Раніца

Не ўсё нам у свеце вядома,

Мы ж дзеці гісторыі, творцы.

Сябры і сяброўкі з дзетдому!

Гэта пра нас гаворыцца!

Вы помніце? У інтэрнаце

У цёплыя сны дзіцячыя

Прыходзілі нашы маці,

Якіх мы ніколі не бачылі?

Замучаныя — з канцлагераў,

3 магіл уставалі брацкіх,

У сне нас пяшчотна лашчылі

I ў нябыт вярталіся раніцай.

Саміх нас бацькамі сёння

Завуць хлапчукі чубатыя,

А мы усё бачым, сонныя,

Тых, нежывых, нябачаных.

Крычаць нам з-за межаў адчайна:

«Жыцця вы не знаеце сэнсу».

А мы ж яго вывучалі

Спачатку не розумам — сэрцам...