Işığın Anısı

20 THAKAN’DAR’A

Rand’la yaptığı toplantıdan sonra, Egwene Vora’nın sa’angrealini öne uzattı ve Ateş ördü. İplikler bir araya geldi ve minik, parlak kurdeleler önünde karmaşık bir örgü oluşturdu. Egwene, derisini çılgın bir turuncuya dönüştüren örgünün sıcaklığını hissedebiliyordu neredeyse.

Örgüyü bitirdi ve kaya kadar büyük bir ateş topu kükreyerek, çıtırdayarak havada yay çizdi. Uzaktaki tepeye bir göktaşı gibi düştü. Patlama, okçu Trollocları yerlerinden uçurdu ve leşleri çevreye saçıldı.

Romanda, Egwene’in yanına bir kapıyol açtı. Acil durumlarda Şifa vermek üzere savaş meydanında kalmakta ısrar eden Sarılardan biriydi Romanda. O ve küçük ekibi pek çok hayat kurtarmıştı ve bu paha biçilmez bir destekti.

Ama bugün Şifa için fırsat olmayacaktı. Trolloclar, Bryne’ın öngördüğü gibi, tepelere geri çekilmişti. Bir buçuk gün dinlendikten sonra, Aes Sedailerin çoğu kendine gelmişti. Tüm güçlerini geri kazanmamışlardı –bir haftadan uzun süren zorlu savaşlardan sonra değil– ama yeterliydi.

Gawyn kapıyol açılır açılmaz kılıcını çekerek diğer tarafa atladı. Egwene arkasından geçti ve Romanda, Lelaine, Leane, Silviana, Raemassa ve bir avuç Muhafız ve asker de onu takip etti. Egwene’in az önce temizlediği tepeye çıktılar. Ayaklarının altındaki kararmış, kömürleşmiş toprak hâlâ ılıktı ve havada yanık et kokusu asılıydı.

Bu tepe Trolloc ordusunun tam ortasındaydı. Çevrelerinde, Gölgedölleri oraya buraya kaçışıyordu. Romanda kapıyolu açık tutarken Silviana Hava örerek oklara karşı bir rüzgar kubbesi oluşturdu. Diğerleri de örgüler fırlatmaya başladı.

Trolloclar yavaş tepki verdi – Egwene’in ordusu yaklaşırken, vadilere akın etmek üzere bu tepelerde hazır bekliyorlardı. Normalde bunun sonucu felaket olurdu. Trolloclar Egwene’in birliklerinin üzerine ok ve mızrak yağdırırdı ve Egwene’in süvarileri o tepelere tırmanmaya çalışırken dezavantajlı durumda olurdu. Trolloclar ve Soluklar tepelerin zirvesinden Egwene’in güçlerindeki zayıflıkları rahatlıkla görebilir, saldırılarını buna göre düzenlerlerdi.

Egwene ve kumandanları düşmana bu avantajı vermek istememişti. Aes Sedailer tepeleri ele geçirince ve savaş onlara götürülünce yaratıklar dağılmışlardı. Bazıları yokuş yukarı saldırarak tepeleri yeniden ele geçirmeye çalıştı, ama diğerleri canlarını kurtarmak için kaçtı. Sonra Egwene’in ağır süvarileri vadilerde gök gürültüsü gibi saldırdı. Önceden Trolloclar için çok avantajlı bir pozisyon olan şey, bir ölüm tarlasına dönüştü. Aes Sedailer Trolloc okçuları yok edince, ağır süvariler hemen hemen hiç direniş görmeden öldürebildiler.

Bu da piyadelere yer açtı. Saflarını bozmadan yürüyüp geldiler, Trollocları geri süpürerek yamaçlara çarptılar ve orada Aes Sedailer yaratıkları küme küme öldürebildiler. Ne yazık ki Trolloclar Tek Güç’le karşılaşmaya alışmıştı. Ya bu, ya da Myrddraaller onları gütmekte daha başarılı olmuştu.

Çok geçmeden, düzenli Trolloc grupları tepelerden yukarı saldırmaya başladı. Bu arada diğerleri de piyade saldırısına karşı direniş oluşturmayı başarmıştı. Bryne haklı, diye düşündü Egwene, ona ulaşmasına ramak kalmış bir Trolloc birliğini yerle bir ederek. Soluklar yine Trolloclara bağlanmış. Gölgedölleri son günlerde bu taktiği kullanmaya gönülsüz görünüyorlardı, çünkü bir Soluk ölünce ona bağlı tüm Trolloclar da ölüyordu. Bununla birlikte, bu tepelerde Trollocları kesin ölüme doğru sürebilmelerinin tek yolunun bu olduğunu düşünüyordu.

Yakındaki Trollocların bağlı olduğu Myrddraali bulabilirse, doğru yere yöneltilmiş tek bir Ateş örgüsüyle hepsini durdurabilirdi. Ne yazık ki Soluklar sinsiydi ve Trollocların arasında saklanmaya başlamışlardı.

“Yaklaşıyorlar,” dedi Lelaine nefes nefese.

“Geri çekilin,” dedi Egwene.

Romanda’nın açık tuttuğu kapıyoldan geri döndüler ve Muhafızlar da onları takip etti. En son Romanda geçti ve tam Trolloclar tepeyi ele geçirirken kapıyoldan atladı. Yaratıklardan biri, uzun tüylü, ayımsı bir canavar onun peşinden kapıyola atıldı.

Yaratık, leşinden ince bir duman yükselerek, anında öldü. Arkadaşları diğer yanda bağırıp çağırdılar ve hırladılar. Egwene diğer kadınlara baktı, sonra omuzlarını silkti ve kapıyoldan dışarı bir alev salıverdi. Birkaç Trolloc çırpınarak öldü, diğerleri uluyarak silahlarını bıraktı ve kaçtı.

“Bu etkili oldu,” diye yorum yaptı Leane, kollarını kavuşturarak ve kusursuz kaşını kaldırıp kapıyola bakarak. Son Savaş’ın ortasındaydılar ve kadın yine de her sabah yüzüne bakım yapacak zamanı bulabiliyordu.

Kapıyol onları kamplarına geri götürmüştü. Kamp şimdi hemen hemen boştu. Yedek hareketler saf tutmuş, gerektiğinde harekete geçmeye hazır halde beklerken, kampta yalnızca Bryne’ın kumanda çadırını koruyan beş yüz asker kalmıştı.

Sahte mühürleri içine koyduğu keseyi hâlâ yanında taşıyordu. Rand’ın sözleri onu çok sarsmıştı. Mühürleri nasıl geri alacaklardı? Gölge’nin hizmetkarları onları yanlış zamanda kırarsa sonuç felaket olurdu.

Onları çoktan kırmışlar mıydı yoksa? Dünya bunu anlar mıydı? Egwene dehşeti içinden atamıyordu bir türlü. Ama savaş sürüyordu ve savaşmaya devam etmek dışında seçeneği yoktu. Eğer mümkünse, mühürleri geri almanın bir yolunu bulacaklardı. Rand deneyeceğine yemin etmişti. Egwene onun ne yapabileceğinden emin değildi.

“Sıkı savaşıyorlar,” dedi Gawyn.

Egwene döndüğü zaman onu biraz ötede durmuş, dürbünüyle savaş meydanını incelerken buldu. Gawyn’de bir özlem hissi vardı. Onun, delikanlılar gibi yönetecek bir grubu olmadan, işe yaramaz hissettiğini biliyordu.

“Trollocları Myrddraaller güdüyor,” dedi Egwene. “Solukların onları daha iyi kontrol edebilmesi için bağ kurmuşlar.”

“Evet, ama neden bu kadar kuvvetle direniyorlar?” dedi Gawyn, dürbünle bakmaya devam ederek. “Bu bölge umurlarında değil. Bu tepeleri kaybettikleri açık, ama yine de vahşice savaşıyorlar. Trolloclar ilkeldir – savaşırlar ve kazanırlar ya da dağılırlar ve geri çekilirler. Ele geçirdikleri bölgeleri tutmaya çalışmazlar. Ama burada bunu yapmaya çalışıyorlar. Sanki… sanki Soluklar böyle bir bozguna rağmen iyi pozisyonda olduklarını düşünürmüş gibi.”

“Solukların neyi neden yaptığını kim bilebilir?” diye yorum yaptı Lelaine, kollarını kavuşturmuş, hâlâ açık olan kapıyoldan bakarak.

Egwene de dönüp kapıyoldan baktı. Tepe şimdi boştu; savaşın ortasında tuhaf bir biçimde boş görünüyordu. Askerleri tepelerin arasındaki küçük vadide Trolloclarla çarpışmıştı ve oradaki savaş korkunçtu. Egwene homurtular, bağırışlar ve tangırtılar duyuyordu. Geri püskürtülen bir grup asker kanlı kargılarını kaldırmışlardı ve baltalı kargılarla Trollocları yavaşlatmaya çalışıyorlardı.

Gölgedölleri büyük kayıp veriyordu. Gerçekten de tuhaftı; Bryne onların geri çekilmesini beklemişti.

“Doğru olmayan bir şeyler var,” dedi Egwene, kollarındaki tüyler diken diken olarak. Şimdilik mühürler hakkındaki endişelerini unutmuştu. Ordusu tehlikedeydi. “Aes Sedaileri topla. Ordu geri çekilsin.”

Diğer kadınlar ona delirmiş gibi baktılar. Gawyn emirleri iletmek üzere kumanda çadırına koştu. Onu sorgulamamıştı.

“Anne,” dedi Romanda, kapıyolun kapanmasına izin vererek. “Ne…”

Egwene’in savaş kampının diğer yanında, savaş meydanının karşısında bir başka şey açıldı. Egwene’in gördüğü tüm kapıyollardan daha uzun bir ışık çizgisi. Neredeyse kampın kendisi kadar genişti.

Işık çizgisi kendi çevresinde döndü ve güney Kandor’a ait olmayan bir manzaraya açıldı. Burası eğreltiotları ve sarkık ağaçlarla kaplı bir yerdi – başka her şey gibi kahverengiydiler, ama yine de yabancıydılar ve aşinalıktan uzaktılar.

Bu yabancı manzarada devasa bir ordu sessizce duruyordu. Ordunun üzerinde binlerce bayrak dalgalanıyordu ve bayraklara Egwene’in tanımadığı simgeler işlenmişti. Piyadeler bir tür kapitone zırha benzeyen, geniş kare desenli zincir zırhlarla desteklenmiş, diz boyu giysiler giymişlerdi.

Pek çok asker balta taşıyordu, ama baltaların çok tuhaf bir tasarımı vardı. Uzun, ince saplarının ucu soğan gibi yuvarlaktı ve balta başları, neredeyse kazma gibi, ince ve dardı. Kargılardan kılıçlara, tüm silahların kabzalarında akıcı, doğal desenler vardı. Pürüzsüzdüler ve genişlikleri aynı değildi, bazıları koyu kırmızı ahşaptan yapılmıştı ve kenarlarına rengarenk benekler boyanmıştı.

Egwene birkaç saniye içinde bütün bunları gördü ve bu tuhaf ordunun nereden gelmiş olabileceği hakkında zihninde veri aradı. Hiçbir şey bulamadı, ama sonra yönlendirildiğini hissetti. Saidarın parıltısı yüzlerce kadını sarmıştı ve hepsi at sırtındaydı. Üstlerinde tamamen sert siyah ipekten yapılmış tuhaf elbiseler vardı. Elbiseler belden kuşaklı değildi, omuzların çevresinde dardı ve eteklere doğru açılıp genişliyordu. Önlerinde, yakanın hemen altından uzun, rengarenk püsküller sarkıyordu.

“Güç’ü salıverin,” dedi Egwene, saidarı bırakarak. “Sizi sezmelerine izin vermeyin!” Yana doğru atıldı ve Lelaine de, kendi saidar parıltısı sönerek, peşinden geldi.

Romanda, Egwene’i duymazdan geldi ve bir küfür savurdu. Kaçmak için kapıyol örmeye başladı.

Aniden Romanda’nın durduğu yer bir düzine ayrı örgüyle harap oldu. Kadının bağıracak bile zamanı olmadı. Egwene ve diğer kadınlar kampta koşuşurken, Tek Güç örgüleri çadırları yok etti, erzakları kavurdu ve tüm mekânı ateşe verdi.

Gawyn dışarı çıkarken Egwene kumanda çadırına ulaştı. Egwene onu yakaladı ve tam da başlarının üzerinden bir ateş topu geçerken yere çekti. Ateş topu yakındaki çadırların üzerine düştü.

“Işık!” dedi Gawyn. “Bu da ne?”

“Sharalılar,” dedi Lelaine nefes nefese, yanlarına çömelirken.

“Emin misin?” diye fısıldadı Egwene.

Lelaine başını salladı. “Cairhienlilerin Aiel Savaşı’nın öncesinden kalmış pek çok anlatısı var, ama fazla bilgi vermiyorlar. Çok şey görmelerine izin verilmemiş, ama gördükleri de bu orduya çok benziyor.”

“Ordu mu?” dedi Gawyn, yana uzanıp, çadırların arasından aşırı uzun kapıyoldan geçen orduya bakarak. “Kan ve lanet küller!” diye küfretti, başını çekerek. “Binlercesi var!”

“Savaşamayacağımız kadar çok,” diye onayladı Egwene, hızla düşünerek. “Şu anda olduğu gibi Trolloclarla onlar arasında kısılmış olmasak bile. Geri çekilmemiz lazım.”

“Biraz önce birlikleri geri çekme emrini Bryne’a ilettim,” dedi Gawyn. “Ama… Egwene. Ne yapacağız? Önde Trolloclar, arkada o ordu! Işık. Aralarında eziliriz!”

Bryne hızla harekete geçecekti. Kapıyol kullanarak meydandaki kumandanlarına haberci yollardı. Ah hayır…

İçeride yönlendiren biri olduğunu hissedince Egwene, Gawyn’i yakaladı ve kumanda çadırından uzağa çekti. Lelaine bağırarak diğer yana kaçtı.

Sharalı kadınlar yönlendirmeye hemen tepki verdi. Çadırın altındaki yer yarıldı ve ezici bir güçle çadırı yok etti. Havaya bez parçaları, taşlar ve toprak kesekleri fırladı.

Egwene geri çekildi ve Gawyn onu darbe yiyerek devrilmiş, bir tekerleği parçalanmış ve odun yükü yere saçılmış bir arabaya doğru çekti. Odunlar ve çevrelerindeki toprak yanıyordu, ama onlar orada büzülerek beklediler. Sıcaklık rahatsız ediciydi, ama dayanılmaz değildi.

Egwene yere büzüldü ve dumandan yanan gözlerle Lelaine’den iz aradı. Ya da… Işık! Siuan ile Bryne, Yukiri ve pek çok kumandan o çadırın içindeydi.

Kampa ateş yağar, toprağı altüst ederken, Egwene ve Gawyn saklandı. Sharalılar hareket eden her şeye saldırıyorlardı. Kaçan pek çok hizmetkar kadın anında kavrulmuştu.

“Kaçmaya hazır ol,” dedi Gawyn. “Ateş yağmuru bittiğinde kaçıyoruz.”

Ateşler dindi gerçekten, ama aynı esnada zırhlı Sharalılar kampa daldı. Bağırıp çağırıyor, gördükleri herkese nişan alıyor, sırtlarında düzinelerce okla yere deviriyorlardı. Bunun ardından Shara birlikleri sıkı formasyonlar halinde kampa girdi. Egwene gerginlik içinde bekleyerek, kaçmak için bir yol bulmaya çalıştı.

Hiç fırsat göremiyordu. Gawyn, Egwene’i daha da geriye çekti, yanaklarına is sürdü ve kalkmamasını işaret etti, sonra Muhafız pelerinini her ikisinin üzerine sardı. Yakında yanan odunların dumanlarının da yardımıyla, belki onları görmezlerdi.

Egwene’in kalbi hızla çarpıyordu. Gawyn yüzüne bir şey bastırdı: matarasından ıslattığı bir mendil. Bir başkasını da kendi ağzına dayayarak, mendilin içinden nefes almaya başladı. Egwene onun uzattığı diğer mendili aldı, ama nefes alamadığını hissediyordu. O askerler çok yakındaydı.

Askerlerden biri arabaya doğru döndü, odun yığınına baktı, ama dumanların içinden onlara baktığında hiçbir şey görmedi Egwene sessizce Muhafız pelerini hakkında düşündü. Renk değiştirdiği için, onlar hareket etmediği sürece, onları neredeyse görünmez kılıyordu.

Neden bende de bu pelerinlerden bir tane yok? diye düşündü sinirle. Neden yalnızca Muhafızlar için yapılıyor?

Askerler hizmetkarları kamptan uzaklaştırmakla meşguldü. Kaçanları, menzili fazla uzun yaylarla öldürüyorlardı. Ağır hareket edenleri toparlayıp yere yatırıyorlardı.

Egwene Kaynak’a kucak açmaya, bir şeyler yapmaya can atıyordu. Bu istilacıların üzerine ateş ve şimşek yağdırmaya. Vora’nın sa’angreali hâlâ üzerindeydi. Onunla…

Bu düşünceyi bastırdı. Düşmanca kuşatılmıştı ve yönlendiricilerin hızlı hareket etmesi, Aes Sedailere karşı gözlerini dört açtıklarını gösteriyordu. Egwene kılını kıpırdatacak olsa, kaçamadan öldürülürdü. Gawyn’in yanında, pelerinin altında büzüldü ve Sharalı yönlendiricilerin hiçbirinin yeteneğini sezebilecek kadar yaklaşmayacağını umdu. Yeteneğini saklamak için örebilirdi, ama bunun için ilk önce yönlendirmesi gerekirdi. Bunu denemeye cüret edebilir miydi?

Bir saat kadar saklandılar. Bulutlar bu kadar yoğun olmasa ve günü alacakaranlığa çevirmese, pelerin olsa da olmasa da mutlaka görülürlerdi Bir noktada, Sharalı askerlerden birkaçı odun yığınına kovayla su dökerek ateşi söndürdüklerinde ve Gawyn’le Egwene’i ıslattıklarında neredeyse bağıracaktı.

Kendi ordusuna ne olduğunu çıkaramıyordu, ama en kötüsünden korkuyordu. Sharalı yönlendiriciler ve ordularının büyük kısmı hızla kamptan geçip savaş meydanına yönelmişlerdi. Bryne ve Amyrlin yokken, ve hiç hesapta olmayan bir ordu arkadan yaklaşırken…

Egwene hasta hissetti. Kaçı ölüyordu, kaçı ölmüştü? Gawyn onun kıpırdandığını hissedince kolunu tuttu ve sessizce birkaç kelime biçimlendirerek başını iki yana salladı. Geceyi bekle.

Ölüyorlar! dedi Egwene, aynı şekilde sessizce.

Elinden bir şey gelmez.

Bu doğruydu. Gawyn’in ona sarılmasına izin verdi; adamın aşina kokusu Egwene’i sakinleştirdi. Ama ona güvenen askerler ve Aes Sedailer katledilirken nasıl bekleyebilirdi? Işık, Beyaz Kule’nin büyük kısmı oradaydı! Ordusu düşerse, onunla birlikte o kadınlar da düşerse…

Ben Amyrlin Makamı’yım, dedi kendi kendine kararlılıkla. Güçlü olacağım. Hayatta kalacağım. Ben yaşadığım sürece, Beyaz Kule de ayakta.

Gawyn’in ona sarılmasına izin vermeye devam etti.

Aviendha, sıcaklık arayan kertenkele gibi kayanın üzerinde süründü. Nasırlı parmak uçları acı soğuktan yanmaya başlamıştı. Shayol Ghul soğuktu ve hava mezar gibi kokuyordu.

Rhuarc solunda sürünüyordu. Sağında Shaen adlı bir Taş Köpek vardı. İkisinin de başında siswai’amanların kırmızı bandı vardı. Aviendha bir klan şefi olan Rhuarc’ın o bandı takması konusunda ne düşüneceğini bilemiyordu. Rhuarc banttan hiç bahsetmemişti; hiç yok gibiydi. Tüm siswai’amanlar da aynı şekilde davranıyordu. Amys, Shaen’in sağındaydı. Bilgelerin keşif kollarına katılmasına bu sefer kimse itiraz etmemişti. Böyle bir yerde, böyle bir zamanda, yönlendirebilen birinin gözleri, sıradan gözlerin göremediği şeyler görebilirdi.

Aviendha, taktığı kolyelere rağmen ses çıkarmadan kendini ileri çekti. Bu kayaların üzerinde hiç bitki bitmemişti, küf ya da liken bile. Şimdi Lanetli Topraklar’ın derinlerindeydiler. İnsanların gidebildiğince derinde.

Çıkıntıya ilk Rhuarc erişti ve Aviendha onun gerildiğini fark etti. Sonra Aviendha ulaştı ve görülmemek için kayaya yapışarak kenardan ileri baktı. Nefesi kesildi.

Bu mekân hakkında hikâyeler duymuştu. Yamacın dibindeki devasa demirhane ve onun önünden geçen tek bir siyah dere hakkında hikâyeler. Suyun, dokunanı öldürecek kadar zehirli olduğu hakkında. Açık yaralar gibi vadiye saçılmış, çevrelerindeki sisi kızartan demirci ocakları. Aviendha genç bir Mızrağın Kızı’yken, çok yaşlı bir çatıhanımının Gölge’nin demirhanelerini işleten yaratıklar, ölü ya da diri olmayan yaratıklar hakkında anlattığı hikâyeleri iri iri açılmış gözlerle dinlemişti. Cansız adımlarla hareket eden sessiz, korkunç yaratıklar – tıpkı bir saatin tıklayan kolları gibi.

Demirciler, yeni dövülmüş kılıçlara su vermek için kanları dökülecek insanlarla dolu kafeslere dikkat bile etmiyordu. Tutsaklar demir parçalarından farksızdı. Aviendha insanların sızlanmalarını duyamayacak kadar uzakta olsa da, onları hissedebiliyordu. Parmaklarının kayaları sıktığını fark etti.

Shayol Ghul’ün kendisi vadiye hakimdi, siyah yamaları tırtıklı bıçak gibi gökyüzüne yükseliyordu. Kenarları, yüzlerce defa kırbaçlanmış bir insanın derisi gibi kesiklerle kaplıydı ve her yara izi buhar tükürüyordu. Belki de vadinin üzerine çökmüş olan sisi yaratan bu buharlardı. Vadi, içinde sıvı olan bir bardakmışçasına, sisler sallanıp çalkalanıyordu.

“Ne kadar korkunç bir yer,” diye fısıldadı Amys.

Aviendha kadının sesinde böyle bir dehşet duymamıştı hiç. Bu içini, giysilerini hırpalayan acı rüzgar kadar ürpertti. Hava, uzakta çalışan işçilerden gelen tın sesleriyle yarılıyordu. En yakındaki demirhaneden yükselen siyah duman sütunu dağılmıyordu. Göbek bağı gibi yukarıdaki bulutlara yükseliyordu; dehşet verici bir sıklıkta yıldırım yağdıran bulutlara.

Evet, Aviendha bu mekân hakkında hikâyeler duymuştu. Hikâyeler gerçeğin tamamını aktarmakta zayıf kalmıştı. Bu mekân tarif edilemezdi. Tecrübe etmek gerekirdi.

Arkasından bir sürtünme sesi geldi ve biraz sonra Rodel Ituralde sürünerek Rhuarc’ın yanına geldi. Bir ıslaktopraklıya göre sessizce hareket ediyordu.

“Raporumuzu bekleyemeyecek kadar sabırsızsın, değil mi?” diye sordu Rhuarc usulca.

“Hiçbir rapor insanın kendi gözleriyle gördüğünü aktaramaz,” dedi Ituralde. “Geride kalmaya söz vermedim. Size önden gitmenizi söyledim. Ve gittiniz.” Dürbününü kaldırdı ve ön camı eliyle gölgeledi, ama muhtemelen bu bulutlar varken gereksiz bir hareketti.

Rhuarc kaşlarını çattı. O ve kuzeyden gelen diğer Aieller ıslaktopraklı bir generali izlemeyi kabul etmişlerdi, ama bu pek içlerine sinmemişti. Sinmemeliydi de. Bu işi, alışmadan tamamlayacaklardı. Alışkanlık insanı öldürürdü.

Yeterli olur umarım, diye düşündü Aviendha, dönüp vadiye bakarak. Halkım için yeterli olur. Rand ve başarması gereken iş için yeterli olur.

Halkının sonunu görmek Aviendha’yı dehşete düşürmüş ve midesini bulandırmıştı, ama aynı zamanda uyandırmıştı. Rand’ın kazanması için Aiellerin kurban edilmesi gerekiyorsa, bunu yapacaktı. Haykıracak, Yaratıcı’nın adına küfredecekti, ama bu bedeli ödeyecekti. Hangi savaşçı olsa yapardı bunu. Gölge’nin altında tüm dünya yıkılacağına, tek bir halkın sonu gelsin, daha iyiydi.

Işık izin verirse iş ona gelmezdi. Işık izin verirse, Ejder’in Barışı’yla ilgili eylemleri Aielleri savunacak ve koruyacaktı. Başarısızlık olasılığının onu durdurmasına izin vermeyecekti. Savaşacaklardı. Mızraklar dans ederken düşten uyanmak her zaman bir olasılıktı.

“İlginç,” dedi Ituralde usulca, dürbünüyle bakmaya devam ederek. “Sen ne düşünüyorsun Aiel?”

“Dikkat dağıtmamız gerekiyor,” dedi Rhuarc. “Demirhanenin doğusundaki yamaçtan inebilir, o tutsakları kurtarıp mekânı darmadağın edebiliriz. Bu Myrddraallerin yeni silah edinmelerini engeller ve Karanlık Varlık’ın gözlerini Car’a’carn’dan bizim üzerimize çeker.”

“Ejder’in işi ne kadar sürer?” diye sordu Ituralde. “Ne düşünüyorsun Aiel? Dünyayı kurtarması için ona ne kadar mühlet vereceğiz?”

“O savaşacak,” dedi Amys. “Dağa girecek ve Köreden’le düello yapacak. Bir savaş ne kadar sürerse o kadar sürecek. Birkaç saat belki? Çok yetenekli iki adam arasında bile, bundan daha uzun süren düello görmedim.”

“Bir düellodan daha fazlasının olacağını varsayalım,” dedi Ituralde gülümseyerek.

“Ben aptal değilim Rodel Ituralde,” dedi Amys soğuk bir sesle. “Car’a’carn’ın savaşının mızraklar ve kalkanlarla yapılmayacağını biliyorum. Ama Kaynak’ı temizlediğinde, bu tek bir günde olmadı mı? Belki bu da aynı olur.”

“Belki,” dedi Ituralde. “Belki de olmaz.” Dürbünü indirdi ve Aiellere baktı. “Hangi olasılık için plan yapmayı tercih edersiniz?”

“En kötüsü,” dedi Aviendha.

“O zaman, Ejder’in ihtiyacı olduğu süre boyunca direnecek şekilde plan yapacağız,” dedi Ituralde. “Günler, haftalar, aylar… seneler? Ne kadar sürerse.”

Rhuarc yavaşça başını salladı. “Ne öneriyorsun?”

“Vadiye giren geçit dar,” dedi Ituralde. “Keşif raporları Afet’te kalan Gölgedöllerinin çoğunun şuradaki geçidin ötesinde olduğunu söylüyor. Onlar bile bu lanetli yerde mümkün olduğunca az zaman geçiriyorlar. Geçidi kapatabilirsek ve bu vadiyi ele geçirirsek –o demirhaneleri ve aşağıdaki birkaç Soluk’u yok edersek– bu bölgeyi çok uzun süre tutabiliriz. Siz Aieller vur-kaç taktiklerinde iyisiniz. Yak beni, kişisel deneyimlerinden biliyorum bunu. Siz şu demirhaneye saldırın, biz de geçidi tıkayalım.”

Rhuarc başını salladı. “Bu iyi bir plan.”

Dördü sırttan aşağı, Rand’ın beklediği yere yürüdüler. Kırmızı-altın giysilere bürünmüş olan Rand, kolları arkasında, bekliyordu. Yirmi Mızrağın Kızı, altı Asha’man, Nynaeve ve Moiraine’den oluşan bir güç ona eşlik ediyordu. Memnun olmalıydı, ama bir şey onu çok kaygılandırmış gibiydi – Aviendha onun endişesini hissedebiliyordu. Seanchanları savaşmaya ikna etmişti. Egwene al’Vere ile görüşmesinde, onu bu kadar endişelendiren ne olmuş olabilirdi?

Rand döndü ve yukarı, Shayol Ghul’ün zirvesine doğru baktı. Ona bakarken duyguları değişti. Üç Kat Topraklar da bir çeşmeye bakan, serin suyun tadını çıkarmayı hayal eden bir adamın bakışlarıydı sanki. Aviendha ondaki beklentiyi hissedebiliyordu. İçinde korku da vardı elbette. Hiçbir savaşçı korkusundan tamamen kurtulmazdı. Rand onu kontrol altına almıştı, savaşa girme, kendini sınama hevesiyle alt etmişti.

En uç sınıra kadar kendilerini zorlamadıkça, insanlar kendilerini bilemezlerdi. Ölümle mızrak dansı yapana kadar, kanlarının akıp yeri lekelediğini hissedene kadar, silahı düşmanın atan yüreğine gömene kadar bilemezlerdi. Rand al’Thor bunu istiyordu ve Aviendha bu yüzden onu anlıyordu. Bunca zaman sonra, birbirlerine ne kadar benzediklerini fark etmek tuhaftı.

Rand’a yaklaştı ve Rand da omuzları onunkine dokunacak şekilde döndü. Kolunu Aviendha’ya dolamadı ve Aviendha da onun elini tutmadı. Rand onun sahibi değildi, Aviendha da onun sahibi değildi. Aynı yöne dönmeleri Aviendha için tüm diğer jestlerden daha anlamlıydı.

“Yüreğimin gölgesi,” dedi Rand usulca, Asha’manların kapıyol açmasını izleyerek, “ne görüyorsun?”

“Bir mezar,” diye yanıt verdi Aviendha.

“Benimkini mi?”

“Hayır. Düşmanının mezarı. Eskiden gömülü olduğu ve yine uykuya dalacağı yer.”

Rand’ın içinde bir şey sertleşti. Aviendha bunu, onun kararlılığını hissedebiliyordu.

“Onu öldürmeyi düşünüyorsun,” diye fısıldadı Aviendha. “Köreden’i öldüreceksin.”

“Evet.”

Aviendha bekledi.

“Diğerleri bunu düşünmekle aptallık ettiğimi söylüyor,” dedi Rand. Korumaları kapıyoldan geçerek Merrilor’a döndüler.

“Her savaşçı savaşın sonunu görme niyetiyle savaşa girmelidir,” dedi Aviendha. Bunu söyledikten sonra, aklına bir şey gelerek duraksadı.

“Ne oldu?” diye sordu Rand.

“Eh, en büyük zafer, düşmanını gai’shain almaktır.”

“Onun buna boyun eğeceğinden kuşkuluyum,” dedi Rand.

“Şaka yapma,” dedi Aviendha, onun böğrünü dirsekleyip homurdanmasına sebep olarak. “Bunu da düşünmelisin Rand al’Thor. Ji’e’toh için en iyi yol hangisi? Karanlık Varlık’ı gai’shain alır gibi hapsetmek mi? Eğer öyleyse, doğru yol bu olmalı.”

“Bu sefer neyin ‘doğru’ olduğu umurunda değil Aviendha.”

“Bir savaşçı ji’e’toh’u asla aklından çıkarmamalıdır,” dedi Aviendha sertçe “Sana hiçbir şey öğretemedim mi? Öyle konuşma, yoksa diğer Bilgelerin önünde beni yine utandıracaksın.”

“İlişkimizin nasıl ilerlediğini hesaba katarak, bana verdiğin derslerin sona ereceğini umuyordum Aviendha.”

“Bana daha yakın olmanın derslere son vereceğini mi düşünüyordun?” diye sordu Aviendha hayretle. “Rand al’Thor, ıslaktopraklı kadınların arasında yaşadım ve gördüm ki onlar… ”

Rand başını iki yana sallayarak kapıyoldan geçti; Aviendha da takip etti. Rand eğleniyormuş gibi görünüyordu ve bu iyiydi. Endişesi kısmen solmuştu. Ama Aviendha şaka yapmıyordu. Islaktopraklıların mizah anlayışı pek iyi değildi. Bazen ne zaman gülmeleri gerektiğini anlamıyorlardı.

Kapıyolun diğer yanında, pek çok gruptan oluşan bir kampa girdiler. Rand Mızrağın Kızları’na, siswai’amanlara ve pek çok Bilge’ye kumanda ediyordu.

Aiel kampının hemen dışında Aes Sedailer bekliyordu. Rand’ın emrinde üç düzinesi vardı – ona şahsen yemin eden Aes Sedailerin tamamı, ki çoğu Asha’manlarla bağ kurmuştu. Bu, farklı rütbelerden iki düzine de Asha’man demekti.

Rodel Ituralde ve daha çok Domanlılardan seçilmiş birliği de vardı. Seyrek sakalları ve yanağında güzellik damgası olan kralları da onlarla birlikte at sürüyordu, ama kumandayı büyük kumandana bırakmıştı. Kral el etti ve Ituralde rapor vermek üzere yaklaştı. Alsalam Rand’ın yanında huzursuz oluyormuş gibi görünüyordu ve Ejder’in gittiği keşif gezilerine gitmiyordu. Aviendha bundan memnundu. Bu Alsalam denen adama güvendiğinden emin değildi.

Aiel çadırlarının dışında daha büyük bir askeri güç kamp kurmuştu: Tear ordusu. Rodrivar Tihera’nın kumanda ettiği, Taş’ın Savunucuları olarak bilinen seçkin bir güç de aralarındaydı. Kralları da yanlarındaydı ve Rand’dan sonra, burada toplanan orduların en yüksek kumandanı olarak düşünülüyordu.

Tearlılar Rodel Ituralde’nin planlarında kilit rol oynuyordu. Aviendha itiraf etmekten hiç hoşlanmasa da, Ituralde haklıydı. Aieller bir savunma gücü değildi ve gerektiğinde bir geçidi tutabilecek olsalar da, onları saldırı hamleleri için kullanmak daha iyi olurdu.

Bir yeri tutmak için en iyi seçim Tearlılardı. İyi eğitilmiş katgılı askerler ve yeni bir arbalet kurma mekanizması kullanan arbaletçilerden oluşan bir birlikleri vardı. Demirciler bu yeni kurma mekanizmasını daha yeni öğrenmişti.

Rand’ın ordusunda bir grup daha vardı ve Aviendha’yı en çok şaşırtan da buydu. Çok sayıda Ejderyeminli. Birlikte kamp kurmuşlardı ve kadim Aes Sedai simgesinin üzerinde ejder imgesi bulunan bir bayrak kullanıyorlardı. Grupta sıradan insanlar, askerler, lordlar, leydiler ve bazı Aes Sedailer ile Muhafızları vardı. Aieller dahil her tür ulustan insan mevcuttu ve tek bir ortak bağı paylaşıyorlardı: Tüm sadakatlere sırtlarını dönmüşler, tüm bağları kırmışlar, Son Savaş’ta savaşmaya gelmişlerdi. Aviendha aralarındaki Aiellerin çoğunun gai’shain olduğu hakkında huzursuz edici söylentiler duymuştu. Beyazları çıkarmışlardı ve Son Savaş kazanıldığı zaman yine beyazlara bürüneceklerini söylüyorlardı.

Rand’ın gelişinin insanları tüm bağlarından serbest bırakacağı söyleniyordu. O yaklaştığı zaman yeminler bozuluyordu ve insanlık için vereceği bu son savaşta ona hizmet etmenin yanında her tür sadakat, her tür ittifak ikinci sıraya düşüyordu. Aviendha’nın bir parçası buna ıslaktopraklı aptallığı demek istiyordu, ama belki de bu terimi fazla kolay kullanıyordu. Bir Bilge bundan daha iyi görebilmeliydi.

Kapıyolun diğer tarafına geçtiklerinde Aviendha sonunda saidarı salıverdi. Çevresindeki dünya donuklaştı, hissettiği canlılık ve hayret duygusu buharlaşıp gitti. Ne zaman Tek Güç’ü salıverse içinde bir boşluk hissediyordu; coşku ve heyecan geçiyordu.

Ituralde ve Rhuarc gidip Kral Darlin’e katıldılar ve savaş planları hakkında konuşmaya başladılar. Aviendha, çadırına doğru yürüyen Rand’a katıldı.

“Hançer işe yaradı,” dedi Rand. Uzandı ve kör hançeri koyduğu siyah kını yokladı. “Artham. Efsaneler Çağı’nda bunlardan bahsettiklerini duymuştum, ama kimse onlardan bir tane yapmamıştı. Acaba yapmayı başaran kim…”

“İşe yaradığından emin misin?” dedi Aviendha. “Seni izliyor, ama belli etmiyor olabilir.”

“Hayır, dikkatini bana çevirmiş olsa hissederdim,” dedi Rand. “İşe yaradı. Bununla, ben Delik’e girene kadar beni hissetmeyecek. Orada olduğumu anladığında da beni gözlerinde canlandırmakta ve bana doğrudan saldırmakta güçlük çekecek. Aviendha, senin bu hançeri bulman ve ne olduğunu anlaman, Elayne’in onu bana vermesi… Desen hepimizi olmamız gereken yere dokuyor.”

Rand gülümsedi, sonra ekledi. “Elayne hançeri bana verirken hüzünlüydü. Sanının bir parçası onu saklamak istiyordu, çünkü böylece dikkat çekmeden Karanlık Varlık’ın adıyla küfredebilecekti.”

“Gerçekten de espri yapmanın zamanı mı?” diye sordu Aviendha, kaşlarını çatarak.

“Kahkahaya ihtiyaç duyulan bir zaman varsa o da bu,” dedi Rand, ama sesindeki kahkaha solmuş gibiydi. Çadırına geldiklerinde endişesi geri gelmişti.

“Seni rahatsız eden ne?” diye sordu Aviendha ona.

“Mühürler onlarda,” dedi Rand.

“Ne!”

“Yalnızca Egwene biliyor, ama doğru. Çalınmışlar. Belki benim sakladığım yerden, belki ben onlar Egwene’e teslim ettikten sonra.”

“O zaman kırıldılar.”

“Hayır,” dedi Rand. “Bu olsa hissederdim. Sanının bekliyorlar. Belki de mühürleri kırdıklarında, benim zindanı yeniden yapmamın yolunu açacaklarını biliyorlar. Onları tam bizim için yanlış zamanda, Karanlık Varlık’ın dünyaya dokunmasına izin vermek için kıracaklar; belki de onunla yüzleştiğimde beni yenmesine yetecek kadar güçlenmesi için…’

“Bunu durdurmanın bir yolunu bulacağız,” dedi Aviendha, kararlı bir sesle.

Rand ona baktı ve gülümsedi. “Her zaman bir savaşçı.”

“Elbette.” Başka ne olabilirdi ki?”

“Benim bir endişem daha var. Ben onunla yüzleşmek için içeri girdiğimde Terkedilmişler bana saldırmaya çalışacak. Karanlık Varlık beni göremez, nerede olduğumu bilmiyor ve bu yüzden güçlerinin bir kısmını farklı farklı cephelere yolluyor. Gölge Lan’i çok zorluyor, onu yok etmeye çalışıyor – Karanlık Varlık, Cairhien’de de Elayne’i aynı şekilde zorluyor. Yalnızca Egwene bir parça başarı elde etmiş gibi görünüyor.

“Yaratıklarını bu cephelere büyük sayılarda göndererek beni arıyor. Shayol Ghul’e saldırdığımızda, ordularına karşı vadiyi tutabilmeliyiz. Ama Terkedilmişler kapıyol kullanarak gelecekler. Geçidi tutmamız onları ya da kadın-erkek Dehşetlordlarını engellemeyecek. Benim Karanlık Varlık’la yüzleşmem, tıpkı Kaynak’ı temizlerken olduğu gibi, onları buraya çekecek – ama bin kat daha hızlı. Ateş ve gök gürültüsüyle gelecek ve öldürecekler.”

“Biz de öyle.”

“Ben de buna güveniyorum,” dedi Rand. “Ama seni yanımda mağaraya götürmeyi göze alamam Aviendha.”

Aviendha’nın içi burkuldu, ama duyguya saldırdı, hançerledi ve ölmeye bıraktı. “Ben de öyle tahmin etmiştim. Beni güvenliğim için göndermeyi aklına bile getirme Rand al’Thor. Sen…”

“Buna cesaret edemem,” dedi Rand. “Böyle bir şeyi deneyecek olsam canımı riske atmış olurum – artık güvenli hiçbir yer yok. Seni mağaraya götüremem, çünkü sana vadide ihtiyaç olacak. Terkedilmişlere ve mühürlere karşı gözünü açık tutman lazım. Sana ihtiyacım var Aviendha. Üçünüzün de bu savaşta izlemenize, ellerim olmanıza – yüreğim olmanıza ihtiyacım var. Min’i Egwene’in yanına yollayacağım. Orada bir şey olacak, bundan eminim. Elayne güneyde savaşacak ve sen… senin Thakan’dar vadisinde kalmana ve arkamı kollamana ihtiyacım var.

“Aes Sedailer ve Asha’manlar için emirler bırakacağım Aviendha. Ituralde birliklerimizi kumanda ediyor. Sen ise Shayol Ghul’deki yönlendiricilerimizi kumanda edeceksin. Düşmanın benim peşimden mağaraya girmesini engellemelisin. Sen bu savaşta benim mızrağımsın. Ben mağaradayken bana ulaşmayı başarırlarsa savunmasız kalırım. Orada yapmam gereken şey bütün benliğimi alacak – tüm konsantrasyonumu, tüm gücümü. Yabani hayvanlara karşı savunmasız, kırlarda yatan bir bebekten farksız olacağım.”

“Peki bu her zamanki halinden neden farklı Rand al’Thor?” diye sordu Aviendha.

Rand güldü. O gülümsemeyi görmek ve hissetmek güzeldi. “Bunun espri zamanı olmadığını söyledin sanıyordum.”

“Birinin alçakgönüllülüğünü korumana yardım etmesi lazım,” dedi Aviendha. “Sırf dünyayı kurtaracaksın diye kendini bulutlarda görmen doğru değil.”

Rand yine güldü ve Aviendha’nın önünden, Min’in beklediği çadıra yöneldi. Nynaeve ve Moiraine de oradaydı. Biri sinirli, diğeri dingin görünüyordu. Saçları örülebilecek kadar uzun değilken Nynaeve tuhaf görünüyordu. Bugün saçlarını arkada toplamıştı.

Moiraine büyük bir taşın üzerine oturmuştu. Callandor, Kılıç Olmayan Kılıç kucağındaydı ve bir elini korumak istercesine kabzasına koymuştu. Thom yanında oturuyordu ve kendi kendine ıslık çalarak bir sopa yontuyordu.

“Beni yanına almalıydın Rand,” dedi Nynaeve, kollarını kavuşturarak.

“Senin yapacak işin var,” dedi Rand. “Söylediğim gibi denedin mi?”

“Tekrar tekrar,” dedi Nynaeve. “Kusuru aşmanın yolu yok Rand. Callandor’u kullanamazsın. Çok tehlikeli olur.”

Rand, Moiraine’e yaklaştı, elini uzattı ve Moiraine alması için Callandor’u kaldırdı. Rand kılıcı önünde kaldırdı ve kristal yapısına baktı. Kılıç hafif hafif parlamaya başladı. “Min, sana vermek istediğim bir görev var,” diye fısıldadı Rand. “Egwene iyi ilerliyor ve onun cephesinin anahtar olacağını düşünüyorum. Gidip ona ve Seanchan İmparatoriçesi’ne göz kulak olmanı istiyorum. İmparatoriçe’den, güçlerimiz hazır olduğunda bize katılmasını istedim.”

“Seanchanların Egwene’in cephesine katılmasını mı istiyorsun?” diye sordu Moiraine hayretler içinde. “Bu akıllıca olur mu?”

“Bugünlerde bilgeliği pervasızlıktan ayıramıyorum,” dedi Rand. “Ama biri o iki hizibe göz kulak olsa çok daha iyi hissederdim. Min, sen yapar mısın bunu?”

“Ben umuyordum ki…” Min bakışlarını kaçırdı.

Mağaraya giderken onu yanında götüreceğini umuyordu, diye düşündü Min. Ama elbette götüremezdi.

“Üzgünüm Min,” dedi Rand. “Ama sana ihtiyacım var.”

“Yapacağım.”

“Rand,” dedi Nynaeve. “Ona saldırırken Callandor’u yanına alacak mısın? Ondaki zayıflık… sen o… şeyin içine yönlendirdiğin sürece herhangi biri seni kontrolü altına alabilir. Seni kullanabilirler ve Callandor aracılığıyla senin içine Tek Güç çekerek kavrulmana yol açabilirler – savunmasız olursun ve onlara dağları dümdüz edecek, şehirleri yıkacak gücü verirsin.”

“Alacağım,” dedi Rand.

“Ama bu bir tuzak!” dedi Nynaeve.

“Evet,” dedi Rand, yorgun bir sesle. “İçine girmem ve üzerime kapanmasına izin vermem gereken bir tuzak.” Aniden başını arkaya devirerek kahkaha attı. “Her zamanki gibi! Neden şaşırıyorum ki? Haberi yay Nynaeve. Ituralde, Rhuarc ve Kral Darlin’e söyle. Yarın Shayol Ghul’e akın edeceğiz ve onu ele geçireceğiz! Kafamızı aslanın ağzına sokmamız gerekiyorsa, etimizle boğulacağından emin olalım!”