Prorok

O Religii

A teraz się ozwie kapłan sędziwy: mów nam o religii.

A on rzekł:

Czyż mówiłem wam dziś o czym innym?

Czyż nie jest religią każdy nasz czyn i każde rozmyślanie?

Czy nie jest religia i tym, co nie jest ani czynem ani zadumą, lecz zachwytem i zadziwieniem, wciąż od nowa wybuchającym w duszy,

nawet wtenczas gdy ręce tłuką kamienie, lub na warsztacie naciągają nici?

Któż zdoła wiarę swą oddzielić od czynów, a przekonania od zajęć?

Kto zdoła godziny swe przed sobą rozłożyć i rzec:

„ta oto dla Boga, a ta jest dla mnie; ta dla duszy a ta dla ciała mego?”

Wszystkie wasze godziny to skrzydła co przemierzają przestwory, pomiędzy jedną jaźnią a drugą.

Człowiek który moralność tylko jako swą odzież najlepszą obnosi,

lepiej by nagim pozostał,

wicher i słońce skórze jego nie uczynią szkody.

A kto postępowanie swe tylko etyką wyznacza, ten więzi i w klatkę zamyka swego ptaka — pieśń.

Bowiem pieśń największej wolności nie może z poza drutów płynąć, ani krat.

A ten, którego modlitewna cześć jest jako okno, co się roztworzyć może, ale też i zamknąć, nie poznał jeszcze przybytku swej duszy,

gdzie okna otwarte są zawsze, od wschodu po wschód.

Codzienne życie jest świątynią naszą i naszą religią.

Ilekroć w nią wchodzisz, zabieraj wszystko swoje ze sobą:

bierz pług i kuźnię i lutnię i młot, rzeczy któreś w potrzebie, lub ku radości urobił.

Bowiem nawet w marzeniach swoich nie możesz się wznieść ponad osiągnięcia własne, ani spaść niżej niźli klęski twoje.

Weź też ze sobą ludzi wszystkich:

gdyż w uwielbieniu swym nie zdołasz wzlecieć wyżej ponad ich nadzieje, ani w pokorze niżej się skłonić niż sięga ich rozpacz.

A jeśli Boga chcesz poznać, nie szukaj Go w rozwiązywaniu zagadek;

raczej rozejrzyj się wkoło uważnie, a ujrzysz Go jak bawi się z dziećmi;

patrz dalej, w przestrzeń, a zobaczysz Go jak sunie w obłokach i ramiona błyskawicami wyciąga i spływa deszczem,

i uśmiecha się w kwiatach, by wyprostować się znów, dłonią powiewać w wierzchołkach drzew.