Не адракуся Беларусі

МАЕ АЙЧЫНЫ

Зямлі я беларускай сынам,

Люблю зямельку і шаную.

Багаты, маю тры Айчыны

І ўсюды галасы іх чую.

Мяне — малая ўзгадавала,

Вялікая — дала асвету.

Другая заўсягды натхняла,

І для яе я стаў паэтам.

Жаданні для яе і мроі,

Бязмежная любоў у сэрцы.

Хварэю сэрцам і душою,

Калі Айчына ў паняверцы.

Вяртаюся з тае вялікай

Зноў у маленькую Айчыну.

Раблю свайго жыцця падлікі,

Тут я жыву і тут спачыну.

НЕ АДРАКУСЯ БЕЛАРУСІ

Заўсёды я таго баюся,

Што дзеецца ў краіне дрэнна,

Што пагражае Беларусі —

Міжволі страціць суверэннасць.

Ніхто ніколі не прымусіць,

Каб я змяніў свае ідэі,

За незалежнасць Беларусі

Душой і сэрцам я хварэю.

Я веру ў несмяротнасць мовы,

У тое, што яна не згіне,

Яе ж вялікі Багдановіч

Узняў да велічных вяршыняў.

І васільковай Беларусі,

І майго кроўнага народа

Ніколі я не адракуся

І буду з імі жыць заўсёды.

АДРАДЖЭНЦЫ І АДРАЧЭНЦЫ

Ёсць у нас, на шчасце, адраджэнцы,

Мову адраджаюць і Айчыну.

Ёсць, на жаль, не меней адрачэнцаў,

Што свайго зракаюцца няспынна.

Ад свайго ім лепшае чужое,

Тое, што не ў іх — далёка недзе,

І сваё айчыннае, святое,

Перадаць гатовыя суседзям.

Ім не трэба вольнай Беларусі,

Беларускай мовы і культуры,

Адрачэнцы хочуць нас прымусіць

Незалежнасць нацыі разбурыць.

Паспрыяй, Усемагутны Божа,

Па зямлі рассеяць адшчапенцаў.

Хай народ нарэшце пераможа,

Што навек асудзіць адрачэнцаў.

НА ПАРОЗЕ ТРЭЦЯГА ТЫСЯЧАГОДДЗЯ

Міне дваццатае стагоддзе —

І на парозе новы век!

Які твой прышлы лёс, народзе,

І твой, бязвольны чалавек?

Ці роднай мовай загаворым,

Ці будзе нейкі новы ўздым,

Ці хутка ў польска-рускім моры

Мы ўжо разыдземся зусім?

Ці будзем нікнуць у краіне

Мы пастаянна з года ў год

І нават след па нас астыне,

Што тут адвечны жыў народ?

Мы хочам жыць у міры, згодзе,

Каб здзек не панаваў, прымус,

У дваццаць першым каб стагоддзі

Не знікнуў цалкам беларус.

КАЛІ Ж МЫ СТАНЕМСЯ ПАРТНЁРАМІ?

Не ведалі сваёй мы вартасці,

Яна зусім прапала недзе.

Заўсёды толькі талерантнасці

Спрадвек прасілі мы ў суседзяў.

Не шанавалі нашай нацыі

Суседзі розныя навокал,

Праявамі дыскрымінацыі

Кармілі нас на кожным кроку.

Жывем мы пад аднымі зорамі,

Адно нас сагравае сонца.

Калі ж мы станемся партнёрамі

З суседзямі ў сваёй старонцы?

НЁМАН

Мой любы Нёман, паўнаводны Нёман,

Блакітнавокі, родны, дарагі!

Той расстаецца з роспаччу і стомай,

Хто на твае прыходзіць берагі.

Вось тут, у санаторыі „Вясёлка”,

Які схаваўся ў баравы масіў,

Ад водару смалы, травы і зёлкаў

І падлячыўся я, і адпачыў.

Суцішным лесам прабіраўся штодзень

Да летуценнай казачнай ракі

І захапляўся родным асяроддзем,

Якое захавалі нам вякі.

О колькі тут чароўнай прыгажосці,

Якую перадаць нястача слоў!

О як шкада, што я тут толькі госцем,

Што ўжо няўзнак вяртаюся дамоў.

Такім сухім, такім спякотным летам

Цудоўна быць ля нёманскай вады!

На развітанне я ўтапіў манету

З надзеяй, што прыеду зноў сюды.

МАРЫЯ, СЛАЎНАЯ МАРЫЯ

Доктару Марыі Чарэпка

Марыя, слаўная Марыя,

Лёс сутыкнуў мяне з табою.

Усе хвіліны дарагія

Я сэрцам успрыняў, душою.

Даведаўся я нечакана,

Што жыць на свеце трэба ўмела,

Пра сэрца помніць пастаянна,

Але не меней і пра цела.

А мы ж пра гэта забываем,

Мы ж частка велічнай прыроды.

Сябе мы самі забіваем.

І так штодня, і так заўсёды.

Шкада, што час тут на зыходзе,

Ды я спасціг навуку гэту:

Сабе самому нельга шкодзіць,

Так можна зжыць сябе са свету.

Твае парады мне святыя:

Жыць нельга толькі ў паняверцы.

Марыя, слаўная Марыя

Твой вобраз вечна будзе ў сэрцы!

Рэспубліка Беларусь

Санаторый-прафілакторый „Вясёлка”

„ВЫБЫЛ НЕИЗВЕСТНО КУДА”

(Памяці дзядзькі Якава)

Жыў дзядзька Якаў у Сібіры,

Сярод адвечнай мерзлаты.

Тужыў ён па Радзіме шчыра

І да радні пісаў лісты.

Слаў вестачкі з сібірскай далі

Братам у Польшчу дзядзька наш.

Яму за гэта прыпісалі

Любоў да Польшчы — шпіянаж.

І не было куды вывозіць,

Жыў у Сібіры ж дзядзька мой.

За памяць аб радні ў астрозе

Плаціць патрэбна галавой.

Вядома стала — расстралялі

Яго ў трыццатыя гады.

Ды нам аднак не напісалі,

Што выбыў ён у нікуды.

ВИКТОР НИКИТИЧ

Калі ж у Беларусь я еду —

Ды рады там усе не Шведу:

Я ў іншым там жыву абліччы:

Я Віктар, ды не Швед — Никитич.

Баяўся я, што ў Беларусі

Без прозвішча зусім згублюся.

І ў санаторыі „Крыніца”

Мяне ўсе клікалі: Никитич!

Іду — здаецца мне, нібыта,

Са мною бацька мой Мікіта.

А з бацькам я магу заўсёды

Свае адолець перашкоды.

Каторы раз, ужо не злічыш,

Там я не Віктар Швед — Никитич.

На Беласточчыну прыеду —

Мне падаюць руку як Шведу.

РЭЛІКВІІ

Матулі нашы вельмі рана

Старэліся нам на вачах.

Складаны выпаў нечувана

На долю іх жыццёвы шлях.

Вайна са смерцю і пажарам

На век прыпала не адна,

І горычы так многа чараў

Прыйшлося выпіць ім да дна.

Які ж іх подзвіг за плячыма,

Самаахвярнасць, пачуццё.

Ім немагчымае — магчымым,

І нежыццёвае — жыццём.

Ды вось таму не толькі старасць

Прыйшла да матак з сівізной,

Дабавіла маршчын на твары

І плечы выгнула дугой.

Святымі заўжды будуць сыну

Матулі гераічны лёс,

Усе заўчасныя маршчыны

І пасмы сівенькіх валос.

Загрузка...