Kojonov Luĉjo

Alvenis jam vesper' la dua.

L' vidvino en soleca sid'

jam revas pri la gast' malfrua,

kaj tempo pasas sen rapid'.

Ŝi ne forgesis sin sublavi

en roza akvo, laŭ la ŝat',

kaj, por malbonon ne ekhavi,

la piĉon ŝmiris per pomad'.

Ŝi grandan kacon ja ne timis,

sed tutegale, laŭ natur'

al Luĉja kac' ŝi ne kutimis,

do devis pensi pri sekur'.

Sed jen – sonor'! Momento ĝua!

Minuto pasis, kaj la dua, –

aperis dece kaj sen hast'

delonge atendita gast'.

Jen antaŭ ŝi solide staris

sinjoro digna, kun impon'.

Li per drinkula baso knaris:

«Nobel' Kojonov – je dispon'!»

Li laŭaspekte tute bravis:

vestita kiel vera dand',

razita glate. Kaj ne gravis

odoro de kutima brand'.

«Ho, tre agrablas vin renkonti,

pri vi cirkulas bona fam'» –

dirinte jenajn vortojn, honti

komencis la vidvino jam.

«Jes, povus mi fieri inde

pri mia povo, sen vantem',

sed, ol aliajn kredi blinde,

prefere konvinkiĝu mem.»

Kaj plue kun la sama senco

ekfluis la babil-torent'.

Sed ŝin obsedis sola penso:

komenci fikon sen atend'.

Por ne malhelpi la babilon

Matrjona iris al la pord',

eksidis tie post ŝirmilon

kaj trikas ŝtrumpon en bonord'.

L' vidvin' kun Luĉjo – en izolo!

Do ŝi jam tremas pro ekscit',

en ŝia sango regas bolo,

pasio vokas ŝin al lit'.

Kun Luĉjo en duop' sidante,

pro la avido sen rezon',

komencis ŝi palpeti lante

en poŝ' de lia pantalon'.

Kaj sub la tuŝ' de ŝia mano

leviĝis tuj de Luĉjo kac',

kvazaŭ kuraĝa armeano –

potenca, forta en aŭdac'.

Palpinte l' kacon, tuj ekardis

vidvino, reve pri la pek',

tenere, dolĉe lin rigardis,

kaj flustris softe: «Luĉjo, ek!»

Kaj jam senĝene antaŭ li

demetas robon kaj babuŝojn,

nudigas bruston ĝis tali',

invitas ĝui kunan kuŝon.

Do ankaŭ Luĉjo tuj ekprancis,

celante ŝin kun fola strab',

kacegon sian li balancis

similan al mortiga klab',

surliten la vidvinon puŝis,

ĉemizon ŝian tiris sor,

per tuta korp' sur ŝin ekkuŝis

la kacon ŝovis sen pudor'.

Eksentis la vidvin' malbonon –

kvazaŭ enhavus ŝi timonon.

Komencis krii ŝi kaj jelpi,

sanktulojn ĉiujn vokis helpi.

Teruras ŝia krio gorĝa –

ne aŭdas Luĉjo. – Laŭtas plor'. –

Li spiras kiel balgo forĝa

kaj fikas, fikas kun fervor'!

L' parigistin' pro tia ĝemo

eĉ perdis maŝon dum la trik'.

Kaj flustras ŝi en tima tremo:

«Nu, li mortigos ŝin per fik'!»

Sed post hezito dum momento,

kun ŝtrumpo kaj trikila par'

Matrjona kure, kvazaŭ vento,

rapidas al la buduar'.

Matrjona buduaren kuras –

l' vidvin' senfortas. Per falus'

penetris Luĉjo al anus'

kaj ankaŭ bugre ŝin torturas.

Por rompi la turmentajn fikojn,

Matrjona nun en maltrankvil'

jen lian pugon, jen testikojn

komencis piki per trikil'.

Ekmuĝis li kiel leono,

faligis planken ŝin sen vort',

per longa kaco – draŝbastono

surkape frapis ŝin ĝis mort'.

Sed la vidvino lertan movon

(ankoraŭ pulsis ŝia kor')

sukcesis: kaptis la ĉurovojn

de Luĉjo – kaj deŝiris for.

Sed por Matrjona mavas fato:

mortigis li per kacobato

ŝin kvazaŭ muŝon, dum moment',

kaj falis mem sen viva sent'.