Раніца

У космас — вось мара мая запаветная.

Ды зямля не захоча пускаць мяне, ведаю.

Стане, як за дачку, баяцпа да ліхаманкі,

Звязваць па руках і нагах маланкамі,

Шэрымі туманамі мяне ахутваючы...

Праз усё прарвуся я, смелая, хуткая!

Самых гарачых набяру я зорак,

На зямлю вярнуся рана, золкам,

I зоркі свае да апошняй

Падарую кожнаму — кожнаму.

А каханы няхай не злуецца дарма:

Для яго я зоркай стану сама...