Птушкі

Горача. Мы стаім у невялічкім вагончыку. Сёння свята, і таму людзі ідуць адпачываць у парк — хто сем’ямі, хто па парах… Каля нашага вагончыка ўжо сабралася даволі вялікая чарга па ліманад. Мне трэба паскорыцца, каб чарга скарацілася. Дзяўчыне, маёй сённяшняй напарніцы, не перашкаджала б зрабіць тое ж самае, але я нічога не гавару, бо на ейным твары выразна напісана — «не чапай!»

Міла, здаецца, так звалі маю аднадзённую напарніцу, — тыповая дзяўчына «не чапай — не дакранайся — не гавары — са — мною…» Выходзіць, ёсць такія і сярод тых, хто вырабляе ліманад у святы для пісклявых дзяцей і іх бацькоў. Я ж не вылучаюся рашучасцю, таму прыслухоўваюся да таго, што кажа мне Мілін твар. Так, мы маўчым і працягваем рабіць ліманад.

Калі засвойваеш тэхніку, дык атрымліваецца даволі хутка. Бярэш лімон, рэжаш напалам, выціскаеш з яго сок у шклянку, пасля сыплеш туды цукар і заліваеш вадой. Трасеш гэта ўсё колькі секунд, і вось табе сапраўдны ліманад.

Менавіта гэтым мы і займаемся з Мілай у ма ленькім вагончыку. Цукар прыцягвае вос, яны залятаюць праз вокны, гудуць і не даюць працаваць. Міла пачынае ставіць шклянкі паверх вос, калі тыя садзяцца на стол. Я моўчкі за гэтым назіраю, гляджу на «палонных» вос, якія б’юцца лбамі ў сценкі шклянак і пры гэтым не сціхаюць ні на секунду… жжжж-ж-з-ззззз…

Невыносная гарачыня прымушае адчуваць усё разоў у дзесяць мацней, чым звычайна. Здаецца, што зараз галава разарвецца ад гэтага гулу. Я не магу больш трываць, бяру шклянкі адну за другой і выкідваю вос за вакно. Міла крычыць і спрабуе мяне спыніць, хапае за руку і ледзьве не плача:

— Ты што робіш? Ты што робііііш?? Яны ж вернуцца назад!! Яны зноў прылятуць сюды!

Чорт. Я не веру сваім вушам. Яна сапраўды думае, што зможа пералавіць усіх вос у гэтым парку. І хочацца таксама крычаць ёй, гучна, як толькі можна, у самыя вушы, з усяе моцы: — Міла! Ты ўсё роўна не пераловіш іх усіх! Гэта немагчыма, Міла! Іх многа! Іх нашмат больш, чым ты можаш сабе ўявіць! У цябе не хопіць шкляначак!!!

Але замест гэтага я падыходжу да яе, крэпка абдымаю і ціха-ціха шапчу:

— Міла, харошая мая, не бойся, я не дам ім цябе пакрыўдзіць.