart.

Miała już zamiar wyjść, gdy ser Hyle jednak się zjawił.

— Pani. Podrick — rzucił na powitanie. Zerknął na kubki, talerze i stygnące w tłuszczu niedojedzone kiełbasy. — Bogowie, mam nadzieję, że nie jedliście tego, co tu dają.

— Nie twój interes, co jedliśmy — odparła Brienne. — Znalazłeś swojego kuzyna? Co ci powiedział?

— Sandora Clegane’a ostatnio widziano w Solankach, w dzień ataku. Odjechał na zachód, kierując się wzdłuż Tridentu.

Zmarszczyła brwi.

— Trident to długa rzeka.

— To prawda, ale nie sądzę, żeby nasz pies oddalił się zbytnio od jej ujścia. Wygląda na to, że Westeros straciło dla niego urok. W Solankach szukał statku. — Ser Hyle wyjął z cholewy zwój owczej skóry, odsunął kiełbasy na bok i rozwinął go. Okazało się, że to mapa. — Ogar zabił trzech ludzi swego brata w starej gospodzie na skrzyżowaniu dróg, tutaj. Dowodził atakiem na Solanki, tutaj. — Postukał palcem w mapę. — Mógł się znaleźć w pułapce. W Bliźniakach siedzą Freyowie, na południe od Tridentu wznoszą się zamki Darry i Harrenhal, na zachodzie ma walczących ze sobą Blackwoodów i Brackenów, a tutaj, w Stawie Dziewic, czai się lord Randyll. Drogę do Doliny zamknął śnieg, nawet gdyby zdołał się przedostać przez górskie klany. Dokąd ma się udać?

— Jeśli przyłączył się do Dondarriona...

— Nie przyłączył się. Alyn jest tego pewien. Ludzie Dondarriona również go szukają.

Ogłosili, że powieszą go za to, co uczynił w Solankach. Nie mieli z tym nic wspólnego. To tylko lord Randyll rozpuszcza takie wieści, w nadziei że prostaczkowie zwrócą się przeciwko Bericowi i jego bractwu. Nie złapie lorda błyskawicy, dopóki będą go osłaniać. Jest też druga banda, którą dowodzi ta kobieta, Kamienne Serce... według jednej z wersji jest kochanką lorda Berica. Ponoć powiesili ją Freyowie, ale Dondarrion pocałował ją i przywrócił do życia.

Dlatego teraz nie może umrzeć, tak samo jak on.

Brienne przyjrzała się mapie.

— Jeśli Clegane’a ostatnio widziano w Solankach, tam należałoby poszukać jego śladu.

— Alyn mówił, że w Solankach nie ma już nikogo poza starym rycerzem ukrywającym się w zamku.

— Może i tak, ale najlepiej będzie zacząć właśnie tam.

— Jest taki człowiek — dodał ser Hyle. — Septon. Przybył do miasta dzień przed tobą.

Nazywa się Meribald. Urodził się w dorzeczu i tu spędził całe życie. Jutro wyrusza w dalszą drogę. Podczas swego objazdu zawsze odwiedza Solanki. Powinniśmy dołączyć do niego.

Brienne uniosła nagle wzrok.

— My?

— Pojadę z tobą.

— Nie ma mowy.

— No cóż, w takim razie pojadę z septonem Meribaldem do Solanek. Ty i Podrick możecie sobie jechać, dokąd tylko zechcecie.

— Czy lord Randyll znowu ci nakazał mnie śledzić?

— Rozkazał mi trzymać się od ciebie z daleka. Jest zdania, że porządny gwałt dobrze by ci zrobił.

— Dlaczego więc chcesz ze mną jechać?

— Mam do wyboru to albo powrót do służby przy bramie.

— Jeśli twój lord ci rozkazał...

— Nie jest już moim lordem.

Zdumiała się.

— Porzuciłeś służbę u niego?

— Jego lordowska mość oznajmił mi, że nie potrzebuje już mojego miecza czy może mojej bezczelności. W sumie na jedno wychodzi. Od tej pory będę się radował pełnym przygód życiem wędrownego rycerza... choć jeśli znajdziemy Sansę Stark, wyobrażam sobie, że spotka nas hojna nagroda.

Złoto i ziemie, oto, co w tym widzi.

— Zamierzam jej bronić, nie sprzedać. Złożyłam przysięgę.

— Nie przypominam sobie, żebym ja ją składał.

— I dlatego właśnie ze mną nie pojedziesz.

Wyruszyli w drogę następnego ranka, gdy wschodziło słońce.

Tworzyli dziwny orszak: ser Hyle na kasztanowatym rumaku, Brienne na wielkiej, siwej klaczy, Podrick Payne na swej łękowatej szkapie i septon Meribald, który wędrował na piechotę z kosturem w ręku, prowadząc małego osiołka i wielkiego psa. Osiołek dźwigał tak ogromny ciężar, że Brienne bała się, iż grzbiet się mu załamie.

— To prowiant dla biednych i głodujących w dorzeczu — wyjaśnił septon Meribald pod bramą Stawu Dziewic. — Ziarno, orzechy, suszone owoce, owsianka, mąka, jęczmienny chleb, trzy kręgi żółtego sera z gospody „Pod Bramą Głupca”, solony dorsz dla mnie, solona baranina dla Psa... aha, i jeszcze sól. Cebule, marchewki, rzepy, dwa worki fasoli, cztery worki jęczmienia i dziewięć worków pomarańczy. Przyznaję, że mam do nich słabość.

Kupiłem je od marynarza i obawiam się, że to będą ostatnie, jakie zjem przed wiosną.

Meribald był septonem bez septu, stojącym w hierarchii wiary tylko jeden stopień wyżej od braci żebrzących. Były setki takich jak on, obdarta banda, której skromna praca polegała na wędrowaniu od jednego sioła do drugiego, by odprawiać nabożeństwa, udzielać ślubów i odpuszczać grzechy. Ci, do których przybywał, powinni go nakarmić i dać mu dach nad głową, ale z reguły byli równie biedni jak on, więc Meribald nie mógł się nigdzie zatrzymywać zbyt długo, żeby nie być obciążeniem dla swych gospodarzy. Dobrzy oberżyści pozwali mu niekiedy spać w kuchni albo w stajni, były też septory, warownie, a nawet kilka zamków, w których mógł liczyć na gościnę. Gdy w pobliżu nie było takich miejsc, sypiał pod drzewami lub pod żywopłotami.

— W dorzeczu jest mnóstwo pięknych żywopłotów — tłumaczył Meribald. — Najlepsze są te stare. Nie ma nic wspanialszego od stuletniego żywopłotu. Można w nim spać wygodnie jak w gospodzie, a na dodatek jest tam mniej pcheł.

Septon nie umiał czytać ani pisać, co ze śmiechem wyznał im po drodze, znał jednak sto różnych modlitw i potrafił wyrecytować z pamięci fragmenty Siedmioramiennej gwiazdy. W wioskach nie potrzebował niczego więcej. Miał pomarszczoną, ogorzałą od wiatru twarz, gęstą, siwą czuprynę i zmarszczki w kącikach oczu. Choć był wysoki — miał całe sześć stóp wzrostu — garbił się podczas wędrówki i robił wrażenie znacznie niższego. Miał wielkie, stwardniałe dłonie o czerwonych kostkach i brudnych paznokciach, a także największe stopy, jakie Brienne w życiu widziała, bose, czarne i twarde jak róg.

— Nie wkładałem butów od dwudziestu lat — poinformował ją. — Pierwszego roku miałem na nich więcej pęcherzy niż palców, a kiedy tylko nadepnąłem na ostry kamień, krwawiły mi podeszwy, ale modliłem się długo i w końcu Szewc Na Górze utwardził moją skórę.

— Nie ma żadnego szewca na górze — zaprotestował Podrick.

— Jest, chłopcze... choć może ty nazywasz go inaczej. Powiedz mi, którego z siedmiu bogów kochasz najbardziej?

— Wojownika — odparł Podrick bez chwili wahania.

Brienne odchrząknęła.

— W Wieczornym Dworze septon ojca zawsze mówił, że jest tylko jeden bóg.

— Jeden bóg o siedmiu aspektach. To prawda, pani, i słusznie o tym przypominasz, ale tajemnicę Siedmiu Którzy Są Jednym niełatwo jest pojąć prostym ludziom, a ponieważ ja z pewnością jestem prosty, zawsze mówię o siedmiu bogach. — Meribald znowu spojrzał na Podricka. — Nigdy jeszcze nie spotkałem chłopca, który nie kochałby Wojownika najbardziej, ale ja jestem już stary i dlatego kocham Kowala. Gdyby nie jego praca, czego mógłby bronić Wojownik? W każdym miasteczku i w każdym zamku jest kowal. To kowale robią pługi potrzebne, by orać pola, gwoździe, których używamy do budowy statków, żelazne podkowy chroniące kopyta naszych wiernych koni i błyszczące miecze naszych lordów. Nikt nie wątpi w wartość kowali i dlatego to właśnie imię nadaliśmy jednemu z Siedmiu... ale równie dobrze moglibyśmy go nazwać Rolnikiem, Rybakiem, Cieślą albo Szewcem. Nie ma znaczenia, na czym polega jego praca. Ważne jest jedynie to, że pracuje. Ojciec włada, Wojownik walczy, a Kowal pracuje. We trzech zajmują się wszystkim, co przystoi mężczyźnie. Kowal jest jednym z aspektów bóstwa, a Szewc jednym z aspektów Kowala. To on wysłuchał moich modłów i uzdrowił mi stopy.

— Bogowie są łaskawi — wtrącił z przekąsem Hyle — ale po co zawracać im głowę, kiedy mogłeś po prostu zachować buty?

— Chodzenie boso było moją pokutą. Nawet święci septonowie mogą być grzesznikami, a moje ciało okazało się wyjątkowo słabe. Byłem młody i pełen soku, a dziewczęta... jeśli dziewczyna nigdy dotąd nie spotkała mężczyzny, który kiedykolwiek zawędrował dalej niż milę od jej wioski, septon może się jej wydawać równie rycerski jak książę. Recytowałem im ustępy z Siedmioramiennej gwiazdy. Najlepsza do tego była Księga Dziewicy. Och, naprawdę byłem niegodziwcem, dopóki nie zrzuciłem butów. Wstydzę się na samą myśl o wszystkich dziewczętach, które rozprawiczyłem.

Brienne poruszyła się nerwowo w siodle, wracając myślą do obozu pod murami Wysogrodu i zakładu między ser Hyle’em a pozostałymi o to, kto pierwszy zaciągnie ją do łoża.

— Szukamy dziewczyny — wyznał Podrick Payne. — Szlachetnie urodzonej trzynastoletniej dziewicy o kasztanowatych włosach.

— Myślałem, że szukacie banitów.

— Ich też — przyznał Podrick.

— Większość wędrowców stara się unikać podobnych ludzi — zauważył septon Meribald. -

A wy chcecie ich znaleźć.

— Szukamy tylko jednego banity — odparła Brienne. — Ogara.

— Tak mi mówił ser Hyle. Niech Siedmiu ma cię w swojej opiece, dziecko. Powiadają, że on zostawił za sobą trop z pomordowanych dzieci i zgwałconych dziewic. Słyszałem, jak zwano go Wściekłym Psem z Solanek. Czego dobrzy ludzie mogą chcieć od takiego potwora?

— Możliwe, że jest z nim dziewczyna, o której wspominał Podrick.

— Naprawdę? W takim razie musimy się modlić za biedactwo.

I za mnie też — pomyślała Brienne. Zmów modlitwę również za mnie. Poproś Staruchą, żeby zapaliła dla mnie lampę i zaprowadziła mnie do lady Sansy, i Wojownika, żeby dał siłę mojemu ramieniu, bym mogła jej bronić. Nie powiedziała jednak tego na głos, bo Hyle Hunt mógłby ją usłyszeć i wyśmiać jej kobiecą słabość.

Ponieważ septon Meribald wędrował na piechotę, a jego osiołek dźwigał wielki ciężar, przez cały dzień posuwali się naprzód bardzo powoli. Nie podążyli na zachód głównym traktem, którym Brienne jechała ongiś z ser Jaimem do Stawu Dziewic, by przekonać się, że miasteczko jest splądrowane i pełne trupów. Ruszyli na północny zachód wzdłuż brzegu Zatoki Krabów, krętą ścieżką tak wąską, że nie była zaznaczona na żadnej z dwóch cennych map ser Hyle’a narysowanych na owczych skórach. Po tej stronie Stawu Dziewic nie było stromych wzgórz, czarnych mokradeł ani sosnowych lasów, które znaleźli na Szczypcowym Przylądku. Ziemie, przez które wędrowali, były płaskie i podmokłe, piaszczyste wydmy i słone bagna ciągnące się bez końca pod ogromną, niebieskoszarą kopułą nieba. Droga często znikała wśród trzcin i pozostałych po cofnięciu się przypływu sadzawek, po to tylko, by po mili pojawić się znowu. Brienne wiedziała, że bez Meribaida z pewnością by zabłądzili.

Grunt często był miękki, więc w niektórych miejscach septon szedł przodem, badając ziemię kosturem. W promieniu wielu mil nie było drzew, tylko morze, niebo i piasek.

Żadna okolica nie mogłaby być bardziej różna od Tarthu z jego górami i wodospadami, górskimi łąkami i cienistymi dolinami. Mimo to Brienne dostrzegała tu piękno. Minęli kilkanaście leniwych strumieni, nad którymi grały żaby i świerszcze, przyglądali się krążącym wysoko nad zatoką rybitwom, słyszeli biegusy nawołujące się pośród wydm. Raz drogę przebiegł im lis i pies Meribalda rozszczekał się jak szalony.

Spotykali też ludzi. Jedni mieszkali pośród trzcin w lepiankach z gliny i słomy, a inni w skórzanych czółnach łowili ryby i budowali na wydmach domy wsparte na chwiejnych palach. Większość żyła samotnie, z dala od innych ludzkich osad. Na ogół sprawiali wrażenie bojaźliwych, ale około południa pies znowu zaczął szczekać i z trzcin wyszły trzy kobiety, które ofiarowały Meribaldowi wiklinowy kosz pełen małży. Dał każdej z nich po pomarańczy, choć na tym świecie małże były pospolite jak błoto, a pomarańcze rzadkie i kosztowne. Jedna z kobiet była bardzo stara, druga w zaawansowanej ciąży, a trzecia — dziewczyną świeżą i ładną jak wiosenny kwiatek. Gdy Meribald odprowadził je na bok, by wysłuchać ich grzechów, ser Hyle zachichotał.

— Widzę, że towarzyszą nam bogowie... a przynajmniej Dziewica, Matka i Starucha.

Podrick miał tak zdumioną minę, że Brienne musiała go zapewnić, iż to tylko trzy kobiety z bagien.

Potem, gdy wznowili podróż, podjechała do septona.

— Ci ludzie mieszkają niespełna dzień drogi od Stawu Dziewic, a wydaje się, że wojna w ogóle ich nie tknęła — zauważyła.

— Nie mają wielu rzeczy, które mogłaby tknąć, pani. Ich skarby to muszle, kamienie i skórzane łodzie, a ich najlepszą bronią są noże z zardzewiałego żelaza. Rodzą się, żyją, kochają i umierają. Wiedzą, że ich ziemiami włada lord Mooton, ale tylko niewielu go widziało, a Riverrun i Królewska Przystań to dla nich tylko nazwy.

— A jednak znają bogów — stwierdziła Brienne. — Myślę, że to twoja zasługa. Od jak dawna wędrujesz po dorzeczu?

— Niedługo będzie czterdzieści lat — odparł septon. Pies zaszczekał głośno. — Od Stawu Dziewic do Stawu Dziewic. Ta droga zajmuje mi pół roku, czasami więcej, ale nie powiem, że znam Trident. Zamki wielkich lordów oglądam tylko z daleka, lecz dobrze poznałem targowe miasta, warownie i wioski tak małe, że nawet nie mają nazwy, żywopłoty i wzgórza, ruczaje, w których spragniony człowiek może się napić, oraz jaskinie, gdzie można znaleźć schronienie. A także drogi, po których wędrują prostaczkowie, kręte błotniste szlaki, których nie znajdzie się na pergaminowych mapach. Je również znam. — Zachichotał. — I nic w tym dziwnego. Moje stopy co najmniej dziesięć razy deptały każdą milę tych dróg.

Bocznymi drogami wędrują banici, a jaskinie to dobre kryjówki dla ściganych ludzi.

Brienne poczuła ukłucie podejrzliwości. Nie była pewna, jak dobrze ser Hyle zna tego człowieka.

— To musi być samotne życie, septonie.

— Siedmiu zawsze jest ze mną — odparł Meribald. — Mam też swego wiernego sługę i Psa.

— A czy twój pies ma jakieś imię? — zapytał Podrick Payne.

— Z pewnością — odrzekł Meribald — ale to nie jest mój pies. Nie on.

Pies zaszczekał i zamerdał ogonem. Wielkie, kudłate zwierzę ważyło co najmniej dziesięć kamieni. Zachowywało się jednak przyjaźnie.

— To do kogo właściwie należy? — dopytywał się Podrick.

— Ależ do siebie samego i do Siedmiu. A jeśli chodzi o jego imię, nie przedstawił mi się, więc nazywam go Psem.

— Aha. — Podrick wyraźnie nie wiedział, co sądzić o psie, który ma na imię Pies. Chłopak zastanawiał się nad tym przez chwilę. — Kiedy byłem mały, też miałem psa — oznajmił wreszcie. — Nazwałem go Bohaterem.

— I był nim?

— Kim?

— Bohaterem.

— Nie. Ale to był dobry pies. Potem zdechł.

— Pies dba o moje bezpieczeństwo na drogach, nawet w tak niebezpiecznych czasach.

Żaden wilk ani banita nie odważy się mnie zaczepić, kiedy on jest przy mnie. — Septon zmarszczył brwi. — Wilki zrobiły się ostatnio straszliwie groźne. Są okolice, gdzie samotny wędrowiec postąpiłby roztropnie, śpiąc na drzewie. Znam te tereny od wielu lat i największe stado, jakie do tej pory widziałem, składało się może z dziesięciu wilków, a wielka wataha, która krąży teraz nad Tridentem, liczy setki sztuk.

— Spotkałeś to stado? — zapytał ser Hyle.

— Oszczędzono mi tego doświadczenia, chwała Siedmiu, ale słyszałem je nocą, i to nieraz.

Tyle głosów... ten dźwięk mrozi człowiekowi krew w żyłach. Nawet Pies drżał, a on zabił już kilkanaście wilków. — Pogłaskał psa po głowie. — Niektórzy powiadają, że to nie wilki, ale demony. Przewodnikiem stada jest ponoć monstrualna wilczyca, złowrogi cień, straszny, szary i ogromny. Ludzie mówią, że kiedyś sama powaliła tura, podobno nie powstrzyma jej żadna pułapka ani sidła, nie boi się stali ani ognia, zabija każdego wilka, który próbuje ją pokryć, i nie je żadnego mięsa oprócz ludzkiego.

Ser Hyle Hunt roześmiał się głośno.

— Popatrz, co zrobiłeś, septonie. Biedny Podrick ma oczy wielkie jak jaja na twardo.

— Nieprawda — oburzył się chłopak. Pies zaszczekał.

Nocą rozbili obóz na wydmach. Nie rozpalili ogniska. Brienne wysłała chłopaka na brzeg po trochę wyrzuconego przez fale drewna, ale chłopak wrócił z pustymi rękami, ubłocony aż po kolana.

— Jest odpływ, ser. Pani. Nie ma tam wody, tylko błoto.

— Uważaj na to błoto, dziecko — ostrzegł go septon Meribald. — Ono nie lubi obcych. Jeśli wejdziesz w niewłaściwym miejscu, pochłonie cię w całości.

— To tylko błoto — sprzeciwił się Podrick.

— Do chwili, gdy wypełni ci usta i zacznie wciskać się do nosa. Wtedy to już nie będzie błoto, tylko śmierć. — Uśmiechnął się, by złagodzić wymowę swych słów. — Wytrzyj się i zjedz kawałek pomarańczy, chłopcze.

Następny dzień wyglądał mniej więcej tak samo. Zjedli na śniadanie solonego dorsza i do tego po kawałku pomarańczy, a potem ruszyli w drogę, nim jeszcze słońce wzeszło na dobre.

Za sobą mieli różowe niebo, a przed sobą fioletowe. Pies szedł przodem, obwąchując każdą kępę trzciny i zatrzymując się od czasu do czasu, by którąś z nich podlać. Wydawało się, że zna drogę równie dobrze jak Meribald. W porannym powietrzu unosiły się krzyki rybitw.

Nadchodził przypływ.

Około południa zatrzymali się w maleńkiej wiosce, pierwszej, którą napotkali. Nad wąskim strumieniem wznosiło się osiem zbudowanych na palach chat. Mężczyźni wypłynęli w czółnach na połów, ale kobiety i młodzi chłopcy zeszli na dół po sznurowych drabinkach i zgromadzili się wokół septona Meribalda, żeby się pomodlić. Po nabożeństwie udzielił im rozgrzeszenia i zostawił trochę rzep, worek fasoli i dwie cenne pomarańcze.

— Dziś w nocy powinniśmy być czujni, przyjaciele — odezwał się septon, gdy już wrócili na szlak. — Wieśniacy mówią, że po wydmach krąży trzech złamanych, na zachód od wieży strażniczej.

— Tylko trzech? — Ser Hyle uśmiechnął się. — Trzech to miód dla naszej mieczowej dziewki. Nie odważą się zaczepiać uzbrojonych ludzi.

— Chyba że cierpią głód — sprzeciwił się septon. — Na tych bagnach można znaleźć żywność, ale trzeba umieć patrzeć, a ci ludzie są tu obcy. To niedobitki z jakiejś bitwy. Jeśli staną nam na drodze, błagam, zostaw ich mnie, ser.

— A co z nimi zrobisz?

— Nakarmię ich. Poproszę, żeby wyznali swe grzechy, bym mógł im je wybaczyć.

Zaproponuję, żeby poszli z nami na Cichą Wyspę.

— To tak, jakbyś ich poprosił o poderżnięcie nam gardeł — obruszył się Hyle Hunt. — Lord Randyll ma lepszy sposób na złamanych. Stal i konopny sznur.

— Ser? Pani? — zapytał Podrick. — Czy złamany to to samo co banita?

— Mniej więcej — odparła Brienne.

Septon Meribald był odmiennego zdania.

— Raczej mniej niż więcej. Są różne rodzaje banitów, tak samo jak różne gatunki ptaków.

Biegus ma skrzydła, tak jak bielik, ale te ptaki różnią się od siebie. Minstrele lubią pieśni o dobrych ludziach, którzy zostają wyjęci spod prawa za to, że sprzeciwili się jakiemuś złemu lordowi, ale większość banitów przypomina raczej wściekłego Ogara niż lorda błyskawicę.

To źli ludzie, ulegający chciwości i wypaczeni nienawiścią. Gardzą bogami i dbają tylko o siebie. Złamani bardziej zasługują na litość, choć mogą być równie niebezpieczni. Niemal zawsze są nisko urodzeni. To prości ludzie, którzy nigdy nie oddalili się bardziej niż o milę od rodzinnego domu, aż wreszcie pewnego dnia jakiś lord zabrał ich na wojnę. Maszerują pod jego chorągwiami, kiepsko odziani i marnie uzbrojeni, często ich jedyną bronią jest sierp, zaostrzona motyka albo młot, który sami sobie zrobili, przywiązując rzemieniami kamień do kija. Bracia maszerują razem z braćmi, synowie z ojcami, przyjaciele z przyjaciółmi. Słyszeli pieśni i opowieści, więc mają ochocze serca, marzą o cudach, które zobaczą, bogactwie, które zdobędą, i chwale, jaką się okryją. Wojna wydaje im się piękną przygodą, największą, jaka ich w życiu spotka. A potem poznają smak bitwy. Dla niektórych jeden raz to dosyć, żeby ich złamać. Inni walczą latami, aż w końcu tracą rachubę bitew, w których brali udział. Nawet jednak człowiek, który widział sto bitew, może się złamać w sto pierwszej. Bracia widzą śmierć braci, ojcowie tracą synów, przyjaciele przyglądają się, jak ich przyjaciele próbują wepchnąć z powrotem do brzucha wyprute toporem trzewia. Widzą, jak lord, który ich prowadził, pada w boju, a jakiś inny lord krzyczy, że teraz należą do niego. Zostają ranni, a nim rana zdąży się do końca zagoić, otrzymują następną. Nigdy nie mogą się najeść do syta, ich buty rozpadają się od marszu, ubrania się drą i butwieją, a połowa z nich sra w portki od picia zepsutej wody. Jeśli chcą mieć nowe buty, cieplejszy płaszcz albo może zardzewiały, żelazny półhełm, muszą zabrać je trupom. Nie mija wiele czasu, a zaczynają okradać też żywych, prostaczków, na których ziemiach walczą, ludzi bardzo podobnych do tych, jakimi sami kiedyś byli. Zabijają ich owce i kradną kury, a od tego już tylko niewielki krok do porywania córek. Pewnego dnia rozglądają się wokół i uświadamiają sobie, że nie mają już przyjaciół ani krewnych, że walczą u boku nieznajomych pod chorągwią, którą ledwie poznają. Nie wiedzą, gdzie są i jak mogą wrócić do domu, a lord, za którego walczą, nawet nie zna ich imion, a mimo to wykrzykuje rozkazy, każe im ustawiać się w szereg, łapać za włócznie, kosy czy zaostrzone motyki i walczyć. A gdy uderzają na nich rycerze, zakuci w stal ludzie bez twarzy, żelazny grzmot ich szarży zdaje się wypełniać cały świat... W takich chwilach człowiek się łamie. Odwraca się i ucieka albo po ciałach poległych odczołguje się na bok bądź też wymyka się ciemną nocą, by znaleźć jakąś kryjówkę. Wszelkie myśli o domu już go opuściły, a królowie, lordowie i bogowie znaczą dla niego mniej niż zepsuty udziec, który pozwoli przeżyć kolejny dzień, albo bukłak podłego wina, które pozwoli na kilka godzin zapomnieć o strachu. Złamany żyje z dnia na dzień, od posiłku do posiłku, jest raczej zwierzęciem niż człowiekiem. Lady Brienne ma rację. W czasach takich jak te wędrowiec musi się wystrzegać złamanych... ale powinien również litować się nad nimi.

Gdy Meribald skończył, nad ich małą grupką zapadła głęboka cisza. Brienne słyszała wiatr szeleszczący w kępie wierzb oraz dobiegający z oddali krzyk nura. Słyszała ciche dyszenie Psa, który z wywalonym jęzorem biegł obok septona i jego osła. Milczenie trwało bez końca.

— Ile miałeś lat, gdy wyruszyłeś na wojnę? — zapytała wreszcie.

— Nie więcej niż twój chłopiec teraz — odparł Meribald. — Prawdę mówiąc, byłem za młody, ale wszyscy moi bracia szli, a ja nie chciałem zostać sam. Wiliam powiedział, że będę jego giermkiem, choć Will nie był rycerzem, a tylko kuchcikiem uzbrojonym w kuchenny nóż, który ukradł z gospody. Umarł na Stopniach, nie zdążywszy zadać nawet jednego ciosu.

Zabiła go gorączka, tak samo jak mojego brata Robina. Owen zginął od ciosu buzdygana, który rozbił mu głowę, a jego przyjaciela Jona Francę powieszono za gwałt.

— To była wojna dziewięciogroszowych królów? — zapytał Hyle Hunt.

— Tak ją zwali, choć nie widziałem żadnego króla, a i nie zarobiłem ani grosza. Ale z całą pewnością była to wojna.