Мерэйна Патэстас

Ляцелі

Віктар Антонавіч Марчук, скажам шчыра, гідкі стары. Кажуць, што знайшлі яго падчас вайны яшчэ, ва ўзросце маленства. Ну прынялі і пусцілі, так бы мовіць, у людзі. А выйшла вунь як. Я сам, Андрэй Пятровіч Ганулік, не моцна малодшы за Марчука, але ўжо значна больш кемлівы — гэта факт, як кажуць, жалезабетонны. І страшна падумаць, 2020 год на двары, а Марчук гэты дагэтуль, як кажуць, язычнік… Вось такія справы. У царкву нашу не ходзіць, а трэба сказаць, што ў нас у Азёрах прыход стары і царква старажытная, яшчэ з часоў роднай нашай Расійскай Імперыі, вось як. Ну і, значыць, Марчук не ходзіць… Гэта ўжо як кажуць. Ходзіць ён у лес і моліцца там пянькам ды камяням. Агідна пісаць нават аб такім. Неяк раз і мяне клікаў ён на свае маленні і я, як кажуць, быў слабы, ужыў крыху настойкі, не з аптэкі, а сваёй, і хоць для здароўя выключна, але ўсё ж захмялеў неяк. Ну і вось пайшоў я з ім. Слабы быў, ох. А там, у тым лесе, ён мне і паказаў дзеўку з катом. Бачу ляціць! Слова гонару! Ляціць! Дзеўка доўгавалосая і кот — чорны, сволач, як вугаль, і вялізны. Кажа мне Антоныч, што гэта багіня нейкая, і клічуць яе Мерэйна. А прозвішча, як кажуць, Патэстас. Ну і вось прызямліліся яны, дзеўка і кот, і да Антоныча ідуць, а ён на калені перад імі… Раз! Ну пагаварылі яны трахец, а потым бліжэй да мяне падыходзяць. Я стаю і, як кажуць, ачмурэў. А дзеўка тая і кажа:

— Даўно маліўся, Пятровіч? Кожны дзень маліся.

Я адказаць не паспеў, а кот гэты паганы зарагатаў і паляцелі яны ў неба. Вось такая і была справа, як кажуць, дарагія таварышы начальнікі. Я сам чалавек разумны, у адрозненне ад Антоныча, які ў палітычнай сітуацыі не вельмі разумее і ўсякія баламутствы, як мне здаецца, зрабіць можа. Таму заклікаю вас прыняць меры і заняцца Марчуком гэтым, пакуль шчэ не позна. Адрэагуйце, таварышы, на сігнал, калі такая ваша воля будзе. З павагай Ганулік А. П.