Сон між пачвар

ІІІ. З нізкі «ЗГАДКІ»

— Ух ты, ну й цапануў, зараза! — сцяўшы зубы, прасіпеў Уладзя, схіліўся яшчэ ніжэй, прастагнаў: «У-у-у!» — выхапіў руку з вады і чмякнуў на дно чоўна рака. Вялізны, з пацеркамі ікры на хвасце, ён упаў на спіну і ляжаў, поўны ўласнае годнасці, паволі варуша-чы клюшнямі і спрабуючы перавярнуцца.

Не вельмі прыемная штука — голымі рукамі лазіць па норах і чакаць, калі ўчэпіцца за твае пальцы рак. Заўседы бывае гэта знянацку — востры боль прашчыкнутых да крыві пальцаў, як токам, пранізвае ўсё цела і сціскае сэрца. Звычайна Юрась і Уладзя палявалі на ракаў не ўдзень, а познім вечарам ці ноччу — пад уважлівым позіркам поўні. Бралі моцны электрычны ліхтар, вядро і йшлі да возера. Ціхенька, каб не нарабіць плёскату, брылі па вадзе ўздоўж берага і высвечвалі ліхтаром дно. Вада ў Сяляве была чыстая, празрыстая — таму й жылі тут ракі,— святло без перашкодаў намацвала дно, і ўсё на ягоным светла-шэрым пяску было відаць як на далоні. Ракі якраз у гэты час, з надыходам цемры, выпаўзалі са сваіх нораў у пошуках ежыва ці, мажліва, на шлюбныя гульні. Выхаплены святлом рак уціскаўся ў пясок, застываў на момант і, для не-спрактыкаванага вока, нічым не адрозніваўся ад прытопленых рэшткаў каранёў, раскіданых у вадзе ля берага, а пбтым паціху-паціху, хвастом уперад, стараўся выпаўзці з асветленага кола. У хлопцаў быў час добра прыцэліцца і акуратна схапіць яго за спінку ля галавы, ці болып дакладна — за шыйку. Рак трапятаў у руцэ, страшна варочаў клюшнямі, трос хвастом, але пальцаў дастаць не мог і прамым ходам трапляў у вядро да іншых злоўленых бедакоў. Бывала й трохі інакш: пад вострым промнем рак імгненна набіраў неймаверную хуткасць і ў хвілю знікаў пад бліжэйшым карчом. Толькі й там быў ён ужо лёгкаю здабычаю.

Аднак сёння Юрась і Уладзя цемрыва не дачакаліся — выправіліся на ловы сярод дня. Не дзеля цікаўнасці альбо «рамантыкі». Учарашняя непрадбачлівасць вымусіла. Прыехалі яны на Сяляву апошнім аўтобусам. Вечарэла, у лесе даўгія цені дрэваў зліваліся ўжо ў суцэльную шэрань. Покуль дабраліся да даўно выбранай і абжытай імі мясцінкі — і зусім сцямнела. Хуценька разапнулі намёт. Уладзя адышоўся з сякеркаю і назбіраў сушняку на вогнішча, а Юрась накапаў чарвякоў на ранішнюю рыбалку. Гэтыя звыклыя, даўно падзеленыя абавязкі выканалі ўмомант, схапілі вядро, электрычны ліхтар і рванулі да возера, на справу, дзеля якое і прыязджалі сюды.

З гадзіну праблукалі ў парнай вечаровай вадзе, назбіралі — інакш і не скажаш — з паўвядра ракаў і вярнуліся да намёта. Расклалі вогнішча і, калі пацягнула ад яго салодкім хваёвым дымком, разам прыгадалі, што, яшчэ ідучы ад аўтобуса, сцякалі слінаю ад голаду. Кінуліся да сваіх пляцакоў, цап-цап — а там нехта палазіў ужо і прыпасы выцягнуў. Знікла ўсё ядомае — каўбаса, хлеб, сала... Засталіся толькі пашкуматаная, заплямленая былымі харчамі папера ды растрыбушаныя цэлафанавыя пакеты. А яшчэ соль ды сякія-такія прыправы да юшкі.

— Ідыёты! — выгукнуў у размаляванае зорамі неба Уладзя.— Пляцакі незакрытымі пакінулі,і сабака ў іх палазіў!..

Калі б пабылі тут людзі, яны і пляцакі прыхапілі б разам... I на тым дзякуй.

Назаўтра раніцаю хлопцы сплавалі на чоўне ў вёсачку, дзесяткі два хатаў якой былі абыякава, хаатычна, нібы пярлоўка курам, рассыпаны на супрацьлеглым беразе возера. У адным з будыначкаў, ці не ў былой лазенцы, месцілася крама. Было ў ёй надзіва пуста: толькі чэрствы пазаўчарашні хлеб ды абрыдлая за вясну ў студэнцкай сталоўцы вермішэль. Затое ляжалі іншыя «товары повседневного спроса»: заседжа-ныя мухамі кніжкі, стосік нейкай пажаўцелай бялізны ці дзіцячай апраткі і некалькі параў вялізных галёшаў. Узяўшы дзве цагліны хлеба, хлопцы вярнуліся назад.

Як назло, і рыба не бралася. За ранак злавілі Юрась з Уладзем на двух пару плотачак ды акунька. Таму й выправіліся ўдзень ізноў на ракаў. Голад не цётка. Трэ было й пра вячэру падумаць.

На чоўне падплылі да невялікага астраўка, што зелянеў метраў за паўсотню ад берага. Ноччу сюды яны не заплывалі. I дарэмна: мясціна была самая што ні на ёсць рачыная. Прытопленыя карчы, абрывістыя берагі, утырканыя дзіркамі нораў. I ледзь не ў кожнай — няпуджаны рак. Адно толькі — лавіць ракаў даводзілася на «жыўца»: на ўласную руку. Уціскаць яе ў нару, пасоўваць паціху наперад і з жахам чакаць, калі сцісне пальцы клюшня... Аднак і ў такіх ловах ёсць свой інтарэс, Юрась і Уладзя захапіліся і толькі шэптам перага-ворваліся, зрэдку пакрыкваючы ад болю.

— Ау, хлопцы, што гэта вы тут робіце? — пачуўся зусім побач дзявочы голас. Лаўцы азірнуліся — да іх падплывала дзяўчына. Лёгка, па-сабачы падграбаючы, адфыркваючыся ад хваль, яна наблізілася і стала на ногі метры за тры ад хлопцаў. Вада даходзіла ёй да клубоў, аднак гэта не замінала разгледзець, што была яна надзвычай прывабная. Яна проста свяцілася прыгажосцю. Тонкі, першы загар смугліў цела, доўгія, распушчаныя валасы цесна апляталі плечы, акруглялі твар, які, здавалася, увесь занялі вялізныя вочы... Русалка, дый годзе.

— Ракаў ловім, не бачыш...— незадаволена і незразумела груба буркнуў у адказ Уладзя і асцярожна дастаў з вады чарговага небараку. Пры гэтым аніколькі не зморшчыўся, хоць рак да крыві парэзаў клюшнёю руку.

- Ой, як цікава! А можна мне паглядзець? — мяккім голасам, які ў цесныя абдымкі браў сэрца і не адпускаў, не прагаварыла, а праспявала дзяўчына.

- Чаму ж не... Калі хочаш, і сама паспрабуй злавіць.

- Не-е, стра-ашна... Я такая баязлівая...

Юрасю дзяўчына спадабалася — ажно дух заняло. «Кажуць пра каханне з першага погляду — можа, яно й бывае такім»,— падумаў Юрась. Ен стаяў моўчкі, пазіраў на дзяўчыну, лавіў голас, які так пасаваў ёй, і здзіўляўся, як ва Уладзі язык паварочваецца нешта адказваць, перамаўляцца з ёю. Юрась зірнуў на сябра і ўбачыў, што той не менш за яго заварожаны, зачараваны дзяўчынаю. А яна была ўжо зусім побач, па той бок чоўна, і ўзіралася ў ягонае дно, па якім поўзалі ў вадзе, счапіўшыся па двое, па трое, ракі, збіваліся ў страшныя, ад настаўленых ва ўсе бакі клюшняў, купкі. Дзяўчына схілілася над чоўнам, і Юрасю стала не па сабе — такая прыцягальная сіла зыходзіла ад яе. Сэрца затахкала, забілася часценька, бы на экзамене, перад тым як білет цягнуць. А калі Юрась заўважыў, як выглядваюць з-пад невялікага купальнага станіка яе маленькія, востранькія грудзі, то сэрца зайшлося ў стогне, і ледзь не страціў прытомнасць... Юрась не разумеў, што з ім адбываецца, ён не мог стрымліваць свае пачуцці, аддаўся ім і млеў ад прысутнасці невядомае дзяўчыны.

Хлопцы злавілі яшчэ з дзесятак ракаў, перакідваючыся з дзяўчынаю нейкімі нікчэмнымі словамі. А потым пачалі збірацца «дамоў», да свайго намёта. Юрась улез у човен, сабраў у вядро ракаў.

- Вы паплывеце ўжо? — весела, нават неяк шчасліва спытала дзяўчына.

- Так...— толькі й прамовіў Юрась.

- А куды? Ці далёка?

- Вунь на мысок наш, да намёта,— кіўнуў галавою некуды ўдалеч Уладзя.

- Ой, а можна мне з вамі, ага? Я ведаю: вы ракаў варыць будзеце! А я так хачу іх пакаштаваць...

- А ты што, адна тут?

- Не-е, з бацькамі. Але яны супраць не будуць. Я зараз ім памахаю.

Дзяўчына ўзняла ўгару тонкую і гнуткую, нібы лебядзіная шыя, руку, плаўна правяла ёю па паветры, як па вадзе, і крыкнула: «Эге-гей!»

На беразе, ад жоўтага польскага намёта, ля якога стаялі новенькія чырвоныя «Жыгулі», адразу ж, быццам чакаўшы гэтага знаку, адарвалася постаць жанчыны ў паласатым купальніку.

- Мама-а! — звонка крыкнула дзяўчына.— Можна, я з хлопцамі пакатаюся? Тут, недалёка...

Жанчына памахала ў адказ рукою: можна, можна. Дзяўчына спрытна і лёгка забралася ў човен і сказала:

— Мяне завуць Гэля. А вас? Хлопцы назваліся.

Уладзя ўзяўся за вёслы, і Юрасю давялося сесці на лаўцы побач з Гэляю. I праз колькі хвілінаў ён пашкадаваў пра тое... бо што гэта было за выпрабаванне! Юрась не бачыў анічога вакол, вочы засціў туман, які наплываў аднекуль знутры. Усім целам адчуваў ён Гэлю, і толькі Гэлю. А калі яна незнарок апякала яго сваім дотыкам альбо дыханнем... Што і казаць, што і тлумачыць... Адно добра: прыхапілі хлопцы з сабою ў човен сёе-тое з апраткі, і Юрась падняў і своечасова накінуў сабе на калені кашулю, а то — сораму не абабрацца б.

Гэля весела шчабятала ўсю дарогу і, здавалася, анічога не заўважала. Распавядала пра сябе. Яна з бацькамі прыехала сюды, на Сяляву, за Барысаў, на адпачынак з Мінска. Бацька яе вядомы прафесар, філолаг, выкладчык універсітэта. Яна й прозвішча назвала: Бойка, ці што... Яны тут упершыню, і ім надта падабаецца. I возера, і вада, і лес, поўны ягадаў і грыбоў... А вам?

Хо! Юрась і Уладзя былі даўнімі наведнікамі гэтых мясцінаў. Ужо трэці год запар, у чэрвені, пад час сесіі, прыязджалі яны сюды, каб падрыхтавацца да чарговага экзамена: пачытаць на прыродзе падручнікі, а заадно палавіць ракаў, рыбу, пазагараць і пакупацца... А можа, й наадварот.

- Здорава прыдумалі! — сказала Гэля.— Я таксама вучуся, але ў нас аніхто да такога не дадумаўся. Ведаеце што,— прапанавала раптам яна,— а бярыце наступным разам мяне з сабою, ага?

- Здорава-то здорава...— з сумам прамовіў Уладзя, варочаючы вёсламі,— але мы самі, лічы, апошні год сюды прыязджаем. Яшчэ курс — і размеркаванне... Куды паедзем — аднаму Богу ведама...

Ішоў 1985 год, хлопцы заканчвалі перад-апошні курс інстытута. Яшчэ год і — разляцяц-ца яны, каб абрасці сем'ямі і новымі сябрамі. I новымі звычкамі.

Бераг паволі набліжаўся. Вось ужо на фоне дрэваў выразна вымаляваўся намёт. Мясціну хлопцы выбралі файную. Мысок метраў на сто ўразаўся ў возера, па ягоных бакавінах амаль да самае вады падступалі дрэвы, а на самым носе быў пакаты спуск, усыпаны чыстым жоўтым пяском,— найцудоўнейшы пляж. Зараз стаялі тут не знятыя з начы донкі. Без чоўна, які хлопцы бралі ў знаёмага дзядка на вечна зачыненай чоўнавай станцыі напракат за пляшку «чарніла», дабрацца сюды было цяжка: толькі пешкам, у абход. Машынных дарог блізка не было. Усе аўтатурысты звычайна спыняліся там, дзе сталі і Гэліны бацькі.

Човен лёгка ўспароў бераг і няроўна закалыхаўся на хвалях. Юрась падхапіў вядро з ракамі і выскачыў на сухі гарачы пясок. Уладзя выкінуў вёслы і таксама сышоў. Гэля засталася сядзець у чоўне.

- Папрашу да нашага шалашу,— сказаў Уладзя, шаркнуў нагою і падаў руку. Гэля выйшла.

Сухія дровы разгарэліся хутка. Юрась збегаў да возера па чыстую ваду, і праз колькі хвілінаў над вогнішчам вісеў абсмалены, абдымлены паходны кацялок і ў ім сіпела вада.

Юрась палез у намёт да пляцакоў па соль і прыправы. Шукаў іх доўга, перамацваючы зноў і зноў кішэні, і аніяк не мог знайсці.

- Што гэта ты нас пакінуў? — пачуўся голас Гэлі. Яна адхінула полаг увахода, агледзелася і спытала: — А можна мне да цябе? — і, не чакаючы адказу, рыбінаю, не, змяёю слізганула ў намёт. Юрась нават і не зразумеў, ці не паспеў зразумець, як ягоныя вусны патрапілі да яе вуснаў... Яны цалаваліся, а рукі рабілі тое, што і трэба было ў гэты момант. Гэля не супраціўлялася, а хутчэй дапамагала. I Юрась праваліўся ў яе... у яе чары, у яе каханне...

- Вас па смерць пасылаць, а не па соль...— даляцеў раптам да Юрася голас Уладзі, і ў намёт ушылася ягоная галава.— Ракі кіпяць даўно,— сказаў ён, яшчэ добра не разгледзеўшы Юрася й Галю ў паўзмроку, а потым пасунуўся назад і разгублена прамармытаў: — Я, я не перашкодзіў?

- Не-не,— хуценька адказала Гэля,— залазь, залазь...

...Уладзя з Гэляй мілаваліся, а Юрась абіраў для Гэлі ракаў. Даставаў самае смачнае мяса з шыек і, сабраўшы пяць-сем разам, падаваў ёй. Гэля сціскала вуснамі ружовыя камячкі, і шырока расшыраліся ў цяжкім дыханні яе ноздры.

Юрась, заняты справай і яшчэ трохі ўзбуджаны, не адразу адрэагаваў на лёгкія крокі, што, як яму падалося, пачуліся скрозь гэтае сапенне і трэск панцыраў ракаў. Нехта ціхенька падкрадаўся да намёта. У правай бакавіне яго, якраз там, адкуль чуліся крокі, над самаю зямлёю, была невялікая, з курынае яйка, дзірка. Юрась прылёг да яе. Рука пацягнулася да сякеры, што ляжала пры ўваходзе. Мясціна, якую выбралі хлопцы, была глухая, людзі прыходзілі сюды рэдка. I любы госць быў не вельмі жаданы, тым больш зараз. Юрасю зноў падалося, што за сценкай намёта хруснула галінка. Ен выглянуў у дзірку і зусім побач, за некалькі сантыметраў ад сябе, убачыў голую, босую чалавечую нагу. Яна паварушылася, лёгка пасунулася наперад, да самых вачэй, і Юрась з жахам убачыў, што было на ёй... шэсць паль-цаў. Яны былі растапыраныя, і між імі віднеліся тонкія слюдзяністыя перапонкі з крывяністымі жылкамі... Вышэй анічога відаць не было. Юрась прырос да зямлі, застыў, баючыся нават паварушыцца.

Нага пастаяла яшчэ трохі, потым павольна — як бывае, калі чалавек крадзецца — паднялася і знікла. Пачала выпроствацца прымятая трава, а Юрась уеё яшчэ не мог адарваць вачэй ад дзіркі. Потым падхапіўся, падпоўз да выхаду з намёта і, асцярожна адагнуўшы полаг, вызірнуў. Між дрэваў, бліжэйшым шляхам да возера, адыходзіла жанчына ў паласатым купальніку — тая, якую хлопцы бачылі на беразе і якую Гэля назвала мамай...

Юрась зашморгнуў полаг, павярнуўся да Уладзі з Гэляй. Яны, шчаслівыя, адпачывалі і цалаваліся. Юрась паглядзеў на выцягнутыя амаль да яго ногі Гэлі і зноў жахнуўся: на іх было па шэсць пальцаў. Пальцы зараз сціснутыя, але й так бачна, што між імі ёсць перапонкі.

— Ракаў! Я хачу ракаў! — капрызліва прахныкала Гэля, ну зусім натуральна, гэтак, што Юрась і не паверыў свайму «адкрыццю».— Юрась! Дай ракаў! — і шасціпальцавай (!) нагою штурхнула яго ў бок.

Юрася апякло, быццам токам трасянула ад гэтага дотыку. Ен падхапіўся, памкнуўся да выхаду і схлусіў:

- Тут скончыліся ўсе... Я зараз прынясу. Юрась выскачыў з намёта, набраў у вядры чырвоных, з белым крэйдавым налётам, яшчэ цёплых, ракаў і вярнуўся да Уладзі і Гэлі. Яны прыселі на калені, падсунуліся бліжэй, і затрашчалі панцыры.

Вечарэла. Жыццё ў лесе заціхала. Затое ажывала на возеры. Адтуль раз-пораз даносіўся плёскат буйной рыбіны. Відаць, паляваў у прыбярэжным чароце шчупак.

- Мне пара да сваіх,— сказала Гэля і падцягнула да сябе апратку. Зрэшты, якая там апратка... Яна ж прыплыла з хлопцамі ў тым, у чым была,— продкі хвалявацца будуць...

Выйшлі з намёта, Гэля салодка пацягнулася, як пасля сну, і развіталася:

- Ну, хлапчукі, гуд бай! — адышлася колькі крокаў, павярнулася і спытала: — А можна, я яшчэ да вас прыйду, ага?

- А мо застанешся? — з надзеяй спытаў Уладзя.

- Не, татуля з матуляй зачакаліся.

- А як жа ты дарогу знойдзеш? Мо падвезці?

- Не трэба, я добра плаваю, а там — берагам. Тут жа зусім блізка.

- Я падвязу,— памкнуўся Уладзя, але Юрась перахапіў яго за руку: сядзі.

- Ты што, з глузду з'ехаў: такая феміна...— прашаптаў Уладзя.

- Знойдзем, калі патрэба будзе, а то й сама прыйдзе... Май гонар, мужык...

- Не па-джэнтльменску...— толькі й сказаў Уладзя, аднак паслухаўся, прысеў побач з Юрасём.

Праз адхінуты полаг намёта было відаць, як падышла Гэля да краю мыска і пачала спускацца ўніз, асцярожна пасоўваючы ногі па напечаным за дзень пяску. Вось схавалася яна па плечы, вось знікла: пэўна, паплыла.

Уладзя разлёгся ў намёце, паклаў рукі пад галаву і, заплюшчыўшы вочы, прамармытаў як сыты кот:

- Ну й баба... Вышэйшы клас... Усё свядомае жыццё марыў пра такую. А ты казаў з галадухі памрэм. Ды я гатоў хоць сто дзён гэтак галадаць.

- Ты б апрануўся, палавы гігант, ці хоць трохі мошчы свае прыкрыў, а то рэбры зараз павылазяць,— сказаў Юрась і заціх. Трэба было неяк расказаць пра ўбачанае. Сябар ягоны, бачна, застыў у замілаваным успаміне, купаўся ў ім і вынырваць не жадаў. Не хацелася Юрасю чапаць яго, ды інакш і самому не супакоіцца.

- Уладзя,— пачаў ён зноў,— ты нічога незвычайнага не прыкмеціў, калі быў з Гэляю?

- Прыкмеціў... Баба — вышэйшы клас. На нашым курсе ды што на курсе — ва ўсім інстытуце другой такой не знойдзеш... А лоўка ты яе акуштаў, га? Кось-кось, ды ў аглоблі... Ма-ла-дзе-ец!

- Уладзя...— Юрась не ведаў, як падступіцца да паведамлення. Так бывае, калі стаіш перад зачыненымі дзвярыма і не адважваешся ўвайсці, бо не ведаеш, як пачаць гаворку. Найлепшае выйсце ў такіх выпадках — адчыніць дзверы і ўвайсці. Словы потым знойдуцца. Юрась так і зрабіў:

- Уладзя, а ты не заўважыў, што ў Гэлі на нагах па шэсць пальцаў, а між імі — перапонкі?..

Уладзя ляжаў, задраўшы галаву, заплюшчыўшы вочы, і аніяк не адрэагаваў на словы Юрася. Відаць, палічыў за жарт. А потым хмыкнуў:

- Ты яшчэ скажы, што у яе шэсць грудзей было, як у свінні.

— Я сур'ёзна...— і Юрась расказаў пра бачанае. Уладзя падхапіўся. Ен добра ведаў Юрася і разумеў, што хлусіць ці жартаваць той не будзе. Да таго ж, распавядаючы, Юрась гэтак расхваляваўся, што ніяк нельга было не паверыць яму.

— Во прыгода, дык прыгода...— прагаварыў Уладзя і спытаў: — Ну й што рабіць будзем? Што гэта такое было? Адкуль? Навошта?..

- Што ты раскідаўся пытаннямі. Я й сам не больш за цябе цяперака ведаю... Давай разам думаць.

- М-м-м...— прастагнаў Уладзя.

- Я думаю,— сказаў Юрась няспешна, ледзь не па складах вымаўляючы словы,— што гэта ў яе, у іх не простае ўродства нейкае, якое дачцэ ад маці перадалося, маці — ад бабулі... Так не бывае... Дый вельмі незвычайнае яно нейкае, не людское...— дадаў Юрась і асекся на апошнім слове.

Але Уладзя думаў больш прыземлена, рацыянальна.

- Паслухай, Юрась,— прапанаваў ён,— давай не будзем гадаць, а лепш сплаваем зараз жа да іхняга намёта. Ен жа недалёка. А раптам што-небудзь разведаем...

Прапанова была слушная. I хлопцы, зашморгнуўшы намёт, выправіліся да чоўна.

Ноч выдалася цёмнаю. Хоць над возерам было крыху святлей, усё роўна арыентавацца было цяжка, і хлопцы паплылі ўздоўж берага, абапіраючыся вёсламі аб дно, каб не плёскаць. Здалёк заўважылі яны кволы агеньчык, што дрыжэў ля Гэлінага намёта і жоўтымі плямамі выхопліваў з цемры бліжэйшыя дрэвы і машы-ну. Не даплываючы да яго метраў сто, хлопцы сышлі на бераг. Выцягнулі човен пад лазовы куст, каб не сплыў, і пачалі павольна падкрадацца да намёта. У ім, бачна было, гарэла яркае святло — і нехта гаварыў. Калі да хлопцаў данесліся першыя выразныя словы, яны спыніліся, прыслухаліся:

- ...Зямля... апошні дзень... Ну добра, пагаманілі, й годзе,— пачулі яны мужчынскі голас,— будзем спаць, як і ўсе людзі... Ага, ледзь не забыўся, ты, Гэля, малайчына: проста выдатныя экземпляры. Я зрабіў аналізы — насенне ты сабрала вышэйшай пробы. Дома бу-дуць задаволены. Але ў нас ёсць яшчэ адзін дзень.

I можна падстрахавацца. Ці дамовілася ты аб сустрэчы з хлопцамі?

- Так,— гэта быў запомнены хлопцамі, можа, назаўсёды голас Гэлі.

— Цудоўна... А цяпер — спаць. Усім — дабранач. Святло ў намёце патухла.

Хлопцы прыселі, апусціліся на рукі і гэтак, на чатырох, каб не нарабіць шуму, пачалі адпаўзаць у бок чоўна. Абышлося ціха. Усю дарогу назад яны маўчалі, хоць і карцела пагаварыць. Аднак яны добра ведалі: голас над возерам разносіцца далёка, нават шэпт. I таму кожны абдумваў пачутае. У намёце запалілі ліхтарык і селі каля яго.

- Ты што-небудзь зразумеў? — спытаў Уладзя.

- Я ўсё думаў: чаму яна да нас лезе, чаму сама напрошваецца, чаму ад яе такая энергія, такая прыцягальная сіла прэць? А аказваецца, ёй гэта трэба было: яна заданне бацькава выконвала — збірала «насенне»... Разумееш? Яна «даіла» нас...

- А навошта? Навошта ёй? Зацяжараць?

- Якое там... Яна ж «збірала», ты сам чуў, а бацька яе — ці хто там — выбраў «насенне» і аналіз зрабіў...

- Ну ён жа ў яе нейкі там прафесар і...— Уладзя не дагаварыў. Юрась перабіў яго, нібы злуючы на тугадумства сябра:

- Так, прафесар, але ж — філолаг, яна казала. Спец па словах, а не па жыўчыках...

Здавалася, што і Уладзя зразумеў, да чаго ўвесь час хіліць Юрась, але сказаць баіцца. «Гэта былі...» — падумаў ён і тут жа адагнаў страшную думку. Начытаўшыся фантастыкі і прыгодніцкіх кніг, хлопцы тэарэтычна былі гатовыя да любых кантактаў, а на практыцы... I тады Уладзя схапіўся ледзь не за апошні панфіль:

- А чаму яны па-беларуску размаўляюць?

Вось пра гэта Юрась адразу і не падумаў. I сапраўды: чаму? У Мінску і ваколіцах даўно ўсе гавораць па-руску. Тым болей у прафесарскіх сем'ях, хай сабе і філалагічных. Але думка Юрасёва працавала ўжо ў пэўным кірунку і адгадка знайшлася тут жа, яна была на паверхні:

- Таму што і мы...

- Як гэта?

- Яны гавораць на той мове, на якой і мы. Я думаю, што мы былі першыя, каго яны тут сустрэлі і пачулі. Яны проста перанялі нашую з табою мову... Зразумеў? Памятаеш, учора ўвечары, калі мы толькі прыехалі і, узяўшы човен, плылі паўз пляжныя мясціны — анікога на беразе не было. А аб дванаццатай, калі лавілі ракаў, успомні, край неба запалаў блакітна-дзённым святлом і па ім маланкаю прабег прамень. Ты яшчэ сказаў, што гэта зарніца...

- Дык што, ты хочаш сказаць, што яны прыляцелі да нас аднекуль і Гэля — іншапланецянка...

- Я так не кажу... Я, як і ты, не хачу, баюся нават пра гэта думаць... Але... выходзіць, што так...

Хлопцы замоўклі. Маўчанне працягвалася доўга. Кожны перабіраў варыянты, каб аспрэчыць гэта. Аднак — шэсць пальцаў, перапонкі, «насенне», прамень...— складваліся ў лагічны ланцужок, выснова з якога была адзіная. I тады Уладзя сказаў:

- Што рабіць будзем? Трэба змывацца адсюль, пакуль не позна.

- Ноччу? Куды? Ты што... Дый ці далёка мы ад іх адыдзем?

- Ну тады давай чакаць раніцы. I з першым аўтобусам — у Мінск.

Лёгка сказаць: чакаць раніцы. Спаць ні Юрасю, ні Уладзю не хацелася. Галовы іх напружана працавалі. I малявалі карціны адна жудасней другой. Хлопцы ведалі, што ў гэтым лесе, акрамя іх, нікога няма: да першай вёскі па сушы кіламетры тры. Бліжэй толькі Гэля з бацькамі...

Вогнішча перад намётам патроху канала. Уладзя і Юрась разам выйшлі да яго, падкінулі дроў — агонь весела пабег па сухой ігліцы і на момант асвятліў твары хлопцаў. Яны былі нібы маскі, і агонь адбіваўся на іх, як на не жывых. Ля вогнішча хлопцы не затрымаліся, адразу ж вярнуліся ў намёт. Сцішыліся. Трэба было нечым іншым заняць галовы.

- Даставай кнігі,— сказаў ІОрась,— экзамен на носе, а мы за іх яшчэ і не браліся.

Хлопцы ўткнуліся ў падручнікі. Але ненадоўга. Сілкаванне ліхтарыка даўно «падсела», і паступова святло пачало жаўцець, потым чырванець... Літары сталі злівацца, радок набягаў на радок. I Уладзя выключыў ліхтарык.

Пасядзелі яшчэ з гадзіну ў цемры. У лесе стаяла незвычайная цішыня. Ветру не было. Даўно заціхлі птушкі і іншае лясное жыхарства. Нават рыба не плёскала ў возеры. Цішыня — да звону ў вушах. Страх страхам, але ноч і дзённыя перажыванні бралі сваё, павекі зліпаліся, галовы апускаліся, і раз-пораз, схамянуўшыся, хлопцы атрасалі сон, але ненадоўга. I тады Юрась прапанаваў:

- Давай спаць па чарзе, па дзве гадзіны, як у войску.

Уладзя падумаў і пагадзіўся. Першым каравуліць выпала Юрасю. Уладзя згарнуўся ў клубочак і амаль адразу заснуў. У намёце чуваць было толькі ягонае мернае дыханне. Юрась падсунуўся да выхаду, ляжаў і пазіраў на вогнішча. I стараўся не думаць пра Гэлю. Але варта было яму адвесці вочы ад агню, як яе постаць вымалёўвалася на экране цемры. Юрась моцна заплюшчваў вочы, трос галавою і зноў узіраўся ў неспакойныя языкі полымя.

Цішыня, што стаяла наўкола, была непры-вычная гарадскому вуху і рабілася нясцерпнаю. Юрасю хацелася, каб хоць птушка якая пракугакала ці самалёт праляцеў і нагадаў тым, што ясыццё не спынілася, што ідзе яно сваім ходам. Юрась павярнуў гадзіннік да вогнішча, высветліў стрэлкі: пятнаццаць хвілін на другую. ІПчэ... I тут, зусім побач, за некалькі метраў ад намёта, пачуліся нечыя дробныя крокі: туп-туп-туп... I шолах травы. Юрась падхапіўся на калені. Шоргат, тупаценне паўтарыліся, дадалося яшчэ нечае сапенне... Юрась тузануў Уладзю: слухай. Нехта яўна хадзіў ля намёта: чуліся выразныя, асобныя, частыя крокі. Ся-дзець у намёце далей і чакаць немаведама чаго — было невыносна. Хлопцы ўзялі ліхтарык — Юрась, і сякеру — Уладзя, і вырашылі раптоўна выскачыць з намёта. Перасільваючы страх, адным рыўком яны выбеглі да вогнішча. Юрась крутнуўся — і ў адно імгненне асвятліў кругам наваколле. Нікога. Ні ценю. Хлопцы пера-глянуліся, сталі спіна да спіны і ва ўсе вочы пачалі ўзірацца ў цемру. Становішча іхняе было нязручнае, незайздроснае: яны былі асветлены вогнішчам і добра бачныя таму, хто хаваўся ў цемрыве...

За намётам зноў пачуўся тупат. Юрась уключыў ліхтарык і, павольна пасоўваючы ногі, пайшоў туды. Пуста. Шкога... Тупат ішоў ад зямлі, з травы. Юрась скіраваў святло туды. Там варушыўся нейкі чорны камячок. Юрась падышоў бліжэй і здагадаўся: вожык. Прыбег паласавацца выкінутымі рэшткамі ежыва.

Юрась апусціў рукі, абмяк, адчуў раптам, што ён увесь мокры ад поту.

— Што там? — прашаптаў Уладзя, прытоена сочачы за ім.

— Вожык... Аб'едкі жарэ...— Юрась хацеў усміхнуцца, але не атрымалася.

Уладзя падбег і нагою, як мячык, пакаціў вожыка ад намёта.

Гулкае рэха панесла па лесе ягоныя маты і праклёны...

Змораныя і знясіленыя хлопцы вярнуліся ў намёт. Прылеглі. Доўга ляжалі моўчкі. З адкрытымі вачыма. Думалі кожны пра сваё і прыслухоўваліся да наваколля. I толькі калі патроху пачало днець, здаліся і паснулі.

Прачнуліся яны ні рана ні позна: гадзін у сем. Лес быў заліты ўжо высокім, яшчэ жоўтым сонцам. Звонка шчабяталі птушкі. Хлопцы выйшлі на росную траву. Жыццё вакол квітнела і спявала. Свеясае паветра хмяліла і радавала. Начныя мроівы і жахі адразу адляцелі, назаўсёды забыліся страшныя сны, быццам і не было іх. I расхацелася хлопцам з'язджаць адсюль. Юрась прапанаваў:

- Давай перанясём намёт далей у лес, у ціхую месцінку і пасочым за «Гэляю» і яе «бацькамі»...

- Я таксама не хацеў бы ўцякаць у Мінск, так і не ўцяміўшы, што гэта было...— адказаў Уладзя і пачаў увязваць свой пляцак.

Добрую месціну-схованку хлопцы нагледзелі даўно. Яшчэ ў першы свой прыезд, збіраючы грыбы, у глыбіні лесу прыкмецілі яны адну, даволі вялікую, палянку. Пасярод яе стаяла стромкая хваіна, а вакол хваіны — дзесяткі два маладых елачак. Яны абнялі яе гэтак шчыльна, што калі пад хваінаю паставіць намёт — ён ні адкуль не будзе бачны, нават зверху. Затое ўсе падыходы да яго будуць адкрытымі.

Перабраліся хлопцы за гадзінку. Паелі халодных ракаў з размочаным і крута пасоленым хлебам, яшчэ трохі паляжалі, і калі сонца паднялося над дрэвамі і прыпякло — пайшлі ў бок берага, на якім стаяў намёт Гэліных бацькоў.

Смех, дзіцячыя і жаночыя крыкі, вясёлая гамана — сустрэлі іх. Як забыліся? Сёння субота... Выхадны. I за ранак бераг быў абжыты аўтатурыстамі, застаўлены аўтамашынамі: белыя, сінія, чырвоныя — расквецілі яны зеляніну лесу. Розных памераў і формаў намёты стаіліся пад дрэвамі. Хоць было яшчэ і ранава-та, пясчаны бераг-пляж быў заняты ўжо дзесяткамі белых целаў. Бегалі, шумелі дзеці. Крыху наводдаль пера кідвалі мяч некалькі хлопцаў і дзяўчат. У ваду пакуль ніхто не лез: халаднавата. Ад намётаў цягнула дымком і смачнымі пахамі... Звычайны турыстычны малюнак.

«Жыгулі» і намёт Гэліных бацькоў стаялі на ранейшым месцы. Побач на вогнішчы кіпела-хлюпала вада ў кацялку. Але нікога не было відаць. Абмытая расою машына здавалася зусім новенькаю — быццам толькі што з канвеера. Стараючыся быць незаўважнымі, хлопцы паціху падышлі да возера, прыгледзеліся да адпачыва-ючых і ў адной з купак убачылі Гэлю. Яна стаяла спінаю да Юрася з Уладзем і жвава перамаўлялася з трыма хлопцамі. Была яна ў тым жа модным купальным строіку, што і ўчора. Ногі, як ні ўзіраўся Уладзя, цяжка было разгледзець здалёк.

Хаваючыся за дрэвамі, Юрась і Уладзя падышлі бліжэй. Гаманілі хлопцы і Гэля гучна, не тоячыся. Гэля — па-беларуску, а хлопцы — «трасянкаю».

- А пачаму ты так разхаварываеш? — запытваўся русы прыгажун, ладна скроены, але не высокі, і раіў: — Хавары, як усе мы...

- А вы што ж — не разумееце? — здзекліва спытала Гэля.

- Панімаем, но...

- Ніякіх «но», — адрэзала Гэля,— мова нашая ніколькі не горшая за іншыя...

Такой «сведамасці» Юрась ад яе не чакаў і, замёршы ў здзіўленні, выслухаў ледзь не лекцыю, што прачытала Гэля хлопцам пра пры-гажосць беларускае мовы, нават Багушэвічавы словы працытавала... I перайшла да слаўнай, як яна сказала, гісторыі Беларусі. «Вось табе і на,— думаў Юрась,— такое і ўва сне не ўбачыш: іншапланецянка агітуе беларусаў роднаю моваю размаўляць...» Наконт незямносці Гэлі ён то сумняваўся, то не. Бо зноў адчуў, як неймавер-наю сілаю яго пацягнула да яе... Каб хоць побач пабыць, прытуліцца, апякчыся... Гэля, пэўна, «уключыла» свае чары. Ен бачыў, як няпроста размаўляць з Гэляю і хлопцам. Асабліва русавалосаму, якога, па ўсім заўважна, яна абрала сваім чарговым каханкам.

I вось развязка.

- Пойдзем да нас у намёт,— прапанавала Гэля русавалосаму,— у мяне ёсць рэч адна Караткевіча. Пакажу. Яе прачытаць павінен кожны беларус.

Хлопец адразу ж пайшоў за ёю. Юрась і Уладзя правялі яго і Гэлю позіркамі да самага намёта. Уладзя ўважліва сачыў за кожным рухам, крокам Гэлі, і калі яна ўслед за русавалосым схавалася ў намёце, сплюнуў і прашаптаў ціха Юрасю:

- Тожа мне: іншапланецянку знайшоў... Звычайная самадайка, якія ў Мінску пад кожным гатэлем пасуцца. Толькі тыя за грошы, а гэтая за інтарэс... Адпачывае... Глядзі, каб заразу якую не падхапілі... Цьфу!.. Шэсць пальцаў прыдумаў, перапонкі, маланка... Бач, як па-беларуску шпарыць, гісторыя ад зубоў адлятае. Эрудзітка... Цьфу!

Уладзю было лягчэй. Ен не бачыў тых пальцаў, яго імі не штурхалі. Але — Юрась засумняваўся зноў — можа, й сапраўды Уладзя мае рацыю. Можа, й сапраўды Гэля прафесарская дачушка, якая пагуляць не суп-раць... Надта ж натуральнымі былі яе паводзіны. I ўчора, і сёння. I гэтая агітацыя за мову, і веданне гісторыі... Самыя розныя і супярэчлівыя думкі кружлялі зараз у галаве ў Юрася. Рассекчы ягоныя сумлівы і меркаван-ні магла толькі новая сустрэча з Гэляю. Аднак ён выра-шыў, што шукаць яе ні ў якім разе не пойдзе. Навошта... Каб упэўніцца, што яна звычайная самадайка?.. Ці, Юрась усміхнуўся, хай сабе — іншапланетная, міжпланетная ці сусветная самадайка. Якая, урэшце, розніца.

Хлопцы йшлі да намёта. Напрасткі. Яны даволі добра арыентаваліся ў гэтым лесе. Ен быў ім ужо не чужы. I, мажліва, таму, адчуваючы іх голад, падкінуў ім на шляху палянку чырвоную ад суніцаў. Хлопцы прыпалі да ягадаў. Збіралі іх, цэлымі жменямі засыпалі ў рот. I з асалодаю жавалі...

I потым, калі ў лёгкай дрымоце хлопцы ляжалі ў намёце, стаялі ў іхніх вачах буйныя, пераспелыя суніцы... Юрась збіраў і збіраў духмяныя ягады і цёк па пальцах іх салодкі сок, чырваніў і сініў рукі... Раптам падалося яму, што нехта за імі назірае. Юрась павярнуўся. На процілеглым баку палянкі, уся асветленая сонцам, у сваім, ужо звыклым уборы стаяла Гэля.

- Дзень добры, хлапчукі,— як ні ў чым не бывала, весела прывіталася яна і плаўна правяла рукою па паветры, як па вадзе,— што, прагаладаліся?

Юрась і Уладзя нехаця падняліся, нібы адарвалі іх ад найважнейшае справы.

— Ну што вы насупіліся? Мо пакрыўдзіліся?

- Нешта хутка ты справілася,— сказаў Уладзя,— ці мо чытво не той сістэмы аказалася?

- Ты пра што?.. А-а, разумею: вы былі на беразе. Дык там сястрычка мая забаўлялася. Мы з ёю блізняты,— Гэля падышла бліжэй,— а я вас шукала. Мы ж дамовіліся ўчора, што яшчэ сустрэнемся.

- Абое-рабое,— буркнуў Уладзя і апусціўся да ягадаў: увесь абыякавасць і пагарда. Юрась, быццам просячы прабачэння за сябра, адкрыта зірнуў у вочы Гэлі, не вытрымаў ейнага яснага позірку, апусціў галаву і ледзь не закрычаў: з лёгкіх, аголеных спераду басаножкаў, тырчэлі пальцы. Іх было па шэсць.

Юрась штурхануў Уладзю. Той адразу здагадаўся — чаму; глянуў на Гэліны ногі і асеў. Гэля назірала за ўсім і ўсміхнулася па-добраму. Гэтак проста і зразумела.

- Так-так, хлопцы... Не здзіўляйцеся. Гэта не галюцынацыя. Так і ёсць...— памаўчала,— бачыце, я ніколькі не таюся. Бо ўсё ведаю. Я ведаю, што Юрась разгледзеў мае ногі і ногі маці, што вы ноч амаль не спалі і многае перадумалі. Ведаю вашыя прыгоды,— Гэля ледзь заўважна, аднымі вуснамі, усміхнулася,— ведаю і меркаванні. Нам не складана чытаць вашыя думкі... Нават на адлегласці. Я не магу пакінуць вас вось так: сам-на-сам са сваімі думкамі, ад якіх галава кругам ідзе. Зрэшты, магу, але не хачу, хоць і цяжка мне будзе растлумачыць дома, чаму я гэта зрабіла... Але мне вельмі хацелася яшчэ раз пабачыцца з вамі. Таму і вярнула вас на палянку...

Гэля прысела побач. Прыгажосць яе была ўжо не такая незвычайная і яркая — да ачмурэння, а прыцягальнасць, ці прыцягненне, нібы знікла зусім. (Адключылася?) Ля хлопцаў сядзела простая, кволая дзяўчына.

— Я хачу сама зняць вашыя сумлівы і вытлумачыць здагадкі. Чаму? Вы здагадваецеся. Я хачу, каб вы мяне ўважліва паслухалі. Вы ад пачатку мне спадабаліся. Вы мяне зразумееце... Так, мы і сапраўды прыляцелі да вас. Прыляцелі з трэцяй планеты зоркі, якая ў вас называецца Сабачай, альбо Сірыусам. Мы даўно сочым за вамі, за зямлянамі. I прылятаем не ў першы раз. Але не маем права, не можам умешвацца ў вашае жыццё і тым больш уступаць з вамі ў такія вось кантакты. Нам многае не падабаецца з таго, што вы, зямляне, робіце. Асабліва вашыя экалагічныя эксперыменты, вашая бестурбот-насць і безагляднасць у адносінах да прыроды. Вы знішчаеце птушак, жывёлаў, расліны, вы замахнуліся ўжо на самую Зямлю. Таму вы і стаіце зараз на мяжы вялікіх бедаў і катастроф. Мы прыляцелі да вас, выконваючы Найвышэй-шую Волю Сусветнага Супольніцтва: сабраць і захаваць, закансерваваць генатып — генатып зямляніна, покуль ён беспаваротна не пашко-джаны, покуль гэта яшчэ магчыма... Мы вельмі спяшаліся і, як вы кажаце, дзякуй Богу, паспелі...

Хлопцы слухалі Гэлю, верылі й не верылі ёй адначасова. Не смяяліся з яе слоў, але й доказаў не патрабавалі. I ўсё ж — хацелася ім, каб Гэля рассмяялася зараз і сказала, што яна жартуе, што гэта розыгрыш... Аднак яна гаварыла спакойна і ўпэўнена, не пакідаючы хлопцам месца для сумліву ў праўдзе сказанага. Ці не таму Уладзя раптам спытаў:

- А як цябе завуць ТАМ? — быццам не было для яго цяперака анічога важней.

- Вам не вымавіць. У вас няма некаторых нашых гукаў. Завіце мяне Гэляю. Прыгожае імя.

- Гэля! А жанчына, якая ўчора падыходзіла да намёта, і сапраўды твая маці? — спытаў Юрась.

- Так.

- А чаму яна падыходзіла?

- Баялася за мяне. Бо мы голыя такія ж безабаронныя, як і вы. Я разумею, вы мажліва, глядзіце на мяне зараз як на робата нейкага, ці машыну, ці як на...— яна ўсміхнулася,— на сокавыціскалку... Але я жывая, звычайная, як і вы. I прыблізна вашага ж узросту.

- А вы і сапраўды гэтак выглядаеце ці...

Гэля не дала дагаварыць. Яна, пэўна, спяшалася.

- Мы такія, якой вы бачыце мяне зараз. Адно толькі ў нас пальцаў на руках і нагах па шэсць ды перапонкі між імі. Яны захаваліся, бо патрэбныя на нашай планеце. На руках зроблены пластычныя аперацыі,— Гэля паказала нешта падобнае да ледзь прыкметных шра-маў,— а на нагах — ніхто й не думаў, што вы заўважыце... Проста адзін з вас выйшаў з-пад майго кантролю — закарміўшы ракамі,— і ў гэты час падышла маці...

Гэля прымоўкла. Лес са сваім шумным жыццём уварваўся ў размову. Гэля прыплюш-чыла вочы і глыбока ўздыхнула, быццам ёй тут вельмі падабалася.

- А чаму вы прыляцелі менавіта на Беларусь? — спытаў Юрась.

- Гэта не выпадковасць. Гэта, мажліва, самае галоўнае, чаму мы гэтак спяшаліся. Ваш народ, як ніякі іншы на Зямлі, захаваў сваю чысціню, сваю першароднасць, хоць і вабіла зямля вашая заваёўнікаў... Вашае Палессе не проста прарадзіма славянаў, як цяпер пішуць некаторыя вучоныя, адсюль разышліся па Зямлі народы. Адсюль і пачнецца... Але... Мы спяшаліся, каб заспець вас сённяшніх, разумееце? Вас чакае вялікая бяда, з якое вам цяжка будзе, амаль немагчыма, выйсці, захаваўшы сябе. Тое, чаго не маглі зрабіць заваёўнікі, можа зрабіць... Але я не магу, не буду анічога больш казаць пра бліжэйшую будучыню. Бо ўсё роўна анічога не змяніць: ні вам, ні мне. Мы не маем права ўмешвацца ў вашае жыццё, якія б страшныя выпрабаванні вас ні чакалі... Вы самі павінны расплочвацца за свае памылкі і вучыцца, на жаль, толькі на іх. Можа, і прыйдзе час нашых кантактаў, але баюся, што для вас усё можа скончыцца гэтаксама, як раней для фаэтонцаў ці як для марсіян...

Бачна было, з якою цяжкасцю даецца Гэлі кожнае слова. Быццам нехта сочыць за тым, каб яна не сказала анічога лішняга, і цэнзаруе яе думкі перш, чымсьці стануць яны словамі.

- Сёння ўвечары мы адлятаем з Зямлі,— працягвала Гэля,— па нас прыляціць зоркалёт. Я прыйшла яшчэ і каб сказаць вам, што на нашым караблі ёсць вольныя месцы... Я нічога не прапаную. Думайце самі. Я нічога не абяцаю. Думайце самі. Але, як бы вы ні зрабілі, потым аніколі не пашкадуеце аб зробленым... Думайце...

- Не,— адрэзаў Уладзя, не даўшы ёй нават дагаварыць,— нікуды мы не паляцім...— і дадаў, не зразумець, ці то жартам, ці то ўсур'ёз: — У нас сесія, паслязаўтра экзамен здаваць.

Гэля ўважліва паглядзела на Юрася і прамовіла:

- Узяць мы можам альбо вас дваіх разам, альбо нікога...

Потым устала, адышла колькі крокаў і зноў, як учора, азірнулася. Сказала:

- Ну што ж, бывайце... Мне было з вамі добра...

Лёгкая і статная, плаўна крочыла яна між соснау... Вось засланіла яе адно дрэва — яна вынырнула, другое, трэцяе... I яна знікла, згубілася, растала ў лесе...

...Юрась падхапіўся. Цямнела. У намёце стаяў паўзмрок. Доўга ж ён праспаў. Уладзя ляжаў на спіне, адкінуўшы галаву назад, паўраскрыўшы рот, і ціха пахрапваў. Юрась прысеў, пацягнуўся рукою да полага, каб адкінуць яго, і замёр: яму падалося, што на ягонай руцэ... шэсць пальцаў, а між імі — слюдзяністыя перапонкі... Юрась растапырыў пальцы — кроў пульсавала ў тонкіх жылках, якія разбягаліся па перапонках. Юрась трасянуў галавою, працёр вочы, выцер рукі аб спальнік — мроіва не спадала...

1990

Сярод іншых папер гэты стосік нічым не вылучаўся. Зацёртыя часам, закругленыя і загнутыя ражкі лістоў, роўны, круглы почырк, яшчэ не падпсаваны канспектаваннем лекцыяў. Першы курс. Тады Пятрусь толькі пачаў задумвацца над тым, што варта было б усур'ёз заняцца прыгожым пісьменствам. Не, пісаць пачаў ён раней, яшчэ ў школе, класе ў пятым ці мо і ў меншым, але ў кго аніколі дагэтуль, як ні дзіўна, не ўзнікала думкі паказаць каму ці тым болын друкаваць свае «творы». Пятрусь піеаў для сябе... Прыгадваючы тыя часы, ён нават і зараз не змог бы растлумачыць сабе і іншым, адкуль і навошта бралася тая патрэба: пісаць. Не вабіла яго пісьменніцкая слава, не думаў ён пра яе. Было жаданне выказацца. I ён сядаў за стол і шрайбаў. Як і большасць пачаткоўцаў — вершы. Нікому пра тое не казаў і толькі на выпускным вечары адважыўся прачытаць аднакласнікам вершык — прысвячэнне ім.

Настаўнікі, якія чыталі Петрусёвы школьныя сачыненні, раілі яму паступаць на філфак. Ен так і зрабіў. I ці не таму, што хлопцаў ішло ў педагогі няшмат, стаў студэнтам з першае спробы.

На Петрусёвым курсе, аказалася потым, ад паэтаў і паэтак — цямнела ўваччу. Быццам бралі на філфак толькі іх. Ды якіх паэтаў! Большасць гарадскіх паспелі ўжо надрукавацца ў газетах ды часопісах. Гэтым яны не тое каб хваліліся, але і не ўтойвалі. I, пры першай нагодзе, чыталі свае вершы. Петрусю яны здаваліся ледзь не вяршыняю дасканаласці. I рабілася сорамна за свае каструбаватыя радкі. Рыфмаванне давалася яму з цяжкасцю, і пісаў ён у асноўным не надта модныя тады «белыя» вершы. Гэта цяпер, зведаўшы трохі сусветнае ды суседскае рускае літаратуры, перачытваючы іх, Пятрусь можа ацаніць тую «творчасць». А тады, ну куды ён мог бы сунуцца з гэтымі вось, да прыкладу, радкамі:

Гэта цяперака, начытаўшыся мадэрністаў, авангардыстаў, сюррэалістаў, экзістэнцыялістаў і іншых «істаў», Пятрусь ведаў, што існуе, адваявала права на жыццё і такое вершаванне. А тады, выхаваны на школьных класічных рытме і рыфме Пушкіна, Лермантава, Ясеніна, а таксама Глебкі, Броўкі, Куляшова, ён адкідваў напісанае і спрабаваў зарыфмаваць свае думкі. Выходзіла блага, урывіста, і, зноў жа, зводзіў ён верш да абсурду, які ў сацрэалізм аніяк не ўкладваўся. З часам пачалі хутка знаходзіцца рыфмы, напяваўся рытм, Пятрусь «ламаў» сябе, заганяючы ў традыцыйныя памеры, «набіваў» руку...

У рэшце рэшт яму гэта ўстыла. I тады ён вырашыў паспрабаваць пісаць прозу.

I не думаў Пятрусь, што вершыкі крэмзаць было куды лягчэй і прасцей. Там «вывезці» маглі нейкі ўспамін, фантазія ці хвілінна злоўлены настрой. Бывала сядзеў ён перад чыстым лістом паперы, клаў навідавоку гадзіннік, пісаў зверху аркушыка час, на хвілю задумваўся і праз 50—70 секунд заканчваў вершык, быццам нехта дыктаваў яго яму. Скажам, вось такі:

Потым, мажліва, перараблялася пару радкоў ці рыфмаў, але найчасцей Пятрусь проста адкладваў аркушык з вершам (як, дарэчы, з гэтым, так і не выправіўшы ні «цётак», ні «штоканне», ні інш...) і браўся за новы: ставіў час і пачынаў... Так, «гуляючы ў вершы», за вечар мог ён нашрайбаць іх чатыры-пяць, з якіх адзін, а то й больш, падаўся б зусім канкурэн-тназдольным у нашай «маладой паэзіі» і не згубіўся б, скажам, у «чырвонкаўскай» падбор-цы.

Але — Пятрусь вырашыў узяцца за прозу. Сеў... і праседзеў у інтэрнатаўскім холе над непачатым аркушам ледзь не ўвесь вечар. Каб пісаць прозу — мала было жадання і тым болын простага, можа, й графаманскага, свербу. Тэмаў, сюжэтаў, якія ўсплывалі і вымалёўваліся ў гатовыя аповеды, здавалася, хапала. Варта было азірнуцца на сваю родную вёску, на суседзяў, сваякоў, знаёмых, прыгадаць іх саміх, іх лёсы, вылучыць нейкі эпізод з перажытых, пачутых — і пішы... Так, думаў Пятрусь, і рабілі многія з беларускіх — вясковых — празаікаў.

Да таго ж, што трэба выдумляць праўду (гэтак Фолкнер казаў), Пятрусь дадумацца тады не мог і таму, урэшце, вырашыў узяць героямі свайго аповеду рэальных асобаў і самога сябе. Яшчэ трохі праседзеў над пачаткам, над першым радком і парушыў бель аркуша... Рукапіс свой ён потым назваў проста, як любіў Леанід Андрэеў: «Аповед пра першую настаўніцу». Яго і знайшоў ён сярод сваіх старых, пажаўцелых папераў, над ім і сядзеў зараз у роздуме.

«Аповед пра першую настаўніцу»

Яна прыехала да нас даўно і невядома адкуль. Прыехала ў школу, вучыць дзяцей. Было ў ёй штосьці не нашае, не вясковае. Нават знешне. Мажліва, твар — быў ён амаль бяскроўны, палатняна-белы: нашыя абветраныя вясковыя дзяўчаты, здавалася, сарамліва чырванелі, калі стаялі побач з ёю. Мажліва, вочы — вялікія, шырока раскрытыя, нібы ў здзіўленні, з бліскучымі чарніцамі зрэнак... I прозвішча яе гучала неяк непрывычна нашаму вуху, заўсёды нечакана і выклікаючы ўсмешку: Стуна. Так яна і распісвалася ў школьных дзённіках, не ўзяўшы мужава прозвішча.

Прывёз яе ў вёску адзін наш хлопец — Віцька Камароў. Чубаты, прыгожы — за такога любая лайшла б. Пяюн, гарманіст, хуткі на справу, як певень, і бойкі на язык: мужыкі ведалі — яго лепш не чапай, бо потым толькі плявацца будзеш і шкадаваць, што звязаўся, ды яшчэ пры людзях.

У вёсцы зайздросцілі Віцьку — такую дзяўчыну адхапіў! А галоўнае, настаўніцу — добрая прафесія, паважаная тады. I ў школе якраз месца знайшлося. Сам жа Віцька лайшоў на калгасную ферму асемянатарам працаваць. Не для маладога работа, аднак з яго ніхто не жартаваў, не пасмейваўся — баяліся. Хоць іншага, нават дзядка старэнькага, заклявалі б, у хвілю давялі да шаленства...

Яна стала маёй першай настаўніцай. I я зараз часцей за іншых успамінаю яе. I мяне агортвае сум, шчымлівы сум. Незразумелыя туга і маркота заўсёды находзяць на мяне, калі прыгадваю я сваё дзяцінства, але зараз сумую я не толькі пагэтаму...

Яе звалі Антаніна Пятроўна.

Зноў чырванею, прыгадваючы першую сустрэчу з ёю. Мне тады было каля сямі гадоў, і я рыхтаваўся пайсці ў школу. Антаніна Пятроўна хадзіла па хатах і перапісвала сваіх будучых вучняў. Дома мне дзеля зручнасці, каб не бегаў у далёкую прыбіральню, выкапалі паблізу сенцаў «персанальны тувалет»: маленькую ямку пад плотам, і паклалі на яе дошачку, каб не абвальвалася зямля і каб я не аступіўся... Толькі я ўладкаваўся ў тую раніцу на сваім месцы, як расчынілася брамка і ў двор увайшла яна. Імгненна, як аркушык паперы са стала ад скразняку, зляцеў я з дошачкі і, на хаду падцягваючы штонікі, пабег хавацца за лазню. Не ведаю, ці паспела яна мяне заўважыць, але ўсё адно, успамінаючы цяпер той выпадак, я чамусьці чырванею, нават разумеючы вялікую чысціню ўсяго, што адбываецца ў дзяцінстве.

Зараз чырванею... А тады мой сорам прайшоў вельмі хутка. Так, як хутка забываюцца ў дзяцінстве тлумныя, страшныя сны. I калі ў наступную суботу мы ўсім будучым класам пайшлі на экскурсію (так гэта называлася) у лес, я хоць яшчэ і не адважваўся зірнуць настаўніцы ў вочы, але — не па-свойму, па-асабліваму, а гэтаксама, як і ўсе. Мы расселіся тады на шчодра асветленым сонцам узлеску. Антаніна Пятроўна чытала казкі з вялікай тоўстай кнігі. Дзіўна: але калі я цяпер, дарослы, спрабую прыгадаць любы куточак лесу ля нашай вёскі, прыгадваецца менавіта гэты. Без нікога. Толькі адзінокія дрэвы ды жоўта-зялёная трава-мучка. А яшчэ каляровыя плямкі шматкоў паперы, раскіданыя па ёй, як першыя кроплі дажджу на сухой зямлі. Быццам, калі мы адыходзілі, я азірнуўся і запомніў-сфатаграфа-ваў на вечнай плёнцы памяці гэтую мясціну.

Я і цяпер бачу гэты рэдзенькі палескі лясок, дзе перамяшаліся, бы наўмысна, сосны і бярозы, вольхі і асіны. За сстню метраў адсюль пачынаецца старое, вечнажоўтае, купчастае балота.

Я і зараз тут часта бываю. Дрэвы падраслі, але мне здаецца, што сталі яны ніжэйшымі: я рос хутчэй. Мучка, тады высокая, ледзь не да каленяў — дзяўчынкі чапляліся за купінкі і падалі,— цяпер ляясыць роўным, суцэльным дываном, хоць у футбол гуляй...

I вось зноў прыгадваецца-наплывае той малюнак. Я разглядваю яго быццам фотаздымак. Разглядваю — заплюшчыўшы вочы. На ім, гэтым здымку, сядзяць паўколам дзеці, насупраць іх, тварам да ўсіх — настаўніца з раскрытай кнігай. Я бачу сябе лапавухага, з пятачком-чубчыкам над ілбом. Побач, паслухмя-на згарнуўшыся, як кацянятка, ляжыць палатняная торбачка: мы ўзялі з сабою паесці. Я цяпер ведаю, што потым мы будзем піць малако і настаўніца пачастуе нас смачнымі, смачней за невядомыя тады пірожныя, каржамі, якія сама спякла. I яшчэ я запомніў яе вочы: яны былі такія ж шчаслівыя, як нашыя, і ў той жа час даросла-клапатлівыя і строгія.

Ці не адсюль пайшло маё разуменне слова «настаўніца», як чагосьці добрага і роднага, бы маці...

На першым уроку яна спытала: «Дзеці, хто з вас можа чытаць?» Я падняў руку. «Лукашэвіч Андрэй»,— выклікала мяне Антаніна Пятроўна. Я выйшаў да стала і на памяць пераказаў тыя «А-у» і «У-а» пад малюнкам, на якім гэтак перагукваліся грыбнікі ў лесе. «Малайчына, пяць!» — урачыста сказала настаўніца і прыгожа вывела ў класным журнале першую маю пяцёрку. Падхоплены парывам радасці, я не дайшоў, даляцеў да сваёй парты. На гэтым парыве (першаштуршку), як на адным дыханні, мне здаецца, адвучыўся я ўсе дзесяць гадоў у школе. А з таго вераснёўскага дня памятаю я яшчэ, як Пецька, што сядзеў на першай парце, раптам устаў і сказаў: «Цётка Камарова, я хачу на двор...» Антаніна Пятроўна перад тым доўга тлумачыла, як звяртацца да яе пры любой патрэбе, і тут не вытрымала і пырснула ўслед за намі смехам...

Клас наш быў вялікі — за сорак чалавек. I я не ведаю, як яе хапала на нас усіх, як паспявала яна за ўрок падысці да кожнага, падсесці, падказаць, растлумачыць, калі нешта не атрымлівалася. Вучыліся мы, зразумела, па-рознаму, але не было сярод нас намнога адстаю-чых. Гультаёў, у адрозненне ад іншых класаў, героямі мы не лічылі. А найбольшай радасцю было, калі Антаніна Пятроўна выклікала да дошкі. Тады настаўніца быццам належала табе аднаму. Я любіў гэтак заставацца сам-насам з ёю, любіў слухаць яе тлумачэнні, скіраваныя толькі мне, і ледзь не раўнаваў яе да іншых. Зрэшты, не адзін я быў такі, але асабліва закаханымі ў сваю настаўніцу, як гэта ні дзіўна, былі нашыя дзяўчаткі. Яны стараліся быць падобнымі да яе, паўтаралі яе жэсты, словы, і нас, хлапчукоў, гэта зусім не смяшыла.

Вучыўся я добра. Ці не таму няма ў мяне нейкіх асаблівых успамінаў, звязаных са школаю, з Антанінай Пятроўнай у школе. Затое памятаю я іншае: аднойчы зімою прыцягнулі ў наш двор на валакушы прыпарушаны снегам стог сена, які быў падобны здалёк на вялізную сівую галаву. Яго трэба было перанесці ў хлеў. Дапамагаць бацьку прыйшоў дзядзька Віця. Мы з сябрам Толікам залезлі наверх стога. Скручвалі там пласты зляжалага сена ў трубкі — тоўстыя рулеты, толькі без начынкі — і скідвалі ўніз. Там падхоплівалі іх бацька і дзядзька, разрывалі віламі на часткі, падымалі над галовамі і беражліва няслі, здавалася, лёгкія, як балонікі, груды сена ў чорную пашчу хлява, і яна спачатку праглытвала разам з сенам і людзей, а потым адпускала іх па новы частунак.

Ногі нашыя ўжо стаміліся і падгіналіся ад хады па сене, якое нераўнамерна, бы старая канапа, спружыніла, калі дзядзька Віця ўтыркнуў у снег вілы і сказаў:

- Курыце, хлопцы...— і, дастаўшы з кішэні пачак «Северу», прысеў на толькі што скінуты скрутак сена. А мы селі на краі стога, які зараз, пэўна, нагадваў ужо роўна зрэзаны пянёк. Селі, апусціўшы ногі ўніз — страшна, спачатку ажно дых захапіла і ў кончыках пальцаў закалола, аднак у гэтым жа і ўвесь інтарэс.

- А што, хлопцы, расказаць, як я вашую настаўніцу знайшоў? — спытаў раптам дзядзька Віця, на хвілю спыніў на нас пагляд і, не дачакаўшыся адказу, пачаў расказваць. Часам ён хітра ўсміхаўся, ці то сабе, ці то бацьку, часам ненадоўга замаўкаў — зацягваўся папя-росай.

- Вясной дзела было. Хадзіў я неяк на паляванне, на качак. Дадому йшоў Шапчынскім балотам. Чобаты ў мяне вялікія — іду, плёхаю напрасткі. За спінаю — стрэльба-двухстволка... А прыгожа вакол! Лотаць цвіце. Жоўта ўсё, куды ні глянеш, быдта само сонца пад ногі ўпала і я па сонцы йду. I сярод гэтай квецені там-сям віднеюцца сінія-сінія лужыны-вазёрцы. Пады-дзеш бліжэй, сонца ў іх купаецца — ну як жаўток на патэльні. Іду, і шкада таптаць прыгажосць такую. Аднак ступаю проста на сонца, а яно, як жабка, выскоквае з-пад нагі, разбіваецца, разлятаецца на часткі, і ўся лужына бліскучай залатой лускою накрываец-ца... Цёпла. Добра. I, ведаеце, як у такое надвор'е на душы радасна!.. Спяваць хочацца. I раптам гляджу — дзяўчына пасярод балота стаіць і... плача. А прыгожая... Вочы вялікія і блакітныя, як неба нада мною, каса на грудзях ляжыць, раздзяляе іх напалам і блішчыць, як жывая. А на галаве ў яе — вяночак з лотаці, быдта абадок залаты. Ну багіня...

«Што здарылася, прыгажуня?» — пытаю і баюся, што вось-вось яна знікне, растане, як сон.

«Заблудзілася...» — адказвае, а губкі такія ружовыя, пругкія — пацалаваць хочацца.

«Давай я цябе да вёскі правяду, тут блізка»,— кажу я, узяў яе за руку, і павёў. Прама ў сельскі савет. Там распісаліся — і дадому, да мяне, да вас у школу... I дагэтуль не ведаю я, адкуль яна такая ўзялася... Вось так...

Стала ціха. Так, што было чуваць, як недзе ў сенніку, асядаючы, патрэсквае-пахруствае сена. Дзядзька Віця чамусьці рэзка, нервова адкіяуў далёка ў снег папяросу і ўзяўся за адпаліраванае да бляску дзяржанне вілаў. А я сядзеў, зачаравана-атуманены ягоным расказам, і глядзеў, як глыбока праваліўся ў рыхлы снег неда-курак, пакінуўшы пасля сябе наверсе толькі блакітную плямку-манетку, і маўчаў. Ох і ўмеў дзядзька расказваць!..

Не ведаю, ці сапраўды была менавіта такая іхняя першая сустрэча, але гэтае: «на балоце знайшоў» пра настаўніцу я неаднойчы чуў ад дзядзькі і пазней.

Пад канец работы прыйшла Антаніна Пятроўна. У прыгожа, па ёй, пашытым кажусе і ў квяцістай — «цыганскай» — махровай хустцы. Зверху яна здавалася зусім маленькай, ледзь не дзяўчынкай-аднакласніцай.

- Ну і нюх у цябе,— пажартаваў дзядзька,— у самы час прыйшла, якраз пад магарыч...

Ад нечаканасці яна адступіла на крок назад, быццам натыкнулася на перашкоду, і пачала апраўдвацца, залішне сур'ёзна:

- Я са школы йшла... чую твой голас...— і ўсміхнулася, нібы прабачэння папрасіла. I гучала гэта ўсё як прызнанне ў каханні між дарослымі: засумавала я па табе, з раніцы ўжо вунь колькі часу прайшло...

А потым усе сядзелі за сталом і спявалі прыгожыя беларускія песні і ўкраінскія на беларускі манер:

Я ляжаў на цёплай печы, высунуўшы галаву ў шыйку, пазіраў на іх і слухаў. Слухаў і не разумеў сэнсу песні. «Дывітыся» — для мяне было нейкім дзіўным імем. Я ўяўляў, як прыгожы, статны хлопец-хахол Дывітысь ідзе па ваду, і не разумеў, за што любяць род Марусі... Пад песні і такія думкі вочы мае зліпаліся, і я засынаў...

Цяпер ужо, пражыўшы гэтак доўга, я магу сказаць, што той год быў самым шчаслівым у жыцці маёй настаўніцы. Прынамсі, так мне здаецца.

...Прайшло некалькі гадоў. Пачатковыя класы мы ўжо закончылі, і ў нас стала шмат настаўнікаў. Антаніна Пятроўна набрала новы клас. Дзядзька ж Віця за гэты час спіўся. На працы. Прыводзілі да быка карову, і пакуль той, з ніткамі спіны на пысе, ганяўся за ёю па загоне, а мы, дзеці, з цікавасцю назіралі за гэтым, дзядзька Віця і гаспадар выпівалі ў ціхай месціне пляшку самагону: каб вялося. Бывала гэта амаль кожны дзень. Кароў у вёсцы шмат, і ўсе яны чамусьці хацелі «гуляць» у розныя дні, быццам была ў іх нейкая свая чарга.

Дахаты дзядзька прыходзіў позна. У ясныя ночы ўжо і зоркі паспявалі на небе абжыцца. Прыходзіў, сядаў за стол і пачынаў гаварыць, як ён любіць сваю Тоньку. Кожны раз адно і тое ж. Іншым, тым, хто рэдка бываў у іхняй хаце, гэта падабалася альбо проста смяшыла. А Антаніне Пятроўне гэта настолькі ўелася, што яна злавала, нервавалася, крычала на мужа, прасіла, каб перастаў. Нішто не дапамагала, не спыняла яго. I тады яна йшла з плачам на вуліцу ці да суседак. Сядзела там да позняй ночы, аж покуль дзядзька не засынаў за сталом.

А яшчэ дзядзька, якога пачалі клікаць ужо Іванавічам, быў жаданым госцем на ўсіх гулянках у вёсцы. I сапраўды: ну што за вяселле без гарманіста. А такога, як ён, пашукай — не знойдзеш. Як разане Іванавіч «Лявоніху» — ніхто на месцы не ўстаіць. Стогадовы дзед, які ўдзень, згарнуўшыся ледзь не напалам, з кавенькаю ходзіць, і той, узяўшы добрую чарку самагону — каб косці «падмазаліся» і не трашчалі — кідаецца ў скокі, маладых абхаджваць пачынае. А за гарманістам назіраць — адно задавальненне: пальцы хуценька, як вераб'і зярняткі, дзяўбуць гузічкі-лады; правая нага — не частка цела, а частка гармоніка, яна належыць яму і, слухаючы толькі яго, выбівае мелодыю на падлозе; чуб непаслухмяна спаўзае з ілба, закрывае вочы, а яны і не трэба, яны і так заплюшчаны, і пра тое, што робіцца зараз з гарманістам, можна даведацца толькі па пры-ўзнятых уверх куточках вуснаў...

Увесь вечар на вяселлях Іванавіч не піў, трымаўся. Хіба што ў самым пачатку браў трошкі — каб рукі не дрыжэлі. Але затое потым, калі госці, доўга абдымаючыся і цалуючыся, нібы развітваліся яны назаўсёды, пачыналі разыходзіцца па сваіх хатах, ён сядаў за непрыбраны стол і адзін, амаль не закусваючы, выпіваў чарку за чаркай. П'янеў хутка. Напіваўся і чурбаном, з глухім мяккім стукам, падаў пад стол, засынаў і спаў там, калі яго не знаходзілі гаспадары, да самай раніцы...

Пэўна, таму і любіў Іванавіч больш хадзіць на памінкі. Туды можна было прыйсці і напіцца адразу. I без ніякай адказкасці.

Гэта і загубіла яго. Ішоў ён аднойчы дамоў з хаўтураў. Ішоў цёмнай, бяззорнай ноччу. Такой цёмнай, што хоць вочы не расплюшчвай. Не расплюшчвай і на хаду сны глядзі. I прыснілася-прымроілася дзядзьку, што ён ужо дахаты прыйшоў. Ногі падкасіліся, прылёг ён на зямлю. Прылёг — і спадабалася яму ляжаць: добра, усё адно як на печы. Так і заснуў ён, уткнуўшыся носам у цёплую падушку з асенняй гразі, заснуў, каб больш не прачнуцца: задыхнуўся ў сваіх ванітах...

Я тады ўжо не вучыўся ў Антаніны Пятроўны і бачыў яе рэдка. Казалі, што стала яна часта моцна нервавацца без прычыны. Дома і ў школе. У сваім класе, бывала, яна так гучна крычала на вучняў, што чуваць было за тоўстай сцяной ў суседнім. Ад нервовых стрэсаў пачала ў яе сохнуць, адымацца рука. I цяпер левы рукаў вісеў, як пусты, быццам і не было там нічога. У вачах дадалося бляеку, з'явілася быстрыня, якая прыдавала ім жорсткасць і зло. Па-ранейшаму вялікія, яны здаваліся мне страшнымі. I я, сустракаючыся з ёю ў калідоры, стараўся глядзець куды-небудзь убок. Нават вітаючыся...»

Пятрусь адклаў рукапіс, задумаўся. Раптам прыгадаў ён сябе малога, настаўніцу... гэтак востра і балюча, як даўно не было... Тут, у аповедзе, усё праўда, думаў ён, хай патыхае ад яе падчас празмерным натуралізмам, але гэта — было. Было. I тая дошчачка, і стог, і дзядзькаў расказ, і яго смерць... Ен змяніў толькі імёны. I сваё, вядома. Дадумаў-развіў хіба што некато-рыя эпізоды і дыялогі. I вось цяпер узгадаў Пятрусь, чаму тады адклаў гэты аповед, чаму нікому, нават сябрам, не паказаў, а адразу схаваў яго сярод іншых папер... Дапісаўшы аповед і яшчэ раз прабегшы старонкі, Пятрусь тады раптам падумаў, што калі ён будзе надру-каваны ў нейкім часопісе, то яго прачытаюць у вёсцы і адразу ўсіх пазнаюць. Гэта было жахліва... Пятрусь уявіў сабе, як прачытае аповед Ма.., не, Антаніна Пятроўна, яе і ягоныя суседзі, бацькі... I сорам, хоць нікога і не было побач, заліў ягоны твар, пачырванеў ён, як прысаромлены, як чалазек, якога засталі за тым, што ён у дзірачку падглядвае нечае жыццё...

Пятрусь схаваў аповед і забыўся пра яго.

З тых студэнцкіх дзён прайшло ўеяго дзесяць гадоў, думаў Пятрусь, але жыццё крута адмяло тыя сумлівы.

Сёння яму калі і сорамна было б друкаваць гэты аповед, то зусім па іншых прычынах. Бо раз'ехалася па Беларусі большасць ягоных землякоў. З роднае вёскі выгнаў іх Чарнобыль... Няма ўжо і Антаніны Пятроўны: ненадоўга перажыла яна свайго мужа... I гэты аповед цяпер ці не адзіная памяць пра яе. Памяць матэрыяльная — рукапісы не гараць, усміхнуўся Пятрусь — і не параўнаць яе з тымі ўспамінамі, што засталіся ў сэрцах першых вучняў Антаніны Пятроўны і якія сатруцца часам...

«...Потым я сустрэў яе ў бальніцы, дзе ляжаў пасля апендыцыту. Болбш дакладна, не сустрэў, а яна сама да мяне прыйшла. Прынесла яблык. Сядзела побач, нешта гаварыла, супакойвала мяне, хоць я і не хацеў гэтага. Я саромеўся яе. Яна моцна пастарэла. Скура зрабілася цёмна-карычневай, бы негрыцянскай, але, зразумела, не ад загару. Твар быў густа ўзараны зморшчынамі. Сіні бальнічны халат нязграбна вісеў на худых плячах. Левую руку яна ўвесь час падтрымлівала правай перад сабою... Я слухаў яе і паціху адсоўваўся да сцяны... «Мама прыходзіла?» — спытаў сусед па ложках, калі яна выйшла. I мне стала брыдка за свой нядаўні сорам...

Лячылі яе доўга. Так: то дома, то ў бальніцы жыла яна некалькі гадоў. У вёсцы заставаліся трое яе дзяцей. Старэйшай дачцэ — Светцы — было гадоў чатырнаццаць. Расла яна прыдуркаватай, недаразвітай: ці не з-за п'янак Іванавіча. I зараз твар яе перада мною — пукатыя вочы, слінявыя губы... У школу яна пахадзіла класаў пяць, але так і не навучылася ні чытаць, ні пісаць. Яе пераводзілі з класа ў клас толькі таму, што маці была настаўніца. А потым Антаніна Пятроўна пакінула Светку дома, не пусціла больш у школу. I гуляла яна днямі з маленькімі дзецьмі ў іхнія гульні.

Тады ўжо жыў з імі Прымак. Прыблудны, мажліва, з мясцінаў Антаніны Пятроўны мужык. Ен для мяне так і застаўся Прымаком, без імя і прозвішча. Нават знешне быў ён вельмі непры-емны: маленькая галава з такім невысокім ілбом, што валасы, здавалася, раслі проста ад броваў; крывыя ногі, быццам знарок выгнутыя колам; шыя доўгая, з вялікім кадыком, які, калі Прымак гаварыў ці піў, торгаўся, як затвор у аўтамаце.

Аднойчы ноччу, калі Антаніна Пятроўна была ў бальніцы, п'яны Прымак прыйшоў у пакой Светкі і лёг да яе ў ложак. Спачатку важкасць і цяпло ягонага цела спадабаліся Светцы, а потым «каханне» стала для яе яшчэ адною гульнёю, гуляць у якую трэба было абавязкова, і яна часта засынала так, не даслухаўшы Прымако-выя ласкі да канца.

Вярнуўшыся з бальніцы, Антаніна Пятроўна ў першы ж вечар пра ўсё здагадалася і таму не здзівілася, калі Прымак спаць пайшоў да дачкі. Не стала яна крычаць і злаваць, а моўчкі адвярнулася да сцяны, затулілася ў падушку і праплакала да раніцы.

Як пра «гульні» Светкі й Прымака дазналіся ў вёсцы — не ведаю. Можа, Прымак дзе па п'янцы пахваліўся, можа, Светка... Але папаўзлі ад лавачкі да лавачкі чуткі-пагалоскі. Асабліва калі ў Светкі акругліўся жывот, быццам яна пад спадніцу пачала падушку хаваць, як артысткі ў кіно. Спакойна і цярпліва перанесла Антаніна Пятроўна і ўсё далейшае, аж да нараджэння ўнука. Быццам змірылася са сваім лёсам ці стамілася жыць. Толькі яшчэ больш яна пастарэла і схуднела за гэты год, уцягнулася ў плечы яе шыя і апусціліся долу вочы...

Вось і ўсё, што мне раптам прыгадалася сёння, калі я ўбачыў Антаніну Пятроўну з вакна сваёй хаты,— дамоў я прыехаў на канікулы. Яна йшла па супрацьлеглым баку вуліцы, і пусты рукаў яе вынашанай, выцвілай жакеткі, купленай яшчэ Іванавічам, трапятаў на ветры, нібы хацеў адарвацца. Чырвоныя гумавыя боты білі па худых лытках, і было нават чуваць: хлоп-хлоп-хлоп... Яна некуды спяшалася і хутка знікла за паваротам вуліцы, але той хвіліны, што бачыў я яе, мне хапіла, каб успомніць усё гэта.

Яна яшчэ працуе. Вучыць дзяцей. Яна не можа без працы. Без гэтае працы. Бо іншую яна ўжо не зможа рабіць, нават фізічна... Колькі разоў раней мы, яе вучні, спрачаліся са старэйшымі і меншымі суседзямі — чыя настаўніца лепшая (было й такое). I нязменна перамагалі. Супернікі прысаромлена замаўкалі, убачыўшы ці проста прыгадаўшы Антаніну Пятроўну. А зараз... А сёння...

Яна жыве. Што будзе з ёю далей, я, зразумела, не ведаю. Я ведаю толькі, што яна будзе жыць... I потым... У нас, яе вучнях. Ува мне. Тая маладзенькая дзяўчына з вялізнымі вачыма і тоўстай русай касой на грудзях...»

Гэта быў першы і апошні Петрусёў «аўтабіяграфічны аповед». Больш анічога, звязанага з ягонымі знаёмымі, блізкімі і нават аднавяскоўцамі, ён не пісаў. Хоць ад прозы зусім не адмовіўся. Але сюжэты, герояў выдум-ляў — ад пачатку да канца. Не, Пятрусь не пісаў нешта фантастычнае ці гістарычнае. Пісаў толькі пра сёння. Аднак — пра тое, што магло б быць... Аповеды сталі друкавацца. Чытачы, здаецца, не заўважалі «падману», верылі напісанаму, а часам падкрэслівалі, што той са-май рэалістычнасці, праўдзівасці, якой так дабіваўся Пятрусь, было і занадта...

I вось сёння зайшоў да Петруся ягоны даўні сябра, аднакурснік, і папрасіў пашукаць адзін перапіеаны ім некалі аповед Булгакава (памятаеце тыя часы, калі творы Булгакава хадзілі ці ў дрэнных ксеракопіях з машынапісу, ці перапісаныя ад рукі ў агульныя сшыткі), каб параўнаць яго з надрукаваным у двухтомніку. Сярод старых папераў Пятрусь і наткнуўся на «Аповед пра першую настаўніцу». Даў яго пачытаць сябру, каб заняць час.

— Слухай, стары,— сказаў той,— чаму ты яго не друкуеш? Тут ёсць пара мясцінаў, якія зроблены зусім няблага. А гэтыя чырвоныя гумавыя боты настаўніцы і пусты рукаў жакеткі на ветры і зараз у мяне ў вачах стаяць... Можа, і перапрацуй трохі, неахайнасці, наіўнасці прыбяры. Скажам, ты пішаш, што не ведаеш, як чуткі пра Прымака й Светку з'явіліся, хоць гэта й прыдумаць не цяжка, затое ведаеш, што ў ложку рабілася, быццам у нагах стаяў... Ну і іншае... Ды ты і сам бачыш што. Перарабі і надрукуй. Надрукуй, як памяць пра сваю настаўніцу. А хочаш — перапішы. Тут матэрыялу на аповесць хопіць...

«Мажліва, ён і мае рацыю...» — думаў Пятрусь, седзячы потым над перачытаным аповедам. Але зноў і зноў браў верх сумліў, які літаральна заядаў яго апошнім часам: «А навошта? Каму гэта трэба? Каму гэта будзе цікава сёння?.. Сёння, калі прайшоў час сэрца-сціскальных Праскуравых, Маркавых, Івановых. Калі чытаюцца толькі дэтэктывы і фантас-тыка...» Гэта быў нават не сумліў, а нейкае апраўданне ўласнае бяздзейнасці, ляноты, апатыі, якія ўжо колькі часу не выпускалі Петруся са сваіх кіпцюроў. I нішто не магло выбіць яго з гэтага стану. Хіба што во гэтае: «Аповед патрэбны хоць бы як памяць пра настаўніцу...» «Пачну, а там пабачым»,— падумаў Пятрусь і вырашыў, што перарабляць, выпраўляць анічога не будзе, каб захаваць якраз тую наіўнасць, якую зараз яму не паўтарыць... Сеў за машынку і выстукаў:

Забыты аповед

Сярод іншых папер гэты стосік нічым не вылучаўся...

1983—1990

Прафесія ў дзядзькі Мікіты была па нашым часе рэдкая. Такой ні ў якіх вучылішчах не вучаць. Давалася яна раней у вёсках з дзяцінства. Кожнаму. Разам з днём нараджэння і імем можна было ўпісваць яе ў метрыку. Сам дзядзька Мікіта на сучасны лад называў сябе «шофірам». I не інакш, бо кіраваў ён «двухскарасной цяглавай сілай». Ну, скажу, з тым, што яна «двухскарасная», я не згаджаўся: хуткасць была адна — «но», другая — «тпр-р-ру» — служыла тормазам. Аднак прафесія ўсё роўна была файная. I дзядзька ведаў гэта.

- Я ніверсіцетаў не канчаў,— бывала крычаў ён у вечаровы змрок, і вочы ягоныя, мокрыя і мутныя, акругляліся ад натугі,— аднак усё магу. Хоць на кані, хоць з сякерай... Не тое што некаторыя...

Апошняе гаварылася звычайна ў бок нашае хаты і прызначалася майму бацьку-настаўніку. Ен вырас у горадзе і доўга, пакутліва прывыкаў да вясковай работы. Дагэтуль нават пеўня нікчэмнага сам засякчы не мог. Клікаў дзядзьку Мікіту. Той прыходзіў не адразу, прасіў закурыць, доўга, пагардліва камечыў цыгарэтку, нарэшце прыкурваў і казаў:

- Ну вядзі, Пятро...

Мой бацька, заўсёды такі вялікі і высокі, драбнеў побач з ім. Плячысты, з даўгімі ад работы рукамі і шырокімі, растаптанымі нагамі, дзядзька выходзіў з хаты, прыгінаючы ля парога сваю невялікую, адноена цела, галаву. У сенцах дзядзька спрытна хапаў сякеру за шыйку ля абуха, браў пад вядром маўклівага пеўня ды ішоў у двор. Адчуваючы сілу і ўпэўненасць, певень не вырываўся, а толькі злёгку падрыгваў нагамі і пакорліва клаў галаву на калоду. Сякера ціха, амаль без хрусту, уядалася ў шыю птушкі, галава падала на зямлю і працягла-доўга глядзела ў неба шырока раскрытым ад болю вокам. Певень рэзка, канвульсіўна торгаўся, кроў штуршкамі вылівалася з цела. Аднойчы птушка была вырвалася з рук і доўга слепа бегала па двары безгаловая, крывавячы сябе і зямлю, пакуль дзядзька не дагнаў яе і не прыціснуў ботам да плота...

Выкрыкі суседа звычайна заканчваліся хутка. Цётка Саша, пачуўшы, што з'явіўся «хадзяін», у чым была выбягала на ганак, хапала мужа за каўнер і цягнула ў хату, злосна прыгаворваючы:

- Зноў напіўся, паскуда... Крычыш як рэзаны на ўсё сяло. Пасмешышча робіш...

Дзядзька нешта мыкаў у адказ і пакорліва тэпаў у хату. На двары заставалася толькі «двухскарасная цяглавая сіла» — кабыла Машка. Не раз так і начавала яна тут, запрэжаная, забытая ўсімі.

* * *

Раніцай дзядзька быў зусім іншы. Хмель выходзіў у сне. Прачынаўся ён раненька ад моцнай смагі. Піў адзін за адным некалькі кубкаў халоднай з начы вады. Смага адыходзіла, але ўсім целам авалодвала ламота і нясцерпны сверб: пахмяліцца. Аднак цётка Саша гарэлкі яму не давала. Не давала і грошай. Дзядзька Мі-кіта хуценька, як мог, зашпільваў дрогкімі рукамі гузікі і абягаў суседзяў у пошуках пахмелу. Забягаў ён і да нас. Праўда, рэдка. Хата нашая, напэўна, была для яго апошняй надзеяй, і ён пакідаў яе пад канец.

- Іванаўна,— гаварыў Мікіта з парога маці,— паглядзі, як рукі дрыжаць, растуды іх. Які ж з мяне сёння работнік. Выручай. А я табе, можа, гной як вывезу, можа, поле з'араю...

Маці адмовіць яму не магла. Як хвораму. Хоць і баялася цёткі Сашы. З рублём, зацятым у дрыготкім кулаку, дзядзька Мікіта лёгка, як радасны хлапчук, выбягаў з хаты і імчаў у краму.

У тую раніцу я хварэў і ў школу не пайшоў. Рабіць не было чаго, я ляжаў на печы і чытаў. Хадзіў я тады ці то ў першы, ці то ў другі клас і чытаў яшчэ ўголас. Толькі прашамкаў бяззубым ротам некалькі слоў, як па чарзе прамільгнула ў вокнах ватоўка дзядзькі Мікіты, потым глуха застукалі ў сенцах яго боты-кірзавікі, і дзверы адчыніліся.

- Урокі робіш? — спытаў дзядзька, убачыў-шы мяне.— А мамка дзе, на рабоце ўжо?..

Я кіўнуў.

Дзядзька нервова прайшоўся па хаце. Я, зразумела, ведаў. што яму трэба, але сказаць не мог. Баяўся і саромеўся. Адначасна.

Ад парога дзядзька вярнуўся назад. Ісці яму не было куды.

- Паслухай, Віцька...— пачаў казаць ён, ды раптам моцна зморшчыўся, нібы ад болю, і замоўк. Потым махнуў у мой бок рукой і павярнуўся да выхаду.

- Дзядзька Мікіта,— нерашуча прамовіў я,— пачакайце...

Ен запытальна павярнуўся да мяне. А я кінуўся ў суседні пакой, схапіў сваю скарбонку і стаў трэсці яе над сталом. Дзірка ў ёй была вялікая, капейкі лёгка выкочваліся, звонка дзынкалі, кружыліся па стале, падалі на падлогу.

- Бярыце, у мяне іх шмат...

Дзядзька ціха глядзеў на мяне слязьмі. Потым прысеў наўколенцы і пачаў збіраць капейкі на падлозе. Яны не слухаліся яго, цесна прыціскалі-ся да дошак. Дзядзька балюча шкрабаў пальца-мі, сілай, нібы прысмактаныя, адрываў манеты, падаваў мне. За іншымі ганяўся па падлозе, як за жывымі, і капаў, капаў на іх месцы плямкамі слязін.

Не памятаю, ці ўзяў ён тады ў мяне што-небудзь, але з таго дня мы сталі з ім сябрамі.

* * *

Дзядзька працаваў на ферме. Яны з цёткай Сашай выкармлівалі гурт цялят. Сілас, муку, буракі, сена, подсціл для іх вазіў дзядзька на Машцы. Гэта было ягонай асноўнай справай. I цяпер я пачаў прыбягаць да яго пакатацца. Часам прыносіў дзядзьку цукерку ці яблык. Мікіта Кандратавіч, калі гэта быў яблык, браў яго сваімі вялізнымі пальцамі, уважліва разглядваў, быццам выбіраў месца адкусіць, а затым акуратна абціраў аб свае бліскучыя, зашмальцаваныя штаны і — клаў у кішэню. Каб пазней аддаць яго з такімі словамі, што ад-мовіцца мне будзе — ну ніяк нельга:

— Бяры-бяры, еш, а то піська расці не будзе...

Пакуль дзядзька накідваў на воз смуродзісты сілас, я бегаў да недалёкай, доўгай, як хлеў, сцірты і награбаў абярэмак-другі жоўтай труб-каватай саломы. Дзядзыса браў яе, акуратнай касматай шапкай клаў на верх воза. Потым абдымаў мяне рукамі пад пахвы і садзіў у «куб-ло». Так называў ён тую самую салому наверсе воза, а мяне, адпаведна, «бусляняткам». I, нарэшце, даваў мне лейцы. Я, як умеў, цмокаў, крычаў «но!» і тузаў шлейку. Машка не слухалася мяне: стаяла і перабірала вялікімі рухавымі губамі сена ля сваіх ног. Дзядзька падыходзіў і ляпаў ёй па спіне. Машка зрушвала воз. Парыпваючы і павіскваючы, ён паслухмяна поўз за кабылай. Выязджаць з кармавога двара праз нешырокія дзверы я ніяк не мог навучыцца. То тузаў-паварочваў Машку зарана, то — занадта позна. I калі я ў чарговы раз чапляў воссго за шулу, ды так, што воз, нібы жывы, ледзь не скідваў мяне са сваёй спіны, дзядзька Мікіта не вытрымліваў:

- Зноў учырыў,— злаваў ён,— колькі разоў казаў: не цягні вояскі, пускай іх вольна. Машка сама вывезе,— і дадаваў ужо больш лагодна: — Разумная кабыла...

Дзядзька ішоў цяпер побач з возам. Мы выроўніваліся ў росце. Невялікі, хоць і зморшчаны, рана састарэлы твар дзядзькі здаваўся мне дзіцячым (гэта дзяціннасць рысаў ягонага твару і пазней здзіўляла мяне), і дзядзька зусім-зусім станавіўся мне сябрам.

Я адпускаў лейцы. I сапраўды, Машка везла воз прама па каляіне, у якую я, кіруючы, аніяк не мог патрапіць. Я яшчэ аслабляў шлейку і не заўважаў момант, калі яна апускалася на зямлю, цягнулася і мокла, потым неяк сама сабой трапляла пад ногі Машцы. Кабыла пераступала яе. Гэтага дзядзька зноў сцярпець не мог: «Тр-р-р!» — на ўвесь голас крычаў ён і паварочваўся да мяне:

- Сядзіш, як кароль на імянінах, ні храна не бачыш, забаўляешся... А гэта ж работа, ра-бо-та... Тут думаць трэба, як у школе за партай. Тут і арыхмеціка, і гяметрыя твая трэба. Усё разам трэба...

Дзядзька злаваў, але злосць ягоная была добрая і нат сімпатычная. Аднак усё ж гэта была злосць. I хоць мне хацелася ўсміхнуцца, губы мае падціскаліся ад крыўды і чырванелі ад сораму вушы.

- Ат...— махаў рукой нарэшце дзядзька, маўляў, што з табой гаварыць, і шпарка (яшчэ ўзрушаны) абыходзіў Машку. Нагінаўся, распростваў вожкі і казаў: «Нагу... Нагу!..» Машка паслухмяна, але быццам няўмела, пераетупала, спачатку абавязкова ўціснуўшы ў гразь шлейку. Дзядзька ішоў назад, і тут яму нешта не падабалася ў вупражы. Ен рассупоньваў хамут, зацягваў яго па-новаму, упёршыся каленам у грудзі Машцы...

Мы ехалі далей. Паступова дзядзька адмякаў, адыходзіў.

- Ты, Віцька, малайчына — работы ыашай не цураешся,— думаў ён услых і чым далей, тым болын незразумела,— хоць і брудная яна, смярдзючая. Душа ў цябе, відаць, вялікая... Трэба ёй усяго паспрабаваць... Трэба, разумееш... Вось і ў мяне так з дзяцінства было. А потым як зламалася нешта ўсярэдзіне... Я вось, ведаеш, як гэта адчуваю... адчуваю... Цяпер адно мне засталося — піць...

Дзядзька загараўся, нібы п'янеў на вачах. Словы мучылі яго, не называючы пачуццяў, ён стамляўся, падсаджваўся на воз і сядзеў, нагнуўшы галаву да каленяў. Што ён думаў? Успамінаў дзяцінства і юнацтва... тыя гады, калі яму ўсяго хацелася паспрабаваць... Не ведаю. I што ён разумеў пад гэтымі словамі, таксама не ведаю.

Не даязджаючы паўсотні метраў да фермы, я ад-даваў дзядзьку вожкі і сам саскокваў з воза, стара-ючыся не зачапіць сіласу. Але як я ні хацеў не вымазацца, мама ўсё ж пах чула і ў хату не пускала.

- Зноў у нешта смуроднае ўлез,— казала яна,— ану ідзі спачатку абцярыся.

Абціраць мяне, вядома, не было чаго. Я пахнуў сам, увесь. I таму так пільна прынюх-валася да мяне карова Лыска, калі я ўваходзіў у хлеў «абцірацца ».

Мама ніяк не хацела прывыкнуць да паху сіласу, і я пачаў бегаць да дзядзькі Мікіты ўсё радзей і радзей...

Звычайна ўдзень дзядзька не бываў п'яным. Затое пад вечар — абавязкова набіраўся. Як гэта можна было рабіць ледзь не кожны дзень у нашай невялікай вёсачцы, дзе ні вяселляў, ні пахаванняў гэтак часта не бывала, для мяне так і засталося таямніцай. Аднак факт ёсць факт. Дзядзька напіваўся, падаў на воз і засынаў, а Машка сама везла яго дахаты. Падыходзіла да брамкі і спынялася. Пачынала гучна фыркаць і патрэсваць збруяй, каб пачула гаспадыня. Цётка Саша ўжо чакала мужа, упэўненая, што з'явіцца ён п'яны. «Свіння гразь знойдзе...» — казала яна і больш здзіўлялася, калі дзядзька прыходзіў цвярозы. Цётка глядзела тэлевізар да самага канца праграмы, а потым лезла на печ. Чакала (спаць дарэмна было ўкладвацца) і думала: «Што ж, сама вінаватая, раней трэба было глядзець за ім... Дык я ўсё — дзеці, дзеці... Выраслі яны, цяпер ён як дзіця. За ім глядзі. I не кінеш, не развядзешся. Памрэ ж недзе пад плотам адзін. Каму тым прыгрозіш?..» Пачуўшы пабразгванне і фырканне пад акном, цётка выходзіла на вуліцу, брала Машку за аброць і вяла ў двор. Дзядзька прачынаўся, нешта бурчэў, нечым абураўся, а калі паспяваў, дык і крычаў у бок нашай хаты...

* * *

Гэтак працягвалася б яшчэ доўга, і, магчыма, не ведаў бы я гэтаму канца, як не ведаю пачатку, калі б не з'явілася ў дзядзькі Мікіты дурная звычка: курыць перад сном у ложку. I няхай бы курыў цвярозы, дык не — п'яны. I адкуль звычка такая ўзялася — д'ябал яго ведае. Можа, ад жыццёвай стомленасці, можа, ад ляноты, што прыйшла з гадамі. Раней любіў Мікіта Кандратавіч курыць седзячы на парозе і гледзячы ў цемру перад сабою з наколатымі ва ўсю шырыню неба зоркамі. Глядзець і думаць. Вось толькі думкі былі паганыя. «А што, калі б дабрацца да той вунь зоркі, што трымціць і міргае, нібы лучына, ды самагону там іхняга пакаштаваць. Няўжо луччай нашага будзе? Не... А п'янаму там, відаць, раздолле: што хочаш рабі, ні старшыні табе, ні жонкі няма...» Дзядзька ўціскаў цыгарку ў ганак і ішоў гаварыць свае думкі жонцы...

I вось на табе: абляніўся. Насыпаў тытунь на шматок газеты, якую ўжо гадоў дзесяць запар выпісваў выключна за добрую паперу для самакрутак, потым трохі падмінаў яго, пераціраў пальцамі такога ж самага колеру, як і тытунь, падносіў газету да рота, смачна слінявіў, склейваў, закурваў і... лез у ложак курыць. Цыгаркі дзядзька з гадамі рабіў усё болыпымі, і цяпер былі яны ўжо таўшчынёй з палец. Аднак запальваліся лёгка, густа дымілі, попел з іх падаў буйнымі чырвонымі камякамі-ягадзінамі і датляваў ужо на падлозе. У дні запояў дзядзька, бывала, так і засынаў з недапаленай цыгаркай у роце ці ў руках. Ад таго пальцы ягоныя, а то і губы, часта былі ў падпалінах, доўга не загойваліся і гнаіліся. Добра, калі б цярпелі толькі губы і рукі. А то ж колькі разоў мог згарзць ён разам з ложкам, з хатай, калі б не жонка. Колькі бялізны ён перапсаваў... А калі прапаліў дзірку велічынёй з дзіцячую галаву ў дарагім дыване, што дачка прывезла з горада, каб пабыў, покуль кватэру атрымае,— цётка не вытрымала, заплакала і сказала скрозь слёзы:

— Сыдзі з хаты, паганец... каб вочы мае... цябе болей не бачылі... Сыдзі...

Віна была відавочная.

Мікіта моўчкі злез з ложка, апрануўся, выйшаў на вуліцу.

Холадна. Дзядзька падняў каўнер, сцішыўся. Дамоў вырашыў не вяртацца: няхай супакоіцца. Навошта дарма душу вярэдзіць. Пайшоў на ферму.

У хляве было сыра, але цёпла — хоць цяляты і выдыхалі пару. Пахла малаком і перажаваным сенам. Рэдкія, заседжаныя мухамі лямпачкі кідалі ўніз слабое святло. У далёкім куце ляжала свежая жоўтая салома, і, пэўна, ад таго там было светла — хоць чытай. Дзядзька пайшоў туды. Цяляты падымалі мерна жуючыя пысы і праводзілі яго, здавалася, здзіўленымі позіркамі. Салома зашамацела і моцна прагнулася пад целам. «Сена, вядома, было б лепш,— падумаў дзядзька,— ды выбіраць не даводзіцца». Праз хвіліну з саломы тырчэлі толькі боты дзядзькі; паўкруглыя, адшліфаваныя хадой падкоўкі на іх лавілі святло, адбівалі ў салому, і там яно гублялася.

Дзядзька не спаў. Ляжаў і думаў. Але думкі блыта-ліся і забываліся. Ен нават пачаў злаваць на сябе, крутануўся, лёг на бок... Недзе глыбока ў душы засела едкае пачуццё нейкай непаўна-цэннасці, дрэннай непадобнасці да іншых. Раней яно не заўважалася ці не было яго... Дзядзька думаў і шкадаваў, што не бывала ў яго раней ніколі такіх вось вечароў. Ну што: сядзеў, думаў пра зоркі, пра самагон, а пра сябе?.. Пра сябе забываў. А моцна ж змяніўся ён за апошнія гады. Заўважна змяніўся. Для іншых заўважна, не для самога. Дзядзька ўзгадаў сябе маладога, кучаравага і дужага, непітушчага — сіла волі была. Сіла волі... Неяк ноччу нават на могілкі схадзіў, ні магіл, ні нябожчыкаў не збаяўся. Зрэшты, горка падумаў дзядзька, я і цяпер схадзіў бы. Толькі прычына была б іншая: за сто грамаў. А тады... тады з Сашай у заклад пабіўся і даказаў сваё...

Не спалася. У напаўцвярозай галаве было густа ад думак пэчатых і няскончаных. Думкі блукалі ў галаве, нібы грыбнікі ў лесе, зрэдку пераклікаліся, сыходзіліся, каб зноў разысціся і больш ужо не сустрэцца. Дзядзька ляжаў, заплюшчыўшы вочы, і ўжо не думаў, а слухаў сябе; думкі разыходзіліся па ўсім целе, загляд-валі ў самыя цёмныя куточкі ягонай душы. 1 з усіх іх, такіх розных і непадобных, як з дзесяткаў ручаёў рака, складвалася і дужала адна: запозна ён пачаў аглядацца назад, вельмі позна ўбачыў сябе збоку як чужога... Нічога ўжо не змяніць... I стала страшна. Страшна ад бяссілля, страшна да бяссілля.

Назаўтра дзядзька зноў напіўся. Вечарам усё паўтарылася ў сваёй чарговасці: крыкі, маты, шэпт цёткі... Аднак тая ноч не прайшла бясследна. Не ведаю, усвядоміў дзядзька тую галоўную думку ці не, але ў пачуццях ягоных яна, пэўна ж, жыла. Ва ўсёй фігуры ягонай бачылася нейкая пакора, адданасць лёсу. У выкрыках чулася самота — так бывае, калі ўсё ўстыне, а новага наперадзе нічога не прадбачыцца... Пачаў дзядзька Мікіта ўсё часцей і часцей хадзіць начаваць у хлеў, у адзіноту...

* * *

Вечар той пачынаўся спакойна, звычайна. Сонца за дзень работы натамілася, запарылася, пачырванела, як мужык, што скідаў стог сена, і няспешна садзілася адпачываць. Цені хат і дроў падаўжаліся, злучаліся між сабою, утвараючы спачатку шэрасць, потым цемру. Уставалі з лавак і разыходзіліся бабкі... Усё было гэтак-сама, як учора, пазаўчора.

Адным вечар быў непадобны на іншыя: у клуб прыехаў «канцэрт з Мінска». З усіх канцоў вёскі сюды зараз сыходзіліся людзі. Білетаў хапала. Прадавалася столькі, колькі куплялася. I клуб быў перапоўнены.

Пачатак канцэрта патануў у размовах, грукаце дзвярэй — уваходзілі тыя, хто спазніўся. Песні змянялі адна другую. Поспех нарастаў, як нарастае лязгат гусенічнага трактара, што набліжаецца. Тоўсценькія, лысаватыя артысты пелі самыя папулярныя песні пра каханне. Моладзь на «галёрцы» — так вядучы назваў тыл клуба — «балдзела», гучна пляскала і крычала «біс!», як у горадзе. Падпітыя трактарысты, пад шумок, мацалі дзевак, садзілі іх сабе на калені, а тыя, быццам не заўважалі гэтага, слухалі «канцэрт». Потым амаль незаўважна круцілі задам, уладкоўваліся зручней. I з часам на тварах такіх пар бачылася нейкая адлучанасць ад усяго. I ад канцэрта...

Канцэрт скончыўея хутка — як пачаўся. Ужо стаяў на сцэне ля мікрафона старшыня калгаса і дзякаваў артыстам ад імя праўлення, парткома, прафкома, камсамольскай арганізацыі, ужо казалі яму і ўсім, што нідзе не сустракалі такіх «за-ме-ча-тельных зрителей», калі ў залу ўбег чырвоны, збянтэжаны хлапчук і нерашуча выкрыкнуў: «Пажар!.. Пажар!..» Нехта рагатнуў: «Га-рым!» Паднялася паніка. Хлапчука зацёрлі, забылі, так ні пра што і не распытаўшы. Бабы з віскам кінуліся да дзвярэй, і імгненна там утварыўся шчыльны людскі корак, які так нікога і не выпхнуў вонкі. У клубе стала душна і нават запахла дымам.

- Таварышы! — не крычаў, прасіў старшыня.— Без панікі! Жанчын і дзяцей спачатку выпускайце!

Ды ніхто яго не слухаў. Словы патанулі ў жаночым і дзіцячым віску. Я кінуўся да дзвярэй запозна і цяпер стаяў пасярод клуба разгублены і абыякавы да ўсяго. Побач на крэсле плакаў хлапчук, што сказаў пра пажар. У гэткім шуме і гвалце нельга было думаць, разважаць. Можна было бегаць і крычаць ці стаяць як слупу. Я стаяў і ўсім целам адчуваў, што вось-вось упадзе на галаву падгарэлая страха...

На сцэне бегалі, штурхаліся артысты. Нарэшце нехта з іх схапіў зэдлік і з усяго маху шпурлянуў у вакно. Старэнькая рама з хрустам вылецела, артыст скочыў услед. У голым праёме забіўся, затрапятаў, як пусты рукаў калекі, кавалак фіранкі. Старшыня азірнуўся і...

- Ферма гарыць, людзі!.. Спыніцеся, ферма-а гарыць, не клуб... Ферма-а!..— закрычаў ён і кінуўся да выхаду, раздзіраючы натоўп, расштурхоўваючы людзей направа і налева.

Усё гэта, ад пачатку панікі, працягвалася, можа, паўхвіліны, можа, менш. Я апамятаўся, агледзеўся, прабег па зале і выскачыў у акно. Ад удару аб зямлю ногі мае падагнуліся, з-пад іх пырснула шкло, рукі ўціснуліся ў вострую зямлю, сталі мокрымі і забалелі.

Пачуцці цалкам вярнуліся да мяне. I, як мага хутчэй, я пабег да фермы.

Гарэў бліжэйшы да вёскі хлеў. Хлеў дзядзькі Мікіты. Жоўтыя, тоўстыя языкі полымя лізалі сцены далёкага краю, падсвечвалі шыферны дах. Агню было яшчэ не шмат, але ўсё роўна ён быў страшны. Калі я падбег да хлява, старшыня ўжо біў нейкай жалезінай па замку. Дзверы торгаліся, быццам нехта дапамагаў яму з таго боку. Мыканне, як доўгі стогн, неслася адтуль.

— Цяляты там, цяляты згараць,— адплёўваю-чыся ад едкага ружовага дыму, што прасоч-ваўся скрозь шчыліны, размазваючы слёзы па брудным твары, гаварыў старшыня. I біў, біў, біў... Побач святлелі прыадчыненыя маленькія дзверы, праз якія хадзілі ў хлеў даглядчыкі, але іх зараз было б мала. I старшыня з апошніх сіл лупіў па замку. Ен яшчэ доўга ўчэпіста трымаўся, а потым нечакана і лёгка ўпаў пад ногі.

Дзверы затрашчалі, падаліся наперад, а потым рэзка расчыніліея — я ледзьве паспеў адскочыць — і выдыхнулі дым, а разам з ім кінуліся з хлява цяляты. Жудасная, мыкаючая сіла адштурхнула мяне, балюча выцяла па нагах. «Затопчуць!» — спужаўся я і на карачках, па-сабачы, папоўз абы далей ад дзвярэй, ад страху. Побач гэтаксама поўз старшыня. Абарваны і брудны, ён усміхаўся мне: вось, маўляў, якая нам з табой падзяка выйшла — ледзь не затапталі. Гальштук ягоны валачыўся па гразі.

Мы ўсталі і пайшлі да людзей. Яны збіліся ў гурт метраў за сорак ад пажару. Агонь адбіваўся-трапятаў на іх тварах, блішчэў у вачах, гуляў на нейлонавых куртках.

- Дзе вартаўнік? — спытаў старшыня.

- А хрэн яго ведае!..— адказаў адзін з мужыкоў. Да старшыні кінулася заплаканая жанчына.

— Мікіта мой там,— сказала яна, і я пазнаў цётку Сашу.— Ад яго загарэлася... Спасіце, людзі, спасіце!..

I тут з'явіўся вартаўнік.

- Няма яго там, не раві,— вартаўнік быў п'яны і заспаны,— хіба што запаліў і схаваўся дзе. А там яго няма, ведаю, разам пілі...

Цётка не верыла, хапалася за рукі старшыні, падала на калені і галасіла:

— Там ён... там ён... там ён...

Але вярнуцца да хлява было ўжо немагчыма. Шыфер напаліўся і пачаў страляць, то раз-пораз, то цэлымі чэргамі, гучна тахкаючы па блізкіх дрэвах і дахах. Заплакаў і нехта ў натоўпе. I стала зразумела, што толькі з вёдрамі ды баграмі агонь не патушыць.

- Таварышы, адыходзьце, небяспечна тут, адыходзьце,— казаў старшыня, але словы гэтыя зараз былі лішнімі, усе і без таго ўмелі ратавацца.

Дзесьці далёка, спачатку па-камарынаму тонка, потым усё ўзмацняючыся-ўзбуйняючыся, пачулася сірэна. А праз мінуту з пранізлівым выццём у двор уляцелі тры пажарныя машыны. З усіх дзвярэй павыскоквалі людзі, аблыталі машыны шлангамі... I заблішчэлі, як працяг шлангаў, струмені вады...

Раённыя пажарнікі адолелі пажар хутка. Адразу ж пасля гэтага ў двор уехала калгасная пажарная машына. Пад смех і свіст яна спынілася і тут жа заглохла, усё роўна няздатная да справы і нікому непатрэбная...

* * *

Назаўтра раніцай ля далёкай сцяны хлява, сярод лёгкага попелу ад саломы, што варушыўся пад ветрам, нібы жывы, знайшлі абгарэлае, скурчанае цела дзядзькі Мікіты. Ен паміраў у пакутах. Прачнуўшыся ў агні, ён, напэўна, падумаў, што такі пажар зараз на ўсёй зямлі і маўкліва (а можа, з матам, з крыкам) скарыўся агню. Боль затуманіў мазгі, ухутаў цела, яно стала вялікім і чужым... А можа, ён так і не прачнуўся, назаўсёды заснуўшы ў пякельным, хворым, балючым сне...

Камісія потым засведчыла, што пажар узнік не па віне дзядзькі Мікіты: лямпачка, якая гарэла над саломай, лопнула, распаленая вальфрамавая ніць упала ўніз...

I сапраўды, я ведаў, што дзядзька тады ўжо курыў рэдка, адвучаў сябе, бярогся. Ды вось як выйшла...

1983