Як пошуг маланкі

ВОДГУЛЛЕ ПАДЗЕЯЎ

Справа Сцяпана Салагуба * Высілкі камуністычнай прапаганды, * Пастанова бюро ЦК ВЛКСМ * Чаму застрэліўся загадчык Маладзечанскага аблана? * Арышт Платона Саевіча

Водгулле смелых улёткавых кампаній смаргонскіх падземнікаў шырока разышлося па раёне. У мясцовую дзесяцігодку хадзілі вучні з вёсак за 10 i болей кіламетраў. У тым ліку i з Залесся — радзімы Міхала Агінскага. І вось настаўнік Залескай сямігодкі Сцяпан Салагуб таксама не мог больш маўчаць i ў самым канцы 1949 года перад школьнымі настаўнікамі "высказывал свои антисоветские и антиколхозные настроения, возводил клевету на коммунистическую партию и колхозный строй". Маладога настаўніка тут жа арыштавалі i зрабілі ператрус у роднай хаце ў суседніх Міхневічах. Там знайшлі "антысавецкую літаратуру"[22]. Прыпісалі яму i падпалы вясковых гаспадарчых пабудоў — каб пацягнула на большы тэрмін. Чатыры месяцы цягнуліся допыты i катаванні, усё шукалі сувязі з арганізацыяй Лапіцкага. 29 красавіка 1950 года суд прыгаварыў Сцяпана Салагуба «с применением указа от 26 мая 1947 г. "Об отмене смертной казни" заключить в исправительно-трудовые лагеря сроком на двадцать пять лет с последующим поражением в правах сроком на 5 лет, с конфискацией имущества». А не было б таго ўказу 1947 года, гэтага беларускага настаўніка расстралялі б. Дарэчы, супраць Салагуба на судзе сведчылі нейкія Е.Я.Яцэвіч, С.Л.Кухарэнка, В.М.Казлоў.

Марная справа шукаць ў еавецкіх сродках масавай інфармацыі нейкія звесткі пра Мядзельскую i Смаргонскую падземныя арганізацыі i працэс над ix удзельнікамі ўлетку 1950 года. Нідзе ні слова. Шматтомная следчая справа i судовая справа адразу ж трапілі ў сакрэтныя сховы спецслужбаў, а раённыя i маладзечанская абласная газеты былі перапоўненыя ўдзячнымі лістамі шчаслівага калгаснага сялянства правадыру сусветнага пралетарыяту дарагому бацьку Сталіну. Аднак між гэтых хваласпеваў (набліжаліся выбары ў Вярхоўны савет СССР) усё ж прарывалася водгулле рэальных падзей. Ужо пракаціліся па Мядзельшчыне i Смаргоншчыне хвалі арыштаў, поўным ходам працуюць катавальні ў Вялейцы i Маладзечне. Пра гэта ведаюць родзічы i суседзі знаёмых. Пагалоска шырока разыходзіцца па Нарацкім i Смаргонскім краях. Трэба ж неяк рэагаваць на гэта i савецкай прапагандзе. Розныя чуткі ходзяць па Кабыльніку. І вось у мядзельскай раённай газеце "Савецкая веска" 12сакавіка 1950 года санітарка мясцовай больніцы быццам заяўляе: "Я з вялікай радасцю аддам свой голас за кандыдатаў у дэпутаты Вярхоўнага савета СССР". Неспакой у вёсцы Качаргі: "Арыштавалі сына Вайцеха!" І па заданні "кампетэнтных" органаў журналісты той жа райгазеты арганізуюць за подпісам некалькіх жыхароў i нават аднафамільцаў Юзіка Качэргі ліст пад загалоўкам "Аддадзім свае галасы за кандыдатаў народа". A ў ім калгаснікі сельгасарцелі "Заветы Леніна" быццам заяўляюць: "З думкай аб радзіме, аб вялікім Сталіне, які, як родны бацька, клапоціцца пра калгаснае сялянства, будзем мы працаваць i далей..."

У Маладзечне набліжаюцца да завяршэння допыты падземнікаў, i вось 22 чэрвеня адбыўся пленум Мядзельскага райкаму камсамола, Як сведчыць кароткая справаздача ў раённай газеце, на ім "як дакладчык, так i выступаючыя ў спрэчках гаварылі аб тым, што ў многіх пярвічных камсамольскіх арганізацыях яшчэ дрэнна займаюцца ідэйным выхаваннем камсамольцаў".

2 ліпеня, за 15 дзён да пачатку судовага працэсу над мядзельскімі i смаргонскімі школьнікамі, у Мядзельскай школе адбыўся выпускны вечар дзесяцікласнікаў. Раёнка паведамляе:

Гэта для ix, 11 выпускнікоў, якія сёння атрымаюць атэстат сталасці, школа наладзіла святочны вечар. Дырэктар сярэдняй школы таварыш Яфрэменка адкрывае ўрачыстае пасяджэнне. Задушэўна гучаць яго словы-наказ, звернуты да дзесяцікласнікаў.

— Мае маладыя выхаванцы, — гаворыць ён, — Памятайце словы нашых геніяльных правадыроў Владзіміра Ільіча Леніна i Іосіфа Вісарыёнавіча Сталіна, якія вучылі ўсвойваць веды. Няхай Ленін i Сталін будуць на ўсё ваша жыццё ўзорам настойлівасці ў вучобе i паўсядзённай творчай працы. Падражайце ім, ідзіце за імі.

A выпускнік Грышкевіч, паводле публікацыі газеты, сваё выступление скончыў "глыбокай, ад усяго сэрца ідучай удзячнасцю Партыі, ураду, асабіста таварышу Сталіну".

На школьным вечары было 11 выпускнікоў. Дванаццаты сядзеў у Маладзечанскай катавальні, i жыць яму заставалася менш як чатыры месяцы...

Вось i ў далёкай Маскве ў сярэдзіне лета 1950 года згадваюць пра недахопы ў рабоце камсамольскіх арганізацый Маладзечанскай вобласці, i бюро ЦК ВЛКСМ прымае адмысловую крытычную пастанову. 20 жніўня (дакладна праз месяц пасля заканчэння суда) адбываецца новы пленум Мядзельскага райкама камсамола дзеля абмеркавання пастановы бюро ЦК ВЛКСМ i "Савецкая веска" піша: "Сакратар райкома ЛКСМБ тав. Лугавы паведамляе, што ЦК ВЛКСМ у сваёй пастанове адзначыў нездавальняючы стан кіраўніцтва Маладзечанскага абкама ЛКСМБ пярвічнымі камсамольскімі арганізацыямі, слабую палітыка-выхаваўчую работу i палітычную асвету сярод камсамольцаў i моладзі. Многія камсамольскія арганізацыі яшчэ недастаткова ўцягваюць камсамольцаў, i асабліва моладзь, якая не састаіць у камсамоле, у палітгурткі i палітшколы, дапускаюць сур'ёзныя недахопы ў ix рабоце. Указаныя ў пастанове ЦК ВЛКСМ недахопы ў рабоце абкома камсамола маюць месца i ў рабоце нашай раённай камсамольскай арганізацыі". Сабраныя на пленум слухалі гэтыя казённа-дзяжурныя фразы пастановы i цудоўна разумелі, якія факты i падзеі хаваюцца за імі.

"Чорная прапаганда" спецслужбаў ды i плёткі, што імі распускаліся, прыпісвалі падземнікам розныя жахі, кшталту падрыхтоўкі выбухаў на выбарчых участках, у прыватнасці ў Маладзечне. Акрамя таго, у прапагандысцкія схемы не ўкладвалася, што моладзь сама, без падбухторвання "мацёрых ворагаў савецкай ўлады" магла стаць на шлях арганізаванага супраціву. Таму ў вушы тутэйшага люду ўклалі, што ўсім гэтым кіраваў загадчык Маладзечанскага аблана[23] Ілліч.

Гэтая справа з Аляксандрам Максімавічам Іллічом, чалавекам адукаваным, з веданнем замежных моваў, добрым арганізатарам, увогуле загадкавая. Былая працаўніца Маладзечанскага аблана расказала, як ездзіла ў красавіку 1950 года разам з Іллічом у Юрацішкаўскі раён ствараць калгасы. У адным з мястэчак клуб, дзе праходзіў сход, абкружылі "лясныя браты" пад кіраўніцтвам вядомага тады ў наднёманскіх лясах партызанскага камандзіра Браніслава Юргеля. Сход распусцілі, але агітатараў з абласнога цэнтра не кранулі i нават дазволілі ад'ехаць на аўтамашыне. Такое было нечуваным у тыя жорсткія часы. Пра здарэнне нехта паведаміў у Маладзечна, i назаўтра Ілліча выклікалі да першага сакратара Маладзечанскага абкама КПБ Клімава. Гутарка была доўгая i, без сумневу, вельмі цяжкая для загадчыка аблана, якога, мабыць, вінавацілі ў сувязі з "бандытамі". Пасля вяртання з абкаму Ілліч застрэліўся ў сваім кабінеце. Гэтае самагубства атрымала вялікі розгалас. А праз пару тыдняў у кабінет загадчыка аблана прыйшлі два эмгэбісты з вобшукам i потым прадэманстравалі супрацоўнікам нібыта знойдзены ў рабочым стале Ілліча друкавальны апарат. Магчыма, гэтым хацелі паказаць, што не грубы разнос у кабінеце начальніка стаў прычынай самагубства гэтага чалавека, а яго нейкія антысавецкія справы. Нічога дзіўнага, што яму прыпісалі i кіраўніцтва мядзельска-смаргонскім падзем'ем. Самыя ж падземнікі сцвярджаюць, што ні пра якага Ілліча з Маладзечна нават i не чулі i што імі ніхто з старэйшых не кіраваў.

Апошнім рыкашэтам "справы Лапіцкага" стаў арышт у 1951 годзе, з ініцыятывы міністра дзяржбяспекі БССР Цанавы, міністра асветы БССР Платона Саевіча. Яго засудзілі на 25 гадоў. Сярод шэрагу абвінавачанняў, выстаўленых міністру, быў i "нацыяналізм" — смяротны грэх перад маскоўскімі камуністамі.