Чужая бацькаўшчына

I

Быў лiстапад, было святога Мiхала — блiзiлася пара зiмы, а ў гэты год стаяла цяпло. Павярнуўшыся з полудня, павiльгатнеў вецер, памякчэла пад нагамi зямля, i крот стаў тачыць каля пустых, ужо зацягнутых, як раскаю, дробнаю макрыцаю градаў рудаватыя сырыя замежкi. У зацiшку за хатамi, каля чорных голых яблыняў, на якiх яшчэ трымаўся дзе збуцвелы, але чырванаваты з аднаго боку яблык, вiлiся слупом, нейкiя большыя ў гэту пару, камары.

Уночы завязваўся туман, асыпаючыся наранкi iмжою: на мокрым зеленаватым галлi дрэў дрыжалi i налiвалiся, як сляза на вейках, кроплi вады. Сярод дня пазiрала белаватае сонца — туман разыходзiўся, падымаючыся жаўтаватымi, як дым ад сырога алешнiку, хмарамi. Адкрываўся свет — белаватае, выпаласканае дажджамi ржышча за вёскаю, зялёная рунь на грудку, рудая i пухкая, як выхаджанае цеста, ралля, сiвыя абымшэлыя каменнi пры чэрствай пясчанай дарозе, што выдавалi здалёк авечкамi.

Праз рэдкае галлё пруткiх дрэў у вёсцы былi вiдаць каўпакi стрэх з зялёнымi пляйстрамi сырога моху, нечы не дакрыты яшчэ жоўтым, як воск, кулём хлевушок. На прывязаным уздоўж страхi тоўстым рублi стаяў мужчына, ляпаў шырокаю стрыхалкаю, падбiваючы густую шчотку саломы.

Учуўшы цяпло ў гразкiх, без гною, хлявах, рыкалi каровы, i нехта выпускаў сваю на зрудзелы прыгумень, каб выветрылася, а потым гнаў вулiцаю да вады, забягаючы наперад, лёгка ляпаў рукою па шыi, заварочваў да рэчкi. З вёскi было вiдно, як праз голы i карычняваты, нiбы дзяркач, алешнiк блiшчыць настылым холадам вада.

Узяўшы за дзве полкi спаднiцу i пераступiўшы калючы дрот, наўпрасты праз садок, дзе мiж радкоў карчыстых яблынь ляжалi на козлах накрытыя кажухамi яловай кары шарыя калоды вулляў, да рэчкi спускалася кабета з лазовым кошыкам у руцэ, з якога выпiраўся сiняваты авечы трыбух.

У чорным лiсцi пад вiшнямi граблiся i цiўкалi, шукаючы яшчэ квактуху, цыбатыя, бясхвостыя байстручкi-кураняты, што вывелiся пад самую восень, недзе за хатаю, у дзiравым i сiвым, нiбы абсыпаным попелам, лопусе.

Вулiцаю ехала падвода — па пяску пруткiмi вяршкамi шоргаў накiданы на воз малады алешнiк. Перакiдваючы лейцы i астаючыся ззаду воза, чалавек у суконным паўшубку з рудым цялячым каўняром кiраваў каня на брукаваны надворак — на гладкiх каменнях з грукатам падскоквалi колы.

За рэчкаю смяялiся бабы, варочаючыся з маладога, жаўтлявага пад зiму, хвойнiку i несучы ў радзюжках кастрыцу — падкiнуць на подсцiл карове цi высыпаць на прызбу. Iхнi тонкi голас i смех быў доўга чуваць, нават яшчэ з надворкаў, калi яны ўвайшлi ў вёску i па адной адлучалiся ад купы, заварочваючы кожная пад сваю хату.

Людзi ўпраўлялiся да зiмы. Мянялася квадра месяца — чакалiся халады. Трымаючы пад пахаю ўкручанае ў салявы мяшок шкло, па вёсцы хадзiў шкляр. За iм бегла i гаўкала, трасучы доўгiмi вушмi, жоўтая з крываватымi лапамi сучачка. Шкляр iшоў, задраўшы голаў i высока паднiмаючы ногi, як ходзяць сляпыя, i не азiраўся. Сучачка мiнула колькi хат, пагаўкала, стоячы сярод вулiцы, i, вiнавата ўгнуўшы голаў, пабегла назад.

Вёска сцiшэла, толькi недзе далекавата, у другiм канцы яе, быў чуваць цяжкi, тупаваты грукат цапа. I раптам зноў зайшлася ад брэху i клубком выкацiлася на вулiцу аблавухая жоўтая сучачка.

У другой ад канца хаце ўжо ведалi, што ў вёску iдзе нехта чужы — пiльная сучачка нiколi не брахала на тутэйшага чалавека.

— I каго ж гэта там нясе? — не вытрывала мажная, сытая, як ялавiца, маладзiца i, стаўшы каленам на лаву, глянула ў запацелае акно.

З белаватае ад перацёртага жвiру шашы, што хавалася ў карычняватай навiсi старых, карэлых бярэзiн, на пясчаную чэрствую дарогу, у вёску, звярнулi двое мужчын. Адзiн у кароткiм белым кажусе з нявыдубленых аўчын, у чорнай, як граковае гняздо, авечай шапцы, другi — у суконным рудым паўшубку. Той, што быў у паўшубку, выдаваў высокiм i, як можна было пазнаць па лёгкай хадзе, маладым.

Мужчыны дайшлi да шарага, перакошанага ад старасцi крыжа з белым новым ручнiком, завязаным каля абразка, i завярнулi да першай, што глядзела на вулiцу адным кутным акном, хаты.

— Да Чадоў пайшлi, — зняла з лавы калена i пакруцiла на клубах спаднiцу сытая маладзiца.

— Мо швагiр з Восава? — аказалася старая, седзячы на палку, што быў замест ложка, i трымаючы растапыранымi пальцамi цяжкi клубок пражы — у кошыку на зямлi круцiўся высушаны ў печы i раз’еханы пачынак. Старая намотвала арэхавым юрком на клубок пражу. Каструбаватая нiтка суха трашчала ў юрку.

— Чужыя саўсiм людзi, — маладзiца адышлася ад акна i развязала пад барадою белую ў сiнiя валошкi хустку. — Духата, каб мы не пачадзелi, — i яна пацягнула за адзiн ражок хустку, паказаўшы пышныя, пэўна наранкi вымытыя, цёмна-русявыя валасы, скручаныя на патылiцы ў тоўстую куклу.

У хаце стаяла парная гарачыня — на стале i на лавах астывалi накрытыя чыстымi ручнiкамi гарачыя боханы хлеба. Ад iх пахла гаркаватаю падпаленаю скарынкаю i кляновым лiсцем. У хаце, густа запацеўшы, плакалi вокны — яны былi без дубэльтаў. Буйны серабрысты, як луска, пот збягаўся ў кроплi i сцякаўся па шкле на жаўтаватую нефарбованую шуфляду — на ёй ужо вымаклi чорныя палосы. Праз шырокiя вадзяныя рагi на шыбах было вiдаць, як па частаколе скача не злiнялая яшчэ, з нейкiм мокрым, як выскубеным, чубком пярэстая сарока.

— Навiну ж нейкую прынясла, — сказала старая, ссоўваючы з высокага палка худыя жоўтыя ногi, каб раскруцiць сухi асыпаны пачынак.

— Во, да нас iдуць тыя людзi, — пазяхнула маладзiца i зiрнула ў люстэрка, убачыла свой ружаваты ад гарачынi твар i асталася давольнаю.

За вокнамi доўгiм хвастом мiльганула сарока, i на другi бок хаты, зайшоўшыся ад брэху, клубком пакацiлася заядлая сучачка. Маладзiца высунула галаву з-за сцяны i ўбачыла за акном тых самых мужчын.

— I што ж гэта за людзi? — сказала яна i адступiлася ад акна.

Дзверы знадворку рыпнулi — у сенях затупалi, загаварылi.

Кабеты, сцiшыўшыся, пiльна глядзелi на дзверы. У клямцы падскочыў i дзынкнуў язычок. З цемнаты сяней паказаўся белы кароткi кажух, i ў хату ўсунулася калматая авечая шапка. Услед за старым, прыгiнаючыся, каб не зачапiцца галавою за вушак, зайшоў чарнявы, год дваццацi, хлопец з даўгаватымi, пачырванелымi ад холаду рукамi — суконны паўшубак быў яму караткаваты.

— Дзень добры вам, — сказаў старэйшы, расшпiльваючы тоўстымi вузлаватымi пальцамi кажух i адкладваючы настаўлены каўнер. Маладзейшы стаяў за iм, мусiць, саромеючыся, што вiдаць з рукавоў яго доўгiя рукi.

— Дзень добры, — азвалася старая i палажыла на прыпол свой цяжкi клубок.

— Цi патрэбны вам малацьбiтэ? — глянуўшы спярша на маладзiцу, потым на старую, спытаў мужчына ў белым кажусе.

— Чаму ж, патрэбныя, — сказала маладзiца, падсоўваючы на лаве хлеб. — Садзецеся…

— О, i нагрэцца можна, — памацаў рукою лаву i прысеў на цеплаватае вiльготнае месца старэйшы мужчына. — Садзiся, Iмполь, за пастой грошы не плоцяць, — ён падсунуўся, даючы сесцi хлопцу.

— У нас ужо i мышы добра памалацiлi, — ссунулася з ложка старая i, трымаючы на сашчэмленых руках вагкi клубок, панесла яго да печы — там ля комiна сохла яшчэ зеленаватая пража.

— Нiчога, i нам хвацiць, — сказала маладзiца, падхапiўшы пад пахi два боханы хлеба, памкнулася да дзвярэй, каб, мусiць, палажыць iх у стопцы.

Мужчыны аглядалi чужую хату: яшчэ не пабеленую, з замазанымi глiнаю пазамi, дзе выглядаў мох, з новаю, таксама яшчэ не беленаю печчу з сухiмi плямамi нiжай пячорак. Хата была без падлогi — на глiняным току было знаць круглыя ўмяцiны ад калодкi, якою трамбавалi глiну. Цi ад таго, што хата была новая i пуставатая — яна выглядала прасторнаю. Каля глухое сцяны стаяў драўляны, паточаны шашалем ложак, засланы жоўтаю ў чорныя елачкi радзюжкаю. У яго ўпiраўся шырокi дашчаны палок. Мiж акон на сцяне, спяшаючыся, цiкаў вялiкi ў драўлянай аправе гадзiннiк — на медным ланцужку вiсела алавяная гiра з iржавай (мусiць, для цяжару) шрубкай. З-за абраза на покуцi выглядалi жоўтыя чачоткi пiжмы i бурачковы таўкачык васiлькi.

— А хто ж вам нараiў да нас зайсцi? — спытала маладзiца, вярнуўшыся ў хату i забiраючы пад пахi яшчэ два боханы хлеба.

— Духам чуем, што ў хаце гаспадара нямашука, — у старога скрывiлася губа i стаў вiдаць чорны, дуплявы зуб. — Хто ж так прыбiвае? — паказаў ён на покуць, дзе быў крыва прыбiты трыкутнiк палiчкi. — Вiдаць, што бабская работа.

— Гэта ж праўда, — засмяялася маладзiца, прыжмурыўшы адно вока. — Я прыбiвала, — прызналася ўжо яна, трымаючы пад пахаю два боханы i папiхваючы локцем непрычыненыя дзверы.

— Мо людзi галодныя? — сказала старая, калi маладзiца вярнулася ў хату.

— Во i праўда, мы сягоння капусты наварылi як на велькую сям’ю, — яна зiркнула толькi на маладога — ён засаромеўся i замыляў губамi, не ведаючы, што сказаць.

— У такiм разе можам памагчы, праўда, Iмполь?

— Во, цэлы гаршчок, — маладзiца падышла да прыпека, адняла засланку i, прыгнуўшыся, паглядзела ў печ. Мужчыны моўчкi глядзелi на яе белыя вышай лытак ногi, бо iх улетку хавала ад сонца нiзкая доўгая спаднiца.

З прыпека запахла кiслаю капустаю. Малады каўтнуў слiну i зняў шапку — чорныя валасы яго адлiвалi сiнявою.

— Падсажвайцеся да стала, — маладзiца паставiла на стол глiняную мiску i паклала дзве счарнелыя драўляныя лыжкi.

Мужчыны паднялiся з лавы, распранулiся i, склаўшы тут, дзе сядзелi, адна на адну адзежу, зверху яшчэ прытаптаўшы яе шапкамi, падышлi да стала.

Трымаючы анучамi гарачы гаршчок, маладзiца налiла ў глiняную мiску капусты: спярша рэдкага шчолаку, проста з гаршка, а потым гушчы, чэрпаючы ўжо лыжкаю.

Стары паднёс расхiстаны, з клiнкамi ў ножках, заслон, папробаваўшы, цi будзе стаяць, сеў.

Малады таптаўся зводдаль, усё хаваючы за спiну рукi — у яго паркалёвай рубашцы павылазiлi локцi.

— Чаго ж стаiце, садзецеся! — маладзiца вярнулася да прыпека i прынесла тонкi, што ўжо з’еўся, нож.

— Як даюць, то бяры, а як б’юць, то ўцякай, га? — абярнуўся i сказаў за плячо старэйшы мужчына.

— А хто ж яго тут будзе бiць? Дый цi дасi такому рады? — зiрнула на хлопца i засмяялася, крывячы мяккую з залацiстым пушком губу, сытая маладзiца.

— Можна, толькi дзе ўзяцца, — махнуў натапыраным чубком валасоў стары лысаваты малацьбiт.

Малады, чырванеючы i не паднiмаючы вачэй, цiха прымасцiўся на заслоне.

Мужчыны, сцiшыўшыся i моцна сёрбаючы, пачалi есцi. Маладзiца бачыла, як у Iмполя варушылiся скiвiцы. Яна глядзела на яго гладкi карак, на закручаныя ў лагчынцы валасы, на яго шырокiя плечы, на якiх не сыходзiлася тонкая паркалёвая рубашка, i падумала, што вот добра, што ён наняўся малацiць, i нават убачыла, здалося ёй, як ён сцiснуў бы яе гэтымi дужымi рукамi i яна не вырвалася б.

На надворку затупалi ногi, i за вокнамi мiльганула шарая суконная хустка.

— Во, мусiць, наша кудзельнiца iдзе? — сказала старая, атрасаючы з прыполу кастрыцу, што нацерушылася з пражы.

Адчынiўшы дзверы i выставiўшы наперад праснiцу з барадою недапрадзенае кудзелi, у хату ўвайшла кабета ў шарачковым, завужаным у талii сачыку. З-пад суконнай хусткi выбiваўся пучок русявых валасоў з белаватаю сiваю пасмаю. На шчаку, недзе з-за вуха, лезла лiлова-пякучая чырвань — радзiмы знак. Жанчына, прыжмурваючы адно вока i перакошваючы разяўлены рот, пiльна ўзiралася на чужых.

Яны, перастаўшы жаваць, азiрнулiся.

— Во, малацiць будуць, — маладзiца сагнула ў локцях абедзве рукi i памахала iмi, паказваючы, як малоцяць.

— Ы-ы-ы, — паставiўшы на ложак праснiцу, закiвала галавою кабета, i яе сiнi, скамянелы ад холаду твар памякчэў.

Мужчыны, сумеўшыся гэтага крыку, яшчэ раз азiрнулiся. Кабета была нямая.

— Гэта мая залувiца, — прызналася маладая гаспадыня. — Сястра майго нябожчыка.

Нямая выглядала на адны гады з маладзiцаю, але, раскруцiўшы i зняўшы з галавы хустку, выдалася старэйшаю.

— Нашто раздзяешся? — Маладзiца паказала на вядро, што стаяла на калодзе ў памялешнiку. — Пара карову паiць.

Нямая пакiвала галавою, апранулася i, глянуўшы спадылба на чужых мужчын, выйшла з хаты.

Стары аблiзаў лыжку, склаўшы тры пальцы, перахрысцiўся на абраз i падзякаваў за полудзень.

— Няма за што, — азвалiся абедзве разам кабеты.

— То як умовiмся з платаю? — спытаў ён, не абарочваючыся, а толькi настаўляючы вуха туды, куды гаварыў, да маладзiцы, — што скажа яна.

— А сколькi ж бяруць цяперака за малацьбу?

— Два злоты i кiля солi.

Маладзiца насупiлася, пакусала край нiжняй губы i падняла голаў:

— Дарагавата, але хай, бо мышы даўно авёс стачылi.

Малады адсунуў мiску, выцер рукою губы i, седзячы за сталом, слухаў. Гаварыў толькi стары:

— А колькi ж коп нажалi?

— Чатырнаццаць.

— Ого!

— Нiчога, дзядзька, зiма з велькiм горам усё з’есць.

— Як, Iмполь, да каляд змалоцiм? — стары, задраўшы рэдзенькi чубок, глянуў на маладога, пацёр шорсткую, у вострым, як нацярушаным, шкле сiвых валаскоў няголеную шчаку. — Управiмся ж па капе за дзень. Шэсць пасадаў… У пасадзе дзесяць снапоў… А дзесяць снапоў што? За гадзiну не саб’ём?

— I больш, пэўня, — адкiдваючы з брыва навiслую кудзерку валасоў, малады падняўся з-за стала.

— Тады мо сходзiм у гумно? — стары азiрнуўся на маладзiцу i адсунуў заслон, каб таксама ўстаць.

Гумно стаяла ўпоперак пляца, вялiкае, з дзвюма палувенкамi паабапал дзвярэй. Хлеў i падпаветка, перасыпаныя са старога дзерава, былi ў адным пашарку з новаю хатаю. Мiж гумном i пашаркам хаты раслi старыя, тоўстыя ў камлях яблынi. Каля высокага, выплеценага з яловых частаколiн плота паднялiся недзе з непавысяканых карэнняў вострыя i голыя пасынкi маладых слiвак — вецер назмятаў туды белага курачага пер’я. Было чуваць, як з адчыненых дзвярэй хлява крычала, цi можа так гаварыла да скацiны, нямая. За хлявом, дзе стаяла сплеценая з саломы i не прыкрытая стрэшкай прыбiральня, у збузаваным гурочнiку куры дзяўблi гурок-насеннiк.

Пад дзвярыма каля гумна ў нацярушанай мякiне граблiся трапяткiя вераб’i. Прыпадаючы да зямлi i варушачы кончыкам хваста, да iх краўся сыты шары кот. Згледзеўшы яго, вераб’i купаю паднялiся на палувенку i адтуль ужо, рассыпаючыся, падалi на зялёна-лiловы, прыхоплены першымi замаразкамi бэз.

— Сядзiш тут, а мышы жыта стачылi, — маладзiца тупнула нагою на ката i, выняўшы з прабоя прывязаную на вяровачцы затычку, адчынiла абедзве палавiны дзвярэй.

Мужчыны зайшлi ў гумно.

— Мы як змалацiлi на насенне, то болей i не чапалi, — сказала маладзiца, прывальваючы каменем дзверы. — Старое ўсё яшчэ ямо.

— Ого! — пакруцiў галавою стары, аглядаючы гумно. Яно аж пад кладку было заложана збожжам: адна старана жытам — тоўстымi, вязанымi па многа жменяў снапамi, каб, мусiць, лiчылася, што менш коп нажалi, другая старана — аўсом i ячменем. Там недзе лускаў перасохлымi струкамi гарох, пахла саладжавая канюшына i яшчэ леташняя, сточаная мышамi салома.

Кот скочыў на пярыла i палез у старану, мусiць, счуўшы недзе iхнi пiск.

У куце на таку стаяла яшчэ новая з зялёным колам сячкарня — пад ёю ляжала горба нарэзанай разам з канюшынаю сечкi.

Малады крутнуў за кола — тупы, даўно не востраны нож пачаў жаваць спрасованую, што лезла з-пад брыля сячкарнi, шчотку саломы.

— Ого, гостры, як у шаўца! — засмяяўся стары, кiнуўшы вокам на сячкарню.

— Дзiва што, а хто ж мне яго навострыць? — зiркнула з-пад хусткi маладзiца, сцiскаючы яе абедзвюма рукамi пад падбародкам.

— Давайце папробую, — малады выцягнуў са шчылiны ў сцяне пляскаты без ручкi напiльнiк.

— Старайся, Iмполь, старайся, — пагладзiў шчаку, нiбы закрываючы рот, каб не было вiдаць, што ён смяецца, стары малацьбiт. — Можа, i для сябе робiш.

Маладзiца спярша насцярожылася, потым крыва ўсмiхнулася, i на твары ў яе плямамi выступiла чырвань.

— А чаму ж гэта для сябе, а калi i для другога зробiць? — нiбы не дагадаўшыся, што да чаго, перапытала яна i, узяўшы з кутка венiк, стала падмятаць сухi ток — з гумна на двор пацягнуўся вялы пыл.

Iмполь, не абзываючыся, налёг пахаю на кола, зашоргаў напiльнiкам па нажы. У сечку, блiскаючы, зацерушыўся жалезны пылок.

— Пакажэце ж вашы цапы, — стары, пераступiўшы емецце, падышоў да шула: там, на вялiкiм цвiку, вiселi цапы i граблi. — I лiхтар нам на заўтра патрэбны. Цi ёсцека ж ён у вас? — спытаў ён i зняў з цвiка цяжкаваты з гладкiм бiчом цэп.

— Чаму ж не, толькi пазычылi некаму… I каму ж гэта? — разагнулася маладзiца i абкруцiла кругом шыi рог раз’еханай хусткi. — Цяперашнiм светам вока не спускай, а то гаспадарку i распазычыш.

— Яно можа i так, — сказаў стары малацьбiт, перавязваючы ў цэпе расслабленае вушка. — Не тая, кажуць, гаспадыня, што збярэ гаспадарку, а тая, што ўдзержыць.

— А дзе ж тут яе ўдзержыш? Пры гаспадарцы трэба спрыт i сiла, а тут сабралiся тры бабы, пабабску ўсё i робiм.

— Яно ж i вiдно, — зняў з цвiка другi, з расколатым бiчом, цэп i абярнуўся да Iмполя стары малацьбiт. — Бiчы нам трэба было б памяняць, а то якая гэта будзе работа.

— А дзе ж ты iх возьмеш? Хiба гэтыя якiм дротам перавязаць, — Iмполь папробаваў ногцем нож i крутнуў за ручку кола — на абслiзганыя дошкi, на жытнiя снапы ў старане востра пырснула жоўтая сечка.

— Бiчы ёсць, — вымеўшы з гумна смецце, маладзiца кiнула ў куток сухi бярозавы венiк. — Мой нябожчык як палажыў iх сушыць, то i цяперака ляжаць за комiнам на печы.

— Трэба будзе зрабiць, — сказаў стары, першым выходзячы з гумна i трымаючы абедзвюма рукамi пад пахаю цапы.

Маладзiца стаяла каля дзвярэй, чакала, калi выйдзе Iмполь.

— Дзякуй, Iмполька, — сказала яна, гледзячы яму ў твар.

— Няма за што, — пацiснуў ён плячом, убачыўшы ў яе на верхняй губе малюсенькую карычневатую бародаўку.

— Як жа ж няма за што? — адвярнулася яна ад яго вострага позiрку i пачала зачыняць дзверы. — Мужчын усё прасiла, ажно брыдка ўжо.

— Алеся, ты тут? — крычала з-пад хаты маладым голасам прысадзiстая дзеўка ў малiнавай вязанай хустцы.

— Го, тут! — адгукнулася гаспадыня, высоўваючыся з-за Iмполевых плячэй.

— Газы пазыч.

— А цi ёсць там у самiх?

— Калi захочаш сабаку выцяць, то кiй знойдзеш, — засмяялася дзеўка, уцiкоўваючыся ў Iмполя.

Заходзячы следам за старым малацьбiтом у сенi, Iмполь чуў, як зашапталiся, астаўшыся трохi ззаду, дзеўка з гаспадыняю, i дагадаўся, што гэта пра яго.