Ліпеньскія навальніцы

Брачыслаў радасць з сабой прынёс:

На руках — гайдануў высока.

Прабівае белагаловае хлапчанё

Галавой бярэмя аблокаў.

Аж да Сонца ляціць! Зачапіўся нагой

За штыкеціну Перуновага плота.

Віцьба ўнізе кальчугаю дарагой

Са сваім рукавом — Палотай

Блішчыць на сонцы... Такі прастор!

Хлебам і мёдам прапахлі нівы.

Над Полацкім краем рукі прасцёр

Хлопчык: «Будзеш шчаслівым!»

Ды толькі нікому час не дае

Свой лёс прачытаць, як у кнізе.

Не бачыць і ён, як кроў праліе

Братоў сваіх на Нямізе,

Як будзе, насунуўшы нізка шалом,

Сяброў сваіх косці пляжыць...

Смяецца бацька.

Падставіў далонь:

«Здароў будзі, княжыч!»