Dolina Śmierci

ROZDZIAŁ 11. FORTEL

– Chodźcie – powiedział łagodnie Jupiter. – Nie chcemy przecież denerwować pana Nancarrowa. – Chłopiec powlókł się w stronę urwiska.

Niedawny zawadiaka nagle spokorniał. Pierwszy Detektyw występował jako dziecko w serialu “Małe urwisy”, w którym grał rolę Małego Tłuścioszka. Nie lubił, kiedy mu przypominano ten epizod w jego życiu, ale trzeba przyznać, że był urodzonym artystą. Bob i Pete zrozumieli w jednej chwili, że Jupe teraz gra.

– Marsz! – rozkazał zimnym tonem Nancarrow.

Pete i Bob posłusznie ruszyli przed siebie. Nancarrow szedł z tyłu, trzymając karabin wymierzony w ich plecy.

– Czy tam, dokąd pan nas zabiera, jest także pan Andrews? – spytał słabym głosem idący z przodu Jupiter.

– Nawet o tym nie myśl, szczeniaku – warknął Nancarrow. Wybuchnął znaczącym, nieprzyjemnym śmiechem. – To moja sprawa, a wam nic do tego.

– To pan porwał mojego tatę! – zawołał przerażony Bob. – Dlaczego pan to zrobił?

– Bo tatuś był tak samo wścibski, jak twój przyjaciel – burknął Nancarrow. – I też za dużo gadał o niczym. Zamknij się już!

Maszerowali wszyscy na zachód, idąc wzdłuż podnóża urwiska, i szukali odpowiedniego miejsca, w którym mogliby rozpocząć wspinaczkę. Jupe głośno dyszał.

– Niech pan nas tak nie goni – narzekał.

– Przestań jęczeć. Nie zamierzam zwalniać – odrzekł opryskliwie Nancarrow.

– Och – stęknął Jupe.

Udał, że ześlizguje się po pokrytych mchem kamieniach, zachwiał się i wpadł na Boba. Zrobił to celowo. Bob zatoczył się do tyłu. Też z rozmysłem ominął Pete’a.

Pete najpierw się zdziwił, ale szybko zrozumiał, po co ta heca.

Nancarrow zmarszczył czoło, niepewny, co się dzieje.

Pete wykorzystał moment jego wahania. Obrócił się dokoła i wypracowanym ciosem karate popchnął karabin, tak że lufa przesunęła się w bok.

– W nogi! – wrzasnął do Boba i Jupe’a.

Dwaj chłopcy poderwali się z ziemi i pognali przez łąkę w stronę lasu, widniejącego na jej zachodnim krańcu.

W tym samym czasie Pete szybko zmienił postawę i stanął przodem do Nancarrowa, po czym walnął go pięścią w klatkę piersiową.

Nancarrow zachwiał się i stracił równowagę, jednakże nie wypuścił z rąk karabinu.

Pete popędził w stronę sosen.

Na drzewa posypał się grad kul. W powietrzu zawirowały igły i kawałki kory. Ptaki z piskiem zerwały się do lotu. Chłopcy upadli płasko na ziemię, bezpiecznie ukryci w jakichś krzakach.

– Biff! George! – krzyknął Nancarrow. – Gdzie jesteście, śmierdzące lenie? Chodźcie tu. Szczeniaki próbują zwiać.

Pete uniósł nieco głowę. Widział stojącego na łące bandytę.

– Nancarrow nadaje przez walkie-talkie – oznajmił.

– Biff to jeden z tych, którzy nas ścigali. Ten o chropawym głosie – szepnął Bob.

– Wobec tego drugi musi być George’em – powiedział równie cicho Jupe. – Sądzę, że specjalnie zaganiali nas w stronę Nancarrowa. Coś za łatwo udało nam się ich zgubić.

Jupe powiedział kolegom, co przyszło mu do głowy na temat Nancarrowa. Wspomniał o papierosach, jakie palił, i o drewnianych skrzyniach w indiańskiej wiosce.

– Nancarrow nie mógł jednak uszkodzić pikapa – uznał Bob.

– Nie było go tam wtedy.

– Moim zdaniem zrobił to wódz – powiedział Pete.

– Później o tym pomyślimy – oświadczył Jupiter. – Teraz ruszajmy.

– Co z moim tatą? – spytał Bob.

– Ze słów Nancarrowa wynika, że twój tata żyje – pocieszył przyjaciela Jupe. – Najpierw sami wydostańmy się z tarapatów, a potem go znajdziemy.

Popatrzyli na łąkę. Nancarrow ciągle tam stał, wpatrując się w drzewa.

– Oszczędza amunicję – domyślił się Jupe. – Nie będzie strzelał, dopóki nas nie zobaczy.

Chłopcy podnieśli się ostrożnie z ziemi i pobiegli między sosnami.

– Tu są! – ryknął Biff.

Bob, Pete i Jupe zrobili jeszcze kilka kroków i zamarli. Zobaczyli przed sobą kolejny karabin M-16.

Ciemnowłosy, mocno opalony mężczyzna o wyblakłych, niebieskich oczach, przenosił lufę z jednego chłopca na drugiego. Zaczął się uśmiechać, ale spojrzenie miał lodowato zimne.

– Mam ich – powiedział z satysfakcją w głosie.

Trzej przyjaciele domyślili się, że jest to George. Z lewej strony chłopców pojawił się drugi mężczyzna, który również celował do nich z M-16.

– Tu gdzie chcieliśmy, no nie? – Głos niewątpliwie należał do Biffa. Był on chudziutkim mikrusem o krótkich, ciemnych włosach i nastroszonych brwiach. – Głupie te szczeniaki.

– W porządku, przyprowadźcie ich tutaj. Przed nami długa droga – odezwał się z oddali Nancarrow.

– Słyszeliście polecenie szefa – powiedział Biff. – Ruszać się.

Jupe, Bob i Pete popatrzyli jeden na drugiego. Pete wzruszył ramionami. Nic nie mogli zrobić.

– Kazałem wam iść! – warknął Biff.

Potem popełnił błąd. Dźgnął Pete’a w plecy wylotem lufy swego M-16.

Pete okręcił się i chwycił lufę, po czym wbił ją w brzuch Biffa.

Biff upadł bez tchu, palcami ściskając kurczowo kolbę.

Tymczasem Bob wyrzucił w górę nogę i wyuczonym ruchem kopnął George’a w podbródek. Mężczyzna zachwiał się tylko, więc Bob powtórzył ruch. George upadł na ziemię.

Jupe ukrył się za grubym pniem sosny. Patrzył, jak zbliża się do niego Nancarrow, i rozważał, czy nie użyć któregoś z chwytów dżudo. W ostatniej chwili zdecydował się na łatwiejszy manewr. Wystawił nogę.

Nancarrow potknął się i zachwiał, a wtedy Pete uderzył go łokciem w kark. Potężny blondyn zarył nosem w ziemię.

Trzej chłopcy pomknęli w las. Słyszeli, jak Nancarrow przeklina i wrzeszczy na swoich pomocników.

– Dostarczcie ich żywych! Nie będziemy ich dźwigać!

Trzej Detektywi biegli przez las, klucząc między drzewami i kamieniami. Kierowali się na południe. Z tyłu dudniły głuche kroki prześladowców.

Chłopcy byli coraz bardziej zmęczeni i zniechęceni, gdyż odgłosy pościgu nie milkły.

Pete skręcił w ubity trakt, biegnący na zachód. Bob rozpoznał go: szedł tędy dzień wcześniej, kiedy napełniał wodą butelkę.

– Potrzebny nam plan – wysapał Jupe. – Dłużej tak nie pociągniemy.

– Musimy ocalić tatę! – zawołał Bob.

Usłyszeli, że z tyłu ktoś krzyknął podnieconym głosem. Przyspieszyli kroku.

– Bandyci znaleźli ścieżkę – powiedział Pete.

– Chcą nas tu złapać – ostrzegł Bob.

– Zapomnijmy o pikapie. – Jupe ciągle biegł. – Pete, potrafisz znaleźć trakt, o którym mówił Nancarrow?

– Ten do zwózki drewna, który prowadzi do szosy? – upewnił się Pete. – Mary Grayleaf opisywała go. Droga z wioski miała się z nim łączyć.

– Właśnie – odparł Jupe, oddychając ciężko. – Trenowałeś sztukę przeżycia w dzikich warunkach. Jesteś najsilniejszy i najszybszy z nas wszystkich. Masz największą szansę, by dotrzeć do Diamond Lake.

– Nie ma sprawy – powiedział Pete.

– A my bierzemy na siebie Nancarrowa, prawda, Jupe? – upewnił się Bob.

– Prawda.

Trącili jeden drugiego na pożegnanie i Pete oddalił się. Zszedł ze szlaku i ukrył się za drzewami. Zamierzał poczekać, aż Nancarrow minie go, ścigając Jupe’a i Boba, a potem wrócić na drogę i iść nią ku szosie prowadzącej do Diamond Lake.

Jupe i Bob pobiegli naprzód.

– Musimy gdzieś się skryć – powiedział Jupe.

– Co myślisz o dolinie? – spytał Bob. – Chyba w takiej sytuacji zmarli przodkowie nie będą nam mieli za złe, że wkraczamy na ich terytorium.

– Wspaniały pomysł! – Jupe ledwo zipał.

Bob zatrzymał się w miejscu, gdzie droga się rozszerzała.

– Lepiej się upewnijmy, że Nancarrow idzie za nami.

Jupe uśmiechnął się. Odetchnął głęboko i wrzasnął:

– Bob, jestem zmęczony! Muszę odpocząć!

– Zawsze jesteś zmęczony! – odkrzyknął Bob. – Już mam cię dość!

Jupe poczuł się lekko urażony, chociaż wiedział, że Bob udaje.

– Nic mnie to nie obchodzi! – ryknął. – Stańmy!

Chłopcy zaczęli nasłuchiwać. Usłyszeli z tyłu głuche dudnienie, jakby przebiegało tamtędy stado słoni. W porządku. Trzej bandyci ścigali ich dalej.

– Spójrz, jakie z nas gapy! – Bob wyciągnął dłoń, w której trzymał butelkę z wodą.

– Powinniśmy byli ją dać Pete’owi – przyznał Jupe.

– My po drodze trafimy na strumień – przypomniał Bob. – Kto wie, co znajdzie Pete.