Мадэль для забойства

Агата і Яначка крадуць з аўтамата бутэрброды.

Усе грошы яны спусцілі на новую Яначкіну куртачку: “Ты паглядзі, колькі гузікаў! Не, ты паслухай, яна звініць!..”

А есці хочацца. Да заробку яшчэ тры дні, таму дзяўчаты цягаюцца па горадзе, зазіраюць у крамы, дзе ёсць вазы з бясплатнымі цукеркамі. І раптам гэты аўтамат, відаць, закінуты — вунь сырны сандвіч ужо плесняй пайшоў. Высакароднай, калі глядзець на пусты страўнік.

Але ж як ты яго здабудзеш? Агата тройчы абыходзіць бутэрбродны стод з загадкавым мармытаннем: “А калі выцягнуць шнур, то… Можа, ззаду блок кіравання?” Ды аўтаматны дух не заклінаецца. Яначка суне яму сваю крэдытку, спустошаную шопінгам, але нахабная машына той карткай проста плюе дзеўцы ў твар. Пакуль Агата ломіць пазногці, спрабуючы адкалупнуць шыльду з намаляванай маланкай, Яначка выцягвае з торбы кастынгавыя абцасы і разбівае шпількай вітрыну.

...Калі яны нарэшце аддыхваюцца, сірэна ўсё яшчэ вые ўвушшу. Дзяўчатам пляскае зверху чыясьці бялізна, развешаная між вокнаў, котка корпаецца ў смецці і шыпіць, бо Яначка праганяе яе, каб усесціся на вечка сметніцы.

— Е-сці, е-сці! — радасна скандуе Яначка, старанна аддзяляючы памяты буцер ад цэлафану. Пахне кіслым селядцом.

— Фу-у! Я гэтага не буду! — абураецца Яначка. — Яны ж з маслам!

— І шы-то?.. — набіўны рот, цікавіцца Агата.

— Як шы-то? Эта ж цы-лю-літ будзе!

Агата, падавіўшыся бутэрбродам, сутаргава смяецца. Яначка ж сядзіць на сметніцы і песціць котку, якая наелася бутэрбродам з маслам і палагаднела. Разам яны глядзяць на зоры: “Амаль столькі ж, колькі гузікаў на маёй куртачцы … Не, ты паслухай, як звініць…”