Казка пра Музыку

За борам цёмным,

Вялікім,

Дзе, зачапіўшыся

За сасновы грэбень,

Калышацца сіняе неба, —

Жыў сірата Музыка.

Ня меў ён ні двара,

Ні гароду,

Толькі сярмяжку старую —

Прыкрыцца калі ў непагоду —

I жалейку жывую.

А іграў ён заўсёды

Весела.

Нават дрэва, пачуўшы яго,

Хоць бы нізка да долу

Галіны плакучыя

Зьвесіла,

Зашуміць, засьмяецца,

Атрасаючы пыл,

Закалышацца вецер,

I заскачуць,

Як зайцы,

Наполі снапы.

А што ўжо казаць пра людзей!

Калі кожная песьня яго

Сілы шмат дадавала,

Шмат будзіла у сэрцы надзей,

Беднякоў і сірот сагравала…

Вось які быў з Музыкі

Мастак-чарадзей!

Далёка,

Там, дзе сонца заходзіць,

А мо’ і яшчэ далей,

Жыў цар у палацы вялікім.

Ён ня раз чуў ад розных

Бывалых людзей,

Што на сьвеце ёсьць

Гэткі Музыка.

Загадаў цар

Музыку таго прывясьці

У палац, на царскія вочы.

Прывядуць —

Усіх азалоціць,

А то — лепш і дамоў не ісьці…

Ішлі слугі цара дзень і ноч:

I пры сонцы,

I пры месяцы высокім;

То лесам,

То полем,

То гарой,

То сухадолам глыбокім.

Аж пачулі, нехта недзе грае,

Толькі дзе і хто —

Ня бачаць,

Хоць ідуць

На дзіўны голас краем

Ноч і целы дзень гарачы.

Адзін кажа:

— Можа, гэта здань?

Другі:

— Мо’ трава сьпявае?

Толькі трэйці,

Прытуліўшы вуха,

Кажа:

— Браткі! тут зямля такая!..

Можа, лепей пойдзем да ракі,

Дзе ля вадапою

Ловяць сонца рыбакі,

Ды спытаем,

Што такое.

Аж глядзяць —

Насустрач ім ідзе

Ў лапціках лазовых хлопчык

Невялікі.

Вось паслы ў яго пытаюць:

— Дзе

Ў вас жыве такі Музыка?

Выняў ён жалейку ды зайграў,

Толькі зазьвінела рэха борам,

Разьлілося шумам траў,

Высыпалі песьню слухаць зоры…

Тут усе пазналі, хто прад імі.

Вось паслы і кажуць:

— Хоча цар

Адкупіць тваёй жалейкі чар

Разам зь песьнямі жывымі.

А Музыка кажа:

— Бедны мы.

Сам я голы, як калок у плоце.

Можа, ваш багаты гаспадар

Камяні ўсе ў полі азалоціць,

Але я жалейкі не прадам

Ні цару, ні вам ніколі!.. —

I пайшоў Музыка ўдаль,

У сінеючае поле.