Nie mów nikomu

33

Carlson siedział w samochodzie. Krawat miał wciąż nienagannie zawiązany. Marynarkę zdjął i powiesił na drewnianym wieszaku nad tylnym siedzeniem. Klimatyzacja szumiała, włączona na pełną moc. Przeczytał napis na kopercie: Elizabeth Beck, numer 94-87002. Ściągnął gumkę. Koperta się otworzyła. Carlson wyjął zawartość i rozłożył ją na siedzeniu pasażera.

Czego szukał doktor Beck?

Stone już mu podsunął oczywistą odpowiedź: Beck chciał sprawdzić, czy jest tutaj coś, co mogłoby go obciążyć. To pasowało do wcześniejszej teorii Carlsona, gdyż przecież to właśnie on jako pierwszy zaczął kwestionować dotychczas przyjęty scenariusz zamordowania Elizabeth Beck. To on zaczął podejrzewać, że zabójstwo miało zupełnie inny przebieg i w rzeczywistości to doktor David Beck, mąż ofiary, starannie zaplanował jej śmierć.

Dlaczego więc przestał w to wierzyć?

Drobiazgowo zanalizował wszystkie dziury w swojej teorii, lecz Stone równie przekonująco je załatał. W każdej sprawie pozostają niewyjaśnione kwestie. Carlson wiedział o tym. Zawsze są jakieś niejasności. Jeśli nie, to dziesięć do jednego, że coś zostało przeoczone.

Zatem dlaczego zaczął powątpiewać w winę Becka?

Może chodziło o to, że cała ta sprawa nagle stała się zbyt prosta, a wszystkie dowody idealnie zaczęły pasować do teorii. A może jego wątpliwości opierały się na czymś tak enigmatycznym jak „intuicja”, chociaż Carlson nigdy nie przepadał za tym aspektem pracy dochodzeniowej. Intuicja często bywała pretekstem do chodzenia na skróty i zastępowania niezbitych dowodów oraz faktów złudnymi i kapryśnymi domysłami. Najgorsi znani mu agenci polegali na tak zwanej intuicji.

Podniósł pierwszą kartkę protokołu. Ogólne dane. Elizabeth Parker Beck. Adres, data urodzenia (w chwili śmierci miała dwadzieścia pięć lat), biała kobieta, metr siedemdziesiąt, waga czterdzieści osiem kilogramów. Szczupła. Badanie ujawniło, że stężenie pośmiertne ustąpiło. Znaleziono oparzenia na skórze i wyciek z otworów ciała. To wskazywało, że śmierć nastąpiła co najmniej trzy dni wcześniej. Przyczyną śmierci była rana kłuta klatki piersiowej. Zgon został spowodowany utratą krwi na skutek silnego krwotoku z prawej aorty. Ponadto stwierdzono obecność ran ciętych na dłoniach i palcach, prawdopodobnie zadanych, kiedy próbowała bronić się przed uzbrojonym w nóż napastnikiem.

Carlson wyjął notes i długopis marki Mont Blanc. Napisał „rany cięte dłoni” i podkreślił to kilka razy. Odniesione przy próbie obrony. To nie był styl KillRoya. Ten torturował swoje ofiary. Wiązał je sznurem, robił z nimi, co chciał, a gdy były tak umęczone, że zupełnie zobojętniałe, mordował je.

Skąd wzięły się te skaleczenia na jej dłoniach?

Zaczął czytać dalej. Kolor włosów i oczu, a potem, w połowie drugiej strony, następny zaskakujący fakt.

Elizabeth Beck została napiętnowana po śmierci.

Przeczytał to jeszcze raz. Wyjął notes i dopisał „po śmierci”. To też nie pasowało do KillRoya, który zawsze piętnował żywe ofiary. Podczas procesu wiele mówiono o tym, że lubił odór palonego ciała i napawał się krzykami ofiar.

Najpierw te skaleczenia na dłoniach. Teraz to. Coś tu nie gra.

Carlson zdjął okulary i zamknął oczy. Bałagan, powiedział sobie w duchu. Nieład zawsze go irytował. W każdym rozumowaniu można oczekiwać dziur, ale nie aż tak wielkich. Z drugiej strony ten protokół sekcji potwierdzał jego wcześniejsze podejrzenia, że śmierć Elizabeth Beck upozorowano na morderstwo dokonane przez KillRoya. Teraz jednak, jeśli tak istotnie było, ta teoria nie kleiła się z drugiego końca.

Spróbował uporządkować fakty. Po pierwsze, dlaczego Beck tak bardzo chciał zobaczyć ten protokół? Pozornie odpowiedź była prosta. Każdy, kto dokładnie przyjrzałby się wynikom sekcji, musiał dojść do wniosku, że KillRoy być może wcale nie zabił Elizabeth Beck. Chociaż nie można było tego zupełnie wykluczyć. Seryjni mordercy, wbrew temu, co czytaliście, nie postępują zawsze według tego samego schematu. KillRoy mógł zmienić swój sposób działania albo szukać odmiany. Mimo wszystko to, co Carlson wyczytał w protokole, skłaniało do zastanowienia.

Jednakże fakty prowadziły do następnego ważnego pytania. Dlaczego nikt wcześniej nie zauważył tych niejasności?

Carlson analizował możliwości. KillRoy nie został oskarżony o zamordowanie Elizabeth Beck. Powody tego były teraz zupełnie jasne. Być może prowadzący śledztwo coś podejrzewali. Może dostrzegli, że zabójstwo Elizabeth Beck nie pasuje do metod sprawcy, a wyciągnięcie tego faktu na jaw pomogłoby obrońcom KillRoya. W wypadku seryjnego mordercy oskarżenie ma tyle dowodów, że łatwo może coś przeoczyć. A jeśli obrona wyłapie choć jedną nieścisłość, obali zarzut o jedno morderstwo, podważy wiarygodność pozostałych zarzutów. Tak więc jeśli podejrzany nie przyzna się do winy, rzadko zostaje oskarżony o wszystkie dokonane morderstwa. Najważniejsze, by został skazany. Agenci prowadzący dochodzenie z pewnością zdawali sobie z tego sprawę i dlatego nie drążyli sprawy zabójstwa Elizabeth Beck.

A jednak ten scenariusz też budził poważne wątpliwości.

Zwłoki Elizabeth Beck widział jej ojciec i stryj – dwaj funkcjonariusze organów ścigania. Prawdopodobnie widzieli także protokół sekcji. Czy nie zastanawiali się nad tymi niekonsekwencjami? Czy pozwoliliby ujść mordercy, byle tylko skazać KillRoya? Carlson wątpił w to.

Więc co się stało?

Dalej czytał raport i natknął się na jeszcze jeden szokujący fakt. W klimatyzowanym wnętrzu samochodu zrobiło się bardzo zimno i chłód przeszywał do szpiku kości. Carlson opuścił szybę i wyjął kluczyk ze stacyjki. Na samej górze kartki widniał napis: „Raport toksykologa”. Badania wykazały we krwi Elizabeth Beck obecność kokainy i heroiny. Co więcej, ślady tych substancji odkryto również we włosach i tkankach, co świadczyło o stałym zażywaniu.

Czy to pasowało do obrazu?

Zastanawiał się nad tym, kiedy zadzwonił telefon komórkowy. Odebrał.

– Carlson.

– Mamy coś – powiedział Stone.

Carlson odłożył protokół.

– Co?

– Beck. Zarezerwował bilet na samolot do Londynu. Odlatuje za dwie godziny z JFK.

– Już jadę.

Kiedy szliśmy, Tyrese położył dłoń na moim ramieniu.

– Dziwki – powtórzył któryś już raz. – Nie można im ufać.

Nie siliłem się na odpowiedź.

W pierwszej chwili byłem zaskoczony, że Tyrese zdołał tak szybko odnaleźć Helia Gonzaleza, ale uliczny telegraf bez drutu był równie dobrze rozbudowany jak każdy inny. Zapytaj faceta od Morgana Stanleya o jego odpowiednika u Goldmana Sachsa, a po kilku minutach poda ci jego nazwisko. Poproś mnie, żebym polecił cię dowolnemu innemu lekarzowi w tym stanie, a załatwię to jednym telefonem. Dlaczego u chłopców z ulicy miałoby być inaczej?

Helio niedawno zakończył cztery lata odsiadki w więzieniu stanowym za napad z bronią w ręku. Wyglądał na takiego. Czarne okulary, chustka na głowie, biały podkoszulek pod flanelową koszulą zapiętą tylko na ostatni guzik, tak że wyglądała jak płaszcz lub skrzydła nietoperza. Podwinięte rękawy odsłaniały toporne więzienne tatuaże na przedramionach i wijące się pod nimi więzienne mięśnie. Łatwo rozpoznać te muskuły wyhodowane za murami, gdyż są gładkie i twarde jak marmur, w przeciwieństwie do nadmuchiwanej muskulatury nabytej w klubach.

Siedzieliśmy na tarasie przed jakimś domem na Queensie. Nie potrafię powiedzieć, gdzie dokładnie. Wibrujące dźwięki latynoskiej muzyki łatwo wpadały w ucho. Po ulicy snuły się ciemnowłose kobiety w zbyt obcisłych topach na cienkich jak spaghetti ramiączkach. Tyrese skinął głową. Odwróciłem się do Helia. Miał na ustach szyderczy uśmiech. Zmierzyłem go spojrzeniem i miałem ochotę powiedzieć tylko jedno słowo: śmieć. Niereformowalny, nieczuły śmieć. Wystarczyło na niego spojrzeć, by wiedzieć, że wszędzie, gdzie się pojawi, narobi szkód. Pytanie tylko jak poważnych. Uświadomiłem sobie, że to może być zbyt powierzchowna ocena. Sądząc po pozorach, to samo można by powiedzieć o Tyresie. Nieważne. Elizabeth naprawdę wierzyła w możliwość nawrócenia bezwzględnych ludzi, zdeprawowanych przez ulicę. Ja musiałem jeszcze nad tym popracować.

– Kilka lat temu aresztowano cię pod zarzutem zamordowania Brandona Scope’a – zacząłem. – Wiem, że cię zwolniono, i nie zamierzam narobić ci żadnych kłopotów. Muszę jednak poznać prawdę.

Helio zdjął okulary i zerknął na Tyrese’a.

– Przyprowadziłeś mi gliniarza?

– Nie jestem gliniarzem – powiedziałem. – Jestem mężem Elizabeth Beck.

Czekałem na reakcję. Nie doczekałem się.

– To kobieta, która zapewniła ci alibi.

– Wiem kto to.

– Czy była z tobą tamtej nocy?

Helio nie spieszył się z odpowiedzią.

– Taak – wycedził, szczerząc do mnie pożółkłe zęby. – Była ze mną przez całą noc.

– Kłamiesz – rzuciłem.

Helio obejrzał się na Tyrese’a.

– Co jest, człowieku?

– Muszę poznać prawdę – powtórzyłem.

– Myślisz, że to ja rąbnąłem tego Scope’a?

– Wiem, że to nie ty.

To go zaskoczyło.

– O co tu chodzi, do diabła?

– Chcę, żebyś pomógł mi coś wyjaśnić.

Helio czekał.

– Byłeś tamtej nocy z moją żoną, tak czy nie?

– Co mam ci powiedzieć, człowieku?

– Prawdę.

– A jeśli prawda wygląda tak, że była ze mną całą noc?

– Nie była.

– Skąd możesz wiedzieć?

– Powiedz człowiekowi to, co chce wiedzieć – wtrącił się Tyrese.

Helio znów się zastanowił.

– Było, jak mówiła. Spałem z nią i co? Przykro mi, człowieku, ale tak było. Robiliśmy to całą noc.

Zerknąłem na Tyrese’a.

– Zostaw nas na moment, dobrze?

Kiwnął głową. Wstał i odszedł do samochodu. Oparł się o boczne drzwi i założył ręce na piersi. Brutus stał obok niego. Znów popatrzyłem na Helia.

– Gdzie poznałeś moją żonę?

– W ośrodku.

– Próbowała ci pomóc?

Wzruszył ramionami, ale nie patrzył mi w oczy.

– Znałeś Brandona Scope’a?

Jego twarz wykrzywił lekki grymas, być może wywołany strachem.

– Idę sobie, człowieku.

– Tylko między nami. Możesz mnie obszukać. Nie mam podsłuchu.

– Chcesz, żebym zrezygnował z alibi?

– Taak.

– Czemu miałbym to zrobić?

– Ponieważ ktoś wykańcza wszystkich, którzy mieli coś wspólnego z tym, co się zdarzyło Brandonowi Scope’owi. Wczoraj wieczorem przyjaciółka mojej żony została zamordowana w swojej pracowni. Dzisiaj złapali mnie, ale przeszkodził im Tyrese. Chcą też zabić moją żonę.

– Myślałem, że ona już nie żyje.

– To długa historia, Helio. Nagle wszystko zaczęło się od nowa. Jeśli szybko nie dowiem się, co naprawdę zaszło, wszyscy będziemy martwi.

Nie wiedziałem, w jakim stopniu było to prawdą. I mało mnie to obchodziło.

– Gdzie byłeś tamtej nocy? – naciskałem.

– Z nią.

– Mogę dowieść, że nie – powiedziałem.

– Co?

– Moja żona była wtedy w Atlantic City. Mam jej rachunki. Mogę tego dowieść. Mogę roznieść twoje alibi na strzępy, Helio. I zrobię to. Wiem, że nie zabiłeś Brandona Scope’a, ale, niech mnie szlag, pozwolę, żeby cię usmażyli, jeśli nie powiesz mi prawdy.

Blef. Wielki bezczelny blef. Widziałem jednak, że cios był celny.

– Powiedz mi prawdę, a nic ci się nie stanie – obiecałem.

– Nie zabiłem tego faceta, przysięgam, człowieku.

– Wiem o tym – powtórzyłem.

Zastanowił się.

– Nie mam pojęcia, dlaczego to zrobiła, rozumiesz?

Kiwnąłem głową, zachęcając go, by mówił dalej.

– Tamtej nocy obrobiłem jeden dom w Fort Lee. Nie miałem alibi. Już myślałem, że mnie w to wrobią. Uratowała mój tyłek.

– Pytałeś ją dlaczego?

Przecząco pokręcił głową.

– Wszystko poszło szybko. Mój adwokat powiedział mi, co zeznała. Potwierdziłem to. Zaraz mnie puścili.

– Czy potem widziałeś jeszcze moją żonę?

– Nie. – Popatrzył na mnie. – Skąd wiedziałeś, że nie spałem z nią?

– Znam moją żonę.

Uśmiechnął się.

– Myślisz, że nigdy cię nie zdradziła?

Nie odpowiedziałem. Helio wstał.

– Powiedz Tyrese’owi, że jest mi winien przysługę.

Zachichotał, odwrócił się, odszedł.