Незалежнасьць

Мы ўзышлі не з насеньня, што ветрам занесена, —

Мы не дзікай травы самарослыя парасткі.

У глыбінях зямлі, гераічнай і песеннай,

Нашых душ карапі — з вузлякамі упартасьці.

Сокам вотчынных гоняў адроду мы ўсіюены,

Сонцам родных нябёс мы з маленства аблашчаны,

Як асілкі-дубы над дняпроўскімі поймамі —

Паяднаныя часам нашчадкі і прашчуры.

Мы на золку далёкім ардзе не скарыліся,

Славай Грунвальда выйшлі ў вялікія ратнікі.

Нас будзіў да сьвятла стук друкарань скарынінскіх.

Да братоў мы гарнуліся сэрцамі братнімі.

Каліноўскі дарэшты пазбавіў нас кволасьці —

Веру-мужнасьць сваю завяшчаў нам з-пад вісельні.

З гнеўнай лірай Купалы і з эпасам Коласа

Мы спазналі сябе і свой голас узвысілі.

Гэтай повязі кроўнай, якой мы прывязаны

Да бацькоўскай зямлі, не парвуць, не растурзаюць

Аніякія буры-вятры непрыязныя —

Нашы сэрцы ад іх толькі больш загаргуюцца!

I як вечна вясне сьвяткаваць тут агледзіны,

Мовай радасьці з долам і небам гамонячы, —

Так і нам у вяках тут, з братамі-суседзямі,

Жыць і верыць у лёс незахмарана-сонечны.