Няголены ранак

Вершы бываюць розныя.

Яны бываюць высокія і ня вельмі. Жанчыны і ня

вельмі.

Вершы таксама растуць, але паліваць іх ня трэба, яны

ня дрэвы, а Вы не вада.

Каб верш вырасла ці вырас іх трэба калыхаць.

Трапляюцца некаторыя вершы без нагі ці рукі, але

тужыць ня трэба, іх можна адрасьціць, як яшчаркі,

што губляюць свае хвасты, а потым зноўку іх

знаходзяць.

Праўда ў некаторых вершаў так ніколі і ня

вырастаюць крылы, альбо вырастаюць і

адвальваюцца. Напэўна ім не хапае кальцыю ў

арганізьме, ці што?

Але гэта ўсё потым.

Спачатку верш трэба злавіць.

Вершы... яны разьбягаюцца, гуляюць у хованкі,

маскіруюцца пад прозу і ўсё такое.

Таму лепш узяць з сабой сачок.

Самі яны чапляцца ня стануць, толькі калі бяжыш ці

едзеш куды, яны разам з ветрам асядаюць на валасах,

шчакох, застаюцца на табе як на ветравым шкле, тады

толькі пасьпявай іх запісваць.

У нерухомым стане складаней, прынада.

Вершы-драпежнікі будуць радыя кроплі

крыві, ласуны - тоненькаму струменьчыку мёду,

што зьбягае з лыжкі назад у слоік..

А потым іхнія трупікі (калі іх назьбіраецца і ня будзе,

дзе захоўваць) можна прыбіць да папяровых старонак,

выдаць кніжку і будуць у вас свае могілкі.

Хаця ёсьць іншыя падыходы і больш падрабязныя

клясыфікацыі, згодна зь якімі вершы таксама людзі і

занадта блізкія кантакты зь імі могуць выклікаць

аргазмічны або шызафрэнічны стан.