Няголены ранак

+

я бяздомныя рухі цела свайго

я бяздомныя рухі цела свайго напаткаю

у завані між караблёў п’яных

дзе павуціньнем разьвесілі кашаль

на дрэвах

аглохлых ад вачэй безьлічы

дзе шкарлупіньне на шкло налепла

мне - не адшкрэбсьці

і белая вусьцішнасьць

матыльком сядае на сьпіну

вольную ад крылаў ад крыкаў ад пацалункаў

мая свабода навыварат

пляце сабе кокан

і кожны з нас вусьцішнасьць

і кожны з нас паасобку