Я не падману: вершы, песні, балады

На вушы вешаць манку — ужо ня той завод!

Мяне страляў уранку са стрэльбаў цэлы ўзвод.

За што мне лёс мой бедны і сумны, як сьляза? —

Ня тое, каб ня ведаў, ды нельга расказаць.

Мой камандзір мяне аберагаў,

Ды нехта на расстрэле настаяў.

І ўзвод выдатна выканаў загад,

Ды быў адзін, які там не страляў.

Мой лёс ліхі блукае даўно наперакос.

Аднойчы языка я здабыў, ды не данёс.

І асабіст Суэцін, такі нястомны сам,

Яшчэ тады прыкмеціў і нават запісаў.

Ён выцягнуў затым і прывалок

Падколаты, падшыты матэр'ял.

Ніхто зрабіць нічога ўжо ня змог.

Не, змог адзін, які там не страляў.

Рука махнула ў прорву зь бязглуздым гукам «Плі!»

І залп мне выдаў пропуск на цёмны бок зямлі.

Ды чую: «Дыша, сьцерва! Нясіце да ўрача.

Па два разы расстрэльваць — статуты парушаць».

А ўрач пасьля ўсё цмокаў языком

І зьдзіўлена мне кулі выдаляў.

А я ў трызьненьні гутарыў цішком

З тым хлапчуком, які там не страляў.

Я раны, як сабака, лізаў, а не лячыў.

У шпіталях аднак я па ўвазе не тужыў.

Увесь быў закаханы ў мяне жаночы пол:

«Эй, ты, недастраляны! Паўзі-давай на ўкол!»

У Крыме ўжо геройстваваў наш полк.

І я туды глюкозу пасылаў,

Каб саладзейшым быў хаця б глыток —

Каму? — Таму, які там не страляў.

Я піў чаёк са сподка, са спірцікам бываў.

Не замараўшы зводкі, я ўсё ж даваяваў.

У полк свой прызначалі. «Ваюй! — сказаў маёр. —

А што не дастралялі, — то ўжо ж каму ў дакор?»

Быў рады я ды, сеўшы пры сьцяне,

Бялугай выў і лёс свой праклінаў.

Нямецкі снайпер, стрэльнуўшы ў мяне,

Забіў таго, які там не страляў.