Перакулены час

…Увайшоўшы ў памяшканне сектара, Васіль не аглядваўся па баках, а хутка заняў сваё працоўнае месца. Уткнуўся ў экран кампутара. Але, яшчэ калі прамінаў “засек” Маскаленкі, напрактыкаваным бакавым зрокам заўважыў, як начальнік правёў яго позіркам і штосьці чыркнуў у рабочым журнале. Сурмач ведаў, што гэтак Пятро Яфімавіч пазначае парушальнікаў і прагульшчыкаў. Праз некаторы час галоўны выклікаў у свой кабінет аднаго падначаленага, і Васіль, скарыстаўшыся гэтым, перасеў да найбліжэйшага тэлефона.

Набраў нумар Змітра Куліка, да якога два дні запар не мог дазваніцца.

– Але-э-э… – раздалося пасля некалькіх гудкоў няўцямнае мыканне.

– Змітрок? – узрадаваўся Сурмач.

– Ён самы… З кім маю гонар? – прывычна дурыўся на тым канцы лініі не то сонны, не то п’яны прыяцель.

– Ты што, не пазнаеш, душа пусцяковая? – Васіль не быў схільны да жартаў. – Дзе ты прападаў двое сутак? Я ж у штанах твайго бацькі цяперака пражываю.

– Ды не хвалюйся, бацька ўжо згледзеў… прапажу… Ух-хе-хе. Тут такое было! Карацей, не тэлефонная размова!

– Ну ты, спадзяюся, мяне адмазаў?.. – мімаволі пераходзіў на кулікоўскі жаргон Сурмач.

– Не бойся, усё нармалёва, усё на мазі…

– “На мазі”! – ускіпеў Сурмач. – Ты мне мае штаны калі вернеш?

– А… твае… – па тоне Змітрака Васіль западозрыў, што са штанамі не ўсё так проста. – А твае, брат, яшчэ шукаць трэба. Тут, прабач, такое было! Бацька Хрэну ўсю морду расквасіў, а рэчы ягоныя за ім на лесвіцу выкінуў… Мо й порткі твае… ха-ха… паляцелі да кучы.

– Я табе, юрод, аблічча пакарабачу! – зароў Сурмач і тут жа спахапіўся, прыпаў вуснамі да самай трубкі і зашаптаў: – Я ж па тваёй міласці дома не жыву, я сабе бёдры рэменем намуляў, твае кароткія штаны апускаючы… А яму смех! Чакай, заеду я да цябе сёння!

– Ані! Не рабі глупства! – усклікнуў напалоханы Кулік. – Продак мой яшчэ не астыў – звер зверам. Я сам толькі сёння дамоў вярнуўся… з павіннай. І не думай нават!

– Ды зразумей жа, галава, я ў бліжэйшыя дні дамоў – не хадок: мне фізію на вашым раёне прычасалі ды па кішэнях прайшліся… А ў портках тваіх цесных няўцерп мне болей хадзіць. Мазалі паміж ног ускочылі.

– Пацярпі, пацярпі, браток… – па-дзіцячаму ўпрошваў Зміцер. – А я штанцы пакуль адшукаю і праз некалькі дзён… Ды мяне ўсё роўна дні тры-чатыры дома не будзе – у Польшчу зматацца трэба… Дакладней, да мытні пад’ехаць.

– А ідзі ты ў задніцу! – Раз’ятраны Васіль кінуў трубку.

У гэты час крыкліва адчыніліся грувасткія ўваходныя дзверы, і ў памяшканне сектара ўляцела ўзрушаная Зоська Шальговіч.