Элеміру Буржу
Чароўнай Фракіяй я захапіўся шчыра,
— Звініць пад пальцамі маімі ліра.
I цягнуцца жывёлы, якія маюць слых,
Да ліры-чарапахі —
да выдумак маіх.
Мае настойлівыя мары сплятуцца з грываю тваёй,
Фурманам добрым лёс мой будзе на калясніцы залатой;
Нацягне лейцы зухавата верш-кур’ер
I з месца — ўся паээія ў кар’ер.
Тыбецкая шэрсць і руно залатое
Язону скруцілі жыццё маладое.
I ўсё гэта золата я не зраўняю
З касою дзяўчыны, якую кахаю.
Я дому свайму пажадаць гатоў
Разважную жонку — без лішніх слоў,
Котку, што ціха на кніжках ляжыць,
На ўсе поры года — адданых сяброў,
Бо не магу без сяброў я жыць.
Няшчаснае стварэнне, леў!
Як каралі, ты змізарнеў.
I сёння толькі ў Гамбургу, здаецца,
Ты раскашэльваешся ў клетцы.
Не будзь, як эаяц той, юрлівы,
Ці палюбоўнік палахлівы.
Хай мозг працуе з сэрцам згодны
I, як зайчыха, будзе плодны.
Я з ім пазнаёміўся ўчора
I ўзяў бы, жывога, з ахвотай,
Але ён жыве ля чабору
У даліне Краіны Пяшчоты.
Сваіх вярблюдаў чатырох
Наўючыўшы, дзівак дон Педра
Аб’ехаў свет і ў суш не спетраў.
I я б, дальбог, такое змог,
Каб меў вярблюдаў чатырох.
Вы — мышы часу, дні мае прыгожыя,
Згрызаеце жыццё — і дзе ўсё дзелася…
Пражыў я дваццаць восем год, о божа мой!
На жаль, не так пражыў, як бы хацелася.
Мой скарб — маё слова. Калі захачу,
Яно ў мяне — бівень слана з Малаі.
За тленны пурпур славы плачу
Мелодыяй слова — цана не малая!
Праца — і багацце, і Парнас.
Дык працуйце ж, бедныя паэты!
Вусень тчэ і стане ў пэўны час
Матыльком — шыкоўным франтам лета.
Нашы мухі песенькам паўночным
Навучыліся ў нарвежскіх шхерах
I зюэюкаць дзень і ноч ахвочы
Аб прынцэсах снежных і хімерах.
Блохі, сябры, як і ўсе палюбоўніцы,
Кроў нашу п’юць прагавіта, напоўніцу.
Ты не адолеў кахання спакусу —
Будзь жа гатовы да свербу і ўкусу.
Чуеце? Стракоча звонкі конік,
Кліча на абед святога Жана.
Хай мая паэзія ўжо сёння
Будзе пірам для людзей жаданым!
Дэльфін гуляе ў цёплым моры,
Ды хвалі горкія, як гора.
Ці мне ўсміхнецца шчасце новае?
Ды не! Жыццё пакуль суровае!
Медузы, вы — няшчасныя галовы
З шавялюрамі ліловымі!
Вам падабаюцца штормы-буры,
І я ў захапленні ад вашай натуры.
Без радасці жыццё, без асалоды,
Няўпэўненасць ва ўсім — хто ж будзе рад?
Як ракі-небаракі, мы заўсёды
Усё ў пяту, усё — назад, назад.
У брудпых сажалках між асакі
Вы размнажаецеся два вякі —
Ідылія балотная, буколіка…
О, здыхата б на вас, на меланхолікаў!
Голуб, ты мудрым каханнем вядомы,
Зачацце даў Хрысту самому.
I я закаханы ў Марыю адну,
Дапамажы мне жаніцца,
ану!
Ідзе паўлін праз двор і сад,
I хвост дзівосны ззяе над дарогай:
Здаваўся б прыгажэйшым ён намнога,
Калі б закрыў свой голы зад.
Ведаю, кану я ў вечнасць адразу,
Мне не пазбегнуць магілы…
Навошта ж лацінская, мёртвая назва
Драчыку-птушцы з далёкага Ніла?