За што?

У адным куточку

Беларусі нашай

Пры узгорку лесу,

Пры лагчынцы пашы,

Між кустоў, спрадлетаў

На пустым дзірване,

Пасяліўся Юрка,

Дзягель па празваньню.

Туга йдзе спачатку

На такім загоне:

Ані тых будынкаў,

Ні ўзараных гоняў.

I наш Дзягель часта

Са сваёй сям'ёю

Зьліўся, як за грошы,

Потам ды сьлязою.

Год за годам сходзіць.

Бачаць гаспадары:

Юрка арэ, сее,

Цярэбіць гушчары;

Чынш двару заплаціць

Талакой, грашыма

I жыве так, як бы

Ў Бога за плячыма.

Зацьвілі загоны

Усялякім збожжам;

Як палацам, хатай

Пахваліцца можа.

Эй, бо што мужыцка

Праца не падоле?

Дзірваны ў сад зьменіць,

А горы — на поле!