Пошукі прытулку

Пасля таго ўжо, як я праводзіў у апошні шлях маю незабыўную Машу, жонку i найлепшага сябра, я прачытаў у Буніна, здаецца, у «Деревне», герой чытае ў свяшчэннай кнізе (няма, аднак, зноскі, з якога гэта Евангелля ці апостальскага паслання): «Плачу и рыдаю, егда помышляю смерть и вижу в гробе лежащую по образу божию созданную нашу красоту, безобразную, безгласную, не имеющую вида...»

Уразіла моцна, але згадзіцца, што ў труне ляжала безобразное, я не мог i не магу дагэтуль, хоць учора адбыліся саракавіны. I ў труне, пасля сямі месяцаў (як выяўлена хвароба) цяжкой невылечнай хваробы — лейкоза — яна была для мне прыгожай. Я халадзею ад уяўлення магілы. Але бачу яе ва ўсіх сваіх успамінах, думах толькі жывой — по «образу божию созданную красоту».

Больш імпануюць мне словы, якія пачуў у пасрэдным фільме «Командор и Анна»; там драматург суцяшае ўдаву загінуўшага на атамных выпрабаваннях героя: «Калі з двух людзей, што кахаюць адзін аднаго, жывы застаецца адзін, гісторыя ix жыцця, ix кахання прадаўжаецца».

Гэта праўда. Гісторыя нашага з Машай кахання, любові, жыцця прадаўжаецца, пакуль я хаджу па зямлі i магу трымаць у руцэ пяро. I гэта дае мне права напісаць яе: гісторыю нашу. Для дзяцей, унукаў, для усіх, хто кахае, хто будзе кахаць — для тых, хто зліецца ў «одно существо».

Ёсць яшчэ адна прычына для такога вельмі цяжкога па душэўным стане майго сачынення.

На памінальным абедзе ў дзень пахавання я сказаў, якой бясцэннай i незаменнай Маша была памочніцай у маёй пісьменніцкай працы: перадрукавала не адзін дзесятак тысяч старонак рукапісаў (я пішу ад рукі, не асвоіў машынку — не было патрэбы), перачытала гэтыя ж тысячы старонак карэктур, i неаднойчы, некаторыя па некалькі разоў пры перавыданнях, я карэктуру перавыданняў не чытаў — шкадаваў часу, ён патрэбны быў для напісання новага, я жыў, калі сачыняў новы раман, аповесць, п'есу.

Пасля мяне выступіў Іван Навуменка i сказаў:

— Іван Пятровіч расказаў, якой памочніцай была яму Марыя Філатаўна. Але ён не сказаў самага істотнага, што для літаратуры важней. Марыя Філатаўна з'явілася прататыпам многіх вобразаў жанчын у шамякінскіх раманах, аповесцях. Можаце ўявіць, якая гэта была натура, які характер, калі гэтага хапіла на дзесятак, калі не больш, яркіх, запамінальных характараў беларускіх жанчын.

I гэта праўда. Я не часта задумваўся над гэтай асаблівасцю сваіх твораў. Але я не знаў блізка многіх жанчын, a вобразаў стварыў сотні. «Трэба ўмець!» — казаў Андрэй Макаёнак. Бліжэй за ўсё да Машы — Саша Траянава з «Трывожнага шчасця», гэта рэч у многіх сваіх i сюжэтных хадах, i характарах аўтабіяграфічная, асабліва аповесць першая «Непаўторная вясна» i аповесць пятая — «Мост»; у аповесці «Агонь i снег» Сашы няма, але Пятро жыве, ваюе, кахаючы яе.

A хіба Таццяна Маеўская з «Глыбокай плыні» не Маша? I сюжэтная канва з першай часткі — жыццё сям'і Кротавых у акупацыі. А фельчарка Тася Батрак з рамана «Вазьму твой боль», Поля з «Атлантаў i карыятыдаў», якія па часе напісання адстаюць ад першага майго рамана гадоў на трыццаць, — у ix характар маёй жонкі, яе вернасць, адданасць мужу, дзецям. Ёсць вобразы, якія па сюжэце далёкія ад жыцця Марыі Філатаўны, але тыя з маіх калег, якія блізка ведалі яе, як Андрэй Макаёнак, Іван Навуменка, Алесь Савіцкі, пазнавалі асобныя рысы. Такая Вольга Ляновіч з «Гандляркі i паэта», Надзея са «Снежных зім». Вольга — зусім іншы характар — імпульсіўная, у нечым нават авантурная, нахабная, што Машы было зусім не ўласціва. Але калі я пісаў раздзелы пра яе каханне i яе свядомае ўступленне ў барацьбу з акупантамі, я, добра помню, не раз думаў: а на каго з прататыпаў, якія акружалі мяне, «прымераць» яе ўчынкі? Хто мог бы ў дадзенай сітуацыі паступіць так, як вымагае сюжэт, а не інакш? Ядвіга Паўлаўна? З яе, сваёй суседкі, пісаў іншыя рысы Вольгі — весялосць, дасціпнасць, умение гандляваць. Але гераічныя... Ядвіга здольная на подзвіг? На такі, які дыктаваўся логікай развіцця характара; я слаба ведаў яе. Маша? Толькі Маша магла гэтак стаць падпольшчыцай, ехаць у партызанскую зону i, выкрытая паліцаем, узарваць яго i сябе. Толькі Маша! Я нават спытаў яе: «Змагла б?» Яна прачытала рукапіс i не адразу адказала: у Вольгі заставалася дзіця i ў яе была ў акупацыі малая Ліна, яна не вазіла партызанам міны, але ў сітуацыі, якія пагражалі смерцю, трапляла. Яна адказала: «У мяне было столькі нянавісці да ix, да немцаў, што я на ўсё пайшла б... на смерць дык на смерць. Ты хіба не пайшоў бы?»

Аднак я забягаю наперад.

Яшчэ пра адзін вобраз, у пэўным сэнсе парадаксальны, супярэчлівы. Галіна Адамаўна, жонка доктара Яраша з рамана «Сэрца на далоні». Ніхто, нават Андрэй, не пазнаў у Галіне Машу. A між тым, каюся, гэта была своеасаблівая помета аўтара ўласнай жонцы за яе... рэўнасць. Некаторы нядоўгі час Маша, маючы траіх дзяцей, раўнавала мяне да кожнай спадніцы.

Нельга было зірнуць на прыгожую жанчыну, пацалаваць руку Лене Макаёнак, што Маша аднойчы ўбачыла; няшчасная была мая галава: пасля таго вечара яна спіхнула мяне з ложка, калі я дзеля прымірэння палез з пяшчотамі.

Маша, перадрукоўваючы рукапіс, пазнала рысы сваёй рэўнасці i сказала без злосці, бадай, з гумарам: «I тут ты абсмактаў мяне, пісака».

Між іншым, зноў я апярэджваю расказ пра падзеі нашага доўгага жыцця. 58 гадоў разам! Я лічу i пяць армейскіх ваенных гадоў: i там, у Запаляр'і, яна была заўсёды ca мной, а я з ёй тут, у Церусе, у знаёмых з маленства лясах Маркавіцкага лясніцтва.

У ранейшых сваіх успамінах я не раскрываў чытачу гісторыю тыпаў i прататыпаў, мне здавалася, гэта аслабіць эмацыянальнае ўздзеянне: апісаў сваю жонку! Але ўсё роўна ўдумлівыя літаратуразнаўцы, як Іван Навуменка, Андрэй, гэта прачытвалі. Цяпер, калі Машы не втала, я не думаю, што гісторыя нашага кахання, жыцця штосьці «ўкрадзе» з мастацкіх твораў. Бадай, наадварот. У маладых чытачоў, асабліва ў тых, хто вывучае літаратуру, яна павінна выклікаць павышаную ўвагу i цікавасць, даць уяўленне, як нараджаецца мастацкі твор.

Я пісаў самага дарагога мне Чалавека пад іншымі імёнамі, ставячы яе ў розныя сітуацыі, якіх у сапраўднасці не было, якія сачыняліся аўтарам. Без гэтага не было б мастацкага твора.

Я абавязаны напісаць пра яе жывую, рэальную, такую, якой яна была, — вельмі простай, зямной i ў той жа час незвычайнай. Я не паўтару сваіх гераінь, хіба толькі адну — Сашу Траянаву: у «Непаўторнай вясне», у «Мосце» многа біяграфічнага. Але такі паўтор мяне не палохае i не можа спыніць.

Ітак, — вось яна — гісторыя нашага кахання, нашай любові, нашага доўгага жыцця.

1...

Леснікоў, як i Міхала з «Новай зямлі», i ў савецкі час нярэдка пераводзілі з месца на месца, па волі ляснічага, часта без тлумачэння прычыны. Так увосень 193З года перавялі майго бацьку з абхода пад Краўцоўкай у Пыхань (афіцыйная назва — Епофань, народ скараціў, i цяпер прыжылася народная назва). Пыхань — цэнтр лясніцтва з добрым домам ляснічага, аб'ездчыка, з чырвоным кутком, з крамай, сушылкай для шышак. Бацьку перавялі туды не лесніком, а... крамшчыкам. Была гэта ласка ці здзек пана Войтава — i дагэтуль пэўна не ведаю. Бацьку шэсць гадоў назад парубшчыкі падстрэлілі, i ён моцна кульгаў (аднак гэта не пашкодзіла Пятру Шамяку пасля таго яшчэ трыццаць гадоў вартаваць лес i лічыцца лепшым лесніком). Дык паспагадаў ляснічы ці паздзекаваўся? Здзек быў у тым, што граматы ў бацькі было два класы царкоўнапрыходскай школы. Але куды дзенешся, кал i пад Краўцоўку яшчэ летам прыехаў новы ляснік. Між іншым, бацьку тады ж прапанавалі новае месца — ва ўрочышчы Воленка пад Пракопаўкай. I мы паехалі туды. Пагрузіліся на тры фурманкі, ехалі цэлы дзень — ажно дваццаць вёрст. Не ведаю, як бацька дамаўляўся: ездзіў жа прымаць абход. Але калі мы позна ўвечары прыехалі з самымі малымі, ляснік, якога зволілі, не пусціў нас у леснічоўку — ca стрэльбай выйшаў. Круглікаў быў партызан грамадзянскай вайны. Ад ранения ішлі дзівосы партызана ці ад таго, што сын яго быў пракурорам — не ведаю.

Пераначаваўшы на двары (дзяцей Круглікаў усё ж пусціў у хату), мы на другі дзень рушылі назад пад Краўцоўку. Маці ўсю дарогу плакала: «А калі i Харкоў не пусціць?» Харкоў пасмяяўся: «А я ведаў, што ён вас не пусціць, гэты «будзёнавец» i не такія «конікі» выкідваў».

Тры месяцы бацька рабіў пажарнікам — сезонная праца.

I вось мы едзем у Пыхань. Безумоўна, для нас з Паўлам пераезд — падзея, хоць з Краўцоўскай школай я развітваўся са смуткам: любіў настаўніцу Валянціну Андрэеўну Рабцаву i нават паспеў закахацца ў дзяўчынку, якая прыехала з сястрой-крамшчыцай у нашу школу. Апранутая ў крамнае, яна паланіла мяне, трынаццацігадовага эстэта, незвычайнасцю, непадобнасцю на «палатняных» краўцовак, мурзатых, босых. У Гашы былі туфелькі, панчохі, як у гарадскіх. I мова гарадская. Надзвычайная з'ява дзіцячая закаханасць, памойму, нават Талстой i Бунін не апісалі ўсю пекнату такога наіўнага кахання.

З Пыхані да Краўцоўкі восем вёрст, i я ў выхадныя колькі разоў хадзіў туды. Цягнула пабачыць Гашу. Праходзіў міма яе хаты, заглядваў у акно, але ні разу так i не пабачыў. I каханне згасла.

У Пыхані сям'ю крамніка пасялілі ў доме, другую палавіну якога займаў чырвоны куток, там праходзілі сходы леснікоў, рабочых, i нам чутны былі ўсе размовы, i мне асабіста яны здаваліся цікавымі: грамацей, як называў мяне бацька, я ведаў амаль усе тайны прафесіі. Але суседства з чырвоным кутком дало мне значна больш — багацце кніг, на якое ў Краўцоўцы быў голад: усё, што было ў Валянціны Андрэеўны, я прачытаў, а больш кніг ні ў каго з бацькоў маіх аднакласнікаў не было. Якія кнігі!

У пачатку я карыстаўся кніжнай шафай нелегальна: выявіў, што калі ўзлезці на грубку, то там каля самай столі — шчыліна ў суседнюю палавіну, з якой трапляў на тую ж шафу; дзіця лесу, лазіў, што вавёрка.

Але здарыўся камічны выпадак. Кал i я корпаўся ў кнігах, прыйшоў загадчык кутка кульгавы Цімох Цыкуноў, пасля ляснічага самы адукаваны чалавек.

Куды дзецца? I я залез у шафу ў ніжні адсек — на падшыўкі газет. A Цімох прыйшоў не адзін — з сябрамі, i яны селі гуляць у шахматы. I я, нябога, заснуў у шафе i выдаў сябе храпам. Хлопцы вывалаклі мяне, здзівіліся, але смяяліся.

— Ты як трапіў сюды, кот шкадлівы?

— Дзядзечка Цімох, а я кнігі ў вас бяру, але, прачытаўшы, кладу назад. Палічыце — усе на месцы.

— Дзівак! Па кнігі мог бы хадзіць i праз дзверы.

Во жыццё настала: доступ да ўсіх кніг! Я дагэтуль удзячны Цімоху, якому лес, на жаль, адвёў мала гадоў: сухоты касцей звялі яго ў магілу, ад сухот памерла i яго сястра, з якой я хадзіў у Церухскую школу.

Да Церухі было больш трох кіламетраў па лясной дарозе, абапал якой стаялі гонкія сосны, бярозы, дубы, шапкамі сваімі дастаючы аблокі.

З Пыхані хадзіў я i брат мой Павел — у трэці клас. А побач, на другім беразе рэчкі Церуха, быў ладны пасёлак Каралін, адкуль хадзіла нямала вучняў. Але сяброўства з імі не наладжвалася: я картавіў, i яны дражнілі мяне, хоць у Краўцоўцы чамусьці ніхто не звяртаў увагі, ніхто не крыўляў.

Школа змяшчалася ў былым папоўскім доме, два класныя пакоі, займаліся паралельна пяты i сёмы, тосты — у другую змену; «першая ступень», як называлі малодшыя класы, вучылася ў дарэвалюцыйнай школе, маленькай, струхнелай, халоднай.

Мяне пасадзілі з двума хлопцамі, імёны якіх я не помню. Але імёны траіх дзяўчат, якія сядзелі за маёй партай, захаваліся на ўсё жыццё. Як не помніць! Маша Кротава! Ліда Блінцова, Тамара Дзегцярова.

Маша была маленькая, рыжанькая, з вялікімі блакітнымі вачамі, вельмі жывымі, выразнымі, у ix адбіваліся ўсе яе пачуцці — здзіўленне, радасць, расчараванне, крыўда. Маша была самая ціхая i самая далікатная, па-сучаснаму сказалі б — інтэлігентная. Былі такія дзеці i ў сялянскіх сем'ях.

Дзяўчаты ў першыя ж дні выявілі, што я добра рашаю задачы, i патрабавалі, каб рашэнне перадаваў ім — на паперцы, настаўнік Старосценка быў строгі, яго баяліся, i я баяўся. Але Тамара была дзяўчынка настырная i смелая. Калі я не даваў рашэнне, яна i Ліда скублі вавёрчын каўнерык майго паліто, пашытага з бацькавага фрэнча. I так выскублі, што ўтварыліся лысіны, бацька ўбачыў ix — здзівіўся:

— Сабакі лізалі твой каўнер, ці што? Зімовая вавёрка. Гомельскія барышні з рукамі адарвалі б, каб павёз такую вавёрку.

Не скажу, што я закахаўся ў Машу, як у Гашу. Але ўвагу маю яна прыцягвала i як бы набівалася на сяброўства. Я даваў ёй — не языкатай Тамары — рашэнне задач, яна, заглядваючы праз плячо, неяк вельмі ўмела паказвала на мае памылкі ў дыктантах; я «плаваў» у рускай мове; дачка святара Валянціна Андрэеўна дала мне добрыя веды па беларускай мове i чамусьці не лепшыя па рускай; здаецца, толькі ў арміі я навучыўся пісаць без памылак.

Дырэктарам школы быў Салодкі (забыўся імя яго, імя па бацьку) — чалавек вясёлы i дасведчаны, яго аповяды пра грамадзянскую вайну, пра яго ўдзел у ліквідацыі банды Галакі (імя гэтае было на языках у сялян вакольных вёсак, i асабліва прыпаміналі бандыта дабранскія яўрэі). Але Салодкі меў звычку даваць хлопцам пстрычку па носе ці алоўкам па лбе. Мне даставалася часта, бо на мяне скардзіліся каралінскія дзяўчаткі, што па дарозе я ix б'ю. У Краўцоўцы я паводзіў сябе прыкладна — лепшы вучань, ды i наогул ні з кім не біўся ні да таго, ні пасля. А тут чамусьці стаў хуліганісты — па-за школай, з каралінцамі, якія здзекаваліся, называлі мяне «калова», хоць да таго часу я ўжо вымаўляў «р» зусім нядрэнна.

Запомніўся адзін выпадак — крыўдны i кранальны. Салодкі колькі разоў папярэдзіў, каб я пастрыгся, бо хадзіў лахматы, як краўцоўскі воўк (чаму краўцоўскі — няўцям мне было). Помню, з-за ўпартасці ці таму, што ў Пыхані не было каму пастрыгчы, я адкладваў гэтую працэдуру. I тады Салодкі прынёс вялікія нажніцы — казалі, авечыя, — пасадзіў мяне на перапынку на табурэт i пачаў сам стрыгчы. Дырэктар слабы быў псіхолаг: не ўяўляў, як гэта вучню пятага класа было абразліва... Перад усім жа класам! Большасць вучняў зларадна смяялася — дзеці жорсткія — i кідала ўедлівыя жартачкі: «Стрыгуць, як барана». I толькі адна худзенькая дзяўчынка не смяялася, яна стаяла насупраць, на твары яе адбівалася пакута, быццам стрыглі яе самую, a ў шырокіх, заўсёды як бы здзіўленых вачах плавал i слёзы. Гэта была Маша. Яна спачувала мне, шкадавала, бадай жа, па-матчынаму. Яе спагада кранула мае «ачарсцвелае» сэрца. Расчулены, я ледзьве ўтрымаўся, каб не зараўці. I, помню, падумаў: «Во адзіны сапраўдны сябра. Даражэй за сястру. Цяпер адной ёй буду паказваць рашэнне задач».

I з таго дня праяўляў да яе асаблівую ўвагу, хоць яна пачала пазбягаць мяне i памылкі не падказвала, бо дзяўчаткі-сарокі пачалі стракатаць, што ляснік — Машын жаніх. Яна саромелася. А мая брацкая пяшчота да яе расла. Пэўна, тады ўжо магла б вырасці ў юнацкае каханне, каб мы вучыліся разам — у шостым класе, у сёмым. Але хадзіў я ў Церухскую школу ўсяго месяцы тры.

Бацька мой пратаргаваўся ў краме, мусіў прадаць цёлку, каб пакрыць нястачу. Між іншым, бацькаву працу я ненавідзеў, можа, больш, чым мая маці. Яна баялася, што ён пратаргуецца, помню, як галасіла, калі рэвізія выявіла нястачу: «Пасадзяць дурня ў турму». Я ненавідзеў па іншай прычыне: з-за абавязкаў, якія бацька ўсклаў на мяне па краме. Была картачная сістэма. З імяннога ліста кожнага спажыўца бацька выразаў маленькія картачкі-квадрацікі, на якіх надрукаваны былі назвы прадуктаў — «хлеб», «крупа», «сахар», «рыба» i г. д. Кідаў ix у агульную скрынку. Мой абавязак — разлажыць ix па прадуктах, палічыць, запісаць, запакаваць. Рабілася гэта, як правіла, позна ўвечары, калі, стомлены за дзень дарогай у школу, урокамі, я кляваў носам i часта кідаў «крупу» ў «соль» ці «мыла» ў «цукар». Бацька часам угледжваў гэта i біў па руках. А пасля аднаго здарэння я дэманстрацыйна нядбайна ставіўся да гэтай нуднай працы. Бацька адвозіў картачкі ў Гомель — у ОРС (отдел рабочего снабжения). Аднойчы ён праявіў дабрыню — узнагародзіў мяне: узяў з сабой. У ОРСе прыгожая — для мяне, эстэта, — высокая стрыжаная жанчына ў доўгай чорнай спадніцы прыняла ў бацькі запакаваныя, перавязаныя ніткамі карткі, дала бацьку распісацца на нейкай паперы (між іншым, гасцінец тут жа схавала ў шуфляду стала), перапісала мае падлікі — колькі «хлеба», колькі «крупы» i, не распакаваўшы нават картачкі — вынікі маіх пакут, не палічыўшы, кінула ўвесь скрутак у грубку, дзе агніста палалі бярозавыя дровы. Мяне гэта страшна ашаламіла. Столькі бацькавай працы, маіх падлікаў, матчынага страху — i ўсё вось так проста ў агонь. Што ж гэта робіцца, людзі добрыя?!

Выйшаўшы з ОРСа, я заплакаў. Бацька здзівіўся:

— Ты чаго?

— Картачак шкада. Малыя маглі гуляць, — сёстры мае.

— Дурак, — засмяяўся бацька. — Я думаў, ты мужык, а ты баба саплівая.

Бацька за сваю кар'еру крамшчыка легка расплаціўся — цялушкай, якую я два леты пасвіў i любіў; я ўвогуле любіў кароў i не любіў свіней, на шчасце, у лесе ix не пасвілі — рохкалі ў закутку.

Ляснічы паспачуваў бацьку i пашкадаваў — назначыў лесніком усё ў тую ж «Воленку». Паўгода ляснічы ваяваў з непаслухмяным партызанам i ўсё ж перамог — выселіў Круглікава з леснічоўкі. Пераехалі туды сярод зімы. A сямігодка ў Макаўі, за сем кіламетраў. I мяне адаслалі заканчваць пяты клас у Карму, да бабулі. Там я вучыўся i ў шостым. Але бабуля жыла бедна, без каровы, i мы ледзьве не галадалі. Вясной амаль кожную суботу я бег у «Воленку» за 25 вёрст, каб прынесці гладышку малака, галку масла.

У Карме я хадзіў на вячоркі, дзе збіраліся старэйшыя хлопцы, дзяўчаты, i з якіх нас гналі настаўнікі. Але мы ўжо цалаваліся з аднакласніцамі, а я нават са старэйшай на год — Маняй Хацковай.

У сёмы клас я пайшоў у Макаўе. Што такому сем кіламетраў! Бацька дамовіўся з макаўцам, каб у выпадку дажджу, завірухі я мог застацца паначаваць. Hi разу за год не застаўся. Адзін я ішоў тры кіламетры — да Пракопаўкі, а адтуль у вялікім гурце пракопаўскіх, будзішчанскіх вучняў, i паходы гэтыя былі самыя цікавыя — дурэлі, жартавалі.

Я закахаўся ў аднакласніцу Марусю Антоненку. Але яна, відаць, не дарасла яшчэ да гэтага пачуцця i рабіла глупствы — паказвала мае «любоўныя пісьмы» вучням, з мяне смяяліся. Назначыў спатканне, а яна прыслала на мост хлопцаў, якія зрабілі мне «цёмную», ледзьве не кінулі ў ваду. Назло ёй я назначыў спатканне другой аднакласніцы — Каці Кузьменка з пасёлка Данец, гэта тры кіламетры ад «Воленкі», i бегаў туды — чатырнаццаць кіламетраў у школу i ca школы. Гэты свой «подзвіг» i Кацю, малую i сталую, я амаль жа дакументальна апісаў у апавяданні «Непрыгожая», якое крытыкі лічылі лепшым маім апавяданнем, нават Янка Брыль, выдатны навеліст i раўнівы да творчасці калег, да маёй асабліва, пахваліў.

Раскідана — у розных творах, у «Трывожным шчасці» найбольш поўна — апісаў я гісторыю свайго юнацтва, сваіх дзіцяча-юнацкіх захапленняў i таго кахання, што засталося на ўсё жыццё, што дало мне найлепшага сябра — жонку, маю Машу, i з ёй поўнае чалавечае шчасце.

Успомніў маленства, успомніў нашмат больш, чым запісаў, — i як акунуўся ў цёплую плынь той Церухі, дзе з дзяцінства «Маруся мыла ногі». Калі купаўся ў мелкай рэчцы ў сталыя гады, то заўсёды нейкім асаблівым непаўторным чуццём адчуваў, што вада, у якой яна мыла ногі, не сплыла ў Сож i Дняпро, яна заставалася тут, перад хатай Кротавых, перад маёй дачай i паіла мае пачуццё жыццятворнай сілай — мяне, бацьку чатырох дзяцей. Мяне да старасці хвалявала ўсё, што звязана было з яе маленствам, з яе сталым жыццём. Я пакла-

няўся сцежкам, па якіх яна хадзіла, рэчцы, у якой купалася. Я радуюся, што не здрадзіў табе душэўна, не таіў сваіх дробных грахоў. Знаю: ты была яшчэ больш шчырая i адкрытая.

Тваё сэрца было на маёй далоні. А можа, наадварот: мае — на тваёй. Ці не ад адчування гэтага я так назваў свой раман?

I я слаўлю наша каханне! У першую чаргу тваё. Хоць усё пачалося ад мяне, ад майго дзіцячага, юнацкага захаплення, ад маёй прагі кахаць i быць каханым. Лічу, што лес мяне ўзнагародзіў — падарыў Цябе. Ён зводзіў нас на жыццёвых сцежках. Мы ж маглі згубіць адзін аднаго ў віры жыцця. Нам наканавана было пражыць жыццё разам.

2...

«Воленка» была райскім кутком. Сама «Воленка» — роўны квадрат лесу паўтара на паўтара кіламетра, раздзелены крынічкай, з аднаго боку якой рос стары лісцёвы лес — бярозы, асіны, дубы, з другога, на ўзвышшы, — малады густы сасняк. Хто яго пасадзіў да рэвалюцыі? Памешчык? Дзяржава?

Каб абход абмяжоўваўся толькі «Воленкай», у лесніка было б бесклапотнае жыццё. Але дзве трэці абходу складала «Гардуноўская дача». Чаму дача — Бог ведае. А гэта кіламетры за тры ад «Воленкі», за Данцом, куды я бегаў на спатканне. I цягнулася гэта дача кіламетры на чатыры — пад самыя Гардуны, за якімі пачыналася бязлесная зона. I рос там пераважна малады сасняк. I высякалі яго з вёсак бязлесся. Парубшчыкі лясных вёсак — не парубшчыкі. Яны ўмелі красці лес так, што амаль не заставалася слядоў. A калі калектывізацыя пакінула сялян без коней, то набегі на лес прыкметна зменшыліся. I не парубшчыкі, якія секлі лес пераважна зімой, был i лесніковай трывогай, a летнія пажары ў гэтай праклятай бацькам дачы. У спякоту ён там дняваў i начаваў. «Воленку» сцерагла маці, яна ж вяла гаспадарку, праўда, там ужо памагалі мы; толькі я, гультай, кніжнік, любіў пасвіць каровы, лежачы з кніжкамі пад дубамі, a араў, баранаваў i нават касіў мой брат Павел. Яму не давалася вучоба, але працаўнік ён быу адменны; вайна забрала жыццё добрага гаспадара.

Парубкі i пажары ў Гардуноўшчыне знясілілі бацьку; вялікі пажар — i вылеціш з працы, а гэта страшыла i яго, i маці: ляснік жыў усё ж лепш, чым калгаснікі, меў кавалак зямлі, каня, пару кароў. I бацька пачаў шукаць спакайнейшае месца. У сваім Маркавіцкім лясніцтве ніхто не дасць, ды i зразумець могуць няправільна: «Воленка» лічылася не самым цяжкім абходам — для маладых i здаровых леснікоў. Бліжэйшае лясніцтва — Добрушскае, бліжэйшае ад Кармы, ад сваякоў. Яны, сваякі (некаторыя рабілі там леснікамі, пажарнікамі, рабочымі), памаглі дамовіцца з мясцовым ляснічым.

Вясной 1936 сям'я пераехала ў Камень — так называлася бліжэйшая, за два кіламетры ад леснічоўкі, веска ў Расіі. jö:

Я застаўся на кватэры ў сябрука свайго Сашы Шклярава, каб закончыць школу. Скончыў выдатна.

Паміж Каменем i беларускім лесам у тое лета пачалі будаваць ваенны палявы аэрадром. Ваенныя інжынеры, якія жылі ў нас у леснічоўцы, узялі мяне за дзесятніка — замяраць земляныя работы, якія выконвалі грабары — не цыгане, хутчэй малдаване; існавала, выходзіць, армія такіх вандроўных працаўнікоў з коньмі, з адмысловымі павозкамі — была патрэба ў ix. Магчыма, праца на аэрадроме ці парады вайскоўцаў абумовілі выбар далейшай вучобы — тэхнікума будаўнічых матэрыялаў, хоць настаўніца беларускай мовы i літаратуры Яўгенія Анціпава настойліва раіла мне паступаць у педтэхнікум, i я абяцаў ёй. Чаму не пайшоў на настаўніка — адзін Бог ведае. «Неисповедимы пути господни». Пакручастыя шляхі чалавечыя, i не сам ён выбірае ix — вядзе лес.

Экзамены вытрымаў паспяхова, нават пахвалу атрымаў ад фізіка немца Грайпінера, якога ўсе баяліся i які вельмі рэдка хваліў каго-небудзь з абітурыентаў.

Прыехаў на заняткі за два дні да навучальнага года. Размясціўся ў інтэрнаце. I ў першы ж вечар студэнты старэйшых курсаў прапанавалі:

— Малеча! Хто хоча схадзіць да медычак? Там вечар.

Нямногія вясковыя хлопцы ў сваім сялянскім адзенні адважыліся на такі подзвіг. А я... хіба мог прапусціць нагоду апынуцца ў дзявочым царстве! Ведаў, што ў групе нашай толькі дзве дзяўчыны.

У двор медтэхнікума вартавы нас не пусціў — лезлі праз плот. Не вельмі гасцінна сустрэлі «цаглянікаў» медыкі-хлопцы: была даўняя вайна паміж нашым мужчынскім тэхнікумам i ix жаночым, дзе хлопцаў было не па два ў групе, як у нас дзяўчат, але i не так шмат, i хлопцы ix не былі арламі, а таму дзяўчаты гарнуліся да нашых i аўтадарожнікаў, i рэўнасць нярэдка пераходзіла ў канфлікт, але медыкі заўсёды былі бітыя. А нашы па заканчэнні вучобы жаніліся на медычках.

Вечара ніякага не было. Але, мабыць, угледзеўшы больш надзейных жаніхоў, дзяўчаты высыпалі з інтэрната ў двор; старэйшыя ж былі знаёмыя, мелі сімпатыі.

I мы гусакамі хадзілі сярод кветніка са стракатых сукенак i прывабных тварыкаў. У мяне, эстэта i дзявочага прыхільніка, разбягаліся вочы. Колькі ix тут, прыгажунь! Во куды трэба было паступаць!

I раптам абпякло мяне — цуд! Прайшло два з палавінай гады, а я адразу пазнаў яе, падрослую, папрыгажэлую, не такую ўжо рыжую, у яркай крамнай сукенцы ў зялёны гарошак. Сэрца чамусьці пусцілася ў галоп. Ад неспадзяванасці? Ад радасці? Я ўсё-такі за гады захаплення кармянскімі i макаўскімі дзяўчатамі часам успамінаў менавіта яе — Машу Кротаву, яе вочы ў тумане слёз i пакутлівы выраз на твары, калі мяне Салодкі стрыг авечымі нажніцамі.

У яе здзіўлена i, здалося мне, радасна пабольшалі вочы. Яна першая спытала:

— Ты?

Я паўтарыў яе пытанне:

— Ты? Ты тут вучышся?

— Паступіла.

— I я паступіў...

I, бадай, — усё, што мы сказалі.

Яна прыветліва i прывабна засмяялася. Але ні ў мяне, пятнаццацігадовага донжуана, ні ў яе не хапіла смеласці выйсці з гурту першакурсніц, адысці ўбок i пагутарыць, як належыць добрым старым знаёмым. Неяк атрымалася, што дзявочая плынь падхапіла яе i аднесла ў інтэрнат, куды я пайсці не адважыўся — з-за сарамлівасці i з-за папярэджання старэйшых: не адрывайся ад нас, а то медыкі хоць i слабакі, а могуць аднаму намяць бакі — за дзяўчат сваіх. I ў тую ж ноч я до.ўга не мог заснуць — не ад радаснай узбуджанасці, што я студэнт, а ад таго, што перада мной стаяў вобраз Машы, іе здзіўленыя вочы. Як яны пашырыліся, як выпраменьвалі радасць! Я пераконваў сябе: гэта менавіта радасць ад сустрэчы са мной. I фантазіраваў, як у першы ж выхадны пайду ў медтэхнікум — адзін! Нікога не пабаюся! — знайду яе, i мы будзем сустракацца па вечарах у вялікім славутым Гомельскім парку, будзем любавацца палацам Паскевіча. Аднаго не дапускаў, што мы пацалуемся, як цалаваўся я з Кацяй, да якой не было глыбокага пачуцця, акрамя юнацкай цікаўнасці. Не, з Машай у нас будзе зусім інакш — будзе самае высокае каханне, як у тых раманах, якія паспеў прачытаць.

Я пайшоў у медтэхнікум i... не сустрэў там Машу. Раз, другі, трэці. Без вынікаў. Адважыўся прасіць дзяўчат, каб знайшлі яе i паклікалі. Але адны не ведалі аднакурсніцу: «Дзе мы будзем шукаць табе яе?» Іншыя смяяліся:

— Дзевачкі! Глядзіце, ад любові ў яго вочы гараць, як у ката.

Сустрэў Тамару Дзегцярову. Здзівіўся:

— I ты тут?

— А ты думаў, дзе я павінна быць? У вас, чарапічнікаў?

Набраўся духу:

— Пазаві мне Машу... Кротаву...

Тамара вельмі здзівілася.

— Ужо i тут закахаліся? Лоўкія вы!

— А тут яна? — баяўся, што не вытрымала вучобы, у нас некаторыя адсыпаліся.

— Тут, тут. Лепшая студэнтка, усе хваляць яе.

У мяне радасна затрапятала сэрца.

Але Машу Тамара не паклікала. Ад дзявочай зайздрасці, ці што?

Я напісаў Машы пісьмо. Не адно. Назначаў спатканні, прасіў адказаць. Маўчанне. I я пачаў траціць надзею. I, бадай, страціў яе. Пасля думаў, здзіўляўся, з Машай са смехам успаміналі: кім трэба быць, каб, жывучы ў адным горадзе, займаючыся на суседніх вуліцах, прайшоўшы трыста разоў міма медтэхнікума, я не мог сустрэць, адшукаць дзяўчыну, якая валодала маімі марамі, думкамі?! Між іншым, Тамару сустракаў колькі разоў i толькі пытаўся, як там Маша. Удзячны быў Машы, што не адкрывае маіх пісем з вершамі нават школьнай сяброуцы сваёй.

Праз гэта i праз сваю «няўлоўнасць» яна рабілася для мяне таямнічай, як казачная прынцэса, i яшчэ больш жаданай. Спытаць у Тамары: «А хлопца яна не мае?» — не мог, лічыў, што пытанне такое абразіць Машу. Не можа яна мець хлопца, раз не ідзе на мой кліч.

Што такое выпадковасць? Пытанне, над якім ламалі галовы шмат якія мудрацы. Просты чалавек, відаць, засмяяўся б: выпадковасць i ёсць выпадковасць; у простых людзей усё проста. Філосафы даказвалі: неўсвядомленая неабходнасць i шмат што іншае. Але я прасіў у лесу ўсвядомленай (мной усвядомленай!) неабходнасці. Між іншым, больш складанае пытанне аб існаванні лесу. Ёсць лес? Вызначае ён жыццёвы шлях чалавека? Некалі, малады атэіст, я трымаўся матэрыялістычнай формулы: чалавек сам вызначае свой лес, a інакш, маўляў, можна дагаварыцца да боскай сілы, якая кіруе жыццём. Цяпер я так не думаю — дзіўная метамарфоза: з гадамі, з вопытам быццам бы адбыўся не прагрэс, а рэгрэс. Цяпер я веру ў лес.

Роўна праз два гады, перад пачаткам трэцяга курса, засумаваўшы ў лесе па культуры, па кіно, я пайшоў у вядомы ў той час Клуб чыгуначнікаў на прагляд фільма — якога, не помню, хоць у той час фільмаў выпускалі не больш дзесятка ў год, i мы, студэнты, глядзелі ix па некалькі разоў.

Не ў фае, a ў зале, да таго, як патухла святло, я ўгледзеў яе, Машу. Яна сядзела наперадзе i збоку, дык бачыў яе курчавыя валасы. Закалацілася сэрца. I было мне не да фільма, таму, відаць, i не помню назвы. ДумKi скіраваны былі на адно: не згубіць яе пасля сеанса ў натоўпе, дагнаць, пагаварыць. Верыў чамусьці, што размова гэта дасць пачатак нашым сустрэчам.

Распіхваў гледачоў лакцямі, гатовы быў ісці па галовах ix, каб толькі не згубіць яе, дагнаць.

Дагнаў на вуліцы; яшчэ не сцямнела, неба над вакзалам адсвечвала ружовым водбліскам, апошні жнівеньскі дзень быў па-летняму цёплы, хоць ліпы скідалі ўжо залатое лісце. Яны былі ўтраіх: поўная дзяўчына, якая трымала Машу за руку, як бы баючыся згубіцца, i рыжы хлопец, не, бадай, мужчына ўжо — па ўзросце.

Я абагнаў ix, азірнуўся i зрабіў выгляд, што здзівіўся нечаканасцю сустрэчы.

— Маша! Ты?

Яна збянтэжылася, пачырванела, але відно было, што яна неабыякавая да сустрэчы.

— Можна далучыцца да вашай кампаніі?

— Навошта табе наша кампанія? Табе трэба Маруся, перадаём яе табе, — сказала сяброўка.

— Ну, што ты, Маруся! — полымем успыхнула Маша. — Каму я трэба!

Аднак неяк непрыкметна адстала ад сваіх, пайшла побач са мной. Я зразумеў, што тая другая Маруся, Малчанава, з якой Маша жыла на кватэры, ведала пра мае пісьмы. Але калі я спытаў:

— Чаму ты не адказвала на мае пісьмы? Нядобра гэта.

На твары яе адбілася шчырае здзіўленне, шырока расшырыліся прыгожыя вочы.

— Якія пісьмы? Ніякіх пісем я не бачыла.

Далікатны кавалер, я не мог сказаць, што яна маніць.

На высокім пераходным мосце праз чыгунку, які гудзеў пад нагамі, я паспрабаваў узяць яе пад руку; была завядзёнка, вясковая яшчэ: хлопец, выяўляючы пачуццё, браў дзяўчыну пад руку.

Маша адхіснулася, здзівілася.

— Які ты спрытны!

На дашчаным тратуары «залінейнай» вуліцы мы ўсё больш i больш адставалі ад Марусі Малчанавай i Baci, шафера, які кватараваў у тым жа доме, заляцаўся па чарзе, расказала Маша, то да адной, то да другой медычкі, вадзіў у кіно.

— Але каму ён трэба такі... Яму хутка трыццаць гадоў, i ён быў жанаты...

Як гэта супакоіла мяне! Сапраўды, хіба гэта пара для семнаццацігадовай дзяўчыны!

Мы ўспаміналі пяты клас. Тры месяцы сумеснай вучобы, a столькі ўспамінаў! Праўда, на нейкі момант з'явілася ў мяне боязь, што яна ўспомніць, як мяне стрыглі, i я падрыхтаваў абарончую рэакцыю: весела пасмяяцца. Не ўспомніла. I гэта напоўніла мяне ўдзячнасцю i нейкім асаблівым замілаваннем да яе.

На сёмым небе апынуўся, калі Маша раптам прапанавала:

— Давай пагуляем па Бакуніна, а то там на нашай Астроўскай яны будуць сядзець на лавачцы, i да ix выйдзе Вольга Маршаліха, дачка гаспадыні. Яны будуць аглядаць цябе. I колькі будзе размоў!

Яна агледзела мяне, i я сам зірнуў на штаны свае i чаравікі. Не, за адзенне мне не сорамна: зарабіўшы за лета на аэрадроме, які ўсё яшчэ будаваўся, немалую суму, я апрануўся, як належыць студэнту трэцяга курса. Ад картавасці я даўно пазбавіўся. I пагутарыць маю пра што: мала хто з маіх сяброў прачытаў столькі кніг, як я, усе выхадныя праводзіў у бібліятэцы.

Мы хадзілі па рыпучых тратуарах вуліцы, на якой стаялі лужыны i расла густая трава.

— Мы будзем страчацца, Маша?

— Ты хочаш?

— Вельмі хачу.

Яна весела засмяялася.

— А ты такі ж...

— Які?

— Добра рашаеш задачкі.

Я зарагатаў.

— Я ў тэхнікуме лепшы па матэматыцы. А вось хіміі не люблю, a ў нас ix ажно чатыры: неарганічная, арганічная, алкалоідная... Сустрэнемся заўтра?

— Так хутка?

— Хутка! Цэлыя суткі чакаць!

— Як доўга! — яна іранізавала, у яе ўжо тады было добрае пачуццё гумару. — Не, заўтра не абяцаю. Першы дзень заняткаў. Нас могуць паслаць на практыку ў бальніцу. Давай у нядзелю.

Да нядзелі было тры дні, i я ледзьве не застагнаў ад роспачы. Але вяртаўся з першага спатканця i падскок• ваў ад радасці, што цяля. Дзякаваў лёсу, упершыню паверыў у яго — у свой шчаслівы лес. Нечакана ён зблізіў нас. Нават пасяліў амаль побач, праз чыгунку: з двума сябрамі я кватараваў у яўрэйскай сям'і на вуліцы Сталярнай, якая ўпіралася ў чыгунку, амаль жа насупраць вуліцы Астроўскага.

Так пачаліся нашы спатканіі. Амаль штовечар. Калі ж здаралася, што з-за яе дзяжурства ці з-за непагадзі — дажджу, завірухі, моцнага марозу — мы. не сустракаліся, для мяне гэта былі горкія дні, нічога не лезла ў галаву, нават паслабіў вучобу. Хіба толькі раманы чытаў па-ранейшаму запоем, класічныя, пра каханне.

Маша доўга не давала пацалаваць сябе ў вусны, вырывалася з абдымкаў, i я хіба паспяваў цмокнуць яе ў щчочку, заўсёды гарачую, нават у халоднае надвор'е.

Дакарала:

— Ты ж абяцаў не быць, як усе.

Я такі стараўся быць непадобным на іншых хлопцаў i на сябе ранейшага, калі не толькі цалаваўся з пракопаўскімі дзяўчатамі, але i лез за пазуху, хоць у большасці нічога там яшчэ не было — маленькія бугаркі. Але цалавацца я навучыў яе неўзабаве.

Перад Машай я хацеў выглядаць незвычайным, сапраўды непадобным да іншых, — рыцарам, для яе i раманы чытаў. Між іншым, яна старалася прачытаць тыя ж кнігі, ці хутчэй наадварот: я прачытваў абавязкова тое, што чытала яна, мы абодва не адставалі адзін ад ад наго: ты прачытала за тры дні, дык я прачытаю за ноч. I прачытваў. Цяпер здаецца наіўным, але ў той час не толькі мы, але многія маладыя людзі лічылі ўзорам чалавечых адносін «Что делать?» Чарнышэўскага. На каго з герояў я хацеў быць падобны — не помню. Адчуваў, што на Рахметава не цягну. А для Машы ідэалам стала Вера Паўлаўна, яна хацела кахаць, жыць гэтак жа, як далёкая гераіня. Я сумняваўся, што можна жыць так у наш час. Мы спрачаліся.

З маёй закаханасцю звязана мая першая спроба пісаць прозу. На зімовых канікулах, седзячы ў лесе, у самотнай адзіноце, я сачыніў, менавіта сачыніў, дзённік. Выдумаў рамантычную гісторыю: маладая прыгожая жонка ляснічага (не было такой жонкі! была кабета сярэдніх гадоў з трыма дзецьмі, якую бачыў я ўлетку, калі адносіў нейкія паперы бацькавы) закахалася ў мяне (во герой!). Безумоўна, па просьбе яе ляснічы запрасіў мяне, студэнта, інтэлігента, на абед. I абед быў — як у раманах, я не ведаў, які відэлец, нож. Даўгі высокаінтэлігентны дыялог старонак на дзесяць. Размова пра жыццё i пра кнігі, у тым ліку i пра «Что делать?»

Наіўная гісторыя сачынялася для Машы, каб узняць, як кажуць сёння, свой імідж у яе вачах: во які я герой! На мяне замужняя жанчына кінула вока. Праўда, доўга вагаўся: паказваць ці не паказваць сваё сачыненне. Падрыхтаваў яе вусна i потым паказаў запаветны сшытак. На чарговым спатканні яна маўчала, i я ад нецярпення чапляўся нагамі за гнілыя дошкі тратуара.

— Прачытала?

— Прачытала.

— I што?

Маша характерна зморшчылася, прыплюснуўшы свае шырокія, што азёры, вочы.

— Цалаваўся ты з ёй?

— Ну што ты! За каго ты мяне лічыш! Я ўвесь час думаў пра цябе.

— Манюка ты.

— Ты не верыш мне?

— Веру, веру...

Але бачыў, адчуваў, што Маша іранізуе, вельмі тонка. Пасля, праз паўтара гады, яна з вясёлым смехам прызналася, што не паверыла ніводнаму слову з таго, што было ў тым дзённіку. Больш такіх дзённікаў я не пісаў. Занатоўваў толькі праўдзівыя падзеі i думкі.

Але лічу, што каханне наша памагло мне стаць пісьменнікам. У тую ж зіму я напісаў апавяданне пра фельдчарыцу, якая ў дождж ці снег ідзе ў далёкую леснічоўку, каб прыняць у леснічыхі роды, першыя ў сваёй практыцы. Прынімае i вельмі радуецца нараджэнню чалавека (уплыў апавядання Горкага) i свайму ўменню.

Да гэтага я пісаў вершы. Чытаў ix на пасяджэннях літаб'яднання пры «Гомельскай праўдзе». Няўрымслівы i амбіцыёзны Кастусь Кірэенка граміў мае вершы ўшчэнт, хоць яго сябра, далікатны Леанід Гаўрылаў, знаходзіў у вершах маіх «паэтычныя зерні».

Прачытаў апавяданне — не без страху. I — о цуд! — мяне, маладога аўтара, пахвалілі аднагалосна, нават бязлітасны Кастусь, сябра мой у сталыя літаратурныя гады.

Вясна пасля суровай зімы, калі ў дваццаціградусны мароз нават такія закаханыя маглі гартаваць свае пачуцці не больш паўгадзіны-гадзіну, прынесла радасць сустрэч да світання. На кватэру Маша мяне не запрасіла ні разу — саромелася. Само сабой я не мог запрасіць яе ў свой катух, дзе нас трое ўдыхалі пах прымусу. I ў кіно не хадзілі, пасля прызналася: саромелася, што бедна апранутая.

Але вясна прынесла i смутак. Маша канчала тэхнікум (у ix тры гады, у нас — чатыры). Куды яе размяркуюць на працу? Можа, у такую далеч, што i не дабярэшся туды? Узрадаваўся, што ў Рэчыцкі раён — недалёка. На выпускны вечар яна не запрасіла: такія цнатлівыя мы былі. Ды, здаецца, мяне не было ўжо ў Гомелі: групу студэнтаў паслалі на практыку ажно ў Данбас, у Канстанцінаўку, на завод, дзе рабілася цэгла для доменных печаў.

Ад ту ль штодня слаў ёй лісты, у вёску Артукі, куды яна паехала, ведаў з дня размеркавання. Маша адказвала не так акуратна, але кожнае яе скупое пісьмо (у выяўленні пачуццяў яна заўсёды была скупая) было для мяне найвялікшай радасцю, я насіў лісты ля сэрца i перачытваў па шмат разоў, нават даходзіў да такой сентыментальнасці, што цалаваў: ад паперы патыхала непаўторным водарам яе вуснаў, рук, валасоў, яе дыханнем.

Між іншым, адыходзячы ў ліпені 1941 года з Артукоў у Церуху з двухтыднёвай Лінай пехатой праз дзве ракі — Дняпро i Сож, праз балоты, міжрэчча — Маша разам з дзіцячым скарбам несла гэтыя пісьмы. Шкада, што пасля яны згубіліся. Як бы хоць адно з ix спатрэбілася ў гэтую шчаслівую i сумную гісторыю — з сумным фіналам.

3...

Вярнуўшыся з Кастрамы (пасля Данбаса мы праходзілі практыку на Волзе на заводзе сілікатнай цэглы), я наманіў бацькам, што тэхнікум пасылае нас у краяведчы паход — працяг практыкі, i, выпрасіўшы ў маці нейкую дзесятку, паехаў да Машы. Бацька быў узлаваны: траціўся такі памочнік у час сенакосу i жніва.

— Ту рак ты, а не турыст, — казаў ён.

«Турак» у бацькі была як лаянка на чалавека няцямнага, нядбайнага, хітрага, які адлыньваў ад фізічнай працы, іншай працы бацька не прызнаваў; нават тое, што рабілі ваенныя інжынеры, будуючы аэрадром, не лічыў за працу: «Прахалоджваюцца начальнічкі!» Калі гасціў у мяне, сталага літаратара, i Маша адарвала мяне ад стала нейкім гаспадарчым даручэннем, а я сказаў, што мне трэба працаваць, бацька хмыкнуў:

— Хіба гэта работа?

— А за што ж мне грошы плацяць?

— За розум.

Такі ён быў, бацька мой Пятро Мінавіч.

У 1954 годзе я паехаў турыстам у Югаславію. Ездзілі 21 дзень — доўга. Югаславія зачаравала мяне — прырода i людзі, хоць да савецкіх некаторыя яшчэ адносіліся з насцярогай. I, аднак, нідзе, хіба толькі пазней у Нью-Йорку, я не перажываў такога смутку — па Машы, па дзецях: шасцігадовай Тані, чатырохгадовым Сашы. Смутак нараджаў успамін, гісторыю нашага кахання, нашага жыцця. I ў адну з бяссонных начэй я сказаў сабе: дык вось жа яна, гатовая аповесць, бадай, самая праўдзівая з усяго, што я напісаў. Нічога не трэба выдумляць, шукаць сюжэтныя хады, кампазіцыйныя рашэнні. Усё падказвала ўласная біяграфія. Прыехаў дадому i, можа, за якія два-тры месяцы «выдыхнуў» «Непаўторную вясну».

Але, усё было так, як напісалася. I лепш ніводзін перыяд сваёй біяграфіі я не напішу i зараз, у сталыя гады, пазнаўшы (ці забыўшы ўжо?) усе тайны творчасці. Так я ляжаў на ўзбочыне дарогі ля чыгуначнага пераезда на выездзе з Рэчыцы — чакаў машыны. Не дачакаўся. Колькі ў 1939 годзе хадзіла машын па палявых дарогах? I пайшоў пехатой — «усяго» 30 вёрст, зняўшы свае парусінавыя чаравікі, каб зусім не разваліліся. Перад Артукамі памыў у канаве ногі, абуўся i — вось я, Маша, твой жаніх, як мяне ахрысцілі ў вёсцы. Маша, хоць i адказала на мае пісьмо «прыязджай», — моцна збянтэжылася, пасля прызналася, што, угледзеўшы мяне, схавалася ў садзе i доўга вырашала, што рабіць.

Гаспадыня, удава, маці дваіх дзяцей, сустрэла мяне непрыветліва.

— А хто ты ёй?

Разгублены, я недарэчна зманіў:

— Брат.

Мана мая яўна не спадабалася Ані, i, можа, праз гэта яна выяўляла сваю непрыязнасць ва ўсе дні майго гасцявання. Колькі часу я гасціў? Тыдзень, пэўна, а можа, i больш. Жылі бедна, i для гаспадыні лішні ядок быў у наклад. Помню, у той першы вечар частавалі мяне конаўкай малака з акрайцам чэрствага касцістага хлеба. Але хіба не так я вячэраў дома, у бацькоў?

He ласункі мне патрэбны былі. Маша! Перакананне, што яна кахае мяне па-ранейшаму. Амбулаторыя, дзе фельчарыца была поўнай гаспадыняй, размяшчалася ў суседняй хаце раскулачаных. I мы праводзілі час там. Мы цалаваліся. Але пра большае я i падумаць не адважваўся — такая цнатлівасць жыла ў нас, васемнаццацігадовых.

Малая дачка гаспадыні падгледзела нашы пяшчоты i ў час абеду абвясціла:

— А яны цалаваліся.

Маці чамусьці злосна пляснула яе рушніком.

Спал i мы ў той пярэдняй палавіне хаты, якая належала кватаранцы, да мяне спала там малая, я заняў яе кароткі ложак. Ён стаяў паміж грубкай i сцяной, што перагароджвала хату. Маша спала каля акна на сваім вузкім жалезным (бальнічным, ці што?) ложку. О, якія гэта былі ночы! Сон не адольваў мяне. Ды i Маша не спала, чуў па яе дыханні. Я напакаваны быў самымі пяшчотнымі пачуццямі. Але ніводнай «крамольнай» думKi, ніякага непрыстойнага жадання! Уся радасць была ў тым, каб чуць яе дыханне, водар яе, ні з чым непараўнальны. У аповесці, пэўна, ёсць i хлапецкія жаданні, знарок не перачытваю, але калі ёсць, то гэта яўна мастацкі вымысел. Было жаданне блізкасці, калі мы цалаваліся ў садзе ці амбулаторыі, але толькі не ўначы, я не дапускаў думкі, што магу вылезці з-пад прасцірадла i ў майцы i трусах пайсці за грубку, ды ажно — да яе ложка. Гэта якраз тое, што запомнілася на ўсё жыццё i з чаго пасля, праз шмат гадоў, пасля радаснай салодкай блізкасці, мы абое весела смяяліся, асабліва тады, калі норавы сталі іншымі i такой ідэалісткай была хіба наша Таццяна.

I яшчэ што запомнілася. На другую ці трэцюю ноч, калі мы ўсе паснулі, па фельчарыцу прыехалі з суседняй вёскі. Роды!

Як мяне гэта ўсхвалявала!

— Я паеду з табой.

— Ты што — чокнуўся? Cni.

Які сон! Затарахцелі колы — i ў мяне раптам успыхнула дзікая рэўнасць. Яна паехала ўначы з маладым мужчынам! Такой рэўнасці я больш ніколі не перажываЎ: Дурань, безумоўна, быў! Але хто з нас, асабліва ў такім узросце, кіруе сваімі пачуццямі?!

Выскачыў у сад, кідаўся, як тыгр у клетцы. I пакуты гэтыя цягнуліся доўга. Маша вярнулася пасярод дня, узбуджаная, радасная, ажио ззяла ўся, вочы гарэлі, што абвастрыла маю рэўнасць. Але яна дзіўна пагасіла яе.

— Такога харошанькага хлопчыка прыняла, — i тут жа засмуцілася. — А сям'я бедная-бедная. Загарнуць не было ў што. У суседкі пазычалі.

Гэта яе радасць ад нараджэння чалавека дала мне, як кажуць, козыр; я адкрыў ёй нібыта даўнюю мару: мець сына ці дачку. Маша спачатку задумалася, яна была ўжо сталая, потым сур'ёзна сказала:

— Дурань ты, мой жаніх, — «жаніх» — з іроніяй. — Ты не знаеш, якая гэта адказнасць. Малако на губах, тэхнікума не скончыў — а давай яму сына, гатовенькага. Ідзі купі, калі такі спрытны.

Я пакрыўдзіўся.

З першых дзён я адчуў, што я не жаданы госць для гаспадыні, якая амаль не гутарыла са мной, налье міску капусты — i будзь здароў! А тут, падазрона мніцельны, пачаў думаць, што i Маша не супраць, каб я хутчэй адбыў. Я зразумеў гэта, калі яна са смехам прачытала мне ў часопісе вясёлую грузінскую быль: гаспадар паказаў госцю на птушку ў садзе: «Бачыш, сядзіць». Пляснуў у далоні: «Глядзі, паляцела!»

Я пасмяяўся разам з ёй. Мы i там спаборнічалі з ёй у чытанні. Побач жыў стары настаўнік, у яго была вялікая бібліятэка, ён выпісваў часопісы. Пазней, калі я прыехаў у тую непаўторную вясну, якая парадніла нас на ўсё жыццё, Маша расказала, як спалохаў яе гэты стары гуманіст. У яго доўга i цяжка хварэла жонка, i ён аднойчы папрасіў Машу: «Зрабіла б ты, дачка, ёй укольчык, каб не пакутавала. Балюча глядзець».

— Ты знаеш,— казала Маша,— я ледзьве не самлела. Яму балюча глядзець, а мяне, маладую, штурхае на злачынства. Бач ты яго! Я пасля адна баялася заходзіць да хворай. Аню брала ці Надзею, сяброўку-настаўніцу. I ніякіх уколаў не рабіла, хоць боль у пакутніцы быў страшэнны, i, можа, камфару трэба было ўкалоць.

Маша была надзвычай адданы, чулы i па-свойму хітры лекар. Яна добра разумела псіхалогію хворых, асабліва старых сялянак. A якія лекі меліся ў сельскім медпункце да вайны?! Цяпер няма. Але яна ведала: адаслаць бабулю без парашка — назаўсёды пазбавіцца кліенткі, ды i якая слава пойдзе пра яе, фельчарыцу: нічога не ўмее, нічога не мае! I яна прыдумала адмысловыя парашкі, абсалютна бяскрыўдныя пры любой хваробе: соду з цукрам. Праз колькі дзён бабулі прыходзілі, прыносілі яйкі i шчыра дзякавалі: «Ай, дохтарка, як жа памаглі твае парашочкі!»

«Грузінская птушка» стала для мяне намёкам. I я на другі ж дзень сабраўся ў дарогу. Ад снедання адмовіўся. Назло ёй вырашыў пайсці не на Рэчыцу, а праз Дняпро — да Сожа, каб там паплыць на параходзе да Гомеля. Маша, засмучаная, ад чаго я трохі злараднічаў, адгаворвала:

— Кажуць, ад Рудні да Дзятлавіч дарога праз балоты.

— А што мне балоты! Бачыў я не такія балоты! — успомніў ягаднае — паміж Кармой i Добрушскім лясніцтвам.

Маша правяла мяне па дарозе на Холмеч i ўручыла вузялок з хлебам i яблыкамі. I гэтым расчуліла да слёз. Дазволіла пацалаваць сябе.

Балюча я перажыў сваю паездку. Было адчуванне ўніжанасці ад непрыветлівасці Ані. Як паехаць другі раз? Думка, што я пазбаўлены магчымасці пабачыць Машу, пацалаваць яе, нагнятала цяжкую роспач. Ад роспачы такой маладыя нярэдка канчаюць самагубствам; такая чуласць i ранімасць у гэтым узросце!

Цяжкі жнівень я перажыў, ажно маці заўважыла маю самотнасць. Лістоў Маша не слала, так дамовіліся, што на хатні адрас яна не будзе пісаць, каб не перахапілі бацькі. А я пісаў ёй i адносіў пісьмы ажно на станцыю Злынка, пошце ў Камені не давяраў.

З нецярпеннем чакаў пачатку заняткаў. I — о радасць! — у тэхнікуме мяне чакала пісьмо ад Машы. I якое пісьмо! Такіх, скупая на выяўленні пачуццяў, яна яшчэ не пісала. Кожны радок дыхаў прызнаннем у каханні. Разумела, што пайшоў пакрыўджаны. Прасіла прабачэння. Ад сябе i, што дзіўна, ад Ані. I запрашала прыязджаць. Але вучоба на апошнім курсе была напружанай, да таго ж дырэктар Аранаў уладкаваў мяне ў бібліятэку: да дзевяноста рублёў павышанай стыпендыі яшчэ сто пяцьдзесят. Шчасце для бедняка! За такое месца нельга не трымацца. Помню, з першай палучкі заказаў сабе ў атэлье (ці не адзіным у той час на ўвесь Гомель? Ноч стаяў у чарзе) добры касцюм. У ім выглядаў не горш за студэнтаўгараджан. Бацька сказаў, калі я прыехаў у такім касцюме:

— Жаніх.

Адгадаў: я адчуваў сябе жаніхом у поўным сэнсе, толькі нявеста была далека — ад бацькоў маіх за 100 вёрст!

Пад канец вучобы месяцы два, калі не больш, адводзілася на дыпломны праект. Задание атрымаў глабальнае: спраектаваць цэх цэментнага завода з усімі разлікамі — будаўнічымі i вытворчымі.

Былі студэнты, якія стагналі ад гэтай працы. А мне само чарчэнне падабалася — творчасць! Я ледзьве не начаваў у чарцёжнай. Але не толькі ад любові да працы — ад задачы: апярэдзіць усіх іншых, каб пасля папрасіць кіраўніка дыпломнымі працамі адпусціць мяне на тыдзень... Куды? Маніць не стаў. Прызнаўся старому выкладчыку: да дзяўчыны. У Ганчаля адно вока было штучнае — шкляное, але нават у ім, здалося мне, загарэлася добрая цікавасць i нават зайздрасць.

— Думаеш ажаніцца?

— Не знаю. Як яна...

Выкладчык уздыхнуў:

— Каб не армія... — як ведаў, якая доўгая разлука чакае нас.

Перад першым маем я паехаў да Машы. На гэты раз ехаў з камфортам: цягніком да Рэчыцы, адтуль да Холмеч плыў параходам. Дняпро разліўся, што мора, i я, паэт, захапляўся павадкам, прыгажосцю вясны.

Глыбока кранула ласкавасць Машы, з якой яна сустрэла мяне, расчуліла надзвычайная прыветлівасць гаспадыні i яе дзяцей — сустрэлі як брата. За год Аня i дзеці палюбілі Машу i радаваліся ўсяму таму, што радавала яе, зразумела сялянка, што пачуцці ў нас сур'ёзныя.

Маша расказала ў той жа вечар, што Аня пасля мінулагодняга прыезду майго адгаворвала яе ад такога жаніха, сватала за мясцовага настаўніка, маладога, з багатай сям'і.

— Ды я сказала ёй: акрамя Івана, мне ніхто не трэба. Не выйду за яго — застануся векавухай.

Божа, якое шчасце чуць такое! У лістах яна не выказвала так свайго кахання. А тут сказала больш — чаго я не мог чакаць. Яна адкрыта выказала, прызналася ў жаданні выйсці за мяне замуж. Выходзіць, i армія яе не палохала. Я ўзнёсся пад аблокі.

На вуліцы было холадна, i мы сядзелі ў амбулаторыі, у цеплыні. Маша яшчэ ўдзень пратапіла грубку.

У тую першамайскую ноч неяк проста, без майго настойлівага дамагання адбылося наша... грэхападзенне. Задавальнення я не атрымаў. А Машы, відаць, было балюча. Яна заплакала. Я спалохаўся.

— Табе нядобра?

— Не, нічога. Я знала, што так будзе.

— Адкуль ты знала?

— Дурань! Я ж медычка. Я вучыла...

Першага мая мы лічылі днём нашага шлюбу, хоць у пасведчанні аб рэгістрацыі стаяла дата 24 чэрвеня 1940 года: мы пайшлі ў сельсавет, калі я на крылах прыляцеў да жонкі сваёй пасля сканчэння тэхнікума.

Прачытаў у Талстога: «Для того, чтобы был честный брак, нужно стремление к полному целомудрию».

Вельмі слушна. Цяпер я ўпэўнены: трываласць нашага шлюбу (пяць ваенных гадоў разлукі!) была абумоўлена нашым імкненнем «к полному целомудрию». Такое было выхаванне ў сялянскіх дзяцей — прыроднае. А лепшыя пачуцці выхоўваліся класічнай літаратурай. Я глыбока перажываю, што ўнучкі мае, захопленыя сучаснай нізкаякаснай літаратурай, пошлым кіно, не разумеюць магічнай сілы класікі. А ёсць жа i ў ix прыродная цнатлівасць — ад бабулі, ад маці!

Радасці я не прывёз: мяне размеркавалі на працу ажно ў Беласток. Можна было адмовіцца, ахвотнікаў туды хапала. Але... па-першае, мы выхаваны былі ў незвычайнай законапаслухмянасці, па-другое, ганарова ж: у Заходнюю пасылалі лепшых выпускнікоў, у Беласток — мяне аднаго.

Але раней, чым паехаць туды, я захварэў. Плыў ад Машы на параходзе, стаяў на палубе з самымі радаснымі ўспамінамі, узнёслымі марамі, пісаў вершы i... схапіў крупознае запаленне лёгкіх. Цяжкое. Прытомнасць страціў праз дзень ці два ў кінатэатры. Адтуль трапіў у бальніцу. Ніякіх антыбіётыкаў яшчэ не было, хвароба працякала вельмі цяжка, урач пасля сказала, што я «ў сарочцы нарадзіўся», пры такіх выпадках нямала памірае.

Не помню я, не помніла Маша, хто ёй прыслаў пісьмо аб маёй хваробе. Ці мой сябра Міша Бахун, з якім былі ў кіно i які наведваўся да мяне, ці хтось з яе аднакурсніц-гараджанак, якія рабілі ў бальніцы: кагось з ix я мог папрасіць. Атрымаўшы вестку, яна тут жа вырашыла ехаць да мяне. А гэта было не так проста, як можа здацца сучаснікам. Тады, улетку 1940 года, выйшла дурная пастанова: за прагулы, за спазненні — пад суд. Каб нікога не пасвячаць у сваю паездку ў Гомель, акрамя вернай Ані, i вярнуцца ў адзін дзень, Маша ўвечары, на ноч гледзячы, пайшла пехатой да Рэчыцы. Адна. Трыццаць кіламетраў! Пасля, у шчаслівыя сталыя гады, яна расказвала пра гэты паход як пра вясёлую прыгоду. Стомленая, пад раніцу прысела пад дрэвам узбоч дарогі. Каб сагрэцца, нацягнула на сябе медыцынскі белы халат. Пачула крокі: ідзе чалавек. Узнялася насустрач, каб спытаць, ці правільна яна ідзе. Убачыла мужчыну з ладным клункам. I толькі аклікнула яго, як мужчына кінуў клунак i пабег прэч ад белай здані; Маша зразумела, што яго спалохала тады, калі ў досвіткавых прыцемках разгледзела, што сядзела на краю могілак.

Крызіс ужо мінуў, я ачуняў i, можна ўявіць, як узрадаваўся, калі ў палату ўвайшла яна, мая жонка. Так з гонарам i прадстаўляю яе суседзям:

— Мая жонка.

Сядзела яна доўга, пакуль хтосьці з былых аднакурсніц, з-за ганебнай зайздрасці, не данёс галоўнаму ўрачу Басі Ісакаўне. Тая накрычала на палатную сястру, на наведвальніцу, адабрала халат. Але яна выкладала ў тэхнікуме, вяла практыку, помніла лепшую студэнтку і, выслухаўшы яе споведзь, дазволіла пасядзець яшчэ.

Маша не сказала мне, што паедзе ў той жа вечар i зноў будзе ісці ад Рэчыцы да Артукоў усю ноч, каб заўтра быць на працы, не трапіць пад суд. Во жыццё было!

У Беластоку я тры месяцы карміў клапоў на кватэры ў нейкай збяднелай ушчэнт рускай дваранкі, бабулі з вывіхамі: то яна расказвала, як прыгожа жыла да «бальшавіцкага перавароту», то замыкалася i падазрона сачыла за намі: ці не маем мы намер загнаць яе ў Сібір? Можа, дзеля аховы яна пусціла ў цесную кватэрку — два маленькія пакойчыкі — двух «бальшавікоў»; напарнікам маім быў нейкі, бадай, такі ж падазроны, як бабуля, бухгалтар-ленінградзец.

У райпрамкамбінаце, дзе я служыў, мясцовыя полькі i яўрэйкі любілі мяне: пан гжэчны, далікатны, ветлівы; начальнік, адстаўны вайсковец, магчыма, з НКУС, ганяў ix часам да непрыстойнасці груба. Мяне не любіў, раўнаваў, казаў: «Што ты, камсамолец, падлізваешся да гэтых панскіх курваў? Дай ім уладу — яны нам з табой вочы выкалюць».

Не падобныя былі жанчыны, дзяўчаткі на крыважэрных: вельмі паслужлівыя, чаем нас паілі, мяне i начальніка; пячэнне ix ён еў з задавальненнем, не баяўся, што атруцяць.

У прамкамбінаце, акрамя іншых дробных фабрычак, майстэрняў, было добрыя дзесяткі два цагляных i чарапічных заводзікаў. Мая сфера, я вёў ix. На «заводы» гэтыя ганяў мяне начальнік у камандзіроўкі. Там я карміў блох, начаваў у хлявах. Гаспадары нацыяналізаваных прадпрыемстваў нярэдка адносіліся да ўсходніка адкрыта варожа, рэдка хто запрашаў павячэраць. Кантралёр з мяне быў ніякі, звесткі аб прадукцыі мне давалі ліпавыя, начальнік мой разумеў гэта i чырванеў ад гневу:

— Гаўно ты, а не савецкі работнік!

Такую праўду я не мог аспрэчыць. I кінуць працу нельга — засудзяць, закон бязлітасны. Ды i выехаць нельга без дазволу арганізацыі: на былой мяжы існаваў прапускны рэжым. Было адно збаўленне: прызыў у Чырвоную Армію. I я марыў аб гэтым шчасці. Кажу гэта без іроніі: служба ў арміі — ганаровы абавязак. Так мы былі выхаваны, абаронцы Радзімы. Аднаго не магу дагэтуль уцяміць, i ніхто не мог растлумачыць мне, чаму тысячы маладых людзей, накіраваных у Заходнія Беларусь i Украіну, павінны былі для прызыву вярнуцца ў ваенкаматы, дзе першапачаткова прыпісаны: прызыўнікоў не знімалі з уліку. Але для мяне гэта была радасць — ехаць дадому.

Абвясцілі прызыў — i на чыгунцы тварылася стоўпатварэнне. На «Гродна — Мінск» білета не ўзяў. Па падказцы свайго начальніка, які стаў добрым, паехаў праз Брэст. Уначы перад Брэстам пагранічнікі знялі з поезда вялікую групу, у якой нямала было i жанчын. Ноч трымалі ў нейкай адрыне. На другі дзень прызыўнікоў пасадзілі-такі ў поезд у патрэбным нам напрамку — на ўсход.

Прайшоў у Гомелі камісію: прыгодны, чакай накіравання ў часць. Дзе жывеш? Даў Машын адрас. Але зазірнуў у лес да бацькоў. I тут прызнаўся ўрэшце, што ажаніўся, трэба ж вытлумачыць свой ад'езд на другі ж дзень. Ашаламіў маці. А бацька зрэагаваў крута:

— Толькі дуракі жэняцца перад арміяй.

Я — дурань. Але шчаслівы. Дзён дзесяць, да прыходу павесткі, жыў з Машай, як з жонкай, не тоячыся. Дні горкай радасці. Мы марылі пра дзіця, якое назаўсёды звязала б нас. Цяпер i Маша хацела дзіця. Але неаднойчы ў яе вырываўся крык душы:

— Божа мой! Тры гады! Народзіцца i вырасце наш сын...

— Дачка, — чамусьці мне хацелася дзяўчынку.

— Няхай будзе дачка. Хіба не ўсё роўна!

У «Непаўторнай вясне» з фактаграфічнай дакладнасцю напісана наша развітанне. Маша вяла мяне па рэчыцкай дарозе кіламетраў пяць; шмат разоў я прасіў яе вярнуцца.

— Далека ж... Дзе тая Рэчыца!

— А табе блізка? Я нярэдка за дзень у тры вёскі наведваюся.

Мы трымалі адзін аднаго ў абдымках, не маючы сілы адарвацца. Нарэшце Маша як бы адпіхнула мяне i хутка пайшла назад. А я стаяў i глядзеў ёй услед, чакаючы, калі яна азірнецца. Яна азірнулася далека, на ўзгорку. Праз пяць гадоў растлумачыла:

— Не магла, бо плакала, не хацела, каб ты бачыў мае слёзы.

Прыгадаю адзін яе горкі расказ, які па вядомых прычынах не трапіў у аповесць. Яна расказала: тыдні два назад вярнуўся зволены з арміі чырвонаармеец, а месяц назад выйшаў загад: звальняецца ў сваім адзенні, свайго яму не выслалі, бо сям'я нічога не мела, прыехаў у паношаным да дзірак армейскім, a пазаўчора прыехалі з ваенкамата i забралі армейскае, a ў хлопца i штаноў няма, i ботаў, ляжыць на печы.

— Як гэта горка, Ваня! Чаму мы такія бедныя? Калі ў цябе чаго не будзе хапаць, ты мне паведамі, я куплю i прышлю.

У бацькоў я апрануўся ў самае горшае, у такіх лахманах ехалі ўсе астатнія. I здарылася так, што месяцы праз тры пры праверцы асабістых рэчаў у мяне не хапіла аднаго стаптанага чаравіка, i я мусіў пісаць Машы, i яна прислала новыя жоўтыя чаравікі, кашулю, цёплыя шкарпэткі; старшыну здзівіла: такое дабро будзе гніць тры гады! Шкарпэткі надзець нельга было. Толькі смярдзючыя анучы.

Сумна i горка ўспамінаць: у пачатку вайны нейкі «геній» даў каманду: асабістыя рэчы адаслаць дадому. Куды? Большая частка Беларусі была захоплена немцамі. Але чаравікі i шкарпэткі я забраў, як дарагую памяць, i доўга трымаў у ранцы; нейкі правершчык са штаба дывізіёна ці корпуса выявіў ix, канфіскаваў ды яшчэ ўляпіў камандзіру гарматы пяць нарадаў за тое, што дрэнны прыклад паказваў байцам сваім; амаль кожны з ix трымаў нештд Цывільнае — матчына ці нявесціна. Дрэнныя псіхолагі былі нашы начальнікі, найгоршыя з ix — інтэнданты.

4...

На ўсё жыццё запомніўся балючы смутак i ў доўгай дарозе ад Гомеля да Мурманска, i там, у Запаляр'і, дзе ўжо ў канцы кастрычніка ляжаў глыбокі снег i светлы дзень працягваўся нейкія тры гадзіны.

А самае цяжкае было: немагчымасць пісаць Машы штодня, як абяцаў. На «личное время» адводзілася па гадзіне два разы ў тыдзень, ды i ў гэтыя гадзіны шмат хто з нас, курсантаў, чысціў бульбу ці туалеты, a ўсе іншыя мылі i прышывалі падкаўнерыкі.

Я папрасіў дазволу пісаць у сталоўцы ў пасляабедзенны «ціхі час». Мой камандзір разліку засмяяўся на такую просьбу. Але я адважыўся звярнуцца да камандзіра батарэі армяніна Папіка Тамразяна.

— Што пісаць?

— Апавяданні.

— Друкаваўся?

— Так, — не друкаваўся, але меў адказы ад самаго Міхася Лынькова на мае апавяданні, дасланыя ў «Полымя рэвалюцыі». Насіў гэтае пісьмо ў кішэні. Паказаў камандзіру. Прачытаць па-беларуску армянін не мог. Паверыў на слова i пранікся да мяне своеасаблівай павагай, бо выйшаў з інтэлігентнай музычнай сям'і. I я атрымаў дазвол пісаць у «мертвый час», як называлі гэтую гадзіну. Разы два Тамразян зазірнуў у сталоўку: чым я займаюся? Пісаў. I ён здзіўлена хітаў галавой, яўна задаволены маёй настойлівасцю: ахвяраваў сном. А сну не хапала, на занятках па будове пушкі, прыбора кіравання артылерыйска-зенітным агнём, палітпадрыхтоўцы мы бязбожна спалі, я ў тым ліку: Запаляр'е, зіма, недахоп кіслароду ўвогуле, а тым больш у цесных зямлянках.

Між іншым, калі праз шмат гадоў мы сустрэліся ў Маскве ў Віктара Вольскага, у якога проста быў талент па пошуках аднапалчан, адстаўны палкоўнік Тамразян успомніў мяне толькі тады, калі Віктар са смехам нагадаў:

— Гэта той, што пасля абеду пісаў у сталоўцы. Лічыце, што вы яго зрабілі пісьменнікам.

Маша пісала радзей, i я пакутаваў ад прыступаў дурной рэўнасці, ажно пакуль яна не напісала, што ў нас будзе дзіця. Вельмі ўзрадавала гэта мяне i неяк душэўна заспакоіла.

Пра пачатак вайны я, бадай, поўна i аўтабіяграфічна напісаў у аповесці «Агонь i снег», якую крытыкі прызналі лепшай у пенталогіі. I ўжо ў старасці дапоўніў паказ свайго ўдзелу ў абароне Мурманска ў рамане «Зеніт». Пра воінаў-дзяўчат хацелася напісаць даўно, але, прызнаюся шчыра, баяўся Машынай... не тое што рэўнасці, пэўнага незадавальнення, а ёй жа перадрукоўваць вялікі раман. Баяўся дарэмна: «Зеніт» яна ацаніла гэтак жа высока, як i «Сэрца на далоні», «Атланты...», «Гандлярку...». А жонка мая была самым аўтарытэтным крытыкам i ніколі не памылялася: што хваліла яна — хвалілі ўсе, калегі i чытачы, што прымала з маўклівым скепсісам — тое i ў чытачоў не выклікала захаплення.

Месяцы праз два пасля пачатку цайны я атрымаў Машын ліст, што ў нас 10 ліпеня нарадзілася дачка; пісала яна яшчэ з бальніцы ў Холмечы, немцы былі пад Смаленскам, а на палескім напрамку не ўзялі яшчэ Гомель. Навошта ім было лезці ў балоты? Варожая авіяцыя няспынна (палярны ж дзень!) бамбіла порт, станцыю, горад. Батарэя, дзе я ўжо камандаваў разлікам, выпускала сотні снарадаў за суткі. Не веру тым, хто сцвярджае, што краіна не рыхтавалася да вайны. Адкуль на далёкай поўначы было столькі снарадаў? I пазней, калі фіны перарэзалі Кіраўскую дарогу, мы ніводнай гадзіны не заставаліся без боепрыпасаў.

У такой напружанай абстаноўцы, пад бомбамі, я пісаў Машы пра сваю радасць ад нараджэння дачкі. Я верыў у жыццё! Я верыў, што яна эвакуіруецца, не задумваючыся, як гэта зрабіць з грудным дзіцем. Думаю, што лісты тыя ў Беларусь палявая пошта ўжо не адсылала.

Пачаліся пошукі блізкіх па радыё — штодзень перадавалі пасланні франтавікоў i тых, хто паспеў выехаць у глыбокі тыл. Гэта былі кранальныя пісьмы, асабліва калі людзі знаходзілі адзін аднаго: «Дарагі Ваня! Мы пачулі тваё пісьмо. Я з дзецьмі знаходжуся ў Куйбышаўскай вобласці, мой адрас...».

Я напісаў некалькі лістоў на радыё, шукаючы Машу. I нейкая «жартаўніца» адказала на мой палявы адрас. Вельмі ўсхвалявала мяне гэтае пісьмо. Почырк не Машын. Але подпіс «Твая Маша» i паведамленне, што з Гомеля мы выбраліся шчасліва, што Леначка здаровенькая. Што гэта было? Недзе ваяваў яшчэ адзін Іван Шамякін? Але чаму жанчына не дала свой адрас? Жарт? Для такога часу вельмі жорсткі. З пошукамі блізкіх так не жартавалі. Прысылалі пісьмы ў адказ на радыёпошук, але сур'ёзныя, шчырыя. Адзін такі ліст — Жэні Бугровай, якая выехала ca Смаленска ў Свярдлоўск, стаў пачаткам нашай доўгай перапіскі. Колькі пісем я напісаў ёй ужо з Гомеля, тайна ад Машы. Тая мне «да запатрабавання» на Гомельскі паштамт адказала хіба аднойчы, бо ў канцы вайны была прызвана ў армію i там выйшла замуж. Але я ўдзячны ёй за... «літаратурную практыку». Яна была адукаваная дзяўчына, начытаная, пісала цікава, з развагамі на шмат старонак. Зразумела, што я стараўся, як кажуць, «не ўдарыць тварам у гразь». Яна мне пра раман Дастаеўскага, якога я да вайны не чытаў, я ёй — пра баявыя подзвігі, рэальныя i сачыненыя. Чамусьці я ёй сачыняў з лёгкай душой, лічачы гэта не маной, а творчасцю; гэта развівала маю фантазію. Я набіваў руку «як сачыніцель». Пісьмы былі доўгія; пасля перадыслакацыі ў Петразаводск i далей — у Польшчу i Германію — турбот з паперай не было. З нашых лістоў можна было сачыніць «раман у пісьмах». Але яе пісьмы Маша спаліла — не паверыла, што мы не бачылі адзін аднаго.

У «Начных зарніцах» пачатак біяграфічны з выдумкай эпізоду з нямецкімі дыверсантамі. I сям'я Траянавых — сям'я Кротавых: той жа бацька, зварот сясцёр, сына ў родную хату, што прымусіла мачыху пакінуць яе. «Баявыя эпізоды» — мастацкі вымысел. Не было ў Церусе маладзёжнага падполля. Але людзі ваявалі, у прыватнасці бацька — Філат Азаравіч Кротаў. Нейкі час ён рабіў пісарам пры старасце. Прыйшлі нашы — Філата «замялі»: служыў немцам. Аплакалі дочкі бацьку. I плакалі, i лаялі: прасілі ж не ісці на службу. Але праз ты дзень ці два Філат Азаравіч вярнуўся. I тады толькі расказаў дочкам усю праўду. Былы партызанскі камандзір, які заняў у Гомелі высокі пост, пацвердзіў яго паказанні органам: не сам ён пайшоў лічыць пастаўкі акупантам — па заданні партызан, доўга з'яўляўся ix сувязным. Але даведак стары ні ў кога не ўзяў i праз некалькі гадоў райком партыі адмовіў у прыёме ў рады КПСС яго сыну Мікалаю, інваліду вайны, загадчыку фермы, з-за таго, што бацька, па чутках, запэцкаў сябе ў акупацыю. Доўга разбіраліся.

«Пошукі сустрэчы» — суцэльны вымысел. Акрамя аднаго эпізоду: пахода Сашы-Машы за Дняпро, да сваёй былой гаспадыні Ані. Маша расказала: сасніла сон, што я там. У вайну верылі снам, варажбе. Не магла не пайсці. Можна ўявіць сілу яе пачуцця, прагу ўбачыць мужа, калі ўлетку 1942 года ў час разгулу i сапраўдных партызан, i бандыцкіх атрадаў (былі такія, я апісаў правакацыйны «партызанскі» атрад яшчэ ў «Глыбокай плыні») пайшла па дзікіх балотных, лясных мясцінах міжрэчча, праз паліцэйскія гарнізоны ў Дзятлавічах, Холмечы, Рудні. Акрамя злых людзей, у вайну i ваўкоў развялося незлічона.

Акрамя гэтага паходу, Маша рызыкавала неаднойчы i разоў колькі была на краі гібелі. Ішла ў Навабеліцу (20 кіламетраў), каб выменяць нейкія два дзесяткі яек на соль; соль была галоўным дэфіцытам. Апраналіся для такіх паходаў маладыя пад старых бабуль — у лахмоцце, нават валасы пасыпалі попелам i пэцкалі твар. Абагнаў грузавік з нямецкімі салдатамі. Магчыма, па абрысе вузялка ўбачылі фрыцы, што нясе бабуля. Адзін «знаўца» мовы закрычаў:

— Матка! Яйкі дай, дай-дай — i ту-ту марш на Хомель, — падвязём, маўляў.

Маладая гарэзлівасць часам i ў незвычайных абставінах штурхае на неабдуманыя ўчынкі. Маша паказала аматару яек фігу. Абураны фашыст ускінуў аўтамат. Шчасце — сусед яго (былі i сярод немцаў людзі) ударыў па аўтамаце, i чарга высекла іскры на шашы. Смерць, гвалт падсцерагалі на кожным кроку. Але трэба было жыць! Філат Азаравіч i Мікалай, выдатныя бандары, рабілі бочкі. Але як прадаць ix? Зімой Вольга i Маша запрагаліся ў санкі-самацяжкі, грузілі на ix бочкі адна ў адну i везлі ў Навабеліцу (у Гомель праз мост цераз Сож з такім грузам не пускалі) ці часцей (лепшы «бізнес»!) — на Украіну, у Рэпкі — за трыццаць вёрст. Туды i назад — 60! Унучкі нашы не верылі, калі бабулі расказвалі ім пра такія паходы. Мне сорамна за ўнучак, якім ад Ждановіч да дачы (тры кіламетры) прайсці клопат. Гераіняй жонка мая i яе старэйшая сястра Вольга, святая праведніца, сябе ніколі не выдавалі. Але помнячы дурныя лыжныя паходы ў Запаляр'і (да вайны) на 20-30 кіламетраў, я з вялікай натугай мог уявіць, як дзве згаладалыя жанчыны цягнулі санкі з бочкамі. Выйгрышны эпізод для аповесці, але я не выкарыстаў яго, гераічныя сцэны падпольнай дзейнасці здаваліся больш натуральнымі, чым суровае жыццё.

Прывезлі за бочкі нейкі пуд ячменю, панесла Маша на млын, засыпала, i ў гэты момант верхні жорнавы камень раскалоўся, цяжкія кавалкі праляцелі міма жанчыны з двух бакоў. Збялелы млынар кінуўся да яе:

— Цэлая? Ну, дачка, доўга жыць будзеш.

На жаль, нядоўга. 77, здаецца мне, так мала! У такім узросце Талстой запісваў: «В старости отмирают способности, внешние чувства, которыми общаешься с миром: зрение, слух, вкус, но зато нарождаются новые не внешние, а внутренние чувства для общения с духовным миром, — и вознаграждение с огромным излишком. Я испытываю это. И радуюсь, благодарю и радуюсь».

У Машы гэтае пачуццё общения з духоўным светам нарадзілася пасля смерці Сашы, i гэта зрабіла яе яшчэ больш добрай да ўсіх блізкіх, да ўсіх людзей. Чаго яна страшэнна баялася — што пасля нашай смерці дзеці будуць судзіцца за маёмасць, нажытую бацькавай працай. Шмат разоў прасіла напісаць завяшчанне. Пісаў разы тры, у дзённіку пісаў, але да натарыяльнага афармлення не давёў — з-за інерцыі ці з пачуцця няёмкасці перад людзьмі. Можа, спадзяваўся на дзяцей. I, відаць, дарэмна. Маша мела больш жыццёвай практычнасці.

Дывізіён стаяў у Кандалакшы, калі пачалося ўвосень 194З года вызваленне таго кутка Гомельшчыны, дзе жылі мае бацькі, дзе была Церуха; я не сумняваўся, што калі яна не паспела эвакуіравацца (з грудным дзіцем!), то, безумоўна, перажыве навалу толькі ў бацькоўскай хаце. З хваляваннем i страхам прыліпаў я да рэпрадуктара, шчасце мае было ў тым, што пасада камсорга дывізіёна не толькі дазваляла мне слухаць у штабе радыё, але i абавязвала: першы прапагандыст, я павінен быў несці навіны афіцэрам i салдатам.

Ура! Вызвалена Злынка! Значыць, i Камень — мае бацькі. Тут жа пішу ліст, не адзін, пасылаю запар штукі тры. Во я, ваш сын, жывы-здаровы! Ці былі весткі ад Машы, да вайны яна пісала ім, пра што паведаміла мне. Ці ёсць вестка ад Паўла, брата майго?

Вызвалілі Церахоўку. Але райцэнтр за 40 кіламетраў. Нарэшце блізка — Дабранку. I толькі дні праз тры ў зводцы Саўінфармбюро назвалі родную майму сэрцу Церуху. Пісьмы былі ўжо напісаны, i я адсылаў ix ледзьве не штодня, пакуль не атрымаў адказ. Маша, родная, любая мая, i маленькая Ліначка! Я жывы! Я жывы. Як вы? Як вы? Гэта былі не безгалосыя словы. Гэта быў крык i радасці, i страху: a калі прыйдзе трагічны адказ? Толькі франтавікі з раёнаў, якія былі пад акупацыяй, могуць зразумець мае пачуцці — незвычайнае чаканне невядомасці: радасці ці цяжкога гора. Між іншым, раней, чым ад бацькоў, я атрымаў вестку ад Машы. Ад радасці я заплакаў. Парторг Канстанцін Калбека (я хораша апісаў яго ў «Зеніце»), з якім я жыў у адной зямлянцы, чалавек іранічны i скупы на выяўленне пачуццяў, таксама расчуліўся да слёз. Я прачытаў яму ліст ад Машы, пра якую да таго расказваў неаднойчы, i ён, бацька траіх дзяцей, якія жылі ў Маскве, іранічна хмыкаў на маё захапленне:

— Мала яна табе піша.

Ударыў што абухом. Сапраўды, чаму так мала, так скупа? Пасля больш чым двух гадоў болю, трывогі, страху! Перад вайной, калі яна хадзіла ў Артуках цяжарная, яе пісьмы ўсе больш набліжаліся да маіх па сваей рамантычнай узнёсласці, радасці, смутку i болі, што так доўга яшчэ чакаць канца маёй службы. Я суцяшаў абяцаннем, што, калі міне год, абавязкова прыеду на пабыўку. А тут — як ваеннае данясенне: дзякуй Богу, перажылі i ў яе сям'і ўсе жывыя. Нават нейкая дзіўная рэўнасць з'явілася: выходзіць, не сербанулі гора, ЯК многія іншыя?

Паток маіх пісем як бы разварушыў Машу, яна душой адчула, як я прагну падрабязнасцей, i пачала пісаць даўжэй, расказваць пра жыццё ў акупацыі. Між іншым, i пра тое, што пасля таго, як сасніла мяне, пайшла ў Артукі. «Куды толькі ні хадзіла — не баялася, а тут баялася, калі ішла праз балота, усіх: людзей, ваўкоў i дзікіх сабак». : > gft

Кранула моцна такая даверлівасць: аднаўляліся тыя адносіны, якія мы выказвалі адзін аднаму ў даваеннай перапісцы. r И

Прыйшло нярадаснае пісьмо ад бацькоў: «А Павел не піша. Ці жывы ён? Можа, ты напісаў бы высокаму начальству». ^U'j*

Наіўныя мае бацькі! Пасля вайны я разы чатыры пісаў у Падольскі архіў. Кожны раз называлі розныя франты i розныя часці, дзе служыў Шамякін Павел Пятровіч. Я выступіў у «Известиях» з прэтэнзіямі да архіву. Напісалі некалькі франтавікоў, з імі служыў Павел. Але зноў-такі розныя франты, розныя адрасы i даты гібелі.

I ўсё роўна адчуваю віну перад памяццю брата: не давёў пошукі да канца, залішне паглыбіўся ў сваю літаратурную працу, а можа, нейкі час i купаўся ў праменнях славы. Ганьба мне! Цяпер ніякія выданні, ніякія прэміі мяне не цешаць, хіба трохі радуюць, што даюць нейкі лішні мільён (жах! усе паняцці пераблыталіся, свет перавярнуўся дагары нагамі).

Бязлітасны быў да сябе Талстой i запісваў у дзённік: «Удивительное дело: я знаю про себя, как я плох и глуп, а между тем меня считают гениальным человеком. Каковы же остальные люди?»

А ён любіў гэтых людзей. I я люблю. Веру, што такіх, як Маша, як Вольга, нямала.

Цяпер аплёўваюць савецкі час. A між тым у хвалёных дэмакратаў нічога не расце, a ўсё рушыцца. А як хутка аднаўлялі жыццё саветы нават у ваенны час.

Адразу ж пасля вызвалення работнікі толькі што адноўленага райвыканкама, у большасці інваліды, хадзілі, ездзілі па вёсках, бралі на ўлік настаўнікаў, медыкаў, аграномаў. Асабліва дэфіцыт быў урачоў, фельчараў, бо ix прызвалі ў армію яшчэ ў пачатку, усіх — мужчын i жанчын. Машы прапанавалі месца ў Маркавіцкай бальніцы, гэта кіламетраў за дваццаць ад Церухі, праз лес, які я ў маленстве вытаптваў, пасучы каровы, збіраючы грыбы, ягады, носячы паперкі: пошта з лясніцтва ішла эстафетай — ад лесніка да лесніка.

Акрамя фельчарскіх абавязкаў — інваліды на перавязкі ішлі толькі да яе, яна загадвала аптэкай. Простая праца? Не, не простая. У яе абавязкі ўваходзіла ездзіць па лекі, нешта выдзялялі i цывільнаму насельніцтву. Нельга было інвалідаў пакінуць без ёду i бінтоў! A ездзіць трэба было ў Гомель у аптэкаўпраўленне — за сорак кіламетраў. Ездзілі на бальнічным кані. Спачатку з конюхам-інвалідам, але здароўе не заўсёды дазваляла яму, таму нярэдка ездзіла сама. Начавала там жа, у аптэчнай канторы, бо меўся закрыты двор — паставіць каня. Украсці каня ў Гомелі маглі як піць даць. На мяса. Вайна зрабіла ўсіх татарамі, нават мая маці пачала есці каніну. Але ў Гомелі ўжо быў парадак.

— A дарогі ты не баялася? Праз такі лес? Да чорта ж дэзерціраў было, паліцэйскія былыя хаваліся.

— Былі. Аднойчы ў бальніцу заглянулі ўначы па перавязачны матэрыял. Але ты знаеш, я ix чамусьці не баялася. Я не думала пра ix. Адзіны клопат: як там Лiначка адна? Ці накормяць яе гаспадары?

У Гомель яна ездзіла, у Церуху амаль кожную нядзелю хадзіла, каб у добрых цётак сваіх сабраць які дзесятак яек для малой.

У 1944 годзе эпідэмія сыпняку. У бальніцы, разлічанай на дваццаць ложкаў, ляжала на падлозе да сотні чалавек. Паміралі. Дзяўчына, з якой я канчаў тэхнікум, Насця (не магу ўспомніць прозвішча) памерла. Натуральна, што ў такіх умовах Маша не магла не заразіцца тыфам i дачку заразіла. Хварэлі вельмі цяжка, з высокай тэмпературай, з трызненнем, непрытомнасцю. Кватаравалі ў набожных старых. Але «святыя» гэтыя не ўступілі фельчарыцы чыстую палавіну хаты, тулілася з дзіцем у трохсценку, за шырмай каля печы. «Адна выгода, што зімой цёпла было». Калі захварэлі Маша, Ліна, дачка набожнай пары, праведнікі гэтыя, баючыся заразіцца, ні разу не наблізіліся да хворых, не падалі вады. Вельмі гэта пасля абурала Машу: калі расказвала, яе ажно ліхаманіла. Андрэй Макаёнак колькі разоў спыняў яе: М I

— Не трэба, Маша! Не трэба ніякіх успамінаў! Бог ім суддзя.

— Не хачу ім боскай кары, але забыцца не магу. Такой неміласэрнасці нідзе не бачыла.

Ратавалі ix, хворых, тыя ж інваліды: прыносілі прадукты, хто што меў, гаіла ix чалавечая дабрыня, побач з душэўнай жорсткасцю гаспадароў яна, дабрыня ix, была асабліва дарагой.

— А тыя двое «святых» i пасля таго, як я i Ліна ачунялі, не саромеліся прасіць у мяне рыбін тлушч, на якім смажылі бульбу.

(Больш за ўсё мяне здзіўляў гэты тлушч: калі ішла такая вайна, сельскай бальніцы адпускалі па бутлі рыбінага тлушчу. Загадка! Як для мяне з'яўляецца загадкай, што ў 1941-1942 гадах у Мурманску ў зенітчыкаў не было гадзіны, каб не хапала снарадаў. Аднак я паўтараюся.)

Кротавы ўсе былі спагадныя: з Церахоўкі хадзіла старэйшая сястра Вольга, якую ж адразу пасля вызвалення заклікалі на пошту, з другога боку, з Церухі, за такія ж 20 кіламетраў хадзіла пятнаццацігадовая Клава, несла перадачы ад цётак, цётка Вася Ермакова, суседка Маня Кротава i ў акупацыю самі недаядалі, а неслі яйка, крыначку малака, лустачку сала Ліне. Вялікая сіла — чалавечая дабрыня! Адкрыўся фельчарска-акушэрскі пункт у суседняй Пракопаўцы, i Маша папрасілася ў загадчыцы аддзела аховы здароўя туды. Прычына была дзіўная: ёй пачаў аддаваць знакі мужчынскай увагі галоўурач Лебедзь. Маша спалохалася: што пра яе можа падумаць жонка ўрача, таксама ўрачыха, ды i іншыя людзі? Не дай Бог, нядобра. Сумленне, жаночы гонар, вернасць мужу для яе былі вышэй за ўсё. Такой яна заставалася ўсё жыццё!

Пераехала яна ў Пракопаўку — тую, праз якую я хадзіў з Воленкі ў сёмы клас. Пракопаўка толькі часткова гарэла. У парку захаваліся некаторыя будынкі — былы панскі дом, двухпавярховы дом для абслугі, даваенны драўляны дом канторы саўгаса, у якім размясціліся сельсавет, медпункт, пошта. Машу з дзіцем падсялілі ў пакойчык цаглянага дома да сям'і пагарэльцаў — сям'і франтавіка, будучага старшыні калгаса Панаса Баранава, з якім я пасля сябраваў не адзін дзесятак гадоў.

Жонка Панаса Глаша, маці яго, дзеці Ніна i Грыша былі людзьмі высокай сялянскай маралі. Яны не прыкідваліся дабрадзеямі, як тыя маркаўскія, але выяўлялі сапраўды хрысціянскую евангельскую дабрачыннасць.

Маша пасля расказвала:

— Жыццё шасці чалавек у маленькім пакойчыку (я пасля жыў у гэтым пакойчыку тры гады i напісаў там «Глыбокую плынь») была пасля Маркавіч раем...

— Добры рай!

— Не жартуй. Ты не ўяўляеш, як гэта грэе, калі чужыя людзі як свае. Я бегала цэлы дзень па вёсках (сем вёсак!) i была спакойная, бо ведала, што дзіця будзе дагледжана, накормлена. Мы жылі адной сям'ёй. Усё ў адзін кацёл: ix малако, гародніна, мой паёк... I праца задавальняла — самастойнасць. Інваліды i тут мяне любілі. I жанчыны, удовы.

Маша скупа пісала пра свае пачуцці, ды i пра жыццё сваё, не так, як я, сачыніцель: мае пасланні — раздзелы будучых раманаў, аповесцяў. Але вусна Маша расказвала цікава, жывапісна i пра падзеі, i пра людзей, i гэта давала багацейшы матэрыял для напісання тых твораў, падзеі якіх я сам не перажыў, як у «Глыбокай плыні». Вясковыя падзеі жыцця Маеўскіх (прататыпаў Кротавых) расказала Маша, партызанскія — чалавек, які жыў за сцяной, з якім я працаваў разам, — старшыня сельсавета Іван Сяргеевіч Бібікаў, былы партызанскі камандзір, які перажыў жудасную трагедыю: немцы i паліцаі расстралялі ўсю яго сям'ю — маці, жонку, траіх дзяцей. Выпіўшы, Бібікаў кожны раз плакаў. Яго гора рвала маё сэрца. Думаю, такая блізкасць прататыпаў герояў абумовіла поспех першага майго рамана; зачытвалі яго да дзірак, так пасля чыталася хіба «Сэрца на далоні». Праўда, варта зрабіць папраўку на час: пасляваеннае бяскніжжа i адсутнасць такой «заразы», як тэлебачанне, ды i радыё ў тыя гады, i кіно на сяле былі рэдкай раскошай.

Даволі гісторыі стварэння «Глыбокай плыні», каб паказаць, якім незаменным памочнікам была жонка ў працы маладога пісьменніка, філалагічна слаба адукаванага. Але ніжэй я прывяду i іншыя прыклады. Вобраз Машы быу бы няпоўны без гэтай яе дапамогі мне, непрыкметнай, незаўважнай, арганічнай, як само жыццё — наша шчаслівае жыццё.

Я парушыў паслядоўнасць апісання, праца над раманам больш арганічна ўпісалася б у наша пракопаўскае жыццё. Але як напісалася — так напісалася, гэта не раман, каб вывяраць кампазіцыю i ўсе іншыя дэталі яго. Гэта плынь успамінаў. А яна зусім не роўная, не спакойная — яна бурная, i розныя перыяды па-рознаму ўспамінаюцца. I ў розны час. Часцей за ўсё ў бяссонніцу. Прайшло два месяцы, як не стала яе, маёй Машы, а боль не сціхае. Бывае, што ўспаміны плывуць спакойна, а бывае, што хочацца выць, як раненаму зверу. Жывуць на дачы Ліна, Таня, унук, унучкі, Вольга Філатаўна, а мяне гняце адзінота. Учора пасля пасяджэння рады СП Рая Баравікова i Валянціна Коўтун пачалі выказваць спачуванні, i я заплакаў; жанчыны ажно збянтэжыліся: такі стары дзед плача! Што ж, стары — тое ж дзіця, але дзіця разумнае. Талстой запісваў у дзённіку: «Чем старше я становлюсь, тем воспоминания мои становятся живее. И удивительно, вспоминаю только радостное, доброе и наслаждаюсь воспоминанием не меньше, иногда больше, чем наслаждался действительностью».

Я таксама ўспамінаю толькі радаснае. Але не скажу, што маю ад успамінаў большую асалоду, чым ад жыцця з Машай. Жыццё ёсць жыццё! Яно вышэй за любыя ўспаміны, за любыя філасофскія развагі, разумовыя пабудовы. А можа, я не дайшоў яшчэ, як кажуць, да «кандыцыі старасці», калі не застаецца нічога, акрамя ўспамінаў? Але баюся: дайду — i жыццё скончыцца, бо не будзе чаго ўспамінаць. Свой апошні цыкл мініяцюр Янка Брыль назваў: «Чытаю, пішу, жыву». Я напісаў бы з іншым знакам: «Чытаю, пішу — жыву».

Часам думаю: колькі разоў смерць пралятала нада мной вельмі блізка. У першы дзень вайны пры першым налёце, калі кулямётная чарга з «Хенкеля» перабіла баннік, які я трымаў у руках, каб выбіць снарад, які заклініла. Калі праваліўся пад лёд. Але часцей успамінаю іншы выпадак, можа, нават не самы небяспечны: бомбы падалі бліжэй — i гэта не называю блізкасцю смерці: на вайне як на вайне, каля тых, хто быў на перадавой праляталі тысячы куль, снарадаў. Што зберагло тых, хто вярнуўся? Малітвы блізкіх? Але маліліся, бадай, за ўсіх.

Мая павышаная ўвага да жыцця, асцярожнасць яўна з'явілася пасля таго, калі прыйшла вестачка ад Машы, што яны з Ліначкай жывыя, здаровыя. Да таго я паводзіў сябе, як усе франтавікі: не думаў пра смерць. Тым больш што зенітчыкаў яна наведвала рэдка; немцы батарэі атакавалі ў пачатку вайны, пасля, калі ix загналі на вышыню, не помню ніводнага факта прыцэльнай бамбёжкі, да слова, у нас у дывізіёне, у корпусе супрацьпаветранай абароны, любы новы манеўр ворага тут жа паведамляўся ўсім часцям загадам па корпусе. Успамінаю адзін, здавалася б, малазначны факт. Але ад успаміну халадзею дагэтуль. Зіма 1944. Я, дывізіённы «прапаведнік», паехаў на батарэю МЗА [¹], якая прыкрывала мост цераз бурную раку Коўда, гэта кіламетраў за 60 ад Кандалакшы, дзе штаб i батарэі нашы. Ехаў, як заўсёды, грузавым саставам, які вёз з Мурманскага порта на поўдзень англа-амерыканскую дапамогу. Саставы доўгія, прыкрываліся МЗА чужых дывізіёнаў, але свайго брата зенітчыка пускалі. Аднак ехаў я кожны раз з трывогай: часцей поезд не спыняўся на станцыі Коўда, i мне прыходзілася скакаць на хаду, а я не такі ўжо спрытны скакун. У той дзень ўсё вакол было засыпана свежым, некранутым снегам, да таго ж змяркалася рана — за Палярным кругам. Я стаяў на пляцоўцы вагона, на ніжняй прыступцы i трывожыўся больш звычайнага, бо не пазнаваў мясціны, дзе можна скочыць у адхон, увосень — на мяккую зямлю, зімой — у мяккі снег.

Тут саставы сцішылі ход, бо паваротка — абход Коўдзінскай «губы».

Разлічыў: яшчэ паўхвіліны i можна адпусціць парэнчу, сігануць у снег. Mir — i я скочыў бы на мост цераз невялікую, але глыбокую — паміж скал — рэчку. Верная смерць. Дагэтуль не магу сцяміць, што мяне стрымала. Анёл-ахоўнік? Матчына ці Машына мальва? Калі колы вагона прагулі па мосце, я, акамянелы, застылай рукой трымаўся за парэнчы. Як расшчапіць пальцы? Скочыць я не мог больш. Пэўна, даехаў бы да Беламорска. Але на мае шчасце састаў спыніўся на станцыі Коўда.

Лёс? Але, лес, хоць ніхто не ведае, што гэта такое — лес. Не помню, дагэтуль ці пазней здарыўся на гэтай Коўдзе выпадак, які ашаламіў увесь дывізіён. На мост цераз бурную раку немцы i фіны скінулі паўтысячы бомб, i ніводная не трапіла ў мост. Але адна пацэліла ў чалавека — у санінструктара нашай батарэі Аляксея (не магу ўспомніць прозвішча), які займаўся мірнай справай — лавіў рыбу. Чалавека разнесла ў шмаццё, не было чаго хаваць. Лёс? Жорсткі.

Прызнаюся, магчымасць такой недарэчнай смерці спалохала мяне, як не палохала ніводная бомба, што разрывалася недалёка ад пазіцыі батарэі. У гармату, суседнюю з той, якой я камандаваў, прамое пападанне было толькі ўлетку 1942 года, калі масавым налётам (армада ў 70 бамбардзіроўшчыкаў!) фашысты спалілі Мурманск, тады ў нас забіла чатырох чалавек. Але той выпадак не зрабіў такой псіхічнай траўмы, як скачок з цягніка, які, на шчасце, не адбыўся. Пра страх, які перажыў, я расказаў настаўніку i сябру майму Калбеку Канстанціну Дзмітрыевічу. Ён любіў мяне як сына i амаль ультыматыўна патрабаваў ад нампаліта Нужненкі не камандзіраваць мяне больш у Коўду, не дамовіўшыся з камандзірам батарэі ці ўзвода, які суправаджае састаў, каб машыніст зрабіў хвілінную супынку.

I другі выпадак, які яшчэ больш спалохаў мяне, бо здарыўся ўжо пасля вайны ў Ландсбергу, былым нямецкім горадзе, які перайшоў Польшчы. Быў спякотны чэрвеньскі ці ліпеньскі дзень. I мы, расслабленыя мірам, дэмабілізаваўшы палову асабовага складу — дзяўчат, не маючы баяздольнасці, загаралі ў прамым i переносным сэнсе. Перабраліся на другі бераг імкліваплыннай Варты, на абсталяваны немцамі пляж (вайскоўцаў пускалі па адноўленым яшчэ ў вайну чыгуначным мосце), мы адпачывалі, як курортнікі, — купаліся i загаралі. I раптам крык на рацэ. Тоне дзяўчына. Мяне скаланула: a калі наша, ca шпіталя ці з часці? Загінуць пасля вайны! Плавец я быў не высокай вывучкі, Сож каля Гомеля ні разу не адважыўся пераплыць. А тут апантана кінуўся ратаваць. A ўмення ж ніякага. Дзяўчына схапіла маю руку i так сціснула, што паралізавала, сінякі засталіся. Мы ныралі, сёрбалі ваду. Нас несла на ўзарваны мост. Ударыліся б аб вострыя жалезныя пруты — i амба! Ды раптам адкуль ні вазьміся ваенны кацер. Маракі падляцелі, двое кінуліся ў раку i ўмела ўзвалаклі нас на кацер. Дзяўчына аказалася полькай — з тых, што першымі асвойвалі новыя землі. Маракі ведал! яе.

Эпізод гэты я апісаў у «Мосце», рэтраспектыўна, — як Пятроў успамін. Пра яго напісаў Машы, яўна пахваліўшыся: во які я герой! Пра Коўду не пісаў, каб не спалохаць: i паездкі мае небяспечныя.

Сталы ўжо, я ледзьве «не аддаў канцы» ад цяжкіх аперацый. Але жыву. Жыву. А Машы няма. Я пісаў, як у вайну смерць пралятала над ёй. Але... лес? Выходзіць, не можа ён, лес, увесь час быць шчаслівым. Траціць сваю станоўчую энергію?

I зноў жа Талстой; разгарнуў учора том i прачытаў: «...всё-таки основа и разума и всей духовной жизни есть способность воспоминания».

Нельга не пагадзіцца. Але памяць нярэдка падводзіць. Думаю пра Машу, пішу, а не ўспомніў, што сёння роўна два месяцы, як яе не стала, Вольга напомніла, i мне зрабілася нядобра. Вінюся, Маша. Няхай нішто не патрывожыць тваю душу.

Мы недакладна ведал i дзень яе нараджэння. Паўстагоддзя адзначалі 17 сакавіка. A ў мінулым годзе выпад кова выявілі, што ў пашпарце запісана 7 сакавіка. Хто памыліўся: сама Маша ці пашпартыст? Вольга кажа, што бацька ix, Філат, называў апошнюю дату. Але бацька пры ўсёй сваёй начытанасці ніколі не віншаваў дачок, бо наўрад ці помніў даты нараджэння ўсіх шасцярых дзяцей. Але затое Маша помніла дні нараджэння не толькі сваіх дзяцей, унукаў, але пляменніц, пляменнікаў, ix дзяцей — яе дваюрадных унукаў. Кожнаму са сваіх рабілі свята, мне — цэлы юбілей. Свае імяніны любіла, але без чужых гасцей, акрамя хіба Андрэя Макаёнка. Ён не забываў павіншаваць, i гэта яе кранала, хоць знакі павышанай увагі да асобы сваёй не любіла. Клопат пра іншых быў сэнсам яе жыцця. Калі Андрэй, развёўшыся з Ленай, адзін жыў на дачы i не з'явіўся на мой дзень нараджэння — 30 студзеня, Маша ўстрывожылася:

—Захварэў.

— Можа, забыўся?

— Не мог ён забыцца!

I на другі дзень я паехаў да яго, даехаў на машыне да «Беларусі», а там два кіламетры таптаў сцежку ў снезе, які валіў усю ноч. Андрэй з высокай тэмпературай ляжаў у непрапаленай дачы.

Аднак залішне пакручастая сцежка маіх успамінаў. З такімі адхіленнямі не выберашся з ix за многія месяцы. A колькі мне Бог адвёў жыцця? Нехта з французаў, здаецца, сказаў: «Трэба мець час, каб напісаць коратка». Я ніколі не ўмеў пісаць коратка, як Янка Брыль. Я меў мала часу? Можа, i мала. Але мне зайздросцілі, што я напісаў шмат. Цяпер не зайздросцяць, бо няма перавыданняў, i творчасць наша ў мінулым; рушылася дзяржава — рушыліся таленты, час параўнаў усіх нас, працавітых i гультаяватых, таленавітых i не вельмі. Літаратура — дама капрызная i здрадлівая. Мне плакаць хочацца за лёс драматурги Макаёнка, прозы Мележа, паэзіі Панчанкі. Тыя, хто нібыта ваюе за нацыянальнае адраджэнне, калі ўгледзецца, спіхваюць з п'едэстала нават Купалу i Коласа, каб заняць ix месцы. Божа, наколькі вышэй была мая Маша. Яна ні на хвіліну не займала чужога месца, толькі сваё, адведзенае ёй Богам i жыццём!

5...

Лета 1944. Пачалося вялікае наступление амаль усіх франтоў. Карэльскі рушыў на дзень ці два раней Беларускіх — глабальнай аперацыі «Багратыён». У канцы чэрвеня вызвалілі Петразаводск. I літаральна на другі дзень 33-ці асобны зенітна-артылерыйскі чырвонасцяжны дывізіён быў зняты з пазіцый у Кандалакшы, Афрыкандзе, Коўдзе i пагружаны ў саставы. Не рабілі тайны, куды перакідваюць.

Я выказваў сваё здзіўленне наяўнасцю снарадаў у Мурманску — ні гадзіны без снарадаўі Я гэтак жа здзіўляюся дагэтуль: адкуль браліся вагоны? Два дні — i два саставы!

Гэтую i ўсе наступныя перадыслакацыі — ад Петразаводска да Ландсберга на Варце — я падрабязна напісаў у рамане «Зеніт». Хіба магу адзначыць наша спакойнае, бадай мірнае (Фінляндыя выйшла з вайны) жыццё ў сталіцы Карэла-Фінскай рэспублікі. Кармілі па тылавой норме. Але для мяне была радасць: мора выдатнай паперы; у Кандалакшы апавяданне «У снежнай пустыні» я напісаў на руска-фінскім слоўніку; паперу на лісты (а дзяўчаты любілі пісаць) выдавалі з большай ашчаднасцю, чым сто грамаў франтавых, якія старшыны палавінілі: выгадвалі сабе i начальству.

Я «купаўся» ў паперы. Але не помню, каб напісаў штось вартае ўвагі, як «У снежнай пустыні». Я пісаў лісты Машы. Я закідваў яе пісьмамі з доўгімі развагамі аб нашым каханні, аб нашай будучыні — пасля вайны. Шкадую, што тое не захавалася, яно было б цікавым дакументам часу.

Маша адказвала не так часта i коратка. Без любоўных излияний — не любіла сантыментаў. Да таго ж у яе не было часу. Тут формула працавала сваім прамым сэнсам: якраз адсутнасць часу вымушала пісаць лаканічна, без тых адступленняў, разваг, вадзяністай філасофіі, якія дазваляў сабе я, камсамольскі прапагандыст, * пачынаючы пісьменнік. Але не толькі гэтымі якасцямі было абумоўлена маё частае пісанне. Я жыў каханнем да жонкі, любоўю да дачкі. Я лічыў сябе шчаслівым чалавекам — яны ёсць у мяне. Бадай, ніхто з маіх равеснікаў, прызыўнікоў апошняга мірнага года i ваеных гадоў, не меў такога шчасця. Акрамя ўсяго, я адчуваў віну перад Машай i як бацька замальваў яе (але пра гэта пасля). Праз год яна скажа мне: «Я па пісьмах тваіх здагадвалася, што небязгрэшны».

Не трэба залішне многа прызнанняў! Ba ўсім павінна быць разумная мера, у каханні таксама — ці, можа, нават — тым больш у каханні.

У «Зеніце» герой — я — сустрэў перамогу ў шпіталі. У сапраўднасці ў шпіталь я не трапіў, хоць быў аглушаны на Одэры, куды паехаў з пражэктарысткамі. Але помню, што пасля радаснага салюта на світанку, першым мірным, я апынууся ў абгароджаным нямецкім гародзе, дзе яшчэ нічога не пасеялі, але вырасла трава, i паводзіў сябе ў адзіноце, як дзіця: куляўся, качаўся, смяяўся, плакаў.

Ніхто з маіх калег, якія прайшлі фронт, не напісаў гэтага адчування ў тую пераможную ноч. Не, здаецца, ёсць у Юрыя Бондарава. Праслязіўся нават Калбека, саркастычны парторг, які высміхоўваў маю сентыментальнасць. Плакалі дзяўчаты — тыя, у каго загінулі бацькі, браты, жаніхі.

З усходам сонца я сеў пісаць Машы: новы дзень, новая эпоха, новае жыццё — новыя думкі. Зноў шкадую, што тое не захавалася. Цікава, якія яны былі, думкі, развагі першага мірнага дня? Залішне ўзнёслыя? Наіўныя? Хапала ў ix усяго. Але аднавіць такое пісьмо немагчыма. Аднавіць радасць таго дня. Шмат пасля было ў жыцці радасці, але ніводная не набліжалася да тае адзінай, калі з'явілася перакананне, што ты прайшоў страшэнную бязлітасную вайну i застаўся жывы, не скалечаны. Помню адно, што напісаў ці, можа, i не напісаў, але што гучэла ў кожным радку: «Я вярнуся да цябе, Маша! Я вярнуся!» Пяць гадоў назад я сказаў гэтыя словы на рэчыцкай дарозе. Пісаў ix у пісьмах даваенных, у пісьмах пасля вызвалення. Але ці так яны гучалі, як у дзень Перамогі?!

Праз месяц-паўтара зволілі дзяўчат. Не прыгарнуўся я ні да адной з ix, але развітваўся з імі з глыбокім смуткам. Акрамя таго, што большасць з ix былі выдатнымі салдаткамі, яны сагравалі мужчынскую палавіну, няхай некаторыя i грахоўна, але, як казалі тады, «вайна ўсё спіша».

Іранічны Калбека не без смутку сказаў каля вагонаў, з якіх дзяўчаты выглядалі, як злоўленыя птушкі:

— Мне шкада ix.

I мне было шкада ix. Чаму? Не разумею. Цяпер гляджу на бабуль — былых франтавічак, партызанак i кажу ім, у размовах, у кнігах: «Вы шчаслівыя людзі».

Маша лічылася ўдзельніцай вайны — рабіла ў тыле. Па яе прафесіі не ў тыле яна працавала — на перадавой: памагала раненым. Помню, як у Пракопаўцы інваліды, абураныя, на ix думку, несправядлівай дзяльбой юнраўскіх анучак (а было нямала сапраўды анучак — стар'ё слалі амерыканцы), сказалі мне, сакратару партарганізацыі:

— Каб ты, Пятровіч, не быў Марусіным мужам, мы табе намялі б бакі. Скажы дзякуй жонцы сваёй, яна асцерагае цябе.

Яна асцерагала мяне больш за паўстагоддзя! Ад злых людзей, ад хвароб, ад літаратурнай багемы, ад захаплення славай i ад рознага глупства.

Там, у Германіі, я ўпершыню сур'ёзна заняўся творчасцю, пісаў не ў «мёртвую гадзіну» пасля абеду — у «мёртвы сезон» («мёртвы» ў сэнсеібаявой i палітычнай падрыхтоўкі; вайна скончылася, f яна ўсяму навучыла — i страляць, i жыць!). Сядзеў у прасторным пакоі нямецкага дома перад стосам выдатнай паперы, перад масіўным чарнільным прыборам, які я не паляніўся прыцягнуць дадому (адзіная каштоўная рэч, якой калегі пісьменнікі зайздросцілі).

Парторг Калбека, застаючы мяне за сачыненнем, скептычна хмыкаў:

— Сядзіш, шчалкапёр?

— Сяджу.

— Сядзі, сядзі. Работа любіць дурняў.

Цьмяна прыгадваю, як узнікла задума сюжэта «Пометы». Ці не ад таго, як мы з тым жа Калбекам не здолелі забраць у нямецкім доме скуру на падошву? Я напісаў гэты эпізод у «Зеніце». Дробязь перарасла ў высокую гуманную ідэю: не помсціць мы прыйшлі на ix зямлю, у савецкага афіцэра (у маёра Раманенкі — героя «Пометы») зусім іншая мараль, чым у фашыста, які расстраляў у Беларусі маёраву сям'ю.

Можа, тады, над першай сваёй аповесцю, зразумеў, за якую цяжкую працу бяруся — не цэглу фармаваць!

За пяць гадоў я адарваўся ад беларускай моўнай стыхіі, добра яшчэ, што ўсе гады меў у ранцы беларускую кнігу — зборнік вершаў Паўлюка Труса, які захапіў, калі ішоў у армію. Вывучыў вершы на памяць. Нават чытаў ix дзяўчатам — архангельскім, комі, i — дзіўна! — яны слухалі.

Рукапіс адаслаў Машы. Не помню, па маім жаданні ці сама яна адаслала яго ў часопіс «Беларусь». Галоўнаму рэдактару Іллі Гурскаму аповесць падабалася, але аб'ём для тонкага часопіса велікаваты, i ён перадаў яе ў

«Полымя» Пятрусю Броўку. У апошнім нумары 1945 года адбыўся мой дэбют.

У жніўні я выпрасіў у камандзіра дывізіёна два тыдні адпускных. Рваўся сустрэцца з жонкай, дачкой. Дарога была пакутлівая: з Брэста ледзьве выехаў.

Прыехаў у Церахоўку i, выскачыўшы з вагона, пабег да Пракопаўкі, чамадан быў лёгкі, нічога ў Германіі не набыў, не як некаторыя, што везлі па паўвагона.

Уразіла Воленка: уся высечана — i стары лес, i малады сасняк. Але хата лесніка, у якой я жыў, ацалела.

Знаёмы парк, парадзелы, праўда. Знаёмы дом. Па Машыных апісаннях знайшоў пакой, у якім жыла жонка i дачка. Машы не было. Малая Ліна расплакалася, калі я ўзяў яе на рукі. Што паду мала чатырохгадовае дзіця? Ведала ж, што ў яе ёсць тата.

Сустрэча з Машай адбывалася без сантыментаў, без слёз i ласкавых слоў, бо прысутнічалі маці i дачка Баранавы. Маша азірала мяне неяк здзіўлена i насцярожана. Можа, таму, што я добра адкарміўся на нямецкіх харчах, а яна — скура ды косці. Насцярожанасць устрывожыла. Але выгляд яе не расчараваў, яна па-ранейшаму была любая, жаданая, пяцігадовая разлука, палярныя вятры не астудзілі пачуцці.

Упэўнены, што шчырасць — ніякіх тайн! — нас зблізіць, я ўначы прызнаўся ў адзіным сваім граху. Меў сувязь ca сваёй падначаленай, калі яшчэ быў камандзірам гарматы, кароткую — некалькі дзён; камандзір батарэі, які сам адкрыта жыў з дзяўчынай, прысякаў амаралку — разлучыў нават сур'ёзна закаханых: «выменьваў» яго ці яе на такога ж грэшнага з іншай батарэі ці службы пры штабе.

(Між іншым, гэтая мая звышсумленнасць падводзіла мяне i пазней, не ў сямейным плане — у службовым, літаратурным.)

У цемры я не мог бачыць выраз твару яе, словамі яна ніякіх эмоцый не выказала, але паўтору блізкасці не дазволіла: перабралася з вузкага ложка на голую ляжанку. Эмоцыі яна выявіла дні праз тры, калі мы пехатою ішлі да маіх бацькоў — у Добрушскае лясніцтва.

Сустрэлі чараду кароў, якіх гналі з Германіі змораныя доўгай дарогай бранскія жанчыны. Я пачаў па-салдацку гулліва размаўляць з імі. Адна мацюкнула мяне:

— Знайшоў дзеўку, дык вядзі куды вядзеш, бугай адкормлены.

Адышлі — i Маша страшэнна абурылася. Не мацюжніцай. Мною. Маёй развязнасцю. I выдала мне так, як пасля не выдавала ні разу ў прыступах рэўнасці.

— Цынік ты! Распуснік! A такія пісьмы пісаў... Брахун!

Ад блізкасці, пакуль гасцілі ў бацькоў, спачатку ў маіх, пасля ў Церусе, яна не ўхілялася, але рабіла гэта як бы пад прымусам, папрасіла мяне асцерагацца, каб ёй не зацяжарыць.

Бацька мой ca сваёй сялянскай непасрэднасцю пакрыўдзіў яе. Пры сустрэчы агледзеў нас i бухнуў:

— Сын наш вон які спраўны, а ты якая...

Маша крыўды не выдала, адказала жартам:

— Сына немцы кормяць. А мяне... дзевяць кіло амерыканскай фасолі ў месяц.

Маці маёй Маша спадабалася, палюбіла яе. На сястру маю Галю мела крыўду, якую не забывала i пазней. Год назад Галя прыйшла ў Маркавічы, Маша сустрэла залоўку як родную, а тая выпытвала ў суседак, як нявестка паводзіць сябе тут: ці не гуляе? Гэта Машу абразіла, абразу гэтую доўга не магла дараваць.

У паходах i пераездах праляцела паўмесяца. У канцы майго водпуску быў апублікаваны ўказ аб дэмабілізацыі з арміі радавых, сержантаў старэйшых узростаў i спецыялістаў народнай гаспадаркі — інжынераў, тэхнікаў, настаўнікаў, медыкаў. У ваенкамаце, дзе трэба было адзначыцца па прыездзе i ад'ездзе, мне сказалі, што я маю права звольніцца тут, дома. Але мяне пацягнула ў дывізіён, у якім праслужыў пяць гадоў, да баявых сяброў — развітацца з імі.

Пасля шкадаваў, што паехаў, бо нейкія два месяцы цягнуліся даўжэй за пяцігодку — так рваўся дадому, да Машы. Каханне мае за дні сустрэчы ніколькі не аслабела, нягледзячы на яе абурэнне i цяпер зразумелую мне адчужанасць. Моцна трывожыла, што ад жонкі ні слыху ні дыху. Апраўданне давалі нараканні на палявую пошту: у мірны час яна пачала працаваць горш, чым у ваенны.

Нарэшце звальненне. У канцы кастрычніка. Дзе я пісаў пра доўгую, у шэсць сутак, дарогу дадому — у мірнае жыццё? У «Мосце», безумоўна, пра перыпетыі з вагонамі, з маімі кнігамі. Я вёз мяшок кніг. Во мае трафеі! У нейкім маёнтку мы выявілі рускія кнігі са штампам Смаленскай бібліятэкі. Я перавозіў ix, аформіў у дывізіённую бібліятэку і... адабраў для сябе — для вучобы. З паведамленнем з «Полымя» аб прыняцці «Пометы» я цвёрда вырашыў: іду ў школу ў той вёсцы, дзе Маша, i тут жа паступаю на завочнае аддзяленне педінстытута. Што i зрабіў, калі вярнуўся.

Як дабрацца з Церухоўкі да Пракопаўкі з мяшком кніг? Пазваніў са станцыі Вользе, яна рабіла ў райцэнтры на пошце.

— Я пазваню ў сельсавет. Маша папросіць у калгасе каня.

Чакаў гадзіны тры з нецярпеннем. Вечарэла. I я ўскінуў мяшок на плячо, чамадан у руку — і.дай Бог ногі i сілу ў нагах. Але груз не па сіле. Каб не голыя кусты, схаваў бы кнігі ў гушчары. Але як схаваеш увосень! Шкада было: дождж можа памачыць, найдаражэйшы ж скарб — кнігі. Калі ўжо бадай знямогся, пашанцавала: дагнаў дзядзька на падводзе i пад вёз франтавіка.

Машы дома не было. Малая пазнала бацьку, ахвотна пайшла на рукі, i гэта было вышэйшай узнагародай за праліты пот. ч .

— А Маруся пайшла цябе сустракаць, — паведаміла старая Баранава.

— Без каня?

— Дзе ты возьмеш таго каня! Колькі ix у калгасе? Пяць ці сем.

Маша вярнулася параўнаўча хутка, здзівілася:

— Як жа гэта мы размінуліся?

Але я зразумеў, што бачыла яна мяне. Але чаму не сустрэла? Таму што я быў на возе? Пасаромелася фурмана? Яе пацыент, інвалід.

На другі вечар наладзіла вечарыну з нагоды зварота мужа, усе бацькі, жонкі адзначалі гэтую, можа, самую радасную ў жыцці падзею: вярнуўся жывы! На закусь нават сала было. Дзе ўзяла? Пазычыла? Захавала для такой нагоды з таго, што ёй зрэдку прыносілі ў знак удзячнасці за лячэнне? У застоллі сядзела вясковая ўлада: старшыня сельсавета, старшыня калгаса — партызан i франтавік, абодва інваліды.

Жанчыны пілі самагонку за шчасце Марусі. Хіба ж не шчасце — муж вярнуўся? Сама гаспадыня асаблівай радасці не выяўляла. На гэта звярнулі ўвагу. I Маша як стрэсла з сябе скруху — павесялела.

Не ў тую ноч — пазней, прыжыўшыся, я з папрокам спытаў яе:

— Ты ніводнага пісьма не напісала?

— Я пісала.

— Не атрымаў...

— Я напісала тры, — i характэрна пазмрачнела, пачуцці вельмі выразна адбіваліся на яе твары. — Але не адаслала. Я пісала, каб ты не вяртаўся да нас.

— Чаму? — ашаломлена спытаў я.

— Ты не знаеш чаму? Я так верыла табе! Так верыла. Мае расчараванне расло...

Гарачая хваля ўдарыла ў патыліцу: з-за сваёй мужчынскай нявытрыманасці я мог страціць сваё шчасце!

— А пасля паду мал а: а дзе я знайду другога такога дурня? Колькі вас засталося, жаніхоў нашых! Ды якая я нявеста — з дзіцем. Зраблю Ліначку сіратой пры жывым бацьку...

— Разумніца ты мая...

— Не падлізвайся.

Шчасце вярнулася — i я супакоіўся. Хутка зразумеў, што Маша кахае мяне па-ранейшаму, толькі выяўляе гэта інакш, чым да вайны. На ласкавыя словы яна заўсёды была скупая, але каханне сваё, у сталыя гады — любоў, умела выказаць нейкай асаблівай увагай, надзвычайным клопатам — як да мяне, так i да дзяцей. А тады, у першыя месяцы нашага сумеснага бед нага i ўсё роўна шчаслівага жыцця, яна найлепш выразна выяўляла свае глыбокія чыстыя пачуцці прыступамі... рэўнасці. Магла спіхнуць мяне з нашага вузкага жалезнага ложка. Магла шыбнуць у мяне што-небудзь, але заўсёды мяккае, быццам i злосць, i гульня. У прыступе такой рэўнасці спаліла пісьмы Жэні Бугровай, маёй завочнай карэспандэнткі, не верыла, што так хораша, ласкава можна пісаць чалавеку, якога ніколі не бачыў у вочы, а начытаная рамантычка, па сутнасці, паміж радкамі прызнавалася мне ў каханні. A неўзабаве, калі я пачаў рабіць у школе, Машына рэўнасць з умоўнай, да далёкіх невядомых зенітчыц i Бугровай, стала больш прадметнай — да настаўніц. Працавала выкладчыцай беларускай мовы мая аднакласніца Маруся Антоненка, у якую я ў сёмым класе быў закаханы, пісаў запісачкі, назначаў спатканні, на якое замест Марусі на мост з'явіліся хлопцы i зрабілі цёмную мне.

Аб гэтай даўняй дзіцячай прыгодзе я расказаў з іроніяйі са смехам, але Машы здалося, што старое можа ўваскрэснуць.

Неапраўданая рэўнасць часам абурала, але i радавала: раўнуе — значыць кахае. А яе каханне — самае дарагое, што я меў, яно давала энергію для творчасці, для працы ў школе, для партыйнай дзейнасці, даволі няпростай для таго часу. Мяне па падказцы райкама выбралі сакратаром сельсавецкай партарганізацыі. На той час — шэсць калгасаў без тэхнікі, у лепшым калгасе «Воля» — семнаццаць коней. Зімой трэба было падняць людзей — зноў тых жа дзяўчат — на лесанарыхтоўку; заданні былі жорсткія, шахты чакалі стойку, чыгунка — шпалы. Вясной — сяўба. Разбіся, а пасей! За зрыў пасяўной цягнулі на бюро райкама старшыню калгаса, старшыню сельсавета i сакратара партарганізацыі. Але больш цяжкім, чым лес i сяўба, была нарыхтоўка малака i мяса. Жывёлы няма, a ўсё роўна здай назначаныя 46 кілаграмаў мяса, колькі малака — дык i не помню ўжо. За правал нарыхтовак маглі не толькі выключыць з партыі, чым паламаць біяграфію, але i на прымусовы лесапавал адаслаць.

Але — дзіўна! — я нічога не баяўся, працаваў весела, з аганьком, у райкаме мяне цанілі. Калі я пачаў друкаваць апавяданні ў «Гомельскай праўдзе», сакратар Пятро Гарцуеў на пленуме хваліў мяне.

Цяпер здзіўляюся: адкуль браў час, імпэт, сілу волі? Удзень — школа, ўвечары — сход, партвучоба. Позна ўначы — за пісьмовы стол. (Які пісьмовы? Стол быў адзін — калека на трох ножках, дзве табурэткі — i гэта ўся мэбля).

З такой жа самааддачай працавала i Маша. Я яшчэ спаў, а яна ўжо прымала ў амбулаторыі хворых. А пасля бегла да тых, каго трэба наведаць дома. Hi адзін хворы не заставаўся без увагі. I ўсё пехатой. А участак — дзевяць вёсак. Не спынялі яе ні дождж, ні снег. А яка я была апратка! Які абутак! Успамінаю — плакаць хочацца.

Жылі мы вельмі бедна. У аповесці «Мост» я апісаў гэтую беднасць, калі герой — я — знясілены, не мог данесці паўтара пуды бульбы, насыпаныя лесніком напавер: атрымаеш палучку — аддасі. Настаўнікам — 600 рублей, калі пуд бульбы каштаваў дзвесце (зарплату выдавалі параўнаўча акуратна, медыкам сельскім па паўгода не плацілі, як i ў наш «шчаслівы» час вяртання ў капіталістычны «рай»).

Вясной 1946 года, калі ў Малдавіі, на Украіне мерлі людзі, мы таксама, можна лічыць, галадалі. Па бульбіне-дзве нам з Машай, кубачак малака з той жа бульбінай малой — гэта было ўжо шчасце, калі ўдавалася раздабыць такі «багаты» рацыён. А фасолевы суп, забелены малаком, здаваўся царскай ядой.

Можа, гэта прагучыць парадаксальна, але я ўпэўнены, што нястачы, беднасць i бескарысная адданая праца дзеля людзей умацоўвалі, цэментавалі нашу любоў, так я называю тое, што паступова ўсталёўвалася паміж намі. Менавіта — любоў, яднанне дзвюх душ. Каханне — гэта агонь, які запаліста ўспыхвае, але лёгка можа i патухнуць. Гэта — песня, якая дае асалоду, але можа хутка i скончыцца. A калі з'яўляецца любоў, то яна звязвае навечна. Яна — не мёд, яна — жытнёвы хлеб, у якім маеш патрэбу штодня, i яна, любоў, як хлеб арганізму, дае жыццёвую сілу пачуццю. Не думаю, што я тады разумеў гэтак жа. Але тое, што Маша забывала на мой грэх, a калі i ўспамінала, то з нязлой ужо іроніяй, i нягледзячы на прыступы рэўнасці да Антоненкі ці яшчэ да кагось з рэальных жанчын, я адчуваў да яе ўсё большую i большую замілаванасць, пяшчоту i, можа, самае галоўнае, удзячнасць, што яна не кінула мяне, не выставіла за дзверы, як ката, што нашкодзіў. Я не ўяўляў жыцця без яе. Куды б я пайшоў? На цагельны завод? Там, пэўна, не галадаў бы. Але што мне дала б тая праца? Яна не дала б магчымасці тварыць, вучыцца. А так мяне пасярод навучальнага года залічылі на завочнае аддзяленне педінстытута. I я пісаў. У сорак шостым я замахнуўся на вялікую працу — на раман. Адкуль такая смеласць? Сюжэт першай часткі дала Маша. Натуральна, што яна стала прататыпам Таццяны Маеўскай. Я не люблю чытаць напісанае нават самым блізкім чытачам, хоць рукапіс пасля даю ахвотна: чытайце на здароўе. А тут неяк угледзеў, што раніцай (была вясна, світае рана) Маша з вельмі сур'ёзным тварам чытае, што я напісаў за ноч, a пісаў я па некалькі старонак нямецкага гросбуха (прывёз у запас i паперу). Не пужануў яе, хоць усхваляваўся: як ацэніць? За снеданнем спытаў:

— Ну як?

— Што?

Паказаў вачамі на рукапіс.

— Ты падглядаў, што я чытаю. Хітрун!

— A хіба ў нас могуць быць тайны адно ад аднаго?

— У цябе яны ёсць. У мяне — не.

— I ў мяне няма. Проста слабавольны я.

Перад гэтым Маша зрабіла нязлосную праборку мне: тры дні таму мы з Бібікавым прынялі запрашэнне Антоненкі павячэраць у яе бацькоў, i я, баязлівец, стаіў гэта ад жонкі. А хто ў той галодны час мог адмовіцца ад вячэры? Маша разумела гэта i рэўнасці не дала волі. Паддражнівала, i ўсё.

Высокіх ацэнак яна не давала не толькі ў пачатку маёй творчасці, але i тады, калі я стаў народным, лаўрэатам i меў сотню выданняў.

Тады, помню, яна сказала:

— Пішаш ты цікава. Але пра жыццё ў акупацыі ты пытайся ў мяне. Я табе раскажу ўсё, што перажылі мы.

Так з'яўляліся падзеі сям'і Маеўскіх, на думку крытыкаў, больш дакладныя, праўдзівыя, чым раздзелы партызанскія, хоць Бібікаў, чалавек гаваркі, расказваў многа i ахвотна, але, відаць, на яго ўплывала ўжо партызанская літаратура, у той час даволі яшчэ недасканалая — запісы па гарачых слядах. Калі «Глыбокая плынь» выйшла асобнай кнігай, рускі пераклад выйшаў у «Советском писателе» у тым жа 1949 годзе (во аператыўнасць!), я неаднойчы чуў, як былыя партызаны расказвалі пра свае подзвігі не па ўласных успамінах — па маім рамане: больш уражліва, лагічна завершана, a галоўнае — аснова жыццёвая. Гэта лагічна: чалавеку хочацца празаічнае жыццё сваё ўзняць да паэтычнай легенды. Толькі чэрствыя прагматыкі гэтага не робяць.

Дзесьці ў канцы 1946 я адаслаў першую частку рамана ў «Полымя». Не чакаючы прысуду ёй, актыўна, з уздымам пісаў другую. Упэўненасць дала Маша сваёй ацэнкай. Не магу не успомніць добрым словам рэдактараў часопіса. Машынкі ў мяне не магло быць, усё пісаў, перапісваў ад рукі. I яны, рэдактары, чыталі, правілі па рукапісе, пасля чаго аддавалі на перадрук машыністцы. Да прыезду ў Мінск я нават не ведаў, што машыністцы трэба заплаціць. I рэдактар, i машыністка лічылі, што браць плату з сельскага настаўніка — непрыстойна. Адданыя справе людзі!

Адданыя... Гэтая адданасць справе, спагада хворым магла прывесці не толькі Машу, але i нас з Лінай да трагедыі.

Нямала было хворых на сухоты. Вяртаючыся ад ix, Маша старанна мыла рукі ў амбулаторыі, чысты халат мыла паўторна.

Аднойчы, пасля паходу ў Будзішча, я ўгледзеў яе нязвыкла ўзбуджанай. Насцярожыла, што яна не цалуе, не лашчыць дачку.

— Была ў туберкулёзніка?

Маша, характэрна прыжмурыўшыся, задумалася, рашаючы дылему: казаць ці не казаць?

— Мала што была...

— Адвезла ў бальніцу?

Уздыхнула цяжка.

— Не. Былі з Акулінай у Галі Бондаравай. Згасае дзяўчына: адкрытая форма, дыханне не з хрыпам — са свістам. Не есць нічога. I маці яе папрасіла: «Дзеткі, можа, яна з вамі з'ела б малачка з тварагом». I мы селі. I сёрбалі з адной міскі. Нельга было адмовіць. Даць зразумець, што жыццё яе згасае? А ёй так хочацца жыць! Каб ты пабачыў, там сам сеў бы...

Відаць, я не сеў бы сёрбаць з адной міскі, бо жэст жонкі i акушэркі не мог зразумець.

Да таго я ніколі не павышаў на Машу голас — так асцерагаў яе i свае пачуцці, помнячы, што яна была гатова на рашучы крок. А тут не вытрымаў. Пасінелы ад страху, гневу — перажыць вайну, каб памерці ад сухот? — ашалела закрычаў:

— Ты звар'яцела? Дзіця загубіць захацела? Фельчарка бязмозглая! У Акуліны тваёй што галава, што жывот — адным... набітыя. А ты ж... ты разумны чалавек! Здавалася мне...

Дзіўна, вострая на язык, яна нічога не адказала на мой істэрычны крык, яна даравала нават непрыстойны сялянскі эпітэт. I я зразумеў, што спалохана мая дарагая жонка не менш за мяне. Тыдні тры адварочвалася ад малой, кал i тая лашчылася. Клалася асобна спаць. А потым кінула мне ўедлівы жарт:

— Ты ўсё яшчэ баішся мяне пацалаваць? Нікчэмны баязлівец! Глядзі — развучышся. Ці маеш на кім практыкавацца?

Бог быў літасцівы да нас, маладых. Хоць як сказаць літасцівы... Маша часта здзіўляла. Не, тады гэта не здзівіла — узрадавала незвычайна. Калі мы трохі пабагацелі, не галадалі ва ўсялякім разе, Маша раптам спытала:

— А ты не хочаш другое дзіця?

О, якое шчасце! Вядома ж, хачу! Хтось з сучаснікаў можа сказаци: маладая бяздумнасць. Не! Дзяцей пасля вайны w раджалі самыя бедныя i не баяліся. A ў нас жа была цвёрдая ўпэўненасць, што яшчэ год-два — i мы будзем жыць як людзі. А што гэта за сям'я — з адным дзіцем?!

Але доўгае галаданне знясіліла арганізм маладой жанчыны. Першае гора — выкідыш. Я не проста перажываў, я моцна спалохаўся за яе здароўе. Пакуль хварэла, прыбягаў са школы на кожным перапынку. Нікому не казаў, якая хвароба ўлажыла Марыю Філаіаўну ў ложак, але бабы народ здагадлівы, толькі ў здагадцы ix крыўдным было, што лічылі: аборт.

Схадзіў да Баранава, не пасаромеўся папрасіць пазычыць малака, сала. Залатыя людзі былі гэтыя Баранавы! Машу крануў мой клопат пра яе здароўе. Аднойчы яна пагладзіла маю руку i ласкава сказала:

— Які ты харошы ў мяне.

О, якое гэта было шчасце, такое прызнанне: харошы i ў мяне. Я — яе, яе! На ўсё жыццё!

Недарэмна кажуць: не было б шчасця, ды няшчасце памагло. Пасля хваробы адносіны нашы як бы перайшлі ў новую вышэйшую стадыю, набылі новы сэнс — той, які заставаўся да канца жыцця, нягледзячы ні на рэўнасць яе, якая часам успыхвала, ні на бытавыя сварKi, часцей з-за дзяцей, пазней — з-за ўнукаў: выхоўвала ix бабуля, а дзядуля, стары скептык i буркала, часцей за ўсё крытыкаваў яе залішне ліберальнае выхаванне, хоць сам не аддаваў ім увагі столькі, як яна, вельмі ж быў заняты творчасцю, працай у Саюзе пісьменнікаў, у Вярхоўным Савеце; усім абавязкам сваім я аддаваўся з апантанай шчырасцю. Вяскоўцы любілі сваю фельчарыцу. I яна аддавала ім не толькі свае веды, вопыт, увагу, цеплыню сэрца — да хворага ў дальнюю вёску магла пайсці ў любы час, у любое надвор'е, — але магла аддаць апошняе. Прыгадваю два выпадкі, якія ў той кароткі міг нават абурылі мяне, а пасля захаплялі.

Пасля грашовай рэформы i адмены картачак у снежні 1947 года я ў хуткім часе атрымаў ганарар за першую частку «Глыбокай плыні», зменшаны, праўда, у дзесяць разоў, але ўсё ж тысячы паўтары. Паехаў у Гомель i купіў цэлы салдацкі рэчавы мяшок прадуктаў: каўбасы, масла, кансерваў, крупы, пячэння, цукерак. Ледзьве давалок ад станцыі, як той мяшок з кнігамі. Суседкі прыходзілі паглядзець на такую смакату, як на дзіва, радаваліся i засмучаліся: «Няўжо i нашы дзеці калі-небудзь будуць есці такое?», «Не дажывём да такога».

A дні праз тры я выявіў, што ад пакупак маіх мала што засталося. Закіпеў:

— Куды дзелася?

— Аддала.

— Каму?

— Хворым дзецям. — I ласкава абняла: — Ваня! Не злуйся. Хіба магла я не даць Паўліку? Яму ручкі гранатай адарвала. Ці Нінцы Міхальчанцы? Сухотнае дзіця. I дзецям Салодкага дала.

Салодкія — дзеці таго дырэктара, што некалі ў Церусе стрыг мяне, як барана. Яго ў 1937-м пасадзілі. Маці перабралася ў сваю вёску Чарацянку. Дзяўчаткі хадзілі ў пяты i сёмы класы. Вучыліся выдатна. Але малодшая разы два самлела каля дошкі — ад голаду. Маша тады моцна выдала нам з Бібікавым.

— Кіраўнікі! Балбатуны! Галодным дзецям памажыце!

— Памаглі б, каб бацька ix на фронце загінуў.

— Іван Сяргеевіч, пасаромейцеся! Вы ж добра ведалі Салодкага, казалі: залаты чалавек. Ды, нарэшце, дзеці за бацьку не адказваюць. Сталін сказаў.

Другі выпадак. У 1946-м прыслалі «дапамогу» па лініі ЮНРА (арганізацыя дапамогі разбуранай Еўропе). Да нас дайшло літаральна шмаццё амерыканскае (як не сорамна было такое пасылаць?!). Але клопату нам было не з гэтым шмаццём, а яго дзялёжкай. Людзі за вайну i пасля абнасіліся ўшчэнт. У акупацыі сеялі лён, пралі i ткалі. А пасля аднаўлення калгасаў хто мог дазволіць сабе пасеяць на прысядзібным участку лён? Хапіла б зямелькі пад бульбачку. Соткі нярэдка абразалі — за невыпрацоўку працадзён у калгасе.

Натуральна, кожная кофтачка, спадніца, штаны, няхай i паношаныя, з'яўляліся дарагім набыткам. Камісія тыдні два дзяліла. I колькі было нараканняў, скарг, абвінавачванняў! Мы, начальства — Бібікаў i я, неаднойчы хаваліся ад інвалідаў: тыя, падвыпіўшы, сапраўды маглі пабіць. З адзеннем было прасцей: што прыслалі — тое дзялілі. Найбольшы клопат быў з абуткам. Яго было некалькі мяшкоў. Але з кучы, што заняла пакой пошты (на вокнах былі краты), ледзьве выбралі дзесятак парнага. Дзівосы! Атрымліваючы няпарныя чаравікі, людзі смяяліся i плакалі, праклінаючы i заакіянскіх дабрадзеяў, i сваё роднае начальства, якое, маўляў, павыбірала лепшае. Каму трэба быў няпарны абутак? Але як ён атрымоўваўся? Інваліды горка жартавалі: «А чаго вы здзіўляецеся, бабы? Яны там думаюць, што ўсе мы аднаногія засталіся».

Самі інваліды выбралі чаравікі жаночыя, парныя, самыя лепшыя. I ўрачыста ўручылі сваёй фельчарцы.

— Табе, Філатаўна, больш за ўсіх прыходзіцца хадзіць. Гэта табе не ад амерыканцаў — ад нас.

Кранулі Машу да слёз.

А праз тыдзень чаравікі зніклі.

Я абурыўся:

— Каму аддала? Думала? Скажуць: столькі нахапалі, што раздаюць.

— Як ты баішся, што скажуць. Не скажуць. Вольга Шклярава замуж выходзіць. A ў што абуцца не мае. I я аддала ёй... Каб ты пабачыў, як усцешылася дзяўчына!

На змену абурэння прыйшло замілаванне дарагім чалавекам. Такой яна была маладая, бедная. Такой засталася i ў сталыя гады, зрабіўшыся адносна багатай.

6...

У чэрвені 1947 года мяне прынялі ў Саюз пісьменнікаў. Адзіны прафесійны літаратар на ўсю Гомельшчыну! Як не ганарыцца? Але як паказаць гонар, калі ў жыцці нашым нічога не змянілася? Людзі не разумелі, што гэта такое — друкавацца ў тоўстым часопісе. Нават калегі мае — настаўнікі. Вось каб мне дал i літэрныя картачкі! Але ніхто ix не даў — ні Саюз пісьменнікаў, ні райвыканкам. Сакратар райкама Гарцуеў абяцаў, але... «абяцанка — цацанка, а дурню радасць», як любіў казаць мой бацька.

Становішча палепшылася з адменай картачнай сістэмы. Не, не з самой адменай, а з ганарарамі маімі, якія давалі магчымасць купіць прадукты. Пакуль людзі не мелі грошай, магазіны былі багатыя на асартымент. А я пісаў шмат. У паўзах паміж працай над раманам пісаў апавяданні — для «Гомельскай праўды», бадай, па заказе загадчыка аддзела культуры Абрама Рабіновіча, з якім шчыра пасябраваў. Ён быў чалавекам, які пасля апублікавання першай часткі «Глыбокай плыні» прызнаў ува мне сапраўднага пісьменніка i ганарыўся нашей дружбай. Была яшчэ паштарка Надзя Старосценка, якая пачала глядзець на мяне як на прышэльца з іншага свету, з чаго Маша смяялася: аднойчы Надзя спытала, ці не баіцца яна жыць са мной. «Талент жа Богам даецца», — была пераконана.

У Саюзе пісьменнікаў я паскардзіўся на свае «сельскія ўмовы». I адказнаму сакратару Паўлу Кавалёву, з якім гаварыў па-сяброўску (да «генерала» Броўкі не дабіраўся), прыйшла ідэя рэкамендаваць мяне ў партыйную школу. Ідэя падабалася мне. 1200 рублёў стыпендыі! Удвая больш, чым плацілі настаўніку.

Але Маша спалохалася. Яна была цяжарная. Ізноў застацца адной у Пракопаўцы? Ды я сказаў, што без яе не паеду. А дзе жыць у Мінску? I ў наш час гэта клопат. A ў сорак восьмым годзе?.. Здаўшы экзамен, пайшоў да дырэктара школы Ільі Паўлавіча Кожара прасіць інтэрнат. Адмова была рашучая: сямейным інтэрната няма! Але не помню, у якім кантэксце размовы Кожар «адкрыў», што я аўтар «Глыбокай плыні». У гэты час друкавалася другая — партызанская частка рамана, i там камандзір злучэння — Ружак, прататыпам якога быў Кожар. Адразу перамяніўся суровы партызанскі генерал (у сапраўднасці, пры знешняй суровасці, гэта быў добры чалавек). Упікнуў, што, пішучы раман, я не звярнуўся да яго.

— Не адважыўся.

— Дарэмна. Пісьменнік павінен быць што партызан: прайсці там, дзе ніхто не можа прайсці.

Пасля я выконваў гэты дэвіз.

Інтэрнат Кожар не здолеў мне даць, але, калі я знайду прыватную кватэру, з прапіскай паможа.

Тыдзень, калі не больш, хадзіў я да знямогі па прыватным сектары Мінска, пераважна ў раёне Камароўкі, Лагойскага тракту; мабыць, цягнула бліжэй да Дома друку, дзе змяшчаліся ўсе часопісы, выдавецтвы.

Пачуўшы, што ў нас будзе ажно двое дзяцей, адно грудное, гаспадары гаварыць не хацелі; кватэраздымшчыкаў хапала, жылля не хапала.

Ратавала мяне, што я атрымаў ганарар i меў магчымасць заплаціць за год наперад. Наняў пакойчык метраў дванаццаць па Лагойскім тракце, амаль побач з Домам друку (ля скрыжавання цяперашніх вуліц Коласа i Сурганава). Стары драўляны дом, падзелены паміж дзвюма сёстрамі i братам, які здолеў атрымаць кватэру дзесьці за горадам у «Водаканалтрэсце». Лічылі, што мне пашанцавала. А што? Недарэмна кажуць: «З мілым рай i ў будане». Для мяне — з мілай. Але мілая, родная, блізкая хадзіла, па нашых разліках, на апошнім месяцы. А таму з вялікім хваляваннем спяшаліся пераехаць. " У

Пракопаўцы шкадавалі. На развітальнай вячэры, на якую мы не паскупіліся, жанчыны плакалі:

— Марусечка, не будзе ў нас такой фельчаркі, бо няма ў свеце другой такой.

Маша таксама расплакалася.

На станцыю нас адвёз сам старшыня Панас Баранаў.

Багаж наш быў незвычайны: адзіны жалезны ложак, які мы набылі. Маглі ложак купіць i ў Мінску, але гэтым даражылі па вядомай прычыне.

Дробязь, але запомнілася. Пакуль я атрымоўваў багаж, Маша пачула па радыё паведамленне аб павышэнні цэн на паштовыя адпраўленні, i гэта яе чамусьці спалохала i засмуціла. Запомнілася таму, што з нас новы сябра Андрэй Макаёнак часта смяяўся:

— Маша, раскажы, як ты спалохалася цаны на маркі.

Прырода парушыла нашы разлікі: роды адцягваліся. Пачаліся заняткі ў школе, i я сядзеў на лекцыях, шт > на іголках. Вісеў на падножцы трамвая, каб хутчэй дасхаць дадому. Не заглядваў нават у Дом друку, хоць туды моцна цягнула — да калег, да новых сяброў.

Ускокваў у хаціну — з палёгкай выціраў пот з ілба: Маша ў калідоры на керагазе гатуе абед.

Зацяжка з нараджэннем дзіцяці трывожыла мяне.

Машу мая трывога цешыла, яна жартавала.

Разбудзіла яна мяне гадзіны ў чатыры раніцы восьмага кастрычніка:

— Пара. Схваткі.

Я страшэнна разгубіўся:

— Што ж рабіць? Дзе ўзяць машыну?

— Якая машына? Пайшлі.

— Пехатой?

— Не бойся, несці мяне не будзеш. Дайду.

Ішлі па пустых завулках па асеннім холадзе — i мяне калаціла ад хвалявання, ад страху. Маша жартавала.

Добра, што да 1-й бальніцы рукой падаць, кіламетр які, не больш.

Накарміўшы Ліну, пабег паўторна ў радзільнае аддзяленне. Выйшла сястра:

— У вас толькі што нарадзілася дачка.

Ледзьве не самлеў ад шчасця. З глыбокім хваляваннем пісаў Машы доўгае пісьмо, не падумаўшы, што ёй пакуль што не да излияний маіх.

Праз два тыдні забраў жонку з дзіцем у свае «харомы», тады трымалі ў раддоме доўга, па-мойму, гэта было апраўдана. Дзяўчынку назвалі Таццянай. У год смерці маці ёй споўнілася 50 год. Працаўніца, апантаная, як маці. Не, бадай, як бацька: апантаная ў творчасці, а не ў хатняй працы. Дацэнт універсітэта, член СП, літаратуразнаўца, фалькларыст, аўтар унікальнай кнігі па беларускай міфалогіі, якую, між іншым, выдавецтва выпускав ўжо тры гады. Во дзе могуць затаптаць любы талент: чалавек не можа дачакацца кнігі i губляе веру ў сябе, у людзей, траціць творчае натхненне.

Жыццё ў нас было незвычайнае, супярэчлівае. Ад пракопаўскага галадання мы адразу перайшлі на багаты стол. У магазінах усё было. Каўбасы ўсіх гатункаў, асаблівай смакаты — кракаўская, палтаўская. Ікра ў бочках! Помню, дэфіцыт быў на малочныя прадукты, i Маша мусіла замест малака піць піва, каб у яе было да» волі малака для Танечкі.

Але ў «харомах», калі паставілі яшчэ адзін дзіцячы ложак, нельга было размінуцца двум чалавекам. Кухня — палічка за грубкай, у якой па-сялянску ў чыгунку варылася страва. Дзе канспектаваць «Капітал»? Дзе вучыць філасофію? «Бытие определяет сознание». Але хацелася большага, чым вучыцца. Цягнула пісаць. Здалёк, у сытым быце, жыццё ў жабрацкіх калгасах, дзе я правёў тры гады, здавалася рамантычным, поўным стваральнага пафасу. I ў мяне нарадзіўся сюжэт новага рамана — пра вёску, пра афіцэра-франтавіка Максіма Лескаўца — да ўмоў нялёгкага мірнага жыцця. У першым варыянце раман называўся «Блізкі час». Рэдактарам не спадабалася. Майстра па назвах Анатоль Вялюгін параіў перарабіць на «У добры час». Што лепш? Адчуваў, што-i тое, i тое — не «Глыбокая плынь», славы такой не прынясе.

Класікаў марксізму я канспектаваў дома, калі дзеці i Маша засыналі. А каб пісаць — папрасіў дырэктара выдавецтва дазволіць прыходзіць у Дом друку i працаваць у пакоі рэдакцыі мастацкай літаратуры. Машы не падабаліся гэтыя мае паходы, але яна маўчала.

Кажуць: у цеснаце — не ў крыўдзе. Так. Але тады, калі нішто i ніхто не перашкаджае нармальнаму адпачынку, сну. А нас даймалі... клапы. Жах, колькі ix, паразітаў, было! I ніякага ратунку. Дом-клапоўнік. Яны паўзлі праз шчыліны з палавіны гаспадыні. На дзіця. Каб ратаваць малую, пад ножкі ложка ставілі каструлі з вадой. Але яны, гады, пікіравалі са столі, як праклятыя «юнкерсы», якія я ўсё яшчэ сніў.

Але больш, чым мае вячэрнія паходы ў пусты Дом друку, Машы не падабаліся наведванні піўнушак.

Мастацкая багема, відаць, з'ява такая ж даўняя, як само мастацтва. Бражнічалі ў Рыме, у сярэдневяковых Францыі, Іспаніі, Галандыі. У Расію яна прыйшла пазней — у эпоху Пушкіна, калі мастацтва i літаратура выйшлі з манастыроў. Расквітнела багема ў часы Блока — на дэкадэнцкім полі. З прыходам у літаратуру сялянскіх i пралетарскіх паэтаў багема набыла размах рускага разгулу, у якім гінулі многія таленавітыя людзі, Ясенін, напрыклад.

«Вадзілі казу» беларускія творцы i да вайны, натхніцелямі былі такія «геніі», як Алесь Кучар, i ён жа даносіў на п'яную «свабодалюбівую» балбатню сваіх калег, i некаторыя з ix паплаціліся за гэта жыццямі ці трапілі на катаргу.

Пасляваенная багема мела сваю адметнасць, сваю небывалую дагэтуль асаблівасць. Людзі вярнуліся з вайны, акрыленыя перамогай i з радасцю, што засталіся жывыя. Так-так, пілі не з-за душэўнага разладу — пілі з радасці. Няцяжка ўявіць, як цягнула ў кампанію такіх маладых творцаў, як я. Пасядзець побач з Пятром Глебкам, выпіць з ім — гэта ж гонар. A галоўнае паслухаць яго, разумнага, эрудыраванага, знаўцу гісторыі агульнай i асабліва гісторыі беларускай літаратуры. Пятро Фёдаравіч не баяўся расказаць i пра Александровіча, i пра Мікуліча, i пра Скрыгана, i пра Гартнага, Чарота, якія скончылі жыццё ці былі яшчэ ў далёкай Сібіры. На гэтых шумных сустрэчах я атрымаў тое, чаго не магла даць ніякая партшкола. Не кажу ўжо пра сваіх равеснікаў, учарашніх франтавікоў i партызан. Як яны, таленавітыя назіральнікі, дапаўнялі веданне ваеннага ліхалецця ва ўсіх яго праявах. Успамінаю расказы партызанаў Уладзіміра Карпава, Алеся Рылько, Янкі Брыля, франтавікоў Андрэя Макаёнка, Анатоля Вялюгіна, які зайздросна ведаў i ваенныя, i партызанскія дзеянні, мінскае падполле. А рэвалюцыянер-падпольшчык Піліп Пестрак, які прасядзеў адзінаццаць гадоў у польскіх турмах! Адзін Пестрак — цэлы універсітэт. Дарэчы, i класікаў марксізму-ленінізму ён ведаў больш грунтоўна, чым мы з Андрэем, слухачы партшколы, а можа, чым i выкладчыкі нашы.

Хіба магло не цягнуць да гэтых людзей прагнага да блізкай гісторыі маладога раманіста! Ужо тады я выношваў сюжэт рамана пра мінскае падполле, але адчуваў, што не валодаю матэрыялам. Задуму сваю не здзейсніў i пазней, калі не лічыць «Гандляркі i паэта». Не здзейсніў таму, што афіцыйныя гісторыкі так заблыталі гісторыю падполля i так перагрызліся паміж сабой, што я не адважыўся ўзняць гэтую глыбу гераізму i здрады, зацятай барацьбы розных груп, якія засылаліся Панамарэнкам, Берыя i Цанавам, ваеннай разведкай, а магчыма, i немцамі.

Сустрэчы незабыўныя. Акрамя гісторыі, даўняй i нядаўняй, гарачыя спрэчкі пра літаратуру, пра тыя творы, якія з'яўляліся ў друку: паэмы, аповесці, раманы. Адным словам, універсітэт! Літаратурны універсітэт!

Акрамя клапоў маленькая Танечка пакутавала ад дыятэзу, i сон яе часта перапыняўся, што драбіла i наш з Машай сон, i я сядзеў на лекцыях з чыгуннай галавой, часта спазняўся, за што Кожар аднойчы па-бацькоўску нацягаў мяне за вуха. иЩ

П'яныя кампаніі нашы былі чыста мужчынскія, i Маша верыла гэтаму i жаночай рэўнасці не праяўляла. Яна верыла, што для мяне гэта яшчэ адна школа — літаратурная. Але каб не пілі. Яна радавалася, калі ў наш цесны пакойчык прыходзілі госці. Дзякуй Богу, пачаставаць было чым: грошы меліся i магазін побач. Гасцямі нашымі ў той час нязменна былі Андрэй Макаёнак, Аляксей Кулакоўскі, зрэдку Пятро Васілеўскі, які вучыўся ў Маскве ў інстытуце кінематаграфіі. Усе трое любілі нашу сям'ю, нашых дзяцей. А мы з Машай любілі ix — выдатнага гумарыста, рагатуна Андрэя, эрудыта з маскоўскай закваскай Пятра, скептыка, нігіліста, які адмаўляў нават Маркса i Леніна (у той час! Страх на нас наганяў), разважлівага, па-сялянску памяркоўнага Аляксея, трохі цяжкадума, вельмі üivypaTHara ў быце, парадачак на яго стале быў адменны, крануць штосьці баяліся нават дзеці; цынік Пецька выводзіў Аляксея тым, што рабіў на стале беспарадак — раскідваў газеты, кнігі. Старэйшы за нас амаль на дзесяць гадоў, Аляксей перажываў «маскоўскую безалабершчыну» Васілеўскага. Супакойваў яго вялікі дыпламат Андрэй, які ўмеў усе словы i дзеянні перавесці ў жарт, у «чалавечую камедыю». • -

Машы Кулакоўскі спадабаўся з першага ж знаёмства. Асабліва цаніла яго негатыўнае стаўленне да багемных куцяжоў.

— Разумны чалавек — ва ўсім разумны. Не тое, што вы, шалапуты.

Лес нас звёў i тым, што мы кватаравалі на адной вуліцы праз дзве драўляныя развалюхі. Маша адразу ж пасябравала з Нінай Ульянаўнай, жанчынай такога ж складу характару, толькі больш пакорлівай. Ix зблізіла нядаўна перажытае. Ніна, можа, менш сутыкалася з пагрозай смерці, чым мая жонка, але нагаладалася ці не больш, жывучы ў эвакуацыі з маленькім сынком у Варонежскай вобласці, працуючы сельскай настаўніцай.

Кожны выхадны, святочны мы па чарзе абедалі то ў нас, то ў Кулакоўскіх. Як толькі месціліся ў такім пакойчыку, як наш! Нязменна прысутнічаў i весяльчак Андрэй, у якога нашы жонкі былі платанічна ўлюбёныя.

Ды неўзабаве адзін выпадак, бадай, камічны, разбурыў высокую думку Марыі Філатаўны пра суседа.

Прыехала мая ці яе сястра, не помню. Адным словам, было на каго пакінуць дзяцей, каб схадзіць у кіно, пасля з'яўлення Танечкі Маша не магла адлучыцца больш як на паўгадзіны — толькі ў магазін, пакідаючы малую на першакласніцу Ліну.

Вядома ж, не маглі не запрасіць Кулакоўскіх. Ніна ўзрадавалася, ёй таксама не часта выпадала такое шчасце — далучыцца да культуры.

Аляксей трохі разгубіўся. З Нінай ён яўна гаварыў перад тым, таму звяртаўся да мяне:

— Не, братачка, не магу. Трэба ў рэдакцыю. Малады аўтар прыйдзе, зямляк, са Старобіна. Трэба пракансультаваць, разам з ім паправіць апавяданне, якое я адабраў да друку.

Ніна адна не пайшла, Аляксей был патрыярхальным мужам, дамастроеўскім.

Пайшлі самі i не ў той кінатэатр, пра які ішла размова. Фае цеснае. Прастаялі ў куце. A селі ў зале на свае месцы — i Маша раптам уздрыганула, сцялася, збялела, быццам убачыла штосьці страшнае.

— Што з табой? Што здарылася?

— Глядзі: шляхцюк твой!..

— Хто?

— Не бачыш? Аслеп? Таму i не бачыш, што i сам такі...

— А пры чым я тут? Зноў за рыбу грошы? Бачу я, бачу. Ну i што? Мала з кім чалавек можа сябраваць...

— Ты апраўдаеш любую гадасць. Ні-са-це-лі!

Наперадзе ад нас i збоку сядзеў патрыярх наш Алёша Кулакоўскі з чужой жанчынай, нахіляўся да яе, шаптаўся. Вось што абурыла ахоўніцу маралі, святую Марыю.

— Так i хочацца пайсці i даць яму ляшча. I ёй! Добранькая кансультацыя! Кансультант! — I паднялася з месца, пайшла ціснуцца да праходу. Страшэнна спалоханы, я кінуўся за ёй. Схапіў за руку:

— Ды ты што? Спыніся!

— Не бойся. Стану я пэцкаць рукі аб такога! Але сядзець у адной зале з імі не хачу.

У доўгай дарозе дадому Маша, на маю спробу апраўдаць сябра, адкрыла агонь па мне. Я не адбіваўся. Мяне трывожыла адно: каб яна не сказала Ніне.

— Скажу!

— Сям'ю хочаш разбіць з-за глупства?

— Добрае глупства. Хто разаб'е сям'ю, дык гэта ён, калі не даць па руках.

Ніне не сказала. Але моцна здзівіла i Ніну, i Аляксея, калі на чарговай сустрэчы пачала ўедліва кпіць з паважанага Аляксея Мікалаевіча. Андрэй падтрымліваў Машу:

— Малайчына, расцём, Маша! Хутка мы з табой будзем камедыі пісаць.

Аляксей абурыўся i пакінуў цеснае застолле, кінуўшы:

— Так гасцей не прымаюць!

А пасля выгаворваў мне:

— Ты, братачка, скажы сваёй жонцы: я такіх жарцікаў не люблю. Што за дурныя намёкі! Няхай не забывав, хто я, хто яна.

Такія словы здаліся мне неразумнымі: для мяне яна была вяршыняй усяго таго высокага, што несла ў сабе жонка i маці. Я аддаваў ёй перавагу над сабой, асабліва што датычыць захавання маралі, духоўнасці, вернасці, адданасці — усяго-ўсяго, чым так шчодра надзяліла яе прырода, сям'я, народныя традыцыі, i што яна непахісна пранесла праз усё жыццё.

А праз месяц ці два нас з Кулакоўскім «ажанілі»: Саюз пісьменнікаў выдзеліў нам у студзені 1950 года на дваіх адну чатырохпакаёвую кватэру. У новым доме, у цэнтры горада — па вуліцы Карла Маркса. Пяты паверх, праўда. Жылая плошча на сям'ю — 24 м2. Такая прастора! Але ў той час гэта было вялікае шчасце — атрымаць такі прытулак! Цяпло цэнтралізаванае. Але газу не было; для пліты, для калонкі ў ванне насілі дровы з падвала, а туды ix трэба было завезці, папілаваць, пакалоць. Прызнацца, баяўся я такога цеснага сусед ства. Баяўся, што праўдзівая, шчырая, адкрытая, смелая жонка мая не ўжывецца з залішне паважным, нярэдка пыхлівым Аляксеем Міхайлавічам.

Я прасіў Машу:

— Калі ласка, не чапай Аляксея.

Яна адказала:

— Не вучы мяне жыць з людзьмі.

I — ніводнай сутычкі. Пры такой цеснаце! Карэктнасць адносін маёй жонкі i суседа павучальная. Пра дабрэйшую Ніну Ульянаўну я ўжо не кажу.

Хоць Кулакоўскаму, пэўна, было нялёгка. Помню, можа, праз паўгода сумеснага жыцця ён ледзьве не афіцыйна запрасіў мяне ў свой пакойчык.

— Зайдзі, калі ласка, Іванка, трэба пагаварыць.

Я ажно ўстрывожыўся: што здарылася, што так — амаль афіцыйна? Хоць у Аляксея мелася слабасць паіграць у вялікасць. Ён у той час пісаў успаміны В. I. Казлова «Людзі асобага складу». Старшыня Прэзідыума Вярхоўнага Савета стварыў свайму «літаратурнаму апрацоўшчыку» (так пазначалася ў кнізе) нядрэнныя ўмовы — даў кабінет у Прэзідыуме. Аляксей любіў запрасіць туды ці мяне, ці кагосьці з калег, правесці паўз міліцыянера i прыняць з этыкетам кіраўніка. Андрэй высмейваў яго бюракратызм. Аляксей не крыўдзіўся, смяяўся:

— Во лайдак, усе дэталі ўгледзеў, я ix не заўважыў. Вучыся, Іванка, у цябе не хапае ў творах дэталяў.

Слабы сюжэтчык, ён надаваў асаблівае значэнне дэталям i гэтым вызначаўся сярод празаікаў.

Аляксей пасадзіў мяне каля стала, на якім быў незвычайны парадак.

— Не здагадваешся, чаму я цябе паклікаў?

— Не. Спалохаў. Так афіцыйна.

— Даруй, братачка, але інакш я не магу. Даўно хацеў пагаварыць.

— Пра што? Мірна ж жывём.

— Мірна... Але знаеш, братачка, Марыя Філатаўна дрэнна ўплывае на Ніну.

— Чым? Як? — я падскочыў з крэсла.

— Не знаю, дзеяннямі ці словамі. Якімі — не чуў. Але Ніна мяняецца не ў лепшы бок. Раней яна ніколі не пярэчыла мне...

— I ты лічыш, што гэта добра? Феадал ты, Аляксей. Мусульманін.

— Шкада мне цябе, Іванка. Жывеш пад пятой.

— Чыёй? Машы? Каб ты ведаў, як мне добра пад такой пятой.

— Рабская ў цябе псіхалогія.

— A ў цябе — дамастроеўская. У нас поўная роўнасць. A ў цябе Ніна — рабыня.

— Цішэй ты. Пачуюць. Пагавары ўсё ж з Марыяй Філатаўнай.

— Я? Не! Пагавары сам.

Задумаўся Аляксей i шчыра прызнаўся:

— Баюся я яе, братачка.

Я зарагатаў:

— Машы? Здзівіў. Ды яна дабрэйшы чалавек.

— Дабрэйшы... Але, знаеш, занадтасвабодалюбівая. Я з такой жонкай не ўжыўся б.

— Значыць, мы розныя.

— У цябе, братачка, іншы характар. Ты церпіш усе яе слоўцы, якімі яна джаліць цябе.

— Мне не балюча. Мне прыемна. I гаюча.

— Прабач, Іванка, але я не сцярпеў бы, каб мая сказала такое. Такім мяне выхавала жыццё. Лічы, што размовы не было.

Але я расказаў пра яе Машы. Яна засмяялася:

— Нічога я не казала пра ix адносіны. I ў што-што, але ў чужое жыццё ніколі не лезла i не лезу. Аднойчы, праўда, вырвалася, калі Ніна прыйшла на кухню са слязьмі: «Не будзьце вы авечкай, Ніна Ульянаўна!» Ён, відаць, пачуў.

Так Маша ўплывала на іншых. I на Кулакоўскага ў тым ліку; ён прыкметна змяніўся ў сваіх адносінах з Нінай. На лепшае.

Аляксей моцна здзівіў, калі праз год гарсавет выдзеліў мне асобную трохпакаёвую кватэру.

— А я супраць! — сказаў ён за вячэрнім чаем, які мы часта пілі разам у больш прасторным, чым нашы пакоі, калідоры. — Я прывык да вас, прырос душой, i ні з кім больш жыць не жадаю.

— У табе гаворыць зайздрасць, — жорстка ўпікнуў я. — Але ты забываеш, што ў нас трое дзяцей.

Гэта яго ўтаймавала, бо зайздрасць, напэўна, была. Мне ў тым годзе прысудзілі Сталінскую прэмію за «Глыбокую плынь». Прэмія ўзняла мяне, вывела ў рады саюзных пісьменнікаў, бо прэміі мелі толькі Броўка, Танк, Куляшоў, нават Лынькоў не меў.

А за год да новай кватэры, 8 верасня 1950 года, менш як праз два гады пасля Танечкі, у нас нарадзіўся сын Саша, наша радасць i наш найбольшы ў жыцці боль. Само яго нараджэнне прынесла бяду: у раддоме Машы занеся! інфекцыю, i яна тыдні два знаходзілася ў крытычным стане: ляжала ł тэмпературай 40. Які жахлівы страх я перажыу! Страціць Машу — о Божа! Застацца ўдаўцом, маючы траіх дзяцей! Больш цяжкага лесу немагчыма ўявіць. Ды Бог быў літасцівы да Машы, да дзяцей, да мяне. Праз месяц я прывёз яе ў два цесныя пакойчыкі. Цяжка паднімалася тройчы маці на пяты паверх. Прыйшлося шукаць хатнюю работніцу. Між іншым, Кулакоўскія ўжо мелі яе: шляхціц Аляксей Міхайлавіч трымаўся дамастроеўскіх прынцыпаў, але цягнуўся за багатымі — тады работніцы былі ў модзе.

Маша да канца жыцця здзіўлялася, як мы, сем чалавек, размяшчаліся на 24 метрах (з той вясны ў нас жыла сястра Машы Клава, студэнтка медінстытута). I ў Кулакоўскага было ўжо двое дзяцей. Да таго ж часта начавалі сваякі i землякі Аляксея — старобінцы, у гэтым сэнсе ён быў надзвычай дэмакратычны. Вось так i жылі! I я пісаў «У добры час». Кулакоўскі хоць меў кабінет у Прэзідыуме, дзе мог схавацца ад тлуму i шуму.

Асобная кватэра для сям'і, тым больш для такой сям'і, можна лічыць, шматдзетнай — вялікае шчасце. Толькі апынуўшыся ў ёй, мы адчулі гэта. Маша адчула. I я. У яе мелася кухня, дзе яна была поўнай гаспадыняй: што хачу, тое i раблю. Была спальня, прасторная i ціхая — у двор, дзе яна размясцілася з малымі — Таняй i Сашам. A ў мяне — кабінет, дзе я i пісаў позна ўначы, i спаў. Праўда, у кабінет мой зазіралі з вуліцы прахожыя — першы ж паверх, якраз насупраць увахода ў клуб Міністэрства унутраных спраў. Упершыню мы набылі прыстойную — для таго часу — мэблю. Грувасткая, праўда. Шафа для адзення — дубовы кантэйнер, які пераставіць з месца на месца маглі чацвёра дужых хлопцаў, не менш.

Трое дзяцей, муж, дабрабыт на сярэднім узроўні — чаго табе хочацца, жанчына? Вары абеды, гадуй дзяцей. Не, Машу гэта не задавальняла. З пераезду ў Мінск яна марыла аб вучобе, мара яе — медінстытут. Але не было там ні завочнага, ні вячэрняга аддзяленняў. Вучоба Клавы паказала, якая ў будучых урачоў нагрузка.

Пайсці на стацыянар, маючы траіх дзяцей, — пра гэта i думаць нельга было. На гэта мог падбіваць толькі гумарыст Макаёнак:

— Адкалі такі нумар. Няхай пузаты празаік паняньчыцца з дзяцьмі.

I Маша адкалола. Нельга ў медыцынскі — пайду ў педагагічны! Там мелася вячэрняе аддзяленне. Яна магла б вытрымаць i хімію, i фізіку. Але яна разумела, які памочнік трэба мне: філолаг! Маючы грудное дзіця (усіх дзяцей яна карміла грудзямі самае малое год), Маша пачала рыхтавацца ў інстытут. Выдатна вытрымала прыёмныя экзамены i ў 1952 годзе стала студэнткай педінстытута. На заняткі хадзіла як на свята, хоць нямала i прапускала — хварэлі дзеці, хатняя работніца, сялянка, так, як маці, дагледзець не магла. Але, нягледзячы на ўсе перашкоды, вучылася адменна, здзіўлялася, што маладыя яе каляжанкі — такія гультайкі, элементарных заданняў не выконваюць. Я пазнаёміўся з некаторымі яе выкладчыкамі, i ўсе яны у адзін голас гаварылі пра студэнтку, маці траіх дзяцей, з захапленнем. У той жа прыкладна час я набыў першую пішучую машынку, i Маша хутка асвоіла яе. Я, між іншым, маючы сваю машыністку пад рукой, так i не навучыўся друкаваць на машынцы. Усё жыццё я пісаў ад рукі, а Маша перадрукоўвала. A пісаў я, паўтару, шмат. Акрамя раманаў, аповесцяў, я ў тыя гады выдаваў безліч публіцыстыкі. Кожная газета лічыла, каб пад свята, знамянальную падзею выступіў вядомы пісьменніклаўрэат. Броўка, Куляшоў, Танк не любілі журналістыкі i пры звароце да ix адрасоўвалі рэдактараў да маладога Шамякіна. Між іншым, другі малады лаўрэат Янка Брыль таксама ўмеў адхрысціцца ад газет, яму лягчэй — ён беспартыйны, а пры размове са мной націскалі на партыйнае сумленне, на партыйны абавязак: «Каму ж i пісаць, як не вам!» Калі выйшаў у наш ужо час шасцітомны бібліяграфічны даведнік «Беларускія пісьменнікі», я сам здзівіўся, колькі там маіх публіцыстычных артыкулаў, прытым не толькі ў нашых газетах, але ў маскоўскіх, украінскіх, малдаўскіх, армянскіх... Зараз шкадую, што столькі траціў энергіі, часу на пустую справу. Але ці варта шкадаваць працу маладосці? Пішу, каб сказаць, як шмат Машы прыйшлося перадрукоўваць. Цяпер ўжо i падлічыць немагчыма, колькі мільёнаў літар адстукалі яе пальчыкі, якія ўсё ўмелі рабіць, i рабілі акуратна, чынна.

Пяць гадоў вучобы — i чырвоны дыплом. А я за гэты час скончыў «У добры час» i напісаў «Крыніцы» — раман, які прынёс мне амаль такую ж славу, як «Глыбокая плынь». Мяне ахвотна выдавала Масква, перакладалі на іншыя мовы. Адным словам, не адставаў ад сваей працавітай жонкі, а яна — ад мяне; мы як спаборнічалі: хто зробіць больш.

Натуральна, што рос наш дабрабыт. Нядоўга мы жылі на першым паверсе — два гады. У 195З годзе Літфонд збудаваў свой дом. Цэлы дом, кватэр 20! У самым цэнтры горада на рагу вуліц Маркса i Энгельса. I я, лаўрэат, атрымаў там чатырохпакаёвую кватэру. Раскоша! Адзнака таго, як дзяржава клапацілася пра сваіх творцаў. А прайшло ж усяго восем гадоў пасля спусташальнай вайны.

Яшчэ ў 1951 годзе купілі «Победу» i — дзіўна — тры гады трымалі шафера, які рабаваў нас: ледзь не кожны дзень нешта псавалася. Па сённяшнім часе сорамна прызнацца, што я, малады, здаровы мужчына, не мог асвоіць ваджэнне машыны.

У тым жа годзе пабудавалі дачу. У Церусе. Калі рабіў яшчэ настаўнікам, выпісаў лес на хату (не ўяўляў жа, колькі буду жыць у сяле, a ўдзельнікам вайны лес давалі бясплатна, толькі сам пілуй, вазі, рубі зруб). Па парадзе бацькі парубачны білет выпісаў на Добрушскае лясніцтва. I бацька паставіў зруб. Праўда, будыніна стаяла i гніла. Бацька ў кожным пісьме пытаў: што рабіць са зрубам?

Калі завяліся грошы, у Машы ўзнікла выдатная ідэя: перавезці ў Церуху i там паставіць хату. За справу ўзяўся Машын брат Мікалай, інвалід вайны, але надзвычай працавіты чалавек. Разам з бацькам Філатам Азаравічам, абодва бондары, цесляры, сталяры, яны ўсё зрабілі самі, хіба што рамы, дзверы заказвалі. Але з гэтым не было турбот у Церусе — усе майстры, выраслі ў лесе, i ўсім хацелася зарабіць капейку, бо ў калгасе з гучнай назвай «Сацыялізм», вельмі бедным (пасля яго пераўтварылі ў саўгас), працадні аплачваліся толькі тым, што людзі мелі прысядзібныя ўчасткі; хто працадні не выпрацоўваў, маглі абрэзаць гарод з 40 да 15-ці сотак.

Улетку 1952 года сям'я мая адпачывала ў «Сацыялізме».

Маша проста расквітнела. Вярнуцца з дзяцьмі ў родную вёску! Вакол сваякі, суседзі, вяскоўцы, якія любілі яе: у акупацыю яна ўсім памагала сваімі фельчарскімі ведамі, уменнем.

Месца для «дачы» я выбраў насупраць цесцевай хаты, але не на вуліцы (там была прагаліна, бо вясной залівала старое рэчышча, якое падыходзіла да самай вуліцы). Сядзібу рамантык i паэт аблюбаваў на высокім пясчаным беразе; суседзі пасміхаліся: «Што тут будзе расці?» Расло, добры сад вырас пад рупным доглядам Філата — на здзіўленне людзям, а памёр ён — перастаў пладаносіць сад, пачаў сохнуць. Сяляне не разумелі, што мне не бульба трэба, не гуркі, а дачная выгода. А яна была выдатная, трыццаць метраў — i каціся з абрыву ў мелкую, але чыстую рэчку. У вербах, што раслі вакол, заліваліся салаўі.

Хата магла быць музейным літаратурным помнікам, бо яе наведалі вядомыя беларускія i ўкраінскія пісьменнікі: Андрэй Макаёнак (жыў з сям'ёй па тыдні), Янка Брыль, Піліп Пестрак, Анатоль Грачанікаў, Леанід Гаўрылкін, Аляксей Гардзіцкі, Васіль Казачэнка, Мікола Нагнібеда, Сцяпан Алейнік, Платон Варанько, Багдан Чалы (прыязджаў без нас па грыбы i жыў па колькі дзён), Расціслаў Братунь. Цяжка ўсіх i прыгадаць.

Калі мы пастарэлі, збяднелі ў выніку «вялікай перабудовы», памерлі блізкія ў Церусе, якія даглядалі бедную на наш час хацінку, узнік клопат: што рабіць ca сваёй нерухомасцю? Прадаць. Так, адзінае выйсце, пакуль не згніла ці не спалілі дзеці ці зламыснікі. Гады тры рашалі мы з Машай гэтую турботу. I вядома ж, як ні ў чым іншым, больш за мяне вагалася Маша, так ёй шкада было гнязда маладосці. Урэшце адважыліся: прадалі за грашы (2500 долараў) нейкаму церушаніну, які працаваў на Поўначы. Пасля гэтага акту-гвалту над уласнымі пачуццямі Маша часта казала — i да хваробы, i ў часе хваробы — што сніць Церуху. Дарэчы, унучкі нашы Маша i Славяна былі супраць таго, каб «прадаваць Церуху» (гаварылі так, па-дваранску). Але яны, маладыя, ідэалісты, а нас, старых, жыццё зрабіла рэалістамі, жорсткімі рэалістамі.

Пішу пра Церуху так шмат, бо ўвесь час адчуваў, як Маша была прывязана да сваёй «малой радзімы». Ды i я жыў не Кармой, якую па сутнасці не ведаў, нават сваякоў не ўсіх ведаў, а Церухай, дзе ўпершыню падлеткам сустрэў Машу — сваё шчасце ажно на 58 гадоў жыцця.

У гэты «церухоўскі перыяд», як я называю, наша каханне як бы гартавалася, я ехаў на тыдзень-два ў Мінск, вяртаўся — i мы сустракаліся як маладажоны, перажывалі мядовыя дні, смешна хаваючыся ад дзяцей.

Я назваў украінцаў, якія наведалі Церуху. Не ўсіх. Сяброў там было больш. У гэтыя гады ўсталяваліся мае добрыя сувязі з Кіевам. Выйшаў раман «Глыбокая плынь» у перакладзе Васіля Казачэнкі, рыхтавалася выданне «Крыніц». Кіеў я наведаў упершыню ў 1954 г. на 300-годдзе ўз'яднання Украіны з Расіяй. У 1955 г. набраўся смеласці на «Победе» з дзецьмі паехаць у Дом творчасці ў Адэсу. Па дарогах таго часу гэта сапраўды быў подзвіг — ды i які вадзіцель з мяне! Год назад атрымаў правы, амаль не здаючы экзаменаў. Аднак паездка ўмацавала мае сяброўскія адносіны з украінцамі. Сям'і маёй гаспадары аказвалі асаблівую ўвагу, як гасцям. Пры паездцы назад нас узяў «на буксір» Сцяпан Алейнік, ён ездзіў з прафесійным шафёрам, да Кіева па самых дрэнных дарогах я ехаў без трывогі i страху. Аднак i дагэтуль здзіўляюся сваёй рызыкоўнай смеласці. А пазней было так. У Гомелі з прадуктамі была не лепшая сітуацыя. А жыць у Мінску прывыклі багата; дзецям Маша ні ў чым не адмаўляла. I мы садзіліся з Машай у машыну, без дзяцей, безумоўна, i ехалі ў Кіеў — за 240 кіламетраў.

Заязджалі ў двор пісьменніцкага дома па вуліцы Чырвонаармейскай, ад дома гэтага пачынаўся Крашчацік. Тут жа рынак. Усе цэнтральныя магазіны. Усе выгоды. Рабілі рэйды i загружалі машыну. Але ні разу не ўдалося выехаць дадому ў той жа дзень, нягледзячы на самыя строгія папярэджанні Машы. Чалавек яна была надзвычай інтэлігентны, цнатлівы, больш за ўсё баялася замінаць людзям, хоць сама прымала мноства гасцей, аддаючы ім свой ложак, лепшыя пасцелі.

Усю дарогу цвярдзіла:

— Ваня! Дамаўляемся: не начуем.

— Не начуем! — шчыра згаджаўся я.

Але як вырвацца ад такіх гаспадароў, як украінскія пісьменнікі?

— Івану Пятровічу, пакрыўдзіце, — казалі Васіль Казачэнка i яго жонка, наша зямлячка Ірына Сяргееўна, да ix далучаліся Збанацкія, Алейнікі.

I вяртаўся я на другі дзень з цяжкай галавой.

Пра жыццё ў Церусе я мог бы напісаць нямала, бо гэта незабыўныя дні i месяцы. Хораша было Машы, дзецям. Хораша пісалася мне, нягледзячы на цеснату; між іншым, дзеці ніколі не перашкаджалі мне працаваць. I, можа, самае галоўнае: я жыў у гушчы народнага жыцця. Сяляне з павагай адносіліся да вядомага пісьменніка. Мясцовае начальства лічыла за гонар падтрымліваць сяброўскія адносіны. Вось яны перашкаджалі, бо часта арганізоўвалі рыбалкі на Сожы i... «проста п'янства без прычыны». Асабліва прыязныя адносіны ў мяне, сына лесніка, усталяваліся з ляснічым Мікалаем Палявіковым i дырэктарам саўгаса Міхалам Мураўкам.

Машы хацелася даць «ответный прием», але абеды такія ці вячэры канчаліся тым, што ў доме з'яўлялася рыба, мяса, грыбы, памідоры, гуркі. Не было патрэбы ехаць у Кіеў.

У 1959 годзе ў нас з'явілася дача пад Мінскам. Гарсавет, запаўняючы «Мінскае мора», пабудаваў дачны пасёлак i прадаў дачы вучоным, пісьменнікам, ветэранам вайны; дарэчы, ніводнага партыйнага ці савецкага работніка ў ліку пакупнікоў не было, ім проста не прадалі б. Але ўсё роўна ў Церуху мы прадаўжалі ездзіць, праўда, не на ўсё лета — тыдні на два-тры. Дзеці вымушалі. Машу цягнула. Ды i мяне. Здаралася, што я ехаў адзін — папрацаваць у цішыні. Але адзінота не спрыяла прадукцыйнасці. Без Машы i дзяцей мне не вельмі каб пісалася. Мяне натхняла жончына блізкасць. Не жартую. Але гэта так. Сцёртае слова — натхняла. Але Маша сапраўды такі натхняла на творчасць. Ад яе як бы сыходзілі нейкія асаблівыя флюіды натхнення, працавітасці. Hi разу ў жыцці яна не спытала, як некаторыя жонкі маіх калег:

— Чаму ты не пішаш? Садзіся за стол! Вунь Шамякін колькі напісаў.

Але ніколі не ўзнікла плётка, што я пішу пад прымусам жонкі. Самыя языкатыя бабы ні ў чым не асудзілі Марыю Філатаўну. Жонка Івана Навуменкі Ядвіга Паўлаўна, наадварот, асуджала мяне, што я закабаліў жонку, дзяцей напладзіў, да кухні прывязаў, за машынку пасадзіў.

Можа, i прывязаў. Грэшны. i Пасля паспяховага заканчэння інстытута Маша рваI лася ў школу. Але я спалохаўся, што праца яе парушыць мой рытм жыцця, я пазбаўлюся выдатнага памочніка. Як важна ў нашай працы: з-пад пяра — на машынку, каб шліфаваць па машынапісным тэксце.

Дарэчы, як ні дзіўна, лепшы сябра сям'і Андрэй Макаёнак на гэты раз падтрымліваў мяне, прызнаючыся, што ён зайздросціць нашай гармоніі, у яго жыццё з Аленай не ладзілася. Ды нядоўга сумавала яна па працы.

У верасні 1960 года мы паехалі ў круіз — паплылі па Дунаі. Упершыню Марыя Філатаўна выязджала за межы Саюза, да таго я вазіў яе ў Ленінград, у Маскву — на экскурсію i на дэкаду беларускай літаратуры i мастацтва. Маршрут круізу: Ізмаіл — Вена, назад да балгарскага порта Лом i далей на аўтобусе ў Сафію i адтуль — у Бухарэст; з Бухарэста — поездам дадому. Усе радасці. I сапраўды гэта было радаснае падарожжа. Камфартабельны цеплаход «Амур», камфартабельныя каюты, выдатнае харчаванне: запраўляліся ў замежных партах, a стаяў выдатны паўднёвы верасень, вінаград, дыні, кавуны, яблыкі, грушы — за капейкі, ды i купляць не трэба было, толькі ў бары, a ў сталоўцы ўсё было на сталах. У бары — любыя напіткі па савецкіх цэнах, нам — за чэкі, замежнікам — за валюту. Два цеплаход ы, «Амур» i «Дунай», пабудаваныя ў Аўстрыі, толькі пачыналі свае рэйсы, па сутнасці рэкламныя. Да Вены нас плыло чалавек сорак пры змяшчальнасці на 200 чалавек. Усе мінчане. Свае. Некаторых я знаў. З астатнімі пазнаёміліся па дарозе да Ізмаіла. Плыў Алесь Адамовіч, які добра падрыхтаваўся да круізу: усё ведаў пра Дунай, Белград, Будапешт, Вену, Сафію. Другі такі эрудыт акадэмік Турбін Мікалай Васільевіч. З ім i яго жонкай мы пасябравалі. Яны хвалілі Машу:

— Якая ў вас жонка! Разумніца. Далікатная.

А Маша з усімі была такая — i з сялянамі, i з акадэмікамі.

Падарожжа яе зехапіла. Як прагна Маша знаёмілася са славутымі помнікамі еўрапейскіх сталіц i ўсіх мясцін, дзе былі супынкі! Асаблівае ўражанне на яе зрабілі Белград, Вена, Сафія, Дунай, Катаракты, д3е горы сціскаюць раку i плынь яе такая імклівая, што па беразе пракладзена чыгунка, каб маласільныя судны супраць цячэння цягнуў паравоз.

Будапешту яна ўдзяліла менш увагі, на экскурсіях хадзіла як разгубленая.

— Табе нездаровіцца?

— Не, проста так. Мадзьяры ў акупацыю паводзілі сябе горш за немцаў. Не знаю, як да ix адносіцца.

— Цяпер яны нашы сябры.

— Сябры! А што яны зрабілі чатыры гады назад? Сэрцу не загадаеш, яно ў мяне такое, — Маша цяжка ўздыхнула, ахопленая невясёлымі ўспамінамі.

У Вене замест трох дзён стаялі шэсць: рамантавалі цеплаход. Аблазілі ўсе куткі. У Вене села паўсотні немцаў, i яны сапсавалі наш настрой: багатыя выціснулі нас, беднякоў, з бара i ўвогуле паводзілі сябе нахабна, быццам гаспадары судна не мы — яны.

Жонку маю i Турбіну гэта моцна абурала.

Некаторыя з мужчын, як назло, віталіся менавіта з жанчынамі:

— Гутэн таг.

Калі ішлі ўдваіх, адказваў я. Маша дакарала:

— Ты з імі яшчэ вітаешся...

— А ты што — не адказваеш? — бадай, спалохаўся я.

— Адказваю. Як не адкажаш! Такія мы. Але пасля мне хочацца плюнуць на сябе. Вітаюцца якраз тыя, якія па ўзросце яўна ішлі на нас. Вунь двое па-руску спрабуюць гаварыць. Адкуль ведаюць? Адтуль, з вайны.

У падарожжы гэтым каханне наша разгарэлася з новай сілай. Мы, па сутнасці, перажывалі мядовы месяц. Праз дваццаць гадоў пасля шлюбу!

Але пад канец Маша пачала сумаваць па дзецях. Праз гэта ў Сафіі адбылася стрэсавая сітуацыя — для яе, вельмі ўражлівай. Толькі размясціліся ў гасцініцы «Балкан» — заказвай тэлефонную размову з Мінскам. Проста ж, мова зразумелая, балгарская, i нас дзяжурныя тэлефаністкі добра разумеюць. Але грошы... На тры дні прабывання ў Балгарыі нам выдалі леваў — кот наплакаў. Пайшоў уніз да адміністратара: колькі мі нута размовы з Мінскам? Мінут на пяць леваў хапала. Але Маша не магла не пагаварыць. Заказалі. Далі Мінск, чуваць выдатна, дарагія дзіцячыя галасы. Ліны, Тані, Сашы. Усім маці хоча сказаць колькі слоў. А час ляцеў імкліва. Канчаўся наш ліміт. I я мусіў груба вырваць у жонкі трубку.

— Вы нагаварылі адзінаццаць мінут.

О Божа! Як расхвалявалася мая жонка!

— Што ж будзем рабіць! Што можам прадаць? Мой пярсцёнак залаты? Каму?

— Пакінь мяне ў заклад.

Маша ўзлавалася на мае жарты.

Я супакоіў яе. З намі плылі прафесар Шчэрба i яго жонка, з імі мы таксама пасябравалі. А ix зяць, вядомы спецыяліст Валянцін Яжоў, з якім я быў знаёмы, знаходзіўся ў Сафіі, вучыў нашчадкаў Кірыла i Мяфодзія пісаць сцэнарыі.

— Шчэрбы выручаць. Яжоў цесцю дасць левы.

І ўсё роўна Маша, пакутніца, не спала ўсю ноч: такі эмацыянальны мела характар.

Раніцою, пазычыўшы ў Шчэрбаў грошы, я пайшоў разлічвацца i — сюрпрыз!

— Вы гаварылі пасля дзевяці па льготным тарыфе. З вас... i сума ўдвая меншая.

Як падслухоўвалі наша вячэрняе бедаванне. Маша пасля казала, што самыя светлыя ўражанні ў яе ад Балгарыі. Не толькі з-за гэтага выпадку. Балгары ўсюды вельмі дружалюбна прымалі савецкіх турыстаў. Гэта мы асабліва адчулі, пераехаўшы Дунай. Румыны не мелі такой гасціннасці, а нярэдка проста хамілі; селі ў цягнік наш, савецкі, а месцы да Ясы занятыя, да раніцы сядзелі на чамаданах.

З Дуная мы прывезлі дунайку — Алесю. Яна нарадзілася 16 чэрвеня 1961 года. Трэцяя дачка! Чацвёртая радасць. Але ці не зашмат дзяцей? Не. Дзеці — шчасце сям'і. Не нараджаць Маша не магла.

У гэтай доўгай паўзе ў адзінаццаць год была цяжарнасць. I Маша адважылася на аборт, хоць я пярэчыў.

Пасля яна казала:

— Ты не ўяўляеш, які гэта жах. Не фізічны — маральны. Каб ведала, ніколі не пайшла б на гэта. Я сню дзіцятка, якое забіла. Ад гэтага можна звар'яцець.

I праз трыццаць шэсць гадоў цяжка хворая неаднокчы казала мне:

— Я знаю, за што мяне Бог карае.

— За што? — спытаў я першы раз, не сцяміўшы адразу.

— Ты знаеш — за што. Грэх на мне адзін.

Помню, як бянтэжыліся i адначасова радаваліся старэйшыя, калі я прывёз з раддома маму з маленькай. Прывёз сам на ўласнай машыне на дачу. Канчаўся чэрвень спрыяльнага лета, i палавіна горада палымела ад спелых клубніц.

Дзеці напаўнялі жыццё радасцю.

A колькі было іншых радасцяў — творчых!

Поспехі мае раслі. Кнігі выходзілі на многіх мовах. Рос дабрабыт. З «Победы» перасеў на «Волгу». Дача ў Ждановічах, хата ў Церусе, куды мы хоць ненадоўга ездзілі. Кожнае лета: без Церухі сумавала не толькі Маша, але i я, i дзеці.

Я пісаў, як i дзе ўзнікла задума «Непаўторнай вясны». Напісаўшы яе, убачыў: дык гэта ж біяграфія майго пакалення, а не толькі наша. Стварыўшы ў 50-я гады тэтралогію, я ў 1963-1964 гадах напісаў «Мост» — пятую аповесць у гэтую самую аўтабіяграфічную эпапею. Аповесць атрымала такую ж высокую ацэнку, як i «Непаўторная вясна», «Агонь i снег».

Машы пенталогія падабалася. Кніга многа раз перавыдавалася, i Маша з ахвотай прачытвала карэктуры; я шкадаваў час на такую працу, ды i навошта, кал i ёсць такі блізкі карэктар. Перад «Мостам» я сачыніў «Сэрца на далоні», бадай, самы чытабельны мой раман. Пасля апублікавацдя ў «Раман-газеце» я атрымаў сотні пісем, мяне зацягалі на чытацкія канферэнцыі. Разы два я ўзяў на ix Машу. У нейкім ваенным гарадку жонкі афіцэраў пачалі дыскусію па вобразе Галіны Яраш з-за яе паталагічнай рэўнасці: адны — за яе, другія — рэзка асуджалі. Машы падабаліся тыя, што апраўдвалі Галіну. Між іншым, яна адкрыла тое, што я адкрыў даўно: канферэнцыі, шчырыя незафармалізаваныя выступленні жанчын (мужчыны так не ўмелі выступаць, асабліва па варунках сямейных адносін) давалі багаты матэрыял для стварэння жаночых вобразаў. Крытыка i чытачы адзначалі, што асобы слабага полу вылеплены больш аб'ёмна, выразна. Але, безумоўна, не толькі канферэнцыі памагалі гэтаму — усе праявы жыцця, якое я ўважліва назіраў, i ў першую чаргу тое, што жонкай маёй была жанчына, якая багата выяўляла ўсе чалавечыя эмоцыі — каханне да мужа, любоў да дзяцей, вернасць, адданасць, рэўнасць... усё-ўсё.

Думаю, што пасля нараджэння Алесі пачуцці нашы набылі новы сэнс. Гармонія, бадай, узнікла раней. А каханне — тое, што звязвае мужчыну i жанчыну, з узростам, з аслабленнем палавога цягацення перарасло ў любоў у высокім сэнсе гэтага слова, у роднасць — такую, якую варта пісаць з вялікай літары. Так, мы зрадніліся, сталі адным цэлым.

Прачытаў у адным артикуле: «Жизнь двоих — это как танец, где каждый должен чувствовать друг друга и слышать одну мелодию. Если этого нет, не может быть истинной любви». Трапна, дасціпна. Але павярхоўна. Танец — гэта забава. Жыццё — не забава. Яно часта вымушае слухаць розныя мелодыі. Але ўсё роўна трэба «танцаваць» зладжана. У гэтым вялікая тайна i вялікае «мастацтва», якое прыходзіць з тым, што я называю роднасцю. Адчуваць адно аднаго пад адну мелодыю — проста. Адчуваць пад розныя знешнія мелодыі — во ў чым сакрэт. А для гэтага павінна быць у душах адна мелодыя, імя якой Гармонія.

Уваскрашаць у памяці (што нялёгка) гісторыю напісання твораў — зацягнуць споведзь i мімаволі адціснуць Машын вобраз за заслону ўласнай славы. А яна, слава, грэла ў тыя маладыя гады, а цяпер яна — што зімовае сонца: чым ярчэй свеціць, тым мацней мароз. Да таго ж «біяграфіі» некаторых твораў я напісаў ужо — «Сэрца на далоні», «Гандлярка i паэт», «Петраград — Брэст». Паўтарацца не варта, хоць чытачы, безумоўна, будуць розныя. Але, прыгадаўшы «Гандлярку...», я ўспомніў тое, чаго не пісаў раней: як я зрабіў жонку памочнікам у стварэнні аповесці. Усё іншае Маша прачытвала пасля таго, як было напісана. Заўвагі былі скупыя, але заўсёды трапныя. Выхаваная на класічнай літаратуры, Марыя Філатаўна мела бездакорны густ.

«Гандлярка...» давалася мне нялёгка. Па-першае, жыццё ў акупаваным Мінску — дэталі яго выпытваў у тых, хто жыў тут. Па-другое, гісторыя падполля, даволі складаная сама па сабе i яшчэ больш заблытаная гісторыкамі, якія з'ядалі адзін аднаго. Хто з'яўляўся арганізатарам падполля: Іван Кавалёў ці Ісай Казінец? Спачатку намерваўся ўціснуць гэтую тэму ў сюжэт; твор разросся б да аб'ёмнага рамана. Вырашыў: не трэба! Лес жанчыны — во аснова! Незвычайнай жанчыны — гандляркі! У той час станоўчая гераіня — гандлярка! Жах! Калі «Гандлярка i паэт» была вылучана на Дзяржаўную прэмію, тры мае сябры паехалі ў Маскву на савет па беларускай літаратуры i... завалілі аповесць менавіта па гэтых матывах: каго аўтар выводзіць у гераіні падполля — гандлярку! Быццам ад таго, што Вольга гандлявала на Камароўцы сваёй гароднінай, яна страціла свае чалавечыя i жаночыя якасці.

Знаходзячыся, як i ўсе іншыя, у палоне дагматаў, i ідэалагічных, i літаратурных, я таксама пісаў Вольгу з пэўнай насцярогай. Незвычайнасць яе характару ставіла перад аўтарам нямала пытанняў, галоўнае з якіх: як такая жанчына можа паступіць у той ці іншай сітуацыі? I я адкрыў шлях праверкі. Прадумаўшы сітуацыю, але не напісаўшы яшчэ, я звяртаўся да Машы: як бы яна паступіла, каб апынулася ў такіх умовах, у такіх узаемаадносінах з людзьмі — з падпольшчыкамі, паліцаямі. Маша нялёгка адказвала на мае пытанні:

— Дай падумаць.

— Думай.

А на другі ці трэці дзень казала:

— А каб табе добра было. Цэлую ноч не спала з-за тваёй Вольгі. Ты дрыхнуў, а я ўсё думала.

I што мяне радавала: як правіла, яе ход быў такі ж, які ўжо быў у маёй галаве, часцей — больш дакладна вывераны. Гэта пераканала мяне, што я на правільным шляху ў стварэнні вобраза гандляркі i падпольшчыцы.

Пасля рэдка гэтак жа «эксплуатаваў» сваю памочніцу. Але пры стварэнні вобраза Таісы ў рамане «Вазьму твой боль» я мусіў зноў звярнуцца да Машы. З той тольKi розніцай, што раман быў напісаны. Не было фіналу, нейкіх дзвюх старонак.

Маша прачытала, доўга думала, пасля сказала:

— Я яго забіла б.

Логіка сюжэта падводзіла да гэтага, але сацрэалізм не даваў мне права паслаць гераіню на злачынства.

Словы яе ашаламілі: мая Маша здольна на гэта?!

— Ды ты што? — расчаравана абурыўся я.

— А што? Каб ты пакутаваў так, як твой цёзка Іван Батрак? I каб гэты гад Шышка замахнуўся на цябе i асіраціў нашых дзяцей?..

Жаночая душа — вялікая таямніца.

Я пайшоў на гэты фінал: Тася робіць Шышку ўкол.

Рэдактар «Полымя», мой сябра Кастусь Кірэенка, схапіўся за галаву:

— Што ты робіш, вялікі гуманіст! Ды нас з табой разнясуць у пух, у шмаццё.

Разнеслі б, напэўна.

Мусіў перапісаць фінал: сачыніў нешта аморфнае, не зусім пераканаўчае.

Здараецца ў аўтара так, што логіка характараў, развіцця сюжэта заводзіць у такія цянёты, адкуль не знаеш, як выбрацца. Я i дагэтуль не прыдумаў іншага фіналу, які праўдзіва завяршыў бы вельмі складаныя адносіны людзей, што завязаліся яшчэ ў вайну i былі паліты крывёю.

7...

Дзяцей Маша песціла больш, чым трэба. Hi ў чым не адмаўляла ім. I ўнукаў. Каб не наведаць Алёшу, калі яны перабраліся ў сваю кааператыўную кватэру, дня пражыць не магла.

Можа, адносіны яе да дзяцей былі адзінай прычынай нашых канфліктаў, у прыватнасці тады, калі ўтаймавалася яе беспадстаўная рэўнасць. Іншыя прычыны, бадай, не ўзнікалі. Я купляў ёй кніжкі пра выхаванне дзяцей. Але яна чытала толькі тое, што датычыць здароўя малых дзяцей i падлеткаў. Спока чытала. Ад занудлівых парад бяздзетных дам (часта кніжкі пра выхаванне пішуць бяздзетныя) адмахвалася.

Я зрэдку ўзрываўся:

— Што ты робіш? Ты псуеш дзяцей сваёй празмернай любоўю i пяшчотай.

— Ты тэарэтык, а я практык. Колькі ты бываеш з дзяцьмі? 3-за сваіх рукапісаў i пасяджэнняў ты не бачыш ix. A ім трэба ўвага, матчына — асабліва, калі мала бацькоўскай.

Пра ўнукаў:

— Ты не толькі распусціла Машу (унучку), ты псуеш яе бацькоў. Яны цалкам спадзяюцца на бабулю i мала займаюцца дачкой.

— Можа, гэта i праўда. Але я не магу без яе. I без Алёшы. У ix — мае жыццё. Зразумей.

Калі канфлікт даходзіў да белага калення, Маша, як правіла, адступала першая, ішла па сваіх справах, каб даць мне астыць. Астываў я хутка, а яна, пэўна, хутчэй. Не помню выпадку, каб мы дзьмуліся адно на аднаго больш гадзіны-дзвюх. Hi я, ні Маша не маглі зразумець тых мужа i жонку, якія, пасварыўшыся, не размаўлялі па два тыдні. Так было ў Андрэя з Аленай; Андрэй расказваў, i Маша, бадай, з матчыным болем перажывала за яго.

— Як жа можна так жыць, Андрэй?! Каб я з Іванам, знаходзячыся ў адной кватэры, не перагаварыла дзень, то не знаю, што са мной было б. Я самлела б. Мне здалося б, што рушыцца мае жыццё.

Так, яна жыла з цвёрдай упэўненасцю ў трываласці нашага кахання, нашага жыцця. I я таксама, i гэта напаўняла нашыя ўзаемаадносіны асаблівай, самай высокай радасцю. А што гэта такое: жыць у штодзённай радасці? Няшчасны той чалавек, які не адчуў гэтага хоць бы ў кароткі перыяд свайго жыцця. А ёсць жа татя людзі. Мне шкада ix. Няхай чытач уявіць, як гэта цудоўна, якім поўным з'яўляецца жыццё, калі ёсць радасці — ад блізкасці фізічнай i душэўнай, ад дзяцей, ад сумеснай творчай працы, ад славы i даброт, якія прыносіла наша праца.

Але няхай чытач не падумае, што мы ўвесь час жылі ў ідыліі. Не, жыццё суровае. З самых частых бед — хваробы дзяцей. А яны хварэлі многа — Ліна, Саша... Колькі Маша пацягалася па бальніцах з Сашам! У Маскву вазілі, у Кіеў. Перарос, дзякуй Богу. Але ў сталым узросце нажыў іншую хваробу, ад якой маці пакутавала яшчэ мацней, чым пры дзіцячых хваробах. Не зладзілася жыццё з Анатолем Рагаўцовым у Ліны. Развяліся. Божа, баюся ўспамінаць, колькі перажыла ў гэты час Маша. Узлавалася на мяне, калі я сказаў, што не бачу нічога страшнага ў разводзе, мільёны разводзяцца. Для яе развод — трагедыя. Даказвала, што сям'я — святое i непарушнае.

— Не сучасныя ў цябе погляды.

Злавала:

— Пайшоў ты са сваёй сучаснасцю! Не ўздумай легка разводзіць сваіх герояў.

Прыйшлося — у «Атлантах i карыятыдах» сітуацыя была спісана з жыцця: з Андрэя Макаёнка, яго ўзаемаадносін з Аленай.

Нельга не адзначыць яшчэ адной істотнай рысы маёй жонкі: яе прастаты, дэмакратычнасці; для яе ўсе людзі былі роўныя — ці міністр (a ў гасцях у нас былі i міністры), ці просты рабочы. Яна жыла ў пісьменніцкім асяроддзі, яе там паважалі, любілі, але ў яе нямала было блізкіх работніц, сялянак, з якімі яна шчыра сябравала. У першую чаргу церухскія жанчыны, сваячкі, блізкія i далёкія, суседкі. Прыязджалі мы туды — i збіраўся цэлы сход, часцей каля бацькоўскай хаты, радзей каля нашай, бо сялянкі (больш далікатных людзей я не сустракаў) саромеліся мяне, лічылі, што прыходам сваім перашкодзяць пісьменніку, не разумеючы, што расказы ix, заўсёды вобразныя, дасціпныя, — мой хлеб, яны давалі не толькі характары, але i сюжэты, як напрыклад, для апавядання «Матчыны рукі», самага кароткага i самага кранальнага; усе акцёры-чытальнікі ўключалі яго ў свой рэпертуар.

Побач з дачным пасёлкам у Ждановічах у часе будаўніцтва дач i гадоў колькі пасля стаяў барак, у якім жылі рабочыя, не помню, якой арганізацыі. Жыла там бяздзетная сям'я, ён — забулдыга i выпівака, яна, Марыя Карась, — паляшучка, шчырая працаўніца. Звалі яе гэтак жа — Машай. «Маша з барака» — так яе ведалі ўсе дачнікі. Працуючы дзесьці ў горадзе прыбіральшчыцай, Карась падзарабляла ў дачнікаў. А ўмела яна ўсё: памыць, пабяліць, пафарбаваць, краны адрамантаваць...

Дзве Машы — роднасць характараў! — палюбілі адна адну, як сёстры. Карась захаплялася Шамякінай:

— Марыя Філатаўна! Якая ж вы! Другой такой ні тут, у пасёлку, ні ў горадзе я не знаю. Такія толькі ў нас у Тураве ёсць.

Пасля барак знеслі i Карасям далі кватэру ў Гарадзішчы.

Маша Карась ездзіла да нас i на дачу, i на гарадскую кватэру. У яе быў найлепшы ў ваколіцы гарод, вазіла нам гародніну. A дзесьці ў канцы 70-х яна цяжка захварэла — рак. I тады да яе пачала ездзіць Марыя Філатаўна — i ў бальніцу, i ў Гарадзішча. Грэшны, я нават нейкі час пярэчыў, бо прыязджала жонка ад ракавай хворай вельмі ўсхваляваная, плакала. Хворая, з тэмпературай, ірвалася на пахаванне, але тут я ўжо праявіў волю, якая ў мяне зусім не моцная. Маша пасля крыўдзілася, што я не даў машыну, каб з'ездзіць развітацца з Марыяй Карась.

У бальніцах яна наведвала ўсіх, хто быў блізкі да нашай сям'і. Пра сваякоў я ўжо i не кажу. Для пляменніц яна была найдаражэйшай цёткай. Для Наташы Святагор — маці. Яны гарнуліся да яе, асабліва тая ж Наташа, Тамара Курганская i яе дзеці, якія робяць i жывуць у Нясвіжы, Маша Іванова-Кротава з Гомеля, дваюрадная сястра — яшчэ адна Маша — Рабцава. З любоўю i ўдзячнасцю я занатоўваю ix імёны ў свой расказ пра жонку маю. Але асаблівая ўдзячнасць мая сястры Машынай — Вользе Філатаўне. Яна вырасціла яе, вывучыла. Яна ўжо без малога трыццаць гадоў жыве з Лінай, памагае ёй, хворай, i гэтым аблягчала празмерную фізічную i маральную нагрузку Машы. За сваё доўгае жыццё я не сустракаў другой такой працаўніцы, як Вольга Філатаўна. Вось i зараз пасля смерці Машы яна, толькі яна трымае мяне на дачы, без яе я тут не здолеў бы жыць. А ёй — 84 гады. А яна паднімаецца ў шэсць. Прапаліць лазню, каб мне, панку, была гарачая вада, згатуе снеданне, пасля абед, вячэру. Яе скручанымі артрытам рукамі пасаджаны i дагледжаны гарод, i мы ямо салату, цыбулю, гуркі, часнок (памідоры ў гэтым годзе не паспелі); жахлівае лета — даждлівае, халоднае.

Кланяюся Вам, Вольга Філатаўна. Дай Бог Вам здароўя i яшчэ многа гадоў актыўнага жыцця.

Лес часам шчодра сыпле чалавеку даброты, а пасля, як бы патрабуючы плату, наносіць удары.

Улетку 1964-га пазванілі з Церухі, што захварэў бацька — Філат Азаравіч. Маша вельмі ўстрывожылася, адчула нядобрае. Яна казала мне раней:

— На бацьку свайго я ў крыўдзе. Не клапаціўся ён пра нас, малых. Каб не Вольга, чаго мы дасягнулі б? Вышэй даярак калгасных не падняліся б.

Але крыўду гэтую даравала. Калі адпачывалі ў Церусе, адносіны яе да бацькі вызначаліся прыкладнай павагай i пачцівасцю, асуджала нявестку Надзю, жонку Мікалая, што тая загружав свёкра працай i не так паважліва адносіцца да яго, як яны, Маша, Вольга, Клава.

Філат быў негаваркі чалавек, ад яго слова не выцягнеш, але я не мог не адчуваць, як ён любіць Машу, як удзячны ёй. I ўнукаў, дзяцей нашых, любіў. З Сашкам хадзіў лавіць рыбу, лавілі таптухай i ніколі не вярталіся з пустой торбай: рыба была на стале кожны дзень.

Маша папрасіла мяне паехаць неадкладна. Я тут жа сеў за руль.

Бацька адчыніў нам вароты. Але меў выгляд хворага чалавека: худы па прыродзе, зусім схуднеў. Узрадаваўся, што мы прыехалі.

На другі дзень я паехаў у Гомель i прывёз урача — начмеда абласной бальніцы Сінякову, добра помню прозвішча гэтай чулай жанчыны. Безумоўна з яе боку быў элемент цікаўнасці — глянуць на жыццё вядомага пісьменніка i, аднак... Паслухала хворага. Выйшлі на вуліцу. I сказала аднаму мне:

— Цяжкая гісторыя. У старога лейкемія. Вострая. Не хачу палохаць, але скажу суровую праўду: жыцця яму засталося тыдзень. Ад жонкі не таіце. Для пацвярджэння дыягназу прышлю лабарантку.

Дыягназ пацвердзіўся.

Бацька згараў што свечка. Маша не адыходзіла ад яго. Прыехалі Вольга i Клава.

Памёр Філат Азаравіч праз адзінаццаць дзён пасля нашага прыезду, на Сёмуху, ва ўзросце 73-х год.

У апошні дзень 1965 года я пайшоў у ГУМ купляць дзецям навагоднія падарункі. Вярнуўся, Маша адчыніла дзверы, i па выразе яе твару, па сцішанасці дзяцей я адчуў, што здарылася нешта незвычайнае. У мяне замлелі ногі.

— Што?

— Памёр твой бацька.

Бацька ляжаў у Добрушскай бальніцы. Але дні тры назад я пазваніў туды, i яго паклікалі да тэлефона. Пагаварылі, ні скаргаў, ні просьбаў ён не выказаў. Я супакоіўся:

— Рамантуйся, бацька.

Яму споўнілася ўсяго 66 гадоў.

Ехалі з Машай у навагоднюю ноч. У пустым вагоне. Ca страхам думалі, як дабрацца ад Гомеля: Новы год, выхадны, установы не працуюць, каб папрасіць машину. Ледзьве ўгаварылі таксіста адвезці нас у Добрущскае лясніцтва — за сорак кіламетраў.

Ляснік Пятро Мінавіч сорак гадоў жыцця аддаў лесу. I пахавалі яго на лясных могілках, пад дубамі. Могілкі былі не лясніцтва, а ваеннай базы. У другі дзень 1966 года новы чырвоны слупок быў усяго трэцім: салдат, які загінуў пры аварыі, бабуля з пасёлка, які вырас у лесе — будаваліся вольнанаёмныя рабочыя базы i звольненыя з арміі, лес навокал казачны. А цяпер там толькі нашых пахавана пяцёра: бацька, маці, сестры мае — Галя, Таццяна, пляменнік Мікалай, сын Галін.

У 1996 годзе я пакланіўся магілам, убачыў жахлівыя сляды радыяцыі: знесены пасёлак, разбуралася вялікая ваенная база — амерыканцы рэзалі снарады, ракеты. Вынік паездкі — сюжэт сумнай аповесці з публіцыстычнай назвай «Зона павышанай радыяцыі». /..^щШШ

У сакавіцкі дзень 1970 года пазванілі, што памерла маці мая. Хварэла доўга. Я наведваў яе. Але пасля смерці яе карыў сябе, што не забраў у Мінск. Ці прадоўжылі б сталічныя ўрачы ёй жыццё? Наўрад. Але сумненне грызе дагэтуль.

Зіма была снежная. Снег пачаў хутка раставаць. Дарогі, немагістральныя, сталі непраезджымі. Як дабрацца? Нейкім чынам даведаўся, што ў ЦК нарада сакратароў абкамаў па ідэалогіі. Званю А. Т. Кузьміну: ці ў яго гомельскі сакратар. Я добра ведаў яго, але зараз ніяк не магу ўспомніць прозвішча.

Ён забраў нас з Машай да Гомеля. А каля абкама, хоць была ўжо ноч, стаяў газік, які завёз нас у Дубецкае, так называўся пасёлак каля ваеннай базы, дзе працавала сястра мая Галя, муж яе Аляксей Мальцаў; маці жыла ў ix.

Сынклеція Сцяпанаўна (дзявочае — Калініна) пражыла 73 гады. Усяго. Большую частку жыцця бацькі жылі ў лесе, i так мала Бог адвёў ім жыцця. Маці вельмі цяжка працавала, нават арала, хіба што не касіла, але зграбала пакосы. Гаспадарка ў лесніка немалая: каровы, свінні, куры, гектар зямлі давалі. I ўсё гэта было на плячах i руках маленькай худзенькай жанчыны. Маці, бадай, да смерці верыла, што Павел жывы. Неаднойчы казала:

— Іван, ён можа, у палоне дзе?

— Ды ўжо вярнуліся палонныя ўсе.

— А можа, жонка такая, што не дае напісаць?

Што было адказаць на гэта? Няхай верыць!

Смерць маці моцна ўразіла мяне. Раптам адчуў сябе старым, хоць мне не было i пяцідзесяці.

Гэтак жа цяжка перажывала i Маша.

У чэрвені 1975 года на Украіне праходзілі дні беларускай літаратуры i мастацтва.

Фэст грандыёзны. Цяпер скептычна хмыкаюць наконт гэтых сустрэч міжнацыянальнага мастацтва. А дарэмна. Пэўны элемент пампезнасці існаваў. Але якая была карысць! Новыя пераклады, пастаноўкі п'ес брацкіх аўтараў. Паказ сваіх дасягненняў іншаму народу. Хіба «Славянскі базар» i многія іншыя фестывалі роўныя тым? Тут больш паказухі!

Вярталіся радасныя, вясёлыя, добра «запраўленыя» гаспадарамі на развітанне. У Мінскім аэрапорце нас сустракалі. Мяне — Таццяна, Навуменку — жонка Ядвіга Паўлаўна. Таня была незвычайная, адвяла Андрэя Макаёнка, нешта сказала яму. Ён пазмрачнеў. A Ядвіга Паўлаўна, пэўна здзіўленая, што я такі вясёлы, сказала:

— Гэта трэба — такая бяда!

— Якая?

— Смерць сястры Марыі Філатаўны. Хіба вам не паведамілі?

— Якой сястры?

— Клавы.

— Клава памерла? — я не вытрымаў i заплакаў.

Я любіў Клаву: разумная, дасціпная жанчына, выдатны ўрач. Але пакутавала ад бранхіяльнай астмы. Я дагэтуль адчуваю сваю віну, што не памог ёй з лячэннем; казалі, што памагалі саляныя шахты ў Закарпацці.

У той трагічны вечар яна рыхтавала дачку сваю Наташу да выпускнога вечара, памагла ёй памыць галаву, надыхалася парамі шампуню... Пачаўся прыступ. Яна ўдыхнула астмапен і... імгненная смерць: параліч дыхальнага цэнтра.

Немагчыма расказачь, якая гэта была трагедыя для Вольгі i Машы. Першыя гады пасля смерці сястры яны амаль кожную нядзелю ездзілі на яе магілу, кветкі там не высыхалі.

30 студзеня 1981 года я адзначаў сваё 60-годдзе. Мне прысвоілі званне Героя Сацыялістычнай Працы. Найвышэйшая ацэнка творчасці маёй. Напярэдадні I. Я. Палякоў уручыў мне зорку. Правялі добры вечар у тэатры Янкі Купалы. У дзень нараджэння (дзень быў выхадны) я даваў прыём у кафэ Дома літаратараў. Там былі накладкі, зайздроснікі хоць дробную брыдоту ды стараліся зрабіць (напрыклад: госці збіраліся, а стол быў ненакрыты). Я ж ужо не кіраваў у Саюзе пісьменнікаў, за паўгода да гэтага перайшоў у «Энцыклапедыю» галоўным рэдактарам. Накладкі гэтыя расхвалявалі i мяне, i Машу. Ды i абед быў не надта вясёлы, некаторыя «сябры» мае як бы забывалі на юбіляра — іезуіцкая форма ігнаравання: не ты Герой — мы героі.

Па заканчэнні абеду там жа ў Доме літаратара ў гардэробе я зачапіўся за парожак, упаў i зламаў руку. Як тут не паверыць у народныя прыкметы: быць бядзе, калі на цябе глядзяць зайздросна, незычліва, а можа, нават з пажаданнем няшчасця. I — здарылася бяда. Не адна. Праз дзесяць дзён, 9 лютага, загінула мая сястра Галя. Ехала на веласіпедзе на працу ў ваенгарадок (дарогі тае адзін кіламетр), быў ветраны дзень, i каля самай прахадной, дзе з-за гульні ў сакрэтнасць лес не чысцілі, не высякалі, са старой сасны адламаўся сухі сук, упаў з вялікай вышыні на галаву чалавеку. Такая недарэчная, проста дзікая смерць.

Сам паранены, я выў ад гора. Рука баліць, у гіпсе — як ехаць? Рваўся — Маша не пусціла. Паехалі на пахаванне яна i сын наш Саша. А я застаўся плакаць. Ляжаў, сядзеў, хадзіў у глыбокай роспачы i роздуме. Лічыў сябе атэістам, але звяртаўся да Бога: за што караеш, міласэрны? Няўжо ёсць закон, па якім лес кідае на шалі няшчасці, каб ураўнаважыць даброты i радасці?

А праз дзесяць дзён з рукой — гіпсавай «лялькай» я мусіў ехаць на XXVI з'езд КПСС, дэлегатам якога быў выбраны. Спрабаваў адмовіцца — прыслалі хірурга на дом, які даў патрэбнае заключэнне. Безумоўна, паехаў з Машай, аднаму штаны зашпіліць няма як.

З гасцініцы «Масква» ў Крэмль вазілі на аўтобусе, здаралася, што нас ехала толькі трое: Герой Савецкага Саюза з пабітымі нагамі i маладая калгасніца, якой, пэўна, імпанавала, што яе возяць. Цяжка было сядзець з хворай рукой, слухаць чатырохгадзінны даклад Брэжнева, які ледзь не самлеў на трыбуне — тройчы прасіў перапынак, i перапынкі цягнуліся хвілін па 40. Аднак нікому малодшаму не ўступіў дачытаць сотняй людзей сачынены даклад. Мне шкада было старога чалавека. Прага ўлады вымушае ісці i не на такія пакуты.

А Маша сумавала ў гасцініцы. Па магазінах хадзіць, як звычайна, не было патрэбы: усё прадавалася ў гасцініцы — прадукты i тавары найвышэйшай якасці, тавары — імпартныя. Але магазіны працавалі толькі тады, калі дэлегаты з'яўляліся на абед, i ў вячэрні час. З'яўляўся я — i Маша імчала штосьці купіць, найперш — прадукты, бо ix можна было адаслаць: працавала пошта — i як працавала! Пасылку ўпакоўвалі ў спецыяльныя скрынкі i афармлялі за лічаныя хвіліны, а паштавікоў рабіла дзесяткі два. У першы дзень Маша паведаміла мне, што адаслала ажно чатыры пасылкі. Я жахнуўся:

— Ды ты што! Што пра нас скажуць?

— Адна дама ў сабалях, з Сібіры, на поўны голас хвалілася, што адаслала дваццаць пасылак. Не баіцца, што скажуць.

Але найбольш ашаламіла аператыўнасць па ўсёй лініі: калі на другі дзень увечары пазванілі дадому, пасылка была ўжо дастаўлена на кватэру мінскімі сувязістамі. Працаваць бы так усім службам увесь час! Хоць на савецкую пошту наракаць не варта: у параўнанні з сучаснай яе можна лічыць узорнай.

Так кармілі дэлегатаў, якія ў прынцыпе мала што вырашалі. Але як ірваліся да урнаў пры тайным галасаванні, асабліва з усходніх рэспублік! Мяне так заціснулі, што ледзьве не зламалі зламаную руку. Супраць Брэжнева з пяці з палавінай тысяч прагаласавала тольKi чацвёра. Усяго. Усяго? Тады паверыў, цяпер не веру. Колькі было падману, фальшу! Было? А цяпер няма? Тады куплялі прадуктовымі пасылкамі. Цяпер прыхільнікаў ладу купляюць за фірмы, заводы, магазіны, катэджы. Горка пра гэта думаць. Хочацца напісаць злы раман. Але позна, не хапае сілы. Дзве гадзіны папрацую над гэтымі ўспамінамі i — баліць галава. Здавалася, што сваё жыццё, гісторыю нашага з Машай кахання, любові напісаць лёгка. О, не! Вельмі цяжка. Энергіі забірае больш, чым раман. Можа таму, што рана цяжкой страты адкрытая. Але ці загоіцца яна да канца маіх дзён? Колькі ix засталося, дзён майго сумнага жыцця? А галава баліць не толькі ад працы. Галава баліць за будучыню дзяцей i ўнукаў. Маша слала пасылкі, каб найсмачней накарміць дарослых ужо дзяцей i малых унукаў, клопату пра грошы не мела, ix ляжала нямала ў ашчаднай касе ў Мінску i нават у той жа гасцініцы «Масква» — ганарары за кнігі, якія выдаваліся ў Маскве. А я думаю: дзе атрымаць колькі грошай, каб памагчы дзецям. Выйшла «Палеская мадонна», а ганарар выдавецтва не можа заплаціць: няма грошай. А яны катастрафічна абясцэньваюцца. Дол ар ужо вунь колькі, i цэны няўхільна растуць.

Аднак гэта ўжо не ўспамін i... не Машын клопат. Ведала яна радасці, але i гора, нябога, сербанула праз край.

Акрамя страты блізкіх, былі беды меншыя. Але ці мяльчэйшыя рубцы пакідалі яны — на сэрцы маці, жонкі, сястры?

Хварэлі дзеці. Хварэлі сестры. Хварэў брат. Хварэў я. Толькі яна, Маша, здавалася, не хварэла, ляжала толькі ў раддоме.

Я двойчы апынуўся ў крытычным стане. У 1974 годзе мне выразалі жоўцевы пузыр. Аперацыя была раптоўная, без падрыхтоўкі, пасля цяжкага приступу, справакаванага банкетам, на якім многа еў. Ачуняў цяжка. Месяц праляжаў у бальніцы.

A роўна праз дзесяць год — зноў аперацыя, яшчэ больш нечаканая i цяжкая. Лёг на абследаванне. Зрабілі каналаскапію i... прадзіравілі кішку. За ноч разгарэўся перытаніт.

На маё шчасце, дзяжурыла загадчыца аддзялення Ірына Аляксандраўна Аляшкевіч. Яна ў выхадны дзень падняла ўсіх свяціл. Аперыраваў зноў жа выдатныхірург Мікалай Астаф'евіч Філіповіч; яму я абавязаны, што жыву дагэтуль. I, безумоўна, Машы. I першы, i другі, i трэці раз, калі я ў 1992 годзе нажыў анемію, яна выхадзіла мяне. Яна літаральна не пакідала бальніцу, толькі ўвечары яе далікатна «выстаўлялі». Пасля другой аперацыі i начавала там, ёй дазволілі, калі мяне з рэанімацыі перавезлі ў люкс, я ж шышка быў — старшыня Вярхоўнага Савета. А пры анеміі ў цяжкі год, калі ляснулі нашы зберажэнні — ганарары за 40 гадоў актыўнай творчасці, Маша карміла мяне месяц цялячай пячонкай i паіла чырвоным віном (прафесар Іваноў, гематолаг, параіў такі рэцэпт). Анемія — не аперацыя, смяртэльнай пагрозы не існавала, але ляжаць у бальніцы прыйшлося больш месяца. I кожны день па тры гадзіны мяне «забаўляла» Маша. Яе прысутнасць, яе клопат, расказы пра дзяцей i ўнукаў былі, напэўна, самымі эфектыўнымі лекамі.

Найбольшая наша з ёй агульная трагедыя — смерць сына.

Аляксандр, Саша, Сашачка, якім ён заставаўся для маці i ў сорак гадоў, памёр 12 верасня 1991 года. Раптоўна. Выпіў, лёг дома ў ложак, i жонка яго Таццяна, вярнуўшыся з працы, не адразу нават выявіла, што чалавек мёртвы. Саша скончыў геалагічны факультэт, рабіў геолагам у Рэспубліканскім праектным інстытуце. Любіў сваю працу. Але што гэта за праца? У дождж i мароз — у полі з партыяй рабочых, за якіх нёс адказнасць, але, слабавольны, паддаваўся ix слабасцям, галоўная з якіх — выпіўкі. Цяжка сурова асуджаць такую катэгорыю рабацяг. Напрацуюцца, намерзнуцца — хочацца выпіць. А што пілі ў раёне — у Лунінцы ці Ельску? Што танней — самагон. A закусвалі чым? Мёрзлымі кансервамі. Сын наш сапсаваў страўнік. Колькі разоў мы вымушалі яго лажыцца ў бальніцу. Лажыўся, лячыўся. Але выходзіў з бальніцы, ехаў у экспедыцыі, i ўсё пачыналася спачатку. Не сказаць, што ён стаў алкаголікам, але выпіваў часам празмерна, не та*с, як бацька: я заўсёды ведаў меру. Што i з кім ён выпіў у той злашчасны дзень — загадка.

Мы з Машай былі на дачы, калі нам пазваніла Таццяна. Усю праўду не сказала: няшчасце з Сашам. Маша яшчэ спадзявалася, што ён жывы, у бальніцы. Прыехалі, калі санітары выносілі на коўдры бездыханнее цела самага дарагога чалавека, нашага адзінага сына, якога мы любілі, можа, глыбей за іншых дзяцей. Але любоўю сваёй, напэўна, i шкодзілі яму: легка верылі яго мане, што нешта зламалася ў машыне, нешта трэба купіць з адзення, з абутку, i давалі грошы. Калі грошай многа — не на дабро гэта.

Глыбіню нашага гора цяжка перадаць. Маці была ў шокавым стане: не помніла, як хавалі, дзе могілкі, дзе магіла. Пакутны боль гэты за сына яна насіла ў сэрцы сваім амаль сем год, да апошняга дыхання. Цяжка хворая, яна перш-наперш пыталася, ці наведаў хто з нас магілу Сашы. Яна наведвала амаль кожную нядзелю ўлетку, пэўна ж, кожную, толькі зімой, у мароз, у непагадзь я амаль жа са скандалам не пускаў яе на могілкі. Ездзіла аўтобусам, з перасадкамі. У пачатку 90-х гадоў я яшчэ вадзіў машыну i вазіў яе, але толькі ўлетку, на зіму ставіў машыну на прыкол. Пасля смерці сына спыніліся нашы паездкі ў санаторыі: Маша катэгарычна адмаўлялася куды-небудзь ехаць ці ісці ў тэатр, у госці; лічыла, што гэта будзе абразай памяці Сашы. А без яе i я не мог паехаць — баяўся адзіноцтва, паехаць i тварыць — які адпачынак!

Мы так зрадніліся, што нам было цяжка пражыць адно без аднаго дзень-два. Калі я быў дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР з 1980-га па 1989-ты, я нават на сесіі прасіў яе паехаць са мной. Без яе не ведаў, куды дзець час вячэрні, пасля пасяджэнняў. У гасцініцы «Масква» адчуваў сябе што ў пустыні (не ў лесе — у лесе, сын лесніка, я ніколі не перажываў адзіноцтва). Напрошвацца ў госці да кагосьці з калег не дазваляла сумленне, ведаючы, што масквічы не любяць гасцей. Нязменна наведваў свайго франтавога сябра i земляка Віктара Вольскага, дырэктара Інстытута Лацінскай Амерыкі, эрудыта, выдатнага расказчыка, гумарыста. Але нават да такога блізкага чалавека кожны вечар хадзіць не будзеш. I я прасіў Машу паехаць са мной, яна ахвотна згаджалася. Я думаў, каб добра было мне. Эгаіст! I мала думаў, а як жа ёй было сядзець цэлы дзень у нумары адной, чакаючы мяне з пасяджэнняў? Хадзіла па гарадскіх магазінах. Але гэтага занятку яна не любіла нават у Мінску, модніцай ніколі не была, тым больш у шэсцьдзесят гадоў. Дзеля дзяцей, унукаў магла стаяць у чэргах гадзінамі. I дзеля мяне ахвяравала любым сваім камфортам, фізічным i духоўным. Лягчэй мне з ёй выконваць свае дэпутацкія абавязкі — гатова была ехаць хоць на край свету. У Маскве, праўда, у Машы была адна пацеха — пагаварыць пры сустрэчы i па тэлефоне з жонкай Вольскага Уладзіславай. Такой роднасці душ чужых людзей я мала сустракаў. Да добрых людзей Маша моцна прывязвалася. Горка плакала, калі Віктар паведаміў, што памерла Улада; яе, дыябетычку, загубіла ранение нагі, яна не дала ампутаваць нагу.

Пасля смерці Улады я не мог не бачыць, як цяжка Машы ехаць у Маскву. Але дзеля мяне яна ехала. I мне хораша было з ёй, адчуваючы душэўную цеплыню i клопат.

Хтосьці тады, пэўна, зайздросціў нам: ездзяць у класным вагоне ў Маскву, жывуць у люксе лепшай гасцініцы. А на самай справе ўсё разам — творчасць, дэпутацкія абавязкі i для абоіх нас сям'я — было нялёгкай нагрузкай. Але да смерці сына — прыемнай. Пасля свет страціў усе фарбы, акрамя чорнай. У такім змрочным свеце дарагая мая жонка, маці нашых дзяцей, бабуля ўнукаў, пражыла без малога сем гадоў. Пакутнае жыццё!

8...

За тыдзень да таго, як быў пастаўлены страшны дыягназ — лейкоз, Маша перажыла апошнюю ў сваім жыцці радасць.

Я вярнуўся з прагулкі па лесе, i яна сустрэла радасным паведамленнем:

— Ваня! A ў нас радасць. Алеся нарадзіла хлопчыка.

Дванаццаць гадоў назад Алеся выйшла замуж i ўсё не магла нарадзіць. Маша вельмі перажывала за малодшую дачку, хадзіла ў царкву, ставіла свечкі, малілася, каб Бог даў Алесі дзіця. I вось нарэшце жаданае для ўсіх нас адбылося. Я радаваўся разам з Машай. Хлопчыка назвалі Іванам — у гонар дзеда. Расце наш Ванечка. A бабулі, якая чакала яго, няма вось ужо тры месяцы. Не знаю, як у каго з дзяцей, а мая рана не гоіцца. Ці загоіцца? Наўрад. Колькі мне засталося жыцця?

Маша скардзілася на адно — на болі ў нагах. Але ногі ў яе, як i ў мяне, балелі даўно. А лячыцца яна не любит, па-сялянску спадзявалася на авось: пройдзе, маўляў. Што яна сур'ёзна хворая, я мог заключыць па адным: тры тыдні не здолела паехаць на магілу Сашы. А на дачы працавала па-ранейшаму: варыла, мыла, нават перакопвала на зіму гарод — рыхтавалася да вясны.

Урэшце я вымусіў яе паехаць у паліклініку. I на другі дзень па аналізе крыві быў пастаўлены дыягназ. Любы фельчар не памыліўся б: лейкацытаў 200 тысяч.

— О Божа!— адзінае, што я мог сказаць, калі мне патэлефанавала ўчастковы ўрач Галіна Краўчанка.

Няма патрэбы пісаць гісторыю яе цяжкай хваробы i маіх душэўных пакут. Яны — у маім дзённіку. За сем месяцаў я напісаў многа. Нічога ж іншага не пісаў. Не, «Губернатара» скончыў у час хваробы. Як здолеў!

Але самае дзіўнае, што Маша ў сваім стане, знаходзячыся па два-тры тыдні дома, перадрукавала аповесць. 200 старонак! Во працаўніца! Во воля i мужнасць!

Усе дзённікавыя падзеі i думкі расцягнулі б маю споведзь — завяршаю яе асобнымі, найбольш эмацыянальнымі, на маю думку, запісамі. Дзённік — не мастацкі твор, яго не «шліфуеш». Ды i гэтую аповесць не трэба «шліфаваць»: так напісалася ў горы i смутку. Так усплылі ў памяці i светлыя радасці, i чорная жалоба.

Дык вось — дзённік.

4 верасня 1998 г.

Будзе адзіны дзённікавы запіс — сённяшні. Перачытваў дзённікі часу хваробы Машы i раптам цюкнула: а навошта? Навошта ўключаць у гэтую ўвогуле жыццесцвярджальную гісторыю апісанне агоніі невылечна хворага чалавека?! Расхваляваць сябе, блізкіх? Выставіць свае душэўныя пакуты? Не трэба! Не трэба!!!

Няхай светлы вобраз Марыі Філатаўны навечна застаецца ў памяці не толькі блізкіх ёй людзей, але ўсіх, хто яе ведаў, а можа, i ў некаторых з тых, хто прачытае гэтую гісторыю нашага кахання, любові, жыцця.

Вам, мае ўнукі, адрасую яе, маю споведзь.

Ліпень — верасень 1998 г.