Адклікаюцца рэхам гады

* * *

Баімся цемры, на святло бяжым,

Увагу на сябе звяртаем.

І кожны раз на нейкім рубяжы

Мы кнігу мудрую чытаем.

І зноў вяртаемся туды, дзе даражэй...

З сабой змагаемся,

А з іншымі — цяжэй.

* * *

Маркотных дзён у нас — да ліха.

Маркота падбярэцца ціха —

І скруха сэрцам заўладарыць

І стане ў хаце гаспадарыць.

А калі неба спахмурнее,

Дык знікнуць вера і надзея.

* * *

Ці ты ведаеш, зорнае неба,

У чым людская патрэба?

Ці ты бачыш, што робіцца ў свеце,

На зямной, на зялёнай планеце?

Што ж хаваеш за воблакі зоркі?

Ад маіх запытанняў горка.

* * *

Жыццё, чым больш і даражэй,

Тым больш народжвае вужэй.

Вужы ля хатаў, рэчак, ног...

Як сярод іх ты выжыць змог?

І добра, што не стаў вужом,

Стаў жабраком, інакш — бамжом.

* * *

Хто мы, скажыце, на гэтым свеце?

Можа, зачэзлага дрэва вецце,

Можа, зляцеўшае з дрэва лісце,

Можа, выток, што шукае выйсця?

Або забытыя Богам палі...

Хто мы, скажыце, на гэтай зямлі?

* * *

Ах, думка-думка, ты такая...

Хіба ж не сэрца высякае?

Хіба ж не крэсіва яно?

Мы апусціліся на дно, —

Ці здолеем калі падняцца

І над сабою пасмяяцца?

* * *

Імклівы час, і дзень, і вечар,

Сагнула праца нашы плечы...

Ці многа душам нашым трэба?

Дзівіцца і з зямлі, і з неба,

Сумленна кожны дзень пражыць

І гэты дзіўны свет любіць.

* * *

Айчына, Айчына, Айчына!

Табой пагарджаюць злачынна,

Глумяцца, знішчаюць твой люд,

Выносячы свой прысуд.

Збярыся і стань незалежнай

Ад крыўды і праўды замежнай.

* * *

Народ мой, сціплы і скупы на словы,

Стрымаць сябе заўжды гатовы.

Ён ведае, куды пакрочыць,

І ведае, чаго ён хоча.

Праз церні глуму ідучы,

Дарогу знойдзе і ўначы.

* * *

Божа, не асуджай мяне строга,

Ці ж не Табою даецца дарога?

Я ў цябе, светлы, не страціла веры.

Плавала ў небе воблакам шэрым...

Але ж і воблака прагна чакаюць,

Калі ад спякотных пяшчот паміраюць.

* * *

Дарогі, дарогі — далёкія, блізкія,

Сухія і гладкія, мокрыя, слізкія...

Ёсць надта крутыя лясныя сцяжыны...

Ды я не пра тыя, што йдуць на вышыні.

Не трэба адчайнай, дзе надта заносіць, —

Дарогі звычайнай душа мая просіць.

* * *

Лёс патрабуе, каб слова было,

Каб пахаванае зноў ажыло,

Каб верай і праўдай служыла,

Каб добрых людзей здружыла,

Каб несумленных вучыла,

Каб шчырасцю душу лячыла.

* * *

Там, дзе кропля ўпадзе жывая,

Там жыццё ажывае...

Ажывае травінка і кветка,

Верш напіша пра кроплю паэтка.

Пацячэ ручаёчкам слова,

Каб жыла, не памерла мова.

* * *

Наш час, наш век такі шалёны,

Чырвоны колер ці зялёны

Нам асвятляюць ліхтары,

Ў гару пляцемся ці з гары...

Адно скажу, што — ў бездарожжа,

Там і душа прапасці можа.

* * *

Здалёк — мілейшым родны край:

Перад вачыма — родны гай.

Ён лёсам у маім жыцці.

Вось толькі рэчку перайсці —

Ізноў мой гай перад вачыма:

Ўсё гэта ты, мая Айчына!

* * *

Умываецца росамі ранак.

У раніцы кожнай — світанак.

Я падстаўляю жмені,

Збіраю шчадроты-праменні.

Збіраю шчадроту — хай будзе —

Аддам яе добрым людзям.

* * *

Люблю, калі наўкола

Прыгожа і вясёла.

Яшчэ люблю выгоду,

Дзе вольна жыць народу.

Глядзіш: хоць дзе-нідзе,

А мне перападзе.

* * *

Зусім апусцела бацькава хата.

Без мовы, без песні не будзе свята.

Парог зарастае травой-лебядой,

Да студні не ходзіць ніхто за вадой,

І нават зязюля даўно не кукуе...

Тут песень дзяўчат ніхто не пачуе.

* * *

Я з вамі... Кожны раз спатканне

Нясе нам дзень, як росы ранне

Пасля спякоты.

Старанна выбірае ноты

Мая рука,

Вітаючы напевы земляка.

* * *

О, горыч, горыч палыну!

Ты глуміш не мяне адну —

А ўсё наўкола...

Так нетрывала ўсё і квола.

Каго кахаць, каго любіць?

Каго спытаць, як мужным быць?

* * *

Спакой — куток зямлі прыгожы,

Ён недаверам не ўстрывожыць,

Не выкліча пякельны страх,

Ён будзе ў сэрцы і вачах, —

Куды б цябе ні занясло

Тваё надзейнае вясло.

* * *

Бацькаўшчына, боль мая,

Спяшаюся думкаю я —

Дзе лета вянок сплятае,

Дзе восень лісце змятае,

Дзе людзі, збіваючы ногі,

Яшчэ ўсё шукаюць дарогі.

* * *

Моцна трымае нас родны парог,

Ўладна вяртае з розных дарог.

А калі часам вярнуцца не можам,

Ён нашы думкі і мары трывожыць.

Болем глухім нагадае дзяцінства...

Пэўна, што ў гэтым — з краем адзінства.

* * *

Пад летні зной, пад шум вады

Заўжды вярталася сюды.

Ішла ў квяцісты твой прастор,

Да родных рэчак і азёр...

Ішла да роднага жытла

І тым шчаслівая была.

* * *

Адчыніце дзверы. Я даўно чакаю.

Бо памру ў мурах з гора і адчаю.

Адчыніце вокны, хай спадзе знямога.

Ад мяне у далі пабяжыць дарога.

Адчыніце вокны, адчыніце дзверы!

Я у край свой родны палячу з даверам...

* * *

Вясна на радасці багата,

Дзе кожная хвіліна — свята...

Праменні сонейка іх сеюць,

І людзі ад пяшчот нямеюць.

Таму зачаравана ўсё мы

Глядзім на краявід свой немы.

* * *

Ах, кропля, кропля дажджавая,

Спяшаешся ў рачулку ўліцца.

Кранай душу, пакуль жывая,

Сваёй празрыстай таямніцай.

Кранай душу і ў час, тады,

Калі я знікну ў нікуды.

* * *

Не пакідай жыццё на потым,

Сцірай да дзірак свае боты.

Будуй дамы, запісвай ноты…

І ад нядзелькі да суботы

Працуй і аблівайся потам,

Тады спазнаюць людзі — хто ты.