Тамбурны маскіт

ПЕРФОРМАНС «КАПРАФАГІЯIКАСЦЮМ

3 КОПРАВАЙ ТКАНІНЫ» -

ФАКІРНЫЯ КАСТЭТЫ

Перад вамі маленькі шызоідны тэкст,

напісаны па слядах берасцейскіх афіш,

што абвяшчалі мой перформанс як:

"Капрафагія і беларускі нацыянальны

касцюм". Абвесткі выклікалі

неардынарную рэакцыю ў асяродку

правінцыйных чыноўнікаў, і мяне

ахрысцілі сатаністам. Я быў, безумоўна,

абураны, і таму ў цягніку нарадзіліся

гэтыя радкі:

мінеральныя солі закупорваюцца

у нашай нацельнай багне Балоны

з кіслародам і іх біялогія болкамі

кланіраванне клапана басаножкамі

мы - неўротыкі Галоўнае сякерны сан

у нашым роце ліхтарыкі

на галовах паўзункі-рамантыкі

у вушах прабітыя перапонкі

запінкі на дзёслах

абавязкова трэба выдзерці з вядра

капялюх дабра

але я не пайду па крамах

гэта не лухта — гэта крах

4-5 сакавіка 2000

Менск - Бярэсце - Менск

***

нервы — гэта струны

не гітарныя не кантрабасныя

чалавечыя Цела майго зігзагнага

яны зроблены з сонечных промняў

з балотнай ціны і кветак пунсовых

я нацягваю іх паміж вагонамі цела

і з размаху б'ю пальцамі

какафонія не для Баха не для Шастаковіча

не для Стравінскага

штосьці для Сталіна

2000

Ы

у бурштынавых вёдрах з акцыі

жывуць зялёныя кактусы

я даю ім па вострых зубах

бо яны кусаюць усіх дам

у якіх спаўзае чарапічны дах

гэта звычайныя сухоты на вуліцы

вулей на ім аксамітныя дошкі крыжамі

дайце дамам спакою кактусы

дайце агрэсту

балкампёсы

бялкі вачэй вылазяць у каменных балваноў

біўні ўтыркаюцца ў салёныя жаночыя бакі

бінты

вінты

ы

2000

***

Дрэллю высвідруй дзірку ў небе

Каб тут падаў мазут

Каб быў моцны стук

Паглядзі Паглядзі на маім целе таксама

дзіркі Розныя пячоры Калодзежы

а каля Крывавай ракі лодка і маржы

Разрэж бохан сумненняў

выцягні разынку і яе праглыні

Прагні гэтай мастацкай плыні

Будуць і на тваім целе таксама талыя лікі

6 чэрвеня 1999

ВУСНЫ ЯК ЧЫГУНОВЫ МОСТ

у нагах самота

у шклянку наліваю таматны сок

у томік вершаў трапляеш ты

на мастах гудуць валасы

у сталёвых патыліцах ляжаць не далоні

вочы майго натхнення з балонамі

цішыні гэтага дня

дамы выпучваюцца як вясновая тля

у плафон залятае каханне

з нагана мясцовага хана

красавік 2001

ШАХМАТНЫ ПАДЗІШАХ У ШАФЕ

Шафа стаіць у цэнтры кабінета

такая чыноўніцкая афрыканская кабета

пазірае на мяне праз свой марскі бінокль

пазірае таксама праз бляклы манокль

яна наглыталася за год пылу і тоўстых папак

у яе ад гемарою баліць азадак

я часам даю ёй жоўты маласольны агурок

цалую ў тоўсты дубовы пупок

запаўзаю пад чорныя грудзі

і там варушуся як чарвяк-чарадзей

і мару ікнуць я моцна ўвосень

каб наліць у шклянку воцату

і выпіць за здароўе шафы

каб стала яна падзішахам

у гэтай хамскай дзяржаве

16 жніўня 1999

СЛОВЫ - ЛАЗЕРНЫЯ ШАМПУРЫ

стукаю курхам па патыліцы чорнага ліхтара

ты здымі навушнікі са сваёй насаглоткі

паўтарай успых мае строфы-прысмакі

пырхай разам са мной выдрай

з шэрых дзотаў з шэрых плітаў

мы здымем парашут туману элітнага

наша радзіма не будзе галаграфічнай

малітвай

на нашых валасах бурштынам і золатам

заблішчаць і затрашчаць бубны Літвы

1995

***

калі на пальцах застаюцца кавалкі сонца

марыхуана робіцца марай

і тады на фронце п'юць кроў

якая як нафта

а потым апоўначы

па вуліцах ходзяць цыклопы

і нейкі вікінг са Стакгольма ўключае

цыклатрон

а нехта закладае малады патрон

у сваю чорную вінтоўку

восенню тут мне цёпла Я адчуваю сябе воўкам

я чытаю каву і гляджу на валасаты кулак

дыктафон шыпіць і запісвае мой голас

круцяцца падшыпнікі і вока Доларас

вока птаха кладзецца на кружэлку

на вайсковых ботах курчацца ружы

вавёркамі

таму дзяўчына быццам экзатычная дзічына

яна пад экстазі быццам чарвяка лічынка

яна сядзіць на даху маёй галавы

яна чытае вусцішна доўгія вершы

якія раптам абрываюцца і падаюць на нашыя

валасы

як самалёты

18.10.99, Стакгольм

***

літары сонныя напаўзаюць кобрамі

гэта напэўна саната Басаева

у траўні я гуляў басанож па Стакгольму

па небе качаліся два сонцы

твае экстазныя вочы-соты

я адкрэсліваў контуры горада алоўкам

тваю кітовую сукенку цалаваў вецер

ногі архітэктурна зліваліся з вуліцай

душы склейваліся на брукаванцы

душам былі позіркі

думкі абліваліся шампанскім

дула гарматы дыхала ў гарлавыя штольні

сум асядаў на рукі ліўнем

без вады здыхалі налімы

2000

****

Усё замірае нават зумер не крумкае

У калідорах Дома літаратара разлілася ртуць

Крумкачы за вокнамі заліваюцца цішынёй

Цыравальныя блакноты маўчаць

А па шкле пабегла кропелька попельная

У папцы адбіткі пальцаў

на мяне завялі крымінальную антымастацкую

справу

Гэта парваныя твары па праву

Па франтальнаму з Управы рухаюцца

цывільныя паравікі

На люстэрку сінее мой апошні чарнавік

Прыйдзе новае Заўтра ці ўчора зноўку

Я не ведаю

Я веды бяру праз калодзеж восені

На парозе зіхацяць вострыя сосны

7 сакавіка 2000

ЛЯТУНЫЦЫ СТРАШЭНЦЫ

Я ганяю

зграі

афрыканскіх

мух!

мух ганяю

ганяю мух

Я ганяю

тоўстых

афрыканскіх

мух!

мух ганяю зграі мух

Я не бачу

афрыканскіх мух! мух ганяю

тоўстых мух

Я ганяю

ганяю

ганяю

афрыканскі дух!

дух ганяю

ганяю мух

РOSTSCRIPTUM ПIЦЕРСКАГА ПАДАРОЖЖА

барадатыя хлопчыкі палілі гашыш

статуі перакусвалі заkатыя шышкі

якія стукаліся аб заводскую галаву Пушкіна

меднага сябра вуліцы душнай

якая мікрасхемай патанала пад абцасамі

новага героя што смактаў зялёную цацу

вітайце! вітайце! тапографа ў каптанцы

не кацапа - бульбаша з чапляй

плячыма паціскалі рэстаранныя ахоўнікі

рудымі зубамі перамолваючы чыпсы

ахвотна

іх фота цяпер у рамцы на падваконні

там дзе кветкі і велікодныя коканы

2001

***

бачыш я ў гаштаках танчу амерыканскае

танга

у маім носе кальцо

у вушах слыхавыя апараты

зубы мае вывальваюцца і шлёпаюцца гукам

даміно

сківіцы я ўжо прыхаваў розных памераў і

афарбовак

ашыйнік з ланцугом таксама маю

зірні на мой пупок круглы ружовы з

украпінамі

бурштыну ў ім будзе таксама кальцо

а тутэйшыя сцены я пакрываю іерогліфамі

у гэтай камеры N5 асветленай дзіркамі

і клятчастымі ліхтарамі

гаўкаю гаўкаю гаўкаю

1997

ТАЎСТУНОВАЯ ПЕСНЯ

Жоўтыя цаглінавыя кракадзілы

пнуцца да мяне штурхаюць

мае красоўкі (краны і сокі)

сваімі бакамі бочкамі

Я люблю гэтыя прыродныя маторы

У іх вочы спелыя зоры (як у Аўроры)

Гэтыя цаглінавыя кракадзілы (цягнуць гліну)

сапраўдныя горы

(няма іншай флоры)

Таму дайце мора соку

гэтым няшчасным таўстунам

(тупат тайфуну будзе недзе там)

29.03.1999

ХТО ПАРАЗІТ НА ЦЕЛЕ ЧАЛАВЕКА?

Мае зубы жалезныя прыгожыя

Разгрызуць і гранату.

Іх кладу я ў шклянку гранёную,

Паласкаю рэчывам смачным.

Зубы мае — як мачты.

Праз іх выпаўзаюць словы.

Зубы чухаюць калматыя бровы.

У люстэрку на твары

Яны — як нейкая мара

Для чалавека-кальмара.

Не. Ну, праўда, чаму я не катэр?

Ну чаму я не крэйсер?

Ну чаму я не глісер?

Ну чаму я не шкіпер?

Бо ў душы я вялікі марак.

У нядзелю пад піва там рак.

Мае зубы жалезна-прыгожыя.

Выціраю іх цёплай рагозай.

I нашу іх у торбе дарожнай,

Калі еду ў Рым

Альбо Крым.

Не, ну чаму я не шкіпер?

Ну чаму я не катэр?

Я чамусьці — як нейкі бязногі маляр

У чалавека-кальмара,

Які сядзіць на плячах

I марыць, магчыма,

Вырваць і забраць мае зубы.

Шатанскія рубы.

Цудоўныя буры.

26 ліпеня 1999

***

шкляныя кветкі нервова паліваю

шапатаныя весткі як ранеткі

гляджу праз попельніцу на мінеральныя

шары

грымяць песню бранзалеты паненкі Сулемы

МЫ НЕ ЛЫСЫЯ

МЫ 3 МЫСА ШМІДТА

У НАС КВАДРАТНЫЯ ПЫСЫ

на патэльні дэвізы пасопваюць сытыя

ды я хачу высмактаць кроў сусвету

і зняць для палёту галаву з шамана

брыво брытвіны вые на крывых шыях

я кажу не чапляйце маю шаблю

я зразаю душу па самую шайбу

ідадаю

у сусвеце мае вершы як сола

я пасыпаю раны содай

1999

***

У тысяча першы раз паўтару слова: «Салёны». У мільён

другі - скажу слова: «Вочы». У прывітанне дыктатара паўтару слова:

«Крывавы».

Каб не задыхнуцца, зноў крыкну:«Дайце

кіслароду!»

Як наркаман у трыльённы раз пацалую

кававы вобраз.

Паўтару, паўтару, паўтару сваю жанчыну -

сваё каханне.

Яшчэ раз перажыву свой трамвайны шлях.

Але выпаўзу.

***

Ты калі ласка напоўні кубак грогам

Поўня як маг стварае грымучы гам

Гамлет на сцэне

Праз кашулю прасвечваюцца рэбры

Расцягваюць яго на дзве паловы жанчыны

цэрэбральныя

Гамлет Гамлет

Шэпт прабягае маленькім шакалам Жанчыны

дзеляць нябожчыка на кавалкі

неба ножыкам Калі

ласка не чапайце генія - гэта не

прыватнае жытло

Гэтыя жывыя чытаюцца ў стагоддзях

гэтыя нябожчыкі каля ног Бога

***

Параноікі на кожным рагу. Пара ахутвае не кіно —

конскае рагу. Я люблю горы! Тут я раблю чорныя

чалавечыя норы! Рота! Штык карталыгай у рот гэтага

вырадка! ! на слуп выблядка! Я-ха! Як мне падабаецца

замест мяча — галава! У турмах параноікаў і герояў зашмат! Прапаную іх колькасць змяншаць! Таму і раблю у дакуменце подпіс і штамп!

2001