Leyli və Məcnun

Bütün ömrü boyu dərd əhli olan

Zeydə rəhmət olsun, görüm hər zaman.

O, nur çeşmələrin məqbərəsindən

Bir an da uzağa getməzdi, bilsən!

Leyliylə Məcnunun nə vaxtdan bəri

Eşq üçün dediyi xoş qəzəlləri

Bəsirət gözüylə hafizəsindən

Arayıb, axtarıb, toplayıb bəzən,

Gəlib gedənlərə verərdi xəbər,

Afərin deyirdi qulaq verənlər.

O iki aşiqdən qalan yadigar,

Aləmə Zeyd ilə oldu aşikar.

Bir gün dostlarını anaraq yenə

Ağlayıb onların bu taleinə,

Dedi: «Nakam ölən, yazıq aşiqlər

Indi bir-birindən tuturmu xəbər?

Bəlkə yer altında kərpiç olmuşlar,

Ya behişt taxtında tutmuşlar qərar.

Nafənin başını qaşıyan gecə

Gündüzün üstünə ənbər səpincə

Zeydin yuxusuna girdi bir mələk,

Bir behişt göründü şəfəqlənərək.

Onun həyətində böylu sərvlər

Şad idi bəxtiyar könüllər qədər,

Hər gülün, çiçəyin ətəyində bağ,

Hər gül yarpağında yanar bir çıraq.

Hər çəmən qoynunda bir behişt vardı,

Yanar gözlər kimi işıqlanardı.

Zümrüdə bənzərdi o yer, dedikcə,

Parlaq görünürdü göz işlədikcə.

Əlində cam tutmuş hər növrəstə gül.

Baxıb dil açmışdı sövdalı bülbül.

Irmaqlar sim üstdə tutmuşdu qərar,

Quşlar orda min bir nəğmə oxuyar.

Güllər kölgəsində güldükcə səhər,

Bir taxt qurulmuşdu günəşə bənzər.

O taxt bəzənmişdi bir behişt qədər,

Onu bəzəmişdi ipək xəlçələr.

Orda iki mələk qoşa durmuşdu,

Nəcat dərgahında cüt oturmuşdu.

Onlar nur içində hurilər qədər

Başdan ayağadək bəzənmişdilər.

Əldə şərab vardı, könüldə bahar,

Sövdadan danışıb, deyirdi onlar.

Gah şərab edirdi onlara əsər,

Gah dodaq-dodağa öpüşürdülər.

Gah keçən sövdanı anırdı onlar,

Gah da qoşa yatıb kam alırdılar

O taxta bir qoca baş söykəyərək,

Durmuşdu onların qulluğunda tək.

Qoca, aşiqlərin başına hər an

Şabaş dağıdırdı asimanlardan.

Zeyd bu yuxunu gördüyü zaman

Soruşdu gizlicə göy qocasından:

Əlləri qədəhli bu iki nəfər,

Bu behişt bağında, de, nəçidilər?

O can mənzilində havalanmışlar.

Hardan bu məqamda tutmuşlar qərar?»

O, dilsiz qoca da ona bir təhər

Eyhamla fikrini dedi, müxtəsər:

Dedi ki: «Dost olmuş bu iki vicdan

Yoldaş yaranmışdır başdan, binadan.

Biri doğruluqda dünya şahıdır,

O biri qəlb alan qızlar mahıdır.

O dediyim ayın adı Leylidir,

Yanındakı şaha Məcnun deyilir.

Səfa sandığında bu iki nəfər

Eşq ilə yaşamış saf ləldirlər.

Rahatlıq görməyib fani dünyada,

Indi yetişmişlər yalnız murada.

Burda görməyirlər dərd-qəmdən əsər,

Daima şadlıqla ömür sürürlər.

Kim ki, o dünyada bəhrəsiz qalar.

Onun bu dunyada başı ucalar.

Kim ki, o dünyada acı qəm içər,

Ömrü bu dünyada şadlıqla keçər».

Sübhün işığıyla yanan asiman

Gecə xırmanında od vuran zaman

Zeyd öz yuxusundan ayıldı birdən,

Hamıya söz açdı bu sirrlərdən,

Kim ki, o dünyadan istəyir bir bar,

Bu dünya keyfinə o ayaq basar.

Bu aləm fanidir, quru torpaqdır,

O aləm daimi, özü də pakdır.

Doğrudur, əbədi, təmiz bir aləm

Fani bir torpaqdan yaxşıdır, desəm!

Amandır, ağlını unutma ki, sən

Gülünü tikana dəyişməyəsən!

Özün çıxarmasan mədəndən gövhər,

Gövhər axtarma ki, müftə verməzlər.

Eşqin hərəminə can ver, ey insan!

Bəlkə özlüyündən can qurtarasan.

Eşqin aləmində ox kimi süz sən,

Uzaq düşməyəsən o nişanədən.

Ox düz getdiyindən öz nişanına,

Bil ki, layiq olmuş şah kamanına.

Varlığın açarı eşq ilə insan

Qürur girdabından qurtarar, inan!

Əgər qəm şərbəti olsa da zəhər,

Eşqin əlləriylə şirin içilər.

Baxma bu şərbətin acısı çoxdur,

Saqisi eşq isə, qorxusu yoxdur.

Dözülməz olsa da bu qəm, bu zillət,

Xoşdur! Yaratmışsa onu məhəbbət.

Artıq söz dəryası axıra yetdi,

Ayıq ol ki, gəmi ədəmə getdi,

Nizami! Allaha şükür edək biz,

Mükəmməl qurtardı bu hekayəmiz.

Bağlılar açarı olsun bu dastan,

Oxuyub ağ günə çatsın hər insan.

Əsər səadətlə yetişdi sona

Uğurlu aqibət diləyək ona.