Kojonov Luĉjo

En moskva domo duetaĝa

bonordis ĉiam en ekzist'

kaj pompis per belec' vizaĝa

vidvin' de certa negocist'.

La forpasinta edz' unua

ne oldis – tamen laŭ destin'

lin pro afero edzintrua

senglora trafis vivofin'.

Ke sube ĉiuj inoj feblas –

al vi konatas tiu ver',

Sed pli fikema ne troveblas

ankoraŭ sur la tuta ter'.

La negocisto – edzo ŝia –

kvieta estis, senpasia,

sed laŭ ordono de l' edzin'

dekfoje tage fikis ŝin.

Okazis: li apenaŭ iras,

La kac' ne staras – en ignor'

nenion aŭdi ŝi deziras:

egale fiku, eĉ kun plor'!

Ĉu tian vivon en koŝmaro

eltenis iu? Kaj post jaro

foriris povra negocist'

al mond' sen fikoj kaj sen trist'.

Kaj la vidvino, efektive

senpova kontraŭ la dezir',

komencis ĉie – dekstre, live –

proponi sin al ajna vir'.

Ŝin fikis junaj kaj adoltaj,

pliaĝaj kaj entute oldaj,

do preskaŭ ĉiu, se ne pigris,

en la vidvinan piĉon migris.