Хобіт, або вандроўка туды і назад

Частка 7 ДЗІВОСНЫ НАЧЛЕГ

Наступным ранкам Більба прачнуўся ад яркага сонца, якое 'ззяла якраз у вочы. Ён падскочыў, каб зірнуць на гадзіннік ды пайсці паставіць чайнік на пліту, — і раптам зразумеў, што ён зусім не ў сваёй утульнай норцы. Таму сеў Більба на камень і падумаў з горыччу пра цёплую ванну ды чыстую вопратку. Зразу-мела, анічога гэткага яму не дасталося, а таксама ані гарбаты, ані вяндліны з падсмажаным хлебцам — толькі халодныя бараніна ды трусяціна. А пасля такога сняданку адразу ж давялося зноў выпраўляцца ў падарожжа.

Цяпер яму дазволілі ўскараскацца на арлову спіну ды ўсесціся паміж крылаў. Вецер свістаў увушшу, і хобіт заплюшчыў вочы. Гномы выкрыквалі добрыя пажаданні і абяцанні вечнай удзяч-насці Гаспадару Арлоў. Пятнаццаць агромністых птушак узняліся з пляцоўкі. Сонца яшчэ вісела на ўсходнім даляглядзе. Халодная выдалася раніца, у далінах і лагчынах ляжаў туман, віўся вакол горных вяршынь і ўцёсаў. Більба крышачку расплюшчыў вочы і ўбачыў, што ўзняліся яны ўжо высока-высока, увесь свет праваліўся некуды ўніз, а горы засталіся далёка ззаду. Ён зноў заплюшчыў вочы і ўчапіўся мацней.

— Не шчыпайся! — сказаў арол. — Не трэба палохацца, быццам трусік, нават калі ты і падобны да яго. Добрая раніца, і ветру амаль няма. Што можа быць лепш за палёт?

Більба хацеў адказаць: «Цёплая ванна й добры позні сняданак пасляяе». Але, паразважаўшы крыху, вырашыў прамаўчаць, толькі злёгку (зусім крышачку, па праўдзе кажучы) паслабіў хватку.

Прайшло даволі часу, пакуль арлы, нарэшце, убачылі па-трэбнае ім месца, тады яны пачалі павольна, шырокімі кругамі, зніжацца, а хобіт зноў адважыўся расплюшчыць вочы. Зямля цяпер апынулася значна бліжэй, можна было пабачыць дрэвы, падобныя да дубоў і вязаў, шырокі, парослы травой луг і раку. А пасярэдзіне ракі, як апошні фарпост далёкіх гор, тырчэла вялізная скала, нібы агромністы асколак гары, які закінуў на раўніну нейкі шалёны велікан. Рака абягала яе з абодвух бакоў.

Арлы адзін за адным спікіравалі на вяршыню скалы і ссадзілі сваіх пасажыраў.

— Да пабачэння! — пракрычалі яны. — Якім бы вашае падарожжа не было, няхай заўжды па яго сканчэнні вашыя гнёзды прымаюць вас!

Так ветліва гаворыцца паміж арламі.

— Няхай заўжды вецер пад вашымі крыламі нясе вас туды, дзе ззяе сонца й шпацыруе месяц, — прамовіў Гэндальф, які ведаў правільны ветлівы адказ.

Так яны і развіталіся. 1 хоць Гаспадар Арлоў з часам зрабіўся Каралём Усіх Птушак і надзеў залатую карону, а яго пятнаццаць найгалоўнейшых спадарожнікаў-правадыроў атрымалі залатыя ашыйнікі (золата для якіх далі гномы), Більба ніколі іх больш не бачыў — хіба што ў Бітве Шці Войскаў, дый там надта высока і далёка. Але гэта адбудзецца ў самым канцы нашага апавядання, а тут мы больш пра гэта нічога не скажам.

На вяршьші скалы было пляскатае месца, адкуль уніз да ракі вяло мноства сцежак і сцяжынак. А там брод, абкладзены вялізнымі пляскатымі камянямі, вёў да парослай травой раўніны за раюй. Унізе на пачатку броду знайшлася невялічкая пячора (досыць утульная, з падлогай, пасыпанай галькай). Тут кампанія прыпынілася і пачала разважаць, што рабіць далей і куды накіравацца.

— Я ўвесь час імкнуўся толькі дапамагчы вам бяспечна (калі атрымаецца) перабрацца цераз горы, — сказаў чараўнік, — і цяпер, дзякуй мудрым вырашэнням ды добрай удачы, гэта ў мяне атрьшалася. Сапраўды, мы за гарамі, і нават значна далей, чым было ў маіх намерах падарожнічаць разам з вамі. На самай справе, гэта ж ваша ўласная прыгода. Я, магчыма, буду даглядаць вас яшчэ, але ж у мяне і сваіх спраў безліч, і хутка я павінен вас пакінуць.

Гномы застагналі і зрабіліся вельмі сумныя, а Більба нават заплакаў. Яны палічылі ўжо, што Гэндальф увесь час будзе з імі, альбо недзе непадалёк, каб выцягнуць з нягодаў.

— Ну, акурат у гэты самы момант я знікаць не збіраюся, — сказаў ён. — Пабуду яшчэ з вамі дзень ці два. Верагодна, дапамагу крыху палепшыць вашае цяперашняе становішча, дый мне самому тое-сёе патрэбнае. Ежы ў вас няма, і багажу таксама, і ехаць няма на чым, і дзе знаходзіцеся, не ведаеце. Хаця б апошняе я магу вам распавесці: мы ў некалькіх мілях на поўнач ад шляху, якога павінны былі трымацца, пераваліўшы цераз горы без прыгодаў. Людзі ў тутэйшых мясцінах амаль не жывуць, калі нічога не змянілася з часоў майго апошняга візіту (колькі гадоў таму, прынамсі). Але жыве тут адна асоба, пра якую я ведаю. Гэта самая Асоба і зрабіла прыступкі на скале — калі не памыляюся, ён называе скалу «Карок». Заходзіць ён сюды нячаста і, зразумела, не ўдзень, таму тут яго лепш не чакаць. Фактычна, гэта было б надзвычай небяспечна. Мы павінны пайсці і адшукаць яго. I калі справа пойдзе добра, то, спадзяюся, мне хутка можна будзе пажадаць вам, як арлы, «добрага шляху, куды б ён ні вёў». Гномы амаль на каленях малілі не пакідаць іх. Абяцалі цмокава золата і срэбра ды каштоўнасці, але пераканаць чараўніка не здолелі.

— Пабачым, пабачым, — сказаў ён, — здаецца мне, крыху цмокавага золата і так мне належыць — зразумела, калі вам пашанцуе яго здабыць.

Ну, пасля гэткага маліць ды запрашаць яны болей не сталі. Скінулі вопратку ды выкупаліся ў рацэ, мелкай, камяністай і чыстай каля броду. Потым абсохлі на сонейку, якое цяпер ужо ззяла моцна ды горача, і адчулі сябе пасвяжэлымі. Хоць, зразумела, і галоднымі, дый стома цалкам не прайшла. Хутка яны перайшлі раку ўброд (хобіт пераехаў на гномавым карку) і рушылі праз доўгую зялёную траву ўздоўж шэрагаў разгалістых дубоў ды высокіх вязаў.

— А чаму скала мае назву «Карок»? — спытаў Більба, ідучы побач з чараўніком.

— Таму што ён яе так называе. Такое ў яго слова для падобных рэчаў. Але гэты «Карок» у яго з вялікай літары, свой «Карок», уласны, таму што адзіны гэткі каля ягонага дому, і ён ведае гэты «Карок» надта добра.

— Хто называе? Хто ведае?

— Тая самая Асоба, пра якую я распавядаў, — вельмі заможная ды магутная Асоба. Табе лепш быць вельмі ветлівым, калі я вас прадстаўлю Асобе. I прадстаўлю я вас не разам, а па чарзе, прыкладам, па двое. Ты павінен паклапаціцца, каб чым-небудзь Асобу не раззлаваць — інакш будзе такое… Лепш і не ведаць, што будзе. Калі ён раззлаваны, лепш да яго не набліжацца, хаця ў добрым настроі ён ветлівы і смяшлівы. Папярэджваю — злуецца ён лёгка.

Гномы згуртаваліся вакол, слухаючы, што Гэндальф рас-павядае Більба.

— I што, да такой істоты вы нас зараз і праводзіце? — за-пыталі яны. — Што, немагчыма было знайсці некага з лепшым характарам? Можа, вы нам растлумачыце падрабязней? — і яшчэ шэраг падобных пытанняў.

— Так, і менавіта так! Было немагчыма! I растлумачыў я дастаткова дакладна, — адказаў чараўнік раздражнёна. — Калі вам патрэбна ведаць больш, дык імя яго Беарн. Ён надзвычай моцны й магутны, і здольны змяняць скуру.

— Што, як кушнер, які робіць з труса гарнастая, калі вавёрка не атрымаецца? — спытаў Більба.

— Бацюхны міласэрныя, не, не, НЕ! — ускрыкнуў Гэн-дальф. — Не будзьце дурнем, калі гэта ў вашай сіле, і дзеля ўсяго святога не ўзгадвайце зноў слова «кушнер», пакуль на сотню міль ад яго дома не адыдзеце. А таксама «скура», «футра», «муфта» і іншае глупства гэткага ж кшталту! Ён сапраўды мяняе сваю скуру. Часам ён вялізны чорны мядзведзь, а часам высокі моцны чарнавалосы чалавек з агромністымі рукамі і доўгай барадой. Не магу сказаць больш, але і не трэба. Некаторыя кажуць, што ён нашчадак старажытнага і моцнага роду горных мядзведзяў, якія жылі ў гарах да веліканаў. Іншыя сцвярджаюць, што ён чалавек і паходзіць ад першых людзей, якія жылі тут яшчэ да з'яўлення Драка ды астатніх цмокаў у гэтай частцы Сусвету, і да таго, як гобліны прыйшлі ў горы з Поўначы. Што праўдзівей, сказаць не магу. Хоць, здаецца, апошняе больш падобна да ісціны. А сам ён не такая постаць, якой варта зада-ваць дарэмныя пытанні.

— У любым выпадку, уся магія ў ім — ягоная ўласная. Жыве ён у дубовым лесе ў чалавечым абліччы, мае вялізны драўляны дом і трымае рознае быдла ды коней, якія не менш чароўныя за яго самога. Яны на яго працуюць і размаўляюць з ім. Ён не есць іх і на дзікіх звяроў не палюе, а жыве мёдам ды малаком. Трымае пчол, а пчолы ў яго незвычайныя і надта лютыя. У мядзведжым абліччы вандруе далёка ад дому. Аднойчы я бачыў, як ён сядзеў уначы самотны на вяршыні Карока, назіраў, як заходзіць месяц за Туманныя Горы, ды буркатаў пад нос на мядзведжай мове: «Надыдзе дзень, калі ўсе яны зпнуць, і я вярнуся назад!» Вось чаму мне здаецца, што ён паходзіць з гор.

Цяпер у Більба і гномаў было, пра што паразважаць, і больш пытанняў яны не задавалі. Ісці яшчэ заставалася доўга. Уверх, уніз па схілах, з лагчыны ў лагчыну. Зрабілася спякотна. Часам яны адпачывалі пад дрэвамі, а Більба адчуваў сябе такім галод-ным, што і жалуды б еў, калі б тыя былі дастаткова спелыя і ўжо ляжалі на зямлі.

Набліжаўся надвячорак, калі сталі трапляцца тут і там вялізныя пляцоўкі, зарослыя кветкамі. Самыя розныя й нечаканыя кветкі раслі побач, быццам нехта пасадзіў і даглядаў іх. Асабліва шмат было канюшыны, звычайнай ды мядовай, ды блакітнай, а там-сям сустракалася і салодкая белая, невысокая канюшына (ад яе аж струменіўся водар мёду). У паветры гучалі шматгалосы гуд, стракатанне ды цвірканне. Паўсюль, паўсюль круціліся пчолы. I якія пчолы! Більба ў жыцці такіх не бачыў. «Калі якая дасць джала, — падумаў ён, — дык удвая распухнеш!»

Пчолы былі болыныя за звычайных шэршняў, большыя за вялікі палец на руцэ, значна большыя, і жоўтыя палосы на іхных чорных целах ззялі як золата.

— Набліжаемся, — сказаў Гэндальф. — Цяпер мы на краі ягоных пчаліных прыдобаў.

Пасля таго яны прайшлі цераз паласу высокіх і вельмі старых дубоў і наткнуліся на высокую і густую жывую агароджу з церня, цераз якую і пералезці было немагчыма і бачна нічога не было.

— Лепш вам тут пачакаць, — сказаў чараўнік гномам. — Калі я паклічу альбо свісну, пойдзеце да мяне (вы ўбачыце, куды), але толькі парамі, добра памятайце: парамі, адны ад другіх праз пяць хвілінаў. Бамбур самы тоўсты, таму сыдзе за двох, няхай ідзе адзін і апошні. Пойдзем, спадар Торбінс! Недзе тут за рагом павінна знаходзіцца брама.

I з такімі словамі ён пайшоў уздоўж агароджы, узяўшы перапалоханага хобіта з сабой.

Хутка наблізіліся яны да драўлянай брамы, высокай і шы-рокай, і за ёй убачылі сад і купку нізкіх драўляных будынкаў, складзеных з неабчасаных бярвёнаў і пакрытых саломай: свіраны, клеці, хлявы і пуні. Побач з імі стаяла доўгая невысокая драўляная хата. А па ўнутраным баку агароджы шэраг за шэрагам стаялі вуллі са стрэхамі-стажкамі. Гуд велізарных пчол, якія мітусіліся туды-сюды, запоўніў паветра.

Хобіт і чараўнік, прыналёгшы, адчынілі цяжкую рыпучую браму і пайшлі па шырокай сцежцы да хаты. Некалькі надта добра дагледжаных ды зграбных конікаў з незвычайнымі разумнымі вачыма павольна пакрочылі да іх па траве — відавочна, зірнуць на гасцей. А зірнуўшы, хутка паскакалі да будынкаў.

— Хочуць распавесці яму пра незнаёмцаў, — патлумачыў Гэндальф.

Праз пэўны час хобіт з чараўніком падышлі да двара, з трох бакоў абгароджанага домам і двума ягонымі доўгімі крыламі. Пасярод двара ляжаў агромністы дуб і куча паадсяканых дубовых галінаў. Каля дуба стаяў велізарны чалавек з вельмі густой чорнай барадой і валасамі, таўшчэзнымі голымі нагамі ды рукамі і з мускуламі на іх, як нізка вузлоў. Ён быў апрануты ў кашулю з поўсці даўжынёю да кален і стаяў, абапёршыся на вялізную сякеру. Конікі стаялі побач, тыкаючыся пысамі яму ў плячо.

— Ну, вось і яны! — сказаў ён юнікам. — Небяспечнымі яны зусім не выглядаюць. Так што можаце пасвіцца сабе спакойна!

Ён уголас, гучна і густа зарагатаў, паклаў сякеру і крочыў наперад.

— Хто вы такія і чаго жадаеце? — спытаў ён сувора, стаўшы над хобітам і чараўніком ды гледзячы на іх зверху ўніз. Ён быў шмат, шмат вышэйшы за Гэндальфа, а што датычыць Більба, дык той здолеў бы прабегчы паміж ног у чалавека, не згінаючыся, і галавою да краю кашулі не дакрануўся б.

— Я — Гэндальф, — сказаў чараўнік.

— Ніколі не чуў пра такога, — прабурчэў чалавек.

— А гэта што за недарослік? — дадаў ён, сагнуўшыся, каб зірнуць на хобіта з-пад густых чорных броваў.

— Гэта спадар Торбінс, хобіт добрасумленны, беззаганнай рэпутацыі і шляхетнага паходжання, — сказаў Гэндальф.

Більба пакланіўся. I тут надта выразна адчулася, што і ка-пелюша ён не мае, і ў гузіках недахоп.

— А я чараўнік, — распавядаў Гэндальф далей. — I пра вас я начуты, хоць вы пра мяне не чулі. Але, магчыма, вы знаёмыя з маім добрым сваяком Радагастам, які жыве каля паўднёвага краю Ліхалесся?

— Чуў. Для чараўніка хлапец нядрэнны. Я яго звычайна бачу то тут, то там, — сказаў Беарн. — Ну, цяпер я ведаю, хто вы такія ці, па меншай меры, кім сябе назвалі. Чаго ж вы жадаеце?

— Па праўдзе кажучы, мы страцілі наш багаж і збіліся з дарогі, нам патрэбная добрая парада, а, магчыма, і дапамога. Я б сказаў, мы не вельмі прыемна прабавілі час з гоблінамі ў гарах.

— Гоблінамі? — сказаў вялізны чалавек менш сувора. — О, вы з імі бавілі час, скажыце на міласць? Напэўна, мелі ад іх непрыемнасці — а як жа і чаго ж вы наагул да іх трапілі?

— Мы не надта гэтага хацелі. Яны напалі на нас знянацку ўначы каля перавалу, які мы мерыліся перайсці. А кіраваліся сюды з Заходніх Краін — але ж гэта доўгая гісторыя.

— У такім выпадку, лепш праходзьце ў дом і распавядзіце мне хоць колькі, калі гэта не зойме цэлага дня, — сказаў чалавек, і яны пакрочылі ўслед за ім да цёмных дзвярэй, якія выходзілі з дома на двор.

Апынуліся яны ў шырокай залі з агменем пасярэдзіне. Хоць на двары было лета, палаў агонь, і дым узнімаўся да пачарнелых бэлек столі, шукаючы выхад уверсе. Яны прайшлі праз гэтую змрачнаватую залю, святло ў якую прабівалася толькі праз дзірку ў даху, і праз меншыя дзверы выйшлі на веранду (ці нешта накшталт), чый дах трымаўся на падпорах з цэльных ствалоў дрэваў. Веранда выходзіла на поўдзень, сонца стаяла яшчэ даволі высока, і косыя сонечныя промні напаўнялі яе святлом. Асветлены сонцам сад, запоўнены кветкамі, што пачыналіся адразу ад ганку, блішчэў цёплым золатам.

Тут хобіт з чараўніком ды Беарн паселі на драўляныя лавы, Гэндальф пачаў распавядаць, а Більба матляў нагамі й паглядаў на кветкі ў садзе, цікавячыся іх назвамі — добрай паловы ён раней ніколі не бачыў.

— …Япераходзіў цераз горы з сябрам-двума… — казаў чараўнік.

— Двума? Я магу бачыць толькі аднаго, ды надта малога да таго ж, — перабіў Беарн.

— Ну, па праўдзе кажучы, я не хацеў турбаваць вас усёй кампаніяй, пакуль не высветлю, ці не занятыя вы. Я паклічу, калі вы не супраць,

— Калі ласка, кліч!

Тады Гэндальф працягла ды пранізліва засвістаў, і вось — з-за рага дома па садовай сцежцы падышлі Торын і Доры і нізка пакланіліся.

— 3 сябрам-трыма, вы мелі на ўвазе, я бачу! — сказаў Беарн.

— Але ж гэта не хобіты, а гномы!

— Торын Дубатарч, да вашых паслуг! Доры, да вашых паслуг! — сказалі абодва гномы, кланяючыся зноў.

— Не патрэбныя мне вашыя паслугі, дзякуй вялікі, — сказаў Беарн, — але, я падазраю, вам патрэбныя мае. Не тое, каб мне падабаліся гномы, аднак, калі праўда, што вы той самы Торын (сын Трэйна сына Трора, калі не памыляюся), вашыя спадарожнікі паважаныя і добрасумленныя, і калі вы — ворагі гоблінаў і аніякага злачынства не збіраецеся ўчыніць на маёй зямлі… а нарэшце, што вы збіраецеся рабіць?

— Яны падарожнічаюць да земляў сваіх бацькоў, на ўсход ад Ліхалесся, — растлумачыў за гномаў Гэндальф, — і на вашай зямлі цалкам выпадкова. Мы ішлі цераз Высокі Перавал, які павінен быў вывесці нас на дарогу на поўдзень ад вашай зямлі, але на нас напалі злыя гобліны — пра што я і збіраўся вам распавядаць.

— Ну то распавядай! — сказаў Беарн, які ніколі асаблівай ветлівасцю не вызначаўся.

— Навальніца была жудасная, каменныя веліканы кідаліся аскепкамі скалаў, і нам давялося схавацца ў пячоры каля вяршыні перавалу — мне, хобіту і некалькім нашым спадарожнікам…

— Двое — гэта ў вас некалькі?

— Дык, не. Па праўдзе кажучы, нас было трошкі больш.

— Дзе ж яны? Забітыя, з'едзеныя? Ці яны збочылі да хаты?

— Дык, не. Чамусыді не ўсе падышлі, калі я свіснуў. Саромяцца, напэўна. Бачыце, мы надта баімся вас паклапаціць звыш мяжы, з'явіўшыся ўсім кагалам.

— Ну дык свішчы зноў. Здаецца мне, у мяне сёння нечаканая вечарынка, так што адзін ці другі яшчэ — клопат невялікі, — прабурчэў Беарн.

Гэндальф свіснуў, але і скончыць не паспеў, як Норы з Оры паказаліся з-за рага. Калі памятаеце, Гэндальф наказаў ім падыходзіць праз кожныя пяць хвілін.

— Здорава! — ухваліў Беарн. — Хутка вы. Дзе ж вы хаваліся? Ну, хто ж вы, мае выпрыгунчыкі?

— Норы да вашых паслуг, Оры да… — пачалі яны, але Беарн перабіў Іх.

— Дзякуй! Калі мне будуць патрэбныя вашыя паслугі, я пра іх запытаю. Сядайце, я жадаю пачуць ваша апавяданне перад тым, як надыдзе час вячэры.

— Як толькі мы ляглі спаць, — распавядаў Гэндальф далей, — у задняй сцяне пячоры адчыніліся дзверы, адтуль павыскаквалі гобліны, схапілі хобіта з гномамі ды караван нашых поні…

— Караван? Вы што — вандроўны цырк? Ці везлі з сабой цэлы караван дабра? Ці ў вас шэсць — гэта караван?

— Не, не! Факгычна, нам патрабавалася болей за шэсць поні таму, што нас было крыху больш за шасцёра — а, вось і яшчэ двое!

У гэты самы момант з-за рага паказаліся Балін і Двалін і пакланіліся так нізка, што бародамі аж да каменнай падлогі дакрануліся. Вялізны чалавек спачатку насупіўся, але яны ледзь са скуры не павылузваліся, намагаючыся быць ветлівымі: і кланяліся, і каленкі падгіналі, і капелюшамі матлялі перад каленкамі (як у гномаў і прынята, чын чынам), пакуль ён не скончыў хмурыцца і пырснуў ад смеху. Надта ўжо камічна яны выглядалі.

— Караван, сапраўды, — сказаў Беарн. — I такі смешны. Заходзьце, веселуны, і як жа вас клічуць? Паслугі мне вашыя не патрэбныя, толькі прозвішчы, а потым сядайце — хопіць ужо матляцца!

— Балін і Двалін, — сказалі гномы, не адважыўшыся супярэчыць і крыўдзіцца, і плюхнуліся на падлогу, выглядаючы крыху здзіўленымі.

— Ну, што далей? — запытаў Беарн у чараўніка.

— Дзе гэта я?… А-а, дык вось — мяне не схапілі. Я забіў гобліна ці двух бліскавіцай…

— Добра! — рыкнуў Беарн. — I чараўнікі на нешта вартыя.

— … I праслізнуў у дзверы перад тым, як яны зачыніліся. Я прайшоў за імі ў галоўную залю, бітком набітую гоблінамі. Там быў і Вярхоўны Гоблін, а з ім трыццаць ці сорак узброеных ахоўнікаў. I я падумаў: «Нават калі б гномы не былі скаваныя, што можа зрабіць тузін супраць такой прорвы?»

— Тузін! Першы раз у жыцці чую, каб восем звалі тузінам. Ці ў цябе ёсць яшчэ выпрыгунчыкі недзе ў скрыні?

— Ну, так, здаецца, яшчэ ёсць парачка — Філі і Кілі, калі не памыляюся, — сказаў Гэндальф, якраз калі тыя выйшлі з-за рага і сталі, усміхаючыся ды кланяючыся.

— Дастаткова! — сказаў Беарн. — Сядайце, і давайце слухаць далей!

I Гэндальф распавядаў далей, пакуль не дайшоў да бойкі ў цемры, да таго, як знайшлі ніжнюю браму і як з жудасцю даведаліся, што страцілі хобіта.

— Палічылі сябе і высветлілі, што спадара Торбінса няма. Нас толькі чатырнаццаць!

— Чатырнаццаць? Першы раз чую, што дзесяць мінус адзін — чатырнаццаць. Значыць, вас засталося дзевяць, ці ты прад-ставіў не ўсіх са сваёй кампаніі.

— Ну так, зразумела, вы яшчэ не бачылі Ойна з Глойнам. А, на здароўе, вось і яны! Спадзяюся, вы ім даруеце, што яны вас патурбавалі.

— Ды няхай усе сюды ідуць! Хутчэй! Вы, двое, сядайце тут! Аднак зірні ж сам, Гэндальф, нават цяпер толькі дзесяць гномаў, ты й хобіт, які згубіўся. Гэта будзе адзінаццаць (без хобіта), а не чатырнаццаць, — вядома, калі чараўнікі лічаць як і ўсе астатнія. Але ж, калі ласка, працягвай далей.

Па Беарну амаль нічога заўважыць было немагчыма, але ён вельмі зацікавіўся. Справа ў тым, што менавіта тую частку гор, якую апісваў Гэндальф, ён некалі ведаў дакладна. Ён ківаў галавою і бурчэў пра сябе, калі пачуў пра з'яўленне хобіта, пра мітусню на апоўзні і пра ваўчынае зборышча. Калі справа дайшла да караскання на дрэвы і ваўкоў, што былі пад нагамі, ён узняўся і захадзіў туды-сюды, мармычучы: «Калі б мне толькі там быць! Я б іх павесяліў лепш за феерверк!»

— Ну, — сказаў Гэндальф, вельмі задаволены поспехам апавядання, — я намагаўся, як здолеў. Вось сядзім мы, пад намі ваўкі шалеюць, і лес навокал пачаў палаць. Тут з гор спусціліся гобліны і знайшлі нас. Яны аж завішчэлі ад радасці і прыняліся спяваць кплівыя песенькі: «Птушак пятнаццаць на дрэвах сядзелі…»

— Зямля і нябёсы! — рыкнуў Беарн. — Толькі не кажы мне, што гобліны не здольныя лічыць- Здольныя. Дванаццаць — не пятнадцаць, і яны гэта ведалі.

— I я таксама. Тут яшчэ Біфур і Бафур. Я не адважваўся прадставіць іх вам, але ж вось яны.

З'явіліся Бафур з Біфурам. «I я!» — дадаў Бамбур, які быў самы тоўсты і вельмі пакрыўдзіўся загадам ісці апошнім. Ён зусім задыхаўся, паспяваючы за Бафурам з Біфурам. Чакаць яшчэ пяць хвілін ён адмовіўся і пайшоў разам з ші.

— Ну, вось, зараз вас пятнаццаць. I калі гобліны лічыць здольныя — перада мною ўсе тыя, хто сядзелі на дрэвах. Цяпер, магчыма, скончым гісторыю без нечаканых перапынкаў.

Більба зразумеў, як жа мудра зрабіў чараўнік. 3-за перапынкаў і нечаканых з'яўленняў Беарн больш зацікавіўся апавяданнем і не прагнаў адразу ж гномаў, як недарэчных і нахабных валацуг. Беарн, калі толькі ўдавалася, у дом свой нікога не пускаў. Сяброў было ў яго няшмат, жылі яны далёка, і да сябе больш за пару гасцей адначасова ён ніколі не запрашаў. А цяпер цэлых пятнац-цаць незнаёмцаў паселі на ягоным ганку!

Калі чараўнік скончыў гісторыю, распавёўшы пра тое, як іх выратавалі арлы і прынеслі на Карок, сонца схавалася за пікамі Туманных Гор і па Беарнавым садзе працягнуліся чорныя цені.

— Вельмі добрае апавяданне! — сказаў ён. — Найлепшае з тых, што я чуў за апошнія часы. Калі б усе валацугі магаі так распавядаць, яны б знаходзілі мяне дабрэйшым. Зразумела, гэты цуд вы маглі і тут на месцы выдумаць, але ж, ва ўсялякім выпадку, гісторыя каштуе добрай вячэры. Пойдзем, пачастуемся!

— Так, так, калі ласка! — адказалі ўсе хорам. — Дзякуй вам вялікі!

У залі цяпер было зусім цёмна. Беарн пляснуў у далоні, і ўвайшлі чатыры цудоўныя белыя поні ды некалькі вялікіх даў-гацелых шэрых сабак. Беарн казаў ім нешта на дзівоснай мове

— быццам жывёльныя гукі, ператвораныя ў гутарку. Жывёлы выйшлі і хутка вярнуліся з паходнямі ў пашчах, якія запалілі ад агменю ды паторкалі невысока ў лункі на калонах вакол агменю. Сабакі маглі ўставаць на заднія лапы і несці розныя рэчы ў пярэдніх. Яны хутка прынеслі ад сценаў козлы й стальніцы ды зладзілі каля вогнішча стол.

Потым пачулася бе-е-бе-е-бе, і ў залу крочылі снежна-белыя авечкі пад кіраўніцтвам чорнага як вугаль барана. Адна авечка несла белы абрус, які ўпрыгожвалі вышытыя па краях фігуркі жывёлаў, астатнія на шырокіх спінах цягнулі падносы з талеркамі, місамі, нажамі ды драўлянымі лыжкамі, якія сабакі спрытна расклалі па стале. Стол быў вельмі нізкі, нават для Більба добра падыходзіў, каб сесці і адчуць сябе ўтульна. Да стала поні падпіхнулі дзве доўгія шырокія лавы з тоўстымі кароткімі нагамі — для Гэндальфа і Торына, а з дальняга краю паставілі вялікае чорнае Беарнава крэсла, гэткае ж нізкае (калі Беарн сядзеў на ім, ногі выцягваліся далёка пад стол). Вось і ўсе прылады для сядзення, якія ён меў у залі. I нізкія такія яны былі, відавочна, каб палегчыць працу дзіўным жывёлам, якія Беарну слугавалі. А як жа астатнія? На іх не забыліся. Некалькі поні прыбеглі у залю, а перад імі каціліся падобныя да барабанаў паленцы, адшліфаваныя ды паліраваныя, дастаткова нізкія нават для Більба. Таму неўзабаве ўсе сядзелі за сталом — такога зборышча заля не бачыла доўгія гады.

А потым адбылася вячэра, ці, магчыма, абед, якога не было з таго часу, як яны скончылі гасцяваць у Апошнім Прытулку на Захадзе ды сказалі «да пабачэння» Элранду. Асвятляла сталаваньне хісткае полымя агменю і паходняў, ды на стале стаялі дзве доўгія чырвоныя васковыя свечкі. I ўвесь час за ежай Беарн густым раскацістым голасам распавядаў гісторыі пра дзікія землі з гэтага боку гор, і асабліва пра цёмны і небяспечны лес, што пачынаўся за дзень язды адсюль, распасціраўся далёка на Поўнач і Поўдзень і загароджваў шлях да Усходу, — пра жудаснае Ліхалессе.

Гномы слухалі ды трэслі бародамі, бо ведалі: хутка ім давядзецца заехаць у Ліхалессе, і, напэўна, пасля гор гэта будзе найгоршай недарэчнасцю і цяжкасцю, пакуль не дабяруцца да цмокавых кватэраў. Калі абед скончыўся, гномы пачалі размаўляць пра сваё, але Беарн, здаецца, асалавеў і амаль што не слухаў. Бо гномы распавядалі больш за ўсё пра золата са срэбрам ды каштоўныя камяні і пра кавальскае майстэрства; а Беарн, відавочна, тым зусім не цікавіўся: у залі не было ні залатых, ні срэбных рэчаў, і ўвогуле амаль нічога металічнага, апрача нажа.

Яны заседзеліся за сталом з куфлямі, паўнюткімі мядовай бражкі. На двары зрабілася цёмна. Паходні загасілі, у агмень падклалі свежае паленне, а гномы ўсё сядзелі, зменлівыя языкі полымя асвятлялі іх, наўкола ўзвышаліся вялізныя калоны, а верхавіны іх знікалі ў цемры — быццам дрэвы ў лесе. Ці чараўніцтва якое, ці толькі так падавалася, але Більба насамрэч чуў шапаценне ветру ў лістоце недзе ў бэльках столі і сычынае гуканне. Хутка ён пачаў дзяўбці носам, і галасы сталі пра-вальвацца ў цемру, але тут яго раптам пабудзші.

Вялізныя дзверы зарыпелі і грукнулі. Беарн зшк. Гномы сядзелі на падлозе вакол агнішча, скрыжаваўшы ноп, І спявалі. Яны спявалі доўга, вельмі доўга. I вось пра што (зразумела, вершаў было значна болын):

Ад такіх спеваў Більба зноў пачаў дзяўбці носам. Раптам узняўся Гэндальф.

— Час класціся спаць, — сказаў ён. — Нам, зразумела, не Беарну. У гэтай залі мы можам адчуваць сябе ў бяспецы, але ж не забывайце, пра што Беарн папярэдзіў нас перад тым, як сысці: пакуль сонца не ўзыдзе, з дому ані нагой. А тое і костак можаце не сабраць.

Більба знайшоў, што ложкі ўжо падрыхтаваныя і чакаюць іх на нечым падобным да невысокай платформы паміж калонамі і вонкавай сцяной. Для хобіта ляжаў маленькі саламяны матрац ды паўсцяныя коўдры. Хобіт закруціўся ў іх з вялікаю ахвотай, дарма што лета на двары. Агонь ледзь гарэў, і хобіт праваліўся ў сон. Але ўначы ён прачнуўся: ад агню засталося толькі чырванаватае вуголле, гномы і Гэндальф, мяркуючы па дыханні, моцна спалі, а праз дзірку-дымаход у даху ў залю трапляла месяцовае святло і ляжала на падлозе бялюткай плямай.

Звонку данёсся рык і драпежны гук — быццам нешта вялікае ды моцнае драпала й скубло кіпцюрамі дзверы. Більба, здрыгануўшыся, падумаў, што б гэта магло быць: можа, сам Беарн у мядзведжым футры, і ці не намагаецца ён зайсці сюды як мядзведзь ды зжэрці іх усіх. Хобіт нырнуў пад коўдры з галавой — і зноў праваліўся ў сон, нягледзячы на свае страхі.

Прачнуўся ён зноў, калі сонца было ўжо высока. Адзін з гномаў спатыкнуўся аб яго, не заўважыўшы ў цяньку ад калоны, ды саштурхнуў з платформы, быццам мех са смеццем. Гном той быў Бафур. Ён яшчэ і пабурчэў, калі Більба расплюшчыў вочы.

— Уставай, лайдак, — сказаў ён. — А тое на тваю долю і сняданку не застанецца.

Більба аж падскочыў. «Сняданак! — завішчэў ён. — Дзе сняданак?»

— Большай часткай у нашых страўніках, — адказалі іншыя гномы, якія бадзяліся туды-сюды па залі. — А што засталося, тое вонкі, на верандзе. Мы шукалі Беарна з самага ўсходу сонца, але ж яго няма — толькі сняданак быў прыгатаваны і чакаў, пакуль мы вызірнем з дома.

— А дзе Гэндальф? — спытаў Більба, ідучы да ежы як мага хутчэй.

— О! Недзе тут ходзіць, — адказалі яму

Аднак чараўніка не было да самага вечара. Якраз перад захадам ён зайшоў у залю, дзе хобіт з гномамі вячэралі, а пры-служвалі ім чароўныя Беарнавы жывёлы — як і ўвесь дзень да таго. Беарна не было ні чутно, ні бачна з учарашняй ночы, і гномы пачалі турбавацца.

— Дзе наш гаспадар і дзе вы былі ўвесь дзень? — закрычалі ўсе разам.

— Па чарзе, па чарзе, адно пытанне за раз — і толькі пасля вячэры! У мяне са сняданку макавага каліва ў роце не было!

Нарэшце Гэндальф адсунуў ад сябе талерку ды гарлач — ён умалоў цалкам два боханы хлеба (з агромністай колькасцю масла, мёду ды добрай густой смятанкі), выпіў паўтузіна куфляў мядовай бражкі — і дастаў люльку.

— Перш я адкажу на другое пытанне, — сказаў ён. — Але ж зірніце! Што за цудоўнае месца для дымных кольцаў!

I на самай справе ад яго доўгі час нічога больш не пачулі. Ён пускаў кольцы скакаць вакол калон, складаў з іх самыя разнастайныя фігуры, надаваў колеры, а потым прымушаў ганяцца адно за адным ды выскакваць праз дзірку ў даху. Напэўна, надта дзівосна выглядалі яны, выскокваючы цугам у паветра: зялёныя, блакітныя, чырвоныя, серабрыста-шэрыя, жоўтыя, белыя, вялікія, маленькія. Меншыя праскоквалі праз большыя, счапляліся ў васьмёркі ды плылі далёка, быццам птушыная зграя.

— Я прасачыў за мядзведжымі слядамі, — сказаў нарэшце чараўнік. — Напэўна, сённяшняй ноччу тут адбылося чарговае мядзведжае зборышча. Наўрад ці тое былі розныя ўвасабленні Беарна — мядзведзяў было шмат, самых разнастайных памераў ды колеру. Я б сказаў, былі і маленькія, і вялізныя, і звычайныя, і гіганцкай велічыні пачвары, і ўсе скакалі ды танчылі ў цемры амаль да раніцы. Прыйшлі яны адусюль — акрамя Захаду, з напрамку Туманных Гор. У той бок вёў толькі адзін шэраг слядоў — і не сюды, а адсюль. Я прасачыў іх да Карока. Там яны зніклі ў рацэ, але за скалой ддя мяне было надта глыбока, а плынь была надта моцная, і я перайсці не здолеў. Калі вы памятаеце, з гэтага боку да скалы трапіць няцяжка, але зг таго боку раку сціснулі каменныя адхоны, яна бурлівая ды недарэчная. Давялося прайсці некалькі міляў, пакуль натрапіў на дастаткова шырокае ды мелкае месца, дзе можна было плысці ды пераходзіць уброд. А потым вярнуўся да скалы. Аднак было ўжо даволі позна, і далёка сляды прасачыць я не паспеў. Адно што накіраваліся яны да сасновага лесу на ўсходнім схіле Туманных Гор, дзе мы дзве ночы таму мелі такую прыемную вечарынку з Варгамі.

— Ну вось, я і на першае вашае пытанне адказаў, — скончыў Гэндальф і змоўк.

Більба здалося, што ён зразумеў чараўніка.

— А што ж мы будзем рабіць, — закрычаў ён, — калі сюды з'явяцца гобліны з Варгамі? Усіх нас зловяць ды заб'юць! Я думаў, Беарн вораг ім.

— Ён і насамрэч вораг! Не будзь дурнем. Лепш ідзі спаць, а тое, здаецца, думкі твае ўжо ўсе пазасыналі.

Хобіт адчуў сябе ніякавата і (усё роўна рабіць не было чаго) сапраўды вырашыў класціся спаць. Пакуль гаомы спявалі, бедны Більба заснуў, усё думаючы ды гадаючы пра Беарна. Не дзіва, што ён усю ноч сніў сотню чорных мядзведзяў, якія павольна і цяжка танчылі ў месяцовым святле на двары. Потым прачнуўся, як і мінулай ноччу, і пачуў таюе ж рыканне ды драпаше.

Наступнай раніцай іх усіх пабудзіў Беарн.

— А, дык вы ўсё яшчэ тут, — сказаў ён, падхапіў хобіта ды засмяяўся. — Што, не зжэрлі цябе гобліны ці злыя мядзведзі? I самым нахабным чынам тыцнуў пальцам у Більбава пузіка.

— Наш маленькі трусік зноў зрабіўся прыемны й тоўсценькі на мёдзе ды булках! — рагатнуў ён. — Ну што, яшчэ трошкі?

Так што ўся кампанія адправілася снедаць разам з ім. Беарн быў вясёлы незвычайна, відавочна, у настроі самым лепшым, усе ад ягоных гісторый са смеху толькі што не каталіся. Дзе ён быў і чаму цяпер такі добры да іх, цікавіцца не давялося — сам паведаміў. Ён быў за ракой, у гарах (з гэтага ясна, што пада-рожнічаць ён мог вельмі хутка — ва ўсялякім выпадку, у мядзведжым абліччы). Пабываў Беарн на спаленай ваўчынай паляне і зразумеў, што гэтая частка Гэндальфавага апавядання праўдзівая. I больш — ён злавіў у лесе падпаленага ваўка з гоблінам. Ад іх і пра навіны даведаўся: гоблінскія патрулі разам з Варгамі яшчэ шнарылі паўсюль, палюючы на гномаў. Гобліны з Варгамі былі неверагодна раззлаваныя забойствам Вярхоўнага Гобліна ды падпаленьш носам ваўчынага правадыра, а разам з тым гібелі ў чароўным полымі мноства ягоных галоўных прыспешнікаў. Гоблін з Варгам распавялі Беарну толькі пра гэта, але ж той здагадаўся, што горшае ліха недзе непадалёк — збіраецца ўсё гоблінскае войска разам з саюзнікамі-ваўкамі, каб прайсці з агнём і мячом па зямлі каля гор, знайсці гномаў ды адпомсціць тым, хто гномам дапамагаў і даваў прытулак.

— Добрую вы распавялі гісторыю, — сказаў Беарн. — Але зараз, калі ведаю, што яна праўдзівая, яна падабаецца мне яшчэ больш. Даруйце мне маю падазронасць. Калі б вы жылі на краі Ліхалесся, вы б не давяралі словам тых, каго не ведаеце, як брата ці нават лепш. А я ж, як толькі вызнаў, паспяшаў што моцы дадому, каб даведацца, ці жывыя вы і здаровыя. I каб прапанаваць усю магчымую дапамогу. Цяпер я буду лепей думаць пра гномаў. Ну і справы! Забілі самога Вярхоўнага Гобліна, самога Вярхоўнага Гобліна!

Ён аж засмяяўся ад задавальнення.

— А што ж вы зрабілі з гоблінам ды Варгам? — раптам спытаў Більба.

— А пойдзем, зірнем! — сказаў Беарн, і усе пакрочылі следам за ім за дом.

Гоблінская галава тырчала на жэрдцы за брамай, а побач на дрэве вісела прыбітая Варгава скура. Беарна лепш было не мець у ворагах. Але ж цяпер ён быў сябрам, і таму Гэндальф вырашыў, што будзе разумным распавесці яму ўсё пра падарожжа, і забяспечыць сабе найбольшую магчымую дапамогу.

I вось што паабяцаў Беарн. Перш за ўсё, поні для кожнага і каня для Гэндальфа, каб даехаць да лесу. А на поні — наўючыць мяхі з ежай, якой пры разумным карыстанні павінна хапіць на некалькі тыдняў. I даволі лёгкай ежы: мукі, арэхаў, добра закры-тых скрыняў з сушанай садавінай, гліняных гарлачыкаў з мёдам і асаблівых, двойчы прапечаных булачак, якія доўгі час не псуюцца і надта пажыўныя. Нават луста такога хлеба дазваляла ісці або працаваць доўгі час, а спосаб прыгатавання іх быў таямніцай Беарна. У склад булачак уваходзіў мёд, як і ў большую частку Беарнавай ежы. Яны былі вельмі смачныя, хоць пасля іх і хацелася піць. Вады, аднак, пакуль што несці з сабой не было патрэбы — да лесу можна было натрапіць на шмат рачулак ды ручаінак.

— Шлях праз Ліхалессе цёмны, цяжкі ды вусцішны, — казаў гномам Беарн. — Там цяжка знайсці ваду і ежу. Арэхі яшчэ не выспелі (хоць, магчыма, выспеюць і пападаюць, пакуль дабярэцеся да другога краю леса), і амаль што ўсе гарэхі там не прыдатныя для ежы, а звяры там усе незвычайныя, жахлівыя ды недарэчныя. Я дам вам скураныя мяхі для вады і лукі са стрэламі. Аднак жа сумняюся, што вы знойдзеце там нешта цалкам і адразу прыдатнае для ежы ці піцця. Яшчэ: якраз на вашай дарозе ёсць чорная і хуткая рака. 3 яе нелыа піць, і дакранацца да вады нельга! Я чуў, што вада тая моцна зачараваная, нясе санлівасць ды страту памяці. Таксама ў паўцемры тых мясцінаў надта цяжка падстрэліць што-небудзь для ежы, калі заўсёды трымацца сцежкі. Авось сыходзіць са сцежкі НЕЛЬГА Ў АНІЯКІМ ВЫПАДКУ!

— Вось і ўсё, што я магу вам парадзіць. У лесе я дапамагчы вам не здольны. Усё залежыць ад вашай мужнасці і поспеху. Ежы вам павінна хапіць. Калі падыдзеце да краю лесу, калі ласка, выпраўце назад маіх поні. Жадаю вам падарожыць хутка, а мой дом заўсёды застанецца адчыненым для вас — калі толькі здарыцца, што ваш шлях дахаты будзе пралягаць побач.

Зразумела, гномы падзякавалі яму, адвесілі мноства паклонаў, памахалі капелюшамі і безліч разоў сказалі: «Да вашых паслуг, о Гаспадар драўляных залаў». Але ж пасля змрачнаватых Беар-навых словаў настрой гномаў сапсаваўся, і яны адчулі сваё падарожжа значна цяжэйшым, чым лічылі спачатку. Да таго ў канцы вандроўкі, нават калі паспяхова мінеш усе небяспекі, чакае цмок.

Усю раніцу кампанія рыхтавалася да ад'езду. Хутка пасля поўдня яны апошні раз паснедалі разам з Беарнам, потым паселі на пазычаных поні і, шмат разоў сказаўшы «да пабачэння», выехалі з ягонай брамы.

Мінуўшы высокую агароджу Беарнавай сядзібы, яны павярнулі на поўнач, а праз нейкі час — да заходняй поўначы. Як і параіў Беарн, яны паехалі не да галоўнай дарогі праз лес, якая ішла на поўдзень ад ягонай зямлі. На шляху ў той бок яны б напаткалі горную раку, якая, у сваю чаргу, улівалася ў вялікую раку за некалькі міляў на поўдзень ад Карока. Брод там быў гаыбокі і недарэчны, цераз яго кампанія разам з поні і пакункамі магла б не перабрацца. Там і праходзіла сцежка да лесу, да пачатку старой дарогі праз лес. Але Беарн папярэдзіў, што гэтай дарогай часцяком карыстаюцца гобліны, а сама дарога, як ён чуў, каля ўсходняга краю парослая і зусім занядбаная, вядзе да непраходных балотаў ды багнаў, дзе і губляецца. Дый выводзіла яна з лесу далёка на поўдзень ад Са-мотнай Гары, ім бы давялося доўга і цяжка вандраваць блізка краю лесу. На поўнач ад Карока Ліхалессе падыходзіла бліжэй да даліны Вялікай Ракі. Хоць і горы адтуль былі бліжэй, Беарн парадзіў ісці менавіта гэтым шляхам, бо за колькі дзён язды ад Карока пачыналася малавядомая сцежка праз Ліхалессе, якая выводзіла амаль што непасрэдна да Самотнай Гары.

— Гобліны, — сказаў Беарн, — не адважацца пераправіцца праз Вялікую Раку за сотню міляў на поўнач ад Карока і да майго дома не падыдуць (ён добра абаронены па начах!), але я б на вашым месцы паспяшаўся. Калі яны сабраліся ў хуткім часе зрабіць набег, то пяройдуць раку на поўдзень адсюль ды памчацца ўздоўж краю лесу на поўнач, каб перарэзаць вам шлях. А Варгі бегаюць лепш за поні. На поўнач вам ехаць бяспечней, хоць і будзеце бліжэй да гоблінскіх цвярдыняў у гарах. Такога ад вас яны чакаць не будуць, і ім давядзецца ехаць даўжэй, каб захапіць вас. Зараз у дарогу — і як мага спрытней!

Вось чаму спачатку гномы ехалі моўчкі, скакалі на ўвесь поневы спрыт, калі месцы трапляліся парослыя травою ды роў-ныя. Па левую руку цьмянымі грамадамі ўздымаліся горы, і шэраг дрэваў уздоўж ракі рабіўся ўсё бліжэй. Калі кампанія пачала падарожжа, сонца толькі пачало хіліцца да захаду, і да вечара яно ззяла ярка і моцна. Цяжка бьшо пры такім надвор'і ўвесь час думаць пра гоблінаў, і калі Беарнаў дом застаўся за шмат міляў ззаду, кампанія пачала размаўляць, спяваць і ўвогуле забылася на змрочны шлях праз лес у недалёкай будучыні. Але ўвечары, калі надышла цемра і на горных піках крывава заззяў захад, яны спыніліся на начлег і прызначылі вартавых, але спалі дрэнна — амаль кожнага непакоілі жахлівыя сны, у якіх вылі, палюючы, ваўкі ды галасілі гобліны.

Наступная раніца зноў сталася яркая і прыгожая. Тонкі восеньскі белы туман ляжаў на зямлі, але хутка ўзышло сонца і паразагнала яго. Цені не паспелі скараціцца, як кампанія зноў скіравалася ў дарогу- Так ехалі яшчэ два дні і не бачылі нічога, акрамя травы, кветак, птушак і самотных дрэваў там і тут, ды час ад часу статкаў рудых аленяў, якія пасвіліся ці грэліся на сонцы. Більба зрэдку заўважаў разлапістыя аленевы рогі, якія выторкваліся з доўгай травы, і спачатку думаў, што гэта змяр-цвелыя галіны дрэваў. Калі надышоў трэці вечар, гномы вырашылі ехаць далей: Беарн паабяцаў, што раніцой чацвёр-тага дня яны дасягнуць лесу. Так што ехалі да цемры і далей у месяцовым святле. Калі спусціўся змрок, то Більба быццам заўважыў няясную постаць вялізнага мядзведзя, які бязгучна краўся побач з імі — і ў тым жа напрамку. Але калі хобіт сказаў пра тое Гэндальфу, чараўнік толькі шыкнуў: «Ціха, ціха, не звяртай увагі!»

Наступным днём узняліся і ад'ехалі яшчэ да святла, хоць і не паспалі добра. Як толькі развіднела, кампанія ўбачыла лес, што маўкліва чакаў іх — нібы чорны, змрочны замкавы мур. Шлях ішоў усё пад гару ды пад гару, і, здавалася, навальвалася на іх цяжкая, страшная цішыня. Птушкі спявалі менш. Аленяў было не бачна, нават трусікі зніклі. Апоўдні кампанія дабралася да ўзлесся і спынілася адпачыць пад агромністымі галінамі першых дрэваў Ствалы іх былі неабсяжныя, вузлаватыя, галіны пакрыў-леныя, а лісты — цёмныя ды доўгія. Дрэвы аплёў хмель, звісаў ды валачыўся па зямлі.

— Ну, вось і Ліхалессе, — сказаў Гэндальф. — Найвялікшы сярод лясоў паўночнага свету. Спадзяюся, вам спадабаўся ягоны выгаяд. А зараз вы павінны адправіць назад тых цудоўных поні, якіх вам даў Беарн.

Гномы пабурчэлі ў адказ на гэта, але чараўнік хутка патлу-мачыў усё іх глупства.

— Беарн не так далёка, як вам здаецца. I ва ўсялякім выпадку, вам лепш трымацца сваіх абяцанняў, бо Беарн надзвычай небяспечны вораг. Спадар Торбінс мае пільныя вочы, ён пацвер-дзіць вам, калі самі не заўважылі: шжную ноч побач з намі ішоў ці сядзеў непадалёк вялізны мядзведзь, назіраючы ды пільнуючы. I не толькі, каб вас абараніць ды весці, але каб прасачыць за поні. Беарн хоць і сябра вам, аднак сваю жывёлу любіць, нібы дзяцей. Вы і ўявіць сабе не можаце, якую ласку ён зрабіў, дазволіўшы гномам так далёка і спрытна дабрацца на сваіх поні — і што зда-рыцца, калі вы паспрабуеце забраць поні з сабою ў лес.

— А як наконт каня? — спытаў Торын. — Нешта вы не ўзгадалі, што збіраецеся адправіць назад каня?

— Не, таму што я яго не адпраўлю.

— А як жа наконт вашых абяцанняў?

— Ну, гэта мой клопат. Я не адпраўляю каня таму, што сам на ім вяртаюся!

Вось так і даведаліся, што Гэндальф збіраецца пакінуць іх на самым краі Ліхалесся. Настрой у кампаніі скаціўся ледзь не да адчаю і роспачы, але як ні прасілі Гэндальфа, намеру свайго ён не змяніў.

— Зноў тое самае, што і на Кароку, — сказаў ён. — Спрачацца бессэнсоўна. На поўдні мяне чакае, як я вам і распавядаў, вельмі тэрміновая і неабходная справа. Я і так з-за вас спазніўся. Магчы-ма, мы яшчэ сустрэнемся да канца вашай авантуры, а можа — не. Гэта залежыць ад вашай мужнасці і розуму. Я адпраўляю з вамі спадара Торбінса. Я ўжо казаў вам, што ў ім значна больш, чым можна заўважыць на першы погляд, і вы ў гэтым хутка пераканаецеся. Так што вітайце Більба і не вешайце насоў! Ура Торьшу і кампаніі! У рэшце рэшт, гэта ж вашая ўласная прыгода. Думайце пра скарбы і забудзьцеся на лес ды цмока — у кожным разе, да наступнай раніцы.

Наступнай раніцай чараўнік казаў тое самае. Так што нічога не засталося, апроч як напоўніць мяхі вадой з чыстай крыніцы, якую знайшлі на ўзлеску, ды зняць багаж з поні. Багаж падзялілі так сумленна і чэсна, як толькі маглі, але на Більбаў погляд, яму цяжар дастаўся незвычайны. Ідэя цягнуць мілі і мілі такое на карку яму зусім не спадабалася.

— Не хвалюйся, — сказаў яму Торын. — Занадта хутка цяжар твой зробіцца зусім лёгкі. Няшмат часу пройдзе, як ежы будзе не хапаць. Тады ад усяго сэрца пажадаеш, каб на карку было цяжэй.

Нарэшце развіталіся з поні і выправілі іх дадому. Тыя надта весела пайшлі прэч, задаволеныя, што павярнуліся хвастамі да Ліхалесся. Калі яны патэпалі, Більба (ён і паклясціся б мог, што бачыў) заўважыў, як нешта падобнае да мядзведзя выслізнула з-пад дрэваў і пакульгала следам за поні.

Цяпер і Гэндальф развітваўся. Більба сеў на зямлю і адчуў сябе страшна няшчасным. Жадаў бы ён сесці побач з чараўніком на яго-ным высокім кані! Хобіт крыху прайшоўся па лесе пасля сняданку (вельмі ўбогага) і пабачыў, што цёмна ў лесе, нібыта ўночы, і няёмка. «Быццам назірае хто за табой, сочыць, чакае», — сказаў ён сабе.

— Да пабачэння! — сказаў Гэндальф Торыну. — I ўсім вам — да пабачэння! Ваш шлях цяпер — проста праз лес. Не ады-ходзьце ад сцежкі! Калі адыдзеце, тысяча супраць аднаго, што зноў сцежку не знойдзеце і з Ліхалесся не выблытаецеся. Тады не толькі я — наагул ніхто вас больш не знойдзе.

— Што, нам сапраўды трэба цягнуцца праз такое? — прастаг-наў хобіт.

— А як жа! — сказаў чараўнік. — Зразумела, калі маеш жаданне да іншага боку дайсці. Ты павінен альбо ісці, альбо адмо-віцца ад прыгоды. Мне сорамна, спадар Торбінс, што вы нават падумалі пра гэта. А хто ж дагледзіць гномаў? — ён засмяяўся.

— Не, не! — сказаў Більба. — Я не гэта меў на ўвазе. Я меў на ўвазе, ці не можна лес абысці?

— Можна, калі адмахаеш лішніх дзве сотні міляў на поўнач, а потым ўдвая болей на поўдзень. Але і тады шлях бяспечным не будзе. У гэтай частцы Сусвету бяспечных шляхоў няма. Па-мятай, ты цяпер на Краі Дзіказем'я, і куды б не накіраваўся, прыгодаў будзеш мець па самыя вушы. На Поўначы Ліхалессе, падыходзіць да схілаў Шэрых Гор, а там не прадыхнуць ад гоблінаў, хобгоблінаў ды оркаў найгоршай пароды. А на паўднёвым ускрайку Ліхалесся — зямля Некраманта, і нават табе, Більба, не варта распавядаць пра гэтага чорнага чарадзея. Я б вам парадзіў ніколі не набліжацца туды, адкуль можна бачыць ягоную змрочную вежу! Трымайцеся сцежкі, насоў не вешайце, спадзявайцеся на лепшае, і калі незвычайна пашанцуе, магчыма — магчыма, я кажу, вы і ўбачыце перад сабою Доўгую Багну, а за ёй далёка на Ўсходзе, Самотную Гару, дзе жыве стары Драк. Спадзяюся, ён вас чакаць не будзе.

— Умееце вы бадзёрасці дадаць, — прабурчэў Торын. — Калі не едзеце з намі, дык лепш адпраўляйцеся па справах без лішніх словаў!

— Да пабачэння, сапраўды, да пабачэння! — сказаў Гэндальф, павярнуў каня ды скіраваўся на Захад.

Але перамагчы спакусу сказаць напаследак слоўца-другое не здолеў. Перад тым, як канчаткова знікнуць, ён азірнуўся, прыклаў далоні да рота ды закрычаў. Гномы і хобіт пачулі ледзь гучнае: «Да пабачэння! Усяго вам найлепшага, беражыце сябе і НІКОЛІ НЕ ПАКІДАЙЦЕ СЦЕЖКІ!»

Потым ён паскакаў прэч і знік. «Вось, развітаўся ды з'ехаў сабе, як ні ў чым не было!» — бурчалі гномы, злыя тым болыд, што ім было да роспачы шкада застацца без Гэндальфа. А цяпер пачыналася самая небяспечная частка падарожжа. Гномы ды хобіт узвалілі на каркі кожны свае цяжкія пакункі ды мяхі з вадой, павярнулі ад святла ды залесных земляў і рушылі ў лес.