Kruko kaj Baniko el Bervalo

(por vicprezidanto)

Statistiko:

Kion faras la viroj post amorado?

10% ekdormas

5% ekfumas

85% leviĝas, rapide vestas sin kaj revenas hejmen.

Ĉe stelulineto sonoras telefono.

— Fraŭlino, vi rendevuis kun sinjoro doktoro Klestero por venonta mardo. Bedaŭrinde li devas forvojaĝi kaj petas vin veni hodiaŭ posttagmeze.

— Ne, mi jam renkontis impresarion hodiaŭ matene; poste mi vizitos mian domposedanton, por ke li malaltigu la luprezon de mia loĝejo. Mi ne povas senvestiĝi la tutan tagon.

S-ino Baniko telefonas al kuracisto meze de nokto.

— Ĉu vi povas rapide veni, sinjoro doktoro? Nia fileto glutis tutan pakon da kondomoj.

La kuracisto ne estas kontenta, ke oni vekis lin tiom malfrue. Tamen li vestas sin kaj preparas sian stomakpumpilon. Tiam resonoras la telefono. Estas denove s-ino Baniko:

— Sinjoro doktoro, vi ne bezonas veni. Mia edzo ĵus retrovis unu kondomon en tirkesto.

Sinjoro eniras hotelon kun juna virino.

— Ni deziras belan ĉambron kun granda lito. Mia edzino ŝatus, ke tiu ĉambro havu ankaŭ banujon. Ĉu ne, karulino? Respondas la karulino:

— Jes, sinjoro.

En kinejo f-ino Baniko kliniĝas al sia patrino:

— Panjo, mia najbaro fingrumas miajn femurojn.

— Ho! kia fiulo! Tuj ni interŝanĝu niajn sidlokojn.

Post kvin minutoj s-ino Baniko kliniĝas al la najbaro kaj flustras kun invita rideto:

— Nu, sinjoro, ne paŭtu do dum la tuta filmo.

Juna orfino estas edukata de sia onklo, paroĥestro de malgranda montara vilaĝo. Malgraŭ la pia medio, en kiu ŝi vivas, ŝin altiras amo al pluraj junuloj el la ĉirkaŭo, kaj post kelkaj kaŝaj renkontiĝoj ŝi gravediĝas. Neniu volas esti la patro.

Ŝi konfidas sian zorgon al la vilaĝa kuracisto. Tiu spertoplena, bonkora homo kompatas ŝin kaj promesas, ke li ĉiel helpos.

La paroĥestro jam ne estas tre juna, kaj pro siaj malfortaj okuloj li ne rimarkas la rondiĝon de la ventro de sia nevino. Kelkajn tagojn antaŭ la akuŝo la kuracisto vizitas la pastron:

— Sinjoro paroĥestro, vi ne aspektas tre sana. Ĉu mi rajtas ekzameni vin?

— Volonte.

Li kuracisto diligente esploras la virtan korpon de la verto ĝis la piedfingroj. Ĉe la diketa ventro lia frunto sulkiĝas super la stetoskopo.

— Sinjoro paroĥestro, apenaŭ tio estas kredebla, sed vi estas graveda.

— Kion vi fantazias, sinjoro doktoro?

— Jes, tio estas raregaĵo. La obstetriko mencias nur sep aŭ ok tiajn kazojn de vira gravedeco. Sed ne timu. Post anestezo mi facile akuŝigos vin, kaj vi povos edukigi la idon en malproksima regiono.

La sensperta paroĥestro lasas sin konvinki. Tri tagojn poste la nevino naskas belan knabon en la domo de la kuracisto, kiu tuj rapidas al la paroĥestro. La gravedan pastron li kloroformas, kaj poste venigas la novenaskiton.

Kiam la paroĥestro rekonsciiĝas kaj vidas la infanon, li ekkrias:

— Tio estas frukto de mia peko. Sed mi ne pekis sola. La ĝendarmejestro estas la patro de tiu ido.

Juĝisto demandas atestanton:

— Nu, junulo, ĉu vi vidis ion?

— Jes, sinjoro juĝisto, kiel farbisto mi hazarde staris sur mia ŝtupetaro antaŭ la domo, kiam la ulo enbatis la pordon sur la unua etaĝo. Ĉion mi vidis tra la fenestro.

— Kion vi vidis?

— Li impetis en la ĉambron kaj renversis la junulinon sur la liton.

— Kaj poste?

— Li forŝiris ŝian korsaĵon.

— Kaj poste?

— Li senkalsonigis ŝin.

— Kaj poste?

— Li kuŝiĝis sur ŝin.

— Kaj poste?

— Poste mi vidis nenion, ĉar la ŝtupetaro subite rompiĝis.

— Kial ĝi rompiĝis?

— Ĉar tiutempe sur ĝi staris naŭ kamaradoj.

Instruistino: — Kiel reproduktas sin erinacoj?

Lernanto : — Tre, tre singardeme.

Baniko suspektas, ke lia edzino trompas lin, dum li laboras en sia oficejo. Kruko donas al li konsilon:

— Metu sub la liton poton da lakto. Ligu al la somiero kuleron super la poto. Vespere, se vi trovos spurojn de lakto sur la kulero, tio estos pruvo de via kokriteco.

La sekvan tagon Kruko renkontas Banikon kaj demandas lin:

— Nu, kion vi trovis sub la lito?

— Poton plenan da freŝa butero.

Iun vesperon fama kantisto subite raŭkiĝas. Timante pri sia multevalora voĉo, li rapidas al amiko kuracisto. Ties edzino malfermas la pordon. Per apenaŭ aŭdebla voĉo la kantisto demandas.

— Ĉu via edzo estas hejme?

— Ne, — ĝoje respondas la virino, entirante lin. — Ni tuj profitu la okazon.

Profesoro pri natursciencoj ekzamenas studentojn. El kesto li prenas pajloŝtopitajn birdojn kaj, kaŝante ilin enmane, montras nur ties voston.

— Kiel nomiĝas tiu birdo?

— Merlo.

— Ne, ĝi estas pigo.

La profesoro montras la voston de alia birdo al la ekzamenato:

— Kaj kio estas tio?

— Nu, certe, rubekolo.

— Tute ne, ĝi estas najtingalo. Vi scias nenion. Mi devas doni al vi tre malbonan noton. Kiel vi nomiĝas?

La studento malfermas sian pantalonfendon kaj diras al la profesoro:

— Divenu.

Baniko konfidencas sian maltrankvilon al Kruko:

— De kelka tempo mia edzino laŭte krias ĉiunokte en sonĝoj: «Ne, Henriko, ne!»

— Tio ne estas grava.

— Mia antaŭnomo estas Filibuso.

— Mi asertas, ke tio ne estas grava tiom longe, dum ŝi ne krias: «Jes, Henriko, jes!».

Bela kamparanino konsultas unuafoje kuraciston. Ĉar ŝi havas febron, li donas al ŝi termometron, por ke ŝi mezuru sian temperaturon. Sed ŝi unuafoje vidas tian ilon.

— Metu ĝin en vian buŝon, sinjorino.

— Ne, tio ne estas higiena. Mi ne povas suĉi ion, kion multaj fremduloj antaŭe enbuŝigis.

— Do vi povas meti ĝin sub vian akselon.

— Sinjoro doktoro, mi estas tro tikliĝema.

— Restas do nur la rektuma vojo. Turnu vin, suprenlevu la jupon kaj klinu vin antaŭen.

La kamparanino prezentas al la kuracisto sian pufan pugon kaj atendas unu minuton. Subite ŝi ekkrias:

— Vi eraras, sinjoro doktoro. Vi enigis la termometron en la malĝustan truon.

— Estas vi, kiu eraras, sinjorino. Tio ne estas la termometro.

Policano vidas en parko junulon, kiu fosas truon en tero. Li suspekteme demandas:

— Kion vi faras?

— Nu, kiel vi vidas, mi fosas trueton.

— Sed kial vi fosas?

— Ĉar mi havas ĉi tie rendevuon kun amikino.

— Kaj vi bezonas truon por tiu amikino?

— Jes, ŝi havas ĝibon.

Plonĝante en naĝejon, junulino perdas sian naĝkalsoneton. Ŝi estas embarasita pro abundaj ĉeestantoj. Ŝi diskrete eliĝas el akvo, kaptas avertilon starantan en angulo kaj foriras, tenante la tabulon antaŭ la subventro.

Eksonas ĝenerala ridego. La junulino rimarkas la surskribon sur la tabulo: «Rezervita por sinjoroj». Ŝi turnas la avertilon, sed ĉiuj ridas eĉ pli laŭte, legante: «Profundo: 1 m 80».

De la loĝejo sur la tria etaĝo s-ino Baniko devas subenporti rubujon en la korton. Baniko, kiu razas sin en la banĉambro, subite aŭdas krion kaj bruon en la korto. Li forlasas la banĉambron, descendas laŭ la ŝtuparo kaj vidas strangan spektaklon: s-ino Baniko tiom maloportune stumblis, ke falis antaŭen, kaj ŝia kapo trafis en la rubujon. Ŝi forte baraktas. Preterpasanta vagabondo tuj kaptis la okazon kaj aktive okupiĝas inter ŝiaj tiom loge nudigitaj femuroj.

— Fia porko! — ekkrias Baniko. — kion vi faras?

La trampo trankvile respondas, sen lasi sian ludon:

— Nu, eble la forĵetita kapo jam ne plaĉas al vi, sed mi trovas la postaĵon ankoraŭ bone uzebla.

Dorisa estas frivola bervalanino. Ŝi profitas junularan E-kongreson en Bervalo, por intime konatiĝi kun viroj el multaj landoj. Por la viroj estas nun modo porti sur la brusto, ĉe kolĉeno, metalan komencliteron de la antaŭnomo.

Amikino trafas Dorisan kuŝanta sola inter rokoj, iom malproksime de la bervala plaĝo. Sur la nuda brusto de Dorisa ŝi vidas ruĝan W-forman spuron.

— Kio estas tio?

— Ha, mi ĵus pasigis agrablan horon kun juna impetega usonano, William.

Sekvatage la amikino retrovas Dorisan en la sama soleca loko. Denove estas videbla W-forma postsigno sur ties ventra haŭto.

— Nu, mi vidas, ke William ĵus revizitis vin.

— Ne, ĉi-foje mi konatiĝis kun juna franco, Marcel.