Ліпеньскія навальніцы

Цёмнай дажджліваю ноччу

Шашаль шуфляду точыць.

Газнічка скрыпіць з адчаем,

Ты — грамату вывучаеш.

Пад стомленымі рукамі

Кладуцца вершы радкамі.

Крамола ў хаце — вершы!

I цэнзар твой самы першы —

Пан камендант — смяецца:

«Быдла ў паэты рвецца!»

За кожны радок плаціў

Нямногім, што меў у жыцці...

Ападалі вячэрнія росы

На дзявочкя косы.

Табе не часта было іх кранаць —

У пастарунках ад болю канаць.

I верыць, у болю і крыўдзе,

Што праўда ўсё-ткі прыйдзе...

Як хочацца крыкнуць яму цяпер:

«Прыйдзе яна! Ты толькі вер!»

Ды сцяна, празрыстая, нібы шкло,

Аддзяляе нас ад таго, што прайшло.

...Паэзія рвецца скрозь краты,

Год тысяча дзевяцьсот трыццаты...