Зямлі я беларускай сынам,
Люблю зямельку і шаную.
Багаты, маю тры Айчыны
І ўсюды галасы іх чую.
Мяне — малая ўзгадавала,
Вялікая — дала асвету.
Другая заўсягды натхняла,
І для яе я стаў паэтам.
Жаданні для яе і мроі,
Бязмежная любоў у сэрцы.
Хварэю сэрцам і душою,
Калі Айчына ў паняверцы.
Вяртаюся з тае вялікай
Зноў у маленькую Айчыну.
Раблю свайго жыцця падлікі,
Тут я жыву і тут спачыну.
Заўсёды я таго баюся,
Што дзеецца ў краіне дрэнна,
Што пагражае Беларусі —
Міжволі страціць суверэннасць.
Ніхто ніколі не прымусіць,
Каб я змяніў свае ідэі,
За незалежнасць Беларусі
Душой і сэрцам я хварэю.
Я веру ў несмяротнасць мовы,
У тое, што яна не згіне,
Яе ж вялікі Багдановіч
Узняў да велічных вяршыняў.
І васільковай Беларусі,
І майго кроўнага народа
Ніколі я не адракуся
І буду з імі жыць заўсёды.
Ёсць у нас, на шчасце, адраджэнцы,
Мову адраджаюць і Айчыну.
Ёсць, на жаль, не меней адрачэнцаў,
Што свайго зракаюцца няспынна.
Ад свайго ім лепшае чужое,
Тое, што не ў іх — далёка недзе,
І сваё айчыннае, святое,
Перадаць гатовыя суседзям.
Ім не трэба вольнай Беларусі,
Беларускай мовы і культуры,
Адрачэнцы хочуць нас прымусіць
Незалежнасць нацыі разбурыць.
Паспрыяй, Усемагутны Божа,
Па зямлі рассеяць адшчапенцаў.
Хай народ нарэшце пераможа,
Што навек асудзіць адрачэнцаў.
Міне дваццатае стагоддзе —
І на парозе новы век!
Які твой прышлы лёс, народзе,
І твой, бязвольны чалавек?
Ці роднай мовай загаворым,
Ці будзе нейкі новы ўздым,
Ці хутка ў польска-рускім моры
Мы ўжо разыдземся зусім?
Ці будзем нікнуць у краіне
Мы пастаянна з года ў год
І нават след па нас астыне,
Што тут адвечны жыў народ?
Мы хочам жыць у міры, згодзе,
Каб здзек не панаваў, прымус,
У дваццаць першым каб стагоддзі
Не знікнуў цалкам беларус.
Не ведалі сваёй мы вартасці,
Яна зусім прапала недзе.
Заўсёды толькі талерантнасці
Спрадвек прасілі мы ў суседзяў.
Не шанавалі нашай нацыі
Суседзі розныя навокал,
Праявамі дыскрымінацыі
Кармілі нас на кожным кроку.
Жывем мы пад аднымі зорамі,
Адно нас сагравае сонца.
Калі ж мы станемся партнёрамі
З суседзямі ў сваёй старонцы?
Мой любы Нёман, паўнаводны Нёман,
Блакітнавокі, родны, дарагі!
Той расстаецца з роспаччу і стомай,
Хто на твае прыходзіць берагі.
Вось тут, у санаторыі „Вясёлка”,
Які схаваўся ў баравы масіў,
Ад водару смалы, травы і зёлкаў
І падлячыўся я, і адпачыў.
Суцішным лесам прабіраўся штодзень
Да летуценнай казачнай ракі
І захапляўся родным асяроддзем,
Якое захавалі нам вякі.
О колькі тут чароўнай прыгажосці,
Якую перадаць нястача слоў!
О як шкада, што я тут толькі госцем,
Што ўжо няўзнак вяртаюся дамоў.
Такім сухім, такім спякотным летам
Цудоўна быць ля нёманскай вады!
На развітанне я ўтапіў манету
З надзеяй, што прыеду зноў сюды.
Доктару Марыі Чарэпка
Марыя, слаўная Марыя,
Лёс сутыкнуў мяне з табою.
Усе хвіліны дарагія
Я сэрцам успрыняў, душою.
Даведаўся я нечакана,
Што жыць на свеце трэба ўмела,
Пра сэрца помніць пастаянна,
Але не меней і пра цела.
А мы ж пра гэта забываем,
Мы ж частка велічнай прыроды.
Сябе мы самі забіваем.
І так штодня, і так заўсёды.
Шкада, што час тут на зыходзе,
Ды я спасціг навуку гэту:
Сабе самому нельга шкодзіць,
Так можна зжыць сябе са свету.
Твае парады мне святыя:
Жыць нельга толькі ў паняверцы.
Марыя, слаўная Марыя
Твой вобраз вечна будзе ў сэрцы!
Рэспубліка Беларусь
Санаторый-прафілакторый „Вясёлка”
(Памяці дзядзькі Якава)
Жыў дзядзька Якаў у Сібіры,
Сярод адвечнай мерзлаты.
Тужыў ён па Радзіме шчыра
І да радні пісаў лісты.
Слаў вестачкі з сібірскай далі
Братам у Польшчу дзядзька наш.
Яму за гэта прыпісалі
Любоў да Польшчы — шпіянаж.
І не было куды вывозіць,
Жыў у Сібіры ж дзядзька мой.
За памяць аб радні ў астрозе
Плаціць патрэбна галавой.
Вядома стала — расстралялі
Яго ў трыццатыя гады.
Ды нам аднак не напісалі,
Што выбыў ён у нікуды.
Калі ж у Беларусь я еду —
Ды рады там усе не Шведу:
Я ў іншым там жыву абліччы:
Я Віктар, ды не Швед — Никитич.
Баяўся я, што ў Беларусі
Без прозвішча зусім згублюся.
І ў санаторыі „Крыніца”
Мяне ўсе клікалі: Никитич!
Іду — здаецца мне, нібыта,
Са мною бацька мой Мікіта.
А з бацькам я магу заўсёды
Свае адолець перашкоды.
Каторы раз, ужо не злічыш,
Там я не Віктар Швед — Никитич.
На Беласточчыну прыеду —
Мне падаюць руку як Шведу.
Матулі нашы вельмі рана
Старэліся нам на вачах.
Складаны выпаў нечувана
На долю іх жыццёвы шлях.
Вайна са смерцю і пажарам
На век прыпала не адна,
І горычы так многа чараў
Прыйшлося выпіць ім да дна.
Які ж іх подзвіг за плячыма,
Самаахвярнасць, пачуццё.
Ім немагчымае — магчымым,
І нежыццёвае — жыццём.
Ды вось таму не толькі старасць
Прыйшла да матак з сівізной,
Дабавіла маршчын на твары
І плечы выгнула дугой.
Святымі заўжды будуць сыну
Матулі гераічны лёс,
Усе заўчасныя маршчыны
І пасмы сівенькіх валос.