Вершалінскі рай

Раздзел першы

Поўны якойсьці супярэчлівасці, рэдкім дзіваком быў дзядзька Клімовіч. Ніяк не зразумець, чаму так бяздумна вызначыў дзень «ікс» (пра што будзе мова). Найхутчэй за ўсё ён і сам верыў у тое, што прапаведваў, бо мала адышоў ад сваіх багамолаў,— усе ідалы варты сваіх паклоннікаў.

А яшчэ — гэты мужык вылез у героі выпадкова. Падобная з'ява на свеце даволі распаўсюджаная сярод усіх народаў і розных эпох. Даводзіцца толькі здзіўляцца небагатаму выбару сродкаў і вузкаму шаблону, па якіх працякае іхняя кар'ера.

Так ці інакш, а мужык Клімовіч, прайшоўшы, хоць і ў мініяцюры. праз сваю «ноч доўгіх нажоў», перыяд гучнай арганізацыі і будаўніцтва, непрыкметна стварыў сваю сістэму, рэлігію і культ. Затым, як і ўсе культы, узнятыя на вяршыню разэкзальтаванымі масамі, хворы назойлівым неўрозам веры ў сваю высокую місію на зямлі, прыступіў да захадаў, каб ратаваць чалавецтва і на гэтай ніве ўвекавечыць сваё імя.

Паводле цёткі Хімкі, уся тая славутая ідэя ў сумбурнай галаве старога нарадзілася летам, і дзядзьку фактычна на гэта падбілі.

...Жыццё ў маленькай вёсачцы працякала як бы ў дзвюх фазах — па-свойму ў багамолаў і зусім іначай у грэшных міран.

Была нядзеля. Грэла, бязлітасна пякло сонца. Шчабяталі ў ліпах птушкі. Удоўж вуліцы імкліва шыбалі ластаўкі з разяўленымі дзюбамі. На агародчыках, у гарачым пяску паласкаліся куры. Пад плотам сабакі ляніва выбіралі блох і час ад часу кляцалі зубамі на мух. Лазілі парасяты, заклапочаныя пеўні, а малыя з парэпанымі нагамі, панадзяваўшы адно аднаму вяровачкі на плечы, лёталі ды галасілі:

— Но-о, кося-а!..

Пад бэзам на каменнях гутарылі бабы. Іхнія мужыкі з бутэлькамі нафты, селядцом, скрыначкай запалак ці кавалачкам мыла неўзабаве вернуцца п'янаватыя з Крынак, Бераставіцы ці Гарадка. Покуль рыхтаваць вячэру, жанчыны з асалодай здаровых сялянак убіралі ў сябе чароўнасць летняга дня ды нетаропка перабіралі жыццё.

— Гляджу на наш бэз і ўспамінаю,— апавядала Чарнецкая.— Раней, калі шчэ жыла ў мамы ў Плянтах, то з Гэляй Матрунішынай адправіліся мы раз у Крынкі на фэст — царквы нашай шчэ не было, толькі сцены жаўцелі на пагорку. У Грыбоўшчыне падыходзімо да гэтаго куста, а ён так файно пахне!.. Сталі мы ламаць. Станкевіч якраз араў на агародах. Чалавек убачыў нас і давай бегчы да дарогі. Уцякаць брыдко. «Ніц не зробіш,— кажу,— Гэля, стоймо ўжэ, што будзе!» А ён падлятае ды крычыць: «Маеш шчасце, што знаёмая, а то на суд падаў бы або зубы панесла б у жмені!..» А нядаўна заходзіць да майго закурыць, і я ўсё ж такі не выцерпела. «Фэлек,— напомніла яму,— каб ты здох, з-за адной лапкі бэзу брыдзіцца гэтак!.. То ля я табе, хадзі, цэлае бярэма наламаю яго!»

— Ой, бабанькі, такі е дурны ён і цяпер! — падтрымала Чарнецкую суседка.— Недарма Клімовіч сторажам трымае! Гэтакі не дасць спуску ні брату, ні свату! Калі сам возьме што, то не падзеліцца, годзе!

— Мой Базыль гаворыць, што ён куды горшы нават за самого Рогуся! — заўважыла Аўхімюкова Гандзя.

— А сам Клімовіч хібо не ўрэдны? — азвалася Чарнец-кая.— Убачыць на вуліцы сваю родную ўнучку і не гляне табе на яе нават! Мой Банадык кажа: «Як спаткаю Альяша, то заўсёды хочацца кінуць — добры вечар! — бо кожны раз у вачах цямнее!»

Загаварыла васьмідзесяцігадовая Галамбоўская:

— Бо жызню меў такую! Хібо ён добрае што бачыў?! Адкуль можа быць добрым!.. Усім дзецям калісь спуску не давалі, а ўжэ самалюбівая Лаўрэнава Юзэфіна — не дай бог, у якой суровасці трымала сваіх хлопцаў! Каб яна казачку якую свайму дзіцяці расказала ці пра птушачак якіх або — хоць прыласкала каторага. Дзе вы бачылі!

— Толькі пра веру, святых ды чорта! — згадзілася Гандзя і напомніла выпадак з прычасцем, калі малы Максім праліў «цела і кроў Хрыста», а маці ніяк не магла дараваць дзіцяці прамашкі.— То і павырасталі чэрствыя ды бяздушныя! Максім, калі быў жандарам, не ведаў жаласці, паплакалі ад яго людзі, і гэты... Зрэшты, успомніце, бабы, як усіх нас гадавалі, якімі мы былі запалоханымі дзяўчынкамі — бы мышаняты! Аднойчы пайшлі ўсе з вёскі на пакос, а мы лётаем сабе во гэтак па вуліцы! Раптам бачым на пагорку штось блішчыць. Мужчыны пакінулі плуг, і адпаліраваны лемех гарэў на сонцы! То дзісейшае дзіця яшчэ табе пабегла б паглядзець, што такое ззяе там, а мы, напалоханыя то ведзьмамі, то цыганамі, то чортам, пазабіваліса ў хату і прасядзелі, покуль не вярнуліса з балота бацькі!

— Дзіця — бы мокрая гліна: чалавека трэ мясіць з малого, бо табе засохне, і потым — капут!

Раптоўна ўстаючы, Гандзіна нявестка спахапілася:

— Цяпер, цётку Гандзя, яны ўжэ лішне смелыя!.. Ой, дзе ж мае абарванцы падзяваліса?.. Ці не падглядваюць зноў за гэтым распутнікам?! Цяпер смелыя, аж — бяда!..

— Надзяры, надзяры вушы і майму, калі ўбачыш там! — кінула другая маладзіца ўздагон сяброўцы.

Жанчына ўжо бегла ў вішні, дзе Мікалай Рэгіс выставіў шацёр са стракатых дываноў, а большыя падшыванцы з нездаровай цікавасцю стараліся падслухаць ды падгледзець з кустоў, што ў тым будане адбываецца.

Былы дзячок у шатры лячыў у гэты час дурніцу. Збедаваныя бацькі аб'ездзілі ўжо Гродна і Варшаву, Журовіцы ды Пачаева, пачулі яшчэ аб адной «методзе» лячэння вар'ятаў — цяжарнасцю.

Мікалай за прыём браў залатымі рублямі і сваю методу лячэння называў «выбіваннем клінам кліна».

Між іншым, калі Рэгіс яшчэ зімой адпусціў гэтак першую пацыентку, грыбоўшчынцы спахапіліся, што і Паўтарак, мабыць, на свет божы прыйшоў такім жа чынам. Толькі нямой прыпадачнай нічога роды не дапамаглі.

На цвінтары ў гэты момант, на вынесеных Станкевічам расхістаных венскіх крэслах, рассядаў у цянёчку вакол стала ўвесь Альяшоў сінедрыён.

Да святога ўзгорка людскія патокі плылі нерэгулярна, амплітуда іхняй пульсацыі залежала ад стыхіі сялянскіх настрояў. Толькі на аналіз гэтай з'явы «трэція свяшчэннікі» здольнымі не былі. Альяшоўцы спалохаліся, што гэтае лета чамусьці зусім мала пілігрымаў. Пра мінулы залаты час ім напаміналі адрапянелыя дубцы, якімі былі ўсланы цвінтар, поле ды выган — зялёнымі галінкамі людзі калісьці ратаваліся ад спякоты і аваднёў, а ў дождж падкладвалі іх пад сябе жабракі.

Адкрываць у Грыбоўшчыне сталовую, для якой ужо завёў быў нават катлы і посуд, Піня раздумаў. Паразбіралі свае буданы крамнікі. Параспаўзаліся жабракі... «Трэція свяшчэн-нікі» цяпер мелі шмат вольнага часу. Распешчаных не абы-якім поспехам апосталаў тачыла трывога — а што, калі так будзе цяпер заўсёды?!

Вінаваўцаў яны гатовы былі шукаць усюды.

— Паліныянты людзей перапыняюць!..— разважаў услых за доўгім, зробленым з негабляваных грубых дошак сталом Майсак.— Затрымаюць фурманку на дарозе, і — чаму таблічкі з прозвішчам на ёй няма, чаму конь нячышчаны? — плаці, дзядзько, штраф! Вядомо, каму ахвота плаціць?!

— А ў Беластоку цэрквы, кажуць, пазакрывалі! — уставіла Руселіха.— Крынкаўскія паліцыянты хваліліся: «Хай ваш прарок паставіць свечку вялікую Мікалаю Угодніку, што ўдалосо яму якось шчэ пабудаваць, бо цяпер нікому не дазваляем, на веру вашу забарон у Варшаве выйшаў!»

— I забароняць паны, а што ім? — заўважыў Давідзюк.— Запалохаць нашых людзей — што раз плюнуць! Толькі як жыці без веры будзем?

— Пад Краковам мужыкі баставалі і паліцыя іх расстраля-ла з кулямётаў, як на вайне! — прынёс навіну з горада Павел Бельскі.— А прэм'ер Складкоўскі ў сейме яшчэ і заявіў: «Паліцыя наша страляла і страляць будзе!»

Свет ускалыхвалі ўжо грозныя падзеі. Памалу яны даходзілі і ў вёску.

— А ў Гішпаніі — вайна! — пасля хвіліны маўчання выкладваў навіны Бельскі.— Самі на сваіх пайшлі!.. Брат ваюе з братам, сын на бацьку ідзе, як было ў Расеі ў семнаццатым!.. Там ціперака такая разня, што па гарадах крывавыя рэчкі цякуць!.. Ужэ немец туды сваіх салдат папёр, самалёты направіў, а Саветы — караблі з танкамі накіравалі!

— У тую бойню таўклі адны адных тут, а цяпер — во дзе счапіліса! — паківаў галавой Ломнік.— Ну, ну, паглядзім, чыя цяпер возьме!

— У германца, як і тады, на спражках напісано: «З намі бог!», а ў рускіх — звёзды, хібо ім цягацца з немцам!..

— Англічане прыдумалі бомбы — як кіне з цыпіліна такую, як узарвецца яна, так да самай вады дастане! — пасля маўчання зноў падсыпаў Бельскі.

— На Усходзе японец усё далей у Кітай залазіць!..— уздыхнуў Майсак.— Спецыяльныя каты па вёсках адсякаюць галовы непакорным кітайцам! У газетах здымкі паказваюць — шабля ў ката шырокая, бы цясак, аберуч трымае, а каля ног яго галовы валяюцца, бы качаны капусты!

Падала голас і Хрысціна:

— Не дай бог гэты японец шчэ і сюды дойдзе, куды падзявацца нам?! Ах, ах, маці божая, што за згіненне валіць на людзей адусюль! Зноў, мабыць, настае Садом і Гамора, ды канец свету ўжэ падыходзіць!

— Прыйдзе тая гадзіна канца свету, ох, прыйдзе!— выгражала бабка Піліпіха.

— Але колькі раней народу намарнуецца — страх і падумаць! — пашкадавала Хрысціна.

— Бо няма такого Саламона, каб сказаў народу — людзі, адумайцеса, пачніце жыць у міры, якого ражна вам трэбо?! — кінуў Майсак.

— А што ты, Хрысціна, хочаш? — азваўся Альяш.— Хто ў тым павінен, што канец усяму ідзе? Самі людзі вінаваты!.. П'янкі, грахі, разбой, танцы, ашуканство на кожным кроку, распуста!.. У жніво ці ў сенакос — параздзяваюццо да пупа... Цьфу!.. Кіем не загоніш маліцца іншаго свістуна да царквы, а ў нядзелю будзе табе рабіць што хочаш, толькі заплаці яму!..

«Дальбог, праўда! — са страхам адзначыла сабе цётка Хімка.— Аж жаласць бярэ, калі паглядзіш, як тыя пчолкі мэнчацца, з кветачак воск збіраюць, каб святы лік ім асвятліць, а такому гіцлю ніц не значыць — падысці да свечкі ды прыкурыць!.. Не-е, Яшка мой не такі, хай бог крые-ратуе!.. Хоць у тых Саветах верыць у бога забараняюць, але Яшка зважлівым быў яшчэ малым, а ўжэ цяпер!.. Ён жа не вінаваты, што да цэрквы іх там не пускаюць!..»

Гэтым часам Альяш разыходзіўся ўсё больш: — Нават крынкаўскія яўрэі перасталі хадзіць у свае сінагогі. А да нас, паглядзі? Дзесятая часць людзей прыйшла ў гэтым годзе, калі параўнаеш з тым, што мелі мы! А што робіцца ў другіх царквах?.. Усе бацюшкі, гэтыя духоўныя дзікуны, залатыя зубы сабе паўстаўлялі! Радзівы нават пакуплялі і слухаюць тое, што богаві адно рабіць дазволено!

— Шчэ не хапало, каб пасталі гаварыць з небам!— прабурчала Хрысціна.

— Знойдуцца такія рызыканты, што і гэто рабіць паспрабуюць, думаеш — не? — згадзіўся прарок.— У Бібліі сказано: перад канцом свету наступіць такі час, калі людзі зробяцца гордымі, бацькам непакорныя ды няўдзячныя. Забудуць храмы, фігляваць пачнуць на рабоце, распустай зоймуццо і з небам спрачацца стануць, брат пойдзе на брата, дачка проці мацеры... Во тады жоўтая чума свет залье, зямля разверзнецца, і на тым месцы застануцца толькі чорная ноч і сем слупоў дыму!

— А мы можам зара пачытаць! — з гатоўнасцю пагартаў Давідзюк і паспешліва павадзіў пальцамі:

— Калі ласка, слухайце: «Ибо восстанет народ на народ и царство на царство, и будут глады и землетресения по местам. Все это начало болезней. И тогда будет великая скорбь, какой не было от начала мира доныне... Ибо где будет труп, там соберутся орлы, и после скорби дней тех люди будут воздыхать от страха и ожидания бедствий грядущих на вселенную... И море восшумит и возмутится, солнце померкнет, и луна не даст света своего, и звезды спадут с неба, и силы небесные поколеблются!..»

— Амант! — ціха прашаптала цётка Хімка ды набожна перажагналася.

— I пакалеблюцца, а што ты думаеш? — разважыў Майсак ды пагладзіў раскладзістую бараду.— У календары было напісано пра зацьменне месяца, і я падумаў — дай праверу! Прыйшоў вызначаны дзень — точно! Таксамо і ў Біблію ведалі, што ўпісуваць!

— М-м, як ты, Пятрук, можаш спакойна шчэ й гаварыць аб гэтум — канец жа свету ідзе! — выбухнула Хрысціна.— Альяш кажа пра залатыя зубы ў бацюшак — гэто што! Папоўны белыя пальчаткі панадзявалі, капелюшы і так пруцца ў гэтым адзенні да царквы!.. А глядзі, што людзі вычаўпляюць з мукі? Ужэ хлеб просто так не могуць з'есці, выпякаюць усялякую рас-пусту!.. Мусіць жа ўсяму гэтаму прыйсці канец, бо далей так быць не монса!..

— Прыглядзіса ты адно да людзей, што прыходзяць да нас: хібо яны такія, як раней былі?.. Рагочуць, усюды лезуць без сораму — бы чортавай пячаткай усе кляймёны!

— Бо і кляймёны, а ты — сумняваласа шчэ?

— Я ўжэ казаў, меў відзенне калісь,— загаварыў Альяш зноў.— Бытто ноччу іду я і бачу: небо распаўзлосо, і людзі, і каровы, і хаты... Застаўсо толькі Вершалін. Горад такі, бытто я пабудаваў на пагорку пад Лешчыной. Пасярэдзіне сабор вялікі вельмі. Домікі ўсе з горкамі, прускім мурам пабудаваны... Вокны ў іх блішчаць на сонцы, бялеюць платы, вапнай пабеленыя... Жарабяты сабе брыкаюць па выгані, дым з каміноў валіць, ды ветракі круцяцца...

Панавала хвіліна цяжкага маўчання. На прыступках царквы Чарнецкі са Станкевічам гулялі ў шахматы. Пачуўся дыялог:

— От жа напалохаў, ух, я ж і баюсо! — кпіў з сябра Фэ-люсь.— А гэто што? — пахадзіў ён выразаным з дзерава канём.

— Гэ, важнасць мне вялікая!— у тон яму адказаў Бана-дык.— Усяго кавалачак палена! І хоць ты стораж царкоўны — шышка важная, а мы твайму коніку зробім сякір-башку, глядзі!..

Занятыя ўсяленскай праблемай багамолы дыялога на прыступках не чулі.

— Ілья, ты ж некалі ўратаваў нас ад Паўтарака,— раптам прыстала да прарока Хрысціна.— Прызнавайса, было гэто? Было!. Так і цяпер — ад светапрадстаўлення, ад жоўтай чумы ўратаваць можаш нас толькі ты! Пакажы нам знаменне!..

— Пара, айцец Ілья, паказаць табе яго! — падтрымаў Хрысціну бельчанін.— Во, і відзенне ўжэ меў!.. Думаеш, бог зра табе намякаў бы?

— Альяш, дальбо, настаў час, каб ты зноў праявіў сваю сілу і цудатворную моц! — ужо патрабавала Руселіха.— Пра цябе ж во нават Біблія пішацца і звязда на небе паказвала калісь у Петраградзе!.. Усе пакланяюццо табе, моляцца на твае іконы!.. Ну і што, калі не ідуць сюды?! Тваё імя так славяць па вёсках усюды!..

— I божае наіце, і сваю неразгаданую моц гасподзь толькі на цябе спускае!

— Даўно чакаем ад цябе святы знак! — ужо настойліва патрабаваў ад галавара сінедрыён. Праз нейкі час дзядзька цяжка ўздыхнуў:

— Сам чую гэто...

I Альяш загаварыў, як бы пад прымусам, як бы ад таго, што надта ж стаміўся народу супярэчыць і вымушаны ўрэшце падпарадкавацца.

— Намякало даўно... I не раз намякало ноччу... А цяпер, калі стало людзей тут мало бываць, пачало мне намякаць ужэ вельмі часто...

— То чаго чакаеш?! Покуль д'ябальская сіла пачне вамі правіць?! I не думай больш цягнуць! Толькі страшнае знаменне, Ілья, пакажы!..

Вярнуўшыся дамоў, Альяш узяў пяро, абмакнуў у чарніліцу з дохлымі мухамі і старэчым, крывым почыркам пачаў выводзіць загагуліны. Прарок пісаў «зварот да народа», які потым выклікаў новыя страсці і столькі прынёс людзям бяды ды расчаравання:

I далей гэткімі ж перламі граматыкі і арфаграфіі ён апавясціў, што кончылася нарэшце боскае цярпенне. Пасля таго як на зямлю другі раз зайдзе сын божы, наступіць канец свету. Такога чысла, такога месяца затрасецца зямная цвярдыня, памеркне сонца, пасыплюцца, як гарох, спадуць звёзды, пахіснуцца небасхілы, само неба саўецца ў вялізны рулон, а ўсе гарады і вёскі, перапоўненыя гэтак грэшным народам, абрынуцца ў геену вогненную, а там растануць, як воск, і згараць.

Альяш яшчэ аб'явіў, што ва ўсім свеце застанецца толькі адзіная жывая мясціна — горад Вершалін, які бог яму даручае пабудаваць для сваіх аднадумцаў.

Пасля канца свету грыбоўшчынскаму Вершаліну богам назначана пераўтварыцца ў рай, дзе будуць жыць вечна тыя, хто прызнаў Альяша і яго «новае вучэнне».

«Благими намерениями вымощенная дорога в ад». Валасы дыбам становяцца на галаве, як падумаеш, да чаго прыводзіць цемрашальства, калі адно даць яму волю! Увайшоўшы ў сілу, яно адразу спрабуе ашчаслівіць чалавецтва. Звычайна за такую справу бярэцца той, хто ніколі не любіў ні аднаго бліжняга: абстрактная любоў да людзей — мацёры эгаізм і блеф.

Увесь свой аграмадны капітал, які Альяш паспеў накапіць к таму часу, прарок вырашыў пусціць на пабудаванне славутага Вершаліна, і за справу ўзяўся дзед з размахам.

У бліжэйшай вёсачцы, у Лешчыной, Альяш закупіў сорак гектараў зямлі.

На гэтым абшары дзядзька пачаў разбіваць садок. З Супрасльскай «школы ральнічай» ён стаў завозіць сотні сажанцаў, разбіваць загоны трускавак. Зараз такім абшарам садавіны ці агародніны не здзівіш ні адзін калгас, але ў тыя часы — саракагектарны садок мог сабе завесці не кожны і абшарнік, таму слава аб ім адразу ўскружыла галовы сялянам-багамолам.

Было куплена ім шэсцьсот кубаметраў лесу, дзвесце тысяч цаглін, жалеза і шкла.

Яшчэ Альяш загадаў запрудзіць крыніцы, выкапаць сажалкі.

Ветраку, які пачаў будаваць ля Грыбоўшчыны, адвёў месца за лагчынай на ўзгорку.

Затым у глухую вёсачку, якую цяпер знойдзеш хіба толькі на вайсковай карце-кіламетроўцы, сярод пясчаных і камяністых узгоркаў ды хмызнякоў, пацягнуліся сотні фурманак з лесам, цэглай, кафляй, валунамі, шклом ды вапнай.

Яго цэркаўка атрымалася няўклюднай, цяпер Альяш улічыў і гэта — наняў самых лепшых майстроў.

I вось зацюкалі тапары, зашоргалі пілы, застукалі жалезныя молаты па клінках, якімі калолі граніт на фундамент, і пранізліва зазвэнгала жалеза, з якога на самай макаўцы ўзгорка скляпалі каркас пад ветраны млын...

Мабыць, даўно на Прынёманшчыне ў вёсках не будавалі нічога ў такім тэмпе і не раслі будынкі, не з'яўляліся калодзежы з такім размахам, не цікавіліся будоўляй гэтак масы люду, не транжырылі попусту сілы, матэрыял ды свой талент — слонімскія пільшчыкі, беластоцкія цесляры, ваўкавыскія бляхары ды каменшчыкі са старажытнага Крэва...

Дзень за днём рос новы пасёлак. Мужчыны з навакольных вёсак тлумам сыходзіліся глядзець на работы іншых майстроў, бы на якое дзіва! Прыбег аднаго разу ў Грыбоўшчыну падзівіцца і я з братам.

Страшаўцы, з якімі мы прыбеглі на пагорак, ужо бытта забыліся для чаго ўсё гэта будзе служыць — іх захапляла майстэрства ды пафас будаўніцтва. Дзядзькі прыглядаліся, разглядвалі ліштву з узорамі, якой цеслі ашалёўвалі вуглы, і аканіцы, ды ганачкі, ківалі галовамі, цокалі языкамі ды хвалілі:

— Цюк-цюк і — гатово, от, хале-ера!.. Не кожная табе баба вышчыкне такі ўзор з паперы і ножніцамі, як яны, ліхо на іх, выцяшуць сакерай!

— А кавалі унь там, паглядзі,— голку табе выстукае молатам па накавальні!

— Фахо-овец!..

— Пайшлі прускі мур паглядзім!.. Пазбаўленая натураль-ных перашкод, адкрытая і даступная для ўсіх плоская раўніна, Прынёманшчына, каго толькі не перацярпела. За адно чатыр-наццатае стагоддзе крыжаносцы палілі Ваўкавыск восем разоў, за кожным разам дачыста забіралі ў навакольных вёсках быдла, коней, а мужчын вывозілі ў Прусію. Людзі ўцякалі потым з няволі, прыносілі новыя словы, звычкі.

Такім самым шляхам пранік да нас нямецкі стыль будаўніцтва, і цяпер я да яго меў магчымасць прыгледзецца зблізку. На фундамент мацавалі крыж-накрыж, а тады — папярок сасновыя бэлькі ды закладвалі між імі на вапне цэглу.

Прускім мурам я быў нават расчараваны. Бы воск у пчалінай рамцы тырчала цэгла ў ім. Здавалася — штурхні добра кулаком у такую сцяну і выдавіш яе!

Найбольш выстойвалі нашы мужчыны ля крэўскіх каменячосаў.

Славутую на ўсю Еўропу крэпасць у свой час будавала не адно пакаленне беларусаў. Ад яе недзе там, на далёкай Смаргоншчыне, засталася толькі замшэлая, вышчарбленая каменная сцяна, а па вёсках Прынёманшчыны праклён: «Каб цябе павялі ў Крэва камні біць!»

I вось перад страшаўцамі — два нашчадкі тых катарж-нікаў. Аднак на заморкаў яны зусім не выглядалі.

Хлопцы толькі што развалілі стопудовы валун на дзве палавінкі. Яны не без здавальнення правялі рукой па яго шарахаватых, з агністымі іскрынкамі кварца, шнітах ды толькі тады сталі са страшаўцамі закурваць. Здаровыя маладыя хлопцы загарэлымі па локці, прыпудранымі каменнай мукой рукамі круцілі з газеты цыгаркі, а вачыма ўжо выбіралі валун другі. Па ўсім было відаць — ім прыемна адчуваць сваю сілу, яны аж гараць да сваёй работы, якая пружыніць цела ды пры-носіць такую ап'яняючую мускульную радасць, што прымушае забываць аб усім на свеце.

Салвесь дапытваўся ў дзецюка:

— Гэта ж — граніт! Ён цвёрды, як жалезны, а ў цябе, халера, трэснуў, бы асінавае палено! Агнём накаляеш, каб трэснуў, ці што другое яму робіш, прызнайса!

З хлапечай бянтэжлівасцю дзівіўся і я:

— Гляньце, дзядзьку Салвесь, дзеравянымі клінкамі колюць! Хібо дзераво бярэ камень?

Вышэйшы ўспатнелы каменячос ссунуў замусоленую кепачку набакір і ўсміхнуўся, паказаўшы нам мокрыя ды белыя зубы, якімі смела можна было адшчыкваць дрот.

У такіх жа, пасечаных асколкам граніта, нагавіцах і абвязаных анучамі ступаках успатнелы ніжэйшы ростам хлапец пачаў тлумачыць нам, бытта апраўдвацца:

— Я, дзядзьку, вады падліваю! Клінок набухае і рве камень! Шчэ як ірве!

— Це халера! — з недаверам ківалі мужыкі галовамі зноў.

— Трэ толькі не ленавацца, і выдзяўбці добрую ямку для кліна ды не шкадаваць вады! — даваў парады разахвочаны «фаховец», як у нас называлі спецыялістаў.

— I колькі Альяш дае вам за такую работу? — не адставаў Салвесь.

— Як удасца вырваць! — неахвотна прызнаўся ніжэй-шы.— Ваш Альяш — жмінда, якіх свет не бачыў! Мы з ім не цырымонімса! Прыме ў нас расколатыя камні, вапнай адзначыць, то мы паводзім, паводзім па полі, вапну адзін за гэты час змые, падвядзём да горбы з другога боку, і стары другі раз прыме! Калі тры разы так з адной горбай скамбінуеш, то і па пятнаццаць злотых у дзень выйдзе!..

Страшаўцы зацокалі языкамі, зноў заківалі галовамі: гэткую плойму грошай зарабляў адно камендант пастарунка!

Прыляцеў трэці каменячос з вёскі і аб'явіў сябрам:

— Хлопцы, учарашнія багамолкі паскардзіліся старому, што мы спаць ім не давалі ноччу! Альяш мяне ўбачыў і загадаў: «Калі думаеце зарабіць, то слухайце мяне! Да дванаццаці гадзін ночы бушуйце там, колькі сабе хочаце! Як прыйду да вас у дванаццаць, як скажу: «Нячыстая сіла — выйдзі вон!» — то хто ў вокны, хто ў дзверы, але каб і духу вашаго да раніцы не было ля баб!»

Каменячосы ўжо нас не заўважалі.

— Трэ будзе падпарадкавацца, ліха яго бяры, не губляць жа з-за гэтага заробак?! — уздыхнуў засмучаны хлапец.

— А што зробіш? — казаў заклапочаны сябар.— Стары — урэдны, не дай бог!..

Нарэшце будаўніцтва дзіўнага Вершаліна, з дамамі, крытымі маркоўнага колеру дахоўкай, з вялізнымі, як у горадзе, вокнамі, было скончана. За пару тыдняў зрабілі печы, пабялілі сцены, зашклілі рамы, паставілі габляваныя платы...

У першых дамах будучага раю размясціўся сам прарок з Тэкляй і «святой сядміцай». Апосталы пасяліліся са «святымі дзявіцамі», і засталіся без пары хіба толькі міхалоўскі Ломнік з надта заклапочаным нябеснымі справамі Давідзюком (нават стары Майсак не ўстаяў, паддаўся меляшкоўскай маладзіцы!..).

Тым часам няўмольна блізіўся вызначаны прарокам жудасны дзень канца свету. Аднак веруючыя з яшчэ большым хваляваннем чакалі Ісуса Хрыста, які вось-вось меўся аб'явіцца на зямлі. I дзядзьку Альяшу трэба было паклапаціцца, каб яго прароцтва споўнілася.

Неабходна было неадкладна знайсці адпаведную жанчыну, якая магла б нарадзіць сына божага. Стаць ёй на-прошваліся многія актывісткі, што атакавалі саборы ў вялікіх гарадах, ды святая рада іх забракавала — новая дзева Марыя мусіла быць непарочнай.

Апосталы аблазілі Заходнюю Беларусь, дайшлі нават да Валыні, і ўсё ім не трапляўся чалавек паводле густу. Выручыла абшчыну цётка Хімка.

Бацькава сястра ўгаварыла стаць другой мацер божай сінявокую і дзябёлую дзеўку з Забагоннікаў, што ткала ў нас дываны. Святая рада Нюрку агледзела ды згоду на гэты раз дала.

Цяпер узнікла праблема святога зачацця. Бацькам быць Альяшу?.. Усе прыйшлі к вываду, што пра гэта нават не можа быць і мовы — стары прарок для далікатнай місіі не падыходзіў.

Рада ўхваліла — к маладзіцы дапусціць самага здаровага маладога апостала — каменячоса Крэва, які прыняў «новае вучэнне» ды застаўся ў Грыбоўшчыне, прысвоіўшы сабе дзіўную біблійскую мянушку «Архіпатрыцый».

I вось на цвінтары ў Грыбоўшчыне наступіла адказная часіна. З самай раніцы сталі сцякацца агорнутыя нейкім ашалелым пад'ёмам багамолкі. Бабы згрудзіліся вакол асобнага доміка, дзе мелася адбыцца святое таінства, пасталі на калені, зацягнулі новы Вершалінскі гімн:

«Это место есть святое, оно влечет нас всех сюда. Собирает воедино крепка сила господа! Наша церковь — неземная, здесь управляет херувим! Эта церковь золотая, это наш — Иерусалим!..»

Павел Бельскі меў звычай оды пісаць даўзёрныя, бы Алекшыцкая грэбля, як людзі жартавалі, але маладзейшыя бабы вымаўлялі ўжо і новую оду без запінкі, шчэ і бытта адна перад адной выхваляючыся. Дэкламавалі яны ў захапленні, бяздумна, бо бязглуздзіца супярэчыць здароваму сэнсу і толькі ў захапленні можна ў яе па-сапраўднаму верыць,

— Ну, то дзе яны там, чаму не ідуць ужэ?! — нецярпліва пыталіся адна ў адной бабы.

— Хопіць прыхарошвацца!

— Няхай, няхай, калі прыйшлі, то пачакаем! — супакойвалі іх старэйшыя.

А ў гэты час наша Хімка рыхтавала да сустрэчы з «Архіпатрыцыям» забагонніцкую Нюрку.

У балейцы пад сцяной стыла вада з мыльнай пенай, а на лаве і табурэтцы валялася Нюрчына вопратка. Дзеўка нацягвала шаўковую крэмавую кашулю з мярэжкамі. Багаты ўбор Піня ім прывёз спецыяльна, і Хімка выменела яго на царкоўную воўну.

— Ой, а слізкая, вужака, якая, а халоодная — бы бляшаная! — з трывожнай радасцю спрабавала песціцца божая нявеста.— Як дурныя жанкі тых паноў бялізну такую і носяць?!

— I я кажу — няма лепшай сарочкі за льняную!— згадзілася Хімка, падаючы ёй масіўную сукенку з малінавага аксаміту.— Зімой лепш грэе, а летам не парыць гэтак!

Нюрка цяжкую сукенку надзела так, як апраналіся гарадскія дачніцы — каб мярэжкі з кашулі трохі выставалі з расхлістанага каўнерыка. Крэмавая кашулька вылазіла і з нізу, давялося шоў падабраць і счапіць на жывую нітку. Краўчыха не ўлічыла жывата кліенткі, таму перад атрымаўся карацейшым, але перарабляць аксаміт не сталі.

— Не будзем псаваць файны матарыял, ён жа такі дарагі, мусі! — вырашыла Хімка.

— Такога нават і ў паноў не бачыла!..

— О! рэдкая матэрыя! Калі будзеш, Нюрачка, ісці, то ўжэ не надто напінайса, тады краі вісецімуць добро!

— Каб не забыць адно!..

— Толькі той бяды, калі забудзеш!..

Дарагія панчохі на тоўстую лытку маладой не вельмі налазілі, жанчыны збаяліся, што парвуцца, і цётка загадала нявесце лакіраваныя туфлі абуць басанож.

— На дварэ — лето, Нюрачка, абыдзешса без іх, цалейшыя будуць!

— Цяпер нават так і паненкі ходзяць па гарадах, сама ў Гродне бачыла, калі з татам бульбу лоні вазілі! — падбадзёрыла сама сябе дзяўчына.

— Толькі ног не мачы, бо набрыняюць адразу... Вытры іх насухо, калі ўжэ ўсадзіла ў ваду! На, выцірай гэтым! — кінула цётка старую кашулю.

Але дзяўчына ўжо была занятая другім. Нібы разглядваю-чы сябе ў люстэрку, Нюрка насцярожана пацікавілася:

— Цётко, а ён, кажуць, надто велькі, праўда?..

Не дачакаўшыся адказу, пырснула смехам:

— Каб не задушыў шчэ, чаго добраго!..

Хімка падумала і адказала не адразу:

— Мой бьгў таксамо мажны мужчына, царство яму нябеснае!..— перахрысціла яна лоб.— I мне здаваласо — такі здаравяка ўлезе да цябе ў ложко, наваліцца і задушыць!.. Ажно ён лёгкі надто быў... Ой, лёгкі, бы хлопчык!..

Зноў абедзве прамаўчалі.

Праз вокны стала чуваць, як па вуліцы з гоманам прайшла на цвінтар новая група плянтаўскіх баб, толькі ні цётка Хімка, ні Нюрка іх не чулі — кожная перажывала сваё.

— Уй, што скажуць бабы з Забагоннікаў, калі даведаюц-цо!.. Што мама пачнуць гаварыць, што скажуць сёстры мае!..— пакруціла галавой Нюрка.— Я то, дурная, хоць і згадзіласа на гэто, не надто думаючы, але не знаю, не знаю, не ведаю, цётачку, што шчэ будзе!..

— Усе маліцімуццо за цябе! Жартанькі, такое дасі людзям — божае дзіця прывядзеш!.. Пра гэто адно ў Бібліях розных ды Івангеліях святых пішуць і з паперці бацюшкі ды архірэі ў пропаведзях расказваюць!..

Дзеўка цяжка ўздыхнула.

— Шчэ я так козтыкі баюсо — не дакраніса, як яно ссаці ў мяне будзе!

— Так адно бывае, калі цябе казыча хто чужы! Як сваё дзіця кране — не пачуеш!

— Не выду-умваеце?! — недаверліва перапытала Нюрка, бытта гэта быў самі важкі аргумент для поспеху ў яе будучай, гэтак незвычайнай, ролі.

— Вядомо. Тваё цело, твая крывінка — сама ж ты сябе не баішса, казычы не казычы!

— Дальбо, праўда...

Жанчыны апусціліся на калені перад іконай дзевы Марыі, пачалі горача маліцца:

— Ойчэ наш, іжэ ясі на небясі, да свяціцца імя тваё, да прыйдзе царство тваё, да будзе воля твая!..

— Амант! — Хімка ўстала першай і паглядзела на Нюрку: — Ну, пойдземо, пойдземо... Як ужэ яно там будзе! Чакаюць, мусі, яны з Альяшом там ужэ...

Дзяўчыну раптам агарнуў панічны страх. Яна заляманта-вала не сваім голасам:

— Ой, ой, што ж гэто я нарабі-іла, дурна-ая!.. Не пайду-у, цётачку, хібо я здурэ-эла?!

— Ну, будзе, бу-удзе табе, Нюрка, вытрыса, на, хутчэй, нас там чакаюць!..

— Я баю-усо вельмі!.. Я ж — грэшная!.. Хібо я раджу божаго сы-ына?! Куды мне, цётачку, учыніць такое, недастойнай?! Мамо-о, скажыце вы-ы мне!..

Неўзабаве Хімка ўжо вяла будучую мацер божую ў асобны домік ля царквы.

У той жа сукенцы з малінавага бархату, у цесных чорных лакіроўках на босую нагу Нюрка ішла, бы па дроце, і сарамліва апускала вочы. Натоўп жанчын расступіўся перад ёй неахвотна. Зайздросныя бабы бесцырымонна разглядалі яе ўбор, стараліся да чаго-небудзь прычапіцца і зусім не зважалі на тое, што Нюрка бачыць ды чуе.

— Ці не замаладая надто? — з помслівым абурэннем абменьваліся заўвагамі.

— Дваццаць два ёй, не болей!..

— I я кажу!.. Дзева Марыя павінна быць ужэ файная баба ды высокая, а гэта — бы пянёк сасновы!

— У самы раз! — стрымлівала іх Хрысціна.

— Кажуць, ніхто не згаджаўсо!

— Няпраўда, бабы! Было ахвотніц много! Альяшоў крыж на гэту паказаў!

— Азначана святым духам!..

— I пасціласа кожны раз, і моліцца як трэ!.. I бацькі яе таксамо бедныя!..

— Але, гляньце, сукенка як тапырыцца!

— I лякеркі абула, бы на які вялікдзень!

— Шчэ ніткі тырчаць якіясь!..

Руселіха прызвала да парадку:

— Ай, не чапляймосо, бабы, ёй і так страшно! Бач — спацела як, бедная!

— А ты не баяласа б, думаеш?!

— Не барані, Хрысціна, ведала, на што ішла!

— Каб толькі ўсё было добро!..

— Дзе той хлапец, чаму не ідзе ўжэ?!

— Унь, а малыя, а малы-ыя — платы як абляпілі!..

— Дзеці, марш дахаты!.. Ну, каму сказала?!

— Ага, так яны цябе і паслухаюццо — не тыя цяпер дзеці! Сабак каб нацкаваў хібо!..

Гэтым часам Хімка з Нюркай зніклі ў доміку, і напружа-насць адразу спала.

На цвінтары жанчыны паспелі зацягнуць ужо новы гімн, але нарэшце з'явіўся прарок, і цёткі раптоўна прыціхлі.

Побач з Альяшом — не то з цынічнай, не то з легкадумнай усмешкай на скуластым твары добра харчаванага малатабойца вясковай кузні, з запраўленымі ў высокія халявы нагавіцамі-клёш замест ірвання, з кепкай набакір, пружыністай хадой крочыў «Архіпатрыцый» — рослы крэўскі каменячос,— ён хвацка перакатваў між вуснаў цыгарку.

Па натоўпе зноў пракацілася іскра ажыўлення.

— Унь, вядуць!

— Вяду-уць-такі!..

— Дачака-аліса!..

Жанчын бытта хто раптам падмяніў. Якіясьці прысмірнелыя, з набожным жахам ці захапленнем, а іншыя са звычайнай бабскай цікавасцю шапталі:

— Гэты?

— Гэ-эны!..

— Мой мужык шчэ ўчора мне яго на вёсцы паказваў, цяпер я адразу пазнала!

Народ пачціва расступіўся.

— Ла-аднаго падабралі!..

— Бач, і папяросы курыць!..

— Казалі ўсе, што файны, аж ён такі і е!

— Ах, як у яго валасы кучаравяцца!..

Альяш правёў малайца да калідора, утворанага бабамі. Затым мужчыны павярнулі ў запаветны домік, куды толькі што зайшла Хімка з Нюркай.

З узвар'яцелымі вачыма ад раптоўнага прыступу ўзбуджа-насці, з енкам некалькі бабак рынуліся да божага жаніха.

— Ой, пусцеце мяне гэтыя святыя но-ожанькі па-цалава-аці!..— хапілі яны хлапца за боты.

— Дайце мне гэтыя святыя ру-учанькі-і... Каменячос выплюнуў на баб цыгарку, усміхнуўся, бытта ад козыткі, ды, паказаўшы вішнёвыя дзёсны і моцныя зубы, агрызнуўся:

— На, на, дурная, цалуй, думаеш, шкада мне?!

Жанчын адвалаклі, Хрысціна іх сурова аблаяла:

— Не выцерпяць ужэ! Бы маленькія, дальбо!.. Гэтым можно сапсаваць усенько!..

— Хоць ты, дальбо, сосачку ўткні нікаторым у зубы! — дапамаглі іншыя.

— Сорам!.. Калі ўсе мы так пачнемо вычаўпляць, бабы, то — ніц не будзе! — кляйміла іх Хрысціна.— Гуляці сюды папрыходзілі?.. Можна было і не ісці таму!..

Жанчыны спаважнелі.

Зніклі тым часам за дзвярыма і Альяш з «Архіпатрыцыем». Павернутая да дзвярэй гурба баб застыла ў напружаным чаканні. Званары наматалі на рукі вяроўкі ды пільна цікавалі ўніз.

— Моляцца яны там дзесь само!..— праказала сваю здагадку ўслых Піліпіха, упала на калені і пачала маліцца.

Жанчыны спаважнелі яшчэ больш.

Праз мінуту да народу выйшаў Альяш з Хімкай, і яны спыніліся на ганачку. Хімка трымала запаленую свечку, а ў няласкавага, хмурага, амаль панурага чалавека, якім прарок заўсёды бываў на людзях, на гэты раз твар прамянеў цёплай усмешкай дабрака — бытта ён гатовы быў шчодра дарыць усім людзям яшчэ не адно такое блага, якое толькі што ім адпусціў.

— Брацця і сёстры,— праказаў Альяш ціхім голасам у напружаныя твары.— То пастаньмо цяперака ўсе на калені ды памолімса богаві!.. Хай ужэ гасподзь праявіць сваю міласць, сатварыць таінства сваё!..

Людзі рухнулі ў пясок на калені і зашапталі «Верую», хто «Радуйся, дзева Марыя!», хто «Ойчэ наш». Праз нейкі час бабы з эмацыянальным уздымам цягнулі да неба рукі ды крычалі:

— Ісусе, прыйдзі!

— Спашлі сваё знаменне, сыдзі з неба ў Нюрку, божа!

— Выслухай лішня смелыя малітвы сірот сваіх, унемлі просьбам іхнім, госпадзі!

— Дай ім лёгкае зачацце, госпадзі!

— Блаславі святое чрэво, у якім будзе другі сын твой расці! — заглушала ўсіх сваім дыскантам Хрысціна.— Блаславі сасцы даражэнькія, якія стануць яго карміць! Блаславі вусны анёльскія, што будуць яго мілаваць! Блаславі рукі, якія насіць яго будуць! Блаславі голас яе чысты, што лашчыць дзіця будзе! Блаславі рабыню божую, Нюрку Сабэсюк з Забагоннікаў!

Людзей ужо разбіралі дрыготкі, на тварах з'явілася нена-туральная сарамлівасць. Мой таварыш, вучань настаўніцкай семінарыі, які назіраў тую сцэну цвярозымі вачыма, падобнае потым яшчэ раз бачыў у вёсачцы Лука (пра што будзе сказана ў свой час). Семінарыст і не падазраваў, якім валодае ўяўленнем. Шалёны калектыўны псіхоз гэты быў такі моцны, што начытанаму хлапцу-атэісту раптам зрабілася страшнава-та, пачало здавацца — вось-вось сапраўды здарыцца нешта незвычайнае!!!

Мабыць, таксама і тысячу гадоў таму назад, у часы глыбокага язычаства, рыхтуючыся да «ночы кахання» на Купала, паспытвалі ўзнёслую радасць, незразумелую ўзбуджанасць ды адчувалі сябе часткай маці-прыроды па-дзяцінаму даверлівыя мае далёкія прашчуры: дрыгавічы старажытнай Прынёманшчыны — краіны дзікіх пушчаў і непралазных балот!

Раптам гэты звар'яцелы, шматгалосы гоман брытвай паласнуў прарэзлівы жаночы віск:

— Га-а-а!..

Некалькі секунд вакол доміка панавала неўразумнае, напружанае маўчанне. Потым з грудзей баб вырваўся раптоўна ўздых палёгкі.

— Нарэ-эшце!

— Усё-о!..

— Здзейсніласо!..

— Бом!.. Цялям-цялям-цялям! — ударылі ў вушы, пахіснулі паветра і ўрачыста панеслі навіну магутным акордам у бязмежную даль чатыры грыбоўшчынскія званы.

— Госпадзі, дзякуй табе, што ўважыў нас!..

— Бом!.. Цялям-цялям-цялям!..

— Хвала табе, хвала вавек!..

— Бом!.. Цялям-цялям-цялям!..— ударалі па сэрцах і мазгах, выціскалі адзін аднаго ў неба ўсё новыя гукі металу.

Ашалелыя бабы завішчалі ад шчасця.

Альяш спакойна, нібы такое ў яго Вершаліне адбывалася кожны дзень, устаў з каленяў, паназіраў увесь гэты гвалт. Затым, не то з асуджэннем, не то ад здзіўлення, стары паківаў, паківаў галавой ды зноў патэпаў у дамок.

Засланяючы свечку далонню, каб не пагас агеньчык, падалася за дзядзькам і цётка Хімка.

Баб стала расбіраць цікавасць. Яны памкнуліся да ганачка, павыцягвалі шыі, з бессаромнымі ўхмылкамі, знямоглыя ад нецярплівага чакання, закрычалі:

Раздзел другі

Новая божая маці зажыла ў Грыбоўшчыне, што каралева. «Святыя дзявіцы» Нюрку паілі, кармілі ды ледзь на руках не насілі, а сотні сектантаў і сектантак ад Беластока да Валыні, ад Наваградка да Бельска і Пастаў маліліся за яе здароўе ды паспяховае развіццё плода ў святым чэраве,

— Ото ж смеху будзе, як Нюрка дзеўку родзіць! — рагаталі ў Грыбоўшчыне на прызбах і каменнях мужыкі.— Куды яе Альяш падзене тады?!

— А то шчэ тройня родзіцца!

— Што думаеш?.. Жарты — такі жарабец!..

— Альяш гаворыць — родзіцца дзіця, адразу і канец свету настане. Так яно ж грудное шчэ будзе, што з яго за Хрыстос?! Ці здурэў?!

— I сабор узяўса будаваць шчэ!.. Калі ты чакаеш таго свету і раю, то нашто выдатак дарэмны?

— Стары баламут — сам не разумее, куды яго заносіць, хочаш зразумець ты? — разважаў Базыль Аўхімюк.— Не ламай галавы з-за глупстваў! Унь, што на свеце робіцца!..

—О! у газеце пішуць пра велькія баі ў Гішпаніі — фашысты бяруць верх!.. Па вёсках збіраюць помач...

— Дапамаглі!.. Усёй Польшчай рэспубліцы сабралі 100 000 злотых, а наш Клімовіч у год адзін пускае на вецер больш!..

Ні насмешак, ні сур'ёзных разважанняў, ні таго, што робіцца на свеце, багамолы не слухалі. Абшчына жыла ў сваім мікраклімаце. Не толькі Нюрка чакала свайго дня — у Вершаліне на свет рыхтаваліся з'явіцца цэлыя касякі апасталят. Прарок з усім гэтым даўно змірыўся.

Святая рада падвучыла свайго шэфа, каб ён для «трэціх свяшчэннікаў» падключыў тэхнічныя сродкі. Апостал Давідзюк закупіў амаль цалкам друкарні — Мішэндзіка ў Беластоку і Каплуна ў Гродне. Аляксандар цяпер з іх не вылазіў і масавымі тыражамі выпускаў літаратуру.

Вось некаторыя назвы тых шэдэўраў:

«Обращение Ильи к Народу», «Церковь Новый Иерусалим, устроенная по расписанию пророка Ильи», «Илья Пророк в Польше строит город Вершалин», «Указания Отца Ильи Пророка о воздержании от распусты, чтобы постичь Царство небесное», «О скором конце света, страшном суде и новом пришествии Господня», «Об избавлении от мук земных...»

У гэтай літаратуры і намёкам не гаварылася аб класавым раздзеле, не асуджаліся нечалавечыя формы эксплуатацыі, нацыянальнага прыгнету, а увесь гнеў быў накіраваны на тых, хто не прызнаваў грыбоўшчынскага прарока,— моладзь, камуністаў, вучоных і духавенства. У ёй славіліся «простыя» людзі на чале з Клімовічам, якому «бог адкрыў вялікую праўду».

Такім чынам, цяпер ужо не лістоўкі, як дагэтуль, а — цэлыя кіпы белых, сініх, жоўтых ды малінавых кніжачак з трызненнем старых баламутаў, графаманаў ды авантурыстаў, з гэтым сапраўды страшным «опіумам для народа», з неабме-жаванымі грашыма на камандзіровачныя выдаткі пасланцы «новай веры» паперлі пехатою, фурманкамі, на веласіпедах і цягніках у найбольш адсталыя куткі праваслаўнай Польшчы. З Гродна і Беластока, проста з друкарань, рассылалі іх па пошце.

Чакалі новай Бібліі з дапаўненнямі пра жыццё і вучэнне грыбоўшчынскага прарока, але Рэгіс усё яшчэ чамусьці не здаваў матэрыялаў у друкарню...

Словам, усе члены абшчыны жылі напружанымі буднямі. Не сядзеў склаўшы рукі і сам прарок. Ужо зусім мала часу аддзяляла Альяша ад той хвіліны, калі людзі спілуюць дуб, каб прыбіваць свайго ідала да дзерава жалезнымі цвікамі, але дзядзька Альяш яшчэ не адчуваў ніякай пагрозы. Папярэднія поспехі настроілі прарока на дабрадушны лад, зрабілі яго бяспечным ды ўпэўненым. Усё ў яго ладзілася, усе падпарад-коўваліся, баяліся і — ладна.

Альяш амаль не заглядваў у царкву, бо вечна быў у руху, а розных хадакоў не падпускаў да сябе і блізка. Менавіта цяпер сталі шукаць з ім сяброўства.

У далёкія і бурлівыя для рускага праваслаўя часы царква, як вядома, раскалолася на ніканіянцаў і прыхільнікаў старажытнага благачэсця на чале з пратапопам Аввакумам. Потым самі раскольнікі падзяліліся на некалькі груп. Адну з іх узначаліў інак беламорскага манастыра — айцец Піліп.

Пры самадзержцы Екацярыне II, у часы ганення, манах Піліп з сябрамі замкнуўся ў хаце і сам сябе спаліў, а пару тысяч яго паслядоўнікаў уцяклі на Захад ды зашыліся пад Саколку ў Аўгустоўскую пушчу.

Асколкі екацярынінскай эпохі таіліся ў гушчары ля Саколкі на працягу двух стагоддзяў. У трывожным чаканні прышэсця антыхрыста скрупулёзна вытрымлівалі кожны пост, часта маліліся, вучылі дзяцей па стараславянскіх кніжках і легендах пра Пугачова, пры ўсіх уладах ухітраліся пазбягаць вайсковай павіннасці, перапісаў і амаль не спатыкалі людзей іншай веры. Займаліся агародамі, садкамі, разводзілі многа пчол ды з гэтага жылі. Усе навіны да гэтых рэліктаў — нібы запячатаных лесам у кансервавую банку — даходзілі са спазненнем на некалькі гадоў. Хоць Грыбоўшчына была пад бокам, чутка пра Альяша ў Аўгустоўскую пушчу дапаўзла да лесуноў таксама са спазненнем. Даведаўшыся пра Клімовіча, стараверы ўзрадаваліся.

Нарэшце дэлегацыя белабародых і самавітых старых выйшла з Аўгустоўскага лесу ды завітала да прарока. Вера забараняла ім прывіваць воспу, ад перажытай хваробы ўсе яны былі рабымі. З сінімі кропінкамі вугроў на шырокім, нібы асмаленым порахам, носе самы старэйшы рабы піліпавец па-руску аб'явіў:

— Ілья! Ты пе голішся, ясі скаромнае ды толькі тое, што збярэш сваімі рукамі, чакаеш канца свету. I мы носім бараду, даматканую вопратку, ямо плады адно са свайго поля ды чакаем трубы архангельскай на страшны суд! Ты паўстаеш супроць адступнікаў, архірэяў, папоў, гэтак жа паўстаем супроць іх і мы! Давай, брат, аб'яднаемся! Разам будзе нам куды лягчэй ісці супроць гэтага яўрэйскага сінедрыёна!

— Згаджайся, брат, паслухай нас, мы — дзело гаворым! — пакланіліся яму ў пояс астатнія.

Стары паважна працягваў далей:

— У страшны час, калі праваслаўная царква перайшла ўся ў лацінства, а светам антыхрыст правіць, будзем, брат, супольна і непахісна стаяць у веры і, як сказаў наш брат Аввакум, «страха чалавечага не баяцца ды смела па Хрысту страдаць, хоць і біць стануць нас і на агні смажыць!».

Стараверы мелі нейкі свой план, аднак Альяш іх абарваў.

— Адыдзі, сатана! — напаў ён на гасцей.— Бог рускім даў веру праваслаўную і мову сваю! I жыдам, і палякам, і татарам, і цыганам — усім ён даў сваю лерыгію і мову! А вам? Лерыгія-то ў вас е, раскольніцкая бытта, а дзе ваша мова? Няма — па-руску гаворыце! — пераможна аб'явіў стары.— Бо не можа чалавек з адной веры перайсці ў другую, як з каня зрабіцца карова!.. Вам толькі д'ябал прыдумаў стараверскую лерыгію, і хочаце, каб з вамі я, сатанінскія дзеці, спулкаваў?! Не такі дурань, мне і так добро! Ідзеце сабе, адкуль прыйшлі! Часу няма д'ябальскімі фіглямі мне тут займацца, палітыкаваць з вамі!..

Пра размах Альяшовага будаўніцтва даведаўся неяк і Мурашка. К таму часу ён купіў панскі маёнтак ды залажыў у ім свой Новы Іерусалім. Многія сяляне папрадавалі гаспадаркі, ды з паўтысячы мужыкоў, баб ды іхніх дзяцей запоўнілі панскі хлеў пад Сарнамі, парабілі даўзёрныя нары ды ўладкаваліся чакаць канца свету (Мурашка купіў аж пяцьсот гектараў зям-лі!). Спрасаваных, бы селядцы ў бочцы, «сіяністаў» апанавала кароста, інфекцыйныя хваробы, але фанатыкі ўспрынялі гэта як божы дар. Калі ж у хляве пачалі мерці малыя, абшчына ўзняла бунт.

Галоўны «сіяніст» адправіўся аж пад Гродна, каб падзівіцца на Альяшовы дасягненні ды пераняць вопыт. Прыбыўшы ў Грыбоўшчыну, Іван уважліва абыходзіў царкву, таўсцёрныя сцены сабора, Вершалінскі пасёлак, садок. Ён шморгаў лісты яблынь, правяраў — ці няма вусеня. Шчупаў сцены даўзёрнай — на сто коней — стайні, пабудаванай «прускім мурам».

Мурашка падышоў нават да ветрака, задраў галаву, падзівіўся на размашыстыя — на ўсё неба — дзіравыя крылы, а тады палез яшчэ па лесвіцы наверх, прыслухаўся да раўнамернага гудзення трыбы ды каменняў. Даставаў дна, тычкай пароў сажалкі, кідаў карпам крошкі хлеба. Заглядваў у сцюдзёную бездань калодзежаў ды з зайздрасцю цокаў языком:

— Ты бачыш, як він поробыв всэ?! О, цэ га-арно обставывся, це-це-це!

Якраз у той момант, калі прарок нарыхтаваўся ў дарогу, багамолкі яго ўзнялі паніку.

— Альяш, куды ты сабраўсо? — падляцела ні жывая ні мёртвая цётка Піліпіха.— Сам Ісус Хрыстос там унь ходзіць па полі нашым!.. Пастухі бачылі, як раненько апускаўсо з хмары на землю!

Перапалохаўся не на жарты і прарок. З разгубленай заклапочанасцю дзядзька абвёў вачыма прысутных у пакоі.

— Хто табе казаў?

— Сама бачыла! Думаю, хто там так плаўно ідзе на пагорку — кланяецца жытам і бласлаўляе ўсенько!.. Ажно прылятаюць яны ад кароў і мне гавораць: «Цёцю — ён!»

Пільшчык з Пружан назваў прозвішча незнаёмага.

— Той «сіяніст» прывалоксо?! — адразу адлягло ад сэрца Альяшу.— Якая нагла сектанта гэтаго прыперла сюды?!

— Ён, айцец Ілья, яго ведаю як аблупленаго! — запэўніў майстар.— Гэ, разам жа фарты надбудоўвалі за цара ў Брэсце: каб яго ды не пазнаў!

— А чаго трэ той Мурашцы?! — расхрабрыўся ўжо стары.

— Мабыць, і гэты аб'яднацца хоча! — выказаў здагадку апостал Давідзюк.— У яго, кажуць, людзі ўзнялі такі вэрхал, што ледзь жывы выскачыў са свайго «Сіёна»! Кашулю на шматкі парвалі на ім, морду падрапалі бабы — паліцыянты егдзілі ратаваць!

— I ён аб'яднацца? — ужо адважна ўскіпеў прарок.— Бачыш ты, і гэтаго хахла заело!..

— Зайздросцяць табе цяпер, Альяшку, многім ты цяперака — соль у воко! — заўважыла Піліпіха.

— Ніц у Мурашкі не выйдзе! Во яму! — дзядзька тыцнуў у поле фігу.— Стану тут яшчэ патураць яго забабонам — кроў пускаць людзям, танцы ўсю ноч устрайваць!..

Збіраючыся бегчы да падводы, з нехаванай варожасцю да саперніка ён аб'явіў:

— Калі гэтая лахудра захоча мяне бачыць, гаварэце — айца Ільі няма, у Крынкі паехаў і забавіцца там доўго!

Пасаджаны Рэгісам хлапец з тоўстым блакнотам, каб запісваць для Бібліі Альяшовы словы, ледзь не за полы стрымаў прарока ды плаксіва ўзмаліўся:

— Айцец Ілья — куды вы!.. Я вас учора пытаўсо, і вы абяцалі дзісь сказаць! То скажэце зара, бо айцец Мікалай ад мяне патрабуюць запісанаго, а што я ім дам?! Кожны раз так паабяцаеце, я сяджу, сяджу — аж надаело!..

Нездаволены прарок спыніўся:

— Шчэ і ты са сваім!.. Ну, пытайса!

— Хто, па-вашаму, дастойны ў бога? Прысутныя застылі з насцярожанай пашанай.

Альяш нецярпліва падумаў і пашкрэбаў сябе пад пахай.

— Ноччу ва сне мне ікона казала: той адно дастойны ўсявышняго, хто знімае шапку перад крыжам!

— Так і напісаць у цятрадзь? — дзелавіта абмакнуў хлапец пяро ў чарніла.

— Як сабе хочаш, а мне што?! Хай цябе Рэгіс вучыць, што пісаць! Думай мне тут за вас усіх!..

Хлапец ужо прыклаўся да паперы, ды ўспомніў:

— А новы сабор як называцца будзе?

— Шчэ не хутко даваць імя будзем! Мы толькі пачалі! Мо канчаць будуць другія нацыі! — кінуў дзядзька, бытта загадаў загадку.

— А яшчэ!.. На пропаведзях вы гаворыце, што пасля смерці людзі ў сабак пераходзяць! Як гэта?..

— А што такое, па-твойму, сабака?.. Цело чалавека ў магіле рассыпаецца на порах, а душа яго страшнага суда чакае! Гэто такія, як мы! А грэшнікі — сабакамі робяцца!.. Потым лётаюць па вёсцы, золато за хлявамі падбіраюць — мэнчацца так, покуль да пекла! А як ты хочаш?.. За добро было б ім, каб не гэто!..

— А што вам сніласо дзісь?

Але на гэты момант падышоў Давідзюк і не то спытаўся, не то аб'явіў:

— Ілья Лаўрэнцьевіч, на імяніны дачкі старосты ў Саколку ты не паедзеш, вядомо?!

— Не маю чаго рабіць у таго пана!

Прарок даўно быў не ў сіле кіраваць падзеямі, якія разгортваліся вакол яго асобы. Аднак рабіў выгляд, бытта ўсё, што навокал адбываецца, ідзе дакладна гэтак, як ён планаваў. Такую асаблівасць свайго шэфа Давідзюк добра ведаў.

— Але ты пасылаеш на дзень нараджэння ёй палатно, якім хоры завалены! Яго зноў накапіласо — вёрст з сем, калі развярнуць! Тры фуры наладавалі, ды больш солтыс падвод ніяк не збярэ!.. Вайцяховіч палатно раздзеліць прыютам. I хоры вызваляцца, і староста спрыяць будзе!

Альяш і віду не падаў, бытта яму шкода кужалю.

Сцвярджальна хмыкнуў ды паляцеў збірацца ў дарогу.

Цяпер Альяш па вушы паграз у клопаты.

Яго рабочыя вывернулі траншэю пад новы храм, кацілі туды валуны, залівалі вапнай. У старой царкве выдзіралі з падлогі дошкі, высцілалі ўзорчатай мятлахскай пліткай.

Альяш развіваў будоўлю Вершаліна, падарожнічаў, пытаўся пра цэны, перабіраў кожную шыбіну і цвік у краме, а час ад часу браўся ратаваць землякоў — тых блудных авечак, якія не прызнавалі яго веры, легкадумна грашылі, празябалі без Хрыста, святога духа, царства нябеснага ды каціліся проста ў пекла. Паводле «новай навукі» толькі той удастойваўся збавення і трапляў у царства нябеснае, хто стрымліваў сябе ад роскашы і распусты.

Аднойчы ў Крынках з'явіўся ён з вазамі, выкупіў у крамах усё пячэнне, адвёз за горад ды вываліў у канаву з апалонікамі.

— Капелюшы-ы!.. Капелюшы-ы збірае святы Клімовіч! — пранеслася іншым разам сярод усхваляваных гандляроў.

I праўда. Дзядзька заглядваў у крамы гатовага адзення, да шапачнікаў, выбіраў модныя ўборы на галаву, а потым вывез усё гэта за мястэчка на шудзялаўскі гасцінец, зваліў у горбу ды спаліў. Гандляры кусалі сабе локці — не маглі дараваць, што гэтага тавару трымалі так мала!

Калі ў Крынкі прыбыў тэатр, Альяш выкупіў і парваў усе білеты. Трупа з поўнай касай, але без спектакля і апладысмен-таў вымушана была вяртацца ў Беласток.

Куды б ні заязджаў Альяш, ён цяпер выклікаў буру спрэчак, злосці ды зайздрасці. Некаторыя ж — выглядалі яго, бы анёла-збавіцеля. Што ж, было чаго радавацца, злаваць ды зайздросціць.

Падарожжа сваё дзядзька Альяш пачынаў з заезду ў Крынкі.

Ля рэстарана прарок спыняў буланчыка і кідаў яму пад нос канюшыны, а сам браў конскую торбу ды заходзіў да Хайкеля. Сваім людзям ён не давяраў. У Крынкі ён прывозіў рэгулярна падлічваць касу. Сталыя Альяшовы лічыльшчыкі — зяць і сын рэстараншчыка — дзядзьку вялі за шырму ў закуток, на стол вытрасалі крэдыткі ды манеты. I вось ужо разбітныя хлопцы аж пацелі ад стараннасці — лічылі грошы ды ўзбуджана спрачаліся, а прарок недаверліва і насцярожана прыглядаўся да іхняй работы.

Паступова гнуткія, тонкія пальцы лічыльшчыкаў, акуратныя стосікі кушор, слаістыя валікі манет дзядзьку зачароўвалі. Бо калі якасць дрэва, моц складзенай сцяны, пабелку, масляную фарбу Альяш вызначаў на вока або шчупаючы пальцамі, то розныя рахункі далей лічбы дваццаць цяпер не выходзілі ў дзядзькі ніяк. Таму на работу сваіх памочнікаў Альяш праз хвіліну глядзеў ужо загіпнатызавана, з прыадчыненым ротам, быў не ў стане заўважапь, як два гарадскія жулікі з лоўкасцю цыркавых фокуснікаў запіхвалі сабе банкноты ў рукавы. Ён захапляўся: «Як у банку! I ў паперкі загортваюць, і пішуць — колькі ў якім е, і ў пакеты заклейваюць... От, добро вучаным людзям!..

А ў гэты час у зале за прылаўкам стаяў стары Хайкель, здаволена прыслухоўваўся да ўзбуджаных галасоў з-за шырмы і чакаў кліентаў. Шустры ды чорны, як цыганя, падлетак майстраваў нешта ў шафе, што іграе. У дзвярах, якія вялі на кухню, тырчала з пасудай Хайкелева нявестка. Распараная маладзіца павольнымі рухамі выцірала талеркі ды слухала ўзбуджаныя галасы за шырмай з такой насцярожанай надзеяй, бытта там вырашалася — жыць ёй далей ці не жыць.

У рэстаран уваліўся вялізны, у даўзёрным кажуху і стаўбунястай капузе, поп з Вострава — айцец Якаў. Хайкель паляцеў госцю насустрач, гасцінна падставіў крэсла, а сівая галава яўрэя ў чорнай ярмолцы схілілася да пояса.

— Дзіндобры, пане бацюшка! — праказаў стары з пашанай.— Прошэ, прошэ!.. О! даўно пана бацюшкі не было ў нас!.. Нарэшце зайшлі!..

З казлінай бародкай, з грубымі рысамі твару, яшчэ не стары айцец Якаў нядбайна паціснуў рэстараншчыку руку ды густым басам паскардзіўся:

— Ад раніцы пякотка мучыць — ратунку няма!.. Два піва, калі ласка!

— Сей мінют!

Гаспадар патрусіў за прылавак ды залямантаваў на нявестку, бытта тая немаведама як правінілася:

— Голда, два піва дарагому госцю, чаго стаіш, бы слуп солі?! Яна не чуе — добры інтэрас!..

Бацюшка толькі паспеў апусціцца на крэсла, пакласці капузу на падаконнік і расшпіліць кажух, а Хайкель паставіў ужо перад ім заказ.

— Піце, на здароўе, пане бацюшка, прошэ!..— змахнуўшы фартухом са стала, ён з пашанай застыў ля кліента.

Айцец Якаў узяўся за куфаль.

У гэты якраз момант з чорнай, падзіраўленай шашалем шафы з музыкальным інструментам, які, цалкам мажліва, памятаў яшчэ часы Напалеона, а на палакіраваным чорным баку сценкі і тады красаваўся ды блішчаў гэтак жа пазалочаны фірменны надпіс Polophon, металічны голас прарэзліва заскрыгітаў:

Поп адхлябнуў піва і нездаволена паківаў галавой:

— Ну і музыка!..

— Ну і музыка!..— адразу адрэагаваў, на ноту вышэй закрычаў Хайкель ды патрос цыгана за вуха. — Мішугінэ, выключ, госцю непрыемна, ну і музыка!..

Малы нездаволена бліснуў смоллю вачэй, але паслухаўся. Ён шчоўкнуў апаратам, у пустым памяшканні зноў настала пішыня; хлопчык прымасціўся ў цёмны куток, каб ляпіць з хлебнага мякіша гусак ды прыслухоўвацца да размовы старэйшых.

З-за шырмы даляцелі ўсхваляваныя галасы.

— Не засланяй мне стала!.. Мажліва, айцец Ілья паспяшае, і трэ хутчэй канчаць работу!

— Хохэм балайлы!.. Табе і жыць перашкаджаю ўжэ?! Чуеце, пане Клімовіч?!.

— Думаеш, айцец Ілья — дурань, не бачыць, што ты ўлез у раму і свет мне засціш?

Хайкель нездаволена паківаў галавой — нібы сына і зяця мірыў.

— Зноў прыехаў гэты д'ябал? — паказаў бацюшка бародкай на шырму.

— А мне — будзь ты святы, будзь ты сам Люцыпар, абы — плаціў!

Госць нядобразычліва агледзеў Хайкеля з ног да галавы.

— Зрэшты, я — бедны яўрэй, што магу зрабіць?..— зараз жа паправіўся стары рэстараншчык і ўздыхнуў: — Ай, і плата — вялікі цымэс — адны слёзы!..

Бацюшка зноў адхлябнуў піва.

— Айцец Якаў, пра што я вас хачу прасіць!.. Зрабіце ласку, растлумачце вы мне, беднаму яўрэю і нявучанаму чалавеку, які пражыў ужо вось семдзесят тры гады, хутка ў саван ляжа, а так і не разумее нічога!.. Ну, ёсць на небе гасподзь бог, ёсць рэлігія — іудзейская, праваслаўная, каталіцкая, магаметанская... Ёсць і святыя недзе, вядома,— на Афонскай гары, у Ерусаліме... Але пры чым тут гэты мужык, спытаю я вас?.. Мажліва, прыйдзе і Месія яшчэ раз на землю, толькі ён будзе ехаць на белым кані і пакідаць залатыя сляды на пяску!.. З яго будзе прамянець боскае ззянне, і ён згорне неба ў сувой, як сказана ў святым пісанні!.. Але якое ззянне праз гэтага мужыка, спытаю я ад вас? Не разумею!

— Пра што вы гаворыце, пане Хайкель! — ажывіўся бацюшка ды адразу падабрэў да рэстараншчыка.— Месія ўжо аднойчы прыходзіў і болей не з'явіцца да самага страшнага суда, а ўсё гэта — ашуканства і ерась!

— I я тое ж хачу сказаць! — узрадаваўся стары.

— Калісьці такіх на вогнішчы смажылі! — бацюшка з нянавісцю кіўнуў на шырму.

Свяшчэннік некалі марыў усё жыццё правесці на вёсцы, каб аддаць усяго сябе служэнню богу і людзям, намерваўся перавярнуць свет, а скончылася тым, што не мог нават уталкаваць мужыкам пра Грыбоўшчынскае цемрашальства. Людзі адвярнуліся, а ўсявышні ўпарта не заўважаў яго ахвярнасці.

Ад суму ў апошні час айцец Якаў прыдумаў сабе забаўку — паляванне на зайцоў у Вастрынскім беразнячку. На брака-ньера нехта данёс, і бацюшку сёння выклікалі ў пастарунак.

Айцец Якаў спадзяваўся на арышт. Каб не акалець у халоднай, ён апрануў усё зімняе — на цэментавую падлогу было б якраз. Але паліцыя з-за яго сана на першы раз браканьерства папу даравала. Пан камендант бацюшку адпусціў з высакамернай велікадушнасцю нават без штрафа, але гэта айца Якава ўкалола найбольш. Падумайце толькі, нейкі палячок, які яшчэ пятнацнаць гадоў таму назад не адважваўся і пікнуць, цяпер рабіў яму ласку!..

З гора айцец Якаў заглянуў да Хайкеля, дзе яму і надарыўся аб'ект, каб сагнаць злосць. Зрэшты, з Альяшом у папа не зведзены парахункі былі даўно.

Перакуліўшы кубак у бяздонны правал рота, айцец Якаў выцерся рукавом ды загаварыў да Хайкеля з затоенай крыўдай:

— Калі спасіцель рабіў свае цуды ў Галілеі, і то не было тады такога стоўпатварэння, як у гэтай задрыпанай Грыбоўшчыне... I не ў дакор вам будзе сказана, пане Хайкель, калі вашы суайчыннікі распіналі нашага госпада на крыжы, я заўсёды абураўся жорсткасцю гэтага ўчынку — пакараць можна таксама іншым спосабам. Але, калі я бачу такое безабразіе, я гатоў сам гэтага д'ябла распяць на крыжы, даруй мне, госпадзі, калі няправільна падумаў! — перахрысціўся бацюшка.— Я б уласнымі рукамі цвікі яму забіваў у голае цела, яшчэ раз даруй, божа!

— Ой, што вы гаворыце, айцец Якаў?! Які б ні быў ён, але ж хіба можна заганяць цвікі ў жывога чалавека?

— Сатана, нячысты, антыхрыстаў пасынак, толькі воблік чалавека мае!

— Вы адно так гаворыце! Ведаю праз сябе — каб, дайшло да справы, не хапіла б смеласці!

Госць зняважліва паўзіраўся на старога.

— У мяне-е?!

—...I я так думаю,— не даваў яму гаварыць рэстаран-шчык,— казкі пра тое, што кажуць на яўрэяў, бытта яны распялі Хрыста! Не маглі нашыя гэтага зрабіць! У жывога чалавека заганяць цвікі?! О-вэй, мы нават курэй самі не рэжам, а робіць гэта шайхэт!.. У паласатым халаце шайхэт іх рэжа, а равін над ім чытае талмуд!

— Зрэшты, калі быць зусім дакладным, яўрэі і не распіналі,— разважыў свяшчэннік.— Яны толькі крычалі: «Распні, распні яго!..» Распіналі рымскія салдаты. I ўсё гэта было ад госпада, бо ні адна пылінка, ні валасінка не ўпадзе без волі яго!.. Таму і рымскіх легіянераў гасподзь паслаў!

— Не маглі, не маглі нашыя гэтага зрабіць...— запэўніў рэстараншчык ды раптам, уражаны, спахапіўся: — Як вы сказалі? То вы, айцец Якаў, сказалі, што рымскія салдаты распялі яго?!

Але бацюшка перажываў сваё. Ён ускінуў магутныя ручышчы к небу і бліснуў здаровымі бялкамі вачэй:

— Божа, усяміласны, даруй мне, грэшнаму, што знізваджу цябе з вышыні тваёй велічнай усемагутнасці! Няхай твая боская аснова не ўбачыць у гэтым абразу, што так уніжаю тваё імя да смярдзючага халопа!.. Я малю цябе пакорна — пашлі сваіх легіянераў, няхай яны сваімі свяшчэннымі мячамі, агністымі маланкамі пакладуць нарэшце канец агіднаму паскудству, што разводзіць грыбоўшчынскі хітры д'ябал і сектант! Святы божа, абразум гэтыя тысячы аслепленых няшчасных, якія знаходзяць сабе ўцяшэнне ў фальшывай грыбоўшчынскай юдалі!

Расхінулася шырма.

З закутка ў зашмальцаванай світачцы і ў заскарузлых ботах выйшаў Альяш. Ні на каго не пазіраючы, не прамовіўшы ні слова, дзядзька палажыў перад Хайкелем пяць злотых манеткай ды павалок торбу на вуліцу. Спрачаючыся і махаючы рукамі, выскачылі з-за шырмы Хайкеляў сын і зяць.

Хайкель на хвіліну забыўся пра бацюшку. З нехаванай зайздрасцю і захапленнем стары яўрэй сцебануў хлопцаў фартухом:

— Ай, мішугінэ коп!.. Не, вы ба-ачылі такіх?! Ідзіце ўжэ абедаць!.. Марш!..

Калі за маладым зачыніліся дзверы, бацюшка выбухнуў яшчэ мацней:

— Зноў гэтая лахудра паперла міласціню і слёзы веруючых!.. Поўную торбу!.. I пайдзі зразумей, што гэты д'ябал у чалавечым вобліку будзе цяпер з грашыма рабіць: закупляць цукар з прылаўкаў і высыпаць у пясок?! Абліваць нафтай шакалад?! Выбіраць дарагі матарыял па крамах ды нішчыць?! Бандыт з вялікай дарогі, якому ўсё дазволена! Усе цэрквы абабраў, і — нічога!.. Чытаў, пане Хайкель, у газеце? Зноў гэтага нячыстага ўрад узнагародзіў ордэнам. Другім ужо!..

— Начальству відней, мы — людзі маленькія! — ухіліўся рэстараншчык ад небяспечнай тэмы. Стары ўсё натужліва стараўся ўспомніць пра тое, што ж яго нядаўна так уразіла.

— I пісалі настаўнікі, фэльчары, вецерынары!.. Пісалі нават леснікі, спецыялісты пра абармота самому прэзідэнту, а — ніякага толку!

Бацюшка перадыхнуў, і гэта скарыстаў Хайкель.

— А-а, успомніў—рымскія легіянеры!.. Так вы скажыце мне, пане свяшчэннік, чаму тады ўсе гавораць, што яго распялі яўрэі?.. Чаму ж тады на італьянцаў не кажуць?.. З іх нават рымскіх папежаў яшчэ выбіраюць, добры інтэрас!

Айцец Якаў якраз пазіраў праз акно.

На вуліцы ля фурманкі з дзеравянымі восямі тоўпіўся народ. На вазок, не звяртаючы ні на каго ўвагі, клаў рэшткі канюшыны ды ўзбіраўся Альяш і масціў пад сябе торбу. Два паліцыянты з пасачкамі пад барадой адціскалі ад прарока жанчын ды ўважліва сачылі, каб гарадскія хуліганы не пакрыўдзілі старога абразлівым словам, не пацягнулі чаго-небудзь з воза, каб багамолкі не павалілі дзеда на брук.

Бацюшку аж разрывала.

— Божа правы, усё ты гэта бачыш, дакуль, дакуль будзеш цярпець, дакуль дазваляць будзеш, каб тваю законную веру тапталі розныя абармоты?!

— Яўрэі ж толькі крычалі, як вы самі кажаце, айцец Якаў, праўда?! — шукаў справядлівасці ў свяшчэнніка, цвярдзіў сваё рэстараншчык.— А мо і не крычалі?.. Кажуць, распялі, а не распіналі. Гавораць, крычалі, то мо, калі разабрацца, і не крычалі?.. Мажліва, легіянеры самі крычалі: «Распні яго, распні!..» Італьянцы са сваім папежам усё гэта ўчынілі і, як заўсёды бывае, звалілі на бедных яўрэяў і яны, добры інтэрас!

— Рымскага папы тады яшчэ не было! — як бы апрытомнеў поп ды адным глытком асушыў другі куфаль.

— Не было-о?!. Усё роўна нехта падстроіў і зваліў на нас, я вам кажу! — сумна паківаў галавой рэстараншчык, задумана пашчыпваючы сваю рыжавата-шэрую бародку.— Кожны раз вінаваты яўрэі. Як вам гэта падабаецца? Добры інтэрас!

Уздыхаючы, айцец Якаў скардзіўся пра сваю бяду.

— Ціснуць, гіне праваслаўная вера, госпадзі!.. Ці мы маглі такое сабе ўявіць некалі ў духоўнай семінарыі?.. Пане Хайкель, яшчэ два куфлі, калі ласка!

— Сей мінют!

Покуль у Крынкаўскім рэстаране айцец Якаў заліваў сваё гора півам, Альяш ехаў памалу ў лясніцтва.

У буржуазнай Польшчы лес быў надта дарагі. Сасну мужыкам прадавалі толькі трэцяй і чацвёртай катэгорыі — сінюю, крывую, з'едзеную караедам, бо лепшая ішла на валюту. Аднаму Альяшу, нібы купцу з Бельгии, дзерава адпускалася першага гатунку. Затое кожны прыезд прарока Альяша, напрыклад, у лясніцтва Пачапок, прыносіў сюды свята, і тады ляснічыя ды іхнія жанкі гублялі ад шчасця галовы.

Дома Альяш Тэклі выдзяляў да лямпы нафту, мераючы яе ў бутэльцы скрыначкай ад запалак, а каб эканоміць свечкі, маліцца з кніжак у царкве ў апошні час дазваляў толькі днём.

У лясніцтве ж дзядзька раптам плаціў шчодра, не лічачы нават грошай. Тую самую торбу, з-за якой спецыяльна заяджаў у Крынкі і праводзіў час на падліках у рэстаране, цяпер стары прывалакаў у кантору лясніцтва і вывальваў на стол папяровыя стосікі ды металёвыя валікі.

— Во, маеце! — вымаўляў пры гэтым, а пануры яго твар кранала скупая ўсмешка.

Ці абіты нявольнік у такі момант рабіў жэст толькі з падхалімства да паноў?

Ці самастойнаму мужыку было надта прыемна паздзека-вацца ў душы, назіраючы, як тыя самыя мажныя паны, якія дагэтуль не захацелі б нават з ім, ні з яго бацькам ехаць у адным возе, за кошык ягад ганяліся за яго маці па лесе з дубальтоўкамі, бытта за небяспечным злачынцам, цяпер гатовы былі лізаць яму зад?

Паспрабуй зразумей.

Пра ўсе Альяшовы дзівацтвы ведалі нямногія.

Настаўніцкі штотыднёвік змясціў аднаго разу артыкул аб цемрашальстве ды інтрыгах каталіцкага клеру на «Крэсах Усходніх», і клерыкальныя газеты адразу дружна на яго абрынуліся. Штотыднёвік абвінавацілі ў спробе накіраваць Польшчу «ў крывавае русла нешчаслівай Гішпаніі», а яго аўтараў абазвалі радыкаламі і камуністамі на службе ў «крыважаднай Масквы».

Афіцыёз Варшаўскай дыяцэзіі «Воскресный вестник» апублікаваў пра Альяша матэрыял маладога крынкаўскага папа — Міхаіла Гапоніка. Бацюшка вельмі асцярожна апісаў пра мужыка з Грыбоўшчыны, які пабудаваў толькі царкву, а цёмныя масы народа робяць з яго святога.

Артыкул герою прыйшоўся даспадобы.

— Ну, ну, і з вамі будзем сварыцца? — наваліўся Альяш на Гапоніка, спаткаўшы яго ў Крынках.

— Чаму, Ілья Лаўрэнцьевіч?

— Што вы там пра мяне нашрэйбавалі?! Думалі, не буду чуць? Добрыя людзі сказалі!

Гапонік схітраваў:

— Я надрукаваў усю праўду. Нават змясціў вашу дату нараджэння. А што? Няхай людзі ведаюць.

Альяш шчыра здзівіўся.

— Ну-у?.. А дзе вы ўзялі пра нараджэнне? Я нават сам пра яго не ведаю!

— З метрычнай кнігі выпісаў!.. Так, так, там паказана ўсё — нават хросныя бацькі!.. Апісаў пра Лаўрэнція Міронавіча, Юзэфіну Вацлаваўну, пра вашага брата Максіма Лаўрэнцьевіча, пра яго службу ў жандармерыі і пра тое, як загінуў ад рукі старэйшага Голуба!.. Цяпер і пра іх людзі чытаць будуць!

— Гэто до-обро!.. Трэ расказаць Рэгісу! Ён пра мяне ў Біблію піша. Спытаўса, калі мяне маці нарадзіла, а я, дальбо, ведаю толькі, што ў жніво!

Альяш пайшоў да фурманкі ўзрадаваны, бы хлопчык.

«Воскресный вестник» выпісвала адно духавенства, і той артыкул прайшоў без увагі.

Свецкія газеты і далей размалёўвалі нават такія «важныя» падзеі, як жаніцьбу князя Люксембургскага на князёўне Манака, адказ англійскага караля, Эдварда VII, ад кароны з-за пані Уольс Сімпсон,— гэтаму здарэнню прысвячалі ўжо цэлыя старонкі.

Газеты апісвалі пра банкеты і раўты сталіцы. Змяшчалі рэпартажы з палявання міністраў, каралёў ды прынцаў у Белавежы, а пра Вершалін і прарока маўчалі.

Ні ў адных архіўных матэрыялах не знайсці сёння дакладных звестак аб Грыбоўшчынскай абшчыне, хоць усюды ляжаць у фондах з грыфам «сакрэтна» справы баптыстаў, суботнікаў, трасуноў, адвентыстаў і мар'інцаў...

Атрымаўшы адпаведныя інструкцыі, паліцыя дакументаў такіх не заводзіла.

Раздзел трэці

Міналі ўсе тэрміны, а нічога не паказвала, што другая маці божая збіраецца нарадзіць дзіця. Па вонкаваму яе выгляду неўзабаве і дурань мог вызначыць, што яна ўжо і не народзіць. Цвярозыя Альяшовы памочнікі пачалі заўважаць, што дзеўка звар'яцела.

Хрысціна выказала здагадку:

— Бабы, сярод нас тады былі нячыстыя, я ведаю!.. Хібо ж маглі мы ўпрасіць нябесную моц?! I смешачкі вы сабе строілі тады з усяго!.. А жаніх той цэлы!.. На такое дзело ідзе сабе, папяросу ў зубы ўзяўшы!..

Цёткі спахапіліся — як жа не падумалі пра гэта раней?!

Хрысціна, Піліпіха і паша Хімка захацелі справу падправіць ды выручыць прарока. Невядома было, як задуму іхнюю ўспрыме Альяш. Бабкі, хаваючыся ад прарока, выбралі ўжо самі кандыдатуру на мацер божую і знайшлі ёй жаніха больш сур'ёзнага — багамола, Банадыка Лобача з Лукі.

У невялічкай вёсачцы Лука, дзе была свая царква і яна якраз стаяла без бацюшкі, цёткі сабралі жанчын ды паўтарылі тую самую працэдуру. Толькі балельшчыц на таінства ўжо адбіралі. Самі нават білі ў званы, а Лобача прымусілі перад гэтым доўга маліцца.

Праз месяц на цвінтары ля Альяшовага храма і новая кандыдатка прызналася, што нічога не адчувае.

— Пустое чэрава — убытак богу, значыць, так бог хоча і няма чаго больш госпада квяліць! — канчаткова пераканалася Хрысціна.

— Ой, бабы, што бу-удзе?! — занылі багамолкі.— Адхіляе, адводзіць шчасце гасподзь ад нашага Ільі чамусь!..

— Што будзе? Канец свету, як табе было і сказано! — напомніла Хрысціна.-— Толькі няўжэ без прышэсця, няўжэ мы аж гэтак награшылі!..

Яшчэ ні аднаго чалавека не напалохала існіна, што няма бога. Затое колькі людзей мучылася, даводзіла сябе да вар'яцтва ад думкі, што існуе бог, чорт, той свет ды пекла. Вось і гэтыя даверлівыя, клапатлівыя, з уражлівымі душамі наіўныя істоты, якія верылі кожнаму глупству, падранцвелі ад страху ды не ведалі ўжо, што рабіць.

— Мо яшчэ як абыдзецца! — супакойвала сябровак Хімка.— Перастаньмо сумнявацца, бог лепш за нас ведае, што трэбо, што не!

— Сумненне-е самы велькі грэх, так гаворыцца ў Бібліі! — успомніла Піліпіха.

Покуль бабкі гэтак хваляваліся, Альяш рабіў выгляд, што нічога не адбылося. Цяпер ён меў самы важны клопат — блізіўся дзень, вызначаны ім на канец свету, і яго ўжо аніяк не адменіш. Абшчыну агарнула ліхаманка.

За апошнія стагоддзі сотні тысяч сялян Заходняй Беларусі, уцякаючы ад свайго ненавіснага пана, ці ўхіляючыся ад войска і арышту, выязджалі шукаць лепшае долі ў ЗША, Канаду, Бразілію ці Аргенціну. Каму ўдалося зачапіцца на новым месцы, ён даваў наказ сваім нашчадкам не парываць сувязі з радзімай. I тыя, як напамінанне аб сабе, час ад часу на радзіму што-небудзь прысылалі.

Найбольш прыбывала з-за акіянаў біблій. Гэтай кніжкай — у папяровых, скураных, пластмасавых, палатняных ды дзеравяных вокладачках — эмігранты так наваднілі нашы сёлы, што ў некаторых вёсках яе можна было знайсці ледзь не ў кожнай халупе.

Найчасцей Біблія была адзінай кніжкай у сям'і, і шмат пакаленняў сялян на ёй вучыліся чытаць ды пазнаваць свет. Іншы дасціпны дзядзька вывучаў за святы і ў доўгія зімовыя вечары гэтую самую Біблію, у якой далёкія прашчуры звалілі ўсё ў адну кучу — мудрасць і глупства, заганнасць і дабрачыннасць, праўду і хлусню, трызненне, легенды і хроніку, карыснае і шкоднае,— вывучаў ледзь не на памяць. Іншы такі чалавек біблійнай трасянцы паверыў па-мужыцку — раз і назаўсёды, і ніякая ўжо сіла потым не магла яго ўжо пахіснуць!

Пра канец свету чорным па беламу было надрукавана ў Бібліі з любой вокладкай. Нарэшце вуснамі свайго прарока Ільі гасподзь бог вызначаў і запаветны дзень. Напэўна, Альяш і сам не спадзяваўся, што выкліча названы ім тэрмін.

Напярэдадні вызначанай прарокам даты сотні мужыкоў з-пад Вілейкі, Гродна ды Баранавіч пачалі прадаваць свае дамы, гаспадаркі, крамы, млыны ды жывёлу — усё, што не возьмеш з сабой на той свет! I самае дзіўнае, рабілі гэта не якія-небудзь псіхічна хворыя. Пераважна то былі «...людзі, што цешыліся выдатным здароўем, цвяроза ўмелі разважаць, мелі прыгожых жонак, здаровых дзяцей, нядрэнна вялі гаспадарку ды карысталіся пашанай і аўтарытэтам сваіх суседзяў»,— як слушна гаворыцца аб той падзеі ў адным навуковым артыкуле Уладзіміра Паўлючыка.

Справіўшыся з праданнем маёмасці, гэтыя легкаверныя, ашуканыя сяляне і сялянкі запіхвалі грошы за пазуху, хапалі дзяцей, харчы на дарогу, колькі можна панесці, і, не развітаўшыся нават з суседзямі, у паніцы несліся ў Грыбоўшчыну — шукаць ратунку ў святым Вершаліне.

Мабыць, дзівакоў такіх было шмат, бо спецыяльная легкавая машына адно паспявала вазіць мяшкі грошай у Сакольскую ашчадную касу, куды Давідзюк угаварыў нарэшце Альяша іх пакласці. Цяпер ужо не Хайкелевы дзеці, а ўзброеныя наганамі чыноўнікі з Міністэрства скарбаў лічылі і пакавалі грошы асобна — папяровыя, сярэбраныя пяці, дзесяцізалатоўкі, асобна драбязу медную, лавілі старога ледзь не за полы і давалі яму падпісваць накладныя.

Крынкаўскія гарбары заслалі ў Грыбоўшчыну хлопцаў. Яны ўладкаваліся бытта капаць торф у асадніка.

Пасланцоў узначальваў старшыпя культурнай камісіі гарбароў — блізарукі Муля Нішт. З дапамогай мясцовай моладзі Муля меўся ў кароткі час разагнаць гняздо цемрашальства і забабонаў. На той перыяд, покуль будуць выконваць сваю місію, прастадушны Нішт даў сябрам адмысловы пароль — «кумэкус эго». Ен вычытаў у кніжцы, як рэвалюцыянеры карысталіся гэтай фразай бы паролем, і хлапцу яна нечым спадабалася.

Толькі як ні намагаўся Нішт пабачыцца з Альяшом, але да прарока, абкружанага намеснікамі, памагатарамі і дарадцамі, бабкі яго покуль што пе падпускалі.

Вызначаная дата выпала якраз на канец чэрвеня. Усе былі ўпэўненыя — якім ты прыйдзеш у рай, такім застанешся назаўсёды. Туды ўвогуле збіраліся без нічога! На якое ліха браць вопратку, цягнуць посуд — на небе ж нават не трэба мыцца, бо каб і хацеў запэцкацца, то няма дзе!

У гэты дзень на выган перад вёсачкай сцякаліся і сцякаліся сотні ўсхваляваных людзей. Яны сядалі на мурог, развязвалі клумкі і з ліхаманкавай узбуджанасцю апраналі чыстыя кашулі. У рэчачцы і Вершалінскім ставе мылі ногі. Нацягвалі самае лепшае адзенне сваім дзецям. Мужчыны вастрылі на рамянях брытвы і скаблілі шчокі.

Наголены, памаладзелы і падцягнуты, у вышыванай ды свежа зыпрасаванай «святымі дзявіцамі» касаваротцы, у начышчаных да люстранага бляску ботах, сярод гэтага тлуму, з Бібліяй пад пахай, вокладкі якой былі густа закапаны воскам, насіўся Давідзюк. Яго нават лысіна блішчала неяк па-іншаму — светла, урачыста, высакародна.

Хоць вяскоўцы мусілі збірацца на сена, капаць торф, аднак большасць не маглі стрымаць цікавасці, і на выган падзівіцца цуду сышлася і збеглася ледзь не ўся вёска.

Апынуліся тут і крынкаўскія гарбары.

Багамолы — аж квітнелі. Ап'янелая ад шчасця, як нявес-та, бабка Піліпіха перад крынкаўскімі хлопцамі выхвалялася:

— I во, людке вы мае, настае, настае ўрэшце той залаты час, калі гасподзь бог, дзякуй яму за гэто, кліча да сябе ўжо нас! Ён прыгалубіць, сагрэе, прыгорне кожную душачку, ажывіць усіх умерлых, і будзем цяпер мы ўсе там жыці, бы тыя птушачкі польныя, што не гаруць, не паліваюць, не сеюць, ні табе жнуць, а ўсяго ім хапае ўдосталь, бо клапоціцца пра іх сам цар нябесны з багародзіцай дзевай Марыяй!

Фантазёр ды выдумшчык Муля, унук Бэні Нішта, якога казакі калісьці застрэлілі за «Крынкаўскую рэспубліку», аж кіпеў ад жадання дзейнічаць. Ен праштудзіраваў шмат антырэлігійнай марксісцкай літаратуры, прачытаў нават цікавую кніжку Фрэйда аб рэлігіі. У дзяцінстве бачыў столінскага цадзіка. На крынкаўскім кірмашы спатыкаў ненармальнага грыбоўшчынскага прарока. У Альяша і цадзіка Муля знаходзіў многа агульнага і сабе выразна маляваў, як у публічных дыспутах высмяе ўшчэнт, асарамаціць і Альяша, і галавароў секты — у Крынках разбіваў удрузг і не такіх!

Муля з бабкі пакпіў:

— Цётко, так вы — уваскрасаць на неба ідзяце?

— Пасмейса, пасмейса!.. Усенько збудзецца, дай адно час!..

— Калі ўваскрэснуць і ўмерлыя, то куды людзі падзенуццо тады на зямлі? Іх жа столькі жыло да нас!.. На выцяжку будуць стаяць хіба, упрытык!

— Гасподзь бог адкрые ім новыя міры! — ні хвіліны не задумваючыся, растлумачыў Давідзюк, падляцеўшы.

— Бог адкры-ые нам, Ляксандар, адкры-ые! — пацвер-дзіла цётка.— Як зрабіў гэты свет, то наробіць шчэ!

Муля толькі цяпер адчуў — уся яго эрудыцыя тут абсалютна бяссільная.

Для людзей, якія ўжо спалілі за сабой масты, спозненыя разважанні хлопцаў — будзь яны найкрыштальнейшай праўдай! — цяпер былі непажаданымі. На крынкаўцаў пайшоў здаровы Антанюк з Масева Другога, які з мужыкамі ўзвалакаў званы.

— А ты чаго тут палітыкуеш? — гледзячы спадылба, абрынуўся мужык на Мулю.— I цябе, нехрыста, прынесла ўжэ сюды ваду муціць?

— Трэ Альяшу сказаць! — дапамаглі масеўцу бабы.

— Такім смаркачам шчэ і сам дам рады! Бач, па-прыпіраліса ўжэ!.. Скончыласо ваша панаванне, згінеце зара!..

Крынчане моўчкі адступілі за плечы разявак.

Магутны ў сваёй масе, расфанатызаваны, суровы ды ўпэўнены ў слушнасці свайго ўчынку натоўп, гэтыя сотні рашучых і дужых мужыкоў ды баб, не толькі разарвалі б на шматкі, сцерлі б на порах таго, хто адважыўся б перашкодзіць падрыхтоўцы да таінства,— яны гатовы былі ісці супроць цэлага свету!

Другія багамолы былі занятыя і зусім не звярталі ўвагі на разявак. Толькі потым нехта з фанатыкаў спытаўся ў грыбоўшчынцаў са шкадаваннем:

— А хіба вы з намі не пойдзеце? Уражаныя вяскоўцы ўсё маўчалі.

Тады іншы дзядзька ў кужэльнай, першы раз надзяванай кашулі паківаў галавой:

— Няўжо і застанецеса?

— Нічого, Іване, пакінь іх у спакоі! — параіў сябар.— Яшчэ ўспомняць на тым свеце, а позно будзе!

— Усе-е яны ўспомняць, брацця і сёстры, усе-е!..— уставіў сваю заўвагу Давідзюк.— Гэтаксамо калісь людзі елі, пілі, весяліліса, выходзілі замуж, перад усямірным патопам, зусім не думалі пра бога і высмейвалі старога Ноя! Абзывалі яго нават вар'ятам, калі той свой каўчэг збіраў!

Фанатыкі з пераможнай упэўненасцю кпілі з вяскоўцаў:

— Чакайце, чакайце і вы!..

— Бо і тады грэшнікі думалі, што жыццё сваё чалавек праводзіць адно на зямлі! — прапаведваў Давідзюк далей.— Глупства, брацця і сёстры!.. Прабыванне нашае тут было надта кароткае, адно імгненне, а там нас чакае вечнасць! Хутко, надто хутко нашае зямное існаванне, наш тлен абарвецца, развеецца і мы перад усявышнім будзем трымаць адказ за пражытыя хвілі!!.

— От табе і «кумэкус эго!» — з сумнай усмешкай пакпіў са свайго галавара малады крынкавец з культурнай камісіі прафсаюза гарбароў.— Гэта табе не выступленне хору арганізаваць!..

— Яшчэ які комікус! — самакрытычна згадзіўся з ім Нішт, павярнуўшы да сябра акуляры з тоўстымі, як дно дзвюх бутэлек, лінзамі.— Жывыя персанажы з біблійнага патопу! Раскажы каму ў горадзе — не павераць!

Вялізная гурба па-святочнаму разадзетых багамолаў урачыста накіравалася да Альяшовай святыні са спевам:

Самыя адпетыя фанатыкі, прыбыўшы на святы ўзгорак, адразу распласталіся на цвінтары і ракавой гадзіны чакалі ў здранцвенні, не павярнуўшы нават і галавы. Іншыя ж рыхтаваліся да яе дзелавіта, спакойна і цярпліва — бы гаспадары, якія рыхтуюцца да вяселля ці хаўтур.

— Глядзі, Соня, дзяцей, каб не надто перапалохаліся, як пачне грымець, бліскаць і зямля валіцца!..— павучаў жонку практычны дзядзька.— I сама не бойса!.. Калі ўжэ распачнецца ўсё, то стань і — ні з месца, замры! Народу будзе — прорва, але бог нас не кране!

Побач саракапяцігадовы няўклюда, першы раз у жыцці цалуючы жонку, з дрыжаннем у голасе казаў:

— Ну, Нюрка, будзем развітвацца! Жылі мы з табой душа ў душу дваццаць гадоў, нікому кепскага нічого не зрабілі, а цяпер давай... Хто ведае, ці ўбачымса на тым свеце шчэ?!

— Выходзіць, мы там будзем не разам?! — абуралася кабета.— Ты хочаш мяне пазбыцца? Ці ў цябе е такі вялікі грэх, што адразу ў пекло ўжэ рыхтуешса?.. Я пра цябе чаго-небудзь не ведаю?! Чаго маўчыш?! Заткнуло, бачу, заткну-уло табе, ага-а!.. Я перад табой чыстая, як перад госпадам богам, запамятай!

Нейкі мужчына няўклюдзе заўважыў:

— Во, маеш!.. Скажу табе, брат, калі жонак там не аддзеляць ад мужыкоў, то і рай будзе нам не рай!

У іншым месцы мужык пытаўся ў кабеты:

— А гэто што ў цябе?

— Маткі.

— Нашто іх бярэш?

— Буду сабе вязаць там.

— У раі-і, вяза-аць?! Зусім ужэ ачмурэла!

— Воўна надто файная, паглядзі сам! Мяккая, і фарба добро ўзяласа...

— Не смяшы людзей!

— А я там з пруткамі схаваюсо дзе-небудзь за смакаўніцу тую ці пальму і буду рабіць сабе панчохі ці світэр які!.. Бо сумно стане без ніякаго занятку, падумай!.. Ну, дзень-два пасплю, а потым? Узяла пару маточкаў усяго, гэто ж воўна з нашых мерыносых авечак, Нічыпар!

— Ы-ы, што ты вы-ыдумала, дурная! Нагараваласа за жызню, досыць!.. Мы з табой варты другого!.. Ведаеш, як нас будуць спатыкаці, што нас там чакае?.. Ці да вязання будзе!.. Выбраным падрыхтавана там такое блажэнство, якое не бачыло чалавечае воко, не чуло вухо, не прыходзіло на вум нікому нават!.. Выкінь зараз жа ўсе гэтыя маткі!

— Яна вы-ыкіне, Нічыпар, вы-ыкіне, ты толькі ўжэ не злуй на жонку ў такую ўрачыстую хвілю, не можно цяпер нам нікому злаваць! — пачала мірыць іх добрая цётка Хімка.— Дай ёй пацешыцца крыху!..

— Ой, няўжэ я сваю маму пабачу?! — пыталася мужа іншая жонка.— Якія яны цяпер?! Мама памерлі, калі мне было ўсяго пяць годзікаў! Цяпер у мяне дзеці і то старэйшыя!

— Што зробіш — на небе людзі не мяняюццо! — разважаў яе мужык.— А я ўсё думаю пра бацькавага дзеда. Шчэ з турэцкай вайны прывёз, казалі, збаночак серабра і закапаў, перад тым як самого ў Белавежы задраў мядзведзь. Я перарыў усё поле, збіраўсо вогера ў мастаўлянскаго мазура купіць... Цікаво будзе спытацца ў яго, куды ж ён такі збан сунуў?.. Але, кажуць, стары здораво грашыў і можа быць у пекле!

— Думаеш, адтуль нельга будзе ніяк выйсці і да сваякоў нават?

— Калі ўжо туды трапіў хто — капу-ут!

— Мо такі пусцяць на мінутку, калі папросіш надта, столькі ж не бачыліса?!

— Ні ў какую!.. Э, цяпер і карысць мне малая, калі б бацькаў дзед і сказаў, бо не вернесса ж на хутар, але просто — цікаво!..

Побач нейкая кабеціна ўспомніла, што замужам за ўдаўцом.

— Як я буду жыці на тым свеце: там жа з'явіцца і твая першая жонка?! — напала яна на мужа.— Вядомо, Гандзя маладзейшая і ты мяне кінеш, бессаромныя вочы твае!.. Кінеш, га?!.

— Пабойса ж бога, што ты мелеш!

— А я кажу — кінеш, бо цябе ведаю!

— Марусь!..

— Не падыходзь!.. Ты ж яе не раз праз сон успамінаў? Успамінаў, сама чула, як клікаў усё!.. I фотакартку яе збярог, думаеш, я сляпая і глухая была?! Маўчала дагэтуль!..

Пашукалі Давідзюка. Той адкрыў Біблію ды вычытаў з Евангелля ад Мацея, што на небе не жэняцца, не выходзяць замуж, не любяцца па-зямному, а прабываюць, як божыя анёлы.

— А мяне разбірае страх, калі падумаю, што трэ будзе ляцець кудысь на небо! — прызнавалася другая кабеціна свайму мужу.— Я ж у сябе па драбінцы на гару за бялізнай баялася лезці, усё ты мне даставаў і развешваў, а то — над хмары, звёзды і месяц!.. Божа, як узнімусо на такую вышынь?.. Не ведаю!..

— Прывыкнеш мо! — раўнадушна буркнуў яе чалавек.— Будзеш як усе, думаеш, ты адна такая?..

— Мілая сястрыца,— супакоіла цётку Піліпіха.— Архангелы возьмуць цябе за белыя рукі ды панясу-уць, панясу-уць, бы тую каралеву ў ядвабнай шаце, увысь!..

— Хібо што!..— з рэшткамі страху, але ўжо і з усхваляваннем ад шчасця, якое яе чакала, расквітнела ўсмешкай стомленая ад непасільнай працы і недасыпання жылістая худая кабеціна.— Дзякуй вам, цётко, што падказалі і супакоілі!

Але ў Піліпіхі была свая крыўда, і яна пажалілася:

— Падумай толькі, сястрыца, нявестка мяне ж з хаты выганяла за дываны, што панасіла Альяшу!.. Я ёй тады яшчэ казала: «Пацярпі, дачушка, пачакай, на тым свеце ўсе-енькія перад табой ляжацімуць, усяню-уткія, да аднаго!..» Так не паверыла! I во такі спаўняецца маё прароцтва — як у жывую ваду глядзела!.. Нявестцы напомню на небе, скажу: «Во, за свае дываны, анучы тыя няшчасныя, ты атрымала парство нябеснаё!..»

— Спаўняецца, цётачку, дальбог, усенько спаўняецца!.. Мой тато, мой дзед і дзедаў дзед чакалі, і — гляньце, якая я шчаслівая, што дачакаласа гэтаго, госпадзі!..

— I ўсё ж такі, куманька, ніц не кажы — жуткавато робіцца! Чалавек сабе жыў, жыў тут і раптам апынуўса ў іншым месцы, хоць бы і ў раі!..

Каля іх абуралася нейкая кабета:

— Волесь, Волесь, глядзі, унь і Палося Канцавая тут!.. Ах, і гэтая рэзгіня ўжо прыперласа, ты бачыш? I яна хоча спазнаць царство нябеснае?! Куды конь з капытом, туды і рак з кляшнёй!..

Сур'ёзны дзядзька, які гаварыў, што з жанчынамі і рай будзе не рай, буркнуў:

— Кацёл з гаршка не нацешыцца, а чорныя абодва! Аднак мужык жонку супакоіў:

— Там, Лімця, нікого не ашукаеш, не бядуй! Усіх наскрозь убачаць ды разбяруццо — каго ў рай рассарціруюць, каго ў пекло, а каго куды шчэ!..

— I я змагу надзівіцца, як гэтая выдра будзе мэнчыцца?

— Шчасце ў раі было б не поўным,— пачаў павучаць бурклівец,— калі б адтуль мы не змаглі назіраць за пеклам і бачыць, як грэшнікаў пажырае агонь!

Яго абарваў нездаволены Волесь:

— Хопіць табе! Ідзі, ідзі, сатана, адгэтуль!.. Бач, радуваец-ца чаму, антыхрыст!..

I муж папракнуў жонку:

— А ты выкінь з сябе гэтую гардыню!.. Хрыстос умеў дараваць нават сваім ворагам іхнія віны!.. А табе, Лімця, памятаць іх?.. Глядзі, унь дзіця ўлезло ў штось!

Жанчына толькі цяпер успомніла пра сына і кінулася да малога:

— Яначку, на каго ты падобны?! Ці табе не гаварыла — не пэцкай касцюмчыка, не лезь нікуды?! Дзе мне памыць цябе на небе: там і карыта не знойдзеш!.. Во, маеш, маеш, атрымлівай, гіцлю! — адлупцавала яна малога.— Хадзі цяперака ўвесь свой век у раі замурзаным, бы шмаравоз!

— Не можа быць, Лімця, каб там не знайшлосо ў што пераапрануць малых! — супакойваў яе Волесь.— Ладно, не карай!.. Глядзі, як вочы пасалавелі, яно спіць ужэ на нагах!

Стомленыя за гэтак багаты ўражаннямі дзень малыя пачалі капрызнічаць і румзаць. Мужчыны навалаклі саломы, паклалі дзяцей цесна адзін каля аднаго пад акрытым небам спаць.

У кутку цвінтара была звалена горка сасновых плошак. Майсак іх падпаліў, людзі пападалі на калені, пачалі горача маліцца.

— Бом!..— трывожна, сумна і рэзка, нібы ўсадзіў нож у сэрца, першы раз прагучаў у вячэрняй цішы га-лоўны звон грыбоўшчынскай царквы.

— Цілім-цілім-цілім!..— заўторылі яму спехам меншыя.

— Госпадзі, памілуй, госпадзі, памілуй, госпадзі, памілуй!— пранёсся па натоўту шэпт, бытта вецер прашуршаў вялізнай гурбой сухога лісця.

— Бом!.. Цілім-цілім-цілім!..

— Госпадзі, памілуй, госпадзі, памілуй, госпадзі, памілуй!..

Сухія і смольныя плошчкі з гулам і трэскам ужо шугалі ў неба пругкія языкі агню, асвятлялі заклапочаныя твары і кідалі вакол выдаўжаныя хісткія цені. Ад полымя ўсё на цвінтары як бы прыйшло ў рух, стала нерэальным.

Цётка Хімка прагна чакала ракавога моманту ды з нецярплівай радасцю рыхтавалася праз хвіліну ці праз пару гадзін убачыць свайго Яшку ды Маню, не заўважаючы і агню. Так, мабыць, толькі стаялі на арэне якога-небудзь рымскага цырка першыя хрысціяне ды са складзенымі, як да малітвы, рукамі, са светлымі ды ўзнёслымі ад унутранай перакананасці тварамі прагна чакалі, калі ж нарэшце з тых клетак вырвуцца раз'юшаныя дзікія звяры, разарвуць іхняе грэшнае цела і спрагнёная душа прадстане перад богам, каб спазнаць вечнае шчасце і блажэнства!

Цётка трывожылася толькі аднаго — як дзеці спаткаюць сваю маці. Ці не адмовіліся ад яе, не праклялі, што яна, нягодніца, пакінула іх на чужбіне ў голад ды разруху?

Якія яны цяпер?..

Сын калісьці гэтак перажываў, што малы, ці падрос потым?..

Маня баялася гусей, ды галава ёй вельмі кружылася, калі даводзілася часамі цягніком ехаць, але ж тады не было чаго і ў рот пакласці!..

А калі яны, не дай бог, і праўда печаныя той страшнай пячаткай і пойдуць у пекла?..

Тады кінецца яна богаві ў ногі, стане маліць, поўзаць за ім па ўсім небе, цалаваць кожны раменьчык на яго сандалях, каб і яе пусціў туды разам! Яна з радасцю, з найвялікшым шчасцем прыме за іх страшныя агні, мэнкі і цярпенне!

Але ж гэтага не можа быць — яна столькі малілася, цярпела, несла крыж і верна служыла богу, што гасподзь, напэўна, даўно злітаваўся і тыя страшныя кляймы загаіў!..

У жахлівым чаканні сярод багамолаў шаптаў малітву і сам прарок. У яго «пасланні к Народу» быў вызначаны толькі ракавы дзень, а цяпер людзям не цярпелася ведаць — калі ж наступіць той самы момант — раніцой, у абед?! Многія жадалі ўдакладніць, крадком прабіраліся да прарока і спрабавалі спытацца. Альяш злаваў, нервозна ўсхопліваўся ды некуды бег.

Піліпіха падказала:

— Ходзіць далей ад народу і там з усявышнім гаворыць!

— Вядомо, клопату цяпер у яго — бы ў генерала! — з гонарам вызначыў Давідзюк.

— Галава задурана, такое дзе-ело!..

— Дзяды і прадзеды дарэмно чакалі!..

— Нічого! Анёлы затрубяць, і яны таксамо ўваскрэснуць!..

— Цяпер уваскрэснуць усе-е!..

Тым часам дзядзьку Клімовічу сапраўды было не да іх. Ён ужо не мог не бачыць, што перабраў. Практычнага мужыка, які ў ім цяпер прабудзіўся, разбірала вінаватая ўзбуджанасць ды неспакой — што ж з гэтага такі выйдзе, як яму быць?! Альяш чакаў бяды і ліхаманкава шукаў выйсця.

Штосьці падобнае здарылася і з Іванам Мурашкам. Калі «сіяністы» над Мухаўцам прымалі крашчэнне, Іван, не падумаўшы, пахваліўся, што можа пайсці па вадзе, як Ісус Хрыстос. Багамолы адразу прысталі да яго — пакажы цуд! Іван вымушаны быў лезці ў рэчку.

Мурашка не ўмеў плаваць, а вада дасягала яму ўжо да каленяў, пояса, пачала заліваць грудзі... Бы не сваімі нагамі галоўны «сіяніст» сунуўся на стрыміну і ліхаманкава чакаў аднекуль ратунку, а прагныя да незвычайнага яго багамолы абмерлі — вось-вось іхні прарок выберацца наверх і пакрочыць па вадзе, бы па асфальце...

З моста за камедыяй назіраў вясковы хлапец. З Івана ён смяяўся, абзываў старым чудзікам, а тады ўсадзіў пальцы ў рот і абсвістаў. Калі ж прароку вада пачала даставаць плячэй, а галоўны «сіяніст» усё сунуў на стрыміну, хлапец авантурыста аблаяў матам.

Прарок павярнуў назад.

— Во, з-за яго паганых вачэй і плюгавага языка не магу паўтарыць цуда! — абурыўся ён, выбіраючыся з Мухаўца.— Трэба, каб ніхто не сумняваўся!..

I багамолы Мурашку паверылі.

Да дзядзькі ж Альяша ратунак покуль што не прыходзіў, і ў яго было такое адчуванне, бытта нясецца стрымгалоў у гібельную адхлань.

А ў гэты час Грыбоўшчына спакойна сабе ўкладвалася да сну. Толькі ля плота на каменнях сышлося крыху моладзі. Юнакі і дзяўчаты пазіралі ў бок царквы на мігатлівае зарыва, слухалі званы ды з маладой легкадумнасцю абгаворвалі падзею.

— Ну, дзісь свінні мелі чым пажывіцца на выгане! Столькі хлеба, сыроў, яек ды крупы рознай і недаедкаў багамолы пакідалі на траву там!

— Цэлы тыдзень надворныя будуць падбіраць!

— I шмацця рознага колькі валяецца!

— А наша цялушка ледзь не падавіласа! Хустку засмактала! Добро, што канец выставаў і тато выцягнулі!.. Ладная шаляновачка!..

— Будзеш мець да пасагу! Вымый толькі, а то так — замуж не вазьму!

— Шчэ ўсенькую агіду стану браць!.. Завалакла ў роў ды кінула жабам на гнёзды — хай сабе апалонікаў у тых анучах выводзяць!

— Наш малы навалок лахманоў з дванаццаць! Крынкаўскі Пінкус, каб убачыў, цэлую кішэню грошай даў бы!.. Але тато прымусілі малого назад усё перці!

— Пакідалі, бытта ім нічого ўжэ не трэ! Цікаво, як заўтра падбіраць стануць!.. I выдумалі ж — канецсвету!..

— Ахвота, скажы, людзям глупствам займацца!.. На каменнях ля плота былі і госці. Мелі рацыю ў Крынках тыя мужчыны, хто сумняваўся ў поспех іхняй місіі!.. Усё для хлопцаў цяпер здавалася куды складаней. Таму сядзелі яны моўчкі, прысаромленыя, ды нават зайздросцілі бадзёраму аптымізму і легкадумнасці вяскоўцаў.

Для Нішта Мулі Альяш напомніў цадзіка, да якога ён з бацькам ездзіў у Столін. Там ён убачыў звычайнага старога, які з-за стала манатонна іх павучаў:

«Калі вы раніцой мыеце рукі, то далоні трэба трымаць апушчанымі над тазам. Як будзеце трымаць іх паднятымі ўверх, то за рукавы пацячэ вада!..»

I ўсе сабраныя яўрэі, разам з імі і яго бацька, прыйшлі ў захапленне ад мудрасці святога.

За абедам пажылыя і самавітыя людзі ледзь не біліся, вырываючы адзін у аднаго абгрызеныя цадзікам курыныя косткі. Са звар'яцелымі ад шчасця вачыма смактаў такую костку і яго бацька, здаецца, і не дурны чалавек...

— Ці толькі яны з'ехалі з глузду? — уздыхнуў заклапочаны Нішт.— А як нашыя багамолы перад свой новы год сябе паводзяць? I таксама мітусяцца, і пеўняў белых над галавой рэжуць, і нічога не ядуць, адно мо-оляцца — бытта больш і свету не ўбачаць! Перад пасху новы посуд мыюць у рэчцы, у печы агню не развядуць самі!..

— Іншы ў суботу нават ключа ў кішэні не носіць!— падха-піў сябар Мулі.— Ідзе-такі праз мястэчка ды кідае іх перад сабой!..

Грыбоўшчынскім хлопцам надта ж хацелася даведацца ў крынкаўскіх сяброў — ці праўда, што яўрэі і цяпер на хрысціянскай крыві пякуць мацу?.. Калі гэта хлусня, шчэ пакрыўдзяцца!.. Яны перайшлі да абгавораў католікаў, набожных татар з Крушынян, сакольскіх караімаў і лютэран-немцаў...

Нагаварыўшыся ўволю ды парагатаўшы, старэйшая дзяўчына прыслухалася да злавеснага гулу набата. Званы ўпарта ўсё калолі начную ціш, і царства гукаў падпарадкавала неба — аж трымцелі далёкія зоркі.

— А дзядзькі ўсё мало-оцяць, а яны ўсё гуду-уць! — з недаўменнем прамовіў хлапец.

— Не заткнеш ім і глоткі! — дадаў сябар.

— Пайшла б і я ў манастыр, ды халасцякоў много! — паспрабавала пажартаваць Банадыкова ўнучка ды пазяхну-ла.— Э-эх, трэ спаць ісці, ліха на яго!.. На жаль, гэтаго канца свету не будзе, давядзецца заўтра зноў брысці да халернаго торфу! А вада хало-одная, аж ногі ломіць!..

— А мне — выбіраць дурныя каменюкі з канюшыны тато прымусілі!.. Выбіраеш, выбіраеш кожны год, крушні цэлыя назвальвалі ўжэ на межах, а яны вырастаюць з-пад зямлі ўсё зноў, каб на іх ліхо!..— ажывілася тая дзеўка, што гаварыла пра цялушку.

Хлапец, які з яе жартаваў, разважыў:

— Эх, каб гэтых багамолаў з вёдрамі запёр на поле — хутко вычысцілі б палетак, нават — ад валуноў!

— Пойдуць яны табе, рыхтачкі! — са шкадаваннем уздыхнула дзеўка.— Ну, да заўтра!..

Устаючы, рысуючыся перад гасцямі, хлапец нібы ў адчаі ад сваёй долі праспяваў:

I з жартамі ды прымаўкамі хлопцы з дзяўчатамі разышліся па хатах ды хутарах.

Адправіліся на начлег да гаспадароў у Ляшчыную і крынкаўцы, а вуліцы апусцелі. Над вёскай цяпер толькі рэгулярна адмяралі рытм нястомныя бронзавыя волаты. Магутныя гукі з такой сілай патрасалі цемру, што, здавалася, дрыжаць ужо і вось-вось пасыплюцца з неба зоркі.

А ля царквы малебства было ў разгары. Яго накал не спадаў цэлую ноч. З баязлівай надзеяй людзі, хто на каленях, хто лежачы крыжам, маліліся ля храма.

— Бом!.. Цілім-цілім-цілім!..

— Бом!.. Цілім-цілім-цілім!..

Паспелі нават перагарэць сасновыя плошкі, і з вялізнага, пяцівазовага кастрага дроў засталася толькі невялічкая кучка белага попелу, якая дыхала жарам, ды сучкі пускалі струменьчыкі белага дыму. Нарэшце стала світаць. Развіднела.

Траву на цвінтары бытта хто абсыпаў вадзяным пылам, ад густой расы яна ацяжэла і зрабілася матава-шэрай. Было халаднавата, сыра, але ніхто і не думаў падбягаць да астаткаў вогнішча і грэцца: вось-вось мелася адбыцца запаветнае — і надта важнае, і надта жаданае, і вельмі страшнае.

Калі ўзышло і сонца, людзі згрудзіліся яшчэ цясней. У нейкім першабытным і дзікім жаху, велічна-прыгожыя ад сваёй рашучасці ды веры яны паспешліва маліліся, украдкай зыркалі на неба ды калаціліся, як у ліхаманцы.

Кожныя дзесяць мінут на званіцы мяняліся званары. Успатнелыя мужыкі нацягвалі на далоні рукавы шэрых зрэбных кашуль, выціралі імі змакрэлыя лбы і да крыві мазолілі сабе рукі — так заядла цягалі за вяроўкі.

Усё гэтак жа дружна і прызыўна малаціў першы звон у інтанацыі ніжняга «до» :

— Прыйдзі-і!.. Прыйдзі-і!..

Усё гэтак жа меншыя хоць і таропка, але зладжаным акордам і на актаву вышэй дабаўлялі, бытта цвярдзілі:

— Мы цябе чакаем!.. Мы ж цябе чакаем!..

Усё гэтак жа шапталі людзі:

— Госпадзі, памілуй!.. Госпадзі, памілуй!.. Госпадзі, памілуй!..

Паступова паміж званамі ды народам устанавілася зла-джанасць — музыкальны рытм. Як толькі наверсе прагучала, ашалелы Давідзюк к небу ўскідваў рукі ды грамавым голасам крычаў:

— Госпадзі, сыдзі!

Агорнутыя такой жа раз'юшанасцю і адчайна, нібы жадаючы прымусіць не вельмі скорага да дзеяння, надта ж занятога ўсяленскімі клопатамі бога на хвіліну адлучыцца ад сваіх нябесных спраў ды зрабіць тое, што рабіць абавязаны, поўныя страху людзі паўтаралі:

— Госпадзі, сыдзі!

— Бом!.. Цілім-цілім-цілім!..— бронзавыя волаты пацвер-дзілі, прыпячаталі катэгарычнае патрабаванне людзей і панеслі, панеслі яго ў бяздонную высь.

— Сыдзі да нас, госпадзі! — яшчэ мацней выгукнуў азвярэлы апостал.

— Сыдзі да нас, госпадзі! — ужо, як рыданне, вырваўся лямант з соцень грудзей.

— Бом!.. Цілім-цілім-цілім!..

— Хадзі да нас, госпадзі!..

— Хадзі да нас, госпадзі!..

— Бом!.. Цілім-цілім-цілім!..

То былі рытмічныя і магутныя, як гром, выбухі калектыўнага шаленства і адчаю даведзеных да самай высокай экзальтацыі людзей — агорнутых адзіным парывам веры і жаданняў.

У такім напружанні надышоў час снядання.

Папрачыналіся галодныя дзеці і пачалі шукаць сваіх бацькоў. Усе былі вельмі занятыя, малых білі, адганялі, але нічога не дапамагала — дзеці ўзнялі лямант.

Нехта запрапанаваў сабраць іх разам ды пад назіраннем мацярок з груднымі малымі і з цяжарнымі маладзіцамі ды з торбамі ежы «выправадзіць дзіцячы сад» на балота збіраць кветкі.

Чакаць запаветнага часу яшчэ трэба было, мажліва, і некалькі гадзін, таму ўсе згадзіліся, і бабы пачалі даваць сваім малым апошнія наказы.

— Манечка, калі загрыміць і забліскае, адразу бя-жы сюды, мілая! А калі згубішса — не плач! Падыдзі да анёла і скажы яму — хачу да свае мамкі!.. Ён цябе і давядзе! Толькі ветлівенько прасі, дачушка!..

— I ты, Міколка, глядзі, будзь ветлівым!.. А мо вас сам гасподзь бог будзе пра што пытацца, то скажы яму, чый ты сынок, пакланіса ў ногі ды руку пацалуй яму!.. Ён будзе такі стары, барадаты, бы наш дзед Мікодым!.. Толькі не бойса, ён — добры!.. Адно з чортам не гавары ні пра што!.. Чорта таксамо адразу пазнаеш, ён з рагамі, з хвастом, на нагах будзе мець конскія капыты!.. Не бойса яго, твой архангел у крыўду цябе не дасць!

— А як захочуць вас, дзеткі, у ангелы браць, то вы адно не супраціўляйцеса! — умяшалася ў сямейную гутарку цётка Піліпіха.— Будзе вам тады надто добро, яшчэ і свайму татку з мамкай файно дапаможаце!

— Гэ, і крыльцы нам дадуць, цёцю? — дапытваліся дасціпныя малыя.

— А !.. Святы Пятрук падрыхтаваў вам і белыя, і жоўтыя, і рабенькія!..

— Назусім?

— Назусім.

— I з пёркамі?

— Вядомо.

— I можно будзе лётаць імі і зоркі збіраць?

— Вядомо!

— Эх, як добро!..

Падскакваючы ад радасці, шчаслівыя дзеці панесліся за праважатымі.

Мінуў час абеду. Званы ўсё галасілі на ўсю моц, а людзі пад камандай ужо іншых крыкуноў-апосталаў прасілі, патрабавалі ў бога сысці да іх на зямлю. Змораны да смерці Давідзюк зваліўся на хорах спаць.

Гэтак жа званы і людзі галасілі праз пару гадзін, і калі пачало заходзіць сонца...

З вяночкамі на галовах, з уюкамі ды конікамі ў кошычках і скрыначках ад запалак вярнуліся з балота перамурзаныя ў ціну, з кропінкамі зялёнай раскі дзеді. Малыя пачалі прасіць есці, хваліцца трафеямі і вопытам дня.

— Мам, а чаму на неба не паляцелі?! — дзівіліся некаторыя.

Бацькам якраз было не да іх. Адно цяпер багамолы пачалі прыходзіць да свядомасці.

Людзі са здзіўленнем і з насцярожанай трывогай сталі кумекаць, што нічога не здарылася. Пастылы, ненавісны свет не толькі не развальваўся — не ўздрыгануў нават!

I дрэвы, і платы, і халупкі стаялі сабе, як заўсёды. Ні разу і не грымнула!.. Унь — грыбоўшчынцы вяртаюцца з поля. Вясковыя пастушкі гналі ў хлявы кароў. Красулі важна неслі перапоўненыя вымя, вызваньвалі прысохлымі да круглых бакоў бразгулямі памёту. За статкам ляніва цягнулася воблака пылу. На крайнім гумне бусліная сямейка збіралася начаваць, бусліха адставіла пруцік нагі, нахіліла галаву і пачухала дзюбай тоненькае календа. А там мужчыны з разакамі на плячах вярталіся з торфу. Гасцінцам плялася з Крынак нейкая фурманка. З выгану імчаў вярхом хлопчык. Ён наўскапыт гнаў каня, нібы збіраўся проста з ім узляцець на неба...

Ашаломленыя людзі з недаўменнем азіраліся, памалу даходзілі да розуму — дзе яны, і што з імі адбываецца.

— Дарагія браты і сёстры, гасподзь бог спусціў нам вялікую міласць! — аб'явіў хрыплым голасам, адпачыўшы, Давідзюк.— У сваёй бязмернай дабраце ён павёў падлік існавання зямлі не з дня нараджэння Хрыста, а з дня яго Галгофы і дазволіў яшчэ трыццаць тры гады насіць нам крыж галгофскі на грэшнай зямлі, каб шчэ раз мы змаглі паказаць нашу любоў да яго і вернасць! Дак вазрадуймосо, вазлікуймо!.. За тое, што ўсявышні явіў нам новае знаменне, пашкадаваў нас, грэшных, пастаньмо ўсе на калені ды скажамо...

Людзей прамова яго раззлавала.

Адчуваючы, як натоўп пачынае варожа гаманіць, Альяш з апосталамі вышмыгнулі з тлуму ў поле. Грыбоўшчынскія мужчыны потым бачылі, як у кустах разлютаваная Тэкля напала на нявенчанага мужа:

— А-а, то ўсё гэто ты вы-ыдумаў?! Нахлусі-іў?! Што ты, чорт стары, натварыў, уяўляаеш сабе?!

I яна накінулася з кіпцюрамі.

— Я не вінаваты, што яны... Перастань...— слаба бараніўся прарок.

— Ах, Тэклечка, ах, золатцо, не трэ-эбо, не трэ-эбо, айцу Ілье і самому цяжко, бачыш — перажывае гэтак чалавек! — разбараняла іх Хімка.— Ратуймо яго хутчэй, покуль не позно!.. Потым сабе яго аблаеш, дома, а цяпер адвядзём адгэтуль, а то грэх будзе, калі людзі зробяць з ім што-небудзь, ой, велькі грэх!..

Покуль у кустах Тэкля чыніла над Альяшом самасуд, багамолаў, якія папрадавалі гаспадаркі і дамы, агарнула распачлівая паніка: яны засталіся без граша, без даху над галавой, з бяздомнымі дзецьмі на руках, без кавалка хлеба, бездапаможныя і — у дурнях!

Натоўп нібы прарвала. Узняўся крык і лямант.

— Бо-ожа, забралі ўсенькія грошы, багацтво і кінулі на скананне!

— Што цяпер з намі бу-удзе, госпадзі Ісусе!.. Загі-інемо ўсе мы, бы рудыя мышы!

— Трэ спытацца хоць Альяша, як нам далей быць?!.

— Ашуканец ён! — раптам уразіў нехта натоўп страшэн-ным адкрыццём.— У каго ты хочаш пытацца— у жуліка?.. Ніякі ён не прарок! Што ён табе адкажа?.. Ха, прарока знайшла!..

— Я даўно пачаў штось заўважаць. Абурэнне расло.

— Паліцыю трэ паклікаць!

— Трэ бегчы ды заявіць солтысу — хай мэльдуе!

— Э-э, каму ты хочаш заяўляць?.. Паліцыя падкупленая, яна даўно з ім за адное! Крук круку вока не выкале!

— I солтыса, і войта апосталы купілі!.. Што, мало грошай мелі на гэто?.. Назно-осілі, дурныя!

— У Саколку трэ, да старосты!

— I староста яго! Альяш жа наш кужаль усенькі запёр яму, на балях у яго быў!

— Госпадзі, апусці свой караючы меч на яго!

— Апусціць, так і чака-ай!..

— Мы самі яго вырашым і бэбахі выпусцім!..

— Але хто нам верне ўсенько?

— А дзе ён? — непрытомная ад гора, расчахраная пракрычала нейкая баба ахрыплым голасам.

— Людзі, не стоймо, дальбо, не даваймо яму часу, каб куды знік!.. Не надзеймосо на таго бога!..

— Не багахульствуй?

— Усё роўно, горш ужэ не будзе!..

— Бяжэм!..

Разлютаваны натоўп рынуўся да хаты Альяша.

— Пустая! — са шкадаваннем заявілі тыя, хто даляцеў першы.

— Так ён нас тут і чакаў!

— Ніўжэ ўцёк?! А як жа мы-ы цяпер?!.— нейкая цётка прысела абяссілена да фігурных габляваных штыкецін Альяшовага плота і зараўла.

— Павесіла б, каб злавіла!

— Разадраць яго мала!..

— Нікуды ён не падзенецца, калі дружно возьмемса шукаць, ён недзе шчэ блізко! — крычалі заднія на тых, хто ніяк не мог прымірыцца, што хата пустая.

Людзі заглядвалі нават у хлеўчык, у сабачую будку, зганялі злосць на адкормленым Тэкліным Мурзе...

— Усім толькі трэбо дружно ўзяцца, і — зловім, нас столькі кагалу тут!..

— Мо і грошы ў Саколку шчэ не паспеў адправіць!

— Кажуць, з апосталамі на выган падаўсо!

— Ах, нягоднікі!.. Піня — яго сябар — папрысылаў на выручку іх!..

— Бяжымо грамадой!..

Усе адвалілі ад пустой хаты, з дзікім крыкам і лямантам, ад якога ў грыбоўшчынцаў валасы на галаве паўставалі дыбам, яны хлынулі праз вёску. Гэты крык і лямант было ўсё, што ў іх засталося ад вялікай той надзеі.

...Тэкля і Хімка к таму часу паспелі зацягнуць прарока ў хвойнік, а ў змардаваных да рэшты людзей сілы, каб шукаць яго далей, не хапіла.

Раздзел чацвёрты

Раптам пранеслася па Гродзеншчыне чутка, што прарок з Грыбоўшчыны — ніякі не прарок, а — белагвардзейскі афіцэр з арміі Булак-Балаховіча!

Аўтарытэтныя людзі знайшлі дакладныя дакументы, з якой ён часці, у якім чыне служыў у рэвалюцыю, колькі расстраляў людзей, а колькі — засек нагайкамі, дзе потым яго часць бальшавікі разграмілі і як гэты прайдзісвет пазней трапіў у вёску пад Крынкі, як у ёй маскіраваўся, каб толькі паказацца мужыком.

— Гэты ваша благароддзе, каб пажывідца на бедным і цёмным мужыку, купіў сабе ў Грыбоўшчыне чужое прозвішча — Клімовіча,— прыкінуўся святым!

—— Ну! Такі праведнік, багамол, а ў той жа час у самога было аж чатыры маладыя жонкі ды цэлыя мяшкі золата з брыльянтамі і даларамі, закапаныя ў агародчыку!

— Падумайце, столькі гадоў прыкідваўся непітушчым, а самаму, мярзотніку, аж з Парыжа ды з Варшавы прывозілі розныя віны ды лікёры, шынкі і каўбасы!..

— А якія балі закатваў!.. У Жоржа Дэлясі шлюху, Тэклю, адкупіў за золата!..

Усе гэтыя падрабязнасці цяпер, як незвычайная сенса-цыя, па той жа самай сістэме бяздротавага тэлеграфа, зноў «псіхалагічным рэхам» памчалі з вёскі да вёскі і бударажылі, прыводзілі ў жах легкаверных сялян.

— Ашукаў і гэты!

— Як лоўка нас ён абдуры-ыў!..

— Завё-оў, завё-оў усіх пад дурнога хату!

— Дзіво! Зноў буржуі цёмнага мужыка абвялі! Хібо першы раз нам гэто бачыць?

— Так нам і трэ, дальбог!.. Бо мы ні разу не правучылі іх як след! Дакуль будуць паны здзекавапца з нас?

— I то праўда! Няўжэ мы такія слабакі, не можам катораго прыціснуць, каб другім было непавадно?

Учарашняга куміра людзі гатовы былі задушыць.

Якраз у гэты момант канчаткова праваліўся і Мурашка. Калі яго «сіяністы», не дачакаўшыся канца свету, таксама ўзнялі бунт, прайдзісвет Мурашка прыхапіў абшчынныя грошы, Вольгу Кавальчук і даў драла ў Аргенціну. Вольга мела ад першага мужа шасцёра дзяцей! Практычная маці адразу кожнаму з іх купіла за акіянам па мураванцы...

Дзядзька Альяш не быў здольны на тое, каб з Сакольскай ашчаднай касы забраць свае скарбы ды з Тэкляй уцячы таксама за акіян і жыць прыпяваючы. Упарты мужык па-за Грыбоўшчынай жыцця сабе не ўяўляў. Не могучы і мінуты пасядзець без работы, ён асцярожна пачаў выязджаць на поле з плугам ці бараной, а на дзень адпраўляўся спаць да суседзяў, куды Тэкля прыносіла яму кожны раз гаршчочак з кашай.

Прайшоў дзень, прайшоў другі.

Мінуў цэлы тыдзень...

Альяш ужо падумаў, што небяспека мінула. А ў гэты час пад Бельскам самыя заядлыя ў мінулым Альяшовы паклокнікі свайму былому ідалу рыхтавалі пакутніцкую смерць.

На скрыжаванні дарог Бельск — Гайнаўка — Заблудаў з адпаведнымі малітвамі і заклёнамі бяльчане спілавалі ноччу стогадовы дуб. Цеслі змайстравалі са свежага камля здаровы крыж з адной перакладзінай, а бабы павязалі пад перакладзіну льняны фартушок. Тады мужыкі ўзвалілі крыж сабе на плечы і, ні мінуты не спыняючыся, пакрочылі на поўнач — у бок Крынак.

Бяльчане ішлі праз Заблудаў, Міхалова, Гарадок, станцыю Валілы, Случанку...

Па вёсках мужчын пыталіся, куды яны валакуць такую ношу, але бяльчане маўчалі. Прызналіся аднаму Салвесю, і то ледзьве ён ад іх прызнанне такое выцягнуў.

Страшавец якраз вазіў свінню да пародзістага кныра ў Пілатоўшчыну і на случанскай грэблі дзіўную працэсію спаткаў.

— Што здарыласо, мужчынкі?! — пацікавіўся дзядзька.

Яму не адказалі.

— Бо так трэбо! — кінуў нарэшце Салвесю згорблены ад цяжару знаёмы мужык, калі страшавец пытанне паўтарыў.

Салвесь тут пазнаў яшчэ пару сялян з Масева, з якімі да першай сусветнай вайны, па царскаму ўказу, вазіў раскідваць па пушчанскім дзялянкам зубрам бульбу і бручку. Заінтрыгаваны дзядзька звярнуўся ўжо да іх:

— Масеўцы, куды вы, пад халеру, з такім грузам прэце, цяжко вам адказаць? Коней у вас не стало ці якой халеры?.. Скажэце ўрэшце, ну?!.

Але і знаёмыя адварочвалі галовы. Толькі адзін з іх буркнуў:

— Пачакай, хутко пачуеш!..

Тады меншы хлапец не вытрываў, пахваліўся:

— У Грыбаво ідзём, дзядзьку!..

— А чаму такім вяселлем?..

— Альяша будзем правяраць!..

Сусед маладога нядобра бліснуў вачыма ды паспяшыў Салвеся запэўніць:

— Мы ж яго і праве-ерым, дзядзьку, не сумнява-айцеса!.. Больш абдурваць не захо-оча!

— Шчэ іншым закажа! — дадаў трэці.

— Няўжэ валачэце гэто на грыбоўшчынскаго чмутара?! — вельмі здзівіўся страшавец.

— Не такі ён ужэ і чмутар, як некаторыя думаюць!..— азваўся малады зноў.

— Разумны занадто!..

— Для сябе адно!..

Больш Салвесю даведацца нічога не ўдалося.

Хімка з усім сваім прыданым была ўжо вярнулася ў Страшава, але покуль што не знаходзіла сабе месца. Дзядзька Салвесь у нашай хаце падрабязна размаляваў пра сустрэчу на случанскай грэблі, і бацькава сястра ўсхапілася з лавы:

— Ой, а я ўсё гадаю цэлую раніцу тут, чаму мне гэто сырое мясо прысніласо!.. Праўду, Манька, вы казалі, што — на кепскае! — пахваліла яна маму за здагадлівасць.

— Пра гэто табе нават кожны дурань скажа! — па-скромнічала мама.— Калі только з'явіцца яно ноччу ва сне — чакай бяды!..

— Так жа яно і выйшло!.. Трэ бегчы зноў у Грыбоўшчыну! Шчэ зробяць што нядобрае з ім!..

— А яго Тэкля — навошта там?!

— Не спра-авіцца!.. Не спра-авіцца ёй, беднуй, калі гэтак уз'еліса на яго багамолы!.. Я іх ведаю — такія заядлыя, усенько могуць!..

— Хімка, якая цябе нагла туды папрэ: мала табе было той гульні? — адгаворвала мама.

— Бяжы, бяжы, шчэ і ты падлезеш куды-небудзь пад кулясу! — падпалохваў сястру брат.

Аднак Хімка як бы ў доказ даўняй ісціны, што мы часамі не так даражым чалавекам за дабро, якое зрабіў нам ён, як за тое, што зрабілі яму мы, вядома, не паслухалася.

Бяльчане з крыжам прыбылі ў Вершалін на світанні. Дзядзька пры месяцы цэлую ноч за гумнамі абганяў сошкай бульбу, толькі што распрог змакрэлага буланчыка ды збіраўся ісці на сняданне. У гэты момант старога і зацапалі.

Адны бяльчане адразу пад ліпай пачалі капаць ямку, другія расселіся вартаваць крыж, трэція — вывалаклі дзядзьку з падворка, паставілі ў круг.

Мажны і высокі Іван Антанюк з белавежскай вёскі Масева Другое быў за старэйшага. Гэта ён камандаваў сотняй мужы-коў, калі ўзвалакалі на грыбоўшчынскую званіцу бомы. Цяпер Іван узяўся прароку добрасумлен-на тлумачыць, што да чаго.

— Ілья, не сярдуй на мяне, але людзі ўсе гавораць, што ты — белагвардзеец, з адной шайкі з Жоржам Дэлясі!.. Чуў пра гэто, нябось?! Бытто капітанам служыў у самого Балаховіча з Жоржам!..

Перапалоханы стары маўчаў. Ён яшчэ, мабыць, і не разумеў нават, чаго ад яго хочуць.

— Так усе кажуць па вёсках, схадзі унь і паслухай!..— апраўдваўся Іван перад сябрам і нават як бы ўгаворваў згадзіцца на тое, пра што ён мае заявіць.— Мы і прыйшлі во праверыць! Бо хочам па-справядлівасці, каб нікому не было крыўды — ні табе, ні нам, разумееш?.. Цябе мы зара ўкрыжуем! Калі на самам дзеле ты — святы, то няма чаго табе баяцца — уваскрэснеш сабе на трэці дзень, бы Ісус Хрыстос...

— А калі — не, то — здохнеш на гэтым самым бервяну, бы тая паршывая сабака! — не вытрымаў, умяшаўся і пракрычаў з пагрозай другі мужык.

— Мы ж пра гэто паклапо-оцімсо, будзь пэўны! — дадаў трэці.

— А што ты думаў?! — ужо з ноткамі нядобразычлівасці і скрытай пагрозы пацвердзіў старэйшы.— А ўсе гэтыя тры дні павартуем ля крыжа, паназіраем тут за табой і нікого сюды не падпусцім нават і блізко!

—О! хай толькі хто паспрабуе падлезці!..— папярэдзіў з натоўпу ўсё той жа крыкун.— Не то што паліцыя, а — самому войту з Шудзялава дамо рады!

— Стаяць будзем цвёрдо! — са сціплай пахвальбой папярэдзіў Антанюк і нават пакізаў галавой ад захаплення з таго, як ён будзе стаяць.

Наступіла цягучае маўчанне. На вёсцы прамычала сонная карова, якую баба сама выгнала на вуліцу пастуху. Побач двое мужчын дзелавіта падсякалі лапатамі карэнні і выбіралі з ямкі зямлю — нібы збіраліся ўкопваць слуп для плота. Пры гэтым мужчыны сварыліся:

— Казаў табе — тут много іх!

— А дзе ты хацеў — камяніца!.. Там зноў дарога і зямля зляжалая!.. Не будзь такім панам, ліпавы корань сталёвая рыдлёўка, нібы масла, рэжа!.. О, цябе, падло, тут адно бракавало!..

Аднак прызвычаены да чужых Банадыкоў Шарык з адным вухам не надта бяльчан збаяўся. Ён бяспечна наблізіўся, далікатна ткнуў носам у сыры пясок, разачаравана чыхнуў ды толькі тады, задраўшы хвост крэндзелем, пабег прэч.

— Глядзі, ужэ на паўтара аршына! — загаварыў зноў той бяльчанін, якому перашкаджала камяніца.— Хопіць, крыж будзе стаяць, чорт яго не возьме! Падайце яго, хлопцы!..

Добры дзесятак мужыкоў дружна ўзнялі свежа абчэсанае дубовае бервяно з перакладзінай ды палатняным фартушком і, паступова ўзнімаючы. перакладзіну ўверх, асцярожна пасунулі тоўсты канец у ямку. Было чуваць, як цяжкі камель гупнуў на дно.

— Давай лявей яго крыху!.. О! так, цяперака рыхтык!.. Ну, можно і прысыпаць!

На іх закрычаў Антанюк:

— Стоп, хлопцы, сто-оп!.. Трэ прымераць, ці не будзе даставаць нагамі да зямлі!

Мужыкі хапілі Альяша пад пахі ды павалаклі дзеда да крыжа.

— Во-о, шчэ запасу колькі — болей як на паўар-шына!..— здаволена праказаў той бяльчанін, каторы гаварыў пра камяніцу.— Цяпер ужэ можно і прысыпаць!.. На, Іване, трымай яго далей, а то дзед то дзед, а возьме ды і ўцячэ, нам, халера, от смеху будзе — гэтак стараліса!..

—О! тады хоць дахаты не вяртайса — бабы высмяюць!..

— Мікалай, а ты адтуль глядзі, каб не пакасіло яго, покуль прысыплем!

Мужыкі, не надта спяшаючыся, сталі кідаць у ямку пясок ды старанна ўтрамбоўваць нагамі зямлю, клініць дубовы камель камянямі, а тым часам Іван Антанюк па-ранейшаму трымаў за локаць амярцвелага Альяша. Гэты здаровы і валасаты, бы арангутанг дрывасек з-пад Белавежы, які і з зубрам мог бы падужацца, свабоднай рукой вывалак з кішэні сваёй світкі малаток, вострыя і новенькія цвікі-вухналі кавальскай работы, паказаў Альяшу ды пацешыў:

— Нічого, нічого, Ілья, я табе быстро гэто зраблю, балець надто не будзе, не бойса вельмі!..

Здавалася — набаламуціў, начмуціў, узбударажыў вёскі ды выклікаў у іх гэткія страсці, давёў да такой страты дзядзька Клімовіч, але цяпер буйнаму выдумшчыку, самадуру, авантурысту і фантазёру яго ж былыя паклоннікі, бы таму Ісусу Хрысту, зараз наладзяць крывавую Галгофу — і яму нічога не заставалася, як кінуцца людзям у ногі і прасіць прабачэння. Гэтым часам Альяш і не думаў прасіцца.

— Ты глядзі — маўчыць, бы нямко, бытта яму заткнула! — пакпіў белавежац, якога сябры звалі Мікалаем.

Прарок не паддаваўся і на кпіны.

Зрэшты, мажліва, стары і меў рацыю. Акажыся Альяш тады хоць адным словам, і злыя, ашуканыя людзі нават яшчэ яго і задушылі б перад тым, як распяць на бервяне.

Бы нашыя страшаўцы, Альяшовы аднавяскоўцы байкам Клімовіча не верылі. Глядзелі яны на паломніцтва, суцэльныя кірмашы ў сваёй Грыбоўшчыне, на крэсныя ходы і пляваліся. Аднак да свайго земляка нічога не мелі.

Паводле разумення яго землякоў Альяш быў не вінаваты, што існуе аж столькі дурняў. Не вельмі вінавацілі старога нават і за забойства — п'яны ж Юзік пачаў першы, кожны пра гэта добра ведаў!

Альяшу аднавяскоўцы нават спагадалі. Бо праз Клімовіча яны нарагаталіся, нацешыліся і з паноў — вялікіх ды малых, з папоў і з архірэяў. Мужчынам трапляўся сякі-такі заробак. Вёска стала слаўнай, і ні адна дзеўка не заседзелася — усе павыходзілі, дзякуй богу, замуж...

Праўда, Альяш — чалавек не ласкавы, суровы, усё наўме ў старога была праклятая царква, але што ты зробіш, калі чалавек убіў сабе яе ў галаву! А як іншы п'е без меры, за бабскімі спадніцамі лётае або за кніжкамі прападае, хіба гэта лепш?

Той раніцой большасць аднавяскоўцаў старому ахвотна дапамаглі б, толькі людзі яшчэ спалі.

У крытычную гадзіну Тэкля ў гладышах несла Альяшу сняданне і натыкнулася на збітых у гурбу змярцвелых пастушкоў. Хлопчыкі збіраліся выганяць кароў, убачылі самасуд ды перапалоханыя не ведалі што рабіць. Пазнаўшы маладзіцу, яны наперабой наведамілі:

— Цётку-у, а там вашаго дзядзьку хочуць якіясь людзі на крыж прыбіваць!

— Цвікі, якімі куюць коней, надаставалі і малаток!

— I крыж укопваюць!..

— А ваш дзядзько ўсё маўчыць!..

Жанчына выпусціла вузел, кінулася да Курзы Сцяпана і ўбегла на пусты солтысаў падворак.

У Курзаў чамусьці было насцеж адчынена акно. Расхіленыя фіранкі. Жанчына сунула паміж вазончыкаў галаву, прыгледзелася.

Апрануты Сцяпан сядзеў на ўслоне, а расчахраная яго Нінка — на разварочаным ложку. Устрывожаны солтыс чапляў сабе на шыю казённую бляху з арлом і гаварыў жонцы з крыўдай у голасе:

— Хопіць, што нарваўсо тады з Юзікавым целам і паліцыя мяне доўго пілавала, нашто войту заявіў!.. А халера іх зразумее, чаго ім трэ і як дагадзіць!..

— I я памятаю, як цябе сам староста палохаў ды абзываў!..— падхапіла Нінка.— Правільно, на гэты раз не лезь, і не думай нават лезці, разбяруццо там самі!.. Прыедзе унь паліцыя, пакліча, тады сабе і выйдзеш!

— ...Падаткаў не плоцяць! На шарварак¹⁰ ніхто не ідзе! Мост сапсуецца ці пастухі на вогнішчы разбяруць, адзін аднаму вакно выб'е ці паленам па башцэ стукне — солтыс вінаваты!.. I каб за грошы якія, а то — бясплатно!.. Цьфу, служба сабачая!..

Да ўзбуджанай Тэклі яшчэ не даходзіў сэнс іхняй гаворкі.

— Сцяпа-ан! Ні-інка!..— закрычала яна.— Што гэто ро-обіцца!.. Хутчэй адкрывайце хату!

Жанчына кінулася ад акна.

Аднак Тэклі давялося доўга барабаніць у дзверы, покуль у іх з'явілася ў начной кашулі солтысіха.

— Нінка, золатцо, кліч сваго Сцяпана хутчэй! — выдыхнула яна і памкнулася ў сені.— Хай збірае жыво людзей, бо там з Альяшом хочуць — ой!..

Солтысіха заступіла ёй дарогу, прытрымала дзверы ды аб'явіла з прытворным шкадаваннем:

— Калі мой Сцяпан прыхварэў крыху!.. Хай сабе паспіць шчэ!.. То мо збегай па другіх, шчэ ўсе дома, дасыпа-аюць сама!.. Хібо мало здаровых мужыкоў на вёсцы?!

Тэкля заўважыла праз Нінчына плячо, як солтыс без аглядкі сігае ў свіран. Адно цяпер да яе дайшло, чаму ў Курзаў было насцеж адчынена акно, дайшоў сэнс пачутай раней размовы.

Жанчына з абурэннем паўзіралася на Нінку.

— А-а, твой муж умывае ру-укі?! — прагльшула камяк, падступіўшы к горлу, Тэкля.— Адразу і сказала б гэтак!..

— Што ты, што ты, Тэклечка!.. Ён ніколі раніцой не мые іх, а — вечарам, пасля рабо-оты!.. Я адно кажу — прыхварэў крыху, галава ў яго...

Солтысіха пабачыла, што больш няма сэнсу прыкідвацца і выбухнула:

— А ну яго з тваім Альяшом, у нас дзеці растуць, трэ нам і пра іх думаць!.. Сцяпан ужэ адзін раз умяшаўса ў вашыя гішэфты, а потым адкараскацпа не мог! Нават я чула, як сам староста Вайцяховіч яго палохаў!.. А што, хібо ён кепскае тады хацеў яму? Цяпер староста хай едзе і разбіраецца сам! Хай ратуюць адзін аднаго, калі так спараваліса!.. Або ваш Фэлюсь Станкевіч хай дапамагае — нажыўсо на людзях праз твайго Альяша файно!.. А ты, прыблуда з Празнікаў, ідзі, ідзі сабе адгэтуль — мужыка не пушчу нізашто!

Тэкля кіпулася да Альяшовага зяця. Уварваўшыся ў хату, пачала яго тармашыць ды лямантаваць: ,

— Волесь, Волесь, уставай! Глядзі, што з тваім цесцем багамолы хочуць зрабіць!.. Вольга, скажы ты свайму мужу, хай устае, хай будзіць мужчын ды ратуе бацьку!.. Што ў вас было там паміж сабой, цяпер не ўспамінайце!.. Даруйце старому дурню, будзьце хоць вы разумнейшыя! Такі ўжэ чалавек нарадзіўсо!.. Усё ж такі ваш сваяк, дзед вашых дзяцей!

I покуль Аляксандар адзяваўся, Тэкля з Вольгай кінуліся ў суседнія хаты будзіць людзей.

Нарэшце крыж быў падрыхтаваны. Бяльчане ў напружан-ні чакалі, што перад смерцю скажа прарок: яны ж не басур-мане якія, каб так адразу чалавека і адправіць на той свет.

Дзядзька яшчэ доўга маўчаў.

Стары, аднак, быў не без здольнасці, і прыроджаны талент падказаў яму выйсце. Ён мяккім ды спакойным, бясхітрасным голасам, якім, здаецца, дагэтуль і з людзьмі ні разу не гаварыў, цяпер прамовіў:

— На крыж?.. Можно і на крыж, а — што!.. Хрыстос пацярпеў за нас, явіў прыклад, каб мы ішлі па слядах яго. Для кожнаго з нас найвялікшае шчасце прайсці па цярністаму шляху сына божага, быць за народ укрыжаваным.

Стары ўздыхнуў, як бы з вялікім шкадаваннем, што яму цяпер зрабіпь гэтага будзе не пад сілу.

— Але ж я — адно з поля вярнуўсо!.. Прыехаў во дадому каню торбу даць!.. Во, бачыце, і рукі ў зямлі нават!.. Акучваў з расой бульбу і не маю цяпер ніц у сабе святасці.

Дзядзька нібы разважаў, нібы заклікаў іх у сведкі, нібы раіўся і запрашаў і іх памеркаваць над гэтак складанай праблемай.

— З уваскрасеннем цяпер, мабыць, нічого не выйдзе,— уздыхнуў ён яшчэ раз.

Наступіла клапатлівае маўчанне.

— Во! Дайце мне памаліцца пару гадзін, увабраць у сябе сілу боскую і тады ўжо рабеце са мной, што сабе хочаце — на ўсё воля божая, бо я — нявінны!

Мужыкі доўга глядзелі на яго, то адзін на аднаго і заклапочана думалі.

Мажліва, чалавек гэты і праўду кажа!.. Хіба, калі хочаш, адразу і святым можаш стаць?.. Нават з зямлёй на руках і ў гэткай зашмальцаванай вопратцы? За надта было б добра — і ў гэтым павінен быць нейкі парадак!..

Урэшце, які ён у д'ябла афіцэр?! I што за дурань выдумаў гэта?.. Закарэлыя, як капыты, рукі!.. Такая самая, бы на іх, бяльчанах, кужэльная кашуля — на старэчых і выпучаных, як у птушкі, ключыцах. Згорбленая, добра знаёмая фігурка. Хіба ж такія — з кампаніі Жоржа Дэлясі?! Хітры белагвардзеец так ужо тут іх і чакаў бы да гэтай пары, рыхтык!.. Узяў бы ваша благароддзе сошку і паехаў бы бульбу сашкаваць?.. Ого!..

Не ашуквае, мабыць, ён — свой! I, відаць, усё ж такі святы. Унь як гаворыць складна і нічога не баіцца — нават перад крыжам і цвікамі! Відаць, і праўда — нявінны!

Аднак, а халера яго ведае, а як прыкідваецца?.. «Кожны свенты мае свае выкрэнты!» Розныя жулікі, прайдохі так умеюць разыграць прытворства, што ў тэатры табе так не разыграюць!..

Не пашкодзіла б на ўсялякі выпадак і праверыць.

Ну і што такое? Праверым, адно пару гадзін пазней, якая розніца — наперадзе цэлы дзень яшчэ ў нас! Трэба зрабіць справу грунтоўна, каб потым людзі нічога не мелі да нас!..

Адным словам, узважыўшы Альяшовы словы, мужчыны старога паслухаліся. Цеснае кола мужыкоў расступілася.

Сектанты яшчэ паназіралі праз акно, як Альяш, увайшоўшы ў хату, адразу бухнуў перад іконамі на калені ды пачаў маліцца і біць паклоны. Тады супакоеныя бяльчане выставілі варту, паваліліся на мурог і пасля стокіламетровай дарогі пазасыналі сном да смерці змардаваных істот, у якіх справы ішлі гэтак, як яны запланавалі яшчэ пад Гайнаўкай і Бельскам.

Сабраліся грыбоўшчынскія мужчыны ды сталі падкрад-вацца да Альяшовай хаты. Там стаяла цішыня, і яны пайшлі смялей. На падворку храплі чужыя мужыкі.

Перабраўшыся цераз заснуўшых, грыбоўшчынцы паступо-ва разабраліся што да чаго і тады абрынуліся на вартаўнікоў.

— Чаго вы ўчапіліса за старога?

Два маладых бяльчаніна з каламі захацелі захаваць павагу незвычайнай місп, таму прамаўчалі.

— У вас — што, няма дома работы, ясанок, абібокі вы? — не адставалі грыбоўшчынцы.

— Во, і крыж прывалаклі на дзеда!.. Ці падумалі, што вас паліцыя можа пазабіраць і судзіць будуць за гэто?! Вам жа прышыюць угалоўную справу і катаргу кожнаму прысудзяць — ахвота вам па турмах валяцца?

— А чаго ён байкі брэша?! — не вытрымаў, агрызнуўся адзін бяльчанін.

— Скажы мне, які стары не трэліць баек? — адразу прычапіўся да яго стары Банадык Чарнецкі.

— I хто цябе застаўляў верыць? — дапамаглі Банадыку.— Унь мы тут усе з адной вёскі, а запытай нас — ці хоць адзін хто прымаў усур'ёз яго трызненне?.. Не хацелі, то і не верылі, самі не траціліса і бабам сваім мардавацца не давалі, а вам гэто падабаласо, то і маеце!

— Ты лепш прызнавайса,— не адставаў Чарнецкі,— не было чаго рабіць, ты і слухаў яго казкі, а цяпер шчэ і вінаватаго шукаеш! Гадко, людзі! Совесць трэбо мець!

— Шчэ і дручкі пабралі ў рукі!..

— Пазашываліса ў сваю пушчу, жывеце адно з зубрамі ды аленямі і думаеце не тым месцам, якое чалавеку на гэто вызначано!.. Во, паглядзі, ты ж нават і не ўмываўсо ўжэ ад вялікадня ці — новаго року: на табе вошай, як на паршывай сучцы блох!..

— Гаспадарлівы надто, эканоміць на мыле!..

Покуль грыбоўшчынцы так спрачаліся з гасцямі, Альяшоў зяць са старым Аўхімюком праніклі ў хату. Блакіраваны дзядзька Клімовіч усхапіўся з падлогі.

— Халера на цябе, ці я не гаварыў табе, што дажывеш, калі яны табе галаву скруцяць за твае выдумкі?— з месца аблаяў яго сябар.— Ці не казаў — не палітыкуй, не дражні людзей, бо гэтым не жартуюць, прызнавайса?!

— Казаў ты, Базыль, было гэто...

— А-а, прызнаешса?! А дзе твае апосталы?! Дзе тыя жулікі — Рогусь твой, Давідзюк, Бельскі?! Дзе святыя дзевы?! Дзе той балагол міхайлоўскі, Ломнік?! Пацалуй у с... ім! Пакінулі цябе аднаго з ашалелымі сектантамі і паўцякалі!.. Во колькі храпе іх там — цэлае войско!.. Ты іх спарадзіў, а яны цябе і вырашаць, от смеху будзе — на цэлую Польшчу!.. I не ўратуе цябе нават твая матка боска Чанстахоўска!..

— Дальбо, праўда, Базыль, дальбо!.. Гэтым людзям, гэтым лю-удзям, ты падумай, я ўсю душу, усяго сябе, а яны... Я ім!.. Я для іх найлепшыя званы раздабыў, толькі ў Кракаве такія ў касцёлах, браты Кавальскія мне потым прызналіса па сакрэту!.. Адваліў па пяць тысяч з палавінай за кожны!.. Хай, думаю, маюць сабе — дарагія, файныя, з малінавым зво-онам!..

— Што мелеш?! — спыніў яго сябар.

Альяш не слухаў.

— Не-е, самі яны ніколі на тое не пайшлі б! То папы іх падаслалі, я ведаю!.. Гэтыя ненаедныя кудлы ўсё могуць!.. Іаан Кранштанкі папярэджваў!.. I цацалісты вады намуцілі, бо я ім папярок горла стаў. Брата майго спляжылі, потым Распуціна забілі і пад мяне даўно падкопваюццо і падкопваюццо!.. Але чаму, скажы, народ паддаўсо на чужую дудку, чаму паверыў?!

I сямідзесяцігадовы дзед з крыўды раптам расплакаўся.

— Ы-ы, то ты зноў за сваё?! — паківаў галавой Аўхімюк.— Эх, сівая барада, сівая барада, а — ёлуп ёлупам, і нічого, мабыць, цябе не пераменіць ужэ, капут!

— Ёлуп, Базыльку, шчэ й які!.. Падумай сам: я для іх Вершалін будаваў, так стараўсо, на тваіх жа вачах усё было, скажы?! I на высокім падмурку зрубы клаў, і на вапне, як у пана Гурскага, двары — з ганачкамі і горкамі!.. I майстроў самых лепшых ім раздабыў, нават шкло каляровае прывёз аж з самой Бярозаўскай гуты, і карпаў у ставы напускаў!.. Нават лебедзеў з Гродзенскаго заапарка ім прывёз, пусціў на ваду, а яны — ненаеднаму архірэю і цацалістам прадаліса, на іхнюю руку пайшлі...

Увесь гэты час Волесь вымаў з рамы акно, якое дагэтуль ніколі ніхто не адчыняў. Нарэшце яно адчынілася, і зяць выглянуў на падворак. Там стаяла Тэкля і давала знакі.

— Дзядзьку Альяш,— перабіў іх Волесь шэптам.— Вартаўнікам Чарнецкі зубы загаворыць, ён на гэто спраўны! Банадык пачне байку ў Грыбоўшчыне то не скончыць у Крынках, а вы покуль што ўцякайце!.. Унь і цётка Тэкля вас чакае!

— Ха!..— жвава схапіўся прарок.

— Ну, давай, давай, паўзі праз акно з уласнай хаты, бы які злодзей! — не пераставаў здзекавацца стары Базыль.— Ото ж нарагочуццо заўтра людзі, калі днём бабы разнясуць па вёсцы, як ты ратаваўсо ад сваіх жа багамолаў!.. Сам нават раскажу!.. Не бойса, выпаўзай, выпаўзай, арціст з пагарэлага ціятра, дапамагу!

Клімовіча падсадзілі на падаконнік з засушанымі мухамі і адтуль асцярожна спусцілі ў агародчык. На двары яго падхапіла Тэкля і павяла за гумно.

Калі небяспека мінула, Тэкля за гумнамі расплакалася ды пачала хвастаць старога па твары:

— Ці табе я не казала — не начуй у сваёй хаце, не начуй, чаго табе заглядваць туды было?! Чаму да Вольгі сваёй не пайшоў, чаму?! Во, во, маеш!..

— Я толькі заехаў на падворак, шчэ й не выпраг нават каня зусім — ухіляўся стары.— Я ж не спадзяваўсо, што яны на папоўскую дудку... Гэто іх гродзенскі архірэй новы, айцец Савва, падбухторыў!.. Пачакай, Тэкля!.. Я ж да яго, кудлатаго, шчэ дабяру-усо!..

Раззлаваная маладзіца не прымала ніякіх аргументаў і тлумачэнняў.

— Ці не прасіла цябе шчэ нават учора — вы-ыедзем адгэтуль, усё роўно павар'яцелыя сектанты жыці не дадуць нам аніяк!.. Ці дваццаць, сто, тысячу разоў — не маліла цябе?!

— Казала, Тэк...

— А-а, прызнаешса?! То чаму не слухаўсо, стары ты пень трухлявы?! Ледзьве не памерла ад страху!.. На, на, атрымлівай у мяне, каб ведаў другі раз!..

— Хто гэто думаў, каб прыбіваць мяне ўхналямі...

— Варто было, каб павісеў крыху на крыжы тым, каб ведаў іншы раз, на, на!..

Жанчына да крыві разбіла старому твар. Мужчынам давялося яшчэ раз заступацпа за Альяша.

— Тату, хадзем да нас, схаваем! — цягнула яго за рукаў Вольга.— Волесь, не стой там, дапамажы ўгаварыць іх!..

Упарты дзядзька хавацца не ішоў.

На другі дзень Альяш вярнуўся з Гродна пад аховай узброеных дубальтоўкамі малайцоў. Атрад з пяці чалавек пад камандай штрэйкбрэхера-прафесіянала, платнага правакатара і былога рэцыдывіста Станісла Судэцкага даў пару залпаў у паветра ды кінуўся разганяць сектантаў, якія ўсё яшчэ не трацілі надзеі знайсці-такі ў вёсцы прарока ды выканаць свой намер.

Прыляцеўшы ў Грыбоўшчыну, Хімка якраз пачула страляніну і нейкі час ні жывая ні мёртвая прасядзела ў хвойнічку. Адно потым пайшла распытваць, што здарылася.

Па запусцелым Вершаліне хадзіў разлютаваны Альяш у абкружэнні ўзброенай аховы, нікога не прызнаваў, а толькі пакрыкваў:

— Пастраля-аю!

Яго нельга было пазнаць.

Альяш з малайцамі зайшоў да Курзы на падворак і збялеламу солтысу аб'явіў:

— Застрэлю кожнаго шыбздзіка, бы паршывую сабаку, хто пачне зноў да мяне лезці, і нічого мне за гэто не будзе!.. Гродзенская паліцыя страляць мне дала такое право — ідзі і так усім і перадай!

Сцяпан сумеўся.

— Яшчэ ім напомні, што аднаго субчыка, што лез надто, я ўкакошыў ужэ!..

— То ён перада-асць, перада-асць, пане Клімо-овіч! — выручыла мужа, з гатоўнасцю запэўняла і ўнад падлашчвалася, як магла, Сцяпанава Нінка.

— Шчэ накажы ў Крынкі тым аратарам, што і да іх дабярусо!.. Папішчаць у мяне і за Максіма, і за Распуціна, і за іншых — за ўсіх я ім адплачу!.. Мяне шчэ сам Іаан вучыў гэтаму!..

— Схо-одзіць Сцяпан у Крынкі, ды перадаснь ім, і Распуціну скажа!..— пакорна згаджалася солтысіха.

Нейкі час Хімка з Тэкляй баяліся да старога нават падыходзіць і загаварыць да яго.

Раздзел пяты

Дзядзька Клімовіч зноў ашаламіў людзей.

Надзя Чарнецкая, у якой некалі манах Серафім спатыкаўся з маладой каталічкай, апавядала, што наступнае дзіва ў іх пачалося гэтак.

— Пайшла я з кумой лён палоць, і чуемо мы з поля, што ў нашуй царкве штось усё — трэсь-трэсь!.. Трэсь-трэсь!.. «Кума,— кажу я,— бяжым і паглядзім, што гэто там робіцца!»

Прылятаемо на той узгорак — божа, няма званоў!.. Заходзімо ў царкву, а там — разгром поўны, каб вы толькі бачылі! Райскія врата вывалены! Прастол развернуты! Свечкі па царкве валяюццо, аж уся падлога жоўтая, і на сценах — ні іконкі!.. На цвіках, якімі папрыбіваны святыя рукі і ногі Хрыста, вісяць торбачкі з палуднем! Па паперці ходзяць якіясь маладыя гіцлі ў шапках, свішчуць сабе факстроты, а іншыя мужчыны гахаюць сякерамі за алтаром — штось там, не хаваючыса нават, мастакуюць у святым месцы!.. Бяда!.. А страшно так!.. «Бяжэм, кума,— кажу я зноў,— паднімаймо народ, бо і нашыя ж яшчэ бабкі, мацяркі, ды і мы самі, калі шчэ былі малыя, для царквы стараліса столькі!..» О-о, колькі раз мама клікалі нас, дочак сваіх, то каменні зносіць на падмурак, то так дапамагчы чаго!..

Кінулі мы з кумой той лён і — у вёску! Толькі дзе вы бачылі, з нашаго старання выйшаў пшык!..

А гэта Альяш выліваў сваю злосць.

Першым чынам ён наняў рабочых, фурманак, паздымаў званы, завёз у Студзянку ды патапіў у сажалцы.

Тады павыдзіраў з царквы ўсе атрыбуты, перавалок іх на хутар Вершалін і адкрыў там малельню, а людзям аб'явіў, што царкву прадае на злом.

Падвярнулася нейкая жанчына з Крынак, заплаціла, не сказаўшы ні слова, вызначаную суму, і Альяш паехаў з ёю да натарыуса, аформіў купчую і ўзяў грошы.

— Хацелі, лахудры? То маеце! — з помслівым здавальненнем пагразіўся дзядзька невядома каму, яшчэ не заўважаючы спрытнага падману.

Як толькі прарок скампраметаваў сябе канцом свету, гродзенская кансісторыя палічыла, што цяпер песня яго канчаткова спета, і вырашыла прыбрадь царкву: купчыху старому падаслалі.

Праз пару дзён Фэлюсь Станкевіч далажыў:

— Ілья Лаўрэнцьевіч, дзісь прыягджаў айцец Серафім — той малады гіцаль з белымі зубамі, каторага ты калісь выгнаў з манахамі з вёскі! Адамкнуў тваім ключом царкву, пахадзіў па ёй гаспадаром, паглядзеў, дзе іконы чапляць, і ад'ехаў. Заўтра збіраюццо паднімаць райскія врата!..

— А-а, то вы гэ-этак?! Папы ненаедныя і тут падстроілі мне фокус?! Ашуканство ўжэ і сюды пусцілі?! Ну, пачакайце ж, кудлатыя, мяне шчэ не ведаеце!.. Папомніце!

Альяш закамандаваў Судэцкаму:

— Стась, збірай сваіх гаўрыкаў! Айда, паедзем у Крынкі да той аферысткі!.. Каўтуны прычэшам ёй!..

З узброенымі малойцамі Альяш уварваўся да жанчыны, сілай вырваў купчую і адправіўся назад у Саколку.

У павятовым горадзе Альяш заглянуў у ашчадную касу ды вялізную суму царкоўных грошай перавёў каталіцкім місіянерам і «Жывым Ружанцам». Затым падумаў, падумаў ды столькі ж выдзеліў яшчэ на будаўніцтва шпіталя Святога Роха ў Беластоку і на новы касцёл у Гарадку.

Добра ведаючы, што кожнае яго слова будзе пераказана таму, каму трэба, Альяш пагразіўся праваслаўнаму духавенству:

— Во, папаскачаце цяпер, пузачы, калі даведаецеса! Аж халера вас возьме!

З ашчаднай касы дзядзька завітаў да сакольскага ксяндза ды папрасіў у яго прыняць царкву пад касцёл.

К таму часу на свеце пахла порахам, кардынал Хлёнд перастаў Альяшом цікавіцца. Таму павятовы галава каталіцкага духавенства, сакольскі ксёндз, ахвотна прапанову старога прыняў ды закамандаваў дэкану крынкаўскага касцёла праваслаўны храм у вёсачцы Грыбоўшчыне зараз жа апрыходаваць.

Бабкі нават войкнуць не паспелі, як з купалоў іхняй святыні інаверцы выдралі праваслаўныя крыжы, уставілі ў тыя самыя дзіркі — каталіцкія, а ў былую цэркаўку, куды столькі ўклалі і душы, і надзеі яны, «Жывыя Ружанцы» ўвалаклі халодныя гіпсавыя скульптуры «матак боскіх», апосталаў ды масіўныя чорныя лаўкі з дубовых дошак.

Цяпер дзядзька на сваю кужэльную старэнькую світку паначапляў бліскучыя польскія ордэны і ў гэткім маляўнічым выглядзе пачаў выходзіць да людзей.

Пазбаўленым якогасьці гучнага рытму грыбоўшчынцам жыццё без званоў здалося раптам цьмяным і аднастайным.

Альяш, чаму ж ты іх патапіў, хібо званы вінаватыя ў чым? — пыталіся ў яго аднасяльчане.

— Навошта царкву аддаў палякам? Дзядзька ні з кім не ўступаў у дэбаты.

— Сам патапіў, сам яе аддаваў! Сам і званы дастану, сам і цэркву адбяру, калі трэ будзе! — кідаў ён коратка.— Маё ўсё гэто дзело!..

Да Альяша спецыяльна прыйшла з Ваўкавыска дэлегацыя баптыстаў. Людзі ветліва павіталіся. Сціпла прыселі на лаве. Прасвітар адкрыў Біблію і пачаў Альяшу зачытваць радочкі аб прадажніцтве. Але стары недаслухаў.

Альяш раптам вырваў у прасвітара кніжку ў чорных вокладачках, кінуў на падлогу і патаптаў.

— Бойса ж бога, брат Ілья, гэто ж — Біблія! — аслупянеў галоўны ваўкавыскі баптыст.— Святое пісанне толькі ўмавеннымі рукамі бяруць, а ты?!.

Стары ўскіпеў:

— Гэто — ваша, сатанінская, Біблія! Пляваць я на вас хацеў, кніжнікі і фарысеі! Вы таксамо адно лерыгію маеце сваю, баптысцкую, а мова ў нас — нашая!.. I дзе вы ўсе былі, калі мяне папы намерыліса парашыць?! Мо вашыя баптысты тады заступіліса за брата Ілью, як мяне цяпер вялічаеце?! Мо вы мяне абаранілі, прыбегшы ўсе сюды?! Ха! Цяпер ва мне братца знайшлі!.. Сваячкі знайшліса!..

Альяш выставіў свае рэгаліі.

— А во, бачылі?.. Не?.. То прыглядзецеса!.. А шчэ паліцыя ў мяне е ў Крынках! Ніякіх сваякоў не хачу ведаць!.. Ніхто нават пальцам пяпер не мае право мяне крануць! Хай адно паспрабуе!.. Былі такія рызыканты, то даўно згнілі!..

I гэтай пагрозы здалося Альяшу мала. У начышчаных афіцэрскіх ботах, у аблеяных «чорнай скурай» нагавіцах-клёш, з абавязковым атрыбутам дзяржаўнага ката Мацяўскага, эконамаў яшчэ часоў паншчыны і наглядчыкаў над нявольнікамі — з чорнымі пальчаткамі, якіх Снядэцкі не знімаў нават у найбольшую гарачыню,— платны гродзенскі правакатар уважліва цікаваў праз акно на свайго хлебадаўцу і толькі чакаў каманды. Пад старой ліпай з наладаванымі шротам дубальтоўкамі стаялі напагатове ўсе яго пяпь апрычнікаў.

— Стасік, а ну, смальні гэтым шыбздзікам! — выхіліў галаву і крыкнуў Альяш малойцам.

На ўвесь голас, бытта перад ім выстраены быў батальён салдат, Судэцкі загадаў:

— Рыхтуйсь!

Калі пяць здвоеных ствалоў уставіліся ў неба і клацнулі ўзведзеныя куркі, Судэцкі ўзмахнуў чорнай пальчаткай:

— Плі!

Застылае летняе паветра рвануў залп з дубальтовак. Са стогадовай ліпы густа пасыпалася зялёная сечка. Ні жывыя ні мёртвыя баптысты шмыганулі адзін за адным на вуліцу і панесліся ў канец вёскі, а стары нейкі час бег за імі ды крычаў:

— Сабакамі шчэ нацкую!..

Клімовіч надумаўся расправіцца з тымі памочнікамі, якія не ўцяклі самі.

За гэты час Рэгіс атабарыўся ўжэ ў Грыбоўшчыне грунтоўна. Некаторыя яго паклонніцы куплялі ў гаспадыні нават ваду, у якой Мікалай мыўся. Панскі і шыкоўна апрануты непатэнтаваны лекар прыпадачных дзевак у апошні час завёў звычку хадзіць з абсмаленым кавалкам тоўстага сучкастага ядлоўцу — гладкага, бытта косць.

Рэгіса Альяш спаткаў на вуліцы. Дыпламатам дзядзька ніколі не быў, таму загаварыў ён да былога дзячка з няўклюднай і брыдкай ліслівасцю:

— Ну, Мікалай Ляксандравіч, то дзе твая Біблія пра Клімовіча?.. Усё друкуецца ў Гродне?

— Друкуецца, айцец Ілья...— няўпэўнена пацвердзіў Мікалай, яшчэ не разумеючы, для чаго стары пытаецца. На ўсялякі выпадак азірнуўся — як далёка Судэцкі.

— А-а, доўго як калупаюццо тыя друкары!.. Мабыць, тоўстая надто будзе?

— Не малая...

— I я кажу!.. I з малюнкамі?..

— I іх нямного...

У няёмкім напружанні яны крыху пастаялі моўчкі.

— Ты паглядзі, і кіёчак у яго які файны!.. Ну, ну, пакажы, Ляксандравіч!.. А як ён у руцэ — ёмкі і моцны?.. Кажуць, у кожнаго кія — два канцы, праўда?.. Пакажы.

Разгублены Рэгіс кій падаў.

— Сухі ядловец, айцец Ілья. Не ўступіць і жалезу!

Альяш раптам хлабыснуў Мікалая сучкастым ядлоўцам па галаве і закрычаў:

— Вон, падло, з Грыбоўшчыны!

Далей стары гнаўся за Рэгісам па вёсцы, лупцаваў яго і прыгаворваў:

— Вон, гіцаль!.. Вылюдак ты паршывы!.. Хрыста-прадаавец!.. Цацалі-іст!.. Думаеш, не ведаю, што цябе архірэй сюды падаслаў?! Стасік, загані яму шроту ў задніцу!

Судэцкі ліхаманкава пачаў нацягваць пальчаткі, якія прыліпалі, як назло, да потных рук і не лезлі. Нарэшце з пальчаткамі ён справіўся.

— Рыхтуйсь! — прагучала на падворку каманда зноў.

— Шчоўк! Шчоўк!..— клацнулі ўзведзеныя куркі.

— Плі!

Пасля залпа, як каляровыя пырекі, з дзікім кудахтаннем разляталіся куры, а перапалоханыя насмерць грыбоўшчынскія цёткі хапалі з вуліцы малых і неслі іх у сенцы.

Гэтак жа прапёр Альяш і Бельскага з Ломнікам.

...Рэгіс падаўся на Брэстчыну і ў Жабінцы адкрыў сваю секту. Ломнік неўзабаве прастудзіўся і памёр. Павел на магільны крыж у Міхалове памясціў сябру надпіс: «ЗДЕСЬ ПЛОТНО УСНУВ И ТЕЛОМ В ПРАХ ИСТЛЕВАЕТ ПАСТЫРЬ ВСЕХ ПРАВЕДНЫХ ОВЕЦ».

Пахаваўшы сябра, пянькоўскі паэт Бельскі паехаў у Гродна і паступіў на працу ў пахавальную фірму пана Лютэранскага з абавязкам складаць тэксты для надпісаў на помнікі. На каталіцкіх могілках яшчэ і сёння можна прачытаць перлы яго творчасці. Мужыку, якога задушыў бугай, Павел на мармуровай пліце памясціў такія словы:

Расправіўшыся з царквой і памочнікамі, Альяш спакою не зазнаў. Невядома каму пагражаючы, у злосці ён цяпер часта любіў паўтараць:

— Хай яны падохнуць усе, хай гніюць, гэтыя лахудры, калі мяне не дастойныя!..

— Хай пераўтворыцца ўсё ў пыл, тленам рассыплецца, пойдзе з дымам, калі цаніць мяне не ўмеюць!

Дзядзька наняў адвакатаў: у Саколцы — павятовага, у Беластоку — акружнога. Юрысты цяпер ад яго імя за былое глупства цягалі людзей па судах.

Увайшлі каровы Банадыка Чарнецкага на тэрыторыю Вершаліна і патапталі трускаўкі. Адвакат падаў на мужыка ў суд, і чалавек, які ратаваў прарока з бяды, адразу атрымаў высокі штраф! Добра, шудзялаўскі войт замяніў яму штраф пяццю суткамі арышту, і Банадык, наладаваўшы ў торбу хлеба з салам, адправіўся ў крынкаўскую халодную адбываць пакаранне.

Памерла Альяшова ўнучка. Неслі яе цераз вёску на могілкі, два хлопцы штосьці вясёлае ўслых сказалі. У наступны дзень выклікалі ў суд Івана Чарнецкага з сябрам і ўляпілі абоім ца тры месяцы турмы!

Хведар і Аляксандр Галамбоўскія пасварыліся з Тэкляй. Выскачыў з хаты Альяш ды хлопцаў аблаяў. Старэйшы брат былому прароку заявіў:

— Дзядзьку, вам ужэ то і грэх так брыдзіцца! Вы ж — святым былі, на іконах намаляваныя!

Павалаклі ў суд і хлопцаў Галамбоўскіх.

Наша Хімка нарэшце атрымала ад дзяцей гэтак чаканую вестку. Разам з пісьмом у канверце з Савецкай Расіі прыйшла фатаграфія і бравага яе Яшкі ў лётчыцкай форме з бліскучымі эмаліраванымі кубарамі на пятліцах.

Здзяціненая ад радасці бацькава сястра некалькі дзён не ела, не спала, толькі малілася на фатаграфію, бегала па хатах ды паказвала сына страшаўцам.

Польская прэса падрабязна апісвала, як рускія авіятары ваююць у Іспаніі. Сімпатыі рэдактараў былі на баку генерала Франко, і газеты не шкадавалі фарбаў ды размалёўвалі, як там пачкамі забіваюць рускіх, як гараць іхнія самалёты...

Раптам Хімка ўзяла сабе ў галаву, што і яе сын за Пірэнеямі, таму доўга і не пісаў. Цётка прыляцела ў Грыбоўшчыну, сунула Альяшу фота ды папрасіла:

— Памаліса за яго, святы чалавек, хай ніводная куля праклятага фашыста не кране яго!.. Паглядзі, які ён у мяне прыгожы, які пекны!.. Не мела чым карміць у разруху, не рос, быў надто хваравекі, цяперака — глядзі, як вылюдзіўсо!.. Памаліса, айцец, у цябе надто лёгкая рука!

Стары ашалеў!

— Каго ты мне сунеш, бальшавіка-а?! Каміса-ара?! Бязбо-ожніка?!

I тую Хімку, якая звяла яго з Тэкляй, хавала ад разлютаванага натоўпу, карміла, даглядала ды верна яму праслужыла пяць гадоў, прапёр Альяш з вёскі.

— Паліцыі падам, калі швэндаць сюды будзеш, запомні! — паабяцаў яшчэ.

Тэкля папаўнела і пахарашэла яшчэ больш, але варта было каму-небудзь пажартаваць з яе, і адвакаты адразу браліся і за гумарыста — пасылалі павестку ў суд.

(Адно да былых «святых дзявіц», якія з маленькімі «апасталятамі» пазаставаліся цяпер у апусцелай Грыбоўшчыне саламянымі ўдовамі і ледзьве не жабравалі, Тэкля адносілася сардэчна і дапамагала ўсім, што толькі магла вырваць у старога).

Часамі сыходзіліся пасля работы грыбоўшчынскія мужчыны ды пачыналі гаворку:

— Чысты Паўтарак стаў наш Клімовіч ужэ — і дыхнуць нікому не дасць!

— Той хоць улады такой не меў! Базыль Аўхімюк зваліў яго, паліцыя яго крыху пацягала, пават і ў Гродна звазіла, але ж за тое потым яшчэ і іконку Георгія Пабеданосца ўручыла! Чапі гэтага!..

— Яго Судэцкі са сваімі гаўрыкамі такі страх панаганяў, што бабы і на двор баяцца выйсці!.. Апошніх сабак дастрэльваюць, абібокі!..

— I плоціць лайдакам гэтым!.. Такую банду меў калісьці толькі граф Браніцкі. Тады на іх хоць можно было паскардзіцца графу ці графіні, а каму заяўляць пойдзеш цяпер?..

— Не дай бог, калі з хама зробіцца пан, шчэ пра гэто даўней казалі!

Зусім мажліва, што дзядзька зноў выкінуў бы які-небудзь фінт, уразіў бы небагатую фантазію наіўных і былыя паклоннікі паступова даравалі б яму прамашкі і прарока ўзнялі б на п'едэстал з яшчэ большым уздымам («Ён нічого сам кепскага не рабіў! — прыдумалі б багамолы тлумачэнне.— Усё гасподзь бог учыніў яго рукамі!..»). Бо, покуль жывуць тыя прынцыпы, за якія змагаюцца людзі, да той пары і герой, што ўжо раз звязаў сваё імя з гэтымі прынцыпамі.

Але прыйшло зызваленне 1939 года. Прынёманшчына ўступіла ў новую эпоху.

Раздзел шосты

Чырвоная Армія вызваліла Заходнюю Беларусь, і ў перанаселеных вёсках забурліла.

Энергія шматпакутнага народа, які дагэтуль траціў яе гэтак неразумна, нарэшце атрымала накіраванне. Узрадаваныя людзі шуганулі: хто — у школы, хто — на будаўніцтва, хто — завербаваўся ў Данбас ці на Урал.

Іншыя цёткі цяпер лёталі па магазінах і ледзь не ашалелыя ад радасці куплялі на пуды соль, цукеркі-падушачкі, па сотні скрыначак запалак, па вядру нафты, цэлыя сувоі сітцу за сябе, за памершую маці, бабу — за ўсе пакаленні, што жылі ў бядзе і галечы!

А хварэй сабе ты і лячыся — колькі хочаш! Даходзіла да камізму.

На вёсках памеры хваробы вымяралі коштам лекаў і перашкодамі, з якімі дабіраліся да доктара ці знахаркі. Іншая цётка хвалілася перад суседкай, якая ў яе рэдкая хвароба:

— Два дні патраціла ў Беластоку і на адно лякарства мусела прадаць аж тры курыцы!

Цяпер лячэнне стала бясплатным. Цётка Кірыліха з абурэннем скардзілася ў нас на доктара Цукермана з Гарадка:

— Заходжу да яго, а ён ткнуў мне ў грудзі тую халодную трубачку, патрымаў крыху вухо і выпісаў пілюляў на дваццаць капеек — я на іх адно яйко патраціла!.. Ну, думаю, хоць ты і ў гальштуку, а не на тую напаў — у нас цяпер не панская ўласць, а — народная, ніц мне не зробіш!.. Вярнулася з аптэкі, кінула тыя гузічкі ад кашулі на бліскучы стол яго ды кажу: «Я да цябе гуляць прыходзіла, што ты мне гэтак танных лекаў выпісаў?!.» А Цукерман рагоча!.. Ой, людкове, от дахтары пайшлі!..

Альяшом народ амаль перастаў цікавіцца. Патрэба ў «Вершалінскім раі» адпала, і прамень «псіхалагічнага рэха», накіраваны на Грыбава, патух.

У самой Грыбоўшчыне Альяшовы будынкі сяляне разабралі і перавезлі ў суседнія вёскі на школы ды сельсаветы.

Паступова растала незакончаная вялізная, як калізей, аграмадзіна сабора — мужыкі яе разабралі на цэглу.

Засталіся толькі адзін вялізны дом і даўзёрная, пабудаваная «прускім мурам», стайня на сотню галоў коней. У доме тым збедненымі шэрымі галкамі дажывалі старыя, якім не было куды дзявацца, бо ў свой час хаціны свае яны легкадумна папрадавалі; а ў стайні — змяшчалі мужыкі на ноч коней, калі зімой прыязджалі на лесанарыхтоўкі.

Ад бельскіх сектантаў застаўся ў Грыбоўшчыне яшчэ дубовы крыж (прыземісты і здаровы стаіць ён там па сённяпші дзень як сведка той энохі!).

У адзін час органы НКУС дзядзьку Клімовіча арыштавалі, бо надта ж многа на яго пасыпалася адусюль скаргаў — пісьмы ішлі нават з Валыні.

Калі стала відочным, што спрыяльных умоў для рэлігій-нага фанатызму ўжо на вёсцы няма, набожнасць мужыкоў з сярэдзіны ўсохла, былога прарока выпусцілі. Знямоглы сямідзесяцітрохгадовы Альяш пасля арышту паказацца ў Грыбоўшчыне баяўся: багамольныя бабы не далі б яму ходу — заплявалі б! Верная Тэкля павяла дзеда ў свае Празнікі, а заядлыя багамолкі помсціць туды яму ўжо не пабеглі.

Бабы павыцягвалі з царквы каталіцкія атрыбуты і далі Фэлюсю адвезці іх у касцёл.

На купалы зноў узвалаклі праваслаўныя крыжы.

З Вершаліна перанеслі ў царкву іконастасы.

Багамолкі доўга думалі, што рабіць з амвонай, і нарэшце прыстасавалі яе пад склад з харугвамі.

Бабы пакінулі ў царкве і ўсе Альяшовы лавы, каб старыя людзі маглі ў час службы сабе пасядзець.

I ўсё ж такі ў многіх старых вобраз Альяша запаў у душы так трывала, што нават успрыманне новага ішло ў іх праз былога грыбоўшчынскага ідала.

Пэўна, яшчэ многія ў нас памятаюць той дзень 1940 года, калі з вёсак Прынёманшчыны некаторыя пажылыя дзядзькі і бабкі кінуліся ў гарады купляць у кіёсках і паштовых аддзяленнях адзін нумар абласной газеты. На мантажы мастак у ёй накрэсліў контурам некалькі асоб — прадстаўнікоў народа. У адным барадачы, які па задуме аўтара павінен быў прадстаў-ляць селяніна, людзі разгледзелі Альяша.

Са слязамі шчасця на вачах бабкі цалавалі паперу, уміляліся ды прычыталі:

— Ах, наш ты Алья-ашку, наш сако-оліку, як жа ты высока ўзня-аўсо!

Больш стрымана, але гэтаксама акрылёна, наш сусед, дзядзька Кірыл, тыкаў газетай свайму Валодзьку ды з гонарам сыну напамінаў:

— Ага, ты ўсё смяяўсо з мяне і мацяры, усё не верыў! Усё казаў нам, што Альяша арыштавалі і ён у турме сядзіць?! Во, глядзі!.. Чытай і ведай, дзе наш Альяш!..

— Хто гэто бачыў, каб такія людзі па турмах сядзелі?! — дапамагала жонка.

Так было не толькі ў хаце цёткі Кірыліхі.

I разумныя дзеці на гэты раз не смяяліся, бо заўважылі, што старыя ў сваіх душах пракладваюць да новага гэтак мосцік.

Не знаходзячы захаплення газетай і падтрымкі ў сыноў, старыя збягаліся адны да адных і ўзбуджана ды па-святочнаму радасна абмяркоўвалі навіну.

— Зноў вылез наверх!..

— Здзейсніласо!..

— Ого, хібо такі чалавек будзе табе парыцца без дзела ў гарачы час, бы ў жніво?.. Можно было адразу сказаць, што пры такой уладзе ён пойдзе далё-око!..

— Бальшавікі ўсе якіясьці вельмі свае і разумныя людзі! — прадоўжыў Рыгарулька Сцяпан.— Учора іду гэто я ў Гарадок, каб паспрабаваць дзе выпісаць лесу. Даганяе легкавая машына. Выхіляецца відны такі камісар у акулярах ды крычыць: «Садзісь, папаша!» Сваім вушам не веру — стаў бы мяне гэтак староста Вайцяховіч клікаць?! Узабраўся на скрыпучыя падушкі — едзем! Мякко так, халера, а цяпло-о, а файно, толькі гойдае моцно і бензінам папахвае. Камісар распытувае мяне, як мы тут жылі, куды еду. «У зямлянцы жы-веш? — дзівіцца.— Ну-у, лесу табе дам, будзь пэўны!..» А якраз дождж прыпусціў, па шкле пацяклі рагі. То што ты думаеш?.. Гляджу — націскае сабе гузічак, і такая скобачка з рызінкай — раз-раз! раз-раз! — выцірае яму шыбу сама! Каб цябе халера, як лоўко!

— Дажылі жызні, дзякуваць богаві, лепшай і не трэ! — падхапіла Сцяпана Сахарыха. Успомніўшы сына, якога забілі пару гадоў таму назад, цётка ўсхліпнула: — Не дажыў, не дажыў да той хвілі, не дача-каўсо-о...

Назіраў я тую з'яву і дзівіўся — дык жа побач Грыбоўшчы-на, зусім недалёка і Празнікі, можна лёгка праверыць — толькі сядзь на ровар і праз пятнаццаць мінут будзеш там або — там! Але, бы тым бабкам, што цвярдзілі пра абноўленую ікону, паездка такая людзям нічога не дала б, бо глядзець і бачыць, выяўляецца, не тое самае.

Калі слабаму духам чалавеку гавораць хлусню, але яна яму пажаданая, то чалавек адразу прыме яе за праўду.

Цётка Хімка якраз сабралася ехаць да дзяцей, але вестка ад іх бедную жанчыну нібы здзяжыла абухом па галаве.

Хімчына Маня развялася з мужам і пад настрой выпіла атруту, а Якаў не захацеў маці прыняць. Лётчыку ўбілі ў вушы сваякі, што яго маці ў грамадзянскую вайну кінула іх з-за палюбоўніка, а ў Польшчы распуснічала з сектантамі — была ў іх верхаводам. Яшка не выслаў маці выкліка, і Хімка пропуск у Ленінград атрымаць не змагла.

Цётка прымусіла мяне раздабыць газет, павыразала з іх партрэты з мантажу, паразвешвала ў сваёй каморцы і цэлымі днямі то малілася на іх, то плакала, што ніхто не мог яе суцешыць, то гаварыла да партрэта, як да жывога Альяша.

Хімцы можна было дараваць — ужо надта прыбіла яе жыццё.

Аднак многія, здавалася, зусім нармальныя дзядзькі і цёткі, павыразалі з газет тыя самыя контурныя малюнкі ды пахавалі ў патаемныя месцы.

Некаторыя з іх потым выразкі клалі сабе пад галовы перад смерцю ды з якімсьці радасным і ўпэўненым спакоем чакалі сваёй апошняй часіны, бытта не паміраць збіраліся, а — акунуцца ў вечны блажэнны сон.

(Зрэшты, яшчэ і цяпер жыве адзін дзядуля — галоўны спецыяліст мой і кансультант па «новаму вучэнню» прарока Альяша, які зацалованую, замусоленую тую выразку з газеты захоўвае як святыню!)

То была частка маіх землякоў амаль страчанага для чалавецтва пакалення — бы наша цётка Хімка, бы тыя ўсе вёскі, цэлыя пакаленні, якія гэтаксама марылі і спадзяваліся.

Ох, як асцярожна трэба ступаць нагамі!

Зямелька наша складаецца не з пясчынак, а з высушаных на пыл трагічных памылак прашчураў нашых, і высяцца на ёй не горы і пагоркі, а — застылыя сталактыты, якія ўзніклі ад няздзейсненых мараў, слёз ды цярпення цэлых пакаленняў; нараслі ад неажыццяўлёных надзей і летуценняў збядованых душ — яны заклікаюць да роздуму.

Канец месіі

Неўзабаве на СССР напала Германія.

Цераз Празнікі і бліжэйшыя белавежскія вёскі важных дарог не было. Калі праз глухі, незаезджы куток у першыя дні Вялікай Айчыннай вайны праходзіла лінія фронту, людзі і не заўважылі нават.

У канцы чэрвеня адступала апошняя рота з дзвюма гарматкамі. Байцы роты запэўнілі сялян, што савецкія часці ўжо набліжаюцца да Берліна, а сталіцу Германіі наша авіяцыя зраўняла з зямлёй, і толькі адны яны вымушаны адысці на перафарміроўку, бо ва ўзводах мала камандзіраў.

Чырвонаармейцы ў Празніках паабедалі, перавязалі адны адным раны, памыліся ў рэчачцы, а іхнія гарматы пару разоў стрэльнулі ў бок Бельска. К вечару рота яшчэ раз апаражніла кацёл паходнай кухні, зрабіла пераклічку, а тады ўзнялася сабе і спакойна накіравалася палявой дарогай на Усход.

То была апошняя наша часць. Толькі на вёсцы пра тое і не падазравалі — бадзёры настрой маладых байцоў перадаўся і празнікаўцам.

У наступны дзень Тэкля з бацькам яшчэ з раніцы пагнала ў гушчары Белавежскай пушчы хаваць на ўсялякі выпадак быдла, а старога Альяша яны пакінулі вартаваць хату. Дзядзька ў сітцавай кашулі і ў апорках на босую нагу выйшаў на падворак, пагаспадарыў крыху, тады ўладкаваўся выгодна на сонейку ля парога ды пачаў сабе майстраваць граблі.

Раптам старога паклікалі з агарода:

— Эй, папаша!..

Альяш узняў галаву — са сланечніка выставала пілотка са звяздой.

— Старык, слухай, немцаў у вас няма?

З юнацкай даверлівасцю, як бы з пахвальбой баец ужо ўстаў на ўвесь рост. Падтрымліваючы, нібы грудное дзіця, правай рукой левую, хлапец смела пакрочыў да старога.

— Я ўцёк з калоны палонных!.. Нас гналі па шашы ў Ваўкавыск! Ды во, адзін фрыц стрэліў уздагон, і куля дагнала мяне ўжо ў кустах!.. Глупства, не надта баліць нават... I косць, здаецца, не пашкоджаная...

У сваім новенькім вайсковым адзенні зліваўся з зелянінай агародчыка Васька Лужын з Кастрамы, які зрабіў свой першы гераічны ўчынак на вайне — покуль што вырваўся з няволі. Ён патрабаваў не так той перавязкі, бо аўтаматная куля прашыла адно мяккія ткані, рану зацягнула струпам,— як патрабаваў прызнання свайго ўчынка і чалавечай спагады. Яшчэ яму надта хацелася пад'есці якой-небудзь стравы ды неабходна было спытацпа пра дарогу. I хлапец быў упэўнены, што ўсё гэта тут атрымае.

— Бабы твае дома?.. Перавязацца бы!..

Насустрач байцу нёсся раззлаваны Альяш.

— А-а, папашу сабе знайшоў? — віскнуў ён ды з завіднай лёгкасцю сперазаў салдата грабліскам па маладых плячах у тонкай хлапчатабумажнай гімнасцёрцы.

— Воўк табе папаша, а не я, цацаліст ты!.. Во, во, маеш яшчэ, атрымлівай!..

Прыкрываючы параненую руку, перапалоханы хлапец адступаў у сланечнік.

— Пач... Пастой!.. Дзядуля, я ж ру-ускі, асле-еп?! Чалаве-екам будзь!..

— А ты — чалавек, думаеш?! Ты — бальшавік!.. Агітатар!.. Цацалісты паршывыя!.. Папрыходзілі сюды, бо думалі, вам тут Амерыка з даларамі будзе, пажывіцеса!.. Цара скінулі і ўжэ палічылі, што так вам гэто пройдзе? О-го, немец вас хутко паставіць на пуць ісціны!.. Іхні Гітлер — самім богам пасланы на вас!

— Но, но-о, дзед, ты што...

— Звязду пачапіў?! У немцаў на пражцы выбіто «бог з намі»! Яны вам пакажуць — усіх падмятуць, пачакайце!..

Да іх падляцела Тэкліна суседка, тоўстая цётка Макарыха, і сваёй магутнай фігурай засланіла хлапца, запрычытала:

— Ах, сыно-очак, ах, зо-олатца, і да каго ж цябе лёс накіраваў, да каго ж ты прыстае-еш!.. Ці такі табе дапаможа?! У такого і снегу зімой не выпрасіш!.. Ён роднаго сына калісь на верную смерць паслаў і хоць бы што!.. Ад яго абедзве ўласныя дочкі паадракаліса нават!..

— Я ж не ведаў, мамаша, даруй, ей-богу!.. Бачу, з барадой чалавек...

— О! ізверг гэты!.. І-ірад!.. Ідзі ў той будынак, сынок, з новай страхой каторы, я зара туды вады прывалаку і бінту якога!.. Накармлю, ты ж, мусі, галодны?— адразу цётка зразумела, чаго хлапцу трэба.— Перавяжам цябе, ліст падарожніка прыкладзём ці ёду якого знойдзем!.. Пасілкуешса, сынок, ды адправішса вечарам да сваіх!..

Макарыха абрынулася на старога:

— А ты, дурань, прэч адгэтуль!.. Шчэ і Тэклі пра ўсё раскажу, то яна грабліско гэта на табе паламае, бо я і рук паганіць не стану, цьфу!.. Начмуціў у сваёй Грыбоўшчыне і да нас прыпёр?.. Тут не дамо табе развярнуцца, запамятай, не на такіх напаў!.. У-у, жыў, жыў на белым свеце столькі і нічому не навучыўсо, дурным і здохнеш ужэ!

Макарыха павяла байца ў гумно.

К абеду ў Празнікі заглянулі немцы.

На чале з афіцэрам у вёсачку завіталі салдаты другой лініі шукаць трафеяў. Убачыўшы немцаў, мужчыны ўсе як адзін пахаваліся, у апусцелых хатах засталіся толькі старыя і дзеці.

На агародах і падворках немцы падабралі парваныя плашчпалаткі. Падабралі снарадныя гільзы. Сярод выгана стаяла паламаная павозка. Нямецкія салдаты казённае барахло ляніва паскідвалі ў павозку, і афіцэр загадаў гаспадыні з бліжэйшага дома:

— Як вернецпа твой муж, каб вёз эта фура нах Свіслач, фэрштэен?

— Скажу яму, скажу-у, павязе-е!..— паабяцала перапалоханая цётка.

Афіцэр паклікаў бабак.

— Кто знает камуністэн унд юдэн? — спытаўся ў іх, блытаючы нямецкія, польскія і рускія словы.— Альзо, аўфпасэн: ко-му-ніс-тэн унд ю-дэн кто ве?

Бабкі доўга маўчалі, прыкідваліся дурнымі.

— Э-э, паночку, адкуль яны ў нас могуць быць? — нарэш-це адважылася Макарыха.— Усенькія камуністы, мабыць, пахаваліса ў сваю Маскву, там іх і шукайце, а не тут! I юдаў у нас з роду не было — па гарадах яны ўсё больш круцяцца!..

Немец са шкадаваннем паківаў галавой.

— Малеко, яйкі, маслё?..— каб хоць якую выцягнуць карысць ад іх, паказаў афіцэр пустыя сумкі.

— Гэто мо-ожно!..— ажывіліся бабы.

Каб чужынец адвязаўся ад вёскі, каб злыдні сабе пайшлі хутчэй, цёткі салдатам сунулі яек, далі і масла. Нават удоваль напаілі ўсіх малаком.

Ужо афіцэр сабраўся весці ўзвод у суседняе сяло, ды сярод жанчын з'явіўся зморшчаны, бы сушаная груша, карычневы твар бабкі Піліпіхі. Яна ўзняла на немца свае шэрыя вочы, якія ўжо, як вочы птушак, абвалаквала мутная пялёнка, і бяззубым ротам раптам прапішчала:

— Па-ане, вы пыталіша пра камуніштаў!.. Але вы пашлухайце, што я вам рашкажу!.. Затое ў нас антыхрышт е!.. Дальбо, праўда!.. Чачаліст, фэрштэй?..

Людзі ў недаўменні паўзіраліся на бабку.

— I праўда! — падхапіла ўжо другая.— Той, каторы здрадзіў сваёй веры! У гэнай хаце жыве!..

— Хаваецца там ужэ цэлы мешач! — удакладніла Піліпіха.— Як выпусцілі яго шаветы, так і хаваецца ўсё!..

— А што яму рабіць застаецца, калі гэтак усенькі народ ашукаў?!

— Ды маўчыце ж вы, цётко, што гэто мелеце языком дурным, што вы ўздумалі? — цыкнула на абаіх Макарыха.— Не слухайце вы гэтых дурных баб, пане, яны нічого не фэрштэюць!.. От, жыве тут адзін сабе цмут!

Але жанчына толькі гэтым паддала старой жару. Зморшчаная і бяззубая Піліпіха, якая некалі рабіла стаўку на «Вершалінскі рай» ды гэтак ужо была блізка да вечнага збавення, цяпер разлютавала:

— Цацалішт ён!.. Хрыштапрадавец!.. Каб ён у тым пекле, каторым нас усіх палохаў, на шамым дне шмажыўшо!.. Чэрці даўно па ім шумуюць там, пане!.. Мне вы ве-ерце, я шамая штарая ж бабаў тутэйшых, ілгаць вам не штала б!

— То колькі маўчаць?! — азвалася ўжо трэцяя бабка, што гэтаксама засталася ля разбітага карыта.— Мала і я слёз выплакала, молячы ўсё, каб дачка выздаравела ад чахоткі?.. I аж тры авечкі самыя лепшыя заперла яму, бы дурная, кужалю і грошай столькі ўбухала, а для чаго?.. Каб прапілі яго апосталы на чале з тым Рогусем!

— Ох, і папілі-і яны, а людке мае, папілі-і, пабаля-ва-алі!..

— Тыднямі, бывало, не цверазелі, з дзеўкамі пазакрываў-шыса ў тым Вершаліне, а мы папрыходзімо і валяемса пад цэрквай, як быдло тое!.. I лебедзеў сабе развялі, і карпаў, карасікаў розных, цьфу!..

— Аднімалі ад дзяцей, ад сябе, зносілі ім, звалакалі, а яны — збыткі знайшлі!.. Я апошні кужаль заперла, каб ён дачцэ старосты на імяніны мазалі мае падараваў і майстрам на анучы!..

— Дзе гэто бачыў хто, каб гэтак людзей абдурваць?! Штолькі народу падбухторыў, задурыў усім голавы, а ўсё — дарэмна! Бярыце яго, пане, ён — антыхрышт! Ішчаны бог, магу вам пабажычча, перажагнаюшо швятым крыжам — во!..

Піліпіха ўрачыста прыклала кіпцюры да лба, жывата і плячэй.

— Бальшавікі яго пашкадавалі ды нават у газету патрэт унь які намалявалі, але вы забірайце яго ў сваю гміну і ўсыпце старой халеры бізуноў па самыя годзі, няхай адрыгнецца старому д'яблу наша дабро і слёзы, хай папачухаецца хоць!

Не хаваючы сваёй гідлівасці да бабак, прадстаўнік выбранай расы доўга і паблажліва ўсміхаўся ды моршчыў лоб — усё стараўся іх зразумець.

— Во, на тым падворку жыве! — падказала Піліпіха.— Хапайце гіцля, покуль не ўцёк! — А ён можа, бо прыткі на ногі шчэ!

— Чаму ж не быць прыткім, хібо спрацаваўсо дзе, як твой мужык? Усю жызню толькі людзей ашукваў!

Немец глянуў туды, куды паказвала бабка Піліпіха, і ўбачыў на парозе старога.

— Ком, ком! — пакліка ў яго.

Покуль на вуліцы пра яго гаварылі, дзядзька Альяш стругаў сабе зубы да грабель і не азіраўся. Ці ён прыкідваўся, ці і праўда не пачуў, што яго клічуць.

— Во, бытта хтось і паверыць яму, што не чуе! — пакпіла Піліпіха.

— Хітры надто!

— Хітраваць навучы-ыўсо, падло!

— Не можа пагадзіцца, што скончыласо яго панаванне...

— Ком, ком, антыхрыць!..— паманіў Альяша афіцэр рукой з бліскучым на сонцы залатым пярсцёнкам на сярэднім пальцы ды зарагатаў таму, што вельмі ж смешна ў яго атрымалася новае слова.

— Ком тутай, абэр шнэль!.. Прэндко, прэндко!..

Не надта спяшаючыся, Альяш падняўся і паглядзеў, хто кліча. Тады ён у шчыліну спарахнелай сцяны ўсадзіў лязо нажа, абтрос з кашулі стружкі, прыставіў недакончаныя граблі, і згорбленая яго фігурка з шэрымі, як зямля, нагамі ў ссохлых на косць апорках Тэклінага бацькі накіравалася да брамкі. На спакойным дзедавым твары была абыякавасць.

— На, что деляль? — з нядобрай усмешкай спытаўся афіцэр, калі перад ім узнік стары.

З дабрадушнай пагрозай немец упіваўся асалодай уладара — распарадчыка чужога жыцця і смерці. — На, на, что деляль, расказваць, лёс! лёс!

Стары маўчаў.

— То гавары, Альяш, гавары, калі пан начальнік цябе пытае, чаго набычыўсо і маўчыш! — падагнала яго Піліпіха, нібы хлопчыка, які нашкодзіў і перад бацькам не хоча прызнацца, аднак прызнанне гэтае надта неабходна.

— Нябось, як пры кім то і язык праглынуў! — гаварылі бабкі, бо хацелі б Альяша бачыць перапалоханым цяпер іхняй скаргай.

Гэтым часам грыбоўшчынскі дзед па-ранейшаму не выказваў ні страху, ні хвалявання.

— А нічого такого!..— загаварыў стары сумным голасам, як гаварыў заўсёды.— Яна пайшла раніцой, а я каля хаты цэлы дзень таўкусо... Гуркі паліў, капусту... За граблі потым узяўсо... Тады са сланэчніка вылез гэты... Я яго прапёр з агарода... Ён сабе думаў, што я яму паспрыяю, але я яго — кіём, гіцля!..

Дзядзька ўлавіў суровы позірк магутнай Макарыхі і адразу прыкусіў язык.

Затое прагныя і жорсткія бабы, каторыя на яго гарбу збіраліся апынуцца ў раі і з-за гэтага поўзалі перад ім на каленях, цалавалі ногі і лесцілі, цяпер бязлітасна яму помсцілі.

— Падзівіцеса, як прыдурваецца яшчэ! — бушавала Піліпіха.— Як шваю морду верне!..

— Бы глухі, дурны!..

— Пане, але, каб вы бачылі, які ён быў раней!.. Ці ён так гаварыў з народам тады, спытайце вы яго!..— дапамагала Піліпісе тая цётка, што шкадавала авечак.— Я да яго з хворай дачкой паўзу, то ён мяне крыжам сваім так і ўдарыў па галаве маёй!.. Во сюды!..— зняўшы хусцінку, цётка таропка паказала пальцам, а голас яе ад жалю зламаўся.— Жалезным!

— Ох, якія ён з нас збыткі рабіў!

— Нам казаў маліцца, а сам з тымі сваімі апостала-мі, ашуканцамі,— ні ў бога ні ў чорта не верыў!..

— З Парыжа віны і лікёры выпісваў!

— Папілі-і, пабалява-алі нашым потам і слязьмі, а людке-е ж вы мае! — з асалодай помсціла былому сябру касцістая і высахлая, як леташняя былінка, цётка Піліпіха.— Ён нават каханку сабе завёў!

— От, шчаміло, ніяк не адстане ад старого! — бурчала Макарыха, баючыся пярэчыць адкрыта, каб гэтыя бязмозглыя курыцы не выдалі хлапца.

— Мужа яе забіў, у яму заваліў, і паны яму за гэто нічого не зрабілі!

— Юзікава хрышчоная маці, ля, і цяперака ўбіваецца па кросным сынаві, а гэтаго за забойство чалавека толькі тры ночы ў халоднай патрымалі!

— Бо з панамі за адно быў!

— За адно-о, дальбо, за адно-о!..

— Трымаў увесь час іхнюю руку!..

— Антыхрыст, нячысты!.. Вы, пане, немцы,— людзі справядлівыя, вы яму не дару-уеце!..

Покуль наіўныя бабкі гэтак жаліліся фашысту, нямецкі афіцэр меў свой клопат. За сённяшні дзень лейтэнант ператрос пятую лясную вёсачку, але камуністы яму не трапляліся — хоць ты не вяртайся ў часць! Афіцэр у момант сябе ўпэўніў — у крайнім выпадку і гэты можа сысці за таго, хто патрэбен. Так дружна цвярдзяць пра яго бабкі, як пра злачынца, недарма.

Немец кіўком бліскучага пальца паклікаў дваіх салдат. Паказваючы ім за гумно з новай страхой, кінуў:

— Эрледыген! ¹¹

— Яволь, гэр командант! ¹² — стукнулі абцасамі падцягнутыя салдаты.

— Альзо, лёс!.. ¹³

Маладым фашыстам, якім афіцэр выдаў загад, рукі аж свярбелі да расправы з «ворагамі нацыі», Яны ахвотна і з юнацкай жвавасцю павялі дзеда за пакрытыя саломай будынкі. Пра тое, што фашысты гэтак скорыя на расстрэлы, тады ў нашых краях яшчэ не ведалі, і бабы нават не падумалі, чаго павялі Альяша. За імі ўвязаліся цікавыя хлопчыкі.

За гумном удавы Макарыхі, з якога праз шчыліну глядзеў на ўсё ні жывы ні мёртвы паранены Васька Лужын — будучы гутаміхалінскі партызан,— немцы спыніліся і загадалі Альяшу прайсці крыху ўпярод. Дзядзька Клімовіч з паслухмянай гатоўнасцю таропка зрабіў крокаў з восем у бок свінаматкі з рабенькімі парасятамі, спыніўся сярод высокай і сакавітай лебяды, якая буяла на леташніх бульбяных ямах, і азірнуўся.

Салдаты ўскідвалі на рукі аўтаматы.

— Вэг! ¹⁴ — гыркнуў немец на малога, каторы забег наперад і апынуўся на адной лініі з дзедам.

Альяш падумаў, што крычаць на яго, і з той самай гатоўнасцю ды хлапечай паспешлівасцю памкнуўся бліжэй да будынка, чым угнявіў немцаў яшчэ больш.

— Цурык, фэрфлюхтэ, абэр — шнэль!.. ¹⁵

Дзядзька пакорна вярнуўся ў густую лебяду зноў, дзе ўжо ў халаднаватых бадылях з вачыма пакутніцы .развалілася і ціха енчыла свінаматка, бо яе бязлітасна таўклі ды заўзята смакталі шустрыя парасяты.

Альяша прымусілі доўга чакаць.

I наогул усё гэта было надта падобнае на тое, як фатограф Бэрка ў Крынках устанаўліваў пад аб'ектыў кліентаў перад вайной. Дзядзька нават прыпадняў галаву і глядзеў, не міргаючы вейкамі. Ён нагадваў у тую хвіліну падточаны мурашкамі і нікому не патрэбны кавалак кары старой асіны — сухі, маршчыністы, з іржавым рабаціннем, якім былі ўсыпаны яго старая шыя, лоб, твар і нават вушы,— з сівой і раскладзістай барадой, у новай касаваротцы з шэрага корту, у апорках на босую нагу з фіялетавымі пражылкамі на азызлай скуры чалавека, які ўсё жыццё недаядаў.

Салдаты меліся яшчэ толькі карміць вошай у акопах Усходняй Еўропы, мерзнуць у лютых марозах, ірваць кіпцюрамі і грызці зубамі аледзянелую на сталь сырую зямлю, хаваючыся ад «кацюш» і бомбаў, сцякаць крывёю да ўтраты прытомнасці ды галадаць, а покуль што для гэтых бязвусых і бравых юнакоў у ладных мундзірчыках колеру фэльдграў вайна ўяўлялася экзатычнай і рамантычнай прыгодай ды цікавай гульнёй.

Каб парысавацца перад хлопчыкамі, адзін немец у апошнюю хвіліну ўздумаў мяняць ражок аўтамата і зашчоўкаў, заляскаў зажымамі, бо ў яго бытта заела там штосьці... і

Нарэшце салдаты падрыхтаваліся.

Каб выстраліць разам, адзін з іх стаў камандаваць — той, у якога на рукаве быў светлы вінкель.

— Форбэрайтэн!.. Альзо: айнс, цвай, драй — фое!.. ¹⁶

— Пр-р-р!..— пругка тыркнулі чэргі аўтаматаў. Нерапалоханыя да смерці хлопчыкі нырнулі за гумно. Насцярожана ўстрапянулася і зноў упала на бадылі свінаматка. Здзіўлены Альяш пахіснуўся, хапіў ротам паветра, пабалансаваў на худых нагах, мякка асеў і знік у лебядзе.

— Фэртых!.. ¹⁷ — з палёгкай кінуў старэйшы, узяў рэмень аўтамата за плячо. Тое самае зрабіў напарнік.

Маладым забойцам надта ж хацелася паглядзець на ахвяру, але яны ігралі далей — цяпер ужо адзін перад адным.

Салдаты нават не кінулі ў лебяду вокам. Скасіўшы ні за што ні пра што старога Альяша, гэты нікому не патрэбны і цяпер ужо бясшкодны куст лопуху, юнакі павярнуліся ды надзьмутыя ад важнасці свайго ўчынку стрымана пакрочылі ў вёску, дзе іх ужо чакалі гатовыя да маршу сябры.

Калі немцы з Празнікаў пайшлі, павылазілі мужчыны і сталі сыходзіцца за гумно. Анямелыя людзі згрудзіліся цесным колам сярод лебяды.

— I трэба ж было чортавай Піліпісе язык свой паганы ўсадзіць! — абурыўся нехта.— Цяпер дома кленчыць перад яго партрэтам і раве!

— Думала — напалохаюць толькі старого!

— Ну ж і немцы!.. Пасадзі ты чалавека, калі ён вінен, пабі, пашлі на цяжкую работу ці шчэ як пакарай, а то — бабах! — і годзе!

— Фашысты! Праўду пра іх пісалі, як у Гішпанп людзей калісь нішчылі!

Бабы падзею абмяркоўвалі па-свойму. Нейкая цётка выказала першую думку, што ўзбрыла ў галаву:

— Жыў сабе, жыў чалавек, нечаго дабіваўсо і людзям дабра нават хацеў, і — няма яго ўжэ!

— Памёр, бы Хрыстос на Галгофе!.. Тыя, што крычалі на яго «спасіцель», потым сталі раўці: «Распні!..» Нават выгляд святого!.. Ні табе крывінка пацякла, ні табе скрывіўсо хоць бы крыху — бы спаць прылёг!

— А мо святы і е?! Ох, госпадзі, оймяца і сына і духа святаго...

Тут з мужчын нехта не вытрываў:

— Цьфу... вашу маць, «спасіцеля» святого сабе знайшлі!.. Толькі не хапае яму залатого венчыка над галавой!.. Што трэплеце языкамі?! Каб ён такі быў добры, пашто ж вы паддавалі тады яго немцам?!

Напалі на баб і астатнія мужчыны.

— Мала ён вас памучыў, мала перавалачылі дабра яму з хатаў, забылі?! Ме-елюць, ме-елюць, ліхо іх ведае, языкамі!.. Бачылі, як. ваш гэты «спасіцель» ды праведнік байца раненаго лупцаваў, замест таго каб накарміць? Макарыхі унь спытайце! Шчасце, што немпам не сказаў, а то не адзін з нас у бадылях тут валяўса б!..

— Не дай бог, які ўрэдны быў стары — ніколі не засмяяўса як чалавек, адна Тэкля і ладзіла з ім неяк!

— Такі там лад! Вазілася, бы з калекам! Дзяцей не мела, то завяла забаўку, а потым і кідаць нясмко было!..

— Ліхо яго ведае, як і чаму такім абармотам, якога і да хаты страшно ўпусціць, вераць?! Ці то дурпяў на свеце гэтак много, пі хвароба такая часамі нападае па людзей, як паморак?!

Пасаромленыя бабы маўчалі. Тым часам мужчыны задумаліся, пачалі закурваць. Перад бядой, якая на іх няўмольна навальвалася, на дзядзьку з Грыбава празнікаўцы паўзіраліся цвярозымі вачыма.

Раптам аднекуль прыляцела растрапаная, успатнелая Тэкля, і натоўп пачціва расступіўся. Расшыранымі вачыма глянула жанчына ў вытаптаную лебяду, спатыкнулася на роўным месцы і застыла, бы анямела.

Тэкля нерухома глядзела мінуту, другую...

— Тэклечка, гэто — дурная Піліпіха...— пачала апраўдвац-ца нейкая цётка.— Мы, дальбо, стаялі здалёк і ніц немцу не казалі, а яна ўсё падгаворвала афіцэра!..

— Ды перастаньце вы! — цыкнула сурова яна на жанчыну.

Тэкля яшчэ хвіліну пастаяла, паглядзела на Альяша і дзелавіта звярнулася да мужыкоў:

— Трэ пахаваць. Дапамажэце! Занясём дахаты, і я яго збяру, покуль не застыў! Хто-небудзь з вас труну рабеце!.. Дошкі ў мяне е... Ляжаць у бацькі на вышках, а гэблік — у сенях на сцяне!..