Kojonov Luĉjo

Tri jaroj da fikado forta

jam pasis sonĝe. Post kulmin'

sopiroj kun turmento morta

penetris koron de l' vidvin'.

Enuas antaŭ ŝi bravuloj

kaj vane revas pri amor'.

Torentas larmoj el okuloj,

konstante premas ŝin angor'.

Eĉ en fikado ordinara

neniu kontentigis ŝin:

ĉe unu – kaco tre vulgara,

ĉe l' dua – tro maldikas fin'.

Ĉe l' tria kaco – bagatelo,

mallongas pli ol ĉe lepor',

ĉe l' kvara – skrot', kiel barelo,

la vulvon batas ĝis dolor'.

Jen plendas ŝi pri la testikoj –

kaŝitas, kvazaŭ ĉe kastrit',

jen kac' tro kurtas, kvazaŭ spiko,

kapricoj, do – ĝis infinit'.

Delonge tute ne altiras

ŝin, kio estis viv-ornam':

ŝi vane serĉas kaj aspiras

neakireblan ion jam.

Sopiras la vidvin' terure,

ne povas dormi pro konfuz'.

Dum longa tempo, malnature,

la piĉo restis ekster uz'.

Kaj jen, post rezonad' prudenta

pri sia malfeliĉa spert'

l' vidvino venis al asert'

trankvila, preskaŭ evidenta:

«Por havi el la plag' eliron

mi venu al parigistin'.

Ja ŝi sukcesos, laŭ rutin',

kun longa kaco trovi viron.»