Kojonov Luĉjo

En ĉelo frida kaj malpura

apud drinkej', en kota strat'

ŝtelist' kaj diboĉul' terura

ebrie vivis en malsat'.

Kaj krom perfekta senhaveco

alia plag' turmentis lin:

la kaco, longa ĝis maldeco,

laŭ col-mezuro – je dek kvin.

Kaj junulin', kaj oldulino,

kaj plej trivita stratputino

vidinte tion, en panik'

rifuzis tuje pri la fik',

ĉar la virinojn malinstigis

pri li vaganta onidir':

per sia kaco fikmortigis

du sinjorinojn tiu vir'!

Kaj ekde tiam li tutsole

sen am' vegetis laŭ destin'.

Damnante l' kacon, senkonsole

dronigis triston li en vin'.

Bonvolu doni nun permeson,

ke mi ekspliku sen erar'

kaj vi ricevu la impreson

pri tuta Luĉja parencar'.

Tre noblan havis li devenon:

prauloj de l' malriĉa dand'

posedis kampojn kaj bienojn

kaj kacojn de enorma grand'.

Kaj ĉiam tra generacioj

da tiuj kacoj sekvis ĉen' –

kiel hered' de tradicioj,

simile al la patra ben'.

Kojonov, laŭ la nom' – Porfirij

al car' Johano servis, ĉar

per l' kac' halterojn suprentiri

li povis por amuz' de Car'.

Kaj laŭ Johana ordonemo

Porfirij ĉiam sen problemo

per la kruela kac' mortbatis

servistojn, kiujn Car' malŝatis.

Kaj sekvis lin Kojonov Savva –

dum Petra temp' lin trafis glor' –

kanonojn en batal' Poltava

per l' kac' purigis kun fervor'.

Kaj dum Jekaterina rego

dank' al grandeco de l' kacego

Kojonov Leo – general' –

honoron ĝuis sen rival'.

Verdire, famis per stupido

la famili' ekde aper',

sed grandaj kacoj en rigido –

estis objekto por fier'.

Jam Luĉja avo sen skrupulo

fordrinkis ĉion ĝis moner',

kaj nia Luĉjo – povra ulo –

denaske restis en mizer'.

Lin ne dorlotis dia graco,

kaj povus diri mi pri li:

la sorto dotis lin per kaco,

tamen nenion donis pli.