Эсперанто с Юлио Баги. Рассказы

* * *

— Reviviĝu la bestaro oceana kaj kontinenta (пусть оживут звери океанов и континентов: besto – зверь, животное, bestaro – фауна, животный мир)! Miliardoj da birdoj flugadu (миллиарды птиц пусть летают) gaje kantante (весело напевая)! Estu!

Subite sonis timema ĉirpado de grilo (вдруг зазвучало боязливое стрекотание сверчка). Je ĝia muziko vekiĝis mil kaj mil sonoj (под его музыку проснулись тысячи и тысячи звуков). La lazuroj de maroj kaj lagoj (лазурь морей и озёр) facile ektremis kun milda muĝado (легко задрожала с мягким журчанием). La riveroj ekfluis (реки потекли) kaj la riveretoj gaje plaŭdante (а ручьи, весело плещась) rapidis inter la florornamitaj bordoj (спешили среди украшенных цветами берегов: ornami – украшать). La vento siblis melodion (ветер свистел мелодию: sibli – шипеть; свистеть) kaj birdpepadon eĥis la prasilento (и птичье щебетанье отзывалось эхом в первозданной тишине: eĥi – отзываться эхом, praa – первобытный, доисторический).

— Reviviĝu la bestaro oceana kaj kontinenta! Miliardoj da birdoj flugadu gaje kantante! Estu!

Subite sonis timema ĉirpado de grilo. Je ĝia muziko vekiĝis mil kaj mil sonoj. La lazuroj de maroj kaj lagoj facile ektremis kun milda muĝado. La riveroj ekfluis kaj la riveretoj gaje plaŭdante rapidis inter la florornamitaj bordoj. La vento siblis melodion kaj birdpepadon eĥis la prasilento.

En la aero aperis flugilhava monstro kun akra dentaro (в воздухе появилось крылатое чудовище с острыми зубами: «набором зубов, челюстью»: dento – зуб): la drako de la fabeloj (дракон из сказок). El la densejo de la arbaro kuregis mamutoj (из чащи леса выбежали мамонты: densa – густой, плотный). El post arbetaĵoj venis leonoj (из-за кустов вышли львы: arbeto – деревце, куст) kaj inter la altaj herboj serpentumis boao (и среди высокой травы извивался удав). Iom post iom reviviĝis la tuta bestaro (постепенно ожили все звери: «вся фауна») kaj komenciĝis malsovaĝa ludo (и началась спокойная игра: sovaĝa – дикий) anstataŭ lukto por la ekzisto (вместо борьбы за существование).

En la aero aperis flugilhava monstro kun akra dentaro: la drako de la fabeloj. El la densejo de la arbaro kuregis mamutoj. El post arbetaĵoj venis leonoj kaj inter la altaj herboj serpentumis boao. Iom post iom reviviĝis la tuta bestaro kaj komenciĝis malsovaĝa ludo anstataŭ lukto por la ekzisto.

* * *

— Reviviĝu la homo (пусть оживёт человек)! Reviviĝu kaj havu la eternan vivon (пусть оживёт и имеет вечную жизнь), promesitan post perdo de la paradizo (обещанную после потери рая)! Estu!

Ĉio eksilentis (всё стихло). La naturo senmove atendis la renaskiĝon (природа неподвижно ждала перерождения) de la krono de ĉiuj kreitaĵoj (венца всех творений: krei – создавать, творить). La suno varme kisadis per radioj la Teron (солнце тепло целовало лучами Землю). La floroj bonodoris parfumon el siaj kalikoj (цветы источали: «благоухали» аромат из своих чашечек: kaliko – кубок, чаша). La arboj donis pompajn kolorojn al la fruktoj (деревья давали роскошные цвета плодам) kaj la bestaro silente (и звери: «фауна» молча) kun muta pieco atendis (с немым благоговением ждали).

— Reviviĝu la homo! Reviviĝu kaj havu la eternan vivon, promesitan post perdo de la paradizo! Estu!

Ĉio eksilentis. La naturo senmove atendis la renaskiĝon de la krono de ĉiuj kreitaĵoj. La suno varme kisadis per radioj la Teron. La floroj bonodoris parfumon el siaj kalikoj. La arboj donis pompajn kolorojn al la fruktoj kaj la bestaro silente kun muta pieco atendis.

Subite fendiĝis la tero (вдруг треснула земля) kaj aperis sub du diktrunkaj pomarboj (и появилась под двумя толстоствольными яблонями: trunko – ствол) la unua homparo (первая пара людей): Adamo kaj Evo (Адам и Ева).

Subite fendiĝis la tero kaj aperis sub du diktrunkaj pomarboj la unua homparo: Adamo kaj Evo.

* * *

Humile rampis al ili serpento (кротко подползла к ним змея). Rigardante ilin kun verdkoloraj (глядя на них зелёными), sed mildaj okuloj (но мягкими глазами) ĝi ĉirkaŭvolvis sin sur trunko de la arbo (она обмотала себя на стволе дерева = обвилась вокруг ствола дерева: volvi – окутывать, обматывать), kiu iam donis al ili la frukton de la scio (которое когда-то дало им плод познания).

Papilio flugis al ili (бабочка подлетела к ним). Ĝi frapetis la florpolvajn flugiletojn (она прикоснулась: «слегка ударила» своими покрытыми цветочной пыльцой крылышками: floro – цветок, polvo – пыль) al la lipoj de Evo (к губам Евы). Jen estis la unua kiso (вот /таким/ был первый поцелуй), vekanta el longa dormo al eterna vivo (пробуждающий от долгого сна к вечной жизни).

Humile rampis al ili serpento. Rigardante ilin kun verdkoloraj, sed mildaj okuloj ĝi ĉirkaŭvolvis sin sur trunko de la arbo, kiu iam donis al ili la frukton de la scio.

Papilio flugis al ili. Ĝi frapetis la florpolvajn flugiletojn al la lipoj de Evo. Jen estis la unua kiso, vekanta el longa dormo al eterna vivo.

Evo ektremis (вздрогнула). Honteme ŝi kaŝis per la rustoruĝaj haroj (стыдливо она скрыла ярко-рыжими: «ржаво-красными» волосами: rusto – ржавчина), ĝistere kreskintaj (до земли отросшими), sian mirinde belan nudecon (свою удивительно прекрасную наготу). Ŝi ĉirkaŭrigardis (она огляделась) kaj petole (и озорно), sed kun ĉasta rideto (но с невинной улыбкой), gracia alpremiĝo (ласковым: «изящным» объятием: «прижиманием»: premi – нажимать, сжимать) sin klinis al Adamo (склонилась к Адаму).

Evo ektremis. Honteme ŝi kaŝis per la rustoruĝaj haroj, ĝistere kreskintaj, sian mirinde belan nudecon. Ŝi ĉirkaŭrigardis kaj petole, sed kun ĉasta rideto, gracia alpremiĝo sin klinis al Adamo.

* * *

Adamo vekiĝis (проснулся). Per siaj brile nigraj okuloj (своими блестящими чёрными глазами), kvazaŭ li volus finesplori sian animon (будто бы он хотел как следует осмотреть: «до конца исследовать» свою душу: esplori – изучать, исследовать), li rigardis la ĉarman (он смотрел на обворожительную), sindonan belecon (преданную красоту: sindona – преданный, самоотверженный).

Adamo vekiĝis. Per siaj brile nigraj okuloj, kvazaŭ li volus finesplori sian animon, li rigardis la ĉarman, sindonan belecon.

Ekvidinte la serpenton (увидев змею), milde sibletantan al ili (мягко шипящую им), li kaptis arbeton (он схватил деревце) por elŝiri kaj mortbati ĝin (чтобы вырвать /его/ и убить её: morto – смерть, bati – бить, ударять). Li prenis la arbeton (он взял деревце), sed lia forta premo ŝajnis esti nur ama kareso (но его сильное сжатие казалось: «казалось быть» лишь любовной лаской) kaj li ne povis eĉ ekmovi ĝin (и он не смог даже сдвинуть его). La brako senforte falis (рука бессильно упала) kaj li surprize vidis (и он с удивлением увидел), ke la bestoj humile (что звери смиренно), kun kapoj al tero klinitaj (с головами, к земле склонёнными), proksimiĝis al ili (приблизились к ним: proksima – близкий).

Ekvidinte la serpenton, milde sibletantan al ili, li kaptis arbeton por elŝiri kaj mortbati ĝin. Li prenis la arbeton, sed lia forta premo ŝajnis esti nur ama kareso kaj li ne povis eĉ ekmovi ĝin. La brako senforte falis kaj li surprize vidis, ke la bestoj humile, kun kapoj al tero klinitaj, proksimiĝis al ili.

— Evo! Diru, kio estas (скажи, что такое = в чём дело)? Ĉu vizio aŭ realo (видение или явь)? Ĉu ankaŭ vin regas tiu ĉi sorĉo (неужели тобой тоже владеет это колдовство)?

— Ni sonĝis (мы видели сон/нам это приснилось: sonĝi – грезить, видеть сны), Adamo.

— Ĉu vere ni sonĝis (неужели правда нам это приснилось)? Ĉu ni sonĝis la suferojn de miljaroj (нам приснились страдания тысячелетий), kiujn kompreni nun mi ne povas (которые понять теперь я не могу)? Ĉu mi sonĝis min forta (я видел во сне себя сильным), potenca (могучим), kiu nun eĉ junan arbeton ne povas ekmovi (который теперь даже молодое деревце не может сдвинуть)? Ĉu mi estus sonĝinta (могло бы мне присниться: «мне снилось бы»), ke mi manĝis el frukto de tiu ĉi arbo (что я ел от плода этого дерева) kaj per tio naskiĝis la unua kulpo (и этим = и таким образом родилась первая вина = появился первый грех)? Kaj la fratmortigo de Kain estas ankaŭ sonĝo (и братоубийство Каина – тоже сон)?

— Evo! Diru, kio estas? Ĉu vizio aŭ realo? Ĉu ankaŭ vin regas tiu ĉi sorĉo?

— Ni sonĝis, Adamo.

— Ĉu vere ni sonĝis? Ĉu ni sonĝis la suferojn de miljaroj, kiujn kompreni nun mi ne povas? Ĉu mi sonĝis min forta, potenca, kiu nun eĉ junan arbeton ne povas ekmovi? Ĉu mi estus sonĝinta, ke mi manĝis el frukto de tiu ĉi arbo kaj per tio naskiĝis la unua kulpo? Kaj la fratmortigo de Kain estas ankaŭ sonĝo?

— Vere nur sonĝo (действительно только сон). Tie venas ja Kain kun Abel (там приходят = вот идут ведь Каин с Авелем) fratame brakumante unu la alian (по-братски: «с братской любовью» обнимая друг друга). Sur iliaj lipoj flirtas gaja rideto (на их губах играет: «порхает» весёлая улыбка).

— Kaj la signo sur la frunto de Kain (а знак на лбу Каина)? Rigardu (посмотри)!

— Estis nur sonĝo (/это/ был только сон), turmenta (мучительный), sed pasinta (но прошедший). Rigardu lian frunton (посмотри на его лоб)! Ĝi estas pura (он чист), kiel la sennuba ĉielo (как безоблачное небо: nubo – облако). En liaj okuloj brilas senpekeco (в его глазах сияет безгрешность: peko – грех). Ili venas al ni (они идут к нам).

— Vere nur sonĝo. Tie venas ja Kain kun Abel fratame brakumante unu la alian. Sur iliaj lipoj flirtas gaja rideto.

— Kaj la signo sur la frunto de Kain? Rigardu!

— Estis nur sonĝo, turmenta, sed pasinta. Rigardu lian frunton! Ĝi estas pura, kiel la sennuba ĉielo. En liaj okuloj brilas senpekeco. Ili venas al ni.

— Ĉu ankaŭ vi sonĝis la dolorojn de akuŝo (и тебе приснились боли родов: akuŝi – рожать, разрешаться от бремени) kaj la ĝistomban ĉagrenon post perdo de Abel (и вечная: «до могилы» печаль после утраты Авеля: tombo – могила)? Ĉu vi ne rememoras plu pri la suferoj (не вспоминаешь ли ты больше о страданиях) dum la batalo por la vivo (во время борьбы за жизнь)?

— Forgesite (забыто)! Ĉio estis nur sonĝo (всё /это/ был только сон).

— Kaj kion vi sentas nun (и что ты чувствуешь сейчас)?

— Mi amas vin (я люблю тебя), eble pli arde ol hieraŭ (возможно, более горячо, чем вчера), kiam la suno subiris (когда солнце зашло: subiri – заходить, закатываться /о светиле/).

— Ĉu ankaŭ vi sonĝis la dolorojn de akuŝo kaj la ĝistomban ĉagrenon post perdo de Abel? Ĉu vi ne rememoras plu pri la suferoj dum la batalo por la vivo?

— Forgesite! Ĉio estis nur sonĝo.

— Kaj kion vi sentas nun?

— Mi amas vin, eble pli arde ol hieraŭ, kiam la suno subiris.

— Hieraŭ (вчера)! Strange (странно)! Ŝajnas al mi (кажется мне), kvazaŭ inter la hodiaŭ kaj hieraŭ (будто между сегодня и вчера) estus pasintaj mil kaj mil jaroj (прошли тысячи и тысячи лет). Jes (да)! Jes! Rigardu ĉi besteton (посмотри на этого зверька) kaj tiun pepantan birdeton (и эту щебечущую птичку)! Mi ne konas ilin (я не знаю их). Kio estas iliaj nomoj (что их названия = как они называются)?... Hieraŭ Kain vagadis ankoraŭ senhejme en la dezerto (вчера Каин блуждал ещё бесприютно: «бездомно» в пустыне) kaj Abel ne estis plu vivanta (а Авель не был более живым = Авеля уже не было в живых)... Hieraŭ... Kiel strange (как странно)! Mi ne komprenas (я не понимаю)... mi ne komprenas...

— Hieraŭ! Strange! Ŝajnas al mi, kvazaŭ inter la hodiaŭ kaj hieraŭ estus pasintaj mil kaj mil jaroj. Jes! Jes! Rigardu ĉi besteton kaj tiun pepantan birdeton! Mi ne konas ilin. Kio estas iliaj nomoj?... Hieraŭ Kain vagadis ankoraŭ senhejme en la dezerto kaj Abel ne estis plu vivanta... Hieraŭ... Kiel strange! Mi ne komprenas... mi ne komprenas...

* * *

Li arde premis al si la alvenintan Abel (он горячо прижал к себе подошедшего Авеля), kiu per unu brako ankoraŭ tenis ĉe si sian fraton (который одной рукой ещё прижимал к себе: «держал при себе» своего брата). Kun fila obeemo kisis Kain la frunton de Evo (с сыновней покорностью поцеловал Каин лоб Евы: obei – слушаться, подчиняться).

— Malbonaj knaboj (плохие мальчики)! Kie vi forestis tiom longe (где вы отсутствовали так долго)? Dum la nokto vi estis tro malproksime de ni (ночью вы были слишком далеко от нас). Kie forestas mia filino (где пропадает: «отсутствует» моя дочь), Heloa?

— Ho, patrino (мама)! — komencis (начал) Kain. — Ni estis ne malproksime de vi (мы были недалеко от вас) por bani nin en la rivereto (чтобы искупаться в ручье). Ĝi plaŭdis al ni strangan fabelon (он журчал нам странную сказку) kaj hodiaŭ ni bone ridis pri ĝi (и сегодня мы хорошо посмеялись над ней). Ĉu ne (не так ли), Abel?

Li arde premis al si la alvenintan Abel, kiu per unu brako ankoraŭ tenis ĉe si sian fraton. Kun fila obeemo kisis Kain la frunton de Evo.

— Malbonaj knaboj! Kie vi forestis tiom longe? Dum la nokto vi estis tro malproksime de ni. Kie forestas mia filino, Heloa?

— Ho, patrino! — komencis Kain. — Ni estis ne malproksime de vi por bani nin en la rivereto. Ĝi plaŭdis al ni strangan fabelon kaj hodiaŭ ni bone ridis pri ĝi. Ĉu ne, Abel?

— La fabelo estis stranga (сказка была странная), sed mi ne komprenis (но я не понял /её/).

— Kion ĝi fabelis (что он рассказал = о чём была сказка: fabeli – рассказывать сказки)? — demandis (спросил) Adamo.

— Forgesite (забыто)! Nur tion mi sentas (только то я чувствую), ke mi amas mian fraton (что я люблю моего брата)... tre (очень)... tre.

— Kaj vi (а ты)?!

— Abel kaj mi (и я): ni estas unu (мы – одно).

— Kie estas (где) Heloa? — urĝis (подгоняла, торопила: urĝa – срочный, неотложный) Evo.

— La fabelo estis stranga, sed mi ne komprenis.

— Kion ĝi fabelis? — demandis Adamo.

— Forgesite! Nur tion mi sentas, ke mi amas mian fraton... tre... tre.

— Kaj vi?!

— Abel kaj mi: ni estas unu.

— Kie estas Heloa? — urĝis Evo.

— Tie (там), ĉe la montdeklivo (у косогора: monto – гора, deklivo – обрыв, круча) ni vidis ŝin pelanta papilion (мы видели, как она гонится за бабочкой: «мы видели её гонящей бабочку»). Ekvidinte min kune kun Abel (увидев меня вместе с Авелем), ŝi rigardis nin longe (она смотрела на нас долго), kvazaŭ ŝi neniam estus vidinta nin (будто бы она никогда не видела нас). Poste ŝi kuris al ni (потом она подбежала к нам) kaj superŝutis nin per pluvego da kisoj (и осыпала нас градом: «ливнем» поцелуев: pluvo – дождь)... "Nur sonĝo estis (только сон /это/ был), nur sonĝo!" ripetis ŝi senĉese (повторяла она безостановочно). Mi ne komprenas (я не понимаю), patro (папа)!

— Tie, ĉe la montdeklivo ni vidis ŝin pelanta papilion. Ekvidinte min kune kun Abel, ŝi rigardis nin longe, kvazaŭ ŝi neniam estus vidinta nin. Poste ŝi kuris al ni kaj superŝutis nin per pluvego da kisoj... "Nur sonĝo estis, nur sonĝo!" ripetis ŝi senĉese. Mi ne komprenas, patro!

* * *

Ĉe la vojkurbiĝo aperis knabino (у поворота дороги: «искривления дороги» появилась девочка: kurba – кривой), vigla kiel kapreolineto (резвая, как маленькая косуля). Ŝia irado estis facila (её походка была лёгкой), kvazaŭ ŝi havus flugiletojn (как будто у неё были крылышки). Laŭte ridante (громко смеясь) ŝi persekutis papilion antaŭ si (она гнала бабочку перед собой: persekuti – преследовать).

— Patrino (мама)!

— Heloa!

— Kiaj strangaĵoj okazas hodiaŭ (какие странные вещи происходят сегодня)! Ĉu vi vidas tiun blankharan (видишь ли ты того седого: «беловолосого»), longbarban viron (длиннобородого мужчину), kiu proksimiĝas al ni de la montdeklivo (который приближается к нам от косогора)? Mi renkontis lin (я встретила его) kaj li diris al mi (и он сказал мне), ke li estas pli ol 900-jara [naŭcent] (что ему больше девятисот лет: «что он больше чем девятисотлетний»).

— Pli ol 900 jara?

Ĉe la vojkurbiĝo aperis knabino, vigla kiel kapreolineto. Ŝia irado estis facila, kvazaŭ ŝi havus flugiletojn. Laŭte ridante ŝi persekutis papilion antaŭ si.

— Patrino!

— Heloa!

— Kiaj strangaĵoj okazas hodiaŭ! Ĉu vi vidas tiun blankharan, longbarban viron, kiu proksimiĝas al ni de la montdeklivo? Mi renkontis lin kaj li diris al mi, ke li estas pli ol 900-jara.

— Pli ol 900 jara?

— Jes (да)! Lia nomo estas Matusalemo (его имя – Мафусаил) kaj li serĉas siajn gefilojn kaj genepojn (и он ищет своих детей и внуков). Li kisis min (он поцеловал меня). Li estas tiel stranga homo (он настолько странный человек). Li demandis min pri mi (он спрашивал меня обо мне) kaj aŭdante (и слыша), ke mi estas filino de Adamo (что я – дочь Адама), li ŝajnis dube rideti (он, кажется, с сомнением улыбнулся: «он казался сомнительно улыбнуться»: dubo – сомнение). Poste li demandis pri la monstro (потом он спросил о чудовище), fluganta super ni (летящем над нами). Nekredeme li skuis la kapon (недоверчиво он покачал: «потряс» головой: kredi – верить), kiam mi diris ĝian nomon (когда я сказала его название). "Ĉu drako (дракон)?... Sonĝo, versajne estas nur sonĝo (вероятно, это только сон)" — li murmuris (он пробормотал).

— Jes! Lia nomo estas Matusalemo kaj li serĉas siajn gefilojn kaj genepojn. Li kisis min. Li estas tiel stranga homo. Li demandis min pri mi kaj aŭdante, ke mi estas filino de Adamo, li ŝajnis dube rideti. Poste li demandis pri la monstro, fluganta super ni. Nekredeme li skuis la kapon, kiam mi diris ĝian nomon. "Ĉu drako?... Sonĝo, versajne estas nur sonĝo" — li murmuris.

— Ĉu li venas al ni (он идёт к нам)?

— Mi ne scias (я не знаю)! Li atendas la Mesion (он ждёт Мессию). Kiu estas la Mesio (кто такой Мессия)?

— Strange (странно)!... Mi ne scias, Heloa!

— Ĉu li venas al ni?

— Mi ne scias! Li atendas la Mesion. Kiu estas la Mesio?

— Strange!... Mi ne scias, Heloa!

* * *

— Patro (отец)! Rigardu (посмотри)! — ekkriis (закричал) Abel — Rigardu al la dezerto (посмотри на пустыню)! Kvazaŭ sonĝo aperus antaŭ niaj okuloj (как будто сновидение появилось перед нашими глазами). Ĉu fendiĝis la tero (треснула ли земля: fendi – расщеплять, раскалывать) aŭ korpiĝis la nenio (или воплотилось ничто: korpo – тело), sed mi vidas multe da tiaj homoj (но я вижу много таких людей), kiaj ni estas (какие мы есть = таких, как и мы). Sur iliaj korpoj estas io (на их телах есть что-то), kio kovras la nudecon (что прикрывает наготу). Kio estas tio (что это), patro mia (отец мой)?

— Mi ne scias (я не знаю), Abel!

— Patro! Rigardu! — ekkriis Abel — Rigardu al la dezerto! Kvazaŭ sonĝo aperus antaŭ niaj okuloj. Ĉu fendiĝis la tero aŭ korpiĝis la nenio, sed mi vidas multe da tiaj homoj, kiaj ni estas. Sur iliaj korpoj estas io, kio kovras la nudecon. Kio estas tio, patro mia?

— Mi ne scias, Abel!

— Rigardu, rigardu ilin (посмотри на них)! Ili venas al ni (они идут к нам). Ili estas multaj (их много: «они многие»). Unu havas vizaĝon (у одного лицо), brilantan de ĉiellumo (сияющее небесным светом: lumo – свет), kaj liaj manoj (и его руки), piedoj estas vunditaj (ноги изранены). Apud li marŝas longbarba viro (рядом с ним шагает длиннобородый мужчина), portanta du ŝtontabulojn (несущий две каменные дощечки: ŝtono – камень). La vizaĝo de tiu ankaŭ brilas (лицо того /человека/ тоже сияет). Rigardu, tie sekvas ilin la tria (там следует за ними третий). Liaj okuloj estas mallarĝaj (его глаза узкие), strange oblikvaj (странно косые). Liaj haroj estas plektitaj (его волосы заплетены) kaj pendas ĝis tero (и свисают до земли). Tie la kvara (там четвёртый), kun duonluno sur sia kapornamo (с полумесяцем на своём украшении головы: luno – луна, ornami – украшать)... kaj tie ankoraŭ unu (а там ещё один). Ho rigardu, patro, tie venas multaj (там идут многие = там идёт много людей). Iliaj vizaĝoj estas brilantaj (их лица сияют). Manon en mano ili venas (держась за руки: «руку в руке» они идут). Kiuj ili estas (кто они)?

— Rigardu, rigardu ilin! Ili venas al ni. Ili estas multaj. Unu havas vizaĝon, brilantan de ĉiellumo, kaj liaj manoj, piedoj estas vunditaj. Apud li marŝas longbarba viro, portanta du ŝtontabulojn. La vizaĝo de tiu ankaŭ brilas. Rigardu, tie sekvas ilin la tria. Liaj okuloj estas mallarĝaj, strange oblikvaj. Liaj haroj estas plektitaj kaj pendas ĝis tero. Tie la kvara, kun duonluno sur sia kapornamo... kaj tie ankoraŭ unu. Ho rigardu, patro, tie venas multaj. Iliaj vizaĝoj estas brilantaj. Manon en mano ili venas. Kiuj ili estas?

­

— Mi ne scias (я не знаю), Abel. Mi vidas nur (я вижу только), ke ankaŭ via vizaĝo estas brilanta (что твоё лицо тоже сияет), kaj ankaŭ tiu de via patrino (а также то /лицо/ твоей матери). Vi ĉiuj havas lumon ĉielan sur la vizaĝoj (у вас всех свет небесный на лицах) kaj mildecon en la okuloj (и мягкость в глазах). Mi sentas nur (я чувствую только), ke io nekonata lokiĝis en mia koro (что что-то неведомое поселилось: «разместилось» в моём сердце: loki – поместить). Tio faris min malforta (это сделало меня слабым), sed plialtigis mian animon (но усилило: «повысило» мою любовь: alta – высокий). Mi sentas nur, ke mi devas ami tiujn (что я должен любить тех), kiuj venas al ni (которые приходят к нам). Mi devas ami la herbeton (я должен любить /каждую/ былинку), bestojn (зверей) kaj ĉion (и всё), kio estas ĉirkaŭ ni (что вокруг нас). Io flugis for el mia brusto (что-то улетело из моей груди). Ho, diru (скажите), kio estas tio (что это)?

— Mi ne scias, Abel. Mi vidas nur, ke ankaŭ via vizaĝo estas brilanta, kaj ankaŭ tiu de via patrino. Vi ĉiuj havas lumon ĉielan sur la vizaĝoj kaj mildecon en la okuloj. Mi sentas nur, ke io nekonata lokiĝis en mia koro. Tio faris min malforta, sed plialtigis mian animon. Mi sentas nur, ke mi devas ami tiujn, kiuj venas al ni. Mi devas ami la herbeton, bestojn kaj ĉion, kio estas ĉirkaŭ ni. Io flugis for el mia brusto. Ho, diru, kio estas tio?

* * *

La grupo jam pliproksimiĝis (группа уже приблизилась) kaj ili povis bone aŭdi la parolon (и они могли хорошо слышать разговор). La ŝtontabula viro parolis (мужчина с каменными дощечками говорил).

— Viaj manoj kaj piedoj estas vunditaj (твои руки и ноги изранены). Ĉu ili doloras (они болят)?

— Ne (нет), Moseo (Моисей)! Ili estas ja la vundoj de la amo (они ведь – раны любви).

— Kiu vi estas (кто ты), konanta mian nomon (знающий моё имя)?

— Kiun vi profetis al via popolo (/тот,/ кого ты предсказал своему народу). La Mesio (Мессия).

— La Mesio? Filo de Dio (сын Бога)?

— Filo de Dio, kiel vi ĉiuj (как вы все), kiuj venis de tempo al tempo (которые являлись время от времени) instrui la popolojn por la perfekta boneco (научить народы совершенному добру: «для совершенного добра»).

La grupo jam pliproksimiĝis kaj ili povis bone aŭdi la parolon. La ŝtontabula viro parolis.

— Viaj manoj kaj piedoj estas vunditaj. Ĉu ili doloras?

— Ne, Moseo! Ili estas ja la vundoj de la amo.

— Kiu vi estas, konanta mian nomon?

— Kiun vi profetis al via popolo. La Mesio.

— La Mesio? Filo de Dio?

— Filo de Dio, kiel vi ĉiuj, kiuj venis de tempo al tempo instrui la popolojn por la perfekta boneco.

— Ĉu vi estas martiro (ты – мученик)? Ĉu la sorto frapis vin senmerite (судьба поразила тебя незаслуженно: meriti – заслужить) aŭ vi pekis kontraŭ Dio (или ты согрешил против Бога) kaj Li punis vin (и Он наказал тебя)?

— Nek la unua (ни первое), nek la dua (ни второе). Dio neniam punis la kreitaĵojn (Бог никогда не наказывал /свои/ творения), ĉar Li estas la senfina indulgo (потому что Он – бесконечное прощение: «снисхождение, пощада»). Agon sekvas ago (за действием следует действие), kion nur la homa malforteco nomis punanta mano de Dio (что только человеческая слабость назвала карающей рукой Бога). Mi estas mi mem (я – я сам), ĉar en Kristo (потому что во Христе) per Kristo naskiĝis la krista ideo (через Христа родилась христианская идея).

— Ĉu vi estas martiro? Ĉu la sorto frapis vin senmerite aŭ vi pekis kontraŭ Dio kaj Li punis vin?

— Nek la unua, nek la dua. Dio neniam punis la kreitaĵojn, ĉar Li estas la senfina indulgo. Agon sekvas ago, kion nur la homa malforteco nomis punanta mano de Dio. Mi estas mi mem, ĉar en Kristo per Kristo naskiĝis la krista ideo.

— Kaj vi (а ты)? Kiu vi estas (кто ты)? Viaj vizaĝo kaj vesto estas fremdaj por mi (твои лицо и одежда чужие для меня).

— Mi estas Kong-Fu-Ce (я – Кун Фу-Цзы /Конфуций/) kaj jen apud mi Budho (а вот рядом со мной Будда).

— Ĉu ankaŭ viaj religioj estas revelacioj (ваши религии – тоже откровения)?

— Same kiel la viaj (так же, как ваши).

— Kaj vi? Kiu vi estas? Viaj vizaĝo kaj vesto estas fremdaj por mi.

— Mi estas Kong-Fu-Ce kaj jen apud mi Budho.

— Ĉu ankaŭ viaj religioj estas revelacioj?

— Same kiel la viaj.

— La religioj estis neniam revelacioj (религии никогда не были откровениями), nur la kredo (только вера), kiu fondis ilin (которая основала их) — diris la Mesio (сказал Мессия). — Ili devenis el la dependa sento de la homoj (они произошли из чувства зависимости людей: dependi – зависеть). Sen religioj (без религий), sen certa scio pri Dio (без определённого знания о Боге) la homo estus vivinta izolite (человек жил бы одиноко: «изолированно») en plena (в полном), senĉesa turmento (непрерывном мучении). Benita donaco estis la dependa sento (благословенным даром было чувство зависимости) ĉar ĝi ebligis la socian vivon (потому что оно сделало возможным общественную жизнь).

— La religioj estis neniam revelacioj, nur la kredo, kiu fondis ilin — diris la Mesio. — Ili devenis el la dependa sento de la homoj. Sen religioj, sen certa scio pri Dio la homo estus vivinta izolite en plena, senĉesa turmento. Benita donaco estis la dependa sento ĉar ĝi ebligis la socian vivon.

– Sed kiu religio estis do la sola (но какая религия была всё-таки единственной), ĉielan gracon donanta religio (небесную благодать дающей религией)?

— Ĉiu religio estis gracon donanta al tiu (каждая религия была благодать дающей тому), kiu pie (кто благоговейно), konvinkiĝinte sekvis ĝin (убеждённо: «убедившись» следовал ей: konvinki – убедить). Post ĉeso de la vivo (после окончания: «прекращения» жизни) zorgis la senfina indulgemo de Dio pri la animo (заботилась бесконечная милость Бога о душе: indulgi – щадить, относиться снисходительно). Ĉu vi opiniis (считаете ли вы), ke homo povis fari leĝon por la ĉiela regno (что человек мог создать: «сделать» закон для небесного царства)?

— Ne (нет)!

— La sama kredo vivis en ĉiu homo (такая же вера жила в каждом человеке) de la tempokomenco ĝis la fino (с начала времён до конца). Nur la formo (только форма), la eksteraĵo konformiĝis al la epoko (наружность приспосабливалась к эпохе: ekstera – внешний, konformi – соответствовать).

– Sed kiu religio estis do la sola, ĉielan gracon donanta religio?

— Ĉiu religio estis gracon donanta al tiu, kiu pie, konvinkiĝinte sekvis ĝin. Post ĉeso de la vivo zorgis la senfina indulgemo de Dio pri la animo. Ĉu vi opiniis, ke homo povis fari leĝon por la ĉiela regno?

— Ne!

— La sama kredo vivis en ĉiu homo de la tempokomenco ĝis la fino. Nur la formo, la eksteraĵo konformiĝis al la epoko.

— Majstro (мастер)! Permesu al mi kisi viajn vundojn (позволь мне поцеловать твои раны). Mi estas Luther (я – Лютер).

— Vian nomon mi ne konas (твоего имени я не знаю), sed vi estas mia homfrato (но ты – мой ближний: «человек-брат»). Kisu min (поцелуй меня)!

— Majstro! Permesu meti la pekeman kapon sub vian plandon (позволь положить грешную голову под твою подошву)! — petegis ruĝbarba viro (умолял рыжебородый мужчина).

— Ne (нет), Judaso (Иуда)! Per kiso vi perfidis min (поцелуем ты предал меня), per kiso mi povas absolvi vin (поцелуем я могу отпустить твой грех: absolvi – оправдать; отпустить грехи). Kisu min!

— Majstro! Permesu al mi kisi viajn vundojn. Mi estas Luther.

— Vian nomon mi ne konas, sed vi estas mia homfrato. Kisu min!

— Majstro! Permesu meti la pekeman kapon sub vian plandon! — petegis ruĝbarba viro.

— Ne, Judaso! Per kiso vi perfidis min, per kiso mi povas absolvi vin. Kisu min!

Post la kiso la vizaĝo de la ruĝbarba viro ŝajnis brili (после поцелуя лицо рыжебородого мужчины, казалось, сияло: «казалось сиять»). Pro doloroj rompita virino (от болей разбитая женщина = сломленная болью женщина) kaj sortofrapita viro (и поражённый судьбой мужчина) venis al la grupo (подошли к группе). La Mesio ĉirkaŭprenis ilin (Мессия обнял их).

— Jen la patro kaj la patrino (вот /мои/ отец и мать).

Post la kiso la vizaĝo de la ruĝbarba viro ŝajnis brili. Pro doloroj rompita virino kaj sortofrapita viro venis al la grupo. La Mesio ĉirkaŭprenis ilin.

— Jen la patro kaj la patrino.

* * *

La grupo preterpasis (группа прошла мимо) kaj Adamo rigardis mirigite ilin (смотрел удивлённо на них).

— Evo! Denove ni sonĝas (снова я вижу сон).

— Ne (нет)! Nur ĵus ni komencas vivi (просто только что = только теперь мы начинаем жить).

La grupo preterpasis kaj Adamo rigardis mirigite ilin.

— Evo! Denove ni sonĝas.

— Ne! Nur ĵus ni komencas vivi.

* * *

Nova grupo proksimiĝis (новая группа приблизилась). Pompe vestitaj faraoj (пышно одетые фараоны), kirasitaj reĝoj (одетые в латы короли: kiraso – броня; латы), ordenriĉaj kavaliroj (увешанные орденами: «богатые орденами» рыцари).

— Ho, cezaro (кесарь), se tiu ĉi manpremo povus forgesigi mian krimon (если бы это рукопожатие могло заставить забыть моё преступление)!

— Ĝi forgesigas tion (оно заставит забыть это), Brutus (Брут), ĉar ne la ponardpiko rompis mian koron (потому что не удар: «укол» кинжала разбил моё сердце: ponardo – кинжал), sed la maldanko (а неблагодарность: danki – благодарить). Sed ĝi estis sonĝo (но он был сном) kaj jen la vekiĝo (и вот пробуждение). Kiu vi estas (кто ты), viro (мужчина), amare meditanta eĉ nun (горько размышляющий даже теперь)?

Nova grupo proksimiĝis. Pompe vestitaj faraoj, kirasitaj reĝoj, ordenriĉaj kavaliroj.

— Ho, cezaro, se tiu ĉi manpremo povus forgesigi mian krimon!

— Ĝi forgesigas tion, Brutus, ĉar ne la ponardpiko rompis mian koron, sed la maldanko. Sed ĝi estis sonĝo kaj jen la vekiĝo. Kiu vi estas, viro, amare meditanta eĉ nun?

— Heredinto de via trono (наследник твоего трона: heredi – наследовать). Sed ne homo (но не человек). Vandala besto (дикое: «варварское» животное). Oni nomis min Nero (звали меня Нерон). Mi lasis mortigi patrinon kaj gefratojn (я позволил убить мать и братьев и сестёр). Vaporiĝis la sango de homoj (испарилась кровь людей: vaporo – пар) sur sablaĵo de mia cirko (на песчаном покрытии моего цирка: sablo – песок).

— Vi havis malbonan sonĝon (тебе приснился плохой сон: «у тебя был плохой сон»), filo (сын)! Mi estas ja ĉi tie (я ведь здесь) kaj ankaŭ viaj gefratoj (а также твои братья и сёстры). Kisu min (поцелуй меня) kaj vi forgesos vian inkubon (и ты забудешь твой кошмар).

— Patrino (мама), pardonu vian filon (прости твоего сына)!

— Heredinto de via trono. Sed ne homo. Vandala besto. Oni nomis min Nero. Mi lasis mortigi patrinon kaj gefratojn. Vaporiĝis la sango de homoj sur sablaĵo de mia cirko.

— Vi havis malbonan sonĝon, filo! Mi estas ja ĉi tie kaj ankaŭ viaj gefratoj. Kisu min kaj vi forgesos vian inkubon.

— Patrino, pardonu vian filon!

— Rememoru (вспомни)! En sangplenaj bataloj ni staris unu kontraŭ alia (в кровавых битвах мы стояли друг против друга). Tiam venkis mi (тогда победил я), sed nun min turmentas mia triumfo (но теперь меня мучает моё торжество). Ĉu vi povus pardoni min (ты мог бы простить меня), Konstantin?

— Tiu ĉi manpremo estu la signo por nia paco (это рукопожатие пусть будет знаком для нашего мира), Mahomed!

— Rememoru! En sangplenaj bataloj ni staris unu kontraŭ alia. Tiam venkis mi, sed nun min turmentas mia triumfo. Ĉu vi povus pardoni min, Konstantin?

— Tiu ĉi manpremo estu la signo por nia paco, Mahomed!

* * *

La grupo preterpasis (группа прошла мимо). Adamo sentis sin renaskiĝi en cent kaj cent figuroj de la historio (чувствовал, как он перерождается: «чувствовал себя перерождаться» в сотнях и сотнях фигур истории).

— Evo! Kial estis la batalo (из-за чего была битва)?

— Por kompreni kaj taksi la eternan feliĉon (чтобы понять и оценить вечное счастье).

La grupo preterpasis. Adamo sentis sin renaskiĝi en cent kaj cent figuroj de la historio.

— Evo! Kial estis la batalo?

— Por kompreni kaj taksi la eternan feliĉon.

* * *

Paroj proksimiĝis (пары приближались). Amplene (полные любви), kun delikata rideto ili rigardis unu la alian (с нежной улыбкой они смотрели друг на друга). Kelkaj el ili gaje kantis (некоторые из них весело пели), aliaj flustris amajn vortojn (другие шептали слова любви). Ĉiu penis diveni la penson de sia kunulo aŭ kunulino (каждый старался угадать мысли своего друга или подруги: kunulo – союзник; приятель, товарищ).

— Ne estas pli purpuraj la radioj de la aŭroro (не более пурпурные лучи зари = лучи зари не такие пурпурные) ol viaj lipoj (чем твои губы) kaj ne estas rozoj pli ĉarme pompantaj (и розы не так чарующе роскошны), ol tiuj de viaj vangoj (чем румянец твоих щёк: «чем те /розы/ твоих щёк»), ho mia Julia (о моя Джульетта).

Paroj proksimiĝis. Amplene, kun delikata rideto ili rigardis unu la alian. Kelkaj el ili gaje kantis, aliaj flustris amajn vortojn. Ĉiu penis diveni la penson de sia kunulo aŭ kunulino.

— Ne estas pli purpuraj la radioj de la aŭroro ol viaj lipoj kaj ne estas rozoj pli ĉarme pompantaj, ol tiuj de viaj vangoj, ho mia Julia.

— Ho, Romeo, teruraj sonĝoj turmentis min dumnokte (ужасные сны мучили меня ночью: «во время ночи»).

— Forgesu (забудь)! Vi mem diras ja (ты сама говоришь ведь), ke ili estis nur sonĝoj (что они были только снами).

— Ĉu sonĝo estis aŭ turmenta maldormo (сон ли был или мучительная бессонница) — mi ne scias (я не знаю).

— Preterlasu ĝin (пропусти его = не обращай внимания, забудь)! Rigardu ĉirkaŭen (посмотри вокруг)! Miloj da feliĉaj geamantoj ĉirkaŭas nin (тысячи счастливых влюблённых окружают нас). Printempa odoro ŝvebas en la aero (весенний запах парит в воздухе), kante pepadas la birdoj sur la arboj (поют и щебечут: «напевая, щебечут» птицы на деревьях), ame karesas vin la sunradio (любовно ласкает тебя солнечный луч) kaj la kampo prezentas al vi milkolorajn florojn (и поле предлагает тебе пёстрые: «тысячецветные» цветы: prezenti – представить, предъявить; предложить). Ho venu (идём)!

— Ho, Romeo, teruraj sonĝoj turmentis min dumnokte.

— Forgesu! Vi mem diras ja, ke ili estis nur sonĝoj.

— Ĉu sonĝo estis aŭ turmenta maldormo — mi ne scias.

— Preterlasu ĝin! Rigardu ĉirkaŭen! Miloj da feliĉaj geamantoj ĉirkaŭas nin. Printempa odoro ŝvebas en la aero, kante pepadas la birdoj sur la arboj, ame karesas vin la sunradio kaj la kampo prezentas al vi milkolorajn florojn. Ho venu!

— Antonio (Антоний)! Lipojn viajn mi sentas denove sur la miaj (губы твои я чувствую снова на моих /губах/). Via kiso feliĉon ŝtelas en mian koron (твой поцелуй счастье вселяет в моё сердце: ŝteli – красть, ŝteliĝi, ŝteli sin – вкрадываться, проникать). Amo via donas al mi novan vivon (любовь твоя даёт мне новую жизнь).

— Ni forgesu la hieraŭon (забудем вчерашний день)! Amaraj rememoroj forpasu el niaj koroj (горькие воспоминания пусть уйдут из наших сердец). Ho, Kleopatra, la vekiĝo estas pli bela (пробуждение прекраснее) ol estis nia maldormo (чем была наша бессонница/бодрствование).

— Antonio! Lipojn viajn mi sentas denove sur la miaj. Via kiso feliĉon ŝtelas en mian koron. Amo via donas al mi novan vivon.

— Ni forgesu la hieraŭon! Amaraj rememoroj forpasu el niaj koroj. Ho, Kleopatra, la vekiĝo estas pli bela ol estis nia maldormo.

Evo rigardis ilin (смотрит на них). En ŝia koro vekiĝis la sento (в её сердце проснулось чувство), ke en ĉiuj virinoj ŝi vidis sin mem (что во всех женщинах она видела себя саму).

— Adamo! Por kio estas la virino (для чего женщина), se ŝia nomo estas malforteco (если её имя – слабость)?

— Por venki per ĝi la fortecon de la viro (чтобы победить ею силу мужчины) kaj dolĉigi la amaran postguston de la triumfoj vanaj (и подсластить горькое послевкусие напрасных побед: dolĉa – сладкий, gusto – вкус).

Evo rigardis ilin. En ŝia koro vekiĝis la sento, ke en ĉiuj virinoj ŝi vidis sin mem.

— Adamo! Por kio estas la virino, se ŝia nomo estas malforteco?

— Por venki per ĝi la fortecon de la viro kaj dolĉigi la amaran postguston de la triumfoj vanaj.

* * *

Grupo de seriozaj (группа серьёзных), trankvilaj viroj proksimiĝis (спокойных мужчин приблизилась). Ili parolis mallaŭte (они говорили тихо) sed kun firma certeco (но с твёрдой уверенностью). Unu el ili portis lanternon lumantan (один из них нёс светящийся фонарь), la alia tenis sub la brako amason da libroj (другой держал подмышкой: «под рукой» стопку книг: amaso – толпа; масса, скопление, куча, стопка, кипа), la tria (третий)... sed kiu povus finkalkuli ilin (но кто мог бы пересчитать: «считать до конца, досчитать» их: kalkuli – считать, вычислять)?

— La lampon kial vi ne estingas (лампу почему ты не гасишь)? Estas ja taglumo (ведь светло: «ведь дневной свет»: tago – день)! Viaj okuloj esplore kiun serĉas (твои глаза тщательно: «испытующе» кого ищут: esplori – исследовать, изучать)?

Grupo de seriozaj, trankvilaj viroj proksimiĝis. Ili parolis mallaŭte sed kun firma certeco. Unu el ili portis lanternon lumantan, la alia tenis sub la brako amason da libroj, la tria... sed kiu povus finkalkuli ilin?

— La lampon kial vi ne estingas? Estas ja taglumo! Viaj okuloj esplore kiun serĉas?

— Malnova kutimo (старая привычка)! Vian nomon diru (твоё имя скажи), afabla viro (любезный человек)!

— Nur flustre mi diras ĝin (только шёпотом я говорю его), ĉar timas (потому что боюсь), ke iu povas ekaŭdi (что кое-кто может услышать), kun kiu mi travivis jam foje la teran vivon (с кем я прожил уже однажды земную жизнь). Venu pli proksimen (подойди поближе)! Mia nomo estas Sokrato (моё имя – Сократ)!

— Mia modesta nomo estas Diogeno (моё скромное имя – Диоген). Diru (скажи), ĉu vi ne konas tiujn du virojn (не знаешь ли ты тех двоих мужчин), kiuj marŝas antaŭ ni (которые шагают перед нами)? La unua havas en sia mano solan bastonon (первый держит: «имеет» в своей руке только: «единственную» палку) kaj la alia faskon da volumoj (а другой – охапку томов: fasko – пучок, связка; охапка). Ili ŝajnas enprofundiĝi en amika diskuto (они, кажется, углубились: «они кажутся углубиться» в дружескую беседу: «дискуссию, обсуждение»: profunda – глубокий).

— Malnova kutimo! Vian nomon diru, afabla viro!

— Nur flustre mi diras ĝin, ĉar timas, ke iu povas ekaŭdi, kun kiu mi travivis jam foje la teran vivon. Venu pli proksimen! Mia nomo estas Sokrato!

— Mia modesta nomo estas Diogeno. Diru, ĉu vi ne konas tiujn du virojn, kiuj marŝas antaŭ ni? La unua havas en sia mano solan bastonon kaj la alia faskon da volumoj. Ili ŝajnas enprofundiĝi en amika diskuto.

— Preterpasinte ilin mi aŭskultis la parolon (пройдя мимо них, я слушал разговор). La bastonhava estas Zaratustro (имеющий палку = тот, что с палкой – Заратустра) kaj la alia Nietzsche (а другой – Ницше). Ili parolis pri (они говорили о)...

— Ho, Sokrato, amata edzo mia (любимый муж мой)! — ŝovis sin virino inter la parolantojn (втиснулась: «сунула себя» женщина между говорящими).

— Jen Xantippe (вот Ксантиппа)! Neniu perdis en la renaskiĝo (никто не потерял = никто не понёс убытка при перерождении), nur mi (только я).

— Vi eraras (ты ошибаешься), ĉar mia lango humiliĝis (потому что мой язык стал кротким: humila – кроткий, смиренный), kiel hundo de ŝafisto (как собака чабана)...

— Kiu tamen kelkfoje ekbojas (которая всё же иногда: «несколько раз» лает).

— Pardonu min (прости меня)!

— En mia koro ne estas kolero (в моём сердце нет злобы).

— Preterpasinte ilin mi aŭskultis la parolon. La bastonhava estas Zaratustro kaj la alia Nietzsche. Ili parolis pri...

— Ho, Sokrato, amata edzo mia! — ŝovis sin virino inter la parolantojn.

— Jen Xantippe! Neniu perdis en la renaskiĝo, nur mi.

— Vi eraras, ĉar mia lango humiliĝis, kiel hundo de ŝafisto...

— Kiu tamen kelkfoje ekbojas.

— Pardonu min!

— En mia koro ne estas kolero.

* * *

Adamo kaj Evo ridetante rigardis unu la alian (Адам и Ева, улыбаясь, смотрели друг на друга).

Adamo kaj Evo ridetante rigardis unu la alian.

* * *

Ondis homamaso post homamaso (кипела: «волновалась» толпа за толпой: ondo – волна) en pli aŭ malpli grandaj grupoj (в более или менее больших группах). Laboristoj (рабочие), rompitaj de la vivoŝarĝo (сломленные бременем жизни: ŝarĝo – груз, нагрузка); parioj de la iama Hindujo (парии прежней Индии); forlasitaj infanoj (брошенные дети); perfiditaj knabinoj kaj malĉastulinoj (обманутые девушки и развратницы: perfidi – предавать, изменять; ĉasta – целомудренный, невинный). En ĉiu grupo regis la senlima pardono (в каждой группе царило безграничное прощение), malsupreniĝinta el la ĉiela regno (спустившееся из небесного царства: malsupro – низ).

Adamo kunvokis siajn gefilojn (созвал своих детей: voki – звать) kaj terenĵetis sin (и бросился на землю: ĵeti – бросить) por sendi dankplenan preĝon al la Sinjoro de la universo (чтобы воздать: «послать» благодарную: «полную благодарности» молитву Господину вселенной).

Ondis homamaso post homamaso en pli aŭ malpli grandaj grupoj. Laboristoj, rompitaj de la vivoŝarĝo; parioj de la iama Hindujo; forlasitaj infanoj; perfiditaj knabinoj kaj malĉastulinoj. En ĉiu grupo regis la senlima pardono, malsupreniĝinta el la ĉiela regno.

Adamo kunvokis siajn gefilojn kaj terenĵetis sin por sendi dankplenan preĝon al la Sinjoro de la universo.

* * *

Kaj sonis la preĝo (и звучала молитва) kaj ĝi trovis eĥon en koro de ĉiuj kreitaĵoj (и она находила эхо = отдавалась эхом в сердце всех созданий: krei – создавать, творить). La arboj humile klinis la laŭbkronojn (деревья смиренно склонили тенистые кроны), la bestoj ame premis sin unu al alia (звери любовно прижались друг к другу) kaj la homoj (а люди), superŝutitaj de la nekonata sento (охваченные: «осыпанные» неведомым чувством: ŝuti – сыпать), ekgenuis sur la teron (встали на колени на землю).

Fendiĝis la ĉielo (раскололось небо: fendi – расщеплять, раскалывать) kaj la ĉielaj radioj superbrilis tiujn de la suno (и небесные лучи превзошли блеском те /лучи/ солнца = засияли ярче, чем солнечные лучи: superi – превосходить, brili – блестеть, сиять). Sonis laŭde aklamanta ĥoro de serafoj (звучал славящий хор серафимов: laŭdi – хвалить, aklami – торжественно приветствовать, устроить овацию), keruboj (херувимов).

El la fendiĝinta ĉielo sonis ĉion trapenetranta voĉo (из разверзнувшегося неба зазвучал проникновенный: «всё проникающий» голос: penetri – проникать).

— Amo kaj paco regu en viaj koroj (любовь и мир пусть царят в ваших сердцах)! La batalo estas finita (битва окончена) kaj alvenis la promesita eterna feliĉo (и настало обещанное вечное счастье). La spirito de la Malbono (дух Зла), Lucifero (Люцифер), estas ekzilita (изгнан). La Morto estas venkita (Смерть побеждена), por ke la harmonio de la Amo regu la mondon (чтобы гармония Любви правила миром). Estu vi gracoplenaj (будьте благословенны: «полны благодати») kaj kun komprena sento de la koro (и с понимающим чувством сердца) amu unu la alian (любите друг друга)!

Kaj sonis la preĝo kaj ĝi trovis eĥon en koro de ĉiuj kreitaĵoj. La arboj humile klinis la laŭbkronojn, la bestoj ame premis sin unu al alia kaj la homoj, superŝutitaj de la nekonata sento, ekgenuis sur la teron.

Fendiĝis la ĉielo kaj la ĉielaj radioj superbrilis tiujn de la suno. Sonis laŭde aklamanta ĥoro de serafoj, keruboj.

El la fendiĝinta ĉielo sonis ĉion trapenetranta voĉo.

— Amo kaj paco regu en viaj koroj! La batalo estas finita kaj alvenis la promesita eterna feliĉo. La spirito de la Malbono, Lucifero, estas ekzilita. La Morto estas venkita, por ke la harmonio de la Amo regu la mondon. Estu vi gracoplenaj kaj kun komprena sento de la koro amu unu la alian!

La milionoj da popoloj komencis vivon en feliĉo (миллионы народов начали жизнь в счастье), neniam forpasonta (которое никогда не кончится: «никогда не собирающемся проходить»). La tempo haltis (время остановилось) kaj la miljaroj pasis sen postsigno (и тысячелетия проходили без следа = незаметно), pli ĝuste (точнее), ilia paso eĉ ne komenciĝis (их ход даже не начинался).

La milionoj da popoloj komencis vivon en feliĉo, neniam forpasonta. La tempo haltis kaj la miljaroj pasis sen postsigno, pli ĝuste, ilia paso eĉ ne komenciĝis.

* * *

En la spaco du longvostaj meteoroj sekvis unu la alian (в космосе два длиннохвостых метеора следовали друг за другом: vosto – хвост). Sur la unua sidis inerte (на первом сидела бездейственно), senpotence (бессильно), en obstina muteco (в упрямом безмолвии) la Morto. Sur la alia staris la ĉionneanta spirito de la Malbono (на другом стоял всеотрицающий дух Зла: nei – отрицать, отвечать отрицательно): Lucifero. Kun furioza rapideco la du fajrerantaj globoj kuregis (с бешеной скоростью два искрящихся шара неслись: fajro – огонь, fajrero – искра) kaj la dua atingis la unuan (и второй настиг первый). La Morto ironie ekkriis (язвительно закричала).

En la spaco du longvostaj meteoroj sekvis unu la alian. Sur la unua sidis inerte, senpotence, en obstina muteco la Morto. Sur la alia staris la ĉionneanta spirito de la Malbono: Lucifero. Kun furioza rapideco la du fajrerantaj globoj kuregis kaj la dua atingis la unuan. La Morto ironie ekkriis.

— Frato (брат)! Venkitaj ni estas post la batalo (побеждены мы после битвы). La promesita eterna vivo fine realiĝis (обещанная вечная жизнь наконец сбылась: reala – реальный)!

— Eĉ kontraŭe (даже наоборот)! La batalon ni gajnis (битву мы выиграли).

— Mi ne komprenas vin (я не понимаю тебя). Kial do ni estas ekzilitaj (почему же мы изгнаны)?

— Frato! Venkitaj ni estas post la batalo. La promesita eterna vivo fine realiĝis!

— Eĉ kontraŭe! La batalon ni gajnis.

— Mi ne komprenas vin. Kial do ni estas ekzilitaj?

— Ĝuste pro tio (именно из-за того), ĉar la homon ni levis al enviinda alteco (потому что человека мы подняли на завидную высоту: envii – завидовать). La homo estis kreita (человек был создан), kiel la bestoj (как звери). Nur tiam fariĝis vere la Homo (только тогда возник: «сделался» по-настоящему Человек), kiam mi donis al li el la frukto de la scio (когда я дал ему /есть/ от плода познания). Mi estis la sendependa volo (я был независимой волей: dependi – зависеть) kaj mi estis ankaŭ la ĉion reganta pasio (и я был также всемогущей «всеповелевающей» страстью). Kion valoras la homo sen mi (чего стоит человек без меня). Li estas nur movebla pupo (он – только марионетка: «движимая кукла»: movi – двигать, шевелить), kiun lia majstro laŭplaĉe puŝetas tien kaj reen (которую его хозяин как угодно подталкивает туда-сюда: plaĉi – нравиться, fari laŭplaĉe – делать/поступать по своему усмотрению). Li ne estas plu sinjoro de siaj propraj agoj (он больше не хозяин: «господин» своих собственных поступков) kaj li ne estas plu sklavo de la pasioj (и он больше не раб своих страстей). Kiu ne estas reganto pri propraj pensoj (кто не является повелителем собственных мыслей: «о собственных мыслях») kaj ne estas sklavo de la pasioj (и не является рабом страстей), tiu estas jam mortinta (тот уже умер). Ili ambaŭ donas la forton por progresi (они обе дают силу, чтобы развиваться) kreante novan (создавая новое). Penso unuiĝinte kun pasio (мысль, объединившись со страстью) faris miraklojn (творили чудеса) kaj donis valoron al la vivo (и давали ценность жизни).

— Ĝuste pro tio, ĉar la homon ni levis al enviinda alteco. La homo estis kreita, kiel la bestoj. Nur tiam fariĝis vere la Homo, kiam mi donis al li el la frukto de la scio. Mi estis la sendependa volo kaj mi estis ankaŭ la ĉion reganta pasio. Kion valoras la homo sen mi. Li estas nur movebla pupo, kiun lia majstro laŭplaĉe puŝetas tien kaj reen. Li ne estas plu sinjoro de siaj propraj agoj kaj li ne estas plu sklavo de la pasioj. Kiu ne estas reganto pri propraj pensoj kaj ne estas sklavo de la pasioj, tiu estas jam mortinta. Ili ambaŭ donas la forton por progresi kreante novan. Penso unuiĝinte kun pasio faris miraklojn kaj donis valoron al la vivo.

— Sur la Tero denove regas vivo (на Земле снова царит жизнь). Vivo en plena harmonio de la Amo (жизнь в полной гармонии Любви).

— En harmonio de la eterna stulteco (в гармонии вечной глупости: stulta – глупый). Rigardu al la Tero kaj ĝuu la plorindan aspekton (посмотри на Землю и насладись плачевным видом: plori – плакать). Jen: Nero trovas ĉielan feliĉon (вот: Нерон находит райское блаженство: «небесное счастье») banante la piedojn en la rivereto (моя: «купая» ноги в ручье: bani – купать), kiel la plej simpla kamparano (как самый простой крестьянин); Shakespeare (Шекспир), kiun admiris la tuta mondo (которым восхищался весь мир), kun cerbo malvarmiĝinta (с ослабевшим умом: «остывшим, охладившимся мозгом»: varma – тёплый) nun rigardas la ludon de la sunradioj sur la sablo (теперь смотрит на игру солнечных лучей на песке).

— Sur la Tero denove regas vivo. Vivo en plena harmonio de la Amo.

— En harmonio de la eterna stulteco. Rigardu al la Tero kaj ĝuu la plorindan aspekton. Jen: Nero trovas ĉielan feliĉon banante la piedojn en la rivereto, kiel la plej simpla kamparano; Shakespeare, kiun admiris la tuta mondo, kun cerbo malvarmiĝinta nun rigardas la ludon de la sunradioj sur la sablo.

Kio estas ĉi tiu vivo (что такое эта жизнь = что это за жизнь)? Kiso (поцелуй), unutona komplimento (однообразный комплимент), enuiga jugo de la ĉiela graco (наводящее скуку ярмо небесной благодати: enui – скучать)? De tempo al tempo oni ĵetas sin teren antaŭ la dia lumo (время от времени /люди/ бросаются на землю перед божественным светом). Jen la imperio de la "perfekta amo" (вот империя «совершенной любви»), kie oni ne povas krei (где нельзя творить), ĉar oni devus antaŭe detrui ion (потому что нужно было бы прежде уничтожить что-нибудь). La amo estas nur tiam belega poemo (любовь – только тогда прекрасная поэма), se la muzikon mi komponas al ĝi (если музыку я пишу к ней: komponi – компоновать; сочинять музыку). Disharmonio kaj ĉiam disharmonio (дисгармония и всегда дисгармония)! Jen la sola faktoro al la perfekteco (вот единственная причина совершенства: «к совершенству»: faktoro – фактор, движущая сила). Nur nun mi vidas (только теперь я вижу) ke mi estis sur tiu ĉi kotglobo (что я был на этом грязном шаре: koto – грязь) — la dio (богом).

Kio estas ĉi tiu vivo? Kiso, unutona komplimento, enuiga jugo de la ĉiela graco? De tempo al tempo oni ĵetas sin teren antaŭ la dia lumo. Jen la imperio de la "perfekta amo", kie oni ne povas krei, ĉar oni devus antaŭe detrui ion. La amo estas nur tiam belega poemo, se la muzikon mi komponas al ĝi. Disharmonio kaj ĉiam disharmonio! Jen la sola faktoro al la perfekteco. Nur nun mi vidas ke mi estis sur tiu ĉi kotglobo — la dio.

— Kaj kiu estis mi (а кем была я)?

— Vi (ты)?! Sole ilo (лишь орудием)!

— Ne (нет)! Dio (богом)!

— Mi diras (я говорю), ke nur ilo (что только орудием).

— Ne! Mi naskis la unuan doloron (я породила первую боль). Tiun doloron (ту боль), el kiu ĝermis ĉiu belo (из которой выросла вся красота = всё прекрасное: ĝermo – зародыш, росток), per kiu nobliĝis la homo (которым облагородился человек: nobla – благородный).

— Kiu donis la konscion pri ĝi (кто дал сознание её: «о ней»)? Mi kaj sole mi (я и только я)!

— Kaj kiu estis mi?

— Vi?! Sole ilo!

— Ne! Dio!

— Mi diras, ke nur ilo.

— Ne! Mi naskis la unuan doloron. Tiun doloron, el kiu ĝermis ĉiu belo, per kiu nobliĝis la homo.

— Kiu donis la konscion pri ĝi? Mi kaj sole mi!

— Naskinto de la malfeliĉo kaj angora sento ankaŭ mi estis (создателем: «родителем» горя и тоскливого чувства также я была). Kiamaniere oni povis konsciiĝi pri feliĉo (каким образом можно было осознать счастье), se mi ne estus ekzistinta (если бы я не существовала)?

— Mi mem naskis vin (я сам породил тебя), sklavo (раб)! Via ekzisto estis nur malbeno (твоё существование было лишь проклятием), frukton neniam donanta (плода никогда не дающим).

— Ĉu pri benitaj fruktoj fanfaronas vi (неужели благословенными плодами хвастаешься ты), kiu estas spirito de la Malbono mem (кто – дух самого Зла)? Via memo (твоё существо), la disharmonio (дисгармония) estis fatalo via (были судьбой твоей).

— Neniiĝu sklavo (пусть исчезнет раб), atakanta vian sinjoron (нападающий на своего господина)!

— Neniiĝu vi (пусть исчезнешь ты), pro kiu mi estas ekzilita (из-за которого я изгнана).

— Naskinto de la malfeliĉo kaj angora sento ankaŭ mi estis. Kiamaniere oni povis konsciiĝi pri feliĉo, se mi ne estus ekzistinta?

— Mi mem naskis vin, sklavo! Via ekzisto estis nur malbeno, frukton neniam donanta.

— Ĉu pri benitaj fruktoj fanfaronas vi, kiu estas spirito de la Malbono mem? Via memo, la disharmonio estis fatalo via.

— Neniiĝu sklavo, atakanta vian sinjoron!

— Neniiĝu vi, pro kiu mi estas ekzilita.

La Morto leviĝis (поднялась) kaj per la potenca ostobrako ĝi batis al Lucifero (и могучей костлявой рукой она нанесла удар Люциферу), sed perdinte ekvilibron (но потеряв равновесие) falis de la meteoro (упала с метеора). Ankoraŭ ĝi aŭdis la longesonantan raŭkan ridon de Lucifero (всё ещё она слышала долгий: «долгозвучащий» хриплый смех Люцифера) kaj poste (а потом), kiel eta sensignifa planedo (как маленькая ничтожная планета), komencis kuri sur nova orbito ĉirkaŭ iu suno (начала носиться по новой орбите вокруг какого-то солнца).

La Morto leviĝis kaj per la potenca ostobrako ĝi batis al Lucifero, sed perdinte ekvilibron falis de la meteoro. Ankoraŭ ĝi aŭdis la longesonantan raŭkan ridon de Lucifero kaj poste, kiel eta sensignifa planedo, komencis kuri sur nova orbito ĉirkaŭ iu suno.

* * *

La sonĝo finiĝis (сон закончился) kaj la Morto vekiĝinte (проснувшись) ĉirkaŭrigardis kun terura timo (огляделась с ужасным страхом).

Silento regis sur la finrikoltitaj kampoj de la Vivo (тишина царила на сжатых полях Жизни).

Subite ĝi etendis la manon al la falĉilo (резко она протянула руку к косе), kvazaŭ certiĝi pri sia potenca posedaĵo (как будто /чтобы/ убедиться в своей могучей собственности) kaj poste (а потом), kun ironia rideto (с насмешливой улыбкой), ekiris por nova rikolto (отправилась за новым урожаем) — al la Marso (к Марсу).

­

La sonĝo finiĝis kaj la Morto vekiĝinte ĉirkaŭrigardis kun terura timo.

Silento regis sur la finrikoltitaj kampoj de la Vivo.

Subite ĝi etendis la manon al la falĉilo, kvazaŭ certiĝi pri sia potenca posedaĵo kaj poste, kun ironia rideto, ekiris por nova rikolto — al la Marso.