Сон між пачвар

IV. З нізкі «ШЫЗЫ»

Я не памятаю, калі ўпершыню ўбачыў гэтае паселішча. Больш дакладна — тое, што засталося ад яго, што пакінулі пасля сябе ворагі: абпаленыя камяні на папялішчах, абгарэлыя бёрны зрубаў... Я гляджу зверху, мне добра відно ўсё папялішча, абгароджанае невысокім земляным валам, на якім чарнеюць рэшткі крапасных сценаў. Вал не круглы, а яйкападобны. Сто дзевяноста крокаў ушыркі, дзвесце пяцьдзесят шэсць — удоўжкі. Тупым канцом прыціснулася яйка да невялікае рачулкі, якая паўкругам абдымае гарадзішча.

Сонца ўжо высока. Прыпякае. Аднак вясна, бачна, сёлета не спяшае ў гэты край. I ўсё ж жыццё бярэ сваё, зямля патроху абуджаецца, прарастае першаю кволаю травою — пагоркі ўжо злёгку зелянеюць. Рачулка зіхціць пад сонцам, весела і шумна гоніць сваю ваду паўз гарадзішча. I толькі тут, на гэтым выгаралым лапіку зямлі, ціха. Ціха.

Ціха, ды не мёртва. Заварушыўся грудок абсмаленых бярвенняў, і аднекуль з-пад яго вылез сухенькі дзядок з доўгаю сівою барадою і ўскудлачанымі валасамі. А за ім — хлапчук, амаль такога ж росту, як дзед, у доўгай, падпяразанай вяроўкаю, кашулі, без нагавіцаў, босы. Дзед падслепавата агледзеўся наўкола, падставіў твар сонейку, прыплюшчыў вочы — вусны ягоныя заторгаліся ў лёгкай усмешцы. Потым дзед вярнуўся да бярвенняў, пад якімі, пэўна, была зямлянка, і вынес адтуль нейкі скрутак. Хлапчук тым часам адбегся да бліжэйшага ззелянелага ўзгорка, шчыпаў там і еў нейкія травінкі.

- Гэй, Янусю! — паклікаў дзед.— Йдзіма нерат ладзіць. Адному ня справіцца мне.

— Зараз, дзеду, зараз...

Хлапчук падбег да дзеда і падаў яму на далоні колькі каліў нашчыпаных парасткаў.

- Сам еш,— запярэчыў дзед,— мне й жаваць іх няма чым.

Удвух раскінулі яны нерат на чыстай мясціне. Быў нерат увесь у дзірках, увесь у прапле-шынах. Згніў ці мышы паласаваліся...

Працы тут было на цэлы дзень. Дзед апусціўся на калені, пачаў моўчкі засучваць нітку. Побач прыладзіўся Янусь.

- Шпакі прыляцелі,— сказаў дзед, зірнуўшы на не-далёкі абрубак грушы-дзічкі,— выжывем цяперака, унучак, выжывем...

* * *

Калі гэта было? Колькі разоў гэта было на маёй зямлі? Хто гэтыя хлопчык і дзед? Чаму я зноў і зноў вяртаюся ў гэты спалены горад. Аглядаю яго і, ведаючы, што будзе далей, назіраю, як дзед і хлапчук ловяць рыбу. Янусь стаіць ля берага, па калені ў вадзе, сярод жоўтае леташняе асакі, а дзед заводзіць нераток па ра-цэ да затокі. Цяжка яму, глыбока. Ен і плыць спрабуе, падграбае адною рукою і боўтае нагамі. I вось, урэшце, дабіраецца да берага. А нерат — ходарам ходзіць ад рыбы. Гойсае па вадзе ад сеткі да берага вялізны шчупак, а потым пераскоквае праз нераток. Але здабыча ўсё ж немалая: чатыры пузатыя язі, тры шчупакі, не-калькі плотак і акунёў.

— Ну, яшчэ разэчак, і вернемся дадому,— кажа дзед, устае і спінаю наперад заходзіць у ваду.

— Дзеду, дзеду, стой!..— крычыць Янусь.

Але позна. Дзед не бачыў, як выплыла з-за павароту ракі бервяно. I калі зайшоў ён амаль па шыю ў ваду, з разгону ўдарыла бервяно яго проста па галаве, збіла з ног, адкінула на глыбіню. Дзед выпусціў нерат, грабануў колькі разоў рукамі і схаваўся пад вадою. Паплы-ла ўслед за дрэвам ягоная аблавуха...

* * *

Гэтым шляхам я шмат разоў прыязджаў сюды. Убягаючы ў райцэнтр, ён ператвараецца ў вуліцу імя правадыра і вядзе да плошчы імя правадыра з помнікам правадыру. Насупраць яго трохпавярховаю цаглянаю глыбаю ўзвыша-ецца над звычайнымі драўлянымі хацінамі райвыканкам. За паўсотні крокаў ад яго, у за-сені дрэваў і лазовых кустоў — гнілая рачулка абгінае пагорак дугою. У ёй даўно не водзіцца ніякая рыба. Ляжаць у рэштках стаячае вады, да вясёлкавых плямаў змяшанай з саляркай і бензінам, кінутыя шыны, веласіпедныя рамы, рознае ламачча, якое й не пералічыць...

* * *

Праз пяць метраў дзед вынырнуў і заплёхаў рукамі па вадзе. Але цячэнне было моцнае і адносіла яго далей і далей. «Што рабіць?» — Янусь пацягнуў да сябе нерат — мокры і цяжкі ён, з ім не пабяжыш. Янусь выхапіў нож, які заўсёды насіў з сабою, некалькімі дакладнымі рухамі адрэзаў ад нерата палку-дзяржанне, а з ёю — колькі метраў вяроўкі і кінуўся берагам за дзедам. Забег трохі наперад, злаўчыўся і кінуў дзеду палку. Дзед ухапіўся за яе, і Янусь выцягнуў яго з ракі.

— Дзякуй, унучак, дзякуй, але дарэмна...— прашаптаў дзед скрозь кашаль і страціў прытомнасць.

Ен пражыў яшчэ тры дні. А потым на могілках, што побач з гарадзішчам, з’явілася яшчэ адна магіла. Ранейшыя хлопчык капаў разам з Дзедам, а гэтую – адзін.

* * *

Пытанне, што рабіць тут, у гэтым райцэнтры, ад пачатку не стаяла перада мною. Звычайна я прыходжу ў райвыканкам, выбіраю крэсла перад адным з кабінетаў, сядаю, нібы чакаючы выкліку, і... засынаю. Кожны раз мне сніцца сон. Не новы, а як працяг папярэдняга. Сон — не сон, ява — не ява, бо бачу я ўсё да драбніц і расцягваюцца падзеі ў часе — як у жыцці. На калідоры заўсёды паўзмрок, цішыня. Ніколі не бачыў я, каб па ім нехта хадзіў, ніколі не чуў на ім гаманы. Толькі тэлефонныя званкі зрэдчас брынкаюць за сценамі, клічуць не даклічуцца гаспадароў кабінетаў. I думаю я, што людзі ў пакоях за гэтымі дзвярыма таксама спяць днямі і бачаць свае сны. А можа, і мой... Можа, усе мы зараз там...

* * *

Хлопчык застаўся на папялішчы не адзін. Там, у зямлянцы, жылі ягоная хворая маці і дзве малодшыя сястрычкі. Калі пацяплела, калі апрануліся дрэвы, выйшла і маці з дочкамі да святла. Жоўтыя твары іх моршчыліся ад яркага сонца, брудныя анучы на плячах — апратка — курыліся парай і смярдзелі. Хлопчык бацькоў-скім позіркам агледзеў сваю сям'ю і сказаў:

— Нічога, цяпер выжывем. Самае страшнае перажылі...

Маці моўчкі плакала. Без слёз.

Мне хацелася крыкнуць ім, гэтым пакалеча-ным, прыбітым горам, змучаным хваробамі людзям: «Не хвалюйцеся, не трывожцеся за будучыню! Вы будзеце жыць — бо жыву я. Горад зноў адбудуецца!..» Але дзе я? Чаму мае вочы бачаць гэтых людзей так, быццам я сярод іх, і не бачаць сябе? Чаму я крычу — але не чую свайго голасу? Затое добра чую, што ціха-ціха гаворыць зараз хлапчук маці:

— Вось акрыяеце трохі — пойдзем у Жылаў лес. Будан там зробім. I будзем жыць. Там і пракарміцца лягчэй, і схавацца.

* * *

З некаторага часу я пачаў заўважаць, што ўвечары, пад канец рабочага дня, сыходжу з райвыканкама не адзін. Нехта паспявае выйсці крыху раней за мяне, і я бачу толькі, як пагойдваюцца на расцягнутых спружынах уваходныя дзверы. Не, гэта не райвыканка-маўцы. Яны яшчэ доўга, аж да асветленых вокнаў, працуюць. Аднойчы, прачнуўшыся, я крыху хутчэй выскачыў на пляц і ўбачыў, як ад райвыканкама аддаляецца невысокая старэчая постаць. Ці не той гэта дзядок, якога я сустрэў у самы першы свой прыезд сюды? Мы разам ча-калі прыёму да старшыні Рады, і я тады, седзячы побач з дзядком, неспадзявана для сябе заснуў і прысніў свой першы сон.

* * *

У паселішча над аціхлай ужо рачулкай вярнуліся людзі, пачалі адбудоўваць яго. Цяпер у мяне было дзве кропкі для назіранняў: горад і лясны будан Янусёвай сям'і. Несумяшчальныя ў прасторы, раздзеленыя добрым дзесяткам кіламетраў, яны збліжаліся ўва мне, нібы я адначасна глядзеў два тэлевізары. Я хацеў бы прыспешыць падзеі, бо ведаў, што ў рэшце рэшт мужчыны паедуць у лес па дубовыя слупы для крапасных сценаў, сустрэнуць там Януся і ён з сям'ёю вернецца ў родны горад. Але жыццё йшло сваёю павольнаю хадою і нельга было яго падагнаць да шчасця ці спыніць перад небяспекаю і скіраваць іншым шляхам. Усё будзе для Януся так, як будзе, бо яно недзе там, наперадзе, ужо адбылося і толькі чакае яго. Зразумеўшы гэта і прабегшы імклівым позіркам жыццё Януся аж да нараджэння дваццатага ягонага ўнука, а потым і трэцяга праўнука, якога таксама назвалі Янусем, я вырашыў кінуць хадзіць у райвыканкам. Вырашыў — і не пайшоў. I ніколькі не здзівіўся гэтаму. Як не здзіўляўся (і не задумваўся нават) раней, а чаму я, уласна кажучы, прыязджаю ў гэты райцэнтр, чаму хадясу сніць сны ў райвыканкам.

* * *

Назаўтра мне захацелася паблукаць крыху па ваколіцах райцэнтра. На шчасце, надвор'е стаяла цудоўнае. Была сярэдзіна лета, сонца пякло неймаверна старанна, і я, адышоўшы кіламетры два ад горада, прылёг пад лазовым кустом пры дарозе, каб адпачыць трошкі ў цяньку. I тут мяне нехта паклікаў — ласкава гэтак, як гуляюцца з дзіцем:

— Янусь, Янусік, го-го-го! Сто Янусік хоца? Естацкі...— і мне ў рот упіхнулася цыцка.

Я расплюшчыў вочы. Твар мой быў павернуты так, што я не мог бачыць, што робіцца наўкола, дзе я знаходжуся. Бачыў я толькі твар незнаёмай жанчыны, што схіліўся нада мною, і цмокаў, цмокаў — піў малако з яе грудзей.

Напіўшыся, я злаўчыўся і выпхнуў цыцку з рота. Жанчына затуліла яе апраткай і пачала гушкаць мяне на руках, прыпяваючы: «А-а-а-а-а, а-а-а-а-а...» Мільгалі голыя драўляныя сцены, з якіх тырчэў руды мох, задымленая столь са старых негабляваных дошак, павуцінне па кутах, кавалкі шэрай тканіны... Я падумаў, што ўсё маё мінулае жыццё было якраз падрыхтоўкай да жыцця гэтага, і заснуў на руках у маці, заснуў, каб забыцца пра ўсё і прачнуцца зноў Янусікам, унукам Януся...

* * *

Сонца абышло куст і свяціла мне проста ў вочы. Я падняў руку — цень ад яе закалыхаўся на траве. «Я тут,— зразумеў я,— пакуль сплю там... Але што мне цяпер рабіць? Я ж таксама хачу жыць!.. Хто зойме маё месца тут, у гэтым жыцці, калі я зноў прачнуся там? У мяне ж ёсць абавязкі перад людзьмі тут, ёсць родныя і блізкія, якім я патрэбны, якія чакаюць мяне з камандзіроўкі... Ну добра, пакуль Янусік маленькі, можна падманваць яго і сябе, але што будзе далей?..» I я паспяшаўся ў райвыканкам, да свайго крэсла, з надзеяй, што змагу там хоць нешта высветліць...

* * *

Я прачнуўся ў той самай хаце, пад той самай задымленай лучынаю столлю і заплакаў. Дзіўна было чуць мне гэты пісклявы галасок, дзіўна было адчуваць непаслухмяныя пакуль, кволыя ручкі і ножкі... Адно было знаёмым: жаданне есці. Я павярнуў галаву і ўбачыў, што да мяне падыходзіць маладая жанчына (лепш сказаць проста: дзяўчына). Маці — зразумеў я. Яна была невысокая, танклявая, на плячы ляжала тоўстая русая каса. Заклапочаны твар здаваўся не па гадах сур'ёзным, але разам — прыгожым. «У такую можна закахацца...» — падумаў я, зручна ўладкоўваючыся ў маці на руках і ловячы губамі знаёмыя грудзі.

* * *

Я моцна спяшаўся, але не паспеў: райвыканкам ужо зачыняўся. Цяжка дыхаючы, увесь узмакрэлы, часам ледзь не страчваючы прытомнасць ад бяссілля, бо даўно так доўга і шпарка не бегаў, я выскачыў на пляц пра-вадыра і ад помніка правадыру ўбачыў, як выходзіць з будынка дзядок, пра якога я ўжо згадваў, і за ім вартаўнік зачыняе знутры дзверы. Я спыніўся, адышоў пад дрэва. Прысеў на лаўку. Трохі аддыхаўся, і калі падышоў да мяне дзядок, я спытаў у яго гучна, як мог:

— Не скажаце, як дайсці да гатэля?

Дзядок павярнуўся да мяне, і вельмі знаёмым-запомненым, неаднойчы бачаным падаўся мне ягоны твар...

* * *

Ніколі не думаў, што немаўлятам сняцца сны. Прытым сны зусім дарослых людзей. Вось і я, папіўшы малачка, зноў супакоіўся і заснуў. I прысніўся мне горад. Не так каб вялікі, але з усімі адзнакамі горада: з пляцам і помнікам на ім, з прыгожым трохпавярховым будынкам, на якім развіваецца выцвілы, амаль. белы, сцяг. Вечар, на пляцы нікога няма. Толькі на а'дной з лавак сяджу я і размаўляю з нейкім дзядулем.

- Ветэран я, унучак,— кажа дзед,— усіх войнаў. З японцам, праўда, не паваяваў: малым быў яшчэ, а ў германскай — крыжом георгіеўскім узнагародзілі, а ў грамадзянскай я і з белымі быў, і ў партызанах, і з чырвонымі потым Урангеля біў... А калі немцы зноў прыйшлі — ого! — підзісят гадоў было мне, камандзерам атраду стаў. Тут, недалёка, у лесе ваявалі. Усе мяне ведаюць. I паважаюць. Заўтра будзе мне сто гадоў. Ага. А што табе трэба?

- Як да гатэля прайсці?

- Гавары грамчэй, а то я ня чую. У апош-нюю вайну мяне кантузіла. Як цяпер памятаю: сядзім мы ў засадзе пры дарозе, немцаў цікуем, а тут, адкуль ні вазьміся, «рама» іхняя. Убачыла нас і бомбу кінула. Блізка ўпала. Цэлы тыдзень потым у мяне з вушэй кроў цякла. А што ты хацеў?

Нас было двое: адзін сніў, другі размаўляў. I тое, чаго не бачыў адзін, адчуваў другі. I ведаў ужо маленькі Янусь, што дзядок зусім не той, кім прыкідваецца, і не глухі ён, і не стары, і цікуе за мною даўно...

* * *

Дзядок быў глухі, гаманіў бесперапынна, распавядаў пра свае ветэранскія заслугі і льготы, быццам час адцягваў. Я разумеў, што не дакрычацца мне да яго, а быць проста ўдзячным слухачом не хацелася, дый часу не было: трэба дзейнічаць. Аднак нешта не адпускала мяне, прымушала пабыць з дзядком. «Пасяджу трохі яшчэ, а потым пайду на аўтавакзал і з'еду адсюль на апошнім аўтобусе і ніколі больш сюды не вярнуся»,— падумаў я.

- Што, што,— перапытаў раптам дзед,— куды з'е-дзеш? Не дуры, хлопец, пойдзем да мяне, пераначуеш, а там пабачым...

- Што пабачым?

- Пабачым і пабачым... Пайшлі, дарогаю раскажу! — і прагучала гэта як загад.

Але мне трэба было ў.жо быць там, у той хаце, дзе я зараз прачынаўся ў калысцы...

- Пастой, пастой, хлопча, ты куды? — толькі й пачуў я крык дзядка ўслед.

* * *

Мяне клікала новае жыццё.

Яно вабіла мяне, яно было мне цікавым. Аднак я разумеў, што хутка ўсё скончыцца, што мне прыйшоў час выбіраць: дзе застацца, кім быць?

I я спыніўся на паўдарозе. I гэтага імгнення хапіла, каб адначасна перасталі біцца сэрцы і ў адным і ў другім целах... Ізноў кружляў я над пляцам і па хаце і бачыў, як б'е мяне па шчоках дзядок, каб ачуўся, і як у роспачы заходзіцца ў плачы нада мною маці...

- Навошта ты гэта зрабіў? — спытаў у мяне нехта невідочны.

Я маўчаў. Што я мог адказаць, як я мог растлума-чыць тое, чаго і сам не разумеў.

- Навошта ты гэта зрабіў? — паўтарыў той самы голас. I не чулася ў ім ані дакору, ані спагады.

- Я толькі вучуся жыць,— адказаў я,— я не думаў, што так здарыцца... Я не паспеў анічога падумаць...

— Ты не скарыстаў свой шанц. Вяртайся. I стала цёмна.

1990

Я сустрэў свайго лепшага сябра:

- Здароў.

- Здароў.

- Як маешся?

- Не пытайся... Горш не бывае.

- Што такое?

- Доўга расказваць...

- Тут побач кавярня неблагая. Зойдзем, пасядзім. Пагамонім. Мажліва, я табе чым дапамагу.

- Пайшлі.

Сотня крокаў — і мы ля ўвахода. Швейцар нібы й не заўважыў, што мы ўвайшлі: зала пустая. Выбралі столік. Селі.

- Не абслугоўваецца,— сказала афіцыянтка, праходзячы міма,— сядзьце за трэці ад вакна.

На трэцім ад вакна віселі ўверх ножкамі крэслы. Знялі іх, селі.

Чаканне зацягнулася, і сябар пастукаў кулаком па стале.

Афіцыянтка, нібы толькі таго й хацела: адра-зу ж выйшла да нас, на хаду абцягваючы форменную сукенку.

- Каньяк ёсць? — спытаў я, афіцыянтка моўчкі адвярнулася да вакна.— Тады падайце гарэлкі. Дзве па сто і па салаціку.

Прынесла.

- Дык што здарылася?

- Ды так...

- Не мурыж, выкладай.

- З працы мяне звольнілі. Сказалі за нееумяінчэнне характараў з начальствам. Другі тыдзень нікуды прыткнуцца не магу. Нікому ня трэба...

- М-да-а... А можа, ты да нас пойдзеш? Есць якраз праца. Нам патрэбны інжынер-электрон-шчык.

- Я ж хімік.

- Якая розніца. Перакантуешся пару тыд-няў, не больш, а там што іншае знойдзем.

- А што за праца?

- Не бі ляжачага: сачыць за дысплеем і спісваць з яго паказанні.

Адна ўмова.

— ?

— Я заўтра прыйду і пагляджу, што за праца.

- Сустрэнемся а дзевятай ля прахадной. Згода?

- Добра.

Мы паднялі сагрэтыя ў руках шклянкі і выпілі.

* * *

Праца й сапраўды была не складаная, але мала хто вытрымліваў болын за тыдзень: аднастайнасць і манатоннасць яе тлуміла розум і праз колькі дзён многіх з тых, хто падыходзіў працаваць да дысплея, цягнула на ваніты ад аднаго ягонага выгляду... Па шэрым тле экрана даволі хутка беглі лічбы. Раз на хвіліну, ці трохі часцей, яны спыняліся. Трэба было адразу ж запісаць замёрлы паказчык і пільна чакаць новага. Стамляліся вочы, драўнела спіна, туманіўся розум ужо праз пару гадзінаў такое працы. Аднак сябар, не здагадваючыся пра гэта, пачуўшы пра аклад, згадзіўся, не доўга думаючы.

— Яшчэ адна прыемная ўмова,— паведаміў мой шэф,— за першы дзень працы дадаткова, як заахвочванне, мы плоцім дзесяць рублёў, за другі — дваццаць, за трэці — трыццаць і гэтак далей... I аплата адразу ж, у гэты ж дзень пасля працы. Падпішы дагавор.

Такое прэміраванне шэф прыдумаў зусім нядаўна, каб хоць неяк, хоць грашыма, затрымаць людзей. Аднак і яно не дапамагала... Сябар жа з бачным задавальненнем (дарэчы, як і многія да яго) лез у ярмо, падпісваючы бестэрміновую дамову. I я, мажліва, у першы раз пашкадаваў яго і пазлаваў на сябе, што ўцягнуў сябра ў гэтую авантуру. Але час паказаў, дарэмна...

Назаўтра мой сябар сеў за дысплей. Я назіраў за ім. Гадзіна, другая... Звычайна ўсе новенькія пачыналі ўжо хвалявацца, нервова совацца па фатэлю. Тут — цішыня. Сябрава рука метадычна запісвала паказанні. Пастава заставалася нязменнаю: увесь увага. Я падышоў да сябра:

— Ня спіш?

— Не замінай...— толькі й адказаў ён, занатоўваючы чарговы паказчык. Заўважна было: працаваць яму цікава.

* * *

Прайшоў тыдзень. Сябрам, цяпер ужо ўсур'ёз, зацікавіўся мой шэф — кіраўнік нашага аддзела. Разам мы падышлі да дысплея. Сябар сядзеў у ранейшай паставе і засяроджана ўзіраўся ў мігценне лічбаў на экране. Убачыўшы, што чародка лічбаў спынілася, ён з заўважнай асалодаю запісваў паказчык у сшытак.

Звычайна, тыя, хто даседжваў да другога тыдня, пачыналі ўносіць рацпрапановы: як удасканаліць камп'ютэр, каб не займацца запісваннем, а проста пакідаць дадзеныя ў ягонай памяці, а. пад канец работы здымаць іх. Мы трохі паназіралі за сябрам, і шэф, прад-чуваючы непрыемнасці, загадаў замяніць пад ім мяккі фатэль на цвёрды зэдлік.

* * *

Сябар нібы не заўважыў падмены. Як ні ў чым не бывала, ён выседжваў на сваім драўляным зэдліку ўсе восем гадзінаў. У іншых зменах па некалькі чалавек ужо звольнілася, а ён хоць бы што. Улічваючы заахвочванне, трымаць яго на гэтай рабоце стала накладна. А звольніць нельга было: усё, што ні загадвалі — выконваў дакладна, з ахвотай заставаўся нават пасля працы на зусім непатрэбную, нікчэмную работу. Я не пазнаваў яго: адкуль у былога замардаванага жыццём хіміка столькі энергіі і сілаў?

Шэф мой доўга думаў над тым, як пазбавіцца ад яго, і нічога лепшага, як прапанаваць яму павышэнне па службе, прыдумаць не змог.

- Нельга губляць такога работніка,— апраўд-ваўся ён перада мною. I я толькі ківаў услед галавою.

I вось настаў момант, калі ў час абедзеннага перапынку сябра паклікаў да сябе шэф. Дзверы ягонага кабінета былі расчыненыя, і я стаў сведкам іхняе размовы.

- Вось што, калега,— сказаў шэф ласкава, з урачыстаю усмешкаю на твары — вы цудоўна, безумоўна, з лепшага боку зарэкамендавалі сябе ў нашай фірме, і мы вырашылі прызначыць вас аналізатарам групы камп'ютэраў.

Я ледзь не падскочыў: месяц назад ён абяцаў гэтую пасаду мне.

Але тут загаварыў мой сябар:

- Я вельмі ўдзячны вам за давер. Я разумею, наколькі адказная і складаная гэта справа. Але мне здаецца, што я не скарыстаў яшчэ ўсе свае магчымасці на цяперашняй маёй працы. У мяне шмат задумак і планаў... Так што дазвольце мне пакуль застацца тут.

Шэф, як і я, не чакаў адмовы. I ён бы не прыняў яе гэтак адразу, калі б мой сябра не сказаў пра свае «задумкі і планы». Шэф палічыў гэта за пачатак канца, пэўна, падумаў, што пазбавіцца ад «руплівага» работніка можна будзе значна праецей, і таму пагадзіўся:

- Добра, калега, папрацуйце яшчэ. У вас някепска атрымліваецца.

* * *

Пад канец сённяшняга дня сябру выплацілі 1000 рублёў.

- Юбілей! — радасна выгукнуў ён, выска-чыўшы ад касіра, і падбег да мяне: — Пойдзем замочым.

У «Хвілінцы» давалі да кожных ста грамаў бутэрброт. На нашым стале сабралася іх... раз, два, тры... Шэсць штук ужо.

Мы пацягвалі маленькімі глыткамі са шклянак і гаманілі. Я даўно меў заданне ад шэфа распытаць сябра, чым падабаецца яму ягоная работа. Распытаць не ў лоб, каб анічога не западозрыў. I пакуль я думаў, як падступіцца да размовы, сябар раптам загаварыў сам:

- Ведаеш, я табе вельмі ўдзячны: пра такую працу можна толькі марыць. Я рады, што сустрэў цябе тады, і хачу зараз выпіць за дружбу.

- Пастой, пастой,— сказаў я, быццам бы п'яным, непаслухмяным языком, што вымагала шчырасці ў адказ,— а калі я не вып'ю?

- Дазволь спытаць: чаму?

- Мне на тваю морду паскудна глядзець.

Сябра разварушыць, зачапіць было цяжка, тым больш такім чынам.

- Ты п'яны,— сказаў ён,— давай па апошняй — і па хатах.

- Не, пастой, вось скажы: чаму ты ўчора застаўся пасля працы разграбаць ленты?

- Папрасілі.

- I ты дзве гадзіны яшчэ, аж пакуль зусім не сцямнела, сядзеў і корпаўся, перабіраў, складваў акуратна, а раніцай іх прыбіральшчыцы зноў згрувасцілі і выкінулі... Ты ведаеш пра гэта?

- Ведаю.

- Ну і...

- Што «ну і...»?

- Табе не шкада выкінутай працы?

- Начальству відней.

- Добра, а ці думаў ты, навошта спісваеш тыя паказчыкі з дысплея?

- Думаў. Я ўвесь час пра гэта думаю.

- Ну і...

- Што «ну і...»?

- Да якой высновы ты прыйшоў, да чаго дадумаўся?

- Раз плоцяць такія грошы, то значыць гэта недзе вельмі камусьці патрэбна. А ты думаў, чаму кожны вечар на небе запальваюцца зоркі?

- Ну не кожны, па-першае. Па-другое, я іх не лічу і не перапісваю, а ты перапісваеш... Навошта?

- Зоркі?

- Паказчыкі!

- Паслухай, ты проста п'яны. Я ж табе кажу: хай думаюць тыя, хто мне грошы плоціць... Давай яшчэ па сто — і па хатах...

- Давай. Але ты мне скажы: кожная праца павінна прыносіць карысць?

- Кожная.

- А твая прыносіць?

- Гэта ты спытай у тых, хто плоціць грошы.

- Добра. А табе самому гэта нецікава?

- Цікава.

- Ну і...

- Што ты ўсё «ну і...» ды «ну і...» — гавары па-чалавечы!

Я ўзрадаваўся: захваляваўся сябар, сарваўся, прабрала, значыць. I зноў спытаў:

- Дык ты лічыш, што твая праца карысная і патрэбная?

- Раз плоцяць грошы — значыць, карысная і патрэбная.

- Каму?

- Людзям.

- А табе?

- I мне.

- А чаму?

- Бо плоцяць грошы. А ў соценных паперак такі прыемны колер. Ты бачыў?

- Добра, табе карысная, бо плоцяць грошы, а людзям, людзям якая карысць ад яе?

- А што мне да людзей... Чаму я павінен пра некага думаць?

- Добра... А можа, лічбы твае, якія ты спісваеш, скарыстаюць потым, каб людзей забіваць. Ты ж не ведаеш, навошта іх спісваеш...

- Сказаў: людзей забіваць. Лічбамі?.. Ха-ха!.. Ха-ха!..

- Што ты смяешся! Можа, ты сыравіну для бомбы лічбавай выпрацоўваеш!

— А што ёсць ужо такая?

- Ну ты яс не ведаеш і не цікавішся, дзеля чаго працуеш...

- Смешны ты чалавек: я ж табе соты раз кажу: дзеля грошай...

- А чым табе праца падабаецца, ці ты толькі дзеля грошай за яе трымаешся?

- Ну, можа, мне шэры колер экрана дысплея пада-баецца, якая розніца... Пойдзем дахаты...

* * *

Назаўтра шэф выклікаў мяне да сябе ў кабінет.

- Ці пагаварыў ты з гэтым?..— па-змоўніцку пра-шаптаў ён.

- Пагаварыў.

- I што?

- Не падступіцца да яго ні з якога боку. Чурбан, дый годзе. Адно паўтарае: раз грошы плоцяць, значыць, я тут патрэбны. Колер грошай яму, бачыш, падабаецца... Зацыкліўся.

- Ен, ці нехта іншы, і сапраўды патрэбны там, за дысплеем. Але яго канкрэтна нам трымаць ужо нявыгадна... Грошыкі цю-цю. I якія грошыкі... Чорт мяне за язык пацягнуў сказаць пра заахвочванне, ды яшчэ ў дагавор запісаць... Добра, ідзі. Мы што-небудзь прыду-маем.

* * *

Праз тыдзень сябра мой прыйшоў з перавязанаю галавою.

- Што здарылася? — гхытаю.

- Ды заходзіў у пад'езд — цагліна сарвалася аднекуль зверху і «бах!». Добра, што трохі міма — проста слізганула па галаве, а так бы — канцы...

- Ай-я-яй...— паспачуваў я і зірнуў у бок кабінета шэфа: прыдумаў, тожа мне...

Яшчэ праз дзень нейкі злачынца з нажом і крыкам «Жыццё ці кашалёк!» кінуўся да сябра на пустым прыпынку. Сябар абяззброіў яго і здаў у міліцыю.

- Пэўна, рэкеціры даведаліся, што добра зарабляю,— сказаў сябар,— трэба наняць ахову. Як ты думаеш, рублёў па сто ў дзень хопіць ахоўніку?

У мяне вочы на лоб палезлі: я зарабляў, калі раскінуць па днях, рублёў 25.

— Бяры мяне за такія грошы,— пажартаваў я. Сябар успрыняў усур'ёз, ацаніў мяне позіркам і крыва ўсміхнуўся:

- Куды табе... Цябе пстрычком зваліць можна. Мне трэба во, во і во,— паказаў ён рукамі, нібы нейкую шафу абмацваў.

- Дзе ж ты такога знойдзеш?

- Знайду. Нагледзеў ужо.

- I што ён цэлымі днямі будзе рабіць?

- Сядзець побач і кніжкі чытаць.

- I начаваць ля цябе будзе?

- Каля дзвярэй, як сабака.

Жарты жартамі, але заўтра такая шафа сядзела ля ўвахода ў наш аддзел і зыркала вачыма то направа, то налева. А сябар мой вечарам атрымаў за сённяшні дзень 1760 рублёў. I сто з іх выдаў ахоўніку.

* * *

Хай у начальства галава баліць, што рабіць, а я паціху пачаў шукаць сабе іншую работу. У тым, што наша фірма прагарыць, сумліву не было. Прыбытак мы давалі нязначны, а сябар мой штодзень атрымліваў ужо болын чымсьці чатыры месячныя аклады майго шэфа. I сум-ленне яго не мучыла. Наадварот, прыходзіў ён на працу, як на свята: вясёлы — само жыццё ў штанах, стараўся развесяліць усіх, жартаваў, показкі расказваў. I, здаецца, не заўважаў, з якой агідай адварочваюцца ад яго людзі, калі ён адыходзіў.

Я шукаў новую работу. Вечарам, ідучы дадому, я спыніўся каля дошкі аб'яў. Нічога цікавага не было.

- Што, работу выбіраеш? — пачуў я побач сябраў голас.

Я моўчкі зірнуў на яго.

- Дык мо пайшлі да мяне.

- Куды? — не зразумеў я.

- Як куды? На дысплей, на маё месца. Што — не справішся? Дзе дзенешся... Я табе рублёў па дзвесце ўдзень плаціць буду. Дзе яшчэ ты такія грошы заробіш?

- А ты што рабіць будзеш?

- Грошы атрымліваць. Ты ведаеш, колькі мне зараз плоцяць? I табе, і двум ахоўнікам хопіць. I ўсё законна...

Я адмовіўся.

А назаўтра ўбачыў, як сядаў на цвёрды зэдлік ля дысплея мой начальнік аддзела. Ужо былы.

* * *

Пасля гэтага сябра майго, які сядзеў цяпер між двух ахоўнікаў і спаў ці на паўвока назіраў, як пацее былы шэф, выпісваючы паказчыкі, пачалі паважаць. Інакш як па бацьку не клікалі, лісліва заглядалі ў вочы, і не было ў фірме той жанчыны, якая б не закахалася ў яго.

Сябар жа на працу хадзіў спраўна. Хоць мог бы прыходзіць толькі па грошы. Адседжваў дзень у мяккім раскладным фатэлі, атрымліваў дзённы заробак, разлічваўся з ахоўнікамі і «шэфам» і кіраваў дахаты.

* * *

«Шэф» вытрымаў тры тыдні. I, закаціўшы вочы пад лоб, страшным голасам закрычаў:

— Усё! Больш не магу!!! — і кінуўся ламаць камп'ютэр. З пенай на губах і пазадзіранымі пазногцямі яго забралі ў шпіталь.

Праходзячы паўз мяне да дысплея, сябар шапнуў: «Падумай...» Я кіўнуў услед яму галавою і моўчкі сачыў, як сядаў ён на рабочае месца, а потым як працаваў. Не, гэта быў талент. Геній! Мы прывыклі гэтымі словамі называць мастакоў і паэтаў, але геніі бываюць у любой справе, нават у спісванні паказчыкаў з дысплея...

* * *

Крах фірмы няўмольна набліжаўся. Учора, у палучку, нам не выплацілі грошай — няма на рахунку. Прэзідэнт фірмы быў гатовы да любых мераў — законных і незаконных, каб пазбавіцца ад майго сябра. А сябар быццам анічога не заўважаў. Скончыліся рублі, і ён стаў патрабаваць, каб выплочвалі заробак у валюце. Аднак пасля таго, як у прыбіральні ўзарваўея адзін з ягоных ахоўнікаў (а павінен быў другім увайсці ў яе сябар — першым ён даўно не заходзіў), сябар сказаў гучна, на ўвесь аддзел: «Усё!» — і пайшоў у кабінет да прэзідэнта.

Прабыў там доўга. А потым выйшлі яны з прэзідэнтам разам, абняўшыея, п'яныя.

— Можаш нас павіншаваць,— сказаў сябар, праходзячы паўз мяне,— я ўладальнік фірмы... Я купіў яе... З табою разам...

* * *

Па шэрым тле экрана адна за адною беглі лічбы. Мне здавалася, што гэта перапаўзаюць з краю да краю аднакія панумараваныя жучкі. Часам адзін з іх спыняўся і пільна ўзіраўся мне ў вочы...

1990.

Кожны піша, як ён дыша. Булат Акуджава (Вольны пераклад на «трасянку») Сон розуму нараджае пачвар. Франсіска Гойя

Версія «А»

Раскінуўшы ногі на шырыню сваіх плеч, на дубе сядзеў пугач. Сядзеў і думаў.

Ягоныя суродзічы даўно паляцелі на паляванне, каб паспець за кароткую летнюю ночку здабыць ежыва. Ен жа не спяшаўся ўслед за імі. Ен думаў.

Проста пад дрэвам, на якім ён сядзеў, распа-чалі валтузню і смачны піск мышы. Пугач схамянуўся, зглытнуў сліну, падняў крылы і прыкрыў імі вушы. Мышы перашкаджалі яму. Ен думаў.

На месцы зорак на небе паступова пачалі вымалёўвацца маленькія і вялікія воблакі. Спачатку цяжкія: чорныя, потым лёгкія: белыя. Святло пачало свой нічым няспынны наступ на цемру. Пугач ведаў гэта. Але святло было яшчэ далёка, і ён толькі трохі прыплюшчыў вочы. Ен думаў.

I вось першы сонечны прамень слізгануў па вершаліне дуба, а потым балюча прайшоўся сваім вострым лязом па вачах пугача.

Пугач страпянуўся, узмахнуў крыллем і зляцеў з дуба.

Я не ведаю, пра што ён думаў.

Версія «Б»

Пры ўсім пры тык вечар быў вельмі ціхі і сарамлівы. Не было ў ім ні свежасці, ні паху бэзу, як звычайна бывае ў беларускай вёсцы. I ўсё ж гэта быў вечар. Паўнакроўны, моцны сабою, нехта сказаў бы нават — каржакаваты. I гэта таксама было б праўдай, калі б... не абгры-зены мундштук, які згубіў учора дзед Лаўрзн у горадзе, на Савецкай вуліцы, непадалёку ад кнігарні. Там яшчэ побач выставачная зала Саюза мастакоў месціцца, а далей — помнік апошнім героям-камсамольцам. За помнікам — інтэрнат, у якім доўгія тры дні жыў я нека-лі ў адной знаёмай маёй знаёмай, калі мая знаёмая паехала да сваёй знаёмай у Кіеў. У Кіеве я прабыў з месяц, не больш, а вярнуўшыся, зайшоў у інтэрнат да знаёмай. Пахла бэзам, і я спытаў:

- Вечарам у ДК фантастыку круцяць?... Я пайду.

- Білеты я ўжо набыла. На, мо загоніш?

- Няма праблем.

На прыступках ДК гуў натоўп у чаканні лішняга білеціка. Прыемна прайсці міма заклапочаных людзей, сцяўшы ў руцэ дзесятак білетаў, і, ніводнага не прадаўшы, зайсці ў залу і заняць цэлы рад крэслаў. А потым, калі нехта памкнецца сесці побач — перапыніць:

- Тут занята, зараз прыйдуць, во білеты.

Але білеты не спатрэбіліся. Правадніца пусціла нас у цягнік, нат не спытаўшы пра іх. Прыладкаваўшыся да бліжэйшага століка, мы сталі чакаць, калі падыдзе афіцыянт. Неўзабаве ён з'явіўся — у белым халаце, белым каўпаку, з белымі, выцвілымі вачыма.

- Што будзеце піць? — спытаў ён спрытна. Напіўшыся сцюдзёнай крынічнай вадзіцы, мы пачапілі берасцяную конаўку на раздвоенае дрэўца, дзе яна вісела раней. Трэ было йсці далей: шлях няблізкі. Пляцакі зноў урэзаліся ў грудзі, і мы пакрочылі наперад, не нагінаючыся да грыбоў і ягад, што смачна раслі злева і справа ад сцяжыны. У трэцім вагоне мы спыні-ліся, селі. Афіцыянт нешта позніўся. Ды і іншыя столікі былі пустыя. I крэслы — увесь рад направа ад мяне глядзеў кіно без седакоў. А фільм, што за фільм быў?

— Ведаеш, я не памятаю, нешта дужа аморфнае...— адказаў я знаёмай і прылёг побач.

Пахла бэзам. А вечар той быў самым сарамлівым. Хай сабе і першым, які я правёў далёка ад роднай вёскі, так і не даехаўшы да Кіева. I няхай даўно памёр дзед Лаўрэн, мундштук ягоны жывы, і зараз нага двае ён мне пра тыя тры дні, кожны вечар з якіх быў падобны да сённяшняга...

Версія «В»

Дождж шапацеў па лістоце.

Нудотны, без пачатку і канца: я заспеў яго на сярэдзіне. Дождж шапацеў і перашкаджаў пачуць, пра што гаманілі тыя двое пад адным парасонам. Чым яны зацікавілі мяне, чаму я спыніўся на гэтым прыпынку паводдаль ад іх? З твару яны былі падобныя адзін да аднаго, як мой адбітак у люстэрку да мяне. Але апранутыя — не як блізняты: па-рознаму. Я набраўся смеласці і падышоў бліжэй. Яны дамаўляліся ўжо пра новую сустрэчу, і адзін тлумачыў другому, як дабрацца да прызначанага мейсца:

- На 62-м «Т» даедзеш да трэцяй Зялёнай, потым на хуткасным ліфце спусцішся на пяты Узровень, сядзеш на 193-ці «М», выйдзеш на шостай Чырвонай, тут пачакаеш 76-ты «Е» і даедзеш да дваццаць першай Зялёнай. Зноў спусцішся на тры Узроўні і на 101-м «К» праедзеш сем прыпынкаў да пятнаццатай Ружо-вай. Там, на прыпынку, я і буду цябе чакаць.

- Прабач, я дрэнна арыентуюся пакуль ва ўсіх гэтых колерах, нумарах і ўзроўнях. Таму, будзь ласкавы, запішы мне, каб не наблытаць.

I галасы іхнія былі падобныя, і міміка. Яны настолькі былі занятыя сабою, што, здаецца, не заўважалі мяне і зусім забыліся пра нейкую асцярожнасць.

— Устыла-а...— прастагнаў першы,— і калі гэта скончыцца?...

У другога, у таго, што стаяў тварам да мяне, заблішчэлі ў вачах слёзы.

Падышоў 287-мы «Ц» да пятай Блакітнай. Першы, нат не развітаўшыся, хуценька ўскочыў у расчыненыя дзверы. Другі застаўся пад парасонам.

«Шчаслівыя...— падумаў я і пайшоў,— шчаслівыя... Іх ужо двое...» — Крокі мае запавольваліся, і раз-пораз я азіраўся на прыпынак, дзе стаяў пад парасонам не мой двайнік.

Версія «Г»

Цень мухі паўзе па сцяне — вялізны, быццам мыш. Хворы Антось ляжыць у ложку і назірае за ім. Муха паўзе па нябачнай нітцы, што вісіць каля лямпачкі, потым лёгка злятае з ніткі і пачынае нейкі незразумелы рытуальны танец вакол лямпачкі. Да яе далучаецца яшчэ адна муха, яшчэ, яшчэ і яшчэ... Вось ужо чорнае кола з шумам аблятае лямпачку, вось ператвараецца яно ў шар, які аблеплівае лямпачку нібы абажур. У хаце робіцца цёмна, як на вуліцы. I тады заўважае Антось, што ля парога свецяцца нечыя вочы. «Кот»,— думае ён, нагінаецца, дастае з-пад ложка пантофель і з крыкам «Апсі-ік!» кідае ў парог.

Жаночы віск адтуль прымушае Антося ўздрыгнуць.

Тым часам на фоне дзвярэй пачынае вымалёўвацца дзявочая постаць. Яна ўсё святлей і святлей, усё выразней і выразней. Дзяўчына ідзе да ложка. «Голая!» — з жахам бачыць Антось. I цягнецца ягоная рука да начніка, які вісіць над ложкам і пра які ён толь-кі зараз узгадаў. Дзяўчына набліжаецца; ейныя рукі ўжо над ложкам... Антось пстрыкае ўключальнікам...

Крык! Страшны, немы крык жанчыны!.. У пакоі пуста. Толькі на падлозе лужына крыві. Яна павольна расцякаецца...

Версія «Д»

Самая сур'ёзная размова якую я гутарыў здарылася аднойчы пад вечар у доме што рос пры дарозе і вокны ягоныя сляпілі вочы адзінокіх падарожных сваім брудным чырвоным колерам размазаным неахайным маляром на паўнеба і каб яшчэ трохі і сонца нашае стала б назаўсёды камуністычна-чырвоным бо няма ў свеце святлейшых ідэалаў чымсьці тыя якія вычытаў неяк Фрыдрых Энгельс у Карла Маркса і падарыў людзям разліўшы па кроплі ў кожны том ягоных і сваіх твораў сціпла выдадзеных летась па-беларуску выдавецтвам «Полнтнздат» у Маскве адкуль у 1917-м годзе зляцелі ўсе арлы ў цёплыя заморскія краіны каб жыць і не рада-вацца за тое што з кожным годам квітнее іхняя бацькаўшчына крывавым колерам які не схаваць нават шчыльна пераплеценым калючым дротам з якога ні адзін каваль у свеце не ўзяўся б выкаваць кальчугу для волата на гліняных нагах што хацеў падскочыць вышэй за галаву але налажыў у штаны і ўсе пра гэта адразу ж даведаліся не зважаючы на закрытыя межы і лепшыя ў свеце заглушальнікі «галасоў» якім анічога не заставалася раней як казаць праўду бо выдумаць такое было немагчыма.

Версія «ДЖ»

— Купляйце ката! Купіце ката!..

- Колькі просіш?

- Зараз палічым... Кожны квадратны міліметр — капейка. Перамножым. 25 тысяч на адзін мінус два нулі...— дзвесце пяцьдзесят... Купіце!

- Даю дзвесце.

- А-а-а... бяры.

- Я падумаю.

- Не пашкадуеце. На паўшапкі хопіць. А суп, што за суп... Пальчыкі абліжаце. Вы елі калі-небудзь суп? I я не еў. Але чытаў, што нашае пакаленне будзе есці суп!

- Я купіў бы. I грошы ў мяне пры сабе. Не здзіўляйцеся, што нашу такія вялікія грошы пры сабе — куды ж пакласці іх, калі апошнюю набедраную павязку ў мяне ўчора ў трамваі перапоўненым укралі. I не адчуў нават — во мастакі! А можа, вы параілі б мне, дзе можна павязку набыць. Ведаю, ведаю, што цяжка, ведаю, чым рызыкуеце... Але я вам тады талон на паўлітра вады дам — суп зварыце. Згода?

- Паўлітра вады!!! Бярыце маю. Новенькая! Новая. Вось тут толькі трохі працертая — дзед мой непаседлівым рос. За партаю так і круціўся... Шкадаваў потым пра гэта ўсё жыццё, плакаў, калі паміраў, але... Бярыце...

- Не, што вы. Як я магу забраць дарагі вам успамін. Не... Хіба што, калі вы так настойваеце... Вось вам талон... Ну, здымайце... Цеснаватая троху, ды нічога, не прывыкаць, разносіцца... Цяпер бы я й ката ў вас купіў, ды вады няма....

- Сёння будзе ў нас з жонкаю маленькае свята. Нарэшце ёсць і вада і кот разам... Пайду атавару талон... Эх... Нябось зайздросціш мне? Бачу, бачу...

- Хавайся!.. Міліцыянт ідзе!..

- Дзе? Эх... Няма ў жыцці шчасця. Трымай свой талон. Здымай павязку.

Версія «ДЗ»

Крызіс набліжаўся няўмольна. Лячэбня была перапоўненая хворымі, якія трызнілі, крычалі, прасілі лекаў. Іх давалі. I тады адыходзілі хворыя па двое, па трое, а калі трэба было — морг прымаў і больш. Знаходзіўся ён у глухім куточку ля самай бальнічнай агароджы, і каля яго заўсёды дзяжурыў малады чалавек у брунатным швэдары. Калі прыходзіў сюды чарговы хворы, ён прасіў яго худым, хісткім голасам: «Можа, табе твой... (тут ён называў нейкае кароткае слова, якое я аніяк не мог пачуць) ужо непатрэбны, дык аддай яго мне...» Звычайна хворыя аддавалі яму ўсё, што мелі, і голыя знікалі за дзвярыма трупярні. А ён тады выходзіў на вуліцу, да бліжэйшага тралейбуснага прыпынку, і па чарзе шаптаўся з застылымі ў чаканні людзьмі. Ад чалавека да чалавека — стаўкі раслі. Падыходзячы да апошняга, мажнага мужчыны з каўказскімі вусамі на паўтвару, ён казаў: «Сівы дае па трыццаць... I я гатовы аддаць...» Каўказскія вусы прапаноўвалі трыццаць пяць і забіралі ўсю партыю.

Гэта паўтаралася з дня на дзень. Усё скуплялі вусы, і чаму стаялі на прыпынку астатнія, я не ведаю. Мажліва, і сапраўды чакалі тралейбуса.

Версія «Е»

Воглы туман стаміў сабою вочы, і калі я выйшаў з лагчыны, на сонца, кветкі пахлі ва ўвесь нос. Былі кветкі ясоўтымі — губастыя і чырвонымі — языкатыя. Назваў я ім не прыдумаў, бо не хапіла часу добра разгледзець — сонца зноў зайшло за высокую скалу і наваколле ахутала сапраўдная чорная паўднёвая ноч, пра якую дома казалі: цёмна, хоць вока выкалі. Вока я выколваць не стаў, а проста прысеў на нейкі пянёк ля ног, каб перачакаць цемрыва. Пянёк незадаволена варушыўся пада мною, нешта бурчэў сам сабе, але нікуды не ўцякаў: куды пабяжыш у такую цямрэчу...

Нехта вялікі, пралятаючы паўз мяне, чыркануў крылом мне па скроні, і нябачная, ліпкая кроў тонкім цурач-ком пацякла за каўнер. На свежы пах крыві пачалі адусюль спаўзацца, сыходзіцца нейкія істоты. Я адчуваў іх смярдзючае дыханне, яны казыталі мае ногі, працягваючы свае доўгія целы, аднак напасці на мяне не адважваліся. Яны, пэўна, бачылі мяне і ноччу і дзівіліся невядомаму зверу. I гэта іх стрымлівала. Я думаў: дзе ж хаваюцца яны, гэтыя агідныя, брыдкія стварэнні, удзень, калі светла, калі коціцца між хмараў сонца? Бо колькі я ні йшоў — вакол былі толькі дзіўнай прыгажосці кветкі.

Кожная хвіля набліжала мяне да разгадкі — да выхаду сонца з-за скалы заставалася не больш хвіліны. I тады я ўзгадаў пра ліхтарык, што спаў у маёй кішэні. Я выхапіў яго і імгненна асвятліў наваколле...

Нада мною схіліліся кветкі: жоўтыя — губастыя і чырвоныя — языкатыя. Па нагах, як вужакі, віліся іхнія карані... Блішчэлі зубы ў ашчэраных пашчах...

Кветкі так і застылі ў нечаканым святле, як на фотаздымку, як НЕ жывыя...

Версія «Ё»

Крышыўся лёд. Рака цяжка дыхала, перапоўненая свежымі с.іламі, і хацела вырвацца з-пад зімовае скуры, што зберагала яе ад халадоў. «Няўдзячных больш, чымсьці тых, хто памятае дабрыню, бо яны часцей ёю карыстаюцца і выжываюць...» — думаў я, гледзячы з моста, як гуляе мускуламі рака і як разбягаюцца ва ўсе бакі па лёдзе шчыліны. Лёд рэпаўся на астраўкі-льдзіны, якія сплывалі ў радасных хвалях наперад, да сваёй смерці сярод цёплае вады. «Калі былі яны разам, адным панцырам, была ў іх сіла,— думаў я,— няўжо яны не разумелі гэтага?..» Але, не самі льдзіны разлучыліея на астраўкі, іх вымусіла рака, адна, адзіная, моцная... Якой не было чаго губляць, акрамя сваіх ланцугоў.

Радасная рака іграла на сонцы хвалямі, разлі-валася шырока і гнала сваю ваду ў мора. Каб яе, ні на чыю не падобная, вада злілася з іншай, чужой, змяшалася і згубілася...

«Нічога,— падумаў я,— ёсць на свеце і азёры...»

Версія «Ж»

Іх было двое на ўвесь вагон.

Ранішні дызель, які называлі «рабочым», таму што якраз на ім ездзілі ў Гомель на працу вяскоўцы, быў пакуль пусты. I яшчэ кіламетраў пяцьдзесят, альбо не менш як гадзіну, будзе пустым.

Ен зайшоў першы, сеў непадалёку ад увахода. Праз два прыпынкі ў супрацьлеглыя дзверы ўвайшла яна. Села тварам да яго.

Я не ехаў у гэтым вагоне. Я назіраў за імі са свайго дому, седзячы за сталом, над непачатым аркушам. У адрозненне ад іх, я ўжо ведаў, што будзе далей. Аднак не мог анічога ні падказаць ім, ні змяніць. Жыццё развіваецца па сваіх законах, якія непадуладныя нікому.

I мне. Я змог толькі зазірнуць на некалькі гадзін наперад і ўбачыць, як хлопец і дзяўчына выйшлі ў Гомелі з дызеля — спачатку яна, потым ён з яе цяжкаю сумкай у руках.

Вось яны ўжо на прывакзальнай плошчы, на прыпынку. Падыходзіць тралейбус. Хлопец дапамагае дзяўчыне ўвайсці ў яго, падае сумку. Яны развітваюцца.

Нічога дрэннага не здарылася.

I дзякуй Богу.

...А пакуль што хлопец сядзіць насупраць дзяўчыны Ў пустым вагоне і думае, як бы падысці да яе. Падыходзь. хлопча. Усё будзе добра.

Версія «З»

Выбраць месца на гэтым доўгім пляжы ўздоўж гарыстага берага заўсёды цяжка. Целы, целы, целы, стракатыя купальнікі, мокрыя коўдры... Мора выплёхвае на бераг ваду і тут жа. забірае яе назад. Пачарнелая галька не паспявае падсохнуць — яе накрывае новая хваля. I так бясконца: плёх — ш-ш-ш, плёх — ш-ш-ш, плёх — ш-ш-ш-ш-ш...

Выбраў месца між дзвюх сем'яў без дзяцей. Падставіў сонцу спіну — хай пускае зайчыкаў нябачнаму Богу. Драмлю, чытаючы кнігу. I забыліся ўсе турботы і клопаты... Лёгка пагойдвае мяне мора і нясе дахаты, да роднай Беларусі, ажно покуль не прачнуся я мокры ад поту на тым самым крымскім беразе, сярод белых целаў. Чужы ўсім і непатрэбны.

Версія «I»

«Навошта я выйшаў на гэтым лясным прыпынку?» — сто разоў пашкадаваў я, покуль дабраўся да першых дзевяціпавярховікаў горада. Так і ведаў: апошняя таксоўка даўно ўжо адышла ў нябыт і стомлены шафёр цяперака адпачывае недзе на сваім мяккім воблаку, якое ўсё збіраецца хуткім дажджом упасці на зямлю. Так і ведаў, што давядзецца зноў браць напракат пару пляшак «Пшанічнай» і дабірацца на іх да свайго гатэля. Лёгка сказаць: узяць напракат. Гэта ў гадзіну дня, калі ўсе спяць па сваіх норах і толькі мурашкі снуюць пад нагамі ды так і чакаюць моманту, калі я спынюся, каб ускараскацца на мяне і адхапіць тлусцейшы кавалак...

I адкуль узяліся яны ў гэтым мірным горадзе, у які вайна не зазірала з чаеоў Івана Жахлівага? Бактэрыялагічная зброя? Падобна на тое, бо ўчора паведамлялі ў праграме «Час», што якраз над гэтым лесам пралятаў чарговы чаўнок «Чэленджэра», і ці мала што магло выпасці з ягонага чэрава і размножыцца тут за ноч...

Дзень. Спякота. Усе спяць. Каб ноччу таксама размнажацца... Больш ніякай работы тут не засталося... Расея. Сацыялізьм. Год 1988-мы ад Нараджэння Хрыстовага.

Версія «Й»

— Веру, што ты тут жывеш, і не патрабую доказу, але, каб канчаткова ўпэўніцца, што гэта не мая кватэра, хачу прапанаваць табе зазірнуць за шафу — калі там не стаіць пара лістоў шкла, якімі я думаў зашкліць раму на гаўбцы...

- Я і зазіраць не буду. Я ведаю, што там стаяць тры лісты шкла...

- I сапраўды — тры!

—...якімі я збіраўся неўзабаве зашкліць раму на гаўбцы.

- А дзе ты іх дастаў? Гэта ж такі...

- Дзе ўзяў, дзе ўзяў — украў!

- I я ўкраў. Дзіўна...

- Ен яшчэ здзіўляецца. Ану вымятайся з маёй хаты, покуль абухам не запусціў...

- Пастойце, пастойце... Прабачце за турботы, але мне ўвесь час здаецца, што я дома. Усё, ну літаральна ўсё, такое ж... I кватэра, і шпалеры, і абстаноўка, і шкло... А жонку вашую як завуць?.. А-а-а-а-а... Ну вось, кроў... Лязо ў сякеры вострае. Сам заточваў. Асцярожней трэба. Пакладзіце сякеру. I пальцы — ёдзікам, ёдзікам. А я пайду да Івана Іванавіча...

- Да якога Івана Іванавіча?

- Да суседа злева.

- Справа.

- Ага, калі ад вас — справа, ад мяне — злева.

- А адкуль вы ведаеце?

- Я ж тут жыву.

- Дзе тут?

- У гэтай кватэры, у кватэры нумар пяцьдзесят два.

- А вось і памыляецеся: гэта — пяцьдзесят тры.

- А-а, гэта пяцьдзесят тры, а я думаў пяцьдзесят два... Дык вы і ёсць Іван Іванавіч?

- Так. А вы мой сусед Іван Іванавіч?

- Вельмі прыемна... Вельмі...

- Заходзьце яшчэ.

- Дзякуй, дзякуй, а дзе ж Іван Іванавіч і жонка ягоная Маша? У вёску паехалі?

- Ага, у вёску.

- Я — Іван Іванавіч. Я прыехаў раней. А вы што тут робіце? Што вам тут трэба?

- Мне? Я ж дома?

- Гэта я дома, а вы што тут робіце? Што вам трэба?

- А-а-а-м-м-м-м-м... Грошы аддаць. Я пяць капеек у вас на метро браў, памятаеце? Вось прынёс.

- Я перадам.

- Дзякуй.

— Пакладзіце на стол.

- Добра. Зараз жонка з працы прыйдзе, дзеці са школы прыбягуць, Іван Іванавіч з вёскі прыедзе... Іх сёння раней з падшэфнага калгаса адпусцяць...

- Які Іван Іванавіч?

- Я...

- А я?

- Вы з пяцьдзесят трэцяй?

- Так.

- Дык вы памыліліся, вам направа трэба было, а гэта пяцьдзесят другая... Як вы сюды па-тра-пі-лі?

- Пазваніў, мне адчынілі.

- Хто?

- Мая жонка Маша, якая паехала ў вёску і хутка вернецца, бо яе сёння раней з калгаса адпусцяць. Яна там парэчкі абірае і зараз прывязе іх.

- Хм... I я парэчкі абіраў... I прывёз вось трохі дзецям. Магу пачаставаць.

- Не трэба. У мяне свае будуць. I лепшыя.

- Лепшыя? Ну, не скажыце... Я ж выбіраў.

- Слухай, ішоў бы ты разам са сваімі парэчкамі... дамоў! Уваліўся ў кватэру ды яшчэ парэчкамі частуе! Слухай, а як ты сюды ўвайшоў?

- Я пазваніў, вы мне адчынілі. Я думаў, жонка ўжо дома і дзеці зараз са школы прыбягуць. А тут — ты, вы...

- Сядай, будзем чакаць: чыя жонка раней прыйдзе — таго і кватэра. Згодзен?

- Я-то згодзен. Тым больш — жонка хутка прыйдзе. А вось ці згодзен ты?

- Я ж прапаную.

- Ну і што?

- Я прапаную — значыць, ад пачатку згодзен. Інакш навошта мне прапаноўваць тое, што не выгадна самому?

- Вось я і думаю: навошта?

- Давай лепш пакуль руку перавяжам... Падцісні бінт, вось тут, ага, во-во... Раскроіў пальцы ледзь не да касці...

— Ты мне зубы не загаворвай. Кажы, навошта? — Што? Я? Гэта ж ты!!!

- Не, ты!..

- Ты!..

- Ты!..

Званок. Абодва разам кідаюцца да дзвярэй. Уваходзіць Іван Іванавіч.

Ці варта жыць — бо варта жыць?

(Сам прыдумаў)

Версія «К»

Крот пракапаў пад зямлёю ход. З турмы — на волю. З горада — у шырокае калгаснае поле. Жаваранкі спяваюць, васількі цвітуць, збажына каласіцца...

Але ніхто не пакарыстаўся тым ходам.

Мышы абміналі яго, вужы адпаўзалі падалей ад яго, мурашкі не заўважалі яго, а людзі стараліся наступіць на яго, каб заваліць...

Крот удыхнуў свежага паветра з пахамі красак і траў — і вярнуўся сваім ходам назад у турму.

Адному й на волі не вольна.

Версія «Л»

Кволае ранішняе сонца нясмела сачылася скрозь густую спелую лістоту. Спелае ранішняе сонца густа сачылася скрозь нясмелую кволую лістоту.

Скрозь густую спелую лістоту нясмела сачылася кволае ранішняе сонца.

Скрозь нясмелую кволую лістоту густа сачылася спелае ранішняе сонца.

Нясмелае ранішняе сонца квола сачылася скрозь густую спелую лістоту.

Ранішняе сонца густа сачылася скрозь кволую лістоту.

Ранішняе сонца квола сачылася скрозь спелую лістоту.

Ранішняе сонца нясмела сачылася скрозь густую лістоту.

Кволае ранішняе сонца сачылася скрозь густую лістоту.

Густое ранішняе сонца сачылася скрозь кволую лістоту.

Ранішняе сонца сачылася скрозь лістоту.

Скрозь лістоту сачылася сонца.

Сонца скрозь лістоту.

Сонца скрозь.

Скрозь.

Версія «М»

А<Б, але і

Б<А, пры

А=Я, а Б=ТЫ.

Разам — новая рэлігія: для мяне Я — Нішто, Ты — мой Бог; для цябе Ты — Нішто, Я — твой Бог. Мажліва, гэта і ёсць вырашэнне найвялік-шай хрысціянскай формулы: не зрабі бліжняму таго, чаго не хацеў бы, каб зрабілі табе.

Версія «Н»

Колькі сябе памятаю — люблю вішні. Спелыя, ажно чорныя, налітыя сокам, яны і зараз стаяць (вісяць) прад маімі вачыма. У нашым садзе было шмат вішнёвых дрэваў. Старых, выеокіх. Раслі яны паўз плот ад вуліцы і ўздоўж двара бабы Параскі. Калі надыходзіў час абіраць вішні, па выхадных да нас у двор з суседняе вёскі прыходзілі знаёмыя і незнаёмыя людзі купіць вішняў. Адныя лезлі на дрэвы і самі рвалі ягады, другія хацелі гатовых, абабраных. I тады галоўным абіралыпчыкам быў я. Мала сказаць, што я любіў гэтую справу. Я нібы наркаман трызніў ёю. Дзіўна, праўда? Бо якая-ніякая, а ўсё ж гэта праца. Але дзіўна, пэўна, тым, хто аніколі не залазіў на высачэзнае дрэва, не гой-даўся на ягоных галінах услед за ветрам, не цягнуўся да апошняй вішанькі дрыготкімі пальцамі, баючыся вось-вось сарвацца і зваліцца разам з адламанаю па жывому галінаю ўніз з больш чым дзесяціметровай вышыні. Была ў гэтым свая, асаблівая рамантыка, была ў гэтым — паэзія.

Самыя буйныя, самыя спелыя, самыя салодкія вішні былі звычайна ў самым вільчыку дрэва. У нас казалі — у шчыку. Даросламу дастаць іх, не рызыкуючы ўпасці, ніяк немагчыма было. Не чапаў да пары да часу іх і я. I толькі калі ўсе вішні лічыліся абабранымі, калі стаялі на падваконнях трохлітровыя слоікі і васьмілітровыя бутлі з цёмна-вішнёваю настойкаю з першых ягадаў, я залазіў да сваіх вішняў. Яны былі ўжо трошкі падвялымі, шмат якія падзяўбалі птушкі, але што гэта быў за смак! Ці знайду я словы, каб перадаць яго? Не варта, пэўна, і займацца гэтым... Дык чаму тады я ўсё гэта ўспамінаю зараз? А таму, што было, аказваецца, нешта светлае і цудоўнае і ў маім жыцці. Тое, прыгадваючы што, цяпер я шчасліва ўсміхаюся і думаю: а можа, усё ж і недарэмна я жыў на гэтай Зямлі.

Версія «О»

Дзеянне не рухалаея ні назад, ні наперад, сюжэт буксаваў і аўтар сядзеў, схіліўшы галаву над пачатым аркушам, пануры і злы на сябе, на ўсё і ўсіх. У такія моманты лепш да яго не падыходзіць, каб не зачапіць нейкім рухам, нейкім словам. Гэта ведала ўся сям'я, нават псіна Аракс і той замаўкаў, заціхаў на гэты час у сваім куце.

Аўтар глыбока ўздыхаў, круціў у руках аловак — ён пісаў выключна простымі алоўкамі — коўзаўся ў крэсле, уставаў, хадзіў па пакоі, зноў сядаў — думкі тапталіся на месцы і не зрушвалі, быццам баяліся чагосьці невядомага наперадзе...

Жонка аўтара ціха ўвайшла ў пакой і паставіла на стол кубачак кавы. Смачны пах заказытаў у носе аўтара. Ен адклаў аловак і ўзяўся за кубачак.

Піў аўтар маленькімі глыткамі, разглядваючы па чаты аркушык.

Усё, што было раней, дагэтуль, ён ведаў. Што будзе далей — не. Першапачатковую задуму зруйнавала логіка дзеяння, учынкаў герояў, над якімі ён ужо не быў гаспадаром. I «карыта», якое ён майстраваў некалькі тыдняў, раптам трэснула. Выкідваць жа яго не хацелася. Можна было вярнуцца на пару абзацаў, на пару старонак назад і працягваць дарабляць яго, абмінуўшы месца з трэшчынай.

Але як?

Галава маўчала. Аўтар дапіў каву, заціснуў кубачак у далонях і пачаў узірацца ў ягонае дно, у кававую гушчу. Убачыў ён там спачатку свайго бацьку, потым выкладчыка, пра якога даўно забыўся, потым ўзбярэжжа Чорнага мора, куды якраз і збіраўся ехаць галоўны ге-рой. Сярод загарэлых целаў на пляжы вылучаліся Яе — белае і Яго — худое. Ен і Яна весела гаманілі. Аўтар прыслухаўся, аднак не разабраў ні слова. «Трэба будзе выдумляць самому...» — падумаў ен і пачаў распранацца.

Няёмка было яму аднаму, апранутаму ў цёплую байкавую піжаму, стаяць пасярод адпачываючых голых целаў.

Распрануўшыся, аўтар падсеў бліжэй да герояў. «Эх, дыктафончык не захапіў!..» — пашкадаваў ён і прыслухаўся да размовы. Запомніць яе і сапраўды было цяжка. Навуковыя словы і медыцынскія тэрміны, з якіх шырока разрэкламаваным быў хіба што адзін толькі СНІД, так і сыпаліся з вуснаў герояў. «Яна ж у мяне хворая на СНІД, а ён пакуль ня ведае пра тое...» — прыгадаў аўтар. А гутарка была зараз найважнейшая: ад яе і залежаў якраз далейшы сюжэт. «Нельга пускаць гэту справу на самацёк, не хапала яшчэ, каб пасварыліся»,— падумаў аўтар, заўважыўшы, што герой пачаў збірацца дамоў адзін, і вырашыў, што, каб канчаткова не развалілася карыта, трэба прад-прымаць нешта яму самому. I ён падышоў да ге-рояў.

Дзяўчына ў здзіўленні падняла вочы і тут жа апусціла іх: яна зразумела — прыйшоў чалавек, які ўсё ведае. Хлопца ж такое бесцырымоннае ўмяшанне вывела з сябе.

I гэта спадабалася аўтару: «Будзе толк...» — падумаў ён і толькі хацеў павітацца, як заўважыў, што да хлопца і дзяўчыны (і да яго, зразумела) кіруюць тры развітыя фігуры. Мужчынскія, вядома.

- Цо пан хцэ? — спытаў адзін з іх, і аўтар здзівіў-ся: адкуль у Туапсе, у ягоным творы, палякі? «Мо не туды ўскочыў?» — азірнуўся ён і нахіліўся да хлопца з дзяўчынаю.

- Герр ніхт ферштэйн? — са страшным славянскім акцэнтам спытаў хлопец у аўтара, і аўтар моўчкі ўстаў. «Толькі не гэта»,— падумаў ён. Быць пабітым на старонках свайго твора яму ніяк не хацелася. I ён прыкінуўся гішпанцам:

— Сі, сі, не понімай...

I тады аднекуль з'явілася пляшка, і пацякла ўтульная сяброўская размова.

...Калі аўтар вярнуўся дамоў, за стол,— цям-нела.

Ен сабраў спісаныя хуткім цесным почыркам аркушы і пачаў павольна, з асалодаю, ірваць іх на дробныя-дробныя, яшчэ драбнейшыя кавалачкі...

Версія «П»

Радасці і гора, смеху і слёз у свеце пароўну. Калі побач нехта смяецца, то недзе хтосьці ў гэты час плача. I наадварот. Кажуць, кожная хвіліна смеху дадае жыцця. Але і яго на свеце роўна столькі, колькі ёсць. Ні болын ні менш. I калі мы смяемся — падаўжаем сваё жыццё, то адначасна — скарачаем чыёсьці, забіраем сабе, а яго — забіваем... каб захоўвалася раўнавага...

Высновы з гэтага выдуманага (а хіба бываюць іншыя?) парадокса (а мо аксіёмы?) няма. Можа, толькі тая, ранейшая: жыць, не думаючы пра гэта.

Версія «Р»

На пляцы Волі, ля помніка Волі, якую сімвалізуе мужчына-культурыст з голым торсам і разарванымі ланцугамі, я прызначыў спатканне свайму сябру. Сябар прыйшоў раней за мяне, зірнуў на гадзіннік на краме насупраць і зразумеў, што спазніўся. Стаяць пад Воляй, разам з Воляй, яму, худому і ненакачанаму, было сорамна — надта ж вялікім быў кантраст, і ён адышоў у скверык, пад дрэва, павярнуўся да камля і пачаў рабіць тое, што звычайна робяць у прыбіральні, зусім не клапоцячыся пра дрэвы, якія раней, у ляску, што быў на месцы пляца, толькі і жылі надзеяй на гэта.

Я прыйшоў спознены і стаў пад помнікам, рызыкуючы злавіць галавою звяно з ланцуга, якое адыржавела і збіралася ўпасці. Сябар стаяў за дрэвам, якое лавіла кайф і наўмысна перашкаджала нам убачыцца.

Гадзіннік на краме прабіў поўдзень. На пляц Волі выйшлі юныя ленінцы з вучэбнымі аўтаматамі Калашнікава на грудзях. Ганаровы каравул, якога я не заслужыў. Піянер адвёў мяне позіркам убок і стаў якраз пад звяном ланцуга, якое збіралася ўпасці.

Радасць нашай сустрэчы з сябрам была азмрочана адлётам нявіннае душы.

Версія «С»

Ва ўсіх людзей Дзень нараджэння, а ў мяне Ноч. Так здарылася. I калі іншыя, народжаныя гэтым днём, усалоджаныя тартамі і падарун-камі, засынаюць шчаслівыя, абдымаючы і цалуючы падушку, я апранаю свой лепшы, бо адзіны, касцюм і сядаю за падрыхтаваны да свята стол. Адкаркоўваю пляшку і наліваю «запрошаным» сябрам. Крэслы вакол стала пустыя, але гарэлка з келіхаў знікае.

— Ну што, па другой? — пытаю я і зноў налі-ваю.

Келіхі падымаюцца. Звонка дзынкае крышталь. Гарэлка п'ецца маленькімі пякучымі глыткамі.

Сябры не закусваюць і пасля другой. А я даю сабе перадышку. Я накідваюся на далікатэсы, якія збіраў увесь год і набыў учора. Гасцям стаўлю музыку, і яны таньчаць бессаромна і вычварна, нібы ніхто іх не бачыць, ніхто за імі не назірае.

П'ём па трэцяй... чацвёртай, пятай, шостай, сёмай... Аж покуль не пракукарэкае на суеедскім гаўбцы певень, які таксама куплены ў запас Д нудзіцца зараз без курэй. Тады я спаўзаю пад стол і, стомлены, засынаю.

Раніцаю мяне разбудзяць мае сябры, якія прыйдуць пахмяліцца, ведаючы, што ў мяне ёсць сякі-такі запас да дня (ночы) нараджэння, і будуць доўга здзіўляцца, разглядваючы пустыя пляшкі на стале: чаму ў іх трашчаць цвярозыя тыдзень галовы?

А мне будзе радасна: няважна, каб у Ноч нараджэння ўсё збывалася. Важна, каб хоць што-небудзь збылося.

Версія «Т»

Ішла вайна. Гінулі людзі. Падалі ў балота. I паміралі ў ім. Забытыя ўсімі. Праплаканыя роднымі. Без вестак прапаўшыя.

Ноччу яны ўстаюць. Збіраюцца Ў купкі. Па трое і больш. Смаляць цыгаркі. Грэюць гарбату. I маўчаць.

Яны чакаюць нас. Жывых, перамогшых. Дзесяць гадоў... Дваццаць... Пяцьдзесят... Чакаюць... Чакаюць і сёння. Выкураць па цыгарцы. Пап'юць гарбаты. З пустых кубкаў. Прабітых кулямі. Сагнутых танкамі. З'едзеных часам. Адзін з іх уздыхне. Другі хісне ў журбе га-лавою. Трэці махне ў адчаі рукою. Чацвёрты прыплюшчыць тужліва вочы. А пяты мацюкнецца...

I разыдуцца яны да сваіх касцей, што ляжаць пабялелыя і пачарнелыя проста на зямлі, непахаваныя, і застынуць у чаканні нас.

I зямля іх не адпускае, і неба не прымае.

Версія «У»

— Паслухай, а ці існуе тое, пра што ніхто ня ведае?

- Ніхто ня ведае?

- Ніхто-ніхто...

- Не.

- А чаму?

- Калі нават яно існуе, але пра яго ніхто ня ведае, значыць, яно не існуе.

- Чаму?

- Бо як жа яно можа існаваць, калі яго ніхто ня бачыў, ня чуў, ня меў з ім аніякога даступнага чалавеку кантакту. Калі так — яго няма.

- Але ж яно ёсць, існуе. Проста сталася так, што ні ты, ні я ці нехта іншы з ім пакуль яшчэ не сустракаліся, не кантачылі.

- Адкуль жа тады ты ведаеш, што яно існуе?

- Я проста мяркую, што недзе нешта павінна быць такое, пра што аніхто ня ведае.

- Яно існуе, але ніхто пакуль пра яго існаванне ня ведае?

- Так.

- Значыць, тады яно ёсць, хоць ніхто сёння пра яго ня ведае.

- У такім разе — у свеце, сусвеце ёсць усё. Усё, што б ні прыдумалася нам, што б ні прымроілася?

- Так, выходзіць, ёсць. I нехта недзе некалі з ім сустрэнецца альбо сам створыць, матэрыялізуе яго.

Версія «Ў»

Спрактыкаваным рухам я расчыніў вакно і выскачыў вонкі. Услед мне пачуўся стрэл — і куля праслізнула над галавою. Я не стаў лавіць яе, каб кінуць назад, у рэстаран, сваім крыўдзіцелям. Так бывае толькі ў фільмах пра дурных немцаў. Я скочыў за помнік правадыру і, крыху адсопшыся, вызірнуў. За мною ніхто не гнаўся.

Толькі поўня здзекліва ўзіралася ў пустую плошчу, расчыраную перад парадам белымі палосамі. Пад помнікам, на ўрадавай трыбуне, ля ног заснавальніка і правадыра нехта плакаў. Скуголіў і ныў, як шчанюк, што хоча на двор, а гаспадароў у хаце няма. Я паціху падняўся па склізкіх гранітных плітах на трыбуну. У самым куце яе, шчыльна прыціснуўшыся да чаравікаў правадыра і натхніцеля, сядзеў чалавек. Трохкутнікам бялела ягоная накрухмаленая кашуля. Я падышоў бліжэй і пазнаў чалавека, які раніцай, пад час дэманстрацыі, стаяў пасярод усіх на трыбуне і ласкава махаў у тэлекамеру то левай, то правай рукою, дэманструючы тым свой плюралізм і прагу да кансенсусу.

- Вася, гэта ты, Вася! — пазваў ён мяне. I хоць я не быў Васем ад нараджэння, я не змог не адгукнуцца на ягоныя словы.

- Я ведаў, Вася, што ты па мяне прыйдзеш,— сказаў чалавек, абняў мяне і мокрай шчакою прыліп да твару.— А мяне, Вася, забылі тут, усе забылі... Кінуліся дамоў, а я застаўся. А як сысці адсюль, Вася? Ты думаеш, я ведаю, як сысці... А куды йсці, Вася? Ты думаеш, я ведаю, куды йсці, дзе мой дом, мая кватэра, мая жонка... Я ж ніколі не хадзіў па гэтым горадзе...— I чалавек зноў горка заплакаў.

Бяда была ў тым, што і я не ведаў, дзе ён жыве. Я ўзяў яго за руку і павёў, як сына ў еадок, да лепшага ў горадзе будынка, што быў на аднайменнай з помнікам плошчы і амаль насупраць помніка. Убачыўшы мармуровыя прыступкі, што вялі да будынка, чалавек узрадаваўся і, забыўшыся пра мяне, кінуўся да дзвярэй. Кулакамі, як гаспадар, застукаў у іх і крыкам скамандаваў міліцыянеру, які і без таго выцягнуўся ў струну: «Машыну мне! Зараз жа выкліч мне машыну!..»

Версія «Ф»

Калі доўга ісці на поўдзень, то можна прыйсці спачатку на Поўдзень, а потым на Паўднёвы полюс. Адтуль давядзецца зноў ісці на поўнач.

Што цікава: будзеш ісці на поўнач, а з кожным крокам, кожным днём будзе ўсё цяплей і цяплей ажно да экватара.

Там я раіў бы вам спыніцца.

I пажыць пару тыдняў, бо калі яшчэ ўдасца выбрацца да экватара — паесці какосаў з дрэва і бананаў з куста, папаляваць на бегемота альбо гіпапатама, прыстрэліць ільва і пераначаваць з абарыгенкаю...

Мая парада ўсім, хто выбраў сабе гэты маршрут: не губляйце свой шанц, пажывіце трохі неграм. I тады вам будзе што на старасці расказаць сваім унукам.

Версія «X»

Угледзьцеся ў сябе, і вы ўбачыце іх. Яны вакол, каб жыццё не спынялася. Яны рухавік, без якога мы — не мы, а яны. А яны без нас — не яны, а нешта большае ці меншае. Але, калі мы разам (а мы і яны заўсёды разам, бо іншага прырода яшчэ не прыдумала), не варта думаць пра нас паасобку. А таму — не ўзірайцеся ў сябе. Лепш самападман, што іх няма, лепш няведанне, чымсьці пэўнасць. Яны не пакрыўдзяцца. Яны столькі гадоў нябачны нам наш цень, што даўно прывыклі: справа — ім, слава — нам. I справа не ў славе, бо слава не ў справе, а ў іх саміх, пакуль яны ў нас. Ім' гэтая ісціна даўно вядомая, і таму сёння яны ў нас, а не мы ў іх. Мы спяшаем некуды, бегаем, штурхаемся... і кажам, што жывём. А жывуць яны. Мы толькі носім іх, змяшчаем у сабе, як біклага ваду. Але нават тыя з нас, хто зразумеў гэта, не хочуць развітвацца з імі, і яны, ведаючы ўсё не толькі пра нас, але і наогул — не спяшаюць пакідаць нас, даюць нам яшчэ і яшчэ шанц пражыць недарма. Але што гзта значыць: «недарма» — ведаюць толькі яны, бо нам няма калі задумацца над гэтым, бо мы бегаем, штурхаемся... і ў нас няма часу ўгледзецца ў сябе, каб убачыць іх і сумецца: як мы жывём!.. навошта!.. дзеля чаго!.. I гэтае «мы» будзе не мы, а яны. Бо яны жывуць так, як мы, бо мы і яны непадзельныя, бо не яны кіруюць нашымі ўчынкамі, і не мы іхнімі. Таму не ўзірайцеся ў сябе, каб не нрыйшло на месца паступоваму спасціжэнню ўсяго і ўся — расчараванне, што нельга спазнаць нешта не спазнаўшы сябе... Яны кінулі займацца гэтым жа даўно, і таму сёння яны ў нас, а не мы ў іх. Нехта падумае, што яны на вышэйшай, чымсьці мы,прыетупцы развіцця, і памыліцца; бо яны ў нас, а не мы ў іх. Іншы падумае, што яны на ніжэйшай за нас прыступцы і таксама памыліцца: бо не мы ў іх, а яны ў нас. Але ж, усумніцца хтосьці яшчэ, яны пра нас ведаюць, а мы пра іх не. 3 чаго вы ўзялі гэта? Я сказаў раней? Так. Аднак вы пра іх зараз чытаеце, а пра нас ці чыталі вы дзе? Гэтаксама яны чытаюць недзе цяпер пра нас, а пра сябе?.. Пра сябе... I не дай Бог, каб ім некалі прыйшла думка ўгледзецца ў сябе. Бо наўрад ці ўбачаць яны там нас. А каго?.. А той каго?.. А хто гэта зараз узіраецца ў нас?.. Ці не той, хто носіць нас зараз у сабе?.. А мы... мы жывём: бегаем, штурхаемся, спяшаем некуды... I не ведаем, каму нашая справа — слава. I справа не ў славе, бо слава не ў справе, а ў нас саміх, покуль мы жывём... I носім тых, хто ўзіраецца ў нас... Навошта?.. Дзеля чаго?.. Якая, урэшце, розніца! Галоўнае, каб недарма. I не ўзірайцеся ў сябе, каб зразумець, што гэта для вас значыць, бо ўбачыце вы толькі іх. Іншага прырода яшчэ не прыдумала.

Версія «Ц»

У Атлантычным акіяне, пасярод мора (Саргасавага, вядома) была выспа. Высокая, вышэй за наш двухпавярховы дом. Стаяў ён якраз на скрыжаванні дзвюх вуліц: Ленінградскай і Піцерскай. Ці наадварот... Вуліцы былі людныя, пяечаныя, і мы, дзеці, любілі гуляць на іх у футбол. Ого-го — футбол васьмідзесятых!.. Літоўчанка і Хлус, Сокал і Пракоп... Я мог бы налічыць вам дзесяткі імёнаў тагачасных куміраў розных мясцінаў СССР, якія гуляюць зараз у далёкіх і блізкіх краінах. I на выспах-краінах, зразумела. У мяне сёння цяга да пералічэння. Мо назваць вам краіны, якія я ведаю?

- Давай,— азваўся мой напарнік,— а то плыць яшчэ далёка.

За акном-ілюмінатарам лайнера плёскаўся Атлантычны акіян.

- А давай лепш згуляем у краіны, як гуляюць у гарады. Я называю краіну, а ты — на апошнюю літару: Афганістан...

- Намібія.

- Ямайка.

- Аўстрыя.

- Японія...

Канец. Гэта быў канец гульні. А яшчэ кажуць, што Японія — Краіна ўзыходзячага сонца, там усё пачынаецца... А на ёй, бачыце, звычайна ўсё сканчваецца, бо на «Я» больш ніхто краін не прыдумаў.

Версія «Ч»

Мы сляпыя краты. Мы бачым роўна столькі, колькі дазволена.

Мы глухія цецерукі. Мы чуем роўна столькі, колькі дазволена.

Усе нашыя спробы ўдасканаліць свой зрок і слых з дапамогаю нейкіх прыбораў — няўдалыя. Не таму, што мы не можам, а таму, што нехта не захацеў і не хоча гэтага.

Нам дадзена тое, што дадзена. Не болей і не меней. I развівацца мы можам толькі ў глыбіню, але не ў шырыню. Мы можам бачыць далей, але не больш. Мы можам чуць гучней, але толькі тое, што чуем ціха.

Мы асуджаныя на слепату і глухату.

Мы не можам вырвацца па-за межы дадзенага нам зроку і слыху.

I каб жа гэта было ісцінай толькі адносна зроку ды слыху...

Версія «Ш»

Кружляў і кружляў над горадам самалёт. Нібы нешта выглядваў унізе, у натоўпах машын і людзей. I здавалася, зараз коршакам упадзе ён уніз і выхапіць сярод тысяч падобных на кропкі галоў адну, вядомую толькі яму, і кінецца з ёю ўверх, і знікне між воблакаў.

Кружляў і кружляў над горадам самалёт. А мы з мамай ішлі ў цырк і мама цягнула мяне за руку за сабою, бо вочы мае былі на небе.

I не цікавілі мяне болын ні вучаныя мядзведзі, ні дрэсіраваныя кобры... Самалёт выбіў мяне сваёю вышынёю.

— Мама, а чаму я не лётчык? — спытаў я.— Чаму не лятаю?

- Скажу пасля цырка,— буркнула мама ў адказ і ўцягнула мяне ў будынак пад купалам.

- Мама, а чаму я не мядзведзь? — спытаў я ў мамы пасля цырка.

- Скажу дома,— адмахнулася мама, і мы кінуліся да аўтобуснага прыпынку, які чакаў нас патрэбным аўтобусам.

- Я хачу быць карысным,— сказаў я маме, калі мы прыехалі, і спытаў: — Мама, а чаму я не аўтобус?

- Спытайся пра гэта ў таты,— адказала мама.

I я здагадаўся: гэта тата кружляе і кружляе зараз над горадам і не рашаецца кінуцца ўніз.

Версія «Ы»

Відзік жаўцеў голымі целамі, якія вычвараліся ў розных паставах. «Саньё»,— сказаў рыжы і вырубіў святло. У паўзмроку дзяўчына распранулася. Акрамя іх дваіх і тэлевізара ў пакоі былі яшчэ два ложкі ў розных кутох — якраз па адному на цела. Так і зрабілі — ляглі кожны на сваім. Першай не вытрымала дзяўчына. Яна выйшла на гаўбец папаліць. Рыжы курчыўся ў ложку і не бачыў ні гэтых сціплых зор, ні кволага месячыка, не чуў ласкавага пошуму лістоты і пяшчотнага шыпення колаў машын, што праязджалі міма.

Дзяўчына пералезла праз парэнчы гаўбца і сышла на зямлю, пад язмінавы куст. Ен адцвіў яшчэ вясною і зараз абсыпаў яе толькі мокрымі крапкамі нядаўняга дажджу, што хаваліся ў лістоце. «Добра жыць на першым паверсе...» — было апошнім, што паспела падумаць дзяўчына ў сваім зямным жыцці, бо з-за куста, прываблены прыгожым белым целам, ужо кінуўся да яе здаравенны дог. Яшчэ хвіліна, і ягоны гаспадар, хлюпаючы ў лужыне крыві, адцягваў сабаку ад свежае дзяўчыны...

Відзік лапатаў чужымі галасамі, жаўцеў целамі. Стомлены рыжы спаў у сваім доўгім ложку.

Версія «Ь»

Каб яшчэ крыху, стол паспеў бы падняцца на ногі і адказаць ударам на ўдар. Аднак лік ішоў на секунды. Маленькі (!) зэдлік узмахнуў арканам і лёгка стрыножыў стала. Па стадыёне пракацілася хваля воплескаў. I дзіўна было назіраць, як абдымаліся ў радасці франтаватыя крэслы, як скакалі і тупацелі табурэткі, як аелеплены перамогаю сівы паважаны фатэль цалаваў абшарпанае крэселка... Словам, усё, на чым сядзяць, святкавала перамогу.

Стрыножаны стол стомлена пазіраў на шчаслівую публіку і цярпеў на сабе нагу зэдліка, які фатаграфаваўся для ранішніх газет. «Прайграваць таксама трэба ўмець...» — падумаў ён і ўсміхнуўся ва ўвесь рот проста ў аб'ектыў. Гэты здымак абышоў усе газеты.

Вечарам парламент краіны, сабраўшыся на экстранае пасяджэнне, пастанавіў: за дагаворны матч арыштаваць і зэдліка, і стала. Перад расстрэлам стол крыкнуў: — Трымайце свае пачуцці пры сабе і не паказвайце іх нікому — вас могуць няправільна зразумець!

Зараз стол пасмяротна рэабілітаваны. I словы гэтыя, бадай, адзінае, што пасля яго засталося. А можа, толькі дзеля гэтага ён і жыў?

Ягоны запавет падхапілі сначатку дзесяткі паслядоўнікаў, потым сотні, тысячы, а цяпер — тысячы тысяч... Мы носім аднолькавыя маскі, на якіх — тая ўсмешка стала са здымка. I ніхто ніколі не ўбачыць нашыя сапраўдныя шчасце ці гора, радасць ці роспач... Далучайцеся да нас. Смейцеся з намі...

Версія «Э»

Усе чакалі дажджу. Узіраліся ў бяздоннае, бясхмарнае неба — зрэдку гіралятаў па ім, доўга не знікаючы, самалёт. След ягоны расплываўся на паўнеба і няспешна раставаў. Што самалёты? Птушкі і тыя ў гэтую спякоту не вылазілі са сваіх кублаў і схованак. I стаяла наўкола, асабліва ў лесе, маўклівая ціша.

Усе чакалі дажджу. Пясок на вуліцах вёскі зрабіўся пад коламі машын мяккім і расеынаетым. Вераб'і купаліся ў ім, як у вадзе. Толькі лёгкі пыл стаяў над іхняю чародкаю, нібы пара ў лазні... А стомлены спякотаю кот абыякава назіраў з цяньку за купаннем вераб'ёў, быццам быў ён сыты.

Усе чакалі дажджу. Каб хоць дзень за лета па-сядзець дома, не выходзіць на калгасную пан-шчыну.

Усе чакалі дажджу.

I ён прыйшоў. Сціпла. Ноччу. Як злодзей... Змачыў зямлю.

А раніцай сонца зноў заняло неба. I дзіўна: усе радаваліся, што дождж прайшоў. Хоць ніхто яго не бачыў, не чуў, хоць праз гадзіну сонца не пакінула ад яго аніякіх слядоў. Але птушкі радасна чырыкалі з самае раніцы, весела перагукваліся людзі...

Дождж падмануў усіх, але як мала трэба для шчасця.

Версія «Ю»

На шостым паверсе гучыць музыка. Не, на сёмым — там сёння павінна быць дыскатэка. А мажліва, і на восьмым, на якім толькі й дазволіў камендант таньчыць. Ці ўсё ж на дзевятым, дзе акрамя хлопцаў-фізікаў жывуць дзяўчаты-філалагіні? Вышэй дзесятага паверха ліфт не падымаецца — далей пешкам. Адзінаццаты маўчыць, як вады ў рот набраўшы. Дванаццаты спіць — у калідоры цёмна, як... Вось і трынаццаты. Апошні, вышэй — неба. Музыка гучыць недзе пад нагамі... На першым паверсе — цішыня. На другім, трэцім, чацвёртым, пятым — таксама. На шостым — гучыць музыка...

Версія «Я»

Усе дарогі некуды вядуць.

Спрадвечная ісціна. I можна было б на ёй не спыняцца, а крочыць далей. Мінаючы скрыжаванні, ростані. Ісці адному табе ведамым шляхам. Правільным? Ісцінным? Хто возьмецца адказаць? Хіба што вось той, адзіны, забыты ўсімі прыдарожны тэлеграфны слуп, паўз які праходзілі, праязджалі тысячы, мільёны такіх, як ты. Кожнага, хто праходзіць міма, ён можа ахарактарызаваць. А хочаш, можа і расказаць усё-ўсё пра цябе... Яны, слупы, народ уважлівы, кемлівы. Яму дастаткова зірнуць на тваю постаць, апратку, а калі ўдасца — твар, каб ведаць тваё мінулае і будучыню. Толькі вось ці раскажа ён? Хутчэй за ўсё прамаўчыць, думаючы пра сваё, пра сваю нялёгкую долю...

Адзінае, чаму ён ніколі не зайздросціць — гэта таму, што ён, у адрозненне ад нас, не можа рухацца. Стаяць. на месцы — ці не найвялікшая радасць, найбольшае шчасце ў гэтым жыцці. Ен не расце, але й не старэе так хутка. Гледзячы на яго, цяжка нават сказаць: колькі гадоў яму зараз. Прасмаленая скура ягоная — трывалая і моцная, бетонныя ногі — вечныя. I не страш-ныя яму ніякія хваробы, ніякія жучкі і звяркі. Ці ж гэта не шчасце?

Разбурае яго толькі час. Няўмольны. Непазбежна. Вось і застаўся ён ля гэтае дарогі адзін. Усе ягоныя калегі даўно паваліліся на зямлю і зрабіліся ёю, а ён стаіць. Назло вятрам і лёсу. Без шматкоў правадоў — стаіць. I праз гады ён захаваў сваю годнасць. Ен — слуп, і гэта кожны екажа, хто йдзе паўз яго.

Ці былі ў яго мары? Ці ёсць яны зараз? А хіба так істотна тое, што прыходзіць і адыходзіць і толькі блытае розум. Тое, чаго заўсёды бывае шмат, а плён дае нулявы...

I потым, не збываючыся, прыносіць толькі расчараванні.

Была ў яго сяброўка. Стаяла яна на другім баку шашы. Была яна высокаю і магутнаю апораю высакавольтнае лініі. Але гэта не перашкаджала ім кахаць адно аднога і думаць пра дзяцей. I вось, нарэшце, прыйшлі аднойчы етомленыя людзі, прынеслі невысокі слупок і закапалі яго пры дарозе. Радаваліся яны, гле-дзячы на свайго сынка. А гадаваўся ён разумным і дапытлівым і хутка — праз колькі дзён — стаў дарожным знакам. Ганарыліся ім бацькі, але... Аднойчы нейкі п'яны кіроўца звільнуў з дарогі і ўрэзаўся ў слупок... Не стала сынка. I паблякла жыццё... З часам захірэла дарога: недзе побач праклалі больш прамую і блізкую. Знеслі людзі апоры, паваліліся ад старасці і жыццёвых навальніц калегі слупа, а ён стаіць... Паглядае на тых, хто праходзіць, праязджае паўз яго мудрымі старэчымі вачыма. Ен, пэўна, ведае, што ўсе дарогі некуды вядуць. Некуды... А хацелася б, каб да шчасця.

Версіі, якім не хапіла літараў.

Версія 1

Чорны крумкач апусціўся на галіну перад вакном. Я сядзеў і маляваў. Чорны крумкач спытаў у мяне:

- Навошта ты гэта робіш?

Я якраз пацягнуўся, расправіў плечы — да хрусту ў касцях. Птушка чакала, і я адказаў ёй:

- Я задаволены працаю. Я доўга сядзеў схілены над малюнкам. Цела заклякла...

Чорны крумкач перабіў мяне:

- Я не пра тое. Я пытаю: навошта ты псуеш паперу?

Гэта было нахабствам. Але я быў задаволены сабою. Выпетраная працаю галава, адпушчаная на волю, была не супраць лёгкай размовы з птушкаю.

- Дзеля грошай. Я прадам гэтыя акварэлькі. Заўтра ж. I нехта будзе рады, набыўшы іх. Павесіць на сцяну і будзе карыстацца закансер-ваванымі маім настроем і маімі думкамі...

Чорны крумкач маўчаў. Доўга маўчаў. Потым сказаў:

- I ты ў гэта верыш? Наіўны чалавек... Кожны, гледзячы на твае малюнкі, будзе бачыць і думаць сваё, і нават назвы твае не дапамогуць...

- А хіба гэта так дрэнна?

- Ты пагадзіўся са мною — ты не мастак. Як мо-жаш ты станавіцца за мальберт, браць у рукі пэндзаль, калі... калі ня верыш у моц сваю, калі не баішся, што думка твая моя;а стаць прастытуткаю і будзе падладжвацца пад кожную, нават самую тупую галаву... Не стане адной, адзінай, непаўторнай...

- Ты сам мяне вымусіў так сказаць, а цяперака ловіш на слове...

- Бывай... Мне з табою нецікава...

Чорны крумкач узмахнуў крыллем і зляцеў з майго малюнка. Ен і сапраўды быў лішнім на ім, бо вельмі пра многае гаварыў.

Версія 2

— Пойдзем на пік Камунізму...— прапанаваў Антось. Маршрут быў звыклым, даўно пратаптаным, і я згадзіўся, не доўга думаючы. Не прайшло й гадзіны, як мы забыліся пра задуму, сядзелі ля тэлевізара і рагаталі з мульціка. I пазней тэлевізар нас не адпусціў. Вядомы палеантолаг расказваў, як афрыканскі і індыйскі сланы аб'ядналіся і ў кароткай вайне знішчылі ўсіх мамантаў. Узялі колькасцю і барбарскай лютасцю, якой цывілізаваныя маманты не чакалі. «Падвёў і матрыярхат,— зазначыў другі вучоны,— бо ваявалі ў мамантаў толькі амазонкі, а сланы выйшлі на вайну ўсе...»

- Тэлевізар цікава глядзець бясконца,— сказаў Антось. Мы гэтага зрабіць не маглі. Усё роўна некалі трэба адрывацца ад экрана, і мы адарваліся зараз.

Верталёт ужо чакаў нас. Мы ледзьве здагадаліся, дзеля чаго яго замовілі. I босыя, ведама — дзеці, ускочылі ў грузавы адсек, селі на мяхі з нечым дробным і круглым унутры. Антось думаў, што гэта бульба для альпіністаў, я — што цукеркі. Аказалася, яйкі. Мяшкі прамоклі пад намі адразу ж, з іх пацякла густая юшка. Мы расціснулі яйкі арлоў, што ляцелі на Памір.

- Уцякайма! — разабраўшыся, што да чаго, крык-нуў Антось, потым нечым доўгім і цяжкім кінуў у вакно і выбіў яго. Хацеў вылезці з верталёта, аднак моцны вецер з таго боку не выпускаў яго. Антось кідаўся да вакна і падаў. Падаў і всрталёт. Пік Камунізму няўмольна набліжаўся. I гэту аб'ектыўную рэальнасць ніхто не аспрэчваў.

Версія 3

Вечарам войскі рушылі наперад, на дэманстрантаў. Людское возера расступілася, дало дарогу танкам. Першая машына йшла прама, па людскім калідоры, а другая раптам рэзка павярнула ўправа. Крык тысяч людзей, стогны дзесяткаў заглушылі на момант грукат матораў і лязгат тракаў.

...А дзень выдаўся спякотны, сонечны — за трыццаць градусаў па Цэльсію. Многія хацелі піць, але блізка вада не прадавалася. I калі міма праязджала машына, што звычайна палівае вуліцы, людзі спынілі яе і прымусілі кіроўца паліваць натоўп. Многія падстаўлялі далоні, збіралі ў іх ваду, пілі самі і давалі дзецям...

...Раніцай людзі выйшлі на пляц. Учора зачынілі яшчэ два заводы і тысячы рабочых звольнілі без дапамогі, без надзеі нават на горшую будучыню. Вось яны ў сваіх рабочых робах, зараз перад вамі на пляцы. Яны прыйшлі з жонкамі і дзецьмі. Не чытайце плакаты, чы-тайце іхнія твары. Мінулая ноч была бяссоннай для большасці з іх. А да наступнай — яны не дажывуць.

...Ці ведаў той, хто выклікаў танкі, якія прасуюць зараз пляц, што большага шчасця ён проста і прыдумаць гэтым людзям не змог бы...

Версія 4

З аднаго надта ж багатага дома ўкралі нешта вельмі дарагое. Мо золата, мо абраз які Пскоўскай школы XVI стагоддзя. Не будзем удакладняць што, бо гэта зараз не важна.

Гаспадар выклікаў вядомага прыватнага дэтэктыва. Так і так, кажа, ляжала ўкрадзенае вось тут, у сейфе, зачыненае. Дзе захоўваецца ключ, акрамя мяне, ніхто не ведаў. Ключ і зараз на месцы, а сейф — адамкнуты і пусты. I я — губляюся ў здагадках...

- Праз пяць хвілін усе даведаюцца, хтс ўкраў і дзе схавана ўкрадзенае,— сказаў дэтэктыў.— Будзе толькі адна ўмова,— дадаў ён,— ніхто не павінен выходзіць з пакоя. Зачыніце, калі ласка, усе дзверы.

Дэтэктыў дастаў люльку, няспешна набіў яе тытунём, запаліў і задумаўся, гледзячы на раечынены сейф.

Пакой адразу ж напоўніўся тутунёвым дымам. Пакуль нябачным, і таму лепш было б назваць яго пахам.

Прабегла першая хвіліна — дэтзктыў засяроджана пыхкаў люлькаю. Гаспадар, гаспадыня і слуга стаялі паводдаль і ўважліва пазіралі на яго.

Прайшло тры хвіліны. Пакой напоўніўся смярдзючым пахам згарэлае табакі. Дэтэктыў быў хоць і вядомым, але, пэўна, не багатым, бо паліў ці не самы танны гатунак тытуню.

Заканчвалася пятая хвіліна. Дэтэктыў перавёў позірк ад сейфа да прысутных. Гаспадар раптам закашляўся, схапіўся за горла і закрычаў:

- Я ўсё скажу! Усё! Толькі выпусціце, выпусціце мяне адсюль! — і застукаў кулакамі ў зачыненыя дзверы. На яго, заплаканага, цяжка было паглядаць без шкадобы...

На пытанне рэпарцёра гарадской газеты, як удалося гэтак хутка правесці расследаванне, дэтэктыў коратка адказаў:

— Псіхалогія — тонкая рэч.

(Ад аўтара: уважлівыя чытачы вельмі проста змогуць аднавіць ход думак дэтэктыва і разгадаць, як, якім чынам ён вылічыў злачынца.)

Версія 5

Чалавек ішоў уздоўж чаргі і пытаўся: «Хто апошні?» Ніхто не ведаў. I тады чалавек спыніўся, бо вырашыў: «Я буду апошнім...»

Жанчына ішла ўздоўж чаргі і пытала: «Хто апошні?» Чалавек адказаў: «Я!»

Чарга за ім болыпала. Чалавек сказаў жанчыне: «Я адыду на хвілінку...» I пайшоў уздоўж чаргі, пытаючыся: «Хто апошні?» Ніхто не ведаў.

I тады чалавек вярнуўся да жанчыны. I стаў перад ёю. Сярод апошніх ён быў першым.

Версія 6

Сцяпан нарадзіўся ў вёсцы.

Гэля ў суседняй. Яны счакалі, покуль ім стане па васемнаццаць, і пабраліся.

Гэлі мроіўся горад, а Сцяпан хацеў быць трактарыстам і араць зямлю. Развіталіся без доўгіх спрэчак і крыўдаў.

У горадзе Гэля сустрэла Пятра. Ен быў трохі старэйшы за яе. Паспеў скончыць інстытут. Пятро цікава распавядаў пра свае будатрадаў-скія прыгоды, і Гэля выйшла за яго.

Аднак з часам высветлілася, што Пятру трэба была жонка-суразмоўнік, а Гэля ўмела толькі слухаць ды ўстаўляць недарэчы словы, і ён падаў на развод.

Жыццё пражыць — не поле перайсці... Пятро пераехаў жыць у інтэрнат і там у чытальным пакоі закахаўся ў Святлану. Яна таксама пажыла ўжо ў шлюбе. Але з-за мужа ў яе не было дзяцей. А такое жыццё Святлана лічыла пустым, непатрэбным.

Калі Святлана зацяжарала, Пятро занёс заяву ў загс і перабраўся ў ейны пакойчык.

Напачатку была ідылія. А потым пачаліся сваркі. Святлана аказалася кансерватаркай і не прыняла перабудовы з яе дэфіцытамі і талонамі. Пятро кінуў Святлану.

Сумная перспектыва — быць маці-адзіночкай і гадаваць дзіця на трыццаць пяць дзяржаўных рублёў. Але жыццё не было б жыццём, калі б не падкідвала свае неспадзеўкі. Святлана неяк стрэлася ў горадзё са сваім былым аднавяскоў-цам Грышкам. Ен толькі што прыйшоў з турмы. I няхай Грышка быў ужо сіваваты, але ж дзіцяці трэба бацька...

Ды нядоўгім было шчасце. Праз нейкі месяц вярнулася з адсідкі былая Грышкава сяброўка — баба гадоў за пяцьдзесят. I зноў засталася Святлана адна.

Баба любіла сядаць Грышку на калені і расчэсваць ягоныя некалі кучаравыя валасы. А Грышка любіў яечню. Аднойчы яго злавілі ў краме з дзесяткам яек за пазухай і адправілі на «хімію».

Баба тады паехала ў родную вёску да маці. Там узяў яе да сябе ў «прымы» стары бабыль. Жылі яны добра, злагадна, аж покуль дзед не памёр.

З часу вяселля Сцяпана з Гэляй прайшло паўгода...

Версія 7

к к к

л л л

м м м

О!

Версія 8

Горад курчыўся ля тваіх ног. Нясцерпны, невыносны смурод ягоных загнілых ран слаўся па акрузе. А ты не мог яму дапамагчы. Ты бачыў, як сцякалі ў мутную раку ягоныя ваніты, як адмірала ягонае цела і плямы амярцвення зліваліся між сабою. Горад быў яшчэ жывы, але смяртэльна хворы. I ты нічым не мог яму да-памагчы. Ты быў мурашкаю на высокім грудку пад час паводкі. Вада ўсё прыбывае і прыбывае, затоплівае бліжэйшыя пагоркі, але што ты можаш зрабіць, каб спыніць яе?.. Нічога...

Адчуваючы сваю слабасць, сваё бяссілле, ты паспрабаваў суцешыць сябе тым, што не адзін ты такі слабы, і не адзін падобны хворы горад на Зямлі... I скалануўся ад жудасці ўсвядомленага...

Версія 9

У апошнія гады пайшла мода на лятаючыя хаты. (Называю: «хаты» — дзеля разумення, пра што размова.) Выгадна: сёння заначаваў на Гаваях, заўтра — на Ямале. Купіў і я сабе такую. I, што вы думаеце, у першы ж вечар пашкадаваў выкінутых грошай. Колькі разоў заракаўся не верыць рэкламе, і вось — на табе, папаўся.

Па-першае, ляцець да Гаваяў ад нас не менш за паўгадзіны; па-другое, там яблыку недзе ўпасці — увесь бераг застаўлены хатамі сталых адпачывальнікаў і гавайцаў; па-трэцяе, сваркі з жонкаю пачаліся: яна хоча вечарам на Кубу, а я да абарыгенаў у Аўстралію; па-чацвёртае, паспрабуй зляці з наседжанага месца, адразу ж нехта зойме яго такою ж хатаю, і што хочаш потым рабі, а мне мая родная зямля мілей за ўсе іншыя, хай і цяплейшыя, і водныя, і экзатычныя.

Вось і пішу я зараз аб'яву: мяняю лятаючую хату — на звычайную. Толькі ці ж адзін я сёння такі разумны?..

Версія 10

Нялёгка міністру быць мі-ністрам. Асабліва вечарамі, калі трэба выклікаць сваю машыну і ехаць дахаты. Самым цяжкім у ягонай міністраўскай рабоце для міністра было вяртанне дамоў.

«Ох-хо-хо, хо-хо, хо-хо!..» — цяжка ўздыхаў ён і браўся за тэлефонную трубку. Потым адкладваў яе ўбок, тушыў святло і моўчкі сядзеў у цёмным кабінеце, слухаючы піск тэлефона. «Колькі ні сядзі, а рана ці позна трэба ісці...» — нарэшце думаў міністр, зачыняў свой кабінет і павольна крочыў па доўгім калідоры да ліфта, ветліва вітаючыся са шчыруючымі прыбіраль-шчыцамі. У вачах іхніх свяцілася павага да яго: працуе чалавек, сябе не шкадуе, усе даўно па норах сваіх разбегліся, а ён яшчэ тут...

Шафёр чакаў ля параднага пад'езда. Ен прывык да міністравых затрымак, але матор заўсёды заводзіў адразу ж, толькі ўбачыўшы міністра ў дзвярах. Не цярпелася, значыць. Аднак ехаў ціха, павольна, бо ведаў: міністр дамоў не спяшае. Пры першай нагодзе спыняўся задоўга да чырвонага святла на скрыжаваннях. Спачатку ён нерваваў, калі міністр увесь час прасіў яго прытармазіць, сцішыць ход, а зараз нават знаходзіў у гэтым асалоду, стараўся ехаць як павольней.

Але любая дарога рана ці позна сканчваецца. Нават службовая і жыццёвая не вечныя. Тым больш — штовячэрні шлях дахаты. Машына спынялася ля катэджа. «Дзякуй»,— казаў міністр,— заўтра ў сем»,— і, зачыніўшы дзверы, падымаў руку: «Да пабачэння».

Цяпер пакутны шлях да брамкі. Доўгі пераход па двары. Ключ. Не, лепш званок. Расчыненыя дзверы. Паказная радасць: «Папа вярнуўся!»

Не... Міністр клаў трубку на тэлефон і выключаў святло ў кабінеце. Глядзеў у вакно. На суседнім доме гарэлі вялізныя літары: «Никто не забыт, ничто не забыто!» Гэта ён ведаў дакладна, па памяці. Бо нехта залез нядаўна на дах і адбіў усе адмоўі. Цяпер гарэла пытальна: «Кто забыт, что забыто!» I клічнік, здаецца, сагнуўся, стаў падобным на пытальнік. «Пара,— нарэшце думаў міністр,— колькі ні сядзі — нічога не вы-седзіш...» — браў дыпламат і павольна крочыў да дзвярэй. Доўга корпаўся ля замка, з дапамогай падбегшай прыбіралыпчыцы — маладой, вабнай дзеўчыны ў кароценькім халаціку — зачыняў яго, аддаваў ёй ключы, пазіраючы на круглыя, моцныя калені, і ішоў да ліфта.

Матор машыны ўжо бурчэў, калі ён падыходзіў да расчыненых дзверцаў. Шафёр, анічога не пытаючы, павольна зрушваў з месца. Ён памятаў: сёння серада, а па серадах патрон звычайна едзе да каханай жанчыны. Да жанчыны, словам. Няспешна рухаючыся, «Вол-га» пад'язджала да знаёмага дзевяціпавярховіка. «Дзякуй,— казаў міністр,— заўтра, як заўсёды»,— і вылазіў з машыны. Падняўшы руку — развітваўся: «Бывай»,— і марудна падымаўся па прыступках.

Цяпер пакутны шлях да ліфта. Доўгі пад'ём да трэцяга паверха са скіргатаннем ля кожных дзвярэй. Ключ. Не, лепш званок. I паказная радасць: «Ты! А я і не чакала...»

Не... Міністр набіраў нумар дырэктара гатэля. «Фаміч! Мне сёння нумарок трэба. Ага, на ноч...» Клаў трубку, тушыў святло. Сядзеў і думаў. Не, не пра жыццё, і не пра работу, якая, па сутнасці, частка жыцця, і не пра вечар і ноч, якія таксама былі жыццём, але выпадалі з яго, і не пра сябе, замардаванага гэткім жыццём — бо думаць пра сябе, ці не пра сваё жыццё думаць?.. Ен проста думаў. Рэдка выпадае хвіліна проста падумаць. Пра ўсё і ні пра што... Потым браў дыпламат, ляскаў дзвярыма, каб пачула прыбіральшчыца, і, не гледзячы нават на жанчыну, што падбягала да яго, кідаў у працягнутыя рукі ключы і няспешна крочыў да ліфта.

Амаль спыняючыся на кожнай прыступцы, падыходзіў да машыны і казаў: «Вася, я сёння пяшочкам прайдуся...» — і клыпаў да гатэля, што быў зусім побач, праз квартал. Вось і гатэль «Октябрьский». Цяпер пакутны шлях да нумара. Ключ. Не, адчынена. I «шчаслівая» ўсмешка падрыхтаванай дырэктарам незнаёмай, новай дзяўчыны: «Я рада вас бачыць, я ваша да гроба...»

Не... Міністр клаў галаву на рукі і ці то драмаў, ці то спаў колькі хвілін, потым тушыў святло, браў трубку і казаў міліцыянеру на першым паверсе: «Адпраўце маю машыну, я затрымаюся сёння». Ішоў да канапкі, клаўся на яе і засынаў. Прачынаўся ён хутка, ад яркага святла ў пакоі. Прад ім стаяла голая прыбіральшчыца, прыгожая і моцная, пекная дзяўчына... I позірк ейны казаў: «Я так чакала гэтага моманту...»

Не... Хай будзе лепш так: міністр, як заўсёды, засядзеўся запозна. Ціха зачыніў кабінет і перад ліфтам вырашыў зайсці ў прыбіральню. Пакуль ён сцішана стаяў там па патрэбе, ліфт раптам запрацаваў. «Хто яшчэ мог сядзець гэтак позна? — падумаў міністр.— Маладзец, спытаю заўтра...» — і падышоў да дзвярэй. Торг — не адчыняюцца. Рвануў — ручка ў руках... Дзверы зачыненыя. Прыбіральшчыца дачакалася, покуль ён пойдзе, замкнула прыбіральню, патушыла святло ў калідоры і спусцілася ўніз па ліфце. Міністр кінуўся з кута ў кут — тэлефона, каб пазваніць дзяжурнаму міліцыянеру, няма. Давядзецца яму цяпер да раніцы сядзець у пры-біральні!.. Не...

Не, міністр анікому не пазваніў, міністр не стаў сядзець за сталом і думаць, ці разглядваць надпіс за акном, міністр ціха выйшаў з кабінета, зачыніў дзверы і, анікуды не заходзячы, спусціўся ўніз. Аддаў ключ міліцыянеру.

Машына яго чакала. Міністр спыніўся. Зноў спыніўся перад выбарам, які ён толькі адсунуў на некалькі хвілін. Міністр лёгка вырашаў чужыя справы і праблемы. Аднак у сваіх ён какчаткова заблытаўся...

Міністр павольна падышоў да машыны. Сеў. Была серада, і Вася, нічога не пытаючыся, уключыў хуткасць. «Не туды...» — сказаў міністр, калі Вася скіраваў да дзевяціпавярховіка, «Не туды...» — калі павярнуў да гатэля, «Не туды...» — калі паехаў у бок катэджа, «Не туды...», «Не туды...», «Не туды...» — казаў ён куды б ні зварочваў Вася. I шафёр паехаў прама ў... Не, не туды...

Версія 11

У роднай вёсцы я сядзеў ля вакна і пазіраў на суседскі плот. Па вуліцы прайшоў дзед з пілою ў руках. Не паспеў асесці ўзняты ім пыл, як паказаўся другі дзед з касою на плячы. Яшчэ праз колькі хвілін паўз мяне прайшоў дзед з сякераю. «Наступны дзед, пэўна, будзе несці граблі»,— падумаў я. I памыліўся: зноў прайшоў дзед з пілою.

Версія 12

Вецер падслізнуўся на дзіцячай коўзанцы і амаль бязгучна ляснуўся на лёд, праехаў трохі на спіне і лёгка падхапіўся, падняўся зноў да вершалінаў дрэў, загойдаў у нястрымнай злосці голымі галінамі, строс апошні засохлы і выпетраны лісток з таполі, падхапіў яго і пагнаў перад сабою, адразу забыўшыся пра нядаўняе здарэнне, пра сваю дзіўную нязграбнасць ці непрадбачлівасць; лісток узляцеў высока над дарогаю, знізіўся, зноў падняўся, потым апусціўся, і вецер, загуляўшыся, як дзіця, з налёту ўрэзаўся ў лабавое шкло «Ікаруса»... Праз імгненне ўбачыў я яго на збочыне, у брудным снезе. Ён сядзеў, шырока раскінуўшы ногі, і плакаў. Гэта быў яшчэ зусім маладзенькі ветрык. Яму, відаць, было вельмі прыкра, што ў яго анічога не атрымліваецца.

Я не магу глядзець, як плачуць маленькія. Мне захацелася падысці да яго і супакоіць простым ласкавым словам. Але я прыгадаў, што знаходжуся сярод людзей, якія не бачаць ветрыку, і гэты мой зразумелы і звычайны ўчынак ацэняць па-свойму: палічаць вар'я-там, які гаворыць з пустым месцам.

I я моўчкі прайшоў міма. Прабач нам усім, ветрык.

Версія 13

Падзяліць тры яблыкі між трыма чалавекамі, каб кожнаму было пароўну — што можа быць прасцей?

А ты не змог. Ты разрэзаў свой яблык напалам. Адну палову аддаў усходняму суседу, другую — заходняму. А сам, праз сваю шчырасць, застаўся ні з чым.

Бо ніхто з суседзяў і не думаў дзяліцца з табою. Наадварот, яны паглядвалі, што б яшчэ адхапіць у цябе.

Яны не былі тваімі сябрамі. I не сталі імі. I не стануць.

Яны былі тваімі ворагамі. I засталіся імі. I надалей будуць.

Дзякуй Богу, ты, нарэшце, гэта зразумеў.

Але — як цяпер ні складвай разрэзаны яблык — цэлым ён ужо не стане. I як ні старайся захаваць яго — ён згніе.

I ніхто болын не дасць табе тры яблыкі і не скажа: «Дзялі».

У гэтым аднаразовым жыцці — усё аднаразовае. Ува ўсіх: у аднагй чалавека, у адной сям'і, у аднаго роду, у аднаго НАРОДА,

Версія 14

Невысокі, з падстрыжанаю пад бокс грываю, конік ледзьве цягнуў воз, гружаны доўгім і кароткім адначасна. Прывязанае тоўстай смуглявай вяроўкаю, яно маўчала, толькі раз-пораз падрогвала ад удараў пугай па спіне коніка. У якім стагоддзі гэта было? У двац-цатым... дваццаць першым... ці дваццаць другім? Цяжка сказаць, мяркуючы толькі па бел-чырвона-белай етужцы, уплеценай у грыву каня.

Конік перабіраў моцнымі нагамі, ляскала пуга, уздрыгвала доўгае і кароткае. Калі гэта было? Удзень, ноччу ці ўвечары?.. Цяжка сказаць, мяркуючы па калёсах на гумавым хаду з праграмным кіраваннем і аўтападказчыкам, які металічным голасам казаў коніку, дзе і куды трэба паварочваць.

Металічна ляскала пуга, расцягвалася смуглявая вяроўка, і патроху вызвалялася і ссоўвалася з воза кароткае. Колькі гэта доўжылася? Гадзіну, хвіліну, секунду?.. Я запомніў таго, хто ішоў за калёсамі і ўсё ведае. Ен адкажа толькі на тры пытанні: першае, другое і апошняе.

Першае: у якім стагоддзі гэта было? Другое: калі гэта было? Апошняе: колькі гэта доўжылася? Трэба толькі ў правільным парадку задаць гэтыя пытанні.

Версія 15

Дзяўчына распраналася доўга — як капуста. Нарэшце засталася яна ў адных басаножках на босую нагу. Падышла да вакна, шырока расчыніла яго і вызірнула ўніз. З шаснаццатага паверха, як з птушынага палёту, від на дахі малапавярховікаў быў сумнаватым. Чырвоныя, жоўтыя, шэрыя, чорныя плямы разбягаліся ўшыркі, хаваліся ў густой зеляніне і сваёй аднастайнасцю не надта радавалі вока. Аднак — чалавек да ўсяго можа прывыкнуць. Прызвычаілася да гэтага краявіду і дзяўчына. I толькі зрэдчас лашчыла яна сябе, пад-стаўляючы свежаму ветру голае цела.

Версія 16

...Жыў аднойчы чалавек, у якога была кватэра... Не верыш? Твая справа... была кватэра на трэцім паверсе шматпавярховага дома без ліфта... Так не бывае? У нас — бывае... без ліфта, і яму даводзілася два разы на дзень падымацца і апускацца пешкам... Чаму два? На абед прыходзіў... апускацца пешкам, што ён вельмі не любіў... А хто любіць? Я... не любіў, але, што зробіш, давялося яму змірыцца з гэтым... Ці толькі з гэтым? Толькі... змірыцца з гэтым, прывыкнуць, прымаць, як належнае і ад яго не залежнае... Напісаў бы ў ЖРЭТ? Пісаў... не залежнае, як дождж ці сонца, якія заўсёды бываюць не тады, калі хочацца, а наадварот... А ты любіш і дождж і сонца разам? Кожнаму сваё... а наадварот: калі хочацца дажджу — свеціць сонца... Усім не дагодзіш? Вось-вось... свеціць сонца і, як назло,— пякельнае, невыноснае нават на пляжы... Памятаеш такое? I са мною здаралася... на пляжы, ля вады, а тым больш дома, у сваёй кватэры... Была б кватэра? Я ж кажу — была... на трэцім паверсе шматпавярховіка без ліфта, дзе жыў аднойчы чалавек...

Верся 17

Пра жанчын мараць розных. Худых і тоўстых, высокіх і нізкіх, грудастых і плоскіх, нагастых і не вельмі. Але абавязкова — з доўгаю касою, з кароценькаю стрыжкай, словам, з прыгожымі (як заўсёды ў каханых) валасамі. Ніколі не чуў, каб нехта марыў пра лысую жанчыну. Не пастрыжаную «пад нуль», а лысую. Хай сабе і спявачку альбо бухгалтара... I ў страшных снах такое не мроілася.

А вось цікава: калі лысаму мужчыне зрабіць усе неабходныя аперацыі і ператварыць яго ў жанчыну — ці адрастуць у яго нанава валасы?

Але — прабачце за адступленне ад тэмы.

Дык вось, уявіце сабе: такі дзівак знайшоўся. Шу-калі яго доўга, конкурсы, прэміі аб'яўлялі ў іншых штатах і землях, а знайшлі ў нас. ІІад Гомелем. Быў час, быў ён маладым і таксама думаў пра жанчын розных: худых і нізкіх, высокіх і тоўстых, нагастых і вельмі грудастых. А жаніўся на Светцы з суседняе вёскі.

I вось дачуўся ён пра конкурсы і пошукі замежныя, доўгія і безвыніковыя, і зарагатаў на ўсю вуліцу:

— Ха-ха-ха! А я ўжо пяць гадоў такую жонку маю. Лысую. Ха-ха-ха! I нічога — люблю. Ха-ха-ха!

Версія 18

Разглядваю фотаздымак. Чужы твар.

Круты, высокі лоб. Ніводнай маршчыны, як на калене.

Вузкія, выгаралыя бровы. Амаль. зрасліся, пабраталіся.

Тонкі, доўгі нос. З гарбінкай, нібы наклеенай. Шырокі, прамы рот. Губы тонкія, пракладзеныя як паралельныя прамыя, што недзе перасякаюц-ца.

Маленькія, слізкія вочы. Бруднага, невызна-чальнага колеру, нібы паношаная апратка.

Дробныя, жоўтыя зубы. Шчарбіна збоку ўверсе, як выбітая спіца ў коле.

Вострыя, чорныя валасы. Тырчаць з ноздраў, быццам дзіды.

Тлуетыя, бліскучыя шчокі. Скура тонкая, ружовая, як на падпрэлай попцы дзіцяці.

Круглыя, амаль чорныя радзімкі. Раекіданыя па лбе, нібы зоркі па небе.

Рэдкія, цесна прылізаныя валасы на галаве. Быццам і няма іх там, проста чэрап трохі падфарбаваны.

Павекі без веек... Бясколерныя губы... Адтапыраныя вушы...

...Твар — адбітак душы?..

Версія 19

Горад пасярод лясоў... Я пазначыў яго на мапе. I назваў — Мой.

У Маім горадзе (ці горадзе Мой) усе дамы — аднапавярховыя, усе вуліцы — брукаваныя, усе дрэвы — вечназялёныя.

У Маім горадзе няма Цэнтральнай вуліцы, няма Галоўнай плошчы, няма Найважнейшага дома.

У Маім горадзе ніхто не жыве. Ен пазначаны толькі на мапе. Дык навошта тады гаварыць пра яго?

...Праз тысячу гадоў вучоны знойдзе мапу, на якой пасярод лясоў пазначаны горад з такою простай назвай: Мой. I перанясе яго на ўсе гістарычныя мапы. I ніхто і не падумае аспрэчыць яго, даказаць, што такога горада не было, што нехта (я) выдумаў яго разам з ву-ліцамі, дамамі, дрэвамі. Бо навошта мне гэта рабіць? Не бачу сэнсу...

Версія 20

Вялікі Інка быў белым. Белым — у сэнсе еўрапейцам. Гіпотэзаў ягонага паходжання шмат. I сярод іх — ніводнай канчаткова доказнай. Усе яны грунтуюцца толька на індзейскіх легендах, з якіх дакладна вынікае найперш адно: Вялікі Інка меў еўрапейскія рысы і колер твару.

Але ніхто не паспрабаваў вывесці нацыянальны характар Вялікага Інкі, мяркуючы па ягоных дзеяннях, учынках, справах. Ідэя — мая. I таму на правах першаадкрывальніка, як гэта рабілі іншыя (гішпанцы, амерыканцы, французы...), вылучаю новую гіпотэзу: Вялікі Інка быў беларусам.

Няхай будзе гэта маім сціплым укладам у скарбонку нашага Адраджэння.

Версія 21

Цвік, забіты ў неба,— упаў. А як мякка йшоў! Як лёгка лез! I вось ляжыць пад нагамі. Бяры яго і забівай. Зноў і зноў. Лёгка. Мякка. Трыма ўдарамі. Двума. А можна і адным. Тук! I ўпаў. Тук! I ўпаў... Стараўся цаляць у адно месца, а мабыць, дзірак набіў у небе — мільён. Кожны ўдар — дзірка. Тук! Дзірка. Тук! Дзір-ка... Удзень не відаць — а ноччу, пэўна, усё неба будзе свіціцца ад новых сузор'яў. Тук — зорка. Тук — дру-гая. Тук-тук-тук-тук-тук... сузор'е. Не неба — сіта. Дзе я яшчэ не забіваў цвік? Тут? — тук! — дзірка — зорка. Лёгка, мякка ідзе цвік. Тук! Ах, ёкалэмэнэ! Па пальцах! С-с-с-с-с! З усяго размаху... I зноў: тук! — цвік упаў, тук! — цвік упаў, тук! — цвік упаў... Пад ногі. Не тры-маецца ніяк. Дзень: неба высока. Ноччу неба, вядома, будзе ніжэй. Ноччу неба вакол: ноччу неба паўсюль, дзе цемра. Ноччу і заб'ю цвік. I павешу на яго свой картуз. Во радасць! Во прыгожа! I зручна: я сяджу — картуз вісіць. А галоўнае — усе будуць ведаць: тут маё месца, бо тут мой цвік забіты, мой картуз вісіць і тут ся-джу і мару я. Цвік яшчэ не забіў, а ўжо туды ж: мару пра новае жыццё... Уставай і працуй... Лайдак!..

Версія 22

На гадзінніку было восем. Роўна восем гадзін раніцы. Падкрэсліваю — восем. I ні хвілінай менш.

Зрэшты — гэта не істотна. Бо тое, што я назіраў, магло адбыцца і ў дзесяць, і ў шэсць.

Каля падземнага перахода стаяў чалавек. Ля ягоных ног ляжала шапка. Андатравая. Мяркуючы па тым, як быў апрануты чалавек — не ягоная. Шапка была пустая.

Чалавек патаптаўся-патаптаўся, дастаў з кішэні скамечаны рубель і кінуў яго ў шапку. Пастаяў яшчэ трохі, азіраючыся па баках, убачыў мяне, стуліў плечы і пайшоў у падземны пераход.

Шапка і сапраўды была не ягоная.

Але ж пакуль і не мая.

Я падышоў да шапкі, схіліўся над ёю. Амаль мой памер. Я агледзеўся. Навокал — анікога. Блізка — анікога. Толькі недзе метраў за сто ад мяне, на праспекце, мільгацелі людзі. Я зірнуў у падземны пераход — там чарнела постаць майго папярэдніка. Я дастаў з кішэні рубель, паклаў яго ў шапку і адышоўся.

Чалавек выбег з падземнага перахода і стаў каля шапкі, паглядзеў у яе, задаволена падняў галаву і сустрэўся з маім позіркам. Не вытрымаў яго, адвярнуўся, засунуў руку ў кішэню, дастаў рубель. Патрымаў яго трохі над шапкай (шкадуе,— падумаў я,— ці, можа, апошні!) і апусціў у шапку. Потым павольна, нехаця, пайшоў у падземны пераход.

Я падбег да шапкі, хуценька паклаў у яе рубель і адразу ж адышоў.

Чалавек выскачыў з перахода, выняў траячку, шматзначна паглядзеў на мяне, кінуў яе ў шапку і зноў знік у зеўры перахода.

«Ці далёка ён паспявае адбегчы?» — думаў я, падыходзячы да шапкі. Пастаяў трохі ля яе, дастаў траячку, кінуў і адышоўся на сваё месца.

Чалавек выйшаў, прысеў, працягнуў рукі да шапкі, быццам хацеў яе падняць, а потым устаў, выпрастаўся, ледзь не да стойкі «смірна», палазіў у кішэнях, дастаў дзесятку, амаль не гледзячы ў шапку, кінуў яе.

Падыходзячы да шапкі з дзесяткай у руцэ, я злавіў сябе на думцы, што забыў, з чаго ўсё пачалося. I толькі адыходзячы ад яе, прыгадаў таго чалавека, які ўжо выбягаў з падземнага перахода.

Ен зноў дастаў рубель. «I дзе ён паспеў размяняць грошы?» — падумаў я, дастаючы з кішэні дзесятку.

Адыходзячы, я заўважыў, што каля нас сабраўся ўжо ладны натоўп гледачоў. Яны запляскалі ў ладкі, калі з падземнага перахода пачаў падымацца мой канкурэнт. Ен дастаў дваццацьпятку і сарваў гэтым яшчэ пару воплескаў. Але ляскалі не ўсе. «Мае заўзятары маўчаць»,— зразумеў я. I не памыліўся, бо заўва-жыў, як ажывіліся яны пры маім падыходзе і як абрадаваліся, калі згледзелі ў маіх руках паўсоценную.

Кладучы грошы ў шапку, я ўбачыў, як ад купкі гледачоў аддзялілаея трое мужчынаў. Яны прайшлі паўз мяне ў падземны пераход. Праз хвіліну адтуль выбег радасны супернік і ўрачыста паклаў у шапку дзве соценныя паперкі.

Я разгублена азірнуўся на сваіх заўзятараў. Яны зразумелі ўсё. Дзвесце рублёў — траячкамі, пяцёркамі і дзесяткамі — я клаў у шапку неўзабаве.

Канкурэнт не прымусіў доўга чакаць. Ен выйшаў зноў з дзвюма сотнямі. Я прыгадаў, як пасля маёй дзесяткі ён кінуў рубля, і вырашыў паўтарыць ягоны манеўр. Гул абурэння спыніў мяне. I, як штангіст, што заказаў адну вагу, а потым перадумаў, я адышоў назад, на сваё месца.

Дапамаглі зноў гледачы. Праз пару хвілінаў я высыпаў чатыры сотні рублёў у шапку. Аднак у майго канкурэнта «спонсары» былі куды больш багатымі. Лёгка ўзбегшы па прыступках, ён шпурлянуў у шапку тысячу рублёў.

Гэтак, па чарзе, падыходзячы да шапкі, мы даўно запоўнілі яе з верхам. Гледачоў большала, падзяліліся яны на дзве групы: ягоную і маю. З'явіліся лозунгі: «Дагонім і перагонім!», «Захоўвайце грошы ў андатравай шапцы!» і адзін — «Далоў!». Невядома, што далоў.

Прыехала тэлебачанне. Здымаць сюжэт для вячэрніх навінаў. Шапкі з-пад грошай, з-за грошай уясо не было відаць. Але рэпарцёра ўдалося ўгаварыць, што яна там ёсць. I ён прыняўся ўпэўніваць у гэтым тэлегледачоў.

Між тым нашыя заўзятары пачалі патрабаваць прамога эфіру і накіравалі дэлегацыю са сваёю петыцыяю да студыі тэлебачання. Тэлевізіёншчыкаў не адпускалі.

Мне ж было не да таго. Група падтрымкі збі-рала грошы, давала мне, і я, счакаўшы, пакуль адыдзе канкурэнт, нёс іх да кучы.

Тэлевізіёншчыкі ўключылі штучнае асвятленне. Пачаўся прамы эфір на ўсю краіну. I літаральна праз дзесяць хвілінаў замест грошай я стаў насіць да кучы квіткі пераводаў. Сумы ўрачыста аб'яўляліся вядучым праграмы і штораз выклікалі шквал авацый сярод заў-зятараў, якія зараз аб'ядналіся і сталі нашымі агульнымі.

Я стаміўся. I час ад часу пачаў пасылаць з квіткамі то аднаго, то другога хлопца з групы падтрымкі. Тое ж рабіў і мой канкурэнт. Гара грошай і квіткоў расла на вачах. Квіткі забіраліся паштавікамі, і замест іх да кучы прывозіліся мяхі грошай. Папяровая гара расла і расла.

I нарэшце настаў момант, калі мы з канкурэнтам падышлі да гары грошай і сказалі: «До!» Канкурэнт дастаў запальнічку, я — запалкі. Наступіла цішыня.

Хвіліна. Другая...

Мы стаялі каля гары грошай і нічога не рабілі — шкада было шапкі...

Версія 23

Пасля даўніх і нядаўніх сустрэч, пасля блізкіх і няблізкіх знаёмстваў нам з сябрам заставалася толькі прыняць умовы гульні, прапанаваныя высокім і невысокім, хударлявым і нехудар-лявым хлапцамі. Мы адышлі ўлева і паднялі рукі. Трэба было счакаць, калі міма будуць праходзіць людзі і закрычаць: «Страляйце, гады!» (або сукі, падлюкі, курвы, блядзі, паскуды, сволачы...— што прыйдзе ў галаву). Мы прастаялі з паднятымі ўгару рукамі хвіліну, другую, трэцюю, пятую... Рукі закляклі, пацяжэлі і моцна хацелі ўніз. Мы ледзь утрымлівалі іх уверсе. Але вуліца была пустая. Ні душы (у сэнсе — ні цела). I тады высокі і хударлявы параіўся з невысокім і нехударлявым. I яны вырашылі памяняцца з намі месцамі. Мы ўзялі ў іх па пісталету, а яны паднялі ўгару рукі і падрыхтаваліся крычаць: «Страляйце, сукі!» (альбо сволачы... гл. вышэй). Хвіліна. Другая. Пятая... Бачна ўжо: рукі ў іх адзеравянелі і просяцца ўніз. А вуліца была ціхая, як перад бамбёжкаю. Хоць бы цень (у сэнсе — цела) шалахнуўся дзе-небудзь паблізу. I тады высокі і хударлявы і невысокі і нехударлявы сышліся з паднятымі рукамі, каб параіцца, што рабіць. I вырашылі памяняцца з намі месцамі.

Так і зрабілі. А потым яшчэ раз і яшчэ, яшчэ... Між тым пачало развідняць. Неба пасвятлела, прарэзаліся на ім першыя хмаркі, якія беглі хутка, быццам спяшалі некуды ці хацелі ўцякчы з халоднай поўначы на цёплы поўдзень. Па вуліцы, не па самай глухой, дарэчы, так ніхто паўз нас і не прайшоў. I калі ў чарговы раз у нас з сябрам у руках аказаліся пісталеты, мы з ім пераглянуліся, бо адначасна прыдумалі, як можна хутчэй пайсці дамоў. Мы не сталі болей выпрабоўваць лёс і чакаць, покуль невысокі і нехударлявы і высокі і хударлявы крыкнуць нам: «Страляйце, курвы!» (альбо блядзі, падлюкі... гл. вышэй), а проста вы-стралілі. Хлопцы ўпалі. А мы пайшлі шукаць сведак. Недзе ж павінны яны быць?

Версія 24

У пятае Месяцовае Паселішча пад назвай МП-5 Крывія, заснаванае беларусамі на адваротным баку Месяца ў пачатку мінулага стагоддзя, я прыляцеў амаль апоўначы. Зрэшты, тут гэта не мела аніякага значэння, бо цемра была заўсёднай і падзел на дзень і ноч быў умоўным, зямным.

Аднак поўнач і на Месяцы поўнач. Жыццё ўжо аціхла, уляглося. Ля касмапорта стаялі толькі дзве ці тры вольныя таксоўкі, якія адразу ж перахапілі болып шустрыя пасажыры. Мне ж анічога не заставалася, як апусціцца на трэці ўзровень і пайсці дамоў пешкам.

Ярка асветленыя вуліцы падземнага горада былі пустыя. Я разуўся і босы пайшоў па густой, цёмна-зялёнай штучнай траве, якая і была тым, што на Зямлі называюць тратуарам. Гнуткія травінкі прыемна казыталі адвыклыя ад такой раскошы ногі. I я нават абрадаваўся цяперака, што мне не дасталося таксоўкі. Я жыў непадалёку ад касмапорта, на цэнтральнай вуліцы Крывіі, што традыцыйна звалася Гасцінцам. Па абодва бакі ад травянікаў (тратуараў) былі самыя розныя крамы, цырульні, кавярні, рэстарацыі, якія зіхацелі вабнай рэкламаю.

Горад адпачываў. Зрэдку бязгучна, імкліва праносілася па ім таксоўка ці «хуткая дапамога». Вандроўцаў жа зусім не было. Я ведаў, што паліцыянты з Цэнтральнае Назіральнае Кролкі зараз ва ўсе вочы сочаць за мною і гэтая начная вандроўка мне яшчэ можа аукнуцца, падпсаваць настрой і нервы нечаканым вы-клікам у Магістарт на тлумачэнне. Але, з другога боку, ідучы пад наглядам ЦНК («сынка» мы называлі), я быў надзейна абаронены ад любых нечаканасцей, ад любога гвалту.

«Лідзкае піва — бяры бяз сумліву!» — крычала рэклама над кавярняй. Побач стаяла некалькі аўтаматаў па продажы піва. Я дастаў наўталер і паклаў яго ў працягнутую руку аўтамата. Той сказаў «Дзякуй» і падаў мне бляшанку піва. «Піце на здароўе!» — прашчабятаў лаекава аўтамат мне ўслед. А я ўжо пстрыкнуў-адкрыў бляшанку і прыклаўся да халоднага пяшчотнага напою. «Дома! Я дома!» — спявала душа. «Нарэшце я дома!..»

Нічога страшнага, калі цябе не зразумеюць тысячы тысяч людзей, важна, каб цябе зразумеў хоць адзін чалавек.

Сам сабе, дзеля апраўдання і заспакаення

Версія 25

Кожны чытае гэтую кнігу. Яе ніхто гэтак не называе, бо няма ў тым патрэбы. Але гэта — Кніга.

Яна ёсць у кожным доме, у кожнай сям'і, у кожнага чалавека. Нават там, нават у тых, у каго ніколі ніводнай кнігі не было. Чытаюць яе і тыя, хто не ведае, што гэта кніга, і тыя, хто ведае, якія бываюць кнігі і не пазнае ў ёй кнігу, і тыя, хто не ўмее чытаць. Во гэта — Кніга.

Ніхто яшчэ не дачытаў яе да канца, як ніхто не пачаў спачатку. Можа, й няма ў яе ні пачатку, ні канца — не ведаю, бо сам пачаў чытаць з 1959 старонкі. Аднак тыя, хто чытаў кнігу да мяне, пранумаравалі старонкі адвольна, пазначыўшы першай — не першую, таму што перад ёю ляжалі (і ляжаць) тысячы і тысячы старо-нак. За прачытанай старонкай — ідзе, здавалася б, чыстая, аднак варта пачаць чытаць яе, як запаўняецца яна знакамі-літарамі, падзеямі-ўчынкамі. I знаходзіцца гэтая кніга побач і далёка, паўсюль і нідзе. У кожнага яна свая, але для ўсіх — адна, адзіная.

Не стане нас — яе будуць чытаць іншыя людзі, нашыя нашчадкі. Не будзе нікога — яе старонкі ўсё роўна будуць нумаравацца, запаўняцца, чытацца... Бо калі ёсць на свеце нешта вечнае, то гэта — яна.

Версія 26

Смецце... Смецце... Смецце...

Людзі ядуць, п'юць, працуюць — жывуць... Што найперш застаецца ад іх жыцця? — Смецце.

Гэта не самая прыемная справа — збіраць смецце пасля людзей. Але робяць яе не самыя горшыя людзі. Я ведаю, што кажу.

Вы жылі калі-небудзь у доме, у якім няма смеццеправода і ў двары стаяць вялізныя бакі, куды трэба выносіць смецце? — Добра.

А ці жылі вы ў доме, у якім няма смеццеправода і няма вялізных бакаў у двары? — Не? А я жыву.

Штораніцы будзіць мяне не суседскі певень, не радыё гімнам, не электронны гадзіннік любімай мелодыяй. Мяне будзіць аўтамабільная сірэна: трэба выносіць смецце.

I тады я думаю: смецце збіраюць не самыя горшыя людзі.

Версія 27

а) За мной увесь час сочыць мой учарашні дзень,і чакае не дачакаецца мяне дзень заўтрашні. Учарашні дзень ідзе за мною след у след, а заўтрашні адступае і адступае, і не паспею я нагнаць яго, як ён ужо стаў учараш-нім. I я адчуваю сябе нічым, слабым, нямоглым, бо не магу вярнуцца назад і не магу ўвайсці ў заўтра. Я ўвесь час між імі, а значыць — нідзе. Вечная пакута паміж учора і заўтра, паміж мінулым і будучыняй і ёсць жыццё?

б) Ад сярэдзіны жыцця да пачатку і канца яго — няроўныя прамежкі часу. Першы даўжэйшы, другі — карацейшы. I ніколі наадварот. Таму мы і не ведаем, калі сярэдзіна: у любы момант жыцця яна ўжо была...

в) Той, хто прыйшоў за мною, ужо пайшоў. Таго, хто быў перада мною, я не бачыў. Хто ж будзе наступным? Няўжо я?

Але ж я не хачу. I прыйшоў я сюды не таму, што хацеў, а таму, што ў мяне ніхто не спытаў, ці хачу я.

Я стаю. Аднак дарога пад маімі нагамі пракручваецца, а значыць, і стоячы я набліжаюся да той самай кропкі, з якой няма шляху назад, а значыць, і стоячы я крочу туды, адкуль не вяртаюцца. Зрэшты, у мяне зусім няма шляху назад альбо ўбок. Толькі наперад, да загадзя вядомага выніку.

Няўжо толькі дзеля гэтага я прыйшоў сюды? Дык не буду ж стаяць!

г) З лабірынтаў жыцця няма дарогі назад. I не таму, што пры нараджэнні Арыядна не дала нам сваю ніць. Як нельга двойчы ступіць у адну раку, так нельга вярнуцца ва ўчора. Час цячэ скрозь нас, стаім мы ці крочым, ляжым ці ляцім. Што б ні рабілі мы, куды б ні кідаліся: уверх, уніз, управа ці ўлева — мы кіруем да адной пэўна вызначанай канчатковай кропкі, якая і ёсць вынік нашага жыцця. Нам толькі здаецца, што шлях свой мы абіраем самі, што мы гаспадары свайго лёсу. Аднак нават самыя адчайныя і самыя невытлумачальныя логікай папярэдняга жыцця нашыя крокі — на самай справе некім ужо запраграмаваны. Гэта і ёсць тая самая ніць Арыядны. Толькі мы не размотваем клубочак, а змотваем яго...

Мы — вяртаемся...

Версія 28

Ясная летняя ноч пасля кароткай навальніцы. У лужыне адбіваецца акраец месячыка. Сабака сядзіць на будцы і пазірае то на неба, то на лужыну. Потым саскоквае на зямлю і бяжыць да лужыны. Там месяца няма. Толькі адбіваецца некалькі жоўтых кропак — зоркі. Сабака вяртаецца назад — і зноў бачыць месяц на небе і ў лужыне. Мякка саскоквае на зямлю і крадзецца да лужыны — месяца там няма. Сабака задзірае галаву да месяца на небе і вые...

Выходзіць з хаты гаспадар. Рашучым крокам ідзе да сабакі, па дарозе прыхапіўшы добры кол. Заўважае ў лужыне акраец месячыка. Спыняецца. Замаўкае і саба-ка. Гаспадар адкідвае ўбок кол і паціху-паціху крадзецца да лужыны. Месячык слізгае па ёй і, урэшце, знікае, хаваецца недзе ў цемры. Гаспадар вяртаецца да кала — месячык зноў жаўцее ў лужыне. Гаспадар бярэ кол і спрабуе пайсці да лужыны ў абход, бокам. Месячык зноў заўважае яго і павольна, з кожным крокам, адпаўзае да краю лужыны і растае...

Гаепадар вяртаецца да сабакі, падымае галаву да месяца ў небе і пачынае выць.

Сабака здзіўлена пазірае на яго, а потым падхоплівае на самай высокай ноце.

Версія 29

У доўгіх думак — кароткія штонікі. У кароткіх штоніках — бясконцыя дні. У бясконцых дзён — высокае сонца. У высокага сонца — шчырая душа. У шчырай душы — пусты страўнік. У пустога страўніка — доўгія думкі. Альбо.

У доўгіх думак — бясконцыя дні. У кароткіх штоніках — высокае сонца. У бясконцых дзён — шчырая душа. У высокага сонца — пусты страўнік. У шчырай душы — доўгія думкі. У пустога страўніка — кароткія штонікі.

Альбо.

У доўгіх думак — высокае сонца. У кароткіх штоніках — шчырая душа. У бясконцых дзён — пусты страўнік. У высокага сонца — доўгія думкі. У шчырай душы — кароткія штонікі.

Альбо...

Але — гуляйце самі. Гуляйце лепш за мяне. Гуляйце ў «шкляныя перліны»...

Версія 30

Канапа чакала мяне. Яна ведала — я прыйду не адзін. Якая асалода спружыніць услед целам! Канапа заплюшчвала вочы ў прадчуванні задавальнення... А я сёння не прыйшоў зусім. Я застаўся ў іншай канапы.

Версія 31

Калі сляпы ад нараджэння чалавек раптам стане відучым — што ён убачыць вакол сябе? Што ўбачыць ён з вакна свайго дома? Ці не захочацца яму, расчараванаму ўбачаным, аслепнуць зноў?..

Калі глухі ад нараджэння чалавек раптам зможа чуць — што ён пачуе вакол сябе? Ці не захочацца яму, расчараванаму пачутым, аглухнуць зноў?..

Тое, што яны ўбачаць ці пачуюць — вакол нас з дзяцінства. Мы прывыклі да яго і не бачым і не чуем. Яно з'ядае нашыя пачуцці, робіць нае калекамі — болынымі за сляпых і глухіх.

Кажуць, перад самай смерцю сляпыя на хвілю робяцца відучымі, а глухія — могуць чуць. Яны паміраюць шчаслівымі, з радаснымі ўсмешкамі на вуснах. I я ведаю — чаму.

Версія 32

Крокус.

Што такое крокус?

Усплыло ў памяці гэтае слова выпадкова. Само сабою. Узяў асадку, ліст паперы і напісаў: «Крокус» (гл. вышэй).

Крокус, наколькі памятаю,— нейкая кветка. Не эдэльвейс, аднак прыгожая і, пэўна, рэдкая. Чамусьці думаецца, што крокуеы павінны цвісці ў гарах, на горных лугах, і бачацца мне яны жоўтымі, хоць і не верыцца ў гэта. Растуць як экзатычныя ў нас нарцысы, макі альбо цюльпаны, засцілаючы сабою зямлю аж да далягляду, дзе неба зліваецца з зямлёю (ясоўтай, белай альбо чырвонай). А мажліва, й не. Мажліва, гэта рэдкія кветкі, кветкі-адзіночкі... Яшчэ ўсплывае з памяці (хочацца верыць, што ўсплывае, што я і сапраўды нешта ведаю пра гэтыя кветкі), што крокуеы вельмі далікатныя і, сарваныя, доўга не жывуць, вянуць проста на вачах. Бачыцца зараз мне голая скала, на якой, на тле неба, жаўцеюць гожыя, гордыя кветкі...

Са словам «крокус» узнікае яшчэ адна асацыяцыя. Есць знакамітыя фотапавелічаль-нікі, якія называюцца «Крокус». Гэта ўжо дакладна. Раней былі яны надта дарагімі — 100 рублёў. Цяпер іх зусім не відаць. У нас, у журфакаўскай фоталабараторыі, быў адзін «Крокус», але да яго наш выкладчык нікога не падпускаў. I, памятаю, былі «Крокусы» запаветнаю мараю тых аднакурснікаў, якія хацелі стаць фотарэпарцёрамі. На іх, аказваец-ца, можна было рабіць здымкі метровага памеру.

Можна яшчэ паразважаць, што я ведаю, якія асацыяцыі ўзнікаюць, калі я думаю гэтае слова: шапік «Крокус», дзе заўсёды можна набыць цыгарэты і гарэлку, «крок», «крокі», «рок», «рокаш» і нават — «кроквы»... Але вазьму зараз энцыклапедыю і зірну, што там напісана. Ага: «крокус, то же, что и шафран». Вось чаго не ведаў, таго не ведаў. Гляджу шафран: «Шафран (крокус), род трав сем. касатиковых. Ок. 80 видов в Европе, Передней и Средней Азии; в СССР ок. 20 видов. Мн. виды выращивают как декоративные: рыльца цветков Ш. посевного употребляют как пряность и для окраски пищ. продуктов. 3 вида в Красной книге СССР». У Ожэгава ў дадатак даведваюся: «2. Сорт сладких яблок...» (Як я мог пра гэта забыцца?..) «прил. шафранный, -ая, -ое и шафрановый, -ая, -ое (к I знач.), Ш цвет (желто-оранжевый с коричневым оттенком)».

Ну тут можна разгуляцца фантазіі: і «касатиковые», і «как пряность», і «для окраски пищ. продуктов», і «желто-оранжевый», і «сорт яблок»...

Аднак ужо не хочацца. Да таго ж, пра самае галоўнае я так і не даведаўся: дзе ўсё ж растуць крокусы — у гарах, у стэпе, а можа, у лясах?

Версія 33

Зона. Калючы дрот. Вышкі. Кулямёты. Сабакі. Краты. Камера. Параша. Паласатыя строі. Зэкі. Па каменнай падлозе паўзе блыха. Заўтра ёй на волю.

Версія 34

Бедненькі свет мой згарнуўся ў рог, і бачна мне стала яшчэ меней. Вочы на спіне, а йду я некуды ўбок і натыкаюся на свае рукі, што мацаюць сцяну майго жывата; пупок падміргнуў мне, маўляў, ідзі за мною, і я, безга ловы, панерыў яму, пайшоў следам і заблудзіўся зусім у сваіх валасах недзе за вушамі; доўга крычаў я і клікаў хоць каго-небудзь, але ніхто не адгукаўея, толькі аднойчы даляцеў да мяне нейкі гук, падобны да стрэлу; я пайшоў на яго і выйшаў да дзвюх гладкіх горак, на якія так і не змог ускараскацца, каб агледзецца.

Нават у самім сабе я такі дробненькі і разгублены.

Версія 35

Кропля вады ўпала на попел. Попел пачарнеў. А калі высах, на ягонай паверхні засталася ямінка.

Яблык упаў на зямлю. Пругка падскочыў і пакаціўся. Выбраў лагчынку па сабе і заціх.

Чалавек зачапіўся за камень, упаў. Падняўся, абцёр пыл са штаноў і пайшоў далей.

Версія 36

і г. д.

Працяг ёсць, але не будзе.

1987—1991 гг. і г. д.

Змест

Смак да слова. У. Рубанаў

I. З нізкі «ТАК НЕ БЫВАЕ»

Як рыбіна аб лёд

Лішні

Прыкра

Пару слоў для прэсы

«Прабач. Дзякуй. Бывай...»

- З нізкі «Н А С Т Р 0 I»

«Русалка»

Ловы

Развітанне

Успамін. Яблыкі

- З нізкі «З Г А Д К I»

Не пытайце, што будзе заўтра

Забыты аповед

Сусед

- З нізкі «Ш Ы 3 Ы»

Я быў

Прыемны колер

Мроі