W afekcie

Rozdział 19

Doktor Jeremy Leeds był dupkiem. Bentz nabrał takiego przekona¬nia, kiedy usiadł w małym pokoiku, który służył profesorowi za biuro. Leeds nie był zwyczajnym dupkiem, tylko obłudnym, świętosz¬kowatym egoistą, typem, który uśmiechał się protekcjonalnie i od razu pokazywał ludziom, gdzie ich miejsce.

Bentz nie powinien być zdziwiony, bo wszyscy psychologowie byli w taki lub inny sposób pomyleni.

Ciężko mu było wyobrazić sobie, że Samanta Leeds była jego żoną.

Na samą myśl o tym, coś zabolało Bentza w żołądku. Chodziło o to, że detektyw nie chciał myśleć zbyt wiele na ten temat, kiedy siedział w za¬graconej dziurze, która była gabinetem Leedsa. Od podłogi do sufitu wisiały półki z książkami na temat związków damsko-męskich, seksual¬ności człowieka, kompleksów i tym podobnych tematów. W małym po¬koju było jedno okno, a na para,pecie stał świąteczny kaktus, którego trzeba było wyrzucić z dziesięć lat-.t~mu. Biuro było takie, jak Bentz się spodziewał, ale jego właściciel przeszedł jego oczekiwania.

Wysoki i chudy, z długimi włosami i bystrym wzrokiem, doktor Leeds nie przypominał. zasuszonego ekscentrycznego profesora uniwersyteckie¬go, jakiego pokazywały zwykle hollywoodzkie filmy. Jego siwe włosy krę¬ciły się trochę, znać było na nich ślady starannego podcinania i profesjo¬nalnego układania. Brodę miał przystrzyżonąporządnie i modnie, a ubrany był w marynarkę z gładkiej, czarnej skóry. Na czubku prostego nosa ster¬czały modne okulary w metalowej oprawce. Ani śladu wygniecionej na plecach, starej marynarki z zamszowymi łatami na łokciach. Nie widział też fajki i nie poczuł zapachu tytoniu, chociaż w szklanej szafce leżały ręcznie zwijane cygara, które były jedyną chyba słabością profesora.

_ Zapali pan? – zapytał Leeds, gdy zauważył, że wzrok detektywa zatrzymał się na szafce.

– Nie, dziękuję•

_ Kubańskie, ale niech pan nikomu nie mówi. Ręcznie zwijane… ale ta część rozmowy jest nieoficjalna, dobrze?

– Tylko ta część.

Leeds wyjął długie cygaro, powąchał je i przesunął pod nosem, żeby zrobić wrażenie na Bentzu. W dusznym pokoju rozszedł się zapach starego tytoniu.

Bentz nie był zainteresowany aktorskimi popisami profesora. Chciał z nim porozmawiać i tylko o to mu chodziło, chociaż iskra w oczach doktora Jeremy' ego Leedsa wskazywała, że dobrze się bawił i miał ochotę wypróbować swój ostry język w potyczce z policjantem.

Bentz wcześniej zadzwonił na uniwersytet w Tulane i zapytał o go¬dziny dyżurów profesora, a po uzyskaniu informacji, pojawił się u niego niezapowiedziany. Kiedy Bentz stanął w drzwiach, Leeds prowadził właś¬nie niezwykle ożywioną rozmowę przez telefon. Doktor Jeremy był tro¬chę zaskoczony, szybko zakończył rozmowę krótkim:

_… tak, tak. Wiem. Powiedziałem, że oddzwonię• – Odłożył słu¬chawkę i nawet nie starał się ukryć wzburzenia. Machnął zdenerwowa¬ny ręką w stronę telefonu i zapytał:

– Czym mogę służyć?

– Jeśli to pan jest Jeremy Leeds.

Uniósł brwi zdziwiony.

_ Profesor Jeremy Leeds – powtórzył Bentz.

– Wolę tytuł doktora.

Pewnie, że tak, pomyślał Bentz, przedstawił się i podsunął swoją legitymację pod nos Leedsa.

Ten sięgnął po okulary, popatrzył na odznakę i westchnął. Zacisnął usta.

– Oficer Bentz.

– Wolę tytuł detektywa.

W oku profesora błysnęła iskra.

– Dobrze, detektywie. – Rozparł się w wyściełanym fotelu. – Podej¬rzewam, że chodzi o moją byłą żonę. Słyszałem, że znów ma kłopoty. – Znów? – spytał Bentz, a Jeremy Leeds wskazał mu stołek we¬pchnięty między biurko i ścianę. Bentz włączył mały magnetofon i za¬czął robić notatki..

– Pewnie słyszał pan o Houston? To była potworna klapa, ale Sa¬manta sama się o to prosiła. – Wyjrzał przez uchylone okno, nie kryjąc irytacji. – Pan wie. Takie programy psują opinię profesjonalistom. Od tego wzięły się obelgi typu "psychologiczny bełkot", psycho-doktorzy na fali i tym podobne. To poniżające… ale. Wiem, że to brzmi okrutnie, ale nie cenię zbyt wysoko psychologów radiowych. To tylko zabawa. _ Uniósł ręce w teatralnym geście rozpaczy. – Proszę mi wybaczyć tę tyra¬dę• Taka wycieczka osobista. – Przestał marszczyć brwi i uśmiechnął się fałszywie. – Czego pan chce? Tak dokładnie…

– Tak dokładnie, to ma pan rację, jestem tu w sprawie Samanty Leeds.

Dziesięć lat temu był pan jej mężem?

– Bardzo krótko. Byłajednąz moich studentek i my… no cóż, zwią¬zaliśmy się ze sobą• – Uśmiech zniknął z jego twarzy, a brwi ściągnęły się w jedną linię. Złożył ręce pod brodą i przyznał: – To nie był najlep¬szy pomysł. Byłem już żonaty, w separacj i z pierwszą żoną, i… cóż, poznał pan Samantę. Jest piękna, bystra i kiedy zechce, potrafi być cza¬rująca. Kiedy mój związek z Louise, moją pierwszą żoną, zaczął się roz¬padać, zwróciłem uwagę na Sam. Potem, chociaż moje małżeństwo już nie istniało i byłem już po rozmowie z adwokatem, ktoś puścił o nas plotkę, zrobił się skandal i musieliśmy uciekać.

– Rozumiem, że to nastąpiło po rozwodzie?

– Oczywiście – oburzył się. – Nie jestem bigamistą tylko… mam dwie słabości. Jedna to tytoń z La Havany. – Nadal trzymał vi dłoni jed¬no z cygar i podszedł do szatki. – A druga słabość to piękne kobiety.

– Czy Louise też była pańską studentką?

Leeds zacisnął szczęki.

– Nie… poznaliśmy się w podstawówce.

– Ożenił się pan raz jeszcze po rozwodzie z Samantą.

Leeds rozłożył ręce.

– Cóż mogę powiedzieć. Jestem niepoprawnym romantykiem i wierzę w instytucję małżeństwa.

Bentz miał już dość słuchania tych bzdur. Pora przejść do rzeczy.

– Czy kiedy Samanta była pańską studentką, pisała pracę o prosty¬tutkach?

– Nie tylko – poprawił Leeds. – To było o psychologii ulicy. O tym, co sprawia, że ludzie sprzedają swoje ciała, rozprowadzają narkotyki, i tak dalej. – Uniósł brwi. – To była świetna praca. Jak już mówiłem, Samanta jest niezwykle inteligentna. – Podrapał się po głowie, zdjął okulary i położył je na biurku. -.szkoda, że nic z tego nie wyszło.

– Co? – Bentz chyba się domyślał, ale chciał to usłyszeć wyraźnie.

– Małżeństwo.

– Dlaczego?

Znowu zobaczył chytry uśmiech.

– Mogę powiedzieć, że nasze drogi się rozeszły.

– Nie rozumiem.

– Wybrała własną karierę.

– A pan znalazł sobie kogoś innego?

Na spokojnej dotąd twarzy Jeremy'ego Leedsa pojawił się wyraz iry¬tacj i.

– Człowiek nie ma natury samotnika, detektywie. Jestem pewien, że pan też to wie.

– A więc żałuje pan, że nie jest nadal mężem Samanty? Leeds. zmrużył oczy, jakby wietrzył podstęp.

– Powiedziałem tylko, że żałuję, iż nam nie wyszło.

Bentz nie wierzył mu ani przez chwilę. Facet był zbyt zapatrzony w sie~ bie. Palce miał tak zadbane, jakby chodził do manikiurzystki, a gęste wło¬sy elegancko i porządnie przystrzyżone. Ani grama tłuszczu. Długie, wą¬ziutkie lustro na ścianie tuż obok wieszaka, mówiło samo za siebie.

Bentz zadał jeszcze kilka pytań, nie udało mu się jednak na niczym Leedsa przyłapać i w końcu, kiedy zaczął dopytywać się o jego życie osobiste i o to, co robił wtedy, kiedy John dzwonił do radia, otrzymał wyjaśnienie.

– No, nie, detektywie Bentz. Niech pan mi nie mówi, że pana zda¬niem mam z tym coś wspólnego. – Uniósł brwi. – Jeśli pan uważa, że miałem coś wspólnego z tym, co przytrafiło się Samancie, niech pan się jeszcze raz zastanowi. Nie życzę jej źle. Nie obchodzi mnie, że wróciła do Nowego Orleanu. – Pochylił się nad biurkiem i zwrócił się do Bentza jak do kumpla. – Niech pan posłucha, podziwiałem jąjako studentkę, zakochałem się w niej. Ma wiele uroku i charyzmę, jeśli można to tak nazwać. Była jedną z moich najlepszych studentek.

– Dlatego, te związała się z panem?

Leedsowi drgnęła powieka.

– Z powodu jej wrodzonej inteligencji i dociekliwego umysłu. To mi się w niej spodobało, ale proszę, niech pan mnie zastrzeli za to, że jestem facetem z temperamentem. Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie była piękna, i że to nie miało wiele wspólnego z moim zauroczeniem. – Jego uśmiech był teraz pełen tęsknoty i nieszczery jak komplement dziwki pod adresem klienta. Przedstawienie. – Wszystko między mną i Samantą skoń¬czyło się dawno temu. Jestem pewien, że powiedziała panu to samo. Tyl¬ko przypadkowo znaleźliśmy się w tym samym mieście.

– Skoro pan tak twierdzi.

– Tak twierdzę. – Spojrzał ostro. – Ja się nigdy nie wyprowadzałem – oznajmił. – Nadal jestem na tym samym uniwersytecie. Rozstaliśmy się z Samantą, kiedy przyjęła tę pracę w Houston. Nie chciałem, żeby wyjeżdżała, a kiedy to zrobiła, nasze małżeństwo nie miało szans.

– Więc związał się pan z inną studentką. Leeds uśmiechnął się bezczelnie.

– Jestem winny.

Rozmawiali jeszcze przez chwilę, ale Bentz nie dowiedział się nicze¬go nowego. Miał dziwne uczucie, że doktor Leeds był zirytowany tym, że musiał przerwać rozmowę telefoniczną i poświęcać dyżur na przesłucha¬nie, ale rozmowa z Bentzem rozbawiła go. Odpowiadał jasno, ale w jego głosie wyczuwało się odrobinę pogardy; on naukowiec o wysokim ilora¬zie inteligencji, pogardzał tymi, którzy mu nie dorównywali.

Kiedy Leeds odprowadził go do drzwi i na korytarz szacownego uni¬wersytetu, powiedział jeszcze:

– Niech pan mnie odwiedza, detektywie. Jeśli będę mógł jakoś po¬móc, proszę dać mi znać.

Facet uwielbiał takie gierki.

Bentz wyszedł na rozgrzaną ulicę. Chmury burzowe zasłoniły słoń¬ce. Zbierało się na deszcz, powietrze było gęste. Bentz szedł przez par¬king i zastanawiał się,jak kobieta pokroju Samanty mogła kiedykolwiek wyjść za takiego dupka jak Jeremy Leeds, doktor czy nie doktor. Nie mógł w to uwierzyć.

Nigdy nie znał się na damsko-męskich grach. Jego własne, nieudane małżeństwo było tego aż nadto dobrym dowodem.

Usiadł za kierownicą i opuścił daszek, za którym ukrył awaryjną pacz¬kę cameli. Wyciągnął zapalniczkę i przytrzymał papierosa w ustach. Ruszył w stronę wyjazdu z parkingu. Po drugiej stronie ulicy dzieci ba¬wiły się w parku. Tramwaj z otwartymi oknami wiózł zaciekawionych turystów i znudzonych mieszkańców District Garden. Zapalił zapalnicz¬kę• Poczekał, aż minie go tramwaj i ruch trochę zelżeje, zapalił papierosa i głęboko zaciągnął się dymem. Nikotyna powoli dostała się do krwioobiegu. Pasażerowie opuszczali wagonik – dwójka czarnych dzieciaków z plecakami i odtwarzaczem płyt kompaktowych, starszy pan w czapce z plecionki i wysoki ciemnowłosy facet w ciemnych okularach. Spoj¬rzał zza okularów na Bentza, a potem ruszył przez ulicę do parku Audu¬bon, mijając grupkę dzieci kopiących piłkę.

Coś zaniepokoiło Bentza w tym człowieku, chociaż nie umiał okre¬ślić co. Może facet nie lubił gliniarzy. To nic wielkiego, i często się zda¬rza. Bentz odprowadził mężczyznę wzrokiem i patrzył, jak ten pobiegł przez przystrzyżoną krótko trawę w stronę drzew i laguny. Tramwaj od¬jechał, nabierając prędkości. Bentz włączył syrenę i ruszył między sa¬mochodami, wskoczył na środkowy pas i popędził w stronę dzielnicy biurowej. Na dźwięk syreny mężczyzna w parku obejrzał się za siebie, ale nie przyspieszył kroku. Po chwili zniknął wśród drzew.

Pewnie to jakiś przestraszony ćpun z odrobiną trawki w kieszeni. Bentz wyłączył syrenę, zapomniał o uciekającym mężczyźnie i pro¬wadził samochód przez zatłoczone ulice, cały czas zastanawiając się nad sprawą Samanty Leeds. Nic do siebie nie pasowało.

Kim, do diabła, był John?

Co miał wspólnego z Annie Seger?

Dlaczego jakaś kobieta udawała nieżyjącą od dziewięciu lat dziewczynę? Czy był jakiś związek pomiędzy tym, co działo się w rozgłośni ra-diowej a morderstwami w dzielnicy francuskiej – czy był to tylko przy¬padek. Bentz rozmawiał już z agentami federalnymi. Zadzwonił nawet do Norma Stowella, człowieka, z którym pracował w Los Angeles i zaj¬mował się sporządzaniem profili przestępców w Quantico, kiedy praco¬wali dla FBI. Stowell miał świetny instynkt i udowodnił to nie jeden raz. Bentz ufał opinii Stowe!la bardziej niż młodemu funkcjonariuszowi przy¬pisanemu do sprawy. Stowell obiecał przejrzeć informacje, które prze¬słał mu Bentz i skontaktować się z nim.

Bentz zaciągnął się głęboko raz jeszcze,. kiedy zahamował na świa¬tłach przy placu Lafayette. Papieros pomagał mu się skoncentrować, a Bóg świadkiem, że potrzebował skupienia.

Pomyślał o Samancie. Mógł się w niej zakochać każdy mężczyzna, tego był pewien. Ale dlaczego wyszła za mąż za takiego gadajak Leeds? O co chodziło z byłym chłopakiem, Davidem Rossem z Houston? Jaka była jego rola? Światła zmieniły się i Bentz nacisnął gaz. Był jeszcze Ty Wheeler, człowiek, który według Bentza, nie był do końca uczciwy. Coś go niepokoiło w tym facecie. Gust Samanty Leeds, jeśli chodzi o m꿬czyzn, pozostawiał wiele do życzenia. Kto mógł mu to wyjaśnić?

Wiedział z własnego doświadczenia, że tam, gdzie chodzi o miłość i pożądanie, zdrowy rozsądek nie odgrywa decydującej roli. Niestety, większość ludzi, w tym on sam, potrafiła pomylić te dwa uczucia.

A to zwykle oznaczało katastrofę.

Życie uczuciowe Samanty Leeds było tego najlepszym przykładem.