Абвал

АБВАЛ

Дэсманд Бэглі

Раздзел 1

Я СТАМІЎСЯ, КАЛІ ВЫХОДЗІЎ З АЎТОБУСА Ў ФОРТ-ФАРЭЛ. Незалежна ад таго, наколькі добрая падвеска аўтобуса і наколькі зручнае сядзенне, вы ўсё роўна адчуваеце сябе так, нібы сядзелі на мяшку з камянямі некалькі гадзін. Такім чынам, я стаміўся, і Форт Фарэл не зрабіў на мяне асаблівага ўражання з першага погляду. Форт Фарэл, самы вялікі маленькі горад на ўнутраным паўночным усходзе, прынамсі, так напісана на шыльдзе на муніцыпальнай мяжы. Яны, вядома, не думалі пра Доўсан-Крык.

Гэта была канцавая прыпынак аўтобуса, і ён там доўга не затрымаўся. Я выйшаў, ніхто не ўвайшоў, ён павярнуўся і накіраваўся назад у Піс-Рывер і форт Сэнт-Джон, назад у цывілізацыю. Насельніцтва форта Фарэл часова павялічылася на адзінку.

Было каля трох гадзін, і я паспеў зрабіць тое, ад чаго залежыць, ці застануся я ў гэтым мястэчку з гарадскімі прэтэнзіямі. Таму замест таго, каб шукаць гатэль, я кінуў чамадан у камеру захоўвання і спытаў, дзе я магу знайсці будынак Матэрсана. Тоўсты маленькі чалавечак, які, здавалася, быў фактотам дэпо, зірнуў на мяне бліскучымі вачыма і захіхікаў: «Ты, напэўна, тут чужы».

«Улічваючы, што я толькі што выйшаў з аўтобуса, такая магчымасць не выключана», — прызнаўся я. Я хацеў атрымаць інфармацыю, а не даць яе.

Ён гаркнуў, і мігценне знікла. «Гэта там. Высокая вуліца; вы не можаце прапусціць гэта, калі вы не сляпы, - сказаў ён коратка. Ён быў з тых жартаўнікоў, якія думаюць, што яны валодаюць манаполіяй на розум, у маленькіх гарадах іх поўна. Ён мог трапіць у пекла. Я не быў у настроі заводзіць сяброў, хоць неўзабаве мне давядзецца спрабаваць уплываць на людзей.

Галоўнай вуліцай была Хай-стрыт, роўная, нібы намаляваная лінейкай. І гэта была не толькі галоўная вуліца, але і практычна адзіная вуліца ў Форт-Фарэл з колькасцю жыхароў 18 06 плюс I. Яна ўтрымлівала звычайную серыю будынкаў з фальшывымі фасадамі, якія спрабавалі выглядаць большымі, чым яны ёсць, і на якіх размяшчаліся прадпрыемствы мясцовага насельніцтва. спрабаваў зарабіць сумленны долар, бензакампуначныя і аўтамабільныя гандляры, прадуктовая крама, якая называла сябе супермаркетам, цырульня, «Парыжскія моды», дзе прадавалі жаночыя ўбранні, крама рыбных і паляўнічых снасцей. Я ўбачыў, што прозвішча Матэрсан з'яўляецца з манатоннай рэгулярнасцю, і прыйшоў да высновы, што Матэрсан можа шмат сказаць пра Форт Фарэл.

У любым выпадку перада мной стаяў адзіны сапраўдны, прыстойны будынак на месцы. Ён дасягаў гіганцкай вышыні ў восем паверхаў і павінен быў быць будынкам Матэрсана. Упершыню, спадзяюся, я паскорыў крок, але зноў запаволіўся, калі Хай-стрыт пашырылася ў невялікую плошчу з падстрыжанымі газонамі і цяністымі дрэвамі. У цэнтры плошчы стаяла бронзавая статуя чалавека ў форме. Спачатку я падумаў, што гэта ваенны мемарыял, але аказалася, што заснавальнікам гэтага месца быў нейкі Уільям Дж. Фарэл, лейтэнант інжынернага корпуса Коял. Чалавек быў даўно мёртвы, і сляпыя вочы яго выявы няўважліва глядзелі на фальшывыя фасады Хай-стрыт, пакуль птушкі непачціва пэцкалі яго форменную шапку.

Затым я з недаверам утаропіўся на назву плошчы, а па спіне прабег ледзяны халадок. Трынавант-сквер стаяў на скрыжаванні Хай-стрыт і Фарэл-стрыт, і назва, узятая з забытага мінулага, ударыла мяне, як удар у жывот. Шок яшчэ не прайшоў, калі я дайшоў да будынка Матэрсана.

Говард Матэрсан быў чалавекам, з якім было цяжка размаўляць. Я выкурыў тры цыгарэты ў кабінеце яго супрацоўнікаў, разглядаючы надзвычайныя абаянні яго сакратаркі і разважаючы пра імя Трынавант. Гэта было не так распаўсюджанае імя, што з'яўлялася ў маім жыцці з пэўнай рэгулярнасцю; на самай справе я сутыкнуўся з ёй толькі аднойчы, і пры абставінах, пра якія я хацеў бы больш не думаць. Можна сказаць, што Trinavant змяніў маё жыццё, але было немагчыма сказаць, да лепшага ці да горшага. Я зноў спрачаўся аб мэтазгоднасці застацца ў форце Фарэл, але плоскі кашалёк і пусты страўнік могуць быць важкім аргументам, таму я вырашыў пачакаць, каб пачуць, што можа прапанаваць Матэрсан.

Зусім нечакана сакратарка Матэрсана сказала: «Містэр Матэрсан можа бачыць вас. Тэлефоннага званка не было, таксама не было ніякіх тэлефонных званкоў. Я іранічна ўсміхнуўся. Такім чынам, ён быў адным з такіх. Адзін з тых хлопцаў, якія дэманструюць сваю моц, кажучы: «Прымусьце Бойда пачакаць паўгадзіны, міс Дынджэс, а потым дашліце яго», з задняй думкай: «Гэта пакажа яму, хто тут галоўны». Але, можа, я яго няправільна ацаніў, можа, ён сапраўды быў заняты. Гэта быў вялікі, цяжкі чалавек з румяным тварам і, што мяне здзівіла, не нашмат старэйшы за мяне, гадоў каля трыццаці трох. Мяркуючы па тым, як часта сустракалася яго імя ў форце Фарэл, я чакаў іншага чалавека; малады чалавек звычайна не паспеў пабудаваць імперыю, нават невялікую. Ён быў шырокага целаскладу і мускулісты, але, мяркуючы па яго пульхным шчоках і зморшчынах шыі, ён таксама меў схільнасць набіраць вагу. Аднак, нягледзячы на яго рост, я ўзвышаўся над ім на некалькі сантыметраў. Я дакладна не гном.

Ён устаў з-за стала і працягнуў руку. «Рады пазнаёміцца, містэр Бойд. Дон Гальсбах расказваў мне пра вас усялякае добрае.

Нічога страшнага, падумаў я, улічваючы, што знайшоў для яго цэлае багацце. Потым я справіўся з поціскам рукі Матэрсана, які ламаў пальцы. Я ледзь не сціснуў яго пальцы, каб даказаць, што я такі ж нахабнік, як і ён, і ён усміхнуўся. «Добра, сядайце, калі ласка», — сказаў ён, адпускаючы маю руку. «Я скажу вам усё, што вам трэба ведаць аб гэтай справе. Гэта даволі звычайны выпадак».

Я сеў і ўзяў цыгарэту са скрынкі, якую ён сунуў праз стол. «Дазвольце мне адразу праясніць адну рэч, містэр Матэрсан», — сказаў я. «Я не хачу цябе падмануць. Гэта не павінна быць доўгатэрміновая праца. Хачу вызваліцца да веснавой адлігі».

Ён кіўнуў. 'Я ведаю, што. Дон сказаў мне, што ты хочаш вярнуцца ў Паўночна-Заходнія Тэрыторыі на лета. Як вы думаеце, вы можаце зарабіць грошы з такой геалогіяй? '

Іншыя зрабілі гэта. Было зроблена шмат добрых адкрыццяў. Я лічу, што ў зямлі больш металу, чым мы нават адважваемся марыць, і мы проста павінны знайсці яго. ' Ён усміхнуўся мне. «Мы маем на ўвазе вас. ' Ён паківаў галавой. «Вы апярэдзілі свой час. Паўночна-Захад яшчэ не гатовы да асваення. Які сэнс рабіць вялікае адкрыццё пасярод пустыні, калі яго эксплуатацыя павінна каштаваць мільёны? Я

паціснуў плячыма. «Калі знаходка будзе дастаткова вялікай, грошы прыйдуць аўтаматычна».

"Магчыма", - няўцямна сказаў Матэрсан. «У любым выпадку, па словах Дона, вам патрэбна кароткатэрміновая праца, каб вы маглі што-небудзь адкласці, каб вярнуцца. Вось і ўсё, ці не так? «

Гэта правільна».

«Добра, тады я твой чалавек. Справа ў тым, што кампанія Matterson перакананая ў патэнцыяле гэтай часткі Брытанскай Калумбіі, і мы ўпарта працуем над яе развіццём. Мы кіруем многімі ўзаемазвязанымі прадпрыемствамі, у асноўным у галіне дрэваапрацоўкі. Мы вырабляем цэлюлозу для паперы, фанеры, піламатэрыялаў і гэтак далей. Будзем будаваць фабрыку газетнай паперы, пашыраць фанерныя заводы. Але ёсць адна рэч, у нас дэфіцыт энергіі, у прыватнасці электрычнасці».

Ён адкінуўся на спінку крэсла. «Цяпер мы маглі б пабудаваць трубаправод для прыроднага газу ў раёне Доўсан-Крык, пастаўляць газ і выкарыстоўваць яго ў якасці крыніцы энергіі для электрастанцыі, але гэта каштавала б вялікіх грошай, і мы павінны былі б вечна плаціць за газ. ". Калі б мы зрабілі гэта, пастаўшчыкі газу трымалі б нас жалезнай хваткай, і яны хацелі б уварвацца ў нас са сваімі лішкамі грошай, каб скупіць частку таго, што ў нас ёсць, і яны маглі б зрабіць гэта, таму што яны кантралююць нашы пастаўкі паліва ёсць. ' Ён люта паглядзеў на мяне. «Мы не хочам аддаваць кавалачкі, мы хочам увесь пракляты пірог, і гэта спосаб, якім мы яго атрымаем. Ён махнуў картай на сцяне. «Брытанская Калумбія багатая гідраэнергіяй, але большая частка яе застаецца нявыкарыстанай. Мы атрымліваем паўтара мільёна кілават з магчымых дваццаці двух мільёнаў. Тут, на паўночным усходзе, можна выпрацоўваць пяць мільёнаў кілават без электрастанцыі. Гэта па-чартоўску шмат энергіі, якая застаецца нявыкарыстанай. «Яны будуюць дамбу Портэдж Маунтин на Піс-Рывер», — сказаў я.

Матэрсан пагардліва фыркнуў. «На гэта спатрэбяцца гады, і мы не можам чакаць, пакуль урад пабудуе плаціну за астранамічную суму. Нам зараз патрэбна энергія. І таму мы збіраемся пабудаваць сваю плаціну, не вялікую, але дастатковую для нас і з магчымасцю пашырэння ў бліжэйшы час. Мы вызначылі тэрыторыю і маем блаславенне ўрада. І мы хочам, каб вы пераканаліся, што мы не зробім памылку, за якую потым хацелі б сябе біць. Мы не хочам затапіць дваццаць квадратных міль дна даліны толькі для таго, каб выявіць, што мы пахавалі найбагацейшае меднае адкрыццё ў Канадзе пад сто футаў вады. Гэтая тэрыторыя ніколі сур'ёзна не даследавалася геолагам, і мы хочам, каб вы правялі дбайнае даследаванне, перш чым мы пабудуем плаціну. Вы бачыце для гэтага шанец? «

З гэтага крэсла гэта не здаецца такім складаным», — сказаў я. — Я хацеў бы пабачыць карту.

Матэрсан радасна кіўнуў і пацягнуўся да тэлефона. — Прынясі карты рэгіёна Кіноксі, Фрэд. ' Ён павярнуўся да мяне. «Мы не займаемся горназдабыўной прамысловасцю, але не хацелі б упусціць магчымасць

. — Ён задуменна пацёр падбародак. «Я некаторы час думаў, што нам варта скласці геалагічную справаздачу аб нашай уласнасці. Гэта можа быць таго варта. Калі вы зараз зробіце добрую працу, вас могуць разглядаць для гэтага задання».

- Я буду мець гэта на ўвазе, - прахалодна сказаў я. Я ніколі не любіў быць звязаным.

Увайшоў мужчына з рулонам карт. Ён быў больш падобны на банкіра, чым на JP Morgan, правільна і акуратна апрануты ў цёмны пінжак. Твар яго быў худы і безвыразны, а вочы халодныя, бледна-блакітныя. «Дзякуй, Фрэд», — сказаў Матэрсан, узяўшы карты. «Гэта містэр Бойд, геолаг, якога мы хацелі наняць. Фрэд Донэр, адзін з нашых супрацоўнікаў».

"Як справы", сказаў я. Донэр коратка кіўнуў і павярнуўся да Матэрсана, які разгортваў карты. «Нацыянальны бетон хоча прыняць рашэнне аб кантракце».

"Трымайце іх у чарзе", - сказаў Матэрсан. «Мы нічога не падпішам, пакуль Бойд не выканае сваю працу. ' Ён паглядзеў на мяне. 'Вось яно. Кіноксі з'яўляецца прытокам Квадача, які ўпадае ў Фінлей, а той, у сваю чаргу, упадае ў Піс-Рывер. Вось крутая і серыя парогаў у Кіноксі. Адразу за кручай — лагчына. Ён пастукаў па карце пальцамі. «Тут мы будуем плаціну, каб затапіць даліну, даючы нам добрае і пастаяннае вадасховішча. Мы будуем электрастанцыю ля падножжа крутога схілу, які дае нам добры ўхіл. Геадэзісты сказалі нам, што плошча вады ў даліне будзе складаць дзесяць міль у даўжыню і ў сярэднім дзве мілі ў шырыню. Гэта будзе новае возера, возера Матэрсан».

"Гэта шмат вады", - сказаў я.

"Гэта не будзе вельмі глыбока", - сказаў Матэрсан. «Таму мы лічым, што таннай плаціны будзе дастаткова. — Ён прыціснуў картку пальцам. "І вы павінны сказаць нам, ці губляем мы што-небудзь вартае ў гэтых дваццаці квадратных мілях".

Я хвіліну глядзеў на карту. «Я спраўлюся. Дзе менавіта тая даліна? «

Каля сарака міль адсюль». Як толькі пачнем будаваць дамбу, мы пабудуем дарогу, але цяпер вам гэта не прынясе карысці. Рэгіён даволі ізаляваны».

«Не так дрэнна, як у Паўночна-Заходніх Тэрыторыях», — сказаў я. — Я буду добра.

"Я хацеў бы ў гэта верыць", - сказаў Матэрсан, усміхаючыся. «Але цяпер не ўсё так дрэнна. Мы высадзім вас і забярэм на верталёце кампаніі».

Гэта мяне парадавала; гэта выратавала б мае чаравікі. «Магчыма, я захачу заняцца пошукавым бурэннем», — сказаў я. «Гэта залежыць ад таго, што я думаю. Мне патрэбна свідравая ўстаноўка, і тады мне можа спатрэбіцца хто-небудзь з вашых людзей, каб зрабіць працу кулі».

"Вы заходзіце вельмі далёка", - сказаў Донэр. «Я сумняваюся, што гэта неабходна, і лічу, што ў ваш кантракт павінна быць уключана, што вы выконваеце неабходную працу самастойна».

«Містэр Донэр, мне не плацяць за свідраванне дзірак у зямлі», — рашуча сказаў я. «Мне заплацілі б за інтэрпрэтацыю пробаў глебы, якія выходзяць з гэтых дзірак. Калі вы хочаце, каб я рабіў працу адзін, то гэта нармальна, але гэта зойме ў шэсць разоў больш часу, і вам давядзецца заплаціць мне маю цану за працу, а я нятанна. Я проста спрабую зэканоміць вашы выдаткі».

Матэрсан адхіліў гэтую праблему. - Не хвалюйся, Фрэд. Можа, гэта зусім не трэба. Вы хочаце прасвідраваць, толькі калі знойдзеце нешта канкрэтнае, праўда? '

'Сапраўды.'

Донэр перавёў свае халодныя вочы на Матэрсана. "Яшчэ адна рэч", сказаў ён. — Лепш не дазваляць Бойду даследаваць паўночную частку. Гэта не...

- Я ведаю, што гэта не так, Фрэд, - раздражнёна перабіў Матэрсан. "Я зраблю гэта з Клэр".

"Я б, вядома", сказаў Донер. «Інакш увесь план можа разваліцца».

Гэты абмен нічога не значыў для мяне, але гэтага было дастаткова, каб даць мне адчуць, што гэтыя двое варожа ставяцца адзін да аднаго і што мне лепш трымацца далей. Сітуацыя патрабавала ўдакладнення, таму я сказаў: «Я хацеў бы ведаць, хто мой бос у гэтым заданні. Ад каго я атрымліваю заказы? Ад вас, містэр Матэрсан? Ці ад містэра Донэра? Матэрсан

утаропіўся на мяне. — Загады паходзяць ад мяне, — коратка сказаў ён. «Мяне клічуць Матэрсан, і гэта кампанія Матэрсан. Ён паглядзеў на Донэра, нібы хацеў прымусіць яго аспрэчыць гэтую заяву, але Донэр, відаць, вырашыў адмовіцца і толькі коратка кіўнуў.

— Наколькі я ведаю, — бесклапотна сказаў я.

Потым мы пачалі таргавацца аб умовах майго кантракту. Донэр упаў мёртвым на капейцы, і, паколькі ён раззлаваў мяне сваёй скупасцю наконт магчымых бурэнняў, я папрасіў больш, чым мог бы зрабіць звычайна. Хаця праца мне не здавалася складанай і патрэбныя былі грошы, але, здавалася, былі схаваныя складанасці, і гэта мне не падабалася. Таксама

з'явілася назва Trinavant, хаця гэта, здавалася, не мела нічога агульнага з астатняй справай. Аднак умовы, якія я нарэшце вымусіў у Донэра, былі настолькі спрыяльнымі, што мне прыйшлося прыняць гэтую працу, бо грошай хапіла б на год на паўночным захадзе.

Донэру Матэрсан быў бескарысны. Ён зусім не ўмешваўся ў гэта і толькі хіхікаў, калі я высаджваў Донэра. Вядома, гэта быў дзіўны спосаб кіраваць гандлёвай кампаніяй. Пасля ўзгаднення дзелавых дэталяў Матэрсан сказаў: «Я зарэзервую для вас нумар у гатэлі «Матэрсан». Гэта не Хілтан, але вам там будзе камфортна. Калі вы можаце пачаць? – Як толькі я атрымаю рыштунак з Эдмантана.

«Няхай прыйдзе па паветры», — сказаў Матэрсан. «Мы аплацім фрахт».

Донер фыркнуў і выйшаў з пакоя, як той, хто ведае, калі яму занадта шмат.

Гатэль Matterson аказаўся ў будынку Matterson, так што пасля выхаду з кабінета Matterson мне не прыйшлося далёка хадзіць. Я ўбачыў яшчэ адзін набор офісаў з назвай Matterson, а на рагу квартала быў Matterson Bank. У мяне склалася ўражанне, што Форт Фарэл і Матэрсан былі больш-менш сінонімамі, і калі б Матэрсан пабудаваў сваю плаціну; Таксама можа быць заснавана энергетычная кампанія Матэрсана. Ён быў на шляху да поўнага кантролю над гэтай часткай Брытанскай Калумбіі.

Я дамовіўся з парцье, што мой чамадан забяруць у камеры захоўвання, а потым спытаў: «Мой былы тут газета?» Выйдзе

ў пятніцу. «Дзе стол? ''Паўночны бок плошчы Трынаван.'

Я выйшаў на вуліцу і пайшоў па Хай-стрыт, пакуль не дайшоў да плошчы. Лейтэнант Фарэл невідушча глядзеў на нізкае сонца, якое свяціла на яго медна-зялёным твары, запэцканым белым птушыным памётам. Мне было цікава, што б ён падумаў, калі б ведаў, што сталася з яго паселішчам. Мяркуючы па выразе яго твару, ён гэта ведаў і не надта задумваўся.

У мяне склалася ўражанне, што рэгістратар Форт-Фарэл больш заклапочаны вытворчасцю камерцыйнага друку, чым выданнем газеты, але на маё першае пытанне маладая дзяўчына, якая складала ўвесь штат, адказала сцвярджальна, прынамсі з таго, што можна было бачыць. .

«Вядома, мы захоўваем старыя газеты. Як далёка вы павінны быць? – Каля дзесяці гадоў.

Яна зрабіла непрыгожы твар. «Тады ў вас павінны быць пераплеценыя тамы. Хадземце ў бэк-офіс. Я пайшоў за ёй у пыльны пакой. «Якая менавіта дата? Я

без праблем запомніў гэта. «Аўторак, 4 верасня 1956 г.»

Яна паглядзела на паліцу і бездапаможна сказала. «Вось наверсе вінтаж. Я не думаю, што змагу дасягнуць гэтага».

'Ці магу я? – сказаў я і схапіў кнігу. Ён быў памерам і вагой з тузін Біблій разам узятых, і гэта даставіла мне значна менш праблем, чым гэта зрабіла б ёй, я адчуваў, што ён важыў амаль столькі ж, колькі і яна.

«Тут трэба будзе прачытаць, — сказала яна, — і нельга вырываць старонкі, гэта нашы архіўныя копіі».

«Я не буду гэтага рабіць», — паабяцаў я, кладучы томік на сасновы стол. «Ці магу я атрымаць трохі святла?» «Натуральна». Выходзячы з пакоя, яна запаліла святло.

Я падсунуў крэсла і разгарнуў цяжкі пераплёт фаліянта. Ён утрымліваў два тамы запісу Форт-Фарэла, сто чатыры апісанні росквіту і няшчасця суполкі, кароткі выклад нараджэння і смерці, радасці і гора, многіх злачынстваў, але не так шмат, калі ўлічыць усё, і павінна быць больш дробязяў дабра, але гэта не робіць вялікіх загалоўкаў. Тыповы правінцыйны часопіс. Я шукаў выданне за 7 верасня ў выхадныя пасля аварыі, часткова баючыся, што знайду, часткова баючыся, што нічога не знайду. Аднак ён быў там, нават на першай старонцы. Тлустымі чорнымі літарамі з пажоўклай паперы крычала мне:

ДЖОН ТРЫНАВАНТ ЗАГІН У АЎТАКАТЗАФЫ.

Нягледзячы на тое, што я ведаў гэтую гісторыю на памяць, я ўважліва прачытаў газету, і яна расказала мне некаторыя рэчы, якіх я яшчэ не ведаў. Гэта была простая гісторыя, на жаль, незвычайная, але гісторыя, якая звычайна не з'яўлялася на першай старонцы з тлустымі загалоўкамі, як тут. Я памятаў, што ў Vancouver Sun гэтаму было дадзена чвэрць слупка ўнізе другой старонкі, а ў Таронта паведамленне займала крыху больш, чым запаўняла старонку.

Розніца была выклікана тым, што Джон Трынавант быў выдатным чалавекам у Форт-Фарэл, старэйшым партнёрам фірмы Трынаванта і Матэрсана. Бог Айцец раптоўна памёр, і Форт Фарэл аплакваў. Ён быў адкрыта і шчодра аплаканы чорнымі літарамі на белай паперы.

Джон Трынавант (56) ехаў з Доўсан-Крык у Эдмантан са сваёй жонкай Эн (узрост не пазначаны) і сынам Фрэнкам (22). Яны ехалі на новай машыне Трынаванта, Cadillac, але новая бліскучая цацка так і не дабралася да Эдмантана. Замест гэтага яго знайшлі ля падножжа двухсотфутавага абрыву, непадалёк ад дарогі. Па слядах дарожнага руху і парэзах на кары дрэў можна было зрабіць выснову аб тым, як адбылася аварыя. «Магчыма, — сказаў следчы, — машына ехала занадта хутка, каб кіроўца не меў належнага кантролю. Аднак гэта тое, што ніхто ніколі не зможа сказаць з упэўненасцю».

Cadillac быў згарэлым крушэннем, разбураным без рамонту. Таксама без рамонту былі разбураны трынаванты, усе трое якіх былі знойдзены мёртвымі. Дзіўным аспектам справы была прысутнасць чацвёртага жыхара, маладога чалавека, цяпер ідэнтыфікаванага як Роберт Грант, які быў знойдзены жывым, але не больш за тое, і які зараз знаходзіўся ў бальніцы з апёкамі трэцяй ступені, цяжкім пераломам чэрапа і некалькімі зламаныя косткі . Папярэдне лічылася, што Роберт Грант быў аўтаспынам, які сеў на борт Trinavant дзесьці паміж Доўсан-Крык і месцам аварыі. Чакалася, што ад Роберта Гранта гэта не атрымаецца. Шкада Роберта Гранта.

Увесь Форт Фарэл і, калі на тое пайшло, уся Канада (гаварылася ў рэдакцыі) павінны былі аплакваць, што эра, якая скончылася са смерцю Джона Трынаванта, скончылася. Трынаванты былі звязаны з гэтым месцам яшчэ са слаўных дзён лейтэнанта Фарэла; было сумна (падумаў аўтар артыкула), што род Трынавантаў цяпер вымер па мужчынскай лініі. Аднак быў яшчэ адзін стрыечны брат, Ч. Т. Трынаван, які зараз вучыўся ў школе ў Лазане. Спадзявалася, што гэтая трагедыя, смерць яе любімага дзядзькі, не прывядзе да таго, што адукацыя, якую ён так хацеў даць ёй, не застанецца незавершанай.

Я адкінуўся назад і паглядзеў на газету перад сабой. Такім чынам, Трынавант быў партнёрам Матэрсана, але не таго Матэрсана, якога я сустрэў сёння, таму што ён быў занадта малады. На момант аварыі яму павінна было быць гадоў за дваццаць, такога ж узросту, як загінуў Фрэнк Трынавант, або таго ж узросту, што і я ў той час. Такім чынам, павінен быў быць іншы Матэрсан, верагодна, бацька Говарда Матэрсана, які зрабіў Говарда наследным прынцам імперыі Матэрсана. Калі толькі ён ужо не змяніў свайго бацькі.

Я ўздыхнуў, разважаючы, якая д'ябальская выпадковасць прывяла мяне ў Форт Фарэл, а потым зірнуў на наступнае выданне. Я нічога не знайшоў! Другога артыкула ні ў тым нумары, ні ў наступным не было

. Я шукаў далей і выявіў, што на працягу наступнага года імя Trinavant не згадвалася ніводнага разу, ні далейшага артыкула, ні некралога, ні ўспамінаў чытачоў, нічога. Што тычыцца самапісца Форт-Фарэл, Джона Трынаванта як быццам ніколі не існавала.

Я яшчэ раз пагартаў газеты. Было вельмі дзіўна, што ў родным горадзе Трынаванта, дзе ён фактычна быў каралём, мясцовая газета не прынесла ніякага прыбытку з яго смерці. Гэта быў вельмі дзіўны спосаб весці газету!

Я затаіў дыханне. Гэта быў другі раз за сёння, калі я падумаў нешта падобнае, першы раз у сувязі з Говардам Матэрсанам і тым, як ён кіраваў кампаніяй Матэрсан. Гэта мяне збянтэжыла, і гэта прывяло мяне да нечага іншага: каму належаў самапісец Форт Фарэл?

Канторская дзяўчына высунула галаву за дзверы. «Вам прыйдзецца сысці; мы зачыняемся».

Я ўсміхнуўся ёй. «Я думаў, што газетная кампанія ніколі не зачыняецца».

«Гэта не Vancouver Sun. І Манрэальская зорка таксама. «Пра гэта можна па-чартоўску добра сказаць, — падумаў я.

«Ці знайшлі вы тое, што шукалі? — спытала яна. Я пайшоў за ёй у парадную.

«Я знайшоў некаторыя адказы і шмат пытанняў. Яна неўразумела паглядзела на мяне. «Ці ёсць дзе выпіць кубак кавы? «

На другім баку плошчы. З грэкам».

«Вы таксама маеце густ да кавы? Я падумаў, што, магчыма, змагу атрымаць ад яе некаторыя адказы.

Яна ўсміхнулася. «Мая маці вучыла мяне не хадзіць з чужымі мужчынамі. Да таго ж мой хлопец чакае мяне».

Я глядзеў на яе васемнаццацігадовую і поўную жыцця і хацеў зноў быць малады, як да аварыі. — Можа, іншым разам. «Магчыма».

Я сышоў, а яна няўмела пачала пудрыць нос і перайшла плошчу, думаючы, што калі я не буду асцярожны, мяне арыштуюць за выкраданне. Я не ведаю чаму, але ў кожным горадзе, дзе танная закусачная можа выжыць, і ёсць шмат месцаў, дзе гэта немагчыма, вы знойдзеце грэка, які кіруе мясцовай кавярняй. Ён пашыраецца па меры пашырэння месца, прыводзіць сваіх стрыечных братоў са старой краіны, і ў горадзе сярэдняга памеру грэкі неўзабаве бяруць пад кантроль харчовы бізнес разам з італьянцамі, якія працуюць на крыху больш высокім узроўні. Гэта было не першае грэцкае месца,

дзе я еў, і, вядома, не апошняе, пакуль я быў безграшовым геолагам, які шукаў багацце.

Я замовіў каву і пірожнае і аднёс да пустога стала з намерам паглыбіцца ў роздум. Аднак у мяне не атрымалася гэтага зрабіць, таму што да мяне падышоў мужчына і спытаў: «Вы не супраць, каб я склаў вам кампанію?»

Ён быў стары, можа, гадоў семдзесят. У яго быў загарэлы твар і тонкая шыя, абязводжаная ад узросту. Яго валасы, хоць і белыя, былі густымі, а пад густымі бровамі была пара пільных блакітных вачэй. Некалькі імгненняў я ацэньваюча глядзеў на яго, і нарэшце ён сказаў: «Я МакДугал, галоўны рэпарцёр мясцовага скандальнага часопіса».

Я махнуў на крэсла. «Сядайце».

Ён паставіў кубак кавы, які трымаў у руках, і ціха застагнаў, сеўшы. — Я яшчэ і галоўны наборшчык, — сказаў ён. «І адзіны капірайтэр. Я таксама карэктар. Усё ў адным. — Таксама выдавец? —

Ён пагардліва фыркнуў. «Я падобны на выдаўца газеты? — Не зусім.

Ён адпіў кавы і паглядзеў на мяне з-пад збянтэжаных броваў. — Ці знайшлі вы тое, што шукалі, містэр Бойд? '

Вы былі добра інфармаваныя. Я быў тут менш за дзве гадзіны, але я ўжо магу сказаць, што мяне будуць згадваць у Дыктафоне. Як вы гэта робіце? '

Ён усміхнуўся. «Гэта невялікі горад, і я ведаю там кожнага мужчыну, жанчыну і дзіця. Я толькі што прыйшоў з будынка Матэрсана і ведаю пра вас усё, містэр Бойд.

Гэты Макдугал выглядаў праніклівым старым. «Б'юся аб заклад, вы таксама ведаеце, што ў маім кантракце», — сказаў я.

«Магчыма. Ён усміхнуўся мне, і твар яго стаў тварам маленькага гарэзлівага хлопчыка. Донэр быў не вельмі шчаслівы. — Ён паставіў кубак. «Вы знайшлі тое, што хацелі ведаць пра Джона? Трынавант? Я

затушыў цыгарэту. — У вас дзіўны спосаб весці газету, містэр Макдугал. Я ніколі ў жыцці не бачыў такой цішыні ў друку».

Усмешка знікла з яго твару, і цяпер ён меў выгляд стомленага старога. На імгненне запанавала цішыня, а потым ён раптам сказаў: «Вам падабаецца добры віскі, містэр Бойд?» «

Я ніколі не адмаўляўся ад гэтага».

Ён кіўнуў галавой у бок свайго стала. «Я жыву наверсе, і ў мяне ўсё яшчэ ёсць бутэлька ў доме. Хочаце далучыцца да нас выпіць

? Я раптам адчуваю патрэбу напіцца. У адказ я ўстаў і заплаціў за каву за нас абодвух. Калі мы ішлі па плошчы, МакДугал сказаў: «Я жыву там бясплатна. Узамен я павінен быць гатовы дваццаць чатыры гадзіны ў суткі. Я не ведаю, каму гэтая дамова найбольш выгадная».

«Можа, вам варта заключыць новую працоўную дамову са сваім выдаўцом».

«З Джымсанам? Не сьмяшыце мяне, гэта проста штамп, які выкарыстоўвае ўладальнік».

— А гаспадар — Матэрсан, — бязладна сказаў я.

Макдугал паглядзеў на мяне скоса. — Значыць, вы ўжо так далёка зайшлі? Вы мяне цікавіце, містэр Бойд. Сапраўды, ты мяне цікавіш».

— Ты пачынаеш мяне цікавіць.

Мы падняліся па лесвіцы ў яго пакой, які быў проста, але зручна абстаўлены. МакДугал адчыніў шафу і дастаў бутэльку. «Ёсць два віды шатландскага віскі, - сказаў ён. «Той, які вырабляецца мільёнамі літраў за раз; сумленны нейтральны збожжавы спірт, змешаны з добрым ячменным дыстыляваным віскі для водару, паленым цукрам для колеру і захоўваецца на працягу сямі гадоў, каб абараніць святое імя шатландскага віскі. — Ён падняў бутэльку. «І вось ваш сапраўдны ячменны віскі пятнаццацігадовай вытрымкі, зроблены з любоўю і выпіты з любоўю. Гэты паходзіць з Айлая, лепшы, што ёсць».

Ён шчодра наліў светлай вадкасці саламянага колеру і падаў мне адну са шклянак.

— За ваша здароўе, містэр Макдугал. Якой вы маркі McDougall? Я

мог паклясціся, што ён пачырванеў. «У мяне добрае шатландскае імя, і можна падумаць, што гэтага будзе дастаткова для любога мужчыны, але майму бацьку прыйшлося пайсці далей і назваў мяне Хэміш. Лепш называй мяне Mac, як і ўсе астатнія. Тады спрачацца не будзем. ' Ён засмяяўся. «Божа, як я біўся ў дзяцінстве! -

Боб Бойд, - сказаў я.

Ён кіўнуў. «А што вас цікавіць у Трынавантах? «Мне яны цікавыя? '

Ён уздыхнуў. «Боб, я дасведчаны чарнільны кулі, так што ты можаш смела меркаваць, што я ведаю сваю працу. Я іду за кожным, хто звяртаецца да старых томаў: дзіўна, як часта гэта прыводзіць да гісторыі. Я чакаў дзесяць гадоў, каб хто-небудзь пракансультаваўся з гэтым спецыяльным выданнем».

«Чаму Запісвальнік цяпер цікавіцца Трынавантамі? '

Я спытаў. «Трынаванты мёртвыя, і Рэкордэр зрабіў іх больш мёртвымі, чым мёртвымі. Ці не неверагодна, што можна нават забіць памяць? «

Рускія ўмеюць у гэтым добра; яны могуць забіць каго-небудзь і пакінуць яго жывым хадзячым мерцвяком. Вы толькі паглядзіце, што зрабілі з Хрушчовым. І Матэрсан прыдумаў такую ж ідэю».

— Вы не адказалі на маё пытанне, — рэзка сказаў я. «Хопіць хадзіць вакол куста, Мак».

«Запісвальнік не цікавіцца Трынавантамі», — сказаў ён. «Калі б я што-небудзь напісаў пра каго-небудзь з іх ці нават назваў іх імя, я б выбыў. Гэта асабісты інтарэс, і калі б Бул Матэрсан ведаў, што я нават кажу пра Трынавантаў, у мяне былі б праблемы. — Ён прыціснуў указальны палец да маіх грудзей. «Дык ты трымай язык за зубамі, зразумеў! Ён зноў наліў, і я ўбачыў, што яго рука дрыжыць. «І што табе цяпер сказаць? -

Калі ты не раскажаш мне больш пра Трынавантаў, я не раскажу табе, Мак. І не пытайцеся, чаму, бо вы не атрымаеце адказу».

Ён доўга задуменна глядзеў на мяне. — Але ты нарэшце скажаш? «

Магчыма».

Яму гэта не спадабалася, але ён праглынуў. «Добра, відаць, у мяне няма выбару. Я раскажу вам усё пра Трынавантаў. — Ён падсунуў бутэльку да мяне. — Налі яшчэ, хлопча.

Трынаванты былі старажытнай канадскай сям'ёй, якая паходзіць ад Жака Трынавана, які прыехаў з Брэтані і пасяліўся ў Квебеку ў 18 стагоддзі. Аднак трынаванцы не былі каланістамі па сваёй прыродзе і не былі ў той час гандлярамі. Яны мелі сверб у крыві і рушылі на захад. Прапрадзед Джона Трынаванта быў вядомым падарожнікам, які дапамог адкрыць рэгіёны Вялікіх азёр; іншыя трынаванты былі паляўнічымі, і было нават сказана, хоць гэта ніколі не было даказана, што трынавант адправіўся на заходняе ўзбярэжжа і ўбачыў паўднёвую частку Ціхага акіяна да экспедыцыі Льюіса і Кларка.

Бацька Джона Трынаванта быў разведчыкам лейтэнанта Фарэла, і калі Фарэл пабудаваў форт, ён вырашыў застацца і назаўжды пасяліцца ў Брытанскай Калумбіі. Гэта была добрая зямля, яна яму падабалася, і ён бачыў вялікія магчымасці. Аднак тое, што Трынаванты перасталі быць заўсёды ў руху, не азначае, што яны страцілі сваю энергію. Тры пакаленні Трынавантаў стварылі лесапрамысловы бізнес у форце Фарэл; іх імперыя была не вялікая, але здаровая.

«Гэта сапраўды зрабіў Джон Трынавант», —

сказаў Макдугал. «Ён быў чалавекам 20-га стагоддзя, які нарадзіўся ў 1900 годзе, і ён узяў на сябе бізнес у маладым узросце. Яму было ўсяго 23, калі памёр бацька. У той час Брытанская Калумбія была яшчэ недастаткова развітай, і менавіта такія людзі, як Джон Трынавант, зрабілі яе такой, якой яна з'яўляецца сёння».

Ён задуменна паглядзеў у сваю шклянку. "Джон Трынавант звязаў сябе з Булам Матэрсанам, і я думаю, што з чыста дзелавога пункту гледжання гэта была адна з самых разумных рэчаў, якія ён калі-небудзь рабіў".

«Вы ўжо другі раз клічаце таго Быка Матэрсана», — сказаў я. «Гэта не можа быць чалавек, якога я сустрэў у будынку Матэрсана. «Чорт вазьмі, не; гэта Говард, ён проста нахабнік, - грэбліва сказаў МакДу-Гол. «Я кажу пра старога джэнтльмена, бацьку Говарда. Ён быў на некалькі гадоў старэйшы за Трынаванта, і яны пазнаёміліся ў 1925 годзе. Джон валодаў розумам і вызначаў палітыку камбінацыі, а Матэрсан забяспечваў энергію і драйв. Толькі тады ўсё сапраўды пачалося добра. То адзін, то другі да ўсяго прыклаўся. Яны стварылі банк, яны кансалідавалі лясную прамысловасць і былі першымі, хто зразумеў, што сырая драўніна не прыносіць карысці, калі вы не можаце з ёй што-небудзь зрабіць, пажадана на месцы. Яны займаліся вырабам паперы і кардона і зарабілі вялікія грошы, асабліва падчас вайны. Бліжэй да канца вайны мы вялі тут нешта накшталт салоннай гульні: спрабавалі высветліць, колькі каштуюць Трынаван і Матэрсан».

Ён нахіліўся і ўзяў бутэльку. «Вядома, яны не абмежаваліся дрэвам; яны рана пачаліся ў іншых галінах. Яны валодалі аўтазаправачнымі станцыямі, арганізавалі аўтобусны маршрут, пакуль не прадалі яго Greyhound, пабудавалі прадуктовыя і тэкстыльныя крамы, усе тут, у гэтым раёне, унеслі пэўны ўклад. Ён зрабіў паўзу, а потым змрочна сказаў: «Я не ведаю, ці добра гэта для грамадства». Мне не падабаецца патэрналізм, нават калі ён практыкуецца з найлепшых намераў. Але вось да чаго справа дайшла».

«У іх таксама была газета», — сказаў я.

МакДугал скрывіўся. «Гэта адзінае прадпрыемства Матэрсана, якое не прыносіць грошай. Часопіс нічога не дае. Гэтае месца недастаткова вялікае для ўласнай газеты, але Джон Трынавант заснаваў яго з духу супольнасці, як дадатковую дзейнасць да друкарні. Ён сказаў, што людзі тут маюць права ведаць, што адбываецца, і ён ніколі не ўмешваўся ў рэдакцыйную палітыку. Матэрсан кіруе часопісам па іншай прычыне».

«Які гэта? «

Каб кантраляваць грамадзкую думку. Ён не адважваецца закрыць яго, таму што Форт Фарэл пашыраецца, і нехта іншы можа выдаваць сумленную газету, на якую ён не будзе мець права голасу. Пакуль у яго ёсць дыктафон, ён у бяспецы, таму што можна паспрачацца, што для дзвюх газет няма месца».

Я кіўнуў. «Такім чынам, Трынавант і Матэрсан зарабілі па багаццю. І тады? «

А потым нічога. Trinavant разбіўся, і Матэрсан узяў на сябе ўвесь ратаплан. Разумееце, трынавантаў ужо не было».

Я на момант задумаўся. «Трынаванта ўвогуле больш не было? У артыкуле ў Recorder згадвалася пляменніца Джона Трынаванта. «Вы маеце на ўвазе Клэр Трынаван. Яна не была сапраўднай стрыечнай сястрой, а проста смутнай сваячкай з усходу. Трынаванты былі моцным родам некалькі сотняў гадоў таму, але ўсходняя галіна адмерла. Наколькі я ведаю, Клэр Трынавант - апошняя Трынавант у Канадзе. Джон сустрэў яе выпадкова падчас паездкі ў Манрэаль. Яна засталася сіратой. Ён меркаваў, што яны неяк звязаны; ён прыняў яе і ставіўся да яе як да роднай дачкі».

— Хіба яна не была яго спадчынніцай? МакДугал

паківаў галавой. — Не яго натуральны спадчыннік. Ён не ўсынавіў яе на законных падставах, і, здаецца, адносіны не могуць быць даказаны ніякім чынам. Такім чынам, у гэтым плане яна атрымала кароткі канец палкі».

— Але хто атрымаў грошы Трынаванта? І як Матэрсану ўдалося скрасці долю Трынаванта ў справе? МакДугал

скрывіўся. «Адказы на гэтыя два пытанні адносяцца разам. Згодна з завяшчаннем Джона, яго маёмасць для жонкі і дзіцяці павінна была кіравацца фондам, а ўвесь капітал перайшоў Фрэнку Трынаванту, калі яму споўнілася трыццаць. Былі прыняты ўсе меры засцярогі, і гэта было добрым сведчаннем. Але, вядома, ён таксама павінен быў уключаць палажэнне на выпадак, калі Джон перажыве ўсіх зацікаўленых бакоў. Перавагі фонду павінны былі затым быць выкарыстаны для стварэння кафедры тэхналогіі драўніны ў канадскім універсітэце. ' 'Гэта адбылося? '

Так. Фонд робіць добрую працу, але не так добра, як мог бы быць, і мы павінны вярнуцца ў 1929 год, каб даведацца, чаму Трынавант і Матэрсан тады зразумелі, што яны будуюць шматмільённы бізнес. Ні адзін з іх не хацеў, каб смерць іншага паўплывала на працу ў гэтым плане, таму яны пагадзіліся,

што пасля смерці аднаго другі будзе мець магчымасць набыць долю памерлага па балансавым кошце. І Матэрсан купіў».

«Такім чынам, фонд атрымаў актывы Trinavant пад кіраванне, але быў юрыдычна абавязаны прадаць іх Матэрсану, калі ён пажадае рэалізаваць сваё права апцыёна. Я не бачу ў гэтым шмат дрэннага. Макдугал раздражнёна пстрыкнуў языком. — Не будзь дурным, Бойд. - Ён пералічыў на пальцах. - Па-першае, яго можна было купіць па балансавым кошце, і я думаю, што балансавы кошт таямнічым чынам знізіўся, як толькі Донер скончыў сваю спрытнасць. Па-другое, старшынёй савета дырэктараў з'яўляецца Уільям Джастус Слоун, і Бул Матэрсан практычна мае гэтага чалавека ў кішэні. Невялікая частка, якую яны атрымалі ад Матэрсана, была неадкладна рэінвеставана адміністратарамі ў нядаўна заснаваную кампанію Matterson Company, і калі нехта і кіруе гэтымі грашыма, дык гэта стары Бык. Па-трэцяе, Савету дырэктараў спатрэбілася шмат часу, перш чым ён мог выканаць завяшчанне. Аддзел дрэватэхналогій быў створаны не менш за чатыры гады, ды і тады справы не ладзіліся. Я чую, што яна заўсёды адчайна патрабуе грошай. Па-чацвёртае, умовы продажу долі Trinavant так і не былі апублікаваныя. Я думаю, што Trinavant пакінуў ад 6 да 7 мільёнаў гульдэнаў, але Савет дырэктараў уклаў толькі 2 мільёны ў Matterson Company, і тое ў акцыях без права голасу. Дарагі Божа, Матэрсан не мог жадаць лепшага. Пятае. . . Ну, навошта далей марнаваць час? "

Такім чынам, вы лічыце, што Бул Матэрсан больш-менш скраў грошы Трынаванта?" '

Вы можаце выдаліць яшчэ гэта крыху. — Не пашанцавала Клэр Трынаван.

«О, яна аказалася добрай для яе ў кодыцыле да завяшчання. Джон пакінуў ёй паўмільёна долараў і вялікі ўчастак зямлі. Гэта было тое, што Бул не захапляўся. можа дастаць свае кіпцюры, нават калі паспрабуе».

Я падумаў пра артыкул у Recorder і пра пажаданне, якое ў ім было выказана адносна адукацыі Клэр Трынаван. — Колькі ёй было гадоў, калі Трынавант памёр? —

Дзіця сямнаццаці гадоў. Стары Джон адправіў яе ў Швейцарыю, каб завяршыць адукацыю».

«А хто напісаў той артыкул ад 7 верасня 1956 года?» '?

Макдугал скупа ўсміхнуўся. — Дык ты гэта заўважыў? Вы, вядома, разумны хлопец. Артыкул быў напісаны Джымсанам, але

я ўпэўнены, што ён быў прадыктаваны Матэрсанам. Сумнеўна, што можна было што-небудзь зрабіць з гэтай апцыённай здзелкай, асабліва таму, што Клэр не была юрыдычна звязана з Джонам, але ён не рызыкаваў. Ён сам прыляцеў у Швейцарыю і ўгаварыў яе застацца. Ён трымаў гэты кавалак пад яе носам як доказ таго, што людзі ў форце Фарэл таксама лічылі, што яна павінна гэта зрабіць. Яна ведала, што Recorder была сумленнай газетай, але яна не ведала, што Матэрсан спыніў яе праз тыдзень пасля смерці Трынаванта. Яна была сямнаццацігадовай дзяўчынай, якая нічога не ведала аб бізнэсе».

— А хто кіраваў яе паўмільёнам гульцоў да паўналецця? «У такіх выпадках, як яна, гэтым займаецца дзяржаўны орган, свайго роду апякунская рада. Бул спрабаваў увязацца, але, вядома, ён не змог патрапіць у дзверы».

Я ў думках перабраў усю непрыемную гісторыю і паківаў галавой. «Я ўсё яшчэ не разумею, чаму Матэрсан прымусіў знікнуць імя Трынавант. Што яму было хаваць? "Я не ведаю", - прызнаўся Макдугал. «Я спадзяваўся, што чалавек, які правяраў гэтае выданне «Запісчыка» праз дзесяць гадоў, зможа сказаць мне гэта. Але з гэтага дня назва Трынавант была сцёрта з гэтага месца. Trinavant Bank стаў Matterson Bank, і кожная кампанія, якая носіць гэтае імя, была перайменавана. Ён нават спрабаваў змяніць назву плошчы Трынавант, але потым пасварыўся з місіс Давенант, прэзідэнтам гістарычнага таварыства Форт-Фарэл. Яна старая, але ў яе яшчэ валасы на зубах».

«Так, калі б не тая плошча, я б і не ведаў, што гэта месца Трынаванта».

«Ці мела б гэта значэнне? Калі я

не адказаў, МакДугал сказаў: «Ён таксама не мог паўторна ахрысціць Клэр Трынавант». Я мяркую, што ён моліць Бога, каб усё ж дазволіў ёй выйсці замуж. Яна, ведаеце, у раёне жыве і ненавідзіць яго».

— Значыць, стары яшчэ жывы? '

'Вядома. Яму ўжо, мусіць, семдзесят пяць, і ён яшчэ дужы для свайго ўзросту, у ім яшчэ шмат жыцця, але ён заўсёды быў агністым жарабцом. Джон Трынавант больш-менш трымаў яго на стырне, але пасля яго смерці стары Бык сапраўды развязаўся. Ён ператварыў Matterson Company ў холдынг і не шкадаваў намаганняў, каб зарабіць як мага больш грошай. Шлях не меў значэння. А колькі ў яго лесу…» —

перапыніў я яго. «Я думаў, што ўся лясістая зямля — каралеўская ўласнасць? «

У Брытанскай Калумбіі 9% з'яўляецца кароннай зямлёй, але 5%, прыкладна 3 мільёны гектараў, знаходзяцца ў прыватнай уласнасці. Бык мае не менш за чатырыста тысяч гектараў гэтага і канцэсію на высечку драўніны яшчэ на восемсот тысяч гектараў кароннага ўладання. Ён рэжа шэсцьдзесят мільёнаў кубічных футаў піламатэрыялаў у год. Ён заўсёды на мяжы траплення ў непрыемнасці, таму што ён занадта шмат забівае, ураду гэта не падабаецца, але яму заўсёды ўдавалася выкруціцца з іх. Цяпер ён будуе ўласную гідраэлектрастанцыю, і калі яна ў яго будзе, то гэтую частку краіны ён будзе мець па горла. «Малады Матэрсан сказаў мне, што гідраэлектрастанцыя павінна была пастаўляць электрычнасць для іх уласных прадпрыемстваў».

МакДугал саркастычна ўсміхнуўся. «А як вы думаеце, чым з'яўляецца Форт Фарэл, акрамя прадпрыемства Матэрсана? У нас тут кепская электрастанцыя, якая ніколі не дасягае напругі і ўвесь час выходзіць з ладу, і цяпер Matterson Electricity Company збіраецца захапіць яе. Прадпрыемствы Матэрсана маюць звычку пашырацца. Я лічу, што стары Бык уяўляе сабе грамадства, якое кантралюе Брытанскую Калумбію ад форта Сэнт-Джон да Кіспіёкса, ад Прынца Джорджа да Юкона, і вольнае ад канкурэнцыі. Прыватнае каралеўства, у якім ён з'яўляецца абсалютным кіраўніком».

«Якую ролю адыгрывае Донэр? — спытаў я з цікаўнасцю.

«Ён зарабляе грошы, бухгалтар. Ён думае толькі ў доларах і цэнтах, і ён сціскае даляр, пакуль ён не просіць літасці. Калі хто і з'яўляецца сапраўдным, бязлітасным, інтрыгуючым нягоднікам, дык гэта Донэр. Ён будуе планы, а Бул Матэрсан іх выконвае. Бул паставіў сябе на вяршыню ў якасці старшыні назіральнага савета, ён пакідае паўсядзённае кіраванне Говарду, а Донер зараз трымае стырно праўлення, каб не даць Говарду буяніць».

«Тады ён не трымае іх дастаткова моцна», — сказаў я, пераказваючы тое, што адбылося ў кабінеце Говарда.

Макдугал фыркнуў. «Донер можа справіцца з гэтым маладым нікчэмнікам з адной рукой, звязанай за спіной. Ён саступае ў рэчах, якія не з'яўляюцца такімі важнымі, але ва ўсім, што хоць трохі варта, Говард атрымлівае кароткі канец палкі. Малады Говард захоўвае знешні выгляд, і ён можа выглядаць мужчынам, але ён слабы чалавек. Ён і на дзесятую частку не такі хлопец, як яго бацька».

Я доўга думаў пра гэта і нарэшце сказаў: «Вы сказалі, што асабіста ўдзельнічалі ва ўсім гэтым. Як наконт гэтага, Мак? Ён

паглядзеў мне проста ў вочы і сказаў: «Для вас можа быць нечаканасцю, што нават у журналістаў ёсць пачуццё гонару». Джон Трынавант быў маім сябрам; ён часта прыходзіў сюды, піў мой віскі і балбатаў. Тое, што Рэкордэр зрабіў з ім і яго сям'ёй пасля іх смерці, выклікала ў мяне млоснасць, але я не ўмешваўся ў гэта і дазволіў гэтаму здарыцца. Джымсан - некампетэнтны дурань, і я мог бы змясціць артыкул на першай старонцы, які б ніколі не забыўся пра Джона Трынаванта ў форце Фарэл. Але я гэтага не зрабіў, і ведаеце чаму? Таму што я быў баязліўцам, таму што я баяўся Була Матэрсана, таму што я баяўся страціць працу».

Голас яго дрыжаў. «Хлопчык, калі памёр Джон Трынавант, мне было каля шасцідзесяці, я ўжо быў старэйшым чалавекам. Я заўсёды быў шчодрым і бедным, і заўсёды ўяўляў, што паходжу з моцнай сям'і. Я меркаваў, што ў мяне наперадзе яшчэ шмат гадоў, але што рабіць шасцідзесяцігадоваму чалавеку, калі ён страціў працу? Голас яго стаў мацней. «Цяпер мне 71 год, і я ўсё яшчэ працую на Matterson. Я добра раблю сваю працу - таму ён мяне трымае. Гэта не дабрачыннасць, бо Матэрсан нават не ведае значэння гэтага слова. Але за апошнія дзесяць гадоў я зэканоміў трохі грошай, і цяпер, калі ў мяне не так шмат гадоў, я хацеў бы зрабіць што-небудзь для майго сябра Джона Трынаванта. Я больш не баюся».

«Што вы ўяўлялі рабіць? '

Ён глыбока ўдыхнуў. «Вы можаце сказаць мне гэта. Газету дзесяцігадовай даўніны чалавек не заходзіць без прычыны чытаць. Я хачу ведаць гэтую прычыну».

«Не, Мак. Пакуль не. Не ведаю, ёсць у мяне падстава ці не: не ведаю, ці маю я права ўмешвацца. Я трапіў у Форт Фарэл чыста выпадкова і не ведаю, ці гэта мая справа. Ён надзьмуў шчокі і злосна ўздыхнуў. 'Я не разумею. Я проста не разумею гэтага. Ён выглядаў разбітым. — Вы спрабуеце сказаць мне, што чытаеце газету дзесяцігадовай даўніны толькі дзеля забавы? Ці проста таму, што любіш гартаць мізэрныя правінцыйныя газэты? Хочаце ведаць, якая добрая гаспадыня перамагла на тым тыдні ў конкурсе па выпечцы гарбузовых пірагоў? Гэта ўсё? —

Перастань, Мак. Вы не атрымаеце ад мяне гэтага, пакуль я не зайду так далёка, а гэта можа заняць вельмі шмат часу.

— Добра, — спакойна сказаў ён. — Я шмат вам сказаў — так шмат, што калі Матэрсан даведаецца, гэта будзе каштаваць мне працы. Я сунуў галаву прама ў пятлю».

— Я не кажу, Мак.

"Я, чорт вазьмі, на гэта спадзяюся", - прарыкнуў ён. «Я не хацеў бы, каб мяне звольнілі, калі б з гэтага нічога добрага не выйшла. Ён устаў і схапіў файл з паліцы. «Я мог бы паказаць вам больш. Я падумаў, што калі Матэрсан хоча

пазбавіцца ад прозвішча Трынавант, прычыну можна знайсці ў тым, як ён памёр. ' Ён узяў фота з тэчкі і даў мне. «Вы ведаеце, хто гэта? Я

паглядзеў на свежы малады твар і кіўнуў. Раней я бачыў раздрукоўку таго ж фота, але нікому не казаў. — Так, гэта Роберт Грант. Я паклаў фота на стол.

«Чацвёрты хлопец у машыне», — сказаў Макдугал, пастукваючы па фота пазногцем. — Жыў той малады чалавек. Ніхто гэтага не чакаў, але гэта была праўда. Праз паўгода пасля смерці Трынаванта я атрымаў адпачынак і выкарыстаў яго, каб заняцца дэтэктыўнай працай, па-за дасяжнасцю старога Була. Я пайшоў у бальніцу. Роберт Грант быў пераведзены ў Квебек; ён ляжаў у прыватнай клініцы і звязацца з ім не ўдалося. Потым я згубіў яго след — а ад бывалага журналіста з ідэяй фікс цяжка схавацца. Я адправіў адбіткі фатаграфіі некаторым сябрам - журналістам па ўсёй Канадзе - і праз дзесяць гадоў нічога не атрымалася. Роберт Грант знік з твару зямлі».

«І? '

Вы калі-небудзь бачылі гэтага чалавека? Я

зноў паглядзеў на фота. Грант усё яшчэ выглядаў хлопчыкам, яму ледзь споўнілася дваццаць, і прыгожае жыццё яшчэ наперадзе. Я павольна сказаў: "Наколькі я ведаю, я ніколі не бачыў гэтага твару".

«Я толькі паспрабаваў. Я падумаў, што, магчыма, вы яго сябар і прыйшлі правесці расследаванне».

«Прабач, Мак, але я ніколі не сустракаў гэтага чалавека. Але навошта яму сюды ехаць? Грант у любым выпадку не важны. «Магчыма, не, можа быць. Я хацеў бы пагаварыць з ім калі-небудзь. Гэта ўсе. — Ён падняў плечы. Дзеля бога, давайце яшчэ адну».

У тую ноч мне прысніўся сон. Прайшло як мінімум пяць гадоў з таго часу, як у мяне быў апошні раз, і, як заўсёды, гэта напалохала мяне. Экс была заснежаная гара, і са снегу тырчалі вуглаватыя камяні, нібы тупыя зубы. Я не падымаўся на гару і не спускаўся з яе - я проста стаяў, і калі я паспрабаваў паварушыць нагамі, снег здаваўся ліпкім, як клей, і я адчуваў сябе мухай на ліпучцы. Увесь час ішоў снег; утварыліся гурбы снегу, і неўзабаве снег быў па калена, а потым напалову да маіх сцёгнаў. Я адчуваў, што мяне пахаваюць, калі я не варухнуся, таму паспрабаваў зноў вырвацца і нахіліўся, каб голымі рукамі адціснуцца ад снегу.

Потым я заўважыў, што снег не халодны, а гарачы. Я крычаў ад болю, адрываючы рукі і бездапаможна чакаючы, пакуль снег паступова наваліўся на мае рукі, а потым мой твар і я закрычалі, калі гарачы, гарачы снег накрыў мяне, пякучы, пякучы, пякучы...

Я прачнуўся абліты потам у тым безасабовым гасцінічным нумары, і мне не спатрэбіўся нічога больш, чым глыток цудоўнага віскі Mac's Islay.

OceanofPDF.com

раздзел 2

ПЕРШАЕ, ШТО Я ПАМЯТАЮ Ў СВАІМ ЖЫЦЦІ, ГЭТА БОЛЬ. Не так шмат людзей адчуваюць родавыя мукі, і я не магу рэкамендаваць гэта. Не тое каб любая мая парада за ці супраць магла мець найменшы вынік; ніхто з нас не нарадзіўся па выбары, і мы не можам сказаць, як гэта адбываецца.

Я адчуваў боль, як катаванне, якая ўзнікла глыбока ў маім целе. З цягам часу станавілася горш, агонь, які паглынуў мяне. Я змагаўся з усіх сіл і, здавалася, перамог, хоць сцвярджаюць, што памяншэнне болю адбылося дзякуючы прыёму наркотыкаў. Боль знік, і я страціў прытомнасць.

На момант майго нараджэння, паводле надзейнай крыніцы, мне было 23 гады. Мне таксама сказалі, што наступныя некалькі тыдняў я правёў у коме, балансуючы на тонкай грані паміж смерцю і жыццём. Я схільны лічыць гэта літасцю, таму што сумняваюся, што застаўся б жывы, калі б быў дастаткова прытомным, каб адчуць боль. Маё жыццё было б вельмі кароткім. Калі я прыйшоў у прытомнасць, боль, хоць і ўсё яшчэ хаваўся, быў значна менш, і я знайшоў яго цярпімым. Менш памяркоўным было становішча, у якім я апынуўся. Я ляжаў з выцягнутымі на спіне канечнасцямі, звязанымі ў шчыкалатках і запясцях і, відаць, пагружанымі ў вадкасць. Мне было мала чаго трымацца, бо калі я паспрабаваў расплюшчыць вочы, я не змог. Мой твар, здавалася, быў моцна паранены, я вельмі спалохаўся і пачаў змагацца.

Уладны голас сказаў: «Вы павінны ляжаць спакойна». Вам забаронена рухацца. Ты не павінен рухацца».

Гэта быў добры голас, мяккі і далікатны; Так што я зноў расслабіўся і зноў упаў у блаславёную кому.

На працягу наступных тыдняў я ўсё часцей прыходзіў у прытомнасць. Я мала што памятаю пра той перыяд, акрамя таго, што боль стаў менш распаўсюджаным, і я стаў мацней. Мяне пачалі карміць праз зонд, я смактаў суп і фруктовы сок і стаў яшчэ мацней. Тры разы

я ведаў, што мяне вязуць у аперацыйную; Я ведаў гэта не з уласных назіранняў, а з таго, што слухаў размовы медсясцёр. Аднак большую частку часу я жыў у шчаслівым стане без думак. Мне ніколі не прыходзіла ў галаву задавацца пытаннем, што я там рабіў і як я туды трапіў, больш, чым нованароджанаму дзіцяці ў ложачку. Як дзіця, я быў задаволены тым, як ідуць справы, пакуль адчуваў сябе камфортна і клапаціўся.

Надышоў момант, калі з твару і вачэй знялі павязкі. Голас, мужчынскі голас, які я чуў раней, сказаў: «А цяпер супакойся. Трымайце вочы зачыненымі, пакуль я не скажу вам адкрыць іх».

Я паслухмяна заплюшчыў вочы і пачуў, як нажніцы праразаюць марлевую павязку. Пальцы дакрануліся да маіх павекаў, і пачуўся шэпт: «Здаецца, усё ў парадку». Хтосьці дыхаў мне ў твар. Голас сказаў: "А цяпер расплюшчы вочы".

Я расплюшчыў вочы ў цёмным пакоі. Я ўбачыў слабы сілуэт чалавека. Ён сказаў: «Колькі пальцаў мне падняць?» «

Нешта белае з'явілася ў маім зроку. — Два. ' 'А цяпер? «

Чатыры».

Ён глыбока, задаволена ўздыхнуў. «Падобна на тое, што ваш зрок у рэшце рэшт не пацярпеў. Табе вельмі пашанцавала, Грант. «Грант? Мужчына

на імгненне спыніўся. «Вас завуць Грант, так? Я

доўга думаў пра гэта, і чалавек меркаваў, што я не адкажу. Ён сказаў: «Давай, калі ты не Грант, хто ты

? »

Кажуць

, тады я пачаў крычаць, і мне зноў прыйшлося даць наркотыкі. Я не памятаю, каб крычаў f. Усё, што я памятаю, гэта жудаснае пачуццё пустаты, калі я зразумеў, што не ведаю, хто я.

Я даволі падрабязна распавёў гісторыю свайго адраджэння. Сапраўды дзіўна, што я пражыў усе гэтыя тыдні, значную частку часу ў свядомасці, ніколі не турбуючыся пра сваю асобу. Аднак Саскінд растлумачыў усё гэта пазней.

Доктар Мэцьюз, спецыяліст па скуры, быў адным з каманды, якая выпраўляла мяне, і ён быў першым, хто зразумеў, што са мной не так толькі фізічна; Таму Саскінд быў дададзены ў каманду. Я ніколі не называў яго інакш, як Зюскінд,

так ён прадставіўся, і ён ніколі не быў інакш, як добрым сябрам. Я думаю, таму ён быў добрым псіхіятрам. Калі я ўстаў на ногі і мне дазволілі пакінуць шпіталь, у нас стала звычкай выпіваць разам піва. Я не ведаю, ці з'яўляецца гэта нармальнай формай псіхіятрычнага лячэння, я думаў, што душы прылепленыя да крэсла ў галаве канапы, але Саскінд меў свой метад і аказаўся добрым сябрам.

Ён увайшоў у цёмны пакой. - Я Саскінд, - рэзка сказаў ён. Ён агледзеў пакой. «Доктар Мэцьюз кажа, што ў вас можа быць больш святла. Гэта здаецца мне добрай ідэяй. — Ён падышоў да акна і рассунуў шторы. «Цемра шкодная для душы».

Ён вярнуўся да ложка і паглядзеў на мяне ўніз. У яго быў моцны твар з моцнай сківіцай і крывым носам, але вочы не супадалі; яны былі мяккія і карыя, як вочы разумнай малпы. Ён зрабіў дзіўны раззбройваючы жэст і сказаў: «Вы не супраць, калі я сяду?» Я

адмоўна паківаў галавой, і ён падцягнуў нагой крэсла. Ён нязмушана сядзеў, абапёршыся левай пяткай аб правае калена, адкрываючы вялікі лапік шкарпэткі з густым малюнкам і два цалі валасатай нагі. «Як вы сябе адчуваеце? Я

паківаў галавой.

'Што? Кот з тваім языком збег? Калі я не адказаў, ён сказаў: "Глядзі, хлопчык, здаецца, у цябе праблемы". Я не магу вам дапамагчы, калі вы не хочаце са мной размаўляць».

У мяне была дрэнная ноч, самая страшная ў маім жыцці. Я гадзінамі змагаўся з пытаннем «Хто я?» ', і я быў не бліжэй да адказу, чым калі пачаў. Я быў знясілены і напалоханы, і не меў настрою размаўляць.

Зэскінд пачаў гаварыць ціхім голасам. Я не памятаю ўсяго, што ён сказаў у першы раз, але пазней ён неаднаразова вяртаўся да гэтай тэмы. Гэта было прыкладна так:

«Кожны сутыкаецца з гэтай праблемай у нейкі момант свайго жыцця; ён задае сабе фундаментальнае, небяспечнае пытанне: «Хто я?» Ёсць таксама шмат пытанняў, звязаных з гэтым, напрыклад, "Чаму я?" і "Чаму я тут?" Нядбайныя задаюць сабе гэтае пытанне позна, магчыма, толькі на смяротным ложы. Для чалавека, які думае, гэтае пытанне паўстае раней і павінна быць вырашана ў пакутах духоўнай барацьбы.

Ад такога кшталту самаапытання прынесла шмат карысці, а таксама тое, што не вельмі добра. Некаторыя з людзей, якія задавалі гэтыя пытанні, сталі вар'ятамі, некаторыя сталі святымі, але большасць з нас ідзе на кампраміс. З гэтых пытанняў

нарадзіліся вялікія рэлігіі . Філосафы напісалі шмат кніг пра гэта, кніг, якія змяшчаюць шмат відавочнай лухты і некалькі рэчаў, якія маюць сэнс. Навукоўцы шукалі адказ у руху атамаў і ўплыве наркотыкаў. Гэта праблема, якая хвалюе ўсіх нас, кожнага з роду чалавечага, і калі гэта не адбываецца ў асобным выпадку, то гэты чалавек не можа лічыцца чалавекам.

Цяпер вы з галавой сутыкнуліся з гэтай праблемай асабістай ідэнтычнасці і ў вострай форме. Вы думаеце, што вы не існуеце, таму што забылі сваё імя. Вы памыляецеся. Я не ў імені. Імя - гэта слова, проста слова, якім нам зручна называць сябе. Унутраны чалавек, свядомасць у вашай істоце, якую вы называеце Я, усё яшчэ існуе. Калі б не было, ты быў бы мёртвы.

Вы таксама думаеце, што ваш асабісты свет знік толькі таму, што вы не памятаеце рэчаў мінулага. Чаму гэта так? Ты яшчэ дыхаеш, ты яшчэ жывы. Неўзабаве вы зможаце выйсці з гэтай бальніцы разважаючым, запытальным чалавекам, які імкнецца працягваць тое, што яму трэба зрабіць. Магчыма, мы можам рэканструяваць некаторыя рэчы. Магчыма, вы вернеце ўсе свае ўспаміны праз некалькі дзён ці тыдняў. Магчыма, гэта зойме крыху больш часу. Але я тут, каб дапамагчы вам у гэтым. Вы дазволіце мне дапамагчы вам? Я

паглядзеў на гэты суровы твар з добрымі вачыма, якія былі такімі недарэчнымі, і прашаптаў: «Дзякуй». Паколькі я быў вельмі стомлены, я заснуў, а калі прачнуўся, Саскінд знік.

Аднак на наступны дзень ён вярнуўся. «Табе лепш? ' 'Крыху'.

Ён сеў. «Вы не супраць, каб я пакурыў?» — Ён закурыў і неахвотна паглядзеў на яе. «Я палю занадта шмат гэтага праклятага. — Ён працягнуў мне пакет. «Ты адзін? «

Я не палю. ' 'Адкуль вы гэта ведаеце? Я

думаў пра гэта цэлых пяць хвілін, пакуль Саскінд цярпліва чакаў, нічога не кажучы. «Не, — сказаў я, — не, я не палю. Я ведаю, што.'

«Гэта добры пачатак», — сказаў ён з вялікім задавальненнем. «Вы ведаеце нешта пра сябе. Што першае, што вы ўспамінаеце? «

Боль», — адразу ж сказаў я. «Боль і дрэйф. Мяне таксама звязалі. Саскінд хацеў ведаць усе падрабязнасці, і калі ён скончыў, мне здалося, што я ўбачыў на яго твары нотку сумнення, але я мог памыляцца. «Ці ведаеце вы, як вы трапілі ў шпіталь? — спытаў ён.

— Не, — сказаў я. «Я нарадзіўся тут. ' Ён усміхнуўся. «У вашым узросце? «Я не ведаю, колькі мне гадоў».

«Наколькі я ведаю, 23. Вы трапілі ў аўтамабільную аварыю. Вы ведаеце што-небудзь пра гэта? «

Не».

«Але вы ведаеце, што такое машына?» '

'Натуральна. 'Я памаўчаў хвіліну. «Дзе здарылася аварыя? «

Па дарозе паміж Доўсан-Крык і Эдмантанам. Вы ведаеце, дзе гэтыя месцы? —

г.зн.,

Саскінд затушыў цыгарэту. — Замалыя гэтыя попельніцы, — буркнуў ён. Ён закурыў яшчэ адну цыгарэту. «Хочаш даведацца пра сябе што-небудзь больш?» Магчыма, гэта чуткі, а не мае ўласныя веды, але, магчыма, гэта дапаможа. Ваша імя, напрыклад».

«Доктар Мэцьюз назваў мяне Грантам.

Саскінд асцярожна сказаў: «Наколькі мы ведаем, гэта ваша імя. Роберт Бойд Грант, каб быць больш поўным. Што-небудзь яшчэ? '

Так. Што я зрабіў? У чым была мая праца? '

Вы былі студэнтам. Вы вучыліся ў Ванкуверскім універсітэце. Вы што-небудзь памятаеце пра гэта? Я

адмоўна паківаў галавой.

«Што такое мофет? — раптам спытаў ён.

«Гэта адтуліна ў зямлі, з якой выцякае вуглякіслы газ вулканічнага паходжання. Я ўтаропіўся на яго. «Адкуль я гэта ведаў? -

Вы вывучалі геалогію, - суха сказаў ён. «Як было імя вашага бацькі? '

'Не ведаю. Вы сказалі "было". Ён памёр? -

Так, - хутка сказаў Саскінд. «Выкажам здагадку, што вы паедзеце ў Ірвінг-Хаўс, Нью-Вэстмінстэр, што вы там знойдзеце? «

Музей».

«У вас ёсць браты ці сёстры? «Не ведаю».

«Якой палітычнай партыі вы аддаеце перавагу, калі выказаць здагадку, што ёсць перавагі?» '

Я думаў пра гэта. — Не ведаю, — паціснуў я плячыма. «Але ці цікавіўся я і палітыкай, не ведаю».

Былі дзесяткі пытанняў, і Саскінд хутка закідаў іх мне, таксама чакаючы хуткіх адказаў. Нарэшце ён спыніўся. Ён закурыў яшчэ адну цыгарэту. «Скажу шчыра, Боб, таму што я не веру ў сэнс хаваць непрыемныя факты ад маіх кліентаў і таму што я думаю, што ты справішся з гэтым. Ваша страта памяці тычыцца толькі вашай асобы. Усе веды, якія непасрэдна не тычацца вашага эга, такія як геалагічныя факты, геаграфічныя назвы, тэорыя кіравання аўтамабілем, усе гэтыя веды захаваліся цалкам некранутымі».

Ён выпадкова пастукаў попелам у бок попельніцы. «Больш асабістыя рэчы, якія тычацца вас і вашых адносін з іншымі, зніклі. Мала таго, што ваша сям'я знішчана, вы не можаце ўспомніць ніводнага чалавека, ні свайго прафесара геалогіі, ні нават свайго лепшага сябра з каледжа. Быццам нешта ўнутры ты вырашыў сцерці дошку».

Я адчуваў сябе безнадзейна страчаным. Што засталося ад чалавека майго ўзросту, у якога не было ні асабістых кантактаў, ні сям'і, ні сяброў? Божа мілы, у мяне нават ворагаў не было, і хто больш адзінокі, чым той, хто можа гэта сказаць.

Зюскінд ласкава ткнуў мяне вялікім указальным пальцам. — Не здавайся, хлопчык. Мы яшчэ нават не пачалі. Трэба падумаць, што многія аддалі б душу і сэрца, каб пачаць з чыстага ліста. Дазвольце мне растлумачыць вам некалькі рэчаў. Падсвядомасць - гэта вар'яцкая жывёла са сваёй логікай. Гэтая логіка можа здацца дзіўнай для свядомага розуму, але, тым не менш, гэта разумная логіка, якая дзейнічае ў адпаведнасці з пэўнымі правіламі, і мы павінны сачыць за тым, каб выявіць гэтыя правілы. Я правяду вас праз некалькі псіхалагічных тэстаў, і тады, магчыма, я даведаюся больш пра тое, што стаіць за вамі. Я правяру ваша паходжанне і, магчыма, мы там нешта знойдзем».

— Які ў мяне шанец, Саскінд? '

Я не буду цябе падманваць. З-за розных абставінаў, у якія я зараз не буду ўдавацца, вы не просты выпадак амнезіі. Ваш выпадак - адзін для кніг, і я, верагодна, напішу гэтую кнігу. Глядзі, Боб, дзіця атрымлівае ўдар па галаве і губляе памяць, але ненадоўга. Праз некалькі дзён, максімум праз некалькі тыдняў, ён прыйдзе ў норму. Гэта як звычайна. Бывае і горш. Нядаўна ў мяне быў выпадак, калі машына збіла васьмідзесяцігадовага мужчыну. Ён ачуняў на наступны дзень у шпіталі і заўважыў, што страціў год свайго жыцця. Ён не мог успомніць гэтага за год да аварыі, і я не думаю, што ён калі-небудзь пра гэта ўспомніць».

Ён размахваў цыгарэтай перад маім тварам. «Гэта агульная амнезія. Выбарачная страта памяці, такая як ваша, вельмі незвычайная. Гэта здаралася раней і будзе паўтарацца, але не часта. І, як і ў выпадку з агульнай

стратай памяці, аднаўленне вар'іруецца. Бяда ў тым, што селектыўная амнезія настолькі рэдкая, што мы мала пра яе ведаем. Я мог бы сказаць вам, што ваша памяць вернецца на наступным тыдні, але я не буду, таму што я не ведаю. Праца над гэтым - гэта ўсё, што мы можам зрабіць. Я параіў бы вам перастаць пра гэта турбавацца і засяродзіцца на іншых рэчах. Як толькі ты зноў зможаш чытаць, я прынясу табе падручнікі, і ты можаш вярнуцца да працы. Тады павязка здымецца з рук і можна будзе нешта напісаць. Табе трэба будзе здаваць экзамен праз дванаццаць месяцаў».

Саскінд прымусіў мяне працаваць і ганяўся за мной, калі я слабеў. Калі б ён думаў, што гэта будзе добра для мяне, ён мог быць злым і, як толькі бінты здымаліся, ён сунуў мой нос у кнігі. Ён даў мне шмат тэстаў адносна майго інтэлекту, асобы і выбару навучання, і, здавалася, ён быў задаволены вынікамі.

«Ты не дурань», — заявіў ён, размахваючы пачкам папер. «Вы атрымалі 13 3 балаў на тэсце Wechsler Bellevue. У вас ёсць мазгі. Так што выкарыстоўвайце іх».

Маё цела было пакрыта шнарамі, асабліва грудзі. Мае рукі былі ненатуральна ружовымі ад новай скуры, і калі я дакрануўся да твару, я адчуў маршчыны. І гэта прывяло да іншага. Аднойчы да мяне прыехаў Мэцьюз з Саскіндам. - Нам трэба аб нечым пагаварыць, Боб, - сказаў ён.

Саскінд засмяяўся і кіўнуў галавой у бок Мэцьюза. «Сур'ёзны хлопчык, вельмі, вельмі сур'ёзны. "Гэта сур'ёзна", - сказаў Мэцьюз. «Табе трэба будзе прыняць рашэнне, Боб. Я зрабіў для цябе ўсё, што мог. Твае вочы як новыя, але астатнія трохі пабітыя, і я не магу нічога палепшыць. Я не геній, проста звычайны бальнічны хірург, які спецыялізуецца на скуры. Ён зрабіў паўзу, і я зразумеў, што ён шукае словы. «Вы ніколі не задумваліся, чаму ў вас няма люстэрка?» Я

адмоўна паківаў галавой, і ўмяшаўся Саскінд. «Наш Роберт Бойд Грант вельмі сціплы хлопчык. Хочаш убачыць сябе, Боб? Я

прыклаў пальцы да шчакі і адчуў шурпатасць. «Я не ведаю, ці хачу я гэтага. ' Я заўважыў, што мяне дрыжыць.

«Табе лепш быць», — параіў Зюскінд. «Гэта будзе шокам, але можа дапамагчы вам прыняць важнае рашэнне».

- Добра, - сказаў я.

Саскінд пстрыкнуў пальцамі, і медсястра выйшла з пакоя, вярнуўшыся амаль адразу з вялікім люстэркам, якое паставіла на стол дагары нагамі. Затым. яна пайшла, зачыніўшы за сабой дзверы. - Давай, - сказаў Саскінд. Я неахвотна ўзяў люстэрка і павярнуў яго. «Божа мой», — сказаў я, хутка заплюшчыўшы вочы. Жывот нібы перавярнуўся. Праз некаторы час я зноў паглядзеў. Гэта быў жахліва пачварны твар, ружовы і ў выпадковых месцах пакрыты белымі шнарамі. Гэта выглядала як першыя няўмелыя спробы дзіцяці сфармаваць з воску чалавечы твар. У ім не было ні характару, ні намёку на надыходзячую сталасць, якая павінна была быць у чалавека майго ўзросту. Не было нічога, што робіць твар тварам.

— Вось чаму ў вас тут адзіны пакой, — ціха сказаў Мэцью.

Я пачаў смяяцца. «Гэта смешна. Гэта сапраўды па-чартоўску смешна. Я страціў не толькі сябе, але і свой твар. Саскінд паклаў мне руку на руку. «Твар - гэта проста твар. Ні адзін чалавек не можа выбраць сабе твар, гэта тое, што яму дадзена. Цяпер проста паслухайце Dr. Мэцьюз».

"Я не пластычны хірург", - сказаў Мэцьюз. Ён паказаў на люстэрка, якое я ўсё яшчэ трымаў. «Вы бачыце гэта! Вы не былі ў стане для шырокага хірургічнага лячэння, якое вам патрабавалася, калі вы прыйшлі сюды. Ты б памёр, калі б мы паспрабавалі нешта падобнае. Але цяпер ты дастаткова моцны для наступнага кроку, калі хочаш яго зрабіць».

«А гэта? «

Больш аперацый умелага хлопца ў Квебеку. У сваёй вобласці лепшы ў Канадзе і, магчыма, у Заходнім паўшар'і. Вы можаце атрымаць твар і новыя рукі».

«Больш аперацый! «Мяне гэта не прывабіла. Мне гэтага было дастаткова. "У вас ёсць некалькі дзён, каб прыняць рашэнне", - сказаў Мэцьюз. «Ці магу я, Мэт?» Саскінд сказаў. «Дазвольце мне прыняць тут. - Вядома, - сказаў Мэцью. 'Ідзі наперад. Убачымся, Боб».

Ён выйшаў з пакоя, ціха зачыніўшы за сабой дзверы. Саскінд закурыў і кінуў пачак на стол. — Лепш зрабі гэта, брат, — спакойна сказаў ён. «Вы не можаце хадзіць з такім тварам, калі вы не імкнецеся зрабіць кар'еру ў фільмах жахаў».

— Сапраўды, — напружана сказаў я. Я адчуваў, што гэта трэба зрабіць. Я люта павярнуўся да Саскінда. «Скажыце мне што-небудзь, хто за ўсё гэта плаціць? Хто плаціць за гэты прыватны пакой? Хто плаціць лепшаму пластычнаму хірургу ў Канадзе? Саскінд

пстрыкнуў языком. «Гэта таямніца. Нехта абавязкова павінен вас моцна любіць. Кожны месяц адзін прыходзіць да доктара.

Адрасаваны канверт Мэцью, які змяшчае тысячу долараў у стодаляравых купюрах і ліст паперы накшталт гэтага. — Ён дастаў з кішэні паперку і кінуў яе мне праз стол.

Я гэта разгладзіў. Ён утрымліваў толькі адзін радок тыпу:

ЗА ДОГЛЯД РОБЕРТА БОЙДА ГРАНТА.

Я падазрона паглядзеў на яго. «Гэта не твая праца, так? «Божа мілы, ты можаш сабе ўявіць шпітальнага псіхіятра, які можа раздаваць дванаццаць тысяч даляраў у год? Я не мог даць вам дванаццаць тысяч цэнтаў. ' Ён усміхнуўся. «Але дзякуй за камплімент».

Я прыціснуў паперку пальцам. «Магчыма, гэта ключ да маёй асобы».

- Не, не, - коратка сказаў Саскінд. Ён зрабіў незадаволены твар. «Магчыма, вы заўважылі, што я мала расказаў вам пра сябе. Я абяцаў праверыць ваша паходжанне».

"Я збіраўся спытаць вас пра гэта".

"Я рабіў запыты", - сказаў ён. «І я думаў не пра тое, што я павінен вам сказаць, а пра тое, ці павінен я вам што-небудзь сказаць. Ведаеш, Боб, у людзей склалася вельмі няправільнае ўражанне аб нашай працы. У такім выпадку, як ваш, яны думаюць, што я павінен дапамагчы вам вярнуць памяць, нават калі неба ўпадзе. Я бачу гэта інакш. Я падобны да псіхіятра, які сказаў, што яго задача - прымусіць геніяў пазбаўляцца ад неўрозаў. Я не хачу, каб чалавек быў нармальным, я хачу, каб ён быў шчаслівым. Тое, што гэтыя два паняцці не з'яўляюцца сінонімамі, з'яўляецца сімптомам хворага свету, у якім мы жывем».

«І якое гэта мае дачыненне да мяне? —

Я раю вам пакінуць гэта, — сур'ёзна сказаў ён. «Не капайцеся ў сваім мінулым. Зрабіце для сябе новае жыццё і не спрабуйце ўспомніць, што было да таго, як вы сюды прыйшлі. Я не дапамагу табе вярнуць памяць».

Я ўтаропіўся на яго. «Саскінд, ты не можаш сказаць нешта падобнае і чакаць, што я пагаджуся на гэта».

«Вы не давяраеце мне ў гэтым? — ціха спытаў ён. — Не. Вы б так зрабілі на маім месцы? «

Я так не думаю. ' Ён уздыхнуў. «Напэўна, гэта не зусім у адпаведнасці з прафесійнай этыкай, але ўсё роўна. Скажу коратка. Сядайце, слухайце і маўчыце, пакуль я не скончу».

Ён глыбока ўздыхнуў. «Ваш бацька кінуў вашу маці неўзабаве пасля вашага нараджэння, і ніхто не ведае, ці жывы ён яшчэ. Твая маці памерла, калі табе было дзесяць, і, наколькі я мог зразумець, гэта была не вялікая страта. Шчыра кажучы, яна была звычайнай шлюхай і, дарэчы,

не была замужам за тваім бацькам. Так ты застаўся сіратой і трапіў у прытулак. Падобна на тое, што вы былі дзіцём сатаны і зусім непакорлівым, таму неўзабаве афіцыйна набылі статус правапарушальніка. Хапіла? -

Працягвай, - прашаптаў я.

«Вы ўпершыню звярнуліся ў міліцыю з-за крадзяжу аўтамабіля, і гэты эпізод скончыўся папраўчай установай. Відаць, гэта не была добрая ўстанова; вы толькі даведаліся, што злачынства можа быць вельмі карысным. Ты ўцёк і паўгода жыў дробным крадзяжом, пакуль цябе не злавілі. На шчасце, цябе не вярнулі ў тую ж установу, а ты прыйшоў да дырэктара, які ведаў, як з табой абыходзіцца, і ты пачаў жыць прыстойным жыццём. Пасля выхаду з выхаваўчай установы вы былі змешчаны ў маладзёжны дом пад наглядам службоўца прабацыі і атрымалі добрую сярэднюю адукацыю. Ваш выдатны інтэлект прынёс вам выдатныя адзнакі, і таму вы паступілі ва ўніверсітэт. У той час з вамі, здавалася, усё было ў парадку».

У голасе Зюскінда было нешта рэзкае. «Але ты спатыкнуўся. Ты, відаць, не мог нічога прыстойна зрабіць. Паліцыя затрымала цябе за курэнне марыхуаны, яшчэ адна дрэнная нотка. Была гісторыя пра дзяўчыну, якая загінула ад рук абортыстаў, было названа імя, але нічога нельга было даказаць, і, магчыма, мы павінны проста праігнараваць гэта. Нават больш? '

'Ёсць яшчэ? Зюскінд

змрочна кіўнуў. «Ёсць больш. - Паслухаем, - коратка сказаў я.

— Добра. Вас зноў затрымалі за ўжыванне наркотыкаў; на гэты раз вы сапраўды выйшлі з-пад кантролю. Былі доказы таго, што вы прадавалі наркотыкі, каб атрымаць грошы на ўласныя патрэбы, але іх было недастаткова, каб вас пасадзілі ў турму. Аднак за вамі сачыла паліцыя. Потым быў апошні ўдар. Вы ведалі, што яны збіраюцца выкінуць вас з каледжа, і ў іх было для гэтага шмат прычын. Вы можаце толькі спадзявацца, што яны не зробяць гэтага, калі вы паабяцаеце палепшыць, але потым яны павінны пераканацца, што вы сур'ёзна ставіцеся да выдатнай працы, напрыклад. Але наркотыкі і выдатная праца не спалучаюцца, таму вы былі настолькі дурныя, каб уварвацца ў офіс і паспрабаваць падрабіць вашы экзаменацыйныя адзнакі».

«І мяне на гэтым злавілі», — глуха сказаў я.

«Гэта было б лепш для вас. Не, цябе не злавілі на гарачым, але ты быў такі нязграбны, што

за табой паслалі старэйшага студэнта. Ён сапраўды знайшоў вас. Ён выявіў, што вы ап'янелі. Вы збілі хлопца да паўсмерці і зніклі невядома куды. Бог ведае, дзе вы думалі знайсці прытулак, магчыма, на Паўночным полюсе. У любым выпадку, добры чалавек па імені Трынавант падвёз вас, і гэтая паездка скончылася аварыяй. Трынавант быў мёртвы, яго жонка была мёртвая, яго сын быў мёртвы, і вы былі сем восьмых мёртвыя. — Ён працёр вочы. – І на гэтым гісторыя скончылася.

Мне было холадна наскрозь. «Вы верыце, што я забіў Трынаванта і яго сям'ю?» «

Я лічу, што гэта быў няшчасны выпадак і не больш за тое». Слухай уважліва, Боб, я казаў табе, што ў падсвядомасці ёсць свая дзіўная логіка. Я заўважыў, што адбываецца нешта вельмі дзіўнае. Пасля таго, як яны забралі вас у сувязі з гераінавай гісторыяй, вы таксама прайшлі псіхіятрычнае абследаванне, і я бачыў пратаколы. Адным з тэстаў было апісанне асобы Bernreuter, і вы, магчыма, памятаеце, што я таксама даваў вам гэты тэст».

«Так».

Саскінд адкінуўся назад. «Я параўнаў абодва, і яны зусім не правільныя; яны маглі ставіцца да двух розных людзей. І яшчэ сёе-тое табе скажу, Боб. Я б не давяраў хлопцу, якога паліцэйскі псіхіятр правяраў на фальшывы цэнтар, але я б даверыў табе сваё жыццё. «Напэўна, нехта памыліўся», — сказаў я.

Ён энергічна паківаў галавой. «Без памылкі. Памятаеце хлопца, якога я прывёў з сабой, які прысутнічаў на некаторых тэстах? Ён з'яўляецца аўтарытэтам у незвычайнай з'яве ў чалавечай псіхіцы - шматстайнасці асобы. Вы калі-небудзь чыталі тую кнігу «Тры абліччы Евы»? «

Я бачыў фільм. З Джоан Вудворд».

'Так, гэта правільна. Тады, магчыма, цяпер вы разумееце, да чаго я іду з гэтым. Не тое каб з табой нешта не так, як з ёй. Скажыце, што вы думаеце пра жыццё Роберта Бойда Гранта? '

Мне стала млосна. Я не магу паверыць, што гэта быў я. - Гэта быў не ты, - рэзка сказаў Саскінд. «Думаю, адбылося наступнае. Той Роберт Бойд Грант быў даволі няшчасным маленькім хлопцам, і ён гэта ведаў. Я падазраю, што яму было дастаткова жыць з самім сабой і хацеў уцячы ад сябе, такім чынам, наркотыкі. Аднак у ім можна ўцячы толькі часова і, як і ўсе астатнія, ён быў зачынены ў турме свайго цела. Магчыма, ён захварэў сам на сябе, свядомая, добраахвотная змена асобы практычна немагчымая.

Аднак, як я ўжо казаў, у падсвядомасці ёсць свая логіка, і мы ў гэтай бальніцы проста далі яму тое, што яму трэба. Калі вас прывезлі, у вас былі апёкі трэцяй ступені шасцідзесяці працэнтаў цела. Мы не маглі пакласці вас спаць у такім стане, таму пакінулі вас вісець у фізіялагічным растворы, які быў дастаткова добрай заменай амниотической вадкасці для вашай падсвядомасці. Вы ведаеце, што гэта значыць? «

Вяртанне ва ўлонне маці? Зюскінд

пстрыкнуў пальцамі. «Вы тут. Я кажу вам усё гэта вельмі ненавукова, таму ніколі не цытуйце мяне, асабліва іншым псіхіятрам. Я думаю, што гэты стан быў менавіта тым, што патрэбна вашай падсвядомасці. Тут была магчымасць для адраджэння, і гэтай магчымасцю скарысталіся. Ці была гэтая другая асоба ўжо там, гатовая да выкарыстання, ці яна сфарміравалася падчас таго, як вы правялі ў той ванне, мы ніколі не даведаемся, і гэта не мае значэння. Тое, што ёсць другая асоба, лепшая асоба, несумненна, і я б пакляўся ў судзе, што мне, магчыма, прыйдзецца зрабіць. Вы адзін з нямногіх, хто можа назваць сябе новым чалавекам».

Гэта было шмат, каб мець магчымасць апрацаваць усё адразу, занадта шмат. "Вы далі мне некаторыя рэчы, каб падумаць", сказаў я. «Я павінен быў. Я павінен быў паказаць табе, чаму не варта капацца ў мінулым. Калі я расказаў вам, што зрабіў нейкі Роберт Грант, ці не адчулі вы, што гаворка ідзе пра нечыя дзеянні? Дазвольце мне прывесці вам аналогію: калі вы ідзяце ў кінатэатр і бачыце, як на вас скача леў, гэта проста фільм, і ён вам нічога не робіць. Але калі вы едзеце ў Афрыку і на вас наскоквае леў, гэта суровая рэальнасць, і вы мёртвыя. Калі вы хочаце працягваць капацца ў мінулым і вам удаецца ператварыць вопыт іншага хлопца ў асабістыя ўспаміны, вы падзеліце сябе на дзве часткі. Так што няхай справа спыніцца. Вы чалавек без мінулага і з вялікай будучыняй. «Які шанец, што іншая дрэнная асоба зноў з'явіцца?

- Я б сказаў, што шанцы вельмі малыя, - павольна сказаў Саскінд. «Вы валявы чалавек; другі быў слабахарактарны. Валявыя людзі звычайна не звяртаюцца да наркотыкаў. Д'ябал хаваецца ва ўсіх нас; мы ўсе павінны здушыць старога Адама. Ты нічым не адрозніваешся ад іншых».

Я ўзяў люстэрка і разгледзеў адлюстраваную карыкатуру. «Як я... ён выглядаў? Саскінд

дастаў кашалёк і сфатаграфаваў. «Я не бачу сэнсу вам гэта паказваць, але калі вы хочаце паглядзець, то глядзіце».

Роберт Бойд Грант быў свежым маладым чалавекам з гладкім тварам без маршчын. Не было ніякіх прыкмет распаду, як можна было чакаць - гэта мог быць любы студэнт любога універсітэта на паўночнаамерыканскім кантыненце. Ён не быў няспелым чалавекам, і яму, верагодна, не было б цяжкасці знайсці дзяўчыну, каб зацяжарыць.

«Я б забыўся гэты твар», — сказаў Саскінд. «Не вяртайся ў мінулае. Робертс, пластычны хірург, з'яўляецца скульптарам у плоці, і ён дасць вам твар, з якім вы можаце сыграць рамантычнага героя разам з Элізабэт Тэйлар».

— Я буду сумаваць па табе, Саскінд.

Ён засмяяўся. 'Сумуеш па мне? Ты не прапусціш мяне, брат. Я цябе не адпушчу. Я збіраюся напісаць гэтую кнігу пра вас, разумееце? — Ён выпусціў клуб дыму. «Я пакідаю бальніцу і пачынаю прыватную практыку. Я магу мець зносіны з кімсьці. А ведаеце дзе? Прама ў Квебеку P

я раптам адчуў сябе нашмат весялейшым цяпер, калі ведаў, што Саскінд будзе побач. Я зноў паглядзеў на фота і сказаў: «Магчыма, мне лепш скончыць з гэтым зараз. Новы чалавек... новы твар... чаму не новае імя? '

'Добрая ідэя. Што ты думаў? Я

даў яму фота. — Гэта Роберт Грант. Я Боб Бойд. Гэта нават не дрэннае імя».

Тры аперацыі, якія я перанёс у Квебеку, доўжыліся год. Я правёў шмат тыдняў падчас перасадкі скуры з левай рукой, прывязанай да правай шчакі, і як толькі гэта было зроблена, правая рука падышла да левай шчакі.

Робертс быў геніем. Ён старанна абмераў маю галаву, а потым зрабіў гіпсавую мадэль, з якой прынёс яе ў мой пакой. «Які твар ты хацеў бы мець, Боб?» — спытаў ён.

Гэта прыняло шмат галаўнога болю, таму што рашэнне будзе канчатковым. Мне давялося б пражыць з гэтым тварам усё астатняе жыццё. Мы не спяшаліся, і Робертс працягваў ляпіць з гліны на гіпсавай паверхні. Вядома, былі абмежаванні, і некаторыя мае прапановы былі непрактычныя. «У нас толькі абмежаваная колькасць мяса, з якім можна працаваць», — сказаў Робертс. «Увогуле, пластычная хірургія заключаецца ў выдаленні плоці, напрыклад, укарачэнні носа. Гэта

нашмат больш складаная праца, і мы мала што можам зрабіць, акрамя як размеркаваць тое, што ёсць, па-іншаму».

Гэта было жудасна смешна. Не кожны можа выбраць свой твар, нават з абмежаваных запасаў. Аперацыі былі не зусім вясёлымі, але я іх вытрымаў, і паступова з'явіўся больш-менш смуглы і абветраны твар, твар мужчыны намнога старэйшы за 24 гады. Ён быў выразаны нібы вялікім вопытам і гаварыў пра мудрасць, якую я сапраўды не валодаў.

- Не хвалюйся, - сказаў Робертс. «Гэта твар, якім вы вырасцеце. Як бы старанна я ні рабіў гэтую працу, я не магу прымусіць шнары цалкам знікнуць, таму я схаваў іх у зморшчынах цела, зморшчынах, якія звычайна з'яўляюцца толькі з узростам. ' Ён усміхнуўся. «З такім тварам людзям твайго ўзросту будзе цяжка звязвацца з табой. Яны будуць асцярожна абыходзіць вас, не ведаючы чаму. Магчыма, вы маглі б спытаць у Саскінда, як дзейнічаць у такіх сітуацыях.

Мэцьюз перадаў Саскінду кіраванне штомесячнай тысячай долараў майго невядомага дабрадзея. Саскінд даў ДЛЯ ДОГЛЯДУ РОБЕРТА БОЙДА ГРАНТА шырокае тлумачэнне; ён прымушаў мяне шмат працаваць, а паколькі я не магла паступіць ва ўніверсітэт, ён знайшоў для мяне прыватных настаўнікаў. – У цябе мала часу. — папярэдзіў ён. «Ты нарадзіўся менш за год таму і, калі сапсуеш сваё выхаванне, табе давядзецца ўсё жыццё мыць посуд».

Я шмат працаваў, тады ў мяне не было часу турбавацца аб сваіх цяжкасцях. Я любіў геалогію, і паколькі мой розум, відаць, быў напоўнены геалагічнымі фактамі, вывучэнне не было для мяне занадта складаным. Саскінд арганізаваў гэта так, што я мог здаваць пісьмовыя экзамены ў перыяд паміж другой і трэцяй аперацыямі, калі мая галава і рука былі яшчэ забінтаваныя. Я не ведаю, што б я рабіла без яго.

Пасля іспытаў я скарыстаўся магчымасцю наведаць публічную бібліятэку і, нягледзячы на тое, што казаў Саскінд, я пашукаў газетныя апісанні аўтамабільнай аварыі. Гэта не зрабіла мяне мудрэйшым; усё, што я даведаўся, - гэта тое, што Трынавант быў вялікай шуткай у нейкай яме ў Брытанскай Калумбіі. Гэта нічым не адрознівалася ад чарговай аўтамабільнай аварыі і асаблівай сенсацыі не выклікала. Неўзабаве пасля гэтага мне пачалі сніцца дрэнныя сны, таму я не стаў шукаць далей.

І раптам усё скончылася. Была зроблена апошняя аперацыя, знятыя павязкі. Вынікі экзамену прыйшлі на тым жа тыдні, і я здаў. Я мог бы назваць сябе геолагам без працы. Саскінд запрасіў мяне адсвяткаваць з ім. «Што ты цяпер будзеш рабіць? — спытаў ён. «Атрымаць доктарскую ступень? Я

паківаў галавой. «Я пакуль не думаю. Я хачу спачатку атрымаць практычны вопыт».

Ён згодна кіўнуў. «Вы ўжо думалі пра гэта? «Мне не вельмі хочацца ўступаць у якую-небудзь кампанію. Я лепш буду працаваць на сябе. Я думаю, што ў паўночна-заходніх тэрыторыях ёсць шмат магчымасцей для геолага-фрылансера».

Зюскінд вагаўся. «Я не ведаю, ці добра гэта цяпер. ' Ён паглядзеў на мяне і ўсміхнуўся. «Твой твар трохі адчувальны, ці не так? А вы хочаце пакінуць людзей у глушы. Гэта ўсё? -

Крыху, - сказаў я неахвотна. «Але я меў на ўвазе тое, што сказаў. Думаю, паеду на поўнач».

«Вы правялі ў шпіталях паўтара года. А ты мала ведаеш людзей. Вы ведаеце, што вам трэба было зрабіць? Напіцца, напіцца, пасябраваць, можа, жонку знайсці. «Божа мілы, я не магу ажаніцца».

Ён махнуў куфлем з півам. 'Чаму не? Знайдзіце сапраўды добрую дзяўчыну і раскажыце ёй усю гісторыю. Калі яна любіць цябе, гэта не будзе мець ніякай розніцы».

«Такім чынам, вы выступаеце як шлюбны маклер. Чаму ты ніколі не ажаніўся? «

Хто захоча ажаніцца з такім буркатам, як я?» ' Ён высыпаў попел на кашулю. «Я нешта ўтаіў ад цябе, хлопчык. Гэта была даволі дарагая праца, і вы не думаеце, што тысячы долараў у месяц было дастаткова для таго, што з вамі зрабілі, ці не так? Робертс нятанны, а яшчэ былі настаўнікі, не кажучы ўжо пра мае амаль бясцэнныя паслугі».

— Што ты насамрэч маеш на ўвазе пад гэтым, Саскінд?

«Калі прыйшоў першы канверт з тысячай даляраў, гэта таксама было ў ім. ' Ён працягнуў мне паперку. У машынапісе быў радок:

ЗА КЛОПАТ РОБЕРТА БОЙДА ГРАНТА.

А пад гэтым яшчэ адзін сказ:

КАЛІ ГЭТЫХ ГРОШАЎ НЕДАСТАТОЧНА, РАЗМЕСЦІЦЕ НАСТУПНУЮ РЭКЛАМУ Ў VANCOUVER SUN РБК ТРЭБА БОЛЬШ.

«Калі вы паехалі ў Квебек, — сказаў Саскінд, — я думаў, што там павінна быць больш грошай, таму я размясціў аб'яву ў газеце. Той, хто

надрукаваў гэтыя грошы, падвоіў суму. За апошнія паўтара года ў вас было $3600o; у вашым банку засталося амаль 4000 долараў, што вы хочаце з імі рабіць? «

Аддайце на дабрачыннасць».

- Не будзь дурнем, - сказаў Саскінд. «Трэба валодаць некаторымі навыкамі, калі выязджаеш у шырокі свет. Праглыні свой гонар і вазьмі яго. «Я падумаю».

"Я не ведаю, што яшчэ вы можаце зрабіць, акрамя як прыняць яго", - заўважыў ён. «У вас няма іншага чырвонага цэнта».

Я працягнуў яму паперку. «Як вы думаеце, хто гэта? І навошта яму гэта? "

Я ўпэўнены, што гэта не хтосьці з вашага мінулага", - сказаў Саскінд. «Банда, з якой пайшоў Грант, не магла сабраць нават дзесяці даляраў. Гэтыя ананімныя ахвяраванні атрымліваюць усе бальніцы. Звычайна яны не такія вялікія і не прызначаны для канкрэтнага чалавека, як гэты, але яны падыходзяць. Верагодна, гэта нейкі эксцэнтрычны мільянер, які прачытаў пра вас у газеце і падумаў, што яму варта з гэтым што-небудзь зрабіць. — Ён падняў плечы. «Па-ранейшаму кожны месяц прыходзіць 2000 долараў. Што з гэтым рабіць? Я

нешта напісаў на запісцы і кінуў яму. Ён прачытаў і засмяяўся. «RBG КАЖА СТОП» Я загадаю апублікаваць гэта ў газеце, а потым паглядзім, што будзе. — Ён наліў яшчэ піва. «Калі ты думаў, што з'едзеш у тую ледзяную пустку».

— Напэўна, мне спатрэбіцца ўся гэтая сума, — сказаў я. «Я паеду, як толькі збяру рыштунак».

"Прыемна было мець цябе побач, Боб", - сказаў Саскінд. «Ты добры хлопец. І памятайце, каб гэта было так. Не мітусіцца, не хвалюйся. Глядзіце ў будучыню, забудзьцеся пра мінулае, і ўсё пойдзе добра. Калі вы гэтага не зробіце, вы можаце выбухнуць, як бомба. І я хацеў бы пачуць ад вас час ад часу».

Праз два тыдні я пакінуў Квебек і накіраваўся на паўночны захад. Калі хто і быў маім бацькам, то гэта быў Саскінд, чалавек з моцным, бязлітасным, добрым духам. Ён навучыў мяне паліць цыгарэты, хоць я ніколі не стаў заядлым курцом, як ён.

Яго поўнае імя было Абрагам Ісаак Саскінд. Я заўсёды называў яго Саскінд.

OceanofPDF.com

раздзел 3

ВЕРТАЛЁТ ЗНОЎ НА ВЫШЫНІ ДРЭВА, І Я крыкнуў пілоту: "Усё ў парадку, там, на паляне ля возера".

Ён кіўнуў, і самалёт павольна рушыў убок, апусціўшыся каля берага возера. Калі мы стукнуліся аб зямлю, здавалася, што мы прызямліліся на балоцістую зямлю, прычынай гэтага была гідраўлічная падвеска, і тады нічога не было чуваць, акрамя вібрацыі рухавіка падчас павольнага кручэння ротара.

Пілот не выключыў рухавік. Я адчыніў дзверы і пачаў даставаць сваё рыштунак, спачатку небіткія рэчы, здольныя вытрымаць падзенне з невялікай вышыні. Потым я вылез з самалёта і дастаў скрыні з інструментамі. Пілот не падняў руку; ён сядзеў на рулявым сядзенні і назіраў. Перавозка багажу, безумоўна, супярэчыла правілам яго прафесійнай асацыяцыі.

Калі я дастаў усё, я закрычаў: «Дык ты вернешся праз тыдзень?» '

'Добра. Каля 11 раніцы».

Я крыху адышоўся і глядзеў, пакуль ён не ўзляцеў і самалёт не знік за дрэвамі, як вялікі нязграбны конік. Потым я пачаў разбіваць лагер. Я не планаваў нічога рабіць у той дзень, акрамя, магчыма, невялікай рыбалкі. Гэта гучыць так, быццам я біў кулаком у нос кампаніі Matterson на працягу большай часткі працоўнага дня, але з майго вопыту не варта спяшацца з працай.

Многія мужчыны, асабліва тыя, што прыехалі з горада, жывуць як свінні, калі атабарыліся. Яны больш не голяць, не капаюць прыбіральню і жывуць у асноўным на дыеце з кансерваванай фасолі. Мне падабаецца адчуваць сябе як мага зручней, і гэта патрабуе часу. Акрамя таго, вы можаце зрабіць шмат працы, проста боўтаючыся ў сваім лагеры. Пакуль вы чакаеце, пакуль рыба клюне, вы можаце агледзецца і падвесці вынікі басейна, і вопытны геолаг даведаецца шмат новага. Каб выявіць, што яйка сапсавалася, неабавязкова з'есці яго ўсё і неабавязкова даследаваць кожны квадратны метр глебы, каб даведацца, што вы там знойдзеце, а што не.

Так што я разбіў лагер. Я выкапаў прыбіральню і карыстаўся ёю. Я назбіраў на беразе возера сухіх карчакоў і развёў вогнішча. Потым я дастаў кавайнік і закіпяціў ваду. Пакуль я назбіраў дастаткова яловых галінак, каб заслаць ложак, прыйшоў час кавы. Я сядзеў спіной да вялікага каменя і з цікаўнасцю глядзеў на возера. Наколькі я мог бачыць, возера знаходзілася прама над двума сумежнымі рознымі пластамі. Гэты бок возера амаль напэўна быў мезазойскім, сумессю асадкавых і вулканічных парод, добрай глебай для разведкі карысных выкапняў. Зыходзячы з яго месцазнаходжання і з таго, што я бачыў яго з паветра, іншы бок, верагодна, быў палеазойскім, у асноўным асадкавым. Я сумняваўся, што знайду шмат, але я ўсё роўна павінен быў шукаць.

Я зрабіў глыток гарачай кавы і схапіў жменю каменьчыкаў, каб разгледзець іх. Я выпадкова кідаў іх адну за адной, а апошнюю выкідаў у возера. Ён прызямліўся з ціхім стукам, і на імгненне вада закалацілася ўсё больш шырокімі коламі. Само возера ўтварылася ў апошні ледніковы перыяд. Лёд прайшоў па ўсёй краіне; ледавікі высеклі даліны ў цвёрдых скалах. Яно доўга ляжала на зямлі і знікла гэтак жа хутка, як і з'явілася.

Хуткасць - нешта адноснае. Для таго, хто глядзіць на гэта, ледавік рухаецца павольна, але ў параўнанні з іншымі геалагічнымі працэсамі яны рухаюцца хутка. У любым выпадку, ледавікі адступілі, скінуўшы кавалкі, якія яны аслабілі ад карэннай пароды. Тады ўтварылася навала горнага друзу, так званая марэна — натуральная плаціна, за якой магло ўтварыцца возера. Канада поўная гэтага, і канадскі геолаг павінен марнаваць вялікую частку свайго часу, спрабуючы думаць як кавалак лёду, спрабуючы ўявіць сабе шлях, па якім лёд прайшоў тысячы і тысячы гадоў таму, каб высветліць, чаму наваліліся камяні знаходзяцца ў незразумелых месцах.

Гэтае возера было не вельмі вялікае, не больш за вярсту. У яго ўпадала даволі шырокая рака, якая ішла з поўначы. Я бачыў марэну з паветра і змог прасачыць за ракой на поўдзень ад возера, дзе яна абрынулася на адкос і дзе кампанія Матэрсана хацела пабудаваць плаціну.

Я выкінуў кававую гушчу, памыў каструлю і эмаляваны кубак і паставіў лабавое шкло. Я не люблю палаткі, унутры не цяплей, чым звонку, і калі з імі не асцярожна звяртацца, яны хутка працякаюць. У добрае надвор'е чалавеку не спатрэбіцца нічога, акрамя ветрозащиты, якую лёгка зрабіць з наяўных на месцы матэрыялаў. Такім чынам, вам не трэба насіць яго з сабой, як палатку, і ў дрэннае надвор'е вы можаце зрабіць воданепранікальную дах, калі ўмееце гэта рабіць. Аднак я правёў даволі шмат часу ў Паўночна-Заходніх Тэрыторыях, перш чым я гэта ведаў.

Да сярэдзіны дня мой лагер быў у добрым парадку. Усё было там, дзе я хацеў, і дзе я мог хутка атрымаць гэта, калі мне гэта спатрэбіцца. Усё было арганізавана па стандартнай схеме, якую я выпрацаваў гадамі. Эскімосы зрабілі гэта мастацтва мастацтвам; незнаёмец можа зайсці ў незнаёмае іглу, выцягнуць руку ў цемру і быць упэўненым, што знойдзе алейную лямпу або касцяныя рыбалоўныя кручкі. Армія ў гэтым плане таксама ступіла далёка наперад; той, каго перавялі ў чужы лагер, ведае ўсляпую, як знайсці казначэйства.

Плёск рыбы ў возеры прымусіў мяне зразумець, што я галодны, таму я вырашыў даследаваць, што такое фарэль. У халодным клімаце рыба не павінна быць пастаяннай часткай рацыёну, таму што вам спатрэбіцца больш добрага тлустага мяса, але я з'еў больш чым дастаткова мяса ў Форт-Фарэл, і ідэя фарэлі, якая пячэцца на патэльні, была асабліва прывабнай. Аднак на наступны дзень я паспрабую даведацца, ці змагу я атрымаць якую-небудзь гульню, пры ўмове, што для гэтага мне не трэба будзе занадта шмат намагацца.

У той вечар, лежачы на пругкіх яловых галінах і гледзячы ў неба, усыпанае дыяментамі, я думаў пра Трынавантаў. Я стараўся больш не думаць пра гісторыю, бо тое, што сказаў Саскінд, выклікала ў мяне страх перад такімі спрэчкамі, але я выявіў, што не магу супрацьстаяць. Калі вы выпадкова кусаеце ўнутраную частку шчакі, вам увесь час хочацца правесці языком па балючай вобласці, і гэта было такім жа чынам.

Гэта была даволі дзіўная гісторыя. Чаму Матэрсан хацеў сцерці імя і памяць Джона Трынаванта? Я задуменна зацягнуўся цыгарэтай і паглядзеў на цьмянае чырвань згасаючага вогнішча. Я ўсё больш пераканаўся, што, што б ні адбывалася, ключ трэба было знайсці ў аўтамабільнай аварыі. Аднак трое з чатырох удзельнікаў былі мёртвыя, а чацвёрты нічога не памятаў і, што больш важна, нічога не памятаў. Так што гэта быў тупік.

Каму была выгадная смерць Трынавантаў? Бул Матэрсан, безумоўна, выйграў ад гэтага. Гэта пагадненне дало яму адзіны кантроль над усім бізнесам. Матыў забойства? Калі мне прыйшлося верыць Макдугалу, Бул Матэрсан быў бязлітасным бізнесменам. Але не кожны жорсткі бізнесмен быў забойцам.

Пытанне: дзе знаходзіўся Бул Матэрсан у момант аварыі? Каму яшчэ было выгадна? Клэр Трынаван. А дзе яна была ў той час? У Швейцарыі, ідыёт, і да таго ж яна была не больш чым школьніцай. Так што спісвайце Клэр Трынавант.

Хто яшчэ?

Відавочна, што ніхто іншы не выйграў, прынамсі, грашовую. Ці мог нехта атрымаць ад гэтага нейкую іншую карысць, акрамя фінансавай? Я недастаткова ведаў людзей, якія ўдзельнічаюць у гэтым, каб рабіць нейкія здагадкі, таму і гэты шлях пакуль што зайшоў у тупік.

Я энергічна паспрабаваў спыніць свае думкі. Што я думаў? Я не хацеў мець нічога агульнага з гэтай справай. Асабіста для мяне гэта было занадта небяспечна.

Я яшчэ больш упэўніўся ў гэтым, калі прачнуўся а другой гадзіне ночы, увесь дрыжучы і ўвесь мокры ад поту. Мне зноў прысніўся сон.

У святле світання ўсё выглядала нашмат прыемней, але звычайна так і бывае. Я прыгатаваў сняданак з фасолі, бекону і смажаных яек і прагна яго з'еў. Затым я ўзяў касцюм, які падрыхтаваў напярэдадні вечарам. Геолаг, які працуе ў пустыні, больш падобны на хадзячую калядную ёлку, чым на што-небудзь яшчэ, але я вышэйшы за большасць мужчын, таму для мяне гэта не асабліва кідаецца ў вочы. Тым не менш, гэта застаецца даволі грузным грузам, і таму ясна, чаму я не люблю палаткі.

Я пераканаўся, што вялікі жоўты круг на спіне касцюма быў добра бачны. Гэта тое, што я лічу надзвычай важным. Паўсюль на амерыканскім кантыненце вы знойдзеце вар'ятаў-паляўнічых, якія страляюць куляй у напрамку ўсяго, што бачаць, што рухаецца. Вялікі жоўты круг быў там, каб даць ім паўзу, перш чым націснуць на курок, дастаткова доўга, каб яны зразумелі, што на іх паляўнічых угоддзях няма жывёл з жоўтымі плямамі. З гэтай жа прычыны я надзеў жоўта-чырвоны клятчасты пінжак, у якім п'яны індзеец не хацеў бы быць убачаным мёртвым, і шарсцяную шапку з вялікім чырвоным гарбузом. Я сапраўды быў каларытнай фігурай.

Праверыўшы вінтоўку, я накіраваўся на поўдзень уздоўж берага возера. Я разбіў лагер і быў гатовы даследаваць паўднёвую частку даліны. Верталёт забярэ мяне праз тыдзень, а потым настане чарга паўночнай часткі.

У канцы першага дня я параўнаў свае знаходкі з дадзенымі афіцыйнай геалагічнай карты, якая была, мякка кажучы, даволі схематычнай. Фактычна цэлыя раёны заставаліся белымі. У мяне часам пытаюцца: «Чаму ўлада не правядзе сапраўднае геалагічнае даследаванне, каб раз і назаўсёды зрабіць справу?» «Я магу толькі сказаць, што тыя, хто гэта пытаецца, не маюць ні найменшага разумення праблем. Арміі геолагаў спатрэбіцца цэлае стагоддзе, каб даследаваць кожную квадратную мілю Канады, і тады яны маглі б пачаць спачатку, таму што нейкі жартаўнік вынайшаў нешта, што дазволіла б убачыць металы на глыбіні 500 футаў пад зямлёй, або, магчыма, хтосьці знайшоў бы прымяненне металу, які да таго часу быў лічыцца бескарысным. Раней алюмініевыя руды не цікавіліся, а ў 1930-я гады людзі нават не хацелі атрымаць уран у падарунак. Такому, як я, яшчэ шмат гадоў працы.

Мае знаходкі супадаюць з невялікімі дадзенымі, прадстаўленымі на афіцыйнай карце, але мне трэба было крыху больш падрабязна. Некалькі слядоў малібдэна, трохі цынку і свінцу, але нічога, што прымусіла б кампанію Matterson выбухнуць радаснымі крыкамі. Калі геолаг кажа пра сляды, ён мае на ўвазе не больш за тое.

Я працягваў на наступны дзень і на наступны дзень, і да канца тыдня я быў цалкам упэўнены, што кампанія Matterson не разбагацее, здабываючы паўднёвую частку даліны Кіноксі. Я разбіў лагер, сабраў усё назад і круціў вялікімі пальцамі, калі прыляцеў верталёт. Трэба сказаць, што ён паспеў своечасова.

На гэты раз мяне высадзілі каля рэчкі ў паўночнай частцы, і я зноў правёў дзень, разбіваючы лагер. На наступны дзень я вярнуўся да звычайнай працы, ставячы адну нагу перад другой і трымаючы вочы адкрытымі.

На трэці дзень я заўважыў, што за мной шпіёняць. Падказак было няшмат, але дастаткова: кавалачак воўны на суку каля лагера, якога не было дванаццаць гадзін таму, свежая драпіна на ствале дрэва, якая не была маёй працай, і толькі аднойчы ўспышка святла на далёкі пагорак, які паказваў на тое, што нехта меў неасцярожнасць выставіць бінокль пад прамыя сонечныя прамяні.

Зараз у паўночнай глушы проста груба падысці ў двух кроках да чыйго-небудзь лагера, не даючы аб сабе знаць, і той, хто не хавае сакрэтаў, не зробіць гэтага. Я не супраць таго, каб у кагосьці былі свае сакрэты, у мяне іх ёсць некалькі, але мяне раздражняе, калі людзі вакол мяне ўтойлівыя. Аднак я мала што мог зрабіць, акрамя як займацца сваімі справамі і спадзявацца, што змагу неяк злавіць падступнага.

На пяты дзень мне прыйшлося агледзець крайнюю поўнач даліны, і я вырашыў зайсці колькі трэба і заначаваць у канцы даліны. Калі я ішоў уздоўж ракі, я раптам пачуў голас ззаду сябе. 'Куды ты ідзеш? Я

стаяў на месцы і асцярожна павярнуўся. Я ўбачыў высокага чалавека ў чырвонай куртцы, які нядбайна трымаў стрэльбу. Пісталет быў накіраваны не прама на мяне; з іншага боку, для гэтага не спатрэбілася шмат. Насамрэч было не зусім зразумела, трымаюць мяне пад прыцэлам ці не. Паколькі хлопец толькі што выйшаў з-за дрэва, то, відаць, наўмысна схаваўся. Так што, здавалася, не самы час пачынаць размову пра гэты пісталет адразу. Я проста сказаў: «Прывітанне! Адкуль ты? Яго

твар напружыўся, і я ўбачыў, што ён яшчэ малады, яму было каля дваццаці. — Вы не адказалі на маё пытанне, — сказаў ён.

Мне не спадабаўся гэты шчыры твар, і я спадзяваўся, што ён не будзе занадта хуткі з курком. У гэтым плане ў дзяцей такога ўзросту часам трохі развязваюцца пальцы. Я крыху перасунуў пакет на спіну. – Я іду ў канец даліны.

«Каб нешта зрабіць? —

адказаў я спакойным тонам. «Я не разумею, што гэта з табой, дружа, але я праводжу расследаванне для кампаніі Matterson».

«Вы можаце даследаваць усё, што заўгодна, толькі трымайцеся далей адсюль. Хіба вы гэтага там не бачылі? Я

паглядзеў у той бок, які ён паказаў рухам галавы, і ўбачыў невялікую глыбу, міма якой толькі што прайшоў. Яна зарасла, і таму я яе раней не бачыў. Гэты памежны знак павінен быў быць практычна непрыкметны з іншага боку. Я паглядзеў на свайго маладога сябра. «І? І вось тут заканчваецца тэрыторыя Матэрсана .

— Ён засмяяўся, але без весялосці. "Я спадзяваўся, што вы пойдзеце сюды, гэты памежны знак робіць размову крыху лягчэйшай".

Я вярнуўся, паглядзеў на памежны знак, потым на яго. Я заўважыў, што ён ішоў за мной з вінтоўкай, усё яшчэ няшчыльна трымаючы ў руках. Паміж намі стаяў пірамід, і я сказаў: «Ці магу я пастаяць тут?» "

Вядома", сказаў ён напышліва. «Вы можаце стаяць там. Закон гэтаму не пярэчыць».

«І вы не супраць, калі я пакладу свой заплечнік?» "

Не, пакуль вы не пасадзіце яго па гэты бок мяжы". Ён усміхнуўся, і я зразумеў, што яму гэта спадабалася. Я даў яму гэта, пакуль гэта доўжылася, і таму нічога не сказаў, толькі паклаў заплечнік і расправіў плечы. Яму гэта не спадабалася, ён бачыў, які я вялікі, і пісталет быў павернуты да мяне так, што ўжо не было пытання, ці трымаюць мяне пад прыцэлам.

Я дастаў карты з бакавой кішэні пачка і паглядзеў іх. — Нічога падобнага на гэтых картках няма, — ціха сказаў я. 'Канешне не. Няма на картах Матэрсана. Але гэта тэрыторыя Трынаванта».

'О! Ад Клэр Трынаван? '

'Так, гэта правільна. — Ён нецярпліва варухнуў пісталетам. «Яна побач? Я хацеў бы пагаварыць з ёй».

«Яна побач, але вы не можаце гаварыць з ёй, калі яна не хоча гаварыць з вамі. — Ён коратка засмяяўся. — Я б яе не чакаў; вам дазволілі пусціць карані».

Я кіўнуў галавой у той бок, куды прыйшоў. «Я стаў лагерам там, на той паляне. А ты ідзі да міс Трынавант, брат, і скажы ёй, што я ведаю, дзе схаваны целы. Я не ведаю, чаму я гэта сказаў, але ў той час гэта здавалася асабліва прыдатным.

Яго галава стрэльнула. 'Гэй? Ідзіце

да міс Трынаван і скажыце ёй. І добра выконвайце сваю працу падарожнага. Я ўзяў свой заплечнік і павярнуўся, калі ён стаяў з адкрытым ротам. Калі я дайшоў да паляны і азірнуўся, яго ўжо не было.

Агонь гарэў, і кава была амаль гатовая, калі я пачуў галасы з даліны. У поле зроку трапіў мой малады сябар, але на гэты раз у яго не было з сабой зброі. За ім ішла жанчына ў джынсах, адкрытай на шыі кашулі і пінжаку. Не так шмат жанчын могуць насіць джынсы; Огдэн Нэш аднойчы адзначыў, што перад тым, як жанчына пачала насіць штаны, яна павінна была ўбачыць сябе ў іх. Тым не менш, Клэр Тинавант валодала такой фігурай, якая працягвала б выглядаць прывабна ў чым заўгодна, нават у сумцы.

І яна была прыгожай, нават калі злавалася. Яна рашуча накіравалася да мяне і спытала: «Што ўсё гэта значыць?» Хто ты? —

Мяне завуць Бойд, — сказаў я. «Я геолаг і працую ў Таварыстве Матэрсана. Я. . . Яна

падняла руку і ледзяным позіркам паглядзела на мяне. Такога зялёнага лёду я яшчэ не бачыў. «Гэта нармальна. Вы не можаце зайсці далей у даліну, чым тут, містэр Бойд. Звярні ўвагу, Джымі.

— Я таксама сказаў яму гэта, міс Трынавант, але ён мне не паверыў.

Я павярнуў галаву і паглядзеў на яго. «Трымайся далей ад гэтага, дарагі хлопчык. Міс Трынаван знаходзіцца на тэрыторыі Матэрсана па запрашэнні. Цябе не запрасілі, так што адыдзі. І больш не настаўляй на мяне пісталет, інакш я накручу яго на шыю».

"Міс Трынавант, гэта хлусня", - крыкнуў ён. «Я ніколі. . . Я

хутка развярнуўся і ўдарыў яго. Гэта эфектыўны метад, калі вы можаце жорстка выцягнуць выцягнутую руку і павярнуцца ад сцёгнаў, пакуль ваша рука ўступае ў кантакт, яна набірае даволі вялікую хуткасць. Тыльным бокам маёй рукі ўдарыў яго пад сківіцу, і ён быў падняты прыкладна на фут ад зямлі. Ён прызямліўся на спіну, зрабіў яшчэ некалькі рухаў, як рыба, выцягнутая з вады, і заціх.

Клэр Трынавант паглядзела на мяне з адкрытым ротам. Я пацёр тыльны бок далоні і ціха сказаў: «Я не люблю хлусаў».

"Ён не хлусіў", - рэзка сказала яна. – Пісталета ў яго не было.

«Я ўсё яшчэ магу адрозніць пісталет ад парасона. - Я паказаў на цела, якое ляжала сярод ігліцы. «Гэты хлопец пастаянна шпіёніў за мной апошнія тры дні. Я не ў захапленні ад гэтага. Ён атрымаў тое, што заслугоўвае».

Яе зубы выскалілі, быццам яна збіралася мяне ўкусіць. — Ты не даў яму шанцу, скаціна.

Я не адказаў на гэта. Я дастаткова змагаўся, каб не быць настолькі вар'ятам, каб даць іншаму шанец. Я пакідаю гэта прафесійным байцам, якія зарабляюць на жыццё, атрымліваючы ўдары.

Яна апусцілася на калені і сказала: "Джымі, Джымі, як справы?" ' Яна падняла вочы. «Вы, напэўна, зламалі яму сківіцу».

«Не, я не ўдарыў яго дастаткова моцна. Ён толькі не будзе адчуваць сябе добра целам і розумам у першыя некалькі дзён. Я ўзяў кружку, напоўніў яе вадой з ручая і павярнуў ёю твар Джымі. Ён заварушыўся і застагнаў. «Праз некалькі хвілін ён зноў зможа хадзіць. Я б проста аднёс яго да вас дадому або куды б вы ні знаходзіліся. І скажы яму, што я заб'ю яго, калі ён зноў пойдзе за мной са стрэльбай».

Яе дыханне было пачашчаным, але яна нічога не сказала. Яна зрабіла ўсё магчымае, каб прывесці Джымі ў прытомнасць. Нарэшце ён змог падняцца на дрыготкія ногі і паглядзеў на мяне з непрыхаванай нянавісцю. «Я хацеў бы бачыць вас зноў пасля таго, як вы пакладзеце яго спаць, міс Трынаван. Я застануся тут у лагеры».

«Чаму вы думаеце, што я калі-небудзь хацеў бы вас бачыць зноў? - агрызнулася яна. «Таму што я ведаю, дзе схаваныя целы», — весела адказаў я. «І вам не трэба баяцца; Мяне не ведаюць як чалавека, які жорстка абыходзіцца з жанчынамі».

Я мог паклясціся, што яна выкарыстала некаторыя словы, якія я чуў толькі на лесанарыхтоўках, але я не мог быць упэўнены, таму што яна мармытала іх сабе пад нос. Потым яна павярнулася, каб падтрымаць Джымі, і я назіраў, як яны праходзілі міма памежнага знака і зніклі з поля зроку. Каву ўжо нельга было піць, таму я выкінуў яе і зрабіў свежую. Адзін позірк на сонца падказаў мне, што пара рыхтавацца да ночы.

Было змярканне, калі я ўбачыў яе вяртанне, слабая постаць сярод дрэў. Я ўладкаваўся зручней і сеў спіной да дрэва, гледзячы, як на ражне перад вогнішчам смажылася тлустая качка. Калі яна стаяла перада мной, яна рэзка спытала: «А што вы, уласна, хочаце? Я

падняў вочы. 'Ты галодны? Яна зрабіла нецярплівы жэст, і я сказаў: «Смажаная качка, свежы хлеб, дзікі салера, гарачая кава, як гэта гучыць?» Яна

асунулася на зямлю. «Я сказала Джымі прыглядаць за табой», — сказала яна. «Я ведаў, што вы прыйдзеце. Аднак я не казаў яму пранікаць на тэрыторыю Матэрсана і нічога не казаў пра пісталет».

«Магчыма, трэба было. Можа, трэба было сказаць: «Без пісталета».

«Я ведаю, што Джымі крыху паспешлівы. Але гэта не апраўдвае тое, што вы зрабілі».

Я дастаў з глінянай печы аладку і кінуў яе на талерку. «Вы калі-небудзь глядзелі ў ствол пісталета? ' Я спытаў. «Гэта вельмі захапляльны вопыт, і я заўсёды ўпадаю ў гвалт, калі нешта дзейнічае мне на нервы. Я працягнуў ёй талерку. — А як наконт кавалка качкі? Яе

ноздры задрыжалі, калі яна адчула пах смажанай птушкі

, і яна засмяялася: «Ты мяне падкупляеш, але яна так добра пахне».

Я пачаў рэзаць качку. «Джымі не моцна пацярпеў, акрамя таго, што ён лічыць сваім гонарам. Калі ён будзе працягваць наводзіць пісталет на людзей, аднойчы ён можа стрэліць, і ён стане такім жа высокім, як Аман. Магчыма, я выратаваў яму жыццё. Хто ён? «

Адзін з маіх людзей».

— Значыць, вы ведалі, што я прыеду, — задуменна сказаў я. "Навіны хутка распаўсюджваюцца ў гэтых краях, улічваючы, наколькі яны маланаселеныя".

Яна ўзяла з талеркі кавалак хлеба і паклала яго ў рот. «Я даведаюся ўсё, што мяне хвалюе. Скажы, смак добры. «Я не вельмі добры кухар. Гэта робіць вонкавае паветра. Якім чынам я вас хвалюю? —

Вы працуеце на Матэрсана; ты быў на маёй зямлі. Гэта мяне хвалюе».

«Калі я прымаў гэтую працу, — сказаў я, — у Говарда Матэрсана былі рознагалоссі з чалавекам па імені Донэр. Матэрсан сказаў, што ўрэгулюе пытанне з Клэр, таму, відаць, з вамі. Ён зрабіў гэта? "Я не бачыў Говарда Матэрсана месяц, і, што тычыцца мяне, я ніколі больш яго не ўбачу".

«Вы не можаце вінаваціць мяне ў тым, што я не ведаю сітуацыі. Я думаў, што гэта справядліва. Матэрсан мае дзіўны спосаб вядзення бізнесу».

Яна ўзяла кавалак мяса і пачала яго з асалодай жаваць. — Не дзіўна, проста несправядліва. Вядома, гэта залежыць ад таго, пра якога Матэрсана ідзе гаворка. Бык Матэрсан несумленны; Говард проста неахайны».

— Вы хочаце сказаць, што ён забыўся пагаварыць з вамі пра гэта? — спытаў я з недаверам. «Нешта падобнае. - Яна зрабіла рух засаўкай у мой бок. «Што значыць тая лухта пра трупы? '

Я засмяяўся. «О, я проста хацеў з вамі пагаварыць. Я ведаў, што гэта прывядзе цябе сюды».

Яна ўтаропілася на мяне. «Навошта мне? '

Ты прыйшоў, праўда? Гэта варыяцыя старой гісторыі пра чалавека, які паслаў тузіну сваіх сяброў тэлеграму: «МУХА ЎСЕ ЗНАЙШЛА». Дзевяць з іх спешна пакінулі горад. Кожнаму ёсць што хаваць».

- Ты проста шукаў кампанію, - з'едліва сказала яна.

«Ці варта было мне ўпусціць магчымасць паабедаць з прыгожай жанчынай у гэтай пустыні?» -

Я табе не веру, - цвёрда сказала яна. «Вы можаце адмовіцца ад ліслівасці. Наколькі вы ведаеце, я магла б быць старой ведзьмай гадоў дзевяноста. Калі, вядома, вы не рабілі запытаў загадзя. Мабыць, вы зрабілі. Але які насамрэч ваш намер? «

Добра, — сказаў я, — што вы спачатку падумаеце аб гэтым пытанні?» Вы калі-небудзь разглядалі пагадненне, заключанае паміж Трынавантам і Матэрсанам, і спосаб, якім Матэрсан вёў справы з выканаўцамі завяшчання Трынаванта? Мне здаецца, што гэтая здзелка заслугоўвае пэўнай увагі. Чаму ніхто нічога з гэтым не робіць? '

Яна паглядзела на мяне шырока расплюшчанымі вачыма. "Калі вы задавалі такія пытанні ў форце Фарэл, вас чакаюць непрыемнасці, калі пра гэта даведаецца стары Бул".

«Так, я разумею, што ён хацеў бы забыць аб існаванні Трынавантаў. Але не хвалюйцеся; ён не даведаецца. Мая крыніца выведвальнай інфармацыі глыбока засакрэчаная».

- Я не хвалявалася, - прахалодна сказала яна. «Але, магчыма, вы думаеце, што можаце абыходзіцца з Матэрсанамі гэтак жа, як з Джымі. Я б на гэта не разлічваў».

«Я не думаў, што ты хвалюешся, і меў рацыю», — сказаў я, усміхаючыся. «Але чаму ніхто не расследуе гэта непрывабнае становішча спраў? Ты, напрыклад».

- Навошта мне, - бесклапотна сказала яна. «Гэта не мая справа, калі Бул Матэрсан падманвае адміністратараў маёнтка Трынаванта. Сваркі з Матэрсанамі не прынясуць мне ні цэнта».

«Вы хочаце сказаць, што вас не хвалюе, што намеры Джона Трынаванта былі скажоныя і сфальсіфікаваныя на карысць Матэрсана? — ціха спытаў я.

Я падумаў, што яна хоча шпурнуць талерку мне ў галаву. Яна пабляднела, на яе шчоках з'явіліся чырвоныя плямы. — Чорт вазьмі, — злосна сказала яна. Яна паціху супакоілася. «Аднойчы паспрабавала», — прызналася яна. «І ў мяне нічога не атрымалася. Донер ператварыў кнігі Matterson Company у нешта такое непарыўнае, што кучы дарагіх юрыстаў спатрэбілася б дзесяць гадоў, каб разабраць іх. Нават я не мог сабе гэтага дазволіць, і мой агент параіў мне не спрабаваць. Але чаму вас гэта цікавіць? Я

бачыў, як яна кавалкам хлеба здымала са сваёй талеркі мяса; Мне падабаюцца жанчыны са здаровым апетытам. «Я не ведаю, ці мне так цікава. Гэта проста тое, што мяне здзіўляе. Напрыклад, я таксама задаюся пытаннем, чаму Матэрсан хоча аддаць Трынавантаў у нябыт».

«Не сунь галаву ў пятлю», — папярэдзіла яна. — Матэрсан не любіць такіх пытанняў. Яна паставіла талерку, паднялася і пайшла да вады памыць рукі.

Яна вярнулася, выкарыстоўваючы ў якасці ручніка мужчынскую хустку. Я наліў ёй кубак кавы. — Я пытаюся не ў Матэрсана, я пытаюся ў Трынаванта. Хіба гэта не тое, што час ад часу можа спытаць сябе трынавант? '

'Натуральна. І, як і ўсе астатнія, мы не атрымліваем адказу. ' Яна запытальна паглядзела на мяне. 'Што вы шукаеце? А хто ты на самой справе? —

Нічога, акрамя заняпалага геолага-фрылансера. Вас нават не раздражняе Матэрсан? Яна

адпіла гарачай кавы. 'Не шмат. Я тут вельмі мала. Я кожны год вяртаюся на некалькі месяцаў, каб раздражняць яго. Гэта ўсе.'

«І вы ўсё яшчэ не ведаеце, што ён мае супраць Трынавантаў? «Не».

Я ўтаропіўся ў агонь і задуменна сказаў. «Нехта сказаў, што хацеў бы бачыць цябе замуж, каб не засталося нікога з прозвішчам Трынавант».

«Ёсць Говард . . . - агрызнулася яна. Яна зрабіла паўзу і закусіла губу.

Яна ўстала і ўздыхнула: «Я не думаю, што вы мне падабаецеся, містэр Бойд. Вы задаеце занадта шмат пытанняў, а я не атрымліваю адказаў. Я не ведаю, хто ты і чаго хочаш. Калі вы хочаце спрачацца з Матэрсанам, гэта ваша справа. Мая бескарыслівая парада: «Не рабі гэтага», таму што ён разрэжа цябе на кавалкі. Але што гэта мне насамрэч? Аднак дазвольце мне адназначна сказаць вам: не ўмешвайцеся ў мае справы».

«Што б ты зрабіў са мной, чаго не зрабіў бы мне Матэрсан? «

Назва Trinavant яшчэ не зусім забытая», — сказала яна. «У мяне ёсць добрыя сябры».

«Тады яны павінны быць лепшымі за Джымі», — рэзка сказаў я. Тады я задумаўся, чаму я ўвогуле спрачаўся з ёй; не было сэнсу. Я ўстаў. — Слухай, я нічога не маю супраць цябе і не маю прычын умешвацца ў твае справы. Я сапраўды добры хлопец, калі хтосьці не паказвае мой бок са стрэльбай. Я вярнуся і скажу Говарду Матэрсану, што вы не пусціце мяне на сваю ўласнасць. Гэта сапраўды не баліць маё сэрца».

«Вы робіце што заўгодна. - У яе голасе было здзіўленне, калі яна дадала: - Вы дзіўны джэнтльмен. Ты прыходзіш сюды чужым і пачынаеш паглыбляцца ў таямніцу дзесяцігадовай даўніны, пра якую ўсе забыліся. Хто вам паведаміў?

«Я не думаю, што мой прэс-сакратар хацеў бы, каб я называў яго імя».

"Не, я магу сабе гэта ўявіць", - сказала яна грэбліва. «Я думаў, што ўсе ў форце Фарэл сталі такімі ж непамятлівымі, як і баязлівымі. «Магчыма, у вас таксама ёсць сябры ў форце Фарэл», — ціха сказаў я.

Вячэрняе паветра было халодным, і яна зачыніла куртку. — Я не збіраюся больш спрачацца з вамі аб таямніцах. Але памятайце: не хадзіце на маю зямлю».

Яна павярнулася, каб сысці, але я сказаў: «Пачакай хвілінку». Ёсць прывіды, ведзьмы, дзікія звяры і рэчы, якія выдаюць дзіўныя гукі ўначы. Я б не хацеў, каб ты сустрэў мядзведзя. Я вярну цябе ў лагер».

«Божа мілы, рыцар пустыні», — сказала яна ў жаху, але стаяла і глядзела, як я кідаю зямлю на вугольчыкі вогнішча. Пакуль я правяраў сваю вінтоўку, яна разглядала маё рыштунак, якое слаба асвятлялася месячным святлом. – Вы акуратна разбілі лагер.

«Справа вопыту. Паедзем? - Яна ішла побач са мной, і калі мы прайшлі памежны знак, сказаў я. «Дзякуй за доступ да вашай зямлі, міс Трынавант».

"Я заўсёды паддаюся на добрыя апраўданні", - сказала яна. Яна паказала. "Мы накіроўваемся ў той бок".

Яе «лагер» быў сапраўды нечаканасцю. Пасля больш чым паўгадзіннай хады ўздоўж схілу, які быў выпрабаваннем для ікроножных цягліц, нечакана з'явіліся цёмныя абрысы будынка. Прамень святла лямпы, якую яна ўключыла, адкрыў каменныя сцены, драўляныя бэлькі і свячэнне вялікіх вокнаў. Яна штурхнула незамкнёныя дзверы, а потым сказала крыху раздражнёна: «Ты не ўваходзіш?» Яшчэ большым сюрпрызам стаў інтэр'ер .

Было цэнтральнае ацяпленне і шмат месца. Яна павярнула выключальнік, і загарэлася святло. Пакой быў такі вялікі, што частка яго заставалася ў цені. Адна са сцен была цалкам зроблена з вокнаў і адкрывалася выдатны від на даліну. Удалечыні я ўбачыў у месячным святле возера, вакол якога праводзіў свае даследаванні.

Яна націснула яшчэ выключальнікі, і загарэлася больш святла. Цяпер я ўбачыў паліраваную драўляную падлогу, пакрытую скурамі, сучасную мэблю, сцяну, цалкам завешаную рознакаляровымі кнігамі, і грампласцінкі, раскіданыя па падлозе ва ўбудаванай сістэме Hi-Fi, быццам нехта слухаў гэтыя пласцінкі .

Гэта быў мільянерскі варыянт зруба. Я агледзеўся, напэўна, з адкрытым ротам, а потым сказаў: «Калі б гэта было ў ЗША, нехта мог бы стаць прэзідэнтам толькі таму, што ён нарадзіўся тут. «Мне не патрэбныя досціпы. Калі вы хочаце выпіць, ідзіце наперад; усё ёсць. І, магчыма, вы можаце зрабіць што-небудзь з агнём; Гэта не абавязкова, але мне падабаецца бачыць полымя».

Яна знікла праз дзверы, і я паклаў пісталет. Там быў вялізны каменны комін з камінам, дастаткова вялікім, каб пасмажыць лася, у якім ледзь-ледзь тлелі вугольчыкі. Я кінуў на яго некалькі паленаў і пачакаў, пакуль полымя не ўспыхне, і я быў упэўнены, што агонь застанецца гарэць. Потым я правёў экскурсію па пакоі, спадзеючыся, што яна не вернецца занадта хутка. Вы можаце шмат даведацца пра чалавека, агледзеўшы пакой, у якім ён жыве.

Кнігі склалі разнастайны збор; шмат сучасных раманаў, але мала авангардных; ладная колькасць французскай і англійскай класікі, паліца, поўная біяграфій і некаторых гістарычных прац, у асноўным звязаных з Канадай, і, што мяне здзівіла, цэлы стос кніг па археалогіі, у асноўным пра Блізкі Усход. Здавалася, што Клэр Трынавант добра ўмела карыстацца сваім розумам.

Я кінуў кнігі і блукаў па пакоі, заўважаючы дзіўныя статуі і керамічныя прадметы, большасць з якіх выглядалі старэйшымі за Мафусаіла, выявы жывёл на сцяне, многія з якіх былі канадскімі жывёламі, і вітрыну са зброяй. Я з цікаўнасцю паглядзеў на іх праз шкло і заўважыў, што хоць зброя была ў добрым стане, на ёй быў пласт пылу. Потым я паглядзеў на фатаграфію вялізнага мядзведзя і падумаў, што той, хто зрабіў фатаграфію, быў занадта блізка да жывёлы, нават калі быў выкарыстаны тэлеаб'ектыў.

Адразу ззаду яна сказала: «Ён трохі падобны на цябе, табе не здаецца? Я павярнуўся. «Я не такі вялікі. Ён можа вырабіць шэсць, як я.

Яна пераапранулася ў іншую блузку і была апранута ў добра пакроеныя штаны, якія, вядома, не здымала з вешалкі. «Я пайшоў праверыць Джымі. Я веру, што ў яго ўсё добра».

«Я не біў яго мацней, чым трэба. Якраз дастаткова, каб навучыць яго манерам. У адваротным выпадку тут даволі добрае гняздо».

"Бойд, мяне ванітуе ад цябе", - холадна сказала яна. «І ты можаш падняць настрой. Ты сволач, калі думаеш, што я тут з Джымі Ўэйстрандам».

«Ты вельмі хутка робіш высновы, Трынавант. Я проста хацеў сказаць, што вы знаходзіцеся тут, па-чартоўску, у добрым месцы. Я не чакаў знайсці нешта падобнае тут, у глушы. Гэта ўсе.'

Чырвоныя плямы на яе шчоках паціху зніклі. «Прабачце, што я ўспрыняў гэта няправільна. Магчыма, я крыху нервуюся, і ў гэтым ты вінаваты, Бойд.

— Табе не трэба прасіць прабачэння, Трынавант.

Яна пачала хіхікаць, і гэта перайшло ў выбух смеху. Я таксама не мог добра трымацца, і мы не маглі спыніцца. Нарэшце ёй удалося авалодаць сабой. — Не, — пахітала галавой яна. «Гэта немагчыма. Вы не можаце называць мяне Trinavant. Тады лепш скажыце Клэр.