Чорныя геральды

..?

— Што было б? Каб я цябе пакахаў,

Гордая?

— Оргія!

— А калі ён распаліць свой пал,

адкажаш што ты?

— Рытуал,

але без пяшчоты.

А калі б пакахала ты?

Заходзіўся б цень у енках

у тваіх манашчыных зрэнках.

Бізуны, як тыя змяюкі,

калі сабака любіць гаспадара?

— Не, ды святло нашае.

Ты захварэў... знікні... Мне спаць пара!

(Пад прысадамі тапалёвымі перад сном

са стогнам трэснула ружа.)

— Прэч, зрэнкі, адсюль, хутчэй...

сельва ўжо расце пад акном!

ПАЭТ СВАЁЙ КАХАНАЙ

Ты ў гэту ноч сабой ахвяравала —

крыж губ маіх балючы даў ратунак;

Хрыстос рыдаў — пакутай падказала,

не з пятніцы святой мой пацалунак.

I на мяне ты дзіўна пазірала,

і з песняй Смерць прапанавала трунак.

Ноч вераснёвая маўчком прымала

маё падзенне, як і пацалунак.

Каханая, сканаем толькі разам,

высокі боль наш выветрыцца часам,

збяжыць ад мёртвых вуснаў цень настрою.

Дакор твой блаславёны зірк пакіне,

не ўкрыўджу, ды ў адное дамавіне

заснем абое, быццам брат з сястрою.

ЛЕТА

Я адыходжу, Лета. I шкада мне

слухмяных рук тваіх сутонняў. Строга

прыходзіш ты, набожнае, старое,

а ўжо ў маёй душы няма нікога.

Як па каралях з аметысту, шумна

ты пройдзеш, Лета, па маіх балконах,

як біскуп, што здалек прыехаў сумны,

каб адшукаць зламаныя пярсцёнкі,

багаславіўшы мёртвых нарачоных.

Я адыходжу, Лета. Мáю ружу

у верасні, таму твайго старання

прашу: палій яе штодня свянцонкай,

у кожны дзень грахоў і пахавання.

Калі ад плачу мармур маўзалею

святлосцю веры рушыцца па часе,

прасі ў малітве памінальнай Бога,

каб назаўсёды мёртвай засталася.

Бо позна будзе ўжо гукаць святога,

не знойдзеш у душы маёй нікога.

До плакаць, Лета! Ружа ў баразёнцы

і гіне, каб і адрадзіцца ў сонцы...

ВЕРАСЕНЬ

Той ноччу вераснёваю была ты —

...ажно да болю! — добраю са мною.

Што мне астатняе; я тым багаты,

нашто была ты добраю такою.

Той ноччу глянуць на мяне магла ты,

на хворага, на сумнага тырана.

Што мне астатняе, я тым багаты.

Адкуль мой сум, ці ведала ты рана?

Той ноччу віс вятох салодкі нізка

і да вачэй тваіх я гэтак блізка

быў, як да Бога... Саладзелі вочы

таксама ў вечар вераснёвай волі,

калі твае гарачае вуголле

у снежні ў лужынах тушылі ночы.

АСАДАК

А сягоння лівень моцны як ніколі,

сэрца маё, жыць не хочацца мне болей.

Дзень пяшчотны, А чаму б і не? Ва ўбранні

шчасця, злыбяды, ва ўбранні мілавання.

Дзень дажджлівы ў Ліме. I сваёй няўдзякі

я прыгадваю суровыя пячоры;

крыгу лютую над кволым цветам маку,

што гняла “Не будзь такім!” яе ўгавора.

Кветкі чорныя... і як шпурляў таропка

я па-варварску каменне ў панцыр лёду.

А яе маўклівы гонар ставіць кропку,

як алеем закіпелым — на нязгоду.

Гзгым днём таму іду я як ніколі,

замест сэрца з пугачом, што чуе волю,

і жанчыны заўважаюць сум міжволі

і прымаюць ад цябе тваю патолю

перад высмяглымі зморшчынамі болю.

БЯЗБОЖНІЦА

Божа! Які ты быў чалавечны,

сумны які за акном канчыны,

як аплаквала Цябе ў той вечар

тая жанчына!

Як святы чацвер былі ў яе вочы,

чорныя зерні гаркоты стылай!

Кроплямі слёз і крыві па-жаночы

крыж забіла!

О бязбожніца! Як знік Ты, Божа,

на Іардан не хадзіла сэрцам,

раздзецца ў водах чырвоных можа,

дзеліць яна свой хлеб з іншаверцам!

ЧОРНЫ КУБАК

Ноч, быццам кубак злосці. I аглушальны посвіст

гвардзейца працінае яе, як шпілька злая.

Як гэта, чуеш, краля, хоць ты даўно ўжо знікла,

яшчэ чарнее хваля і ў ёй яшчэ згараю?

Зямля з краямі ў цемры, як тая дамавіна.

Ты гэта чуеш, краля, вяртацца не павінна.

А плоць мая лунае, лунае ў кубку змроку

у кубку, ад якога мацнее боль няспынны;

і плоць у ім лунае, нібы яе глынае

балоцістае сэрца жанчыны.

Вуголле зорнае... I я адчуў знянацку

засмяглы дотык гліны,

што ўпасці пажадала на мой празрысты лотас.

Ён з-за цябе трывае глухі інстынкт зачыну,

інстынкт з абліччам плоці. О жанчына!

Таму, о чорны кубак, як знік ты без прычыны,

я патанаю ў пыле і плоць мая вар’яткай

б’е капытамі люта ад смагі і правіны!

ЛІХАЛЕЦЦЕ

А чысціня, дзе вочы асалоды

не ведалі, абсурдная заўсёды!

Я ведаю, ўва мне жыла тады ты,

як ткаў я эмбрыён жыцця сярдзіты.

I школьнай сукні чысціня мне сніцца

і малака, што ў зернятку пшаніцы,

дажджлівым днём, калі душа ў зняменні

кінжал свайго зламала адступлення,

калі ў прабірках цьмянага значэння

сціскаецца нахабнае каменне,

калі ёсць людзі ўцех, якія словам

на караблі галосяць пурпуровым.

О чысціня, калі з’язджала з багны,

нам не пакінула ні весткі прагнай,

ні крошкі голасу твайго, ні нерва

рэалій зор. О зоры, дзе цяпер вы!

Пакіньце мяне, подласці рахубы,

калючыя ад асалоды губы...

У вас, жанчыны, бачу вобраз любы!

Бо мала нараджаецца жывога

у дзень вясны жыцця, канае многа!

СВЕЖАСЦЬ

Дайшоў я да гэтага зліцця

з ёю!.. Па яе завулках

духоўных ішоў я грахоўна,

гуляючы, сярод пяшчотных суніц прынук,

між яе ранішне-грэчаскіх рук.

Потым яна завязала мне вузялок

багемскага чорнага гальштука. Незнарок

убачыў я зноў у здзіве каменне

засяроджанае, пакрыўджаныя скамейкі і гадзіннік,

які размотваў наш маток,

пакручваючы вяртушку, каб час цёк.

Былі тыя добрыя ночы,

а сёння яна мне смяецца ў вочы,

бо дзіўна я паміраю сёлета,

хаджу задуменна неяк.

Бразголкі з золата,

дарагакошты з цукру трэснуць з імпэту

у парцалянавай ступе свету.

А дзеля слязіны мілосці

зоркі — гэта прыгожыя хусткі

ліловыя, аранжавыя, зялёныя

у вільгаці сэрца.

I калі ўжо жоўці зашмат у шаўках болю,

ёсць пяшчота, што не народзіцца ніколі

і ніколі не памрэ, тады хутка

узляціць іншая апакаліптычная хустка,

сіняя рука, якую не змог

ніколі паказаць Бог.

АЛЕБАСТР

Наўкола цішыня. Тут уначэла,

спакойна села сонца за кладамі,

і ўжо расце тут плач тысячавокі:

ты не вяртайся, сэрца знікла снамі.

Апранута усе тут у жалобу

і ледзь гарыць, ледзь хліпае глыткамі,

як газ благі, як пал, што тушым самі.

Вясна надыдзе. Заспяваем “Еву”

з пляскатай хвілі, з печы, дзе нявінна

згараць і нарды Эраса, тваё там

загартавацца пакаянне вінна

перад паэтам, каб зрабіцца болем,

як цвік, што зачыняе дамавіну!

Ды... ў ноч лірычную твае аднойчы

і мора ўсё чырвонае, і грудзі

трымценне пройме хваляў-пятнастовак,

калі пабачым, як у перапудзе,

пірацкі карабёль маей няўдзякі.

А потым — яблыневы сад твой будзе

і вусны, дзе апошні раз упіўся,

мілосцю скрывянеюцца ў аблудзе,

Хрыста пакуты ўспомняць па-паганску.

I затрымціць жаноцкасцю, як скруха,

каханая ў душы маёй світальнай,

нібы ў саборы кафедральным, глуха.