Dood Joesjtsjenko!

15

Nikolai Zabotine had zelfs niet gegeten en hij had heel slecht geslapen. Hoe meer de datum van 26 december naderde, hoe dreigender de problemen werden. Hij vroeg zich nog steeds af hoe de agent van de CIA Igor Baikal had gevonden. En vooral hoe hij aan de val had kunnen ontsnappen die ze voor hem hadden uitgezet. Igor Baikal kende Nikolai Zabotine weliswaar niet, Oleg Budynok was degene geweest die hem had gevraagd Stephan Oswacim onderdak te bieden. Maar het feit alleen al dat de Amerikanen Igor Baikal hadden gevonden, was verontrustend. Het geluid van een van zijn telefoons deed hem opschrikken. De Rus nam op met zijn gebruikelijke, onaangedane stem. Meteen schetterde de gespannen stem van Oleg Budynok in zijn oor. ‘Ik heb die idioot Igor uit de weg moeten ruimen!’ zei het hoofd van het presidentiële bestuursapparaat.

De haren op het hoofd van de Rus gingen recht overeind staan. Dit was geen beveiligde lijn. Hij onderbrak de ander. ‘Ik denk dat we elkaar beter ergens kunnen ontmoeten,’ stelde hij voor. ‘Over een uur op de bekende plek.’

‘Over een uur,’ stemde Oleg Budynok in.

Nikolai Zabotine dacht peinzend na. Zijn slagvaardigheid was flink aangetast. Hij had nog drie berkut over die door kolonel Gorodnaja waren gerekruteerd. Zij zouden hem blindelings gehoorzamen, maar Stephan Oswacim was er niet meer om bevelen over te brengen. Eigenlijk had hij zijn Oekraïense manschappen voor de laatste fase van zijn operatie niet meer nodig, behalve voor één ding: die agent van de CIA opruimen, die veel te dichtbij kwam.

Anatoly Girka was uitgeput. Met zijn hoofd op zijn armen lag hij op de tafel te slapen waaraan hij zijn bekentenis had opgeschreven, die meteen door Donald Redstone in een kluis was opgeborgen, nadat hij een kopie voor Malko had gemaakt. Die aarzelde nog met wat hij met deze bekentenis zou doen. Het was dynamiet. Het gevaar bestond dat hij er een onbeheersbare kettingreactie mee ontketende.

Anatoly Girka schrok wakker en vroeg met een lome stem: ‘Wat moet ik doen?’

‘U krijgt een kamer van me waarin u zo lang kunt blijven als u wilt,’ antwoordde het districtshoofd meteen. ‘Morgen zal ik u een verzoek tot politiek asiel in de Verenigde Staten laten tekenen, dat ik, samen met een positief advies, naar het ministerie van Buitenlandse Zaken zal sturen. Intussen treedt er voor u een getuigenbeschermingsprogramma in werking.’ De Oekraïner leek alleen het woord ‘kamer’ te verstaan. Wankelend stond hij op. Donald Redstone belde zijn secretaresse, die de moordenaar van Igor Baikal naar het deel van de ambassade bracht dat was gereserveerd voor diplomaten op doorreis. Toen wendde hij zich tot Malko. ‘Hebt u enig idee wat u met die bekentenissen gaat doen?’

‘Ja,’ zei Malko meteen. ‘Ik ga proberen Oleg Budynok te laten overlopen. Als dwang wrijf ik hem deze bekentenis onder zijn neus. Daar moet ik mee beginnen, anders krijg ik hem zelfs niet te spreken.’

‘Hoe wilt u contact met hem opnemen? Het is niet ongevaarlijk…’

‘Ik denk dat Irina Murray dat zou kunnen doen. Zij is ongevaarlijk voor hem en het moet iemand zijn die we volledig kunnen vertrouwen.’

De Amerikaan schrok op. ‘En als…’

Malko stelde hem glimlachend gerust. ‘Ik denk niet dat Oleg Budynok haar in de kantoren van het presidentiële bestuursapparaat iets zal aandoen. Wanneer hij eenmaal de bekentenis van Anatoly Girka heeft gezien, zal het een stuk gemakkelijker worden. Vanavond zal ik het aan Irina vragen, zonder haar onder druk te zetten, natuurlijk.’

Malko bleef plotseling staan in de kleine hal van het Premier Palace. Als twee tijgerinnen die op het punt stonden elkaar te verscheuren, zaten Irina Murray en Tatiana Mikhailova, gekleed in haar jas van sabelbont van Revillon, tegenover elkaar aan een laag tafeltje. Irina zag er bescheiden uit in haar gebruikelijke leren jas, waaronder ze een goed gevulde, blauwe trui droeg en een zwarte rok met zij split. Met daaronder natuurlijk glanzende, zwarte kousen en laarzen met naaldhakken. Toen ze Malko zag, kwam Tatiana met een verscheurende glimlach naar hem toe. ‘Ik ben naar beneden gegaan toen ik hoorde dat er bij de receptie naar je werd gevraagd. Voor de zekerheid…’

Ze had Irina Murray aan de tafel kunnen nagelen als een vodje aan een schuurdeur, en ze zou het met genoegen hebben gedaan… Gewoon als een reflex, want ze koesterde geen speciale gevoelens jegens Malko.

‘Irina werkt voor de ambassade. En ze werkt óók voor ons. Ik heb nu trouwens een werkbespreking met haar.’

Tatiana Mikhailova bekeek de jonge Oekraïense met een ijzige blik. ‘Dobrevece. Dan ga ik.’

Ze liep naar de lift. Irina kwam naar Malko toe en vroeg op neutrale toon: ‘Ze is charmant en zeer sexy. Een oude vriendin van je?’

Haar stem klonk volkomen beheerst.

‘Ze is de assistente van mijn vriend Vladimir Sevtsjenko, die haar naar me toe heeft gestuurd. Gisteren heeft ze mijn leven gered. Zonder haar zou ik nu liggen te weken in een vat wodka.’

‘Ik weet het,’ zei Irina. ‘Donald heeft me op de hoogte gebracht, maar ik wist niet dat zij er een rol in heeft gespeeld.’

‘Goed,’ besloot Malko. ‘Voordat we gaan eten, wil ik je iets laten zien.’

Ze volgde hem naar de lift.

Zodra ze in zijn kamer waren, trok Irina haar jas uit. Haar borsten sprongen bijna letterlijk in Malko’s gezicht. Even liet hij de bekentenis van Anatoly Girka, die in een kleine kluis in de klerenkast lag, voor wat hij was. Hij liep naar Irina en legde zijn handen op haar heupen, en meteen voelde hij onder zijn vingers de bandjes van een jarretelgordel. Dit eenvoudige contact deed hem al bijna exploderen. Alle opgekropte spanning van de vorige avond kwam in één keer tot uitbarsting in een brandend vuur in zijn onderbuik.

Bijna ruw duwde hij Irina tegen het bureau, trok haar blauwe trui omhoog en omklemde met volle handen haar borsten, die gevangen zaten in een zwarte, kanten beha. Hij stond letterlijk op springen. Irina reageerde meteen en knoopte Malko’s overhemd open, waarna ze zijn borst en buik streelde. Zonder hem uit te kleden, stak ze een hand in een zak van zijn broek en klemde van daaruit een hand om zijn nog opgesloten penis. Ze gromde van genot toen ze zijn erectie onder haar vingers voelde groeien. Hmmm, dat is lekker.’

Malko liet haar string al over haar volle dijen glijden. Toen hij Irina’s drijfnatte vagina voelde, gilde hij bijna van opwinding. Dit was pure lust, een wederzijdse opwelling die al het andere wegvaagde. Irina bevrijdde zijn gespannen geslachtsdeel en draaide zich meteen om, met haar handen op het bureau leunend. ‘Neem me zo,’ zei ze, ‘met mijn rok nog aan.’

Malko schoof de zwarte rok over haar heupen en zag dat ze kousen met jarretelbandjes droeg. Boven de kousen zag hij haar naakte vlees. In één enkele stoot drong hij in haar. Irina schokte over haar hele lichaam toen ze voelde hoe hij haar overweldigde.

Ze begon te kreunen, terwijl Malko haar traag nam, zich telkens uit haar terugtrekkend om daarna nog dieper in haar te stoten. Maar toen maakte ze zich razendsnel van hem los en draaide zich om. Malko kreeg de tijd niet om te protesteren: ze zat al op haar knieën voor hem en nam zijn penis gretig in haar mond. Ze stak haar handen omhoog en streelde zijn borst en zijn tepels.

Malko pakte haar in haar nek beet, wat nergens voor nodig was, maar Irina reageerde kreunend van genot. Kennelijk hield ze ervan dat het leek of ze ergens toe gedwongen werd, ook al was het volkomen gespeeld. Opnieuw wilde ze het anders. Ze kwam overeind en ging op de hoek van het bureau zitten, met haar gezicht naar Malko toe.

Die nam haar meteen, haar dijen wijd open spreidend.

‘Ja, zo is het fijn,’ riep Irina buiten zichzelf, ‘met mijn benen wijd open en mijn rok nog aan.’

Het was een ongemakkelijke houding en weer maakte ze zich los. Nu duwde ze Malko naar een van de stoelen. Zodra hij zat, kwam ze over hem heen staan, om zich vervolgens met één stoot op zijn opgeheven penis te laten zakken, tot hij diep in haar onderbuik drong. Meteen pakte Malko ruw haar borsten beet en begon haar tepels te masseren, wat haar een hijgend kreunen ontlokte. Bezeten bereed ze hem, zich heen en weer bewegend, haar gezicht vertrokken van genot.

Toen Malko het zaad voelde komen, kon hij een rauwe kreet niet onderdrukken, wat werd beantwoord door een smartelijk gegil van Irina. Daarna bleven ze doodstil zitten, als gebroken lappenpoppen, tot Irina in lachen uitbarstte en hem teder kuste. ‘O, mijn god, wat was dat lekker. Ik ben drijfnat, overal.’

Met de rok om haar heupen gerold, de lange, zwarte kousen om haar benen, haar blote borsten, die uit haar beha puilden, was ze het vleesgeworden genot. Eindelijk maakte ze zich van Malko los, die nog diep in haar buik begraven zat, en stond wankelend op. Ze trok haar string aan, schoof haar rok omlaag en trok haar trui recht. Met fonkelende ogen tegen het bureau leunend, keek ze Malko glimlachend aan. ‘Dat was vreselijk opwindend. Het is net of ik door een onbekende man ben verkracht… Als een echte slet. Ik kan niet meer op mijn benen staan. Trouwens, je wilde me iets laten zien?’

Er stond een half dozijn auto’s in de parkeergarage Pokol, waar Nikolai Zabotine had afgesproken met Oleg Budynok. Die kwam te voet en zenuwachtig liet hij zich in de Lada zakken. De Rus vertrok meteen en reed kalm door de verlaten en slecht verlichte straten, terwijl hij regelmatig in zijn achteruitkijkspiegel keek. ‘Goed,’ zei hij. ‘Wat is er gebeurd?’

‘De Ameriki heeft vandaag Igor weer gebeld. Hij wilde hem spreken. Igor heeft me meteen gewaarschuwd. Hij maakte zich ongerust. Ik was bang dat hij zich zou laten ompraten en zou overlopen, of dat hij nog meer zou loslaten. Want gisteren heeft hij tegenover die vent mijn naam genoemd.’

‘Wat! Jouw naam?’

Nikolai kon zijn oren niet geloven. Het was nog erger dan hij had gedacht. Oleg Budynok vertelde hem hoe het was gegaan: Igor Baikal had flink wat gedronken en had zich laten gaan, ervan overtuigd dat zijn gast niet levend uit zijn datsja zou vertrekken. Hij besloot met: ‘Toen Igor zei dat die Ameriki zou terugkomen, werd ik bang. Een van zijn lijfwachten, Anatoly Girka, werkt al heel lang voor mij. Ik heb hem opdracht gegeven zijn baas te liquideren.’

‘Daar heb je goed aan gedaan,’ zei Nikolai Zabotine knikkend. ‘Maar we moeten aan de toekomst denken. Om te beginnen: vertrouw je die Anatoly Girka?’

‘Hij heeft heel veel aan me te danken.’

‘Dat is niet genoeg,’ beet de Rus hem toe. ‘Zorg ervoor dat hij zo snel mogelijk uit de weg wordt geruimd. Laat hem naar een vertrouwde plaats komen om hem te bedanken. Maar dat is niet alles,’ voegde hij er na een korte stilte aan toe. ‘De Ameriki weten nu dat je met deze zaak te maken hebt. We moeten iets doen.’

‘Wat?’

‘Dat weet ik nog niet,’ gaf de Rus toe, ‘maar we moeten op het ergste voorbereid zijn. Hou me op de hoogte, maar praat er nóóit meer via de telefoon over.’

Hij remde en stopte langs de stoep, nadat hij in zijn spiegels had gekeken of de straat leeg was. ‘Tot ziens,’ zei hij slechts. Oleg Budynok stapte uit. Hij was blij dat hij Nikolai Zabotine gesproken had. Wanneer het ooit zou mislopen, zouden de Russen hem met open armen in hun land ontvangen.

Irina en Malko zaten weer in het Tjaikovski, aan het Bessarabiaskaplein. De enige andere gasten waren een groep luidruchtige Italianen. Irina Murray gaf Malko de bekentenis van Anatoly Girka terug. ‘Dat is verbijsterend,’ zei ze. ‘Als een krant dat publiceert, is het OM wel verplicht een onderzoek in te stellen.’

‘Daar gaat het me niet om,’ merkte Malko op. ‘Ik wil Oleg Budynok met dat document confronteren, om hem een reactie te ontlokken.’

‘Hij zal proberen je te vermoorden.’

‘Dat denk ik niet. Hij weet dat het origineel op een veilige plek ligt en dat de getuige onbereikbaar voor hem is. En misschien is hij niet honderd procent zeker van de nederlaag van Viktor Joesjtsjenko… Het is dus in zijn eigen belang om mee te werken. Zou jij hem dat papier morgenochtend persoonlijk op zijn kantoor willen overhandigen?’

Irina Murray zweeg even en vroeg toen weifelend: ‘Is dat de reden waarom je zo lief voor me bent geweest?’

‘Nee,’ bezwoer Malko haar. ‘Er kleeft geen enkel risico aan en zo-even dacht ik er echt niet aan. Maar ik heb iemand nodig die ik volledig kan vertrouwen. En ik zal hem ervóór bellen en een bericht op zijn telefoon achterlaten.’

‘Goed, ik ga morgen,’ zei de jonge vrouw, en ze stak het papier in haar zak.

Nadat Nikolai Zabotine Oleg Budynok had afgezet, was hij teruggegaan naar de ambassade, waar hij een lijst met namen van leden van zijn vroegere netwerk had gepakt, uit de tijd dat hij in Kiev had gewerkt. Het laatste incident met Igor Baikal had hem van één ding overtuigd: vier dagen voor het laatste deel van zijn operatie kon hij het zich niet permitteren dat de agent van de CIA zijn neus overal in bleef steken. Helaas kon hij diens eliminatie niet overlaten aan een van de ex-berkut. Die waren niet slim genoeg. Daarom had hij zorgvuldig de lijst met namen doorgenomen en ten slotte had hij er één overgehouden: Alexander Peremogy. Hij was precies degene die hij zocht. Maar zou hij nog in leven zijn? Nikolai Zabotine wist het niet. De enige manier was naar zijn huis te gaan, als hij daar nog woonde.

Hij pakte zijn anonieme Lada en reed naar een klein pleintje. Het flatgebouw stond er nog. Hij zocht de toegangscode op in het dossier, dat hij had meegenomen, en ja: na acht jaar was het nog steeds dezelfde! De trap stonk naar kool, vuil en urine. Op de eerste verdieping deed hij een zaklantaarn aan, om de goede deur te kunnen vinden, en hij belde aan. Binnen klonk gerommel, toen vroeg een stem door de deur heen: ‘Sto?’

‘Ik ben het, Nikolai,’ zei de Rus.

‘Nikolai Zabotine!’

Er volgde een lange stilte, toen klonk het gerammel van sloten, die werden geopend en zag Nikolai Zabotine een harig hoofd, een ongeschoren gezicht en ogen die hem van achter een dikke bril aankeken. Nieuwsgierig bekeek Alexander Peremogy de man die voor zijn deur stond. Alsof hij het tegen zichzelf had, mompelde hij: ‘Nikolai, je bent terug!’ Gedachteloos opende hij de deur voor de Rus en ging hem voor naar binnen. Hij woonde in een kleine flat die vol lag met boeken, prenten en een ongelofelijke hoeveelheid rommel. Ze kwamen een kleine woonkamer binnen, met een piepkleine open keuken. In de kamer stonden een doorgezakte bank, waar een bontgekleurde doek op lag, een houten tafel en een paar stoelen. Alles straalde diepe armoede uit: de voormalige agent van de SBU had kennelijk geen groot pensioen.

‘Wil je thee, Nikolai?’

Alexander Peremogy stond al in de keuken. Nikolai Zabotine ging op een plastic stoel zitten en samen dronken ze slappe thee.

‘Ik heb zelfs geen wodka om te toosten,’ zei de ex-agent. Nikolai Zabotine hief zijn theekop: Nitsjevo! Op onze vriendschap.’

Toen keek de Rus zijn vroegere medewerker aan en vroeg: ‘Ben je er in de loop van de tijd niet anders over gaan denken? Ben je nog steeds een vriend van Rusland?’

‘Da! Da!’ antwoordde Alexander Peremogy meteen. ‘Wanneer ik die schoft Joesjtsjenko zie, die het land in handen probeert te krijgen om het aan de Ameriki te verkopen, voel ik een steek in mijn hart.’

‘Alexander,’ vroeg Nikolai Zabotine, ‘zou je me willen helpen om tegen de Ameriki te vechten?’

De ander keek verbaasd op. ‘Natuurlijk. Wat moet ik doen?’

Wat je vroeger deed,’ zei de Rus kalm. ‘Maar nu kleeft er meer risico aan.’

Alexander Peremogy keek hem met een vastberaden blik aan. ‘Zeg maar wie en waar, en zorg dat ik materieel krijg. Ik heb niets meer.’

Nikolai Zabotine nam een slok thee, die plotseling heerlijk smaakte. Hij had iemand gevonden die hij kon vertrouwen, iemand die het zandkorreltje kon opruimen dat de machinerie van zijn operatie liet vastlopen: Malko Linge, die hem binnen enkele dagen al zoveel last had bezorgd.