Klub Dantego

1

Naczelnik bostońskiej policji, John Kurtz, siedział w salonie na otomanie pokrytej czarnym obiciem, wciśnięty między dwie pokojówki. Wziął głęboki wdech. Choć w pomieszczeniu nie brakowało krzeseł ani kanap, obie służące usiadły tuż przy nim. Otomana aż dygotała od szlochów kobiet i naczelnik musiał się bardzo starać, żeby nie rozlać herbaty. Po jednej stronie Irlandka, która odkryła zwłoki, zawodziła nie znane Kurtzowi (bo katolickie) i niezrozumiałe (bo zniekształcone łkaniem) modlitwy, od których włosy stawały dęba. Po drugiej stronie cicho pochlipywała jej siostrzenica.

Z racji swej profesji naczelnik nieraz już oglądał ofiary zabójstw, nie na tyle jednak często, by stało się to dla niego rutyną – zwykle raz, dwa razy do roku. Bywało, że przez kilkanaście miesięcy nie zdarzało się w Bostonie żadne godne uwagi morderstwo. Nieliczne ofiary pochodziły zwykle z plebsu, więc Kurtz nie musiał się osobiście fatygować ze złą wiadomością do bliskich. Jako człowiek niecierpliwy, nie sprawdził się w roli pocieszyciela. Znacznie lepszy był w tym jego zastępca, Edward Savage, który czasami pisywał wiersze.

Jednak „to" – naczelnik Kurtz tylko takim mianem potrafił określić owo szokujące odkrycie, które miało odmienić życie miasta – nie było zwyczajnym zabójstwem. Zamordowano jednego z bostońskich braminów, * przedstawiciela arystokratycznej nowoangielskiej kasty, kształconej w Harvardzie, cieszącej się błogosławieństwem Kościoła unitariańskiego * i wiodącej życie na salonach. Nie dość na tym: ofiarą był najwyższy sędzia trybunału w stanie Massachusetts. „To" było czymś więcej niż mordem – było całkowitym, bezlitosnym zniszczeniem człowieka.

Ednah Healey, na którą czekał Kurtz, po odebraniu telegramu wsiadła w pierwszy pociąg, jaki udało jej się złapać w Providence. Choć podróż dłużyła jej się niemiłosiernie, teraz jednak pamiętała ją tylko jak przez mgłę – tak jak wszystko inne, co wydarzyło się wcześniej.

Kobieta ustaliła ze sobą i z Bogiem, że jeśli w domu nie zastanie pastora, będzie to znaczyć, iż wiadomość, jaką otrzymała w telegramie, jest pomyłką. Wprawdzie ta cicha umowa nie miała najmniejszego sensu, Ednah Healey musiała jednak wymyślić coś, co podtrzymałoby w niej wiarę i pozwoliło zachować przytomność umysłu.

Przerażona i bliska załamania pani Healey poruszała się jak po omacku. Wchodząc do salonu, dostrzegła tylko, że nie ma w nim pastora, i zadrżała w irracjonalnym poczuciu wygranej.

Kurtz, dobrze zbudowany mężczyzna z płowym, gęstym wąsem, powstał na widok wchodzącej. Uświadomił sobie, że sam też drży. To, co miał teraz powiedzieć, przećwiczył już wcześniej, w drodze do Wide Oaks.

– Madame, jest nam niezmiernie przykro, że musieliśmy wezwać panią tutaj z powrotem. Proszę zrozumieć, że sędzia Healey…

Nie, nie, tę wiadomość należało poprzedzić wstępem.

– Uznaliśmy, że najwłaściwiej będzie – ciągnął – jeżeli omówimy te tragiczne okoliczności tutaj, w pani domu, gdzie będzie się pani czuła najlepiej.

Był to w jego odczuciu pomysł wielkoduszny.

– Rozumiem, że nie udało się panu odnaleźć sędziego Healeya, naczelniku – stwierdziła kobieta i wskazała, by usiadł. – Tak mi przykro, że stracił pan czas na tę wizytę. Widzi pan, po prostu zaszło nieporozumienie. Mąż zatrzymał się na kilka dni w Beverly, żeby w spokoju popracować, a ja z naszymi dwoma synami pojechałam w odwiedziny do Providence. Oczekujemy go najwcześniej jutro.

Kurtz nie palił się, by wyprowadzać ją z błędu.

– Pani pokojówka – odparł, wskazując wyższą z dwóch służących – znalazła jego ciało, madame. Za domem, przy rzece.

Neli Ranney, ponownie zalewając się łzami, potwierdziła jego słowa. Nie zauważyła, że na kieszonce jej fartucha zostało kilka pokrytych krwią czerwi.

– Można przypuszczać, że stało się to przed kilkoma dniami. Mam wrażenie, że pani mąż w ogóle nie opuścił Wide Oaks – dodał Kurtz, obawiając się, że jego słowa mogły zabrzmieć zbyt obcesowo.

Ednah Healey cicho zaszlochała. Jej płacz był spokojny i opanowany, jak gdyby opłakiwała zgon jakiegoś domowego zwierzątka. Oliwkowobrązowe pióro sterczące z jej kapelusza kiwało się z godnością.

Neli spojrzała z troską na swoją panią, a potem łagodnie powiedziała do Kurtza:

– Powinien pan wrócić później, panie naczelniku… Jeszcze dziś, ale później, jeśli byłby pan tak uprzejmy.

John Kurtz był wdzięczny, że zezwolono mu na ucieczkę z Wide Oaks. Z powagą skierował się w stronę towarzyszącego mu młodego i przystojnego posterunkowego, który opuszczał stopnie policyjnego powozu. Nie było powodu, aby spieszyć się do rozgorączkowanych radnych miejskich i burmistrza Lincolna, który i tak miał Kurtzowi za złe, że nie nękał „jaskiń hazardu i rozpusty" w sposób na tyle skuteczny, by uszczęśliwić dziennikarzy.

Naczelnik nie odszedł daleko, gdy powietrze rozdarł przeraźliwy krzyk. Odwrócił się i ujrzał, jak Ednah Healey, już bez ozdobionego piórem kapelusza, który sfrunął na ziemię, z włosami w nieładzie, wbiega na frontowe schody i ciska czymś – nie rozpoznał czym – prosto w jego głowę. Patrząc z bezmyślną obojętnością na lecący przedmiot, Kurtz zmrużył oczy. Uznał, że nie może zrobić nic więcej, by zapobiec katastrofie.

Było mu wszystko jedno, pogodził się z własną bezradnością. Zabójstwo Artemusa Prescotta Healeya było czymś, co go przerosło. I nie chodziło tu o śmierć w ogóle, bo w Bostonie w 1865 roku była ona powszednim gościem. Żniwo zbierały choroby niemowląt, suchoty, nie zidentyfikowane i bezlitosne gorączki, pożary nie do ugaszenia i krwawe zamieszki uliczne. Młode kobiety umierały podczas porodów tak masowo, że zdawać by się mogło, iż nigdy nie były stworzone do życia. Poza tym, jeszcze pół roku temu toczyła się wojna, na której poległy tysiące bostońskich chłopców. Jedyne, co po nich zostało, to otoczone czarnymi obwódkami nazwiska w korespondencji donoszącej rodzinom o ich śmierci. A jednak to bezwzględne, absurdalne, bezsensowne zniszczenie pojedynczego ludzkiego istnienia przez nieznanego sprawcę…

Ktoś szarpnął go za poły płaszcza. Kurtz padł na miękki, wysuszony słońcem trawnik. Ciśnięta przez panią Healey waza uderzyła o pień dębu i roztrzaskała się na tysiąc błękitnych i białych skorup. Naczelnikowi przeszła przez głowę myśl, że zapewne i tę sprawę trzeba było przekazać Savage'owi.

Posterunkowy Nicholas Rey, woźnica kierujący powozem Kurtza, podał mu rękę i pomógł wstać. Przy końcu podjazdu konie parskały i stawały dęba.

– Starał się jak umiał! Tak jak my wszyscy! Nie zasłużyliśmy na to, cokolwiek by panu mówili, naczelniku! Nie zasłużyliśmy na to! A teraz zostałam sama! – Ednah Healey wzniosła w górę zaciśnięte dłonie, a potem dorzuciła coś, co zaskoczyło Kurtza. – Ja wiem, naczelniku Kurtz! Wiem, kto to zrobił! Ja wiem!

Neli Ranney objęła pulchnymi ramionami roztrzęsioną kobietę, próbując ją uciszyć. Głaskała ją i kołysała tak, jak niegdyś dzieci Healeyów. Ednah Healey zaczęła pluć, wyrywać się i szarpać tak gwałtownie, że aż przystojny posterunkowy Rey musiał zainterweniować. Szał wdowy szybko jednak wygasł, a ona sama spoczęła na rozłożystym podołku swej pokojówki, zapadając się w otchłanie jej czarnej spódnicy.

W Wide Oaks nigdy dotąd nie było tak cicho.

Ednah Healey, jak często miała w zwyczaju, wyruszyła w odwiedziny do Providence, gdzie mieszkali jej krewni, pracowita rodzina Sullivanów, jej mąż zaś pozostał na miejscu, aby zająć się aktami procesu, jaki toczył się pomiędzy dwoma największymi bostońskimi bankami. Sędzia pożegnał się ze swoją rodziną, jak zwykle mamrocząc coś czule, po czym gdy pani Healey znikła z pola widzenia, wspaniałomyślnie odprawił służbę. Jego żona nie poradziłaby sobie bez pomocy, on jednak cieszył się z tych krótkich chwil niezależności. Poza tym lubił od czasu do czasu wypić sobie kropelkę cherry, a mógł być pewny, że o naruszeniu wstrzemięźliwości w mig doniesiono by pani. O ile sędzia był lubiany przez służbę, o tyle jego żony się bano.

Nazajutrz miał wyjechać do Beverly, by tam przez weekend zająć się w spokoju pracą. Następna rozprawa wymagająca jego obecności miała się odbyć dopiero w środę i Healey na ten dzień zaplanował powrót do miasta i do sądu.

Sędzia nie należał do ludzi, którzy przejmowaliby się drobiazgami, lecz Neli Ranney, na służbie od dwudziestu lat, odkąd głód i zaraza wygnały ją z rodzinnej Irlandii, wiedziała, że schludne otoczenie było czymś koniecznym dla osobistości takiej jak Artemus Healey. Z tego powodu służąca zjawiła się w Wide Oaks w poniedziałek, i to właśnie wtedy odkryła pierwsze zaschnięte czerwone plamy w pobliżu spiżarki oraz podejrzany zaciek u podnóża schodów. Uznała, że to jakieś ranne zwierzę wdarło się do domu i zapewne tą samą drogą wydostało się na zewnątrz.

Na jednej z zasłon w salonie Neli ujrzała muchę. Cmokając z irytacją i wymachując pierzastą zmiotką do kurzu, przegnała ją za. okno. Jednak gdy czyściła długi mahoniowy stół w jadalni, mucha zjawiła się ponownie. Służącej przyszło na myśl, że to czarnoskóre dziewczyny zatrudnione niedawno do pomocy w kuchni musiały pozostawić jakieś resztki jedzenia. „Ta kontrabanda [1] – Neli nadal określała w ten sposób wyzwolonych niewolników – nigdy nie dba o to, by było naprawdę czysto, a tylko o to, by zachować pozory".

Mucha brzęczała głośno i natrętnie. Służąca zabiła ją zrolowanym egzemplarzem „North American Review". Rozpłaszczony owad był prawie dwukrotnie większy od zwykłej muchy, a w poprzek jego błękitnawozielonego odwłoka biegły trzy regularne czarne paski. „Co za paskudztwo!" – pomyślała Neli Ranney. Sędzia Healey zapewne mamrotałby z podziwem nad niezwykłą głową stworzenia, zanim cisnąłby je do kosza na śmieci. Wypukłe pomarańczowe oczy zajmowały niemal połowę korpusu owada. Dziwny był ten jaskrawy odcień: coś pomiędzy oranżem a czerwienią, z odrobiną żółci i czerni oraz domieszką ognistej miedzi.

Neli wróciła do Wide Oaks nazajutrz rano, by posprzątać pokoje na piętrze. Gdy tylko przekroczyła próg domu, inna mucha przemknęła niczym strzała tuż przed czubkiem jej nosa. Rozgniewana nie na żarty Irlandka, trzymając w dłoni jedno z ciężkich czasopism sędziego, ruszyła za owadem aż do głównej klatki schodowej. Zawsze używała schodów dla służby, nawet gdy była sama w domu, jednak tym razem sytuacja wymagała zmiany reguł. Zdjęła buty i jej szerokie stopy dotknęły ciepłego dywanu pokrywającego schody. Podążając w ślad za muchą, skierowała się do sypialni państwa Healeyów.

Owad przysiadł na oknie i skulił odwłok. Jakby kpiąco wybałuszał swe jaskrawe oczy, a głowa przez moment wydała się służącej podobna do ludzkiej. Miała to być na długie lata ostatnia chwila, w której monotonne bzyczenie much nie wywoływało u Neli Ranney napadów lęku.

Służąca rzuciła się do przodu, uderzając o szybę egzemplarzem „Review". Podczas ataku nadepnęła na coś bosą stopą. Spojrzała w dół na przeszkodę i podniosła z podłogi dziwny przedmiot, który okazał się górną częścią sztucznej szczęki, z pełnym zestawem zębów.

Upuściła ją natychmiast, wylękniona, jakby spodziewając się nagany za swoje zachowanie.

Healey, pragnąc godniej prezentować się na ławie sędziowskiej, zamówił niegdyś sztuczną szczękę u pewnego znanego nowojorskiego dentysty, który wykonał ją po mistrzowsku. Sędzia był z niej niezmiernie dumny i chwalił się nią każdemu, kto gotów był słuchać. Najwyraźniej nie pojmował, że u podstaw chęci posiadania takich dodatków leży próżność, co powinno zapobiegać wszelkim dyskusjom na ich temat.

Kątem oka Neli dostrzegła na dywanie kałużę zakrzepłej krwi. Obok leżała kupka złożonych porządnie ubrań. Neli Ranney znała je równie dobrze jak własny fartuch, białą bufiastą bluzkę i szeroką czarną spódnicę. Nieraz obszywała kieszenie i rękawy surdutów sędziego, który jeśli nie było to absolutnie niezbędne, nigdy nie zamawiał nowych ubrań od Randridge'a, znakomitego krawca ze School Street.

Dopiero teraz, gdy zeszła na dół po buty, Neli zauważyła smugi krwi na poręczy i ledwie widoczne jej plamy na pokrywającym schody czerwonym pluszowym dywanie. Spojrzawszy przez wielkie owalne okno w salonie na wypielęgnowany ogród na tyłach domu, skąd biegła droga prowadząca na łąki, wyschnięte pola, do lasu i w końcu do rzeki Charles, służąca dostrzegła rój much. Wyszła na zewnątrz, aby zobaczyć, co je tu przyciągnęło.

Muchy kłębiły się nad stertą jakiejś padliny. Od nieznośnego smrodu oczy Neli zaczęły łzawić. Poszła po taczkę, przypominając sobie naraz cielę, które państwo Healey pozwolili tu niegdyś hodować chłopcu stajennemu. To było jednak wiele lat temu; zarówno stajenny, jak i cielę dawno zdążyli już opuścić Wide Oaks.

W powietrzu unosiły się chmary much owej jaskrawookiej odmiany. Nie brakowało też os, wykazujących nadzwyczajne wręcz zainteresowanie cuchnącym ochłapem, który leżał na ziemi. Ale znacznie więcej było białych, połyskliwych robaków, które wiły się – nie, nie wiły, lecz kotłowały, kłębiły na powierzchni i grzęzły w… No właśnie, co kryło się pod tą odrażającą, rozdygotaną gęstwą białego robactwa, ponad którą w lekkim wietrze łopotał poszarpany biały proporczyk na krótkim drzewcu?

Neli znała już prawdę, lecz przerażona uczepiła się myśli, że może dzięki jej modlitwie znalezisko okaże się należącym do chłopca stajennego cielęciem. Jej oczom ukazały się jednak nagie, szerokie, lekko zgarbione plecy, przechodzące w wielkie blade pośladki, po których pełzały białe czerwie fasolkowatego kształtu, wreszcie – nogi, nieproporcjonalnie krótkie, rozrzucone na boki. Nad ciałem krążyły setki much. Cały tył głowy pokrywały białe robaki; musiały być ich nawet nie setki, lecz tysiące.

Neli kopnęła na bok gniazdo os i przeniosła nagie ciało na taczkę. Tocząc i wlokąc je przez ogród, a potem korytarzami domu, dotarła w końcu do gabinetu, gdzie zrzuciła je na stos prawniczych papierów. Ułożyła głowę sędziego na podołku. Z nosa, uszu i obwisłych ust mężczyzny popłynęły strugi czerwi. Neli zaczęła wyrywać je garściami z tyłu głowy. Robaki były ciepłe i wilgotne. Do domu wleciało kilka jaskrawookich much. W akcie zemsty służąca chwytała je, rozgniatała dłońmi i rozrzucała ich strzępy po całym gabinecie. To, co usłyszała i zobaczyła, sprawiło, że z jej gardła wydobył się wrzask, który słychać było chyba w całej Nowej Anglii.

Dwóch stajennych z sąsiedztwa znalazło ją, gdy krzycząc nieprzytomnie, wyczołgiwała się na czworakach z gabinetu sędziego.

– Chryste, Neli, co ci się stało? Jesteś ranna?

Dopiero później Neli Ranney powiedziała swej pani, że sędzia skonał z jękiem na jej ramionach. To właśnie po usłyszeniu tej informacji wdowa wybiegła z domu i rzuciła wazą w Kurtza. Świadomość, że przez te cztery dni jej mąż mógł być przytomny, czy choćby nawet półprzytomny – to było dla niej za wiele.

Naczelnik zjawił się po kilku godzinach, gdy wdowa doszła już jako tako do siebie. Choć nadal twierdziła, że wie, kto jest winny śmierci sędziego, jej rewelacje niewiele pomogły Kurtzowi.

– To Boston go zabił – oświadczyła. – Całe to ohydne miasto. To ono zjadło go żywcem.

Pani Healey nalegała na Kurtza, by pozwolił jej zobaczyć zwłoki męża. Asystenci koronera potrzebowali aż trzech godzin, by oczyścić ciało sędziego z ćwierćcalowych, spiralnie skręconych robaków. Małe, stożkowate otwory gębowe czerwi ustępowały dopiero po podważeniu. Straszliwa opuchlizna z tyłu głowy nawet po ich usunięciu wciąż zdawała się pulsować od robactwa. Twarz nieboszczyka, z obnażoną przez robaki przegrodą nosową, pozbawiona sztucznej szczęki, obwisła luźno jak zdezelowany akordeon.

Najbardziej w tym wszystkim upokarzające, najbardziej godne pożałowania było nawet nie to, że trup Healeya został tak okrutnie stoczony przez czerwie, że pokrywały go muchy i osy, lecz to, że był nagi. Sędzia należał do ludzi, których ciała nie były przeznaczone do tego, aby oglądał je bez ubrania ktokolwiek poza żoną.

W nieświeżym chłodzie kostnicy, w obecności koronera Ednah Healey chłonęła ten widok. W jednej chwili zrozumiała, co znaczy być wdową i jak wielki ból rodzi ten stan. Nagłym ruchem pochwyciła z półki ostre jak brzytwa nożyce. Kurtz, wciąż mając żywo w pamięci epizod z wazą, zrobił krok w tył, kryjąc się za najwyraźniej zmieszanym koronerem.

Ona jednak przyklękła – jej obszerne suknie zasłoniły całą podłogę niewielkiego pomieszczenia – i ze zmierzwionego wianuszka włosów na głowie sędziego odcięła z czułością jedno pasmo. Drobna kobieta opadła na zimne i sine ciało. W jednej, odzianej w ażurową rękawiczkę, dłoni ściskała nożyce, a drugą gładziła uciętą kępkę włosów, gęstych i suchych jak końska grzywa.

– Nigdy jeszcze nie widziałem człowieka tak objedzonego przez robaki – powiedział słabym głosem Kurtz, po tym jak dwóch jego ludzi wyprowadziło panią Healey z kostnicy, aby odwieźć ją do domu.

Koroner Barnicoat spojrzał na naczelnika. W jego bezkształtnej głowie tkwiły niewielkie oczka, przypominające oczy homara. Nozdrza miał zatkane kulkami bawełny.

– Czerwie – poprawił go i skrzywił się.

Podniósł jednego, który spadł na podłogę. Biała fasolka wiła się przez chwilę w jego mięsistej dłoni. Koroner cisnął ją do pieca, gdzie najpierw błyskawicznie sczerniała, a potem zmieniła się w dym.

– Zabójcom nieczęsto zdarza się porzucać zwłoki swych ofiar, aby zgniły na polu. Skrzydlata chmara, jaką przyciągnął Healey, byłaby może czymś zwyczajnym, gdyby chodziło o owcze czy kozie ścierwo – stwierdził Barnicoat.

Ilość czerwi, która karmiła się ciałem sędziego przez cztery dni, kiedy leżał porzucony na swoim podwórku, była wyjątkowa, lecz Barnicoat nie posiadał wystarczającej wiedzy, by móc to stwierdzić. Był politycznym figurantem, a funkcję koronera objął z nadania. Stanowisko to nie wymagało zresztą szczególnych kompetencji medycznych czy naukowych, a jedynie tolerowania widoku martwych ciał.

– Pokojówka, która zawlokła ciało do domu – wyjaśnił Kurtz – próbowała oczyścić ranę z robactwa i zeznała, że widziała… lub wydawało jej się, że widziała, jeśli wolno mi tak rzec…

Barnicoat chrząknął zachęcająco, aby naczelnik kontynuował.

– Otóż słyszała ona, jak sędzia Healey jęczał… – ciągnął dalej Kurtz – zanim oddał ducha. Tak właśnie powiedziała, panie Barnicoat.

– Och, a jakże! – koroner roześmiał się beztrosko. – Czerwie mogą żerować tylko na martwej tkance, naczelniku. To dlatego samice much szukają gnijącego mięsa, aby złożyć tam jajeczka. Nawet jeśli zdarzy im się trafić do rany na ciele żywego zwierzęcia, które jest nieprzytomne lub z innego powodu niezdolne do ich usunięcia, czerwie mogą trawić tylko martwe kawałki tkanki, co powoduje niewielkie szkody. Ta rana na głowie musiała podwoić czy potroić swój obwód, a to oznacza, że cała tkanka była martwa. Zatem w chwili gdy robaki rozpoczęły ucztę, sędzia z pewnością już nie żył.

– A więc umarł od ciosu w głowę? – upewnił się Kurtz.

– A jakże, naczelniku – odparł Barnicoat. – I był to cios na tyle silny, że wypadła mu przy tym z ust sztuczna szczęka. Powiedział pan, że znaleziono go na tyłach domu?

Kurtz skinął głową.

– Przypuszczam, że nie było to zabójstwo z premedytacją – spekulował koroner. – Gdyby ktoś miał zamiar zgładzić sędziego, użyłby jakiegoś skuteczniejszego narzędzia. Pistoletu, siekiery, a choćby i sztyletu. Wydaje mi się bardziej prawdopodobne, że było to zwyczajne włamanie. Zbir zastaje sędziego w sypialni, uderza go pałką w głowę, a następnie nieprzytomnego wywleka na zewnątrz, aby nie przeszkadzał mu podczas przetrząsania domu w poszukiwaniu kosztowności. Potem zapewne już nie zawraca sobie głowy Healeyem, ba, nawet nie domyśla się, że tak mocno go zranił – zakończył Barnicoat tonem, w którym słychać było niemal współczucie dla niefortunnego złodzieja.

Kurtz zmierzył koronera ponurym spojrzeniem.

– Tyle tylko że z domu niczego nie skradziono. Nie zginął ani jeden przedmiot. Co więcej, sędzia został rozebrany do naga, jego odzież zaś była porządnie złożona i nawet schowana w komodzie – naczelnikowi na moment głos uwiązł w gardle, jak gdyby ktoś na nie nadepnął. – Portfel, złoty łańcuszek, zegarek… Wszystko pozostawiono przy ubraniu!

Barnicoat otworzył szerzej swoje oczy homara i skierował wzrok w stronę Kurtza.

– Rozebrano go? I nic nie zginęło?

– To czyste szaleństwo – wyszeptał Kurtz.

– Pomyśleć tylko! – wykrzyknął Barnicoat, rozglądając się wokoło, jak gdyby szukał innych ludzi, którzy mogliby to potwierdzić.

– Pan, koronerze, i pańscy zastępcy macie z rozkazu burmistrza zachować całą sprawę w całkowitej tajemnicy. Czy jest to dla pana jasne, panie Barnicoat? Ani jedno słowo nie ma prawa wydostać się poza te ściany!

– A jakże, naczelniku Kurtz – Barnicoat wybuchnął nagłym, dziecięcym śmiechem. – Cóż, stary Healey to musiał być nie lada ciężar, gdy go tak wlec… Możemy przynajmniej mieć nadzieję, że zabójca nie zrobił sobie przy tym krzywdy.

Odwołując się do logiki i uczuć, Kurtz tłumaczył wdowie, dlaczego potrzebuje czasu, by zbadać sprawę, zanim społeczeństwo będzie mogło poznać prawdziwe okoliczności śmierci sędziego. Ednah Healey siedziała nieruchomo w łóżku i zdawała się całkowicie ignorować obecność naczelnika. Służąca poprawiła kołdry, które opatulały jej panią.

– Proszę mnie zrozumieć – ciągnął Kurtz. – Jeśli wokół sprawy podniesie się zgiełk, jeśli prasa, jak to ma w zwyczaju, nie pozostawi suchej nitki na metodach naszego śledztwa, to co wówczas będzie można odkryć?

Zwykle srogie i gniewne spojrzenie pani Healey było teraz nieruchome i smutne. Nawet służące, które dawniej tak bardzo bały się jej karcącego wzroku, teraz opłakiwały jej stan na równi ze śmiercią sędziego Healeya.

Kurtz cofnął się, niemal gotów się poddać. Zauważył, że kiedy do pokoju weszła z herbatą Neli Ranney, pani Healey zamknęła oczy.

– Pan Barnicoat, koroner, twierdzi, że przekonanie pani pokojówki, jakoby sędzia żył jeszcze w chwili, gdy go znalazła, jest nieuzasadnione z naukowego punktu widzenia. To musiała być halucynacja. Jego zdaniem, liczba czerwi wskazuje na to, że sędzia był już wtedy martwy.

Wdowa popatrzyła na Kurtza pytająco.

– Naprawdę, pani Healey – kontynuował naczelnik, odzyskawszy pewność siebie. – Czerwie żywią się martwą tkanką.

– Zatem być może on nie cierpiał tak bardzo? – spytała kobieta łamiącym się głosem, a Kurtz przytaknął z przekonaniem.

Zanim naczelnik opuścił Wide Oaks, pani Healey wezwała Neli i zabroniła jej kiedykolwiek powtarzać ów najbardziej przerażający szczegół opowieści.

– Proszę pani, przecież ja wiem, że ja… – głos jej zamarł i służąca potrząsała tylko głową.

– Neli Ranney, słyszałaś, co do ciebie powiedziałam?!

Wdzięczna Kurtzowi wdowa zgodziła się nie ujawniać okoliczności śmierci męża.

– Ale jedno musi pan dla mnie zrobić – dodała z naciskiem, chwytając go za rękaw płaszcza. – Musi pan przysiąc, że odnajdzie pan jego zabójcę.

Kurtz skinął głową.

– Pani Healey, nasz wydział postara się zrobić wszystko, na co pozwolą środki, jakimi dysponujemy, oraz obecny stan…

– Nie – blada dłoń wdowy zacisnęła się na płaszczu Kurtza tak kurczowo, że gdyby chciał teraz opuścić pokój, musiałby pociągnąć kobietę za sobą. – Nie, naczelniku. Nie „postara się zrobić". Zrobi. Znajdzie. Musi mi pan to obiecać.

Kurtz nie miał wielkiego wyboru.

– Obiecuję, że go znajdziemy, pani Healey.

Nie zamierzał dodawać nic więcej, lecz zwątpienie przygniatające jego pierś sprawiło, że musiał dopuścić je do głosu.

– Jakoś go znajdziemy.

Wydawca J. T. Fields siedział przy oknie w swoim biurze w New Corner, studiując pieśni, jakie Longfellow wybrał na dzisiejszy wieczór, gdy nagle młody recepcjonista przerwał mu lekturę.

– Doktor Augustus Manning – zapowiedział gościa.

Na progu ukazała się szczupła, uwięziona w sztywnym surducie postać. Doktor Manning rozglądał się po pomieszczeniu, jak gdyby nie miał pojęcia, co sprawiło, że znalazł się nagle na pierwszym piętrze odnowionego budynku przy Tremont Street, który był obecnie siedzibą firmy Ticknor, Fields & Co.

– Wszystko wygląda okazale, panie Fields, nader okazale. Chociaż ja zawsze będę pana pamiętał jako młodszego wspólnika, skulonego za zieloną zasłoną w Old Corner i wygłaszającego kazania do swojej małej pisarskiej kongregacji.

Fields, obecnie właściciel firmy i najlepiej prosperujący wydawca w Ameryce, uśmiechnął się do niego i gestem dłoni skierował go w stronę swojego biurka, jednocześnie dyskretnie szukając stopą jednego z czterech przycisków ukrytych pod krzesłem. W odległym pokoju biurowym zadzwonił cicho mały dzwonek, odpowiadający przyciskowi „C", co oznaczało, że posłaniec miał przerwać spotkanie za dwadzieścia pięć minut; dzwonek „B" nakazywał je przerwać za dziesięć minut, dzwonek „A" – za pięć. Firma Ticknor & Fields była wyłącznym wydawcą oficjalnych publikacji Uniwersytetu Harvarda, broszur, wspomnień i dziejów kolegiów. Doktor Augustus Manning, który sprawował pieczę nad finansami uczelni, tego dnia otrzymał najbardziej hojne „C".

Manning zdjął kapelusz i przesunął dłonią po prawie łysej czaszce.

– Jako skarbnik Korporacji Harwardzkiej [2] – zaczął – pragnę zamienić z panem słowo na temat pewnego problemu, który ostatnio zaprząta naszą uwagę, panie Fields. Jak pan oczywiście rozumie, wydawnictwo związane z Uniwersytetem Harvarda musi cieszyć się absolutnie nieposzlakowaną opinią.

– Doktorze Manning, ośmielę się stwierdzić, że nie ma drugiego wydawnictwa o równie nieposzlakowanej opinii jak nasze.

Manning zaplótł swoje krzywe palce i wydobył z siebie długi, zgrzytliwy dźwięk – ni to westchnienie, ni to kaszlnięcie – Fields nie umiał tego jednoznacznie określić.

– Panie Fields, doszły nas słuchy o nowym przekładzie literackim dokonanym przez pana Longfellowa, który planuje pan opublikować. Oczywiście nie zapominamy o wieloletnim udziale pana Longfellowa w pracach uniwersytetu, nikt z nas nie wątpi również, że jego własne utwory poetyckie są dziełami najwyższej próby. Jednak projekt, o którym słyszeliśmy, wzbudził w nas pewne obawy…

Fields zmierzył Manninga spojrzeniem tak lodowatym, że doktor momentalnie rozplótł palce. Wydawca nacisnął piętą na czwarty, dający najmniej czasu przycisk.

– Wie pan, oczywiście, mój drogi doktorze Manning, jak społeczeństwo ocenia dzieła moich poetów. Longfellowa. Lowella. Holmesa.

Powołanie się na tę trójcę dodało mu sił.

– Panie Fields, występujemy właśnie w imieniu społeczeństwa. Pańscy autorzy wiszą u poły pańskiego płaszcza. Proszę jedynie, by doradzał im pan właściwie. Jeśli byłby pan łaskaw nie wspominać o tym spotkaniu, ja również o nim nie wspomnę. Wiem, że życzy pan sobie, aby pańskie wydawnictwo było szanowane, i nie mam wątpliwości, że rozważył pan wszelkie możliwe reperkusje tej publikacji.

– Dziękuję za pańską wiarę, doktorze Manning – Fields westchnął głęboko, starając się zachować swój słynny dyplomatyczny ton. – Zapewniam pana, że gruntownie rozważyłem wszelkie reperkusje i oczekuję ich z wielką niecierpliwością. Jeśli będzie pańskim życzeniem, abym przerwał prace nad publikacjami uniwersytetu, to pomimo że są już w toku, chętnie natychmiast zwrócę panu płyty drukarskie, bez obciążania pana kosztami. Mam nadzieję, że zdaje pan sobie sprawę z tego, iż mówiąc publicznie cokolwiek lekceważącego o moich autorach, obraża pan mnie osobiście… Och, pan Osgood.

J. R. Osgood, jeden z wyższych rangą pracowników Fieldsa, wszedł do biura, szurając nogami, i zaproponował doktorowi Manningowi, że oprowadzi go po nowych pomieszczeniach.

– Niekoniecznie – ze sztywnej patrycjuszowskiej brody Manninga wysączyło się tylko to jedno słowo.

Doktor powstał z miejsca.

– Przypuszczam, że ma pan nadzieję spędzić wiele miłych chwil w tym miejscu, panie Fields – Manning rzucił zimne spojrzenie na lśniącą orzechową boazerię. – Nadejdą jednak czasy, niech pan to zapamięta, gdy nawet pan nie będzie mógł ochronić swoich autorów przed ich ambicjami.

Skłonił się z przesadną uprzejmością i skierował się ku klatce schodowej.

– Osgood – Fields przymknął drzwi – chcę, aby umieścił pan w „New York Tribune" pewną ploteczkę na temat przekładu.

– A czy pan Longfellow już tego nie zrobił? – spytał Osgood pogodnym tonem.

Fields zacisnął pełne, władcze usta.

– Wie pan, panie Osgood, że Napoleon kazał kiedyś zastrzelić pewnego sprzedawcę książek za to, że zbyt krzykliwie zachwalał swój towar?

Osgood zamyślił się.

– Nie, nie słyszałem o tym, panie Fields.

– Na nasze szczęście żyjemy w demokracji i mamy prawo reklamować nasze książki tak, jak tylko potrafimy, i nie grozi nam z tego powodu żadne niebezpieczeństwo. Chcę, aby do czasu, gdy książka pójdzie do oprawy, każda szanowana rodzina została powiadomiona o tym wydarzeniu.

Fields mówił tak głośno, iż słychać go było w promieniu mili, i tak stanowczo, że nikt, kto go słyszał, nie mógł wątpić, iż dopnie swego.

– „Do pana Greeleya, Nowy Jork, do natychmiastowego zamieszczenia w «Literary Boston»" – wydawca przebierał w powietrzu palcami, jakby szarpał struny niewidzialnej harfy. Podczas pisania doskwierały mu skurcze nadgarstka, dlatego większość jego pism, włączając w to jego strofy poetyckie, była pisana ręką Osgooda.

Tekst przyszedł mu do głowy niemal w skończonej formie.

– „CO PORABIAJĄ LITERACI W BOSTONIE?: Po mieście krąży plotka, że w wydawnictwie Ticknor, Fields & Co. jest już w druku nowy przekład, który wzbudzi wielkie zainteresowanie czytelników. Mówi się, że jest on dziełem pewnego dżentelmena z naszego miasta, którego poezja przez wiele lat wywoływała zachwyt po obu stronach Atlantyku. Co więcej, jak się wydaje, dżentelmen ów zwerbował do pomocy najświetniejszych literatów Bostonu… ". Zatrzymaj się, Osgood. Zmień to na „najświetniejszych literatów Nowej Anglii". Nie chcemy przecież, żeby stary Greene miał potem żal, nieprawdaż?

– Oczywiście, że nie, sir – przytaknął Osgood, nie przerywając pisania.

– „… najświetniejszych literatów Nowej Anglii w celu poprawienia i uzupełnienia nowego, kunsztownego przekładu. Treść dzieła jest na razie nieznana, wiadomo jedynie, że nigdy dotąd nie czytano go w naszym kraju i że radykalnie odmieni ono literacki krajobraz Ameryki". I tak dalej. Niech Greeley podpisze to: „Anonimowe źródło". Ma pan wszystko?

– Wyślę to pierwszą poranną pocztą – powiedział Osgood.

– Nie, nadaj telegram do Nowego Jorku.

– Mają to wydrukować w przyszłym tygodniu? – Osgood uznał, że się przesłyszał.

– Tak, tak! – wydawca, wzburzony jak rzadko kiedy, wyrzucił ręce w górę. – I powiadam ci, że za tydzień będziemy mieli gotowy kolejny tekst!

Osgood odwrócił się ostrożnie, gdy dotarł do drzwi.

– Go sprowadziło tu dziś doktora Manninga, panie Fields, jeśli mogę spytać?

– Nic, czym trzeba by sobie zaprzątać uwagę – długie westchnienie stłumione przez brodę Fieldsa przeczyło jego słowom.

Powrócił do wielkiego stosu rękopisów na swoim biurku przy oknie. W dole widniał Boston Common, po którym spacerowali przechodnie, wciąż jeszcze w letniej lnianej odzieży, kilku nawet w słomkowych kapeluszach. Kiedy Osgood znów zbierał się do wyjścia, Fields zapragnął wyjaśnić sytuację.

– Jeśli będziemy kontynuować prace nad Dantem Longfellowa, Augustus Manning dopilnuje tego, by wszystkie umowy wydawnicze pomiędzy Harvardem a Ticknor & Fields zostały anulowane.

– Ależ one są warte tysiące dolarów, a w najbliższych latach będą warte dziesięć razy tyle! – w głosie Osgooda zabrzmiał niepokój.

Fields cierpliwie pokiwał głową.

– To prawda. Gzy pan wie, panie Osgood, dlaczego odprawiliśmy z kwitkiem Whitmana, gdy przyniósł nam swoje Źdźbła trawy'? - wydawca nie czekał na odpowiedź. – Ponieważ Bill Ticknor „nie chciał sprowadzać na firmę kłopotów" w związku z nieprzyzwoitymi fragmentami poematu.

– Wolno mi spytać, czy pan tego żałuje, panie Fields?

Fields był zadowolony z tego pytania. Bardziej tonem mentora niż pracodawcy odparł:

– Nie, nie żałuję, mój drogi Osgood. Whitman należy do Nowego Jorku, tak jak niegdyś Poe – to nazwisko Fields wypowiedział z goryczą z powodu dawnych żalów. – Pozwoliłem nowojorczykom, by zatrzymali sobie tych nielicznych autorów, jakich mają. Lecz od prawdziwej literatury nie wolno nam się uchylać – nie w Bostonie! I teraz tego nie zrobimy.

Miał na myśli „teraz, gdy nie ma już Ticknora". Twierdzenie, że nieżyjący już William D. Ticknor nie posiadał literackiego smaku, byłoby krzywdzące. Ticknorowie bowiem mieli literaturę we krwi lub przynajmniej w jednym z głównych organów. George Ticknor, kuzyn Williama, był niegdyś wybitną postacią literackiego Bostonu, pierwszym profesorem języków i literatury nowożytnej na Harvardzie. Sam William D. Ticknor zaczął swą działalność w dziedzinie finansów i wykorzystał następnie swój talent bankiera w branży wydawniczej, która podówczas sprowadzała się jedynie do sprzedaży książek. To Fields rozpoznawał geniusz w nie dokończonych rękopisach i monografiach. To Fields przyjaźnił się z wielkimi pisarzami Nowej Anglii, podczas gdy inni wydawcy z braku zysków zamykali firmy lub prowadzili handel detaliczny.

Opowiadano o Fieldsie, że gdy był jeszcze młodym sprzedawcą, przejawiał nadprzyrodzone (lub „bardzo dziwaczne" – jak to ujmowali inni) umiejętności: potrafił wyczytać z zachowania i wyglądu klienta, jakiej książki pragnie. Z początku trzymał tę wiedzę dla siebie, gdy jednak inni sprzedawcy odkryli jego dar, zaczęli robić zakłady, i ci, którzy stawiali przeciwko Fieldsowi, zawsze sromotnie przegrywali. Wkrótce Fields miał przekształcić branżę, przekonując Williama Ticknora, aby zamiast oszukiwać pisarzy, raczej ich nagradzał, i uświadamiając mu, że reklama potrafi zrobić z poetów prawdziwe gwiazdy. Już jako wspólnik w spółce Fields uczynił z „The Atlantic Monthly" i „The North American Review" trybunę swoich autorów.

Osgood nigdy nie był literatem jak Fields i idea Prawdziwej Literatury wzbudziła w nim pewne wątpliwości.

– Dlaczego Augustus Manning tak nam grozi? To szantaż, ot co – stwierdził z oburzeniem.

Fields uśmiechnął się do siebie na te słowa, myśląc, jak wiele jeszcze musi nauczyć Osgooda.

– My też szantażujemy każdego, kogo znamy, Osgood. Inaczej nic by się nie dało zrobić. Poezja Dantego jest tu obca i nieznana. Korporacja czuwa nad dobrym imieniem Harvardu, kontrolując każde słowo, które wychodzi poza bramę uniwersytetu. Wszystko, co nieznane, wszystko, co niewiadome, napawa ich bezgranicznym strachem – Fields zdjął z półki kieszonkową edycję La Divina Commedia, którą nabył w Rzymie. – Między tymi dwiema okładkami mieści się dość rewolucyjnych myśli, aby obrócić to wszystko wniwecz. Duch naszego kraju mknie z prędkością telegrafu, Osgood, a nasze szacowne instytucje wloką się za nim z tyłu w tempie dyliżansu.

– Czemu jednak ich reputacja miałaby doznać uszczerbku w tym przypadku? Nigdy przecież nie mieli zastrzeżeń do przekładów Longfellowa.

Wydawca udał oburzenie.

– Rzecz jasna. Ale mają złe skojarzenia z Dantem, a to jest coś, czego łatwo nie uda się wymazać.

Fields związany był z Harvardem jako wydawca uniwersytecki. Jego przyjaciół łączyły z uczelnią jeszcze silniejsze związki. Zarówno George Washington Greene, Oliver Wendell Holmes, jak i James Russell Lowell byli jej absolwentami. Dwaj ostatni nadal na niej wykładali; Holmes stał na czele katedry anatomii w Kolegium Medycznym, a Lowell kierował katedrą literatury i języków nowożytnych. Stanowisko to piastował niegdyś Longfellow, który do czasu kiedy przed dziesięciu laty odszedł na emeryturę, aby w pełni poświęcić się poezji, był najsłynniejszym profesorem Harvardu. Dwóch pierwszych było szanowanymi wykładowcami na tej uczelni. '

– Wszyscy będą widzieć w tej pracy arcydzieło wyrastające wprost z serca Bostonu i z duszy Harvardu, mój drogi Osgood. Nawet Augustus Manning nie jest na tyle ślepy, by to przeoczyć.

Doktor Oliver Wendell Holmes, profesor medycyny i poeta, spieszył traktem Boston Common w stronę biura swojego wydawcy, jak gdyby ktoś go ścigał. Pośpiech nie przeszkodził mu dwukrotnie przystanąć, gdy jacyś spacerowicze z piórami w dłoniach poprosili go o autograf. Doktor nucił coś nerwowo pod nosem. Przez kieszeń jedwabnej kamizelki palił go złożony na pół niewielki prostokąt papieru. To właśnie on przywiódł doktora do Corner i był źródłem jego strachu.

Zatrzymywany przez wielbicieli, Holmes nabierał werwy, słuchając, które z jego utworów czytelnicy cenią sobie najwyżej.

– Och, ten. Mówiono mi, że prezydent Lincoln recytował ten wiersz z pamięci. Po prawdzie, on sam mi to mówił…

Twarz doktora miała chłopięce rysy, a drobne usta sprawiały wrażenie, jakby ani przez chwilę nie mogły pozostać zamknięte – chyba że kosztem najwyższego wysiłku.

Gdy łowcy autografów odstąpili od niego, Holmes ruszył dalej, zatrzymując się tylko raz, z wahaniem, przed księgarnią Dutton & Company, gdzie naliczył trzy powieści i cztery tomy poezji całkiem nowych i (jak należy przypuszczać) młodych nowojorskich autorów. Każdego tygodnia na łamach gazet recenzenci ogłaszali wydanie kolejnej, najbardziej niezwykłej książki stulecia. „Głęboka oryginalność" była dziś tak powszechna, że ktoś niezorientowany mógłby ją uznać za najbardziej pospolity produkt. A przecież zaledwie kilka lat przed wojną wydawało się, że jedyną ważną książką na świecie był publikowany w odcinkach esej Holmesa, zatytułowany Autokrata śniadaniowego stołu. Dzieło doktora, prezentujące zupełnie nowe spojrzenie na literaturę, wywodzące się z osobistej obserwacji, przerosło wówczas wszelkie oczekiwania czytelników i krytyki.

Holmes wpadł do rozległego frontowego salonu sprzedaży firmy Ticknor, Fields & Co. Niczym Żydzi w Drugiej Świątyni, nadal pamiętający chwałę Pierwszej, doktor czuł się nieswojo w tym luksusowym miejscu. Miał jeszcze żywe wspomnienie ciasnych i stęchłych pomieszczeń księgarni Old Corner na rogu Washington i School Street, gdzie wydawnictwo i związani z nim pisarze tłoczyli się przez dziesięciolecia. Autorzy Fieldsa określali nową siedzibę, znajdującą się na rogu Tremont Street i Hamilton Place, mianem „The Corner" lub „New Corner" – częściowo z nawyku, częściowo zaś dając wyraz swej tęsknocie za starą.

– Dobry wieczór, doktorze Holmes, pan do pana Fieldsa? – panna Cecilia Emory, urocza dziewczyna w błękitnym czepku, stojąca za kontuarem w chmurze perfum, przywitała doktora Holmesa z ciepłym uśmiechem.

Przed miesiącem, po otwarciu nowej siedziby firmy, Fields zatrudnił w New Corner kilka kobiet, pomimo chóru krytyków, którzy potępili obecność płci pięknej w budynku wypełnionym mężczyznami. Idea ta niemal na pewno zrodziła się w głowie żony Fieldsa, upartej i urodziwej (cechy zazwyczaj chodzące w parze) Annie.

– Tak, moja droga – skłonił się Holmes. – Czy go zastałem?

– Ach, czyżby zstąpił do nas wielki autokrata stołu śniadaniowego? – Samuel Ticknor, jeden z pracowników firmy, żegnał się wylewnie z Cecilia Emory, wkładając rękawiczki.

Holmes wymienił z nim uścisk dłoni.

– Cóż za urocze małe gniazdko z tego New Corner, nieprawdaż, mój drogi panie Ticknor? – roześmiał się doktor. – Jestem wręcz zaskoczony, że nasz pan Fields nie zapodział się tu jeszcze.

– A nie zapodział się? – Samuel Ticknor wymamrotał ze śmiertelną powagą, po czym lekko zachichotał.

Przyszedł J. R. Osgood, aby zaprowadzić Holmesa na górę.

– Proszę nie zwracać na niego uwagi, doktorze Holmes – Osgood prychnął pod nosem, spoglądając na Ticknora, który kroczył już po Tremont Street i właśnie rzucił pieniądze stojącemu na rogu handlarzowi orzechów, jakby to był żebrak. – Ośmielam się powiedzieć, że młody pan Ticknor jest przekonany, iż powinien być poważany na Boston Common w tym samym stopniu, co jego ojciec za życia, wyłącznie ze względu na swoje nazwisko. I chce, żeby każdy o tym wiedział.

Doktor Holmes nie miał czasu na plotki – przynajmniej dzisiaj.

Osgood poinformował go, że Fields ma w tej chwili spotkanie, Holmes trafił zatem do czyśćca zwanego Pokojem Pisarzy, przytulnego gabinetu urządzonego dla wygody i przyjemności autorów związanych z wydawnictwem. W zwykły dzień Holmes z pewnością czułby się tu świetnie, podziwiając literackie pamiątki i autografy wiszące na ścianie, w tym również swoje własne. Tym razem jednak jego uwagę pochłaniał czek, który doktor, wzdrygając się, wyciągnął z kieszeni. W napisanych niedbale cyfrach Holmes ujrzał swą klęskę: porażkę poety sponiewieranego wydarzeniami ostatnich lat, niezdolnego dorównać osiągnięciom z przeszłości. Usiadł w milczeniu i gwałtownie pocierał papier palcami, niczym Aladyn swą starą lampę. Doktor wyobraził sobie tych wszystkich nieustraszonych, nowych autorów, do których Fields zalecał się, których przekonywał i których urabiał.

Holmes przemierzył dwukrotnie Pokój Pisarzy, za każdym razem stwierdzając, że biuro Fieldsa wciąż jest zamknięte. Nim jednak odwrócił się ponownie, z gabinetu dobiegł go głos Jamesa Russella Lowella. Lowell mówił coś mocnym jak zawsze, zdecydowanym, wręcz dramatycznym tonem. Doktor Holmes, zamiast zapukać lub odejść, przystanął przy drzwiach i próbował odgadnąć temat rozmowy, był bowiem przekonany, że niemal na pewno dotyczy ona jego osoby.

Mrużąc oczy w skupieniu, Holmes dosłyszał właśnie intrygujące słowo, gdy nagle upadł, uderzony znienacka.

Młody człowiek, który wpadł na niego, wymachiwał teraz rękami, niezdarnie próbując wyrazić skruchę.

^ – To całkowicie moja wina, drogi młodzieńcze – roześmiał się poeta. – Jestem doktor Holmes, a mam przyjemność z…

– Teal, panie doktorze – drżący młody sprzedawca zdołał jedynie wydusić nazwisko, po czym ostatecznie stchórzył i czmychnął.

– Widzę, że spotkał pan Daniela Teala – z korytarza wyłonił się Osgood. – Nie jest to może zbyt bystry chłopak, ale za to bardzo pracowity.

Holmes zawtórował mu śmiechem. Nieszczęsny młodzian, wciąż jeszcze żółtodziób w firmie, a już niemal znokautował samego Olivera Wendella Holmesa! Dzięki niefortunnemu wydarzeniu doktor niespodziewanie odzyskał poczucie własnej ważności.

– Czy mam pana zapowiedzieć panu Fieldsowi? – zapytał Osgood.

Drzwi otwarły się od środka. Na progu ukazał się James Russell Lowell, majestatyczny w swym niechlujstwie. Jego świdrujące szare oczy odwracały uwagę patrzącego od kędzierzawych włosów i brody, którą wygładzał dwoma palcami. Lowell był w biurze Fieldsa sam. W dłoni trzymał dzisiejszą gazetę. Holmes wyobraził sobie, co powiedziałby Lowell, gdyby podzielił się z nim swoją troską: „Mój drogi, nadszedł czas, aby skupić całą naszą energię na Longfellowie, na Dantem, a nie na naszych próżnostkach… ".

– Wejdź, wejdź, Wendell! – Lowell zaczął przygotowywać mu drinka.

– Wydawało mi się – zaczął Holmes – że słyszę głosy dobiegające z pokoju. Czy to duchy?

– Kiedy zapytano Coleridge'a, czy wierzy w duchy, odpowiedział, że nie, po czym dodał, że to dlatego, iż widział ich już zbyt wiele – Lowell zaśmiał się wesoło i oderwał końcówkę swojego cygara. – Och, Klub Dantego powinien dziś wieczór świętować. Właśnie czytałem to na głos, żeby zobaczyć, jak brzmi – Lowell wskazał gazetę leżącą na brzegu stołu. Fields, jak wyjaśnił, zszedł na dół do kawiarni.

– Powiedz mi, Lowell, nie orientujesz się, czy „Atlantic" zmienił politykę płacową? Cóż, nie słyszałem wprawdzie, żebyś dostarczał im jakiś wiersz do ostatniego numeru. Z pewnością dość masz na głowie spraw związanych z „Review… " – Holmes przebierał palcami w kieszeni, w której spoczywał czek.

Lowell nie słuchał go.

– Holmes, musisz dobrze się temu przyjrzeć! Fields przeszedł sam siebie. No, zerknij tylko.

Doktor kiwnął głową i spojrzał na gazetę, otwartą na wiadomościach literackich i pachnącą cygarem Lowella.

– Niemniej jednak chciałbym cię zapytać, mój drogi Lowell – powiedział z naciskiem Holmes, odkładając gazetę na bok – czy ostatnio…

Lowell podał mu szklankę brandy z wodą.

– Och, bardzo dziękuję.

Do pokoju wszedł Fields. Gładził palcami bujną brodę, a na jego twarzy malował się szeroki uśmiech. On również, podobnie jak Lowell, był nadnaturalnie wesoły i tryskał samozadowoleniem.

– Holmes! Nie spodziewałem się dziś tyle przyjemności. Miałem właśnie wysłać po ciebie do Kolegium Medycznego, abyś spotkał się z panem Clarkiem. W niektórych czekach za ostatni numer „Atlantica" nastąpiła fatalna pomyłka. Zdaje się, że dostałeś za swój wiersz czek na siedemdziesiąt pięć dolarów zamiast na sto.

Od czasu gwałtownej inflacji spowodowanej wojną czołowi poeci otrzymywali sto dolarów za wiersz. Wyjątek stanowił Longfellow, którego honorarium wynosiło sto pięćdziesiąt dolarów. Pomniejsi autorzy mogli liczyć na kwoty od dwudziestu pięciu do pięćdziesięciu dolarów.

– Naprawdę? – zapytał Holmes z westchnieniem ulgi, którą natychmiast odczuł jako coś kłopotliwego. – Cóż, nie powiem, żeby mnie to zmartwiło.

– Ci nowi pracownicy to stworzenia, jakich nigdy nie widziałeś – Fields potrząsnął głową. – Stoję u steru ogromnej łodzi, która wpadnie na skały, jeśli nie będę cały czas uważał.

Holmes usiadł zadowolony i wreszcie zerknął na „New York Tribune", którą trzymał w rękach. W osłupieniu zapadł głęboko w fotel.

James Russell Lowell przyszedł do Corner z Cambridge, aby wypełnić długo zaniedbywane obowiązki redaktora „The North American Review", jednego z dwóch czołowych czasopism wydawanych przez Fieldsa. Aż do ostatniej korekty, kiedy jego obecność była już niezbędna, Lowell chętnie powierzał większość prac nad „Review" zespołowi redaktorów pomocniczych, których nazwiska wciąż mu się myliły. Fields wiedział, że Lowell doceni rozgłos bardziej niż ktokolwiek inny, bardziej niż sam Longfellow.

– Wybornie! Masz w sobie coś z Żyda, mój drogi Fields! – powiedział Lowell, wyrywając gazetę z rąk Holmesa.

Jego przyjaciele nie zwrócili szczególnej uwagi na dziwny komentarz Lowella, obaj bowiem byli przyzwyczajeni do jego teorii, że każdy utalentowany człowiek, włączając w to jego samego, w jakiś niepojęty sposób musiał być Żydem lub przynajmniej mieć żydowskie pochodzenie.

– To będzie nie lada kąsek dla moich księgarzy – pochwalił się Fields. – Zbudujemy pałac z samych tylko zysków na sprzedaży książki w Bostonie!

– Mój drogi Fields – zaśmiał się Lowell z werwą. Klepnął gazetę, jak gdyby kryła się w niej nagroda. – Śmiem twierdzić, że gdybyś to ty był wydawcą Dantego, to powrót poety do Florencji świętowano by na ulicach miasta!

Doktor zaśmiał się, po czym dodał:

– Gdyby Fields był wydawcą Dantego, Lowell, Dante nigdy nie zostałby wygnany z Florencji.

Holmes przeprosił ich i oddalił się, aby zanim wyruszą do domu Longfellowa, odszukać pana Clarka zajmującego się finansami. Fields zauważył, że Lowell był lekko poirytowany. Nie wymagało to szczególnej spostrzegawczości; poeta nie należał do tych, którzy kryją się ze swym niezadowoleniem.

– Czy nie sądzisz, że Holmes mógłby być trochę bardziej zaangażowany? – spytał Lowell. – Czytał to jak nekrolog. Swój własny – dorzucił, wiedząc, jak wielką wagę Fields przykładał do kwestii reklamy.

Lecz Fields zbył jego uwagę śmiechem.

– Doktor jest pochłonięty pracą nad swoją nową powieścią, to wszystko. Martwi się, czy krytycy potraktują go tym razem uczciwie. Cóż, zawsze ma mnóstwo spraw na głowie. Wiesz o tym przecież, Lowell.

– No właśnie o to chodzi! Jeśli Harvard będzie nadal starał się nas zniechęcać… – zaczął Lowell, po czym wybuchnął. – Nie chcę, aby ktokolwiek doszedł do wniosku, że nie damy sobie z tym rady, Fields. Czy nigdy nie pomyślałeś, że Wendell mógłby znaleźć sobie jakiś inny klub?

Lowell i Holmes lubili sobie nawzajem dogryzać, a Fields robił co mógł, by ich do tego zniechęcić. Rywalizowali ze sobą głównie o publiczne uznanie. Po ostatnim bankiecie pani Fields doniosła, że słyszała, jak Lowell tłumaczył Harriet Beecher Stowe, dlaczego Tom Jones jest najlepszą powieścią wszech czasów, podczas gdy Holmes udowadniał mężowi pani Stowe, skądinąd profesorowi teologii, że religia jest odpowiedzialna za wszystkie nieszczęścia tego świata. Fields obawiał się nie tyle powrotu napięcia pomiędzy parą swoich najlepszych poetów, ile tego, że Lowell będzie uporczywie próbował udowadniać, iż jego wątpliwości wobec Holmesa były słuszne. Nie miał ochoty tego znosić, tak jak nie potrafił już dłużej wysłuchiwać obaw Holmesa.

Fields był dumny z Holmesa i aby dać temu wyraz, przystanął obok wiszącego na ścianie i oprawionego w ramy dagerotypu doktora. Położył dłoń na mocnym barku Lowella i powiedział do niego szczerze:

– Bez niego nasz Klub Dantego straciłby swój charakter, mój drogi Lowell. Z pewnością Holmes ma swoje słabości, lecz to właśnie dzięki nim jest tak błyskotliwy. Doktor Johnson określiłby go mianem „klubowicza". No i jest z nami od samego początku, nieprawdaż? Z nami i z Longfellowem.

Doktor Augustus Manning został tego wieczoru w budynku uczelni dłużej niż inni członkowie Korporacji. Często odwracał głowę od biurka, spoglądał na ciemniejące okno, które odbijało blask niewyraźnego światła jego lampy, i rozmyślał o niebezpieczeństwach zagrażających każdego dnia fundamentom uniwersytetu. Właśnie tego popołudnia wybrał się na swą zwykłą dziesięciominutową przechadzkę, podczas której natknął się na kilku „przestępców". Nieopodal Grays Hall rozmawiali ze sobą trzej studenci. Gdy go zobaczyli, było już za późno; Manning, niczym widmo, poruszał się bezgłośnie, nawet chodząc po kruchych liściach. Studentów czekało upomnienie od Rady Wydziału za uczestnictwo w „nielegalnym zgromadzeniu" – to jest stanie w bezruchu na dziedzińcu w towarzystwie przynajmniej jeszcze jednej osoby.

Tego ranka, na obowiązkowym nabożeństwie w uczelnianej kaplicy, o godzinie szóstej, Manning wskazał opiekunowi Bradle'emu studenta, który czytał jakąś książkę, ukrywając ją pod Biblią. Delikwent, student drugiego roku, miał otrzymać podwójną naganę: za czytanie podczas nabożeństwa oraz za zajmowanie się myślą niemoralnego filozofa francuskiego. Na następnym spotkaniu władz uniwersytetu miał się odbyć sąd nad młodym człowiekiem, któremu groziła kara wysokości kilku dolarów oraz utrata kilku punktów w rankingu.

Manning rozmyślał teraz nad tym, co zrobić w sprawie Dantego. Sam był zagorzałym zwolennikiem studiów klasycznych i nauki języków. Jak powiadano, niegdyś przez cały rok zawiadywał finansami uczelni i zajmował się sprawami osobistymi, porozumiewając się wyłącznie po łacinie. Jedni w to powątpiewali, zauważając, że jego żona nie władała tym językiem, podczas gdy inni byli zdania, iż fakt ten wręcz potwierdza prawdziwość całej historii. „Żywe języki" – tak określali je członkowie Korporacji – były niczym innym jak tanimi imitacjami, pospolitymi zniekształceniami szlachetnych języków starożytnych. Zwłaszcza włoski, ale podobnie hiszpański i niemiecki reprezentowały nowożytną, dekadencką Europę, z jej brakiem moralności oraz folgowaniem politycznym namiętnościom i cielesnym żądzom. Doktor Manning nie miał zamiaru pozwolić, by pod płaszczykiem literatury te cudzoziemskie trucizny rozprzestrzeniały się dalej.

Siedząc tak, Manning usłyszał naraz dziwny dźwięk dobiegający z przedpokoju. Hałas był niespodziewany o tej porze, gdyż sekretarz Manninga powinien być już w domu. Doktor podszedł do drzwi i nacisnął klamkę. Drzwi jednak' nie ustąpiły. Manning spojrzał w górę i zobaczył metalowy szpic wbity we framugę, a obok następne, kilka cali w prawo. Raz jeszcze mocno szarpnął drzwi, po chwili znów, jeszcze mocniej, aż poczuł ból w ramieniu. Drzwi rozwarły się opornie. Oczom doktora ukazał się student – uzbrojony w drewnianą tablicę i kilka śrub – który ze śmiechem balansując na taborecie, usiłował zaplombować drzwi Manninga. Jego wspólnicy na widok doktora czmychnęli. Manning chwycił stojącego na taborecie winowajcę.

– Opiekun! Gdzie jest opiekun?! – zawołał głośno.

– To tylko kawał! Niech mnie pan puści! – szesnastolatek, przyszpilony wzrokiem Manninga, najwyraźniej wpadł w panikę i sprawiał wrażenie, jakby odmłodniał o pięć lat.

Próbując się wyrwać Manningowi, student uderzył go kilkakrotnie, a potem nagle zatopił zęby w dłoni doktora, aż ten zwolnił uścisk. Jednak w tym momencie przybył już opiekun i złapał uciekiniera za kołnierz.

Manning podszedł niespiesznie i zmierzył go lodowatym spojrzeniem. Przypatrywał się swej ofierze tak długo, że nawet opiekun poczuł się nieswojo i zapytał głośno, co powinien zrobić. Doktor spojrzał na swoją dłoń, na której widniały ślady po zębach, a nawet pokazały się dwie jasne plamy krwi.

– Niech go pan zmusi, aby podał nazwiska swoich kompanów, panie Pearce. – Słowa zdawały się wydobywać nie z ust Manninga, lecz bezpośrednio z jego sztywnej brody. – I niech się pan dowie, gdzie pił alkohol. Potem proszę przekazać go policji.

Pearce zawahał się.

– Policji, sir? Student zaprotestował.

– Przecież to tylko głupi żart, po co zaraz wzywać policję?!

– Natychmiast, Pearce!

Augustus Manning zamknął za nimi drzwi na klucz. Dysząc z gniewu, ponownie zajął swoje miejsce i usiadł prosto, z godnością. Wziął do ręki „New York Tribune", aby powrócić myślą do spraw, które niewątpliwie zasługiwały na uwagę. Gdy czytał autoreklamę J. T. Fieldsa na stronach poświęconych literackiemu życiu Bostonu, czuł, jak jego dłoń pulsuje w miejscach, w których skóra została przegryziona. Po głowie skarbnika krążyły mniej więcej takie oto myśli: „Fields uważa się za niezwyciężonego w swojej nowej fortecy… Lowell obnosi się dumnie ze swoją arogancją, niczym z nowym płaszczem… Longfellow pozostaje nietykalny… Pan Greene to już od dawna relikt, paralityk umysłowy… Lecz doktor Holmes… Autokrata szuka kontrowersji tylko ze strachu, nie z zasady… Panika na twarzy doktora, gdy widział, co przed laty przytrafiło się profesorowi Websterowi – nie, nawet nie oskarżenie o morderstwo, nawet nie skazanie i powieszenie, lecz utrata należnego miejsca w społeczeństwie, zdobytego dobrym imieniem, nauką i karierą na Harvardzie… Tak, Holmes, doktor Holmes może okazać się naszym największym sojusznikiem".

2

Z rozkazu naczelnika przez całą noc z ulic Bostonu policjanci zgarniali tuzinami „podejrzane osoby". Podczas rejestracji na głównym posterunku policji każdy z funkcjonariuszy popatrywał nieufnie na opryszków doprowadzonych przez swoich kolegów, martwiąc się, czy aby jego „podopieczni" nie zostaną ocenieni niżej. Z podziemnych cel, zwanych katakumbami, co chwila wyłaniali się tajniacy w cywilu. Unikając mundurowych, kręcili się po budynku, wymieniali między sobą ledwie widoczne gesty i rozmawiali przyciszonymi głosami.

Wzorowane na modelu europejskim tajne biuro śledcze powstało dla zapewnienia policji bostońskiej bezpośredniej wiedzy o tym, co dzieje się w miejscowym światku kryminalnym, dlatego większość tajniaków stanowili dawni bandyci. Ich metody śledcze nie były wyrafinowane, ponieważ jednak pragnęli wykazać się w pracy i zasłużyć na swe pensje, chętnie odwoływali się do dawnych, sprawdzonych sposobów. Wymuszanie, zastraszanie i fabrykowanie dowodów należały do ich ulubionych metod. Kurtz zrobił wszystko, co w jego mocy, aby zarówno tajniacy, jak i prasa byli przekonani, że chodzi o morderstwo zwykłego, przeciernego obywatela. Ostatnim zmartwieniem, jakiego teraz potrzebował naczelnik, było, aby podwładni zaczęli kombinować, jak obłowić się na żałobie zamożnych Healeyów.

Niektórzy ze zgromadzonych na posterunku drabów kryli twarze w dłoniach. Paru podśpiewywało obsceniczne piosenki. Jeszcze inni miotali obelgi i groźby pod adresem policjantów, którzy ich tutaj sprowadzili. Kilku stłoczyło się razem na drewnianych ławach, stojących przy jednej ze ścian pomieszczenia. Udało się zebrać przedstawicieli wszystkich sfer kryminalnego światka – od noszących się dumnie klasycznych bandytów aż po łobuzów wybijających szyby, drobnych złodziejaszków i szczeniaków wystawianych na wabia, którzy sprowadzali przechodniów w ciemne alejki, gdzie ich kompani zajmowali się już resztą. Blade irlandzkie urwisy, usadowione na specjalnej galerii, sypały w dół ciepłe fistaszki. Niekiedy spomiędzy szczebli balustrady leciały też ich pociski – zatłuszczone papierowe torebki wypełnione zgniłymi jajami.

– Nie spotkałeś ostatnio kogoś, kto by się przechwalał, że zakatrupił jakiegoś gościa? Hej, słuchasz mnie w ogóle?!

– Skąd wziąłeś ten złoty łańcuszek od zegarka, chłopcze? A tę jedwabną chusteczkę?

– Powiedz mi, bracie, co planowałeś zrobić z tą pałką?

– A co z tobą? Próbowałeś kiedyś, stary, załatwić człowieka, tak po prostu, żeby zobaczyć, jak to jest?

Pytania te wykrzykiwał czerwony na twarzy oficer. Potem naczelnik Kurtz zaczął przedstawiać zgromadzonym szczegóły zgonu Healeya, lawirując zręcznie, aby nie ujawniać tożsamości ofiary. Już po krótkiej chwili mu przerwano.

– Hej, szefuniu – rosły Murzyn o wyłupiastych oczach zakasłał z zakłopotaniem z kąta, w którym siedział. – Szefuniu, co z tym nowym czarnym buldogiem? Gdzie jego mundur? Chcecie rekrutować tajniaków wśród czarnuchów? To może ja też się zgłoszę?

Posterunkowy Nicholas Rey zesztywniał, słysząc gromki rechot, jaki rozległ się po tych słowach. Uświadomił sobie nagle, że ma na sobie cywilne ubranie i że nie bierze udziału w przesłuchaniu.

– Bracie, to chyba nie jest czarnuch – stwierdził szykowny drągal i postąpił do przodu, by zmierzyć Reya spojrzeniem doświadczonego rzeczoznawcy. – Wygląda mi raczej na Mulata. Całkiem dorodny okaz tego gatunku. Matka niewolnica, ojciec robotnik na plantacji. I jak, zgadłem, przyjacielu?

Rey zbliżył się do grupki zbirów.

– A może by tak lepiej skupić się na pytaniach naczelnika, sir? Pomóżmy sobie nawzajem, jeśli to możliwe.

– Wybornie powiedziane, mości białasku – drągal z uznaniem musnął palcem swój cienki wąsik, który okalał jego górną wargę i opadał w dół, jakby zapowiadając początek brody, lecz urywał się nagle nad podbródkiem.

Giętką pałką o ciężkim końcu naczelnik Kurtz trącił diamentową spinkę zdobiącą tors eleganta.

– Nie igraj ze mną, Peaslee!

– Może by tak ostrożniej, co? – Langdon Peaslee, największy bostoński kasiarz, strzepnął niewidzialny pyłek ze swej kamizelki. – Ta mała błyskotka jest warta osiemset dolarów, naczelniku, i nabyłem ją legalnie!

Śmiech gromady opryszków, którym zawtórowało również paru tajniaków, tylko utwierdził Kurtza w przekonaniu, że dziś nie powinien pozwolić Peasleemu na prowokacje.

– Mam wrażenie, że te rozprute w zeszłą niedzielę sejfy na Commercial Street to twoja sprawka – wycedził. – I jeśli zechcę, zaraz usadzę cię na miejscu choćby za złamanie przykazań szabasu. Jeszcze dziś możesz spać w katakumbach z kieszonkowcami!

Z końca kolejki dobiegł rechot Willarda Burndy'ego.

– Cóż, mogę stwierdzić jedno, drogi panie naczelniku – odparł Peaslee, teatralnie podnosząc swój głos, aby słychać go było w całym pomieszczeniu. – Z pewnością nie było tam naszego przyjaciela, pana Burndy'ego, bo skok na Commercial Street to coś, z czym by sobie nie poradził. No, chyba że te skargobonki należały do towarzystwa dobroczynnego prowadzonego przez starsze damy…

Przekrwione oczy Burndy'ego zwęziły się w szparki, gdy rozsunął na boki stojących mu na drodze ludzi i rzucił się na Langdona. O mały włos, a doszłoby do ogólnej bijatyki. Na galerii wyli i krzyczeli irlandzcy chłopcy w łachmanach. Ta rozrywka była znacznie lepsza niż łapanie szczurów w piwnicach North End (dwadzieścia pięć centów za sztukę).

Policjanci rzucili się, aby powstrzymać Burndy'ego, a w ogólnym rozgardiaszu z kolejki wypchnięto jakiegoś zdezorientowanego osobnika. Zatoczył się i upadłby, gdyby posterunkowy Rey go nie podtrzymał.

Obcy mężczyzna był drobnej budowy, a w jego ciemnych, ładnych, choć nieco znużonych oczach malowała się krnąbrność. Otwarł usta, roztaczając smród taniego rumu i ukazując przetrzebiony rząd nadpsutych zębów, spomiędzy których wydobył się dźwięk przypominający syk. Ubranie miał powalane resztkami zgniłego jaja, lecz najwyraźniej tego nie zauważył albo nie dbał o to.

Kurtz podjął przerwany marsz wzdłuż kolejki opryszków i kontynuował dochodzenie. Mówił o martwym nagim człowieku znalezionym nieopodal rzeki i o tym, że jego ciało roiło się od much, os i czerwi nasiąkniętych krwią ofiary. Stwierdził, że jeden z tu obecnych zabił tego człowieka ciosem w głowę. Wspomniał też o innym, dziwnym szczególe: białym i postrzępionym proporczyku, który ktoś umieścił przy zwłokach.

Rey podtrzymywał oszołomionego, chwiejącego się mężczyznę, który, wskutek jakiegoś dawnego wypadku czy walki, kulał na jedną nogę. Obcy wyciągnął przed siebie wielkie, trzęsące się dłonie i zaczął żywo gestykulować. W miarę jak naczelnik ujawniał kolejne szczegóły zbrodni, ciało mężczyzny opanowywało coraz silniejsze drżenie.

– Och, to ten typek! Rey, nie wie pan, kto go tu sprowadził? – spytał Savage, zastępca Kurtza. – Kiedy fotografowano wszystkich nowych, ten nie potrafił nawet podać swojego nazwiska. Niemy jak egipski sfinks!

Spod czarnej, rozchełstanej apaszki „sfinksa" wystawał niechlujny papierowy kołnierzyk. Mężczyzna spoglądał przed siebie pustym wzrokiem i gwałtownie młócił powietrze, rysując przerośnictymi dłońmi koncentryczne kręgi.

– Próbuje coś naszkicować – skomentował żartobliwie Savage.

Dłonie mężczyzny rzeczywiście coś szkicowały – mapę, która mogłaby pomóc policji w nadchodzących tygodniach, gdyby tylko prowadzący śledztwo wiedzieli, czego szukać. Obcy od dawna znał okoliczności morderstwa Healeya, choć nigdy nie odwiedził wyłożonych kosztowną boazerią salonów Wide Oaks. Nie – to, co szkicował w powietrzu, nie dotyczyło jakiegokolwiek miejsca na ziemi, lecz mrocznego przedsionka tamtego świata. Tam bowiem – jak to pojął, gdy oczami wyobraźni zobaczył śmierć Artemusa Healeya, nabierając co do tego pewności wraz z każdym nowym szczegółem podawanym przez Kurtza – została wymierzona kara.

– Coś mi się wydaje, że jest głuchoniemy – szepnął do Reya zastępca naczelnika, po tym jak obcy wykonał kilka kolejnych całkowicie niezrozumiałych gestów. – A na dodatek, sądząc po zapachu, niezupełnie trzeźwy. Dam mu trochę chleba i sera. Niech pan ma oko na tego typa Burndy'ego, dobrze? – Savage wskazał głową na głównego awanturnika, który, najwyraźniej urzeczony groteskowymi opisami Kurtza, przecierał właśnie swoje przekrwione oczy dłońmi, teraz skrępowanymi w nadgarstkach.

Zastępca naczelnika łagodnie uwolnił drżącego mężczyznę od asysty Reya i poprowadził przez pomieszczenie, lecz ten nagle zaniósł się gwałtownym szlochem, a potem, jakby przypadkowym ruchem, odepchnął od siebie eskortę. Savage runął głową naprzód w stronę ławki.

Obcy doskoczył do posterunkowego, lewym ramieniem obejmując go za szyję i chwytając palcami poniżej prawej pachy. Drugą ręką przekrzywił Reyowi kapelusz, wciskając mu go na oczy. Wykręcił jego głowę ku swojej, tak że ucho policjanta znalazło się tuż przy ustach zionących odorem rumu. Szept mężczyzny był desperacki i gardłowy, a zarazem tak cichy, że tylko Rey mógł go usłyszeć.

W grupie oprychów ponownie wybuchła radosna wrzawa.

Obcy nagle wypuścił posterunkowego ze swych objęć i chwycił się żłobionej kolumny. Okręcił się wokół niej i jak z procy wystrzelił do przodu. Niewyraźnie wysyczane słowa oszołomiły Reya – bezsensowny kod wibrujących dźwięków, wypowiedzianych z taką mocą, że zdawały się sugerować jakiś wyższy, niepojęty sens. Dinanzi… Rey starał się ze wszystkich sił zachować w pamięci ów szept, tak jak starał się (… etterne etterno, etterne etterno…) nie stracić równowagi, gdy rzucił się w pogoń za zbiegiem. Lecz obcy nabrał już takiego rozpędu, że nie zdołałby się zatrzymać, nawet gdyby zapragnął tego w ostatnich sekundach swego życia.

Mężczyzna z impetem zderzył się z grubą szybą wykuszowego okna. Odłamek szkła w kształcie sierpa, zatrzymany w locie przez czarną apaszkę, okręcił się wokół własnej osi niczym we wdzięcznym tańcu i trafił prosto w jego tchawicę. Obcy, z wysuniętą do przodu bezwładną głową, razem z masą rozbitego szkła wypadł na zewnątrz, po czym uderzył ciężko o kamienie dziedzińca.

Wszyscy zamilkli. Szklane okruchy, drobne jak płatki śniegu, zachrzęściły w ciszy pod podeszwami butów Reya, który podszedł do ramy okna i spojrzał w dół. Ciało spoczywało rozpostarte na grubej poduszce z jesiennych liści, układając się wraz z odłamkami szkła w kalejdoskopowy wzór z żółci, czerni i żywej czerwieni. Irlandzcy ulicznicy jako pierwsi znaleźli się na dziedzińcu, gdzie wrzeszczeli, biegali i wskazywali innym leżące ciało. Rey, schodząc na dół, nie mógł uwolnić się od bełkotliwych słów, które mężczyzna z jakiegoś powodu pozostawił mu w spadku: voi eh 'intrate. Voi eh 'intratę…

Profesor James Russell Lowell czuł się niemal jak sir Launfal, poszukiwacz świętego Graala, bohater najpopularniejszego z jego wierszy, gdy przekraczał kamienny portal Harvard Yard. Poeta mógł nawet przypominać walecznego rycerza, gdy tak jechał na swym białym rumaku przez jesienny krajobraz. Sam wygląd Lowella odbiegał jednak od wyobrażeń rycerza: jego broda przystrzyżona była w kształt kwadratu, mniej więcej dwa-trzy cale poniżej podbródka, a długi wąs opadał swobodnie. Niektórzy z krytyków (jak również przyjaciół) wymieniali między sobą uwagi, że nie jest to zapewne najodpowiedniejsza ozdoba jego dumnego oblicza. Sam Lowell twierdził, że brody należy nosić, ponieważ Bóg nie obdarzyłby nimi mężczyzn, gdyby nie były im potrzebne – chociaż nie wyjaśniał przy tym, czy ten konkretny styl również ma jakieś teologiczne uzasadnienie.

Ostatnimi czasy rycerskie fantazje poety znacznie się nasiliły, a Harvard Yard coraz bardziej kojarzył mu się z wrogą twierdzą. Przed kilkoma tygodniami Korporacja próbowała przekonać profesora, by przyjął propozycję reform, które wyeliminowałyby wiele niedostatków jego wydziału, na przykład ten, że zapisując się na kursy języków nowożytnych, studenci otrzymywali o połowę mniej punktów niż przy zapisach na kurs któregoś z języków klasycznych. Jednak w zamian za to Korporacja uzyskałaby prawo do ostatecznego zatwierdzania wszystkich prowadzonych przez Lowella seminariów. Poeta kategorycznie odrzucił tę ofertę. Gdyby członkowie Korporacji chcieli wprowadzić swą reformę oficjalnie, musieliby zdecydować się na długotrwały proces jej zatwierdzania przez dwudziestogłową hydrę zwaną Harwardzką Radą Nadzorczą.

Wkrótce potem Thomas Hill, rektor Harvardu, udzielił Lowellowi rady, dzięki której poeta pojął, że żądanie prawa do zatwierdzania jego kursów było w istocie kpiną ze strony Korporacji.

– Niech pan zrezygnuje przynajmniej z tego swojego seminarium z Dantego, a Manning być może pójdzie panu trochę na rękę – rektor konfidencjonalnie ujął go pod ramię.

Oczy Lowella zwęziły się.

– A więc o to chodzi? Na to mają ochotę? – odwrócił się ze złością. – Nigdy się przed nimi nie ugnę! To oni wygnali Ticknora. Na miły Bóg, to oni sprawili, że nawet sam Longfellow ma do nich żal. Sądzę, że każdy, kto uważa się za dżentelmena, powinien występować przeciwko nim. Ba! Jest to obowiązkiem każdego, kto nie dostał od nich dyplomu z łajdactwa.

– Ma mnie pan za wielkiego łotra, profesorze Lowell, a przecież pan wie, że nie kontroluję Korporacji w większym stopniu niż pan, tak jak wie pan również, że rozmowa z nimi to jak mówienie do ściany. Niestety – zachichotał Hill – jestem tylko rektorem tego uniwersytetu.

Istotnie, Thomas Hill był tylko rektorem Harvardu, a na dodatek nowym – i trzecim w tej dekadzie – co powodowało, że jego władza nie mogła się równać z tą, jaką mieli członkowie Korporacji.

– Dante jest, ich zdaniem, nieodpowiedni dla dalszego rozwoju pańskiego wydziału. To oczywiste. Ukarzą pana przykładnie, Lowell. Manning ukarze pana przykładnie! – dodał ostrzegawczo Hill i ponownie chwycił poetę pod ramię, jak gdyby ten w każdej chwili mógł podryfować w stronę jakiegoś niebezpieczeństwa.

– Nie zniosę, by członkowie Korporacji wyrażali sądy na temat literatury, o której nic nie wiedzą – odparł Lowell.

Hill nawet nie próbował z tym polemizować. Członkowie Korporacji z reguły nie mieli pojęcia o literaturze innej niż klasyczna.

Następnym razem, gdy Lowell spotkał się z Hillem, rektor miał przy sobie świstek błękitnego papieru, na którym wypisał poświęcony poezji Dantego cytat z wypowiedzi dość popularnego brytyjskiego poety, niedawno zmarłego.

– „Co za nienawiść wobec całej rasy ludzkiej! Co za egzaltacja i radość z powodu wiecznych, nie słabnących cierpień! Podczas lektury zatykamy nosy i zakrywamy uszy. Czy ktoś widział kiedy tak wiele zebranych razem odrażających zapachów, plugastwa, ekskrementów, krwi, okaleczonych ciał, jęków cierpienia i okrutnych mitycznych monstrów? Widząc to wszystko, nie mogę uznać tej książki za nic innego, jak za najbardziej niemoralne i bezbożne dzieło, jakie kiedykolwiek napisano" – Hill uśmiechnął się do siebie z zadowoleniem, jak gdyby przeczytany przezeń tekst wyszedł spod jego pióra.

Lowell roześmiał się.

– A zatem Anglia ma panować nad półkami naszych bibliotek? Dlaczego zatem od razu nie poddaliśmy się „czerwonym kurtkom" pod Lexington, [3] oszczędzając generałowi Waszyngtonowi trudów wojny? – Lowell dostrzegł w oczach Hilla błysk, jaki nieraz widział u studentów, i uznał, że rektor mógł zrozumieć, o co mu chodzi. – Dopóki Ameryka nie nauczy się kochać literaturę nie jako rozrywkę, nie jako szkolną rymowankę, lecz dla jej zdolności uszlachetniania, drogi i czcigodny panie rektorze, dopóty nie osiągnie tej wyższej formy świadomości, która czyni z ludzi naród, a martwemu imieniu nadaje ożywczą moc.

Hill ze wszystkich sił starał się nie dać zbić z pantałyku.

– No, ale cała ta idea podróżowania przez zaświaty, opisy kar piekielnych… Jakież to wszystko drastyczne! I jeszcze ten niestosowny tytuł: Komedia}. To jest średniowieczne, scholastyczne i…

– … katolickie! – Lowell wszedł Hillowi w słowo. – Czy to właśnie ma pan na myśli, czcigodny panie rektorze? Czy Dante jest nazbyt włoski i nazbyt katol icki dla Harvardu?

Hill z szelmowskim uśmiechem uniósł swe siwe brwi.

– Musi pan wszak wziąć pod uwagę, że takie okropne wyobrażenia Boga mogą być nieprzyswajalne dla naszych protestanckich uszu.

Po prawdzie, do tłumu irlandzkich papistów snujących się wzdłuż portowych nabrzeży i gnieżdżących się na przedmieściach Bostonu Lowell był nastawiony równie nieprzyjaźnie jak członkowie Korporacji. Lecz pomysł, aby traktować genialny poemat jako swego rodzaju watykański edykt…

– Tak, my raczej potępiamy ludzi na wieczność, nie informując ich o tym uprzejmie. A Dante nazywa swoje dzieło commedia, mój drogi panie, ponieważ napisał je po włosku, prostym, plebejskim językiem, a nie po łacinie, jak również dlatego, że w przeciwieństwie do tragedii jego fabuła kończy się szczęśliwie: poeta wznosi się do nieba. Zamiast próbować napisać wielki poemat na podstawie tego, co było dlań obce i sztuczne, Dante wysnuł go z własnego życia!

Lowell nie krył zadowolenia, widząc, że doprowadził rektora na skraj rozpaczy.

– Na litość boską, profesorze, czy nie uważa pan za przejaw wielkiej nienawiści i braku życzliwości bezlitosnego torturowania wszystkich, których czyny figurują na liście grzechów? Czy może pan sobie wyobrazić – przekonywał Hill – aby dziś jakaś osoba publiczna deklarowała, że miejsce jej wrogów jest w piekle?

– Mój drogi i czcigodny panie rektorze – odparł Lowell – wyobrażam to sobie nawet teraz, gdy rozmawiamy. I proszę, niech pan mnie źle nie zrozumie. Dante wysyła tam również swoich przyjaciół. Może pan to przekazać Augustusowi Manningowi. Litość bez surowości byłaby jedynie tchórzliwym egotyzmem i czczym sentymentalizmem.

Członkowie Korporacji Harwardzkiej byli nieustępliwi w swoim oddaniu dla ustalonego przed laty programu. Składały się nań greka, łacina, język hebrajski, historia starożytna, matematyka i nauki przyrodnicze. Było dla nich oczywiste, że nowożytne języki i literatura pozostają jedynie nowinką służącą do pogrubienia katalogów kursów. Po odejściu profesora Ticknora Longfellow wprowadził na uczelni pewne zmiany, między innymi zapoczątkował seminarium poświęcone Dantemu i zatrudniał uchodźcę nazwiskiem Piętro Bachi jako nauczyciela języka włoskiego. Kurs ten, z braku znajomości języka i zainteresowania tematem, nie cieszył się wielką popularnością wśród studentów, jednak poecie wystarczał zapał owych kilku biorących w nim udział osób. Jednym z najgorliwszych uczestników kursu był niegdyś James Russell Lowell.

Teraz, po dziesięciu latach utarczek z administracją, Lowell stanął w obliczu wydarzenia, na które czekał tak długo: Ameryka miała wreszcie odkryć Dantego. Jednak nie tylko Harvard robił wszystko, aby zniweczyć ich przedsięwzięcie; Klub Dantego napotkał również przeszkodę wewnętrzną: był nią Holmes i jego niezdecydowanie.

Lowell odbywał czasem spacery po Cambridge z najstarszym synem doktora, Oliverem Wendellem Holmesem juniorem. Dwa razy w tygodniu student prawa opuszczał budynek Dane Law School, w czasie gdy Lowell kończył swoje zajęcia w University Hall. Doktor Holmes nie mógł w pełni docenić szczęścia, jakim było posiadanie takiego syna, swoim zachowaniem doprowadził bowiem do tego, że Junior szczerze go nie znosił – gdybyż ojciec nie tylko pozwalał mu mówić, lecz jeszcze go słucha ł… Pewnego razu Lowell. spytał młodzieńca, czy doktor kiedykolwiek wspominał w domu o Klubie Dantego.

– Och, oczywiście, panie Lowell – odparł Junior, wysoki i przystojny młodzieniec, uśmiechając się złośliwie. – Jak również o Klubie Atlantyckim i Klubie Unijnym, i Klubie Sobotnim, i Klubie Naukowym, i Stowarzyszeniu Historycznym, i Towarzystwie Medycznym…

Podczas niedawnej kolacji w Klubie Sobotnim w Parker House, kiedy wszystkie te złe myśli kłębiły się w głowie Lowella, przysiadł się doń Phineas Jennison, jeden z najbogatszych nowych przedsiębiorców Bostonu.

– Harvard znowu cię nęka – stwierdził Jennison.

Lowell zdumiał się, że z jego twarzy można tak wiele wyczytać.

– Nie wzdrygaj się, mój drogi przyjacielu – roześmiał się Jennison, aż zadrżał „królewski" dołek w jego podbródku.

Ów dołek i włosy koloru złota, w opinii bliskiej rodziny Jennisona, już w dzieciństwie wróżyły mu wielką fortunę. Mówiąc ściśle, musiał to być raczej dołek królobójczy, znak szczególny odziedziczony po przodku, który ściął ponoć Karola I.

– Po prostu miałem okazję rozmawiać wczoraj z jednym z członków Korporacji. Jak wiesz, w Bostonie czy Cambridge nie dzieje się nic, co uszłoby mojej uwagi.

– Niech zgadnę: chodziło o budowę następnej biblioteki? – spytał Lowell.

– W każdym razie członkowie Korporacji wydawali się naprawdę rozgorączkowani, kiedy rozmawiali między sobą o twoim wydziale. Powiedziałbym wręcz: zdeterminowani. Nie chciałbym, oczywiście, wtrącać się w twoje sprawy…

– Mówiąc między nami, mój drogi Jennison, chcą zlikwidować mój kurs o Dantem – przerwał Lowell. – Niekiedy mam obawy, że ich niechęć wobec Dantego jest równie niewzruszona jak moja nim fascynacja. Zaproponowali mi nawet, że przydzielą więcej punktów studentom na moich zajęciach, jeśli tylko pozwolę Korporacji zatwierdzać tematy moich seminariów…

Twarz Jennisona wyrażała zaniepokojenie.

– Oczywiście odmówiłem – dokończył Lowell. Przedsiębiorca błysnął szerokim uśmiechem.

– Naprawdę?

Trzeba było przerwać rozmowę z powodu kilku toastów, zwieńczonych radosną rymowaną improwizacją, jaką bywalcy Klubu wymogli na doktorze Holmesie. Holmes, szybki jak zawsze, zwrócił uwagę zebranych na problem surowości stylu.

Nie trzyma się pamięci nazbyt gładka mowa, Marnie skrobie po plecach kula bilardowa.

– Te poobiednie wierszyki zabiłyby każdego poetę prócz Holmesa – stwierdził Lowell ze zgryźliwym uśmieszkiem, po czym ciągnął dalej: – Czasami czuję, że nie jestem ulepiony z tej samej gliny, co inni profesorowie, Jennison. Lepszy w jednych sprawach, gorszy w drugich. Zbyt wrażliwy i nie dość zarozumiały; fizycznie zarozumiały, powinienem tak to nazwać. Wiem, że to wszystko mnie wykańcza.

Zrobił pauzę.

– I czemu miałbym właściwie tkwić w profesorskim fotelu przez cały ten czas, oderwany od świata? Co musi myśleć o tak marnej egzystencji ktoś taki jak ty, książę przemysłu?

– Dziecinne gadanie, mój drogi Lowell – Jennison zdawał się zmęczony tym tematem, lecz po chwili namysłu odzyskał zainteresowanie. – Masz większy obowiązek wobec świata i wobec siebie niż pierwszy lepszy widz! Nie chcę słyszeć w twoim głosie wahania! Ja być może nie umiałbym stwierdzić, co ma Dante do zbawienia mojej duszy. Ale geniusz taki jak ty, mój drogi przyjacielu, musi wziąć na siebie boską odpowiedzialność, aby walczyć za wszystkich wygnanych z tego świata.

Lowell wymamrotał coś niewyraźnie, pragnąc bez wątpienia zbagatelizować swoje zasługi.

– Hola, hola, Lowell! – zawołał Jennison. – Czy to aby nie ty przekonałeś Klub Sobotni, że byle kupiec jest godzien spożyć obiad z takimi znakomitościami jak twoi przyjaciele?

– Czyż mogliby ci odmówić po tym, jak zaoferowałeś się kupić Parker House? – roześmiał się Lowell.

– Mogliby mi odmówić, gdybym zaniechał starań, by należeć do grona wielkich mężów. Mogę zacytować mojego ulubionego poetę: „A to, o czym oni ośmielają się marzyć, ty miej śmiałość czynić". Och, to naprawdę niezłe!

Lowell ponownie wybuchnął śmiechem, ubawiony pomysłem, że jego poezja może być dla kogoś inspiracją. Tak jednak było w istocie. Bo dlaczegóż właściwie nie miałoby tak być? Wartość poezji, w pojęciu Lowella, polegała na tym, że zwięźle wyrażała to, co w formie niejasnej filozofii tkwiło w umysłach wszystkich ludzi.

Teraz, gdy podążał na kolejny wykład, ziewnął na samą myśl o wejściu do sali pełnej studentów, wciąż jeszcze przekonanych, że można nauczyć się wszystkiego na jakiś temat.

Lowell przywiązał swojego wierzchowca do starej pompy przed Hollis Hall.

– Gdyby przyszli i czegoś od ciebie chcieli, to daj im tęgiego kopniaka, stary – mruknął, zapalając cygaro.

Konie i cygara były zakazane na Harvard Yard.

Jakiś człowiek opierał się leniwie o pobliski wiąz. Miał na sobie jasną kamizelkę w żółtą kratę i sprawiał wrażenie dość posępnego, czy raczej znużonego. Mimo niedbałej pozy górował wzrostem nad poetą. Zbyt stary, jak na studenta, i w stroju zbyt znoszonym, jak na członka grona pedagogicznego, mężczyzna przyglądał mu się ze znaną poecie natarczywością wielbiciela literatury.

Sława nie znaczyła zbyt wiele dla Lowella, którego cieszyła tylko myśl, że przyjaciele uznają to, co napisał, za dobre i że Mabel Lowell będzie dumna z tego, iż jest jego córką, gdy on już odejdzie z tego świata. Myślał o sobie jako o teres atque rotundus: [4] mikrokosmosie, wystarczającym sobie za autora, czytelników, krytyków i potomność. Jednak wyrazy uwielbienia ze strony mężczyzn i kobiet spotykanych na ulicach nie mogły nie sprawiać mu radości. Niekiedy wyruszał na przechadzkę po Cambridge z sercem tak wypełnionym tęsknotą, że obojętne spojrzenie nawet całkowicie obcej osoby powodowało, iż łzy same cisnęły mu się do oczu. Było wszakże równie bolesne, gdy napotykał w czyimś wzroku mętny błysk rozpoznania. Czuł się wtedy całkowicie przezroczysty i odrębny: Lowell, poeta widmo.

Kiedy mijał przyglądającego mu się mężczyznę w żółtej kamizelce, który wciąż opierał się o drzewo, ów dotknął ronda swojego czarnego melonika. Poeta skinął głową w zakłopotaniu. Policzki go piekły. Pędząc przez kampus na spotkanie swych codziennych obowiązków, Lowell nie zauważył, jak dziwnie skupiony pozostał jego obserwator.

Oliver Wendell Holmes sadził susami po schodkach amfiteatralnej sali. Powitał go tupot butów młodzieńców, którzy dzierżyli w dłoniach ołówki i notesy. Z górnej części sali zabrzmiało gromkie „hurra!" zgromadzonych tam „barbarzyńców", jak doktor nazywał swoich studentów. To właśnie tutaj Holmes co semestr, cztery razy w tygodniu, w obecności pięćdziesięciu chłopców, którzy w uwielbieniu czekali na każde jego słowo, odsłaniał tajniki budowy ludzkiego ciała. Nie mógł się wprawdzie pochwalić wybitnym wzrostem (mierzył pięć stóp i pięć cali, [5] a i to gdy miał na sobie szczególnie solidne trzewiki, wykonane przez najlepszego szewca w Bostonie), lecz gdy tak stał u dołu amfiteatralnej sali, czuł się co najmniej trzy razy wyższy.

Doktor Holmes potrafił jako jedyny członek grona pedagogicznego poprowadzić zajęcia o pierwszej po południu, gdy głód i wyczerpanie studentów w połączeniu z duchotą panującą w ceglanym budynku przy North Grove sprawiały, że inni wykładowcy kapitulowali. Niektórzy zazdrośni koledzy twierdzili, że to jego literacka sława zjednywała mu młodzież. Po prawdzie, większość chłopców, którzy zamiast prawa i teologii wybrali medycynę, pochodziła z małych miasteczek i jeśli przed przybyciem do Bostonu zetknęli się z jakąkolwiek prawdziwą literaturą, były to raczej wiersze Longfellowa. Jednak informacja o pisarskiej sławie Holmesa rozprzestrzeniała się pośród nich niczym sensacyjna plotka i któryś ze studentów zdobywał niebawem egzemplarz Autokraty śniadaniowego stołu, podawany później z rąk do rąk, z pełnym zdumienia komentarzem: „Jak to, nie czytałeś jeszcze Autokraty!". Można by rzec, że doktor słynął pośród studentów z tego, iż był sławny.

– Dzisiaj – zagaił Holmes – rozpoczniemy od tematu, z którym, jak chciałbym wierzyć, chłopcy tacy jak wy są jeszcze zupełnie nie zaznajomieni.

Szarpnął płachtą białego płótna, odsłaniając zwłoki kobiety, a potem uniósł w górę dłonie, aby uciszyć tupanie i wrzaski, jakie wywołało jego oświadczenie.

– Szacunek, panowie! Szacunek dla człowieczeństwa i najbardziej boskiego z boskich dzieł!

Doktor był zbyt pochłonięty skupianiem na sobie uwagi studentów, by zauważyć pośród nich intruza.

– Tak. Tematem, który dziś zaczniemy, będzie kobiece ciało – podjął Holmes.

Twarz siedzącego w pierwszym rzędzie nieśmiałego młodzieńca o nazwisku Alvah Smith – jednego z paru słuchaczy, ku którym, jak w każdej klasie, profesor kierował swój wykład, do pozostałych zwracając się jedynie pośrednio – pokryła się szkarłatnym rumieńcem. Sąsiedzi ze śmiechem powitali jego zakłopotanie. Nie uszło ono również uwagi doktora Holmesa.

– A tutaj pan Smith zademonstrował nam właśnie hamujące działanie nerwów naczynioruchowych na tętniczki, których nagły rozkurcz wypełnia krwią naczynia włosowate na powierzchni skóry. To samo miłe zjawisko niektórzy z was mogą zaobserwować na policzkach młodej osoby, którą spodziewacie się odwiedzić dziś wieczorem.

Teraz nawet Smith zawtórował śmiechem pozostałym studentom. Holmes usłyszał również mimowolne parsknięcie, które dobiegło z pewnym opóźnieniem. Zerknąwszy w górę, dostrzegł, ku swojemu zdumieniu, wielebnego doktora Putnama, jednego z niższych rangą członków Korporacji Harwardzkiej. Członkowie Korporacji, chociaż sprawowali najwyższy nadzór nad uczelnią, nigdy nie uczestniczyli w zajęciach na jego wydziale. Wyprawa z Cambridge do budynku Kolegium Medycznego, który, ze względu na bliskość szpitali, znajdował się w Bostonie za rzeką, byłaby poniżej godności większości administratorów.

– A zatem – Holmes zwrócił się w roztargnieniu do swoich studentów, przykładając do zwłok narzędzia chirurgiczne – pora zagłębić się w nasz temat.

Po zakończeniu zajęć, gdy „barbarzyńcy" łokciami utorowali sobie drogę do wyjścia, Holmes poprowadził wielebnego doktora Putnama do swojego biura.

– Mój najdroższy doktorze Holmes, reprezentuje pan idealny wzorzec amerykańskiego literata. Nikt dotąd nie pracował tak ciężko, by osiągnąć sukces w tak wielu dziedzinach. Pańskie imię stało się zarazem symbolem uczoności i talentów pisarskich. Nie dalej jak wczoraj rozmawiałem z pewnym dżentelmenem z Anglii, który opowiadał mi, jak wielkim poważaniem cieszy się pan również w Starym Kraju.

Holmes uśmiechnął się mimowolnie.

– A cóż takiego powiedział, wielebny doktorze Putnam? Wie pan przecież, jak lubię, gdy ktoś przesadza z pochwałami.

Putnam zmarszczył brwi, niezadowolony z tego, że mu przerwano.

– Pomimo to, doktorze, Augustus Manning wyrażał ostatnio pewne obawy w związku z niektórymi pańskimi działaniami literackimi.

– Czyżby chodziło o pracę nad Dantem? – w głosie Holmesa dało się wyczuć niepokój. – Tłumaczem jest pan Longfellow. Ja pełnię tylko, że tak powiem, funkcję jednego z adiutantów. Proponuję, aby poczekał pan jeszcze trochę i przeczytał ukończone dzieło; z pewnością przypadnie panu do gustu.

– James Russell Lowell, J. T. Fields, George Greene, doktor Oliver Wendell Holmes… Trzeba przyznać, że to całkiem niezły zestaw adiutantów.

Holmes był zirytowany. W ogóle nie zastanawiał się nad tym, że ich spotkania mogą budzić czyjeś zainteresowanie, i nie lubił mówić o tym z kimś z zewnątrz. Spotkania w Klubie Dantego były dla niego jednymi z niewielu nie mających związku z życiem publicznym zajęć.

– Och, w Cambridge, gdziekolwiek rzucić kamieniem, trafi się w jakąś znaną osobistość, drogi doktorze Putnam.

Putnam skrzyżował ramiona i czekał.

– Tymi sprawami zajmuje się pan Fields – dorzucił niepewnie Holmes, wykonując jakieś nieskoordynowane ruchy rękami.

– Proszę i zaklinam, niech pan się usunie z tego niebezpiecznego stowarzyszenia – powiedział Putnam ze śmiertelną powagą. – Niech pan przemówi do rozumu swoim przyjaciołom. Profesor Lowell, na przykład, dopiero co stwierdził…

– Mój drogi doktorze – przerwał mu z nerwowym śmiechem Holmes – jeżeli szuka pan kogoś, kogo Lowell by posłuchał, to pańska wyprawa do Kolegium Medycznego była pomyłką.

– Holmes – przemówił życzliwym tonem Putnam. – Przybyłem głównie po to, aby pana ostrzec, ponieważ zaliczam pana do grona przyjaciół. Gdyby doktor Manning wiedział, że rozmawiam z panem w ten sposób, byłby… – Putnam zrobił pauzę i zniżył głos. – Drogi panie Holmes, pańska przyszłość będzie odtąd na zawsze związana z Dantem. Martwię się o to, co się stanie z pańską poezją i pańskim dobrym imieniem, do czasu gdy Manning odejdzie. W pana obecnej sytuacji…

– Manning nie ma żadnego powodu, by atakować mnie osobiście – odparł doktor – nawet jeśli ma obiekcje wobec zainteresowań naszego małego klubu.

– Rozmawiamy o Augustusie Manningu – powiedział z naciskiem Putnam. – Niech pan to weźmie pod uwagę, doktorze.

Gdy Holmes odwrócił się, wyglądał, jak gdyby się dławił. Putnam wracał wyboistą drogą do Cambrigde, zastanawiając się, dlaczego nie wszyscy mężczyźni noszą brody. Rozpierała go radość, wiedział bowiem, że doktor Manning będzie wielce zadowolony z tego, co ma mu do przekazania.

Pogrzeb Artemusa Prescotta Healeya odbył się na najrozleglejszym zboczu wzgórza, na którym znajdował się cmentarz Mount Auburn. Pośród braminów nadal nie brakowało tych, którzy nie mogli wybaczyć mu tchórzliwych decyzji, jakie podjął przed wojną, wszyscy jednak zgadzali się co do tego, że tylko najskrajniejszy z byłych radykałów mógłby pragnąć obrazić pamięć ich najwyższego sędziego stanowego, lekceważąc uroczystości pogrzebowe.

Doktor Holmes pochylił się ku żonie.

– 1804-1865. Tylko cztery lata różnicy, Amelio.

Pani Holmes krótkim mruknięciem poprosiła, aby mąż sprecyzował, co ma na myśli.

– Sędzia Healey ma, a raczej miał, sześćdziesiąt lat – kontynuował szeptem doktor. – Tylko cztery lata więcej ode mnie, moja droga, niemal co do dnia!

Ściśle rzecz biorąc, niemal co do miesiąca; w każdym razie doktor Holmes naprawdę przejmował się niewielką różnicą wieku między zmarłym a sobą. Amelia Htffmes wzrokiem nakazała mu, żeby nie odzywał się, dopóki trwają mowy pogrzebowe. Doktor umilkł i zapatrzył się gdzieś w przestrzeń ponad cichymi połaciami cmentarza.

Holmes nie mógłby stwierdzić, że był bliskim znajomym zmarłego; po prawdzie niewiele osób, nawet pośród braminów, mogłoby tak o sobie myśleć. Doktor sporadycznie kontaktował się z Healeyem, gdy ten był członkiem Harwardzkiej Rady Nadzorczej. Holmes wielce cenił jego umiejętności jako administratora. Znał też sędziego dzięki swemu członkostwu w Stowarzyszeniu Phi Beta Kappa, któremu Healey przez pewien czas przewodniczył. Doktor Holmes nosił swoją odznakę c &BK przy łańcuszku zegarka. Teraz, gdy ciało sędziego składano do grobu, właśnie szarpał palcami ów łańcuszek. „Biedny Healey – pomyślał Holmes współczująco. – Przynajmniej się nie nacierpiał".

Najdłuższy kontakt Holmesa z sędzią miał miejsce na sali sądowej, w okresie który wstrząsnął doktorem i sprawił, że zapragnął wycofać się całkowicie do świata poezji. To było podczas procesu Johna W. Webstera. Jak w przypadku wszystkich zbrodni zagrożonych karą główną, sprawę prowadził zespół trzech sędziów pod przewodnictwem sędziego najwyższego. Funkcję tę sprawował Artemus Healey. Obrona powołała doktora Holmesa na świadka. To właśnie w toku owego procesu, wiele lat temu, Oliver Wendell Holmes zapoznał się z przyciężkawym, męczącym stylem prawniczych wystąpień sędziego.

Tuż przed Holmesem zeznawał ówczesny rektor Harvardu, który stwierdził krótko, że Webster nie mógł być winny, bo „harwardzcy profesorowie nie popełniają morderstw". A jednak nie miał racji. John Webster zabił doktora Parkmana. Zabójstwa dokonał w laboratorium znajdującym się pod salą wykładową, w której Holmes prowadził akurat zajęcia. Dla doktora szczególnie bolesny był fakt, że gromki śmiech studentów, zwykłe zjawisko na jego wykładach, stłumił odgłosy ćwiartowania ciała. Zarówno morderca, jak i ofiara – doktor doprawdy nie wiedział, którego z nich bardziej opłakiwać! – byli jego przyjaciółmi.

– Człowiek prawy i bogobojny, tak jak cała jego rodzina…

Ostry, przenikliwy głos kaznodziei o zbolałym wyrazie twarzy, obiecujący zmarłemu niebiosa, niezbyt podobał się doktorowi. Obrzędy religijne z reguły nie budziły jego entuzjazmu. Holmes był synem jednego z owych lojalnych i solidnych pastorów, których surowy kalwinizm pozostał niewzruszony w obliczu unitariańskiego zamieszania. Ojciec już od dzieciństwa wtłaczał Oliverowi Wendellowi i jego nieśmiałemu młodszemu bratu, Johnowi, ową straszliwą brednię, która nadal dźwięczała w uszach doktora: „W upadku Adama zgrzeszyliśmy wszyscy". Na szczęście chroniła ich bystra inteligencja matki, szepczącej dowcipnie na boku, gdy wielebny Holmes i pastorzy, których gościł u siebie, wygłaszali płomienne kazania o nieuchronnym potępieniu i grzechu pierworodnym. Obiecywała im, szczególnie Wendellowi, gdy wstrząsnęła nim opowieść o władzy diabła nad duszami, że kiedyś nadejdą nowe idee. I faktycznie – nadeszły, dla Bostonu i dla Olivera Wendella Holmesa. Tylko unitarianie mogli poważyć się na stworzenie takiego miejsca jak Mount Auburn – cmentarza, który był jednocześnie ogrodem.

Podczas gdy doktor, szukając sobie jakiegoś zajęcia, przyglądał się licznym notablom obecnym na pogrzebie, spojrzenia wielu żałobników kierowały się w jego stronę, on sam bowiem należał do grona osobistości znanych jako „Nowoangielscy Święci" lub „Poeci Kominkowi". Niezależnie od nadawanego im miana byli oni najważniejszym ugrupowaniem literackim kraju. Nieopodal państwa Holmesów James Russell Lowell, poeta, profesor i redaktor, leniwie podkręcał długiego wąsa, dopóki Fanny Lowell nie pociągnęła go za rękaw. Po drugiej stronie stał J. T. Fields, wydawca największych poetów Nowej Anglii. Jego pochylona głowa i broda tworzyły razem doskonały trójkąt, co miało zapewne nadać jego postaci wyraz zadumy, silnie kontrastujący z anielsko różowymi policzkami i wdziękiem jego młodej żony. Lowell i Fields nie znali sędziego bliżej niż Holmes, lecz uczestniczyli w uroczystości z szacunku dla statusu Healeya i jego rodziny (z którą Lowellowie byli ponadto daleko spokrewnieni).

Uczestnicy pogrzebu, którzy obserwowali tę trójkę literatów, na próżno wypatrywali najbardziej szacownej osoby z ich grona. Henry Wadsworth Longfellow rozważał co prawda pomysł, by towarzyszyć przyjaciołom na Mount Auburn – cmentarz znajdował się niedaleko od jego posiadłości, Craigie House – lecz ostatecznie, jak zwykle, zdecydował się pozostać przy kominku. Niewiele było spraw w świecie zewnętrznym, które mogłyby wyciągnąć Longfellowa z domu. Po wielu latach poświęconych pracy nad przekładem zbliżający się termin publikacji wymagał pełnego skupienia. Poza tym Longfellow obawiał się (i słusznie), że gdyby pojawił się na cmentarzu, jego obecność odwróciłaby uwagę żałobników od rodziny Healeya. Za każdym razem, gdy poeta szedł ulicami Cambridge, ludzie szeptali do siebie, dzieci rzucały mu się w ramiona, a przechodnie unosili kapelusze.

Holmes przypomniał sobie, jak wiele lat temu, jeszcze przed wojną, jechali gdzieś z Lowellem rozklekotanym powozem. Kiedy mijali Craigie House, doktor dostrzegł w oknie domu Fanny i Henry'ego Longfellowów siedzących przy fortepianie, w pokoju z kominkiem, w otoczeniu piątki pięknych dzieci. Jakże inny był wtedy Longfellow – otwarty na świat, pragnący go oglądać.

– Widok domu Longfellowa przejmuje mnie dreszczem – wyznał wtedy Holmes.

Lowell, który skarżył się właśnie, że musi redagować jakiś kiepski esej na temat Thoreau, odpowiedział lekkim śmiechem, dystansując się od złowieszczego tonu przyjaciela.

– Ich szczęście jest tak doskonałe – kontynuował doktor – że wszelkie zmiany, jakie muszą nadejść, mogą być tylko zmianami na gorsze.

Kiedy oracja wielebnego Younga dobiegła końca i na cmentarzu dały się słyszeć odgłosy pierwszych cichych rozmów, Holmes zmiótł pożółkłe listki ze swojego jedwabnego kołnierza i zaczął swobodniej wędrować wzrokiem po zastygłych w wyrazie powagi twarzach żałobników. Dostrzegł, że wielebny Elisha Talbot, najważniejszy pastor w Cambridge, jawnie wyrażał swą irytację z powodu ciepłego przyjęcia oracji Younga; niewątpliwie powtarzał komuś to, co sam powiedziałby, gdyby to jemu dane było wygłosić mowę na pogrzebie sędziego. Holmes podziwiał opanowanie wdowy po Healeyu. „Te, które najgłośniej płaczą na pogrzebach swych mężów, zawsze najszybciej biorą sobie nowych" – pomyślał doktor. Obok niej dostrzegł również Kurtza. Naczelnik policji odciągał na bok panią Healey, najwyraźniej próbując przekonać ją do czegoś – lecz w sposób tak zwięzły, że musiała to być rekapitulacja jakiejś wcześniejszej rozmowy. Kurtz nie tyle argumentował, co raczej przypominał jej o czymś. Wdowa sztywno kiwała głową – bardzo sztywno, jak zauważył Holmes. Naczelnik zakończył z westchnieniem ulgi tak potężnym, że sam Eol mógłby mu pozazdrościć.

Tego wieczoru kolacja przy Charles Street 21 była cichsza niż zazwyczaj, chociaż tak naprawdę cicho nie było tu nigdy. Goście zawsze opuszczali dom zdumieni tempem, w jakim prowadzono rozmowy w rodzinie Holmesów (by nie wspomnieć o skali ich gadulstwa), i niepewni, czy jej członkowie w ogóle słuchają się nawzajem. Zapoczątkowana przez doktora tradycja kazała nagradzać dodatkową porcją marmolady osobę, która danego wieczoru wykazała największą biegłość w sztuce konwersacji. Dzisiaj córka doktora Holmesa, „mała" Amelia, trajkotała bardziej niż zwykle, opowiadając o zaręczynach panny B. z pułkownikiem F. i o prezentach ślubnych, które przygotują wspólnie z przyjaciółkami.

– Ojcze – stwierdził z uśmieszkiem Oliver Wendell Holmes junior – mam wrażenie, że dziś wieczór nie tobie przypadnie marmolada.

Junior był inny od reszty Holmesów. Spośród ruchliwych, małych osób wyróżniało go nie tylko jego sześć stóp wzrostu *, lecz również stoicki spokój i opanowanie.

Holmes uśmiechnął się z zatroskaniem znad swojej pieczeni.

– Ty, Wendy, także nie byłeś dziś zbyt rozmowny.

Junior nienawidził, gdy ojciec nazywał go „Wendy".

– Och, nie mam szans na tę porcję. Ale ty też nie, ojcze. Słyszałem, że wydział prawa ma nosić imię biednego Healeya. Czy uwierzysz w to, Needle? – Junior zwrócił się do swojego młodszego brata, Edwarda, który bywał teraz w domu tylko okazjonalnie, mieszkał bowiem w internacie na terenie uniwersytetu. – Po tym, jak przez te wszystkie lata unikał zajęcia się Ustawą o zbiegłych niewolnikach. 5 Śmierć to jedyny sposób, aby Boston przebaczył komuś jego przeszłość; tak to widzę.

Podczas spaceru po kolacji doktor Holmes zatrzymał się, aby dać kilku dzieciom grającym w kulki garść drobnych monet, pod warunkiem że uda im się z otrzymanych miedziaków ułożyć na chodniku podane przez niego słowo. Wybrał słowo „knot" (czemu nie?) i gdy udało im się wykonać zadanie poprawnie, pozwolił im zatrzymać monety. Doktor cieszył się, że bostońskie lato pomału dobiegało końca. Wysuszający żar pogarszał jego astmę.

Holmes usiadł pod wysokim drzewem za swoim domem, rozmyślając o „najświetniejszych literatach Nowej Anglii" z reklamy Fieldsa w „New York Tribune". Ich Klub Dantego. Lowell miał misję – wprowadzić poezję Dantego do Ameryki, Fields – własne plany wydawnicze. Tak, bez wątpienia, sprawy akademickie i biznesowe były w Klubie obecne. Lecz dla Holmesa sukces Klubu polegał na tym, że dzięki wspólnym zainteresowaniom łączył on grupę przyjaciół, z których posiadania doktor był niezmiernie rad. Holmes ponad wszystko uwielbiał swobodną paplaninę i ów szczególny rodzaj wigoru, jaki wstępował w nich, gdy wspólnie analizowali poezję Dantego. Klub był uzdrawiającym stowarzyszeniem – po doświadczeniach ostatnich lat, które nagle wszystkich ich postarzyły – jednoczącym Holmesa i Lowella, po tym jak podzieliły ich odmienne opinie na temat wojny, wiążącym Fieldsa z jego najlepszymi autorami w pierwszych latach działalności bez partnera Williama Ticknora, łączącym Longfellowa ze światem zewnętrznym – lub przynajmniej z niektórymi jego ambasadorami o bardziej literackich upodobaniach.

Doktor nie miał jakiegoś szczególnego talentu do przekładów. Dysponował niezbędną dozą wyobraźni, lecz nie potrafił, tak jak Longfellow, otworzyć się w pełni na głos innego poety. Jednak w narodzie prowadzącym tak skromną wymianę myśli z zagranicą Oliver Wendell Holmes był rad uznawać siebie za znawcę Dantego, choć bardziej za dantejczyka niż d a n t o l o g a. Kiedy Holmes był studentem, profesor George Ticknor z coraz większym trudem znosił ciągłe ataki Korporacji Harwardzkiej, nieustannie utrudniającej jego pracę na stanowisku profesora języków nowożytnych. Wendell Holmes, który opanował grekę i łacinę jako dwunastolatek, umierał z nudów na obowiązkowych zajęciach prowadzonych metodą pamięciową. Recytowano na nich godzinami wersy Hekuby Eurypidesa, z których już dawno ulotnił się wszelki sens.

Kiedyś, podczas wizyty w domu Holmesów, wzrok profesora Ticknora spoczął na synu pastora, który nieustannie przestępował z nogi na nogę.

– Nawet przez chwilę nie ustoi spokojnie – westchnął wielebny Holmes.

Ticknor zasugerował, że nauka włoskiego mogłaby zdyscyplinować młodzieńca. W tym czasie wydział nie miał formalnych możliwości, aby Oliver Wendell mógł zapisać się na kurs, Ticknor pożyczył mu jednak opracowane przez siebie podręczniki do nauki gramatyki i słownictwa, a także egzemplarz poematu La Divina Commedia, podzielonego na trzy części: Inferno, Purgatorio i Paradiso.

Doktor Holmes obawiał się teraz, że członkowie Korporacji przypuścili atak na Dantego z prostej ignorancji. Studiując w szkole medycznej, Oliver Wendell Holmes nauczył się cenić nauki przyrodnicze, wolne od przesądów i strachu. Wierzył, że tak jak astronomia zajęła miejsce astrologii, tak też pewnego dnia „teonomia" zastąpi swoją przygłupią siostrę – teologię. Z tą wiarą Holmes rozwijał się jako poeta i jako profesor. Potem znienacka wybuchła wojna, a jego zaatakował Dante Alighieri.

Zaczęło się to pewnego zimowego wieczoru 1861 roku. Holmes siedział w Elmwood, domu Lowella, i wiercił się nerwowo na wieść o wymarszu Dwudziestego Piątego Regimentu Massachusetts, w którym służył Wendell junior. Lowell stanowił idealne antidotum na nerwy doktora. Jeśli ktoś zbytnio narzucał mu się ze swoimi zmartwieniami, potrafił być szyderczy i obcesowo wyrażał swą pewność, że na świecie wszystko dzieje się dokładnie tak, jak on to przewidział.

Od lata tego roku towarzystwu brakowało kojącej obecności Henry'ego Wadswortha Longfellowa. Longfellow wysłał do swoich przyjaciół krótkie listy, w których odrzucał wszystkie zaproszenia. Rozpoczął pracę nad przekładem Dantego i nie miał zamiaru jej przerywać: „Zajmuję się tym, gdy nie jestem w stanie robić niczego innego".

Jak na powściągliwego Longfellowa, listy te były niczym bolesne skargi. Poeta był na zewnątrz spokojny, lecz wewnątrz – śmiertelnie krwawił.

Zatem Lowell wystawał na progu Longfellowa, nalegając, by przyjął jego pomoc. Wszak sam od dawna ubolewał nad tym, że Amerykanie, kiepsko znający języki nowożytne, nie mieli dostępu nawet do tych kilku istniejących już, pożałowania godnych, brytyjskich przekładów Dantego.

– Aby sprzedać taką książkę tępym czytelniczym masom, potrzebuję nazwiska poety! – odpowiadał Fields na lamenty Lowella nad ignorancją Amerykanów, nie znających Dantego.

Gdy Fields chciał zniechęcić swoich autorów do jakiegoś ryzykownego projektu, za każdym razem wskazywał na głupotę ogółu czytelników.

Lowell już wielokrotnie namawiał Longfellowa, aby ten przetłumaczył poemat Dantego, raz nawet grożąc, że zrobi to sam – choć brakowało mu do tego wewnętrznej siły. Teraz więc nie mógł nie zaoferować pomocy. Ostatecznie Lowell był jednym z niewielu amerykańskich uczonych, którzy wiedzieli cokolwiek o Dantem. A właściwie zdawał się wiedzieć o nim wszystko.

Lowell opowiedział Holmesowi, jak nadzwyczajnie Longfellow oddawał ducha Dantego w pieśniach, które przetłumaczył.

– Jestem przekonany, Wendell, że on urodził się do tego zadania.

Longfellow rozpoczął od przekładu Paradiso, następnie zajął się Purgatorio, by na końcu tłumaczyć Inferno.

– W odwrotnej kolejności? – spytał zaintrygowany Holmes.

Lowell skinął głową.

– Ośmielę się twierdzić – wykrzywił twarz – że nasz drogi Longfellow chce być pewny, jak jest w Niebie, zanim zajmie się Piekłem.

– Muszę przyznać, że nigdy nie udało mi się przebrnąć całej drogi, aż do Lucyfera – wyznał Holmes, komentując Inferno. - Czyściec i Raj są czystą muzyką i nadzieją; czujesz, że płyniesz ku Bogu. Lecz srogość i okrucieństwo tego średniowiecznego koszmaru są ponad moje siły! Aleksander Wielki powinien spać z tym pod poduszką.

– Dantejskie Piekło jest częścią naszego świata w takim samym stopniu, w jakim stanowi ono część świata podziemnego, i nie powinno się go unikać, lecz raczej konfrontować się z nim – stwierdził Lowell. – W naszym życiu bardzo często sondujemy jego głębię.

Siła poezji Dantego znajdowała największy oddźwięk wśród niekatolików, teologia autora bowiem musiała budzić pewne zastrzeżenia wierzących. Lecz czytelnikom mniej biegłym w kwestiach doktrynalnych wiara Dantego zdawała się tak doskonała, tak bezkompromisowa, że czuli się zmuszeni przyjąć jego poezję do serca. To dlatego Klub Dantego budził obawy Holmesa: doktor lękał się, że zapoczątkuje on nowe Piekło, uprawomocnione samym literackim geniuszem poetów. Obawiał się, że on sam, po życiu spędzonym na ucieczce przed diabłem z ojcowskich kazań, będzie temu częściowo winny.

Owej zimowej nocy 1861 roku, gdy poeci popijali herbatę w gabinecie Lowella w Elmwood, nagle zjawił się posłaniec.

Doktor Holmes poczuł przytłaczającą pewność, że musi to być telegram, który odesłano tutaj z jego domu – telegram z informacją o śmierci biednego Wendella juniora, zapewne z wyczerpania, na jakimś zamarzniętym polu bitewnym. Ze wszystkich informacji podawanych na listach ofiar właśnie ta adnotacja: „przyczyna zgonu – zmarł z wyczerpania" budziła największe przerażenie doktora. Lecz na szczęście był to tylko służący wysłany przez Henry'ego Longfellowa, którego posiadłość, Craigie House, znajdowała się nieopodal. Przyniósł on liścik, w którym Longfellow prosił Lowella o pomoc przy tłumaczeniu kilku pieśni. Lowell przekonał Holmesa, by mu towarzyszył.

– Trzymam już tak wiele srok za ogon, że obawiam się nowej pokusy – odparł Holmes, wyśmiewając z początku ten pomysł. – Boję się, że złapię tę twoją dantomanię.

Lowell przekonał też Fieldsa, by zajął się Dantem. Wydawca, chociaż nie był italianistą, dzięki podróżom w interesach (to „podróżowanie w interesach" służyło głównie przyjemności jego i Annie, jeżeli bowiem chodzi o książki, wymiana handlowa pomiędzy Rzymem a Bostonem nie była zbyt ożywiona) dość dobrze znał język włoski, teraz więc ochoczo zagłębił się w słownikach i komentarzach. Fields, jak mawiała jego żona, interesował się tym, co interesowało innych. Wkrótce do ich grona dołączył też stary George Washington Greene, który niegdyś sprezentował Longfellowowi pierwszy egzemplarz Commedia, nabyty trzydzieści lat temu podczas wspólnej podróży po Włoszech. Greene odwiedzał Longfellowa za każdym razem, gdy tylko przybywał do Bostonu z Rhode Island, gdzie mieszkał, i oferował swe, cokolwiek naiwne, opinie na temat przekładu. Fields, który lubił mieć przejrzysty harmonogram zajęć, zasugerował, aby spotykać się co środę w gabinecie Longfellowa w Craigie House. Z kolei doktor Holmes, wytrawny słowotwórca, ochrzcił to przedsięwzięcie Klubem Dantego, chociaż on sam zwykle określał wieczorne spotkania jako „seanse" – utrzymując, że gdyby skupić się intensywnie, można by stanąć twarzą w twarz z Dantem przy kominku Longfellowa.

Holmes spodziewał się, że nowa książka, nad którą pracował, przywróci go do łask czytelników. Miała to być prawdziwie amerykańska opowieść, jakiej dotąd nie udało się znaleźć u żadnego księgarza i w żadnej bibliotece. Opowieść, której nie zdołał stworzyć przed śmiercią Hawthorne; opowieść, jaką dobrze zapowiadający się pisarze, choćby Melville, osobliwie zmącili, zanim zaczęła żyć własnym życiem. Dante śmiał uczynić z siebie niemal boskiego herosa, przekształcając własną ułomną osobowość dzięki mocy poezji. Dla swego dzieła florentyńczyk poświęcił dom, życie rodzinne i miejsce w łajdackim mieście, które tak ukochał. W ubóstwie i samotności stworzył swój naród; pokoju mógł doświadczyć tylko w wyobraźni. Doktor Holmes miał zamiar dokonać tego samego, lecz bez tak wielkich poświęceń.

A gdyby jego powieść zaskarbiła mu wdzięczność narodu, to niechby tylko doktor Manning i inne sępy tego świata ośmieliły się szargać jego reputację! Popadając w szczytowe samouwielbienie, Holmes wyobraził sobie, jak sam jeden osłania Dantego przed napastnikami i zapewnia triumf Longfellowowi. Gdyby jednak nazbyt pospieszne wydanie przekładu Dantego wywołało wojnę, której ofiarą padłaby jego, i tak już nadszarpnięta, opinia, amerykańska opowieść Olivera Wendella Holmesa mogłaby przejść bez echa.

Doktor zrozumiał jasno, co powinien zrobić. Musi spowolnić ich pracę nad przekładem w takim stopniu, by móc skończyć swoją powieść, zanim tłumaczenie będzie gotowe. Leżało to nie tylko w interesie Dantego; ważyły się literackie losy Olivera Wendella Holmesa. A poza tym, skoro Dante czekał na zaistnienie w Nowym Świecie dobrych kilkaset lat, czyż kilka dodatkowych tygodni mogłoby mu czynić różnicę?

Za swym biurkiem w holu posterunku policji przy Court Square Nicholas Rey od dłuższego czasu ślęczał nad kartką papieru. Zmrużył oczy w gazowym świetle lampy i podniósł wzrok znad swojego notesu. Przed biurkiem, w wyczekującej pozie, stał zwalisty mężczyzna w mundurze barwy indygo. W dłoniach trzymał mały, papierowy pakunek, który kołysał niczym niemowlę.

– Posterunkowy Rey? Sierżant Stoneweather. Nie chcę przeszkadzać… – mężczyzna postąpił krok do przodu i wyciągnął swoje wielkie łapsko. – Cokolwiek by mówić, to pewnie dość stresujące być pierwszym murzyńskim policjantem. Co pan tam pisze?

– Mogę panu w czymś pomóc, sierżancie? – zapytał Rey.

– Ja tylko tak… Wypytywał pan na posterunkach o tego piekielnego żebraka, który wyskoczył przez okno, prawda? To ja doprowadziłem go na przesłuchanie.

Posterunkowy upewnił się, że drzwi do biura Kurtza są wciąż zamknięte.

– Czy przypomina pan sobie, skąd zabrał go pan na posterunek? – spytał.

– Rozglądałem się za każdym, kto nie umiałby znaleźć sobie wymówki, tak jak nam to przykazano. Knajpy, domy publiczne – sierżant Stoneweather wydobył ze swojej paczki jagodowe ciasto, by się nim posilać podczas rozmowy. – Potem poszedłem do południowobostońskiej zajezdni tramwajów konnych, bo wiem, że kręci się tam zwykle paru kieszonkowców. Ten pana żebrak leżał bezwładnie na jednej z ławek, chyba przysypiał, ale trząsł się przy tym, jakby miał to… no, tremulus demendus, delirius tremendus, czy jak tam się to nazywa.

– Znał go pan?

– Tramwajem konnym wozi się zwykle mnóstwo włóczęgów i pijaczków – odparł Stoneweather, przeżuwając ciasto. – Ten nie wyglądał znajomo. Prawdę mówiąc, początkowo wcale nie chciałem go zgarniać, bo sprawiał wrażenie nieszkodliwego.

Rey był tym zaskoczony.

– Co zatem spowodowało, że zmienił pan zdanie?

– On sam, ten przeklęty żebrak! – wybuchnął Stoneweather, aż trochę okruszków ciasta posypało mu się na brodę.

– Jak tylko zobaczył, że zgarniam kilku zbirów, podleciał do mnie, wyciągając przed siebie łapy, jakby sam chciał, żeby go zakuć w kajdanki i od razu przyskrzynić za morderstwo! Pomyślałem więc sobie, że same niebiosa zesłały mi tego typa, żebym go doprowadził na przesłuchanie. Przeklęty szaleniec! Wszystko przecież zdarza się z Bożej przyczyny. Ja w to wierzę. A pan nie, panie posterunkowy?

Rey miał trudności z wyobrażeniem sobie włóczęgi w innych okolicznościach niż jego śmiertelny lot.

– Czy mówił coś panu w drodze na posterunek? Czy robił coś szczególnego? Rozmawiał z kimś innym? Może czytał gazetę? Książkę?

Stoneweather wzruszył ramionami.

– Nie zauważyłem.

Gdy Stoneweather przetrząsał kieszenie swojego płaszcza w poszukiwaniu chusteczki, którą mógłby wytrzeć sobie dłonie, posterunkowy spojrzał z roztargnieniem na rewolwer wciśnięty za skórzany pas policjanta. W dniu, w którym on sam decyzją gubernatora Andrew został przyjęty w szeregi policji, rada miejska wydała uchwałę nakładającą na niego liczne ograniczenia. Rey nie miał prawa do munduru, nie mógł nosić żadnej broni poza pałką policyjną i – jeśli nie był w towarzystwie oficera – nie wolno mu było aresztować białej osoby.

W pierwszym miesiącu przydzielono go do Dystryktu Drugiego. Komendant posterunku uznał, że Rey może być pomocny jedynie przy patrolowaniu Nigger Hill. Lecz mieszkający tam czarni tak dalece nie znosili policjanta Mulata, że inni funkcjonariusze zaczęli obawiać się zamieszek. Praca na posterunku była niewiele lepsza. Tylko dwóch czy trzech policjantów w ogóle rozmawiało z Reyem. Inni podpisali list do naczelnika Kurtza, proponując zakończenie „eksperymentu z kolorowym posterunkowym".

– Naprawdę chce pan wiedzieć – spytał Stoneweather – co go do tego pchnęło? Czasami człowiek po prostu nie może dłużej znieść tego, jak jest. Tak mi się przynajmniej wydaje.

– Ten człowiek zginął na terenie posterunku, sierżancie Stoneweather – odrzekł Rey – ale w moim odczuciu był zupełnie gdzie indziej, daleko od nas, w wielkim niebezpieczeństwie.

Tego było już za wiele, by Stoneweather mógł pojąć.

– Szkoda, że nie wiem więcej o tym biednym typie.

Tego popołudnia naczelnik Kurtz i jego zastępca Savage odwiedzili Wide Oaks. Posterunkowy Rey, który powoził, był jeszcze cichszy niż zazwyczaj.

– Wciąż myśli pan o tym przeklętym włóczędze? – zagadnął go Kurtz, wysiadając z powozu.

– Nie potrafię dojść, kto to mógł być, naczelniku – odparł Rey.

Kurtz nachmurzył się, lecz spytał łagodnym głosem:

– Ale czegoś już pan się o nim dowiedział?

– Sierżant Stoneweather przyprowadził go z zajezdni tramwajów konnych. Mógł być z tamtej okolicy.

– Zajezdnia tramwajowa! To znaczy, że mógł być skądkolwiek!

Rey nie oponował.

– Mamy również jego podobiznę, naczelniku – rzucił od niechcenia Savage, który przysłuchiwał się tej rozmowie. – Zrobioną tuż przed wypadkiem.

– Słuchajcie uważnie – powiedział z naciskiem Kurtz. – Obydwaj. Ta stara kwoka urwie mi głowę, jeżeli nie dostanie tego, czego pragnie. A pragnie dostać w ręce zabójcę swego męża i zabawić się w kata. Rey, nie chcę, żeby pan teraz węszył za jakimś włóczęgą, zrozumiano? Mamy dość kłopotów bez przetrząsania całego miasta z powodu człowieka, który akurat skonał nam pod nosem.

Okna domu w Wide Oaks były zasłonięte ciężką czarną tkaniną, przez którą jedynie po bokach przedostawały się do wnętrza cienkie paski słabego dziennego światła. Gdy Kurtz wszedł do pokoju w towarzystwie Savage'a, pani Healey podniosła głowę znad stosu poduszek.

– Znalazł pan mordercę, naczelniku – raczej stwierdziła, niż zapytała.

– Droga pani – naczelnik zdjął kapelusz i położył go na stoliku stojącym w nogach łóżka. – Nasi ludzie są na tropie, lecz śledztwo jest wciąż w początkowym stadium…

Kurtz wyjaśnił swoją hipotezę: za zbrodnią stali dwaj mężczyźni winni Healeyowi pieniądze. Oni to zlecili zabójstwo pewnemu kryminaliście, którego sędzia skazał pięć lat wcześniej.

Ednah Healey trzymała głowę nieruchomo, aby nie spadł jej z czoła gorący kompres leżący tuż nad brwiami. Od czasu pogrzebu i paru innych ceremonii upamiętniających sędziego wdowa odmówiła opuszczenia swego pokoju i odprawiała wszystkich przychodzących z wizytą, oprócz członków najbliższej rodziny. Na szyi nosiła kryształową broszę, w której znajdował się splątany pukiel włosów sędziego. Neli Ranney, na prośbę swej pani, nawlekła tę ozdobę na łańcuszek.

Dwaj synowie Healeyów, równie barczyści jak ojciec, lecz zdecydowanie szczuplejsi od niego, siedzieli na fotelach po obu stronach drzwi, niczym dwa granitowe buldogi.

Młodszy z braci, Roland, przerwał wywody Kurtza.

– Nie mogę pojąć, naczelniku, dlaczego śledztwo postępuje tak wolno.

– Gdybyśmy tylko wyznaczyli nagrodę! – zawtórował bratu starszy syn, Richard. – Jestem pewien, że gdyby zaoferować odpowiednio dużą sumę, mielibyśmy już sprawcę w garści. Ludźmi kieruje piekielna chciwość, inaczej nie pomogą.

Naczelnik słuchał go z zawodową cierpliwością.

– Drogi panie Healey, jeśli ujawnimy prawdziwe okoliczności śmierci pańskiego ojca, zaleją pana fałszywe doniesienia tych wszystkich, którzy tylko patrzą, jak capnąć dolara. Musicie państwo zachować całą sprawę w tajemnicy i pozwolić nam dalej działać. Możecie mi państwo wierzyć – dodał – że nie spodobałoby wam się to, co wynikłoby z ujawnienia informacji o morderstwie.

– A mężczyzna, który zginął podczas przesłuchania? – odezwała się wdowa. – Czy dowiedział się pan czegoś na temat jego tożsamości?

Kurtz rozłożył ręce.

– Tak wielu zacnych obywateli naszego miasta okazuje się należeć do tej samej rodziny, kiedy trafiają na policję – uśmiechnął się z lekką kpiną. – Przeważnie przedstawiają się jako Smith albo Jones.

– A ten? – nie ustępowała pani Healey. – Jak się przedstawił?

– Nie podał nam żadnego nazwiska, madame – przyznał się Kurtz ze skruchą, a jego uśmiech znikł pod nie uczesanym wiechciem wąsa – ale nie mamy powodu sądzić, że miał on jakieś informacje na temat zabójcy sędziego Healeya. Był zwykłym drobnym włóczęgą, na dodatek nieco podpitym.

– Prawdopodobnie był głuchoniemy – dodał Savage.

– Czemu zatem tak bardzo chciał uciec, może pan mi to wyjaśni, naczelniku? – spytał Richard Healey.

Było to nader trafne pytanie, choć Kurtz nie chciał tego przyznać.

– Cóż, mógłbym opowiedzieć państwu o wielu ludziach, jakich napotykamy na ulicach Bostonu. Niektórzy święcie wierzą, że są ścigani przez demony, i chętnie przedstawiają nam dokładne opisy swoich prześladowców, nie pomijając takich szczegółów, jak rogi i kopyta.

Pani Healey pochyliła się do przodu i spojrzała z niechęcią na korytarz.

– Naczelniku, to pański służący?

Kurtz gestem dłoni wezwał Reya z korytarza.

– Madame, być może poznała się już pani z panem Nicholasem Reyem. Prosiła pani, abym zabrał ze sobą funkcjonariusza, który był świadkiem tego śmiertelnego wypadku na posterunku.

– Murzyn policjantem? – spytała wdowa z widocznym zażenowaniem.

– Mówiąc precyzyjnie, Mulat, madame – oświadczył z dumą Savage. – Pan Rey jest pierwszym czarnoskórym funkcjonariuszem w naszym stanie. A podobno nawet pierwszym w całej Nowej Anglii.

Wymienił z Reyem uścisk dłoni.

Pani Healey wyciągnęła szyję, aby dobrze mu się przyjrzeć.

– A więc to pan jest policjantem, który zajmował się tym włóczęgą? Tym, który zginął?

Rey skinął głową.

– Niech mi pan zatem powie, co, pańskim zdaniem, sprawiło, że ten człowiek postąpił w taki sposób?

Naczelnik Kurtz kaszlnął nerwowo i posłał posterunkowemu znaczące spojrzenie.

– Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, madame – odrzekł szczerze Rey. – Trudno mi stwierdzić, co spowodowało, że czuł się tak bardzo zagrożony.

– Czy coś do pana mówił? – spytał Roland.

– Tak, panie Healey. Przynajmniej próbował. Lecz obawiam się, że z jego szeptu nie dałoby się niczego zrozumieć.

– Nie potraficie nawet ustalić tożsamości próżniaka, który umiera na waszej podłodze! – wybuchła Ednah Healey. – Pan też uważa, że mój mąż zasłużył na to, co go spotkało, naczelniku Kurtz!

– Ależ, madame… – Kurtz spojrzał bezradnie na swojego zastępcę.

– Jestem chorą, stojącą nad grobem kobietą, ale nie dam się oszukiwać! Myśli pan, że jesteśmy głupcami i złoczyńcami, i życzy nam, żebyśmy wszyscy poszli stąd do diabła!

– Madame! – Savage powtórzył jak echo za naczelnikiem.

– Nie dam panu satysfakcji oglądania mnie martwej za życia, naczelniku Kurtz! Ani panu, ani pańskiemu niewdzięcznemu czarnuchowi! Mój mąż zrobił wszystko, co mógł, i nigdy nie wstydziliśmy się za niego.

Kompres zsunął się na podłogę, gdy wdowa zaczęła orać paznokciami swą szyję. Wskutek tego natręctwa jej skórę pokrywały już strupy i czerwone plamy. Palce pani Healey zagłębiały się w ciało, rozdrapując skupiska niewidzialnych czerwi, które tylko czekały, aby wślizgnąć się do jej głowy.

Roland i Richard zerwali się z krzeseł, lecz nie odważyli się podejść do miotającej się matki. Kurtz i Savage bezradnie wycofali się ku drzwiom. Rey odczekał jeszcze chwilę, a potem spokojnie zrobił krok ku jej łóżku.

– Pani Healey…

Podczas napadu rozluźniły się tasiemki jej koszuli nocnej. Rey sięgnął do lampy i skrócił knot, tak że w półmroku było widać tylko sylwetkę kobiety.

– Madame, chciałbym, aby pani wiedziała, że pani mąż kiedyś mi pomógł.

Pani Healey znieruchomiała.

Kurtz i Savage, nadal stojący w drzwiach, wymienili zaskoczone spojrzenia. Rey mówił zbyt cicho, by mogli usłyszeć każde słowo z drugiego końca pokoju, a za bardzo obawiali się nawrotu jej furii, by zbliżyć się do łóżka. Jednak nawet w ciemności mogli dostrzec, jak się uspokoiła. O jej niedawnym wzburzeniu świadczył jedynie przyspieszony oddech.

– Niech mi pan o tym opowie – poprosiła cicho wdowa.

– Do Bostonu przyjechałem jako dziecko. Zabrała mnie tu, wyjeżdżając na wakacje, pewna kobieta z Wirginii. Kilku abolicjonistów zaprowadziło mnie przed oblicze sędziego, który uznał, że w świetle prawa niewolnik staje się wolnym człowiekiem, kiedy przekroczy granice stanu, w którym nie ma niewolnictwa. Do opieki nade mną wyznaczył kolorowego kowala nazwiskiem Rey i jego rodzinę.

– Zanim ta okropna Ustawa o zbiegłych niewolnikach odebrała nam do tego prawo – pani Healey zacisnęła mocno powieki i westchnęła, a jej usta wykrzywiły się boleśnie. – Wiem, co pańscy pobratymcy myślą o moim mężu z powodu tego chłopca Simsów. Sędzia nie lubił, gdy przychodziłam do sądu, ale wtedy przyszłam. Tyle o tym wówczas mówiono… Sims był tak przystojny jak pan, tylko skórę miał ciemniejszą; czarną jak ciemnota w głowach niektórych ludzi. Sędzia nigdy by go nie odesłał, gdyby nie musiał tego zrobić. Nie miał wyboru, rozumie pan? Ale panu dał rodzinę. Czy był pan w niej szczęśliwy? Rey skinął głową.

– Dlaczego pomyłki można naprawić tylko późniejszym i czynami? – ciągnęła pani Healey. – Czemu czasem nie może być tak, że to właśnie coś, co zrobiono wcześniej, rekompensuje czyjś błąd? To wszystko jest takie męczące. Takie męczące…

Wróciła jej świadomość i wiedziała już, co trzeba zrobić, kiedy policjanci sobie pójdą. Od Reya potrzebowała tylko jednej informacji.

– Niech mi pan powie, proszę, czy sędzia mówił coś panu wtedy, gdy był pan chłopcem? On zawsze tak lubił rozmawiać z dziećmi.

Takim zapamiętała męża z rozmów z ich własnymi dziećmi.

– Przed wydaniem rozporządzenia, madame, sędzia spytał mnie, czy chciałbym tutaj zostać. Powiedział, że w Bostonie zawsze będę bezpieczny, lecz że musi to być mój wybór: czy chcę być bostończykiem – kimś, kto staje we własnej obronie i zarazem w obronie swojego miasta – czy też pozostać na zawsze kimś obcym, kimś z zewnątrz. Potem dodał, że gdy bostończyk puka do bramy niebios, wychodzi anioł, aby go ostrzec: „Nie będzie ci się tu podobać, to nie Boston".

Rey słyszał szept obcego mężczyzny, gdy nasłuchiwał, jak pani Healey zapada w sen; słyszał go w swoim pustym pokoju w rozpadającej się czynszowej kamienicy. Każdego ranka budził się z jego słowami na ustach. Mógł je smakować, mógł czuć ich mocny zapach, mógł ocierać się o zeskorupiałe z brudu bokobrody człowieka, który je wypowiadał. Kiedy jednak sam próbował je powtarzać, czy to stojąc przed lustrem, czy jadąc powozem, brzmiały absurdalnie. Wiele godzin przesiedział z piórem w dłoni, zużywał całe kałamarze atramentu, przepisując w nieskończoność to, co usłyszał, lecz na papierze nonsens wyglądał jeszcze gorzej. Widział przed sobą cuchnącego zgnilizną człowieka, jego przerażone oczy, wpatrujące się weń na moment przedtem, zanim rzucił się przez okno. Rey nie mógł oprzeć się myśli, że bezimienny mężczyzna spadł jak z nieba wprost w jego ramiona tylko po to, by zaraz znów z nich wylecieć. Próbował wyrzucić z głowy obraz obcego, spadającego głową w dół na spotkanie usłanego liśćmi dziedzińca. Bezskutecznie. Musiał coś zrobić, aby powstrzymać ten upadek, niech diabli wezmą Kurtza i jego rozkaz. Musi poznać sens słów, które zawisły w martwym powietrzu.

– Nie pozwoliłabym mu iść z nikim innym – Amelia Holmes wykrzywiła swą niedużą twarz, usiłując poprawić kołnierz mężowskiego płaszcza. – Panie Fields, Oliver nie powinien wychodzić dziś wieczorem z domu. Boję się, że wyniknie z tego jakaś bieda. Proszę tylko posłuchać, jak on świszczy przez tę swoją astmę. No dobrze, Wendell, kiedy zamierzasz wrócić do domu?

Znakomicie wyposażony powóz J. T. Fieldsa zajechał przed dom przy Charles Street 21. Chociaż posiadłość wydawcy była zaledwie dwie przecznice dalej, Fields nigdy nie fatygował Holmesa, by ten szedł pieszo. Doktor oddychał z trudem, stojąc na progu. Przyczyny swoich dolegliwości upatrywał tym razem w ochłodzeniu, choć zazwyczaj obwiniał o nie upały.

– Och, nie wiem – odparł lekko zirytowany Holmes. – Oddaję się w ręce pana Fieldsa.

– Dobrze – zgodziła się niechętnie Amelia. – A zatem, panie Fields, o której godzinie zwróci mi pan męża?

Fields rozważył to pytanie z największą powagą. Dobre samopoczucie pani Holmes było dlań równie ważne, jak komfort jej męża, a Amelia Holmes była ostatnio wyraźnie czymś zaniepokojona. Nie dalej jak miesiąc wcześniej, podczas śniadania u Fieldsów, w ich uroczej jadalni, której okna wyglądały na leniwie płynącą rzekę, wyznała wydawcy:

– Chciałabym, aby Wendell nic już więcej nie publikował. Tylko ściągnie na siebie gazetową krytykę. Jaki z tego pożytek?

Fields otworzył usta, aby ją uspokoić, lecz Holmes był szybszy. Gdy coś go wzburzyło lub gdy był spanikowany, nikt nie potrafił go prześcignąć, zwłaszcza gdy miał się wypowiedzieć na swój temat.

– Jak możesz tak mówić, Amelio? Piszę właśnie coś nowego, coś, czym krytycy będą zachwyceni. To będzie prawdziwie amerykańska opowieść, o którą od tak dawna prosił mnie pan Fields. Zobaczysz, moja droga, że to będzie lepsze niż wszystko, co dotąd zrobiłem.

– Och, zawsze tak mówisz, Wendell – Amelia potrząsnęła smutno głową. – Ja jednak chciałabym, żebyś dał już sobie z tym spokój.

Wydawca wiedział, że Amelia znosiła cierpliwie wielkie rozczarowanie Holmesa, gdy kontynuacja Autokraty… - Profesor przy śniadaniowym stole - została zlekceważona przez krytykę jako wtórna, mimo że Fields spodziewał się sukcesu. Nie zrażony porażką, Holmes zaplanował trzecią część serii, pod tytułem Poeta przy śniadaniowym stole, lecz ją również zniszczyły ataki krytyków. Skromny sukces odniosła jedynie jego pierwsza powieść, Elsie Veneer, napisana jednym tchem i opublikowana wkrótce po wojnie.

Nowa grupa związanych z cyganerią nowojorskich krytyków upatrzyła sobie bostoński establishment jako cel ataków, a Holmes reprezentował swoje dumne miasto lepiej niż ktokolwiek inny – to on, bądź co bądź, nazwał Boston pępkiem świata, a klasę, do której należał, „bostońskimi braminami", na wzór tych z egzotycznych krajów. Teraz obwiesie, którzy mieli czelność nazwać się „Młodą Ameryką", przesiadujący w podziemnych tawernach Manhattanu, rozmieszczonych wzdłuż Broadwayu, ogłosili, że zgrupowani wokół Fieldsa „Kominkowi Poeci", utrzymujący od dłuższego czasu swą dominację, są dla następnej epoki nieistotni. „Czy urokliwe staroświeckie rymy i wiejskie obrazki koterii Longfellowa pomogły zapobiec wojnie domowej?" – pytali nowojorczycy. Holmes ze swej strony na kilka lat przed wojną wypowiadał się za kompromisem, a nawet, wraz z Artemusem Healeyem, podpisał rezolucję popierającą wprowadzenie Ustawy o zbiegłych niewolnikach, w nadziei, że powstrzyma to wybuch konfliktu.

– Czy nie pojmujesz, Amelio – kontynuował Holmes przy śniadaniowym stole – że zrobię na tym pieniądze? To byłoby chyba mile widziane?

Nagle spojrzał na wydawcę.

– Fields, jeśli cokolwiek miałoby mi się przytrafić, zanim powieść ujrzy światło dzienne – powiedział poważnym tonem – obiecaj mi, że przekażesz wdowie moje honorarium.

Wszyscy parsknęli śmiechem.

Teraz, stojąc obok swego powozu, Fields spojrzał na burzowe niebo, jak gdyby ono mogło udzielić odpowiedzi, na którą czekała Amelia.

– Około dwunastej – orzekł. – Odpowiada pani godzina dwunasta, droga pani Holmes?

Spojrzał na nią życzliwie swymi łagodnymi brązowymi oczyma, chociaż dobrze wiedział, że będzie to raczej druga niż dwunasta. Poeta wziął wydawcę pod ramię.

– Nasza noc dantejska zapowiada się całkiem nieźle. Amelio, bądź pewna, że pan Fields zatroszczy się o mnie. Moje wizyty u Longfellowa uważam za jeden z największych darów, jakie jeden człowiek może przekazać drugiemu, oczywiście prócz moich wykładów, mojej powieści i smakowitych obiadów.

Fields zdecydował się puścić ten ostatni komentarz mimo uszu.

Około 1865 roku w Cambridge panowało przekonanie, że Henry Wadsworth Longfellow potrafi przewidywać precyzyjnie, kiedy stanąć na progu swojego ciepłożółtego domu w stylu kolonialnym, aby móc powitać przybyłych gości, czy to z dawna oczekiwanych, czy to całkowicie niespodziewanych. Oczywiście, mity tego rodzaju są często źródłem rozczarowań, i zazwyczaj to jeden ze służących poety otwierał gościom masywne drzwi do Craigie House, jak po poprzednich właścicielach zwała się jego posiadłość. W ostatnich latach Longfellow po prostu nie był w nastroju, by osobiście witać kogokolwiek.

Jednak tego popołudnia, jakby dla potwierdzenia legendy, Longfellow stał na progu swego domostwa, gdy konny zaprzęg Fieldsa wtoczył się na podjazd. Siedzący przy oknie powozu Holmes dostrzegł wyprostowaną postać jeszcze z ulicy, zanim wjechali między pokryte białym puchem żywopłoty. Widok Longfellowa, gdy tak stał spokojnie pod lampą w prószącym śniegu, ze swą bujną brodą i w nienagannie dopasowanym surducie, odpowiadał powszechnemu wyobrażeniu poety. Taki obraz utrwalił się po śmierci Fanny Longfellow, kiedy świat zaczął czcić jego pamięć (jak gdyby to on sam zmarł, nie jego żona) jako swego rodzaju zjawy zesłanej ludziom przez Boga. Wielbiciele poety usiłowali uczynić z jego postaci alegorię geniuszu i cierpienia.

Trzy córki Longfellowa wbiegły do holu po zabawie na śniegu, który spadł nieoczekiwanie tego dnia. Zrzuciwszy obuwie, natychmiast popędziły krętymi schodami na górę.

Patrzę z pokoju w świetle lamp,

Jak idą schodami do mnie wraz:

Alicja - z powagą, Allegra - ze śmiechem,

I Edith, co w lokach ma słońca blask. [6]

Holmes minął właśnie te szerokie schody i znalazł się wraz z Longfellowem w jego gabinecie oświetlonym jedynie przez stojącą na biurku lampę. Dziewczynki zdążyły już zniknąć w swoich pokojach. „Wciąż kroczy przez żywy wiersz" – Holmes uśmiechnął się do siebie i chwycił łapkę Trapa, niedużego szkockiego teriera należącego do Longfellowa. Piesek zaszczekał na niego, pokazując wszystkie zęby i trzęsąc otyłym ciałem.

Potem Holmes dostrzegł wątłą postać, która siedziała skulona na krześle przy kominku, przeglądając dużych rozmiarów tom.

– Jak się miewa najżywszy George Washington w kolekcji Longfellowa? – przywitał się doktor.

– Lepiej, lepiej, dziękuję, doktorze. Choć muszę przyznać, niestety, nie na tyle, bym mógł uczestniczyć w pogrzebie sędziego Healeya.

Pozostali członkowie Klubu określali George'a Washingtona Greene'a, historyka i emerytowanego pastora unitariańskiego, jako „starego", choć faktycznie dobiegał on sześćdziesiątki, był więc zaledwie cztery lata starszy od Holmesa, a dwa od Longfellowa. Chroniczna choroba już przed laty nadała mu sędziwy wygląd. Nie przeszkadzało mu to wszakże co tydzień przyjeżdżać do Bostonu koleją z East Greenwich w stanie Rhode Island, aby z wielkim entuzjazmem uczestniczyć w środowych spotkaniach w Craigie House, jak i gościnnie wygłaszać kazania, gdzie tylko go o to poproszono.

– A pan, Longfellow, był obecny?

– Nie, mój drogi Greene – odparł zapytany – mam nadzieję jednak, że na uroczystości zjawiło się liczne grono?

Longfellow nie był na cmentarzu Mount Auburn od czasu śmierci Fanny. W jej pogrzebie też zresztą nie uczestniczył, gdyż był przykuty do łóżka.

– Zeszło się całkiem sporo ludzi – Holmes z namysłem splótł palce na piersi. – Piękny i stosowny hołd.

– Zbyt liczne grono, jak mniemam – Lowell, który wyszedł z biblioteki z naręczem książek, najwyraźniej zignorował fakt, że Holmes już zdążył odpowiedzieć na pytanie Longfellowa.

– Stary Healey sam znał siebie najlepiej – zauważył ostrożnie Holmes. – Wiedział, że jego miejscem jest sąd, a nie barbarzyńska arena polityki.

– Wendell! Nie chodzi ci chyba o to… – zaczął nie znoszącym sprzeciwu tonem Lowell.

– Lowell – Fields spojrzał na niego znacząco.

– … że staliśmy się łowcami niewolników – Lowell dał sobie przerwać tylko na sekundę.

Lowell był dalekim kuzynem Healeyów (Lowellowie byli spokrewnieni ze wszystkimi najlepszymi bramińskimi rodzinami), co tylko wzmagało jego wzburzenie.

– Wendell, czy kiedykolwiek postąpiłeś równie tchórzliwie jak Healey? Gdyby to zależało od ciebie, czy też wysłałbyś tego chłopca Simsów z powrotem w kajdanach na jego plantację? No powiedz, powiedz mi tylko to jedno!

– Musimy uszanować żałobę rodziny – stwierdził spokojnie Holmes, kierując swój komentarz głównie do półgłuchego pana Greene'a, który uprzejmie pokiwał głową.

Wtem z góry dobiegł dźwięk dzwonka i Longfellow przeprosił swych gości. Bez względu na to, czy odwiedziliby go profesorowie, duchowni, senatorzy czy królowie, na ten sygnał poeta udawał się na górę posłuchać wieczornych modlitw swych córek: Alice, Edith i Anny Allegry.

Tymczasem Fields zdążył zręcznie skierować rozmowę ku lżejszym tematom, gdy więc poeta wkroczył znów do gabinetu, powitała go salwa śmiechu, wywołanego anegdotą opowiadaną pospołu przez Holmesa i Lowella. Gospodarz zerknął na stary mahoniowy zegar. Miał do niego słabość nie z powodu wyglądu czy dokładności, lecz dlatego, że jego tykanie zdawało się być delikatniejsze niż innych zegarów.

– Pora do pracy – powiedział łagodnie.

W pokoju zapadła cisza. Longfellow zamknął zielone okiennice. Holmes przyciemnił lampy, podczas gdy inni ustawiali rząd świec. Pokój rozświetlił ciąg nakładających się na siebie migoczących świateł. Pięciu uczonych oraz otyły szkocki terier gospodarza zajęło swoje miejsca.

Longfellow wyjął z szuflady plik papierów i wręczył każdemu z gości kilka stron włoskiego oryginału poematu Dantego, razem z zestawem próbnych odbitek jego przekładu. W chiaroscuro [7] delikatnie utkanym ze świateł kominka, lampy i świec atrament zdawał się unosić znad arkuszy, jak gdyby strona Dantego nagle ożyła pod wzrokiem poety. Dante napisał swój poemat w trójwersowych strofach – terza ńma - w których wiersz środkowy rymuje się z pierwszym i trzecim zwrotki następnej, co nadaje im dynamiczny charakter.

Holmes zawsze rozkoszował się chwilą, gdy Longfellow otwierał ich dantejskie spotkania, recytując pierwszą tercynę Commedia w swej bezpretensjonalnej, znakomitej włoszczyźnie:

Nel mezzo del cammin di nostra vita

mi ritrovai per una selva oscura,

ché la dirttta via era smarrita… [8]

3

Pierwszym punktem porządku spotkania Klubu Dantego było przedstawienie przez gospodarza poprawionych odbitek przekładu z sesji z poprzedniego tygodnia.

– Dobra robota, mój drogi Longfellow – stwierdził doktor Holmes.

Zawsze był rad, gdy któraś z proponowanych przez niego poprawek spotykała się z aprobatą. Tym razem do arkuszy Longfellowa trafiły dwie zmiany sugerowane przez doktora w minioną środę. Holmes skierował swoją uwagę na pieśni omawiane tego wieczoru. Postarał się przygotować do dzisiejszego spotkania ze szczególną troską, musiał bowiem przekonać pozostałych członków Klubu, że przybył z zamiarem ochrony Dantego.

– W siódmym kręgu – mówił Longfellow – Dante opowiada, jak on i Wergiliusz zbliżyli się do ciemnego lasu.

Dante wędrował przez poszczególne rejony Piekła, podążając w ślad za swym uwielbianym przewodnikiem, rzymskim poetą Wergiliuszem. Po drodze poznawał los każdej z grup grzeszników, wyróżniając jednego lub dwóch, aby przemówili do świata żywych.

– Ten las musi w którymś momencie pojawić się w koszmarach każdego z czytelników Dantego – stwierdził Lowell. – Dante pisze tak, jak malował Rembrandt: pędzlem zanurzonym w mroku, a za oświetlenie służy mu blask ognia piekielnego.

Lowell, jak zwykle, przeżywał poezję Dantego całym ciałem i umysłem. Holmes ten jeden jedyny raz w swoim życiu zazdrościł komuś talentu.

Longfellow czytał fragmenty swojego przekładu. Niski głos poety brzmiał łagodnie niczym dźwięk wody szemrzącej pod świeżą pokrywą śniegu. George Washington Greene okazał się w szczególny sposób podatny na tę melodię, wkrótce bowiem zdrzemnął się w swym obszernym zielonym fotelu stojącym w rogu gabinetu, ukołysany do snu cichą recytacją i łagodnym ciepłem kominka. Mały terier Trap, który obrócił się na swój pulchny, miękki brzuch pod fotel Greene'a, również zapadł w drzemkę. Odgłosy ich chrapania tworzyły duet przypominający pomruk basu w symfonii Beethovena.

W pieśni omawianej tego wieczoru Dante opisywał, jak znalazł się w Lesie Samobójców. Tworzyły go drzewa, w które zamienione zostały cienie grzeszników. Skaleczenia na ich korze, zamiast sokami żywotnymi, broczyły krwią. Potem poeta ogląda straszliwą mękę potępionych: oto nadciągają harpie, stwory o twarzach i szyjach kobiet, pierzastych brzuchach i ptasich ciałach, zbrojne w szponiaste łapy. Monstra pędzą przez zarośla, kąsając i rozdzierając pazurami każde napotkane po drodze drzewo, sprawiając przy tym grzesznikom ogromne cierpienia. Jednocześnie tylko z owych rozdarć i ran docierają słowa, w których cienie mogą wyrazić swój ból i opowiedzieć Dantemu swoje dzieje.

– Krew i słowa muszą wydobywać się razem – stwierdził Longfellow.

Po omówieniu dwóch pieśni o karach piekielnych, których świadkiem był Dante, członkowie Klubu zebrali książki, odłożyli papiery i wymienili między sobą wyrazy uznania.

– Koniec zajęć, panowie – ogłosił Longfellow. – Jest wpół do dziesiątej i należy się nam nieco odpoczynku po trudach.

– Nie dalej jak wczoraj – zaczął Holmes – rozważałem temat naszej pracy nad Dantem w zupełnie nowym świetle…

Nagle rozległo się pukanie. Do gabinetu niepewnie wsunął się Peter, służący Longfellowa, i wahając się, szeptem przekazał wiadomość Lowellowi.

– Ktoś do mnie? – zdziwił się Lowell, przerywając Holmesowi. – Któż mógłby mnie tutaj szukać?

Gdy Peter wyjąkał coś niewyraźnie w odpowiedzi, poeta zagrzmiał tak głośno, że słychać go było w całym domu.

– Kto, na litość boską, ośmielił się przyjść tu dziś wieczór i zakłócić spotkanie naszego Klubu?

Peter nachylił się w jego stronę.

– Panie Lowell, ten człowiek mówi, że jest policjantem.

Nicholas Rey, który pozostał w holu, otupał świeży śnieg ze swoich butów, a następnie zastygł, kontemplując rzeźby i obrazy przedstawiające armię Waszyngtona. W pierwszych dniach rewolucji amerykańskiej dom Longfellowa był siedzibą sztabu generała.

Peter, czarny służący w Craigie House, pokręcił z niedowierzaniem głową, gdy Rey pokazał mu swoją odznakę policyjną, po czym odparł, że pan Longfellow nie ma w zwyczaju przerywać środowych spotkań. Każdy – czy to policjant, czy nie policjant – musi zaczekać w salonie na ich zakończenie. Pokój, do którego służący zaprowadził Reya, miał w sobie coś z sanktuarium; jego wystrój łagodziły kwieciste tapety i zasłony w gotyckich oknach. Na gzymsie kominka stało marmurowe popiersie kobiety. Delikatną twarz okalały kędziory włosów wyrzeźbione w kamieniu kremowej barwy.

Rey powstał, gdy do pokoju weszło dwóch mężczyzn. Jeden z nich miał dostojną, długą brodę. Z jego postawy biła godność, która sprawiała, że wydawał się wyższy, niż był w istocie. Towarzyszył mu dżentelmen krzepkiej budowy ciała, emanujący pewnością siebie. Jego wąsy, długie niczym kły morsa, zwracały na siebie uwagę, jak gdyby miały przedstawić się pierwsze. To był James Russell Lowell, który zatrzymał się na moment, zdziwiony, a potem ruszył do przodu.

– Longfellow, czy dałbyś wiarę, że przeczytałem wszystko na temat tego człowieka w gazecie abolicjonistów? – Lowell zaśmiał się, zadowolony ze swej rozległej wiedzy. – To bohater pięćdziesiątego czwartego, murzyńskiego regimentu. Gubernator Andrew mianował go funkcjonariuszem policji w tym samym tygodniu, w którym zginął prezydent Lincoln. Go za zaszczyt móc spotkać pana tutaj, przyjacielu!

– Pięćdziesiąty piąty, bratni regiment, profesorze Lowell – poprawił go Rey. – Profesorze Longfellow, proszę mi wybaczyć, że odciągam pana od towarzystwa.

– Właśnie zakończyliśmy najważniejszą część spotkania, panie oficerze – odparł z uśmiechem gospodarz – a pan jest u mnie mile widzianym gościem.

Longfellow liczył sobie pięćdziesiąt osiem lat, lecz srebrne włosy i długa broda przydawały mu iście patriarchalnego wyglądu. Tylko błękitne oczy były stale młode. Miał na sobie nienagannie skrojony czarny surdut ze złotymi guzikami i dopasowaną do sylwetki skórzaną kamizelę.

– Profesorską togę zdjąłem już wiele lat temu. Teraz przejął ją po mnie profesor Lowell.

– A ja wciąż nie mogę przywyknąć do tego przeklętego tytułu – wymamrotał poeta.

Posterunkowy zwrócił się w jego stronę.

– Byłem w pańskim domu, skąd wysłała mnie tu pewna uprzejma młoda dama. Stwierdziła, że jeśli bierze pan teraz udział w jakiejś strzelaninie, to skoro mamy środę, z pewnością dzieje się to tutaj.

– Ach, to musiała być moja Mabel – roześmiał się Lowell.

– Nie wyrzuciła pana, prawda?

Rey zaprzeczył z uśmiechem.

– To najbardziej czarująca młoda dama, jaką poznałem, sir. Skierowano mnie do pana, profesorze, z University Hall.

Lowell spojrzał zdumiony.

– Co takiego? – wyszeptał, a jego policzki i uszy pokryły się szkarłatem, po czym wypalił gwałtownie: – Wysłali policję! Ciekawe, z jakim uzasadnieniem? Czy nie potrafią działać sami, bez pociągania za sznurki jakichś marionetek z ratusza?

Lowell aż ochrypł od krzyku.

– Proszę wyjaśnić nam cel swej wizyty, sir!

Rey pozostał równie nieruchomy jak marmurowe popiersie żony Longfellowa na gzymsie kominka. Longfellow położył dłoń na rękawie przyjaciela.

– Widzi pan, oficerze – zaczął – profesor Lowell, wraz z kilkoma innymi naszymi przyjaciółmi, był uprzejmy służyć mi pomocą w pewnego rodzaju przedsięwzięciu literackim, które, by tak rzec, nie spotyka się obecnie z uznaniem członków władz uniwersytetu. Lecz jest tak dlatego…

– Proszę mi wybaczyć – Rey spojrzał na poetę, z którego twarzy gniewny szkarłat znikał równie szybko, jak się na niej pojawił. – To nie uczelnia zwróciła się do mnie z prośbą o pomoc, lecz ja skierowałem się w potrzebie do University Hall. Poszukuję językoznawcy i kilku tamtejszych studentów podało mi pańskie nazwisko.

– Zatem, oficerze, to ja proszę o wybaczenie – odparł skruszony Lowell. – Miał pan szczęście, że skierowano pana do mnie. Władam sześcioma językami tak biegle, jakbym je znał od urodzenia.

Poeta roześmiał się i położył na intarsjowanym palisandrowym biurku Longfellowa kartkę, którą podał mu Rey. Przesunął palcem po pochyłych, kulfoniastych literach.

Rey zobaczył, że wysokie czoło Lowella marszczy się.

– Pewien dżentelmen powiedział do mnie tych kilka zdań – wyjaśnił policjant. – Uczynił to pospiesznie i właściwie…

znienacka, cokolwiek miał zamiar zakomunikować. Sam potrafię jedynie stwierdzić, że to jakiś dziwny i obcy język.

– Kiedy to było? – spytał Lowell.

– Parę tygodni temu – Rey przymknął oczy. – To było dziwne i raczej nieoczekiwane spotkanie.

Nadal nie mógł zapomnieć wwiercającego się w jego czaszkę szeptu. Słyszał wyraźnie każde słowo, nie miał jednak siły, aby powtórzyć którekolwiek z nich.

– Obawiam się, że to tylko przybliżona transkrypcja, profesorze.

– Ciężka sprawa, w istocie! – przyznał Lowell i podał kartkę Longfellowowi. – Przykro mi, lecz niewiele chyba da się odtworzyć z tych hieroglifów. Nie może pan po prostu zapytać tego człowieka, co to znaczy? Albo przynajmniej dowiedzieć się, jakim językiem się posługiwał?

Rey ociągał się z odpowiedzią.

– Panie oficerze – zwrócił się doń Longfellow. – W gabinecie obok czeka na nas gromada wygłodniałych uczonych, których zdołam przekupić jedynie ostrygami i makaronem. Czy byłby pan tak uprzejmy i zostawił nam tę kartkę?

– Będę panu niezmiernie zobowiązany, panie Longfellow – odparł Rey.

Przez moment przypatrywał się obu poetom, po czym dodał:

– Muszę poprosić, abyście panowie nie wspominali nikomu o mojej dzisiejszej wizycie. Chodzi o pewną delikatną sprawę, którą bada policja.

Lowell uniósł sceptycznie brwi.

– Oczywiście – rzekł Longfellow i skinął głową w ukłonie, dając do zrozumienia, że w Craigie House dyskrecja jest czymś oczywistym.

– Mój drogi Longfellow, bądź tak miły i dzisiejszego wieczoru trzymaj z dala ode mnie tego dobrego chrześniaka Cerbera – Fields wpychał chusteczkę za kołnierz swojej koszuli.

Uczeni rozsiedli się wokół biesiadnego stołu. Trap cichym skowytem wyraził swój protest.

– Och, Trap jest wielkim przyjacielem poetów, Fields – odparł Longfellow.

– Drogi panie Greene, trzeba go było widzieć w zeszłym tygodniu – perorował Fields. – Kiedy pan leżał złożony niemocą, a my pracowaliśmy w gabinecie nad Pieśnią jedenastą, ów „przyjaciel poetów" sam jeden rozprawił się z leżącą na stole kuropatwą!

– W ten sposób wyraził jedynie swoje zdanie na temat Boskiej Komedii - stwierdził z uśmiechem Longfellow.

– Dziwne spotkanie – powiedział Holmes z umiarkowanym zainteresowaniem. – Tak to określił ten oficer?

Przez chwilę oglądał zostawioną przez Reya kartkę, trzymając ją w ciepłym świetle kandelabru i obracając w różne strony, po czym podał ją dalej.

Lowell potwierdził skinieniem głowy.

– Wydaje mi się, że to licha próba napisania czegoś po włosku – stwierdził George Washington Greene przepraszającym tonem, po czym wzruszył ramionami i z głębokim westchnieniem przekazał kartkę Fieldsowi.

Historyk na powrót skupił się na potrawach. Odkąd członkowie Klubu Dantego odłożyli książki na półki i rozpoczęli słowne utarczki za stołem, Greene odczuwał narastające skrępowanie, musiał bowiem rywalizować z jasnymi gwiazdami konstelacji Longfellowa. Jego życie wypełniały drobne nadzieje i wielkie niepowodzenia. Jego wykłady nigdy nie były tak porywające, by zapewnić mu profesurę, a jego praca pastora nigdy dość wyrazista, aby wyjednać mu własną parafię (złośliwi mówili, że jego wykłady z historii za bardzo przypominają kazania, a jego kazania są zbyt podobne do wykładów z historii). Longfellow spojrzał przyjaźnie na swego starego druha i posłał mu przez stół danie, które, jak sądził, najbardziej będzie mu smakowało.

– Nicholas Rey – Lowell wymówił to nazwisko z podziwem. – Cóż za postać, nieprawdaż, Longfellow? Niegdyś żołnierz w największej z naszych wojen, a obecnie pierwszy czarnoskóry funkcjonariusz. Niestety, my – profesorowie, stoimy jedynie na nabrzeżu, spoglądając na tych kilku, którzy wybierają się w podróż parowcem.

– Lecz dzięki naszym intelektualnym zajęciom będziemy żyć znacznie dłużej – stwierdził Holmes. – Tak przynajmniej wynika z artykułu w ostatnim numerze „Atlantica" na temat zbawiennych wpływów wysiłku intelektualnego na długowieczność. Gratulacje z powodu kolejnego świetnego numeru pisma, mój drogi Fields.

– Tak, czytałem to! Znakomity kawałek. Zrób szum wokół tego młodego autora, Fields – zawołał Lowell.

– Najwyraźniej powinienem zasięgać twojej rady za każdym razem, zanim pozwolę jakiemukolwiek pisarzowi skalać piórem papier – uśmiechnął się do niego Fields z lekką przyganą. – „Review" szybko rozprawił się z naszym Żywotem Percivala. Ktoś, kto by cię nie znał, mógłby się dziwić, że nie okazałeś mi nieco więcej względów!

– Drogi Fields, nie będę zachwycał się byle gniotem – odparł Lowell. – Sam wiesz najlepiej, że nie warto wydawać książki, która nie dość, że jest kiepska, to jeszcze utrudni publikację lepszej pracy na ten sam temat.

– Pragnę zasięgnąć opinii tu zgromadzonych, czy jest w porządku ze strony Lowella publikować w „The North American Review", jednym z moich periodyków, atak na książkę, która ukazała się w moim wydawnictwie!

– A ja z kolei chciałbym zapytać – rzucił Lowell – czy ktokolwiek tutaj czytał tę książkę i podawał w wątpliwość moje stwierdzenia.

– Zaryzykowałbym głośne „nie" ze strony wszystkich tu. obecnych – odrzekł Fields – muszę cię bowiem zapewnić, że od dnia, gdy twój artykuł ujrzał światło dzienne, nie sprzedał się ani jeden egzemplarz tej książki!

Holmes stuknął widelcem o swój kieliszek.

– Niniejszym oskarżam pana Lowella o morderstwo, ponieważ uśmiercił on Żywot Percivala.

Odpowiedział mu gromki śmiech wszystkich siedzących za stołem.

– Och, to dziecię urodziło się już martwe, sędzio Holmes – bronił się oskarżony. – Ja tylko przybiłem gwoździe do jego trumny!

– Czy ktoś z was – Greene próbował nadać swojemu głosowi zwyczajne brzmienie, powróciwszy do swojego ulubionego tematu – zwrócił uwagę na dantejski charakter dat w tym roku?

– Odpowiadają dokładnie datom w dantejskim roku 1300 – przytaknął mu Longfellow. – Zarówno wtedy, jak i teraz Wielki Piątek wypada 25 marca.

– Gloria! Pięćset sześćdziesiąt pięć lat temu Dante zstąpił do cittd dolente, miasta boleści. Czyż nie będzie to rok Dantego?! To chyba dobry omen dla przekładu? – spytał Lowell z chłopięcym uśmiechem. – Czy też właśnie zły?

Jego własny komentarz przypomniał mu o uporze Korporacji Harwardzkiej i szeroki uśmiech znikł mu z twarzy.

– Jutro z naszymi ostatnimi pieśniami Piekła w garści zejdę pomiędzy „diabły" drukarni Riverside Press – rzekł Longfellow. – Zbliżamy się do kresu naszej pracy. Jeszcze przed końcem roku obiecałem wysłać egzemplarz sygnalny Piekła Komitetowi Florenckiemu, aby w ten sposób zaznaczyć nasz, jakkolwiek skromny, wkład w obchody sześćsetnej rocznicy urodzin Dantego.

– Czy wiecie, moi drodzy przyjaciele – spytał Lowell, marszcząc czoło – że ci przeklęci głupcy w Harvardzie wychodzą ze skóry, żeby przerwać mój kurs na temat Dantego?

– A mnie Augustus Manning przestrzegał przed konsekwencjami wydania przekładu – dorzucił Fields, bębniąc palcami po stole.

– Właściwie dlaczego posuwają się do takich metod? – spytał z niepokojem Greene.

– Tym czy innym sposobem starają się jak najbardziej opóźnić wydanie Dantego – wyjaśnił spokojnie Longfellow. – Obawiają się jego wpływu, jego obcości i katolicyzmu, mój drogi Greene.

– W przypadku niektórych fragmentów poematu jest to, jak sądzę, częściowo zrozumiałe – rzucił Holmes. – Ilu ojców, zamiast odebrać nagrody, poszło w czerwcu [9] na cmentarz Mount Auburn, aby odwiedzić tam swoich synów? Bardzo wielu. Sądzę, że dopiero co wyszliśmy z jednego piekła i nie potrzeba nam kolejnego.

Lowell wlewał w siebie już trzeci czy czwarty kieliszek czerwonego wina. Siedzący po drugiej stronie stołu Fields rzucał mu rozpaczliwie uspokajające spojrzenia. Poeta zabrał jednak głos:

– Gdy raz zaczną wrzucać książki w ogień, niebawem wszystkich nas wsadzą do piekła i nie będzie z niego ucieczki, mój drogi Holmes!

– Och, nie myślisz chyba, że podoba mi się pomysł, aby chronić amerykańskie umysły przed gradem pytań, jaki spada na nas z niebios, mój drogi Lowell. Zapewne jednak…

Holmes zawahał się. Nadarzała się dlań okazja. Zwrócił się do Longfellowa:

– … zapewne jednak powinniśmy rozważyć mniej ambitny harmonogram wydawniczy, mój drogi Longfellow. Może najpierw sygnalna edycja paru tuzinów książek, tak aby nasi przyjaciele i inni uczeni mogli docenić dzieło i poznać jego siłę, zanim obdarujemy nim masy.

Lowell niemal podskoczył na krześle.

– Czy rozmawiał z tobą doktor Manning? A może wysłał kogoś, żeby cię nastraszył, Holmes?

– Lowell, proszę – Fields uśmiechnął się dyplomatycznie. – Manning nie przyszedłby do Holmesa w tej sprawie.

– Co mówiłeś? – doktor udał, że nie dosłyszał.

Lowell wciąż czekał na odpowiedź.

– Oczywiście, że nie, Lowell. Manning to zaledwie jeden z tych grzybów, którymi zawsze porastają starsze uniwersytety. Chodzi mi jedynie o to, żeby nie wywoływać niepotrzebnego konfliktu. To tylko odrywałoby nas od tego, co najcenniejsze. Liczy się przecież poezja, nie walka. Zbyt wielu lekarzy leczy swych pacjentów, wtłaczając im do gardeł tony medykamentów. Tak jak powinniśmy być ostrożni w stosowaniu leków, przepisywanych nam nawet w najlepszej wierze, tak musimy być rozważni w naszych literackich działaniach.

– Im więcej sojuszników, tym lepiej – zwrócił się do zebranych Fields.

– Nie możemy chodzić na paluszkach wokół tyranów! – rzekł z mocą Lowell.

– Ale nie chcemy być także pięcioosobową armią zwróconą przeciwko całemu światu – dodał Holmes.

Był zachwycony, że Fields sprawiał wrażenie, jakby także nie chciał się spieszyć z wydaniem tłumaczenia. Dzięki temu doktor skończyłby swoją powieść, zanim naród usłyszałby o Dantem.

– Pierwej dałbym się spalić na stosie, niż zgodziłbym się na wstrzymanie publikacji – zakrzyknął Lowell. – Co ja mówię?! Dałbym się nawet zamknąć na godzinę z całą Korporacją Harwardzką!

– Oczywiście, nie powinniśmy zmieniać naszych planów wydawniczych – przytaknął Fields.

Pomyślny wiatr przestał wiać w żagle Holmesa.

– Doktor ma jednak rację. Dźwigamy nasz ciężar sami – kontynuował wydawca. – Z pewnością trzeba spróbować rozejrzeć się za jakimiś sojusznikami. Mógłbym na przykład poprosić starego profesora Ticknora, aby użył swoich wpływów, jeśli jeszcze jakieś mu pozostały. Możemy też zapewne liczyć na pana Emersona, który przed laty czytał Dantego. Nie ma takiego jasnowidza, który przed publikacją książki umiałby przewidzieć, czy uda się ją sprzedać w pięciu tysiącach egzemplarzy, czy też nie. Jeśli jednak sprzeda się pierwszych pięć tysięcy sztuk, nie ma nic bardziej pewnego niż to, że znajdą się nabywcy na następne dwadzieścia pięć tysięcy.

– Czy byliby gotowi odebrać panu profesurę, Lowell? – przerwał Greene, nadal zaabsorbowany problemem Korporacji.

– Jamey jest zbyt sławnym poetą, aby się na to odważyli – uspokoił go Fields.

– Nie dbam w najmniejszym stopniu o to, co mi zrobią! – zawołał Lowell. – Nie oddam Dantego tym filistrom!

– Ani żaden z nas! – dorzucił prędko Holmes.

Ku swojemu zaskoczeniu, nie został pokonany. Narosło w nim nawet przekonanie nie tylko o własnej słuszności, lecz również o konieczności ocalenia przyjaciół przed Dantem i ocalenia Dantego przed zapałem przyjaciół. Odpowiedzią na jego słowa były gromkie okrzyki: „Słusznie, słusznie" i „Tak właśnie!". Najgłośniej krzyczał Lowell.

Greene zauważył na końcu swego widelca odrobinę pomidorowego farszu i schylił się pod stół, aby podzielić się tym smakołykiem z Trapem. Z tej perspektywy dostrzegł, że Longfellow wstał z miejsca.

Choć wokół biesiadnego stołu Longfellowa w zaciszu Craigie House zebrało się tylko pięciu starych przyjaciół, widok gospodarza powstającego, aby wygłosić toast, był tu czymś tak rzadkim, że wszyscy umilkli.

– Za zdrowie tu obecnych.

Longfellow nie powiedział nic więcej, lecz oni odpowiedzieli grzmiącym „hurra", jak gdyby ogłosił nową Deklarację Niepodległości. Potem na stole pojawiły się gorący deser wiśniowy i lody, a następnie koniak z płonącymi kostkami cukru. Zebrani zapalali cygara od świec stojących pośrodku stołu.

Zanim wieczór dobiegł końca, Fields zdołał jeszcze przekonać Longfellowa, by ten opowiedział zebranym związaną z cygarami anegdotę. Aby usłyszeć od gospodarza cokolwiek o nim, trzeba było uciec w neutralny temat, taki jak cygara.

– Niedawno wstąpiłem do Corner w jakiejś sprawie – zaczął Longfellow, a wydawca z wyprzedzeniem zawtórował mu śmiechem – i Fields namówił mnie, bym wybrał się z nim do pobliskiego sklepu tytoniowego. Sprzedawca przyniósł z zaplecza pudełko z pewnym gatunkiem cygar, o jakim, mogę przysiąc, nigdy wcześniej nie słyszałem, i oświadczył z wielką powagą, że są to „ulubione cygara pana Longfellowa".

– I jaka była pańska odpowiedź? – zapytał wesoło Greene.

– Spojrzałem na sprzedawcę, spojrzałem na cygara i odparłem: „Cóż, muszę je zatem wypróbować". Zapłaciłem i zleciłem mu dostawę do domu.

– A co teraz o nich myślisz, mój drogi Longfellow? – Lowellowi od śmiechu aż uwiązł w gardle deser.

Longfellow wypuścił ustami kłąb dymu.

– No cóż, sądzę, że ten człowiek miał rację. Są naprawdę niezłe.

– „Zatem słuszne jest, bym uzbroił się w przezorność, jeśli będę wygnany z najdroższego mi miejsca…" [10] – dukał z wahaniem student, pocierając palcami w tę i z powrotem włoski tekst, który tłumaczył.

Już od kilku lat gabinet Lowella w Elmwood pełnił jednocześnie funkcję sali, w której odbywały się zajęcia prowadzonego przezeń kursu na temat Dantego. W pierwszym semestrze, kiedy rozpoczął wykłady, prosił o salę na uczelni. Otrzymał ponure i zimne pomieszczenie w suterenie University Hall, w którym za ławki służyły długie drewniane blaty, a pulpit dla profesora musiał chyba pochodzić z czasów purytanów. Lowell usłyszał, że na kurs nie zgłosiło się dość chętnych, aby mógł liczyć na jakąś lepszą salę. Wyszło to tylko na korzyść. Przeniesienie zajęć do Elmwood zapewniało mu wygody w postaci fajki i kominka, dając jeszcze jeden powód, aby nie ruszać się z domu.

Zajęcia odbywały się dwa razy w tygodniu, w dni wybrane przez Lowella – czasami w niedzielę, ponieważ poecie spodobał się pomysł, by spotykać się w ten sam dzień tygodnia, w którym Boccaccio przed wiekami prowadził we Florencji pierwsze wykłady poświęcone Dantemu. Mabel Lowell często przysłuchiwała się lekcjom ojca, siedząc w przyległym pokoju, z którego do gabinetu wiodło otwarte przejście zwieńczone łukiem.

– Przypomnij sobie, Mead – zwrócił się profesor Lowell do studenta, który ostatecznie ugrzązł w tekście – że w piątej strefie Nieba, sferze męczenników, Cacciaguida przepowiedział Dantemu, iż zostanie wygnany z Florencji wkrótce po powrocie do świata żywych, a gdyby ponownie odważył się przekroczyć bramy miasta, czeka go śmierć na stosie. A teraz, mając to w pamięci, spróbuj przetłumaczyć następny wers: „io non perdessi li altri per i miei carmi". [11]

Włoski Lowella był zawsze nienaganny, lecz Mead, student trzeciego roku Harvardu, lubił myśleć, że profesor zdradzał swą „amerykańskość" poprzez skrupulatne wymawianie każdej sylaby, jak gdyby nie miała połączenia z następną.

– „… by nie utracić innych miejsc z powodu moich wierszy".

– Trzymaj się tekstu, Mead! Carmi to pieśni. Nie chodzi tylko o wiersze, lecz o samą melodię jego głosu! W dawnych czasach płaciłeś i mogłeś wybierać, czy chcesz usłyszeć opowieści minstreli w formie pieśni, czy też kazania. Kazanie, które się śpiewa, i pieśń, która głosi kazanie – taka jest właśnie Komedia Dantego. „Abym nie utracił innych miejsc z powodu moich pieśni". Poza tym całkiem przyzwoicie, Mead – słowom Lowella towarzyszył ruch przypominający przeciągnięcie się, co miało wyrażać jego generalną aprobatę.

– Dante się powtarza – orzekł stanowczo Pliny Mead.

Edward Sheldom, siedzący obok drugi ze studentów, zaczął się wiercić, słysząc te słowa.

– Jak sam pan profesor stwierdził – ciągnął Mead – boski prorok przepowiedział już, że poeta znajdzie azyl i ochronę pod Can Grande. Jakich zatem innych miejsc miałby potrzebować Dante? To nonsens dodany ze względów poetyckich.

– Gdy Dante mówi o nowym domu w przyszłości, który miałby być nagrodą za cnotliwe i pracowite życie – wyjaśnił Lowell – gdy mówi o „innych miejscach", których szuka, nie myśli o swoim życiu w roku 1302, kiedy to został wygnany, lecz o drugim, które przez następne stulecia będzie wiódł dzięki swej poezji.

– Lecz tego „najdroższego miejsca" – upierał się Mead – nikt mu nigdy naprawdę nie odebrał. Sam się go pozbawia. Florencja proponowała mu możliwość powrotu do domu, do żony, do rodziny, lecz on odmówił!

Pliny Mead nigdy nie olśniewał swych nauczycieli i rówieśników geniuszem, lecz od dnia, gdy ujrzał na cenzurce swoje stopnie za zeszły semestr – i był nimi boleśnie rozczarowany – zwykł odnosić się z niechęcią do Lowella. Swoją niską ocenę, a w rezultacie spadek w rankingu z pozycji dwunastej na piętnastą, przypisywał temu, że kilkakrotnie nie zgodził się z wykładowcą podczas dyskusji na temat literatury francuskiej. Jego zdaniem profesor nie mógł znieść, że ktoś zarzuca mu pomyłkę. Mead najchętniej zrezygnowałby z zajęć na wydziale języków nowożytnych, lecz zgodnie z regułą Korporacji student, który raz zapisał się na kurs językowy, musiał pozostać na wydziale przez trzy semestry. Był to jeden z forteli mających na celu zniechęcenie chłopców do studiów nad językami nowożytnymi. Tym sposobem Mead był skazany na wielkiego, nadętego Jamesa Russella Lowella. I na Dantego Alighieri.

– A cóż to była za oferta? – roześmiał się Lowell. – Pełne ułaskawienie i przywrócenie należnych praw we Florencji w zamian za prośbę o rozgrzeszenie i ogromną sumę pieniędzy! Johnny Reb [12] wmaszerował z powrotem do Unii mniej poniżony. Dla człowieka, który woła głośno o sprawiedliwość, zgoda na taki żałosny kompromis ze swoimi prześladowcami to doprawdy zbyt wiele.

– Cóż, Dante jest wciąż florentyńczykiem, niezależnie od tego, co tutaj powiemy! – stwierdził Mead, próbując ukradkowym spojrzeniem skaptować wsparcie Sheldona. – Sheldon, czy tego nie widzisz? Dante pisze bezustannie o Florencji i o florentyńczykach, których spotyka i z którymi rozmawia podczas swojej wizyty w zaświatach, a pisze to wszystko na wygnaniu! Jest dla mnie najzupełniej jasne, że tęskni tylko za powrotem. Śmierć Dantego na wygnaniu i w nędzy stanowi jego wielką i ostateczną porażkę.

Edward Sheldon zauważył z irytacją, że Mead uśmiecha się szeroko; udało mu się uciszyć Lowella, który powstał i wcisnął dłonie w kieszenie swej dość wytartej bonżurki. Lecz dostrzegł też ożywienie profesora, który, pykając nerwowo fajkę i depcząc dywan swymi ciężkimi, sznurowanymi butami, zdawał się krążyć myślami gdzieś w innej przestrzeni, z dala od gabinetu w Elmwood. Lowell zazwyczaj nie pozwalał studentom pierwszego roku uczestniczyć w zajęciach dla zaawansowanych. Sheldon był jednak uparty, więc Lowell dał mu szansę. Młodzieniec pozostał mu wdzięczny za pomoc i poczuł, że oto nadarza się okazja, by odwdzięczyć się profesorowi, biorąc Dantego w obronę. Otworzył już usta, lecz Mead posłał mu spojrzenie, które sprawiło, że chłopakowi słowa uwięzły w gardle.

Okazując rozczarowanie, Lowell spojrzał na Sheldona, a potem zwrócił się do Meada:

– Ach, gdzież jest w tobie Żyd, mój chłopcze?

– Go takiego? – krzyknął Mead, urażony.

– Nic, nic. Tematem Dantego jest ludzkość, nie poszczególny człowiek – stwierdził w końcu Lowell z łagodną cierpliwością, którą rezerwował wyłącznie dla studentów. – Włosi zawsze mieli pretensje do Dantego, próbując narzucić mu swoją politykę i sposób myślenia. Ich sposób, zaiste! Ograniczyć Dantego do Florencji czy Włoch, oznacza odciąć go od współczucia, jakie żywił wobec całego rodzaju ludzkiego. Raj utracony czytamy jako poemat, lecz Boską Komedię - niczym kronikę naszego wewnętrznego życia. Pamiętacie, chłopcy, co mówi werset dziesiąty, rozdział trzydziesty ósmy Księgi Izajasza?

Sheldon zadumał się. Mead siedział z twarzą zastygłą w uporze, celowo starając się nie myśleć, czy zna akurat ten werset.

– „Ego dixi: In dimidio dierum meorum vadam ad portas inferi!" – zakrzyknął Lowell, po czym ruszył w stronę swojej imponującej biblioteki, gdzie jakimś sposobem odnalazł łacińską Biblię, a w niej – cytowany fragment.

– Widzicie? – zapytał, umieszczając otwartą księgę na dywanie u stóp swoich studentów, najbardziej zadowolony z tego, że pokazał im, jak dokładnie zapamiętał cytat. – Czy mam przetłumaczyć? „Ja mówię: w połowie moich dni pójdę do bram piekła [13]. Czy jest na świecie cokolwiek, o czym nie pomyśleliby już wcześniej autorzy Pisma Świętego? Mniej więcej w połowie naszego życia każdy z nas odbywa podróż, by zmierzyć się ze swym własnym piekłem. Jak brzmi pierwszy wers poematu Dantego?

– „W połowie drogi poprzez podróż naszego życia… " – zgłosił się Edward Sheldon, który wielokrotnie czytał początko we salvo Piekła w swoim pokoju w Stoughton Hall i żaden inny wers poezji nie zrobił na nim równie piorunującego wrażenia – „… znalazłem się w ciemnym lesie, poprawny szlak bowiem został zgubiony". [14]

– „Nel mezzo del cammin di nostra vita". W połowie drogi poprzez podróż naszego życia – powtórzył Lowell, patrząc tak natarczywym wzrokiem w kierunku kominka, że Sheldon zerknął ponad jego ramieniem, sądząc, że śliczna Mabel Lowell weszła do gabinetu. Jej cień wskazywał jednak, że wciąż siedzi nieruchomo w przyległym pokoju. – Naszego życia. Już od pierwszego wersu poematu Dantego my sami zostajemy wciągnięci w podróż, ruszamy wraz z nim na pielgrzymkę i musimy zmierzyć się z naszym piekłem równie uczciwie i otwarcie, jak mierzy się z nim Dante. Wielka i trwała wartość Komedii leży w tym, że jest ona autobiografią ludzkiej duszy. Być może w tym samym stopniu waszych dusz i mojej duszy, jak duszy Dantego.

Kiedy Sheldon odczytał po włosku kolejnych piętnaście wersów, Lowell pomyślał, jak wspaniale jest poczuć, że uczy czegoś prawdziwego. Jakże głupi był Sokrates ze swoim pomysłem, by wygnać z Aten poetów! Jak nieskończenie szczęśliwy będzie sam Lowell, widząc klęskę Augustusa Manninga, kiedy przekład Longfellowa odniesie olbrzymi sukces.

Następnego dnia Lowell, po wygłoszeniu wykładu o Goethem, opuszczał University Hall. Zdumiał się niepomiernie, gdy nagle stanął oko w oko ze spieszącym w przeciwną stronę krępym Włochem, ubranym w lichy, lecz bardzo porządnie wyprasowany płócienny płaszcz.

– Bachi? – spytał profesor.

Przed laty Longfellow zatrudnił Piętro Bachiego jako lektora języka włoskiego. Korporacji nigdy nie podobał się pomysł, by przyjmować do pracy na uczelni cudzoziemców, szczególnie „włoskich papistów" – a fakt, że Bachi znalazł się na obczyźnie wygnany przez Watykan, nie zmieniał w tym wypadku opinii na jego korzyść. Do czasu gdy Lowell objął kierownictwo wydziału, Korporacja znalazła już uzasadnione powody, by pozbyć się Bachiego: nadużywanie alkoholu i niewypłacalność. W dniu, w którym go usunięto, Włoch odgrażał się Lowellowi, że więcej nie ujrzą go na uczelni, „ani żywego, ani martwego". Lowell, chcąc nie chcąc, trzymał Bachiego za słowo.

– Mój drogi profesorze! – Bachi powitał swojego niedoszłego szefa, ściskając jego dłoń z właściwą sobie żywiołowością.

– Cóż… – zaczął Lowell, niepewny, czy pytać, jak to się stało, że Bachi, najwyraźniej wciąż żywy, pojawił się nagle na Harvard Yard.

– Wybieram się właśnie na przechadzkę, profesorze – wyjaśnił Włoch.

Zdawał się spoglądać z niepokojem gdzieś obok Lowella, zatem profesor postanowił nie przedłużać wymiany uprzejmości. Kiedy odwrócił się za oddalającym się szybko Włochem, z rosnącym zdumieniem dostrzegł, że Bachi kieruje się w stronę postaci jakby mu skądś znanej. Był to mężczyzna w czarnym meloniku i kamizelce w kratę, którego Lowell widział przed paroma tygodniami opartego o wiąz i uznał za wielbiciela swojej poezji. Jakie interesy mógł mieć do Bachiego? Lowell przystanął, aby zobaczyć, czy Bachi przywita się z nieznanym człowiekiem, który sprawiał wrażenie, jakby na kogoś czekał. Jednak w tej właśnie chwili na dziedziniec wysypało się mrowie studentów, wdzięcznych za to, że uwolniono ich wreszcie od greckich recytacji, i osobliwa para – jeśli ci dwaj rzeczywiście mieli zamiar porozmawiać ze sobą – znikła Lowellowi z oczu.

Profesor natychmiast zapomniał o całej scenie i skierował się w stronę Wydziału Prawa, przed którym w otoczeniu innych studentów stał Oliver Wendell junior i wyjaśniał im pomyłkę w którymś z casusów. Lowell pomyślał, że Junior niewiele różni się wyglądem od swojego ojca – wystarczyłoby rozciągnąć doktora dwa razy na kole tortur.

Doktor Holmes stał bezczynnie u podnóża schodów dla służby we własnym domu. Zatrzymał się przed nisko zawieszonym lustrem i odrzucił grzebieniem na bok gęste pasmo brązowych włosów. Pomyślał, że jego oblicze nie przynosi mu szczególnej chwały. „Bardziej wygoda niż ozdoba", zwykł mawiać. Gdyby karnacja była o jeden ton ciemniejsza, nos nieco bardziej kształtny, a szyja odrobinę dłuższa, doktor mógłby wyglądać jak odbicie Wendella juniora. Neddie, najmłodszy syn Holmesa, nie miał tyle szczęścia i odziedziczył po doktorze wygląd oraz problemy z oddychaniem. Jak ująłby to wielebny Holmes, jego ojciec, doktor i Neddie byli Wendellami z krwi i kości; Wendell junior był czystym Holmesem. Ze swoją aparycją Junior bez wątpienia przerośnie sławą ojca: będzie nie tylko „Szanownym Panem Holmesem", lecz zapewne „Jego Ekscelencją Holmesem", a może nawet „Prezydentem Holmesem" [15]… Doktor Holmes ożywił się na odgłos ciężkich kroków i szybko cofnął do sąsiedniego pokoju. Po chwili ponownie wyszedł swobodnym krokiem na klatkę schodową, ze spojrzeniem skierowanym w dół, na jakąś starą książkę. Oliver Wendell Holmes junior wpadł do domu i wielkimi susami zmierzał na piętro.

– Wendy! – zawołał z lekkim uśmiechem Holmes. – To ty? Junior zwolnił w połowie schodów.

– Cześć, tato.

– Twoja matka właśnie pytała mnie, czy widziałem cię dzisiaj, i uświadomiłem sobie, że nie. Skąd wracasz o tak późnej porze, mój chłopcze?

– Ze spaceru.

– Ze spaceru? Sam spacerowałeś?

Junior zatrzymał się niechętnie na półpiętrze. Spiorunował ojca spojrzeniem spod ciemnych brwi, ściskając drewnianą balustradę.

– Mówiąc ściśle, rozmawiałem z Jamesem Lowellem.

Twarz Holmesa przybrała zaskoczony wyraz.

– Lowell? Spędzacie wspólnie czas do tak późna? Ty i profesor Lowell?

Szerokie barki Juniora podniosły się lekko.

– A o czym to rozmawiałeś z naszym drogim wspólnym przyjacielem, jeśli mogę spytać? – kontynuował z uprzejmym uśmiechem doktor.

– O polityce, o czasie, jaki spędziłem na wojnie, o moich zajęciach na prawie… Powiedziałbym, że całkiem dobrze się rozumiemy.

– Cóż, mam wrażenie, że ostatnio zbyt wiele czasu poświęcasz na rozrywki. Życzę sobie stanowczo, abyś zaprzestał tych niepoważnych wycieczek z panem Lowellem!

Junior nie zareagował na jego słowa.

– Trwonisz w ten sposób cenny czas, który powinieneś poświęcić na naukę. Nie możesz sobie pozwalać na takie marnotrawstwo.

Syn doktora roześmiał się.

– Każdego ranka słyszę: „O co chodzi, Wendy? Prawnik nigdy nie może być wielkim człowiekiem, Wendy" – powiedział lekko ochrypłym głosem. – A teraz życzysz sobie, abym z większym oddaniem poświęcił się studiom?

– Tak właśnie, Juniorze. Aby dokonać czegoś godnego uwagi, trzeba się namęczyć i napocić. Podczas następnej sesji Klubu Dantego zamienię słowo z panem Lowellem na temat waszych spotkań. Nie wątpię, że zgodzi się ze mną. Sam był niegdyś prawnikiem, i wie, co to oznacza. – Holmes skierował się ku korytarzowi, raczej zadowolony ze swojej zdecydowanej postawy.

Junior chrząknął. Doktor odwrócił się i przystanął.

– Coś jeszcze, mój chłopcze?

– Tak tylko… – rzekł Junior. – Chciałbym dowiedzieć się czegoś o waszym Klubie Dantego, ojcze.

Wendell junior nigdy nie okazywał żadnego zainteresowania literacką lub zawodową działalnością swego ojca. Nigdy nie czytał wierszy doktora ani jego pierwszej powieści, nie uczęszczał na wykłady na temat postępów nauk medycznych lub o historii poezji, które Holmes prowadził w Towarzystwie Krzewienia Oświaty. Szczególnie bolesny dla doktora przypadek zdarzył się po opublikowaniu w „The Atlantic Monthly" opowiadania Mój pościg za kapitanem. Opisywał w nim swą podróż przez ogarnięte wojną Południe, w którą wyruszył, gdy otrzymał telegram omyłkowo zawiadamiający go o śmierci syna na polu bitwy.

Podczas lektury opowiadania Junior czuł, jak pulsują jego nie zagojone rany. Nie mógł uwierzyć, jak ojcu udało się sprowadzić wojnę do rozmiaru kilku tysięcy słów, z czego większość stanowiły opisy żołnierzy Konfederacji konających na szpitalnych łóżkach i anegdoty o hotelowych recepcjonistach w małych miasteczkach, pytających go, czy autokrata śniadaniowego stołu to aby nie on.

– Zastanawiałem się – kontynuował Junior z krzywym uśmiechem – czy rzeczywiście czujesz się członkiem tego Klubu?

– Przepraszam, Wendy, co to ma znaczyć? Co ty o tym możesz wiedzieć?

– Tylko tyle, że pan Lowell twierdzi, iż twój głos daje się słyszeć głównie przy stole biesiadnym, a nie w gabinecie. Dla pana Longfellowa ta praca jest samym życiem; dla Lowella jego powołaniem. Postępuje zgodnie ze swoimi poglądami, a nie tylko je wygłasza, tak samo jak wtedy, gdy jako prawnik bronił niewolników. Dla ciebie Klub jest tylko kolejnym miejscem, w którym możesz brylować.

– Czy Lowell powiedział… – zaczął doktor. – Juniorze, zaczekaj!

Młody Holmes dotarł na piętro i zamknął się w swoim pokoju.

– Co ty w ogóle możesz wiedzieć o naszym Klubie Dantego! – wykrzyknął doktor.

Holmes w poczuciu bezsilności przemierzył dom, zanim udał się do swojego gabinetu. „Jego głos słyszany głównie przy stole"? Im dłużej powtarzał sobie ten zarzut, tym bardziej stawał się on bolesny: Lowell próbował zachować swoje miejsce jako prawa ręka Longfellowa, deprecjonując Holmesa.

Ze słowami Juniora wciąż dźwięczącymi w uszach doktor pisał zawzięcie przez następne tygodnie, z wielkim wysiłkiem. Praca szła mu opornie. Miał chwile natchnienia, w których nawiedzała go jakaś nowa myśl, lecz akt kompozycji połączony był zwykle z tępym, nieprzyjemnym uciskiem w skroniach, przerywanym napływem całych grup słów lub zaskakujących obrazów. Witał je wybuchem szalonego entuzjazmu i samozadowolenia, niekiedy popadając w dziecinną przesadę w mowie i czynach.

Doktor nie mógł pracować wiele godzin bez przerwy, w każdym razie, nie bez szkody dla zdrowia. Marzły mu stopy, głowę miał rozpaloną i czuł napięcie w mięśniach. Wieczorem, gdy kończył ciężką pracę przed godziną jedenastą, zabierał się do jakiejś lekkiej lektury, aby oczyścić umysł. Zbyt długi wysiłek umysłowy rodził w nim stan niesmaku, podobny do odczucia przejedzenia. Doktor częściowo przypisywał to osłabiającym, drażniącym nerwy cechom klimatu. BrownSequard, zaprzyjaźniony lekarz z Paryża, powiedział kiedyś, że zwierzęta w Ameryce nie krwawią tak bardzo jak w Europie. Czy nie powinno to dawać do myślenia? Jednak pomimo wszelkich fizycznych niedomagań Holmes pisał teraz jak szalony.

– Sądzę, że to ja powinienem porozmawiać z profesorem Ticknorem o jego poparciu dla naszej sprawy – powiedział Holmes do Fieldsa, kiedy odwiedził go w biurze w Corner.

– Co to takiego? – Fields czytał trzy rzeczy naraz: rękopis, umowę i list. – Gdzie są te umowy o honoraria?

J. R. Osgood wręczył mu kolejny plik papierów.

– Jesteś tak bardzo zajęty, Fields, a na głowie masz jeszcze następny numer „Atlantica". Musisz dać odetchnąć swojej zmęczonej głowie – przekonywał doktor. – Profesor Ticknor był, bądź co bądź, moim nauczycielem. Wydaje mi się, że potrafiłbym go przekonać, by ujął się za nami.

Holmes wciąż pamiętał czasy, gdy Boston znany był w światku literackim Nowej Anglii jako „Ticknorville". Ktoś, kogo Ticknor nie zaprosił do swego salonu (i biblioteki), był nikim. Niegdyś pokój ten zwano Salą Tronową Ticknora; obecnie – znacznie częściej – Górą Lodową Ticknora. Były profesor popadł w niełaskę, większość społeczeństwa widziała w nim jedynie wyrafinowanego próżniaka i przeciwnika zniesienia niewolnictwa, choć nadal zachował swoją wysoką pozycję jako jeden z pierwszych literackich mistrzów miasta. Jego wpływ wciąż można było, z korzyścią dla Klubu, ożywić.

– Faktycznie, opadło mnie więcej stworzeń, niż mogę wytrzymać, mój drogi Holmes – przyznał z westchnieniem Fields.

– Każdy nowy rękopis rozdziera mnie na pół.

Przez dłuższą chwilę przyglądał się doktorowi, po czym zgodził się wysłać go w swoim imieniu na Park Street.

– Ale wspomnij mu o mnie łaskawie, dobrze, Wendell?

Holmes wiedział, że wydawca odżyje, mogąc przekazać komu innemu zadanie rozmówienia się z George'em Ticknorem. Profesor Ticknor – wciąż używano wobec niego tego tytułu, choć nie wykładał od czasu przejścia na emeryturę trzydzieści lat temu – nigdy nie miał zbyt dobrego zdania o swoim młodszym kuzynie Williamie D. Ticknorze i tę opinię przeniósł na jego wspólnika, J. T Fieldsa. Profesor dał to jasno do zrozumienia Holmesowi, gdy doktor po dotarciu na Park Street i wspinaczce po krętych schodach znalazł się w jego gabinecie.

– Wszczynanie wrzawy dla pieniędzy, postrzeganie książek w kategoriach zysków i strat – wyschnięte usta Ticknora wykrzywiły się z odrazą. – Na tę przypadłość cierpiał mój kuzyn William i zaraził nią, jak się obawiam, również moich bratanków. Ci, którzy pocą się nad robotą, nie mogą rządzić literaturą. Czy zgodzi się pan ze mną, doktorze Holmes?

– Jednak pan Fields zdradza coś na kształt geniuszu w tej dziedzinie, nieprawdaż? Wiedział, że pańska Historia literatury hiszpańskiej będzie sobie dobrze radzić na rynku. Sądzi również, że Dante w przekładzie Longfellowa zainteresuje szerszą publiczność.

W rzeczywistości książka Ticknora miała niewielu czytelników poza wąskim gronem współpracowników specjalistycznych czasopism, lecz profesor uznał to za wystarczającą miarę jej sukcesu.

Ticknor zignorował hołd złożony przez Holmesa i delikatnie wydobył dłonie z masywnej maszyny. Było to specjalne urządzenie do pisania, jak sam określał, rodzaj miniaturowej prasy drukarskiej. Zbudowano ją, gdy zaczął cierpieć na drżenie rąk, utrudniające pisanie. Już od kilku lat nie widział swojego odręcznego pisma. Gdy przybył Holmes, profesor siedział właśnie nad jakimś listem.

Ticknor, w purpurowej aksamitnej szlafmycy i pantoflach, powtórnie obrzucił krytycznym spojrzeniem krój odzieży Holmesa, oceniając też jakość krawata i chusteczki.

– Obawiam się, doktorze, że choć pan Fields zna się na tym, co czytają ludzie, nigdy w pełni nie zrozumie, dlaczego to robią. Pyszni się, unoszony entuzjazmem bliskich przyjaciół. To niebezpieczna cecha.

– Pan profesor zawsze podkreślał, jak ważne jest, aby zapoznać wykształcone warstwy społeczeństwa z wiedzą na temat obcych kultur – przypomniał mu Holmes.

W pokoju z zaciągniętymi zasłonami, w słabym blasku kominka stary profesor krył w przyćmionym świetle swoje zmarszczki. Holmes delikatnie otarł czoło., – Tak, musimy starać się zrozumieć naszych cudzoziemców, doktorze Holmes. Jeśli nie podporządkujemy sobie tych nowych przybyszów, jeśli nie przyswoją sobie naszych cech narodowych i jeśli nie zastosują się z własnej woli do wymagań naszych instytucji, pewnego dnia zdominują nas.

– A tak między nami, profesorze – nie ustępował Holmes – co pan sądzi o szansach przekładu Longfellowa na sukces wśród szerokich rzesz czytelników?

Z wiekiem profesor rozwinął w sobie, jako obronę przed smutkiem, skłonność do udzielania kilku zawsze tych samych automatycznych odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące jego zdrowia lub stanu świata. Jednak pod wpływem spojrzenia doktora, które było stanowcze i wyczekujące, Ticknor naprawdę zastanowił się nad jego pytaniem.

– Może tak być, nie wątpię w to, że pan Longfellow dokona czegoś zdumiewającego. Czyż nie z powodu jego talentu wyznaczyłem go na mojego następcę na Harvardzie? Proszę jednak pamiętać, że mnie też zamarzyło się niegdyś wprowadzenie tu Dantego, a Korporacja mnie ośmieszyła… – przez twarz Ticknora przemknął cień. – Nie wierzyłem, że dożyję dnia, w którym będę mógł ujrzeć amerykański przekład Dantego, i nadal nie mogę pojąć, jak Longfellow dokona tej sztuki. Ale czy niewykształcone masy przyjmą go, czy nie, to już inna kwestia. Na takie pytanie może udzielić odpowiedzi sam lud, niezależnie od głosu uczonych miłośników Dantego. Nigdy nie byłem tak dalece kompetentny, by móc to rozstrzygnąć.

Ostatnie zdanie Ticknor wypowiedział z nieskrywaną dumą, która rozjaśniła jego oblicze.

– Dochodzę wszakże do wniosku, że jeśli będziemy pokładać zbyt wiele nadziei w tym, iż Dante będzie powszechnie czytany, możemy paść ofiarą złudzenia. Proszę mnie źle nie zrozumieć, doktorze Holmes. Poświęciłem Dantemu wiele lat mojego życia, tak jak Longfellow. Niech pan nie pyta, co doprowadziło Dantego do człowieka, lecz co doprowadziło człowieka do Dantego – do wejścia w tę tematykę, zawsze tak trudną, zawsze tak bolesną.

4

Wielebny Elisha Talbot, pastor Drugiego Kościoła Unitariańskiego w Cambridge, trzymając wysoko w górze lampę naftową, przemierzał podziemny korytarz wijący się pod ulicami miasta. Szedł zygzakiem, omijając szerokim łukiem chwiejące się trumny i stosy połamanych kości. Zastanawiał się, czy lampa jest mu faktycznie potrzebna, przywykł już bowiem całkiem dobrze do ciemności, nie mogąc jedynie przezwyciężyć mdłości wywołanych przez stale obecną w krypcie ohydną woń rozkładu. Dodawał sobie otuchy myślą, że pewnego dnia pokona tę drogę bez pomocy lampy, pokładając jedynie ufność w Panu.

Przez chwilę zdawało mu się, że posłyszał jakiś szelest. Rozejrzał się wokoło, lecz grobowce i ciemnoszare kolumny stały nieporuszone.

– Jest tu kto? – zabrzmiał w ciemnościach słynny melancholijny głos kaznodziei.

Talbot poczuł nagły przestrach, choć zapewne było to uczucie niestosowne dla osoby duchownej. Jak każdy człowiek, którego większość życia upłynęła w samotności, nosił w sobie wiele skrywanych lęków. Myśl o śmierci zawsze budziła w nim szczególne przerażenie; bardzo się tego wstydził. Był to przypuszczalnie jeden z powodów, dla których odbywał wędrówki pomiędzy podziemnymi kościelnymi grobowcami, usiłując w ten sposób przemóc swój grzeszny strach przed śmiertelnością ciała. Gdyby ktoś zapragnął kiedyś napisać jego biografię, zapewne tym samym próbowałby wyjaśnić zapał, z jakim Talbot strzegł racjonalnych zasad unitarianizmu przed demonami wiernych kalwinizmowi starszych pokoleń.

Pogwizdując nerwowo, Talbot mocniej chwycił lampę i niebawem dotarł do klatki schodowej na odległym końcu krypty. Bliskość wyjścia zapowiadała rychły powrót do ciepłych ulicznych świateł gazowych i krótszą drogę do domu.

– Jest tu kto? – powtórzył pastor i omiótł otoczenie światłem rozhuśtanej latarni, tym razem pewny, że coś się obok poruszyło.

Znowu żadnej odpowiedzi.

Dźwięk był głośniejszy od lekkiego chrobotu, jaki czynią gryzonie, a jednocześnie zbyt cichy jak na hałasy ulicznych urwisów. „Co to, na Mojżesza?" – pomyślał Talbot i podniósł kiwającą się lampę na wysokość oczu. Słyszał o bandach złoczyńców, których wojna i rozbudowa miasta wygnały z dawnych siedzib. Ludzie ci od jakiegoś czasu zaczęli gromadzić się w opuszczonych kryptach. Talbot zdecydował, że pośle po policjanta, aby zbadał tę sprawę następnego ranka. Chociaż, z drugiej strony, czy coś wynikło z przekazania, dosłownie wczoraj, informacji o włamaniu do jego domowego sejfu i kradzieży tysiąca dolarów? Pastor był pewny, że policja w Cambridge nie zrobiła w tej sprawie nic. Mógł być tylko rad, że miejscowi złodzieje okazali się równie niekompetentni, zabrali bowiem tylko pieniądze, lekceważąc resztę cennej zawartości sejfu.

Wielebny Talbot zawsze był człowiekiem pełnym cnót i uczciwym względem swoich sąsiadów i kongregacji. Wyjątek stanowiły czasy, gdy przed trzydziestu laty dał się ponieść gorliwości. Na początku swej posługi w Drugim Kościele zgodził się rekrutować protestanckich robotników z Niemiec i Niderlandów do „dobrze płatnej pracy" w Bostonie, obiecując im przy tym możliwość praktyk religijnych w ramach swojej kongregacji. Skoro z Irlandii nadciągały kolejne fale katolików, czemu nie sprowadzić trochę protestantów? Praca przy budowie linii kolejowych była bardzo ciężka i dwudziestu z jego podopiecznych zmarło z powodu wycieńczenia lub wskutek zarazy, pozostawiając sieroty i wdowy bez środków do życia. Talbot po cichu wywinął się ze zobowiązań, a potem spędził długie lata na usuwaniu wszelkich śladów swojego zaangażowania w tę sprawę. Wcześniej przyjmował od robotników opłaty za „konsultacje". Choć obiecywał sobie, że zwróci pieniądze ich rodzinom, nie uczynił tego. Wymazał z pamięci całe to zdarzenie, a każdą kolejną życiową decyzję podejmował ostrożnie, skrupulatnie tropiąc przewrotność innych.

Cofając się niepewnie, Elisha Talbot nagle potknął się o coś twardego. Stanął zmartwiały. W pierwszej chwili pomyślał, że musiał popsuć się jego wewnętrzny kompas i wpadł na ścianę. Ale to nie była ściana. Jeśli pominąć uściski dłoni na powitanie, od wielu lat nie dotykał go żaden człowiek, teraz jednak pastor nie miał wątpliwości, że czuje dotknięcie innej ludzkiej istoty. Ktoś oplótł go ramionami i usiłował odebrać mu lampę. Pastor usłyszał czyjś ciężki, przyspieszony oddech.

Gdy Talbot odzyskał świadomość, w ułamku sekundy zorientował się, że otacza go nieprzenikniony mrok, całkiem innego rodzaju niż przedtem. Nadal czuł cierpki odór krypty, lecz teraz o jego policzek ocierało się coś zimnego i wilgotnego. Po twarzy spływały mu strużki potu, które – dziwna rzecz – jakby pełzły od ust ku czołu. I było zimno, zimno jak w lodowni. Poczuł, że drży, i uświadomił sobie, iż jest nagi. Jednocześnie jego zdrętwiałe ciało trawił jakiś dziwny, nie znany wcześniej żar. Co to za koszmar? Czy to sen? Tak, oczywiście! To tylko ta straszna, głupia książka, którą czytał, zanim udał się na spoczynek, pełna opisów bestii i demonów, tak na niego podziałała. A jednak nie mógł sobie przypomnieć chwili, gdy wychodził z krypty, nie pamiętał, jak dotarł do swego skromnego domu pomarańczowej barwy, ani jak przynosił sobie wodę do mycia… Nagle zrozumiał, że nigdy nie opuścił podziemnych korytarzy. Jego serce biło jak młot, rozpaczliwie pompując krew do głowy. Oddychał, pojękując słabo.

Pastor poczuł jeszcze, jak szaleńczo wierzga stopami trawionymi przez ogień. Wiedział, że to nie sen i że ma zaraz umrzeć. Było to dziwne uczucie. Opuścił go wszelki strach, zapewne zużyty całkowicie za życia. Zamiast tego Talbota ogarnęła wściekłość, że mogło go coś takiego spotkać, że oto ginie jedno z Bożych dzieci, a nikt o tym nie wie i nikogo to nie obchodzi.

W tej ostatniej chwili próbował modlić się płaczliwym głosem: „Boże, przebacz mi, jeśli zbłądziłem", lecz z jego ust wydobył się tylko rozdzierający krzyk, który utonął w coraz głośniejszym łomocie serca.

5

Pierwsza strona popołudniowego niedzielnego wydania „Bostonian Transcript" z 22 października 1865 roku zawierała wyjątkowe ogłoszenie: oferowano nagrodę wysokości dziesięciu tysięcy dolarów. Takiego zamieszania na ulicach, tylu zatrzymujących się przy sprzedawcach gazet powozów nie widziano w Bostonie od dnia (jakże, zdawało się, nieskończenie odległego), gdy miastem wstrząsnęła wiadomość o ataku na Fort Sumter [16], kiedy to wszyscy byli pewni, że dziewięciodniowa kampania zdoła położyć kres dzikiej rebelii Południa.

Pani Healey powiadomiła naczelnika Kurtza o swych planach, wysyłając mu zwykły telegram. Zanim wiadomość dotarła do adresata, wiele par oczu na posterunku policji zdążyło się już z nią zapoznać. Wdowa donosiła Kurtzowi, że zdecydowała się poinformować o wszystkim redakcje pięciu bostońskich gazet. Opisała okoliczności śmierci męża i wyznaczyła nagrodę za informację, która mogłaby doprowadzić do schwytania mordercy sędziego. Po niedawnej aferze korupcyjnej w biurze śledczym radni miejscy przegłosowali wprawdzie przepisy zabraniające policjantom przyjmowania nagród, czemuż jednak nie dać się wzbogacić zwykłym obywatelom? Kurtz zapewne nie będzie zadowolony z takiego obrotu sprawy, lecz jak zaznaczała wdowa, nie dotrzymał złożonej jej obietnicy. Popołudniowe wydanie „Bostonian Transcript" przyniosło nowinę jako pierwsze.

Ednah Healey z lubością snuła teraz wyobrażenia na temat tego, co czeka ujętego złoczyńcę, który miał cierpieć i żałować swej zbrodni. W jej ulubionej wizji morderca trafiał na Gallows Hill, gdzie nie wieszano go jednak, lecz rozbierano do naga i podpalano, pozwalając mu podejmować (oczywiście nieskuteczne) próby ugaszenia płomieni. Wdowa była zafascynowana i przerażona tworami swej wyobraźni. Służyły one ponadto całkiem innemu celowi – dzięki nim jej myśli nie skupiały się tak bardzo na mężu i mogła łagodzić narastającą nienawiść, jaką czuła do niego za to, że ją opuścił.

Rękawiczki, które pani Healey nosiła teraz nieustannie, miały zapobiec dalszemu rozdrapywaniu skóry. Jej mania nasilała się coraz bardziej i ubranie nie maskowało już blizn powstałych w wyniku samookaleczenia. Pewnego wieczoru dręczona koszmarem wdowa wypadła nagle ze swojej sypialni i w akcie desperacji ukryła gdzieś broszę zawierającą pukiel włosów sędziego. Rankiem służące i synowie pani Healey przetrząsnęli całe Wide Oaks, od desek podłogowych po podtrzymujące dach belki, lecz nie zdołali odnaleźć broszki. Tak było nawet lepiej. Z zawieszonymi na szyi wspomnieniami wdowa nigdy nie zaznałaby spokojnego snu.

Na szczęście i tak nie znała całej prawdy o powolnym konaniu męża przez cztery upalne jesienne dni, gdy Artemus Prescott Healey mamrotał nieustannie: „Wielce szanowna ławo przysięgłych… ", a setki głodnych czerwi, zrodzonych ze złożonych w ranie przez muchy jaj, stopniowo pożerały gąbczastą tkankę jego mózgu. Najpierw sędzia nie mógł ruszyć ramieniem. Potem zdołał przebierać palcami, sądząc, że porusza nogą. Po pewnym czasie larwy, którym pokarm nieszczególnie smakował, niemniej potrzebowały go, pochłonęły ten obszar mózgu swej ofiary, który odpowiadał za składnię. „Wielce przysięgła ławo szanownych… " – sędzia słyszał, że to nonsens, ale nie mógł nic z tym zrobić. Gdy na krótko wróciło mu czucie, w bezgranicznej udręce uwierzył, że nie żyje, i modlił się o to, by móc umrzeć ponownie. Healey wpatrywał się ze zdumieniem w rozpięty nad nim brudny proporczyk i niewiele z tego wszystkiego rozumiał.

Późnym popołudniem, po odejściu wielebnego Elishy Talbota, kościelny Drugiego Kościoła Unitariariskiego w Cambridge, nazwiskiem Gregg, notował w świątynnym diariuszu wydarzenia tygodnia. Talbot wygłosił tego ranka pełne pasji kazanie. Później spędził jakiś czas w kościele, grzejąc się w cieple pochwał diakonów. Gregg skrzywił się, gdy pastor poprosił go o otwarcie ciężkich kamiennych drzwi na końcu skrzydła, w którym znajdowały się pomieszczenia biurowe.

Upłynęło zaledwie kilka minut, gdy Gregg usłyszał narastający krzyk. Hałas zdawał się nie dochodzić z jakiegoś konkretnego miejsca, lecz bez wątpienia jego źródło mieściło się gdzieś w kościele. Po chwili, z lekkim zakłopotaniem, Gregg przyłożył ucho do ciemnoszarych drzwi, za którymi kryły się schody wiodące do podziemnych krypt. Choć krzyk zdążył już ucichnąć, kościelny nie mógł oprzeć się wrażeniu, że musiał dobiegać właśnie z tych posępnych katakumb. Sięgnął po brzęczący u pasa pęk kluczy i otworzył zamek. Wstrzymał oddech i zszedł po schodach.

Gregg był kościelnym już od dwudziestu lat. Pierwszy raz słyszał wielebnego Talbota, gdy ten odbywał z biskupem Fenwickiem serię publicznych debat poświęconych niebezpieczeństwom wiążącym się z budową w Bostonie katolickiej świątyni.

Podczas owych dysput pastor z zapałem prezentował swoje trzy główne tezy:

1. Zabobonne rytuały i przepych katolickich kościołów to przejawy bluźnierstwa i bałwochwalstwa;

2. Tendencja, jaką wykazują Irlandczycy, aby skupiać się w sąsiedztwie swoich świątyń i klasztorów, jest wyrazem oporu przed amerykanizacją i może doprowadzić do zawiązania tajnych spisków przeciwko Ameryce;

3. Papiestwo, ta wielka, obca, niebezpieczna siła kontrolująca wszelkie aspekty działalności katolików, poprzez swój prozelityzm zagraża niezależności wszystkich amerykańskich wyznań, a jego celem jest opanowanie kraju.

Oczywiście żaden z nastawionych nieprzychylnie wobec katolicyzmu pastorów unitariańskich nie akceptował postępowania rozwścieczonych bostońskich robotników, którzy niegdyś spalili katolicki klasztor, po tym jak rozniosła się pogłoska, że w jego lochach przetrzymuje się porwane protestanckie dziewczęta, aby uczynić z nich zakonnice. Któryś z uczestników zamieszek napisał na murze kredą: „Papież do piekła!". W istocie jednak nie chodziło tu o niechęć do Watykanu, lecz do Irlandczyków, którzy coraz częściej zabierali im pracę.

Po rozgłosie, jaki przyniósł mu udział w antykatolickiej debacie, wiele osób zachęcało Talbota, aby przejął po profesorze Nortonie posadę na Wydziale Teologicznym Harvardu. Pastor odrzucił jednak tę ofertę. Zbyt wielką przyjemność sprawiało mu wkraczanie w niedzielny poranek do zatłoczonego zboru przy akompaniamencie uroczystego dźwięku organów, gdy odziany w prostą kolegialną togę stawał za pulpitem. Chociaż Talbot był okropnie zezowaty, jego zaś głęboko melancholijny głos przypominał sposób mówienia w domu, w którym dopiero co ktoś oddał ducha, pastor miał zapewnioną obecność na ambonie i lojalność diakonów. To właśnie w tym miejscu władza wielebnego coś znaczyła. Od czasu gdy przed czterdziestu laty jego żona zmarła podczas porodu, Talbot nigdy nie założył nowej rodziny, kongregacja wystarczała mu bowiem w zupełności.

Lampa naftowa Gregga lekko przygasła, gdy kościelny stracił na moment równowagę. Kiedy w końcu musiał zrobić wydech, na jego twarzy i bokobrodach osiadła wilgoć. Chociaż w Cambridge wciąż jeszcze była jesień, w podziemnej krypcie Drugiego Kościoła panował chłód niczym podczas srogiej zimy.

– Kto tu?! Tutaj nie wolno…

Kościelny miał wrażenie, że w mroku krypty nie słychać jego głosu, i szybko zamknął usta.

Gregg zauważył rozsypane wzdłuż ściany małe białe strzępki. Schylił się, żeby zbadać podłoże, lecz jego uwagę odwrócił nagle ostry, trzeszczący dźwięk dochodzący z góry. Dotarł do niego smród tak ohydny, że stłumił nawet wszechobecną stęchłą woń katakumb.

Kościelny ruszył do przodu z kapeluszem przy twarzy. Przechodził pod ponurymi ciemnoszarymi łukami, lawirując pomiędzy szpalerami trumien. Wzdłuż ścian przemykały chyłkiem ogromne szczury. Drogę przed nim oświetlała migocząca poświata, której źródłem nie była jego lampa. Z tej samej strony dobiegały nieustanne trzaski.

– Jest tam kto? – spytał Gregg ostrożnie, chwytając się brudnych ceglastych ścian, gdy mijał zakręt. – Na litość boską…

Jego oczom ukazały się wystające z ziemi nogi. Tylko łydki i stopy. Reszta ciała tkwiła w głębokiej dziurze. Podeszwy sterczących w górę stóp płonęły. Stawy dygotały tak gwałtownie, że stopy zdawały się poruszać w przód i w tył, jakby w wielkim bólu. Ogarnięte ogniem ciało topiło się, a wściekłe płomienie zaczynały rozprzestrzeniać się na kostki.

Kościelny Gregg odskoczył na bok. Na zimnej ziemi przed sobą ujrzał stertę odzieży. Chwycił pierwsze z brzegu ubranie i począł nim gasić płonące stopy.

– Kim jesteś? – wykrzyknął, zdjęty grozą, lecz człowiek, który nadal pozostawał dlań tylko parą stóp, był martwy.

Po chwili kościelny uświadomił sobie, że fragment garderoby, którego użył do stłumienia ognia, to toga duchownego. Powrócił do starannie złożonych ubrań i przejrzał je: bielizna, znajoma pelerynka, biały halsztuk, szalik i dobrze uczernione buty należały do wielebnego pastora Elishy Talbota.

Oliver Wendell Holmes zamknął drzwi swojego gabinetu na piętrze Kolegium Medycznego i skierował się do wyjścia. Miał nadzieję, że uda mu się porozmawiać z Wendellem juniorem, zanim zjawi się grupa przyjaciół syna, lecz dokończenie pracy zajęło mu nieco więcej czasu, niż planował. Na korytarzu doktor niemal zderzył się z policjantem. Posterunkowy poszukiwał kogoś z władz uczelni i wyjaśnił Holmesowi, że naczelnik policji prosi o udostępnienie jednej z sal Kolegium, w której można by przeprowadzić sekcję zwłok. Chodzi o zbadanie przyczyn zgonu pewnego dżentelmena, którego ciało właśnie odnaleziono. Ponieważ nie udało się skontaktować z policyjnym koronerem, panem Barnicoatem, obdukcji miał dokonać profesor Haywood. Policjant nie dodał, że Barnicoat znany był z tego, iż weekendy spędzał w domach publicznych, i z pewnością nie zdołałby przeprowadzić oględzin zwłok. Stwierdziwszy, że gabinet dziekana jest pusty, Holmes uznał, że on sam, jako były dziekan („Tak, tak, pięć lat za sterem tej łodzi to było dla mnie wystarczająco wiele… Komuż w wieku pięćdziesięciu sześciu lat potrzebna jest tak wielka odpowiedzialność?" – ciągnął w myślach doktor), może podjąć odpowiednią decyzję i spełnić prośbę oficera.

Niebawem policyjnym powozem przybyli naczelnik Kurtz i jego zastępca Savage. Zjawił się również profesor Haywood i jego studentasystent. W sali postawiono nosze przykryte białym prześcieradłem. Haywood wykładał chirurgię i żywo interesował się autopsjami. Niekiedy, gdy znajdywano zamurowane w piwnicy niemowlę lub powieszonego w szafie mężczyznę, policja, pomimo obiekcji Barnicoata, zapraszała profesora do kostnicy, aby wyraził swą opinię.

Zaintrygowany Holmes zauważył, że naczelnik Kurtz umieścił przy drzwiach dwóch posterunkowych. Kto nieproszony chciałby wdzierać się do Kolegium o tej porze? Kurtz odgiął prześcieradło tylko po kolana. I tego było aż nadto. Holmes z trudem powstrzymał jęk na widok bosych stóp mężczyzny – jeżeli to, co ujrzał, można było jeszcze określić tym mianem.

Stopy – same stopy – oblane uprzednio jakąś cieczą, sądząc po zapachu, naftą, strawił ogień. „Wypalone na chrupko" – pomyślał przerażony Holmes. Pozostały tylko dwa bezkształtne kawałki, wystające niezgrabnie z kostek. Skóra, a raczej to, co z niej zostało, wzdęła się i rozpękła pod wpływem ognia, wydobywając na wierzch różową tkankę. Profesor Haywood pochylił się, żeby lepiej widzieć.

Chociaż doktor Holmes rozciął w swym życiu setki zwłok, nie miał żołądka równie odpornego jak jego inni koledzy medycy i musiał odejść od stołu sekcyjnego. Jako nauczyciel nieraz opuszczał swoją salę wykładową, gdy trzeba było uśmiercić chloroformem królika. Błagał wtedy asystenta, by nie pozwolił zwierzęciu choćby pisnąć.

Holmes poczuł, że zaczyna mu się kręcić w głowie. Miał wrażenie, że w pomieszczeniu nagle zabrakło powietrza. Nie wiedział, jak długo może potrwać autopsja, był jednak całkowicie pewien, że nie uda mu się dotrwać do jej zakończenia bez utraty przytomności. Haywood odsłonił całe zwłoki, ukazując obecnym szkarłatne, zastygłe w wyrazie bólu oblicze nieboszczyka. Zmiótł ziemię z jego oczu i policzków. Wzrok Holmesa wędrował po nagim ciele trupa.

Doktor uświadomił sobie, że twarz zmarłego jest mu znajoma. Tymczasem Haywood nachylił się nad ciałem, a naczelnik Kurtz zadawał mu kolejne pytania. Nikt nie prosił Holmesa o milczenie; jako wykładowca anatomii i fizjologii powinien wręcz wnieść swój wkład do dyskusji. Jednak doktor w tym momencie potrafił jedynie skupić się na poluźnianiu jedwabnego halsztuka. Mrugał konwulsyjnie, nie wiedząc, czy powinien raczej wstrzymać oddech, by zachować jak najdłużej to, co zdążył już zgromadzić w płucach, czy też oddychać gwałtownie, wykorzystując tę resztkę powietrza, jaka została jeszcze w pomieszczeniu, zanim inni, najwyraźniej nieświadomi tego, że tlen skończy się lada moment (Holmes był tego więcej niż pewny), padną na podłogę.

Jeden z zebranych, mężczyzna o ciemnej skórze Mulata, łagodnym wyrazie twarzy i błyszczących oczach, spytał doktora, czy nie jest mu słabo. W jego głosie Holmes dosłyszał coś znajomego. Jak przez mgłę rozpoznał w nim policjanta, który przybył do Craigie House podczas spotkania Klubu Dantego, aby zobaczyć się z Lowellem.

– Doktorze Holmes? Czy zgadza się pan z ustaleniami profesora Haywooda? – naczelnik Kurtz pragnął zapewne w uprzejmy sposób zaznaczyć udział doktora w badaniu, chociaż Holmes ani na moment nie podszedł do zwłok na tyle blisko, by dokonać czegoś więcej niż najbardziej pobieżnych oględzin.

Doktor usiłował przypomnieć sobie to, co dotarło do niego z dialogu Haywooda z Kurtzem. Zarejestrował uwagę profesora, że denat żył jeszcze, gdy ktoś podpalił mu stopy. Ofiara musiała jednak znajdować się w pozycji uniemożliwiającej przerwanie tortury. Brak innych obrażeń ciała oraz wygląd twarzy wskazywały na to, że przyczyną zgonu był najprawdopodobniej atak serca.

– Cóż, oczywiście – wyjąkał Holmes. – Tak, zgadzam się, panie naczelniku. – Cofnął się ku drzwiom, jakby chciał uciec przed śmiertelnym niebezpieczeństwem. – Panowie mogliby zapewne kontynuować przez chwilę beze mnie?

Kurtz zadawał Haywoodowi kolejne pytania, Holmes tymczasem dotarł do drzwi, wyszedł na korytarz, a po chwili znalazł się na zewnętrznym dziedzińcu Kolegium i zaczął łapczywie wciągać w płuca powietrze.

W porze zmierzchu, gdy niebo nad Bostonem zabarwiło się fioletem, doktor Holmes snuł się bez celu po placu targowym. Mijał rzędy straganów, na których wystawiono ciasta z kminkiem i dzbany imbirowego piwa, a biało odziani sprzedawcy ostryg i homarów zachęcali do kupna tych potworów. Doktor nie mógł ścierpieć myśli o swym haniebnym zachowaniu podczas autopsji. Nie otrząsnął się jeszcze z szoku, jaki wywołało odkrycie, że ofiarą morderstwa padł wielebny Talbot, dlatego też nie pobiegł do Fieldsa lub Lowella, by podzielić się z nimi tą sensacyjną wiadomością. Jak mógł – on, doktor Oliver Wendell Holmes, lekarz i profesor nauk medycznych, ceniony wykładowca i reformator medycyny! – drżeć na widok trupa, jak gdyby to była zjawa z jakiegoś sentymentalnego powieścidła? Wendell junior byłby szczególnie zawstydzony jego tchórzostwem. Syn Holmesa nie taił przekonania, że byłby lepszym odeń lekarzem – podobnie zresztą jak lepszym profesorem, mężem i ojcem.

Junior, chociaż nie miał jeszcze dwudziestu pięciu lat, był już na polu bitwy i widział niejedno: ciała rozrywane na strzępy, szeregi żołnierzy koszone ogniem artyleryjskim, kończyny odpadające jak liście, amputacje wykonywane za pomocą pił do drewna przez chirurgów amatorów, którym za stół operacyjny służyły wyjęte z zawiasów drzwi, a wyjących z bólu rannych przytrzymywały podczas zabiegu zbryzgane krwią pielęgniarki wolontariuszki. Zapytany przez kuzyna, jakim sposobem udało mu się zapuścić wąsy, podczas gdy jego własne usiłowania spełzły na niczym, Junior odpowiedział obcesowo: „Moje były podlewane krwią".

Teraz doktor Holmes zmobilizował całą posiadaną wiedzę o procesie pieczenia chleba. Poszukując na bostońskim targu pieczywa najlepszej jakości, nie zaniedbywał też obserwacji takich szczegółów, jak ubranie, zachowanie czy pochodzenie sprzedawców. Obmacywał bochenki pospiesznym, pozornie niedbałym, lecz zdecydowanym dotknięciem dłoni lekarza. Raz po raz przecierał zroszone czoło chusteczką. Na następnym straganie jakaś paskudna stara Irlandka dźgała palcami solone mięso. Doktor nie mógł znieść tego widoku.

Dotarłszy do stoiska irlandzkiej matrony, doktor uświadomił sobie, że wstrząs, jakiego doznał w kostnicy Kolegium Medycznego, miał głębsze podłoże, niż początkowo sądził. Nie chodziło tylko o odrazę na widok zdeformowanego ciała. Przyczyną nie był też fakt, że ofiarą zabójstwa – i to tak okrutnego – padł Elisha Talbot, wrośnięty w pejzaż Cambridge niczym wiąz Waszyngtona [17]. Nie – w tym morderstwie było coś znajomego. Holmes kupił ciepły, brązowy bochenek chleba i ruszył do domu. Zastanawiał się, czy śmierć Talbota mogła mu się kiedyś przyśnić w jakimś dziwnym, proroczym śnie. Lecz doktor nie wierzył w przesądy. Zapewne musiał kiedyś przeczytać opis podobnego makabrycznego czynu, którego szczegóły spadły nań potem bez ostrzeżenia, gdy ujrzał zwłoki. Gdzie jednak mógł natknąć się na opis czegoś równie okropnego? W żadnym piśmie medycznym. Z pewnością nie w „Bostonian Transcript", ponieważ morderstwo dopiero co się wydarzyło. Holmes zatrzymał się pośrodku ulicy i wyobraził sobie kaznodzieję wierzgającego w powietrzu płonącymi stopami.

– Dat calcagni a le punk [18] - wyszeptał.

Tak właśnie przez wieczność płonęli w swych dołach symoniach. [19] Jego serce zamarło.

– Dante! To Dante!

Amelia Holmes weszła do jadalni i postawiła na środku nakrytego stołu zimną potrawkę z dziczyzny. Wydała kilka poleceń służbie, wygładziła suknię i w oczekiwaniu na męża wyjrzała przez frontowe drzwi. Była pewna, że skręcająca w Charles Street postać, którą parę minut temu zobaczyła z okna na piętrze, to Wendell. Miała nadzieję, że nie zapomniał o wyśmienitym chlebie, który miał kupić. Zaprosili na kolację kilku przyjaciół, w tym Annie Fields. A w salonie kogoś, kto chce rywalizować z Annie Fields, wszystko musi być wyśmienite. Jednak Charles Street, jeśli pominąć znikające cienie drzew, była pusta. Zapewne krępy człowiek w długim fraku, którego widziała przez okno, był tylko podobny do jej męża…

Henry Wadsworth Longfellow studiował tekst pozostawiony przez Reya. Chcąc odpędzić myśli o przeszłości, dźgał palcami rzędy liter, przepisywał tekst po wielekroć na oddzielne arkusze, tworzył w różnych zestawieniach anagramy słów zapisanych na kartce przez policjanta. Córki pojechały z wizytą do Portland, do rodziny jego siostry, obydwaj synowie, każdy osobno, podróżowali po świecie, mógł zatem spędzać dni w samotności, za którą – bardziej w teorii niż w praktyce – tęsknił.

Tego samego dnia, gdy zginął wielebny Talbot, poeta obudził się przed świtem i usiadł na łóżku z poczuciem, że w ogóle nie zmrużył oka. Zdarzało mu się to bardzo często. Przyczyną bezsenności Longfellowa nie były koszmarne sny, nie rzucał się ani nie wiercił nerwowo w łóżku. Mgłę, w którą wkraczał nocami, mógłby opisać raczej jako spokojny, analogiczny do snu stan. Poeta był rad, że o świcie, nawet po długim nocnym czuwaniu, czuł się wypoczęty, jak gdyby nie spędził tych godzin bezsennie. Niekiedy jednak miał wrażenie, że w bladej poświacie nocnej lampy dostrzega łagodne rysy twarzy swej żony, przyglądającej mu się z rogu sypialni. Wyskakiwał wtedy gwałtownie z łóżka. Rozczarowanie, które w chwilę później odczuwał, było gorsze od wszelkich sennych koszmarów, jakie mógł sobie przypomnieć lub wyobrazić. Wślizgując się w szlafrok z wielbłądziej sierści, poeta czuł, że srebrne fałdy jego brody są cięższe niż wtedy, gdy kładł się do łóżka.

Kiedy Longfellow zszedł tylnymi schodami na dół, miał na sobie frak, a w butonierce różę. Nie znosił być niechlujny, nawet w domu. Na półpiętrze wisiała reprodukcja portretu młodego Dantego pędzla Giotta. W miejscu jednego oka poety widniała dziura. Giotto namalował swój fresk we florenckim Palazzo Bargello, lecz przez stulecia był on pokryty wapnem i zapomniany. Teraz pozostała tylko litografia zniszczonego malowidła. Dante pozował do tego portretu, zanim dosięgły go bóle wygnania i wojna z losem; był wówczas cichym wielbicielem Beatrycze, młodzieńcem średniego wzrostu, o smagłym, melancholijnym, zamyślonym obliczu. Miał duże oczy, orli nos i wysunięty do przodu podbródek. Łagodna linia jego twarzy była niemal kobieca.

Młody Dante, jak mówią legendy, rzadko odzywał się nie pytany. W czasie gdy kontemplował coś szczególnie mu miłego, nic nie było w stanie go rozproszyć. Podobno, gdy znalazł kiedyś rzadką książkę w jednym z antykwariatów w Sienie, spędził cały dzień na ławce, czytając ją, nie spostrzegłszy nawet, że tuż obok odbywa się uliczna fiesta, grają muzykanci i pląsają kobiety.

Longfellow usiadł w swym gabinecie nad miską płatków owsianych z mlekiem. Tym prostym posiłkiem chętnie zastępował obiad przez większość dni w tygodniu. Nie mógł przestać myśleć o słowach zapisanych przez Reya. Zanim odłożył te, jak je określił Lowell, „hieroglify" do szuflady, rozważył miliony możliwości ich znaczeń w tuzinie języków. Z tej samej szuflady wydobył próbne odbitki Pieśni szesnastej i siedemnastej Piekła, pełne sugestii i uwag z ostatniego „seansu" w Klubie Dantego. Na biurku od dawna już nie gościły jego własne wiersze. Fields wydał wprawdzie jakiś czas temu nową edycję cieszących się największą popularnością utworów Longfellowa i namawiał poetę do skończenia Tales of a Wayside Inn, mając nadzieję, że zachęci go to do stworzenia nowych wierszy. Longfellow jednak był przekonany, że nigdy niczego sam już nie napisze. Nie chciał nawet próbować. Niegdyś tłumaczenie Dantego traktował jako odskocznię od własnej poezji. Rozpoczął tę praktykę przed dwudziestu pięciu laty. Teraz, od ponad czterech lat, Dante stał się dlań poranną modlitwą i codzienną pracą.

Po wypiciu drugiej i ostatniej filiżanki kawy przypomniał sobie przywiezioną z Anglii plotkę, jakoby Francis Child [20] stwierdził w gronie przyjaciół, iż „Longfellow i jego koteria są tak zarażeni toskańską chorobą, że w porównaniu z Dantem Milton to dla nich podrzędny geniusz". Milton był niedoścignionym ideałem zarówno dla angielskich poetów religijnych, jak i dla amerykańskich uczonych. Lecz autor Raju utraconego przyjął bezpieczny punkt obserwacyjny, opisując piekło z góry, a niebo z dołu – nie zaś od wewnątrz. Fields, dyplomata w każdym calu, zaśmiał się, gdy Arthur Hugh Cloungh powtórzył słowa Childa w Pokoju Pisarzy w Corner, lecz Longfellowa ten komentarz rozdrażnił.

Longfellow zanurzył w atramencie gęsie pióro. Z trzech misternie zdobionych kałamarzy, jakie posiadał, ten właśnie cenił najbardziej. Należał on niegdyś do Samuela Taylora Coleridge'a, a potem do lorda Tennysona, który wysłał go Longfellowowi w darze, wraz z życzeniami powodzenia w pracy nad przekładem Boskiej Komedii. Samotnik Tennyson darzył Dantego najwyższym szacunkiem. Był jednym z tych nielicznych w Starym Kraju, którzy naprawdę go rozumieli i czytali coś więcej niż parę epizodów z Pieklą. Przed wiekami Dantego wielce ceniono w Hiszpanii, dopóki uznania tego nie zdusiły oficjalny dogmat i inkwizycja. Wolter zapoczątkował francuską niechęć wobec rzekomego dantejskiego „barbarzyństwa". Nawet w Italii, gdzie poetę znały najszersze kręgi, różne walczące o władzę frakcje wykorzystywały go jedynie dla własnych celów. Longfellow często rozmyślał o dwóch marzeniach, które nawiedzały wygnańca Dantego w czasach, gdy pisał Boską Komedię: pierwszym, by wrócić do Florencji, i drugim, by ponownie ujrzeć Beatrycze. Nie spełniło się żadne z nich.

Dante błąkał się, bezdomny, i by móc tworzyć, musiał niemalże pożyczać atrament, którym pisał. Kiedy zbliżał się do bram obcego miasta, z pewnością myślał, że nigdy nie przekroczy już bram Florencji. Gdy oglądał wieże feudalnych zamków wieńczących odległe wzgórza, musiał odczuwać, jak wielka jest arogancja silnych i krzywda słabych. Każdy strumień i rzeka, jakie napotykał, przypominały mu o Arno. Każdy głos, w którym pobrzmiewał obcy akcent, mówił mu, że jest wygnańcem. Poemat był dlań po prostu poszukiwaniem domu.

Longfellow był metodyczny w organizacji swego czasu i wczesne godziny dnia przeznaczał wyłącznie na sprawy osobiste, aż do godziny dwunastej odmawiając przyjmowania wszelkich gości, z wyjątkiem, rzecz jasna, swoich dzieci.

Poeta posegregował stosy listów, na które trzeba było odpowiedzieć. Przysunął do siebie pudełko z małymi kwadracikami papieru, na których złożył wcześniej swój podpis. Od czasu publikacji Evangeline popularność poety wzrosła i regularnie otrzymywał teraz listy od obcych osób, z których większość prosiła go właśnie o autograf. Młoda kobieta z Wirginii załączyła swój portrecik rozmiarów biletu wizytowego, na którego odwrocie napisała: „Jakąż skazę można w niej znaleźć?", poniżej podając swój adres. Longfellow zmarszczył brew i posłał jej standardowy autograf bez komentarza. „Skazę zbyt wspaniałej młodości" – pomyślał. Po zapieczętowaniu około dwóch tuzinów kopert napisał innej damie uprzejmą odpowiedź odmowną. Nie lubił być niegrzeczny, lecz prośba tej korespondentki była dość szczególna: dama żądała pięćdziesięciu autografów, wyjaśniając, że chce nimi ozdobić nakrycia do stołu dla gości zaproszonych na uroczysty obiad. Serdecznie ubawił go natomiast list od innej pani, która opisywała, jak jej córeczka, znalazłszy na swojej poduszce długonogiego pająka [21], wbiegła do salonu, oznajmiając: „W moim pokoju jest pan Longfellow!".

Longfellow ucieszył się, gdy odkrył wśród świeżej poczty wiadomość od Mary Frere, młodej damy z Auburn w stanie Nowy Jork, którą poznał w czasie ostatniego letniego pobytu w Nahant. Gdy wieczorami dziewczynki szły spać, poeta i panna Frere spacerowali razem wzdłuż skalistego wybrzeża, rozmawiając o nowej poezji lub muzyce. Longfellow napisał do niej długi list, w którym wspomniał, że jego trzy córki często dopytują się, co u niej słychać, i bardzo chcą wiedzieć, gdzie planuje spędzić przyszłe lato.

Na moment oderwał się od korespondencji, ulegając przemożnej pokusie, by spojrzeć za okno, przy którym stało biurko. Wraz z nadejściem jesieni zawsze oczekiwał odrodzenia mocy twórczych. Kominek, wciąż jeszcze bez ognia, wypełniały jesienne liście, które miały imitować płomienie. Longfellow zauważył, że ciepły, jasny dzień przygasał szybciej, niż to się zdawało z wnętrza jego gabinetu o brązowych ścianach. Okno wychodziło na otwarte łąki, ciągnące się aż po lśniące wody rzeki Charles. Poeta niedawno kupił tych kilka akrów ziemi. Szczerze rozbawiła go krążąca pogłoska, że zakupu dokonał po to, by podnieść wartość swej posiadłości. Tak naprawdę chodziło mu tylko o widok.

Na drzewach nie było już liści, lecz jedynie brązowe owoce, a krzaki zdobiły tylko kiście czerwonych jagód. Brzmienie wiatru miało w sobie jakiś ostry, nieprzyjemny, męski ton – był to głos męża, nie kochanka.

Dzień Longfellowa toczył się w niespiesznym tempie. Po kolacji poeta odprawił służbę i postanowił nadrobić zaległości w lekturze gazet. Popołudniowe wydanie „Bostonian Transcript" przynosiło zdumiewające ogłoszenie pani Healey. Artykuł opisywał przerażające okoliczności zabójstwa Artemusa Healeya, do tej pory ukrywane przez wdowę „za radą biura naczelnika policji i innych urzędowych osób". Longfellow przerwał czytanie, jednak – jak uświadomił sobie w dalszych, obfitujących w wydarzenia godzinach – pewne szczegóły z artykułu i tak mimowolnie utkwiły mu w pamięci. Na dalszą lekturę nie pozwoliło mu współczucie, nie tyle dla cierpienia sędziego, ile dla bólu wdowy.

Zdarzyło się to w lipcu 1861 roku. Powinni byli znajdować się już w Nahant, gdzie chłodna morska bryza przynosiła ulgę w czas nieznośnych upałów, lecz z powodów, których nikt nie pamiętał, nie opuścili jeszcze Cambridge.

Longfellow był w swoim gabinecie, gdy nagle z przyległej biblioteki dobiegł go pełen przerażenia krzyk dziewczynek. Fanny Longfellow siedziała tam z małą Edith, która miała wówczas osiem lat, i jedenastoletnią Alice, pieczętując lakiem koperty z puklami włosów dziewcząt, świeżo ściętymi na pamiątkę. Mała Annie Allegra spała smacznie na górze. Fanny otwarła okno, zapewne z nikłą nadzieją na powiew powietrza. To, co nastąpiło potem, pozostaje w sferze domysłów. Nikt nie widział dokładnie, co się stało; nikt nie potrafił zrozumieć czegoś tak nagłego, przypadkowego i nieuzasadnionego. Prawdopodobnie na jej lekką letnią sukienkę skapnął gorący lak i w okamgnieniu cały materiał zajął się ogniem.

Longfellow stał właśnie przy biurku, sypiąc, dla utrwalenia atramentu, odrobinę czarnego piasku na napisany przed chwilą wiersz, gdy do gabinetu wbiegła z krzykiem Fanny, otoczona płomieniami, niczym orientalnym zawojem.

Gdy udało się ugasić ogień, Longfellow zaniósł roztrzęsioną żonę na górę do sypialni. Później, w nocy, lekarze, podawszy eter, przynieśli jej ulgę. Rano, zapewniając męża urywanym szeptem, że prawie nie czuje bólu, Fanny wypiła odrobinę kawy, a potem zapadła w śpiączkę, z której już nie udało się jej obudzić. Czuwanie przy zwłokach w bibliotece w Craigie House przypadło na osiemnastą rocznicę ich ślubu. Ogień oszczędził jedynie głowę Fanny. Jej piękne włosy ozdobiono wieńcem pomarańczowych kwiatów.

Sam poeta nie uczestniczył w uroczystościach żałobnych, przykuty do łóżka z powodu własnych oparzeń. Mógł jednak słyszeć szloch swych przyjaciół, kobiet i mężczyzn, zebranych na dole, w salonie. Wiedział, że płaczą zarówno nad nim, jak nad Fanny. Choć pogrążony w malignie, był jednak na tyle świadomy, że potrafił rozpoznać po odgłosach płaczu poszczególne osoby. Ze względu na oparzenia twarzy zapuszczenie brody stało się dlań koniecznością – chodziło nie tylko o to, aby ukryć blizny, ale także o to, że nie mógł się golić. Pomarańczowe przebarwienia na wiotkich dłoniach poety utrzymywały się boleśnie długo, przypominając mu o tragedii, zanim w końcu całkiem wyblakły.

Longfellow przez tydzień wracał do zdrowia, leżąc w sypialni i wpatrując się w swoje obandażowane dłonie. Przechodząc korytarzem, dzieci mogły słyszeć, jak nieprzytomny, niemal bez ustanku, powtarzał do siebie: „Dlaczego nie zdołałem jej uratować? Dlaczego nie zdołałem jej uratować?". Annie, na szczęście, była za mała, aby zrozumieć cokolwiek.

Gdy w końcu pogodził się ze śmiercią Fanny, gdy mógł już spojrzeć na swoje córeczki bez popadania w rozpacz, otworzył szufladę z notatkami, w której niegdyś schował fragmenty swych przekładów Dantego. Większość z nich powstała jako poetyckie wprawki w dawnych, szczęśliwych czasach. Dziś były dlań bezużyteczne. Wrzucił je do ognia. To nie była poezja Dantego Alighieri; to była poezja Henry'ego Longfellowa – jego język, jego styl, jego rytm – poezja kogoś zadowolonego z życia. Zaczął więc pracę od nowa, począwszy od Raju, tym razem nie szukając właściwego stylu, by wyrazić słowa Dantego. Longfellow szukał teraz samego Dantego. Zaszył się w swym gabinecie pod opieką trzech córek, guwernantki, swoich cierpliwych synów – dziś niespokojnych mężczyzn – oraz wynajętej służby i Dantego Alighieri. Longfellow odkrył, że nie potrafi już tworzyć poezji, lecz nic nie mogło go powstrzymać od pracy nad Dantem. Czuł, jak pióro zamienia się w jego dłoni w kowalski młot. Trudno dzierżyć go pewnie, lecz jakąż moc posiada!

Wkrótce znalazł wsparcie u przyjaciół: najpierw Lowella, potem Holmesa, Fieldsa i Greene'a. Longfellow mawiał często, że utworzyli oni Klub Dantego, aby zabawić się jakoś podczas posępnych, przygnębiających nowoangielskich zim. W istocie jednak spotkania w Klubie były dlań bardzo ważne. Zastrzeżenia i uwagi wobec ułomności jego przekładu nie zawsze były dlań miłe, jednak palącą krytykę studziła późniejsza kolacja.

Gdy Longfellow powrócił do lektury poprawionych przekładów kolejnych pieśni Piekła, z zewnątrz dobiegł go nagle głuchy łomot. Trap szczeknął ostro.

– Mistrzu Trap? Co to może być, mój drogi kolego?

Ale Trap, nie znalazłszy żadnego źródła hałasu, ziewnął tylko i na powrót wcisnął się w ciepły słomiany siennik swojego koszyka. Poeta wyjrzał przez okno nie oświetlonej jadalni, lecz niczego nie zauważył. Wtem z ciemności wyłoniła się para oczu, a potem nastąpił oślepiający błysk światła. Longfellowowi serce podeszło do gardła, nie tyle na widok twarzy (jeśli to była twarz), ile z powodu jej nagłego zniknięcia, gdy na moment zamknął oczy. Odskoczył do tyłu, kopiąc przy tym w szafkę i strącając na podłogę cały komplet rodzinnej zastawy stołowej (podarunek ślubny, tak jak cały Craigie House, od ojca Fanny). Brzęk roztrzaskujących się naczyń odbił się głośnym echem w całym domu. Longfellow odruchowo rzucił się naprzód, z nagłym okrzykiem przerażenia.

Trap miotał się i ujadał ze wszystkich sił. Poeta umknął z jadalni do salonu, a potem do biblioteki, gdzie na kominku leniwie płonął ogień. Liczył, że na zewnątrz ujrzy coś, co wszystko wyjaśni. Miał nadzieję, że w drzwiach staną zaraz Jamey Lowell lub Wendell Holmes i przeproszą za to, iż niepokoją go o tak późnej porze. Lecz gdy Longfellow, z drżącymi dłońmi, zbliżył się do okna, dojrzał za nim tylko ciemność.

Kiedy na Brattle Street rozbrzmiewał krzyk Longfellowa, James Russell Lowell tkwił właśnie zanurzony po uszy w balii i wsłuchiwał się w plusk wody. Powieki miał półprzymknięte i zastanawiał się, gdzie podziała się młodość. Małe okienko nad jego głową było uchylone, a noc była chłodna. Gdyby Fanny weszła do łazienki, niechybnie kazałaby mu wynosić się natychmiast do ciepłego łóżka.

Lowell zdobył sławę, będąc dużo młodszy niż większość uznanych poetów, włączając w to Longfellowa i Holmesa – obydwaj byli od niego starsi około dziesięciu lat – i był tak zadowolony z tytułu Młodego Poety, że w wieku czterdziestu sześciu lat czuł się, jakby stracił go za karę.

Obojętnie wypuścił ustami dym (czwartego tego dnia) cygara, pozwalając popiołowi zabrudzić wodę, w której się kąpał. Przypomniał sobie czasy – to tylko kilka lat temu! – gdy ta sama balia zdawała się znacznie większa. Potem począł zastanawiać się, gdzie mogło się podziać zapasowe ostrze brzytwy, które ukrył przed laty na górnej półce. Czyżby Fanny lub Mab były bardziej spostrzegawcze, niż pozwalał sobie wierzyć, i odgadły czarne myśli, jakie często trapiły go podczas kąpieli? Za młodu, jeszcze nim spotkał swoją pierwszą żonę, Lowell zwykł nosić w kieszeni kamizelki strychninę. Melancholię odziedziczył, jak sam twierdził, po swej biednej matce. W tym samym okresie zdarzyło mu się raz przyłożyć do skroni nabity pistolet, bał się jednak pociągnąć za cyngiel – czego wciąż szczerze się wstydził.

Gdy po dziewięciu latach małżeństwa Maria White Lowell zmarła, jej mąż po raz pierwszy poczuł się stary, jak gdyby nagle stał się posiadaczem przeszłości, czegoś dotychczas obcego jego teraźniejszemu życiu – życiu, z którego został wygnany. W sprawie swych ponurych myśli Lowell postanowił zasięgnąć porady medycznej u doktora Holmesa. Ten zalecił mu regularnie kłaść się spać o wpół do jedenastej w nocy i pić rano raczej zimną wodę niż kawę. „Dobrze się stało – myślał teraz Lowell – że Wendell zamienił stetoskop na profesorski pulpit: nie miał dość cierpliwości, by wytrzymać czyjeś cierpienie".

Fanny Dunlap została guwernantką małej Mabel po śmierci Marii. Zapewne jakiś zewnętrzny obserwator jego życia uznałby za oczywiste, że niebawem zajmie ona u boku Lowella miejsce pierwszej żony, jako jej substytut. Związek z inną, pospolitszą kobietą nie okazał się aż tak trudny, jak się tego obawiał Lowell. Wielu przyjaciół potępiało go za to. On jednak nie obnosił się ze swą żałobą. Brzydził się sentymentalizmem po samo dno duszy. Poza tym, przestał wspominać Marię jako kogoś realnego. Była dlań wizją, ideą, lekką poświatą na niebie, bladą jak światła gwiazd przed zachodem słońca. „Moja Beatrycze" – napisał Lowell w swoim dzienniku. Lecz nawet wiara w ten obraz wymagała od niego maksymalnego wysiłku woli, tak iż w krótki czas potem Maria stała się dlań już tylko mglistym wspomnieniem.

Oprócz Mabel, Lowell miał z Marią trójkę dzieci, z których najzdrowsze przeżyło zaledwie dwa lata. Śmierć najmłodszego z nich, chłopca imieniem Walter, poprzedziła o rok odejście samej Marii. Wkrótce po ślubie Fanny poroniła i odtąd była bezpłodna. A zatem James Russell Lowell miał tylko jedno żywe dziecko, córkę, którą wychowywała jego druga żona.

Gdy Mabel była jeszcze mała, Lowell sądził, że wystarczy, jeśli jego córeczka będzie wspaniałą, zwyczajną dziewuszką, robiącą babki z piasku i wspinającą się po drzewach. Uczył ją pływać, jeździć na łyżwach i wędrować dwadzieścia mil dziennie, jak to sam potrafił.

Jednak w starym rodzie Lowellów z Nowej Anglii od niepamiętnych czasów rodzili się synowie. On sam miał trzech bratanków, którzy służyli w armii Unii i polegli podczas niedawnej wojny. Takie było przeznaczenie. Dziadek Jamesa Russella był autorem pierwszego wymierzonego przeciwko niewolnictwu prawa w stanie Massachusetts. Jednak sam poeta nie spłodził żadnych Jamesów Lowellów juniorów, którzy przyczyniliby się do zwycięstwa tej największej sprawy ich epoki. Przez zaledwie kilka miesięcy swego życia Walt był krzepkim chłopcem. Gdyby żył, byłby z pewnością równie wysoki i dzielny jak kapitan Oliver Wendell Holmes junior.

Lowell skubał z upodobaniem mokre końce swych przypominających kły morsa wąsów. Rozmyślał o „The North American Review" i o tym, jak wiele czasu pochłaniały mu prace redakcyjne. Zamawianie rękopisów i redagowanie wniosków nie licowało z jego talentami poety i już dawno przerzucił te zadania na swojego bardziej skrupulatnego zastępcę, Charlesa Eliota Nortona. Ów jednak, dla podratowania zdrowia swej żony, wybrał się w podróż do Europy. Kwestie stylu, gramatyki i interpunkcji w artykułach obcych ludzi – oraz presja ze strony (zarówno kompetentnych, jak i niekompetentnych) przyjaciół, którzy pragnęli coś opublikować – wszystko to sprawiało, że Lowell nie miał głowy do pisania. Rutyna akademicka jeszcze bardziej osłabiała jego poetyckie natchnienie. Na dodatek czuł, że przez ramię patrzy mu Korporacja Harwardzka, zawsze gotowa grzebać w jego myślach równie pilnie, jak kalifornijscy imigranci grzebali w złotonośnych piaskach. A on, by odzyskać natchnienie, potrzebował jedynie położyć się pod drzewem i przez rok nie poświęcać się żadnemu innemu zajęciu prócz obserwacji plamek światła słonecznego na trawie. Jakże zazdrościł Hawthorne'owi [22], gdy niedawno odwiedził go w Concord! Do wieży, jaką sobie zbudował, można było się dostać tylko tajemnym wejściem, a nad klapą, która doń prowadziła, pisarz umieścił ciężkie krzesło.

Lowell nie usłyszał lekkich kroków na schodach ani nie dostrzegł, kiedy drzwi łazienki uchyliły się szerzej. Wchodząc, Fanny zamknęła je za sobą.

– Kochanie, prawie nie ma tu czym oddychać.

Lowell usiadł w balii z poczuciem winy.

W szeroko osadzonych, orientalnych oczach Fanny malowało się zatroskanie.

– Jamey, przybiegł tu syn dozorcy. Spytałam go, o co chodzi, ale powiedział, że chce rozmawiać z tobą osobiście. Zaprowadziłam go do pokoju muzycznego. Biedactwo, aż nie mógł złapać tchu.

Lowell owinął się w szlafrok i wbiegł na schody, pokonując po dwa stopnie naraz. Niezgrabny młodzieniec, o szerokich końskich zębach wystających spod górnej wargi, stał bezczynnie przy fortepianie, jak gdyby nerwowo przygotowywał się do koncertu.

– Sir, proszę mi wybaczyć, że sprawiam panu kłopot… Przechodziłem właśnie Brattle Street, kiedy wydało mi się, że słyszę hałasy ze starego Craigie House. Pomyślałem, że trzeba by zajrzeć do profesora Longfellowa i sprawdzić, czy wszystko w porządku. Ludziska mówią, że on jest taki dobry…

Serce Lowella zabiło szybciej w panice. Chwycił chłopca za ramiona.

– Co to za hałas, który słyszałeś, młodzieńcze?

– Wielki łomot. Jakby coś grzmotnęło – chłopak usiłował bezskutecznie oddać te odgłosy gestem. – No i ten kundelek… Trap mu jest, no nie?… Szczekał tak, że mógłby pobudzić wszystkich nieboszczyków. A potem coś jakby głośny krzyk. Nigdy wcześniej nie słyszałem tam takiego rwetesu, sir.

Lowell kazał chłopcu zaczekać, a sam popędził do garderoby, gdzie w pośpiechu chwycił pantofle i spodnie w szkocką kratę, które w innych okolicznościach wzbudziłyby u jego żony obiekcje natury estetycznej.

– Jamey, nie będziesz przecież o tej porze wychodził – perswadowała Fanny. – Tyle się ostatnio namnożyło różnych opryszków…

– Chodzi o Longfellowa – odparł krótko Lowell. – Chłopiec sądzi, że coś mu się mogło stać.

Fanny umilkła. Lowell obiecał żonie, że weźmie ze sobą strzelbę myśliwską i z bronią przewieszoną przez ramię wyruszył wraz z synem dozorcy w stronę Brattle Street.

Longfellow wciąż jeszcze drżał lekko, gdy wyszedł otworzyć drzwi Craigie House, lecz prawdziwym wstrząsem był dlań dopiero widok strzelby Lowella. Przeprosił za zamieszanie i opisał incydent bez upiększeń, tłumacząc go chwilowym pobudzeniem wyobraźni.

– Karl – zwrócił się Lowell do syna dozorcy – biegnij na policję po posterunkowego.

– Och, nie ma takiej potrzeby – odparł Longfellow.

– A ta ostatnia fala napadów rabunkowych? Policjanci sprawdzą całe sąsiedztwo i upewnią się, czy jest bezpiecznie. No, nie bądź samolubny.

Lowell spodziewał się, że przyjaciel będzie się sprzeciwiał, lecz Longfellow tego nie zrobił. Skinął zatem głową na Karla, który podekscytowany niezwykłą sytuacją, pognał na posterunek policji w Cambridge. W gabinecie Longfellowa Lowell opadł na krzesło i poprawił szlafrok, który wciąż miał na sobie. Gospodarz przeprosił przyjaciela, że wyrwał go z Elmwood z tak błahego powodu, i nalegał, by wrócił do siebie. Niemniej jednak ochoczo zaproponował mu herbatę.

James Russell Lowell wyczuł, że Longfellow jest przestraszony nie na żarty.

– Fanny jest ci zapewne wdzięczna – stwierdził ze śmiechem. – Mój zwyczaj otwierania okna w łazience, gdy siedzę w balii, nazywa „śmiercią przez wykąpanie".

Nawet teraz Lowell czuł się niezręcznie, wypowiadając imię żony w obecności przyjaciela, i starał się odruchowo zmienić modulację głosu. Rany Longfellowa były nadal świeże. Sam nigdy nie mówił o swojej Fanny. Nie napisał też o niej żadnego sonetu ani elegii, w których upamiętniałby żonę. Nawet w jego dzienniku nie było ani jednej wzmianki o jej odejściu. W pierwszym wpisie dokonanym po tragicznym wypadku Longfellow zacytował kilka wersów z Tennysona: „Spij słodko, czułe serce, w pokoju". Lowell sądził, że całkiem dobrze pojmował powody, dla których jego przyjaciel przez ostatnie lata napisał tak mało nowych wierszy i szukał schronienia w Dantem. Gdyby Longfellow miał sam tworzyć, pokusa, by napisać jej imię, byłaby zbyt wielka, a wówczas Fanny stałaby się zaledwie słowem.

– Zapewne to tylko jeden z tych turystów chcących obejrzeć dom Waszyngtona – Longfellow roześmiał się łagodnie. – Czy mówiłem ci, że w zeszłym tygodniu zjawił się tutaj jeden taki, by zobaczyć, „jeśli byłby pan tak łaskaw", siedzibę sztabu generała?

Kiedy wychodził, zapewne planując swój następny postój, zapytał, czy w sąsiedztwie nie mieszkał przypadkiem Szekspir. Obydwaj wybuchnęli śmiechem.

– Na litość boską! A co ty na to?

– Powiedziałem mu, że nawet jeśli Szekspir przeprowadził się gdzieś w te okolice, to go nie spotkałem.

Lowell oparł się wygodnie na szerokim fotelu.

– Zacna odpowiedź. Myślę, że księżyc nigdy nie zachodzi w Cambridge, i stąd tak wielka liczba miejscowych lunatyków.

Lowell spojrzał na leżące na zielonym stole odbitki, które Longfellow wydobył z szuflady.

– Pracujesz o tej porze nad Dantem? Mój drogi przyjacielu, twoje pióro nigdy nie wysycha. Zamęczysz się całkiem.

– Wcale nie czuję się zmęczony. Oczywiście są chwile, gdy mam wrażenie, że tłumaczenie grzęźnie jak koła powozu w głębokim piasku. Lecz coś wciąż popycha mnie do tej pracy i wiem, że nie da mi to spokoju.

Lowell studiował tekst.

– Pieśń szesnasta – powiedział Longfellow. – Powinna pójść do druku, lecz wciąż nie chcę się z nią rozstawać. Gdy Dante spotyka trzech florentyiiczyków, mówi:,, S'i' fossi stato dal foco coperto… ".

– „Gdybym miał wówczas od żaru osłonę – Lowell czytał przekład przyjaciela, w miarę jak Longfellow recytował włoski oryginał – Między nich skoczyć bym się odważył, / A Mistrz mój widząc, jaką chęcią płonę, / Nie byłby wzbraniał… " [23]. Tak, nie powinniśmy nigdy zapominać o tym, że Dante to nie tylko obserwator piekła, że w drodze grozi mu również fizyczne i metafizyczne niebezpieczeństwo.

– Nie potrafię w angielskim znaleźć właściwego wyrazu. Przypuszczam, że są tacy, którzy powiedzieliby, że słowa obcego autora należy w tłumaczeniu modyfikować dla osiągnięcia poetyckiej gładkości. Tymczasem ja, przeciwnie, jako tłumacz pragnę być niczym świadek zeznający przed sądem: podnieść w górę prawą dłoń i przysiąc, że mówię prawdę, całą prawdę i tylko prawdę.

Trap zaczął szczekać na swego pana i drapać jego spodnie pazurami.

– Trap był już ze mną w drukarni tyle razy – uśmiechnął się Longfellow – że myśli, iż to on tak naprawdę przetłumaczył Dantego.

Lecz Trap nie obszczekiwał filozofii przekładu Longfellowa. Terier wypadł na korytarz i skierował się ku drzwiom wejściowym. W tej samej chwili ktoś zaczął w nie głośno pukać.

– Ach, policja – Lowell, pod wrażeniem szybkiego przybycia stróżów porządku, zaczął kręcić rozmokłego wąsa.

Longfellow otworzył drzwi.

– Cóż za niespodzianka! – odezwał się najbardziej serdecznym tonem głosu, jaki mógł w tym momencie z siebie wydobyć.

– Jak to? – stojący na szerokim progu domu J. T. Fields ściągnął brwi. – Otrzymałem wiadomość w połowie partyjki wista, że mam przybyć tu natychmiast. Czy wszystko w porządku, mój drogi Longfellow?

– Nie wysyłałem żadnej wiadomości – odparł przepraszająco gospodarz. – Nie było z wami Holmesa?

– Nie, pół godziny czekaliśmy na niego z rozdaniem.

Wtem wszyscy posłyszeli głośny szelest wyschniętych liści.

Po chwili ukazała się krępa postać Olivera Wendella Holmesa, który tratując butami liście, gnał wyłożoną cegłami alejką w kierunku domu Longfellowa. Fields odsunął się na bok, a doktor minął go pędem i zdyszany wpadł na korytarz.

– Holmes? – upewnił się gospodarz.

Rozgorączkowany doktor zauważył ku swemu przerażeniu, że jego przyjaciel trzyma w dłoni plik pieśni Dantego.

– Dobry Boże, Longfellow! – krzyknął doktor Holmes. – Odłóż to natychmiast!

6

Upewniwszy się, że drzwi zostały dobrze zamknięte, Holmes wyjaśnił urywanymi zdaniami, jak po drodze z rynku do domu doznał olśnienia i popędził z powrotem do Kolegium Medycznego, gdzie okazało się, że – Bogu niech będą dzięki! – policjanci pojechali już na posterunek w Cambridge. Holmes posłał wiadomość do Fieldsa, by ściągnąć go od razu do Craigie House.

Doktor chwycił dłoń Lowella i potrząsnął nią gorączkowo, wdzięczny mu za obecność bardziej, niż sam gotów byłby się do tego przyznać.

– Mój drogi, właśnie miałem posłać po ciebie gońca do Elmwood.

– Holmes, czy wspomniałeś coś o policji? – spytał Longfellow.

– Longfellow… i reszta… Proszę, chodźmy do gabinetu. Musicie mi obiecać, że wszystko, co wam powiem, zachowacie w najściślejszej tajemnicy.

Nikt się nie sprzeciwiał. Widok „małego doktora" zachowującego się z taką powagą był czymś niezwykłym; dawno przypisano mu rolę arystokratycznego błazna – tyleż ku uciesze Bostonu, co goryczy Amelii Holmes.

– Dzisiaj odkryto morderstwo – ogłosił doktor słabym szeptem, jak gdyby lękał się, że ktoś może ich podsłuchiwać, lub jakby chciał oszczędzić swojej straszliwej opowieści półkom pełnym cennych foliałów.

Holmes odsunął się od ognia, bojąc się, że jego słowa mogłyby wydostać się przez komin.

– Byłem w Kolegium Medycznym – zaczął w końcu. – Miałem tam coś do zrobienia, gdy zjawiła się policja, aby wykorzystać jedno z naszych pomieszczeń do przeprowadzenia obdukcji. Zwłoki, które wnieśli, były pokryte ziemią, rozumiecie?

Holmes zrobił pauzę, nie dla retorycznego efektu, lecz dla złapania oddechu. Ze wzburzenia zlekceważył głośne oznaki swej astmy.

– Holmes, ale co to ma wspólnego z nami? – spytał Fields. – Dlaczego kazałeś mi się odrywać od partyjki wista?

– Zaczekaj – powiedział Holmes, wykonując gwałtowny ruch dłonią.

Odłożył na bok bochenek chleba kupiony dla Amelii i wydobył z kieszeni chusteczkę.

– Ciało, martwy człowiek, jego stopy… Boże, dopomóż!

W błękitnych oczach Longfellowa zapalił się błysk. Jak dotąd nie mówił zbyt wiele, lecz zwracał najpilniejszą uwagę na zachowanie doktora.

– Napijesz się czegoś, Wendell? – spytał łagodnie.

– Tak. Dziękuję – skwapliwie zgodził się doktor, ocierając zroszone potem czoło. – Wybaczcie mi, proszę. Rwałem tutaj z prędkością strzały, zbyt niespokojny i niecierpliwy, by brać dorożkę, i zbyt przerażony, że kogoś spotkam, by skorzystać z konnego tramwaju!

Longfellow spokojnie skierował się do kuchni. Holmes czekał na drinka. Pozostali dwaj mężczyźni czekali na relację doktora. Lowell z nabożną powagą pokiwał głową, widząc zdenerwowanie przyjaciela. Po chwili gospodarz powrócił z ulubionym trunkiem Holmesa, brandy z lodem.

– Mój drogi Longfellow – rzekł doktor po opróżnieniu szklaneczki jednym haustem – choć niewiasta kusiła Adama, by zjadł fatalny owoc, nigdy nie słyszałem, by musiała namawiać go do picia. Do tego doszedł sam.

– Do rzeczy, Wendell – ponaglił go Lowell.

– Widziałem wszystko bardzo dokładnie, rozumiecie? Widziałem ciało z bliska, jak teraz widzę Jameya – Holmes spojrzał w stronę Lowella. – Ktoś umieścił tego nieszczęśnika głową w dół i podpalił mu stopy. Podeszwy obu stóp, panowie, były doszczętnie spalone, upieczone na chrupko. Nigdy nie widziałem czegoś podobnego… Cóż, będę miał ten obraz przed oczami, dopóki sam nie spocznę w ciemnej mogile.

– Mój drogi Holmes… – zaczął Longfellow, lecz doktor jeszcze nie skończył i nie dał sobie przerwać.

– Nieboszczyk był bez ubrania. Nie mam pewności, czy nie zdjęła go policja, ale z tego, co mi powiedziano, wydaje mi się, że znaleziono go nagiego. A potem zobaczyłem jego twarz…

Holmes sięgnął ponownie po szklankę, lecz była już niemal pusta. Zacisnął zęby na kawałku lodu.

– To był duchowny – stwierdził Longfellow.

Holmes skierował ku niemu pełne niedowierzania spojrzenie i rozgryzł lód trzonowcami.

– Tak. Właśnie.

– Longfellow, skąd o tym wiedziałeś? – Fields, nagle bardzo poruszony tą historią, która, jak wciąż czuł, nie miała z nim nic wspólnego, odwrócił się ku poecie. – Nie mogłeś przeczytać o tym w żadnej gazecie, skoro Wendell dopiero co uczestniczył w…

Nagle zrozumiał, skąd wiedział Longfellow. W tej samej chwili pojął to również Lowell, który rzucił się w stronę Holmesa, jakby chciał go uderzyć.

– A ty skąd niby wiesz, że ciało znaleziono do góry nogami, Wendell? Powiedziała ci to policja?

– Niezupełnie.

– To wszystko domysły! Szukałeś powodu, żebyśmy przerwali tłumaczenie, tak abyś ty nie musiał się martwić o kłopoty, jakie może sprawić Korporacja.

– Nikt nie będzie mi mówić, co widziałem na własne oczy – odgryzł się doktor. – Akurat medycyna jest tą dziedziną, której żaden z was nie studiował. Ja zaś na studia medyczne poświęciłem najlepszą część mojego życia. Gdybyście teraz – ty lub Longfellow – zaczęli mówić o Cervantesie, poczułbym się jak ignorant. Cóż, z całym szacunkiem, wiem co nieco na temat Cervantesa, lecz powinienem was słuchać, ponieważ to wy zajmowaliście się studiowaniem jego twórczości!

Fields zorientował się, że Holmes jest bardzo zdenerwowany.

– Rozumiemy, Wendell. Proszę, mów dalej.

Gdyby Holmes nie zamilkł na chwilę, aby zaczerpnąć tchu, straciłby przytomność.

– Ten trup tkwił w ziemi głową w dół, Lowell. Widziałem smugi pozostawione przez pot i łzy, które płynęły mu z oczu przez czoło – słyszysz mnie? – w górę, przez czoło. Twarz nabiegła mu krwią. I właśnie wtedy, gdy zobaczyłem to nieruchome przerażenie, rozpoznałem wielebnego Elishę Talbota.

To nazwisko zaskoczyło wszystkich. Stary tyran Cambridge postawiony na głowie, oślepiony ziemią, zrozpaczony, unieruchomiony, mogący tylko bezradnie wierzgać płonącymi stopami – dokładnie tak, jak dantejscy symoniacy, duchowni, którzy dla pieniędzy nadużywali swoich wpływów…

– Jeśli tego wam mało – Holmes gryzł nerwowo kostkę lodu – podczas obdukcji policjant powiedział, że znaleziono go w krypcie Drugiego Kościoła Unitariańskiego. To kościół Talbota! Ciało było zabrudzone mniej więcej od pasa w górę; poniżej nie było śladów ziemi. Talbot był nagi, zakopany głową w dół, ze stopami sterczącymi w powietrzu!

– Kiedy go znaleziono? Kto tam był? – chciał wiedzieć Lowell.

– Na litość boską! – wykrzyknął doktor. – Skąd mam znać takie szczegóły?

Longfellow obserwował, jak krótsza wskazówka jego leniwie tykającego zegara zmierza wolno ku liczbie 11.

– W wieczornej gazecie pani Healey ogłosiła nagrodę. Sędzia Healey nie zmarł z przyczyn naturalnych. Wdowa jest przekonana, że to również było morderstwo.

– Ale w przypadku Talbota nie chodzi tylko o morderstwo! – wykrzyknął Holmes. – Czyż nie jest to dla was wszystkich jasne? To Dante! Ktoś użył Dantego, aby zabić Talbota!

Policzki mu poczerwieniały.

– Czytałeś popołudniowe wydanie „Bostonian Transcript", mój drogi Holmes? – zapytał cierpliwie Longfellow.

– Oczywiście! To znaczy, tak mi się wydaje…

Faktycznie przejrzał tylko pobieżnie gazetę na korytarzu Kolegium Medycznego, gdy szedł przygotować rysunki anatomiczne na poniedziałkowe zajęcia.

– Co tam było?

Longfellow znalazł gazetę. Fields wziął ją od niego, z kieszeni kamizelki wydobył okulary i przeczytał na głos:

– „Nowe rewelacje na temat okoliczności niezwykłej śmierci sędziego Artemusa S. Healeya… " – Fields uniósł wzrok znad prostokątnych szkieł. – Typowy błąd drukarski. Drugie imię Healeya brzmiało Prescott.

– Fields – zwrócił się doń Longfellow – bądź łaskaw i opuść pierwszą kolumnę. Przeczytaj, jak znaleziono jego ciało, na łąkach za domem Healeya, niedaleko od rzeki…

– Zakrwawione… całkowicie pozbawione odzieży… pokryte rojącym się w ogromnych ilościach…

– Dalej, Fields…

– … robactwem?

Muchy, osy, czerwie – gazeta wymieniała poszczególne odmiany owadów. A w okolicy, na podwórku Wide Oaks, odkryto proporczyk, którego obecności nikt nie potrafił wyjaśnić. Lowell chciał odpędzić myśli, które kłębiły mu się w głowie, lecz zamiast tego osunął się tylko w szerokim fotelu. Jego dolna warga drżała, jak zawsze gdy nie wiedział, co powiedzieć.

Mężczyźni wymieniali między sobą pytające spojrzenia, w nadziei, że któryś z nich okaże się mądrzejszy od pozostałych i zdoła wyjaśnić to wszystko jako zbieg okoliczności, że zdoła zaprzeczyć temu, iż wielebny Talbot został upieczony jak symoniacy, a sędzia Healey potraktowany niczym Ignavi - istoty pasywne i neutralne. Każdy kolejny szczegół potwierdzał tylko to, czemu i tak nie byli w stanie zaprzeczyć.

– To wszystko razem pasuje do siebie – stwierdził Holmes.

– Śmierć Healeya była karą za grzech neutralności. Zbyt długo odmawiał zajęcia się Ustawą o zbiegłych niewolnikach. Lecz co z Talbotem? Nigdy nie słyszałem najmniejszej plotki, by komuś się naraził.

Holmes zerwał się nagle, gdy jego wzrok padł na strzelbę opartą o ścianę.

– Longfellow, na Boga, dlaczego trzymasz tu coś takiego?

Lowella przeszedł dreszcz, kiedy przypomniał sobie powód przybycia do Craigie House.

– Widzisz, Wendell, Longfellowowi wydawało się, że spostrzegł czającego się przed domem włamywacza. Posłaliśmy chłopca dozorcy, żeby sprowadził policję.

– Włamywacz? – spytał z niepokojem Holmes.

– Ech, zdawało mi się – Longfellow potrząsnął głową. Z głośnym tupnięciem Fields niezgrabnie wstał.

– Cóż, doskonałe wyczucie czasu – zwrócił się do Holmesa.

– Mój drogi Wendell, przejdziesz do pamięci potomnych jako dobry obywatel. Kiedy zjawi się tu policja, wyjaśnimy im, że mamy informacje dotyczące tych przestępstw, i żądamy, aby wrócili z naczelnikiem.

Fields rozpoczął swą wypowiedź władczym tonem, który łagodniał stopniowo, gdy wydawca szukał wzrokiem poparcia u Longfellowa.

Gospodarz siedział bez ruchu. Jego błękitne oczy spoglądały na bogato zdobione grzbiety tomów księgozbioru. Nie było jasne, czy myślami nie krąży gdzie indziej.

– Tak – zgodził się Lowell, próbując dać wyraz czemuś na kształt zbiorowej ulgi po słowach Fieldsa. – Oczywiście, poinformujemy policję o naszych przypuszczeniach. Są to z pewnością istotne wiadomości, przydatne do rozwiązania tej zagadki.

Holmes westchnął.

– Nie! Nie wolno o tym mówić nikomu, Longfellow – stwierdził kategorycznie. – Musimy to zachować dla siebie! Nikt z nas nie może się wygadać, tak jak obiecaliśmy!

Lowell pochylił się ku krępemu doktorowi.

– To nie czas, by chować głowę w piasek! Dwie osoby zginęły… Dwóch spośród nas!

– A kimże jesteśmy, żeby wtrącać się w takie okropne sprawy? – zawołał błagalnym tonem Holmes. – Policja prowadzi śledztwo i możesz być spokojny, że znajdą winnych tych zbrodni bez naszego udziału!

– Kimże jesteśmy, żeby się wtrącać! – powtórzył Lowell kpiąco. – Nie ma szans, żeby policja wpadła na ten trop, Wendell! Jeśli im nie pomożemy, będą uganiać się jak pies za własnym ogonem!

– Wolałbyś raczej, żeby uganiali się za naszymi szaleńczymi opowieściami, Lowell? Co my wiemy o takiej sprawie jak morderstwo?

– Więc dlaczego robiłeś sobie kłopot, przychodząc z tym do nas, Wendell?

– Abyśmy wiedzieli, jak chronić samych siebie! – odparł doktor. – Abyśmy postąpili jak należy. Abyśmy nie weszli na niebezpieczną drogę!

– Jamey, Wendell, proszę… – Fields stanął pomiędzy nimi.

– Jeśli pójdziesz na policję, możesz mnie z tego od razu wykluczyć – dodał drżącym głosem Holmes, opadając na fotel. – Wyrażam swój stanowczy sprzeciw.

– Spójrzcie oto, panowie – Lowell wykonał demonstracyjny gest dłonią w jego kierunku – doktor Holmes w zwykłej dla siebie postawie, gdy świat go potrzebuje: siedzi na tyłku.

Doktor rozejrzał się po pokoju, w nadziei, że ktoś udzieli mu wsparcia, a potem jeszcze głębiej zapadł w fotel. Potulnie wyjął złoty łańcuszek, spleciony z odznaką Phi Beta Kappa, i porównał czas na swoim zegarku z tym na mahoniowym zegarze Longfellowa, niemal pewny, że wszystkie czasomierze w Cambridge w każdej chwili mogą stanąć.

Lowell był najbardziej przekonujący, gdy w jego głosie brzmiała łagodna pewność siebie. Takim właśnie tonem zwrócił się do gospodarza.

– Mój drogi Longfellow, kiedy przybędzie tu posterunkowy, powinniśmy mieć przygotowane pismo zaadresowane do naczelnika policji. Wyjaśnimy w nim, co, jak sądzimy, odkryliśmy tej nocy. Potem możemy zapomnieć o sprawie, tak jak życzy sobie tego nasz drogi Holmes.

– No to do dzieła – Fields sięgnął do szuflady z przyborami do pisania.

Holmes i Lowell znowu zaczęli się kłócić. Longfellow lekko westchnął. Fields zastygł z dłonią w szufladzie, a Holmes i Lowell umilkli.

– Proszę, nie działajmy na oślep – rzekł Longfellow. – Zacznijmy od tego, kto w Bostonie i Cambridge wie o tych morderstwach.

– Co za pytanie! – Lowell był na tyle przejęty, że gotów był na nieuprzejmość nawet wobec jedynego człowieka, którego tak naprawdę, prócz swego zmarłego ojca, poważał. – Wie o tym każdy mieszkaniec tego zacnego miasta! O śmierci Healeya krzyczą pierwsze strony gazet.

Chwycił ze stołu numer „Bostonian Transcript" z wiadomością o zabójstwie sędziego.

– A zanim kur zapieje, wszyscy będą wiedzieć o śmierci Talbota. Sędzia i kaznodzieja! Równie dobrze mógłbyś próbować zakazać sprzedaży wołowiny i piwa, co starać się zatrzymać tę wiadomość!

– Bardzo dobrze. A kto jeszcze w mieście wie o Dantem? Kto jeszcze wie, że „le piante erano a tutti accese intrambe" [24]? Jak wielu spacerujących po Washington Street i School Street, którzy oglądają witryny sklepów lub przystają, aby podziwiać najmodniejsze w tym sezonie kapelusze, myśli przy tym, że „rigavan lor do sangue ii volto, che, mischiato di lagrime" [25] i wyobraża sobie strach przed „fastidiosi vermi" [26]? Powiedz mi, kto obecnie w naszym mieście – ba, kto w całej Ameryce zna słowa Dantego, jego dzieło, każdą pieśń, każdą tercyne na tyle dobrze, by w ogóle pomyśleć, że można dokonać zabójstwa podług opisów dantejskich kar w piekle?

W gabinecie Longfellowa, gdzie wszak zebrali się najbardziej wymowni oratorzy Nowej Anglii, zapadła grobowa cisza. Nikt nie śmiał się odezwać, ponieważ odpowiedzią byli obecni w gabinecie: Henry Wadsworth Longfellow, profesor James Russell Lowell, doktor Oliver Wendell Holmes, James Thomas Fields, oraz niewielkie grono ich przyjaciół i współpracowników.

– Dobry Boże! – zawołał Fields. – Jest tylko garstka ludzi, którzy potrafią czytać po włosku, nie mówiąc już o radzeniu sobie z włoskim Dantego, a nawet oni nie obeszliby się bez stosu podręczników i słowników. Poza tym większość z nich nigdy nie sięgnęłaby po Dantego!

Fields wiedział, co mówi. Znajomość obyczajów czytelniczych każdego literata i uczonego w Nowej Anglii i wszystkich znaczących postaci spoza tego grona stanowiła podstawę jego profesji.

– I nie sięgnie – ciągnął dalej – dopóki w każdej amerykańskiej księgarni nie pojawi się pełny przekład Dantego…

– Ten, nad którym pracujemy? – Longfellow podniósł odbitki Pieśni szesnastej. – Jeśli rzeczywiście ujawnimy policji precyzję, z jaką te morderstwa były „ściągnięte" z Dantego, kogo jeszcze, posiadającego wiedzę wystarczającą, by popełnić te zbrodnie, dałoby się wskazać? Będziemy nie tylko ich pierwszymi podejrzanymi. Siłą rzeczy będziemy ich głównymi podejrzanymi.

– Ależ mój drogi Longfellow… – Fields roześmiał się nerwowo. – Przestańmy się tym tak bardzo ekscytować, panowie. Rozejrzyjcie się po pokoju: profesorowie, wybitni obywatele stanu Massachusetts, poeci, goszczący u siebie i odwiedzający senatorów, dygnitarzy i uczonych… Komu mogłoby przyjść do głowy, że jesteśmy zamieszani w morderstwo? Naprawdę nie będzie to czczym pochlebstwem, jeśli przypomnę, że zajmujemy w Bostonie dość wyjątkową pozycję!

– Tak jak profesor Webster. Szubienice przypomną nam, że nie ma takiego prawa, które zakazywałoby wieszania osób z Harvardu – odparł Longfellow.

Holmes pobladł jeszcze bardziej. Choć odczuł ulgę, gdy Longfellow stanął po jego stronie, ten ostatni komentarz obudził w nim bolesne wspomnienia.

– Pracowałem już wtedy od kilku lat w Kolegium Medycznym – rzekł, patrząc przed siebie szklanym wzrokiem. – Z początku każdy z wykładowców i pracowników uczelni był podejrzany, nawet poeta, jak ja.

Doktor próbował się roześmiać, lecz wypadło to blado.

– Trafiłem na listę potencjalnych morderców – podjął po chwili. – Policja przyszła do domu, aby mnie wypytywać… Wendell junior i mała Amelia byli jeszcze dziećmi. Neddie był zupełnie maleńki. Nigdy w życiu tak się nie bałem.

– Moi drodzy przyjaciele – powiedział spokojnie Longfellow. – Proszę, zastanówmy się: nawet jeśli policja zechciałaby nam zaufać, nawet gdyby faktycznie nam zaufała i uwierzyła, bylibyśmy podejrzani, dopóki nie złapaliby zabójcy. A potem, nawet gdyby go ujęto, Dante i tak byłby splamiony krwią, zanim Amerykanie zetknęliby się z jego słowami – i to w czasie gdy nasz kraj ma już dość śmierci. Doktor Manning i Korporacja już teraz pragną pogrzebać Dantego, aby zachować swój program nauczania, a to byłby gwóźdź do trumny. Dantego w Ameryce dopadłoby na następne tysiąc lat to samo przekleństwo, co we Florencji. Holmes ma rację: nikomu nic nie powiemy. Fields ze zdumieniem spojrzał na Longfellowa.

– Pod tym samym dachem ślubowaliśmy ochraniać Dantego – rzucił cicho Lowell na widok stężałej twarzy swojego wydawcy.

– Upewnijmy się, że, po pierwsze, chronimy siebie i nasze miasto albo nie będzie miał kto stanąć po stronie Dantego! – odparł Fields.

– Chronić nas samych i Dantego jest teraz jednym i tym samym, mój drogi Fields – stwierdził rzeczowo Holmes, z niejasnym poczuciem, że miał całkowitą rację, przewidując nadejście kłopotów. – Jednym i tym samym. Nie tylko my bylibyśmy potępieni, gdyby sprawa wyszła na jaw, lecz również katolicy, imigranci…

Fields wiedział, że mają rację. Gdyby teraz poszli na policję, znaleźliby się w nader niepewnej, jeśli nie niebezpiecznej, sytuacji.

– Boże, dopomóż! – westchnął wydawca. – Bylibyśmy zrujnowani.

To nie o prawie rozmyślał Fields. W Bostonie zła opinia i plotka mogły zaszkodzić dżentelmenowi daleko skuteczniej niż kat. Niezależnie od tego, jak bardzo wielbiono jego poetów, opinia publiczna zawsze żywiła pewną niezdrową zazdrość w stosunku do znanych osób. Wieści o najdrobniejszych nawet związkach z tak skandalicznym morderstwem rozeszłyby się z szybkością błyskawicy. Fields odczuwał już nieraz niesmak, widząc, jak na podstawie byle plotki nurzano w błocie niewinnych ludzi lub szargano czyjąś reputację.

– Policja może tu być lada moment – powiedział Longfellow. – Pamiętacie to? – wyjął z szuflady kawałek papieru. – Spojrzymy na to teraz? Myślę, że zagadka sama się rozwiąże.

Longfellow wygładził kartkę wnętrzem dłoni. Uczeni pochylili się, aby raz jeszcze przyjrzeć się napisowi. Światło ognia kładło smugi purpury w poprzek ich zdumionych twarzy.

Cień brody Longfellowa padał na zapisane przez Reya słowa: „Deenan see amno atesennone turnay eeotur nodur lasheeato nay".

– To jest w połowie tercyny… – wyszeptał Lowell. – Jak mogliśmy to przeoczyć?

Fields chwycił papier. Nie kwapił się przyznać, że jeszcze niczego nie widzi; ostatnie wydarzenia pozostawiły mu w głowie taki mętlik, że nie był w stanie sięgnąć do swych zasobów włoskiego. Kartka drżała w dłoni wydawcy. Delikatnie odłożył ją na stół i cofnął rękę.

– „Dinanzi a me non fuor cose create se non etterne, e io etterno duro, lasciate ogne… " – recytował Lowell, patrząc na Fieldsa. – Z napisu nad bramami piekła. To właśnie ten fragment! „Lasciate ogne speranza, voi ch'intrate".

Lowell przymknął oczy, gdy tłumaczył:

Starsze ode mnie twory nie istnieją,

Chyba wieczyste - a jam niespożyta!

Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją… [27]

– Włóczęga również ujrzał tajemniczy znak, jak pojawia się przed nim na centralnym posterunku policji. Zobaczył Ignavi - „neutralnych". Roje os i much otaczały ich białe, nagie ciała.

Wraz z każdym zgniłym oddechem z ich ust wypełzały wielkie czerwie, by gromadzić się w chmary u ich stóp i pić ich krew zmieszaną z solą łez. Dusze Ignavi podążały w ślad za pustym proporcem, symbolem ich drogi bez celu. Włóczęga czuł, że muchy karmią się jego własną skórą, latając wokół niego i wyszarpując strzępy ciała. Musiał im uciec… a przynajmniej spróbować ucieczki.

Longfellow znalazł swoją odbitkę poprawionego przekładu Pieśni trzeciej i położył ją na stole dla porównania.

– Wielkie nieba! – sapnął Holmes, chwytając rękaw Longfellowa. – Ten policjant Mulat był przy oględzinach zwłok wielebnego Talbota. On musi już coś wiedzieć!

Longfellow potrząsnął głową.

– Pamiętaj, Lowell jest profesorem języków nowożytnych. Posterunkowy pragnął zidentyfikować nieznany język; my byliśmy wówczas zbyt ślepi, by go rozszyfrować. Jacyś studenci skierowali go do Elmwood w noc sesji naszego Klubu, a Mabel przysłała go tutaj. Nie ma powodu, by sądzić, że ten policjant wie cokolwiek o dantejskim charakterze tych zbrodni lub o naszym projekcie translatorskim.

– Jak to się stało, żeśmy od razu tego nie zauważyli? – spytał doktor. – Greene sugerował, że to może być włoski, ale zignorowaliśmy go.

– I Bogu dzięki! – wykrzyknął Fields. – Policja już by nas zadręczała!

– Kto jednak wyrecytował posterunkowemu napis z portalu? – Holmes poczuł, jak znów narasta w nim niepokój. – To nie może być tylko zbieg okoliczności. To musi mieć coś wspólnego z morderstwami!

– Podejrzewam, że masz słuszność – Longfellow pokiwał spokojnie głową.

– Kto mógł mu to powiedzieć? – naciskał Holmes, obracając w dłoniach kartkę. – Inskrypcja widniejąca nad bramą Piekła jest opisana w Pieśni trzeciej, tej samej, w której Dante i Wergiliusz przechodzą pośród Ignavi - ich męki były „modelem" morderstwa sędziego Healeya!

Na prowadzącej do Craigie House ścieżce zadudniły kroki i Longfellow otworzył drzwi synowi dozorcy, który wbiegł do środka, szczękając wystającymi zębami. Wyjrzawszy przed dom, Longfellow stanął nagle oko w oko z Nicholasem Reyem.

– To on kazał mi się tu przyprowadzić, panie Longfellow – jęknął Karl, widząc zaskoczenie gospodarza, a potem patrząc na Mulata z kwaśną miną.

– Byłem na posterunku w Cambridge w zupełnie innej sprawie – wyjaśnił Rey – akurat wtedy, gdy ten chłopiec przybył zameldować o pańskim kłopocie. Oficer dyżurny znajdował się chwilowo poza posterunkiem.

Rey mógł niemal usłyszeć ciężkie milczenie, które zapadło w gabinecie na dźwięk jego głosu.

– Zechce pan wejść, panie oficerze? – Longfellow nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć.

Wyjaśnił policjantowi przyczynę swojego niepokoju.

Nicholas Rey znów znalazł się na korytarzu pośród pamiątek armii generała Waszyngtona. Dłońmi w kieszeniach spodni ugniatał garść wciąż jeszcze wilgotnych strzępków papieru, zebranych w podziemnej krypcie. Na niektórych widniały pojedyncze litery; inne były zbyt zabrudzone, by dało się je odczytać.

Rey wszedł do gabinetu i zastał tam trzech dżentelmenów. Lowell, o wąsach przypominających kły morsa, siedział w płaszczu narzuconym na szlafrok i w spodniach w kratę, dwaj pozostali goście Longfellowa mieli rozpięte kołnierzyki i poluzowane krawaty. O ścianę stała oparta dwururka, a na stole leżał bochenek chleba. Rey zawiesił wzrok na najwyraźniej podnieconym mężczyźnie o chłopięcych rysach twarzy, który jako jedyny z nich nie nosił brody.

– Doktor Holmes asystował nam dziś po południu przy oględzinach zwłok w Kolegium Medycznym – wyjaśnił Rey Longfellowowi. – W istocie to właśnie ta sprawa sprowadza mnie teraz do Cambridge. Dziękuję raz jeszcze, doktorze, za pańską pomoc.

Doktor skoczył na równe nogi i złożył chwiejny ukłon.

– Nie ma za co, sir – odparł uprzejmie. – Gdyby jeszcze kiedykolwiek potrzebował pan asysty, proszę słać po mnie bez wahania.

Wręczył Reyowi swoją wizytówkę, zapominając na chwilę, że nie był wcale pomocny. Był jednak zbyt zdenerwowany, by mówić do rzeczy.

– Być może to, co brzmi jak łacińska przepowiednia, w jakimś stopniu będzie mogło przyczynić się do ujęcia grasującego po naszym mieście zabójcy.

Rey zatrzymał się i pokiwał głową z uznaniem. Syn dozorcy wziął Longfellowa za ramię i odciągnął go na bok.

– Najmocniej przepraszam, panie Longfellow – powiedział chłopiec. – Nie chciało mi się wierzyć, że to jest policjant. Nie miał munduru ani niczego. Ale inny oficer tam, na posterunku, powiedział mi, że to władze miejskie kazały mu nosić zwyczajne ubranie, żeby nikt się nie wściekał, że czarnuch jest gliniarzem!

Longfellow odprawił Karla, obiecując mu porcję słodyczy.

Tymczasem Holmes, przestępując z nogi na nogę, jak gdyby stał na rozżarzonych węglach, zasłaniał Reyowi środek stołu. Leżały tam gazeta obwieszczająca morderstwo Healeya, obok niej angielski przekład Pieśni trzeciej z „instrukcją" dla tego morderstwa, a między nimi – karteczka, na której Rey zapisał: „Deenan see amno atesennone turnay eeotur nodur lasheeato nay".

Longfellow przekroczył próg gabinetu w ślad za Reyem. Policjant mógł poczuć za sobą jego przyspieszony oddech. Nie uszło jego uwagi, że Lowell i Fields dziwnym wzrokiem wpatrują się w stół za Holmesem.

Szybkim, niemal niezauważalnym ruchem doktor wyciągnął rękę i zabrał ze stołu kartkę pozostawioną przez Reya.

– Och, panie oficerze – oznajmił. – Mogę zwrócić panu karteczkę?

Rey odczuł nagły przypływ nadziei:

– Czy udało się panom?… – spytał cicho.

– Tak, tak – powiedział szybko Holmes. – Częściowo przynajmniej. Badaliśmy słowa każdego znanego nam języka, drogi panie, i jak się wydaje, najprawdopodobniej jest to po prostu łamana angielszczyzna.

Doktor zaczerpnął tchu i spojrzał twardo.

– Część tego da się odczytać jako: „Niechaj z domu dziś nikt się nie rusza, zasuwy niech zawarte będą". Raczej szekspirowskie, choć odrobinę bzdurne, nie sądzi pan?

Rey spojrzał na Longfellowa, który zdawał się równie zaskoczony jak on sam.

– Cóż, dziękuję za pamięć, doktorze Holmes – odparł Rey. – Pozostaje mi życzyć panom dobrej nocy.

Po wyjściu policjanta, gdy postać Reya znikała już na ścieżce, goście Longfellowa zbili się w grupkę na korytarzu.

– „Zasuwy niech zawarte będą"? – spytał Lowell.

– To odwróci jego podejrzenia, Lowell – wykrzyknął Holmes. – Mógłbyś wyglądać bardziej przekonująco. To dobra rada dla aktora, który gra Puncha i Judy, by nie pozwalać widowni oglądać swych nóg!

– Całkiem nieźle to poszło, Wendell – Fields przyjacielsko poklepał Holmesa w plecy.

Longfellow chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Wszedł do gabinetu i zamknął za sobą drzwi, zostawiając przyjaciół w korytarzu.

– Longfellow? Mój drogi! – Fields zapukał cicho.

Lowell chwycił wydawcę za ramię i pokręcił głową. Holmes uświadomił sobie, że wciąż coś trzyma w dłoni. Spojrzał. Była to notatka Reya.

– Patrzcie no, oficer Rey zapomniał swojej kartki.

Teraz jednak patrzyli na nią inaczej. Nie był to już papier, lecz zimny kamień nad rozwartymi wrotami Piekła, przed którymi Dante zatrzymał się z wahaniem, ponaglany przez Wergiliusza.

Lowell zmiął ze złością kartkę i cisnął ją w płomień stojącej na korytarzu lampy.

7

Oliver Wendell Holmes szedł na kolejne spotkanie Klubu Dantego – spotkanie, które, jak wiedział, będzie jego ostatnim. Był już spóźniony. Nie skorzystał z możliwości jazdy powozem Fieldsa, chociaż niebo ponad miastem było ciemne od chmur. Poeta-doktor westchnął ciężko, kiedy rączka jego parasola pękła pod naporem ulewy, podczas gdy on ślizgał się na pokrytej mokrymi liśćmi ścieżce prowadzącej do Craigie House. Za dużo było zła na świecie, by jeszcze przejmować się takimi błahostkami. W nieruchomych oczach Longfellowa, który wyszedł go powitać, doktor nie znalazł pocieszenia, pogody ducha ani odpowiedzi na dręczące go pytanie: „Jak mamy sobie z tym dalej radzić?".

Powie im podczas kolacji, że rezygnuje z udziału w dalszych pracach nad przekładem Dantego. Lowell będzie może nawet zbyt zdezorientowany ostatnimi wydarzeniami, aby potępić go za dezercję. Holmes nie chciał uchodzić za dyletanta. Nie było jednak sposobu, aby dalej udawał, że może jak dawniej czytać Dantego, gdy wokół unosi się swąd spalonego ciała wielebnego Talbota. Dławił w sobie niejasne poczucie, że w jakiś sposób to oni byli odpowiedzialni za tę śmierć, że poszli za daleko, że ich cotygodniowe spotkania i beztroska wiara w moc poezji wyzwoliły piekielne moce grasujące teraz w Bostonie.

Pół godziny wcześniej u drzwi Longfellowa ktoś zatupał głośno niczym stutysięczna armia. James Russell Lowell. Był cały przemoczony, chociaż miał blisko do Craigie House; poeta kpił z parasoli, uznając je za zbędne wynalazki. Łagodne ciepło ognia, który karmił się węglem i polanami hikorowego drewna, promieniowało z dużego kominka, sprawiając, że wilgotna broda poety rozbłysła, jak gdyby oświetlona wewnętrznym światłem.

Kiedy w tym samym tygodniu Lowell odwiedził Fieldsa w Corner, odciągnął wydawcę na stronę i wyznał, że nie może dłużej żyć w ten sposób. Ich milczenie wobec policji było konieczne – bardzo dobrze. Należy chronić dobre imię i reputację – bardzo dobrze. Należy chronić Dantego – również bardzo dobrze. Jednak żadne z tych znakomitych racjonalnych uzasadnień nie mogło zatrzeć oczywistego faktu, że toczyła się gra, w której stawką było życie ludzi.

Fields odparł, że spróbuje wymyślić coś sensownego. Longfellow przyznał, że nie wie, co zamierza Lowell. Holmesowi udawało się skutecznie unikać przyjaciół. Lowell zaś robił co w jego mocy, aby zorganizować wspólne spotkanie całej czwórki, jednak do wczoraj unikali się nawzajem jak ognia.

Teraz, gdy siedli w kręgu – tym samym kręgu, w którym siadywali przez ostatnie dwa i pół roku – był tylko jeden powód, który powstrzymywał Lowella przed potrząśnięciem każdym z nich po kolei: George Washington Greene. „Powód" przycupnął w swym ulubionym szerokim zielonym wyściełanym fotelu, przytłoczony foliałami Dantego. Pozostali członkowie Klubu obiecali sobie wzajemnie nie mówić mu nic o swoim odkryciu.

Greene ułożył na piersi drobne dłonie, tuląc je przy sercu. Wszyscy wiedzieli, że przy swym kruchym zdrowiu stary historyk i emerytowany kaznodzieja mógłby nie znieść ciężaru wiedzy, jaką posiedli. Greene uskarżał się wprawdzie na to, że z powodu decyzji o zmianie wcześniejszych ustaleń dotyczących wyboru omawianych pieśni, podjętej przez Longfellowa w ostatniej chwili, nie miał dość czasu, by się przygotować, lecz i tak był tego środowego wieczoru jedynym członkiem zgromadzenia, któremu dopisywał humor.

Longfellow powiadomił przyjaciół, że zajmą się Pieśnią dwudziestą szóstą, w której Dante spotyka płonącą duszę Ulissesa, greckiego bohatera wojny trojańskiej. Był to jeden z tych fragmentów Boskiej Komedii, który wszyscy lubili, istniała więc nadzieja, że praca nad nim ponownie ich ożywi.

– Dziękuję wszystkim za przybycie – zaczął gospodarz.

Holmes przypomniał sobie pogrzeb Fanny, który, jak się okazało, miał dać początek pracom nad nowym przekładem Dantego. Gdy rozeszła się wieść o śmierci żony Longfellowa, niektórzy bostońscy bramini poczuli cichą satysfakcję – do której nigdy by się nie przyznali, nawet sami przed sobą – że oto nieszczęście przytrafia się komuś, komu los był dotąd tak niebywale przychylny. Zdawać by się mogło, że dobrobyt i t, alent Longfellowa nie kosztowały go żadnego wysiłku. Dla Holmesa śmierć Fanny była niezmiernie bolesna; jeśli towarzyszyło temu jakieś inne uczucie, to zapewne można by je nazwać zdumieniem czy ekscytacją, że oto godzien jest pomagać Henry'emu Wadsworthowi Longfellowowi w czasie, gdy poeta potrzebował opieki lekarskiej.

Klub Dantego pomógł przywrócić Longfellowa do życia. A teraz w dantejskim kostiumie popełniono dwa przerażające morderstwa. Można przypuszczać, że niebawem nastąpi trzecie, a może i następne, podczas gdy oni będą siedzieli przy ogniu z odbitkami przekładu w dłoniach.

– Jak możemy ignorować… – wyrzucił z siebie James Russell Lowell, lecz w porę ugryzł się w język, spoglądając na nieświadomego niczego Greene'a, który zapisywał właśnie jakąś uwagę na marginesie swojej kartki.

Longfellow czytał i omawiał Pieśń dwudziestą szóstą, nie zadając sobie trudu, by zareagować na urwany komentarz przyjaciela. Zawsze obecny na jego twarzy uśmiech był dziś słaby i wymuszony, jak gdyby pozostał mu z poprzedniego spotkania.

Ulisses znalazł się w Piekle jako jeden ze Złych Doradców w postaci bezcielesnego widma, falującego niczym płomień na wietrze. Niektórzy grzesznicy nie chcieli opowiadać Dantemu swoich dziejów; inni wykazywali niestosowne gadulstwo. Ulisses był zarówno ponad jedną, jak i drugą skrajnością. Opowiedział poecie, jak po wojnie trojańskiej, będąc już podstarzałym wojownikiem, nie pożeglował z powrotem do Itaki, do swojej żony i rodziny, lecz przekonał kilku pozostałych członków załogi, aby popłynęli dalej na zachód, poza granicę, której żaden śmiertelnik przekraczać nie powinien, lekceważąc przeznaczenie i pragnąc posiąść wiedzę, nagle jednak nadeszła trąba powietrzna i pochłonęło ich morze.

Greene jako jedyny miał ochotę powiedzieć coś więcej na ten temat. Przyszedł mu do głowy wiersz Tennysona [28], oparty na tym epizodzie z Dantego. Uśmiechnął się smutno i skomentował:

– Sądzę, że analizując tę scenę, powinniśmy wziąć pod uwagę inspirację lorda Tennysona Dantem. „Stanąć, nie iść dalej – zaczął recytować z pamięci fragment wiersza. – Nie błysnąć w czynie, rdzewieć jak miecz w pochwie – / Wstrętne. Oddychać – to jeszcze nie życie. / Choćbyś nad życiem życie piętrzył, nigdy / Nie będzie dosyć. A z tego jednego… – Zrobił pauzę, a oczy zaszły mu mgiełką. – Ile zostało?" Niech Tennyson będzie naszym przewodnikiem, drodzy przyjaciele, bo on sam pośród swych trosk żył trochę jak Ulisses, z pragnieniem triumfu w ostatniej podróży życia.

Longfellow i Fields skwapliwie zgodzili się z jego komentarzem, lecz już w tej samej chwili rozległo się chrapanie. Wyraziwszy swą opinię, osłabiony Greene zapadł w drzemkę. Lowell milczał z miną krnąbrnego ucznia, mocno ściskając w dłoniach swoje odbitki. Wraz z frustracją narastał w nim gniew na wszystkich zebranych.

Ponieważ nikt więcej nie chciał zabrać głosu, Longfellow zwrócił się proszącym tonem do Lowella:

– Czy masz jakiś komentarz do tej tercyny?

W gabinecie nad jednym z luster stała biała marmurowa statuetka Dantego. Puste oczy patrzyły na nich obojętnie.

– Czy sam Dante nie napisał kiedyś – wymamrotał Lowell – że żadnej poezji nie da się przełożyć? My jednak spotykamy się razem co tydzień i radośnie mordujemy jego słowa.

– Lowell, uspokój się! – sapnął Fields, posyłając przepraszające spojrzenie Longfellowowi. – Robimy to, co do nas należy.

Wydawca wypowiedział te słowa ochrypłym szeptem, na tyle głośnym, aby skarcić Lowella, lecz nie tak głośnym, by obudzić Greene'a.

Lowell pochylił się ku niemu.

– Musimy coś zrobić… Musimy się zdecydować…

Holmes oczami przypomniał o Greenie, a dokładniej o jego kosmatych uszach. Stary profesor mógł się obudzić w każdej chwili. Ruchem dłoni doktor dał znak, że lepiej zamilknąć.

– A właściwie to co chciałbyś, żebyśmy zrobili? – spytał.

Pragnął, aby zabrzmiało to wystarczająco niepoważnie, by rozładować panujące w gabinecie napięcie. Lecz to retoryczne pytanie wisiało nad nimi niczym sklepienie katedry.

– Nic nie możemy zrobić, niestety – sam wymamrotał odpowiedź, próbując ratować sytuację. Na próżno.

Holmes mimo woli wywołał burzę. Postawił ich przed wyzwaniem, przed którym nie mogli się już uchylić, skoro zostało wypowiedziane na głos w obecności wszystkich.

Twarz Lowella pokrył rumieniec. Spojrzał na posapującego rytmicznie Greene'a i poczuł, jak w jego głowie rozbrzmiewają raz jeszcze słowa i odgłosy towarzyszące ich spotkaniu: Longfellow dziękujący im serdecznie za przyjście, Greene recytujący Tennysona, astmatyczne świsty Holmesa, pełne mocy słowa Ulissesa, najpierw wypowiedziane z pokładu jego skazanej na zagładę łodzi, a potem powtórzone w Piekle. Wszystko to wymieszało się w jego mózgu i ułożyło w nową całość.

Doktor Holmes zobaczył, jak Lowell przyciska palce do czoła. Spodziewał się, że przyjaciel krzyknie, aby ich zbudzić: w pewnym sensie miał nawet nadzieję, że tak właśnie się stanie. Dlatego słowa Lowella tak go zaskoczyły.

Lowell zaczął cichym szeptem, a z każdym słowem z twarzy ustępowało mu napięcie:

– „Żeglarze, / Którzyście trudem i troską, i męką / Trwali w jedności ze mną… ".

Tb był wers z wiersza Tennysona o Ulissesie. Stary heros wzywał swoją załogę, aby rzuciła wyzwanie śmierci.

Lowell pochylił się, uśmiechnięty, i kontynuował z powagą, która pochodziła w tym samym stopniu z jego dźwięcznego głosu, co z samych słów:

– „Jużeśmy niemłodzi. / Ale i starość ma swą cześć i pracę. / Wszystkie zamyka sprawy śmierć, lecz przedtem / Rozbłysnąć jeszcze może czyn szlachetny… ".

Holmes był zdumiony, choć nie mocą słów, bo wiersza Tennysona nauczył się na pamięć dawno temu. Przytłoczyło go znaczenie, jakie dla niego miały. Poczuł wewnętrzne drżenie. To nie była zwykła recytacja: Lowell mówił do nich. Longfellow i Fields również patrzyli z zachwytem i lękiem, i dla nich bowiem sens słów był jasny. Lowell, recytując z uśmiechem, właśnie ośmielił ich do tego, aby dążyli do poznania prawdy ukrytej za dwoma morderstwami.

W okna wraz ze skowytem wiatru uderzały fale deszczu. Zdawały się smagać z całą mocą jedno, tylko po to, by po chwili przenieść swój atak na drugie. Nastąpił błysk zapowiadający grzmot i zagrzechotały okiennice. Hałas zagłuszył na chwilę głos Lowella i poeta przerwał recytację.

Potem przemówił Longfellow, płynnie podejmując wiersz tym samym błagalnym szeptem:

– „Głębina jęczy wieloma głosami. / Nie jest za późno, moi przyjaciele, / By świata jeszcze innego poszukać".

Następnie gospodarz odwrócił się ku swemu wydawcy z pytającym spojrzeniem:

– Twoja kolej, Fields.

Fields, z brodą spoczywającą na rozchylonym surducie, w odpowiedzi na zaproszenie pochylił głowę i zaczął pocierać palcami łańcuszek przy swej kamizelce. Holmes drżał, że Lowell i Longfellow gotowi są porwać się na to szaleństwo, dlatego Fields był jego ostatnią nadzieją. Wydawca był wszak aniołem stróżem swoich poetów i nie pozwoliłby im rzucić się głową naprzód na zatracenie. Fields nie doświadczył traumy w osobistym życiu, nigdy nie miał rodziny, nie zaznał zatem troski o dzieci, które nie dożyły swych pierwszych lub drugich urodzin, ani o ich matki, które oddały ducha w czasie porodu. Wolny od domowych ograniczeń, skierował instynkt opiekuńczy ku swoim autorom. Niegdyś spędził całe popołudnie, kłócąc się z Longfellowem o wiersz, który opowiadał o wraku „Hesperusa". Kłótnia sprawiła, że Longfellow nie zdążył na planowaną wycieczkę luksusową łodzią Corneliusa Vanderbilta. Łódź kilka godzin później stanęła w ogniu i zatonęła. Holmes modlił się, aby i tym razem Fields spierał się z nimi, aż niebezpieczeństwo przeminie.

Wydawca musiał wiedzieć, że nie są ludźmi czynu, lecz literatami, a do tego posuniętymi w latach. Szaleństwo wojowników wyruszających w niemożliwy do wygrania bój to była tylko poezja, coś, o czym można poczytać lub opowiedzieć wierszem dla nasycenia złaknionej publiczności.

Fields otwarł usta, potem jednak zawahał się, jak ktoś, kto próbuje mówić przez sen, który go męczy. Wyglądał, jakby walczył z atakiem morskiej choroby. Holmes westchnął współczująco, przesyłając mu spojrzeniem swoją aprobatę dla jego sprzeciwu. Lecz oto nagle wydawca, patrząc spod zmarszczonych brwi najpierw na Longfellowa, a potem na Lowella, powstał energicznie z fotela i godząc się na to, co ma nadejść, wyszeptał:

– „I chociaż / Już nie jesteśmy mocą tą, co niegdyś / Ziemią i niebem trzęsła, czym jesteśmy, / Jesteśmy:".

Czy jesteśmy dość silni, by rozwikłać zagadkę tych zabójstw? – zastanawiał się Holmes. – Mrzonki, nic więcej! Popełniono dwa okropne morderstwa, lecz traktując rzecz ściśle naukowo, nie da się udowodnić, że za nimi pójdą dalsze. – Ich zaangażowanie w sprawę mogło być wysoce niestosowne lub, co gorsza, ryzykowne. Doktor żałował, że uczestniczył w oględzinach zwłok w Kolegium Medycznym i że w ogóle powiedział o swoim odkryciu przyjaciołom. Nie mógł się jednak obronić przed pewną natrętną myślą: – Co zrobiłby Junior? Kapitan Holmes? Doktor oglądał życie z tak wielu perspektyw, że mógł z łatwością przyjmować różne punkty widzenia. Junior przyjmował zawsze jeden punkt widzenia. Tylko ograniczeni mogą być prawdziwie dzielni. Holmes zacisnął mocno powieki.

Co zrobiłby Junior?… – Doktor przypomniał sobie, jak odwiedził Wendella juniora w jego kompanii, gdy odziani w błękitne mundury chłopcy opuszczali obóz ćwiczeń. Życzył mu wtedy powodzenia i wyraził żal, że sam jest już zbyt stary, by walczyć. Ale tak naprawdę wcale tego nie żałował. Dziękował niebiosom, że nie jest już młody.

Lowell pochylił się ku Holmesowi i łagodnym, pobłażliwym tonem powtórzył słowa Fieldsa:

– „Czym jesteśmy, / Jesteśmy:".

Owszem, jesteśmy tym, czym jesteśmy – wybraliśmy nasze role. To uspokoiło odrobinę Holmesa. Trzej czekający na niego przyjaciele zgadzali się z nim. Mógł odejść zobojętniały. Wziął głęboki, astmatyczny wdech, taki, po którym następował donośny wydech ulgi. A jednak zamiast wypuścić powietrze, Holmes podjął decyzję. Początkowo nie rozpoznał własnego głosu, który zabrzmiał tak, jakby przemówiło samo szlachetne widmo Ulissesa, rozmawiające z Dantem. Wiedział jedynie, co stało za decyzją, którą oznajmił słowami Tennysona:

– „Czym jesteśmy, / Jesteśmy: związkiem mężnych serc, osłabłych / Pod ciężkim czasu i losu brzemieniem, / Silnych pragnieniem, by się z losem zmagać, / Szukać, znajdować, wędrować – zrobił pauzę – do końca".

– Szukać – szepnął Lowell w zamyśleniu, po kolei, metodycznie badając twarze towarzyszy i zatrzymując wzrok na Holmesie – wędrować, znajdować…

Zegar wybił pełną godzinę i Greene poruszył się, ale nie było już potrzeby dalej o tym mówić: Klub Dantego odrodził się.

– Och, stokrotnie przepraszam, mój drogi Longfellow – Greene ocknął się z parsknięciem, obudzony niespiesznymi uderzeniami starego zegara. – Gzy ominęło mnie coś ważnego?