Dzieci Diuny

— Widzisz, co wprawiliśmy w ruch — powiedziała Wensicja. — A to wszystko z myślą o tobie.

Farad’n siedział nieruchomo naprzeciw matki w jej porannej komnacie. Złote światło słońca padało od tyłu, rzucając jego cień na posadzkę pokrytą białym parkietem. Wensicja miała na sobie zwykłą szatę, przetykaną złotem — wspomnienie królewskich dni. Jej trójkątna twarz wydawała się być spokojna, ale Farad’n wiedział, że matka obserwuje każdą jego reakcję. Czuł pustkę w żołądku, chociaż przyszedł zaraz po śniadaniu.

— Nie akceptujesz naszych posunięć? — zapytała.

— A co tu jest do akceptowania?

— No… że aż do dziś tailiśmy przed tobą plany.

— Ach… — Popatrzył badawczo na Wensicję, starając się przyjąć jakieś stanowisko. Myślał tylko o tym, co zauważył ostatnio: że Tyekanik nie zwracał się już do matki „księżno”. Jak ją teraz nazywał? Królową Matką?

„Dlaczego doznaję uczucia straty? — zastanawiał się. — Co takiego tracę?” Oczywiście znał odpowiedź: tracił beztroskie dni, czas na intelektualne poszukiwania… Jeżeli uknuty przez matkę spisek powiedzie się, pożegna się z tym na zawsze. Nowe obowiązki zaprzątną mu głowę bez reszty. Stwierdził, że nie jest jeszcze na to przygotowany. Jak śmieli tak swobodnie decydować o jego losie? Nawet nie zapytali go o zdanie!

— No więc? — powiedziała Wensicja. — Coś nie w porządku?

— A co będzie, jeśli plan się nie powiedzie? — zapytał, wypowiadając pierwszą myśl, która mu się nasunęła.

— Jak może się nie powieść?

— Nie wiem… Każdy plan może zawieść. Do czego potrzebny jest wam Idaho?

— Idaho? Dlaczego się nim interesujesz…? Ach, tak… To ten mistyk, którego Tyek sprowadził bez naradzenia się ze mną. Źle zrobił. Ten człowiek mówił o Idaho, prawda?

Kłamstwo zabrzmiało niezdarnie i Farad’n zorientował się, że wpatruje się zdumiony w matkę. Ona przez cały czas wiedziała o Kaznodziei!

— To tylko dlatego, że nigdy nie widziałem gholi — rzekł.

Uwierzyła mu i powiedziała:

— Zachowujemy Idaho do czegoś ważnego.

Farad’n w milczeniu przygryzł górną wargę.

Wensicji gest ten przypomniał nieżyjącego ojca. Dalak czasami był właśnie taki — bardzo skryty i złożony, trudny do przeniknięcia. Pamiętała, że ojca łączyły więzy pokrewieństwa z hrabią Hasimirem Fenrigiem i że obaj mieli w sobie coś z dandysów i fanatyków. Czy Farad’n pójdzie tą samą drogą? Zaczęła żałować, że kazała Tyekanikowi nawrócić chłopca na tę arrakańską religię. Kto wie, którą ścieżką pójdzie teraz?

— Jak cię obecnie nazywa Tyekanik?

— Że co? — Wensicja przestraszyła się nagłej zmiany tematu.

— Zauważyłem, że już nie mówi do ciebie „księżno”.

„Jest spostrzegawczy — pomyślała, dziwiąc się, że drąży ją niepokój. — Czy myśli, że wzięłam Tyeka na kochanka? Nonsens. Więc dlaczego pyta?”

— Mówi do mnie… pani — powiedziała.

— Dlaczego?

— Bo taki jest zwyczaj we wszystkich wysokich rodach.

„Łącznie z Atrydami” — przemknęło mu przez myśl.

— To mniej podejrzane na wypadek, gdyby ktoś tu założył podsłuch — wyjaśniła. — Ktoś mógłby pomyśleć, że zrzekliśmy się legitymistycznych aspiracji.

— Kto mógłby być tak głupi? — zapytał.

Zacisnęła wargi, decydując się pozostawić pytanie bez odpowiedzi. Drobnostka, ale wielkie kampanie składały się z drobnostek.

— Lady Jessika nie powinna nigdy opuszczać Kaladanu — stwierdził.

Potrząsnęła gwałtownie głową. Jego myśli skakały na boki jak u szaleńca!

— Co masz na myśli? — zapytała.

— Nie powinna była wracać na Arrakis — odparł. — Wybrała złą strategię. Sprawiła, że ludzie zaczęli się zastanawiać. Czyż nie byłoby lepiej, gdyby wnuki odwiedziły ją na Kaladanie?

„Ma rację” — przyznała skonsternowana. Że też jej samej nigdy nie przyszła do głowy podobna myśl! Tyek zajmie się tym natychmiast. Znowu potrząsnęła głową. „Nie!” W co grał Farad’n? Musiał wiedzieć, że kapłaństwo nigdy by nie zaryzykowało wysłania w kosmos obojga bliźniąt naraz.

Wyraziła swe wątpliwości na głos.

— Kapłaństwo czy lady Alia? — zapytał Farad’n, odnotowując, że jej myśli podążyły we właściwym kierunku. Lekko się odprężył. Jak łatwo było nią manewrować!

— Podejrzewasz, że Alia chce władzy dla siebie? — zdziwiła się Wensicja.

Farad’n odwrócił od niej spojrzenie. Oczywiście, że Alia chciała władzy! Wszystkie raporty docierające z tej przeklętej planety zgadzały się w tym jednym punkcie. Znowu zmienił temat rozmowy:

— Czytałem o ich planetologu — powiedział. — Gdzieś musi być klucz do zagadki czerwi i ich haploidalnych postaci, jeśli…

— Zostaw ten problem innym! — przerwała mu, zaczynając tracić cierpliwość. — Tylko tyle masz do powiedzenia na temat tego, co dla ciebie zrobiliśmy?

— Nic nie zrobiliście dla mnie — stwierdził.

— Co takiego?!

— Zrobiliście to dla rodu Corrinów — powiedział. — A teraz właśnie wy jesteście rodem Corrinów. Mnie nawet nie wtajemniczono.

— Masz określone obowiązki! — podkreśliła. — Co będzie z tymi, którzy na ciebie liczą?

Tak, jakby jej słowa nałożyły na niego nowe brzemię, poczuł ciężar wszystkich nadziei i marzeń związanych z rodem Corrinów.

— Tak — zgodził się. — Rozumiem… Ale nie zgadzam się z wieloma decyzjami, podjętymi i przeprowadzonymi w moim imieniu. Są wstrętne.

— Wstrę… Jak możesz mówić coś takiego? Zrobiliśmy to, co każdy wysoki ród uczyniłby dla powiększenia swej fortuny.

— Naprawdę? Myślę, że jesteście trochę prostaccy. Nie! Nie przerywaj mi. Jeżeli mam być Imperatorem, nauczcie się mnie słuchać. Myślisz, że nie potrafię czytać między wierszami? Do czego wyćwiczono te tygrysy?

Nie była w stanie wydobyć z siebie słowa na tak bezpośrednią demonstrację spostrzegawczości syna.

— Rozumiem — kontynuował. — Dobrze, zatrzymam Tyekanika, ponieważ wiem, że to ty go wciągnęłaś w to bagno. Jest dobrym oficerem, w sprzyjających warunkach będzie walczył o swoje zasady.

— Jego… zasady?

— Różnica między dobrym i marnym oficerem leży w sile charakteru — powiedział. — Dobry oficer trzyma się zasad bez względu na to, kto je kwestionuje.

— Tygrysy były koniecznością.

— Uwierzę w to, jeżeli operacja się powiedzie — odparł. — Ale i tak nie wybaczę tego, co zrobiono z nimi w trakcie szkolenia. Nie protestuj. Zostały uwarunkowane. Sama to przyznałaś.

— Co chcesz zrobić? — spytała.

— Będę czekał i obserwował — odparł. — Być może zostanę Imperatorem.

Położyła dłoń na piersi i westchnęła. Przez kilka chwil przerażał ją; odniosła wrażenie, że ją zdradzi. Zasady! Ale teraz stanął po jej stronie, widziała to wyraźnie.

Farad’n podniósł się, podszedł do drzwi i zadzwonił na służących. Obejrzał się jeszcze.

— Skończyliśmy, czyż nie?

— Tak. — Podniosła rękę, gdy już wychodził. — Dokąd idziesz?

— Do biblioteki. Zafascynowała mnie ostatnio historia rodu Corrinów. — Z tym ją opuścił.

„Do diabła z nią!”

Farad’n zdawał sobie sprawę, że już jest członkiem spisku. Uświadomił sobie jednocześnie, że istnieje głęboka różnica między historią zapisaną na szigastrunach, czytaną w wolnej chwili, a tą, która toczyła się na bieżąco. Ta druga, nabierająca wokół niego coraz realniejszych kształtów, groziła porwaniem w nieodwracalną przyszłość. Czuł się kierowany przez pragnienia tych wszystkich, których fortuny stały za nim. Pomyślał, że to dziwne, ale nie może znaleźć miejsca dla własnych pragnień.